ความคิดเห็นที่ 1 ยี่สิบนาทีต่อมาพีรดาพร้อมออกเดินทาง ร่างเพรียวอยู่ในชุดทำงานแสนสบาย เสื้อเชิ้ตเข้ารูปสีครีมลายทางสวมทับด้วยแจ๊คเก็ตสีเข้ม สีเดียวกับกางเกงยีนส์ขลับสีผิวขาวให้โดดเด่น ใบหน้าใสปราศจากเครื่องประทินโฉมมีเพียงแป้งเด็กทาบางๆ เธอไม่ใช่หญิงงามอย่างนางสาวไทยหรือมิสยูนิเวิล์ด และใช่ขี้เหร่จนดูไม่ได้ แต่ชายหลายคนมองข้าม ด้วยท่าทางของเธอเหมือนผู้ชาย แล้วเธอยังตั้งป้อมรังเกียจผู้ชายที่เข้ามาหยิบยื่นไมตรีให้ จึงไม่มีชายใดกล้าเข้าใกล้สักคน เสียงวิ่งโครมครามจากชั้นสองดังถึงห้องอาหารของบ้าน วิรุธชายวัยห้าสิบตอนปลายเจ้าของบ้านฤทธาดำรงฤทธิ์ เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์พบลูกชายมองอยู่ก่อน “สงสัยจะตื่นสายครับ” วีรภัทรพูดน้ำเสียงค่อนข้างเอ็นดูมากกว่ารำคาญใจ “งานยุ่งอีกล่ะสิ เมื่อคืนกว่าจะกลับก็เกือบสี่ทุ่มไม่ใช่หรือ ยังไงใหญ่เตือนน้องให้ระวังตัวหน่อยก็ดี” “โธ่พ่อครับ ใครจะกล้าทำอะไรเจ้าเอ๊ย...ยายพีได้ ห้าวออกอย่างนั้น” วีรภัทรหัวเราะ “ว่าได้หรือ” ผู้เป็นพ่อไม่ขำด้วย “ยังไงน้องก็เป็นผู้หญิง ใหญ่...” เสียงของวิรุธหายเข้าลำคอ เพราะเสียงโครมครามเงียบลงแต่มีเสียงใหม่เข้ามาแทน เสียงแหลมสูงบอกถึงความหงุดหงิดที่มีได้ดี ทำให้สองพ่อลูกต้องลุกจากโต๊ะตรงไปยังที่เกิดเหตุ พีรดายืนกลางบันไดสีหน้าเต็มไปด้วยความเอือมระอาเต็มกำลัง แววตาขุ่นมัวจ้องหญิงสาวรูปร่างเพรียวสูงที่อยู่ในชุดคลุมสีครีม เธอผู้นี้ยืนเท้าเอวที่เหนือบันไดด้านบน “ฉันจะเตือนแกเป็นครั้งสุดท้ายนะยายพี ถ้าขืนทำเสียงดังอีก ฉันจะไล่แกออกจากบ้านกลับไปอยู่บ้านนอกของแก” “เหอๆ แล้วคิดเหรอว่าฉันจะยอมไปง่ายๆ ไล่ยังไงก็ไม่ไป หน้าด้านซะอย่าง” “แก!” หญิงสาวอีกคนเต้นเร้ากระทืบเท้าอย่างขัดใจ พีรดาล้อเลียนหล่อนยิ่งเพิ่มเชื้อไฟแห่งโทสะ ร่างระหงพุ่งเข้าหาทว่าวิรุธและลูกน้องมาทันห้ามศึก “มีอะไรกัน” วิรงรองสาวเจ้าอารมณ์ลูกสาวเจ้าของบ้านฟ้องทันใด “พ่อขาดูยายพีสิคะ เถียงคำไม่ตกฟาก ทั้งที่ตัวเองผิดแท้ๆ ทำเสียงดังรบกวนคนอื่นไร้มารยาที่สุด” “เราก็ไม่ต่างกันหรอกยายเล็ก” วีรภัทรเถียงแทน พีรดายิ้มกว้างก้าวมายืนข้างพี่ชาย ซึ่งความรักของพี่ชายทำให้เธอไม่ด้อยไปกว่าพี่สาว ซึ่งอายุมากกว่าแค่ปีเศษ แต่เธอไม่เคยเรียกว่าพี่สักคำ “พี่ใหญ่เข้าข้างคนอื่น มากกว่าน้องตัวเอง” น้องสาวออกอาการไม่พอใจ “พี่ไม่เข้าข้างใคร ใครผิดพี่ก็ว่าทั้งนั้นแหละ” “แต่...” “พอได้แล้วยายเล็ก เถียงไปมาเรื่องก็ไม่จบเสียที” วิรุธปรามก่อนหันมาทางหลานสาว “พีสายแล้วไม่ใช่หรือ ว่าแต่แต่งตัวแบบนี้จะขี่มอเตอร์ไซด์อีกสิ ระวังหน่อยนะลุงเป็นห่วง ไปเถอะเดี๋ยวสายกันไปใหญ่” “ฮะคุณลุง” พีรดารีบคำก่อนกระโดดพรวดเดียวถึงผู้เป็นลุง วิรุธยิ้มให้แต่วิรงรองลูกสาวขึงตาใส่ ยอมรับว่าไม่ชอบหนาน้องสาวคนนี้เอามากๆ เหตุเพราะน้องสาวเถียงเก่งและไม่อ่อนข้อให้สักครั้ง ที่สำคัญพี่ชายแท้ๆ ของเธอถือหางมาตลอด แม้แต่บิดาเองยังเข้าข้างถึงเป็นบางครั้งก็ตามที เธอไม่พอใจอยู่ดี “ตามใจกันเข้าไป เล็กว่านับวันยายพีจะกลายเป็นลูกคุณพ่อ เป็นน้องพี่ใหญ่ ส่วนเล็กเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครสนใจ” ลูกสาวกระฟัดกระเฟียดใส่ผู้เป็นพ่อ “เล็กก็พูดเกินไป พ่อจะรักคนอื่นมากกว่าลูกตัวเองได้ไง แต่เล็กต้องเข้าใจพ่อหน่อย พีเป็นลูกเพื่อนสนิทของพ่อ เพื่อนที่...” “เบื่อไม่อยากฟังแล้ว ถ้าพ่อรักเล็กจริงงั้นเตรียมเงินให้เล็กหนึ่งล้านบาทด้วย เล็กจะไปเที่ยวอเมริกากับเพื่อน” สิ้นเสียง วิรงรองลูกสาวคนเดียวของบ้านสะบัดหน้ากลับห้องนอน วีรภัทรตามติด “จะเกินไปแล้วนะยายเล็ก เงินตั้งมากมายเอาไปใช้อะไรนักหนา” “มันเรื่องของเล็ก พี่ใหญ่ไม่เกี่ยว” วิรงรองหันมายืนเผชิญหน้า “เกี่ยวเต็มๆ เพราะเงินนั้นพี่หายมาเอง เราไม่เคยช่วยงานบริษัท ดีแต่ผลาญเงินเล่น ดูอย่างพีสิทำงานหาเงินใช้เอง” “หยุดพูดไปเลยพี่ใหญ่ คนอย่างยายพีถ้าไม่มีพ่อเป็นแบล็คให้ ใครมันจะรับเข้าทำงาน แล้วงานกระจอกๆ จะได้เงินเท่าไหร่กันเชียว สู้กิจการโรงแรมกับเพชรพลอยของเราก็ไม่ได้ แล้วที่ว่าเล็กผลาญเงินผิดตรงไหนในเมื่อเป็นเงินของเล็ก ส่วนใครจะทำก็ช่างสำหรับเล็กขอใช้เงินอย่างเดียวดีกว่า” พูดจบปิดประตูใส่หน้าพี่ชาย วีรภัทรโกรธน้องสาวสุดกลั้น “เอาน่าตาใหญ่ปล่อยน้องเถอะ เราก็เตรียมไปบริษัทได้แล้ว อย่าลืมดูสร้อยเพชรของคุณหญิงพลอยชมพูว่าเสร็จหรือยัง ถ้ายังไม่เสร็จก็เร่งหน่อยแล้วกัน เพราะพรุ่งนี้คุณหญิงจะให้คนมารรับตอนเช้า” “ครับพ่อ” วีรภัทรรับคำแผ่วเบา ความไม่พอใจน้องสาวยังมีอยู่เต็มหัวใจ แต่ทำอะไรไม่ถนัดนักเพราะบิดารักน้องและตามใจจนเสียคน จึงได้แต่เก็บมันไว้ในใจมิอาจตักเตือนได้ เมื่อหลุดพ้นจากพี่สาวได้พีรดาคว้ามอเตอร์ไซค์คันเก่งขี่ออกจากบ้านราวพายุ วันใดที่เร่งรีบจะใช้รถคันนี้เป็นพาหนะ นำพาถึงที่หมายเร็วและปลอดภัย และวันใดที่เป็นเช่นนี้วันนั้น มักมีปากเสียงกับพี่สาวเสมอ ถึงเป็นวันอื่นก็ไม่เว้น ต้นสายปลายเหตุแห่งการทะเลาะระหว่างเธอกับพี่สาว มาจากเธอชอบต่อปากต่อคำโดยไม่เกรงใจ ทั้งที่บุคคลนั้นเป็นเจ้าของบ้านส่วนเธอแค่ผู้อาศัย เมื่อเจ็ดปีก่อนเธอเป็นแค่เด็กบ้านนอก อย่างที่พี่สาวชอบค่อนขอดทุกครั้งที่ทะเลาะกัน  บ้านเกิดอยู่จังหวัดหนึ่งของภาคตะวันออก พ่อกับแม่มีสวนผลไม้ประมาณเจ็ดสิบกว่าไร่ ซึ่งผลผลิตที่เก็บเกี่ยวทำกำไรให้ครอบครัว พอให้ชีวิตสามคนพ่อแม่ลูกมีกินมีใช้ และมีเก็บออมไว้ใช้ในวันข้างหน้า ส่วนเธอพอเติบใหญ่เข้าเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัด การเรียนอยู่ในอันดับต้นๆ  และยังทำกิจกรรมร่วมกับโรงเรียนทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ชีวิตวัยเรียนสนุกสนานตามประสา แต่แล้ววันหนึ่งความสุขมาสูญสลาย เมื่อบิดาประสบอุบัติเหตุพิการทำงานไม่ได้ ช่วงเวลานั้นครอบครัวทุกข์หนักด้วยสงสารพ่อนักหนา เงินที่ออมมีมากเพียงพอต่อการรักษา แต่มิอาจช่วยให้พ่อกลับมาเป็นพ่อคนเดิมของเธอได้ ภาวะที่เกิดจากความเครียดทำให้พ่อเปลี่ยนไป อารมณ์เสียตลอดเวลาโมโหง่าย ซึ่งบุคคลที่รองรับอารมณ์นั้นคือแม่ผู้เสียสละ ทำงานหนักดูแลไร่และคนงานนับร้อย เพื่อหาเงินมารักษาพ่อ ครั้นว่างจากงานมาดูแลพ่ออย่างที่ภรรยาพึงกระทำให้แก่สามี แต่พ่อไม่พอใจการเอาใจใส่ของแม่ อาละวาดทุกครั้งรวมทั้งด่าทอหยาบคาย บางครั้งตบตีแม่ ซึ่งเธอเห็นหลายครั้งและเข้าช่วย ถูกลูกหลงหลายครั้งเช่นกัน สำหรับครั้งสุดท้ายที่จดจำได้ไม่มีวันลืม วันนั้นเธอกลับจากโรงเรียนด้วยความสุข เพราะคะแนนสอบปลายภาคอยู่ในระดับดี ทำให้เธอได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่น จึงรีบกลับบ้านเพื่อนำใบประกาศนียบัตร มาให้พ่อกับแม่ได้เชยชม และแสดงความยินดีกับลูกสาวคนนี้ แต่พอก้าวเข้าบ้านเสียงร้องของแม่ดังขึ้น น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้ดี ครั้นเมื่อเธอเข้าไปต้องตกใจกับภาพที่เห็น ศีรษะของแม่มีเลือดไหลอาบแก้ม และอาวุธที่ทำร้ายแม่คือไม้ด้ามใหญ่ ซึ่งอยู่ในมือของพ่อ เวลานั้นความโกรธครอบงำจิตใจเธอ โดยทำอะไรไม่ยั้งคิด เธอพุ่งเข้าหาพ่อ แล้วผลักเต็มแรงทำให้พ่อล้มต่อหน้า จากนั้นก็แย่งไม้จากมือทุบข้าวของในห้องเสียหาย ท่ามกลางเสียงร้องห้ามของแม่ และเสียงร้องไห้ของเธอ และสิ่งที่พ่อกับแม่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ไม้ด้ามเดิมเปลี่ยนมาตีศีรษะตนเองเจ็บอย่างบอกไม่ถูก หากเธอขบฟันไม่ร้องสักคำ ชั่ววินาทีเลือดไหลอาบแก้มเช่นเดียวกับแม่ ส่วนแม่ลืมความเจ็บวิ่งเข้ามากอดร้องไห้อย่างหนัก ‘สะใจพ่อหรือยังที่ทำให้แม่และพีเสียน้ำตา แล้วยังเสียเลือดมากขนาดนี้ คงไม่สะใจสินะฮะ งั้นแม่กับพีจะวิ่งไปให้รถชน จะได้ตัดขาทั้งสองข้างเหมือนพ่อ พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกก็จะมีความสุขเสียที ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างทุกวันนี้’ ‘พีอย่าพูดกับพ่อแบบนั้น ท่านเป็นพ่อของพีนะลูก’ ‘ทำไมพีจะพูดไม่ได้ฮะ ในเมื่อพ่อเคยสอนและตักเตือน ตอนที่พีทำผิด พีก็รับฟัง แล้วตอนนี้พ่อทำผิดพีจะสอนและเตือนพ่อไม่ได้ เราต้องให้สติพ่อนะฮะแม่ พ่อจะได้กลับมาเป็นพ่อคนเดิมของเรา แต่พีไม่รู้ว่าพ่อจะเปลี่ยนได้ไหม พ่อฮะ แค่พ่อไม่มีขาเหมือนเมื่อก่อน แต่พ่อก็มีโอกาสเดินได้นี่ฮะ ขาเทียมจะทำให้พ่อเดินได้ ทำไมพ่อต้องปฏิเสธมันด้วยฮะ ทำใจยอมรับมันสิฮะ รับมันให้ได้ คิดไปนะฮะพีจะพาแม่ไปหาหมอ’ วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ได้พูดและเห็นหน้าของท่าน หลังจากพาแม่รักษาแผลที่ศีรษะ พอกลับถึงบ้าน คนงานบอกว่าพ่อต้องการพูดกับแม่เพียงลำพัง แม่หายไปนานมาก นานจนใจของเธอหายชอบกล พอประตูห้องเปิดออกแม่เดินออกมาพร้อมหยาดน้ำที่ไหลเต็มใบหน้า แต่ไม่มีเสียงสะอื้น แม่ดึงเธอเข้ากอดโดยไม่เอ่ยสิ่งใด วันนั้นจำได้ว่าเธอถามด้วยเสียงที่เบาแทบไม่ได้ยิน ‘พ่อเป็นอะไรเหรอฮะแม่’ ‘พ่อไม่ได้เป็นอะไรหรอก พ่อนอนหลับแล้ว’ ‘งั้นแม่ร้องไห้ทำไม’ ‘พ่อเขาบอกแม่ว่าจะให้พีไปอยู่ที่กรุงเทพฯ อยู่กับเพื่อนสนิทของพ่อ แล้วไม่ให้พีกลับมาที่ไร่เรือนรักอีก จนกว่าขาของพ่อจะงอกออกมา และห้ามแม่พบกับพีด้วย’ ‘พ่อไล่พี!...พ่อเกลียดพี! สาเหตุมาจากพีบังอาจเตือนพ่อ ใช่ไหมฮะ ได้! พีจะไม่มาเหยียบที่ไร่เรือนรัก จนกว่าขาของพ่อจะงอกออกมา!’ ‘พีลูกแม่!!’ นับจากวันนั้นเธอเข้ามาเป็นสาวชาวกรุงเต็มตัว เข้ามาอาศัยบ้านฤทธาดำรงฤทธิ์ในฐานะหลานสาวเจ้าของบ้าน เพื่อนสนิทของพ่อผู้ใจดี ท่านรับรู้ปัญหาของครอบครัวจึงพยายามปลุกปลอบให้เธอเข้าใจในตัวพ่อ ‘พ่อพีไม่ได้ไล่พีออกจากบ้าน แต่ท่านอยากให้หนูพีมีอนาคตที่ดีเท่านั้น’ ‘คุณลุงอย่าพูดเลยฮะ พีไม่อยากฟัง’ ‘ไม่เป็นไรครับพ่อ เดี๋ยวผมพูดกับน้องเอง’ พี่ชายรับรู้ปัญหาของเธอเช่นกัน จึงรักและหวังดีกับเธอเสมือนเธอเป็นน้องแท้ๆ ผิดกับพี่สาวลิบลับ ที่ชอบหัวเราะเยาะและพูดค่อนขอดไม่เว้นแต่วัน เธอจึงไม่ถูกชะตาเป็นไม้เบื่อไม้เมามาโดยตลอด สำหรับชีวิตความเป็นอยู่ในบ้านเศรษฐีสะดวกสบายทุกอย่าง เนรมิตในสิ่งที่ต้องการได้รวดเร็วทันใจ แต่มิอาจหาความสุขได้ บางวันคิดถึงวันคืนเก่าๆ ครั้งที่อยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก อดที่จะเสียน้ำตาไม่ได้ แต่คนอย่างเธอร้องไห้ได้ไม่นาน จำต้องฝืนกักเก็บ ทนกล่ำกลืน ทำตัวให้เข้มแข็ง สมกับที่พ่ออยากให้เธอเผชิญโลกภายนอกเพียงลำพัง และตลอดเจ็ดปีข่าวคราวของพ่อกับแม่ผ่านเข้าหูสม่ำเสมอ ด้วยการบอกเล่าจากเจ้าของบ้านและพี่ชาย ข่าวแรกที่เธอได้ยินหลังจากมาอยู่บ้านเศรษฐีได้เพียงสัปดาห์เดียว คือพ่อเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดี ยอมใส่ขาเทียมเพื่อทำงานที่รักคือการดูแลรักษาไร่เรือนรักให้คงอยู่ต่อไป เธอดีใจที่พ่อคิดได้ หากเสียใจที่ขาของท่านไม่งอกออกมาอย่างที่พูด ถ้าเป็นดังนั้นเมื่อไรเธอได้กลับบ้านไปอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก มีความสุขเช่นวันวาน **************** ฝากผลงานเรื่องแรกที่ลงที่พันทิพด้วยนะคะ... จากคุณ : nitrawee เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 18:43:02

ความคิดเห็นที่ 2   มาอ่านครับ การดำเนินเรื่องยังไม่น่าติดตามเท่าที่ควร แต่ชอบสำนวนจังเลย อ่านแล้วเพลินดี พล็อตเรื่องใช้ได้ แต่ไม่แปลกใหม่ ปล.ลองเข้าเว็ปนี้ครับ สำหรับคนที่ชอบการเขียนเรื่อง http://www.forwriter.com จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 18:59:00

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ ประโยคอ่านลื่นดี :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 12:30:42

ความคิดเห็นที่ 4 โธ่ หนูพี... ใจหายใจคว่ำหมดเลยครับ นึกกลัวคุณพ่อจะเป็นอะไรไปนะนี่ คุณตาท่าทางน่ารักจัง ใจดีมาเตือนด้วย นี่แสดงว่าพีรดากำลังต้องเจออะไรใช่มั้ยเนี่ย อะไรน้า... แล้วไปบนอะไรไว้หนอ ตัวเองยังจำไม่ได้ ฮ่าๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 13:12:56

ความคิดเห็นที่ 5 คุณพ่อก็ไม่ได้ร้ายกาจจนรับไม่ได้หรอกนิ สงสัยด้วยค่ะว่า ไปบนอะไรไว้ น่ากลัวว่าไปทำงานหนนี้จะได้แก้บนซะก็ไม่รู้ คุยกับคุณพู่กันฯ หน่อยนึง อ่านมาแค่ตอนเดียว ยังไม่ทันรู้หรอกค่ะว่า พล็อตจะไปทางไหน อาจจะไม่ธรรมดาก็ได้ หรือต่อให้ธรรมดา เรื่องนี้ก็ถือว่าดำเนินเรื่องได้น่าสนใจ การเขียนขึ้นอยู่กับองค์ประกอบหลายอย่าง การวิจารณ์นิยายสักเรื่องก็ด้วย บอกว่าพล็อตธรรมดาหรือไม่น่าสนใจ ก็น่าจะให้รายละเอียดของจุดที่ไม่ชอบ จะได้เห็นแนวทางในการนำไปปรับปรุงแก้ไขเรื่องให้ดีขึ้น การวิจารณ์ลอย ๆ แบบนี้ ทำให้คนเขียนเสียกำลังใจเปล่า ๆ นะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 13:53:34

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องมีความลับอะไรที่คุณตาแน่เลย ตอนแรกดูชื่อเรื่องนึกว่าจะเป็นดราม่าจ๋าซะแร้ว... รอตอนต่อไปค่ะ ------------------------------------------ ขออนุญาตเจ้าของกระทู้แล้วกันค่ะ สำหรับ คห.2 กรุณาอย่าวิจารณ์งานของคนอื่นอย่างฉาบฉวยเลยนะคะ หรือไม่อย่างนั้นก็ควรให้เหตุผลสนับสนุนด้วยว่าการดำเนินเรื่องไม่น่าติดตามและพล็อตไม่แปลกใหม่อย่างไร เพื่อที่นักเขียนจะได้ปรับปรุงให้ถูกจุด จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 14:17:29