[อย่าเอาคำว่า"รัก "มากักขังให้"รอ"]

ตี 3 แล้ว......
ฉันตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่ว่างเปล่า
ที่เราเรียกมันว่า "ห้องที่ไร้กาลเวลา"
มืดมิดจนยากแยกความต่างระหว่างวัน และ คืน

ความกว้างของเตียงแค่ 5 ฟุต
แต่ความเหงา ทำให้มันขยายใหญ่เท่าสนามฟุตบอล
ฉันพยามซุกตัวขดอยู่ในผ้านวม
เหมือนสร้างเกราะกำบังให้ตัวเอง
ราวดักแด้น้อยที่ขลาดเขลากลัวการเติบโต ซ่อนซุกอยู่ในรังอุ่น
ไม่กล้ากางกระพือปีกบิน

ผ้านวมแค่ทำให้หายหนาว
แต่ไม่ได้ทำให้ฉันหายเหงาเลยแม้ซักนิดเดียว

ได้กลิ่นคุณ ลอยคละคลุ้งอยู่ จาง จาง
เชื้อเชิญให้ฉันสู่ห้วงพะวงแห่งความคิดถึง
ฉันหลับตา
ฉันสูดลมหายใจ
สร้างภาพหลอกตัวเองว่าอยู่ในอ้อมแขนอุ่น

ที่รัก..คืนนี้คุณอยู่ไหน?

รู้ไหม..
ฉันอ้างว้างเหลือเกินแล้ว...

..


ฉันพาตัวเองหนีมาอยู่ในโลกออนไลน์
หัวเราะครื้นเครงกับคนแปลกหน้า
สร้างความสนิทสนม คุ้นเคย ...พร้อมกับสร้างกำแพง
คอยกั้นไม่ให้ใกล้จนเข้าถึงตัวตนที่แท้จริงได้
ทำเป็นเสแสร้งว่าไม่รู้จักกับความเหงา
ทรมานตัวเองให้เหนื่อยหนักจนถึงเช้า
เพื่อ..จะหลับตาลงโดยไม่ฟุ้งซ่าน..
เพื่อ..ไม่ให้คุณตามไปทำร้ายถึงในความฝัน


"ความเศร้า"คงจะไปทำลายต่อมรับรส
ฉันถึงไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความอร่อย
ไม่สิ..แม้แต่ความรู้สึก "อยากกิน" ฉันก็ไม่มีเลยแม้แต่น้อย

แต่กระเพาะอาหารยังคงคำราม ประกาศความต้องการของมันอย่างซื่อสัตย์
ฉันทำได้ก็แค่...ทำให้มันสงบลงตามหน้าที่
...กันตาย ไปวัน วัน

น่าแปลกนะ..ที่ฉันไม่ได้ร้องไห้ออกมา
ทั้งที่ฉันควรจะคร่ำครวญ ฟูมฟายให้มากกว่านี้
หนังที่สามารถคาดเดาตอนจบได้ และฉันเตรียมใจไว้บ้างแล้ว..
จริงหรือเปล่า? ฉันไม่แน่ใจ
หรือฉันแค่หลอกใครต่อใครว่าเข้มแข็ง
หลอกได้แม้กระทั่งตัวเอง

บางที..ฉันอาจเก็บกด และอดทนมากเกินไป



....

ระหว่างเที่ยวท่องในโลกออนไลน์
ฉันได้รู้จักเข้ากับเพลง เพลงหนึ่ง
หัวใจที่ถูกตรึงไว้กับหลักประหาร
ถูกฟันฉับให้ตายลงในดาบเดียว
ความเข้มแข็งจอมปลอมถูกทำลายไม่เหลือซาก
น้ำใสทะลักไหลออกจากตา..ราวจงใจประจารความอ่อนแอ
ฉันร้องไห้
ฉันร้องไห้
ฉันร้องไห้
ปล่อยเสียงสะอื้นคลอกับเสียงเพลงอย่างปวดร้าว
พร้อมกับรู้สึกโล่งในอกอย่างประหลาด
ฉันร้องไห้ช้าไปหรือเปล่านะ?


ใครหนอเขียนเพลงนี้?
ราวคนรู้จักเอาความรักของฉันไปเขียนเป็นเพลง

ที่รัก..นี่คือเพลงนั้น
ฟังนะ..แล้วยอมรับซะ..ว่ามันคือ "ความจริง" ของเรา

[จากคนหนึ่ง ถึงอีกคน]


คนนึงอยากจะรู้ .. อีกคนไม่อยากให้ถาม
คนนึงคอยวิ่งไล่ตาม .. อีกคนก็เดินหนีไป
คนนึงคอยตรงนี้ .. อีกคนไปอยู่ที่ไหน
คนนึงบอกว่าเหงาใจ .. อีกคนว่าน่าระอา



คนนึงอยากไปหา .. อีกคนก็กลับห่างหาย
คนนึงอยากนั่งใกล้ใกล้ .. อีกคนไม่ยอมสบตา
คนนึงโทรทุกครั้ง .. อีกคนไม่เคยโทรหา
คนนึงแบกรักเต็มบ่า .. อีกคนไม่รับอะไร



*คนนึงหาเรื่องคุย .. อีกคนนึงหาเรื่องวาง
คนนึงทำแทบทุกอย่าง .. อีกคนไม่เคยสนใจ
คนนึงคิดถึงกัน .. อีกคนนึงคิดถึงใคร
ขณะคนนึงรักมากมาย .. แต่อีกคนทำไมน้อยลง



คนนึงบอกว่ารัก .. อีกคนไม่อยากจะรู้
คนนึงยังเหมือนเดิมอยู่ .. อีกคนทำไมเปลี่ยนไป
คนนึงห่วงเสมอ .. อีกคนยังห่วงอยู่ไหม
คนนึงยังนั่งร้องไห้ .. อยากรู้หัวใจอีกคน



(ซ้ำ *), (ซ้ำ *)



คนนึงคิดถึงกัน .. อีกคนนึงคิดถึงใคร
ขณะที่ฉันรักมากมาย .. แต่ว่าเธอทำไมน้อยลง



การโกหกที่โหดร้ายที่สุดในโลก

คือการโกหกว่า...รัก!!

เราทั้งสองคนต่างก็ขี้โกหกด้วยกันทั้งคู่

เธอ....โกหก ฉัน
ฉัน.....โกหก ตัวเอง!!








PART 2

......

ฉันยังนั่งจมอยู่ในมายาออนไลน์
นี่เวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
ฉันก็ไม่รู้ได้...
เข็มวินาทีของคนเศร้าโศก เดินช้ากว่าคนปกติเสมอ
อาหารได้ตกถึงท้องชั้นมื้อสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ?
น้ำลายในคอมันเหนียวและขม
นี่ฉันดื่มน้ำครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?
ฉันจำเรื่องเหล่านี้ไม่ได้เลยจริง ๆ
..

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเธอ
สัญญานบอกว่าเครื่องได้ถูกเปิดแล้ว หลังจากที่ถูกปิดไว้ตลอดคืน
..
แต่ไม่มีคนรับสาย..
ผลลัพธุ์จากการโทรครั้งที่ 10 ก็ เหมือนเดิม
..
ฉันเริ่มร้องไห้
ขว้างมือถือทิ้งอย่างเสียสติ
บางที..ฉันก็เกลียดเทคโนโลยีเสียจริง ๆ
ถ้าโทรศัพท์ไม่โชว์เบอร์
ถ้าเธอไม่รู้ว่าเป็นฉัน
เธอจะรับสายนี้มั้ย?

ถ้าฉันใกล้ตาย และโทรมาขอความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน..
ฉันก็คงตายเปล่าไปแล้ว..ใช่ไหม?

..

กลางวันก็บอกว่าเวลางาน
กลางคืนก็บอกว่าเวลานอน
วันหยุดก็บอกว่าจะพักผ่อน
มีแค่คำอ้าง ที่ใช้ผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อย ๆ
"เธอกำลังหนีอะไรอยู่..ที่รัก?"
หนีความจริง?
หนีความผิด?
หรือแค่...หนีฉัน?

ถ้า...
ความรัก ไม่หลงเหลืออยู่ในความผูกพัน
ถ้า..
ฉันไม่เหลือตัวตนใน..ความรัก
ก็จงเผชิญหน้า และพูดกับฉันอย่างตรงไปตรงมา
ใช้คำว่าลาตัดขั้วหัวใจ ให้ฉันตายไปในดาบเดียว
ยังพอใจ เสียกว่า เอาคำว่ารัก มากักขังให้ "รอ"
ที่ไม่รู้วันสิ้นอวสาน....


แสดงความอ่อนโยนครั้งสุดท้าย..ด้วยการทำร้ายฉันซักทีเถอะที่รัก..

จากคุณ	: แม่มดราตรี
เขียนเมื่อ	: 27 ก.ย. 52 04:32:48