ความใกล้ (ที่ไกลกัน)
|
|
เมื่อวันก่อนฉันมีโอกาสได้ไปทำงานที่หมู่บ้าน ลิไข่ จ.เชียงราย
ถึงบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อว่าหมู่บ้านลิไข่อยู่ห่างจากราชภัฎเชียงรายไปแค่ไม่ถึง 5กิโลเมตร แต่ที่นั่นไม่มีไฟฟ้าใช้... ก็ยังดีที่อย่างน้อยชาวบ้านส่วนใหญ่ก็มีแผงโซล่าเซลล์ใช้กันแทบทุกหลังคาเรือน ชาวบ้านลิไข่ส่วนใหญ่เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่ (มูเซอ) วิถีชีวิตของชาวบ้านก็เหมือนวิถีชีวิตดั้งเดิมของชาวลาหู จะดูแปลกไปก็แค่เสื้อผ้าที่ชาวบ้านใส่ ซึ่งไม่ใช้ชุดประจำเผ่า กลับเป็นเสื้อยืดกับผ้าถุงหรือกางเกงธรรมดา แต่ความเชื่อและพิธีกรรมของพวกเขายังคงเหมือนเดิมไม่มีผิด
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่รับรู้ว่าอีก 5 กิโลเมตรข้างหน้าเป็นมหาวิทยาลัยที่มีนักศึกษาเยอะแยะมากมาย พวกเขาทำเหมือนไม่รู้ว่าอีก 5 กิโลเมตรมีแสง สี และเสียงสารพัด และเหมือนพวกเขาทำท่าจะไม่รู้เหมือนกันว่าอีก 5 กิโลเมตรข้างหน้าพวกเรามีถนนลาดยางใช้กันหมดแล้ว...
ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าชีวิตมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเหมือนถนนลาดยาง รถจักรยานยนต์ออโตเมติกที่ฉันใช้มันไปไหนมาไหนอยู่ทุกวันนี้แทบไม่เหลือความสวยงามหรือความเท่ห์ (ตามกระแสนิยมวัยรุ่น) เลยแม้แต่นิด และมันแทบจะไม่มีความหมายเลยสำหรับถนนทางเข้าบ้านลิไข่ นอกจากนั้นฉันยังต้องเดิน เดิน และเดิน ไม่ต่ำกว่า 2 กิโลเมตร บนทางลูกรังแฉะน้ำ กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางก็เล่นเอาลิ้นห้อย และรู้ซึ้งว่าความหมายของชีวิตไม่ได้อยู่ที่การได้มีชีวิตอยู่เพื่อพบปะผู้คนหรือการมีชีวิตอยู่เพื่อหายใจทิ้งไปวันๆ แต่ความหมายของชีวิตในนิยามของชาวบ้านที่นี่คือ ...
การมีชีวิตรอดเพื่อให้ได้หายใจนานและมีค่ามากที่สุด
ฉันยอมรับว่าฉันอาจจะติดอยู่กับแสง สี และเสียงรอบตัวมากไปหน่อยจนลืมไปว่ายังมีใครอีกหลายคนที่เขาติดอยู่ในความมืด สิ่งเดียวที่พวกเขาไขว่คว้าคือแสงสว่าง
ถึงแม้ว่าฉันจะเข้าไปยังหมู่บ้านนี้เพื่อเป็นมากเป็นเสียงให้ชาวบ้าน ครั้งแรกที่ฉันก้าวเข้าไป พวกเขามองฉันเหมือนคนแปลกหน้าที่พูดภาษาลาหู่ไม่เป็น (เค้าคงนึกในใจว่าฉันคงบ้านนอกสุดๆ) แต่งตัวแปลกประหลาด พูดก็ประหลาด และเข้ามาในหมู่บ้านเพื่อทำอะไรประหลาดๆ
ฉันอยากจะบอกพวกเขาเป็นภาษาลาหู่ว่า ฉันมาที่นี่เพื่อเรียนรู้พวกเขา และเป็นปากเป็นเสียงแทนชาวบ้านทั้งหมด แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามเรียนรู้พวกเขาเท่าไหร่ก็คงไม่เป็นผล นอกจากฉันจะไปเป็นส่วนหนึ่งของบ้านลิไข่
ฉันอยากถามพวกเขาเหลือเกินว่า ... รู้บ้างไหมว่าห่างจากหมู่บ้านลิไข่ไปอีก 3 กิโลเมตร มีหมู่บ้านกะเหรี่ยงที่เก็บค่าเข้าชมถึงคนละ 150 บาท
นี่แหละคือความใกล้ ที่ไกลกันเหลือคณานับ
| จากคุณ |
:
อศิธารา   
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ก.ย. 52 18:09:01
|
|
|
| 
