ความคิดเห็นที่ 1 14. เพราะแผนขั้นแรกที่สำเร็จไปได้ด้วยดี เลยทำให้ไอ้จ้อมันมั่นใจในตัวเองมากขึ้นอีกโข จนคิดจะรวบรัดจู่โจมให้เด็ดขาดไปเลยทีเดียว “... นี่มันยุคดิจิตอลแล้วนะเว้ย อะไรๆ มันก็ปรู้ดปร๊าดไปหมดแหละ จะให้มาค่อยๆ คุยกันไป ค่อยๆ ดูกันไป โอย ... หมาคาบไปแดกก่อนพอดี ...” ซึ่งก็เป็นเรื่องของมัน เวลามันคิดอะไร ทำอะไร ก็ไม่เห็นเคยถามความเห็นผมอยู่แล้วนี่ “เมิงว่าไงวะ ถ้ากูจะไปบอกรักแตมเลย” ก็อย่างที่รู้กัน มันไม่ได้โทรมาเพื่อฟังผมพูด ส่วนไอ้ที่เหมือนจะตั้งคำถามกับผมเนี่ย จริงๆ มันกำลังถามตัวมันเองอยู่ต่างหากล่ะ “ไม่รู้ว่ามันจะเร็วไปรึป่าวนะ ... หรือว่า กูควรจะรออีกซักหน่อยดี” เฮ้อ ... ที่จริงตอนนี้ ตัวผมเองก็ไม่ต่างกับไอ้จ้อนักหรอก ในใจผมก็มีเรื่องให้ต้องคิด ต้องตัดสินใจอยู่เหมือนกัน เมื่อกี้ ตอนที่ผมกลับมาถึงบ้าน ผมแอบเห็นป๊ากำลังคุยปรึกษาอะไรบางอย่างกับแม่ แม้ผมจะไม่ได้ยินว่า พวกท่านคุยอะไรกัน แต่เชื่อว่า คงไม่พ้นเรื่องของผม กลางเดือนหน้าจะมีการคัดตัวทีมชาติรอบสุดท้าย กับผู้ปกครองนักว่ายน้ำคนอื่น ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไง แต่กับ ป๊า ... ... มันคือโอกาสครั้งสำคัญในชีวิต ... โอกาสที่ลอยอยู่ตรงหน้า แต่ไม่อาจเอื้อมคว้ามัน ทั้งที่ทุ่มเทให้กับการซ้อมว่ายน้ำของผมมาเป็นสิบๆ ปี ทั้งที่อุตส่าห์พากันมาไกล จนมาถึงจุดนี้ได้แล้วแท้ๆ แต่กลับต้องพบว่า ... บนปลายทางที่เคยมุ่งหวังกันมาตลอด ... และกำลังจะก้าวไปถึงนั้น ... มันไม่มีบันไดขั้นสุดท้าย ให้เดินอีกต่อไปแล้ว “ไอ้เชี่ยปั้น!” เสียงจากหูโทรศัพท์ช่วยเรียกสติผมกลับมา “ไอ้สาด ... นี่เมิงฟังที่กูพูดบ้างป่ะเนี่ย” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จู่ๆ ไอ้จ้อก็เกิดจะวีนขึ้นมา เรื่องที่ผมไม่สนใจฟังที่มันพูด “เชี่ยนี่กูโทรมาคุยกะเมิงเนี่ย กูเสียตังค์นะเว้ย เฮ้ย!” “เออๆ โทษที ... มีอะไรก็พูดมาสิ กูฟังอยู่” “หมด‘รมณ์แล้วเว้ย ... แมร่งเอ๊ย ปล่อยกูพูดบ้าอยู่คนเดียวตั้งนาน นี่เมิงแอบไปขี้มาป่ะเนี่ย” “เฮ้ย ป่าว” “เหรอ ... งั้นแค่นี้แหละ กูปวดขี้ (แกร่กส์)“ เอากับมันสิครับ ... นึกจะโทรก็โทร นึกจะวางก็วาง แถมยังไม่พูดไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม เป๊ะ! จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 12:49:59

ความคิดเห็นที่ 2 15. วันต่อมา ไอ้จ้อก็ย้ายมาเรียนห้องเดียวกับผมและแตม ซึ่งมันคงแอบวางแผนจะทำอะไรซักอย่างอยู่แน่ๆ แต่จะเป็นอะไรนั้น ผมไม่สนใจเลยสักนิด กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของมัน ที่เมื่อเทียบกับผมแล้ว ... ช่างไร้สาระสิ้นดี เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ไม่ใช่รักกุ๊กกิ๊กปัญญาอ่อน แบบทำไงดี ผมรักคุณเข้าแล้ว เฮ้อ ... หรือว่าผมก็ควรจะเป็นเหมือนอย่างไอ้จ้อ เป็นวัยรุ่นที่มีชีวิตสดใส มีความรัก มีความฝัน ไม่ใช่มาจมปลัก อยู่แต่กับความรู้สึกแย่ๆ อย่างนี้ ถ้างั้น ... ถ้าความจริง มันควรจะเป็นเช่นนั้น คนที่ไร้สาระก็คงจะเป็นผม ... ไม่ใช่มันสินะ และก็ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจ แต่หลังเลิกเรียนวันนั้น ผมไม่อยากจะไปอะไรๆ ต่อกับไอ้จ้อ ก็เลยขอกลับก่อน จำได้ว่า ผมตั้งใจจะเดินไปรอรถเมล์เพื่อกลับบ้าน แต่พอรู้ตัวอีกที ... ผมก็มายืนอยู่ที่หน้าสระว่ายน้ำได้ไงไม่รู้ ... มีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมมาที่นี่ ... บางอย่างที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จากตรงที่ผมยืนอยู่ยังได้ยินเสียง อ.วีรพงศ์ ดังมาแว่วๆ ในสระนั้น น้องชายผมกับเด็กอื่นๆ คงกำลังซ้อมกันอยู่ อาจจะฝึกสปริ้นท์ เกาะโฟมเตะขา หรือไม่ก็ซ้อมว่ายยาว อนาคต ... อาจมีสักคนในนั้นที่ได้เป็นทีมชาติตัวจริง สักคน ... ที่ไม่ได้เป็นแค่ ตัวเลือกในชุดเตรียมทีม เหมือนอย่างผม นานพักนึงได้แล้ว ที่ผมยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียวตรงนี้ และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ก็ตาม แต่สุดท้าย ... ผมก็ตัดสินใจหันหลังกลับบ้าน กีฬาว่ายน้ำเป็นกีฬาที่คู่ต่อสู้ก็คือ เงาของตัวเราเอง แต่ผมคงจะขี้ขลาดเกินไป ถึงไม่กล้าสู้แม้แต่กับเงา มันช่างน่าขายหน้าจริงๆ เลยนะครับ เช้าวันถัดมาผมก็ยังไปเรียนตามปกติ แม้ในสมองจะยังวนเวียนแต่กับความคิดซ้ำซากพวกนี้ จนทำให้ไม่มีสมาธิในการเรียนเลย “เป็นอะไรรึป่าว ...” แตมเอ่ยถามผมในช่วงพัก “... เห็นเหม่อมาตั้งแต่เมื่อวานแน่ะ” ดูท่าว่าเธอจะสังเกตอาการผมมาสักพักแล้ว “อ๋อ เราไม่ค่อยสบายน่ะ” “ไปหาหมอมั้ยล่ะ” “ไม่ต้องๆ เดี๋ยวกลับบ้านไปนอนก็หาย” “งั้นเราให้รถไปส่งนะ” “เฮ้ย ไม่เป็นไร ... เรากลับเองได้” บ่ายนั้น ผมเลยตัดสินใจโดดเรียนกลับมาที่บ้าน “ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะปั้น” เสียงแม่ทักลอยตามมา ตอนผมกำลังเดินขึ้นบันได แม้จะได้ยินอยู่เต็มสองรูหู แต่สมองของผมในขณะนี้ มันไม่มีเนื้อที่ว่างพอจะรับรู้ต่อสิ่งใดภายนอกได้อีกแล้ว ผมทิ้งตัวลงแผ่หราบนเตียง และแน่นิ่งไปอย่างนั้น ในขณะที่ความคิดมากมายค่อยๆ แตกตัวกันออกมาเรื่อยๆ ... ความคิดเหล่านั้นทวีคูณกันออกมาอย่างไม่มีสิ้นสุด ... พวกมันกำลังถูกอัดอยู่ในหัวของผม ... มันแน่นจนแทบจะ ... ตูม ... เสียงนั้นดังขึ้นมาพร้อมๆ กับการแตกตัวกันอย่างเร็วและแรง ของน้ำที่เต็มล้มอยู่ในอ่างปูนปูกระเบื้อง ซึ่งผมโดดตูมลงไป โดยปกติ น้ำในอ่างนี้จะมีไว้ใช้สำหรับตักอาบ แต่ก็มีบ้างบางที ที่ผมจะแอบลงมาแช่เล่นอย่างนี้ ซึ่งนั่นก็เป็นเมื่อตอนเด็กๆ ที่ผมยังว่ายน้ำไม่เป็น และจะแอบมาหัดว่ายคนเดียวในนี้อยู่บ่อยๆ ความเย็นของน้ำทำให้แน่ใจว่า หัวของผมมันจะไม่ระเบิด อย่างน้อย ก็ตราบเท่าที่ผมยังคงซุกตัวอยู่ในอ่างน้ำนี้ แต่แล้ว ... ในขณะที่แช่อยู่ในนี้ ในอ่างเล็กๆ แคบๆ อันนี้ ผมกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกซึ่งไม่ได้ออกมาจากสมอง แต่ไหลล้นเข้ามาจนทะลักท่วมหัวใจ จนในที่สุด ... “คิดออกแล้ว!” ผมโพล่งออกมาสุดเสียง ก่อนจะโดดผลุบออกจากอ่างน้ำ และไม่นานหลังจากนั้น ผมก็วิ่งพรวดออกจากบ้านมาพร้อมกับกระเป๋าใบนึง แม้จะได้ยินเสียงแม่ร้องถามตามไล่หลังมา แต่ทว่าตอนนี้ ผมไม่มีเวลาเหลือให้หันหลังกลับไปอีกแล้ว มีแต่ต้องมองไปข้างหน้า และพุ่งตรงไปเท่านั้น! จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 12:51:46

ความคิดเห็นที่ 3 16. ในตอนนี้ ภาพเห็นที่อยู่เบื้องหน้าของผม มันคือภาพของทั้งเด็กและผู้ใหญ่ จำนวนนับร้อยๆ คน กำลังเริงร่าสนุกสนานกันอยู่ ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย ซึ่งก็แหงล่ะ ... นี่มันช่วงปิดเทอมหน้าร้อนนี่นา คนมาเที่ยวสวนน้ำ มันก็ต้องเยอะเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เสียงคนเล่นน้ำยังคงดังเจี๊ยวจ๊าวไปทั่ว ขณะที่ผมยืนจังก้านุ่งกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวอยู่บนขอบสระ เฮ้อ ... ไอ้ชุดแบบนี้เนี่ย ใส่ก็เหมือนไม่ใส่จริงๆ เลยแฮะ เกือบลืมบอกไปว่า กางเกงว่ายน้ำตัวที่ผมใส่อยู่เนี่ย ไม่ใช่กางเกงว่ายน้ำธรรมดาๆ แบบทั่วไปไก่กานะครับ เพราะมันคือ ชาร์คสกินสวิมมิ่งฮาฟสูท สุดยอดนวัตกรรมที่พลิกโฉมวงการว่ายน้ำมาแล้ว เมื่อการออกแบบที่ล้ำสมัย ผสานกับวัสดุชั้นยอด เนื้อผ้าเบาลื่นไม่ติดน้ำ ที่ถูกทอเข้ารูปแบบไร้ตะเข็บ ทำให้ค่าสัมประสิทธิ์แรงเสียดทานของมัน ต่ำกว่ารถสปอร์ตคันละร้อยล้านเสียอีกนะครับ ทว่าการเอามาใส่ในสวนน้ำบนห้างสรรพสินค้าแบบนี้ ที่ซึ่งมองไปทางไหน ก็เห็นแต่คนใส่ชุดว่ายน้ำแฟนซีเน้นสวย มันก็อาจจะดูผิดกาลเทศะไปสักนิด แต่ช่างมันเหอะ ... จะชุดไหนๆ มันก็ใส่ว่ายน้ำได้เหมือนๆ กันแหละ เอาล่ะ แล้วก็ได้เวลาเลิกเพ้อเจ้อกันซะที นับจากวินาทีนี้ มีแต่จะต้องเอาจริงอย่างเดียวเท่านั้น เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้น มันมีเดิมพันตัดสิน คือ ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ของผม ... ทั้งชีวิต ผมค่อยๆ ลดแว่นตาว่ายน้ำลง ปรับมันให้เข้าที่ พร้อมๆ กับการเรียกความพร้อมของร่างกาย ทุกอย่างถูกตรวจเช็คจนมั่นใจได้ว่าเรียบร้อยดี ก่อนที่ผมจะขยับเข้าสู่ท่าเตรียมสตาร์ท กลิ่นคลอรีนจางๆ ในน้ำที่โชยมาแตะจมูก กระตุ้นใจผมให้เต้นแรง จนต้องสูดลมหายใจลึก เพื่อรวบรวมสมาธิครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะ ... ... ปัง! ... ราวกับมีเสียงปืนสั่ง ให้ผมพุ่งโดดออกไปเต็มกำลัง เป็นเวลาสั้นๆ เพียงพริบตา ที่ผมลอยตัวค้างอยู่ในอากาศ ทว่าในความรู้สึกผม มันช่างยาวนานเหมือนจะไม่มีสิ้นสุด กับการรอคอยเวลาที่จะได้พิสูจน์ตัวเองเสียที ปลายนิ้วเป็นส่วนแรกที่ได้สัมผัสกับผิวน้ำ ก่อนที่ทั้งร่างจะพุ่งแหวกตามลงมาอย่างรวดเร็ว นับว่าผมทำได้ค่อนข้างจะสมบูรณ์แบบทีเดียว ยังไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น ... ทุกอย่างเป็นเหมือนกับเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว แรงส่งจากการกระโดด ให้ความเร็วต้นในระยะ 5 เมตร ก่อนที่อัตราเร่งนั้นจะลดลงกลายเป็นเพียงแรงเฉื่อย การจะรักษาความเร็วให้คงที่ไปตลอด จำเป็นต้องมีแรงบวก โดยผมต้องเริ่มสะบัดขาในจังหวะนี้ แต่ทว่า ... มันกลับมาอีกแล้ว! สิ่งนั้นที่เคยเกิดขึ้นกับผมเมื่อ 2 เดือนก่อน ความรู้สึกแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ... เหมือนๆ กับที่ผมเคยเจอมาก่อน ... เหมือนๆ กับที่มันตามหลอกหลอน แม้ในความฝัน ผิวน้ำสีฟ้าสวยที่เคยมองเห็น บัดนี้กลับกลายเป็นสีดำสนิท และตัวผมก็กำลังจะจมลึกสู่ความมืดบอด ไม่ผิดกับในฝันนั่น แต่นี่มันโลกของความเป็นจริง ไม่ใช่หรือ สิ่งที่ผมเห็น มันก็แค่มายาลวงตาที่เกิดขึ้นในใจของผมเอง และผมต้องเอาชนะมันให้ได้ ... เดี๋ยวนี้! ครั้งนึง การว่ายน้ำเป็นสิ่งที่ผมเกลียดกลัวมากที่สุด ชีวิตที่จมปลักอยู่แต่ภายในสระ กับการฝึกซ้อมที่ทั้งหนัก เหนื่อย และยาวนานจนเหมือนจะไม่มีวันจบสิ้น ความเครียด ความกดดัน ความคาดหวัง เป็นเหมือนสิ่งที่คอยกดทับตัวผมเอาไว้ตลอดเวลา จนในที่สุด ผมก็ไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายได้อีกต่อไป แต่ไม่ใช่ในครั้งนี้ ซึ่งมันแตกต่างกับที่ผ่านๆ มา เพราะผมเป็นฝ่ายเลือกที่จะกลับมาเผชิญหน้ากับมัน มันคือการกลับมา เพื่อสู้กับเงาของตัวเอง! ในเวิ้งน้ำที่มืดสนิทนั้น ... ผมกำลังดิ้นรนสุดชีวิต เพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่มองไม่เห็น แม้จะเคยพ่ายแพ้โซ่ตรวนแห่งจินตนาการนี้มาก่อนในความฝัน แต่ครั้งนี้ ในโลกแห่งความเป็นจริง ทุกอย่างจะต้องเปลี่ยนไป เพราะนี่คือชีวิตจริง ชีวิตที่ผมเลือกเดินด้วยขาของตัวเอง ไม่มีวันซะหรอกที่ผมจะเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งที่ใต้ก้นสระนี้ พันธนาการบ้าบออะไรนั่นมันก็แค่ภาพลวงตาโง่ๆ ที่ไม่มีจริง ไอ้บ้าเอ๊ย กูไม่ยอมตายเพราะเมิงหรอก ... “... โว้ยยยยยย!” ผมกัดฟันระเบิดคำๆ นั้นออกมาจากก้นบื้งของหัวใจ ความโกรธ โมโห คับแค้น เบื่อโลก รำคาญ จะเป็นอะไรก็ช่าง แต่มันคือการปลดปล่อยอย่างแท้จริง กุญแจทุกตัวที่ล็อคไว้ในตัวผม ถูกทำลายลงในพริบตา ร่างกายกลับมาตอบสนองการสั่งงานของสมองอีกครั้ง และผมก็เริ่มวาดแขน เพื่อนำตัวเองว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ... ณ ส่วนที่ลึกที่สุด มืดมิดที่สุด มีบางอย่างกำลังพุ่งขึ้นมาหาผม จากจุดเล็กๆ มันได้ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็น ... น้ำวนยักษ์ขนาดมหึมา! ผมรีบจ้วงแขนเพื่อว่ายหนีมันให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังช้าเกินไป พลังดูดมหาศาลนั้นกำลังค่อยๆ ลากผมกลับลงไปหามัน ผมรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย เพื่อดีดตัวออกจากจุดวิกฤต แต่ก็เปล่าประโยชน์ ทั้งปริมาณแลคติคในกล้ามเนื้อที่ถูกใช้งานจนเกินขีดจำกัด และภาวะขาดอ๊อกซิเจนไปเลี้ยงสมองจนเจียนจะหมดสติ ทั้งหมดนี้นับเป็นสัญญาณที่ย้ำเตือนว่า ผมได้มาถึงขีดจำกัดสูงสุดของร่างกายตัวเองแล้ว และนั่นก็หมายถึง ความพ่ายแพ้อย่างหมดรูป ในการแข่งขันที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน ซึ่งคงไม่มีโอกาสให้แก้ตัวเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 13:02:37

ความคิดเห็นที่ 4 17. รู้สึกว่าโลกหลังความตายของผม จะอากาศดีกว่าที่คิดไว้เยอะ นั่นแปลว่าผมไม่ได้ตกนรก เพราะที่นั่นน่าจะร้อน ไม่ก็หนาวจัด แต่ถึงยังงั้น ผมก็ยังรู้สึกว่าโลกนี้ มันมีกลิ่นฉุนๆ แปลกๆ อยู่นะ กลิ่นมันคล้ายๆ กับพวกยาหม้อยาเม็ด ยังไงยังงั้นแหละ จะว่าไป ในเรื่องเล่าเกี่ยวกับนรกสวรรค์ทั้งหลายนั้น ผมยังไม่เคยได้ยินคำบอกเล่า ถึงเรื่องของกลิ่นมาก่อน ไม่เคยมีคัมภีร์เล่มไหนที่บอกเราว่า สวรรค์มีกลิ่นยังไง แล้วกลิ่นนั้น มันต่างกับกลิ่นของนรกตรงไหน นั่นสิ ... ทำไมผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ หรือจะเป็นเพราะเราเชื่อว่า การรับรู้กลิ่นนั้นเริ่มจากจมูก ซึ่งอณูกลิ่นจะผ่านเข้ามาพร้อมๆ กับอากาศที่เราหายใจ ดังนั้นพอเราตาย ซึ่งก็คือไม่หายใจ ก็ควรจะไม่ได้กลิ่นอีก ถ้างั้น ... ผมก็อาจจะยังไม่ตายน่ะสิ! เอาล่ะ เพื่อความแน่ใจ ผมจึงลองลืมตาขึ้นทีละนิด เผื่อว่าต้องตื่นมาเจอกับอะไรที่มันพิสดารเกินรับไหว ผมจะได้ทำเนียนๆ เป็นนอนสลบต่อไป ... หรือไม่ ก็กลั้นใจให้มันตายซ้ำรอบสองไปซะเลย เมื่อรูม่านตาเริ่มปรับสภาพแสงได้จนพอเหมาะ ภาพที่มองเห็นก็ค่อยๆ จะปรากฏชัดขึ้น และไม่ว่าสิ่งที่ผมแอบนึกไว้ก่อนหน้านั้นจะเป็นอะไร แต่มันก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับความจริงที่ผมเห็นอยู่แม้แต่น้อย เพราะ เขา คนที่อยู่ตรงหน้าผม เป็นคนที่ผมไม่เคยนึกถึง แต่ทุกครั้งที่ผมมีปัญหา เขาจะเป็นคนแรกที่ปรากฏตัวขึ้น บนโซฟาสีน้ำเงิน ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากเตียงที่ผมนอนอยู่ ป๊านั่งก้มหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ จนกระทั่ง ... ป๊าหันมาเห็นผม นาทีนั้น ไม่คำพูดใดๆ หลุดออกจากปากของเราสองพ่อลูก มีเพียงแต่ความเงียบ ที่อาจจะบอกเล่าถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น ได้ดีซะยิ่งกว่าคำพูดใดๆ “... ฉันว่าแกน่าจะต้องการโค้ชนะ” ในทันทีที่ความเงียบงันอันยาวนานสิ้นสุดลง นี่คือคำพูดเพียงประโยคเดียว ที่ป๊าเอ่ยปากพูดกับผม ก่อนที่จะเดินหลบออกจากห้องไป สายวันต่อมา ผมถึงได้ออกจากโรงพยาบาล แม่เป็นคนนั่งแท็กซี่มารับผมกลับ ทั้งที่ป๊าก็อยู่ที่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหนข้างนอก บางทีความเฉยชาที่มีต่อกันมาตลอดสองเดือน คงจะกลายสภาพเป็นกำแพงหนา ที่กั้นกลางระหว่างพ่อกับผมไปเสียแล้ว จนใกล้เที่ยง ไอ้จ้อเพื่อนรักก็ดอดมาเยี่ยมผม และที่สำคัญคือ มันไม่ได้มาคนเดียว แต่ยังหนีบนางในฝันของมันมาด้วย “ยิ้มอะไร ไหนว่าไม่สบายไม่ใช่เหรอ” “ป่าว แค่ไม่คิดว่าเธอจะยอมโดดเรียนมาเยี่ยมเรา” คำพูดเชยๆ ของผมทำแตมชะงักไปนิดนึง “ไม่ใช่ซักหน่อย เรา ... จ้อเค้าขวนเรามาต่างหาก ... ท่าทางไม่เป็นไรมากนี่ งั้นเรากลับก่อนละกันนะ” พูดจบคุณเธอก็รีบเดินหนีหน้าผมไปทันที เหลือแต่ไอ้จ้อที่ดูจะดีใจอยู่ไม่น้อย เมื่อสาวเจ้ายอมรับว่า เธอตั้งใจจะตามมันมาจริงๆ ‘แอบชอบกูแล้วแน่ๆ’ คือคำพูดที่อ่านได้จากการขยับปากกระซิบของไอ้จ้อ ก่อนที่มันจะขอตัวตามเธอกลับไปอีกคน ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับมันอย่างยิ่งเลย เย็นวันนั้นผมได้นั่งกินข้าวกับที่บ้าน ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่ครอบครัวเรา ไม่ได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างนี้ และคนที่ดูจะเริงร่ากับเหตุการณ์นี้มากที่สุด ก็คือ นายปุ้น “เฮียปั้น ... เฮียปั้นจะไม่สบายอีกนานไหมอ่ะ” “ทำไมล่ะ” “ปุ้นอยากให้เฮียหายช้าๆ จะได้หยุดซ้อม ...” “ปุ้น!” เสียงตวาดของป๊า ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าว ตึงเครียดขึ้นมาในทันที ไม่มีใครกล้าพูดอะไรไปพักนึง จนแม่ต้องออกปากพูดขึ้นมาก่อน “ปั้น พรุ่งนี้พักอยู่บ้านอีกวันก็ดีเหมือนกันนะ” “หึ พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนแล้ว” “ทำไมล่ะ แม่ว่าเราน่าจะพักให้หายดีก่อนนะ อยู่บ้านนอนพักให้หายดี แล้วค่อยกลับไปเรียนก็ได้ ร่างกายเราต้องแข็งแรงก่อน สมองมันถึงจะ ...” “พรุ่งนี้เค้าเรียนวันสุดท้ายแล้วแม่” ผมรีบชิงตัดบทขึ้นมาก่อนที่แม่จะไปไกลเกิน “อ้าว เหรอ ... เออนะ... เข้าใจแล้วใช่ไหมปุ้น ผักน่ะอย่าเขี่ยทิ้ง ของดีๆ ทั้งนั้น โดยเฉพาะผักใบเขียว มันมีวิตามินบำรุงสมอง ... ” ถึงจะเป็นคนละเรื่องกัน แต่แม่ผม แกก็ร่ายยาวของแกต่อไปได้เรื่อยๆ อย่างหน้าตาเฉย นี่แหละครับ นิสัยสากลของเหล่าคุณแม่ บ่นโน่นบ่นนี่ได้ทุกเรื่อง ฟังกันจนหูชาไปเลยแหละ แล้วก็ไม่ใช่แค่ลูกๆ นะครับที่ขยาดคำบ่นจนหัวหด แม้แต่คนที่วางฟอร์มว่า ใหญ่ที่สุดในบ้านก็เหอะ ลองคุณแม่บ้านแกได้ติดเครื่องขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็ พ่อคนนั้นก็ยังต้องขอชิ่งหนีไปเหมือนกันแหละ เฮ้อ ... ก็ดูอย่างป๊าผมสิ โน่น ... แกเดินเนียนออกหน้าบ้านไปโน่นแล้ว (ฮา ฮา) ทั้งที่เมื่อกี้ยังตึงเครียดยังกับอยู่ในสนามรบแท้ๆ เผลอแผล็บเดียว ทิ้งฐานหนีกันเงียบยังกะป่าช้า เห็นฝีมือ (ปาก) แม่ผมหรือยังล่ะครับ นี่สินะ ใครๆ ถึงยกให้เป็น ... ผบ.ทบ. (ผู้บัญชาการที่บ้าน) ตัวจริง! จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 13:05:37

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ ดีนะไม่เป็นอะไรมาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 15:54:35

ความคิดเห็นที่ 6 ความกลัวเกิดจากจิตใจเอง จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 17:04:00

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่านายจ้อน่าจะแห้วสนิท... ให้ผู้หญิงเลี้ยงแล้วยังมีหน้าจะไปสารภาพรักเนี่ยน้า ~ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 20:40:58

ความคิดเห็นที่ 8 ฮ่าๆๆ พูดเหมือนแม่เราตอนกินข้าวเลย ผักใบเขียว มันมีวิตามินบำรุงสมอง แครอทเบตาแคโรทีนสูงนะลูก บลาๆๆๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 22:08:45

ความคิดเห็นที่ 9 18. ไอ้จ้อโทรมาคุยฟุ้งกับผมตั้งแต่เมื่อคืนวาน มันตั้งใจว่า จะต้องบอกรักแตมให้ได้ภายในวันนี้ แล้วยังบังคับให้ผมต้องร่วมมือตามแผนของมันด้วย ซึ่งก็แน่นอนว่า ... ทั้งหมด เป็นการพูดเองเออเองของมันอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่ผมไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับมันเลยสักกะติ๊ด เฮ้อ ... นี่ขนาดมันรู้ว่าผมป่วยอยู่นะ ไม่เห็นใจกันเลยรึไงเนี่ย แต่ก็เอาเหอะ เพราะแผนของมันก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่วันนี้ทั้งวันมันจะไม่โผล่หน้าไปที่โรงเรียนกวดวิชา แล้วก็ให้ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามันหายไปไหน “นั่นแหละ พอกูหายไป แตมเค้าต้องกระวนกระวายใจ แล้วก็จะโทรหากู แต่กูจะปิดเครื่องไม่รับสาย ...” อืม ... ที่ไอ้จ้อต้องการคือ ให้แตมรู้สึกว่าช่วงเวลาที่ขาดมันไปนั้น ทำให้เธอทรมานใจแค่ไหน จนในที่สุดเธอก็จะเข้าใจเองว่า ความรู้สึกที่เธอมีให้กับมันนั้น แท้ที่จริงคือ ความรักนั่นเอง “ถึงตอนนั้น พระเอกขี่ม้าขาวก็จะเผยตัวออกมา เพื่อจะบอกรักกับนางเอก แล้วก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง“ สรุปง่ายๆ ก็คือ มันจะให้ผมช่วยทำเซอร์ไพรส์บอกรักแตม แค่นั้นแหละ จบ แต่ ... พอเอาเข้าจริง ผมกลับไม่ได้โกหกแตม เรื่องที่ไอ้จ้อหายไป เพราะวันทั้งวันก็ยังไม่เห็นว่า เธอจะถามถึงมันขึ้นมาสักที จนใกล้ๆ จะเลิกเรียน ผมถึงได้รับแมสเสจจากไอ้เพื่อนรัก บอกให้พาเป้าหมายไปยังสถานที่นัด ซึ่งมันเตรียมการรอไว้ “ไอ้เชี่ย นี่มันนอกแผนแล้วนะเว้ย ทีแรกไม่มียังงี้นิ” “โหเมิง จะบอกรักทั้งทีมันต้องเลือกสถานที่หน่อยดิวะ นะเมิงนะ ช่วยกูหน่อยนะ เพื่อนนะ” “สาด แล้วเมิงจะให้กูพูดกับเค้ายังไง” “เมิงบอกชวนเค้าไปกินข้าวก็ได้” “เฮ้ย ร้านหรูๆ ยังงั้นกูไม่มีตังค์จ่ายนะเว้ย” “กูให้เมิงพาเค้ามา ไม่ได้ให้เลี้ยงจริงๆ” “เออ ก็บอกไว้ก่อน เผื่อโดนยืมตังค์” สุดท้าย ผมเลยต้องด้านหน้าเอ่ยปากชวนแตมไปกินข้าว นับเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมเลย ที่ต้องมาทำอะไรอย่างนี้ ถึงจะไม่ได้เป็นการชวนเดทแบบคนจีบกันจริงๆ ก็เหอะ แต่ผมก็อดลุ้นไปด้วยไม่ได้ว่า เธอจะตอบรับหรือไหม น่าแปลกที่เธอยอมมากับผมง่ายๆ โดยไม่ได้ถามอะไรมาก อันที่จริงดูเธอจะกระตือรือร้นกับมันมากกว่าผมซะอีก เพราะนอกจากสถานที่ซึ่งผมแอบเตี๊ยมกับไอ้จ้อไว้แล้ว อย่างอื่นทั้งการเลือกที่นั่ง สั่งอาหาร เธอเป็นฝ่ายจัดการหมด ยังกับว่า การมากินข้าวกันครั้งนี้ เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายชวน ไม่ใช่ผม ... ... ซึ่งก็ถูกแล้ว เพราะผมเป็นเพียงแค่ไอ้นกต่อ ที่มีหน้าที่พาเธอมาก็เท่านั้น ติ๊ด ติ๊ด ... ขณะที่เรากำลังคุยกันสนุก แมสเสจจากไอ้จ้อก็เข้ามา อันเป็นสัญญาณบอกว่า ได้เวลาของแผนขั้นต่อไปแล้ว “เราขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ” “อืม รีบๆ ล่ะ เดี๋ยวอาหารมาแล้วเรากินหมดไม่รู้นะ” ผมยิ้มให้เธอแทนคำตอบ ทั้งที่รู้อยู่ว่าตามแผนแล้ว ผมจะไม่เดินกลับมาอีก หน้าที่ของผม คือพาเธอมาที่นี่ และผมได้ทำมันสำเร็จแล้ว หลังจากนี้ก็ไม่มีธุระอะไรให้ผมต้องอยู่ที่นี่อีก ไอ้จ้ออุ้มตุ๊กตาหมียักษ์รอท่าอยู่ในมุมที่ผมเดินลับมา ในแววตาของมันเปล่งประกายไปด้วยความหวัง “ขอบใจนะเว้ย” มันกระซิบบอกผม ก่อนที่จะเดินสวนกันออกไป พร้อมๆ กับเสียงเพลง “unloveable” ที่เปิดดังขึ้น ขณะที่ผมยังยืนหลบมุมอยู่ตรงนั้น นิ่ง และนาน จนเพลงเข้าสู่ท่อนฮุค ... ต่อให้ฉันจะรักเธอมากเท่าไหร่ แต่ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่สนใจ ... ไม่รู้ทำไมไอ้จ้อถึงเลือกเพลงนี้ ทั้งที่เป็นเพลงเศร้า ... ก็ยังฝันไป และยังคงหวังเอาไว้ข้างในจิตใจว่า ซักวันเธอจะมีฉัน ... แต่มันก็คงจะมีเหตุผลของมัน ... แต่ก็รู้เป็นไปไม่ได้ เมื่อเธอคิดว่าฉันไม่ใช่... เหตุผล ซึ่งผมเองก็อาจจะไม่เข้าใจ ... แต่ไม่เป็นไร ก็อยากจะขอมีเธอเรื่อยไป ในใจไปอีกแสนนาน ... หรือไม่ ก็แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจมาตลอด “จ้อเข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้คิดกับจ้อแบบนั้นนะ” สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นไปตามแผนของไอ้จ้อ ผมเป็นคนพาแตมมาที่นี่ รอจนทุกอย่างพร้อม ผมออกไป ไอ้จ้อซึ่งเตี๊ยมกับที่ร้านไว้ให้เปิดเพลงรักซึ้ง สร้างบรรยากกาศ ก็จะหอบหมียักษ์เข้าไปทำเซอร์ไพรส์บอกรักเธอ ทุกอย่างควรจะเป็นไปตามที่มันแปลนไว้ จนเมื่อวินาทีที่แล้ว ... “จ้อเป็นเพื่อนที่ดีของเรานะ ดีมากๆ ด้วย” “แต่เธอก็ไม่ได้ชอบเรา” “เราชอบจ้อนะ แต่ไม่ได้ชอบแบบนั้น” “โอเค เราเข้าใจแล้วล่ะ” “ขอโทษนะ” “เธอชอบไอ้ปั้นใช่มั้ย?” ในวินาทีนั้น มันเหมือนมีมือมาบีบคอผมให้ต้องกลั้นหายใจ และมันก็นานทีเดียวกว่าที่จะมีคำตอบออกมา “ใช่ ... เราชอบปั้น” คนเรามักจะคิดโทษตัวเองอยู่เสมอในสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว ความรู้สึกอยากกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีต จึงเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของเราอยู่เสมอ บางที ผมควรจะรีบกลับไปตั้งแต่ตอนที่เดินสวนกับไอ้จ้อ บางที ผมควรจะยืนหลบอยู่ในมุมที่แอบฟังอยู่เมื่อกี้ หรือบางที ผมก็ควรจะหนีไปทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ ... การปรากฏตัวออกมาในตอนนี้ สายตาของแตมดูประหม่าขึ้นมาในทันทีที่มองมาเห็นผม ซึ่งนั่นได้นำให้ไอ้จ้อหันกลับมามองหน้าผมอีกคน ในแววตาของมัน บ่งบอกชัดถึงความเจ็บปวด ความเจ็บปวดจากบาดแผลแห่งการทรยศ แต่ถึงจะเจ็บแค่ไหน มันก็ยังฝืนยิ้มให้เพื่อนซี้อย่างผม ก่อนจะก้าวเดินออกจากร้านไป ในตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบแรงๆ ที่หัว ทุกอย่างมันดูพร่ามึนไปหมด เหมือนกับกำลังฝันร้าย และกว่าที่จะรู้สึกตัว ไอ้จ้อก็ไปไกลเกินกว่าที่ผมจะไล่ตามทัน จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 23:35:34

ความคิดเห็นที่ 10 19. คืนนั้นผมโทรหาไอ้จ้อหลายทีมากๆ แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ มันคงตั้งจะปิดเครื่องเพื่อหนีผม แต่แม้จะรู้อย่างนั้นแล้ว ผมก็แอบยังหวังว่ามันจะโทรกลับมา ... ถึงจะเป็นการโทรกลับมาด่าก็เถอะ แต่มันก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้พูดอะไรกันเลย ตื๊อ ดือ ดื่อ ตื๊อ ดือ ดื่อ ดือ ดื๊อ ... ไม่อยากจะบอกว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง ทั้งที่ปกติผมแทบไม่อยากรับสายไอ้จ้อ จนบางทีก็แกล้งไม่รับ เพราะเบื่อจะต้องมานั่งฟังมันบ้าน้ำลายอยู่คนเดียว แต่ครั้งนี้ ผมกลับยินดีจะฟังมันพูด จะสักกี่ชั่วโมงก็ได้ ... ถ้ามันจะทำให้เรายังคงเป็นเพื่อนกันต่อไป แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว ชื่อของคนที่อยู่บนหน้าจอก็ยังไม่ใช่ไอ้จ้อ แต่เป็นแตมต่างหากที่โทรมาหาผม กับสิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่ความผิดของเธอแม้แต่น้อย แตมไม่ผิดที่จะไม่รักไอ้จ้อ แต่ก็ไม่ควรที่จะมาชอบผม คนขี้ขลาดที่ไม่กล้าสู้ความจริง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าสักวัน มันจะทำให้ใครสักคนที่เจ็บปวด ใช่ ... ผมรู้ว่าแตมชอบผมมานานแล้ว นานพอที่จะบอกไอ้จ้อ ไม่ให้มันจะถลำลึกมาถึงขนาดนี้ และแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร แต่ผมก็ยังแกล้งทำเป็นไอ้งั่งที่ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ... จนตอนนี้ ผมก็ยังเลือกที่จะไม่รับสายแตม ทว่าไม่นานนาทีหลังจากนั้น ผมก็ได้รับข้อความใหม่ ‘เราขอโทษนะ’ คือ สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือผม ข้อความสั้นๆ ไม่กี่คำจากเธอ ได้ทำให้สิ่งที่อยู่ในใจผม ยิ่งปั่นป่วนสับสนขึ้นอีกเป็นเท่าทวีคูณ มันเหมือนลิ่มเกลือเล็กๆ ที่ทิ่มลึกเข้าไปในปากแผลสด และความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันก็เกินที่ผมจะทนรับไหวแล้ว บางอย่าง ... ในตัวผม มันกำลังจะระเบิดออกมา บางอย่าง ... กำลังต้องการทางออก เดี๋ยวนี้! ในนาทีนั้น สิ่งเดียวที่ผมนึกได้คือ ต้องวิ่งไปห้องน้ำให้เร็วที่สุด การขี้ นับเป็นทางออกที่ดีเวลาที่เราต้องการระบายลำไส้ แต่ตอนนี้ ผมต้องการระบายไอ้สิ่งที่อยู่ในหัวต่างหากล่ะ (โว้ย) “อ๊ากกกกกกส์ ...” ผมแผดเสียงตะโกนออกมา ในทันทีที่พุ่งหัวลงอ่างน้ำ ตามหลักวิทยาศาสตร์ ของเหลวเป็นตัวนำเสียงที่ดีกว่าอากาศ รวมทั้งยังมีคุณสมบัติในการดูดซับแรงสั่นสะเทือนของคลื่น ให้จำกัดอยู่แต่ในพื้นที่วงแคบๆ ของปริมาตร ด้วยเหตุที่กำลังของคลื่นเสียงจะลดต่ำลงมาก เมื่อต้องเคลื่อนไปสู่พาหะตัวนำที่คุณภาพต่ำกว่า ดังนั้นตราบเท่าที่ผมยังเอาหัวจุ่มอ่างอยู่อย่างนี้ ต่อให้ตะโกนจนคอแตก ก็คงไม่มีใครมารับรู้ด้วย ในทางกลับกัน ผมเองก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงใดๆจากภายนอก ใต้ผืนผิวน้ำนี้ มีเพียงความเงียบสงัด เหมือนกับเป็นอีกโลกนึง ... โลกที่ผมจะหนีไปจากความวุ่นวายใจทั้งหมดได้ ... เป็นโลกที่ผมอาจจะกำลังตามหาอยู่ และมันทำให้ผมตัดสินใจทำอะไรบางอย่างในวันรุ่งขึ้น ทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าจะกลับไปทำมันอีก การเป็นนักว่ายน้ำเคยทำให้ผมเครียดจัดซะจนวันนึง ผมโดดลงไปในสระ แล้วพบว่าไม่อาจจะขยับตัวเองได้ และป๊าคือคนที่ตัดสินใจโดดลงไปงมผมขึ้นมาจากก้นสระ ซึ่งก็เฉียดฉิวก่อนผมจะตายไปจริงๆ แบบเส้นยาแดงผ่าแปด หมอที่รักษาผมบอกว่าสุขภาพร่างกายของผมแข็งแรงดี แต่ที่อ่อนแอคือ สุขภาพจิต ซึ่งในรูปแบบที่เกิดขึ้นกับผม มันเป็นอาการของโรคจำพวกโฟเบีย หรือจิตวิตกรุนแรง จนส่งผลกระทบให้เกิดรีแอ็คชั่นทางกาย ในกรณีอาจจะเรียกได้ว่า สวิมมิ่งพูลโฟเบีย หรือโรคกลัวสระว่ายน้ำนั่นเอง มันน่าตลกดีใช่ไหมล่ะครับ กับว่าที่นักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติ ที่เป็นโรคกลัวสระว่ายน้ำ ซึ่งก็เท่ากับเป็นการตอกฝาโลงให้กับชีวิตนักกีฬาของผม ไปโดยปริยาย ... ... จนกระทั่งวันนี้ ... วันที่ผมตัดสินใจจะกลับไปว่ายน้ำอีกครั้ง เช้าวันนั้น ผมจัดแจงตื่นขึ้นมาจัดกระเป๋าด้วยตัวเอง เพื่อเตรียมไปซ้อมพร้อมกับนายปุ้น ตั้งแต่ฟ้าสาง ทั้งที่คิดว่า ป๊าน่าจะดีใจกับการตัดสินของผมในครั้งนี้ แต่เอาเข้าจริง กลับเป็นคนที่ออกโรงคัดค้านแบบสุดตัว คงเป็นเพราะเรื่องที่สวนน้ำเมื่อสามวันก่อน เลยทำให้ป๊าไม่อยากให้ผมกลับไปว่ายน้ำอีกแล้ว กระทั่งแม่ต้องเป็นคนออกปากขอโอกาสให้ผมอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น ป๊าก็ยังจะขอคุยกับ อ.วีรพงศ์ ก่อน ยังดีที่อาจารย์ยินดีจะให้ผมกลับมาซ้อมด้วย แต่นั่นต้องอยู่ในเงื่อนไขของแกเท่านั้น ซึ่งก็หมายถึง ผมต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด “ยังไงตอนนี้ก็เหมือนคนว่ายน้ำไม่เป็นอยู่แล้ว งั้นก็ไปหัดว่ายสระเล็กกับพวกเด็กๆ ก็แล้วกัน” ถ้าเป็นปกติ การทำอย่างนี้ถือเป็นการหยามศักดิ์ศรีกันสุดๆ แต่ในเมื่อตอนนี้ ก็เป็นอย่างที่อาจารย์เขาว่าจริงๆ นั่นแหละ ดังนั้น ก็เลยได้แต่บากหน้า เดินลงไปแช่สระเด็กที่ตื้นแค่เข่า แม้จะน่าขายหน้าไปซักหน่อย แต่มันก็ทำให้ผมกลับมารำลึก ถึงความรู้สึกเก่าๆ ท่ามกลางความไม่ประสีประสาของเด็กๆ ที่มาหัดเรียนว่ายน้ำกันอย่างสนุกสนาน จนเกือบจะครบหนึ่งอาทิตย์ ที่อาจารย์ให้ผมไปตีน้ำเล่นกับพวกเด็กๆ ในสระเล็ก แกก็เข้ามาสั่งย้ายผมอีกครั้ง “เออ ลอยตัวเตะขาได้แล้วนี่ งั้นก็ย้ายมาสระใหญ่เลย” ที่สุด ผมก็ได้กลับมาซ้อมกับพวกนักกีฬาอีกครั้ง แม้จะต้องไปเริ่มจากการเกาะลู่ เกาะโฟม ไปก่อนก็ตาม การได้กลับมาขลุกอยู่แต่ในสระว่ายน้ำอีกครั้ง ถือเป็นการกลับมาใช้ชีวิตแบบที่ผมคุ้นเคยมาตลอดสิบปี เช้ามาซ้อม เที่ยงหยุดพัก เย็นซ้อมอีก ดึกกลับบ้าน วงจรชีวิตแบบนี้จะทำให้ผมไม่มีเวลาไปสนใจอะไรอย่างอื่น และในไม่ช้า ผมก็คงจะลืมเรื่องแย่ๆ พวกนั้นไปได้ ซึ่งผมหวังใจยิ่งว่า มันจะเป็นเช่นนั้น ... แต่ก็ไม่ หลายคืน ที่ผมยังผวาตื่นขึ้นมาคว้าโทรศัพท์กลางดึก ... ทั้งๆ ที่ไม่มีใครโทรมา หลายครั้ง ที่ผมเผลอนั่งกดดูแมสเสจไปเรื่อยเปื่อย ... ทั้งๆ ที่ก็มีแต่ข้อความเก่าๆ วันแล้ววันเล่า ที่สิ่งต่างๆ เหล่านี้ ยังคงเกิดขึ้นอยู่ซ้ำๆ จนเหมือนว่ามันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปเสียแล้ว และนั่นก็ยิ่งตอกย้ำ ให้ผมยิ่งรู้สึกว่า ช่วงเวลาเดียวที่ผมจะสามารถหลุดพ้นจากทัณฑ์ทรมาน ของไอ้อุปกรณ์ไม่สื่อสารชิ้นนี้ได้ คงจะมีแต่ ... เวลาที่ผมแหวกว่ายอยู่ในโลกใต้น้ำเท่านั้นเอง จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 13:38:49

ความคิดเห็นที่ 11 20. แม้จะยังไม่ฟิตเต็มร้อย และไม่ได้มีความพร้อมเลยสักนิด แต่ผมก็ดันไปรับปากแล้วว่า จะไปแข่งคัดตัวทีมชาติชุดซีเกมส์ ตามคำแนะนำของ อ.วีรพงศ์ “เฮ้ย แข่งคัดตัวทีมชาตินี่ ไม่ใช่ใครก็จะไปได้นะ ต้องอยู่ในแลงค์กิ้งของสมาคม เค้าถึงจะให้ลง” “งั้นถ้าผมลง แล้วได้ที่โหล่ล่ะอาจารย์” “สระมันก็มีแค่ 8 ลู่ ต้องมีสักคนที่ได้ที่โหล่ จะกลัวไปทำไมล่ะ ทำให้เต็มที่ก็พอแล้ว” ทั้งๆ ที่เพิ่งจะกลับมาซ้อมได้ไม่ถึงสามอาทิตย์ แต่เมื่อมีโอกาส อาจารย์ก็อยากให้ผมลองไปหาประสบการณ์ ซึ่งมาคิดๆ ดูแล้ว มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา ด้วยเหตุนี้ ในคืนก่อนแข่งผมจึงได้รับอนุญาตให้งดซ้อมเย็น เพื่อเก็บแรงไว้สำหรับการคัดตัวทีมชาติในวันรุ่งขึ้น ทีแรกป๊าตั้งใจจะขับรถกลับมาส่งผมที่บ้านตั้งแต่บ่าย แต่ผมขอกลับเองดีกว่า เพราะนายปุ้นก็ยังต้องอยู่ซ้อม จะได้ไม่ต้องเสียเวลาขับรถไปๆ มาๆ ให้เปลืองน้ำมัน อีกอย่างผมก็จะได้แอบแว่บไปเดินเล่นกินลมด้วยไง ถ้าเป็นเมื่อก่อน วันก่อนแข่งยังงี้ผมคงต้องรีบกลับบ้าน กลัวจะไม่มีแรงไปแข่ง ซึ่งมาคิดๆ ดู มันก็น่าตลกนะ อุตส่าห์ซ้อมหนักมาเป็นปีๆ ซ้อมทีละหลายๆ ชั่วโมง โถ ยังจะมากลัวหมดแรงตอนว่ายแข่ง แค่ไม่กี่นาที เฮ้อ ... แต่เอาเหอะ ตัวผมในตอนนี้ จะพูดอะไรก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ เพราะยังไงซะ ก็ไม่ได้มีหวังจะคัดแข่งกับเค้าอยู่แล้วนี่เนอะ และทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วนะว่า จะแอบไปซิ่งซักหน่อย แต่เท้าเจ้ากรรมมันก็ยังพาขึ้นรถเมล์กลับบ้านอีกจนได้ สงสัยว่าไอ้อาการควบคุมตัวเองไม่ได้ของผมเนี่ย มันคงจะยังไม่หายขาดไปซะทีเดียวนะ ... แต่นั่นก็ทำให้ผมได้กลับมาพบกับใครบางคน ในระหว่างทางที่ผมจะเดินจากป้ายรถเมล์เข้าบ้าน จู่ๆ ก็มีรถเก๋งคันเบ้อเริ่ม แล่นฉิวสวนออกมา ทีแรกผมก็คิดว่าคงเป็นพวกอาเสี่ยเล่นรถ ที่มาหาซื้ออะไหล่ไปบูรณะของเล่นราคาแพง แต่พอสวนกันไปซักพัก รถคันนั้นก็เบรกดังเอี๊ยด จนผมต้องหันกลับไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น นั่นแหละถึงได้เห็นเธอคนนั้นเดินลงมาจากรถ “สบายดีมั้ย” เป็นคำพูดแรกจากแตม หลังจากที่เข้ามานั่งในบ้านกันแล้ว ซึ่งแทนที่จะตอบคำถามนั้น ผมกลับเงียบและลุกเดินออกไป “แอบฟังคนอื่นคุยกันมันเสียมารยาทนะแม่” ที่หลังประตูแม่ผมทำหน้าตกใจ ที่โดนผมจับได้ “แฟนเหรอ” “เฮ้ย ไม่ใช่ ... เพื่อนกันต่างหากเล่า” ทว่าสุดท้าย นอกจากที่ผมจะไล่แม่ไปไม่ได้แล้ว ก็ยังจะต้องรีบเดินหนีอายกลับมานั่งที่เดิมอีกตะหาก “เธอสบายดีป่าว” “นั่นเราถามเธอก่อนนะ” “อ้าวหรอ ... เราก็เรื่อยๆ นะ เธอล่ะ” “เหมือนกัน” ไม่รู้ว่าผมคิดมาเกินไปหรือเปล่านะ แต่รู้สึกว่า ระหว่างผมกับเธอ มันมีอะไรบางอย่างมาผลักให้ห่างกัน จนไม่อาจจะพูดคุยสนิทกันได้เหมือนเดิม “ได้คุยกับจ้อแล้วหรือยัง” แตมถามผมขึ้นมาหลังจากที่เงียบกันไปพักนึง ซึ่งผมก็ส่ายหน้าตอบเธอไป “แล้วมันโทรหาเธอบ้างป่ะ” “ก็ไม่นะ” และความเงียบก็กลับมาแทรกกลางระหว่างเราอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ ก็ดูท่าจะยาวนานซะยิ่งกว่าครั้งก่อนๆ จนกระทั่ง ... “เห็นแม่บอกว่าเธอจะมีแข่งว่ายน้ำพรุ่งนี้ใช่ไหม” “หา? ... เออ ใช่” เฮ้ย ... นี่เธอไปได้คุยแม่ผมมาตอนไหนล่ะเนี่ย หรือจะเป็นตอนก่อนที่จะสวนออกไปเจอกัน โหย ... แล้วแม่ผมเล่าอะไรให้เธอฟังไปบ้างล่ะเนี่ย คงไม่ใช่เรื่องทุเรศๆ สมัยเด็กๆ ของผมนะ “ดีจังเลยนะ” “อ่า ... อะไรดีเหรอ” “ก็ครอบครัวของเธอไง อบอุ่นดี” “ไม่มั้ง ก็เหมือนทั่วๆ ไปนั่นแหละ” “ก็นั่นแหละที่ดีแล้ว” ในวินาทีนั้น ที่แตมพูดคำนี้ออกมา ผมรู้สึกเหมือนว่า เธอคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ จะกลับกลายเป็นอีกคน “เอ่อ ทำไมเหรอ ... หรือว่า ที่บ้านเธอ ...” “ป่าวๆ ที่บ้านเราก็อบอุ่นดี” “เออนั่นสิ ดูก็รู้ว่าพ่อแม่เธอเค้าต้องรักเธอมากแน่ๆ ใช่มั้ยล่ะ” ผมรีบพูดแก้ลำให้ตัวเองในทันที “ใช่ พ่อแม่เรา เค้ารักเรามากเลย รักมากทั้งๆ ที่เรา ... ก็ไม่ใช่ลูกของเค้าจริงๆ” “...” เอ่อ ... นี่ผมควรจะตกใจกับสิ่งที่เธอพูดออกมาดีไหมเนี่ย เพราะเท่าที่เคยดูละคร ก็เห็นมีแต่ลูกคนรวยที่ขาดความอบอุ่น เพราะถูกเลี้ยงด้วยเงินจนสันดานเสีย แถมยังเรียนไม่เอาอ่าว แต่กับวงเวียนชีวิตของคนสวยรวยเก่งนิสัยดีคนนี้เนี่ย คือ ... “ตกใจใช่มั้ยล่ะ ที่เราไม่ใช่ลูกคุณหนูอย่างที่พวกเธอคิด” “เฮ้ย ก็ ไม่นะ ... ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย ... พวกคนรวยที่ไม่มีลูกแล้วรับเด็กมาเลี้ยงน่ะมีตั้งเยอะแยะ” “อย่ามาโม้ เมื่อกี้เห็นตาโตเลย” “เฮ้ย ป่าวนะ ก็แค่ ... เอ่อ ก็ นิดนึงเองน่านะ” ถึงจะปฏิเสธยังไงแต่โดนจับได้อย่างนี้ ก็คงต้องรับผิดกันไป แต่ก็ดีนะ ที่ท่าทางลนๆของผม มันไปทำให้เธอยิ้มขำออกมาได้ “เย็นมากแล้ว เรากลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วง” “อืม กลับดีๆ ล่ะ” “จ้า ... อ้อ แล้วพรุ่งนี้ขอไปเชียร์ด้วยได้มั้ย” “เอาสิ มาเลย” “แล้วถ้าเราจะชวนเพื่อนไปด้วยล่ะ” “หา? เพื่อนเหรอ ... ก็ได้ล่ะมั้ง” “โอเค งั้นไปล่ะนะ” “อืม” ไม่รู้ว่าผมคิดมากเกินไปหรือเปล่า แต่ตอนที่แตมบอกว่าจะชวนเพื่อนมาด้วยนั้น ผมรู้สึกเหมือนว่า เธอจะแอบมีเลศนัยบางอย่าง และถ้าเดาไม่ผิด เพื่อนคนที่เธอหมายถึง ก็คงจะเป็น ... ไม่สิ ... ไม่น่าจะเป็นไปได้ คงไม่ใช่คนที่ผมคิดอยู่หรอก เพราะถ้าเป็นมันจริง ผมคง ... ช่างเหอะ ... ยังไงสิ่งที่ผมคิดมันก็ไม่มีทางเป็นได้อยู่แล้ว เพราะไม่ว่าเธอจะฉลาดคิดหาเหตุผลมาหว่านล้อมสักแค่ไหน กับมัน ซึ่งเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองแบบสุดๆ แล้วล่ะก็ ต่อให้พยายามไปซักแค่ไหน ... ก็ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจมันได้อย่างแน่นอน! จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 13:40:03

ความคิดเห็นที่ 12 21. แต่อย่างน้อยการที่ผมได้คุยกันแตม มันก็ช่วยให้ผมหมดข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับเธอ ที่ว่าทำไม เธอถึงต้องทุ่มเทให้กับการเรียนมากขนาดนั้น ซึ่งคำตอบก็คงอยู่ที่ ... ความเป็นลูกกตัญญูของเธอ ถึงแม้พวกท่านจะไม่ใช่พ่อแม่ที่ให้กำเนิดเธอมา ถึงอย่างนั้น เธอก็คงจะเคารพรักต่อพวกท่านเอามากๆ เพราะสิ่งที่เธอได้รับจากพวกท่านมานั้น มันก็ไม่ต่างอะไร กับการได้รับชีวิตใหม่ ไม่ใช่หรือ กับเด็กนึงที่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของโอกาส ที่ใช่ว่าจะมีให้กับทุกคน การตอบแทนเพียงแค่นี้คงจะน้อยไปด้วยซ้ำ ในความคิดเธอ เฮ้อ ... นี่ถ้าผมเกิดอยากจะเป็นเด็กดี เอาแค่ซักครึ่งนึงของแตมก็พอ สงสัยว่าพ่อแม่ผมแกคงจะปวดกบาลกันน่าดู คงได้คิดกันไปว่า ไอ้ลูกชายกูมันไปติดโรคประหลาดๆ อะไรมาอีกแล้วแน่ๆ ก็นี่แหละน้า ... ลูก[^_^] ทำเลวไว้เยอะ จนทำดีก็ไม่ขึ้นแล้วมั้งเนี่ย (ฮา ฮา) จนเช้าวันคัดตัว ป๊าก็ขับรถไปส่งผมกับกับแม่ที่สระแข่ง ก่อนจะตีรถพานายปุ้นกลับไปซ้อมที่สโมสรตามปกติ ซึ่งการคัดตัวครั้งนี้ ก็มีนักว่ายน้ำเก่งๆ มาจากทั่วประเทศ แต่ก็คุ้นๆ หน้ากันทั้งนั้น เพราะแข่งกันมาตั้งแต่เด็ก หลังลงวอร์มเสร็จ ผมก็ขึ้นนมานั่งพักรอเรียกตัวอยู่กับแม่ ท่าที่ผมได้สิทธิ์มาคัดตัวก็คือ ฟรีสไตล์ 200 เมตร ซึ่งทางสมาคมต้องการจะเก็บตัวทีมผลัดไว้ด้วยเลย ดังนั้นก็จะมี 4 คนที่ได้เป็นทีมตัวจริงกับอีก 1 ตัวสำรอง ซึ่งดูจากจำนวนแล้วเหมือนจะมีโอกาสเยอะใช่ไหมล่ะ แต่ไม่หรอกครับ เพราะถ้ารวมพวกซุปเปอร์สตาร์ ที่ซ้อมอยู่ต่างประเทศ และส่งสถิติมาให้ดูแล้วล่ะก็ นี่อาจจะเป็นแค่การคัดหาตัวสำรองเท่านั้นเอง โถๆ ... อุตส่าห์เข้ามาลงแข่งเพื่อที่จะแย่งกันเป็นตัวสำรอง มันน่าตลกใช่ไหมล่ะครับ แต่ถึงจะแค่นั้น ... มันก็คงจะยากเกินไปสำหรับผมตอนนี้ เพราะดูจากปกติที่ในวันแข่ง ป๊าจะมาด้วยกันกับผมตลอด แต่ครั้งนี้กลับให้แม่ปิดร้านมาแทน ซึ่งทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า ... งานนี้ แกคงไม่อยากจะมาขายหน้าด้วยกันกับผม “ถ้าไม่ไหว ก็อย่าฝืนนะปั้น” คำปลอบที่เหมือนบทพูดในซีรี่ย์ที่แม่ชอบดูนี่เอง ที่ทำให้ผมต้องแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา “โอย สบายอยู่แล้วแม่ มาแข่งขำๆ นี่” “เออ แม่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่ที่พูดไปเมื่อกี้ ป๊าเค้าโทรมาฝากให้บอกน่ะ” “...” ไม่รู้สินะ ว่าทำไมเวลาที่เราอ่อนแอแบบสุดๆ ถึงคิดอะไรโง่ๆ ออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ และถ้าคุณโชคดีพอ ก็อาจจะมีอะไรบางอย่างมาดึง ให้คุณกลับฉุกคิดขึ้นมาได้ ถึงความโง่เขลาอันนั้น ... อย่างที่เป็นกับผมในตอนนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ป๊าแสดงให้เห็นว่า เค้าทำทุกอย่างเพื่อผม ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผมล้มลง และป๊าก็เป็นคนแรกที่ยื่นมือมา และอีกครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผมก็ยังจะเอาแต่โทษว่า ... สิ่งที่เลวร้ายทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผม ... มันเป็นความผิดที่เกิดขึ้นจากเค้า ทั้งที่เมื่อสิบปีที่แล้ว ผมเองนั่นแหละที่ขอไปเรียนว่ายน้ำ และผมอีกแหละ ที่อยากจะสมัครเป็นนักกีฬาของสโมสร ทั้งที่ป๊าก็อยากจะให้ตั้งใจเรียนอย่างเดียวมากกว่า และถึงจะไม่เห็นด้วย แต่ป๊าก็ไม่เคยปฏิเสธความมุ่งมั่นของลูก ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดจากตัวผม ที่เป็นคนเริ่มต้นมันขึ้นมาเอง กระทั่งวันนึง ไอ้เด็กโง่คนเดียวกันนี้ เกิดจะนึกเบื่อขึ้นมา มันก็เลยอยากจะล้มกระดานทั้งหมดทิ้งซะ มันไม่ใช่ความผิดของป๊าเลย เพราะเค้าไม่เคยบังคับให้ผมมาเป็นนักกีฬา สิ่งที่ป๊าทำก็แค่ไม่อยากให้ลูกชายเป็นคนเหยาะแหยะ เป็นคนกลับคำ ที่ไม่เคยจำสิ่งที่ตัวเองเคยพูดไว้ เพราะสิ่งนั้นคือ คำสัญญาที่ผมไม่เคยจะจำ แต่สำหรับป๊าแล้ว เค้าคงไม่เคยจะลืม กับสัญญาคำนั้นที่ผมให้ไว้ ในวันที่ขอมาเป็นนักว่ายน้ำ คำสัญญาที่ทำให้ป๊า ต้องกัดฟันทนส่งผมมาจนถึงจุดนี้ ทั้งที่ฐานะทางบ้านเราก็ใช่ว่าจะมีพอมากถึงขนาดนั้น แต่ที่สุดแล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจนมาได้ เพียงเพราะคำพูดนั้นของผมที่บอกกับพ่อเมื่อสิบปีก่อน คำพูดที่กลายมาเป็นข้อตกลงระหว่างเราสองพ่อลูก ที่สัญญากันเอาไว้แล้วว่า... จะไม่มีวันยอมแพ้ จนกว่าจะได้เป็นทีมชาติ! จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 13:41:06

ความคิดเห็นที่ 13 22. ในวินาทีที่ผมเข้ามายืนอยู่หลังแท่นออกสตาร์ท ที่เบื้องหน้านั้น มันคือผืนน้ำสีน้ำเงินซึ่งทอดยาว กับผิวน้ำที่เรียบนิ่งดูสงบ แต่ก็แฝงด้วยความลึกลับ จนอาจทำให้หลายคนต้องครั่นคร้าม ... แต่ไม่ใช่ผม เพราะในไม่กี่นาทีข้างหน้า ผมกำลังจะได้พิสูจน์ตัวเอง ว่าจะสามารถทำตามสัญญาที่เคยพูดไว้ได้หรือไม่ และไม่ว่า 2 เดือนที่ผ่านมานี้จะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง มันก็คงไม่ใช่ข้ออ้างที่ผมจะมาขอต่อรองเพื่อยอมแพ้ สิ่งที่ผมต้องทำมีเพียง ... สู้ไปให้เต็มที่! ปรี๊ดดดดด ... เสียงนกหวีดยาวจากกรรมการ เป็นสัญญาณให้ผมเตรียมตัวก้าวขึ้นสู่แท่นสตาร์ท ไม่มีสิ่งใดที่ผมจะต้องเป็นกังวลอีกต่อไป ไม่ว่าจะเรื่องสภาพร่างกาย จิตใจ การซ้อม หรือแม้แต่เรื่อง ... ของพวกเราสามคน ผมไม่รู้ว่าแตมจะได้เข้ามาเชียร์ตามที่เธอพูดหรือไม่ แล้วเพื่อนคนที่เธอหมายถึงนั้น จะใช่ไอ้จ้อหรือเปล่า เพราะเรื่องพวกนั้น ยังไงก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะไปบังคับได้ “เข้าที่ ...” และไม่ว่าเกิดขึ้นอะไรในอนาคต ผมก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป ปังงง ... หลังเสียงปืนนัดนั้น ในทันทีที่ผมดีดตัวพุ่งทะยานออกมา หลายความคิดที่เคยอยู่ในหัวผม ก็ได้ถูกสลัดทิ้งไปจนสิ้น คงเหลือแต่เพียงสมาธิที่จดจ่ออยู่กับจังหวะการว่ายเท่านั้น ในระยะทาง 200 เมตรของความยาวสระ 50 เมตร คือการว่ายทั้งหมด 4 เที่ยว อันเป็นระยะแข่งที่เรียกได้ว่า จะว่ายให้ได้ดีนั้นยากที่สุด เพราะความที่ไม่สั้นและไม่ยาวของมันนี่เอง จึงทำให้ยากในการจับจังหวะว่าควรจะใช้ความเร็วเท่าใด เพราะถ้าหากเร่งมากเกินไป ก็สิทธิที่จะหมดแรงก่อน แต่ถ้าเผื่อเก็บแรงไว้มากเกิน ก็อาจจะทำเวลาไม่ได้อีก ดังนั้นการรู้จักกะประมาณแรงให้เหมาะสม จึงเป็นสิ่งที่นักว่ายน้ำในระยะนี้ควรทำมากที่สุด จนเมื่อผ่านไปได้ครึ่งทาง กลุ่มก้อนก็เริ่มแตกออก แม้ในสองเที่ยวแรกผมจะยังอยู่ในกลุ่มตาม แต่เมื่อเข้าสู่เที่ยวที่ 3 ผมก็เริ่มจะเร่งตีตื้นขึ้นมาบ้าง ในขณะที่บางคนซึ่งเร่งเกินไป ก็เริ่มจะอ่อนแรงลง บนขอบสระ แม่กำลังวิ่งโบกไม้โบกมือตามเชียร์ผม ที่อยู่ใกล้ๆ ก็คือแตม กับเพื่อนคนนั้นของเธอ ซึ่งมันก็คือคนเดียวกับไอ้เพื่อนซี้ของผมนั่นแหละ และนอกจากนี้ก็ยังมีใครอีกคน ซึ่งการปรากฏตัวของเค้า ทำให้ผมรู้สึกมั่นใจมากขึ้นอีกโข ด้วยสัญญาณมือของป๊าที่ส่งมา ทำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้ผมกำลังออกแรงเร่งมากจนเกินไป แต่แทนที่ผมจะผ่อนแรงลง กลับอยากจะเร่งแซงขึ้นไปอีก จนกลับตัวเข้าสู่เที่ยวสุดท้าย ผมก็ขึ้นมาตีคู่กับผู้นำจนได้ ดูเหมือนว่านักว่ายน้ำคนนั้น จะพยายามเร่งหนีผม แต่ก็ใช่ว่าจะทำได้ง่ายนัก เพราะร่างกายเขาคงมาถึงขีดสุดแล้ว เช่นเดียวกันกับผม ที่ก็เริ่มจะออกอาการไม่สู้ดีนัก ทั้งที่ยังเหลือระยะทางอีกตั้งเกือบครึ่งสระกว่าจะถึงเส้นชัย แต่แขนผมมันก็หนักจนแทบจะยกไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกเช่นนี้ ไม่ต่างอะไรเลยกับการต้องกัดฟันยกท่อนเหล็ก ที่ยิ่งว่ายไป มันก็ยิ่งจะหนักขึ้นอีกเรื่อยๆ จนรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายผม มันคงจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป ... หรือที่สุดแล้ว ผมก็คงจะทำได้เพียงเท่านี้ ทั้งที่มาถึงอุตส่าห์มาพากันมาไกลได้ขนาดนี้ ทั้งที่จุดหมายปลายทางนั้นมาปรากฎอยู่ตรงหน้านี้แล้ว แต่ทำไม ผมถึงไม่อาจจะเอื้อมมือไปคว้ามันเอาไว้ หรือจะเป็นเพราะโชคชะตา ที่กำหนดให้ผมต้องหยุดอยู่แค่นี้ ... ไม่มีทาง! จะดวงหรือโชคชะตาอะไรนั่น มันก็แค่คำแก้ตัวของพวกชอบโทษคนอื่น ส่วนไอ้ความรู้สึกบ้าๆ ทั้งหลายนั่น จริงๆ มันก็เป็นแค่ปฏิกิริยาเคมีในร่างกายเท่านั้นเอง มันไม่มีความหมายอะไรนักหรอกกับสิ่งที่ผมพยายามจะไปให้ถึง กับเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้ ก็ไม่เห็นจะต้องไปสนใจมันเลยใช่ไหม เพราะอีกแค่ไม่เท่าไหร่ ผมก็จะไปถึงจุดหมายนั่นแล้วนี่ จุดหมายที่อุตส่าห์สู้มาตลอดสิบปี คือสิ่งเดียวที่ผมควรจะสนใจ ฉะนั้นนี่จึงไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดท้อถอย ... แต่ต้องกัดฟันสู้กันให้มันสุดๆ ไปเลยสิโว้ย! จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 13:43:30

ความคิดเห็นที่ 14 อ้ากกกกก ค้างอ่ะ จะถึงฝั่ง หรือจะจมก้นสระก่อน? จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 19:24:57

ความคิดเห็นที่ 15 โปรดติดตามตอนจบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8363896/W8363896.html จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 04:23:30