ความคิดเห็นที่ 1 ต่อให้เป็นคนที่ไม่สังเกตอะไรเลย แต่ถ้ามีเวลามานอนสงบๆ ตามลำพังอยู่ในห้องที่เงียบวิเวกยิ่งกว่าป่าช้าเช่นนี้ ก็เหมือนเป็นไฟท์บังคับให้ได้สังเกตขึ้นมาบ้างแหละว่า ห้องพักนี้...นอกจากจะเล็กแคบแล้ว ยังน่าจะเป็นห้องที่ค่อนข้างอับทึบด้วย ทั้งนี้เพราะเมื่ออยู่ตามลำพังนานเข้า นวิยาก็กระสาถึงกลิ่น...แปลกๆ บางประการที่เริ่มลอยเจืออยู่ในอากาศร้อนอบๆ ภายในห้อง มันไม่ถึงกับเป็นกลิ่นเหม็นชวนเหียน แต่ก็ไม่ใช่กลิ่นหอมจรุงใจอย่างกลิ่นอโรมาเธอร์ราพีทั้งหลาย ที่จริงกลิ่นที่รู้สึกได้อยู่บัดนี้ทำให้นวิยาคิดไปถึง... กลิ่นยา...ยาที่ใช้อยู่ในโรงพยาบาลนั่นแหละ แต่อะไรก็ไม่รู้ที่บอกเธอด้วยว่ามันน่าจะเป็นยา...เก่าๆ... กับกลิ่นคาว...เก่าๆ... เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ต้องนอนหง่าวอยู่เพียงลำพังกับความมืด นวิยาบอกตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเวลาเท่าไหร่ และต้องใช้เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้อีกนานเท่าไหร่กว่าเช้าวันใหม่จะมาเยือน เสียงเข็มนาฬิกาข้อมือกระดิกดังกริ๊กๆ เป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ท่ามกลางห้องแคบ เวลานี้ ฟ้าภายในคงมืดลงจนหมดแสงอาทิตย์สุดท้ายไปลับตาแล้ว คืนเดือนมืด แต่เมฆหนาคงทำให้มองไม่เห็นกระทั่งดาวเลือนเดือนแรมใดๆ ทั้งสิ้น นวิยาจินตนาการถึงแสงไฟพริบพร่างจากตัวบ้านเรือน แต่แล้วความคิดก็ย้ำเตือนว่าโรงพยาบาลนี้อยู่ค่อนข้างห่างไกล อาคารที่อยู่ใกล้ที่สุดเป็นอาคารสำนักงานค่อนข้างเก่าโทรมและเล็กอย่างเหลือเชื่อ ตอนกลางคืนคงไม่มีใครอยู่เฝ้า...ซึ่งก็คงไม่ได้เปิดไฟ เวลาเช่นนี้คงมีเพียงแสงมัวซัวของดวงไฟจากโคมเก่าริมราวถนนที่อยู่ห่างออกไป ถูกคั่นด้วยลานกว้างร้างทั้งรถและคนด้านหน้า นวิยายังจินตนาการไปถึงเงาดำกวักไกวของแสงไฟที่ทอดผ่านดงไม้แน่นหนา เสียงนกบางประเภทดังมาจากที่ไกลๆ เมื่อผสมกับเสียงลมและเสียงหมาหอน ชวนให้ฟังดูวังเวงน่าประหลาด มัวแต่คิดติดอยู่กับบรรรยากาศภายนอกเหล่านั้น นวิยาไม่รู้เลยว่าเสียงภายในห้อง...เสียงเอียดอาดคล้ายคนย่างเท้าลงบนแผ่นไม้เก่าคร่ำนั้น เริ่มดังขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ มันดังเบา...คล้ายเริ่มต้นจากมุมใน...มุมที่อยู่ไกลจากเตียงที่เธอนอนปิดตาอยู่มากที่สุด แล้วค่อยดังใกล้เข้ามา ด้วยไม่มีโอกาสได้เห็นแต่แรก ทำให้หญิงสาวไม่อาจรู้ได้ว่าผู้เข้ามาใหม่เข้าไปทำอะไร ณ ที่ตรงนั้น บางทีนางพยาบาลอาจหยิบของมาวางไว้ “ขอโทษนะคะ...” นวิยาเอ่ยดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศนิ่งเอื่อย เสียงเอียดอาดนั้นชะงักลงกลายเป็นความเงียบ เมื่อไม่ได้ยินเสียงขานตอบ นวิยาจึงตัดสินใจพูดต่อ “ขอโทษนะคะ...ไม่ทราบว่าที่นี่พอจะมีวิทยุบ้างมั้ย ดิฉันอยากจะขอยืมมาเปิดซักหน่อย” ไม่มีคำตอบใดดังต่อจากนั้น ไม่กระทั่งเสียงฝีเท้า... หรือเสียง... ที่เธอเข้าใจว่าเป็นเสียงฝีเท้า... “คุณคะ...คุณ...” ยังไม่มีคำตอบรับ จวบเมื่อสองนาทีผ่านไป เงี่ยหูฟังอยู่ท่ามกลางความมืดและเงียบนิ่ง ไอร้อนและกลิ่นไม่พึงประสงค์คงกำจาย หญิงสาวพยายามปลอบใจตนเองว่าเธอน่าจะหูฝาด หรือไม่งั้นก็เข้าใจผิดไปเองมากกว่า จริงสินะ...เมื่อกี้ไม่มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามาซะหน่อย แทนที่จะโล่งใจ นวิยากลับต้องสะดุ้งขึ้นเมื่อจู่ๆ ก็เกิดเสียงหึ่งๆ บางอย่างดังขึ้นข้างกาย มันคือเสียงวิทยุแบบเก่าที่มีคลื่นแทรกอยู่ตลอดเวลา! เริ่มงงและสับสนในตัวเอง กระนั้นยังมั่นใจในบางสิ่ง ใช่...เธอไม่ได้ยินเสียงใครเปิดประตูเข้ามาแม้แต่แอะเดียว! อย่างไรก็ตาม ด้วยมารยาทอันดีตามที่คุณแม่สั่งสมอบรมมา นวิยากล่าวแทรกขึ้นกลางเสียงโทรศัพท์ดังซ่าๆ นั้น “เอ่อ...เอ่อ...ขอบคุณนะคะ...” ใครก็ตามที่นำวิทยุเข้ามาให้ยังคงซ่อนกายอยู่ในความเงียบ เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่หญิงสาวเริ่มรู้สึกอยากกระชากผ้าปิดตาให้หลุดออก หากเพราะคิดหรอกว่าถ้าดึงออกมาตอนนี้ ตาอาจไม่หายดี เธอจะหมดสิทธิ์มีดวงตาคู่สวยไว้โชว์ใครต่อใครไปตลอดชีวิต นวิยาเริ่มใช้เสียงเป็นสื่ออีกครั้ง “แปลกจังค่ะ ดิฉันไม่ได้ยินเสียงตอนคุณนางพยาบาลเปิดประตูเดินเข้ามาเลย” ทิ้งห่างไปชั่วอึดใจ จึงมีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ความดังของมันเสมือนถูกซ่อนอยู่เบื้องหลังม่านฝนหนักหน่วงของคลื่นเสียงวิทยุ ฟังไม่รู้เรื่อง หากชั่วขณะที่ประสาทรับรู้ทางสายตาถูกปกปิด โสตสัมผัสกลับตื่นตัวและสามารถใช้งานได้ดีกว่าปกติ นวิยาตอบตัวเองได้ว่าเสียงเบานั้นคงมีความถี่ต่ำอย่างประหลาด... เสียงแหบ ต่ำ เหมือนเสียงเรอมากกว่าจะเป็นคำพูดมนุษย์ อย่างไรก็ตาม ความหวาดกลัวที่แล่นขึ้นมาในใจของนวิยาเป็นริ้วเกิดขึ้นเพราะ... เสียงนั้นไม่น่าจะใช่ทั้งเสียงของนางพยาบาลและหรือนายแพทย์ผู้ทำการตรวจเธอแต่แรก เป็นเสียงของคนอื่น! หัวใจวูบโหวง ความมั่นใจในตัวหดเล็กลงทันควันครั้นรู้สึกตัวว่า... เธอจะต้องโชว์หน้าที่ปราศจากดวงตาคู่สวยให้คนผู้นั้นเห็น! โอ้แม่เจ้า... ชั่วเวลาที่หัวใจเต้นระทึก น่าแปลก...ทั้งๆ ที่ในห้องมีเสียง...ดัง หากในความมืดมนอนธการทางจักษุประสาท จินตภาพกลับบันดาลให้นวิยามองเห็นเป็นรูปนิ่งระหว่างเธอ...กับใคร...ที่อยู่ห่างไปเบื้องหลังวิทยุรุ่นเก่านั้น...อยู่ในความมืดสลัว มองเห็นเป็นเพียงเงาร่างแสนลางเลือน ไม่สามารถระบุได้ด้วยซ้ำว่าเป็นชายหรือหญิง มโนทรรศน์ถูกปัดเป่าจางหายเมื่อจู่ๆ เครื่องกำเนิดเสียงอย่างเดียวในห้องในขณะนั้น ถูกปรับเพิ่มความดัง ยังผลให้เสียงความถี่สูงดังแทรกจนนวิยาต้องยกมือขึ้นกุมหูทั้งสองข้าง “คุณคะ...คุณ...!” คราวนี้ไม่สามารถรู้ได้ว่ามีเสียงตอบรับจากใครคนดังกล่าวหรือไม่ บางทีหากมี...มันก็คงกลืนหายไปในฉากหลังของคลื่นเสียงแหลมสูง “คุณคะ...คุณ! ช่วยหรี่เสียงลงหน่อยค่ะ ดังมากเลย! คุณ!” ไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือตอบสนองใด เสียงแหลมร้ายยังดังอยู่ท่ามกลางความแน่นิ่งไม่ไหวติงของสิ่งต่างๆ ในห้อง “คุณคะ...ช่วยหรี่เสียงหน่อย!” ปฏิกิริยาแห่งความนิ่งเฉยนั่นแหละที่ทำให้นวิยาหวนคิดขึ้นมาจนได้ว่า... หรือใครคนนั้นจะออกจากห้องไปแล้ว? เพราะเสียงแสบแก้วหูยังดังอยู่ หญิงสาวจึงไม่มีกะจิตกะใจจะถามไถ่ให้ได้คำตอบจากตัวเองว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่ ที่ทำได้คือชันตัวลุกขึ้น แล้วค่อยๆ หันข้างหย่อนขาลงพื้น เท้าเปลือยแตะพื้นเปล่า... ความเย็นเฉียบทิ่มแทงผิวเท้าแล่นสูงขึ้นมาราวกระแสไฟฟ้าสถิต แปลกอีก...ตำแหน่งที่ทิ้งรองเท้าไว้เมื่อกี้น่าจะเป็นตรงนี้นี่นา... นวิยากลั้นใจทำกล้า...อย่างน้อยก็กล้าขึ้นเพราะหลอกตัวเองว่า ‘ใคร’ คนดังกล่าวออกจากห้องไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลัวใครเห็นหน้าไร้ดวงตาคู่สวยอีกต่อไป หญิงสาวย่างเท้าฝ่าความเย็นผิดปกติของพื้นไม้ประเภทนี้ ค่อยๆ ยกมือคลำรอบกาย หมายก้าวออกไปหาจุดกำเนิดเสียง ห้องแคบ แต่ครั้นอยู่ในห้วงมืด ก็รู้สึกคล้ายตนเองคว้างเคว้งอยู่กลางจักรวาลว่างเปล่าอันไพศาล ก้าวก็แล้ว สองก้าวก็แล้ว แปลกที่รู้ว่าห้องแคบ แต่กลับกางมือปัดป่ายไปไม่เจอ และไม่ชนอะไรเลยซักอย่าง ยังกับมีคนจับข้าวของหลบหนีไปเสียหมด! เสียงแหลมจากวิทยุดังมาเข้าหูชัดขึ้นเรื่อยๆ จนเดาได้เลยว่ามันจะต้องอยู่ไม่ห่างไปเกินกว่า...อย่างมากก็สองก้าว...แน่ๆ... ทันทีที่กำหนดใจหมายรู้ว่ามันน่าจะอยู่ตรงจุดไหน จู่ๆ เสียงทำลายโสตประสาทก็กลับนิ่งดับไปเฉยๆ! ความเงียบเริ่มกลายเป็นกระแสเชี่ยวกรากวนกระจายรอบกาย ความรู้สึกไม่รู้เหนือ ไม่รู้ใต้ และยิ่งไม่มั่นใจเพราะคิดว่า...อาจจะมี ‘ใคร’ ปิด ทำให้นวิยาเผลอชักเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เธอไม่อยากให้ใครเห็นหน้าชัดๆ ตอนที่รู้อยู่แท้ๆ ว่าตัวเองไม่สวย! ทว่าใจหนึ่งก็คิดสวนขึ้นมาได้ว่า...ในห้องแคบ...แคบขนาดนี้ และเธอก้าวมาถึงจุดนี้แล้ว หากเบื้องหน้ายังมีโต๊ะสำหรับวางตั้งวิทยุเครื่องดังกล่าว คำนวณพื้นที่แล้วมันก็ไม่น่าจะมี...ใคร...ยืนยึดพื้นที่ได้อีกต่อไปแล้ว...ต่อให้เป็นเด็กก็เถอะ... เมื่อคิดได้ดังนั้น... นวิยาจึงปลอดโปร่งโล่งใจมากขึ้น! บางทีวิทยุอาจจะถ่านหมดหรือเสียไปแล้วก็ได้ ก็เก่าซะขนาดนั้นนี่! ด้วยความโล่งใจ หญิงสาวหันหลังกลับ กำลังจะคลำก้าวกลับไปยังเตียงนอน หากแล้วมือกร้านของเธอกลับปัดป่ายไปชนเข้ากับสิ่งหนึ่ง ความรู้สึกแรกคือ...กระแสเย็นจัดแล่นจี๊ดจากเรียวมือทะลุถึงขั้วหัวใจในฉับพลัน มันคือโลหะ! แบน ยาว ในแนวราบ เมื่อค่อยๆ ไล่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ จึงพบว่ามีปลอกหุ้มคล้ายพลาสติกค่อนข้างกระด้าง ลากยาวไปทางด้านหน้า โดยเฉพาะระดับที่ค่อนข้างต่ำกว่า ทำให้นวิยาต้องก้มตัวลงเรื่อยๆ เพื่อลูบคลำให้ ‘เห็น’ ภาพชัด มันคือเก้าอี้รถเข็น! เก้าอี้รถเข็นสำหรับคนป่วยนั่นแหละ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นตัวเดียวกับที่นางพยาบาลฟันเหยินเดินเข็นพาเธอเข้ามาพักในห้องนี้ แต่... มันควรจะจอดอยู่ข้างเตียงหรือมิใช่?! จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 17:03:15

ความคิดเห็นที่ 2 โดยเฉพาะ...ในเมื่อตอนเธอก้าวมา ทิศทางเช่นนี้ไม่น่าจะมีมัน...หรือข้าวของใดมาขัดขวางกลางอยู่ได้ หาไม่นวิยาคงสะดุดล้มไปแล้ว ขนลุกขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อภาพเคลื่อนไหวบางอย่างค่อยๆ ขยับขึ้นภายในความมืดมิดตรงหน้า ภาพขณะที่เธอค่อยๆ ก้าว...ค่อยๆ ก้าว... แล้วมีเก้าอี้รถเข็นที่ไร้คนควบคุมค่อยๆ ไหลเลื่อนตามเธอมาเรื่อยๆ... ไม่สิ...มันต้องมีใครแกล้งเธอแน่ๆ! ใครบางคนที่เปิดเสียงวิทยุจนดัง จากนั้นก็แกล้งเงียบให้เธอลุกขึ้นมาปิด และ...พอสมใจ ใครคนนั้นก็แสร้งย่องเบาไปดันรถเข็นตามมาจอดทิ้งอยู่ข้างหลังเธอไว้เช่นนี้ นอกจากจะได้เห็นหน้าไม่สวยของเธอแล้วยังจะคิดว่านวิยาโง่อีกรึ?! ความหวาดหวั่น ไม่มั่นใจ กลับกลายเป็นความโกรธา นวิยาหันขวับกลับมาข้างหลัง ตั้งใจคว้าวิทยุติดตัวขึ้นมาหมายป้องกันการเล่นตลก...เมื่อเธอเดินไปถึงเตียง ใครคนนั้นอาจแกล้งเปิดเสียงดังขึ้นอีกก็ได้ใครจะไปรู้... ยังไม่ทันตั้งตัวดี ทันทีที่องศาของการหมุนหยุดจบ “วี๊ดดดดดดดดดด...!!!!!!” เสียงแหลมร้องของอะไรบางอย่างกรีดผ่านจากอากาศว่างเปล่าตรงหน้านวิยานั่นเอง “ว๊าย!” หญิงสาวผงะถอยหลังด้วยความตกใจ ลืมไปว่ามีเก้าอี้รถเข็นรออยู่ จึงสะดุดล้มลงไปนั่งปุลงบนเบาะเค้เก้ เสียงเงียบไปแล้วพร้อมๆ กับที่นวิยารู้สึกตัว จัดท่านั่งอย่างปกติได้ แต่แล้วกลตลกต่อไปก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง “เฮ่!” หญิงสาวร้องเสียงเข้มเมื่อรู้สึกตัวว่า เก้าอี้ล้อเลื่อนที่ตนนั่งอยู่ค่อยขยับเคลื่อนไปทางด้านหน้า มีคนแกล้งเข็นมัน! “เฮ่!” เสียงร้องของนวิยาครั้งนี้สามารถหยุดใครคนนั้นได้ กระนั้นหญิงสาวเองก็เริ่มหอบหายใจด้วยไม่รู้ว่าจะเกิดการเล่นตลกอะไรขึ้นต่อไปอีก เป็นชั่วเวลาแห่งความเงียบงัน และเงียบนิ่ง ประดุจหญิงสาวกับ...ใครคนดังกล่าว...ต่างก็กำลังชั่งใจระหว่างกันและกัน ต่อเมื่อคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น นวิยาค่อยๆ พยุงตัวลุก ทันใดนั้นเอง เก้าอี้ด้านหลังถูกผลักกระแทกเข้ากับบั้นท้ายจนนวิยาถลาล้มลงไปด้านหน้า คราวนี้มือของเธอจิกถูกปลายผ้าที่คงใช้คลุมโต๊ะ มันดึงของที่วางอยู่หล่นเคล้งลงมาไม่เป็นท่า “ว๊าย!” วิทยุเจ้ากรรมนั่นเอง! มันตกลงมาอยู่ในอ้อมกอดของนวิยา! ยังไม่ทันตั้งสติได้ การหล่นกระทบคงทำให้ระบบที่ขัดข้องอยู่ของวิทยุเครื่องเก่าคร่ำกลับทำงาน เสียงซ่าๆ เริ่มดังขึ้นค่อยๆ แต่แล้วก็ดังขึ้น...ดังขึ้นจนหยุดอยู่ในสภาวะที่สามารถได้ยินชัดเจน ความเงียบนิ่งรอบกายเป็นสิ่งที่บังคับให้ต้องตั้งใจฟังเสียงนั้นไปโดยไม่รู้ตัว นวิยาเพิ่งพบว่าเบื้องหลังม่านฝนซัดซ่าประดุจห่าพายุ มีอีกเสียงหนึ่งซุ่มซ่อนอยู่เบื้องหลัง เป็นเสียงคนพูดด้วยท่วงทำนองเป็นการเป็นงาน เป็นเสียงเหมือนการรายงานข่าว อย่างไรก็ตาม นวิยาไม่ได้สนใจ หญิงสาวหันหน้ากลับ ตะโกนเสียงดังอย่างขัดข้อง “คุณเป็นใครเนี่ย เลิกเล่นบ้าๆ อย่างนี้ได้แล้ว!” ไม่มีคำตอบใดจากใครคนนั้น นวิยาจึงได้แต่ถอนใจอย่างกระฟัดกระเฟียด เสียงดังขึ้นอีกอย่างข่มขู่ “ถ้ายังไม่เชื่อกัน พรุ่งนี้เปิดตา สาบานได้ว่าดิฉันจะเอาเรื่องคุณให้ถึงที่สุดแน่!” หญิงสาวบอกตนเองว่าความเงียบดังกล่าวคือการตอบรับ เธอค่อยๆ คลำวิทยุเพื่อหาที่ปรับเสียง เมื่อเจอแล้วก็หมุนจนสุดความเงียบ อุ้มวิทยุวางลงที่พื้นข้างกาย จากนั้นหันหลังเอื้อมมือกลับไปเพื่อคลำหาเก้าอี้รถเข็น หมายใช้พยุงตัวไต่ลุกยืนขึ้น แต่ไม่มี... นอกจากพื้นที่ว่างๆ...ไม่มีเก้าอี้...ไม่มีอะไรอยู่ข้างหลังนวิยาอีกต่อไปแล้ว! เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวถอนใจให้กับความทู่ซี้ดันทุรังอย่างคนเล่นไม่เลิกของใครในเงามืดนั้น แต่แล้วเธอก็พยายามข่มใจกลั้น ค่อยๆ คืบคลานโดยกำหนดทิศเพื่อกลับไปยังเตียงนอน การคลานกับการเดินย่อมไม่เหมือนกัน นวิยาพยายามคำนวณค่าความห่าง... ตอนเธอมา...จากเตียงถึงจุดนี้ห่างกันเพียงสี่ก้าว ฉะนั้นถ้าเธอคลาน... หนึ่ง...สอง...สาม... ไม่ใช่สมองหรอกที่บอกว่าเธอถึงที่หมายแล้ว แต่เป็นเพราะ...มือ... มือที่เอื้อมกวาดไปตรงหน้า และปะทะเข้ากับอะไรบางอย่าง คงเป็นโลหะที่ประกอบขึ้นเป็นโครงเตียง หญิงสาวพยายามทำใจเย็น ค่อยๆ ไต่หาขอบโครงที่สูงขึ้นไป เพื่อใช้เป็นหลักยึดเกาะยืนขึ้น ในจังหวะที่โครงขอบล่างของเตียงค่อยๆ นำทางให้นวิยาคลานต่อไป จนใกล้ชายขอบด้านขวาที่กำลังจะไล่ความสูงขึ้น ท่อนแขนของเธอก็กลับชนเข้ากับของแข็งบางอย่าง ของแข็งดังกล่าวน่าจะเสหันไปจากลักษณะที่วางอยู่เดิมเล็กน้อย เกิดเสียงขูดพื้นดังครืด เสียงต่อจากนั้นเป็นที่มาของคำตอบว่ามันคืออะไร “...โกรธเคืองใครแล้วไยเธอ ไม่แก้แค้นนั้นคืน แก่เขา ไยเธอกลับเอา แค้นมาระบายให้ฉันรับกรรม...” เพลงจากวิทยุ! เสียงเดิมไม่ผิดแผก สัญญาณแทรกยิ่งย้ำชัดว่ามันคือวิทยุเครื่องเก่านั่นเอง! มันมาตั้งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง? ตั้งแต่เมื่อไหร่? แทนการหวาดผวาอย่างที่คนอื่นน่าจะเป็น นวิยากลับเกิดโทสะขึ้นมาอีกจนได้ ไอ้บ้านั่นตั้งใจแกล้งเธออีกแล้ว! “...ฉันทำผิดอะไรไป เธอจึงได้แกล้งกระทำ ให้ฉันชอกช้ำ... ฉันรักเธอ รักเธอ ทุกยาม ...” “ใครวะ?!” นวิยาตวาดลั่น ความหุนหันฉุดดึงมือให้รีบสาวไปไวยิ่งขึ้น และเพียงไม่นานหรอก...ก็ต้องหยุดลง สัมผัสที่ทำให้ต้องสะดุด...คือสัมผัสของอะไรบางอย่าง...วาง...หรือเกาะอยู่บนโครงขอบเตียงด้านข้าง... มันแข็ง...หากขณะเดียวกันก็ระคนด้วยความหยุ่นเย็นละม้ายวัตถุที่ทำด้วยพลาสติกผสมกับยาง ค่อนข้างอวบอูมเหมือน...บวม เมื่อค่อยๆ เลื่อนสัมผัสมาตรงส่วนปลาย จึงพบว่าสิ่งนั้นถูกแบ่งแยกเป็นซี่ๆ ทั้งหมด...ห้า...ซี่... ฉับพลันที่นวิยาเกิดอาการขนอ่อนตรงท้ายทอยลุกตั้งชันขึ้นมาเป็นครั้งแรก! เจอ! ในที่สุดก็เจอมันจนได้! คราวนี้แหละนะ! “...ฆ่าฉันตายแล้วความเจ็บเธอจะหาย แค้นใจได้หรือ โลกคงระบือ ร่ำลือว่าเธอ แก้แค้นยิ่งใหญ่...” หญิงสาวตั้งใจกระชากในส่วนข้อมือของ ‘ใคร’ คนดังกล่าวเข้าหาตัว หมายให้รายนั้นถลาเสียหลัก หาก...สิ่งที่ไม่คาดคือ... คนที่เสียหลักกลับกลายเป็นตนเอง! แรงทั้งหมดที่ใช้ ส่งผลให้ตนเองล้มกลิ้งลงไปทางด้านหลัง มือนั้นไม่มีน้ำหนัก! หรืออย่างมาก... มันก็มีแค่มือ!!! ชั่วขณะที่สติยังไม่สมประดี ความคิดประเดประดัง โสตประสาทกลับจับฟังได้ถึงเสียงบางอย่างที่เคลื่อนเบาๆ อยู่บริเวณพื้นว่างเปล่าเหนือศีรษะ เสียงเหมือนโลหะหนักๆ ลากกับพื้น...พร้อมๆ กับอีกเสียงเบากว่า...เป็นเสียงฝีเท้าคน... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...แต่ ‘ตาใน’ มองเห็นเป็นจังหวะของคนที่ถูกโซ่ตรวนล่ามไว้ทั้งข้อมือและข้อเท้า ห่วงโซ่หนักมหันต์ลากยาวฉุดดึงให้เดินไม่สะดวก เท้าเปล่าเปื้อนเปรอะคราบอะไรคล้ายสีแดงจนกลายเป็นดำไปแล้ว...เท้า...ที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้จนได้ยินทั้งเสียงโซ่และเสียงย่างก้าวได้ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ! มีคนอยู่ในห้องนี้จริงๆ! จากการคาดการณ์....เบื้องหลังเปลือกตาไม่มีแสงสว่างดังเช่นเมื่อครั้งยังอยู่นอกห้องผู้ป่วย แสดงว่าในนี้ยังไม่มีที่กำเนิดแสงใด นวิยาค่อยๆ ลากความมั่นใจของตนเองกลับคืนมาเหมือนกับใครคนดังกล่าวลากล่ามโซ่ บางทีใครคนนั้นอาจยังมองไม่เห็นเธอชัด มันยังไม่รู้ว่าเธอไม่สวย! ความโล่งใจทำให้ค่อยเคลื่อนศีรษะ ตั้งใจจะลุกแล้วคลานหนี ทว่า...ทั้งที่เบาสุดเบา ใครคนดังกล่าวกลับหยุดชะงักขึ้นมาซะเฉยๆ เขาย่อมรู้ทิศทางได้จากเสียงอันมีนวิยาเป็นต้นกำเนิด ความประหวั่นทำให้ตัวแข็งค้าง ความมืดรอบด้านยิ่งไม่ช่วยให้ตัดสินใจสะดวกว่าควรจะทำอย่างไร...หรือควรจะไปทางไหนต่อดี ? จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 17:04:42

ความคิดเห็นที่ 3 “กูจะฆ่ามัน...จะทำลายมันให้สาสมกับที่มันทำกับกูไว้ทั้งหมด!” เป็นเสียงตะโกนเยียบเย็นที่ดังขึ้นแทนที่เสียงแหลมบาดจิตของเพลงเก่าในวิทยุ ซึ่งจู่ๆ ก็ค่อยเงียบหายราวสลายไปกับสายลมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “กูจะฆ่า...จะจองเวรเมิงไปทุกภพทุกชาติ...” เมื่อสะกดความตกใจ นวิยาเพิ่งสำเหนียกได้ว่าเสียงนั้นมิได้ดังมาจากทางที่เจ้าของเท้ายืนอยู่ มันเหมือนดังมาจากอีกฝั่งห้อง... หมายถึงไกลห่างชนิดทะลุผนังห้องออกไปหลายสิบเมตร! เป็นไปได้ยังไง?! ถึงผนังจะเก่า...แต่จากลักษณะแต่ต้นจนบัดนี้ ที่แม้มีเสียงต่างๆ นานาดังขึ้นมิได้ขาด ทว่านางพยาบาลก็ยังไม่ปราดเข้ามาปรากฏตัวแม้เพียงคนเดียว น่าจะอนุมานได้มิใช่หรือว่าห้องแคบแห่งนี้ถูกออกแบบมาให้เก็บเสียงได้ และในเมื่อสามารถกักเสียงจากข้างใน...มันก็น่าจะทำให้เสียงจากข้างนอก...โดยเฉพาะอยู่ไกลขนาดนั้น... ไม่สามารถเล็ดลอดเข้ามาถึงที่นี่ได้เหมือนกันมิใช่หรือ? “อย่า...อย่าทำข้าเลย...ข้ากลัวแล้ว...อย่าทำข้า” คราวนี้เป็นเสียงอ้อนวอนหวาดหวั่น...ที่สำคัญคือมันประชิดชนิดเจ้าของเสียงน่าจะนั่งอยู่ติดกัน คนลอบฟังเหตุการณ์ทั้งหมดถึงกับสะดุ้ง “หึหึ...” เสียงตอบนั้นน่าจะอยู่ตรงเหนือหัวของคนอ้อนวอนนั่นเอง...ซึ่งก็หมายความว่าอยู่เยื้องจากเหนือศีรษะของนวิยาห่างไปไม่เท่าไหร่ด้วย เขาจะเห็นเธอรึเปล่า...เขาจะเห็นเธอรึเปล่า?! จิตใจเริ่มไม่เป็นส่ำ นวิยาได้ยินเสียงของของลักษณะแบนๆ...และน่าจะเป็นโลหะ ค่อยๆ ถูกลาก...หรือดึงออกจากส่วนห่อหุ้มที่น่าจะเป็นัฝัก...หรือปลอก... ชั่วจังหวะที่เสียงรอบกายหยุดลง นวิยาได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตนเต้นไม่เป็นจังหวะ แน่ล่ะ...นวิยาเชื่อว่ามันคือมีด บุคคลเหนือหัวนั่นกำลังจะทำอะไร? แล้วเธอล่ะ...ควรจะทำอะไรกันแน่?! ยังไม่ทันค้นหาคำตอบได้ เสียง ‘วู่’ ก็ดังขึ้นใกล้ๆ หูในลักษณะของโลหะแล่นฝ่าอากาศ และเพียงฉับพลันมันก็กลายเป็นต้นกำเนิดของเสียงดัง ‘ซวบ!’ ‘ซวบ!’ ‘ซวบ!’...ไม่รู้แล้ว “เออะ...อั่ก...อั่ก...” นวิยาตัวแข็ง ตามืดดับ หากหูกลับจับสำเนียงได้ดียิ่ง เสียงคนร้องขอเมื่อครู่...บัดนี้เหมือนหมดสิ้นกำลังไปทุกอย่าง เธอมองเห็นเป็นภาพใครบางคนนั่งกระอักออกมาเป็นโลหิตท่วมท้น! ฆาตกรรม! มีคนฆ่ากันตายในห้องผู้ป่วยนี่! เป็นไปได้ยังไง?! เป็นไปได้ยังไง?! รู้ว่าควรจะถอยหนีให้เร็วที่สุด หรือไม่...โง่มากขึ้นหน่อยก็ควรจะกรีดร้องจนสุดเสียงเผื่อว่าจะมีใครสังเกตได้ยิน แล้วเข้ามาช่วยเธอให้รอดพ้นจากสถานการณ์ร้ายกาจที่กำลังเผชิญอยู่ตรงหน้า ทว่า... เนื้อตัวมันแข็งทื่อไปหมดราวกับคนโดนฉีดยา ขยับไปไหนไม่ได้คล้ายคนที่ถูกจับมัด! ยิ่งไปกว่านั้น ความสะพรั่นกลับยิ่งลุกลามมากยิ่งครั้นจู่ๆ เสียงหวูดรถไฟและเสียงล้อเหล็กบดขยี้ราง ก็กลับเริ่มก่อตัวดังขึ้น หูจับได้...ทั้งความสะเทือนสะท้านบนแผ่นไม้ที่นั่งอยู่แท้ๆ ก็กลับเป็นความรู้สึกราวกับตนเองกำลังนั่งอยู่บนรางรถไฟมรณะ! หวูดดดดดดดดดดดดดดดดดด...!!! เสียงนั้นดังลั่น พื้นสั่นยิ่งจนแทบกลายเป็นโยน นวิยาขนลุกหวือเมื่อจินตนาการได้ถึงภาพรถไฟทั้งขบวนที่กำลังแล่นพุ่งเข้ามา หมายทับขยี้เธอให้แหลกเหลวไปทั้งร่าง สติที่ยังพอมีสั่งการให้กลิ้งตัวหลบไปทางด้านข้าง หากแล้วกลับสัมผัสแจ่มชัดถึงวัตถุบางอย่างที่เข้านาบกับลำแขน ใหญ่...ยาว...มีเกล็ด...และเป็นเมือกลื่น! เช่นเดียวกัน เจ้าของ ‘ร่าง’ นั้นก็คงสัมผัสถึงสิ่งที่ล้มลงมาสะกิดตัวมันเองได้ ผิวข้างที่สัมผัสแขนของนวิยาอยู่จึงเริ่มเคลื่อนเป็นจังหวะกระเพื่อมละม้ายคลื่น ขนตั้งชัน...ขยะแขยง แสยงสยองไปทุกรูขุมขน ไม่รู้คราวนี้จะหนีไปทางใด รู้สึกละม้ายลมหายใจของสัตว์ร้ายทรายล้อมอยู่รอบตัว สัญชาตญาณแห่งการเอาตัวรอดลดหด สำเหนียกได้ถึงสถานการณ์ไร้ทางต่อสู้หรือต้านทาน  กระนั้นยังไม่มีซักสุ้มเสียงที่เล็ดลอดออกมาเพื่อแสดงถึงความพรั่นพรึง หรือต้องการความช่วยเหลือ ไม่! ไม่ร้อง! ต้องไม่ร้อง!!! เสียงเต้นของหัวใจเท่านั้นที่ลั่นอึกทึกราวกับเสียงกลองรบ ก้อนเนื้อในอกเหมือนจะพุ่งหลุดออกมาจากตำแหน่งแห่งที่ของมันในเวลานั้น ความปวดร้าวลุกลามกลายเป็นความเหน็ดเหนื่อยเกร็งหงิกไปทั้งร่าง ก่อนสติสุดท้ายจะสิ้นไปพร้อมกับความโหดร้ายที่ประเดประดัง นวิยายังตอบตัวเองไม่ได้ว่า...ในอนธกาลแห่งห้วงนิทรา ภาพตรงหน้าจะมืดมิดลงไปกว่าภาวะนี้ซักเพียงไหน ? ...................... จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 17:07:15

ความคิดเห็นที่ 4 คงเป็นเพราะการออกแบบตัวอาคารนั่นแหละที่ทำให้โรงพยาบาลแห่งนี้...แม้เป็นเวลากลางวันก็ยังค่อนข้างมืดทึมอยู่ดี นางพยาบาลที่ประจำตรงเคาน์เตอร์สำหรับติดต่อด้านหน้า ทำหน้าซังกะตายละม้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้นตลอดทั้งคืนที่ผ่าน ทั้งที่มีเสียงกรีดร้องดังโหวกเหวกสนั่นไปทั่วพื้นที่ที่เป็นห้องพักของผู้ป่วย อาจเป็นเพราะพอแสงสว่างเริ่มสาดส่อง เสียงประหลาดต่างๆ ก็ค่อยลดแผ่วเบาลงไป จนในที่สุดก็กลับกลายเป็นโรงพยาบาลที่เงียบเหงาราวร้างคนเหมือนเช่นเคยเป็นมาทุกวัน ทุกวัน...ที่จะหมุนวนเช่นนี้ไปชั่วกัปชั่วกัลป์! ความเงียบชนิดได้ยินเข็มนาฬิกากระดิก ดับลงเมื่อเสียงก้าวฉับๆ อย่างลงน้ำหนักเท้าดังใกล้เข้ามาที่เคาน์เตอร์ และยังไม่ทันถึงที่ด้วยซ้ำ เจ้าของก้าวย่ำก็เกรี้ยวกราดเป็นเสียงกร้าวใส่ “ไอ้บ้า...อีนางพยาบาลบ้า ไอ้โรงพยาบาลบ้าาาาา...!” ปฏิกิริยาตอบกลับของบุคคลตรงเคาน์เตอร์เป็นเพียงการถอนหายใจน้อยๆ ใบหน้ายังเซ็งๆ และแม้เจ้าของเสียงดังจะเข้ามาหยุดทุบกำปั้นลงบนเคาน์เตอร์ชนิดที่...ถ้าแรงกว่านี้อีกนิดมันคงหักกราวไปทั้งตัวได้ หากคุณนางพยาบาลก็ยังไม่มีท่าทีอะไรที่ทำให้เห็นถึงความตื่นเต้นหรือกระตือรือร้นเลยซักนิด “ว่า...?” “แกทำอย่างนี้ได้ยังไง ทำอย่างนี้ได้ยังไงหา?!” ความจริงเจ้าของ ‘ระเบิด’ นั้นจัดได้ว่าเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยเข้าขั้นเลยทีเดียว กระนั้นครั้นอยู่ในสภาวะไร้การควบคุม หน้าตาชวนมองจึงกลับบิดเบี้ยวเหยเกราวกับปีศาจร้าย “รู้ทั้งรู้ว่าโรงพยาบาลนี้มันมีแต่ผี! มีแต่ผีทั้งนั้น! แกยังดันจะให้ฉันเข้ามาพักโดยไม่บอกอะไรเลย ถ้าเกิดฉันตายขึ้นมา ถ้า...ถ้าอีผีพวกนั้นมันเกิดบ้าหักคอฉัน ใครกัน?! ใครมันจะรับผิดชอบ?! ใครจะรับผิดชอบชีวิตฉันไม่ทราบหา?!” แรงโกรธาและการระเบิดเสียงสุดไส้ติ่งนั่นเองที่ทำให้เจ้าตัวถึงกับเหนื่อยหอบ กระนั้นก็ยังไม่วายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน กระฟัดกระเฟียดใส่ผู้ให้บริการตรงหน้า “แหมคุณขา...” เสียงยังเซ็งๆ อยู่ดีนั่นแหละ “จะเอาอะไรนักล่ะกะโรงพยาบาลสามสิบบาท...นี่คุณเองก็แทบจะไม่ต้องจ่ายอะไรเลยด้วยซ้ำ ป่วยก็ไม่ได้ป่วยอะไร อยากแอดมิทเพราะจะโดดงานแค่นั้น ฉันกับคุณ:-)อมรับเข้ามาก็ดีเท่าไหร่แล้ว...” คำพูดรู้ทันทำให้คนฟังถึงกับหน้าเหวอพอๆ กับตอนที่โดนผีหลอก “นี่มันโรงบาล ไม่ใช่โรงแรม ใครใช้ให้ญาติส่วนใหญ่หิ้วคนไข้ใกล้ตายมาชักแด็กๆ ที่นี่ล่ะ นี่ยังไม่นับว่าเมืองนี้มันเป็นเมืองเก่าด้วยนะ ประหว่งประวัติยาวนานตั้งแต่สมัยไหนก็ไล่กันมาไม่หมด ตายถมกันมาก็ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่อีกต่างหาก โฮ้ย...ตอนเดินเข้ามาก็นึกว่าทำใจไว้แล้วซะอีกว่าจะต้องเจอผี นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอเนี่ยว่าจะต้องเจอน่ะ?” ไม่ต้องให้คนเปิดปากอ้าอย่างอึ้งๆ ได้ตอบโต้ เจ้าของคำรีบต่อ “นู่น...ดูอย่างผู้หญิงคนนู้นนู่น...“ เจ้าของคำพยักเพยิดไปยังหญิงสาวอีกรายที่ค่อยๆ กระดืบก้าวออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากที่ซึ่งทั้งสองยืน ‘สนทนา’ กันอยู่นัก เป็นหญิงสาวเตี้ยล่ำ เฉพาะท่อนแขนยังใหญ่จนเหมือนนักกล้าม หน้าตาเข้าขั้น ‘ไม่สวย’ และสิ่งที่พอจะดูดีได้เพียงอย่างเดียวในร่างกายก็คงจะเป็นดวงตานั่นแหละ ดวงตาซึ่งปกติน่าจะใสแจ่ม ทว่าบัดนี้กลับเบิกโพลงเหมือนคาค้างมาจากความตกใจเมื่อคืน ทั้งรอบดวงตานั้นก็เป็นรอยปื้นดำอย่างคนอดหลับ ซึ่งยิ่งตัดกับผิวหน้าซีดขาวทั้งที่ปกติขนาดรองแป้งขนาดหนักก็ยังกลายเป็นสีเทา “...ผู้หญิงคนนั้นน่ะเงียบมาตลอดคืน ไม่เห็นจะแหกปากตื่นเต้นตรงไหน ทั้งที่เขาน่ากลัว...เอ้ย...น่าจะกลัวยิ่งกว่าคุณอีก เพราะโดนหมอจับปิดตาสนิททั้งสองข้าง จะวิ่งจะคลานหนีไปทางไหนก็ไม่ถนัด หลบมันก็ไม่ได้...” คนฟังหน้าเหวอยิ่งกว่าเดิม แล้วก็ถึงกับค่อยๆ หันมามองหน้าผู้ถูกพูดถึง...ซึ่งเจ้าตัวก็รู้ตัว แถมยังอุตส่าห์เผยยิ้มเซียวๆ ให้ทั้งผู้โวยวายและคุณนางพยาบาลด้วย “บ้า...ฉันว่ายัยนั่นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ หรือไม่งั้นก็เป็นเพราะว่ามันไม่เห็นก็เลยไม่กลัวไงล่ะ ต้องใช่แน่ๆ ใช่แน่ๆ เลย!” “งั้นคืนนี้ก็ลองมาเข้าพักอีกซักรอบ เอาแบบให้หมอปิดตาไว้ด้วยมั้ยล่ะคะคุณขา?” ยังมีเสียงขโมงโฉงเฉงต่อไปจากนั้นอีกตลอดระยะที่นวิยาก้าวผ่านบริเวณเคาน์เตอร์ไปอย่างเชื่องช้า ทว่าหญิงสาวก็มิได้หันกลับไปเพื่อร่วมวง ‘สนทนา’ แม้ว่าสิ่งที่คิดบางอย่างจะคับข้องอยู่เต็มอก ก็แหม...ไม่ใช่ไม่กลัว... ความกลัวย่อมมี แต่ที่ไม่ร้องเลย...แถมยังอุตส่าห์เดินออกมาจากห้องได้ทั้งหน้ายังยิ้มก็เพราะ... เป็นผี! ผีย่อมอยู่ส่วนผี! นวิยาเชื่ออย่างนั้น เป็นโชคดีที่เธอปิดตาด้วยส่วนหนึ่ง ทำให้ไม่ต้องรับรู้ภาพชวนสยดสยอง (ก็ปกติเธอชอบมองแต่ของสวยงาม) และที่สำคัญ...การที่ได้เจอแต่ก็ผี ก็เป็นเรื่องดีที่ทำให้แน่ใจ...และโล่งใจ... จะไม่มีพวกปากปลาร้าหน้าไหนคาบข่าวไปโพนทะนาได้ว่า เธอเป็นพวกปิดตาแล้วไม่สวย! ................................. จบแล้วจ้า อ่านจบแล้วถ้ามีเวลา ก็เข้ามาคุยกันบ้างนะคร้าบ ^^ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 52 17:09:39 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 52 17:09:24 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 52 17:09:06 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 52 17:08:19 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 17:08:02

ความคิดเห็นที่ 5   555+ จะกลัวดี หรือจะฮาดีเนี่ย? จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 19:06:42

ความคิดเห็นที่ 6 เลือกฮา ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 20:28:56

ความคิดเห็นที่ 7 กลายเป็นหนังผีไปซะงั้น กรั่กๆ ขำได้อีก จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 21:45:37

ความคิดเห็นที่ 8 กร๊าก ตอนกลางๆ ผมกลัวแทบตาย ตอนจบยังฮาได้ ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 20:52:24

ความคิดเห็นที่ 9   โอ้.... ความสวยชนะทุกสิ่งจริงๆ หนมจีนอ่านตอนเที่ยงคืน อ่านไปครึ่งเรื่องเกือบต้องเลิกอ่านเพราะกลัว มาเจอประโยคสุดท้ายนี่หงายหลังเลย คิดไปได้นะนี่ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 00:31:55 A:125.25.102.239 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วกลัวอุ่ะ แต่แอบงงฉากสยองเล็กน้อย  .. จากคุณ : ลำยองน้อย เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 16:35:38