ความคิดเห็นที่ 1 5/1 อาจเพราะเมื่อคืนมีสายฝนพรำลงมาตลอดคืน เช้ามืดวันนี้อากาศจึงเย็นสบายกว่าปกติ มุทิตายังไม่ได้อาบน้ำ เธอแค่ล้างหน้าแปรงฟันเท่านั้นก่อนจะลงมาข้างล่าง รถจักรยานยนต์ซึ่งมักจะจอดข้างรถจักรยานแม่บ้านเสมอหายไป ไม่รู้เจ้าของของมันออกไปไหนแต่เช้า หญิงสาวคิดพลางหมุนตัวเดินไปหลังบ้าน ไฟในครัวเปิดทิ้งไว้แสดงว่าคงมีคนตื่นแล้วเช่นกัน “ป้าแตง เน้ย ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ” “อ้าว ทำไมตื่นแต่เช้าล่ะหนูมด ป้ายังไม่ได้ออกไปตลาดเลย” ผู้สูงวัยเอ่ยอย่างแปลกใจ “ดูในตู้เย็นทีซิเน้ย มีอะไรให้รองท้องไหม” “ไม่ต้องหรอกเน้ย เพิ่งตื่นเอง ไม่หิวหรอกจ้ะ” “วันนี้อากาศดี น่าจะตื่นสายๆ” “ป้ายังอยากนอนต่อเลยใช่ไหม” เน้ยแซวด้วยสำเนียงเฉพาะตัว “แหม พูดเก่งขึ้นนะหล่อน ไปดูน้องไปว่าตื่นยัง” ป้าแตงไล่อย่างหมั่นไส้ “แล้วป้าจะไปตลาดไงล่ะ” “เดี๋ยวฉันไปปลุกนังปุ้ยเอง แม่นี่ก็อีกคน นอนได้นอนดี” บ่นเรื่อยตามประสา “ป้าแตงไปกับเน้ยก็ได้ค่ะ มดดูน้องให้เอง ไหนๆ ก็ตื่นมาแล้วไม่มีอะไรทำด้วย ถ้าอาบน้ำแล้วมดคงไปกับป้าได้อยู่หรอก” มุทิตาอาสา “แต่...” “อย่าเห็นมดเป็นคนอื่นสิจ๊ะ” หลุบตาลงเหมือนน้อยเนื้อต่ำใจเสียเต็มประดา มีหรือคนใจอ่อนจะกล้าปฏิเสธ ใจที่คอยจะสงสารอยู่แล้วมันยิ่งอ่อนยวบลงไปอีกล่ะสิไม่ว่า สุดท้ายก็จำต้องเอ่ยปากฝากฝังอย่างเสียไม่ได้ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 12:05:41

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่เธอขันอาสาป้าแตงไปแบบนั้น มุทิตายืนลังเลอยู่หน้าประตูซึ่งดูใหญ่เป็นพิเศษเมื่อเทียบกับใจที่เล็กลงของเธอ ถ้าเจ้าของห้องรู้คงไม่พอใจแน่ ก็เขาดูไว้ตัวออกปานนั้น คงไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามแน่นอน เถอะ จะเป็นไรไป คนที่นอนอยู่ในห้องนั้นต่างหากที่สำคัญไม่ใช่หรือ ถ้าเด็กน้อยตื่นมาไม่เห็นใครอาจใจเสียก็เป็นได้ เหตุผลเท่านี้น่าจะเพียงพอแล้วนี่นา หญิงสาวสูดลมหายใจลึก...ยาว... ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ทั้งที่เป็นห้องนอนของผู้ชายแต่กลับเป็นระเบียบยิ่งนัก มุทิตาไพล่ไปนึกถึงชายหนุ่มสุดเนี้ยบที่ไปรับเธอเมื่อเกือบสองสัปดาห์ก่อน เปรียบเทียบกับตอนนี้แล้ว แม้ใบหน้าของไต้ก๋งหนุ่มจะเริ่มมีหนวดเคราเขียวครึ้ม แต่มันก็อยู่ถูกที่ถูกทาง และทำให้เขาดูดีขึ้นเสียด้วยซ้ำไป บนโต๊ะไม้มีหนังสือปกแข็งเล่มหนาวางเรียงหันสันออกมา ผู้บุกรุกค่อยๆ ดึงมันออกมาอย่างเบามือ แสงอาทิตย์ที่เริ่มสาดส่องจากภายนอกทำให้พอมองเห็นภาพต่างๆ ในอัลบั้ม ทุกรูปล้วนเป็นช่วงชีวิตของเด็กน้อยซึ่งกำลังหลับใหลอยู่บนเตียงขณะนี้ ตั้งแต่ผิวแดงยังเหี่ยวย่นกระทั่งอ้วนกลมตามกาลเวลา บ้างมีคำบรรยายเขียนด้วยสีเมจิก ดูแล้วก็พลอยให้อิ่มเอมใจกับความรักของชายผู้นี้ที่มีต่อลูกยิ่งนัก เด็กกำพร้าแอบกรีดน้ำตาขณะเก็บอัลบั้มสุดท้ายไว้ตามเดิม ที่พิงอยู่ข้างโต๊ะคือลังพลาสติกขนาดใหญ่ ลายสติ๊กเกอร์หุ่นยนต์ซึ่งแปะอยู่รอบๆ บ่งบอกตัวเจ้าของได้เป็นอย่างดี บานประตูตู้เสื้อผ้าบานหนึ่งมีโปสเตอร์พยัญชนะไทยติดอยู่ ขณะที่อีกบานนั้นเป็นภาษาอังกฤษ เตียงขนาดใหญ่ถูกดันไปชิดกับผนังห้องสีเหลืองอ่อน เด็กชายกำลังนอนหลับอยู่ฝั่งนั้นค่อนมาตรงกลางเล็กน้อย คุณอายอบกายลงนั่งบนพื้นไม้ปาร์เกต์ข้างเตียง พินิจใบหน้าที่หลับตาพริ้มด้วยความเอ็นดูสุดใจ ผิวขาวอมชมพูน้อยๆ ของเด็กชายตรงข้ามกับผิวเกรียมแดดของผู้เป็นพ่ออย่างชัดเจน ทว่าเครื่องหน้าต่างๆ กลับละม้ายราวถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน โดยเฉพาะปากบางที่เม้มน้อยๆ อยู่เสมอนั้นส่งผลให้ดวงหน้าไร้เดียงสาดูดื้อดึงขึ้นมา หญิงสาวค่อยๆ ดึงนิ้วมือหัวแม่มือป้อมออกจากปาก ข้อนิ้วนิ้วนั้นแดงเล็กน้อย มุทิตาถูเบาๆ แต่เจ้าของรู้สึกตัวตื่นพอดี “อาขอโทษ เวฟนอนเถอะครับ” “อาโม้ด ป้อไปไหน” นอกจากไม่ยอมนอนต่อแล้วเด็กชายยังลุกนั่ง “ไปทำงานจ้ะ เดี๋ยวพ่อก็กลับนะ เวฟนอนต่อดีกว่า” “ไม่เอา” บอกทั้งที่ยังสะลึมสะลือพร้อมกับไถตัวลงจากเตียงมาซุกตักหญิงสาวแทน น่า... ก็เช้าๆ แบบนี้มันเหมาะกับตักอุ่นๆ เนื้อนิ่มๆ นี่นา อกแข็งๆ ของพ่อน่ะ...ไว้ตอนสายก็แล้วกัน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 12:06:06

ความคิดเห็นที่ 3 มุทิตายกมือแตะปากเตือนไม่ให้ผู้มาใหม่ส่งเสียงดังเมื่อรู้สึกถึงแรงกระตุกน้อยๆ จากร่างกระปุ๊กลุกในอ้อมแขน เวฟหลับพับไปก่อนหน้านี้ไม่นานหลังจากฝืนตัวเองเจื้อยแจ้วได้พักหนึ่ง หญิงสาวพยายามวางเจ้าชายตัวน้อยลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด แต่ก็ทำได้ไม่สะดวกนักเพราะมีคนมายืนจี้อยู่ข้างๆ “ฮื้อ อะไรนักหนานะปุ้ย เดี๋ยวได้ทำลูกเขาตกพอดี” หมั่นไส้นักจึงเอ็ดออกไปด้วยเสียงกระซิบ “แหม อย่าทำโมโหกลบเกลื่อนเลยค่ะ” นอกจากไม่กลัวแล้วปุ้ยยังหลิ่วตาล้อให้ “เดี๋ยวเถอะ เรายังไม่ลืมหรอกนะที่ปุ้ยฟ้องแม่เรื่องเวฟเรียกเราอย่างนั้น” “โธ่ ปุ้ยไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ ก็แค่เล่าสู่กันฟังกับเน้ย ไม่คิดว่าคุณนายจะมาได้ยิน” “ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่ก็รู้เพราะเธออยู่ดี” เผลอขึ้นเสียงสูงจนต้องรีบตะครุบปากตัวเอง เมื่อเห็นเด็กชายยังหลับดีอยู่จึงเริ่มบทสนทนาใหม่พร้อมกับลดเสียงลงกว่าเดิม “เราว่าเราไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่รู้ว่ามาขลุกอยู่นี่จะไม่พอใจ” ตั้งแต่เริ่มเป็นสาว ห้องของพี่ชายสามคนก็กลายเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับเธอ นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีก็ว่าได้ที่มุทิตากำลังเหยียบย่างอยู่ในห้องนอนของบุรุษ โธ่เอ๋ย มันมีเหตุจำเป็นหรอก เมื่อหมดธุระแล้วเธอก็กำลังจะออกไปนี่ไง ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง เสียงประตูเปิดของห้องข้างๆ ก็เรียกความสนใจจากเธอ ดุจนภาโขยกเขยกออกมาโดยมีไม้เท้าช่วยผ่อนแรง “แม่ ทำไมตื่นแต่เช้าล่ะจ๊ะ” “มันชินน่ะซี เท่านี้ก็สายแล้ว” มือหยาบกร้านเอื้อมมาจับไหล่บางก่อนจะพากันเดินเข้าห้องของหญิงสาวไป มุทิตาแอบโล่งใจที่ตนออกมาจากอีกห้องทันเวลา มิเช่นนั้นเหตุการณ์คงไม่จบลงด้วยการที่แม่ฟ้ามาช่วยเธอเลือกเสื้อผ้าดังเช่นตอนนี้ก็เป็นได้ สามวันก่อนหน้านี้ดุจนภาตระเวนพาเธอซื้อของใช้ต่างๆ นานา ส่วนใหญ่คือเสื้อผ้า ถ้าไม่มีเหตุให้ข้อเท้าเคล็ดเสียก่อนท่านคงไม่หยุดอยู่แค่นี้ “สีชมพูดีกว่า หวานดี” คนแนะมีสีหน้าเปี่ยมสุขราวกับเด็กได้เล่นตุ๊กตา “แต่นี่มันชุดกระโปรงนะคะ ใส่อยู่บ้านเฉยๆ มันหรูไป” “สวยออก เป็นผู้หญิงจะใส่แต่กางเกงได้ไง ไม่น่ารักเลย” แม่ตุ๊กตากระเบื้องเนื้อดีจำต้องเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะสายตาคาดหวังของมารดาบุญธรรม มุทิตามองร่างของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงา นึกขันในใจกับภาพตัวเองภายใต้ชุดกระโปรงสายเดี่ยวสั้นแค่เข่าสีหวาน ดูอ่อนหวานจนเลี่ยนด้วยซ้ำไป “เห็นไหม แม่บอกแล้วว่าสวย” “มดว่ามันแปลกๆ จะทำไรก็ไม่สะดวก” พูดพลางพยายามดึงชายกระโปรงลง ดุจนภาฟาดมือซนนั้นเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเสีย “แล้วเมื่อกี้เราไปไหนมา” “อ้อ มดลงไปดื่มน้ำน่ะค่ะ” สาวหวานปดซึ่งคนฟังก็พยักหน้ารับ ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ และไม่มีทีท่าเคลือบแคลงสงสัยแต่อย่างใด มุทิตาใช้เวลารุ่งเช้าหมดไปกับการพูดคุยเรื่องเบาๆ กับหญิงชรา เธอไม่ลืมเล่าเรื่องที่ตนเองบังเอิญเจอกับเพื่อนเมื่อวาน ดุจนภาดูเหมือนจะยินดีกับเรื่องนี้มากกว่าเธอเสียอีก พร้อมทั้งออกปากว่าเธอสามารถไปหาเพื่อนเมื่อไรก็ได้โดยที่หญิงสาวยังไม่ทันขออนุญาต “มดว่าจะเล่าให้แม่ฟังตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็ลืมน่ะจ้ะ” ความจริงแล้วอาจเป็นเพราะแม่ฟ้าเอาแต่ซักเรื่องที่เธอออกไปกับหลานชาย ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเรื่องอื่นเลย “วันไหนหนูเหงาๆ เบื่อๆ ก็ไปหาเพื่อนได้นะ มาอยู่ที่นี่ใช่ว่าแม่จะกักตัวไว้ให้ช่วยงานเสียเมื่อไร เห็นวันๆ เอาแต่ขลุกอยู่กับคนแก่นี่แหละ ท่าจะเบื่อเสียแล้วกระมัง” ท้ายประโยคหันมาแขวะตัวเองขันๆ “มดไม่ชอบให้แม่พูดแบบนี้เลย แล้วมดก็ไม่เบื่อด้วย” “แม่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย ทำจริงจังไปได้นะเรา” คนชราโยกศีรษะทุยอย่างหยอกล้อ หากในใจแอบปลาบปลื้มไม่เบา จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 12:07:00

ความคิดเห็นที่ 4 อาหารเช้าวันนี้ดุจนภาเป็นคนลงมือด้วยตัวเอง ดังนั้นแม่ครัวตัวจริงจึงถูกลดบทบาทมาเป็นลูกมือแทน เสียงสากกับครกกระทบกันดังก้องครัวผสานไปกับเสียงฉ่าของน้ำมันเดือดในกระทะราวกับเกิดสงครามย่อมๆ ก็ไม่ปาน แตงใช้ตะหลิวดันไข่ดาวขึ้นพักสะเด็ดน้ำมัน เนื้อห้อยย้อยบริเวณท้องแขนสั่นไปตามจังหวะที่เจ้าตัวคดข้าว ปากก็ร้องเรียกหาเด็กสาวสองคนซึ่งไม่ได้อยู่ในครัว “ปุ้ย! เน้ย! มาเอาข้าวไปป้อนน้องได้แล้ว!” เวฟเหมือนจะรู้ตัว จากเดิมที่วิ่งไปวิ่งมาระหว่างครัวกับภายในบ้านจึงตรงดิ่งมารับจานข้าวด้วยตนเอง ตรงกันข้ามกับพี่เลี้ยงซึ่งยังไม่มีใครมาสักคน “เดี๋ยวมดช่วยดูให้ก็ได้ค่ะ หั่นมะเขือเสร็จพอดี” “ป้าล่ะหน่ายกับแม่สองคนนั้นจริงๆ ฝากด้วยนะหนูมด” เสียงบ่นลอยมาพร้อมกับแกงจืดตำลึงถ้วยเล็ก “หาคนใหม่เลยดีไหมแตง” “หาจากที่ไหนล่ะคะ คนสมัยนี้ยิ่งไว้ใจยากอยู่ด้วย” ตอบอย่างจริงจังด้วยไม่รู้ว่าตัวกำลังถูกแม่ครัวกิตติมศักดิ์กระเซ้าให้ “ก็เจ้ามิ่งนั่นประไร เห็นสนิทกันดีไม่ใช่เรอะ” “โธ่ พ่อนายท้ายของหลานคุณมันได้ใช้อิฉันทำกับแกล้มให้น่ะซี” “งั้นก็เอาตาอ้วน หมอนั่นตัวใหญ่ดี เธอเห็นจะชอบ” “ไฮ้! ไม่เอาหรอกค่ะ อิฉันไม่ชอบหน้าหมอนั่น อย่างกับโจร” ปฏิเสธพลางพลิกปลาทูในกระทะเสียงดังฉ่า “เรื่องมากจริง” ดุจนภาส่ายศีรษะอย่างเห็นขัน “คุณน่ะใจดีกับทุกคน แต่กับหลานตัวเองทำไมถึงได้ใจแข็งนักล่ะ” เสียงครกกระทบสากชะงักไปนิดหนึ่ง คนใจแข็งชำเลืองมองหญิงสาวซึ่งกำลังช่วยเด็กชายกวาดข้าวบริเวณขอบจานโดยไม่ได้สนใจต่อความผิดปกติอื่นใดในครัว แล้วจึงถอนใจออกมา “เพราะมันเป็นหลานน่ะซีถึงต้องดุต้องว่า ลองเป็นคนอื่นเรอะ ฉันไม่ดูดำดูดีมันหรอก” “เหลือกันอยู่สองคนแท้ๆ เชียว” “ใครว่า ตอนนี้ฉันมีลูกสาวแล้วก็ยังมีเธอ เอ๊ะ! หรือเธอจะไม่อยู่ข้างฉันฮึแตง” “คุณนี่นะ กี่ปีๆ ยังเหมือนเดิม” พูดพลางหันมาค้อน “ขอบใจจ้ะที่ชมว่าฉันไม่แก่” ความผูกพันระหว่างแม่ครัวกับเจ้าของบ้านหลังนี้ยาวนานมาหลายทศวรรษ เปรียบกับความสนิทสนมของมุทิตาและปุ้ยในตอนนี้ก็ว่าได้ ดังนั้นความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จึงเหมือนเพื่อนมากกว่าเจ้านายกับลูกจ้างทั่วไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 12:08:19

ความคิดเห็นที่ 5 ดุจนภาจับตามองหลานชายเป็นพิเศษตลอดมื้ออาหาร กระทั่งมันขึ้นบันไดลับตาไปนั่นแหละจึงค่อยวางตาและวางใจ เธอมองไม่เห็นความผิดปกติใดอันจะทำให้คิดได้ว่าพีร์ยังคงพยายามกวนน้ำให้ขุ่น ชายหนุ่มทำตัวเป็นปกติดีเท่าที่จะดีได้ในสถานการณ์มึนตึงระหว่างป้าหลานเหมือนเช่นเคย ตรงกันข้ามกับจิรดาซึ่งแวะเอาขนมมาฝาก รายนั้นเป็นเจ้าของบทสนทนาตลอดแถมยังคุยกันกะหนุงกะหนิงกับหญิงสาววัยไล่เลี่ยกันอย่างถูกคอ ดุจนภาพอใจที่ได้เห็นทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ใครจะไปคิดว่าลูกสาวคนเดียวของเจ้าของร้านขายของฝากขนาดใหญ่ที่เธอรู้จักและหมาย ’หมั้น’ ไว้ว่าจะเอามาเป็นหลานสะใภ้...ในวันนี้กลับกลายเป็นเพียงแค่หลานสาวอีกคน นับว่าโชคดีที่มารดาฝ่ายหญิงไม่ติดใจถือโทษ ยิ่งเมื่อรู้ว่าลูกสาวของตนไม่ได้รักชายหนุ่มด้วยแล้ว ปัญหาทุกอย่างจึงคลี่คลายอย่างง่ายดาย เป็นเธอเสียอีกที่อับอายและละอายต่อครอบครัวนี้จนไม่กล้าเผชิญหน้าอยู่พักหนึ่ง ทว่ามิตรภาพจากเพื่อนและจิรดาที่เพียรไปมาหาสู่ดังเช่นปกติก็ทำให้เธอยอมจำนนต่อความจริงใจของคนบ้านนี้ในที่สุด “นี่เอาอะไรมาให้ป้าอีกฮึ” ดุจนภาถามพลางเปิดฝากล่องออกดู “คุกกี้ค่ะ แจ๊ดได้สูตรมาเลยลองทำดู” “แล้วได้แบ่งไว้ให้แม่เราหรือเปล่า” “ขานั้นเขาเบื่อจะตายอยู่แล้วค่ะ แม่เห็นแจ๊ดอบขนมทีไรเป็นต้องบ่นทุกที ไม่เห็นสมกับเป็นแม่ค้าขายขนมเลย” “แม่เขาคงเบื่อล่ะซี อย่างว่า...เวลาได้ทำหรือเห็นอะไรบ่อยๆ มันก็เบื่อ ขนาดป้ายังเบื่ออาหารทะเลเลย” ผู้อาวุโสปลอบประโลม ก่อนจะโยนหน้าที่หนูทดลองไปให้หญิงสาวอีกคน “มดแน่ะ ชิมฝีมือพี่เขาหน่อยเป็นไร วัยรุ่นชอบของพวกนี้นี่นะ” “เอาเลยมด พี่พร้อมฟังคำติชม” จิรดาเสนออย่างใจป้ำ ทว่าคนที่ดูเหมือนจะอยากชิมมากที่สุดเห็นจะเป็นเด็กชายวีรพลซึ่งชะเง้อชะแง้มานาน เมื่อเห็นมุทิตาหยิบขนมขึ้นมาจึงปรี่เข้าหาทันที หญิงสาวส่งให้ และเจ้าหนูก็ ‘ธุ’ อย่างรู้หน้าที่ก่อนจะรับไป “พอใช้ได้ไหม” คนทำถามด้วยสีหน้าเปี่ยมหวังเมื่อเห็นหนูทดลองกัดไปหนึ่งคำ “ก็อร่อยดีนี่คะ พี่แจ๊ดยังไม่ได้ชิมฝีมือตัวเองเหรอ” “ยังหรอก พี่ชอบทำแต่ไม่ชอบทานน่ะจ้ะ” ตอบยิ้มๆ “ว่าแต่ไม่อ่อนหวานไปนะ” “คนทำหรือคุกกี้คะ” เมื่อสนิทก็กล้าเย้า ดวงตาเวลาพราวระยับยิ่งเหมือนบิดาเข้าไปใหญ่ ดุจนภาหัวเราะชอบใจจนเด็กชายที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวพลอยหัวเราะไปกับเขาด้วย คนที่ตกเป็นเป้าส่งค้อนไปรอบวงอย่างไม่จริงจังและหัวเราะตาม ไม่มีใครรู้ว่าเสียงแห่งความสุขนี้กัดกร่อนหัวใจของผู้ชายอีกคนขนาดไหน พีร์ใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้ผมเปียกของตนสุดแรงราวกับว่าการกระทำเช่นนี้จะสามารถสลัดความรู้สึกแปลกแยกภายในใจออกไปได้ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 12:08:56

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ^รตี - ใช่ค่ะ ป้าฟ้าเคยมีชีวิตที่ยากลำบาก กับหลานซึ่งเปรียบเหมือนลูกเลยค่อนข้างคาดหวัง เมื่อไม่ได้ดั่งใจเลยพานเกลียดขี้หน้าค่ะ คุณscottie - หมายถึงแพรวเขียนบทเวฟไม่รู้เรื่องหรือเปล่าคะ จะได้ปรับปรุง แหะๆ พี่ไก่ - ขอบคุณสำหรับคำอธิบายเรื่องเด็กๆค่ะ พี่พิชช์ - อย่าเดาถูกสิคะ เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 12:18:23

ความคิดเห็นที่ 7 ปล่าว หมายถึงเวลาเด็กๆ พูด พ่อแม่มันแปลออกได้ไงหว่า เราฟังไม่ออกน่ะค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 14:03:07

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ^ คุณสกอตตี้ต้องลองมีลูกเองค่า รับรองฟังออกทุ้กกคำ อิอิ แซวเล่นน๊าาาาา จากคุณ : ^รตี เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 22:22:44

ความคิดเห็นที่ 9 มดคงเอนเอียงมาทางพีร์เยอะแล้วนะคะเนี่ย ขนาดหนุ่มสุดเนี้ยบที่ไปรับเมื่อสองสัปดาห์ก่อนยังต้องชิดซ้ายไปเลย อยากให้กิฟต์ แต่หมดเรียบไม่มีเหลือแล้วค่ะ เสียดายจังค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 22:41:48

ความคิดเห็นที่ 10 น้องเวฟทำให้น้ามดเอ็นดูมากๆเลยนะคะ...จนเหมือนเริ่มรู้สึกไปถึงคุณพ่อพีร์ด้วยแล้ว จากคุณ : พิชช์ (pichayaratana) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 00:35:08