เพียงมือที่หยุดชะงัก ก็ทราบแล้วว่าความรักต้องวางที่ไหน
|
|
เอาล่ะ ถ้าเล่าต้องเริ่มที่ความสะดวก
รายการฝากซื้อยาวร่วมครึ่งหน้ากระดาษและมีรายการอาหารยิบย่อย
ด้านหลังเป็นรายการเครื่องดื่ม กาแฟ ชาเย็น ชามะนาว
ใกล้พักกลางวัน หาผู้เสียสละสักชีวิตดูแลปากท้องเพื่อนร่วมงาน
ไม่ถึงขนาดจัดเป็นเวรประจำวัน ด้วยความเกรงใจจึงมองคล้ายเป็นแบบนั้น
หลังจากนั้นจึงเข้าสู่กระบวนการจ่ายค่าอาหารรายบุคคล
ใครจะคิด แค่เศษเงินทอนไม่กี่บาท จะทำให้บางคนมีปัญหา
ไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออกหรือขึ้นโรงขึ้นศาล
แค่น้ำตาตกในหัวใจ
บางคนไวกับความรู้สึก
ค่าน้ำวันนี้จ่ายกับใคร - เขาถาม
หญิงสาวคนหนึ่งตอบรับคำถาม เขาล้วงกระเป๋าเสื้อนับเศษเงินหยิบส่งให้
มันเป็นเพียงวูบหนึ่งที่ยาวนาน
มือของเธอที่ยื่นออกตามสัญชาติญาณรับส่งหยุดชะงัก
มันเป็นเพียงวูบหนึ่งที่แสนยาวนาน พอเพียงสังเกตเห็น
ทำให้ใจต้องชะงักพักคิด ตัดสินใจรวดเร็วพอกัน
เขาไม่วางค่าน้ำลงบนมือ
เหรียญมูลค่ายี่สิบห้าบาทกองกราวลงบนโต๊ะ
เชื่อว่าเธอคงสบายใจไม่น้อยกับทางเลือกของเขาคนนั้น
ไม่อยากให้ใครเข้าใจพลาดเผลอคิดว่าทอดสะพาน
ในความเป็นเพื่อนและความเป็นผู้หญิง มีบางอย่างควรตีเส้นให้ชัด
สมัยวัยรุ่นวุ่นรัก เสียงหัวใจกับคนใกล้ตัวเป็นความหวานชื่นประการหนึ่ง
หยอกกันนิด แซวกันบ้าง แตะมือเมื่อเผลอ ลูบหัวเมื่อหมั่นไส้ พอดูได้ไม่ขัดตา
พอพ้นวัยนั้นบรรลุเรื่องภาวะ เข้าช่วงหาเลี้ยงชีพ
มีภาระหนักกว่าเก่า สังคมวงแคบลง บางครั้งอาจเหงายิ่งกว่าเดิม
แต่ความรัก กลับเป็นอาหารคาวจานหนึ่งที่คนรอบด้านรอชิม
เราทราบดีนักวิจารณ์มีเพียบบนโลกนี้
และการวิจารณ์เชิงสร้างสรรค์เป็นศัพท์ที่มีอายุบัญญัติไม่นานเท่ากับคำว่า นินทา
เข้าใจผู้หญิงเขาเสียหน่อย - ผมบอกกับเขาหลังจากอิ่มข้าวเที่ยง แล้วพยายามบอกให้เขากลับเข้าไปกินข้าวเที่ยง
เข้าใจ พยายามเข้าใจและยอมรับอยู่เสมอว่า ต้องระวังอย่าให้ผู้หญิงเสียหาย - เขาบอกด้วยทีท่าสลดบางครั้งดูหัวเสีย
สลดเพราะเธอคิดเล็กคิดน้อยกับเขามาก ลงรายละเอียดทุกข้อจำกัด เหมือนเข้าใกล้ไม่ได้ในขอบเขตที่เธอจำกัดไว้ ห่วงใย หวังดีขนาดไหน ก็เข้าใกล้หัวใจเธอได้ไม่มาก
รอยยิ้มของเธอที่มีให้เขามีขอบขีดไว้ชัดแล้ว
ไม่เหมือนกับชายคนอื่นๆที่ไม่ทราบหรือทราบว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอ
รอยยิ้มมีไม่จำกัดและขอบเขตของความใกล้ชิดกับคนเหล่านั้น
ใกล้ ... จนเขาตาร้อนทุกครั้ง
ลองคิดดู เสียสละถอยเพื่อความสบายใจของคนรัก ห่างออกจนใกล้ไม่ได้อีก
ห่าง.. จนมองเห็นภาพของเธอกับคนอื่นชัดเจน แทบทุกมิติ
ไม่เจ็บปวดสิแปลก
เขาส่ายศีรษะปฏิเสธ เมื่อผมชวนกลับไปกินข้าวเที่ยงในห้องพัก
ตัดใจดีไหม เพราะรักไม่ได้แล้ว ? - ผมถาม
รักได้ แต่แค่มีขอบเขตที่เหมาะสมจนไม่เจ็บปวดเท่านั้น - เขาตอบสวน
ผมนึกถึงเรื่องค่าน้ำ บางทีหัวใจก็อาจต้องวางเอาไว้เฉยๆ
เมื่อมีคุณค่าพอเธออาจกลับมาเก็บหัวใจของเขาลงกระเป๋า
แต่หากเห็นเพียงเศษเงิน
บางทีคงทิ้งไว้อย่างนั้น จนกระทั่งลืมจากความทรงจำเสียด้วยซ้ำว่าวางทิ้งไว้ตรงไหน
| จากคุณ |
:
กาแฟสอง   
|
| เขียนเมื่อ |
:
24 ก.ย. 52 21:55:34
|
|
|
| 
