ความคิดเห็นที่ 1 |
35. เหลือไว้เพียงความทรงจำอันสวยงาม
ทิวาราตรีสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ท้องฟ้ามีมืดก็ย่อมมีสว่าง หากแต่สำหรับลูเปอร์เซียสแล้วนั้น คล้ายยังคงเดินวนเวียนอยู่ในความมืดไร้ทางออก
ภาพของรีอายาที่จางหายไปต่อหน้ายังคงตรึงติดตา มันคือความจริงที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจทำใจให้ยอมรับได้ หากว่าข้อเสียของความสว่างคือการฉายความจริงอันเจ็บปวดออกมาให้เห็น บางทีในความมืดของราตรีก็ยังมีเรื่องดีๆเพียงสิ่งเดียวนั่นคือความฝัน เพราะในเวลานี้มีเพียงความฝันเท่านั้นที่ดูเหมือนจะช่วยปลอบประโลมจิตใจของเขาได้ดีที่สุด
อดีตแม้ผ่านพ้นไป แต่ก็ยังเหลือภาพฝันไว้ให้โหยหาอาลัย ความรักระหว่างเขากับเธอผู้นั้นแม้จบลงด้วยความเศร้า แต่ภาพความทรงจำระหว่างกันที่เหลืออยู่ จะยังคงงดงามอยู่ภายในใจของเขาเสมอ...ตลอดไป
ลูเปอร์เซียสกลับไปที่บ้านซึ่งเขาพาเธอไปพักด้วยกันเมื่อคืนก่อน ยื่นมือสัมผัสพื้นเตียงที่เธอเคยนอน หมอนใบซึ่งเธอเคยหนุน แม้ผ้าห่มซึ่งเคยใช้คลุมกายก็ยังหลงเหลือกลิ่นหอมและไออุ่นของเธออยู่จางๆ แล้วเมื่อเขาหลับตาลง ภาพต่างๆมากมายก็ราวจะหลั่งไหลย้อนเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง
ไม่อาจลืมและ ไม่อาจเลือน ทุกอย่างดูเหมือนเพิ่งเกิดตรงหน้า ภาพของเธอยังติดตรึงตรา แม้ผ่านกาลเวลานานนิรันดร์
ต่อให้กายถูกพรากจากกันไกล แต่ไม่อาจพรากหัวใจไปจากฉัน ความรักที่เรามีมอบต่อกัน ยังเสกสรรเป็นภาพฝันอันสวยงาม
ฟิเกอรัสกับจาริโอเธอรัส ยืนมองอยู่ริมหน้าต่างนอกบ้านอย่างหดหู่ แต่ก็ไม่รู้จะเข้าไปปลอบโยนอย่างไรดี ยามนั้นสัญญาณสื่อสารบนข้อมือพลันสั่นขึ้น แล้วเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนในบ้าน ดังนั้นจาร์จึงปลีกตัวออกไปตอบรับการติดต่อ แต่ดูเหมือนอีกฝั่งอยากคุยกับพวกเขาตัวต่อตัวมากกว่า สักครู่ช่องส่งผ่านมิติก็พลันเปิดขึ้น มากัสก้าวเดินออกมา กวาดตามองหน้าฟิเกอรัสแล้วกวักมือเรียก
บนยานมีคนป่วย ฝ่าบาททรงเรียกให้นายรีบกลับไป ...
คนถูกเรียกทำหน้างง ขมวดคิ้วเป็นเชิงไต่ถาม แต่ไม่ทันจะได้ส่งเสียงพูดอะไร ก็ถูกดุนหลังผลักเข้าไปในช่องส่งผ่านมิติที่ยังเปิดอ้ารออยู่
รีบไปเถอะ...
มากัสสำทับ มองร่างเพื่อนที่หายลับไป ก่อนจะยิ้มแล้วถอนใจออกมาอย่างโล่งอก
ใครรึ ?
จาริโอเธอรัสถามอย่างแปลกใจ แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่หันมาถามกลับ
ลูเปอร์เซียสล่ะ ?
อยู่ในบ้าน
มากัสรีบก้าวปราดไปที่ประตูทันที ขณะจะผลักเข้าไป คนในบ้านก็เปิดประตูออกมาพอดี กวาดตามองหน้าเพื่อนสองคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน แล้วถอนใจอย่างรำคาญ
อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย ?
พูดจบก้าวยาวๆเดินผ่านหน้าไป มากัสแสร้งทำเสียงถอนหายใจแรงๆ
เออ.. ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ตอนที่มันคลั่งจะเป็นจะตาย มันคงไม่รู้หรอกว่า เพื่อนๆแต่ละคนเป็นห่วงมันแค่ไหน วิ่งเต้นหาทางช่วยมันยังไง มีใครเกือบตายเพราะมันมั่ง แต่พอมันหายคลั่ง คนเดียวที่มันคิดถึง กลับมีแต่ผู้หญิง... พวกเรามันก็คงไม่มีความหมายหรอกนะ จริงมั้ยวะจาร์
คนถูกโยนคำถามให้แบบไม่ทันตั้งตัว อึ้งจนหน้าเหวอไปเล็กน้อย รู้สึกว่าคำพูดนี้กล่าวรุนแรงไปอยู่บ้าง ดังนั้นจึงส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย
แต่ฉันคิดว่า...
อ้าปากจะช่วยอธิบาย แต่พอเบือนหน้าไป ก็เห็นอีกคนซึ่งถูกต่อว่าชะงักเท้าลง หันกายกลับมาช้าๆ สีหน้าทอแววสำนึกเสียใจขึ้น พริบตานั้นค่อยฉุกคิดได้ว่ามากัสคงเจตนาใช้แผนกระตุ้น มากกว่าจะต่อว่าจริงๆ ดังนั้นจึงรีบปิดปากตัวเองลง
มากัสราวกับนึกทบทวนคำพูดที่จะกล่าวอยู่อึดใจหนึ่ง ค่อยสาวเท้าเข้าไปยื่นมือตบไหล่ลูเปอร์เซียส
รู้ไหม...ถ้านายยอมเปิดใจให้ใครสักคน บางที..นายอาจจะไม่ต้องรู้สึกเสียใจอยู่แบบนี้
นายอยากจะพูดอะไรกันแน่ ?
ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี
มากัสรู้สึกลำบากใจจริงๆ เขาทราบดีว่าความจริงเรื่องนี้มีความสำคัญอย่างใหญ่หลวง แต่ก็นั่นแหล่ะ..ตัวแปรสำคัญคือตัวของลูเปอร์เซียสเอง ว่าจะยอมรับเรื่องนี้สักแค่ไหน
เพราะหากยอมรับ.. อีกฝ่ายก็จะพบว่า ทุกสิ่งที่เห็น ความเจ็บปวดทั้งมวลที่รู้สึก มันล้วนคืออากาศธาตุอันว่างเปล่า เป็นเพียงแค่อุปาทานที่จิตใจสร้างขึ้นมาเท่านั้นเอง
เพียงแต่หากยอมรับไม่ได้ล่ะ ?
มันก็คงจะเหมือนนรกถล่มให้เห็นอยู่ตรงหน้า ยังไงยังงั้นอย่างแน่นอน !
จะเอาอย่างไรดีหนอ ?
ลูเปอร์เซียสเพ่งตามองสีหน้าอึดอัดของมากัสอยู่ชั่วขณะ ขณะจะหันกายผละไป อีกฝ่ายพลันยื่นมือฉวยแขนเขาไว้
ฉันรีบมานี่ ก็เพื่ออยากจะบอกนายว่า เจ้าหญิงไอบิรินเสร็จกลับมาแล้ว พระองค์ยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่
ในคนที่เดินทางมาทอร์เรียส นอกจากคินซากับอิซัส ก็ดูเหมือนมีแต่ลูเปอร์เซียสที่ไม่ทราบว่ารีอายาก็คือเจ้าหญิงไอบิริน แต่ก็ย่อมแน่นอนว่าไม่มีใครสักคนที่ทราบความจริงว่าร่างโปร่งใสที่ใช้อำนาจแห่งขลุ่ยทำลายจิตมาร คืออิซาเรลเชีย
แต่สิ่งที่ทุกคนเห็นและเข้าใจ คือเจ้าหญิงแห่งเอลลาโกซึ่งอยู่ในร่างแปลงของรีอายา ใช้พลังแห่งขลุ่ยช่วยเหลือลูเปอร์เซียสจนกระทั่งสลายร่างเสียชีวิต นั่นจึงทำให้พวกเขาความรู้สึกผิดและสำนึกเสียใจต่อเจ้าหญิงน้อยผู้นั้น ดังนั้นพอมากัสบอกว่าเจ้าหญิงไอบิรินกลับมาแล้ว จาร์จึงมีสีหน้าตื่นเต้นยินดี รีบสะอึกกายเข้ามาถาม
เป็นความจริงหรือนี่ ?
หากอีกคนกลับมีสีหน้าเคร่งเครียดลง ย้อนถามเสียงเย็นชา
เด็กผู้หญิงคนนั้นจะเป็นรึตาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ?
กล่าวจบก็เดินผละจากไป
มันยังคงไม่ยอมปล่อยวางจนถึงวินาทีสุดท้ายจริงๆ !
จาริโอเธอรัสถึงกับอ้าปากค้าง มากัสกลับทอดถอนใจ คำพูดของอีกฝ่ายเท่ากับช่วยชี้ทางให้เขารู้แล้วว่าสมควรตัดสินใจที่จะเปิดเผยความจริงทั้งหมดออกมาดีหรือไม่ พึมพำเบาๆกับตัวเอง
งั้นนาย ...ก็จงอยู่กับความเสียใจต่อไปเถอะนะ
จาริโอเธอรัส กล่าวอย่างไม่เข้าใจ
ทำไมนายไม่อธิบาย ?
มากัสฝืนยิ้ม
ดูท่าทางคงไม่มีประโยชน์หรอก.. ช่างเถอะนะ.. รีอายาตายไปแล้ว แต่อย่างน้อยก็ยังมีความทรงจำดีๆระหว่างกันหลงเหลืออยู่ แต่ถ้าหากความจริงเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป ความรู้สึกดีๆทั้งหมดก็คงต้องตายพร้อมกับคนไปด้วย ปล่อยมันไปเถอะ.. บางที พวกเราคงช่วยมันได้แค่นี้จริงๆ
...................................
| จากคุณ |
:
ธีตภากร
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ก.ย. 52 03:56:15
|
|
|
|