ความคิดเห็นที่ 1  35. เหลือไว้เพียงความทรงจำอันสวยงาม                                ทิวาราตรีสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ท้องฟ้ามีมืดก็ย่อมมีสว่าง  หากแต่สำหรับลูเปอร์เซียสแล้วนั้น  คล้ายยังคงเดินวนเวียนอยู่ในความมืดไร้ทางออก                ภาพของรีอายาที่จางหายไปต่อหน้ายังคงตรึงติดตา มันคือความจริงที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจทำใจให้ยอมรับได้  หากว่าข้อเสียของความสว่างคือการฉายความจริงอันเจ็บปวดออกมาให้เห็น บางทีในความมืดของราตรีก็ยังมีเรื่องดีๆเพียงสิ่งเดียวนั่นคือความฝัน เพราะในเวลานี้มีเพียงความฝันเท่านั้นที่ดูเหมือนจะช่วยปลอบประโลมจิตใจของเขาได้ดีที่สุด                อดีตแม้ผ่านพ้นไป แต่ก็ยังเหลือภาพฝันไว้ให้โหยหาอาลัย ความรักระหว่างเขากับเธอผู้นั้นแม้จบลงด้วยความเศร้า แต่ภาพความทรงจำระหว่างกันที่เหลืออยู่ จะยังคงงดงามอยู่ภายในใจของเขาเสมอ...ตลอดไป                ลูเปอร์เซียสกลับไปที่บ้านซึ่งเขาพาเธอไปพักด้วยกันเมื่อคืนก่อน ยื่นมือสัมผัสพื้นเตียงที่เธอเคยนอน หมอนใบซึ่งเธอเคยหนุน แม้ผ้าห่มซึ่งเคยใช้คลุมกายก็ยังหลงเหลือกลิ่นหอมและไออุ่นของเธออยู่จางๆ   แล้วเมื่อเขาหลับตาลง  ภาพต่างๆมากมายก็ราวจะหลั่งไหลย้อนเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง                                      ไม่อาจลืมและ ไม่อาจเลือน                  ทุกอย่างดูเหมือนเพิ่งเกิดตรงหน้า                  ภาพของเธอยังติดตรึงตรา                  แม้ผ่านกาลเวลานานนิรันดร์                        ต่อให้กายถูกพรากจากกันไกล                แต่ไม่อาจพรากหัวใจไปจากฉัน                ความรักที่เรามีมอบต่อกัน                ยังเสกสรรเป็นภาพฝันอันสวยงาม                                ฟิเกอรัสกับจาริโอเธอรัส ยืนมองอยู่ริมหน้าต่างนอกบ้านอย่างหดหู่ แต่ก็ไม่รู้จะเข้าไปปลอบโยนอย่างไรดี ยามนั้นสัญญาณสื่อสารบนข้อมือพลันสั่นขึ้น แล้วเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนในบ้าน ดังนั้นจาร์จึงปลีกตัวออกไปตอบรับการติดต่อ แต่ดูเหมือนอีกฝั่งอยากคุยกับพวกเขาตัวต่อตัวมากกว่า สักครู่ช่องส่งผ่านมิติก็พลันเปิดขึ้น มากัสก้าวเดินออกมา กวาดตามองหน้าฟิเกอรัสแล้วกวักมือเรียก                “ บนยานมีคนป่วย ฝ่าบาททรงเรียกให้นายรีบกลับไป ...”                คนถูกเรียกทำหน้างง ขมวดคิ้วเป็นเชิงไต่ถาม แต่ไม่ทันจะได้ส่งเสียงพูดอะไร ก็ถูกดุนหลังผลักเข้าไปในช่องส่งผ่านมิติที่ยังเปิดอ้ารออยู่                “ รีบไปเถอะ...”                มากัสสำทับ มองร่างเพื่อนที่หายลับไป ก่อนจะยิ้มแล้วถอนใจออกมาอย่างโล่งอก                “ ใครรึ ? “                จาริโอเธอรัสถามอย่างแปลกใจ แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่หันมาถามกลับ                “  ลูเปอร์เซียสล่ะ ? “                “  อยู่ในบ้าน “                มากัสรีบก้าวปราดไปที่ประตูทันที ขณะจะผลักเข้าไป คนในบ้านก็เปิดประตูออกมาพอดี  กวาดตามองหน้าเพื่อนสองคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน  แล้วถอนใจอย่างรำคาญ                “ อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย ? “                พูดจบก้าวยาวๆเดินผ่านหน้าไป มากัสแสร้งทำเสียงถอนหายใจแรงๆ                “ เออ.. ให้มันได้อย่างนี้สิวะ  ตอนที่มันคลั่งจะเป็นจะตาย มันคงไม่รู้หรอกว่า เพื่อนๆแต่ละคนเป็นห่วงมันแค่ไหน วิ่งเต้นหาทางช่วยมันยังไง มีใครเกือบตายเพราะมันมั่ง แต่พอมันหายคลั่ง คนเดียวที่มันคิดถึง กลับมีแต่ผู้หญิง... พวกเรามันก็คงไม่มีความหมายหรอกนะ จริงมั้ยวะจาร์ “                คนถูกโยนคำถามให้แบบไม่ทันตั้งตัว อึ้งจนหน้าเหวอไปเล็กน้อย  รู้สึกว่าคำพูดนี้กล่าวรุนแรงไปอยู่บ้าง ดังนั้นจึงส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย                “ แต่ฉันคิดว่า...”                อ้าปากจะช่วยอธิบาย แต่พอเบือนหน้าไป ก็เห็นอีกคนซึ่งถูกต่อว่าชะงักเท้าลง  หันกายกลับมาช้าๆ สีหน้าทอแววสำนึกเสียใจขึ้น พริบตานั้นค่อยฉุกคิดได้ว่ามากัสคงเจตนาใช้แผนกระตุ้น มากกว่าจะต่อว่าจริงๆ ดังนั้นจึงรีบปิดปากตัวเองลง                มากัสราวกับนึกทบทวนคำพูดที่จะกล่าวอยู่อึดใจหนึ่ง ค่อยสาวเท้าเข้าไปยื่นมือตบไหล่ลูเปอร์เซียส                “   รู้ไหม...ถ้านายยอมเปิดใจให้ใครสักคน บางที..นายอาจจะไม่ต้องรู้สึกเสียใจอยู่แบบนี้ “                “  นายอยากจะพูดอะไรกันแน่ ? “                “  ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี “                มากัสรู้สึกลำบากใจจริงๆ เขาทราบดีว่าความจริงเรื่องนี้มีความสำคัญอย่างใหญ่หลวง แต่ก็นั่นแหล่ะ..ตัวแปรสำคัญคือตัวของลูเปอร์เซียสเอง ว่าจะยอมรับเรื่องนี้สักแค่ไหน                เพราะหากยอมรับ.. อีกฝ่ายก็จะพบว่า ทุกสิ่งที่เห็น ความเจ็บปวดทั้งมวลที่รู้สึก มันล้วนคืออากาศธาตุอันว่างเปล่า เป็นเพียงแค่อุปาทานที่จิตใจสร้างขึ้นมาเท่านั้นเอง                เพียงแต่หากยอมรับไม่ได้ล่ะ ?                มันก็คงจะเหมือนนรกถล่มให้เห็นอยู่ตรงหน้า ยังไงยังงั้นอย่างแน่นอน !                จะเอาอย่างไรดีหนอ ?                ลูเปอร์เซียสเพ่งตามองสีหน้าอึดอัดของมากัสอยู่ชั่วขณะ ขณะจะหันกายผละไป อีกฝ่ายพลันยื่นมือฉวยแขนเขาไว้                “  ฉันรีบมานี่ ก็เพื่ออยากจะบอกนายว่า เจ้าหญิงไอบิรินเสร็จกลับมาแล้ว  พระองค์ยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ ”                ในคนที่เดินทางมาทอร์เรียส นอกจากคินซากับอิซัส ก็ดูเหมือนมีแต่ลูเปอร์เซียสที่ไม่ทราบว่ารีอายาก็คือเจ้าหญิงไอบิริน  แต่ก็ย่อมแน่นอนว่าไม่มีใครสักคนที่ทราบความจริงว่าร่างโปร่งใสที่ใช้อำนาจแห่งขลุ่ยทำลายจิตมาร คืออิซาเรลเชีย                แต่สิ่งที่ทุกคนเห็นและเข้าใจ คือเจ้าหญิงแห่งเอลลาโกซึ่งอยู่ในร่างแปลงของรีอายา ใช้พลังแห่งขลุ่ยช่วยเหลือลูเปอร์เซียสจนกระทั่งสลายร่างเสียชีวิต นั่นจึงทำให้พวกเขาความรู้สึกผิดและสำนึกเสียใจต่อเจ้าหญิงน้อยผู้นั้น  ดังนั้นพอมากัสบอกว่าเจ้าหญิงไอบิรินกลับมาแล้ว จาร์จึงมีสีหน้าตื่นเต้นยินดี รีบสะอึกกายเข้ามาถาม                “  เป็นความจริงหรือนี่ ? “                หากอีกคนกลับมีสีหน้าเคร่งเครียดลง ย้อนถามเสียงเย็นชา                “  เด็กผู้หญิงคนนั้นจะเป็นรึตาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ? “                กล่าวจบก็เดินผละจากไป                มันยังคงไม่ยอมปล่อยวางจนถึงวินาทีสุดท้ายจริงๆ !                จาริโอเธอรัสถึงกับอ้าปากค้าง มากัสกลับทอดถอนใจ คำพูดของอีกฝ่ายเท่ากับช่วยชี้ทางให้เขารู้แล้วว่าสมควรตัดสินใจที่จะเปิดเผยความจริงทั้งหมดออกมาดีหรือไม่ พึมพำเบาๆกับตัวเอง                “ งั้นนาย ...ก็จงอยู่กับความเสียใจต่อไปเถอะนะ “                จาริโอเธอรัส กล่าวอย่างไม่เข้าใจ                “ ทำไมนายไม่อธิบาย ? “                มากัสฝืนยิ้ม                “  ดูท่าทางคงไม่มีประโยชน์หรอก..  ช่างเถอะนะ.. รีอายาตายไปแล้ว แต่อย่างน้อยก็ยังมีความทรงจำดีๆระหว่างกันหลงเหลืออยู่ แต่ถ้าหากความจริงเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป  ความรู้สึกดีๆทั้งหมดก็คงต้องตายพร้อมกับคนไปด้วย  ปล่อยมันไปเถอะ.. บางที พวกเราคงช่วยมันได้แค่นี้จริงๆ “                                ................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 03:56:15

ความคิดเห็นที่ 2 ...................................                เจ้าหญิงไอบิรินลืมพระเนตรขึ้นมาก็พบว่าพระองค์เองบรรทมอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของยานซาปิธัสลูก ร่างสูงโปร่งอันคุ้นตาของใครคนหนึ่งยืนหันหลังให้ คล้ายกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมยาที่เคาน์เตอร์ จึงไม่ทันเห็นว่าพระองค์ฟื้นคืนพระสติขึ้นมาแล้ว                ผู้พันฟิเกอรัส ?                นี่พระองค์พบเจอพวกเขาตอนไหนหนอ ?                แล้วพวกเขาพาพระองค์กลับมาที่นี่ได้อย่างไร ?                หลับพระเนตรลงรำลึกทบทวน แล้วความทรงจำหลังสุดที่ทรงระลึกได้ ก่อนจะสิ้นพระสติไปอีกครั้ง นั่นคือดูเหมือนมีร่างสูงของใครบางคนวิ่งผวาเข้ามาโอบกอดพระองค์ไว้แน่น                ในเวลานั้นทรงมีไข้ขึ้นสูง ภาพเบื้องหน้าพร่าเบลอ ความรู้สึกต่างๆก็เลอะเลือน ไม่อาจเห็นได้ชัดว่าเขาผู้นั้นเป็นใคร เพียงแต่มันเป็นเหมือนความฝัน ทำให้ทรงตาฝาดเห็นเขาคนนั้นเป็นเจ้าชายอาซิคาลอส                ไม่หรอก..เป็นไปไม่ได้... ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะเป็นเขา                เบือนพระพักตร์หันเข้าหาฝาผนัง พระฉายาซึ่งสะท้อนอยู่ในกระจกเงาบนข้างฝา คือพระโฉมปกติ                จริงสินะ.. ร่างปลอมแปลงของรีอายาได้สลายไปแล้ว และอาจารย์หญิงอิซาเรลเชียก็สลายร่างจากไปด้วย ทรงทันฟื้นขึ้นมาเห็นตอนที่ลูเปอร์เซียสวิ่งเข้าไปหาร่างโปร่งใสของนาง แล้วส่งเสียงเรียกรั้งนางไว้ หากแต่ท้องฟ้าที่สว่างราวย่างพ้นราตรีกาล ทำให้พระองค์ต้องรีบไปจากที่ตรงนั้น ก่อนที่เขาจะทันกลับมาเห็นพระโฉมที่กลับคืนมาเป็นปกติของพระองค์                ลูเปอร์เซียสรู้ความจริงเรื่องนี้หรือยังหนอ ?                พอระลึกถึงตรงนี้ ก็นึกหวาดหวั่นพระทัยอย่างบอกไม่ถูก                คนผู้นั้นทั้งเกลียดและแค้นเคืองพระองค์เป็นที่สุด เขาจะโกรธจนบันดาลโทสะออกมาสักแค่ไหนหนอหากรู้ว่าทรงหลอกลวงเขา จะเสียใจมากแค่ไหนหากทราบว่าแท้ที่จริงแล้วรีอายาที่เขารักไม่มีตัวตนจริง หากแต่เป็นเจ้าหญิงแห่งเอลลาโกที่เขาชิงชังนักหนาผู้นั้นปลอมแปลงตัวมา                แต่คำขอร้องของนักบวชหญิงอิซาเรลเชียยังก้องอยู่ในพระโสต                “  รีอายาคือความทรงจำที่งดงามที่สุดในชีวิตของเขา โปรดให้นางดำรงอยู่ต่อไปได้ไหมเพคะ แม้ไม่อาจอยู่ในโลกของความจริง แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้อยู่ในโลกของความฝัน  นี่จะเป็นสิ่งเดี่ยวที่จะปลอบประโลมจิตใจของเขาให้อยู่ต่อไป  ในวันที่ไม่มีพวกเราอีกแล้ว “                อาจารย์หญิง ไม่ต้องห่วงหรอกนะ  ความทุ่มเทและการเสียสละของท่านนับว่าไม่สูญเปล่า เวลานี้เขาเป็นอิสระจากเจ้าปีศาจผู้นั้นแล้ว ทั้งท่านและรีอายาสามารถไปจากเขาได้อย่างวางใจ                แล้วเพื่อผลประโยชน์ร่วมกันของพวกเรา ข้าเองก็คงให้เขารู้ไม่ได้เหมือนกันว่ารีอายาเป็นใคร                                ฟิเกอรัสยกถาดยากลับมาที่เตียงคนไข้ ทักทายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรและอ่อนโยนกว่าทุกครั้งเท่าที่ทรงจำได้                “ รู้สึกพระองค์แล้วหรือ ? ”                เจ้าหญิงน้อยผงกพระเศียรอย่างอ่อนล้า เขาหยิบหลอดยาที่จัดเตรียมไว้เสียบกับกระบอกฉีด แล้วฉีดเข้าทางหัวจุกเล็กๆบนสายให้สารน้ำสารละลายซึ่งต่อเข้าเส้นพระโลหิตโดยตรง                “ ยาอะไรน่ะ.. ตั้งสามหลอด ? ”                “  เป็นยาลดไข้หนึ่งหลอด แล้วก็ยาบำรุงอีกสองหลอดพ่ะย่ะค่ะ  ฉีดแล้วอีกสักครู่ก็จะทรงรู้สึกดีขึ้น ”                “  อืม.. ใครพาฉันกลับมาที่นี่หรือ ? ”                “ ขอประทานอภัย.. กระหม่อมไม่ทราบ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยในตอนนั้น ”                “  แล้ว....” ทรงลังเลเล็กน้อยที่จะรับสั่งถึงคนผู้นั้น  “ ผู้พันลูเปอร์เซียสเป็นอย่างไรบ้าง ?”                “  อ๋อ..ก็.. เสียใจหนักเอาการ.. อันที่จริง ถ้าเขารู้ว่าความจริงแล้วแม่หญิงรีอายา...”                พูดไม่ทันจบ เจ้าหญิงน้อยก็รีบตรัสห้ามอย่างร้อนพระทัย                “ อย่าบอกเขานะ ห้ามบอกเขาอย่างเด็ดขาด ว่ารีอายาคือใคร...”                ฟิเกอรัสเพิ่งฉีดยาหลอดที่สองเสร็จ ต้องเงยหน้าขึ้นจ้องพระพักตร์                “ ทำไมล่ะ... เขารักรีอายามากนะพ่ะย่ะค่ะ และรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนที่เธอตาย หรือว่า....ทรงอยากให้เพื่อนของกระหม่อม อยู่กับความเสียใจอย่างนั้นตลอดไป ? ”                เจ้าหญิงน้อยรับสั่งอย่างสะทกสะท้อน                “  ฉันเข้าใจ แล้วฉันก็ไม่อยากไปหลอกลวงเขาแบบนั้น  เพียงแต่... เขาเกลียดฉันมากแค่ไหนคุณก็รู้ ถ้าเขารู้ความจริง เขาอาจจะยิ่งเจ็บปวดมากกว่านี้ก็ได้...”                นายแพทย์หนุ่มแห่งเนริเปี้ยนผงกศีรษะอย่างเข้าใจพลางฉีดยาหลอดสุดท้าย                “  เรื่องนั้น..พวกเราอาจจะพอช่วยไกล่เกลี่ยได้  เพียงแต่ทรงบอกกับกระหม่อมได้ไหม ว่าทรง..เอ่อ...รักหมอนั่นด้วยหรือเปล่า ? ”                ประโยคในตอนท้าย ลดสุ้มเสียงแผ่วเบาลงแทบกระซิบ เจ้าหญิงน้อยรู้สึกลำบากพระทัยอย่างยิ่ง                “ หา... เอ่อ...”                คำถามนี้จะตอบเขาไปอย่างไรดีเล่า ?                จะเล่าไปตามความจริง ว่าทั้งหมดเป็นเพราะนักบวชหญิงอิซาเรลเชียขอร้องให้พระองค์ทำเช่นนั้น โดยให้เอาใจลูเปอร์เซียส เพื่อลดความดุร้ายของจิตมารอะโกรอนลงหรือไง ...เรื่องแบบนี้จะมีใครยอมเชื่อ ?                อย่าว่าแต่เรื่องที่อีกฝ่ายคือบุตรชายของอิซาเรลเชีย ต้องถูกเก็บเป็นความลับสูงสุด                จะบอกใครไม่ได้โดยเด็ดขาด                แล้วเสียงเคาะประตูก็เป็นดั่งราวเสียงสวรรค์ที่เข้ามาช่วยปลดเชือกพันธนาการเส้นนี้ให้พระองค์ลดความอึดอัดพระทัยลงได้ชั่วคราว                ฟิเกอรัสถอนเข็มฉีดยาซึ่งเพิ่งดันน้ำยาจนหมดหลอดออกมาเก็บลงถาด เหลือบตามองไปทางประตูแวบหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อยกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา                “ ถ้าประสงค์จะให้ช่วยอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็บอกได้นะพ่ะย่ะค่ะ..พวกกระหม่อมยินดีช่วยเต็มที่ ”                จากนั้นยืดกายยืนขึ้น เบือนหน้าไปทางผู้ที่กำลังเดินเข้ามา แล้วค้อมตัวทำความเคารพอย่างนอบน้อม                เจ้าหญิงน้อยหันพระเศียรไปทางประตู จึงไม่อาจทอดพระเนตรเห็นว่าใครเข้ามา หากแต่พอเห็นท่าทางของนายแพทย์หนุ่มแห่งวังเนริเปี้ยนแล้วก็พลันคาดเดาออกอย่างรวดเร็ว ถึงกับอดพระทัยเต้นแรงจนเจ็บลึกเข้าไปในพระอุระไม่ได้ รีบหลับพระเนตรลงแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง พลางตะแคงพระวรกายหันพระพักตร์เข้าฝาทันที                “ พระอาการเป็นอย่างไรบ้าง ? ”                นั่นเป็นเสียงของเขาจริงๆ !                พระสุรเสียงยามรับสั่งดีๆ ก็ฟังทุ้มนุ่มและอ่อนโยน เพียงแต่รับสั่งดุดันที่ขับไล่พระองค์ในวันนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ยังติดอยู่ในพระโสตประสาทไม่อาจเลือน                คนอย่างเธอไม่คู่ควรเป็นน้องสาวของฉัน ..ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว.. เดี๋ยวนี้ !                เรื่องราวในวันนั้นจะไม่ขอลืมไปจนวันตาย                จะไม่กลับไปหาเขาอีกแล้ว.. จะไม่กลับไปให้เขาเห็นหน้าอีกชั่วชีวิต                ท่องไว้ไอบิริน... อย่าลืม !   . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 03:57:55

ความคิดเห็นที่ 3  .............................................                                “  คงเป็นเพราะตรากตรำพระวรกายจนเกินไป บวกกับตากฝนก็เลยมีพระอาการไข้ ฉีดยาไปแล้วคิดว่าสักครู่คงดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ ”                ฟิเกอรัสถวายรายงานไปตามความเป็นจริง เจ้าชายจึงลากเก้าอี้เข้ามาประทับนั่งลงข้างเตียง                “ แล้วทำไมนอนคลุมโปงล่ะ  หนาวหรือ ? ”                นายแพทย์หนุ่มแอบถอนใจ ไหนเลยจะไม่รู้ว่าไม่ได้ทรง “โง่” หากแต่แสร้งถาม เพื่อกระทบใครอีกคนที่กำลังทรง “ประชด” ใส่พระองค์  นึกสงสารจึงกะช่วยเอาคืนให้ โดยการทำเป็นชะโงกหน้าดูคนป่วย แล้วหันมายิ้ม                “  คงไม่ใช่กระมังพ่ะย่ะค่ะ  อาการแบบนี้ไม่น่าจะเกี่ยวกับพระอาการไข้ แต่คงจะเป็นโรคใหม่ ”                “  โรคใหม่ ? ”                “  พ่ะย่ะค่ะ  เกิดจากคนเราในบางครั้ง เวลาที่โกรธใครหรือน้อยใจใคร ก็จะพาลไม่อยากเห็นหน้าคนๆนั้น  โรคแบบนี้ทางการแพทย์ไม่มียารักษา คงต้องให้คนก่อเรื่องมาหาทางสะสางเรื่องราวนั้นเอาเองพ่ะย่ะค่ะ  ...”                น้ำเสียงเรียบๆ แต่ก็แหย่จนคนฟังสะอึกหันมาจ้องหน้า แค่นพระสุรเสียงแข็งๆ                “ ยังมีคนเจ็บอีกราย รอหมอทำแผลอยู่ห้องโน้นไม่ใช่หรือ ”                ย่อมทรงหมายถึงเบดิสที่ได้รับบาดเจ็บตอนลอบเข้าไปชิงขลุ่ยที่หอมังกร ซึ่งความจริงในตอนนี้อาการโดยทั่วไปปลอดภัยแล้ว ฟิเกอรัสหัวเราะหึหึในลำคออย่างนึกขัน                “ พ่ะย่ะค่ะ งั้นกระหม่อมขอตัวก่อน ”                                คล้อยหลังราชวัลลภหนุ่มจอมกวน เจ้าชายค่อยเบือนพระพักตร์มาทางคนเจ็บซึ่งยังคลุมโปงอยู่ นิ่งเงียบงันชั่วขณะ จึงรับสั่งขึ้นด้วยพระสุรเสียงเรียบๆ                “  วันก่อนหม่อมฉันเข้าพระทัยพระองค์ผิด เป็นเหตุให้ล่วงเกินพระองค์ลงไป ต้องขอประทานอภัยด้วย “                เงียบ...ไร้ปฏิกิริยาหรือสุรเสียงใดตอบรับ !                คนใต้ผ้าห่มแม้ยังคงบรรทมนิ่ง หากแต่ในพระหฤทัยหาได้นิ่งไม่                ความรู้สึกเจ็บในวันนั้นหวนย้อนเข้ามาเป็นละลอก ทุกคำพูด..ทุกสีหน้าและแววตา..ทุกอารมณ์ ยังฝังอยู่ไม่เลือนหาย  พอระลึกถึงก็ให้จุกแค้นแน่นพระอุระจนพระอัสสาสะปัสสาสะติดขัด น้ำพระเนตรปริ่มๆขึ้นมาอีกครั้ง                ‘ขอประทานอภัย’ ?                แค่คำพูดสั้นๆเรียบๆง่ายๆ ก็คิดว่าทำให้คนอื่นเขาหายเจ็บได้หรือ ?                เจ้าชายอาซิคาลอสทรงมีพระดำริอยู่ครู่หนึ่ง จึงรับสั่งต่อ                “  แล้วก็ต้องขอขอบพระทัยที่ได้ช่วยเหลือคนของหม่อมฉันจนหลุดพ้นจากอำนาจแห่งคอธมืด หม่อมฉันยังคงไม่ลืมข้อตกลงระหว่างพวกเรา เมื่อทรงทำงานนี้สำเร็จ หม่อมฉันก็ยินดีที่จะปฏิบัติตามข้อตกลงเหล่านั้นทุกประการ ”                หากคราวนี้แม้ปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาก็ยังคงเป็นความเงียบอีกเช่นกัน                แต่กระนั้น..คนใต้ผ้าห่มก็ดูคล้ายกับเริ่มลังเล พระเนตรกลอกไปมาอย่างครุ่นคิด ทิฐิในตอนแรกเริ่มหลอมละลาย เมื่อนึกถึงว่าอย่างน้อยๆเขาก็ยังคงจดจำคำสัญญาเหล่านั้นได้ เพียงแต่ยังไม่ทันได้ตัดสินพระทัยว่าจะยกโทษให้เขาดีหรือไม่  พระสุรเสียงราบเรียบเย็นชาเหมือนเมื่อครั้งกระโน้นก็พลันลอยเข้ามากระทบพระกรรณ                “  อืม..ไม่ทราบทางเอลลาโกเขาอบรมสั่งสอนเจ้าหญิงกันอย่างไรนะ แต่สำหรับทางเมลาเนียลแล้ว ทรงทราบหรือไม่ว่า กิริยาที่ทรงทำอยู่ในเวลานี้ เขาเรียกว่าเสียมารยาท  เด็กผู้เยาว์เขาไม่นอนคลุมโปงหันหลังคุยกับผู้ใหญ่กันแบบนี้หรอกนะ “                จนได้สินะพระองค์.. จะทรงทำอะไรดีๆให้ตลอดรอดฝั่งไม่ได้เชียวหรือ ? . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 03:58:59

ความคิดเห็นที่ 4 .....................................                ขุ่นตะกอนในพระทัยของคนใต้ผ้าห่มถูกกวนจนข้นคลั่กขึ้นมาทันที  หากคนซึ่งประทับนั่งอยู่ข้างเตียงคล้ายกับรู้และคล้ายกับไม่รู้พระองค์เองว่ากำลังทำอะไรอยู่ ยังคงรับสั่งต่อด้วยสีพระพักตร์เฉยเมย                “  แล้วขอบอกเสียก่อนนะว่า หม่อมฉันไม่เพียงไม่ใจดีเหมือนพระเชษฐาราโอมินของพระองค์ มิหนำซ้ำบางครั้งก็อาจจะดุเข้มงวดไปบ้าง ดังนั้นหากทรงมาเป็นน้องสาวของหม่อมฉัน ก็คงจะต้องปฏิบัติพระองค์อยู่ในโอวาทของหม่อมฉันทุกประการ “                บ้าแล้ว !                เจ้าหญิงน้อยร้องดังๆอยู่ในพระทัย  อันที่จริงความกริ้วได้เริ่มผุดขึ้นมาเป็นริ้วๆ  ตั้งแต่ตอนได้ยินรับสั่งที่ว่า “ กิริยาที่ทรงทำอยู่ในเวลานี้ เขาเรียกว่าเสียมารยาท”  แล้ว  ดังนั้นยิ่งพอสดับฟังว่า จะต้องปฏิบัติพระองค์ให้อยู่ในโอวาทของเขาทุกประการ  พระอารมณ์ก็เดือดเป็นฟองปุดๆขึ้นมาทันที  ตวัดผ้าห่มเปิดออก ชันพระวรกายลุกขึ้นประทับนั่งอย่างรวดเร็ว                “  ใครอยากเป็นพระขนิษฐาของฝ่าบาท ? “                “ งั้นรึ...?”                โอษฐ์หยักสวยได้รูปขยับเป็นรอยแย้มพระสรวล คล้ายยิ้มคล้ายยั่ว  พระพักตร์หล่อเหลาเย็นชาแม้สงบนิ่งแต่ก็สามารถฉายแวว ”กวน” ออกมาได้อย่างประหลาด  เนตรคมทรงอำนาจเวลานี้ก็ยังเปล่งอำนาจราวจะทะลุทะลวงเข้าไปถึงในก้นบึ้งพระหทัยของคนที่ถูกจ้อง จนแทบอยากจะกรีดเสียงร้องดังๆออกมาด้วยความรู้สึกอึดอัดขัดพระทัย                “ เงื่อนไขนี้ทางฝ่ายพระองค์ทรงตั้งขึ้นมาเอง หากไม่ทรงต้องการแล้วอยากจะปฏิเสธ หม่อมฉันก็ยินดีน้อมสนองตามพระประสงค์อยู่แล้ว  ”                เจ้าหญิงน้อยทรงอึ้งไปวูบหนึ่ง เมื่อตั้งพระสติได้ ก็ฉุกพระทัยได้คิดอย่างรวดเร็ว                เกือบไปไหมล่ะ..เกือบหลงกล เข้าทางแผนการของเขาจนได้ !                ‘ บอกได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ ว่าทำอย่างไร... ถึงจะทำให้ทรงหายไปจากชีวิตของหม่อมฉันเสียที ’                เพราะทรงอยากให้หม่อมฉันไปให้ไกลจากพระองค์ใช่ไหม  ถึงได้รับสั่งอะไรมากมายกดดันให้หม่อมฉันเจ็บปวดแล้วหนีไปเสียเอง แล้วเวลานี้พอตัวเองต้องรับผิดชอบกับข้อสัญญาที่เคยตกลงกันไว้  จึงได้ทำเป็นแกล้งรับสั่งยั่วให้หม่อมฉันปฏิเสธข้อตกลงนั้นใช่ไหม ?                เฮอะ.. ถึงแม้หม่อมฉันเคยคิดอยากจะจากไป โดยไม่กลับมาให้พระองค์ได้เห็นหน้าอีกแล้วก็ตาม แต่ขอแสดงความเสียใจด้วย ที่เวลานี้หม่อมฉันเปลี่ยนใจแล้ว อุตส่าห์ลงทุนลงแรงแทบตายคนอย่างไอบิรินไม่ทำงานให้ใครเปล่าๆหรอกนะ                ถึงเวลาที่หม่อมฉันจะขอเอาคืนมั่ง แล้วเราจะได้เห็นดีกันว่าใครแน่กว่าใคร !                เมื่อดำริตกลงพระทัยได้เช่นนั้น จึงตอบกลับไปด้วยพระสุรเสียงและสีพระพักตร์เย็นชาเสมอกัน                “ ใครบอกว่าหม่อมฉันจะปฏิเสธ “                “  อ้อ ?”                “  แล้วขอบอกไว้เสียก่อนนะเพคะ ..”                เน้นพระสุรเสียงทีละคำ ด้วยพระกระแสรับสั่งที่เหมือนคัดลอกจากเขามาแทบจะประโยคต่อประโยค                “  ว่าหม่อมฉันไม่เพียงไม่เรียบร้อยอ่อนโยนเหมือนพระขนิษฐาอาเซนธาเรียของพระองค์  มิหนำซ้ำบางครั้งก็อาจจะดุร้ายเอาเรื่องคนไปบ้าง ดังนั้นหากทรงมาเป็นพี่ชายของหม่อมฉัน บางทีก็อาจจะต้องทรงเหนื่อยพระทัยกันสักหน่อย “                “ งั้นรึ ? “                พระสุรเสียงเหมือนตอบรับเหมือนท้าทาย  ขยี้ต่อมโทสะคนฟังจนกรุ่นๆอยากจะลองดี                “ เสียดายนะเพคะ “                “ เสียดายอะไร ? “                “  ก็ทรงล้มเหลวที่จะขับไล่หม่อมฉันไปน่ะสิ “                “  อ้อ ? “                “  ความจริง..หม่อมฉันเคยคิดอยากจะออกไปให้พ้นจากชีวิตของพระองค์ แต่ตอนนี้..หม่อมฉันเปลี่ยนใจแล้ว เพราะว่าขืนทำแบบนั้นก็เท่ากับติดกับหลงกลแผนการที่พระองค์อยากไล่หม่อมฉันไป “                “ อ้อ.. งั้นรึ ? “                “ ทรงติดหนี้สัญญาไว้กับหม่อมฉัน แล้วหม่อมฉันก็จะอาศัยสิ่งนี้ ตามก่อกวนสร้างความวุ่นวายให้กับพระองค์ไปชั่วชีวิตเลย คอยดูสิ “                เจ้าชายอาซิคาลอสขยับมุมพระโอษฐ์แย้มพระสรวลบางๆ สีพระพักตร์เรียบนิ่งแทบสังเกตพระอารมณ์ไม่ออกว่ากำลังรู้สึกเช่นไร                “ ได้สิ..แล้วหม่อมฉันจะรอดู “                ขยับพระวรกายยืนขึ้นช้าๆ ยื่นพระหัตถ์กดพระวรองค์แบบบางของคนบนเตียงให้นอนลงอย่างอ่อนโยน                “  นอนพักเถอะนะ..”                จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมให้                “  พักเยอะๆ... ตื่นขึ้นมาจะได้มีแรงก่อเรื่องให้หม่อมฉันอีก..ดีมั้ย ? “                 คนที่ล้มพระองค์ลงเอนบรรทม กำลังรู้สึกเคลิ้มกับการเอาใจใส่ของเขาอยู่แล้วเชียว ก็มีอันสะดุดกับประโยครับสั่งในตอนท้าย ถึงกับขบพระทนต์กรอดๆอย่างสะกดกลั้นพระอารมณ์ถึงที่สุด                ไม่ต้องมาท้าทายเลยฝ่าบาท... ขอให้หม่อมฉันมีแรงกว่านี้เถอะ แล้วเราคงได้เห็นดีกันแน่ !                ในพระดำริก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอีกครั้ง หากทว่าก็อย่าหมายจะได้รับการง้องอนจากใครอีกคน                วรองค์สูงสง่าก้าวผละออกมาอย่างเฉยเมย พองับประตูปิดลงก็ยืนประทับนิ่งอยู่เกือบสิบวินาที ก่อนจะเบือนพระพักตร์ไปทางประตูอีกครั้ง แล้วกระตุกยิ้มขึ้นบนมุมพระโอษฐ์อย่างผู้ชนะ                ใครบอกว่าล้มเหลว.. ฉันทำสำเร็จต่างหาก ที่รั้งเธอไว้จนได้ !                  จะว่าไป..มีน้องสาวอย่างเธอก็ท้าทายดีเหมือนกัน                แล้วเรามาดูกันว่า...เธอจะมาปราบฉัน หรือฉันจะปราบเธอกันแน่..ไอบิริน !                                .................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 03:59:44

ความคิดเห็นที่ 5 ....................................                ยานซาปิธัสลูกยามนี้จอดนิ่งสนิทอยู่กลางหุบเขาไม่ไกลจากบ้านพักริมทะเลซึ่งถูกจิตมารอะโกรอนทำลายจนแทบเหลือแต่ซากไปไม่ไกลมากนัก การมาเยือนอย่างลับๆของยานจากนอกโลกลำนี้ดูเหมือนมีชาวทอร์เรียสเพียงคนเดียวที่ล่วงรู้นั่นก็คือเบดิส ซึ่งเวลานี้กำลังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่บนยาน                พวกเขาทั้งหลายอาศัยช่วงเวลาหลังเหตุการณ์ทุกอย่างสงบลง ในการฟื้นฟูทุกสิ่งให้คืนกลับสู่ภาวะปกติอีกครั้ง  สามวันมานี้ความช่วยเหลือจากทางการค่อยมาถึงชาวบ้านที่ประสบภัย  จาร์ ฟิเกอรัส คินซาและอิซัส ซึ่งปลอมตัวเข้าไปในพื้นที่ในการช่วยเหลือเหล่าชาวบ้าน จึงค่อยล่าถอยออกมาปล่อยให้ชาวเวสตูช่วยเหลือกันเองต่อไป                ส่วนอาการบาดเจ็บของมากัสและเบดิสนับว่าดีขึ้นมาจนเกือบหายเป็นปกติ พระพลานามัยของเจ้าหญิงน้อยก็ทรงแข็งแรงขึ้นมาก พอเบื่อที่จะเอาแต่บรรทมอยู่ในห้องจึงออกมาทรงเดินเล่นข้างนอก ระหว่างที่นั่งเซ็งๆอยู่บนโขดหินสูง กินลมชมวิวทะเลอยู่นั้น ก็พลันทอดพระเนตรเห็นร่างสูงๆคุ้นตาของใครบางคนกำลังมุ่งตรงไปทางบ้านพักริมทะเลอย่างรีบร้อนด้วยท่าทางน่าสงสัย                ผู้พันมากัสนี่นา !                เจ้าหญิงน้อยทรงฉุกพระทัยคิด... เขารีบร้อนไปไหนกัน หรือว่าเกิดอะไรขึ้น ?                ดังนั้นจึงแอบเสด็จตามไปดูด้วยอย่างห่างๆ เห็นชายหนุ่มเดินเข้าไปในเรือนหลังที่เคยเป็นที่พักของเขา ค่อยๆผลักเปิดประตูอย่างระมัดระวังเพราะเรือนไม้ถูกทำลายไปบางส่วนจนอาจจะพังลงมาได้ทุกเมื่อ  ครู่ต่อมาเมื่อเดินออกจากเรือนหลังนั้นอีกครั้ง ในมือก็โอบอุ้มห่อผ้าใบหนึ่งออกมาด้วยสีหน้าปิติยินดี                “ นั่น...อะไรน่ะ ?”                เจ้าหญิงน้อยทรงโพล่งถามพลางเคลื่อนพระวรกาย กระโดดเข้าขวางหน้าเขา                  มากัสเลิกคิ้วสูง ทำสีหน้าประหลาดใจที่เห็นทรงปรากฏพระองค์ขึ้นอย่างกะทันหัน                “ อ้าว...ทรงแอบสะกดรอยตามกระหม่อมมาตอนไหน “                “ ฮิฮิ.. เป็นอย่างไร ฝีมือการสะกดรอยของฉันยอดเยี่ยมใช้ได้ใช่ไหม ? “                เจ้าหญิงแย้มพระสรวลย้อนถามเขาอย่างภาคภูมิพระทัย  หากนายทหารหนุ่มกลับแอบยิ้มอย่างขำๆ  อยากจะบอกว่าฝีมือใช้การได้อยู่หรอก แต่คงเอามาใช้กับเขาไม่ได้ ความจริงทั้งหมดนี้เป็นวางแผนการของเขาเอง ที่แสร้งทำตัวน่าสงสัย เพื่อให้พระองค์สะกดรอยตามมาเองต่างหาก นั่นเพราะเห็นอีกฝ่ายนั่งเซ็งๆหงอยๆจึงอยากหาเรื่องชวนเล่นก็เท่านั้น                “ เก่งมากพ่ะย่ะค่ะ.. ทรงพระปรีชายิ่งจริงๆ “                คำชมทำให้เด็กสาวยิ้มแป้นอย่างร่าเริง รีบถลันเข้าไปใกล้ขอดูของในห่อผ้า                “ นั่นอะไรเหรอ.. ในห่อผ้าน่ะ ? “                “  อ๋อ.. ของที่กระหม่อมลืมไว้วันก่อน มัวแต่ยุ่งๆจนเกือบลืมมันไปเลย “                “  อะไร ? “                มากัสจึงคลี่ห่อผ้าออกมาให้ทอดพระเนตร ..สิ่งนั่นก็คือไข่มังกร                คิดไม่ถึงไข่ใบนี้ยังอยู่ดีไม่บุบสลาย  เมื่อสี่วันก่อนที่นี่ถูกความหนาวจัดแผ่เข้าปกคลุมจนทุกอย่างแทบกลายเป็นน้ำแข็ง จึงไม่อาจล่วงรู้ว่าเจ้ามังกรตัวน้อยๆที่กำลังฟักตัวอยู่ข้างในนั้นเป็นอย่างไรบ้าง                “  ฮ้า....ไข่มังกรที่คุณซื้อไว้วันก่อนนั่นเอง... ดีจังที่มันยังปลอดภัย “                “  แต่ก็ไม่รู้ว่าความหนาวเย็นวันก่อน ทำอะไรมันรึเปล่า ว่าจะเอาไปให้จาร์ช่วยใช้เครื่องตรวจดูหน่อย”                มากัสกล่าวอย่างกังวล เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นพ่อมังกรฟักไข่ขึ้นมาจริงๆก็คราวนี้                เจ้าหญิงน้อยทรงยื่นพระหัตถ์วางแตะบนไข่มังกรเบาๆ หลับพระเนตรลงครู่หนึ่ง ก็แย้มพระสรวลออกมาตรัสเบาๆ                “ ฉันสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตน้อยๆที่อยู่ข้างในนี้นะ ฉันคิดว่ามันยังปลอดภัยดีอยู่ “                นายทหารหนุ่มกะพริบตาอย่างแปลกใจ ดูไม่ออกว่าทรงตรัสเล่นๆหรือจริงจัง                “  ทรงสัมผัสได้อย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ ? “                “ เอ่อ.. คือ...”                “  งั้นเรื่องที่ว่า.. ทรงรู้จักมหาเวทพาอิลซุส ก็เป็นเรื่องจริง ? ใครสอนมหาเวทนี้ให้พระองค์หรือ ? “                เจ้าหญิงน้อยค่อยฉุกพระทัยได้คิดว่าพลั้งพระโอษฐ์อะไรบางอย่างออกไป ดังนั้นรีบเฉไฉไปเรื่องอื่น                “ มหาเวทพาอิลซุสอะไรกัน...ฉันก็แค่พูดเล่นกับคุณเท่านั้น  ไปเถอะ พวกเรารีบพาไข่มังกรไปให้ผู้พันจาร์ตรวจกันเถอะ “                มากัสขยับริมฝีปากคิดจะพูดอะไรต่อ แต่สุดท้ายก็กลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงไป นึกในใจ..ยังคงมีเวลาอีกยาวนานให้เขาได้ค้นหา ว่าเจ้าหญิงน้อยแห่งเอลลาโกผู้นี้ ที่แท้พระองค์ยังมีทรงมีความลับและความสามารถใดซุกซ่อนอยู่อีก                ดังนั้นประการแรกที่ต้องทำให้ได้ในเวลานี้ คือการสร้างความไว้วางพระทัย มันคงเป็นสิ่งเดียวที่จะเป็นสะพาน นำไปสู่การค้นหาคำตอบทั้งหมดที่เขาสงสัยได้                ทั้งสองกลับไปที่ยาน เอาไข่มังกรให้จาริโอเธอรัสช่วยใช้เครื่องสแกนตรวจดูข้างในให้ แล้วภาพที่ปรากฏให้เห็นในจอมอนิเตอร์ คือลูกมังกรตัวน้อยๆรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดซึ่งห่อตัวหลับใหลอยู่ในถุงหุ้มใสๆ เส้นกราฟการเต้นของหัวใจอันบ่งบอกถึงสัญญาณชีวิตตีขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกว่ามันยังอยู่ดีปลอดภัย พ่อมังกรพอได้เห็นภาพนั้นช่วยยืนยัน ถึงกับแทบร้องไชโยออกมาด้วยความดีใจ                “ ผู้พันมากัส ผู้พันจาริโอเธอรัส  ฝ่าบาทขอเชิญที่ห้องประชุมตอนนี้...”                เสียงปินปินเรียกดังขึ้นทำให้สองหนุ่มมองสบตากันอย่างงุนงง สองสามวันมานี้เจ้าชายทรงเก็บพระองค์เงียบอยู่แต่ในห้องส่วนพระองค์ แล้วอยู่ๆก็มีรับสั่งเรียกประชุมคาดว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ                “ อย่าทรงแตะต้องอะไรทั้งสิ้นภายในห้องนี้ เข้าพระทัยไหม ? “                จาริโอเธอรัสหันมากำชับเจ้าหญิงน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกสมองกลหลักประจำยาน                “  รับพวกเราไปได้ปินปิน “                ขาดคำ ปล่องละอองสีทองก็โรยตัวลงมาครอบคลุมใส่ร่างของพวกเขาทั้งสอง แล้วสองสามวินาทีต่อมาพวกเขาก็ถูกพาตัวหายไปจากที่ตรงนั้น                ............................................................ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 04:00:31

ความคิดเห็นที่ 6   ............................................................                                ภายในห้องประชุมบนยาน เจ้าชายกับฟิเกอรัสกำลังรออยู่ที่โต๊ะแล้ว                  “ นั่งสิ.. ฉันมีเรื่องอยากถามความเห็นของพวกนาย “                สองนายทหารราชวัลลภผู้เพิ่งมาถึงค้อมตัวถวายความเคารพตามธรรมเนียม ก่อนจะแยกย้ายเข้านั่งประจำที่ สายตาของทั้งสองจับจ้องอยู่ที่กล่องสี่เหลี่ยมแคบยาวซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าพระพักตร์อย่างสงสัย                  “ เรื่องขลุ่ยแห่งไอย์หรือพ่ะย่ะค่ะ ? “                ถึงแม้ว่าฝากล่องจะปิดสนิท แต่ดูจากภาชนะที่บรรจุใส่ ราชวัลลภหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงก็พอจะคาดเดารูปพรรณสัณฐานของสิ่งของข้างในได้ เขาทราบดีว่าสองสามวันมานี้ เจ้าชายทรงขลุกพระองค์อยู่แต่ในห้องกับขลุ่ยเลานี้โดยไม่ออกไปไหน ถึงแม้จะไม่ทราบว่าอีกฝ่ายกำลังทรงคิดทำอะไรอยู่ แต่ก็เชื่อว่านี่คงเป็นเรื่องที่ทรงต้องการใช้พระวิจารณญาณอย่างเงียบๆตามลำพัง เมื่อไม่ทรงเรียกหาพวกเขาก็ได้แต่เฝ้ารออยู่อย่างห่างๆ โดยไม่เข้าไปรบกวน                “ ฉันคิดจะคืนขลุ่ยให้กับเวสตู “                เจ้าชายอาซิคาลอสพลันตรัสขึ้นด้วยพระสุรเสียงเรียบๆ แต่นั่นก็ทำให้ราชวัลลภทั้งสาม ถึงกับสีหน้าตกใจและแปลกใจกันไปตามกัน                ขลุ่ยแห่งไอย์เป็นของวิเศษแห่งเอกภพ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะผ่านทางมาบนดาวทอร์เรียสแล้วพบเจอมันอย่างบังเอิญ จากนั้นได้มาโดยไม่ได้ลำบากยากเย็นอะไรนัก                แต่ว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่เป็นเพราะวาสนาชะตาลิขิตหรอกหรือ ?                แล้วทำไมจะทรงสละมันทิ้งอย่างง่ายดายขนาดนี้ ?                “ ฝ่าบาท...” มากัสอดแย้งไม่ได้  “ พวกเราเดินทางมาที่ดาวดวงนี้โดยไม่ตั้งใจ แล้วจึงได้พบกับขลุ่ยวิเศษเลานี้ นั่นแสดงว่าด้วยเพราะพระบารมีซึ่งมีวาสนาควรคู่กับขลุ่ย พลังแห่งขลุ่ยจึงชักนำพระองค์มาที่นี่ แล้วได้มันมาไว้ในความครอบครอง ถ้าทรงคืนขลุ่ยให้กับเวสตู... ก็เท่ากับเปิดทางให้ผู้อื่นครอบครองของวิเศษสิ่งนี้ไป “                เจ้าชายแย้มพระสรวลตรัสช้าๆ                “ จริงอยู่..นี่คือหนึ่งในเก้าสิ่งวิเศษอันลือลั่นของเอกภพ แต่พวกเราก็เห็นพลังอำนาจของมันแล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ  ถ้าอำนาจของมันจะต้องแลกมาด้วยชีวิตของผู้ใช้มัน  แล้วถ้าฉันเก็บมันไว้โดยไม่ได้ใช้  ของชิ้นนี้ก็หาได้ต่างจากขลุ่ยธรรมดาทั่วไปไม่  อย่างไรก็ตามความสำคัญที่สุดของมันสำหรับที่นี่ คือการได้เป็นสัญลักษณ์แห่งราชวงศ์เวสตู ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้ยิ่งใหญ่อย่างจักรวรรดิเมลาเนียลของพวกเรา แต่อย่างน้อยเขาก็มีศักดิ์ศรีความเป็นผู้นำซึ่งเป็นที่รักและเคารพของประชาชนที่นี่  ...”                สามนายทหารราชวัลลภล้วนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถึงแม้จะไม่ได้รับสั่งอะไรต่อจากนั้น แต่พวกเขาก็ทราบดีว่าทรงมีพระดำริอะไรอยู่                เบดิสซึ่งเป็นอดีตขุนพลแห่งเวสตู  หนึ่งในผู้นำฝ่ายกอบกู้ราชบัลลังก์ยอมกระทำสิ่งที่เสมือนการทรยศ  โดยยกสัญลักษณ์ประจำราชวงศ์เก่าให้พวกเขานำมาใช้ในการช่วยเหลือลูเปอร์เซียส หลังจากภารกิจทุกอย่างเสร็จสิ้นลงแล้ว หากพวกเขาจะนำของวิเศษชิ้นนี้ไปด้วย ก็ดูเหมือนเป็นการช่วงชิงของของผู้อื่นไปอย่างน่าละอายจริงๆ                อันที่จริง..พวกเขาบุกหอมังกรเข้าไปชิงมันมาจากฝ่ายราชวงศ์ใหม่ จะว่าไปก็สิ้นเปลืองแรงกายแรงใจไปไม่น้อย หากคิดจะครอบครองมันไว้จริงๆก็พออ้างเหตุผลได้ แต่คนที่หยิ่งทระนงอย่างเจ้าชาย คงไม่ทรงยอมกระทำเรื่องที่กระทบกระเทือนต่อศักดิ์ศรีแบบนี้อย่างแน่นอน โดยเฉพาะเรื่องของสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสัญลักษณ์แห่งเบื้องสูงที่มีความละเอียดอ่อนทางจิตใจต่อประชาชนชาวเมืองทั้งหลายเหล่านี้                “ ถ้าพวกนายเห็นด้วย ฉันก็จะได้คืนขลุ่ยเลานี้ให้เบดิส เพื่อให้เขาใช้มันระดมผู้จงรักภักดีกอบกู้ราชวงศ์เดิมของพวกเขาต่อไป แล้วพวกเราก็จะได้ออกเดินทางต่อไปตามทางของพวกเรากันเสียที... ระหว่างพวกเรากับเบดิส ก็จะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างต่อกัน ”                ฟิเกอรัสอดถามไม่ได้                “ ทำไมพวกเรา ไม่ช่วยเบดิสกอบกู้บัลลังก์ให้ราชวงศ์เก่าล่ะ ด้วยวิทยาการและขุมกำลังที่พวกเรามี เชื่อว่าคงจัดการกับพวกราชวงศ์ใหม่ได้ไม่ยาก “                “ ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกฟิเกอรัส “                เจ้าชายทรงถอนพระทัยแล้วอธิบายต่ออย่างยืดยาว                “ พวกเราเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นาน ไม่อาจล่วงรู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องราวทั้งหมด เราเพียงเป็นคนผ่านทางไม่ใช่ผู้ตัดสินว่าใครถูกหรือผิด ผู้ปกครองของเวสตู ก็ควรให้ชาวเวสตูเป็นคนเลือก หากกษัตริย์ของเขาไร้คุณธรรมและความสามารถ ประชาชนของพวกเขาก็จะลุกขึ้นมาต่อต้านเอง  แม้เรารู้ว่าเบดิสเป็นคนดี แต่เราก็ไม่อาจจะรู้ว่าบุคคลที่เบดิสรับใช้นั้นเป็นคนเช่นไร  ถ้าหากเราช่วยเบดิสกำจัดราชวงศ์ใหม่..แล้วเกิดเหตุผลที่ราชวงศ์เก่าถูกล้มล้างเพราะเป็นทรราชย์ พวกเราไยไม่ใช่เป็นฝ่ายสนับสนุนทรราชย์ไปด้วย อย่าว่าแต่พวกเราเป็นคนนอก.. พวกเขาจะรู้สึกเช่นไร หากว่าเรายื่นมือเข้าไปยุ่งจัดการเรื่องของพวกเขา  ดังนั้น..ปล่อยให้พวกเราจัดการกับเอง จึงดูแล้วเหมาะสมที่สุด “                มากัสพยักหน้าอย่างเห็นด้วย                “  ทรงทำถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ การมอบขลุ่ยอันเป็นสัญลักษณ์แห่งราชวงศ์เก่าให้เบดิสไป  นั่นถือว่าเป็นการช่วยเหลือพวกเขาแล้ว ส่วนเรื่องราวต่อไปที่เหลือ ก็สมควรให้พวกเขาจัดการกันต่อเอาเอง “                จาริโอเธอรัสก็พยักหน้าตามนั้น โดยไม่ได้กล่าวคำพูดอะไร เจ้าชายค่อยมีรับสั่งว่า                “  ดี.. ในเมื่อพวกนายเห็นด้วย งั้นก็จัดการตามนี้ก็แล้วกัน ฟิเกอรัส..อาการของเบดิสเป็นยังไงมั่ง ? “                “  ระบบในร่างกายเป็นปกติแล้ว คงเหลือแต่บาดแผลภายนอกเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ “                “  ถ้าอย่างนั้น.. นายจงนำขลุ่ยเลานี้ไปมอบให้กับเบดิส แล้วให้คินซากับอิซัส คุ้มครองส่งเขากลับไปฐานที่ตั้งกองกำลังของพวกเขาด้วย ..”                ฟิเกอรัสน้อมรับคำ เจ้าชายค่อยหันมาทางมากัส                “ ทางด้านลูเปอร์เซียสเป็นยังไงมั่ง ? “                คนถูกเรียกชื่อฝืนยิ้มแล้วถอนใจ                “ มันก็ยังนั่งซึมอยู่ตรงนั้นมาสามวันแล้วพ่ะย่ะค่ะ “                “  อย่างนั้นหรือ ? “                เจ้าชายทรงรำพึงพลางหรี่พระเนตรครุ่นคิด                “ เวลาสามวันอาจจะรวดเร็วไปสำหรับการทำใจ แต่การรีบไปจากที่นี่ บางทีอาจจะทำให้เขา ลืมเรื่องร้ายๆต่างๆได้เร็วขึ้นก็ได้ ..เอาเถอะ..แล้วเรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง “                                ..........................................................                 [จบบท] จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 04:01:16

ความคิดเห็นที่ 7       ตอนหน้า จะลงตอนจบนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาติดตาม ส่วนตอนก่อนหน้านี้ ได้ทำการลบออกไป จนเหลือเฉพาะที่ http://my.dek-d.com/lanling/writer/view.php?id=536927 แห่งเดียว ที่สามารถเข้าไปตามอ่านตั้งแต่ต้นเรื่องได้ แล้วสำหรับตอนนี้ ก็ได้ตั้งชื่อตอนเป็นที่เรียบร้อย (อย่างสิ้นคิดสมองตันนิดหน่อย) ว่า   วีรบุรุษจอมจักรวาล ..ตอน พลังแห่งคอธมืด ส่วนเรื่องตอนต่อไป (แต่ว่าไม่ได้ต่อจากตอนนี้) ที่จะนำมาเขียนต่อ คือ.... วีรบุรุษจอมจักรวาล ..ตอน เทพอสูรแห่งโปกาดอน อยากเขียนเรื่องทางฝั่งของ เอซาลอส ที่มีเจ้าหญิงอาเซนธาเรียเป็นนางเอกมั่ง ไว้ถ้าหากว่าเขียนเก็บได้มากแล้ว จะค่อยนำมาโพสต์ลงถนนนักเขียนนะคะ ^__^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 04:08:06

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาแปะครับ จำชื่อเรื่องจากเว็บ jj-book จากคุณ : อนัตตา (doctorwar) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 07:28:29

ความคิดเห็นที่ 9 ลุ้นๆ มาคัสจะมีคู่มั้ยน้อ หรือจะมีลูกมังกรอย่างเดียวแทน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 08:22:23