ความคิดเห็นที่ 1 โอ เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งค่ะ ไม่แปลกที่จะมีเรื่องดิบ เถื่อน แรง ถ้าในเรื่องจะให้ข้อคิด ให้บทเรียน ตีแผ่อะไรบางอย่าง ไม่แปลกที่ในเรื่องจะมีการกระทำที่ไม่ควรทำเป็นแบบอย่าง ถ้าเรื่องจะสะท้อนให้เห็นผลของการกระทำนั้น เป็นกำลังใจให้รังสรรค์งานดีๆ นะคะ ^_^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 13:29:10

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นคำบอกเล่าที่น่าชื่นชม เจ้ย เปล่าล้อเลียนนะตัวเอง มันบังเอิญเหมือนชื่อกระทู้เท่านั้นเอง การเขียนคือการสื่อสาร และสมัยนี้เราเข้าสู่ยุคของการสื่อสารมวลชนไร้ขีดจำกัด เสียด้วย ทุกคราวที่เราเขียนอะไรออกเผยแพร่ มันก็กำลังสื่อ "สารบางอย่าง" สู่ สังคมไปด้วยในทันที ไม่ใช่เพียงนักเขียน ทุกคนทุกวิชาชีพ หากมีสำนึกที่ดี ย่อมมีความรับผิดชอบต่อ สังคม รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำและพูด สภาพความเป็นจริงคือ คนเรามีความเข้าใจในเรื่องนี้ต่างกัน อาจมีสำนึกในเรื่องนี้ ต่างกัน และอาจมีความเห็นความเชื่อในเรื่องนี้ที่ต่างกันด้วย เขาไม่ผิด ที่ไม่รู้ หรือไม่เข้าใจ หรือมีระดับความ "เข้ม" ของมาตรฐานไม่เท่ากับเรา และเราก็ไม่ผิด ที่มีจุดยืนและขีดจำกัดของเราที่ไม่เหมือนกับใคร ส่วนเรื่องคำชื่นชมสำหรับคนที่เขียนจบ มันก็น่าชื่นชมอยู่ในระดับหนึ่งนะ เราว่า เพราะกว่าจะเขียนให้จบได้ มันต้องอาศัยความอึด ความอดทน และกำลังใจไม่ น้อยเลย  เราว่าตรงนั้นก็ควรได้รับการชื่นชมอยู่ล่ะ เพียงแต่การชื่นชมในแง่นั้น ก็ไม่อาจจะมีความหมายเลยเถิดไปถึงคุณภาพของงาน รวมถึงคุณค่าทางจริยธรรม ของงานได้ ตรงนี้เองที่คนอาจจะไม่ได้เข้าใจ หรือไม่ได้สนใจ ป.ล. ถึงเราจะเกลียดวิญญู แต่เราก็ชอบคนเขียนนะ อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 13:44:24

ความคิดเห็นที่ 3 เอ่อ! จขกทเขียนออกมาได้ตรงกับใจมากเหลือเกินค่ะ แต่ตัวเองกลับไม่สามารถเขียนความในใจออกมาได้นิ่มนวล แต่แยบยลน่าอ่านแบบนี้เลย ได้แต่เขียนเหมือนคนขี้บ่นคนหนึ่งเท่านั้น เข้ามาแสดงจุดร่วม และแสดงความนับถือในความคิดดีๆ และความสามารถที่จะสื่อออกมาอย่างนิ่มนวลของจขกทนะคะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 14:02:56

ความคิดเห็นที่ 4 ^^^ ลืมบอกว่าโหวตให้ค่ะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 14:04:03

ความคิดเห็นที่ 5 มาเห็นด้วยครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 20:55:13

ความคิดเห็นที่ 6 ยกมือเห็นด้วยอีกคนค่ะ เป็นนักอ่านตัวยงมานาน อ่านมาเรื่อยๆรู้สึกได้เลยว่าหนังสือในท้องตลาดมีการเปลี่ยนแปลงไปมากมาย หลายๆคนเลือกจะตามกระแสที่มาแรง แต่หลังๆกระแสที่มาแรงกลับดูเป็นการช่วยกันสร้างค่านิยมที่หมิ่นเหม่ต่อจริยธรรม วิธีแก้ทางเดียวก็คงจะเป็นการที่ทั้งคนอ่านและคนเขียนช่วยกันใช้วิจารณญาณคัดกรองกระมังคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 21:28:07

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับทุกคนเลยค่ะ ไม่อยากคิดว่าคงทำอะไรไม่ได้มากในเมื่อตลาดยังคงเป็นตัวนำหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างอยู่ ทางหนึ่งที่จะทำได้คืออย่างที่คุณ Mnemosyne ว่า ทั้ง"คนอ่านและคนเขียนช่วยกันใช้วิจารณญานในการคัดกรอง" อยากให้กิฟต์ทุกคนเลยค่ะ แต่หมดเกลี้ยงเหลือ 0 ไปเรียบร้อยแล้ว ขอโหวตให้ก็แล้วกันเพราะใจจริงแล้วอยากให้มีการพูดคุยเรื่องนี้กันบ้างค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 22:37:26

ความคิดเห็นที่ 8   แวะเข้ามาอ่านค่ะ (ในฐานะนักอ่าน และคนอยากเป็นนักเขียน) อ่านบทความของคุณแล้วมันทำให้ฉันนึกเรื่องอะไรออกเรื่องหนึ่ง...ซึ่งมันนานมาแล้วจนแทบจะลืม แต่ก็ลืมมันไม่ลง ครั้งหนึ่ง ฉันอ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่ง และคิดว่าคนที่เขียนหนังสือนี่เก่งจังเลย (ฉันก็เคยคิดเหมือนคุณ) ซักวันฉันจะมีหนังสือเป็นของตัวเองบ้าง... และฉันก็ลงมือเขียนนวนิยายน่ารักๆวัยมัธยมขึ้นมาเรื่องหนึ่งด้วยความภาพภูมิใจ ตอนนี้ฉันเขียนหนังสือได้เป็นเรื่องแล้วนะ นี่คือความดีใจที่สุดในชีวิต เพราะนวนิยายเรื่องนี้ฉันพยายามกลั่นกลองออกมาจากหัวสมองอันน้อยนิด อยากให้คนอ่านๆแล้วมีความสุขไปกับเรื่องความรักเล็กๆในชีวิตมัธยม ฉันจัดแจงส่งสำนักพิมพ์ด้วยความไม่มั่นใจว่าจะได้ตีพิมพ์หรือเปล่า... วันหนึ่ง ทางสำนักพิมพ์ก็ติดต่อฉันกลับมาว่า หนังสือของคุณไม่ได้รับการพิจารณา... ฉันถามเหตุผลกลับไปว่าทำไม จะได้ปรับปรุงแก้ไข และคำตอบที่ได้กลับมาก็คือ ในนวนิยายของฉันขาดความหวือหวา ไม่สร้างจุดสนใจให้คนอ่าน (อะไรคือความหวือหวาในความหมายของสำนักพิมพ์ เพียงเพราะมันไม่มีฉาก... ที่เกลื่อนอยู่ตามแผงหนังสือนวนิยายทั่วไปเท่านั้นเองเหรอ) ฉันยอมรับว่าฉันอาจจะยังเขียนหนังสือได้ไม่ดีพอ แต่ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่านักเขียนนวนิยายที่เก่งจะ ในหนังสือของเขาจะต้องมีฉาก... ที่ว่าด้วยเหรอ จากคุณ : คนเล่านิทาน (อศิธารา) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 23:01:09

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาให้กิ๊ฟต์และขอบคุณที่ช่วยแชร์ความคิดครับ ทีแรกว่าจะตอบกระทู้ แต่เดี๋ยวยาว ฮ่าๆ ... พอดีพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า เลยขออนามัยจัด เข้านอนไวนิดนึง ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นของทุกท่านนะครับ .... .............................................. จากคุณ : PSlovebird เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 23:15:18

ความคิดเห็นที่ 10 ประเด็นจริยธรรมในวงการเขียนเป็นประเด็นที่ดูเหมือนจะเคย มีคนหยิบยกขึ้นมาหลายครั้งในหลายหน้าเว็บ แต่แปลกที่ นักเขียนเองกลับเลือกที่จะไม่เข้ามาคุยเรื่องนี้ และกลายเป็นประเด็นที่หงอยเหงาตกไปตามกาลเวลา จะรอดูพัฒนาการของกระทู้นี้นะคะ ว่าจะเป็นอย่างที่คาดไว้รึเปล่า จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 23:48:29

ความคิดเห็นที่ 11 จากความคิดคำนึง ของนักเขียนคนหนึ่ง ในเช้าวันหนึง ทำให้เชื่อได้ว่า คงจะมีคนที่จะเขียนหนังสือดีดี เพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่ง ในไม่ช้าครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 05:17:42

ความคิดเห็นที่ 12 ชื่นชมนักเขียนที่เขียนงานได้จบ ส่วนตัวเคยพยายามเขียนแต่ไม่จบ ท้ายสุดก็ต้องให้คนอื่นมาช่วยทำให้จบ แต่นักเขียนคนที่เราชื่นชมจากใจจริงๆก็มี ทั้งตัวเขา และงานของเขา บางคนงานเขียนดี แต่ตัวเขาเราไม่ชื่นชม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เท่าที่เคยฟังใครพูดมา เขาว่าคนส่วนใหญ่ที่รักงานเขียน...เป็นคนที่ดี...น่านับถือทุกคน จากคุณ : ลิลิตฯ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 06:20:08

ความคิดเห็นที่ 13   เห็นด้วยมากๆเลยว่าหนังสือแม้จะเป็นหนังสือเพื่อความบันเทิง มันก็คือการถ่ายโอนความคิดของคนเขียนไปให้ผู้รับสาร หนมจีนเป็นคนที่อ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ยังแยกแยะอะไรเองไม่เป็น สมัยนั้นความคิดก็เลยค่อนไปทางหนังสือที่อ่านเสียเยอะ ทุกวันนี้มองย้อนกลับไปแล้วก็กลัวความคิดพวกนั้นจริงๆ ยังดีว่าอ่านหนังสือหลายแนวจัด แนวคิดบางอย่างที่ไม่ค่อยจะเหมาะสมจากหนังสือเล่มนึงก็ถูกหนังสืออีกเล่มนึงริดทอนไปบ้าง จริงอยู่ว่ามันจะเป็นหน้าที่อย่างนึงของผู้รับสารที่ต้องแยกแยะด้วยตัวเอง แต่จรรยาบรรณของคนเขียนก็เป็นประเด็นที่อยากฝากเอาไว้เหมือนกันค่ะ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 11:01:08 A:125.25.108.39 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าคิดเป็นเรื่องเป็นราว และเขียนหนังสือเป็นเรื่องเป็นราวได้แล้ว ก็น่าจะรู้ดีว่าตัวเองกำลังเขียนอะไรอยู่ จะบอกว่าไม่รู้ก็ฟังดูแปลก ๆ อันที่จริงเราไม่ต้องพูดถึงจริยธรรมก็ได้ ถ้ามันจะไปแสลงใจใครเข้า ตัวหนังสือเองก็เป็นแค่สื่อทางความคิด ไ่ม่มีใครสามารถไปกำหนดหรือกะเกณฑ์ได้ ว่ามันต้องเรียงร้อยเป็นถ้อยคำดีงาม ต้องมีศีลธรรม มีจรรยาอยู่ในนั้น ใครคิดอย่างไร ก็เขียนไปอย่างนั้น เขียนกันอย่างที่ใคร่จะเขียนนั่นแหละ แต่การไม่พูดถึงจริยธรรม ก็ไม่ไ่ด้แปลว่าเราจะฉีกกรอบความเหมาะสมทิ้งไปได้ จะพูดถึงเรื่องรักใคร่หรือกามตัณหาอะไร คนเขียนย่อมมีสิทธิ์ที่จะพูดหรือเขียนอยู่แล้ว แต่หากพูดหรือเขียนในกรอบ ในตำแหน่ง ในทิศทางที่เหมาะสมได้ ก็ย่อมเป็นเรื่องที่ดีกว่า และเป็นเรื่องที่คนเขียนหนังสือควรทำ ไม่ว่าจะเป็นนักเขียนหรือนักอยากเขียนก็ตามที ดังนั้น ถ้าอยากจะบรรยายฉากรักเปลือยเปล่าเร่าร้อน ชนิดเห็นภาพลอยมาตรงหน้าอย่างนั้นแล้ว ก็ทำไปเถอะ ถ้ามันจะไปอยู่ในหนังสือผู้ใหญ่ ที่จำกัดวัยจำกัดอายุคนอ่านเอาไว้ (ส่วนคนอ่านจะจำกัดวัยไหม นั่นเป็นเรื่องของคนอ่าน ไม่ใช่เรื่องของคนเขียน ที่จะเอาจรรยาของคนอ่านมาวุ่นวายกับจรรยาของตัว) แต่ถ้าฉากรักโจ๋งครึ่มนั่นไปอยู่ในนิยายเยาวชน มันก็แปลได้อย่างหนึ่งว่า นั่นเป็นหนังสือสำหรับผู้ใหญ่ ที่ฉาบไว้ด้วยปกของนิยายเยาวชน ซึ่งเมื่อถึงจุดนั้นแล้ว เราคงไม่ต้องพูดถึงคำว่าจริยธรรมให้เสียเวลาอีก เพราะแม้แต่กรอบความเหมาะสม ก็ถูกฉีกทิ้งลงถังขยะตามต้นฉบับที่ไม่เข้าตาไปแล้ว ใครใคร่เขียนอย่างไร ก็คงต้องปล่อยเขาไป เพราะคนเขียนต้องเขียนจากความคิด ศีลธรรมจริยามีเท่าไร เขาก็คงใส่ได้เท่านั้น ถ้าให้ใส่เกินตัว เดี๋ยวจะกลายเป็นบิดเบือนจริยธรรมกันไปอีก คราวนี้จะแยกแยะกันลำบากว่าอะไรจริยธรรมแท้ อะไรจริยธรรมตามตัณหา จากคุณ : in my heart เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 11:45:53

ความคิดเห็นที่ 15 ปัญหาอย่างหนึ่งของสังคมไทยคือการเชื่อสิ่งที่อ่านโดยไม่ไตร่ตรอง   งานเขียนของนักคนหนึ่งไม่ว่าจะเป็นนิยายหรือบทความใด ๆ ก็เป็นเพียงทรรศนะของคนเขียนที่มีต่อเรื่องนั้นเท่านั้น แม้แต่การเสนอข่าวซึ่งบอกว่าเป็นการเสนอข้อจริง ก็ยังเป็นข้อเท็จจริงที่นักข่าวคนนั้น "เลือก" หากเปลี่ยนคนนำเสนอข่าว ข้อเท็จจริงที่"เลือก"มานำเสนออาจไม่เหมือนกันก็ได้ คนอ่านก็ต้องรู้จักเลือกและคิดด้วยว่าจะเห็นด้วยกับ "เรื่อง"ที่ได้อ่านหรือไม่ จริยธรรมของนักเขียน มันก็คือมุมมองของนักเขียนคนนั้น บางคนเห็นเซ็กส์เป็นเรื่องธรรมดา บางคนเห็นเป็นเรื่องที่ไม่ควรเปิดเผย จึงขึ้นอยู่กับคนอ่านด้วยว่าจะเลือกอ่านแบบไหน ถ้าคิดว่ามุมมองของใครไม่มีคุณธรรม คุณจะอ่านไปทำไม หนังสือไม่เหมือนกับหนังหรือเพลง ที่คุณนั่งเฉย ๆ มันก็ผ่านตาผ่านหูมาให้รู้เรื่องได้ แต่หนังสือมันต้องหยิบมาเปิดอ่าน แล้วการอ่านให้เข้าใจมันต้องกระบวนการทางสมองซับซ้อนกว่าการดูหรือได้ยินเสียอีก หากนักเขียนคำนึงถึงผลกระทบที่จะเกิดกับคนอ่านก็เป็นนักเขียนที่ดี โดยไม่จำเป็นต้องให้ใครมารับรอง นักเขียนคงต้องถามตัวเองเหมือนกันว่า เขียนงานเพราะอยากเสนอความคิดของตนเอง เพราะสนุก หรือเพราะอยากให้คนอื่นชื่นชมเท่านั้น จากคุณ : tomatolatte เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 13:13:08

ความคิดเห็นที่ 17   จากคุณ : ปณาลี เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:46:31

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบกระทู้นี้มากมาย... เพราะเมื่อวานยังโทร.คุยกับเพื่อนเลยว่า ทำไมเราส่งเรื่องแต่ละครั้งถึงโดนปฏิเสธนักหนาก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่พยายามเขียน พัฒนาฝีมือขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ เพื่อนเลยตอบมาว่า 'นิยายแกไม่ตามกระแส' ฟังแล้วตกใจ กระแส? อะไรคือกระแส? ต้นฉบับได้เงินสูง คือกระแส? หรือเปล่า นักเขียนเดี๋ยวนี้ไม่ได้ไส้แห้งจึงออกกันเป็นว่าเล่น การเป็นนักเขียนเพียงเพราะได้ออกหนังสือ ทำให้คนรู้จักมากขึ้นคือกระแสหรือเปล่า? มีคนวิจารณ์งานเขียนของเราแบบประชดๆ ว่า 'เรียบร้อยเกินไป' คือไม่มีฉากหวือหวา ไม่มีตบตี ประมาณนั้น เลยถามเพื่อนกลับว่า แล้วการเขียนหนังสือออกมาน่ะ มันมาจากอะไร? สำหรับเรา มาจาก 'ฝัน' ฝันอยากเป็นนักเขียนตั้งแต่อ่านหนังสือคล่อง ไม่อยากเป็นนักเขียนตอนที่ ต้นฉบับผ่านกันง่ายๆ หรือ ตามกระแส! พยายามฝึกเขียน แม้โดนปฏิเสธจาก สนพ.ครั้งแล้วครั้งเล่า เคยร้องไห้กับฝีมือที่ไม่ดีพอ เคยท้อกับการไม่พัฒนาขึ้นของตัวเอง แต่สำคัญคือไม่เคยถอย เพราะ 'นักเขียน' เป็นความใฝ่ฝัน ไม่ใช่อาชีพ เป็นสิ่งที่รักจากใจจริง และเข้าใจการปฏิเสธจาก สนพ.ทุกครั้ง ถ้าเหตุผลคือเราเขียนไม่ดีพอ ไม่ใช่งานเราไม่ตามกระแส? ทุกครั้งที่เห็น นักเขียนรุ่นใหญ่ๆ เป็นตำนาน และได้ฟังความคิดเขา เราถึงรู้ว่านั่นล่ะ นักเขียนตัวจริง นักเขียนที่เป็นตำนาน แล้วนักเขียนทุกวันนี้เคยฝันแบบนั้นบ้างหรือเปล่า หรือตามกระแส? เงิน และการเป็นที่รู้จัก ฝากใว้ในความฝันทุกคน จากคุณ : มันดาเล เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 12:45:36

ความคิดเห็นที่ 19   จะทำอาชีพไหนมันควรมีจิตสำนึกที่ดีทั้งนั้น ไม่ต้องถึงกับต้องสร้างสรรค์สังคมมากมาย ไม่ต้องทำให้คนชื่นชมยกย่อง แต่แค่ไม่ต้องทำลายมันก็ไม่เห็นยากเย็นตรงไหน ยิ่งกับอาชีพที่ขายผลงานสู่สาธารณะ ตัวคนเขียนและสำนักพิมพ์ย่อมรู้อยู่แล้วว่ากลุ่มเป้าหมายคุณคือใคร แต่ถ้ารู้ทั้งรู้ว่ากลุ่มเป้าหมายคือเด็ก-วัยรุ่น แต่ยังขายความโจ๋งครึ่ม ความรุนแรงอย่างไม่มีเหตุผลรองรับ นอกจากเหตุผลเดียวคือเพื่อให้มันขายได้ ขอให้รู้ไว้เถอะว่าคุณคือคนหนึ่งที่กำลังทำให้สังคมเสื่อมลง (อย่าอ้างว่ามันแค่จินตนาการไม่ใช่เรื่องจริง เพราะจินตาการทางบวก ทางปกติก็มีเยอะ ทำไมไม่เลือกนำเสนอ แต่เลือกทางเสื่อมที่คุณรู้ทั้งรู้ว่ามันแย่แต่ก็ทำ หรือคิดว่าไหนๆ ก็เสื่อมแล้ว ฉันจะทำเสื่อมอีกสักคน สังคมก็ไม่สึกหรอไปกว่านี้หรอก) น่าเสียดายแทนนักเขียนและสำนักพิมพ์ที่มีโอกาสสร้างสรรค์อยู่ในมือ แต่กลับโยนโอกาสนั้นทิ้ง แล้วเลือกกำกระเป๋าสตางค์ขณะระบายสีกระดำกระด่างบนผนังแทน เรารู้ว่าคุณหิว ต้องกิน ต้องใช้ แต่อย่าลืมว่าสังคมเวลานี้ก็กระหายความดีงามเช่นกัน จากคุณ : หนูสีน้ำเงิน เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 15:31:32 A:58.9.51.50 X:

ความคิดเห็นที่ 21 เราแสดงความเห็นอะไรผิดหรือ ถูกลบสองครั้งแล้ว จากคุณ : tomatolatte เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 09:24:15

ความคิดเห็นที่ 22 สังคมจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นกับการกระทำของสมาชิกในสังคมนั้นแล จากคุณ : Cryptomnesia เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 10:30:35

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นจิตสำนึกของนักเขียนที่น่าชื่นชมจริง ๆ ค่ะ เราว่าถ้าหากเขียนเพื่อให้งานของตัวเองขายได้ โดยละเลยต่อคุณค่าในงานที่เขียน นักเขียนนั้น ๆ ก็คงได้ชื่อแค่ว่านักเขียน แต่นักเขียนที่กลั่นกรองความคิดก่อนจะถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือ เผยแพร่ไปยังผู้อ่าน และทำให้ผู้อ่านได้รับประโยชน์จากการอ่านในทางใดทางหนึ่ง นักเขียนคนนั้นจึงสมควรกับคำว่า นักเขียนที่ดี ค่ะ จากคุณ : Kitsunegari เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 11:14:52

ความคิดเห็นที่ 24 เห็นด้วยมากๆ ค่ะ เพราะเจอมากับตัวเอง มีงานเขียนเล่มหนึ่งที่เขียนถึงนางเอกซึ่งอยู่ในสถานะม่าย ตอนที่เขียนนั้นเราใส่ความรู้สึกที่เป็นเฟมินิสต์ลงไปค่อนข้างมาก และความรู้สึกส่วนตัวว่าทุกคนเกิดมาควรได้รับสิทธิที่จะมีความสุขเท่าเทียมกัน ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นเพศใด หากชีวิตคู่ที่ไม่มีความสุขทั้งสองฝ่ายมันก็ควรจะยุติลงได้โดยฝ่ายหญิงไม่ควรถูกมองว่าเป็นคนผิดอยู่ฝ่ายเดียว งานเรื่องนี้ออกพิมพ์ไปประมาณ 2 ปีก็มีผู้อ่านเข้ามาแสดงความคิดเห็นว่า เขาอ่านเรื่องนี้แล้วเขาอยากหย่า ซึ่งมันทำให้เขาตัดสินใจบนความรู้สึกโล่งและมีความสุข แต่เราจิตตกทันที รีบกลับไปเอางานของตัวเองเล่มนั้นมาอ่านใหม่ว่าตรงไหนมันสื่อไปในทางที่จะทำให้คนอ่านคล้อยตามได้มากน้อยแค่ไหน แต่เราเชื่อความรู้สึกของตัวเองในตอนที่เขียนนั้นว่าไม่ได้ต้องการยุยงให้ใครหย่าเลย เพียงแต่อยากให้ผู้หญิงอยู่อย่างมีศักดิ์ศรีเท่านั้นเอง ในที่สุดพี่ชายของเราก็บอกว่า "หากเราเป็นช่างตีดาบ เราไม่ต้องมานั่งรับผิดชอบหรอกถ้ามีคนนำดาบนั้นไม่ฆ่าคนอื่น ให้เราทำดาบออกมาให้ดีและสวยงาม ผู้ใช้พึงเห็นประโยชน์ตามแต่ตนเท่านั้น" จากคุณ : tiara เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 12:30:36

ความคิดเห็นที่ 25 "หากเราเป็นช่างตีดาบ เราไม่ต้องมานั่งรับผิดชอบหรอกถ้ามีคนนำดาบนั้นไม่ฆ่าคนอื่น ให้เราทำดาบออกมาให้ดีและสวยงาม ผู้ใช้พึงเห็นประโยชน์ตามแต่ตนเท่านั้น"   <<<   เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ เพราะคุณ tiara มีเจตนาดีในการที่จะเขียนเรื่องนี้ ตอนนี้คงเลิกจิตตกแล้วมั้งครับ เอาใจช่วยครับ จากคุณ : PSlovebird เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 13:08:45

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นสิ่งที่อยากให้นักเขียนทุกคนคิดได้อย่างนี้ค่ะ เคยพูดไว้นานแล้วว่า การอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ไม่ได้อ่านแค่ตัวหนังสือ แต่เป็นการอ่านความคิด ทัศนคติ ประสบการณ์ และอะไรอีกมากมาย จากคนเขียนด้วย การเป็นนักเขียนที่ดีในความคิดของไอซ์คือ นักเขียนจะต้องรับผิดชอบ ในสิ่งที่ตนเขียน และสิ่งนั้นไม่ควรเป็นบ่อเกิดแห่งพิษในสังคม ^^ จากคุณ : Clear Ice เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 15:02:39

ความคิดเห็นที่ 27 หนังสือบางเล่มเหมือนลอกความคิดมาจากหนังสือการ์ตูนเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ตูนเป็นคนเก็บหนังสือการ์ตูนค่ะ ตั้งแต่เด็กๆ บางครั้งอ่านแล้วเดาตอนจบได้พลิกอ่านไปเป็นเช่นนั้นจริงๆ น่าเศร้าที่บางเล่มอย่างน้อยดัดแปลงมาบ้างก็ยังดี แต่ว่าอาจจะตรงจินตนาการของคนเขียนก็ได้ค่ะ จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 18:00:02

ความคิดเห็นที่ 28 เห็นด้วยค่ะ ขยะวรรณกรรมมีเยอะเหลือเกิน เยอะจนไม่ค่อยมีพื้นที่ให้หนังสือดีๆวางอยู่ อาจเพราะทำ "กำไร" ให้นายทุนได้ไม่คุ้มกับค่าพื้นที่กระมัง แต่เราขอเป็นหนึ่งในคนอ่าน (ไม่ใช่นักอ่าน) ที่เลือกจะซื้อผลงานดีๆมีคุณค่า และเป็นกำลังใจสนับสนุนหนังสือที่ "นักเขียน" ตั้งใจเขียน ไม่ใช่ "คนเขียน" ที่เห็นวงการนี้เป็นเพียงแหล่ง "หารายได้" เพราะนี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ "คนอ่าน" ธรรมดาๆอย่างเราจะทำได้ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 18:52:27

ความคิดเห็นที่ 29 เห็นด้วยมาก ๆ เลยค่ะ ไอซ์เคยรู้สึกแย่สุด ๆ เวลามีผู้ใหญ่พูดถึงการที่ไอซ์เขียนหนังสือ ความรู้สึกอย่างหนึ่งคือเรายังทำได้ไม่ดีพอ และอีกอย่างคือคุณค่าของงานเราไม่พอที่จะชื่นชม อารมณ์นั้นมั้งคะ แต่ก็อดไม่ได้ค่ะ หลงรักการเขียน แต่ที่หลงใหลมากกว่าคือการสื่อความคิดและมุมมองผ่านงานเขียน(เลยไป...ไม่ค่อยจะรอด เพราะคิดนั่นคิดนี่อย่างใส่โน่นใส่นี่ไปเรื่อย แหะ ๆ) จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 20:27:38

ความคิดเห็นที่ 30 เพราะเมืองไทยยังไม่มีการจัดเรทติ้งหนังสือหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ หนังสือทุกเล่มจึงดูเหมือนว่าทุกคนจะเข้าถึงได้ไม่ยาก จะเขียนอะไรแค่ไหน มันก็คงไม่เป็นไร หากผู้อ่านมีวุฒิภาวะเพียงพอ ปล. ดิฉันรู้แล้วว่าทำไมถึงมีแต่คนชมว่าคุณเขียนเก่ง จากคุณ : meaw-angle เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 22:18:32

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบกระทู้นี้มากค่ะ เป็นคนอ่านมานาน ไม่เคยมีผลงานเขียนเป็นของตนเอง แต่ยอมรับว่างานเขียนมีอิทธิพลต่อคนอ่านมากจริงๆ ในยุคสมัยนี้ นักเขียนเกิดใหม่ง่ายดายมาก วัยรุ่นอายุน้อยๆ 14-15 เขียนนิยาย online ซึ่งไม่ปฏิเสธว่านักเขียนในตำนานบางคนที่เริ่มเขียนหนังสือตั้งแต่วัยเท่านั้นเช่นกัน แต่นั่นคือคนที่พิเศษจริงๆ ซึ่งมีจำนวนนับได้ คนส่วนใหญ่ในวัยแค่นั้นยังไม่มีวุฒิภาวะมากเพียงพอ ไม่ใช่แค่เรื่องหวือหวา ฉากเลิฟซีน แต่ยังมีเรื่องที่ผิดศีลธรรม อย่างเช่น พี่ชายกับน้องสาว หรือเรื่องชู้ เรื่องการทำร้ายร่างกาย ตบตี ข่มขืน นอกจากนี้ยังมีประเด็นที่ส่วนใหญ่ตัวละครจะเป็นชาวต่างชาติ ผมทอง ตาสีฟ้า ไม่ก็เกาหลี งานเขียนในแต่ละยุคแต่ละสมัยจะมีลักษณะเฉพาะที่บ่งบอกความเป็นไป ทัศนคติของคนในยุคนั้น น่าเสียดายจริงๆที่ยุคนี้ จะเสียเอกลักษณ์ความเป็นไทย ผิดศีลธรรมประเพณี นักเขียนควรจะเขียนงานแต่ละงานอย่างตั้งใจ ไม่ใช่ตามกระแส ไม่ใช่เพื่อเงิน เป็นงานที่ภูมิใจที่ได้เขียน งานที่เอามาอวดให้ลูกตัวเองอ่านได้อย่างไม่อาย จากคุณ : Tin_girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 23:39:29

ความคิดเห็นที่ 32   ชอบกระทู้นี้มากมาย ในฐานะที่เป็นทั้งนัก (อยาก) เขียน และนักอ่าน รู้สึกดีใจที่ได้เห็นข้อความของเหล่านักเขียนที่เขียนหนังสือด้วยหัวใจ เขียนจากความฝันและด้วยความรัก ไม่ใช่เพียงเพื่อรายได้...(เป็นกอบเป็นกำ)   รู้สึกปลื้มใจที่มีนักอ่านยังต้องการสิ่งดีๆ แนวคิดดีๆ อะไรที่ดีๆ จากนิยายสักเรื่อง หนังสืออิชั้น เป็นหนึ่งงานที่ขายยาก เพราะ หนึ่ง เครียดเกินไป สอง ไม่มีฉากหวือหวาวาบหวาม ไม่มีฉากพระเอกขืนใจนางเอก (อันนี้มีคนคอมเมนท์มา...บอกว่า เธอก็เขียนแนวปล้ำๆ สิ) ซึ่งข้อแรกนั้น อิชั้นได้พยายามลดลงแล้ว ไม่อยากให้คนอ่านอ่านแล้วรู้สึกหนักในอก แต่ข้อสอง อิชั้นบอกเพื่อนไปว่า หากจะมีฉากแบบนั้น อิชั้นก็จะไม่เขียนให้พระเอกข่มขืนหรือปลุกปล้ำนางเอกแน่นอน อิชั้นเอาตัวเองเป็นมาตรฐาน อิชั้นรักคนที่ย่ำยี ทำร้ายร่างกายอิชั้นไม่ได้แน่ๆ อิชั้นขยะแขยงความกักขฬะแบบนั้น (นี่เป็นจริตส่วนตัวนะคะ) และในฐานะนักอ่านเอง ยอมรับว่ารู้สึกสลดใจอยู่บ้าง ที่ได้อ่านหนังสือบางเล่มที่เต็มไปด้วยฉากวาบหวามที่ไร้เหตุผล คล้ายคนเขียนรู้ว่าคนอ่านชอบ เลยพยายามยัดเยียดลงมา (แสดงว่าคนเขียนชอบการยัดเยียดหรือเปล่านะ พระเอกยัดเยียดนางเอก คนเขียนยัดเยียดคนอ่าน อิอิ) และมันก็เป็นหนังสือขายดีซะด้วย สุดท้าย เห็นด้วยกับคุณ Cryptomnesia ค่ะ  "สังคมจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นกับการกระทำของสมาชิกในสังคมนั้นแล" ซึ่งอิชั้นแอบอยากรู้ว่า คนในสังคมเรา เขาต้องการอะไรกันแน่หนอ ทำไมถึงชอบฉากรุนแรงแบบนั้นกันจังเลย... บ่นยาวไปแระ อิอิ จบดีกว่า เดี๋ยวจะกลายเป็นอิชั้นโจมตีคนที่เขียนแนวนั้นและฉากแบบนั้นไป ย้ำอีกทีนะคะ ว่า หากมันสมเหตุสมผล อิชั้นก็พอจะรับได้ และนี่เป็นจริตส่วนตัว (จริงๆ อยากบ่นเยอะกว่านี้นะ 555555 )   ป.ล. วันนี้ไปเดินร้านหนังสือ เกือบ 70 % ของนิยายเป็นแนวตบจูบ แง้ แล้วของเดี๊ยนจะแทรกตรงไหนได้นิ ไปแล้วจริงๆ   แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 00:38:18 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 00:37:37

ความคิดเห็นที่ 33 เข้ามาเห็นด้วยค่ะ จะมีสักกี่คนที่หันกลับมามองความเป็นนักเขียนของตัวเองอย่างจริงจังแบบนี้ สารภาพว่าเป็นคนหนึ่งที่ "เคย" ก้าวลงไปในวังวนของการตลาดนี้อย่างหมิ่นเหม่เช่นกัน และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเองไม่ต่างจากคุณเลย จนต้องหันกลับมาถามตัวเองว่าสิ่งที่จะทำให้รักงานนี้และสามารถทำงานนี้ต่อไปได้คืออะไร สมัยนี้คำว่า "การตลาด" เป็นสิ่งที่ทำให้นักเขียนเกิดขึ้นมามาก และเป็นสิ่งที่ทำให้นักเขียน "เกิดยาก" ได้เช่นกัน แต่ทั้งนี้ก็ต้องใจเขาใจเรา สนพ.เป็นผู้รับความเสี่ยงในการพิมพ์หนังสือทั้งหมดเท่านั้นเอง และท้ายที่สุดแล้วนักเขียนเองก็ต้องใช้เงินในการดำรงชีพจากการก้าวไปกึ่งการทำธุรกิจแบบนี้ แต่สิ่งที่อยากให้เกิดขึ้นเช่นกันไม่เพียงแต่จิตวิญญาณของความเป็นนักเขียน แต่จิตวิญญาณของคนทำหนังสือ "ทุกฝ่าย" ที่อาจจะกำลังหายไปเพราะความเป็นธุรกิจนี่เอง ใครจะเขียนแนวไหนอย่างไรนั้นคงไม่อาจว่าได้ เพราะถือว่าผลิตงานขึ้นเพื่อสนองตอบความต้องการที่หลากหลายในสังคม เพียงแต่คนทำหนังสือ "ทุกฝ่าย" ควรจะตระหนักได้ว่าตอนนี้สิ่งที่ทำอยู่คือ "ครู" ของสังคม หนังสือเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถถกล่อมเกลาหล่อหลอมคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ ไม่ว่าโดยทางตรงและทางอ้อม ตลาดหนังสือทุกวันนี้หากมีสิ่งหมิ่นเหม่ศีลธรรมก็เป็นความรับผิดชอบของทุกฝ่าย ในบางครั้งเด็ก ๆ เขียนกันเองถ้ามองในลักษณะวุฒิภาวะล่ะก็ต้องบอกว่าเป็นหน้าที่ของ "ผู้ใหญ่" ที่จะต้องชี้นำว่ามันถูกควรหรือไม่ ถ้าผู้ใหญ่คิดถึงแต่ยอดขาย หลอกใช้ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หนำซ้ำแล้วยังยุยงส่งเสริมให้เด็กมีความมั่นใจในความเชื่อที่ผิดเหล่านี้ (และที่สำคัญหนังสือบางประเภทรู้ตัวชัดอยู่แล้วว่า "เป้าหมายทางการค้า" ของตัวเองคือ "เด็ก" แม้จะยังหลอกตัวเองกันทุกวันว่าไม่ใช่) สิ่งเหล่านี้ก็เป็นวงจรความเน่าเฟะของวงการวรรณกรรมเช่นกัน สมัยก่อนเริ่มต้นจากเป็นคนรักการอ่านทุกอย่าง เพราะคุณแม่เคยบอกว่าอ่านไปเถอะ เชื่อว่าไม่ว่าอ่านอะไรเราก็จะได้อะไรบางอย่างกลับมา และเชื่อมั่นในแนวความคิด ในวุฒิภาวะที่จะคัดกรองมองความถูกผิดเหล่านั้น แต่ถ้าเป็นในตอนนี้ ไม่กล้าที่จะพูดได้เต็มปากเลยว่าหนังสือทุกเล่มจะได้อะไรบางอย่างที่ดีงามกลับมา.... การตลาดจะไปทางไหนนั้นคงไม่ใช่ความผิดเพราะจะโทษความต้องการของผู้อ่านไม่ได้ แต่อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่อยากให้มีคือ "จิตสำนึก" ต่อสังคม งานชั้นครูที่หมิ่นเหม่ก็มีอยู่มาก แต่ความสวยงามในความเป็นวรรณกรรม และทางเลือกของตัวละครสุดท้ายแล้วยัง "ให้" บางสิ่งกับสังคม และถ้าทุกคนลืมเลือนสิ่งนี้เสียแล้วในท้ายที่สุด นักเขียนใหม่อาจจะตายสำหรับผู้ที่ยังชื่นชอบเสพงานแบบเก่า เพราะอยู่ในความเหมารวมว่า "นักเขียนใหม่" ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ และท้ายที่สุด "นักเขียนใหม่" เหล่านั้นก็ต้องย้ายแนวเขียนเป็นวังวนในที่สุด โทษใครไม่ได้เลย.. ในยุคสมัยที่มันเป็นแบบนี้... ความภาคภูมิใจในงานคือสิ่งที่ทำให้มีชีวิตและมีกำลังใจที่จะทำมันต่อไปได้ ในขณะเดียวกันแรงกดดันรอบข้างที่เราเดินสวนมาก็ทอนกำลังใจส่วนนี้ไปได้เช่นกัน แต่ไม่ใช่เพียงแต่ความภาคภูมิใจในงาน... เพราะสมัยนี้นั้นถ้างานขายไม่ได้ความภาคภูมิใจก็เป็นเพียงหอคอยงาช้างเท่านั้น สิ่งเหล่านี้วนเวียนเป็นคำถามในความคิดตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า อุดมการณ์กินไม่ได้ - แต่ถ้าไม่กอดอุดมการณ์ไว้การเป็นนักเขียนเลือกมาทำเพื่อที่จะอยู่กับงานที่รัก ก็จะไม่ใช่งานที่รักอีกต่อไป ตรงกันข้าม มันคืองานที่แม้แต่เรายังรับมันไม่ได้ที่ตัวเองหลอกใช้ตัณหาของมนุษย์ งานที่เราทำสักแต่ให้ได้เงินเท่านั้น ...จะดีหรือ? แล้วจะต่างอะไรกับที่ยอมเลือกเดินจากมาจากงานอื่น ๆ ที่เราตัดสินใจไม่ทำ? ถ้าเราไม่ยึดถือความภาคภูมิใจในตัวเองไว้... จะทำงานที่ต้อง "สร้าง" กำลังใจด้วยตัวเองนี้ต่อไปได้นานแค่ไหน อย่างไรแล้วคนทำงานเขียนก็อยากให้คนรักงานที่เป็น "ของ" เรา และต้องเป็นงานของเราที่เราสามารถรู้สึกภูมิใจและดีใจที่มีคนชื่นชมได้ ไม่ใช่ชมชอบของเราเพราะความที่มันตอบโจทย์ตลาดทั้งหมดได้ โดยไม่ต้องใส่ใจคุณค่าภายในหรือสำนวนภาษา ...เพราะการเขียน น่าจะต้องมีองค์ประกอบของความเป็นวรรณกรรมมากกว่านั้น สุดท้ายก็พยายามจะอยู่กับอุดมการณ์ของตัวเองให้ได้ แม้ยอมรับว่าจะทำให้ร้องไห้ในบางครั้ง แต่ถ้าทิ้งมันไป..ก็อยากจะทิ้งไปทั้งงานเขียนเลยมากกว่า กลายเป็นคนมีความสุขมากแม้กับคำชมคำเข้าใจอย่างจริงใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็นกำลังใจจากภายนอกเล็ก ๆ ที่ผลักดันไว้ แต่สิ่งที่ทำให้ได้เรียนรู้คือ "ความชื่นชม" ในสิ่งที่เรา "ภาคภูมิ" กับมัน คือความรู้สึกที่อิ่มเอมมากกว่า "ความชื่นชม" ที่เรารับกับมันได้ไม่เต็มปากนัก แม้จะต่างกันด้วยจำนวนผู้ที่ชื่นชมมากมายเพียงไร สุดท้ายแล้วก็คงต้องอยู่ที่คนเขียนจะเลือกแล้วล่ะว่าจะอยู่กับความรู้สึกไหน ซึ่งจะโทษใครก็คงไม่ได้อีกเช่นกัน เพราะทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง และทุกคนก็จำเป็นที่จะต้องอยู่ภายใต้โลกที่ยังต้องใช้เงินทอง และงานเขียนยังต้องการคนที่เห็นคุณค่าเพื่อต่อเติมกำลังใจ หลายคนคิดว่าเขียนงานมีสาระไม่ผ่านสนพ.ยังไม่ร้ายเท่าคนอ่านไม่ชอบ ก็เป็นอีกสิ่งที่บั่นทอนทำให้เขาต้องเลือกเดินอีกทาง ก็โทษใครไม่ได้เช่นกัน... ปล.เลือกเข้ามาตอนตลาดใกล้วายรึเปล่าคะ ^^ เข้ามาบ่นเสียยาว ถือว่าเข้ามาร่วมแชร์ประสบการณ์นะคะ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 14:27:15 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 10:57:46 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 10:29:20 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 10:27:12 จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 10:15:47

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาแจมค่ะ เคยเผลอเข้าไปอ่านนิยายออนไลน์ที่เว็บดังเว็บหนึ่ง เจอฉากบรรยายบทรักร้อนเร่าเข้า คนวัย"ดึก" อย่างดิฉันยังรู้สึก "ซู่ซ่า" ต้องรีบปิด เพราะอายตัวเองเป็นกำลัง...ไม่ใช่เรื่องเดียวด้วย แล้วคนวัย"ยังรุ่ง" จะไม่ลุ่มหลงมัวเมาอย่างไรไหว จากคุณ : wanalee เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 10:59:44

ความคิดเห็นที่ 35   ถึงได้มีแกนเรื่องไงคะ แกนเรื่องเป็นสิ่งที่เราต้องการจะสื่อให้ผู้อ่านๆผ่านเรื่องราว เนื้อหาที่เราเขียนขึ้น เหมือนอย่างหนังแปลงร่างถ้าเป็นหนังสือขึ้นมา แกนเรื่องก็คือ ธรรมะย่อมชนะอธรรมไงคะ อิอิ ...เรื่องฉากหวือหวา... เหมือนเคยเห็นคนหลายกลุ่มแถวนี้ และ แถวโน้น (พอดีมันมีหลายแถว) คุยกันเรื่องการจัดเรทนิยาย เหมือนที่จัดเรทให้รายการทีวี แต่ยังไงก็ต้องอยู่ที่วินัย ของผู้อ่านด้วยนะ ไอ้มู๋ไปงานอบรมการเขียนมาเมื่อวันก่อน ที่สมาคมนักเขียนจัด ร่วมกับธนาคาร คุณชมัยพร ยังบอกเลยว่าน่าจะจัดเรทหนังสือ แล้วแยกชั้นหนังสือ ของผู้ใหญ่ออกจากหนังสือของเด็ก คุณชมัยพรเล่าเรื่องที่เมืองนอกตามร้านขาย หนังสือชั้นหนังสือผู้ใหญ่แยกกับหนังสือของเด็ก แล้วเอาไปไว้ในที่ๆ เด็กเข้าไม่ถึง และเด็กเองก็ต้องมีวินัย ไม่เข้าไปในที่ๆ เป็นเขตหนังสือของผ้ใหญ่ ...เห็นด้วยกับเรื่องสนพ.และการตลาดค่ะ... แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าสนพ.เขาเป็นแนวไหน เด๋วนี้สนพ.มีหลายแนว อย่างรุ่นใหญ่เขา ขายได้ ไม่ต้องทำตลาดมากมาย ก็เพราะเขาเห็นฝีมือกันมานาน แล้วกลุ่มเป้าหมายก็ เป้นรุ่นผู้ใหญ่แล้วด้วย คนที่ชอบอ่านนิยายวัยรุ่น นิยายตามกระแส คงไม่ชอบอ่าน งานนอกเหนือกระแสหรอกค่ะ จากคุณ : ไอ้มู๋ไร้อมฯ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 22:29:43 A:115.87.100.99 X:

ความคิดเห็นที่ 36   อำนาจแห่งหนังสือ  มีมนตร์วิเศษมากกว่าที่คิด จากคุณ : parajung เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 10:43:16

ความคิดเห็นที่ 37 เห็นด้วยกับทุกๆ ความเห็นค่ะ โดยเฉพาะความคิดเห็นที่ 34 จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 01:00:24

ความคิดเห็นที่ 38 ชอบใจ คห คุณหนูสีน้ำเงินจังค่ะ จากคุณ : คอเล่า เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 13:40:47

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณที่เปิดมุมมองใหม่ให้ข้าพเจ้าต้องตรึกตรองกับการอ่านให้มากขึ้น โหวดให้ครับ จากคุณ : hexspeed เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 19:56:00

ความคิดเห็นที่ 40 จากเวปมติชนค่ะ นิยายไซเบอร์...ฝันบนคีย์บอร์ดของวัยใส วันที่ 03 ตุลาคม พ.ศ. 2552 ปีที่ 32 ฉบับที่ 11529 มติชนรายวัน แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน เรื่องเล่าจากจิตนาการบนโลกไซเบอร์ก็ยังคงไม่ราความฮ็อต แถมนับวันยังยิ่งทวีอิทธิพลมากขึ้นสวนทางกับโลกของหน้ากระดาษ ที่หลายสำนักพิมพ์เริ่มทยอยปิดตัว โดยเฉพาะในงานประเภทนวนิยาย ที่ตอนนี้พื้นที่ในเว็บไซต์ยอดฮิตหลายแห่ง รวมถึงบล็อกและเว็บไซต์ของสำนักพิมพ์ต่างๆ คล้ายจะเป็นพื้นที่หลักให้นัก(อยาก)เขียนได้ลับฝีมือ โดยในแต่ละเว็บนั้นจะแยกประเภทให้เลือกเขียน-อ่านได้ตามพอใจ ทั้งโรแมนติค-พาฝัน, แฟนตาซี, คอมเมดี้ รวมถึงประเภทที่ "ฮอตสุด" ขนาดโหวตกันเป็นหมื่นๆ คลิกอย่างอีโรติค ซึ่งเมื่อเข้าไปอ่านก็ได้แต่อึ้ง!!! ความจริงความหมายของนิยายอีโรติคชัดเจนอยู่แล้ว ว่าจะว่าด้วยเรื่องราวของความรัก ความผูกพันและความสัมพันธ์ที่มีเซ็กซ์มาเป็นตัวเชื่อมโยง ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก ที่ไหนในโลกก็มี เมืองไทยเองก็ได้รับอิทธิพลจากนิยายโรแมนซ์หน้าปกหวาม-ไหวมานาน จนหลังๆ เริ่มมีนักเขียนรุ่นใหม่ของเราเองหลายคนที่กล้าเขียนและเลือกใช้ภาษาชนิดข้ามเส้นของคำว่าหยาบโลนไปได้ แต่บรรดานักเขียนในโลกจริงเหล่านั้น ส่วนใหญ่จะวัยไม่ใช่น้อยๆ เรียกว่ามีวุฒิภาวะพอสมควร ซึ่งเป็นจุดที่ต่างอย่างมากจากโลกเสมือนจริงเพราะคนที่ใช้พื้นที่ในเว็บไซต์เหล่านี้นั้น ส่วนใหญ่จะยังเป็นเด็กที่ยังอยู่ในวัยเรียน พิสูจน์ได้จากข้อเขียน "ช่วงนี้ไม่มีเวลาอัพเลย ติดสอบ" อะไรเทือกๆ นี้เวลาสนทนากับคนอ่าน (ที่วัยไม่น่าจะห่างกันเท่าไหร่) และนักเขียนวัยใสเหล่านั้นแหละที่เขียนเรื่องซึ่งมีคำเตือนว่า ต่ำกว่า 12 ขวบห้ามอ่าน (แต่มีอยู่ในเว็บที่เด็กๆ นิยมเพียบ) หรือกรุณาระวังเลือดกำเดาไหล อาจเพราะเรื่องเพศกับวัยที่กำลังอยากรู้อยากลองเป็นเสมือนไฟกับน้ำมันที่เมื่อเจอกันก็ยิ่งช่วยเสริมให้ไฟโหมแรงกว่าเดิม เมื่อประกอบกับการเรียนรู้เรื่องเพศในวันนี้เร็วกว่าสมัยก่อนมาก นิยายอีโรติคจึงไม่ต่างกับที่ระบายออกทางความคิดที่ผสานกับจินตนาการในเรื่องรักของเด็กๆ ทว่าด้วยวัยเพียงเท่านี้ เรื่องราวที่ปรากฏใต้ชื่อซ้ำๆ ที่คาดว่าน่าจะได้รับอิทธิพลจากหนังสือแปลโรมานซ์ของฝรั่งที่เมื่อสองปีที่แล้วเพิ่งถูกตำรวจกวาดไปในงานสัปดาห์หนังสือ จำพวก เล่ห์กาม ซาตาน รสสวาท คาสโนว่าทั้งหลาย ก็เลยซ้ำไม่ต่างจากชื่อ น้องๆ หนูๆ จะวางคาแร็กเตอร์ของพระเอกนางเอกไปในทิศทางเดียวกัน คือพระเอกจะออกแนวซาดิสต์เล็กๆ เถื่อน เหี้ยม โหดร้ายกับนางเอกเสมอ ส่วนนางเอกจะเป็นสาวน้อยเรียบร้อยอ่อนหวาน ไร้เดียงสา น่ารัก มุมมองความรักไม่มีอะไรมากกว่าความรู้สึกและความหวาน ส่วนสาเหตุโดยมากที่นำไปสู่ฉากบนเตียงก็คือความหึงหวงของพระเอก พล็อตที่ว่านี้มีมานานแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องน่าสะกิดใจ แต่ที่แปลกคือความไม่แตกต่างระหว่างทางนี่ละ เพราะขั้นตอนการกระทำ อารมณ์ และความรู้สึกของตัวละครที่ไล่ตั้งแต่จูบแบบบดขยี้ริมฝีปาก ผลักนางเอกไปที่เตียง ก่อนจะ...ที่มีอยู่ในแทบทุกบทนั้น มาแบบเดียวกันเป๊ะราวกับฝาแฝด ซึ่งคนเขียนที่สูงวัยกว่าคาดการณ์ว่าหลายรายคงดัดแปลงมาจากเรื่องที่เคยๆ อ่าน แหม แต่ถ้าต้องค้นข้อมูลกันขนาดนี้ ลองไปเขียนอะไรที่สมวัยและมีประสบการณ์เองจะดีกว่ารึเปล่านะ คนเขียนยังเป็นเด็กสาว คนอ่านเองก็คงไม่ต่าง เพราะมีอารมณ์แบบให้พระเอกเป็นซุปเปอร์สตาร์เกาหลีดีกว่า หรือไม่ก็ "กี๊ดๆๆ จะเจอใคทำแบบนี้กะเค้าบ้างมะอ่ะ", "อยากให้จูยอนจุบุ๊จุบุ๊มั่งจัง", "จะดีกันได้ยังอ่ะ ต้องเมกกันกี่รอบอ่ะ ถึงจะยอมดีด้วย ใจร้ายจางง" ทั้งคนเขียนคนอ่านอยู่ในวัยรั้น แถมโลกปัจจุบันที่หมุนเร็วยังทำให้เรียนรู้ในเรื่องเพศได้ง่ายซะด้วย และถ้านี่คือปัญหาหนึ่ง อนาคตของนักเขียน(น้อย)บ้านเรา คงยิ่งกว่าคำว่า "น่าห่วง" หน้า 24 http://www.matichon.co.th/matichon/view_news.php?newsid=01ent01031052&sectionid=0105&day=2009-10-03 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 10:18:18

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่ค่อยได้แสดงความคิดเห็นสักเท่าไหร่ แต่พอดีมีประสบการณ์อย่างเดียวกับนักเขียนหลายคนที่มาตอบกระทู้ ก็เลยเข้ามาแจมประสบการณ์ซะหน่อย ตัวเองเป็น 'นักเขียนใหม่' เช่นเดียวกับใครหลายคนในนี้ค่ะ ส่วนมากเขียนสอบสวน สืบคดี รักบ้างเล็กน้อย อะไรทำนองนี้ แต่ช่วงสองสามเดือนมานี้ คิดอย่างหนักว่า จะทำอย่างไรกับงานเขียนอีกโหลของตัวเองดี เมื่องานถูกปฏิเสธ เพราะเหตุผล 'ไม่มีฉากพันนั้น' งานมันจะขายไม่ได้เพราะไม่มีฉากอย่างว่า...(ก็เขาเขียนสอบสวนนี่ ไม่ก็สงครามแบ่งแยก จะให้แทรกไว้ตรงไหนง่ะ..แง่ง)จริงรึเปล่าวะ อันนี้ถามตัวเอง ก็เลยลองไปสืบสวนดู ไปดูสิว่างานแบบไหนที่คนดูชอบ ที่ขายได้เป็นเทน้ำเทท่า ขายกันแล้วขายกันอีก ก็เลยได้คำตอบ... เฮ่อ...ก็คนอ่านส่วนมาก เขาซื้อแบบนั้นนี่นา เขาซื้อนะ เขาซื้อ เขาซื้อจริงๆแล้วก็ชอบด้วย...หรือคนอ่านจะเป็นผู้กำหนดแนวทางของสำนักพิมพ์ซะแล้ว? นักอยากเขียน จะทำอย่างไรดีหว่า...กับความใฝ่ฝันของตัวเอง ความรัก รักที่จะเขียนเหมือนกันค่ะ รักมากกกก อยากนำเสนองานเขียนของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็ยังอยากจะอยู่ในโลกน้ำหมึกอย่างมีความสุข แต่....แต่....จะทำยังไงได้ล่ะ ถ้าไม่ทำงานตามกระแส เพราะฉะนั้นต้องลำบากกับการฝ่าฟันไปอีกนานแสนนานเลยนะเนี่ย ขนาดละครไทย ยังติดเรท น. เกือบทุกเรื่อง อนิจจาอนิจจัง จากคุณ : โต๊ะกลม ณ บ้านไร่ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 11:13:44

ความคิดเห็นที่ 42 ลองดูอีกครั้งแล้วกันว่าคราวนี้จะโดนลบอีกไหม เรื่องงานเขียนไม่มีเรื่องหวือหวาแล้วสนพ.ไม่รับพิมพ์ แล้วทำไมถึงไม่ส่งเรื่องไปที่สนพ.ที่ไม่พิจารณาเรื่องหวือหวาล่ะ นิยายเล่มแรกของเรา พระเอกนางเอกไม่ได้จูบกันด้วยซ้ำ ยังได้พิมพ์เลย อาจต้องถามตัวเองว่าคุณยอมแพ้ง่ายไปหรือเปล่า หรือได้มองหาหนทางครบถ้วนรอบด้านหรือยัง ถ้าใครไม่เห็นด้วยกับเรา หรือกลัวความเห็นไม่เป็นไปตาม ๆ กัน กรุณาแย้งออกมาตรง ๆ ไม่ใช่แจ้งลบความเห็น เราไม่ได้เขียนอะไรหยาบคาย จากคุณ : tomatolatte เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 00:09:04

ความคิดเห็นที่ 43 ผมเองก็เขียนเรื่องสั้นลง Blog มาสองสามปีแล้ว และเพิ่งลองแวะเข้ามาที่นี่ดูบ้างก็มาเจอกระทู้นี้ พออ่านทั้งหมด ผมก็สะดุดใจเรื่องช่างตีดาบ ของ คห ที่ยี่สิบสี่ มากที่สุดเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งยวดเลยล่ะครับ และกระทู้นี้ทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่ผมเขียนไว้เมื่อประมาณสองปีมาแล้ว "เอวบางๆร่างน้อยๆนั้นคล้อยตามสัมผัสจากชายหนุ่ม ทั้งมือที่ลูบไล้เจ้าหล่อนจนทั่วเรือนร่าง อีกทั้งอกชายหนุ่มที่ไม่ค่อยจะเต็มสามศอกดีนัก ก็เน้นแนบสนิทเข้ากับทรวงอกหล่อนเช่นกัน ริมฝีปากนั้นรับได้ถึงความรู้สึกนุ่มเนื้อที่ชายบรรจงประกบไว้สนิทพอดี ไม่นานชายนั้นก็ละออก พลันใช้ปลายจมูกนั้นไล้ไปทั่วผิวหน้า โดยเฉพาะแก้มเนียนของหล่อนที่ชายนั้นเน้นจนแทบช้ำ ก่อนจะลงต่ำไปเรื่อย ผ่านคาง หล่อนนั้นก็เงยคางขึ้น ผ่านคอ หล่อนนั้นก็เอียงคางให้ชายได้เชยดังปรารถนา ขณะที่ชายละจากคอลงมาก่อนถึงหน้าอก หล่อนห้ามเขาเอาไว้ ชายนั้นหยุด นิ่ง เงียบ รอดูท่าทีหล่อน ก่อนจะต่อยอดความรู้สึกเมื่อสักครู่นี้ ในใจได้แต่หวังว่าหล่อนห้ามเป็นพิธีเท่านั้น" คือผมต้องบอกก่อนว่าเรื่องส่วนใหญ่ที่ผมเขียนนั้นส่วนใหญ่เป็นแนวประชดสังคม ตอนที่เขียนเรื่องนี้ก็บอกตรงๆครับว่าไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับ คุณธรรมจริยธรรม ตอนนั้นผมคิดอย่างเดียวว่าจำทำอย่างไรให้ตัวเองเขียนเรื่องลักษณะนี้ได้เห็นภาพ และ ไม่หยาบ คือพอให้อ่านกันเข้าใจได้ แต่ผมก็ยังคงแนวเดิมของผมไว้ โครงเรื่องก็ไม่มีอะไรมาก เป็นเรื่องที่ผมหวังตอนเขียนว่าหากผู้หญิงมาอ่านแล้วคงจะคิดอะไรบางอย่างได้ ว่าบางครั้ง บางเรื่องเกิดขึ้นได้อย่างไร มีที่มาที่ไปอย่างไร ส่วนถ้าผู้ชายมาอ่านผมก็หวังว่าจะคิดได้ในตอนที่ผมสรุปตอนท้าย ประชดผู้ชายเอาไว้ "ฟ้าคิดว่าการทำแบบนี้อาจเป็นการบอกรักที่ดีที่สุดสำหรับหญิงสาว แต่สำหรับชายหนุ่มนั้นมันเป็นเพียงสนองอารมณ์และความต้องการที่ธรรมชาติให้มา ความพอดีมันเกิดขึ้นเสมอกับทุกอย่างที่เป็นธรรมชาติ หากเพียงแต่อารมณ์ที่ว่านี้ถูกกระตุ้นโดยสังคมที่เลวร้าย มันจึงรุนแรงมากขึ้น มากขึ้นพอที่จะทำให้ฟ้าที่แจ่มใสก่อนหน้านี้ แลดูหม่นหมองลงทันที เพราะหลังจากเปลื้องผ้าแล้วหล่อนต้องสนองตัณหาให้กับชายอีกหลายครั้ง และหลายคน คนแล้วคนเล่าผ่านไป ส่วนใหญ่เข้ามาพร้อมกับกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ตั้งแต่คนที่สองที่หล่อนพยายามขัดขืน แต่ไม่เกิดผลใดๆขาแขนหล่อนถูกตรึงไว้ ไม่มีแม้ปลายจมูกมาสัมผัสแก้มเนียน ไม่มีแม้ปลายจมูกมาไล้ซอกคอ ไม่มีแม้สัมผัสอบอุ่นที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย แต่มีน้ำหนักที่กดทับลงเรือนร่าง ที่ฝืนใจ ที่ขืนใจ รับน้ำหนักนั้นไว้ด้วยความขมขื่น หล่อนไม่มีโอกาสได้คล้อยตามความรู้สึกดีๆที่ชายมอบให้เลยแม้แต่นิด การกระทำเหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกมันต่างกัน ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนทำ หากไม่ใช่คนที่ฟ้ารักมันย่อมไม่มีความสุข สุดท้ายชายผู้ที่รับหล่อนมาจากหอพัก ยังแสดงความเป็นสุภาพบุรุษเหมือนเคย เขารับหล่อนมาจากไหน ก็นำไปทิ้งไว้ที่เดิมแล้วจากไปโดยไม่พูดอะไร" ผมแสดงความเห็นนี้ไว้ก็ไม่รู้จะถูกลบหรือเปล่า เพราะเอาเรื่องที่ตัวเองเขียนมาลงให้อ่านเป็นตัวอย่าง เพราะผมต้องการให้เห็นว่าสิ่งที่ผมเขียน กับความหมายที่พยามสื่อออกไป ของเรื่องโดยรวมทั้งหมดมันมีจุดประสงค์ที่ดีต่อสังคมแน่นอน อาจอ่านดูแล้ว วาบหวาม หรือจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่ หากจะถามต่อไปว่า หากต้องการสื่อความหมายเดียวกันกับที่ผมเขียน จะเขียนแบบอื่นได้ไหม ผมก็ตอบตรงนี้เลยครับว่าได้ มันไม่มีอะไรตายตัวสำหรับวิธีการเขียน อ้าว...แล้วถ้าได้ผมเขียนแบบนี้ทำไม ? ผมก็ตอบแบบซื่อๆเลยครับว่า ผมคิดวิธีนี้ได้ ผมก็เขียนวิธีนี้ ผมมองจุดหมายปลายทางเป็นหลัก ส่วนเรื่องระหว่างทางหากใครจะหาว่าผมหยิบยื่นสิ่งไม่ดีให้สังคมนั้น ผมขอให้กลับไปอ่านเรื่องช่างตีดาบ ของ คห ที่ยี่สิบสี่แล้วกันครับ จากคุณ : ศิลป์ใจ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 08:09:10

ความคิดเห็นที่ 44 ขอมองในแง่มุมที่ต่างไปนิดนึง นักเขียน ที่เขียนเรื่องตามกระแส เมื่อกระแสเปลี่ยน ... อนาคตตัวเองก็จบเห่ ไม่ต่างจากดารา นักร้องปัจจุบัน หาตัวตนตัวเองยังไม่เจอ แ้ล้วจะไปถ่ายทอดความคิด ความฝัน จินตนาการบรรเจิด ให้คนอื่นได้ร่วมรับรู้ได้อย่างไรกัน สิ่้งที่บรรดานักเขียนเหล่านั้น "ปั่น" ขึ้นมา มันก็ไม่ได้ต่างจากขยะอักษร ไม่เกิน 10 ปี .. ก็ล้มหายตายจากไปจากสังคมวรรณกรรม โดยที่ไม่มีใครหวนคิดหา แม้แต่เพียงบรรทัดเดียว รวมทั้งตัวนักเขียนเองด้วยนั่นแหละ ิยิ่งปั่นเรื่องที่ตัวเองไม่มีความรู้ ไม่มีความเข้าใจ ไม่มีประสบการณ์ ปั่นออกมามากๆ โดยลอกพล็อต ลอกเนื้อหา ลอกคำบรรยาย .. ก่อนดัดแปลงนิดหน่อย พอให้เป็นแนวทางตัวเอง มันไม่ได้ต่างจากสร้างยาพิษขึ้นมากรอกใส่ปากตัวเอง ไม่เกิน 3 เรื่อง ... ก็ตายจากบรรณพิภพอย่างถาวร รวมไปถึง สนพ. ที่เอา "ขยะ" พวกนั้นมาตีพิมพ์ขาย จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 10:52:40

ความคิดเห็นที่ 45 เยียมยอดไปเลยคุณแมวเหมียวๆ ถูกใจที่สุดเลยครับ จากคุณ : ศิลป์ใจ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 15:26:28

ความคิดเห็นที่ 46   จิตสำนึก...เป็นสิ่งที่อยู่ในตัวคนๆนั้น มันเกิดจากการรับเอาสิ่งๆต่างๆรอบตัวของเขามาประกอบ ต่อเติม จนกลายเป็นสิ่งที่คอยควบคุมและคอยเตือนการกระทำของตัวเอง ซึ่งมันจะมีประโยชน์ต่อสังคม หรือทำลายสังคม หรือไม่เกิดประโยชน์อะไร ก็ขึ้นอยู่กับตัวเขา อาชีพนักเขียน และอาชีพอื่นๆ ที่สามารถสร้างจิตสำนึกให้คนได้ หนูว่าเป็นอาชีพที่น่าชื่นชมและน่ากลัวอยู่ในที อาจจะสร้างจิตสำนึกที่ดี หรือไม่ดีให้แก่ผู้รับได้ ยังไงมันก็มีผล เฮ้อ...คิดแล้วปวดหัว แต่ก็ดีใจค่ะที่มีนักเขียนที่มีจิตสำนึกดีๆต่อสังคม โดยส่วนตัว หนังสือที่หนูอ่านมา ล้วนแล้วแต่น่าชื่นชมทั้งนั้น อาจจะจริงก็ได้ ว่าผู้อ่านเป็นถูกเลือกที่จะอ่าน มันผฃขึ้นอยู่กับเขา ไม่ใช่ผู้เขียน แต่การทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ไม่ก่อผลเสียให้ใคร ไม่ว่าเพศไหน อายุเท่าไหร่ ดีกว่าโยนความผิดว่าขึ้นอยู่กับผู้อื่น มันไม่ดีกว่าหรอคะ?? ยังไงก็อยากให้ทุกอาชีพนึกถึงผู้อ่นเยอะๆ อย่านึกถึงแต่ตัวเอง การแสดงความคิดเห็นน่ะ มัยแสดงได้หลายด้าน ทั้งดีและไม่ดี มันไม่ดีกว่าหรอคะที่จะแสดงด้านดีๆมาให้คนอื่น??? จากคุณ : เด็กคนหนึ่งที่ชอบอ่านนิยาย เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 52 22:32:06 A:118.173.54.88 X: