ความคิดเห็นที่ 1   เทวีไอริสมาร์คิส เทวีผู้ลึกลับ  ไม่มีใครล่วงรู้ที่มาแห่งนาง  กล่าวกันว่านางงดงามที่สุดในปฐพี นางมีดวงตาทิพย์มองเห็นอนาคต พลังจิตลึกลับของนางนั้นสลายอำนาจแห่งศาสตร์มืด นางจึงเป็นศูนย์รวมความศรัทธาของชาวมหานครตูเรซ่า ซึ่งเป็นจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่และรุ่งเรืองที่สุดในยุคของมหาราชกาเลค มาคี  (เจ้าหญิงแห่งดินแดนแก้วผลึก) เทพธิดาที่งดงามและเฉลียวฉลาด  หากใจไม่แข็งพออย่ามองหน้านาง  กล่าวกันว่าความงดงามของมาคีนั้นอาจทำให้ผู้ที่เผลอมองนางแค่เพียงผ่าน  อาจเคลิบเคลิ้มและหมดสติได้ในทันที   มาคีรอบรู้ แสนกล ไวต่อกระแสจิตที่อยู่รอบกายนาง สัมผัสที่6 ของนางทำให้นางล่วงรู้ความลับแห่งอนาคต ทุกสิ่งนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงต่อความจริงและสิ่งลวงตา ภาคี ศิษย์เอกแห่งเทพคีตกวี เทพบุตรรูปงามที่เก่งกาจในการเล่นพิณทุกชนิด   เขามีพลังในกายที่มิอาจหยั่งรู้ สัมผัสพิเศษของเขาอาจจับกระแสจิตซ้อนมิติและเวลาได้พอ ๆ กับที่ตัวของเขาเองนั้นก็มิอาจควบคุมมันได้เช่นกัน ภาคีตกอยู่ในวังวนของห้วงเวลาและการติดตามค้นหา นางผู้แปรเปลี่ยนชะตาของเขา    สิ่งที่เขาได้พบมันกลับนำพาให้นางกลายเป็นความรักที่มิอาจถอดถอน คงไค ผู้ครอบครองเกาะแก่งแห่งภูเขาหินผลึก ครุฑนาคราชผู้มีเบื้องหลังที่ลึกลับ   เป็นหนึ่งเดียวระหว่างการผสมข้ามสายพันธุ์ระหว่างครุฑกับนาค จึงเป็นผู้ทรงอิทธิฤทธิ์ที่ครุฑและนาคไม่อยากต่อกร ทุกสิ่งที่เขาทำเพียงเพื่อให้ได้ครอบครองนางในดวงใจของเขา และความแค้นฝังใจที่เขาเก็บงำเอาไว้ ธัญศร เทพบุตรผู้มีปีกอยู่ที่โคนขาบั้นเอว มีชื่อเรียกในนามของเทพปักษี มีอุปนิสัยสนุกสนานร่าเริง เป็นนักเดินทางที่ชำนาญทางในเขตแดนป่าหิมพานต์ เก่งในการแกะรอยและเสาะแสวงหา ข้อผิดพลาดของเขานั้น มักเกิดจากการพลั้งเผลอ ประมาทเลินเล่ออยู่เสมอ เวฬุต ศิษย์รองของเทพคีตกวี เทพบุตรผู้รอบรู้ในด้านภูมิศาสตร์แห่งมิติ ขับขานบทเพลงได้ไพเราะพอ ๆ กับวาฬิต ชอบฟังเสียงเครื่องสีของวาฬิต พกขลุ่ยสีนิลไว้ข้างกายเสมอ วาฬิต (สหายสนิทของภาคี ฝาแฝดผู้น้องของเวฬุต) ศิษย์รองของเทพคีตกวี เทพบุตรผู้เก่งกาจในด้านศิลปะทุกแขนง โปรดปรานการเล่นเครื่องสีเป็นชีวิตจิตใจ เขาเป็นเทพบุตรรูปงามพอ ๆ กับภาคีและเวฬุต และอุปนิสัยขี้เล่นของเขานั้นเข้าคู่กันได้ดีกับธัญศร สหายของภาคี ฤษีตาแก้ว       มิมีผู้ใดล่วงรู้ปูมหลังและยากนักที่จะมีใครได้พบเจอ ฤษีตาแก้วปรากฏกายครั้งแรก ณ ชายป่าแห่งเมืองแก้วผลึก รับเทพปักษีเป็นศิษย์เอก สันนิษฐานได้ว่า ฤษีตาแก้วนั้นได้กุมความลับบางอย่างเอาไว้ โฮเทม นักบวชชั้นสูงที่มีอำนาจรองจากกษัตริย์ อยู่เบื้องหลังการช่วงชิงบัลลังฆ์ระหว่างนีโอ และโคไค โฮเทมวางแผนทั้งหมดเพื่อต้องการยกตัวเองขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งมหานครตูเรซ่า สิ่งที่เขาฝักใฝ่นั้นคือ อำนาจแห่งศาสตร์มืดที่เขาได้ค้นพบมันจากชนเผ่าลึกลับต่างลัทธิ การเล่นแร่แปรธาตุของเขานั้นก่อให้เกิดมหันตภัยแก่พื้นพิภพ ปราสาทแก้วผลึก ดินแดนแห่งดวงจันทร์สามดวง ปราสาทแก้วที่ซ่อนเร้นอยู่ในมิติหนึ่งแห่งป่าหิมพานต์ กล่าวกันว่าเป็นเพียงตำนานหนึ่งแห่งป่าหิมพานต์ แต่เมื่อมีผู้ล่วงล้ำเข้าไปพบโดยบังเอิญ ปราสาทแก้วผลึกจึงเป็นที่กล่าวขวัญถึงทางลับที่เข้าสู่ดินแดนอันงดงามและแปลกประหลาดดินแดนนี้ ต้นกัลปพฤกษ์ ต้นไม้ที่สวรรค์สรรสร้าง เกิดขึ้นจากปาฏิหาริย์ คือสิ่งมหัศจรรย์ที่กล่าวกันว่าผู้มีบุญเท่านั้นจึงจะได้พานพบ อาจปรากฏและสาบสูญไปในชั่วพริบตา สิ่งที่ไม่มีใครเคยล่วงรู้มาก่อนคือ อย่ากระพริบตาเมื่อเจอต้นไม้วิเศษต้นนี้ มันอาจพาคุณวาร์ปใปสู่สถานที่ใดสถานที่หนึ่งในอีกมิติหนึ่ง และบางครั้งมันอาจทำงานร่วมกับผลึกแก้วสีเขียวอันทรงพลังอำนาจแห่งมนตรา หมู่เกาะหินผลึก กึ่งลางของเกาะเป็นทะเลสาบ ซึ่งมีหุบเขาที่สูงชันขึ้นอยู่ตรงกลางทะเลสาบ ที่นี่มีเกาะล้อมรอบมีลักษณะเป็นวงกลมกว้าง และมีเกาะแก่งต่าง ๆ อยู่รอบ ๆ อีกหนึ่งชั้นท่ามกลางทะเลที่กว้างใหญ่ไกลโพ้นน้ำ เป็นที่อยู่ของครุฑนาคราชและเงือกทั้งหลาย มีดวงจันทร์ดวงใหญ่อยู่เพียงดวงเดียว ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ คือที่ตั้งกองหินประหลาดที่เป็นแหล่งพลังงานมหาศาล หรือจุดเกิดเหตุ หลายอารยะธรรมก่อเกิดขึ้นที่นี่ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 19:30:44 จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 18:33:44

ความคิดเห็นที่ 2   สามหมื่นปีต่อมา ณ อาณาจักรตูเรซ่า มหาอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ ณ ดินแดนแห่งปิรามิดแห่งนี้ มีแม่น้ำที่กว้างใหญ่ หลายสายที่มุ่งสู่ทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล อาณาจักรตูเรซ่า คือแหล่งอารยะธรรมที่ยิ่งใหญ่ มีกษัตริย์กาเลค ปกครองอาณาจักรที่แข็งแกร่งด้วยทศพิธราชธรรมอาณาจักรที่ยิ่งแห่งนี้ มีเจ้าชายรัชทายาทถึงสองพระองค์ คือเจ้าชายโคไคผู้พี่ และนีโอผู้น้อง   ทั้งสองพระองค์เป็นจอมทัพที่เก่งกล้า กิตติศัพท์ของสองพระองค์นั้น เรื่องลือไปทั่วแคว้นและดินแดนอันไกลโพ้นน้ำ จึงไม่มีจักรวรรดิใดกล้าก่อศึกสงคราม กับอาณาจักรแห่งนี้ ณ ริมฝั่งแม่น้ำที่กว้างใหญ่ที่มีป่าแห่งต้นไม้อุดมสมบูรณ์มากมาย เรือสำเภาลำใหญ่ ได้ทอดสมอลงมาจอดอยู่ที่นี่ได้หนึ่งทิวาราตรีกาลแล้ว กองทหารเล็ก  ๆ  ของชนเผ่า ลึกลับแห่งนี้ ตั้งโดมอยู่รอบ  ๆ  บริเวณชายป่าริมฝั่งแม่น้ำ พวกเขาผลัดเปลี่ยนเวรยาม กันเพื่อรักษาความปลอดภัยแก่กลุ่มชนมากมายที่อพยพย้ายถิ่นฐานมาจากแดนไกล สายลมยามเย็นได้พัดพาความเหน็บหนาวมาอีกครั้ง ณ ริมฝั่งแม่น้ำแห่งนี้ เสียงหัวเราะพูดคุยกันในกลุ่มทหารที่กำลังสังเกตุการณ์อยู่รอบ  ๆ  บริเวณ “นี่ก็ใกล้จะเข้าราตรีที่สองแล้วที่เราเดินทางมาถึงที่แห่งนี้ เราต้องอยู่ที่นี่ อีกกี่ทิวาราตรีกันนะ” “ใจเย็น  ๆ  สิ พระองค์กล่าวแก่พวกเราว่า เราจะอยู่ที่แห่งนี้เพียงหนึ่งราตรีเท่านั้น” เสียงฝีเท้าของม้ากลุ่มใหญ่วิ่งมาด้วยความรวดเร็วดังขึ้น พาให้ฝุ่นตลบคละคลุ้งไปทั่วบริเวณที่ฝูงม้าของเจ้าชายนีโอวิ่งผ่านมา ณ ริมฝั่งแม่น้ำอันเป็นแหล่งน้ำที่อุดมสมบูรณ์ในเขตแดนอันติดต่อกับทะเลทรายที่กว้างใหญ่ ภาพเบื้องหน้าที่เจ้าชายนีโอมองเห็นนั้น คือกลุ่มกองโจรกลุ่มใหญ่และชนเผ่าต่างถิ่นกลุ่มหนึ่ง กำลังสู้รบกันอย่างดุเดือด เจ้าชายนีโอมองเห็นเรือสำเภาลำใหญ่จอดเทียบชายฝั่งอยู่ ในขณะเดียวกัน ม้าของเจ้าชายนีโอนั้นได้เกิดพยศขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ภาพของเจ้าชายที่กำลังขี่ม้าพยศพุ่งฝ่าเข้าไปในวงล้อมของกลุ่มโจร กองทหารรักษาพระองค์นั้นก็ได้เร่งฝีเท้าม้าไล่ตามม้าของเจ้าชายนีโอไป เจ้าชายนีโอ ชักดาบขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว ดูเหมือนว่าพระองค์จะทรงรู้ตัวก่อนแล้วว่า ครั้งนี้พระองค์ อาจจจะต้องปะทะกับกองโจรกลุ่มนี้เป็นแน่ ชั้นเชิงดาบของกลุ่มกองโจรนับสิบก็มิอาจ ต้านทานหนึ่งดาบของเจ้าชายนีโอได้ กองทัพโจรแลเห็นกองทัพใหญ่ที่ติดตามมาทัน เวลาพอดี ก็รีบพากันล่าถอยหนีไปแทบไม่ทัน “ออกไปจากดินแดนแห่งนี้ซะ มิเช่นนั้นพวกเจ้าอาจไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป” “ไม่ต้องตาม” เจ้าชายนีโอสั่งกำชับทหารของเขา พลางมองไปที่กลุ่มชนเผ่าต่างถิ่น ชนเผ่าต่างถิ่น วางดาบลงแล้วหมอบลงทำความเคารพต่อเจ้าชายนีโอ เจ้าชายนีโอยกฝ่ามือขึ้น เป็นสัญญาณว่า พระองค์รับรู้ว่าพวกเขามาดี “พวกเจ้าเป็นชาวยิปซีอย่างนั้นหรือ” เจ้าชายนีโอคาดเดาจากการแต่งกายของพวกเขาที่มีชุดคลุมยาวแทบจะปกคลุมทุกส่วน ของร่างกายเอาไว้ สัมผัสบางอย่างบอกให้เขามุ่งไปที่เรือลำใหญ่ มีบางสิ่งที่ทำให้เขารู้สึก ถึงความผิดแปลกบางอย่าง ทุกสิ่งดูเงียบงันเมื่อยามที่เขานั้นเข้าใกล้เรือลำนี้ มากขึ้นไปทุกทีเจ้าชายนีโอเดินข้ามสะพานที่ทอดยาวลงมาจากเรือลำใหญ่ เขายกมือขึ้นห้ามทหารองครักษ์ ที่ทำท่าว่ากำลังจะเดินตามเขาไป สายลมเย็น พัดผ่านมาอีกครั้ง แต่ครานี้มันกลับพัดพากลิ่นหอมประดุจดอกไม้หอมนานาพรรณ มารวมกันเป็นหนึ่งเดียว นำพาให้เขาเคลิบเคลิ้มเดินตามกลิ่นหอมหวนนี้ไปยังโดมที่ตั้งอยู่ กลางลำเรือ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าใดกลิ่นหอมนี้ก็ยิ่งตรึงใจเขาเป็นนักหนา เจ้าชายนีโอค่อย  ๆ  เดินผ่านเสลี่ยงบนเรือที่มีโดมขนาดกลาง ตั้งอยู่ บุคคลที่อยู่ในนี้คงจะเป็นบุคคลสำคัญเป็นแน่ ชนเผ่าที่เดินทางผ่านมากลุ่มนี้จึงมีทีท่าตกใจเมื่อเขาทำท่าเหมือนอยากจะรู้ว่า มีผู้ใดอยู่ข้างในโดมนั้น แต่แล้วเขาเองที่เป็นฝ่ายเปลี่ยนใจหยุดยืนนิ่งแทน ก่อนที่เขาจะกล่าวอะไรออกมา หญิงสาวที่งดงามที่สุดที่เขาเคยเห็นมา แหวกม่านเดินออกมาจากโดมนี้ นางหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา เจ้าชายนีโอผงะด้วยตกตะลึงในความงดงามของนาง หญิงสาวนัยน์ตาสีม่วงอเมทิส นางตรึงใจเขาตั้งแต่แรกพบ ใบหน้าที่ขาวเนียนของนาง ช่างแตกต่างจากชนเผ่ากลุ่มนี้ที่มีผิวสีคล้ำเข้ม เจ้าชายนีโอยืนนิ่งอึ้งด้วยมิรู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดแก่นางดี การต่อกรกับข้าศึกของพระองค์ ยังง่ายซะกว่าที่พระองค์จะต้องคิดหาคำกล่าวในยามนี้ เทวีผู้งดงามแห่งชนเผ่าต่างถิ่น เดินออกจากโดมมาหยุดยืนสวยสง่าอยู่ตรงหน้าเขา นางยกฝ่ามือของนางมาวนอยู่รอบ  ๆ   ใบหน้าของเขา ยามนี้เขาเหมือนต้องมนตร์สะกดจากนางยิ่งขึ้นกว่าเดิม ในปฐพีนี้ มิมีหญิงใดที่จะทำให้เขาอ่อนไหวกับนางได้เช่นนี้ มาก่อน หรือจะเป็นชะตาแห่งฟ้าที่นำพาให้เขาได้มาพบกับนาง “ท่านมีดวงจิตบริสุทธิ์” “เรามาที่นี่ ตามทางแห่งโชคชะตา” นางกล่าวแก่เขาด้วยเสียงเรียบเฉยแต่มันกลับไพเราะและกังวานก้องอยู่ในใจของเขา “หากเป็นเช่นนั้น ฟ้าคงส่งนางมาที่นี่” “นางมิต้องกลัวต่อสิ่งใดอีก เราจะพานางไปสู่ดินแดนที่ปลอดภัย” เขาคิดอย่างนั้นจริง  ๆ แม่เฒ่ามูร่านั่งนิ่งเงียบไม่ส่งเสียงใด  ๆ  อยู่ในโดมนี้ ดูเหมือนว่านางกำลังเงี่ยหูฟังเสียงของเจ้าชายนีโออยู่ด้วยความตั้งใจ ดูเหมือนว่าแม่เฒ่าผู้นี้จะมองเห็นบางสิ่งที่ทำให้นางต้องอ้าปากค้างและเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ก่อนที่นางจะนั่งก้มหน้านิ่ง เทวีแห่งโชคของชนเผ่าลึกลับ ทำสิ่งมหัศจรรย์ให้เกิดขึ้นได้เสมอ นางนำพาพวกเขาให้พ้นภัยหลายต่อหลายครั้ง ก่อนที่พวกเขาจะพากันอพยพย้ายถิ่นฐานมาที่นี่ กองทัพแห่งเจ้าชายนีโอ ได้นำพากลุ่มชนนับพันเดินทางมาถึงอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของพระองค์  และในทันทีที่เจ้าชายนีโอ มาถึงริมน้ำใกล้เขตแดนประตูเมือง เกิดเสียงฟ้าร้องดังสะเทือนก้องไปทั่วท้องฟ้า เจ้าชายโคไคขี่ม้ามุ่งตรงมาหาเขา อยู่  ๆ  ก็เกิดคลื่นน้ำ ถาโถมเข้ามาหาเจ้าชายโคไค ทั้งม้าและเจ้าชายโคไคนั้นถูกดูดกลืนลงไปในแม่น้ำ ทุกสิ่งตกอยู่ในความเงียบงัน เจ้าชายนีโอกระโดดลง จากหลังม้าวิ่งไปที่ริมแม่น้ำ เขาพุ่งตัวลงไปในน้ำที่ไหลเชี่ยวกรากหมุนวนเป็นวงกว้าง “โคไค” เขาตะโกนเรียกชื่อพี่ชายด้วยความงงงันกับสิ่งที่ได้เห็นก่อนที่จะกระโดดลงน้ำตามลงไป กลุ่มองครักษ์ต่างรีบกระโดดน้ำ ตามค้นหาเจ้าชายโคไคในทันทีทันใดเช่นกัน เสียงหวีดร้องดังระงมไปทั่วด้วยความตกใจของผู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เทวีผู้งดงามเดินลงจากเสลี่ยง นางรีบเดินไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ สิ่งที่นางมองเห็นคือ นางพญานาคเกล็ดสีดำลำตัวใหญ่ ดูน่าเกรงขาม กำลังตระหวัดรัดลำตัวของเจ้าชายโคไคเอาไว้ “ปล่อยเขาไปเถิด ครั้งนี้มิใช่ชะตาแห่งเขา” นางส่งกระแสจิตถึงนางพญานาคที่ยื้อยุดฉุดดึงเจ้าชายโคไคลงไปสู่ใต้น้ำ “ไม่ เขาจะต้องกลับสู่ดินแดนที่เขาจากมา” เสียงของนางพญานาคนาคดังก้องอยู่แต่มีเพียงเทวีผู้งดงามเท่านั้นที่ได้ยิน “หากนางทำเช่นนั้น นางจะต้องได้รับผลแห่งกรรมนี้” เทวีผู้งดงามยื่นมือลงไปในน้ำ สายลมพัดแรงประหนึ่งมันกำลังยื้อยุดฉุดกระชากบางสิ่งอยู่ เพียงชั่วครู่ นางฉุดรั้งมือของ เจ้าชายโคไคขึ้นมาด้วยอัศจรรย์ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ กษัตริย์กาเลคเดินทางมาถึงทันเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี เมื่อทหาร ได้แจ้งข่าวนี้แก่พระองค์ นักบวชโฮเทมเดินตามมาทีหลังเขากำลังจ้องมองนางอยู่ เมื่อเจ้าชายโคไคโผล่พ้นน้ำขึ้นมา เขาตกตะลึงนิ่งอึ้งในทันทีที่เขาได้เห็นใบหน้าที่งดงามของนาง เขาหลงรักนางที่ช่วยชีวิตเขา ในครั้งแรกที่เห็น เจ้าชายนีโอมองเห็นพญานาคตัวใหญ่ ดีดน้ำพุ่งลงไปสู่ก้นบาดาล เขาโผล่พ้นน้ำขึ้นมาทันเวลาพอดีกับที่นางฟ้า ที่แสนงดงามในใจเขาได้ช่วยพี่ชายของเขาเอาไว้ได้ทัน “นางคือราชินีแห่งข้าในอนาคต” เจ้าชายโคไคกล่าวขึ้นมาอย่างลืมตัว มหาราชกาเลคทรงมองเห็นว่า นางผู้มีรูปโฉมที่งดงามกว่านางใดในปฐพีนี้ หาใช่คนธรรมดาไม่ อีกทั้งพระองค์ทรงเห็นนางเพียงครั้งแรก ก็ให้รู้สึกผูกพันธ์รักใคร่เอ็นดูนางเป็นยิ่งนัก ประหนึ่งนางเป็นธิดาของพระองค์เลยทีเดียว “นางชื่ออะไรรึ” “ไอริสมาร์คิส” นางก้มหน้าตอบโดยไม่มองพระพักตรมหาราชกาเลค  มหาราชกาเลคทรงพระสรวลขึ้นมาพร้อมกับกล่าวว่า “นับแต่นี้ เทวีไอริสมาร์คิส คือเทวีแห่งโชคแห่งอาณาจักรตูเรซ่า ปวงชนแห่งเราจงเคารพนางในฐานะเทวีไอซิส” มหาราชกาเลคกล่าวพลางหันไปมองชนเผ่าต่างถิ่นที่นางนำพามาด้วย “พวกเจ้าทุกคนจะอยู่ที่นี่ในฐานะประชาชนแห่งเรา” เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีดังขึ้นโดยมิมีข้อโต้แย้งจากผู้ใด สิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นนี้ ก่อให้เกิดความศรัทธาแก่ผู้คนที่ได้พบเห็นนาง “แต่ว่าพระองค์ นางมาพร้อมกับเหตุอาเพทนะพะย่ะค่ะ” นักบวชโฮเทมกล่าวทักท้วงขึ้นมา แต่มันกลับไม่เป็นผลอันดีต่อตัวของเขา เลย เมื่อมหาราชกาเลคยกมือขึ้น เขาก้มหน้านิ่งเงียบไม่กล้ากล่าวสิ่งใดต่อไปอีก “นางคือเทวีแห่งความโชคดีต่างหากเล่า” เสียงแม่เฒ่ามูร่าเล็ดลอดออกมาจากฝูงชน พาให้ทุกคนมองตาม เสียงของนาง หญิงชราผู้หนึ่งจึงเดินฝ่าฝูงชนออกมา “ฟ้าส่งนางมาที่นี่โดยแท้” มหาราชกาเลคกล่าวก่อนที่จะหันมาหาเจ้าชายนีโอ “บุตรแห่งข้า  เจ้านำพานางมารึ” “นางพูดคุยกับพญานาครู้เรื่องด้วยรึ” เจ้าชายนีโอกล่าวขึ้นในขณะที่เขากำลังจะเดินผ่านนางไปหามหาราชกาเลค เทวีผู้งดงามนิ่งเงียบมิได้กล่าวสิ่งใดอีก “เจ้าก็เปียกน้ำเมือนกับข้านี่” เจ้าชาย โคไคยกมือขึ้นบีบฝ่ามือเจ้าชายนีโอ “ข้าเห็นเกล็ดสีดำของมัน มันน่ากลัวมาก” เจ้าชายโคไคกล่าวด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “ครั้งนี้ข้าเป็นหนี้บุญคุณนาง” เขาหันไปมองใบหน้าอันงดงามของนางที่บัดนี้ถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมสีดำ สองปีต่อมา ณ ลานโล่งกว้างกลางหอคอย  นักบวชโฮเทม นักบวชเจ้าเล่ห์ กำลังมุ่งมั่นประกอบพิธี บางอย่างอยู่โดยที่มิได้สนใจต่อสิ่งใด เมื่อเขาได้โยนหนังสัตว์ที่มีอักขระประหลาดเข้า ไปในโถทองคำใบใหญ่ที่มีไฟลุกโชน “หนทางของพวกเจ้า มีอยู่เพียงหนทางเดียวเท่านั้น คือความตายอย่างไรเล่าฮ่า  ๆ   ๆ   ๆ   ๆ  นีโอ โคไค” “ผู้โง่เขลาด้วยรัก” “เทวีไอริสมาร์คิส นางหรือคือความศรัทธาแห่งปวงชนนางรึจะฉลาดไปกว่าข้า นางโง่ด้วยรักอย่างไรเล่า ฮ่า  ๆ   ๆ   ๆ   ๆ  “ ใบหน้าของเทพธิดาที่แสนงดงามก็ได้ปรากฏขึ้นเหนือกองไฟนั้น นักบวชโฮเทมนั้นตกตะลึงใน ทันทีกับสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า  เทพธิดาจากชนเผ่าต่างอารยะธรรมที่เขารู้จัก ในนามของเทพธิดาแห่งความจริงและสิ่งลวงจะปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขาในเวลานี้ “เทพธิดามาคี” นักบวชโฮเทมเผลอหลุดปากเรียกชื่อนางออกมา แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจยิ่งกว่า นางมีนัยน์ตางามซึ้งสีม่วงอเมทิสที่มิได้ผิดเพี้ยนไปจากเทวีไอริสมาร์คิสเลยแม้แต่น้อย “โฮเทม เจ้าจะถูกอำนาจแห่งศาสตร์มืดครอบงำ  ด้วยผลนั้นจะย้อนกลับมาหาเจ้า” เทพธิดามาคียิ้มให้โฮเทมก่อนที่นางจะเลือนหายไป ทันใดนั้น  อักขระบนหนังเสือที่นักบวชโฮเทมโยนลงกองไฟไปแล้วนั้น ก็ได้ดีดกลับออกมาจากกองไฟ แล้วพุ่งมาปิดทับอยู่ที่ใบหน้าของนักบวชโฮเทม นักบวชโฮเทมก็ได้ล้มลงไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น แล้วร้องด้วยเสียงโหยหวน  เมื่ออักขระบนหนังเสือ ได้ปรากฏชัดเจนขึ้น  ทหารที่อยู่รอบข้างต่างก็ตกอยู่ในอาการตกตะลึง พวกเขาต่างพากันวิ่งหนีหายไป เมื่อร่างของนักบวชโฮเทมนั้น ได้ล่องหนหายไปอย่างไร้ร่องรอย แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 23:01:57 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 19:25:35 จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 18:37:55

ความคิดเห็นที่ 3 ดาบนั้นคืนสนองนะครับ โฮเทมโดนอักขระขอมของตัวเองเล่นงานซะแล้ว (ตอนนั้นมีอาณาจักรขอมแล้วใช่มั้ยครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 18:49:39

ความคิดเห็นที่ 4   ยินดีต้อนรับเพื่อนคนแรกในเวปพันทิปครับ  ต้องขออภัย คุณพีทคุง (ชื่อหล่อสุดๆ) เป็นอย่างสูงที่ต้องเข้ามาแก้ไขคำตอบเป็นครั้งที่ 3 หลังจากที่กำลังขับรถไปทานข้าวแล้วเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า ตัวเองได้สับสนกับตอนแรกที่ลงไว้ (เนื่องจาก ตอนโฮเทม นั้นเขียนเอาไว้ตั้งแต่เกือบกลางปีที่แล้ว แถมยังมีหลายอาณาจักรที่ลึกลับอีก  ตอนลงยังไม่ได้ตรวจทานให้ดี ต้องขอโทษจริง ๆ ครับ ดีใจมาก ๆ ครับ  เอ่อ  ถ้าหมายถึงอาณาจักรขอมในเนื้อเรื่อง ยังเป็นเพียงชนเผ่าที่ยังไม่ได้รวมเป็นอาณาจักรครับ อย่างไรก็ขอไม่ระบุดีกว่านะครับ ว่าเป็นชนเผ่าใด ทุกสิ่งเป็นเพียงนิยายแฟนตาซีเท่านั้นครับ  ผิดพลาดประการใด  ผมก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ อีกครั้งหนึ่งครับ  ขอบคุณ คุณพีทคุงมากครับกับความคิดเห็นที่น่ารักนี้ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 23:00:12 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 19:59:30 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 19:38:07 จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 19:18:24

ความคิดเห็นที่ 5   ลำน้ำหิมพานต์ เรือหงส์ทองคำลำน้อยล่องลอยมาตามกระแสลำน้ำ สองข้างทางมีแต่ต้นไม้ที่มีดอกใบงดงาม และมีกลิ่นหอมรัญจวนใจพาให้เทพบุตรรูปงามที่นั่งอยู่บนเรืออันวิจิตรลำน้อย ปล่อยใจเลื่อนลอย ไปกับธารน้ำใส ที่นี่มีสองข้างทางเป็นป่างดงามสุดตระการตาเหลือคณานัก เมื่อเรือหงส์ทองคำ ล่องผ่านโค้งน้ำ ภาคีลุกขึ้นยืนเมื่อเขาได้ยินเสียงหญิงสาวร้องเพลงไพเราะอยู่ก้องป่า เขาแหงนมอง ไปที่กิ่งก้านสาขาของต้นไม้สูงใหญ่แต่โค้งงอเข้าหากันอย่างอ่อนช้อย แต่ผลของต้นไม้นั้น กลับเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าและรูปกายงดงามประดุจนางอัปสรสวรรค์มากมาย ต้นไม้ต้นหนึ่งจะมี นางมักกะลีผลอยู่ไม่เกินสี่นาง แต่ที่นี่กลับมีต้นมักกะลีผลขึ้นมากมายและอุดมสมบูรณ์เหลือเกิน ดูเหมือนว่า ลำน้ำแห่งนี้อาจจะแทบไม่มีใครได้หลงเข้ามาเลยก็เป็นได้ “ภาคี ได้โปรดลงมาหาข้าเถิด” ภาคีหันไปมองตามเสียงอันไพเราะนั้น ไม่มีมักกะลีผลนางใดเอ่ยปากร้องเรียกเขา หรือว่า พวกนางกำลังอ่านใจเขาอยู่ ที่นี่คือธารน้ำวงกตหรืออย่างไร ที่นี่อาจกลายเป็นจุดมุ่งหมายของผู้เดินทาง แต่หากใครได้หลงเข้ามาอยู่ ณ ป่ามักกะลีผลแห่งนี้ ผู้นั้นอาจกลายเป็นผู้ไร้จุดหมาย ภาคีนั่งลงอีกครั้ง เขาสูดหายใจลึกขึ้น ที่นี่คงไม่ใช่สถานที่  ๆ  เขาควรจะลง สายลมแรงพัดผ่านลงมาพาให้ใบไม้พลิ้วไหว ภาคีมองเห็นกลุ่มครุฑกำลังบินผ่านมา มือขวาของภาคีนั้นกำดาบไว้แน่น เขาคงต้องระวังตัวมากขึ้น กลุ่มครุฑกลุ่มนี้คงไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก หากรู้ว่ามีเทพบุตรมาถึงป่ามักกะลีผลก่อนพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังมองหาบางสิ่งที่เขาคงหามันไม่พบ ภาคีเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เขามองเห็น       เทพบุตรรูปงามเอนกายลงนอนมองท้องฟ้า สรรพเสียงรอบกายของเขาพาให้เขาเคลิบเคลิ้ม หลับใหลปล่อยให้เรือน้อยล่องลอยไปตามกระแสธาราเถิด “ภาคี อย่าทิ้งข้าไป ได้โปรด” ภาคีสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมานั่งในเรืออีกครั้งเมื่อเขาได้กลิ่นดอกไม้หอมรัญจวณใจเขาเหลือเกิน ภาคีหันไปมองทางเบื้องหลัง ที่นี่มีแต่ดอกไม้สีแดงขึ้นดกเต็มต้นไปหมด นี่เขาเผลอหลับ ไปนานแค่ไหนกันนะ ใกล้เวลาพลบค่ำแล้วหรือ หนทางและท้องฟ้าจึงดูแปรเปลี่ยนไปรวดเร็วนัก ทางที่นี่ก็ดูลดเลี้ยวเคี้ยวคด กล่าวกันว่าปาริชาต เป็นต้นไม้ที่มีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ หากเป็นเช่นนั้น ดอกปาริชาตคงร่วงหล่นลงมากลายเป็นป่าแห่งนี้ เขาเคยได้ยินมาว่า หากใครได้กลิ่น ดอกปาริชาตก็จะจดจำอดีตชาติได้ กลิ่นหอมนี้ที่เขามิอาจลืมเลือนไปจากใจของเขาได้เลย ใบหน้าของนางฟ้าที่แสนงดงามนัยน์ตาหวานซึ้งกว่านางอัปสรใดได้ปรากฏขึ้นมาในนิมิตของภาคี นางตรึงใจเขาให้ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง ใช่แล้ว เขาเริ่มนึกอะไรขึ้นมาได้ นางคือ แต่หนทางเบื้องหน้า และ เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ เรือหงส์ของภาคีได้ล่องลอยมาไกลจนถึงแม่น้ำกว้างใหญ่ ทางเบื้องหน้าที่เขามองเห็นนั้นอยู่ไกลลิบ คือสะพานข้ามแม่น้ำสีขาวเรืองแสง ภาคีมองเห็นผู้คนมากมายกำลังเดินข้ามสะพานจากฝั่งซ้าย มายังฝั่งขวาเพียงฝั่งเดียว เรือข้ามฝั่งที่พอมองเห็นแสงตะเกียงอยู่รำไรก็จอดรับผู้คนไปส่งยังฝั่งขวา มือด้วยเช่นกัน เขากำลังมองเห็นดวงวิญญาณที่กำลังเดินทางข้ามผ่านแดนภพภูมิต่างหากเล่า ในทันทีที่เขาหันไปเห็นป่าแห่งไม้ดอกสีขาวกลิ่นหอมอ่อน  ๆ  เรือหงส์ของเขานั้น ก็ได้แล่นถอยหลังทวนน้ำกลับไปยังทางเก่าที่เขาผ่านมาด้วยความรวดเร็ว ภาคีตั้งสติแล้วหลับตาลง หากใครหลงเข้ามาอยู่ในป่าแห่งนี้นานเกินไป ควาามทรงจำทั้งหมดอาจถูกลบเลือน บางทีเขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่า เขาเดินออกมาจากป่าแห่งไม้ดอกสีขาวแห่งนี้ ความคิดของเขา แค่เพียงผ่านไปเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้เขาคงต้องหาทางขึ้นตรงกลางระหว่างรอยต่อของป่าปาริชาต และป่าแห่งดอกไม้สีขาวซึ่งในยามนี้ ตัวของเขาเองก็ยังจำชื่อมันไม่ได้เสียแล้ว ณ วิมานศิลป์กวีดนตรีกาลในแดนหิมพานต์ นกเรืองแสงสีขาวปล่อยสารที่มันบินคาบมาให้ร่วงหล่นลงไปยังพลับพลาชัยเบื้องล่าง แล้วนกตัวนั้นก็บินหายลับไปกับตา เทพคีตกวีนั่งอยู่ในพลับพลาชัยที่เปิดกว้าง มองเห็นหมู่ดาว รายล้อมระยิบระยับ เขากำลังบรรจงวาดภาพธารน้ำตกแห่งป่าปาริชาตด้วยพู่กัน เทพคีตกวี ค่อย  ๆ  วางมันลง เมื่อเขาวาดเสร็จแล้วจึงเอื้อมมือรองรับสารที่ตกลงมาบนมือของเขา “ได้เวลาที่เราจะต้องไปรับศิษย์แห่งเราแล้ว”          เทพคีตกวีวางสารลงบนแท่นหยก เขาลุกขึ้นยืนเมื่อเขาอ่านสารจบ เทพคีตกวีจึงมุ่งไปที่ สัตว์เทพหัวมังกร ลำตัวสง่างามดุจพญากวางป่า เกล็ดนิลของมันคือเกราะปราการเหล็กไหล เทพคีตะกวีกระโดดขึ้นขี่หลังสัตว์เทพคู่บารมีแล้วมันก็วิ่งข้ามภูเขาลูกใหญ่อย่างคล่องแคล่ว ไปในอากาศอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงทางสุดหน้าผาสูงชัน โดยมีนกยักษ์ทั้งสามที่มีหัวเป็นสิงห์ และมีงวงกับงาเหมือนช้างบินตามหลังเขาไป เมื่อม้ากิเลนวิ่งมาถึงบริเวณป่าไผ่อัญมณี          ไผ่ที่นี่มีลำปล้องเป็นอัญมณีหลากสีสันงดงามนักเมื่อต้อง แสงอาทิตย์และแสงจันทร์ เขาหยุดทักทายเทพอัครคนธรรพ์ที่นั่งอยู่บนหลังหงส์งามสีทองและเทพอักษะเทวาที่นั่งอยู่บนหลัง ช้างช้างเผือกสีขาวสง่างาม  มีหกงา(ช้างฉัททันตหัตถี)กลางทาง “เดี๋ยวสิท่านเทพคีตกวี นกหัสดี ศิษย์เอกของท่านมีถึงสามเลยรึท่าน แต่ใยครั้งนี้ ท่านจึงรับศิษย์น้อยนักเล่า” เทพอัครคนธรรพ์กล่าวทักเทพคีตกวี เบื้องหลังของเทพอัครคนธรรพ์นั้น มีสัตว์เทพมากมายวิ่งเหาะตามมาเป็นพรวน เช่นเดียวกับเทพอักษะเทวา “ครั้งนี้ท่านจะไปรับศิษย์ที่ไหนล่ะท่านเทพอัครคนธรรพ์” เทพคีตกวีกล่าวถาม “ป่าปาริชาต” “ส่วนเรากำลังจะมุ่งไปที่สระฉัททันต์ แล้วท่านล่ะ เทพคีตกวี ท่านจะไป ณ ที่แห่งใดฤา” “ต้นกัลปพฤกษ์” “ต้นกัลปพฤกษ์รึ” สองเทพอุทานออกมาพร้อม  ๆ  กันด้วยความรู้สึกฉงนเล็กน้อย          เนื่องจากเทพทั้งสองต่างก็ไม่เคยได้ยินว่า เคยมีเทพบุตรองค์ใดมาจากต้นกัลปพฤกษ์มาก่อน” “เราต้องขอลาพวกท่านไปก่อน ครั้งหน้าเราค่อยมาสนทนากันต่อนะ” เทพคีตกวียิ้มให้ กับเทพทั้งสองก่อนที่จะขี่กิเลนวิ่งทะยานจากไป ภาคีเดินลัดเลาะป่าผ่านลำธารน้ำเข้ามาเรื่อย  ๆ  ยามนี้เขาไม่ได้สนใจต่อสิ่งใดมากเท่ากับ การมองหาทางออกข้างหน้า เขาเดินผ่านฝูงลิงเผือกมากมายซึ่งพวกมันก็มองตามเขาอย่างงง  ๆ   หากพวกมันเป็นเจ้าถิ่นที่นี่ ลิงเผือกก็ต้องรู้ว่า ต้นไม้วิเศษนั้นอยู่ที่ใด ในเมื่อสถานที่แห่งนี้ คือแหล่งน้ำและอาหารของพวกมัน เขาตัดสินใจนั่งลงกับพื้นแล้วทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้          ลิงหลายตัวกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขาจ้องหน้าลิงเผือกตัวหนึ่ง       “เจ้าช่วยบอกเราได้หรือไม่ ที่ใดคือที่ตั้งของต้นกลัปพฤกษ์” ลิงน้อยทำตาโตพลางชี้ไปยังเบื้องหลังของเขา ภาคีหันหลังกลับไปมอง พวกแทตย์ (เทวดาหน้ายักษ์) กลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งตรงมาทางเขา เป็นที่รู้กันอยู่ว่า แทตย์กับเทพบุตรนั้นไม่ค่อยลงรอยกันเท่าใดนัก เนื่องจากแทตย์และเทพบุตรกลุ่มหนึ่งได้เกิดการแย่งเขตแดนสวรรค์กันนั่นเอง เทพบุตรกลุ่มนั้น แย่งดินแดนแทตย์ได้สำเร็จ เหตุการณ์การขัดแย้งจึงได้ปั่นป่วนลุกลามมาโดยตลอด แต่เทพบุตรอีก หลายกลุ่มที่มิได้เห็นด้วยกับสิ่งนี้ ป่าหิมพานต์จึงเป็นอีกที่หนึ่ง ที่มีกลุ่มเทพบุตรแยกออกมาอยู่ที่นี่ แต่ความแค้นเคืองของเทพแทตย์นั้น ยังคงนำพาให้เขาหาโอกาสแก้แค้นเหล่าเทพบุตรอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเทพบุตรกลุ่มใดก็ตาม “ท่านเทพแห่งแทตย์สั่งให้จับพวกมันให้หมด”            กลุ่มลิงวิ่งกระโดดขึ้นต้นไม้ไปอีกทางหนึ่ง พวกมันคงนำทางให้เขาหนี ภาคีวิ่งตามทางที่ลิง กระโดดขึ้นต้นไม้ไป พวกแทตย์เห็นดังนั้นจึงวิ่งตามเขาทันที เถาวัลย์มากมายห้อยลงมา จากต้นไม้ใหญ่ในป่าแห่งนี้ ภาคีโหนถาวัลย์ตามฝูงลิงไปเรื่อย  ๆ  อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วมาก จนแทบจะแซงหน้าฝูงลิงเผือกเลยทีเดียว หนทางที่นี่ช่างดูประหลาดนัก พวกแทตย์นั้นไม่สามารถ กระโดดหรือเหาะได้ไกลเลย พวกมันจึงโหนเถาวัลย์ตามหลังภาคีอยู่ไกล  ๆ  เมื่อภาคีมองเห็นเทวรูป มากมายขนาดใหญ่เกือบเท่าภูเขาแต่มันอยู่ไกลลิบ ฝูงลิงเผือกก็ได้ปล่อยตัวโหนลงไปยังพื้นเบื้องล่าง ดูเหมือนเหวลึกซึ่งเขาเองก็ไม่ทันมอง มันอาจป็นมุมตัดระหว่างเขา หรือว่าที่นี่จะเป็นที่หลบภัย เมื่อมือเขาหลุดจากเถาวัลย์ ตัวของภาคีก็ไหลลงมาตามเนินหินผาลงมาเรื่อย  ๆ  พวกลิงเผือกตัวสุดท้าย กระโดดลับสายตาเขาไปในขณะที่เขาตกลงไปในหลุมกว้าง แทตย์ตนหนึ่ง โหนเถาวัลย์และ กระโดดตามภาคีลงมา เขาตกลงมาในหลุมเดียวกับภาคี ดาบที่แทตย์ถืออยู่กระเด็นไปไกล แทตย์จึงชักกริชขึ้นมาหมายจะแทงภาคี แต่กริชที่มันถืออยู่นั้น กลับโค้งงอม้วนกลับไปชิดด้าม “เจ้าใช้เวทกับข้ารึ”          แทตย์เขวี้ยงกริชด้วยโทสะแล้วกระโดดมาบีบคอภาคี ภาคีจึงบีบคอแทตย์ ทั้งสองกลิ้งไปกลิ้งมา อยู่ชั่วครู่ แทตย์ก็ปล่อยมือออกจากคอภาคีเมื่อทั้งสองจ้องหน้ากัน ภาคีใช้มนตร์สะกดให้ แทตย์หลับใหลไปได้สำเร็จ แล้วเขาก็รีบปีนขึ้นจากหลุม “ข้าคงไม่อยู่รอเจ้าตื่นหรอกนะ” “มาทางนี้สิท่าน” เทพบุตรฝาแฝดรูปงามมากทีเดียวเท่าที่ภาคีเคยเห็นมา ทั้งสองยิ้มให้กับภาคีอย่างเป็นมิตร ภาคีรีบวิ่งไปที่ต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่เท่าสิบคนโอบล้อม พวกแทตย์วิ่งตามมาเห็นเพียงหลังภาคี แต่ก็ตามพวกเขาไม่ทันซะแล้ว เมื่อเทพบุตรทั้งสามนั้นได้ผุบหายเข้าไปในต้นไม้โดยที่พวก เขาเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นกัน เทพบุตรทั้งสามหลุดออกมาจากต้นไม้อีกครั้ง พวกเขากำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่แสงสว่างเจิดจ้า แต่เย็นตา ผลแห่งต้นไม้นั้นสุกปลั่งและใสดั่งอัญมณีประดับประดาต่างสีสันอยู่เต็มต้นไม้ “ผลของต้นไม้นี้ช่างน่ากินนัก คงเป็นต้นไม้วิเศษแน่แท้ ขอเราสักลูกเถอะนะ” วาฬิตเผลอ เด็ดผลสีเหลืองใสงามดั่งบุษราคัม แล้วเขาก็กินมันเข้าไป เมื่อภาคีและเวฬุตเห็นดังนั้น พวกเขา ก็ทำเช่นเดียวกับวาฬิต ภาคีเลือกเก็บลูกสีม่วงใสสวย เวฬุตเลือกกินลูกสีเขียว ทันทีที่ได้ชิมรสหอมหวาน พวกเขารู้สึกเหมือนกับว่า พวกเขามีพลังเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล          ในทันทีทันใด เทพคีตกวีได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเขาพร้อมกับสัตว์เทพทั้งสี่ “เก็บมาฝากอาจารย์สักลูกจะได้มั๊ย ผลแห่งกัลปพฤกษ์เพียงหนึ่งผล ถือเป็นสินบนที่ดีเลยเชียวนะ”          เทพคีตกวีหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ยินดีต้อนรับกลับสู่แดนแห่งเราอีกครั้ง ศิษย์แห่งข้า” เทพคีตกวียิ้มให้เทพบุตรทั้งสาม                “ท่านอาจารย์ ผลใดดีขอรับ” “ผลแก้วประพาฬ” * แทตย์ ยักษ์ อสูร ตามตำนาน แต่ในเรื่องนี้หมายถึง เทวดาหน้ายักษ์ เทวดาที่ดื่มน้ำจัณฑ์จนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นยักษ์ * หินแก้วประพาฬ หินแก้วสีแดงอ่อน (ในเรื่องนี้กล่าวถึงผลไม้วิเศษดั่งแก้วประพาฬแต่กินได้) จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 19:20:26

ความคิดเห็นที่ 6   ก่อนอ่าน ขอสงสัยก่อนค่ะ ทำไมมาลงในนอกเรื่องล่ะคะ? ไม่ได้ผิดกติกาอะไรหรอก แต่หนมจีนแค่สงสัย ถ้าลงในถนนฯ พันทิปจะช่วยเก็บกระทู้ลงคลังโดยอัตโนมัติด้วยนะคะ แถมกระทู้ห้องนอกเรื่อง มันไม่โชว์ในหน้าหลักด้วยสิ โอกาสที่คนเห็นกระทู้มันจะน้อยกว่านะคะ ขอไปอ่านก่อนค่ะ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 23:05:12 A:125.25.108.39 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 7   อ้าว.... ภาคีแอบฝันถึงสาวไหนใต้ต้นปาริชาติล่ะเนี่ย จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 23:21:07 A:125.25.108.39 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นสิ ทำไมไม่ลงด้านนอกล่ะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 08:59:44

ความคิดเห็นที่ 9   ขอบคุณคุณ หนมจีน คุณ scottle มากครับ ขอเรียกว่า เข้ามาช่วยเหลือกันเลยจะดีกว่านะครับ  ผมเพิ่งจะลงกระทู้ในเวปพันทิปเป็นครั้งแรก ยัง งงๆ วิงเวียนอยู่เลย  เรื่องนี้เขียนจากความใฝ่ฝัน(ความชอบของผม เรื่องแรกที่เขียน) จึงยังไม่รู้ว่าจะลงในหมวดใดดี จึงจะเหมาะสมกับเนื้อเรื่องดีครับ ขอเพื่อน ๆ ช่วยชี้แนะด้วยจะขอบคุณเป็นอย่างสูง เห็นว่าถ้ายังไม่รู้จะลงตรงไหนให้ลงนอกเรื่องไปก่อน (ที่อ่านมาครับ) อีกอย่างแค่คิดว่า คำว่านอกเรื่องคือ ถ้าไม่รู้จะอ่านอะไรก็มาอ่านเรื่องของผมครับ55 (ถูกหรือเปล่าไม่ทราบ)  เพิ่งได้เห็นว่ามีเพื่อนช่วยโหวตให้ด้วย  ขอบคุณสำหรับทุกโหวดครับผม จากคุณ : เขาพนมรุ้ง (เขาพนมรุ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 14:12:08

ความคิดเห็นที่ 10   เอ่อ  ว่าจะลงเรื่องต่อ  แต่ขอรอคำแนะนำจากเพื่อนๆ ก่อนดีกว่าครับ เด็กใหม่พันทิปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ในระหว่างนี้ผมขอเข้าไปศึกษาข้อมูลเบื้องต้นดูก่อนครับ บะบายครับ ขอบคุณเพื่อนๆ ล่วงหน้าครับ จากคุณ : เขาพนมรุ้ง (เขาพนมรุ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 14:17:19

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านต่อครับ ชอบตอนภาคีทำตัวให้เล็กที่สุด ท่าทางจะน่ารักดี ลิงน้อยก็เป็นมิตรช่วยเหลือดีมากเชียว เห็นข้อความที่แก้ไขส่วนอักขระขอมแล้วครับ ตอนนี้ไม่มีชื่อขอมก็ดีเหมือนกันครับ จะได้ไม่สับสนเรื่องช่วงเวลาในเรื่องกับประวัติศาสตร์เนอะ อาจารย์เทพคีตกวีอารมณ์ดีจริง ฝากลูกศิษย์เก็บผลกัลปพฤกษ์เสียด้วย ตรงพี่น้องสองแฝด ตอนเอ่ยชื่อครั้งแรก โผล่มาแบบห้วนไปนิดครับ เลยไม่ทันตั้งตัวว่าหมายถึงใคร กระทู้หน้าตั้งในหมวดนิยายเลยก็ดีนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 19:10:26

ความคิดเห็นที่ 12   ขอบคุณครับ คุณพีทคุง ชอบความคห ของคุณจังครับ สิ่งที่ผู้อ่านมองเห็น คือสิ่งที่ผู้เขียนมองไม่เห็น เห็นเป็นจริงดังว่ามาครับ เรื่องพี่น้องฝาแฝด อักขระขอมก็เห็นควรลบครับ แต่เนื่องด้วยช่วงเวลาที่เขียนมาในเรื่องมันไกลโพ้นกว่าที่จะมีใครรู้ว่า ใครอยู่ตรงไหนบ้าง เพียงจินตนาการที่ผมอยากจะเขียนถึง หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ตกลงว่า ขออนุญาตย้ายเรื่องนี้ไปลงใหม่ในหมวดนิยายเลยก็แล้วกันนะครับ  หิมพานต์แฟนตาซีของผม ผมขอเรียกว่า กึ่งเรื่องสั้น กึ่งนิยาย ก็แล้วกันนะครับ เพราะความละเอียดน้อยกว่านิยาย และมีเป็นตอนๆ เหมือนเรื่องสั้น และขอให้นามแผงว่า เพื่อนโนบิตะครับ (เพราะผมเป็นเพื่อนของโนบิตะครับ55 แต่บังเอิญว่า ชื่อล๊อคอินนี้ได้สมัครทิ้งไว้นานแล้วไม่เคยเข้ามาใช้เลยครับแหะๆ) ขอบคุณ คุณพีทคุง คุณหนมจีน และคุณscottie มากๆครับที่เข้ามาให้กำลังใจและเป็นเพื่อนกับผม (เพื่อนโนบิตะ) จากคุณ : เพื่อนโนบิตะ (เขาพนมรุ้ง) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 11:18:36