ความคิดเห็นที่ 1 33. บุหลันยืนมองภาพตนเองที่สะท้อนในกระจก ใบหน้าสวยได้รูปแต้มแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ สดใสสมวัยแต่แววตามุ่งมั่นจริงจังระคนเครียดกำลังปลุกปลอบเพื่อเสริมสร้างกำลังใจและกลบความหวั่นเกรงให้หลบซ่อนไว้เบื้องหลัง เธอสูดลมหายใจลึก ใจเย็นไว้ เรื่องแค่นี้เอง... ร่างเพรียวสวมเสื้อกล้ามโชว์ท่อนแขนเรียว กางเกงยีนส์เอวต่ำเน้นรูปสะโพกเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แบบผู้หญิง บุหลันแตะมือบริเวณหน้าอก นัยน์ตาเยือกเย็นจุดขึ้น หญิงสาวดูความเรียบร้อยครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากบ้าน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หมายเลขที่โชว์หน้าจอเรียกรอยยิ้มสมใจ ...................................................................... ไม่มีอะไรเป็นลางบอกเหตุว่าวันนี้ต้องให้คำตอบกับรุ้งรวี แต่วณิชก็รู้สึกได้ว่าไม่ควรปล่อยให้เวลาเคลื่อนผ่านไปนานกว่านี้ เพราะใครต่างก็รู้ดีว่าการรอคอยคือหนึ่งในความทรมานที่สุดที่อารมณ์จะถูกกระทำ ชายหนุ่มเงยหน้ามองฟ้า ยังคงเป็นอีกวันที่อากาศปลอดโปร่ง ซึ่งก็ยังเป็นอีกวันที่ธรรมชาติแวดล้อมตรงกันข้ามกับจิตใจ หลายอาทิตย์ผ่านมาแล้วนับจากวันที่หัวใจถูกบดขยี้เหมือนมะเขือเทศสุก แม้จะพยายามผลักไสไปอยู่มุมมืด แต่คราบไคลแห่งความผิดหวังนั่นก็ไม่ต้องการแสงสว่าง แค่ฝังลึกใต้ก้อนเนื้อในอกก็เพียงพอแล้วสำหรับการหลอกหลอนในวันอ่อนไหว ยังคงเผลอใจกระหวัดไปถึงความสุขในวันที่ได้ยืนมองพระอาทิตย์ตกดินกันลำพัง “เฮ้!” วณิชสะดุ้งโหยง ใบหน้าทะเล้นทะลึ่งของปริยลอยมาตามด้วยเสียงหัวเราะชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายตกใจเกินระดับการหยอกล้อ “ขวัญอ่อน” เขาดัดเสียง คนถูกทักรุนแรงกระชากสีหน้า “อะไร” ปริยยังยิ้มค้าง ชี้นิ้วหัวแม่โป้งข้ามไหล่แทนคำตอบ เพื่อนรักมองตาม เห็นรุ้งรวียืนอยู่หน้าร้าน รู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องขึ้นมาทันใด “ฟังเพลงหรือยังคะ ชอบไหม” หัวใจของรุ้งรวีคงกำลังสูบฉีดโลหิตแห่งความหวัง โดยมีสีหน้าช่วยระงับความตื่นเต้นไม่ให้เปิดเผยออกมามากเกินไปโดยการส่งยิ้มแบบจริงใจเจือปนอ่อนหวานให้แทน ทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่บริเวณใต้ร่วมเงาต้นไม้บริเวณลานกว้างด้านหลังร้าน ซึ่งวณิชเป็นฝ่ายขอเวลากับที่ร้านเองเพื่อมาคุยกันตามลำพัง เขาพยายามทำหูทวนลมกับเสียงวี้ดว้ายของบรรดาสาว ๆ ชายหนุ่มพยักหน้า “ชอบครับ พี่เองก็ชอบฟังเพลงอยู่แล้ว” มีประกายที่บอกว่าคำตอบไม่เป็นไปตามที่คาดเล็กน้อยในดวงตาหญิงสาว เธอผงกศีรษะรับ “ถ้าพี่อยากได้เพลงอะไรบอกนะคะวันหลังรุ้งจะดาวน์โหลดมาให้ จะได้เป็นอัลบั้มรวมเพลงฮิตส่วนตัว” เธอพูดยิ้ม ๆ ความเป็นจริงมันทำไม่ได้ง่ายหรอก เลือกแต่สิ่งที่ชอบ บางคนทำไม่ได้ ไม่มีโอกาสและแรงพลังพอเปลี่ยนแปลง “รุ้งมีร้านที่รู้จักกันอยู่ ความคิดก็คือวรรณบอกมาน่ะค่ะ ขายแผ่นเพลงถูกด้วย แต่วรรณไม่ให้บอก เดี๋ยวคนไปซื้อเยอะพาซวยกันหมด” วณิชยิ้มนิดหนึ่ง หญิงสาวมองฝ่าเปลวแดดแล้วหันกลับมา “จะปิดเทอมแล้ว พี่ณิชคะ รุ้งมาทำที่ร้านพี่อีกได้ไหม” คนฟังกระพริบตาปริบ จู่ ๆ ได้ยินคำถามที่ไม่คาดหวังในเวลานี้ทำให้ความคิดเขาหยุดลงชั่วคราวก่อนที่จะพาให้หวนระลึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาทั้งกับของเธอและผู้หญิงอีกคน วณิชมองพื้น “ กลัวรุ้งเกเรอีกใช่ไหมคะ” ปลายเสียงเธอหัวเราะแผ่ว เขาไม่ตอบ “รุ้งยอมรับนะคะว่าไม่คุ้นเท่าไรกับการทำงาน มีหลายอย่างที่ทำไม่ดี แต่ว่าคราวใหม่นี้รับรองค่ะ พี่ณิชต้องจ่ายโบนัสรุ้งแน่ ๆ” เขาปล่อยให้เธอเจื้อยแจ้วไปเรื่อยเพราะเปล่าประโยชน์ที่จะขัด แต่เมื่อสบกับใบหน้าเกลื่อนยิ้มที่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความกังวลนั้นชายหนุ่มก็รู้ว่านั่นเป็นแค่การประวิงเวลา ความจริงคือหญิงสาวกำลังรอต่างหาก “แม่รุ้งเองก็...” “น้องรุ้งครับ” เสียงเรียกชื่อหนัก ๆ ทำให้คนถูกเรียกชะงักกริยาทันที สัญชาตญาณบอกให้รู้ว่าการรอคอยจะจบลงซึ่งนั่นก็เป็นการเตือนให้ตัวเองรู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงกับการพบเขาวันนี้ วณิชพยายามไม่หลบสายตาพรั่นพรึง “เรื่องที่น้องรุ้งถามพี่ในการ์ด” เขารู้สึกว่าแต่ละคำช่างลำบากยากเย็น ท้องฟ้าสาดแสงอย่างกราดเกรี้ยว ความจริงมันน่าจะร่มกว่านี้อีกสักหน่อย รุ้งรวีก้มหน้า กำมือเข้าหากันระงับความรู้สึกระทึกที่กระหน่ำอก น้ำในท้องม้วนตัวราวกับลูกคลื่นพายุที่โหมกระพือ เหงื่อซึมออกมาแม้กระทั่งฝ่าเท้า “พี่ขอบคุณนะครับ” เสียงของวณิชราวกับอยู่คนละฟากสนามฟุตบอล เขาแทบกลั้นหายใจ “แต่คงไม่ได้ พี่รู้สึกกับรุ้งแบบน้องสาว...” โลกของรุ้งรวีดับลงทันใด ไม่เพียงก่อนหน้าที่ก้อนถ่วงในท้องจะหายวับเหมือนถูกเสกโดยนักมายากล แต่เสมือนว่าพื้นที่เหยียบยืนอยู่ก็ไม่มีอีกต่อไป ร่างของเธอล่องลอยอยู่ในจักรวาลอันมืดมิด โดดเดี่ยว ไร้สำเนียงใด ๆ ลืมแม้กระทั่งหายใจ... เขาปฏิเสธใช่ไหม นี่แปลว่าเขาไม่ได้ชอบเธอใช่ไหม เธอฟังผิดหรือเปล่า มันอาจจะมีความหมายอะไรสักอย่าง มีความพยายามดึงดันปฏิเสธ ขณะที่คำตอบของเขายังสะท้อนไปมา ขอบตาเต้นระริกรอรับหยดน้ำที่กำลังกลั่นตัวจนอุ่นวาบไปทั้งกาย วณิชเห็นรุ้งรวียืนนิ่งหลังจากประโยคบอกเล่านั้นจบลง คราแรกเขาคิดไปเองเธอคงไม่ได้ยิน แต่หลักฐานยืนยันว่าหญิงสาวได้ประมวลความหมายแล้วก็ปรากฎออกมา ใบหน้าอิ่มด้วยเลือดฝาดซีดลงเรื่อย ๆ ดุจโลหิตในกายถูกลบออกไป แววตาเปล่งประกายถูกฉกฉวยไปอย่างไม่เต็มใจจากหน้าต่างอารมณ์ สาวตุ๊กตาพยายามอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่การเอื้อนเอ่ยของเธอขัดข้องราวกับของเล่นที่กลไกชำรุด เนิ่นนานกว่าเสียงเบาหวิวจะหลุดลอดออมา “เหรอ...คะ...” วณิชพึ่งเข้าใจวันนี้ว่าการบอกปฏิเสธยากกว่าตอนบอกรักหลายเท่าพันทวี เขาอยากเบือนหน้าไม่ให้เห็นว่ากำลังทำลายความหวังเฉกเช่นที่ตนเองได้เผชิญมาสด ๆ ร้อน ๆ “งั้นก็...” มือเธอขยับกระเป๋ากำลังทำท่าว่าหมดธุระแล้วควรจะต้องกลับ  แต่แท้จริงมันคือการจำนนซึ่งร่างก็ไม่เขยื้อนไปจากจุดเดิม พยายามกักกันน้ำที่กำลังเอ่อล้น “ขอบคุณนะครับ” “รุ้ง...” เสียงหญิงสาวสั่น “รุ้ง...คงต้องขอบคุณพี่...” สายตาเธอจับจ้องปลายเท้าตนเอง เป็นน้องสาว เขาไม่ได้ชอบเธอ ไม่ได้คิดแบบเดียวกับเธอ ไม่ได้มองเธออย่างสเน่หา เข้าใจแล้ว พอใจแล้ว และควรไปได้แล้วสิ ดีแล้วที่ยังได้บอก ก็เตรียมใจไว้แล้วไม่ใช่หรือ รุ้งรวี... “ยังไงเราก็ยังได้เจอกันนะครับ” แต่แล้ว วินาทีที่ประโยคหวังดีของชายหนุ่มถูกถ่ายทอดออกมา รุ้งรวีผงกก็ศีรษะพูดคำที่เร็วกว่าใจจะสั่ง “พี่ณิชชอบเดือนเหรอคะ” วณิชรู้สึกว่าถูกลอบยิงโดยไม่รู้ตัว ซ้ำยังโดนเป้าเผง กระสุนตัดขั้วหัวใจจนเผลอผงะกายไปข้างหลังและนั่นก็เพียงพอแล้วที่รุ้งรวีจะรีบคว้าเอาไปตีความ เขารีบกลบเกลื่อนสีหน้า เอามืออุดบาดแผลที่เลือดรินปุด ๆ แม้รู้ว่ามันสายเกินไปก็ตาม ไม่ใช่...ไม่... แต่หญิงสาวรู้ อย่างน้อยก็รู้ว่ามีเหตุผลที่เขาปฏิเสธเธอ ความคิดของชายหนุ่มสับสนอื้ออึง ขณะที่แววตาตุ๊กตาจ้องจนทะลุ และระริกไหวไม่หยุด “ใช่ไหมคะ...” ในที่สุดวณิชก็ทนประสานสายตากับเธอไม่ได้ เขาหลบการคาดคั้นไปมองต้นไม้ คิ้วเข้มขมวดมุ่นแบบอึดอัดใจ ปากอยากปฏิเสธ แต่การถูกโต้ด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิงที่ไวกว่าแสงเมื่อครู่ตัดกล่องเสียงจนสูญเสียการเอื้อนเอ่ย “พี่ณิช...” เขาเผลอหันไปตามเสียงเรียกอ่อนแรง ไม่มีลูกแก้วใสอีกแล้ว บนใบหน้าสวยหวานแทนที่ด้วยคลื่นฟองแห่งความเศร้าที่ถูกปล่อยออกมาราวกับทำนบทลาย หัวใจชายหนุ่มร่วงผลอยไปกองกับพื้น และมันก็ตราตรึงเขาไว้เช่นนั้น “น้องรุ้ง...” รู้ไหมว่าเขาก็เจ็บ “พี่ขอโทษ...” หญิงสาวพึ่งรู้ว่าตนเองร้องไห้ ยกมือปิดหน้า ส่ายศีรษะอย่างจนด้วยความสามารถในการพูด เธอสะอื้นฮัก วณิชได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น เผชิญกับพายุความเสียใจที่ถาโถมใส่ระลอกแล้วระลอกเล่าโดยไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อใด สำหรับรุ้งรวี ความรักเป็นเพียงการให้และตอบรับความปรารถดีของคนที่ตนพึงใจ เท่าไรไม่อั้น แต่กับวณิช...ตัวเขามีค่าด้อยกว่าเงินเสียอีก เอาไปแลกอะไรไม่ได้เลย... ....................................................... (ต่อค่ะ...) จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 11:27:08

ความคิดเห็นที่ 2 “บอกหน่อยสิ ได้ของแล้วจะเอาไปปล่อยยังไง” ณัฐชัยกำลังจะลงจากรถ แต่ก่อนหน้านั้นเขาถามบุหลันพลางเคาะนิ้วกับพวงมาลัยราวกับตัดสินใจครั้งสุดท้าย หญิงสาวเงยหน้าขึ้น “คุยตรงนี้จะดีเหรอคะ” ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย ครั้นแล้วก็พยักหน้าก่อนจะปลดล็อคประตู หัวใจกำลังเต้นตื่นกับความจริงที่ว่าอีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้การรอคอยที่เคยมีกับผู้หญิงคนนี้จะสิ้นสุดลง เขารู้สึกเหมือนกันว่าหมดเวลาเล่นเอาล่อเอาเถิดกับเธอเสียที เมื่อการต่อรองเรื่องเงินถูกเอ่ยออกมาจากกริยากึ่งจนตรอกทำให้ณัฐชัยรู้ว่าไพ่แต้มต่อได้กลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง และไม่ใช่ใบเดียว ณัฐชัยรู้ว่าบุหลันไม่เดียงสา แต่เพื่อชดเชยหน้าที่เสียไปให้เพื่อนฝูงเอาไปแซวว่าเจอนางกวางหลอกมากินฟรีแล้วให้วิ่งจนเสียเหนื่อย เขาจึงคิดเตรียมคำนวณดอกเบี้ยไว้เป็นพิเศษ “ทุกวันนี้เทคโนโลยีทันสมัยเนอะ” “อะไรนะคะ” บุหลันหันมาตามคำพูดลอย ๆ ดูไม่มีความหมายของเขา ณัฐชัยยิ้มพลางตอบว่าเปล่าขณะก้าวเข้าไปในลิฟท์ ในห้องสี่เหลี่ยมโดยสารมีกระจกติดทั้งสี่ด้าน ร่างสมส่วนของหญิงสาวสะท้อนออกมา สำหรับคนสวย สมควรอย่างยิ่งที่ควรจะได้แบ่งปันกันมากกว่านั้น เพียงแค่โทรศัพท์มือถือก็บันทึกวีดีโอที่ทำลายคนทั้งชีวิตได้ หลังประตูลิฟท์ปิดลงไม่ถึงนาที ชายสองคนเดินตามมาหยุดบริเวณเคาทเตอร์ประชาสัมพันธ์ หนึ่งในนั้นเป็นผู้ชายผมหยักศกในเครื่องแต่งกายดูเซอร์ราวกับนักร้องที่มาจากผับ... ................................................................................................. บุหลันทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ดูดน้ำจากขวดพลางกวาดสายตาไปรอบห้อง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมจากครั้งก่อนที่มาเยือนและเกือบจะยอมให้ตามที่เจ้าของห้องปรารถนา แต่นั่นก็เป็นสถานการณ์ที่แค่เกือบเท่านั้น เมื่อเธอไม่ปรารถนาให้เป็นเช่นนั้น หญิงสาวปล่อยกริยาสบาย ๆ เชิงพักผ่อนและแสดงให้เห็นว่าจะเป็นฝ่ายรอให้ชายหนุ่มพูดก่อน เขาออกจากห้องน้ำมานั่งลงเคียง วางบนมือต้นขา เธอเหลือบมองนิดหนึ่ง “จะคิดมูลค่าตั้งแต่จับเลยไหม” เธอจุดยิ้ม “ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ” “ก็สายตาเดือนมันบอก เดือนชอบทำเท่าเหมือนว่า ‘อย่ามาแตะต้องฉันนะ ไม่งั้นคิดเงิน’” คราวนี้คนถูกจับต้องหัวเราะก๊ากออกมา เธอวางขวดน้ำลงบนพื้น สบตาเขานิ่ง ๆ โดยไม่ขยับกายหลบแต่อย่างใด “แล้วมีหรือเปล่าล่ะคะ สิ่งที่ทำให้เดือนเลี้ยงกาแฟให้คุณได้สมน้ำสมเนื้อน่ะ” ณัฐชัยกระหยิ่มใจ ในดวงตาสวยแพรวพราวและปนไปด้วยเสน่ห์ที่ถักทอออกมา เขาปราดสายตามองผิวเนียนอย่างจงใจ ไม่เกรงอีกฝ่ายจะต่อว่าเพราะการมาในวันนี้ ในแบบนี้ก็บอกให้รู้ว่าเธอนั้นทั้งจงใจและเต็มใจ เขาลุกไปยืนมุมห้อง ลากเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่งก่อนจะขึ้นไปยืนแล้วดันกระดาษฝ้าออก เมื่อลงมาบนพื้นในมือจึงมีห่อกระดาษสีน้ำตาลติดมาด้วย บุหลันพยายามบังคับไม่ให้ตนแสดงอาการมากเกินไป ณัฐชัยเดินมายื่นให้ สีหน้าราวกับผู้ชนะ “เปิดสิคะ” เธอบอกสั้น ๆ ชายหนุ่มยกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง “ไม่งั้นเดือนคิดว่าเป็นของเล่นตอนเด็ก ๆ ของคุณนะ เอาไปซ่อนใต้ผ้าเพดานแบบนั้น” คนฟังขมวดคิ้วฉับ บุหลันไม่รู้ว่านั่นเป็นการยิงมุกตลกที่ผิดเวลาหรือเปล่า แต่เขาก็ยังหัวเราะในลำคอ แล้วแกะห่อกระดาษ ผู้ชาย...ไม่เคยมีใครยอมถูกหยาม เม็ดยาสีขาวบรรจุในถุงพลาสติกอีกชั้น กะจำนวนราวหนึ่งกิโลกรัม แม้ไม่ต้องสัมผัสแต่บุหลันรู้ว่าใช่มันแน่ มฤตยูแบบเดียวกับที่เจอในตุ๊กตาเย็บมือ และเวลาปีกว่าที่เคยรู้จัก มือใหญ่ของณัฐชัยปิดห่อกระดาษดังฉับ เขาเอามันกลับไปวางไว้ที่เดิม บุหลันขยับตัวแปลกใจ “อ้าว...” ไม่ทันจะได้ถามอะไรร่างของเธอก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว วงแขนชายหนุ่มแข็งแกร่งจนขยับหนีไม่ได้เมื่อริมฝีปากประกบลงมาอย่างร้อนแรง “เดี๋ยว คุณ...” บุหลันพยายามแตะเบรกและเบี่ยงกายปัดป้องมือไม้ที่ปัดป่ายไปทั่วของเขา แต่แรงชายหนุ่มมากกว่าที่คิด อาจเพราะความกระหายที่อัดอั้นมานาน พริบตาเดียวก็คร่อมอยู่เหนือร่างเธอ “จะเบี้ยวเหรอคนสวย” “เปล่า...คือ...” หญิงสาวอิดออดไปอย่างนั้น ไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธ เพราะถึงตอนนี้จมูกชายหนุ่มก็ซุกไซร้ไปตามซอกคอขาว ลมหายในผะผ่าวรินรดด้วยความลำพองใจ มือข้างหนึ่งของณัฐชัยแตะหน้าท้องเนียนพร้อมจะเลิกเสื้อขึ้นไป หญิงสาวหลับตาถอนใจยาว ทำอะไรอยู่ “ขอโทษครับ คุณณัฐ!” .............................................................................. ใครมาขัดจังหวะเนี่ย ติดตามตอนต่อไปค่า จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 11:29:40

ความคิดเห็นที่ 3 อารายเนี่ย มาหลอกให้อยาก(รู้) แล้วก็จากไปได้ไงเนี่ย เบบี๋จ๋า.. แง๊ๆๆๆๆ จากคุณ : กันย์นลิน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 20:59:38

ความคิดเห็นที่ 4 ว้าย ตายแล้ว จะรอดมั้ยนี่ ตอนนี้บรรยายซะเจ็บแทนวณิชเลย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 04:11:13

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อวานจะตอบทู้นี้ ทำคอมพ์เดี้ยงเลย ใครมาหว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 11:51:15

ความคิดเห็นที่ 6 คุณเบบี้เรด ทำแบบนี้ได้ยังไงคะ ค้างอย่างแรง จากคุณ : นาวาไม่ไหลกลับ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 15:52:49

ความคิดเห็นที่ 7 เดือนแอบแจ้งตำรวจรึเปล่า จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:23:49