ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ไม่ใช่เพราะเหนื่อยกาย แต่เหนื่อยหัวใจที่ต้องคอยกันเธอให้ห่างออกไป “คุณทำได้ดีมากเลยครับ ต่อไปเราจะฝึกขึ้นลงบันใดทุกวัน อีกไม่นานก็จะเคยชินและคุณจะเดินได้คล่อง” “ขอบคุณคุณซอบีโฮมากที่อดทนกับผม” “เป็นเพราะคุณลีมินชูมีความตั้งใจมากด้วยครับ” “นายท่านแข็งแรงขึ้นมาก ผมดีใจจริงๆ”คุณพ่อบ้านคิมเสริม “คุณคิม ขอบคุณมาก” “ต้องขอบคุณคุณยอนฮวาต่างหากครับ เธอเอาใจใส่ทั้งทำอาหารและดูแลนายท่าน ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา” ชายหนุ่มมองหญิงสาวร่างบางที่ถือแก้วน้ำมาส่งให้ “ขอบใจ ยอนฮวา”เสียงทุ้มอ่อนโยน เธอยิ้มรับตาหยี ใกล้จะหายสนิทแล้ว ต่อไปเขาจะเป็นชายหนุ่มที่สง่างามเดินได้ปกติเหมือน เหมือนเจ้าชายในฝัน เย็นนี้ เธอจะโทรศัพท์ไปเล่าให้คุณนายฮันร่วมดีใจ “แล้วที่ผมแนะนำ คุณลีมินชูคิดว่าอย่างไรครับ” ‘หืม.. มีการแนะนำอะไร’หญิงสาวหูผึ่งคอยฟัง “ก็ดีนะ ผมตกลงที่จะทำตาม” ‘อะไรกัน ที่จะทำตาม พูดเข้าใจกันสองคน’เธอหันไปมองคุณพ่อบ้านคิมที่ยืนยิ้มอยู่ ‘อ้อ คงจะสาม มีเราไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว’ “คุณคิมไปจัดการได้เลย” “ครับนายท่าน” หญิงสาวทำท่าจะเดินตามคุณพ่อบ้านออกไป “ยอนฮวา ช่วยเอาผ้านี่ไปเก็บด้วย แล้วอยากได้น้ำส้มสักแก้ว” “ค่ะ”ทำให้เธอไม่สามารถเดินตามคุณพ่อบ้านไปถามอย่างที่สงสัยได้ หลังจากนั้นอีกเกือบสองอาทิตย์ ชายหนุ่มก็บอกให้เธอเตรียมตัว “พรุ่งนี้!”ยอนฮวาอุทานอย่างตกใจ “ฉันจะเตรียมตัวทันได้ยังไง” “ทำไมจะไม่ทัน แค่จัดเสื้อผ้าสักสองสามชุด ถ้าไม่พอเราไปซื้อเอาข้างหน้า” “แต่ฉันควรเตรียมอาหาร ของใช้ให้คุณด้วย ถ้าเราต้องไปตั้งหนึ่งอาทิตย์” “ไม่ต้องเตรียมของกินหรอก เราไปกินตามร้านง่ายกว่า” “ก็คุณบอกว่า ไม่ชอบกินอาหารตามตลาด”เธอท้วง “ก็ไม่ต้องกินตามตลาดสิ ห้องอาหารที่รีสอร์ทก็ให้บริการตลอดเวลา” “แต่เราจะไปตั้งหลายวัน จะไปกินทุกวันก็สิ้นเปลืองแย่ ฉันเตรียมไปทำบ้างจะดีกว่า” “ไม่เป็นไรหรอก เรากินแค่สองคน” “คะ สองคน เราไปกันแค่สองคน”เสียงตกใจ “คุณฮองไปด้วย แต่ให้ไปหาที่กินข้าวเอง เขาจะได้ไม่ต้องห่วงเวลาที่เราจะใช้รถ” “แล้วใครจะดูแลคุณลีมินชูล่ะคะ” “เธอไง” “ฉัน!!”คราวนี้ตาโตเลย “ทำไม” “คือ เดี๋ยวฉันจะดูแลคุณไม่ไหว” “ฉันไม่ได้ไปทำอะไรมากนะ ไปแช่น้ำแร่ แล้วออกกายบริหาร ถ้าถึงเวลานวดก็จะจ้างนักกายภาพที่โรงพยาบาลท้องถิ่นมาทำ” “ทำไมไม่ให้คุณซอบีโฮไปล่ะคะ” “เอ๊ะ เธอต้องให้คุณซอบีโฮ ตามไปตลอดเวลาหรือ”เสียงห้วน “ก็ ฉันเป็นห่วงกลัวจะไม่มีคนดูแลคุณให้เหมาะสม” “แสดงว่าเธอไม่เต็มใจ”ชักเสียงเขียว ‘ว๊าย หาเรื่องนี่’ยอนฮวาโวยในใจ “ไม่ใช่ เต็มใจ ดีสิจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ นอกจากตลาดข้างล่างกับตลาดที่โซล กับบ้านคุณป้าแล้ว ฉันไม่เคยไปเจอใครหรือไปที่ไหนเลย ถ้าได้ไปที่อื่นๆ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะนึกอะไรออก” ลีมินชู กำข้อมือแล้วกดหน้าผากจนหงายขึ้น “ขอโทษ ฉันไม่น่าจะลืมข้อนี้ เธอควรจะได้ไปในที่ต่างๆบ้างจะได้ฟื้นความจำได้” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องขอโทษ คุณก็มีเรื่องยุ่งต้องฟื้นฟูสภาพร่างกายหนักทุกวัน” “ถ้าอย่างนั้น หลังจากไปแช่น้ำแร่ร้อนแล้ว ฉันจะพาเธอไปเที่ยวสถานที่อื่นๆด้วย ดีไหม เผื่อเธอจะนึกอะไรได้เพิ่มขึ้น” ดวงตาโตขึ้นเหมือนเด็กได้ของเล่น แบบนี้ค่อยถูกใจ “จริงหรือคะ ดีค่ะ ดี ขอบคุณมากๆ ฉันจะดูแลคุณให้ดีที่สุด” “งั้นเหรอ แบบนี้เธอยอมไปแล้วใช่ไหม”เสียงฟังร่าเริงเชียว “ฉันยอมไปแน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่เป็นห่วงว่าจะดูแลคุณได้ไม่ดีเหมือนคุณซอบีโฮ” คราวนี้ คุณลีมินชูยิ้มหวานเชียว ไม่แสดงอาการหงุดหงิดอีก คนเอาแต่ใจ พอทำตามความต้องการก็มาทำยิ้มสวย ว๊าว เพิ่งสังเกต เวลาคุณลีมินชูอารมณ์ดี เขายิ้มสวยจัง ดวงตาภายใต้แว่น แม้จะเห็นผ่านกระจกใส แต่มีประกายแพรวพราวเห็นชั้นของขอบตาบนชัดเจน ริมฝีปากเผยอยิ้มจนเห็นฟันขาวสะอาดเรียงเรียบ ร่องข้างแก้มลึกยาว สีผิวขาวสะอาดของเขาไม่ซีดเซียวเหมือนแรกๆ ถ้าทำให้อารมณ์ดีบ่อยๆถ้าจะดี คนที่ยิ้มสวยๆแบบนี้น่าจะยิ้มบ่อยๆ การเดินทางไปที่หมู่บ้านเล็กๆระหว่างวัดวอลจงซากับวัดซางวอนซา ก่อนถึงปากทางเข้าอุทยานแห่งชาติโอเดซาน ตามที่คุณฮองบอกเล่าใช้เวลาชั่วโมงเศษ เพราะเส้นทางที่ราบเรียบสะดวกมาก เนื่องจากตอนเช้าออกจากบ้านบนเขามาค่อนข้างสาย ทำให้ทั้งสองหนุ่มสาวหิวจนไม่รอไปรับประทานอาหารที่รีสอร์ท ตามที่คุยกันไว้ แต่หาร้านอาหารภายในหมู่บ้านนั่นเอง ไก่ตุ๋นโสมยัดข้าวเหนียวที่ชื่อซัมเกทัง เป็นซุปไก่รุ่นทั้งตัวตุ๋นจนเปื่อยยุ่ย เวลารับประทานจะมีเส้นคล้ายขนมจีน และข้าวสวยเมล็ดสั้นๆหุงนุ่มกินกับกิมจิชนิดต่างๆถูกกินคนละตัวจนเกือบหมด โดยไม่มีเสียงบ่นใดๆเรื่องความสะอาด หรืออนามัยของร้านที่ไม่ได้สะอาดจนสมบูรณ์นัก ชายหนุ่มคงนึกครึ้มอกครึ้มใจ สั่งเหล้าโซจูมาเพิ่มอีกหนึ่งขวดเทใส่แก้วให้เธอดื่มบ้าง นอกจากที่ทางร้านให้มาพร้อมอาหารแก้วเล็กๆ ใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงของหญิงสาวเมื่อดื่มเป็นแก้วที่สาม ทำให้เขาหยุดเท ใบหน้าของเขาเองกลับมีสีระเรื่อที่สองข้างแก้มน่าดู ยอนฮวาอมยิ้มมองดูเขาแก้มแดง น่ารักจัง!! ชายหนุ่มก้มหน้ารับประทานอาหารจนหมด ไม่สะดุดใจว่าหญิงสาวจ้องมองเพลิน “อร่อยไหมคะ” “ฮื่อ..” “คงอร่อยไม่อย่างนั้นคงไม่ทานจนเกือบหากระดูกไม่เจอ” “เธอก็กินเกือบหมดเหมือนกัน จะมาว่าฉันทำไม” “ก็..ไม่มีอะไรกินนอกจากไก่กับข้าว”อย่าพูดดีกว่าเดี๋ยวเป็นเรื่อง “แล้วก็เหล้า เธอไปฝึกดื่มมาจากไหน ท่าทางจะดื่มได้อีกเยอะเลย”นั่นไง “ฉันว่าเหล้าโซจู จืดไปนิดหนึ่งค่ะ” “หา..จืดหรือ? เธอเคยดื่มเหล้าแรงกว่านี้ อ้อ อาจจะเป็นเพราะเธอเคยไปยุโรป คงเคยดื่มพวกไวน์ วิสกี้หรือบรั่นดีมาบ้าง”เขาอุทาน “ถ้าจะจริงค่ะ ฉันรู้สึกว่ามีแอลกอฮอล์บางอย่างที่ฉันคุ้นเคยกว่านี้ เดี๋ยวลองดื่มหลายๆอย่างดีไหมคะ จะได้รู้รสชาติ”เธอเสนอแนะ “เมาพอดี” “ก็เรามาหลายวัน ดื่มวันละอย่างก็ได้ คุณกล้าดื่มกับฉันไหมล่ะ” ลีมินชูสั่นหัว ผู้หญิงคนนี้ทำความประหลาดใจให้เขาไม่หยุดหย่อน ตอนนี้มาท้าดื่มเหล้ากับเขาซะอีก เขาไม่ได้เป็นนักดื่ม ถ้าดูจากตอนนี้ เขาคงแพ้เธอแน่ๆ แต่มาพักผ่อน ถ้าลองทำอะไรแบบเธอว่าคงไม่เสียหายอะไร ดวงตาของเขามีแววผ่อนคลายและอ่อนโยนยามมองหญิงสาวตัวผอมบางที่ทำให้ชีวิตของเขาพลิกกลับคืนมา แถมยังสร้างความสนุกสนาน และอิ่มเอมในหัวใจ ลีมินชู นายท่าจะเมา “ไม่กล้าหรือคะ” “เปล่า สงสัยว่าเธออายุเท่าไหร่ ทำไมกล้าท้าผู้ชายดื่มเหล้า” ยอนฮวา ชะงัก เธอทำไมดูก๋ากั่น ท้าผู้ชายดื่มเหล้าได้ พื้นฐานเดิมเธอเป็นอย่างไรกันแน่ “อิ่มหรือยัง ไปที่พักกัน”ลีมินชูขยับตัว เพราะสีหน้าหญิงสาวที่สลดลง “ค่ะ” เธอลุกขึ้นก่อนคอยระวังชายหนุ่มให้เดินช้าๆ เขายังเดินไม่ได้เร็วแบบคนที่แข็งแรงปกติ แต่ออกมาได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว รีสอร์ทไม้หลังขนาดกลางอยู่เลยออกไปนอกชุมชน ค่อนข้างสงบเงียบ มีสามห้องพอดีที่หนุ่มสาวอยู่บริเวณชั้นบน ชั้นล่างมีห้องเล็กที่คุณฮองพักได้ ตรงกลางเป็นโถงโล่งสูง มีมุมนั่งเล่น ห้องครัวเล็กๆ ห้องน้ำอยู่ชั้นล่างที่คุณลีมินชูคงลำบากสักหน่อย หญิงสาวช่วยนายฮองขนกระเป๋าไม่กี่ใบเก็บแล้ว ออกมานั่งเล่นที่ระเบียงด้านนอกที่เปิดกว้าง มองเห็นอุทยานแห่งชาติที่เริ่มมีใบไม้ผลิสีเขียวอ่อน สดใส บ่อน้ำแร่ธรรมชาติอยู่เลยขึ้นไปไม่ไกลนัก แต่คงมีผู้คนพลุกพล่าน ชายหนุ่มจึงเลี่ยงมาพักที่หมู่บ้านเล็กเงียบสงบแห่งนี้แทน ลีมิยชูเดินตามออกมานั่งตรงเก้าอี้ตัวยาว “หนาวหรือเปล่า คราวที่แล้วได้เสื้อมาแล้วใช่ไหม ไปเอามาใส่สิ”เสียงอาทรทำให้ยอนฮวา ใจไม่ดี ทำไมต้องน้ำตาจะซึมออกมาด้วยนะ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีคนดูแล ตั้งแต่ความทรงจำหายหรือก่อนหน้านั้น “ไม่ค่ะ แค่เย็นๆเสื้อสองตัวนี้พอแล้ว คุณล่ะคะ” “ฉันไม่หนาว ชินแล้ว” “ไปเดินเล่นข้างล่างไหมคะ” “ไปสิ เธอเหนื่อยไหม” “สบายมาก คุณเดินไหวไหม” “ไหว ถ้าไปช้าๆ” “งั้นไปกันเถอะ” จากคุณ : เฒ่าไม่เก่า เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 09:47:51

ความคิดเห็นที่ 2 ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน วันนี้นั่งรถนาน ทำให้ข้อฝืดบ้าง ไปเดินออกกำลังกายจะได้ดีขึ้น ทั้งสองคนออกเดินไปช้าๆ ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตนเอง ลีมินชูมองหญิงสาวข้างๆที่แม้จะใส่เสื้อทับถึงสองตัว ก็เห็นได้ชัดว่าผอมบาง แต่ดูเธอแข็งแรงมาก ยกเว้นตอนที่ออกจากโรงพยาบาลใหม่ๆแล้ว เธอแทบจะไม่เป็นไรเลย ถ้าไม่คิดมากให้อาการปวดหัวกำเริบ ภาพที่เขาแอบถ่ายเธอและส่งไปทางอินเตอร์เน็ทจะใช้ได้หรือเปล่า ผู้ที่เขาติดต่อจะมีทางสืบประวัติเธอไหม เธอเป็นใคร ถ้ารู้แล้วเขาจะทำอย่างไร ยอนฮวา ลอบมองชายหนุ่มที่เดินช้าๆ เขาดูแข็งแรงขึ้นทุกวัน เป็นเรื่องน่ายินดีที่เห็นว่าการเดินที่ติดขัดบ้าง ไม่ได้ลดความสง่างามของผู้ชายร่างสูงใหญ่คนนี้เลย วันนี้เขานุ่งกางเกงยีนตัวหลวมลำลองกว่าทุกครั้ง  เสื้อยืดเนื้อบางคอตลบสีม่วงอมน้ำเงินเข้มแล้วทับด้วยเสื้อหนาวสีม่วงอ่อน ทำให้เขาดูสว่างไสวและหล่อเหลา ดวงตาที่เริ่มส่อแววมีชีวิตชีวามากขึ้น ขนตายาวตรงที่น่ามองเวลาที่เขาหลุบตาลงทาบโหนกแก้มที่เป็นสัน แว่นตากรอบบางบนสันจมูกโด่งยาวตรง ที่ทำให้ใบหน้ารูปไข่ดูยาวมากขึ้นถ้าไม่มีปอยผมปรกหน้าผากกว้าง ปากรูปหยักสวย เวลาที่เขาเผลอตัวจะมีรอยยิ้มอ่อนๆประดับอยู่บอกความรื่นรมย์ แตกต่างจากครั้งแรกๆ เหนือริมฝีปากมีรอยไรหนวดเขียวจางๆ รับกับเคราที่มักจะมีรอยเขียวหากเลยเข้าช่วงบ่ายๆ เขาเป็นคนที่หนวดเคราขึ้นเร็วมากจนบางครั้งต้องโกนถึงสองครั้ง คางที่มีรอยผ่าบางๆแทบจะมองไม่เห็นดูแข็งแรง หญิงสาวมองเพลิน ลืมดูทาง เหยียบกรวดก้อนเล็กๆลื่นไถลเล็กน้อย “อุ๊ย!” ลีมินชูเอื้อมมือมาคว้าแขนเธอตามสัญชาติญาณ ทำให้เธอทรงตัวได้ “ระวัง มัวมองอะไรอยู่” จะบอกได้อย่างไรว่ามองคุณเพลินน่ะสิ เขาปล่อยแขน แล้วถาม “เป็นอะไรหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร” “ตรงนั้นมีวัด เธออยากเข้าไปดูไหม”เขาชี้นิ้วเรียวยาวไปทางข้างหน้าที่มีป้ายชี้ทางไปวัดของหมู่บ้าน                      “คุณจะเดินไหวหรือคะ” “ไปเถอะ แค่เลี้ยวข้างหน้านี่เอง ไม่ไกลหรอก” “ไปค่ะ เกาะไหล่ฉันก็ได้นะคะ ถ้าเดินไม่ถนัด” “ถ้าทางขรุขระแล้วฉันจะเกาะ ตอนนี้ทางเรียบๆไม่ลำบาก เดินได้” ทั้งสองเดินช้าๆ อากาศอุ่นสบายทำให้ไม่เหนื่อย กำแพงวัดที่อยู่ข้างหน้าไม่มีผู้คนเลย คงเป็นเพราะเวลาบ่ายมากแล้ว เมื่อผ่านประตูวัดเข้าไป หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความร่มรื่น ความเย็นสบายในใจอย่างประหลาด เธอหันมามองชายหนุ่ม เขามีสีหน้าปกติ “คุณไม่ได้นับถือศาสนาพุทธนี่คะ” “ไม่เป็นไร ฉันเข้าไปได้ เพียงแต่ไม่ได้เข้าร่วมพิธีทางศาสนาเหมือนพุทธศาสนิกชนเท่านั้น” “คุณนั่งรอตรงนี้ก่อนไหมคะ ฉันจะเดินเข้าไปข้างใน”เธอชี้ไปที่ม้านั่งหินใต้ต้นไม้ “ก็ดีเหมือนกัน ฉันรอตรงนี้ เธอเข้าไปเถอะ”เขาบอกเพราะสังเกตกริยาที่หญิงสาวมีอาการสำรวมมากขึ้น เมื่อผ่านประตูวัดเข้ามา ทำให้เขาคาดว่าเธออาจจะนับถือศาสนาพุทธก็ได้ ยอนฮวา เดินช้าๆตรงเข้าไปที่อุโบสถด้วยความสงบ บรรยากาศร่มเย็นสมกับเป็นวัด สองข้างทางมีต้นไม้หลายชนิดที่เริ่มผลิใบเขียวๆ บอกสัญญาณการเปลี่ยนฤดู เสียงสวดมนต์แว่วมาไกลๆ ภายในอุโบสถไม่มีใครอยู่ พระพุทธรูปองค์โต วางเป็นสง่าเหนือชั้นสูง รายรอบด้วยพระพุทธรูปองค์เล็กกว่าและเครื่องบูชา ด้านหน้าไม่มีกระถางธูป เธอสังเกตเห็นแต่เบาะรองหลายชุด ยอนฮวา นั่งพับเพียบเงยหน้ามองพระพุทธรูป ยกมือพนมจรดปลายจมูก ‘หากลูกเป็นพุทธมามกะ แล้วไซร้ ขอพระพุทธองค์ที่เป็นที่เคารพสักการะโปรดยกโทษให้กับลูกในกรรมใดๆ ที่ลูกได้กระทำผิดบาปไปโดยรู้หรือไม่รู้ก็ตาม เพื่อที่ลูกจะได้พ้นเวรกรรมนั้นๆ แล้วขอพรให้ลูกได้ความทรงจำกลับมาด้วยเถิด ลูกจะได้กลับไปสู่ชีวิตปกติไม่เป็นภาระให้แก่ใครต่อไป’ ยอนฮวาก้มลงกราบโดยวางฝ่ามือทั้งสองแบนราบไปที่พื้นข้างหน้า ก้มศีรษะจนหน้าผากจรดพื้นระหว่างฝ่ามือทั้งสอง สามครั้งติดต่อกัน น้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน จนเธอแน่ใจว่าเธอคงนับถือศาสนาพุทธจริงๆ เธอตั้งสมาธิเพ่งมองพระพุทธรูปตรงหน้าชั่วครู่ ก่อนจะถอยออกมาจากอุโบสถนั้น ลีมินชูยังนั่งอยู่ที่เดิม เขามองตามการเดินของหญิงสาวที่ดูจะสบายใจขึ้น “เป็นอย่างไร” “คะ” “รู้สึกอย่างไร”เขาเปลี่ยนคำถามให้ชัดเจน “ดีค่ะ ฉันรู้สึกเหมือนได้พบสิ่งที่คุ้นเคยและเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ” “ดีแล้ว ต่อไปเวลาเข้าไปที่โซล เธอไปวัดบ่อยๆก็ได้นะ” “ขอบคุณนะคะคุณลีมินชู” “ฉันอยากช่วยเธอบ้าง อย่าเข้าใจผิด ว่าฉันอยากให้เธอไปเร็วๆล่ะ” ยอนฮวา มองชายหนุ่มด้วยสายตาที่อ่อนหวาน เขาใจดีและเป็นห่วงเธอมากกว่าที่คิด “ไปหาข้าวกินกัน อยากกินอะไรวันนี้” ลีมินชูเปลี่ยนเรื่อง เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ยอนฮวาตื่นตั้งแต่เช้าเพราะความเคยชิน แล้วรีบลงมาข้างล่างเพื่อเตรียมอาหารเช้าง่ายๆให้ชายหนุ่ม วันนี้คุณฮองจะพาชายหนุ่มไปที่บ่อน้ำแร่ธรรมชาติ เพื่อให้เขาได้ใช้น้ำแร่ในการบำบัดตามที่คุณซอบีโฮ แนะนำ หญิงสาวเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเตรียมไปแช่น้ำแร่ด้วย สถานที่ให้บริการกว้างขวางมาก ห้องที่แช่น้ำแร่แบ่งเป็นสัดส่วน ผู้คนที่มาจากที่ต่างๆไม่สนใจซึ่งกันและกัน บ้างก็มาคนเดี่ยว บางคนมาเป็นคู่ หลังจากแช่น้ำแร่แล้วออกมานั่งพักผ่อน ดื่มกินอาหารว่าง พูดคุยกัน ยอนฮวามองไปรอบๆอย่างแปลกใจ เธอน่าจะเคยมาสถานที่แบบนี้บ้างแล้ว “เธอเสร็จแล้วออกมารอแถวนี้ก็แล้วกัน ฉันอาจจะช้าหน่อย” “ไม่เป็นไร ระวังลื่นนะคะ” หญิงสาวใช้เวลาในห้องแช่น้ำแร่อย่างรวดเร็ว เพราะความขัดเขิน ส่วนใหญ่จะเป็นอาจุมม่าที่มาใช้บริการ หาคนอายุน้อยแทบไม่มี หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาแล้ว เธอออกไปหาซื้ออาหารว่างเป็นแซนวิชและเครื่องดื่ม แล้วมานั่งเล่นนอนเล่นอยูนาน ชายหนุ่มถึงได้ออกมาสีหน้าสดชื่น “เป็นไงคะ เหนื่อยไหม มานั่งนี่ก่อน” “นิดหน่อย แต่ว่าดีเหมือนกันนะ รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาก เธอออกมานานแล้วหรือ” “ค่ะ นี่ค่ะน้ำเย็นกับแซนวิช ทานก่อนเดี๋ยวเราค่อยไปทานกลางวัน” ลีมินชูรับไปดื่มด้วยความกระหาย มองผู้คนที่ผ่านเข้าออก มีหนุ่มสาวที่มาน้อยมากจริงๆ หรืออาจจะเป็นเพียงวันธรรมดา “ตอนบ่ายเรามีเวลาให้นายฮองขับไปเที่ยวทะเลดีกว่า แล้วตอนเย็นเรากินอาหารทะเลกันค่อยกลับมา” “ดีจัง ฉันอยากกินกุ้ง ปลาหมึกสดๆ ลืมไปเลยว่ากินครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” “เธอก็เคยทำอาหารทะเลนี่นา” “แต่มันไม่สดเท่าไหร่ค่ะ ของสดๆต้องชายทะเล แบบบ้านฉันก็ต้องเป็นชายทะเล” ลีมินชูชะงัก ‘บ้านเธออีกแล้ว’ “ที่ไหน” “ที่...ที่...”คำบางคำติดอยู่ในหัวสมอง เธอรู้ว่าไม่ใช่ที่นี่ แต่ที่ไหนกัน โอ๊ย ที่ไหนกัน “ฉันหิวข้าวแล้ว เราไปหาข้าวกินก่อน แล้วค่อยไปดีกว่า”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนทันที ทำให้เสียหลักเซเล็กน้อย ยอนฮวาอุทานอย่างตกใจ รีบเข้ามาโอบเอวชายหนุ่มเพื่อพยุงไม่ให้ล้ม ใบหน้าที่เงยมองเขาใกล้จนเขาเห็นดวงตาโตล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอนที่บอกความห่วงใย   สายตาที่เขาก้มลงมองพร้อมกับฝ่ามือทั้งสองที่เกาะไปบนไหล่พยุงร่างไม่ให้ลงน้ำหนักเพราะกลัวเธอจะเจ็บ ทั้งสองจ้องกันและกัน ดวงตาที่ตะลึงชั่วขณะจนลืมสภาพโดยรอบทั้งๆที่ยังมีคนเดินผ่านไปมา ลีมินชูรู้แต่ว่าตอนนี้เขาอยากจะก้มลงประทับปากไปบนหน้าผากเพื่อบอกว่าเขาซาบซึ้งขอบคุณที่เธอเป็นห่วง อยากจะประทับไปบนดวงตาทั้งสองตรงหน้าเพื่อขับไล่ความเศร้าและกังวลใจ อยากประทับไปบน...กลีบปากสีสดที่เผยอน้อยๆ เพื่อ...เพื่อลิ้มความหวานหอม ลีมินชูกระพริบตาไล่เงาบางอย่าง หัวใจเต้นแรงกว่าปกติ ยกมือออกจากไหล่แล้วเปลี่ยนเป็นโอบรอบบ่าบางพยุงร่างตัวเองที่อ่อนแรงกะทันหัน ยอนฮวารับรู้ความผิดปกติที่เกิดจากชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ตรงหน้าและเกิดจากตัวเอง ความรู้สึกวาบลึกและซาบซ่านจนหัวใจแทบจะระเบิดเมื่อต่างจ้องกันและกัน อะไรบางอย่างร้อยรัดเชื่อมความสัมพันธ์ที่บางเบา แตกต่างให้ใกล้เข้ามา น่าตกใจ มือไม้เริ่มสั่น หญิงสาวปล่อยแขนจากรอบเอวหนาแล้วก้มหน้าขัดเขิน รู้ว่าตัวเองคงหน้าแดงก่ำ “เป็นอะไรไหมคะ”เสียงถามแผ่วเบา “ไม่ ไม่เป็นไร”เสียงตอบกลับพร่าเพี้ยนไป รถแล่นย้อนกลับลงมาทางตะวันออกจนถึงเมืองคังนึง  หาดเคียงโพในหน้านี้เริ่มเข้าฤดูใบไม้ผลิ มีผู้คนที่มาพักผ่อนไม่น้อย เสียงเด็กๆที่วิ่งเล่นไปตามหาดทรายกว้าง ผู้ปกครองที่เดินตาม หนุ่มสาวที่เดินเล่นเป็นคู่ๆ บ้างมาเดี่ยวดูหงอยเหงา ที่มาคู่ แต่ว้าเหว่เช่นคู่ของเธอ ความรู้สึกเมื่อตอนเช้าตามมาหลอกหลอนเธอจนมึนงง เธอมีความรู้สึกอะไรกับคุณลีมินชูกันแน่ ทั้งๆที่เธอยังสูญเสียความทรงจำ เธอจะมีความรู้สึกรัก ชอบใครได้อย่างไรในเมื่อยังไม่รู้ว่ามีใครรอเธออยู่หรือไม่ “เป็นอะไรไป ยอนฮวา”เขาอดถามไม่ได้ เมื่อคนที่คอยแต่ชวนพูดคุยเงียบไป “คะ ไม่ได้เป็นอะไร อิ่มมากไปเลยชักง่วง คุณไปหาที่นอนพักก่อนไหมคะ” “ฉันไม่ได้เป็นอะไรนะ ไม่ใช่คนป่วย เธอไม่ต้องดูแลราวกับว่าฉันทำอะไรไม่ได้” เสียงบอกแววหงุดหงิด ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังไม่เป็นอะไรสักหน่อย “ค่ะ ฉันจะจำไว้”หญิงสาวเริ่มรวนกลับ คุณฮอง เหลือบมองทั้งสองคนอย่างประหลาดใจ ที่บรรยากาศตั้งแต่ขึ้นรถมารู้สึกตึงเครียดพิกล ทั้งสองลงจากรถด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจ บรรยากาศที่ขัดเขินจนไม่สามารถพูดคุยได้ดังปกติ เมื่อเริ่มเดินไกลออกไป จนถึงม้านั่งไม้เกือบตัวสุดท้ายของหาดที่ยาวเหยียด ต่างก็ทรุดนั่งลง ลีมินชู รู้สึกว่าตัวเองมีพันธะที่ต้องชดใช้ เขาไม่สามารถชอบใครได้ในขณะนี้ หากเขาหาย ยังไม่แน่ใจว่าทางครอบครัวของเฮชุนจินจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ยังคงโกรธแค้นเขาอยู่ หรือให้อภัยเขาแล้ว ตอนที่เขาป่วย ยังเป็นเรื่องที่ทางนั้นให้อภัยได้บ้าง แต่ถ้าเขาหายดีในขณะที่ไม่สามารถคืนชีวิตของชุนจินกลับมา พ่อแม่ของเฮชุนจินจะยิ่งเคียดแค้นเขาไหม ยอนฮวายิ่งคิดหนักเพราะไม่รู้ว่าตนเองจะความจำเสื่อมถึงเมื่อไหร่ แล้วเมื่อชายหนุ่มหายดีแล้วเขาจะทำอย่างไรต่อไป คงต้องกลับไปทำงาน แล้วเธอจะอยู่ที่ไหน เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขา จะติดตามเขาไปตลอดได้อย่างไร เธอคงต้องไปหางานทำ แต่จะทำอะไร เธอมีความรู้ด้านไหนบ้าง ใครจะจ้างคนที่ไม่มีหลักฐานแบบเธอล่ะ เผลอๆเธอจะเป็นคนลอบหนีเข้าเมืองหรือเปล่า ปวดหัวจัง เธอมีความรู้สึกพิเศษกับคุณลีมินชู เธอไม่หลอกตัวเองแต่ต้องหยุดตั้งแต่เดี๋ยวนี้ ถ้ามีใครรอเธออยู่ จะปวดร้าวมากกว่านี้ เขาเป็นอะไรไปนะ ทำไมหน้าตาไม่สบายเลย ตั้งแต่ที่บ่อน้ำแร่ หรือว่าตอนที่เซจะล้ม กล้ามเนื้อมีปัญหาไหม                     “คุณเจ็บหรือเปล่าคะ เมื่อตะกี้” “อะไรนะ”ลีมินชูประหลาดใจที่จู่ๆหญิงสาวที่เงียบมาตลอดทางเอ่ยถามเขา “ฉันเป็นห่วงว่าคุณจะเจ็บเมื่อตะกี้ คุณลุกเร็วเกินไป อาจจะทำให้กล้ามเนื้อเกิดอักเสบขึ้นมาอีก” ลีมินชูสั่นหัว ยายเด็กคนนี้พูดหยกๆว่าจะไม่ยุ่งกับเขา อดไม่ได้หรือไง “เปล่า ไม่เป็นไร ที่นี่สวยงามมากนะตอนพระอาทิตย์ตก ท้องฟ้าเป็นสีแดงอมส้มงดงามมาก”ชายหนุ่มอยากจะบอกว่าที่เป็นคือหัวใจของเขา เขาเสชมธรรมชาติ ทำให้เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า ที่พระอาทิตย์ลดระดับลงใกล้จรดพื้นน้ำ ส่องให้บริเวณทะเลมีสีส้มอมแดง เมฆในหน้านี้ค่อนข้างบางเบา ทำให้เห็นวิวได้ชัดเจน สวยจริงๆ “ใช่ สวยจังค่ะ”ยกเว้นเด็กๆที่วิ่งเล่นแล้ว ส่วนใหญ่จะดื่มด่ำกับบรรยากาศงดงาม ที่ดูเศร้าโดดเดี่ยวเฉกเช่นหนุ่มสาวทั้งสองที่อยู่ใกล้แต่เหมือนไกลกันลิบ พระอาทิตย์กำลังจะลับไปจากโลก ทิ้งเบื้องหลังให้มืดมิด ดั่งหัวใจของเธอที่หาทางออกไม่พบ มันมืดยิ่งกว่าเวลากลางคืนตอนนี้ พรุ่งนี้พระอาทิตย์จะกลับมา แต่ใจเธอจะสว่างเหมือนแสงอาทิตย์ได้ไหม จากคุณ : เฒ่าไม่เก่า เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 09:58:39

ความคิดเห็นที่ 3 คุณเฒ่าไม่เก่าคะ ... เอ๊ะ! หนุ่มสาวคู่นี้ เริ่มมีความรู้สึกพิเศษให้กันแล้วใช่มั้ยเอ่ย น่ารักจังค่ะ ขอบพระคุณนะคะที่ทำให้ยิ้มได้แต่เช้าเลยจ้า รออ่านตอนต่อไปนะคะ แอบนินทานอกบ้านเธอไม่ได้ยินค่ะ 555 คนข้างตัวคอนิยายเลยค่ะ ขอแอบกระซิบว่าเธออ่านสกุลไทยค่ะ 555 พอบอกว่าให้มาอ่านของพี่ เธอเลยบอกรอจบก่อนแล้วอ่านทีเดียวเลยดีกว่าค่ะ อิ อิ จากคุณ : RainbowMoon เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:05:52

ความคิดเห็นที่ 4 ว้าว!!!!!    เริ่มน้ำตาลขึ้นแล้วอ้ะ แต่หวานแบบเศร้าๆอ้ะ   พี่ขา......หวังว่าคงไม่จบแบบโหดร้ายนะคะ เอ้อ   มองไกลไปหน่อยยังเพิ่งครึ่งเรื่องเอง  55555 อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังค่ะ  ^_^ จากคุณ : ิbulbul (danee_s) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 11:10:25

ความคิดเห็นที่ 5 พ่อหนุ่มหวานขึ้นทุกทีแฮะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 15:31:32

ความคิดเห็นที่ 6 กลุ้มใจแทนทั้งสองคนนะเนี่ย.. อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังค่ะ .. อย่าให้รอนานน้า... จากคุณ : รัศมีจันทร์ดารา เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 18:11:36

ความคิดเห็นที่ 7 รัศมีความหวานกระจาย ^__^ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 07:03:19

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆแล้ว ยอนฮวา.....คอแข็งเหมือนกันนะ...ตอนลงแช่น้ำแร่ลงด้วยชุดอะไรเอ่ย อ่านที่บรรยายภาพคุณหนูตัวโตแล้ว ....นึกถึงใครบางคนจังเลย อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง จากคุณ : NET (NET-BYJ) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 07:16:59

ความคิดเห็นที่ 9 กรี๊ดดดดดดดดดดดดด สลบ นอกบ้านค่ะ .. รอฉากตามลำพังมานานแล้วอ่ะ ^^   หวาน น่ารักมากค่ะ แต่ก็นะ เศร้าเหมือนกัน .. ไม่อยากรอนานนะคะ สำหรับตอนต่อไปค่ะ .. (^^) จากคุณ : SarangLady เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 17:01:18