ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 21 สมชาติแอบชำเลืองมาทางด้านหลังรถบ่อยๆ เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดคีรีจึงมีสีหน้าเหมือนกับคนที่ครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ในห้วงเวลานี้น่าจะมีจิตใจปลอดโปร่งและผ่อนคลาย ด้วยอะไรๆ ก็ดูเข้าที่เข้าทางไปทั้งหมด งานการที่เจ้านายรับผิดชอบอยู่ก็ประสบความสำเร็จเกินคาด มิหนำซ้ำการให้สัมภาษณ์ออกรายการสดวันนี้ก็ทำได้ดี ไม่มีข้อติดขัด เขาลอบส่งภาษาใบ้ถามนายสมบูรณ์คนขับรถ ซึ่งก็ได้คำตอบเป็นภาษาใบ้เช่นกันกลับมาด้วยการสั่นศีรษะ ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะขนาดตัวเขาเองซึ่งแทบจะเป็นเงาตามตัวของคีรียังไม่รู้ แล้วจะมีใครในโลกนี้อีกที่รู้ สิ่งที่สมชาติไม่รู้อีกประการหนึ่งก็คือ ภายใต้กิริยานั่งนิ่งขึงของคีรีนั้น ในจิตใจกลับว้าวุ่นกระวนกระวาย ถ้าไม่ได้ติดว่านั่งอยู่ในรถ คงเดินวนเวียนไปมาไม่รู้จบแน่ มือของเขาแตะอยู่ที่กระเป๋าด้านในของสูทตลอดเวลา ด้วยเหตุที่ว่า... โทรศัพท์มือถือของเขาอยู่ตรงนั้น คีรีกำลังเฝ้ารอการติดต่อมาจากใครบางคน เสียงโทรศัพท์ดังลั่นชนิดที่ว่าทั้งนายสมบูรณ์และสมชาติที่นั่งอยู่ตอนหน้ารถสะดุ้งสุดตัว คีรีเลือกและตั้งเสียงเรียกเข้าให้ดังมากที่สุดเท่าที่คุณสมบัติของโทรศัพท์รุ่นนี้จะทำได้ ราวกับว่าถ้าเสียงเบากว่านี้แล้วจะไม่ได้ยิน คีรีรีบหยิบโทรศัพท์มากดรับแล้วยกขึ้นแนบหูทันที “คุณน้ำ...” เสียงทางฝ่ายโน้นพูดมาเจื้อยแจ้ว ทว่าสีหน้าของคนรับสายซึ่งปีติยินดีถึงขีดสุดกลับค่อยๆ สลดลง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ “ขอโทษครับ คุณคงโทรผิดแล้ว ที่นี่ไม่มีคนชื่อนั้นครับ” ยังไม่ทันที่คีรีจะเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก็มีเสียงเรียกเข้าครั้งใหม่ ทว่าคราวนี้กลับตัดสายไปอย่างรวดเร็ว คีรีพลิกโทรศัพท์ดูหน้าจอเนือยๆ คงจะโทรผิดอีกตามเคย คนผิดหวังถอนหายใจยาว เขาคงจะตั้งความหวังมากไป เธออาจจะไม่ได้ดูรายการนี้ หรือว่าดูแล้วก็ปล่อยเลย ไม่ได้สนใจใดๆ คำพูดประโยคสุดท้ายตอนท้ายรายการเป็นแค่ความหวังลมๆ แล้งๆ เท่านั้น สายธารมองโทรศัพท์ในมือด้วยใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอเพิ่งโทรหาคีรีเมื่อสักครู่ หากด้วยความไม่มั่นใจในตัวเอง จึงกดทิ้งไปเสียก่อน... เธอจะเริ่มต้นด้วยคำพูดใดก่อนดี ‘ขอโทษ’ ที่เข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นคนไม่จริงใจในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์หรือ ‘ตัดพ้อ’ ที่เขาไม่ทำตามสัญญาว่า จะมาหาเธอในวันนั้น ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ถ้าสายตาของสายธารเป็นไฟ โทรศัพท์ก็คงจะไหม้เป็นจุล เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วระบายออกมาแรงๆ ก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เสียงเรียกเข้าดังขึ้น คีรีมองด้วยสายตาเย็นชา ไม่กระตือรือร้นอีกแล้ว หากพอรับสาย ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความดีใจ คราวนี้ไม่ผิดแน่... คนที่เขารอ “คุณน้ำ... ใช่คุณน้ำจริงๆ หรือครับนี่” คีรีละล่ำละลักถาม แม้ทางโน้นจะบอกชื่อตัวเองมาก่อนแล้ว “คุณดอย... สบายดีหรือเปล่าคะ” สายธารไม่เลือกทั้ง ‘ขอโทษ’  และ ‘ตัดพ้อ’ เธออยากให้ความผิดซึ่งเกิดจากเธอและเขา สูญสลายไปไม่ต้องมาเอ่ยรื้อฟื้นกันอีก “สบายดีครับ คุณน้ำ เอ่อ... ผมขอโทษ ที่ผิดนัด ผมมีความจำเป็น...”   “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้ำไม่ได้โกรธ” คีรีถอนหายใจโล่งอกเมื่อได้ยินคำนี้ “ว่าแต่ว่า คุณน้ำยังอยากฟังคำตอบอยู่หรือเปล่าครับ” “ไม่จำเป็นค่ะ” สายธารคิดอย่างที่พูดจริงๆ เพราะไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เขาจะคิดอย่างไรต่อผู้หลบหนีภัยสงครามซึ่งมาพึ่งแผ่นดินไทยนั้น มันไม่ได้สำคัญที่คำพูด หากการกระทำที่แสดงออกมา พิสูจน์แล้วว่าคีรีไม่ใช่คนจิตใจคับแคบ ทว่าคำว่า ‘ไม่จำเป็น’ ชายหนุ่มกลับตีความไปในทิศทางตรงกันข้าม เขาคิดว่าเธอไม่ให้อภัยในความผิดพลาดครั้งนั้นแล้ว “คุณน้ำ... ผมขอโทษ” “น้ำบอกแล้วไงคะว่าไม่ได้โกรธ ที่บอกว่าไม่จำเป็นนั้นเพราะว่า...” สายธารพอจะเข้าใจความคิดของคีรี แต่เธอจะบ่งบอกความรู้สึกของเธอได้อย่างไรกัน “เอาเป็นว่า เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะคะ” คีรีแทบจะร้องไชโยออกมาดังๆ ทว่าเพื่อความแน่ใจในคำพูดที่ได้ยิน “คุณน้ำอยากเจอผมไหมครับ” สายธารถึงกับอึ้ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะถามอะไรอย่างนี้ เธอนิ่งอยู่นานกว่าจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “นั่นต้องถามคุณดอยแล้ว” “ถ้าอย่างนั้น ออกมาพบผมเดี๋ยวนี้เลยนะครับ” เสียงของคีรีรัวและเร็วเหมือนใจ “ที่ไหนดีครับ” คำพูดที่ได้ยินเรียกรอยยิ้มครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ได้จากสายธาร “แหม... ใจร้อนขนาดนั้นเลยเหรอคะ” คีรียิ้มกว้าง ก่อนพูดอย่างมั่นใจ “ผมรอที่จะพบคุณน้ำมานานจนไม่อยากจะรอต่อไปอีกแล้วครับ” แล้วสมชาติก็งุนงงเป็นคำรบสอง เมื่อจู่ๆ คีรีก็บอกให้นายสมบูรณ์จอดรถ หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ โดยยังไม่ได้กดปุ่มวางสายเลยด้วยซ้ำ “น้าบูรณ์ ช่วยจอดรถด้วยครับ ผมจะลง” นายสมบูรณ์เองก็งงที่เจ้านายให้จอดรถอย่างกะทันหันโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า แต่เมื่อเป็นคำสั่ง เขาก็ต้องปฏิบัติตาม ไฟเลี้ยวด้านซ้ายสว่างวาบพร้อมๆ กับคำถามของสมชาติ “คุณดอยจะไปไหนหรือครับ” “ไปธุระนิดหน่อย” คีรีตอบ พร้อมกับถอดสูทปลดไท “ไปธุระ...” สมชาติพูดเบาๆ กับตัวเอง แล้วกล่าวกับเจ้านาย “ให้เอารถไปส่งก็ได้นี่ครับ จะได้รอรับกลับด้วยเลย” “ไม่ต้องหรอกพี่ชาติ ผมไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ เสียเวลาเปล่าๆ” คีรีบอกแล้วเปิดประตูเมื่อรถจอดสนิท เขาก้าวขาจะลง ทว่าสมชาติทักไว้ก่อน “แล้วจะให้ผมเรียนคุณหญิงว่าคุณดอยไปไหนครับ” คีรีครุ่นคิดเพียงเสี้ยววินาทีก็ตอบ “ไปหาเพื่อน ไม่ได้เจอกันนานแล้ว คิดถึงแทบแย่” แล้วร่างสูงก็ก้าวลงจากรถ ในขณะที่สมชาติกับสมบูรณ์หันมามองหน้ากัน คนเป็นเลขานุการยักไหล่ก่อนบอกคนขับรถ “ขับช้าๆ นะพี่บูรณ์ เดี๋ยวเราจะสะกดรอยตามเจ้านายกัน” “เอางั้นเหรอ” นายสมบูรณ์ทำหน้าเหลอหลา “เอางั้นสิ” สมชาติพยักหน้า การกลับไปบ้านโดยไม่มีคีรีกลับไปด้วย มีหวังถูกคุณหญิงพัชรีบ่นจนหูชาแน่ แต่ถ้ามีคำชี้แจงว่าคีรีไปไหน และพบกับใคร ก็อาจจะพอเอาหูทวนลมได้นิดหน่อย ลำพังไปบอกว่า ‘ไปหาเพื่อน’ อย่างที่เจ้าตัวกล่าวนั้น น่าจะไม่เพียงพอ และที่สำคัญ... เขาไม่เชื่อ แม้จะไม่ได้ตั้งใจฟังทุกคำพูดของคีรีที่คุยโทรศัพท์เมื่อสักครู่ แต่ก็พอฟังออกว่าเจ้านายกำลังคุยกับผู้หญิง เธอมีความสำคัญอย่างไร เจ้านายถึงได้ผลุนผลันตัดสินใจรีบไปหาอย่างนี้ มิหนำซ้ำยังไม่ให้ไปส่งเสียด้วย นี่ถ้าคุณหญิงรู้เข้า... เป็นเรื่องใหญ่อีกแล้ว โชคดีที่รถติดไฟแดง สมชาติซึ่งหันมามองข้างหลังจนคอแทบเคล็ดจึงเห็นคีรีเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถแท็กซี่ จึงรีบบอกรูปพรรณสัณฐานแก่นายสมบูรณ์ “เจ้านายขึ้นรถสีเขียวเหลือง พี่บูรณ์ขับช้าๆ นะ ให้แซงไปแล้วค่อยตาม” “แท็กซี่สีเขียวเหลือง” นายสมบูรณ์ทวนคำขมวดคิ้ว “มีตั้งโกฏิคัน แล้วผมจะขับตามคันไหน” “เอาน่า... พอไฟเขียวแล้วรักษาเลนกลางไว้ เดี๋ยวรถคันนั้นแซงขึ้นมาแล้วผมบอกเอง” นายสมบูรณ์ทำตามที่สมชาติบอก เขาขับช้าเสียจนรถคันหลังกดแตรดังลั่น สักพักสมชาติก็ตะโกน “คันนั้น พี่บูรณ์ ตามไปเลย” ทั้งคู่จ้องทะเบียนรถแท็กซี่ตาเขม็ง พร้อมกับจดจำไว้ในใจชนิดไม่ให้พลาด นายสมบูรณ์เหยียบคันเร่งตามไปติดๆ จนสมชาติต้องร้องเตือน “อย่าใกล้นักสิพี่บูรณ์ ประเดี๋ยวเจ้านายรู้ตัว” พอนายสมบูรณ์ผ่อนคันเร่ง พักเดียว รถแท็กซี่ก็ห่างไปไกลลิบ “ว้า... เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก พี่บูรณ์... เร็วกว่านี้ได้ไหม” นายสมบูรณ์ขับรถไปเกาหัวไปบ่นพึมพำ “จะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวให้ช้า เดี๋ยวให้เร็ว” สมชาติเพ่งมองจนตาแทบปะทุ เขาต้องคอยบอกตามเส้นทางที่รถแท็กซี่คันนั้นแล่นไปตลอดเวลา และในที่สุด... “หายไปไหนแล้ว” คนบอกทางโวยวายลั่นรถ นายสมบูรณ์หันมาสบตาแล้วส่ายหน้าก่อนพูดสั้นๆ “ไม่รู้” สมชาติทำตาปริบๆ แล้วยื่นหน้าไปแทบชิดกระจก สอดส่ายสายตาไปมา “เลี้ยวซ้าย” เขาลงความเห็น ทว่านายสมบูรณ์แย้ง “ไม่เห็นมีรถเลี้ยวซ้ายเลย ไม่ตรงไปก็ต้องเลี้ยวขวา” “งั้นเลี้ยวขวา” สมชาติตัดสินใจใหม่ อีกห้านาทีต่อมา ทั้งสองก็ได้ข้อสรุปตรงกัน “หลง” ----มีต่อ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 12:53:50

ความคิดเห็นที่ 2 . สายธารเดินดูหนังสือในร้านบนห้างสรรพสินค้าฆ่าเวลาระหว่างรอคีรี เธอพลิกหนังสือเล่มโน้นที เล่มนี้ที เหมือนกับตัดสินใจไม่ถูกว่าจะซื้อเล่มใด ทั้งๆ ที่สมาธิของเธอไม่ได้อยู่กับสิ่งตรงหน้าหรือรอบข้างเลย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายสัปดาห์ จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ เวลายิ่งผ่านไปใจก็ยิ่งสั่นระรัว สายธารหยิบหนังสือจากชั้นวางด้านล่างขึ้นมาดู พอเงยหน้าเธอก็พบกับคนที่รอ “คุณน้ำ...” หนังสือเล่มนั้นหลุดร่วงลงจากมือทันที เท่านั้นยังไม่พอ ขณะที่เธอไขว่คว้ามันกลับหล่นไปถูกชั้นวางหนังสือขายดี จนทำให้หนังสือที่ตั้งโชว์ไว้นั้นหล่นลงมากระจัดกระจายท่ามกลางสายตาของผู้คนในร้าน “จะเหมาหมดก็ค่อยๆ หยิบก็ได้ครับ” คีรียิ้มกว้างพร้อมก้มลงช่วยเก็บ ทั้งสองคนมือไม้สั่นไม่ต่างกัน “มาไม่ให้ซุ้มให้เสียง น้ำตกใจหมดเลย” สายธารแก้ตัวทั้งที่ฟังไม่ค่อยขึ้นเท่าไร เธอเองก็รู้ว่าเขาไม่ได้โผล่พรวดเข้ามาสักหน่อย “คุณน้ำจะซื้อเล่มไหนบ้างครับ” คีรีถามหลังจากช่วยกันวางหนังสือลงตามที่เดิมของมัน ในมือของเขายังถืออยู่อีกสองสามเล่ม “ไม่ซื้อหรอกค่ะ” “อ้าว...” คนงงวางหนังสือลงแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยที่มีผมสั้นติดหนังศีรษะของตนเอง “แล้วทำไมนัดผมที่ร้านหนังสือล่ะครับ” คราวนี้คนงงกลายเป็นสายธาร “ไม่นัดที่ร้านหนังสือแล้วจะนัดที่ไหน” “ก็อย่างเช่น...” คีรีมองผ่านกระจกใสบานใหญ่ออกไปข้างนอก “ร้านอาหารหรือไม่ก็ร้านกาแฟ” “น้ำไม่ได้หิวนี่คะ หรือว่าคุณดอยหิว” “แต่คุณน้ำก็ไม่ได้ซื้อหนังสือเหมือนกันนี่” “ไม่ได้ซื้อแต่ก็เดินดูได้ค่ะ” สายธารหัวเราะเสียงสดใส “ร้านอาหารหรือร้านกาแฟที่คุณดอยว่า เขาไม่ให้เดินเข้าไปดูเฉยๆ หรอก” คีรีหัวเราะตาม ตรรกะของเธอตรงเผง แต่ค่อนข้างจะไม่เหมือนคนทั่วไปที่มักนัดกันที่ร้านอาหารหรือร้านเครื่องดื่ม ทั้งๆ ที่ไม่ได้หิว เพียงแต่เมื่อสั่งอาหารมาแล้วสมารถนั่งได้นานๆ เท่านั้น “คุณน้ำไม่ได้ซื้อหนังสือ ผมก็ไม่ซื้อ” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นสูง ไม่เข้าใจในความหมาย แต่พอได้ยินประโยคต่อมาก็ถึงบางอ้อ “ตอนนี้ผมหิวแล้ว” ในเมื่อเขาปฏิบัติตามเธอ เธอก็ควรจะปฏิบัติตามเขาเหมือนกัน ทว่าเมื่อมาอยู่ในร้านอาหารจริงๆ คนบอกว่าหิวกลับเอาแต่นั่งจ้องหน้าคนนั่งตรงกันข้าม “คุณดอยคะ” สายธารวางช้อนส้อมของเธอลง “อาหารที่สั่งมาเย็นหมดแล้วค่ะ” คีรีเหลือบตาลงมองจานบนโต๊ะ แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าสายธารต่อไป “คุณดอยคะ” สายธารส่งเสียงเตือนอีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เหมือนเสียดายเต็มที คว้าช้อนส้อมมาตักอาหารจะส่งเข้าปาก “คุณดอยคะ” หญิงสาวยังพูดคำเดิม “อะไรอีกหรือครับ ก็ผมกำลังจะกินแล้วไง” สายธารมองหน้าเขาแล้วเลื่อนลงมาที่ช้อน ทำให้คีรีมองตามแล้วเขาก็ใจหายวาบ ถ้าเธอไม่ทักไว้ ป่านนี้พริกขี้หนูครึ่งเม็ดนี้คงอยู่ในปากของเขาแล้ว “กินเผ็ดไม่ได้แล้วยังสั่งสปาเก็ตตี้ขี้เมามาอีก” สายธารพูดอย่างขัดใจ แล้วถือวิสาสะเอื้อมมือเลื่อนจานอาหารของเขามาตรงหน้าเธอ ก่อนที่คีรีจะถามอะไร ช้อนและส้อมก็ถูกเธอคว้าไปอีก “ผมยังไม่ได้กินเลย” ชายหนุ่มอุทธรณ์ ในขณะที่หญิงสาวค้อนขวับ “แล้วใครบอกว่าน้ำจะแย่งมาคะ” ปากของเธอพูด ในขณะที่มือเริ่มใช้ช้อนส้อมเลือกเขี่ยพริกมาวางไว้บนขอบจาน ก่อนที่จะเลื่อนคืนให้เขาพร้อมกับช้อนส้อม “อ้ะ... ทีนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะตักพริกอีกแล้ว” คีรีมองจานสปาเก็ตตี้ขี้เมาสลับกับใบหน้าของสายธารอยู่หลายรอบก่อนพูดออกมา “น้ำ...” “อะไรนะคะ...อ๋อ” สายธารหยิบขวดน้ำมาเทใส่แก้วให้คีรี “ไม่ใช่ครับ” คีรีเอามือดันแก้วออกไปห่างตัว “ผมเรียกชื่อน้ำ” หญิงสาวกะพริบตาอยู่นานกว่าจะเข้าใจ “อ้อ... เรียกน้ำทำไมเหรอคะ” คีรีวางแขนลงบนโต๊ะ ตามองสายธารตั้งอกตั้งใจพูด “ผมว่าไหนๆ เราก็คบกัน... เป็นเพื่อนแล้ว ก็ไม่น่าจะต้องเรียกคุณโน่นคุณนี่อีกนะครับ” สายธารแทบจะกลั้นหายใจตรงที่เขาเว้นวรรคก่อนหลุดคำว่าเพื่อนออกมา เธอไม่รู้ว่าเขาตั้งใจทอดจังหวะหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ เธออยากให้เขาพูดซ้ำอีกครั้ง เผื่อว่าครั้งใหม่จะไม่เหมือนเดิม “ตกลงไหมครับ” คีรีย้ำคำเมื่อเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไป “ถ้าอย่างนั้นน้ำก็ต้องเรียกว่า ดอยเฉยๆ ใช่ไหมคะ” “ใช่ครับ” ชายหนุ่มรีบตอบทันที “ผมก็เรียกน้ำเฉยๆ เห็นมั้ยดูสนิทสนมกันกว่าเดิมตั้งเยอะ” สายธารสบตาเขาแล้วยิ้มสดใสเช่นเคย ย้อนไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เธอยังไม่คิดเลยว่า คนที่เคยรู้จักซึ่งห่างเหินไปเพราะเหตุผลบางประการ จะกลับมาสานต่อมิตรภาพได้ถึงเพียงนี้ โทรศัพท์ในมือที่จ้องแล้วจ้องอีกเกือบไม่ได้ใช้งาน สิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่การที่เธอให้โอกาสแก่เขา หากเป็นเพราะ... เธอให้โอกาสตัวเอง ------------- จบบทที่ 21 ------------- ----ต่อบทที่ 22 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 12:55:38

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 22 สมชาติกลับมาบ้านคุณหญิงพัชรีด้วยสภาพใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขานึกถึงภาพตนเองไปนั่งจ๋องอยู่ต่อหน้าคุณหญิงซึ่งกำลังบ่น โทษฐานปล่อยให้คีรีไม่กลับบ้าน และยังไม่ทราบสาเหตุอีกต่างหาก สมชาติสบถเบาๆ เป็นเพราะมั่นใจว่าจะสามารถสะกดรอยตามเจ้านายไปได้แท้ๆ จึงเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น แต่พอเห็นโรงรถแล้วก็ใจชื้น คุณหญิงพัชรีกำลังมีแขกมาเยี่ยม ถ้าจะถูกต่อว่าก็คงไม่ใช่เวลานี้ คนกลัวถูกทำโทษเดินจรดปลายเท้าทั้งๆ ที่ไม่จำเป็น เขาค่อยๆ เหลียวซ้ายแลขวาระแวดระวังภัยเต็มที่ พอเห็นหน้าแขกผู้มาเยือนก็เย็นวาบไปทั้งตัว คุณศุภมาสนั่งปั้นยิ้มจีบปากจีบคอคุยกับคุณหญิงพัชรี ส่วนที่นั่งข้างๆ นั้นคือหญิงสาวแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด ชนิดผู้ชายเห็นแล้วต้องมองเหลียวหลัง ทว่าตอนนี้สมชาติกลับไม่กล้ามอง ด้วยจุฑามาศนั้นกำลังปั้นปึ่งหน้าหงิกหน้างอได้ที่ทีเดียวเชียว “อ้าว... สมชาติมาพอดี ไปบอกตาดอยว่าคุณอาศุภมาสกับน้องจุ๊บมาหา” “คุณพี่ค่ะ คุณพี่ศุภมาส” นางศุภมาสรีบแย้งแล้วยิ้มหวานให้สมชาติ แต่ฝ่ายนั้นไม่มีแก่อกแก่ใจรับฟัง ด้วยขวัญกำลังกระเจิดกระเจิง “เอ่อ...” สมชาติยืนหันรีหันขวางไม่รู้จะพูดหรือทำอย่างไรดี จนถูกผู้เป็นเจ้านายเตือน “เอ้า... ก็ไปตามมาเสียทีสิ มัวแต่เงอะงะอยู่ได้” “เอ่อ...” สมชาติกลายเป็นคนใบ้ ยกมือยกไม้วุ่นไปหมด แล้วเขาก็ตัดสินใจทรุดตัวลงเดินเข่าเข้าไปหาคุณหญิงพัชรี ก่อนพูดเบาราวเสียงกระซิบ “คุณดอยไม่ได้กลับมากับผมครับ เห็นบอกจะไปธุระ” “อ้าวเหรอ...” น่าแปลกที่นอกจากคุณหญิงพัชรีจะไม่ตำหนิเขาแล้ว ยังดูคลับคล้ายกับว่านางโล่งอกโล่งใจอะไรอย่างนั้น “ตาดอยไม่อยู่ค่ะ ไปธุระด่วน สงสัยจะกลับค่ำๆ” คุณหญิงพัชรีบอกต่อแขกผู้มาเยือนชนิดที่สมชาติได้ยินแล้วอ้าปากค้าง ประโยคหลังเขาไม่ได้พูดสักหน่อย “กลับค่ำๆ เชียวหรือคะ” นางศุภมาสทวนถาม ซึ่งคุณหญิงพัชรีก็ยืนยันหนักแน่น “ค่ะ กลับค่ำๆ หรือบางทีอาจจะดึกๆ เลยก็ได้” สองแม่ลูกได้ยินเจ้าของบ้านพูดดังนั้นก็ลังเลใจ ในตอนแรกว่าจะอยู่รอ แต่ถึงขนาดกลับค่ำๆ คงจะไม่ไหว “เรากลับกันก่อนดีไหมลูก ไว้วันหลังค่อยมาแสดงความยินดีกับพี่เขาก็ได้” ทั้งคุณหญิงพัชรีและสมชาติเตรียมตัวจะลุกขึ้นยืนเพื่อส่งแขก ทว่าจุฑามาศกลับนั่งเฉยพร้อมตอบเสียงเย็นชา “ไม่ค่ะคุณแม่ จุ๊บจะรอจนกว่าจะเจอพี่ดอย พี่ดอยออกทีวีวันนี้ แล้วจะให้มาแสดงความยินดีวันอื่นได้ยังไงกันคะคุณแม่” จุฑามาศสะบัดเสียงไปทางมารดา แล้วสะบัดหน้ามาทางคุณหญิงพัชรี “จุ๊บอุตส่าห์มารอทั้งที ก็น่าจะได้เจอกับพี่ดอย จริงไหมคะคุณป้า” คุณป้าทำหน้างงๆ แต่ก็ยิ้มตามมารยาท “ก็แล้วแต่หนูจุ๊บเถิดจ๊ะ แต่ป้าเกรงว่าเจ้าดอยมันจะกลับมาดึกดื่น หนูจะเก้อเสียเปล่าๆ” “ไม่เป็นไรค่ะ จุ๊บนอนรอก็ได้” คราวนี้ต่อให้รักษามารยาทอย่างไร คุณหญิงพัชรีก็ยังมีสีหน้าแปรเปลี่ยน จนนางศุภมาสต้องรีบกลบเกลื่อน “น้องจุ๊บพูดเล่นนะคะ แหม... เด็กๆ สมัยนี้มีอารมณ์ขัน” นางพูดพลางหยิกสะโพกลูกสาวเพื่อห้ามปราม เพราะฝ่ายนั้นทำท่าจะไม่หยุดพูด “อ๋อเหรอคะ ดิฉันก็นึกแล้วว่าหนูจุ๊บต้องพูดเล่น” คุณหญิงพัชรียกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ ส่วนสมชาติฟังๆ แล้วกลุ้มใจแทบตาย เขาเห็นฤทธิ์แม่สาวน้อยคนนี้แล้วตั้งแต่วันงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งของคีรี วันนี้โชคดีเหลือเกินที่ไม่ถูกดุ เป็นเพราะสองแม่ลูกคู่นี้มาเยี่ยมมาเยือนผู้เป็นเจ้านาย ทว่าเขานึกภาวนาขออย่าให้คีรีรีบกลับมาบ้านเร็ว จะกลับดึกหรือเป็นพรุ่งนี้เช้าเลยยิ่งดี โชคร้ายกำลังรออยู่ชนิดที่ต้องไปสะเดาะเคราะห์กันโน่นเลยทีเดียว ฟ้ามืดแล้ว ทว่าภายในหัวใจของคีรีกลับสว่างไสวราวกับมีใครจุดไฟเฉลิมฉลองอยู่ข้างใน คนขับแท็กซี่ซึ่งเพิ่งมาส่งถึงกับยกมือไหว้สามครั้งเมื่อได้รับค่าจ้างมากกว่าตัวเลขที่ระบุบนหน้าจอมิเตอร์เกือบสามเท่า คีรีเดินยิ้มแป้นเข้ามา อารมณ์แจ่มใสเสียจนไม่เห็นความผิดปกติใดๆ แม้สมชาติจะมายืนดักรออยู่ที่เฉลียงใหญ่หน้าบ้าน “ยังไม่กลับอีกหรือ พี่ชาติ” เขาทักทายอย่างเบิกบาน ทั้งๆ ที่ควรสงสัยมากกว่าว่าทำไมเลขานุการคนนี้จึงยังอยู่ที่นี่ ในเวลาค่ำคืน สมชาติถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูท่าทางเจ้านายหนุ่มจะยังไม่รู้ชะตากรรม เขาก้าวออกไปขวางหน้า ก่อนที่คีรีจะก้าวเท้าเข้าไปในตัวบ้าน “เดี๋ยวก่อนครับ” สมชาติกางมือหรา คีรีจึงค่อยพอรับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากล “อะไรหรือครับ พี่ชาติ มาขวางผมไว้ทำไม” สมชาติยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นเชิงให้เงียบเสียง แล้วฉุดมือเจ้านายออกมาห่างจากประตูก่อนพูดกระซิบกระซาบ “คุณศุภมาสกับลูกสาวมาที่บ้านนี้ครับ” “โธ่เอ๊ย... นึกว่าอะไร” คีรีหัวเราะในท่าทางของสมชาติที่ดูเหมือนมีเรื่องสำคัญอันยิ่งยวดจะบอกเขา “ก็มาหาคุณแม่น่ะ หมู่นี้ดูคุณศุภมาสจะติดคุณแม่แจเลย” “คุณศุภมาสกลับไปแล้วครับ” คีรีพยักหน้า “ก็ดีแล้วนี่” “แต่คุณจุฑามาศ ลูกสาวยังไม่กลับครับ” “อะไรนะ” คีรีอุทานด้วยความตกใจ เขารู้แล้วว่าทำไมสมชาติถึงต้องมายืนดักรอ “เดี๋ยวผมค่อยกลับมาใหม่ดีกว่า” “เดี๋ยวครับ” สมชาติฉุดมือคีรีอีกครั้ง หากคราวนี้ตรงข้ามกับคราวที่แล้ว คือไม่ให้คีรีออกไปไหน “คุณจุฑามาศเธอรอคุณดอยอยู่ครับ” “รอนานๆ เดี๋ยวเธอก็กลับไปเองแหละน่า” คีรีกล่าว ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้นถ้าไม่ใช่เป็นเพราะ “เธอกลับเองไม่ได้ครับ คุณศุภมาสเอารถกลับไปแล้ว” “งั้น...” ชายหนุ่มนึกหาทางออก “พี่ชาติก็ไปส่งสิ เอารถคันไหนไปก็ได้” สมชาติก็ยังคงส่ายหน้า “คุณหญิงท่านพูดอย่างนี้ตั้งหลายรอบแล้วครับ แต่เธอยังยืนยันว่าจะขอพบกับคุณก่อน ไม่อย่างนั้นไม่กลับ” “ตายละหวา เอาไงดี” คีรีเดินวนเวียนใช้ความคิด หาวิธีรับมือหญิงสาวจอมตื๊อ สมชาตินั่งลงบนม้านั่ง เขาเองก็คิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว ก็ยังหาทางออกให้เจ้านายไม่ได้ แล้วจู่ๆ คนเดินวนเวียนก็เอามือขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง เท่านั้นไม่พอยังดึงเสื้อเชิ้ตออกนอกกางเกงแล้วขยำจนยับยู่ยี่ ก่อนหันหน้ามาถาม “ผมดูอ่อนเพลียบ้างไหมครับ” สมชาติหัวเราะ ที่แท้เจ้านายจะใช้ข้ออ้างนี้ขอตัวไม่พูดคุยกับหญิงสาว เขามองขึ้นๆ ลงๆ แล้วสั่นศีรษะ “ไม่ใกล้เคียงเลยครับ หน้าคุณดอยสดใสขนาดนี้ ไม่มีใครเชื่อหรอก” คีรีผิดหวัง และเขาก็ไม่มีโอกาสคิดแผนใหม่อีกแล้ว เพราะเสียงหวานเจื้อยแจ้วดังมาจากในบ้านก่อนที่จะเห็นตัวเสียอีก “พี่ดอยกลับมาแล้ว” สองหนุ่มต่างวัยถอนหายใจพร้อมๆ กัน ในขณะที่หญิงสาวก้าวฉับๆ มาคว้าแขนคีรีราวกับคู่รักซึ่งเพิ่งประกาศจะแต่งงานกัน “จุ๊บมารอพี่ดอยตั้งแต่บ่ายแล้วนะคะ ตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์โดยเฉพาะ” ----มีต่อ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 12:58:02

ความคิดเห็นที่ 4 . สมชาติเกือบจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าปั้นยากของเจ้านาย คงจะเซอร์ไพรส์จริงๆ อย่างที่ว่า เขาถือโอกาสเลี่ยงออกมาเพราะหมดหน้าที่แล้ว ทว่าคุณหญิงพัชรีซึ่งเดินตามจุฑามาศมาห่างๆ นั้น ไม่ยอมให้สมชาติไปไหน นางกวักมือเรียกให้เขาไปหาอย่างเงียบๆ “คุณสมชาติ...” คุณหญิงพัชรีพูดเบาเป็นเสียงกระซิบ “ฉันว่ามันยังไงๆ อยู่นะ แม่จุ๊บคนนี้” “ไม่ยังไงแล้วครับอย่างนี้” คนเป็นเลขานุการตอบด้วยเสียงระดับเดียวกัน “ผมว่าชัดเสียยิ่งกว่าชัดอีก” “เอ... แล้วข่าวที่เขาว่าคบหาดูใจอยู่กับนายแพทย์อะไรคนนึงนั่นล่ะ” ในแวดวงซุบซิบตามประสาคุณหญิงคุณนาย ยากที่นางจะไม่เคยได้ยินเรื่องราวแบบนี้ โดยเฉพาะเมื่อนายแพทย์คนนั้น เคยได้รับรางวัลแพทย์ดีเด่นเมื่อปีกลาย ดีไม่ดีนางศุภมาสนั่นแหละที่เป็นคนปล่อยข่าวนี้ออกมาเอง “อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ถึงสมชาติจะเป็นเลขานุการส่วนตัวซึ่งต้องทำงานใกล้ชิดคุณหญิงพัชรี แต่เขาก็ไม่รู้ข้อเท็จจริง อาจจะเป็นเพราะลูกสาวของคุณศุภมาสยังไม่เด่นดังพอ ทว่าถ้าเธอจับลูกชายของคุณหญิงพัชรีได้อยู่หมัดละก็ คงโด่งดังสมใจแน่นอน “คุณสมชาติช่วยดูๆ ให้หน่อยละกัน” คุณหญิงพัชรีทั้งขอร้องและออกคำสั่งในคราวเดียวกัน “ฉันไม่อยากให้ตาดอยมีเรื่องไม่ดีงามเกิดขึ้น” ประสบการณ์บอกสมชาติว่า ‘ดูๆ ให้หน่อย’ ของคุณหญิงพัชรี หมายถึงให้เขาคอย ‘กันท่า’ ไม่ให้ฝ่ายโน้นเกาะติดคีรีได้ง่ายๆ รวมถึงคอย ‘รั้ง’ ฝ่ายตนเองไม่ให้เผลอไผลไปกับมารยาของหญิงสาว เขาเชื่อว่าการขุดคุ้ยประวัติ สืบค้นปัจจุบันนั้น คุณหญิงพัชรีมี ‘มือ’ ที่เชี่ยวชาญกว่าเขาคอยดำเนินการให้อยู่แล้ว จุฑามาศอยู่คุยกับคีรีร่วมๆ ครึ่งชั่วโมง ในห้วงเวลานี้คีรีพูดแทบจะนับคำได้ เขาแกล้งหาวอยู่หลายต่อหลายครั้งก็แล้ว ทำตาปรือก็แล้ว หวังว่าจะให้เธอกลับบ้านไปเสียที หญิงสาวก็ยังคุยจ้อไม่สนใจ จนกระทั่งเขาต้องทำเป็นได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง ให้เธอพูดทวนประโยคซ้ำอยู่บ่อยๆ เธอจึงเป็นฝ่ายออกปากเอง “จุ๊บกลับบ้านก่อนดีกว่าค่ะ ป่านนี้คุณแม่คงเป็นห่วงแล้ว” “เชิญครับ” คีรีลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วราวกับว่ากลัวเธอจะเปลี่ยนใจ “แต่ว่า...” จุฑามาศลุกขึ้นตามแล้วเกาะแขนชายหนุ่มไว้ตามเคย “จุ๊บไม่มีรถกลับบ้านค่ะ นี่ก็ดึกแล้วด้วย” คีรีเหลือบตามองนาฬิกา สองทุ่มยังไม่ดึกเลยสำหรับคนกรุงเทพ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ไม่ปล่อยให้เธอกลับเองตามลำพัง “คุณสมชาติ จะไปส่งคุณจุ๊บครับ เขาต้องกลับบ้านอยู่แล้ว” “ไม่ได้นะคะ” จุฑามาศมองสมชาติที่นั่งอยู่ห่างๆ ด้วยหางตา “คุณแม่จุ๊บต้องว่าแน่ๆ เลย ถ้าขืนทำแบบนั้น” “คุณสมชาติไว้ใจได้ครับ ไม่ต้องห่วง คุณสมชาติ...” ก่อนที่คีรีจะสาธยายคุณสมบัติข้อต่อไปของเลขานุการส่วนตัว จุฑามาศก็แผดเสียงขึ้นมา “จุ๊บจะกลับกับพี่ดอย พี่ดอยต้องไปส่งจุ๊บ คุณแม่สั่งไว้อย่างนี้” คีรียิ้มอย่างใจเย็น นึกปลอบตัวเองว่า เขาน่าจะผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ด้วยดี “ผมขับรถไม่ได้ครับ ตอนนี้ เดี๋ยวตำรวจจับ” “ทำไมคะ พี่ดอยไม่ได้เมาสักหน่อย” “ไม่ได้เมา แต่ง่วงครับ ง่วงก็ห้ามขับรถเหมือนกัน” ชายหนุ่มทำเป็นหาวอีกรอบ แล้วหญิงสาวก็งัดไม้ตายออกมาใช้โดยทิ้งตัวลงนั่ง “งั้นจุ๊บก็จะรอจนกว่าพี่ดอยหายง่วงถึงจะกลับ” คีรีถอนหายใจ เวรกรรมอะไรของเขานักหนาที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ ทีเมื่อตอนเย็นกับสายธาร เขาขอไปส่งแล้วไปส่งอีกกลับถูกปฏิเสธทุกครั้ง “ตกลงครับ ตกลง ผมไปส่งคุณจุ๊บก็ได้” ชายหนุ่มตัดสินใจยอมแพ้... ทว่าเพียงแค่ครึ่งเดียว “ให้คุณสมชาติขับรถ เพราะผมขับไม่ไหวจริงๆ” จุฑามาศหน้าบึ้ง แต่แล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ การมีคนขับรถให้เธอกับคีรีนั่งนั้นดีกว่าเป็นไหนๆ อย่างน้อยคีรีก็ไม่ต้องเพ่งสมาธิอยู่กับท้องถนน เธอกับเขาจะได้นั่งเบาะหลังติดกันโดยไม่มีอะไรมาคั่นกลางอีกต่างหาก สมชาติขับรถเก๋งคันใหญ่สุดหรูมาเทียบที่หน้ามุขของอาคาร ในตอนแรกคีรีจะให้ใช้รถเก๋งของเขาเอง ทว่าคุณหญิงพัชรีไม่เห็นด้วยโดยให้เหตุผล “ประเดี๋ยวคุณศุภมาสกับคุณจรุงจะว่าเอาได้ว่าเราไม่ให้เกียรติลูกสาวเขา” “รถผมยังไม่ดีพออีกหรือครับคุณแม่” ถ้าจะกล่าวกันตามจริง รถยนต์ของคีรีก็ราคาสูงไม่น้อย ผู้คนอายุราวคราวเดียวกับเขา มีไม่กี่คนที่ได้ครอบครองรถรุ่นนี้ “การจะให้เกียรติใคร แค่ดีพอไม่ได้หรอกลูก ต้องดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้” ด้วยเหตุนี้ จุฑามาศจึงพออกพอใจนักหนา เธอวางท่าราวกับนางพญา เดินเคียงคู่ไปกับคีรี ในขณะที่สมชาติกุลีกุจอมาเปิดประตูหลังด้านซ้ายให้ หญิงสาวค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งช้าๆ ชม้ายตามองคีรีซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ สมชาติวิ่งเหยาะๆ ไปทางอีกด้านหนึ่งของรถ แต่แทนที่เขาจะเปิดประตูหลังอีกบานอย่างที่เธอเข้าใจ กลับเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ พร้อมๆ กับที่คีรีปิดประตูให้เธอ แล้วเปิดประตูหน้าด้านเดียวกันเข้าไปนั่งหน้าตาเฉย “พี่ดอย” จุฑามาศเค้นเสียงหนักๆ อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “ทำไมไม่มานั่งข้างหลังกับจุ๊บคะ” “ก็ที่ตรงนี้ว่าง” คีรีให้เหตุผลแบบตรงไปตรงมาที่สุด “ข้างๆ จุ๊บก็ว่างค่ะ” “ตรงนั้นว่างไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าตรงนี้ว่าง น่าเกลียด” “น่าเกลียดยังไงคะ จุ๊บไม่เข้าใจ” จุฑามาศถามเสียงแข็ง คีรีจึงหันหน้าไปอธิบาย “คุณสมชาติไม่ใช่คนขับรถนะครับ เขาเป็นเลขานุการส่วนตัวของคุณแม่และก็ตัวผมด้วย เท่าที่ผมวานให้มาช่วยขับรถให้นี่ก็รบกวนเขามากพออยู่แล้วครับ” สมชาติได้ยินแล้วก็อดปลาบปลื้มไม่ได้ คุณหญิงพัชรีก็ปฏิบัติดีต่อเขาจนเกรงใจแทบจะแย่อยู่แล้ว แต่สำหรับคีรี แทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างเลย “แต่พี่ดอยเป็นเจ้านายนะคะ จะนั่งตรงไหนก็ไม่เห็นจะแปลก” หญิงสาวยังเถียงคำไม่ตกฟาก คีรีคร้านจะต่อปากต่อคำด้วยจึงหันหน้ากลับไป บรรยากาศในรถเริ่มไม่ค่อยจะดี สมชาติจึงแก้สถานการณ์ด้วยการเปิดเพลงเบาๆ จนอารมณ์ของจุฑามาศคลายความขุ่นมัว เธอก็คิดว่าเพลงเบาๆ นั้นเป็นอุปสรรคที่ต้องกำจัด “คุณสมชาติปิดเพลงเดี๋ยวนี้ ฉันคุยกับพี่ดอยไม่รู้เรื่อง” คำสั่งนี้เข้มเสียจนสมชาติต้องเอื้อมมือปิดเครื่องเสียงทันที และโดยไม่มีใครทันคาดคิด หญิงสาวก็โน้มตัวพร้อมยื่นหน้ามาจนแทบจะชิดกับใบหน้าของคีรี “พี่ดอยขา ก่อนกลับบ้าน จุ๊บว่าเราไปแวะที่อื่นกันดีไหม” คีรีลอบถอนหายใจ จะโยกตัวหลบเลยก็เกรงเธอจะว่ารังเกียจ ครั้นจะหันหน้าไปพูดด้วยหน้าของเธอก็อยู่ใกล้แค่ไม่กี่นิ้ว เขาจึงได้แต่ค่อยๆ เบี่ยงตัวออกห่าง “กลับบ้านเถอะครับ วันนี้ผมอยากจะพักผ่อน อดหลับอดนอนมาหลายวันแล้ว” “แต่จุ๊บมีที่ที่ทำให้พี่ดอยตาสว่างได้นะคะ จุ๊บยังไม่อยากกลับบ้านเลย” คราวนี้นอกจากยื่นหน้ามาใกล้แล้ว มือของเธอก็เริ่มมาเกาะที่พนักพิง “คุณจุ๊บโทรชวนเพื่อนคนอื่นดีกว่าครับ ไปกับผมไม่สนุกหรอก” คีรีบอกปัด ตัวของเขาเอียงจนพิงประตูรถแล้ว “จุ๊บอยากไปกับพี่ดอย นะคะ นะคะ” คีรีรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือหลายที่ไม่ได้มาเพียงลำพังกับเธอ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นชะตากรรมจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ “ไปที่ไหนกันดีคะ จุ๊บมีให้พี่ดอยเลือก” แล้วเธอก็เอ่ยถึงสถานบันเทิงในยามค่ำคืนมาสามสี่แห่ง ให้คีรีเลือก ราวกับว่าเขาตัดสินใจไปกับเธอแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คีรีโล่งอกโล่งใจ เขาอยากจะขอบคุณคนที่โทรมาเหลือเกินที่ช่วยมาขัดจังหวะ แต่พอหยิบมันขึ้นมาดูหน้าจอก่อนกดรับสายเขาก็ใจหายวาบ เสียงโทรศัพท์ที่ดุจดั่งเสียงระฆังช่วยชีวิตเมื่อครู่ กลับกลายเป็นเหมือนเสียงไซเรนรถพยาบาลที่จะส่งเขาเข้าห้องไอซียู หน้าจอบ่งบอกชัด ผู้ที่โทรมาคือ สายธาร ! ------------- จบบทที่ 22 ------------- ----ต่อบทที่ 23 --- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 12:59:26

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 23 คีรีจ้องมองจอโทรศัพท์มือถือ เขามีเวลาตัดสินใจไม่มาก จะไม่รับสายก็เกรงว่าสายธารจะเกิดอาการงอนขึ้นมาอีก เพราะเขาเป็นคนบอกให้เธอโทรมาหาทันทีที่กลับถึงที่พัก คดีเก่าก็เพิ่งจะเคลียร์กันจบไปหยกๆ ครั้นจะกดปุ่มรับ ประเดี๋ยวจุฑามาศเกิดแผลงฤทธิ์อะไรขึ้นมา จะเข้าใจผิดกันยกใหญ่ หนักหนาสาหัสยิ่งกว่าเก่า เขาชั่งใจดูแล้วก็เลือกอย่างหลัง บริสุทธิ์ใจซะอย่าง จะต้องเกรงกลัวอะไรกัน “ขอผมพูดโทรศัพท์หน่อยครับ” คีรีเตือนจุฑามาศนิ่มนวล ซึ่งเธอก็พอมีมารยาทอยู่บ้าง จึงขยับตัวออกห่าง เอนหลังพิงเบาะ ทว่าตายังจ้องเขม็ง และแน่นอนว่าต้องเงี่ยหูฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ พอคีรีกดปุ่มรับสายเอาโทรศัพท์แนบหู โลกทั้งใบก็มีเพียงเขากับเธอเท่านั้น “น้ำกลับมาถึงที่พักแล้ว พอเข้ามาปุ๊บก็โทรถึงดอยปั๊บเลย” ชายหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฟังหญิงสาวรายงาน ต่อไปนี้เขาจะมีกิจวัตรประจำวันเพิ่มขึ้นอีกสองอย่างนั่นคือ คอยรับโทรศัพท์จากสายธาร กับโทรไปหาเธอ “ผมก็กลับถึงบ้านแล้ว แต่ต้องออกมาอีก” “อ้าว... เหรอคะ มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงของสายธารเป็นห่วงเป็นใยมากกว่าถามธรรมดา “ผมต้องออกมาส่งลูกสาวเพื่อนคุณแม่น่ะครับ เธอไม่มีรถกลับบ้าน” “ตายจริง กี่ขวบแล้วคะนั่น” คีรีอึ้งไปชั่วขณะ นี่สายธารคงคิดว่าเขากำลังไปส่งเด็กหญิงตัวน้อยๆ “สองสามปี...” “สองสามขวบ” เสียงสายธารตกใจ “ไม่ร้องไห้แย่เลยหรือ โธ่... น่าสงสาร” “เอ่อ...” คีรีกลั้นหายใจก่อนพูด “ผมหมายถึงอายุน้อยกว่าผมสองสามปีน่ะ” คราวนี้ทางโน้นเป็นฝ่ายอึ้งไปบ้าง คีรีเกรงว่าจะเกิดการเข้าใจผิดจึงรีบพูดต่อ “คุณสมชาติเลขานุการของผมมาด้วยครับ พอส่งเสร็จแล้วก็จะรีบกลับ” “ค่ะ... เดี๋ยวยังไงถ้ากลับถึงบ้านแล้วโทรหาน้ำด้วยก็แล้วกัน ไม่รบกวนดอยแล้ว เดินทางปลอดภัยนะคะ” คีรีวางสายด้วยความโล่งอก น้ำเสียงของสายธารไม่ได้มีความสงสัยหรือเข้าใจอะไรผิดอย่างที่เขาหวั่นเกรงเลย ชายหนุ่มยิ้มให้ตัวเองแล้วคิด การพูดความจริง ‘ง่าย’ และ ‘สบายใจ’ กว่าการพูดโกหกตั้งเยอะ คีรีเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วโลกก็ประกอบด้วยคนหลายคนตามเดิม ‘ลูกสาวเพื่อนคุณแม่’ นั่งหน้าบึ้งตึงตาจ้องเขม็งมายังคีรี แล้วถามเสียงเข้ม “ใครโทรมาคะ” สมชาติสะดุ้งเบาๆ ด้วยไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าถามเจ้านายอย่างนี้ เขาเหลือบตามองคีรีก็เห็นฝ่ายนั้นมีสีหน้าเรียบเฉย “ใครโทรมาคะ” จุฑามาศถามซ้ำอีกครั้ง คีรียังนิ่งเฉย เขาก็กำลังตั้งคำถามนั้นถามใจตัวเองเช่นกัน ว่าผู้ที่โทรมาหาอยู่ในสถานะใด ถ้าตอบว่าเพื่อน ก็แสดงว่าเขากำลังโกหกตัวเอง แต่หากตอบเกินกว่านั้น... แน่ใจแล้วหรือว่าสายธารคิดเช่นเดียวกัน “ทำไมพี่ดอยไม่ตอบจุ๊บคะ จุ๊บรู้นะว่าเป็นผู้หญิง” จุฑามาศสะบัดเสียงอย่างแง่งอน เธอหวังจะให้เขาแก้ตัว ด้วยสำคัญตนเองผิด ทว่าคีรีกลับเพียงหัวเราะหึๆ “รู้แล้วมาถามผมอีกทำไมล่ะครับ” คนผิดคาดอยากจะร้องกรี๊ดให้ลั่นรถ เขาควรจะบ่ายเบี่ยง อ้ำอึ้ง หรือโกหกเธอมากกว่าที่จะย้อนถามแบบนี้ ช่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรบ้างเลย ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถเก๋งคันหรูของคุณหญิงพัชรีก็มาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังงามของนายจรุงซึ่งปลูกไว้ให้ภรรยากับบุตรสาวอยู่ ส่วนตัวเขาเองไปๆ มาๆ ระหว่างที่นี่กับบ้านเดิมในจังหวัดใหญ่ซึ่งเขาเป็นนักการเมืองท้องถิ่นอยู่ นางศุภมาสนั่งรออยู่ในห้องโถงตั้งแต่ลูกสาวโทรมาบอกว่าคีรีจะมาส่ง นางตื่นเต้นเสียจนดูโทรทัศน์ไม่รู้เรื่อง ได้ยินเสียงรถแล่นผ่านหน้าบ้านทีก็ชะเง้อหน้ามองที จนกระทั่งมีรถมาจอด จึงผุดลุกขึ้นยืนแล้วขยับเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อยก่อนปั้นหน้ายิ้มเดินออกไปรับที่หน้ามุข นางออกมาทันเห็นคีรีกำลังเปิดประตูรถให้ลูกสาว จึงทักทายเสียงอ่อนหวาน “สวัสดีค่ะ น้องดอย แหมอุตส่าห์มีน้ำใจมาส่งน้องจุ๊บ” ถ้าสังเกตสักนิดจะเห็นสีหน้าของลูกสาวมึนตึง แม้จะยังคงเกาะแขนคีรีอยู่ก็ตาม ส่วนชายหนุ่มนั้นมีท่าทางลำบากใจ เมื่อจุฑามาศเกาะแขนของเขาต่อหน้ามารดาของเธอ “เข้ามาดื่มอะไรก่อนไหมคะ น้องดอย” เจ้าของบ้านเชิญด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “จะเป็นกาแฟร้อนๆ หรือเบียร์เย็นๆ ดี... เอ๊ะ” นางอุทานคำหลังเพราะเพิ่งเห็นสมชาติเปิดประตูเดินลงมาจากรถ “น้องดอยไม่ได้ขับรถมาเองหรอกหรือ” คำถามของนางเจือความผิดหวัง ยังไม่ทันที่คีรีจะกล่าวอะไร จุฑามาศก็พูดแซงขึ้นมา “พี่ดอยคงกลัวว่าใครจะเข้าใจผิดกระมังคะคุณแม่ ถ้ามาส่งจุ๊บเพียงสองต่อสอง” นางศุภมาสหน้าเจื่อนลง มองคีรีด้วยความเกรงใจ “อย่าไปกล่าวหาพี่เขาสิลูก พี่เขาคงไม่ได้คิดอย่างนั้น” จุฑามาศก็มองหน้าคีรีโดยหวังว่าจะให้เขาพูดอะไรบ้าง ทว่าทั้งๆ ที่มารดาเปิดช่องทางให้แก้ตัวแล้ว เขาก็ยังพูดอย่างอื่น “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า” ใครๆ ก็รู้ว่าหลังจากออกรายการโทรทัศน์แล้ว พรุ่งนี้งานจะเข้ามามากแน่ๆ จุฑามาศคิด แต่การที่เขามาขอตัวกลับง่ายๆ ทั้งๆ ที่มาส่งเธอถึงบ้านนั้น... ช่างไม่สร้างสรรค์เสียเลย เธอปล่อยแขนของคีรีราวกับว่ามันเป็นของร้อน ก่อนพูดห้วน “แล้วเจอกันใหม่นะคะ พี่ดอย” นางศุภมาสมองตามร่างลูกสาวที่ก้าวฉับๆ เข้าไปในบ้านก่อนหันมาทางชายหนุ่ม ตอนแรกนางคิดจะรั้งตัวเขาไว้ แต่พอรู้ว่ามีบุคคลอื่นมาด้วยจึงเปลี่ยนความคิด “ขอบใจมากนะคะน้องดอย อ้อ...ฝากขอบคุณคุณหญิงด้วยที่อนุญาตให้น้องดอยมาส่งน้องจุ๊บ” คีรียิ้มเล็กน้อยแล้วยกมือไหว้ลา ส่วนสมชาตินั้นกลั้นหัวเราะแทบตายที่ได้เห็นเหตุการณ์ดั่งละครโรงใหญ่ เขาลอบส่ายหน้าให้แก่ความพิลึกพิลั่น... โลกนี้มันจะกลับทางหมุนหรืออย่างไร ผู้ชายถึงได้ถูกผู้หญิงตามจีบ นางศุภมาสเดินกลับเข้ามาในบ้านก็เห็นลูกสาวนั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ในห้องโถง นางชักไม่แน่ใจแล้วว่าการที่ปล่อยให้จุฑามาศมากับคีรีนั้น เป็นผลดีหรือไม่ “ทำไมถึงเสียมารยาทกับพี่เขาอย่างนั้นล่ะลูก” คำถามของนางเปรียบเสมือนราดน้ำมันลงบนกองเพลิงซึ่งกำลังคุกรุ่น “ก็คุณแม่ไม่เห็นเหรอคะว่า พี่ดอยไม่ได้สนใจไยดีอะไรจุ๊บเลย” “เอ...แม่ก็เห็นเขาแคร์ลูกดีนะ ไม่อย่างนั้นจะมาส่งถึงบ้านทำไม” “มาส่งถึงบ้านทำไมนะหรือคะ” จุฑามาศขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “มีอย่างที่ไหน จุ๊บอุตส่าห์เปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว ยังชวนตาสมชาติอะไรนั่นมาด้วยทำไมก็ไม่รู้” “นี่ลูกไม่ดีใจหรือ เขาทำอย่างนี้แสดงว่าเป็นสุภาพบุรุษนะ เพิ่งคบกันใหม่ๆ คงเกรงว่าลูกจะเสียหาย ถ้ามีใครเห็นแล้วไปพูดไม่ดี” นางศุภมาสยังแก้ต่างให้คีรี ทว่าคำพูดเหล่านี้ไม่ได้เข้าหูผู้เป็นลูกเลย “คุณแม่ไม่รู้อะไร จุ๊บจะบอกให้นะคะ ตอนนั่งรถมา พี่ดอยคุยโทรศัพท์อยู่ตั้งนานสองนาน พอจุ๊บถามว่าคุยกับใคร ก็บอกมาตรงๆ อีกว่าคุยกับผู้หญิง ดูสิคะคุณแม่ ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรกันเลย อย่างนี้นะเหรอคะ ที่ว่าแคร์จุ๊บ” “เขาอาจไม่ทันได้คิดอะไรมั้งลูก” “แหม... จุ๊บอยากให้คุณแม่ได้ยินเสียงพี่ดอยตอนคุยโทรศัพท์จัง” ผู้เป็นแม่ฟังลูกสาวแล้วก็อึ้งไปชั่วขณะ นางไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ จึงเดาไม่ถูกว่าอะไรเป็นอะไร “แม่มั่นใจนะ ว่าลูกชายของคุณหญิงพัชรีนี้น่ะ ยังไม่มีแฟน เพราะถ้ามีแม่ต้องรู้ระแคะระคายมาบ้าง” จุฑามาศทอดถอนใจ อารมณ์ค่อยเย็นลง น้ำเสียงไม่เข้มเหมือนเดิม “แต่เราก็ไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลานี่คะ พี่ดอยอาจจะมีซุกซ่อนอยู่ก็ได้” นางศุภมาสหัวเราะเบาๆ เดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ลูกสาวแล้วลูบศีรษะ “อย่าเพิ่งคิดอะไรล่วงหน้าไปเลยลูก คุณดอยเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกได้ไม่นาน จะมีแฟนแล้วได้อย่างไร ถ้าจะคุยกับสาวๆ อื่นบ้าง ก็ยังคงไปไม่ถึงขั้นแฟน เรื่องแบบนี้ คงไม่เกินความสามารถของลูกสาวคนงามของแม่ใช่ไหม” คำพูดของมารดาทำให้จุฑามาศฉุกใจคิด ความสวยความงามของเธอไม่เป็นรองใคร พ่อแม่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาของสังคม ฐานะทางการเงินก็จัดอยู่ในขั้นเศรษฐี แล้วอย่างนี้เธอจะต้องหวั่นเกรงผู้ใดกัน “จุ๊บจะต้องให้พี่ดอยมาสยบอยู่แทบเท้าให้ได้ค่ะ คุณแม่” ----มีต่อ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 13:02:13

ความคิดเห็นที่ 6 . บนชั้นแปดซึ่งเป็นชั้นบนสุดของอพาร์ตเม้นต์กลางกรุง หลายห้องยังไม่ได้เปิดไฟ เพราะหนุ่มสาววัยทำงานเจ้าของห้องยังกลับมาไม่ถึง ห้องด้านในฝั่งถนนก็ยังปิดไฟมืดอยู่เช่นกัน ทว่าแตกต่างตรงที่เจ้าของห้องนี้กลับมานานแล้ว สายธารนั่งชันเข่าบนเก้าอี้ริมหน้าต่างบานใส เหม่อมองแสงสียามราตรีของเมืองหลวง โทรศัพท์มือถือวางอยู่บนโต๊ะไม่ห่างตัว โดยผู้เป็นเจ้าของเหลือบตามองมาเป็นระยะๆ หญิงสาวหัวเราะในใจ แล้วถามตัวเอง นี่เธอให้ความสำคัญต่อการสื่อสารแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ก่อนหน้านี้ยังเคยหลงลืมไม่ได้นำติดตัวไปไหนต่อไหน หรือบางครั้งถึงขนาดตั้งใจปิดเครื่องทิ้งมันไว้ที่พักอย่างไม่แยแส แต่บัดนี้ แค่วางไว้ห่างเกินเอื้อม เธอยังรู้สึกว่ามันอยู่ไกลเกินไป สายธารคว้าโทรศัพท์มากดดูชื่อที่เพิ่งโทรไปหาล่าสุด หน้าจอระบุทั้งวันและเวลาที่โทร และหากเธอไล่เลียงต่อไปก็จะทราบถึงเวลาที่หมดไปในการสนทนา “ผมออกมาส่งลูกสาวเพื่อนคุณแม่น่ะครับ” คำพูดนี้ยังดังอยู่ในความคิดของสายธาร เธออดหวั่นวิตกไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นรู้จักกับคีรีในสถานะใด เพราะเท่าที่ผ่านมา เธอยอมรับกับตัวเองว่า รู้จักชีวิตส่วนตัวของคีรีน้อยเหลือเกิน ทว่าการที่เขาบอกตรงๆ โดยที่เธอไม่ต้องถามนั้น ก็แสดงถึงความบริสุทธิ์ใจ รวมทั้งคำพูดร้อนรน “คุณสมชาติเลขานุการของผมมาด้วยครับ” ก็เรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากเธอได้ จะต้องมาคิดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ให้เป็นกังวลทำไม ในเมื่อเรื่องใหญ่ๆ ที่ทำให้มีความสุขก็มีให้นึกถึงตั้งมากมาย คีรีเพลิดเพลินไปกับงานที่รับผิดชอบ เอกสารโครงการค่ายอาสาต่างๆ ที่นักศึกษาส่งเข้ามาของบประมาณสนับสนุนตั้งซ้อนอยู่ในห้องทำงานหลายตั้ง ทำให้เขารู้ว่ายังมีคนไทยในพื้นที่ห่างไกลอีกมากที่รอการช่วยเหลือ และในเวลาเดียวกันก็มีกลุ่มคนอีกหลายกลุ่มที่อาสาออกไปพัฒนาช่วยเหลือคนเหล่านั้น คีรีอ่านเอกสารทั้งหมดด้วยตัวเอง จริงอยู่ที่งบประมาณสนับสนุนของบริษัทมีค่อนข้างสูง แต่เมื่อเทียบกับเงินที่โครงการอาสาเหล่านี้ขอมา ต่อให้มีเท่าไรก็ไม่เพียงพอ เขาจึงต้องพิจารณาให้ตามความเหมาะสม แรกๆ สมชาติก็เทียวไปเทียวมา เสนอหน้าเผื่อคีรีขาดเหลืออะไรจะได้เรียกใช้ แต่พอนานๆ เข้า นอกจากคีรีจะไม่มีงานให้ทำแล้ว ยังไล่ให้ไปรับใช้คุณหญิงพัชรีเสียอีก สมชาติหายหน้าไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มาป้วนเปี้ยนแถวนี้อีก เพราะงานสำคัญที่ทำให้คุณหญิงพัชรีก็คือ การดูแลคีรีนั่นเอง “เรื่องแม่หนูจุ๊บนั้นเป็นอย่างไรบ้าง” เป็นคำถามที่สมชาติได้ยินบ่อยที่สุดในรอบหลายวันมานี้ “ยังมาหาคุณดอยอยู่ครับ แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยได้พบ เพราะคุณดอยคอยหลบหน้า” “อืม... เธอก็มาหาตาดอยที่บ้านเหมือนกัน แต่เด็กมันก็บอกไปนะว่ายังไม่กลับ สงสัยวันอาทิตย์นี้ฉันคงไม่ได้พักผ่อนอยู่กับบ้านเสียแล้วกระมัง แม่หนูจุ๊บต้องมาหาตาดอยอีกแน่” คุณหญิงพัชรีเล่าแกมบ่นให้เลขานุการส่วนตัวฟัง แล้วนางก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “เออ... เห็นเด็กมันบอกฉันว่า ตาดอยกลับบ้านมืดค่ำทุกวัน งานเขามากมายขนาดนั้นเลยหรือสมชาติ” “เอ... เท่าที่ผมทราบ มีไม่กี่วันเองนะครับที่คุณดอยอยู่ทำงานถึงตอนค่ำ” “แล้วทำไมถึงกลับบ้านช้า” คุณหญิงพัชรีบ่นพึมพำถามตัวเอง “ตาดอยไปเถลไถลที่ไหน” ประโยคนี้ถามสมชาติ คนเป็นเลขาก็จนด้วยเกล้า ไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะหมู่นี้คีรีใช้รถยนต์ส่วนตัว โดยไม่มีใครติดตามไป “สมชาติ...” พอคุณหญิงพัชรีเรียกชื่อ เขาก็รู้ว่า ‘งานเข้า’ อีกแล้ว และก็เป็นจริงอย่างที่คิด “คอยดูตาดอยให้ฉันทีว่าตกเย็นหลังเลิกงานหายไปไหน ได้เรื่องเมื่อไหร่รีบรายงานให้ฉันทราบโดยด่วน” สมชาติรับคำ แต่ลอบถอนหายใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยแอบตามเจ้านายหนุ่มไป เพียงแต่ว่าไม่เคยไล่ทันเท่านั้น พอจวนตัวก็หายวับไปทุกที หน้าที่ ‘ดูแล’ เป็นงานที่เชี่ยวชาญ ทว่าการ ‘แอบดู’ ไม่ใช่ของถนัดเลย รถโดยสารประจำทางปรับอากาศสายแม่สอด - กรุงเทพมหานครค่อยๆ เลี้ยวเข้ามาเทียบชานชลาของสถานีขนส่งสายเหนือในเวลาโพล้เพล้ ผู้โดยสารในรถต่างลุกขึ้นยืน บ้างก็เตรียมตัวจะลง บ้างก็เขย่งขาหยิบกระเป๋าสัมภาระซึ่งวางอยู่ในช่องเก็บของเหนือศีรษะ ทั้งๆ ที่รถยังจอดไม่สนิท สายธารนั่งอยู่ริมหน้าต่างตอนกลางรถท่ามกลางความวุ่นวาย ยิ่งพอรถจอดสนิท ประตูด้านหน้าเปิดก็ยิ่งสับสนอลหม่าน ผู้คนต่างเบียดเสียดรีบลงจากรถ ราวกับว่าจะเป็นจะตายหากช้ากว่านี้สักครึ่งนาที หญิงสาวรอให้คนลงจากรถหมดแล้วจึงค่อยลุกขึ้นยืน คว้าเป้ที่วางอยู่แทบเท้าเหวี่ยงขึ้นสะพายหลัง พนักงานต้อนรับบนรถยิ้มให้เธออย่างคุ้นเคย ด้วยห้วงเวลาที่ผ่านมาเธอขึ้นๆ ล่องๆ ระหว่างกรุงเทพกับอำเภอท่าสองยางจังหวัดตากโดยใช้บริการของรถโดยสารสายนี้เป็นว่าเล่น อันที่จริงการเดินทางไปกลับนี้ องค์กรของเธอมีรถตู้ให้ใช้ ทว่าสายธารเกรงใจคนขับรถ เพราะปกติแล้วภารกิจช่วงหนึ่งจะกินเวลาหลายวัน แต่ในยามนี้เมื่อมีวันหยุดพัก เธอจะเดินทางเข้าเมืองหลวงทันที แล้วค่อยกลับไปทำงานต่อ ส่วนหนึ่งในชีวิตของสายธารอยู่ที่กรุงเทพ หญิงสาวกล่าวลาพนักงานต้อนรับก่อนเดินลงจากรถ ทันทีที่เท้าทั้งสองข้างเหยียบพื้นซีเมนต์เธอก็รู้สึกเหมือนถูกดึงกระเป๋าเป้ที่สะพายหลัง สายธารเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณ ทว่าเมื่อหันหน้ามาเผชิญกับผู้ที่กระทำการอุกอาจ สายตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความยินดี “ดอย มาได้ยังไงนี่” คีรียิ้ม เอื้อมมือไปดึงกระเป๋าเป้อีก คราวนี้เขาสามารถปลดมันออกมาจากหลังของหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย “ก็ขับรถมานะสิ” “ไม่ใช่ น้ำหมายถึง ดอยรู้ได้ยังไงว่าน้ำมารถคันนี้” คราวนี้ชายหนุ่มหัวเราะ เป้ใบโตเมื่อเทียบกับสายธารกลายเป็นเล็กนิดเดียวเมื่อมาอยู่บนหลังของเขา “รถที่มาจากทางโน้นจะมีสักกี่คันเชียว” สายธารมองดวงตาของคีรีเพื่อค้นหาความจริง มันก็ถูกอย่างที่เขาพูด รถสายนี้มีไม่กี่เที่ยวต่อวัน แต่มันก็เป็นไปได้ยากที่จะมารับเธอได้ถูก นอกเสียจากมารออยู่ครึ่งค่อนวันแล้วเดินหาเธอทุกๆ เที่ยว “ไปกันเถอะ รถผมจอดอยู่ทางโน้น” คีรีตัดบท ไม่ให้สายธารซักถามอะไรไปมากกว่านี้ “ดอย...” หญิงสาวยังไม่ยอม “เถอะน่า ไปหาของอร่อยๆ กินกันดีกว่า อยู่ทางโน้นไม่ค่อยมีอะไรจะกิน ผมรู้” แล้วชายหนุ่มก็ออกเดินนำ พลางหันมาพยักหน้าให้หญิงสาวซึ่งส่งค้อนวงงามไล่ตามหลังมา สายธารส่ายหน้าก่อนก้าวเท้าเดินเร็วให้ทันคีรี หนุ่มสาวทั้งสองเดินเคียงคู่กันไป ท่ามกลางความจอแจของผู้คนในสถานีขนส่งสายเหนือ ทั้งคู่ต่างแย้มยิ้มให้กันราวกับว่าผู้คนรายรอบเป็นเพียงส่วนเกินในชีวิต ------------- จบบทที่ 23 ------------- ----ต่อบทที่ 24 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 13:03:23

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 24 สมชาติยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมากางบังหน้าเมื่อคีรีกับสายธารเดินผ่านมา ถึงแม้ว่าเขาจะสวมทั้งหมวก และแว่นตากันแดด มิหนำซ้ำยังอยู่ห่างร่วมๆ ยี่สิบเมตร แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ เพราะหากถูกจับได้ก็จะเสียงานเสียการ พอทั้งสองคนเดินผ่านพ้น คนริอ่านเป็นนักสืบก็รีบจ้ำเท้าไปยังรถเก๋งคันเล็กรุ่นยอดนิยมที่คนนิยมใช้กันเกลื่อนเมือง ซึ่งเขาลงทุนเช่ามาขับเพื่องานนี้โดยเฉพาะ สมชาติสตาร์ตเครื่องรอจนรถยนต์ของคีรีแล่นออกไปจึงเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งไล่ตาม โดยเว้นระยะไม่ให้ห่างมาก คราวนี้จะได้ไม่พลาดพลั้งเหมือนครั้งที่แล้ว การจราจรในเมืองหลวงยามค่ำค่อนข้างติดขัด ทำให้รถแล่นได้ช้า นับว่าเป็นข้อดีในการขับรถตาม แต่ก็มีข้อเสียตรงที่เมื่อรถของคีรีเปลี่ยนช่องจราจร เขาจะต้องรีบเปลี่ยนตามทันที มิฉะนั้นแล้วอาจพลัดหลงกันได้ง่ายๆ ลานจอดรถในห้างสรรพสินค้าที่คีรีเลี้ยวรถเข้ามาเป็นอุปสรรคอย่างมากต่อสมชาติ เมื่อมองไปตรงไหนก็ล้วนแต่มีรถจอดจนเต็ม เขาต้องวนหาที่ในขณะเดียวกันก็ต้องระวังไม่ให้คีรีคลาดสายตา และแล้วสมชาติก็รู้ว่าการทำอย่างนั้นในเวลาที่ใครๆ ก็ต่างมาห้างสรรพสินค้านั้นเป็นไปได้ยากเต็มทน สิ่งที่พอจะทำได้คือต้องหาที่จอดรถให้เร็วที่สุด แล้วค่อยไปวัดดวงเดินหาคีรีภายในห้างสรรพสินค้า เขาโชคดีที่หาที่จอดรถได้ในเวลาไม่นานนัก แต่โชคร้ายที่เดินตามหาคีรีครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่เจอ สมชาติอ่อนใจ เวลาค่ำๆ อย่างนี้ หนุ่มสาวที่มาด้วยกันน่าจะอยู่ในร้านอาหารไม่ร้านใดก็ร้านหนึ่ง เขาอุตส่าห์เดินเข้าไปหาทุกๆ ร้านก็ยังไม่พบเจ้านาย คนเดินรอบห้างโดยไม่สนใจสินค้าใดๆ เป่าลมออกจากปาก งานนี้พลาดพลั้งอีกตามเคย เขาไม่อาจสรุปได้ว่าหญิงสาวผู้นั้นมีความสัมพันธ์ใดกับคีรี สมชาติรู้สึกกระหายน้ำ จึงเดินไปยังศูนย์อาหารเพื่อซื้อเครื่องดื่ม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ค้นหาแทบตายยังไม่เจอ พอบทจะเจอก็เจออย่างง่ายดาย และที่สำคัญ สถานที่ตรงนั้น คีรีไม่ควรไปยืนอยู่เลย กรรมการบริหารบริษัทใหญ่โต มีเครือข่ายมากมาย กลับไปยืนต่อคิวเพื่อแลกคูปองสำหรับใช้ซื้ออาหาร ดูไม่จืดจริงๆ โต๊ะอาหารมุมในสุดถูกสมชาติจับจองเป็นที่สังเกตการณ์ ตรงนี้จะสามารถมองไปได้ทั่วศูนย์อาหาร ไม่ว่าคีรีกับหญิงสาวคนนั้นจะนั่งที่ใดก็จะไม่คลาดไปจากสายตา “เลือกได้หรือยังว่าจะกินอะไร” คีรีเดินมาถามสายธารซึ่งยืนคอยอยู่ไม่ห่าง ในมือของเขาถือคูปองปึกเบ้อเริ่ม “ตายจริง...” สายธารเห็นเข้าก็ตกใจ “แลกมาทำไมตั้งเยอะแยะคะนี่” “ก็เอาไว้ซื้ออาหารไง” “นี่เรามาแค่สองคนนะคะ ไม่ใช่ห้าหกคนสักหน่อย แค่ร้อยสองร้อยบาทก็พอถมเถแล้ว” “ใช้ไม่หมดก็แลกคืนได้นี่ครับ” คีรียิ้มให้ก่อนเงยหน้าขึ้นมองป้ายร้านอาหารต่างๆ ที่มีอยู่เรียงราย “เราจะกินอะไรกันดี” “ดอยเลือกไปก่อนเถอะ น้ำจะจองโต๊ะไว้ให้ก่อน” สายธารกวาดตามองไปรอบๆ ไม่มีโต๊ะว่างเหลืออยู่แล้ว “ผมหาให้เอง” คีรีอาสา เขามองเพียงชั่วครู่ก็เห็นคนที่โต๊ะตัวหนึ่งกำลังลุกขึ้นพอดี “โน่นไง ตรงด้านในโน้นว่าง น้ำจะกินอะไร ผมจะซื้อไปให้” “น้ำซื้อเองดีกว่าค่ะ” สายธารบอกพร้อมกับเหตุผล “จะได้เติมเครื่องปรุงมาทีเดียวเลย” “ถ้าอย่างนั้น ผมไปรอที่โต๊ะตัวนั้นนะ” พูดจบคีรีก็ส่งคูปองให้หญิงสาวทั้งปึก ก่อนเดินดุ่มๆ ตรงไปที่โต๊ะตัวนั้น สมชาติใจหายวาบเมื่อคีรีเดินตรงเข้ามาทางที่เขานั่งอยู่ จะว่าเป็นเรื่องดีก็ใช่ จะได้ไม่ต้องคอยเพ่งตามองไกลๆ แต่ถึงขนาดเป็นโต๊ะข้างเคียงอย่างนี้ มันใกล้จนเกินไป หนังสือพิมพ์ในมือจึงถูกนำมาใช้งานอีกครั้ง โชคดีที่คีรีนั่งหันหลังให้เขา สมชาติจึงสามารถลดระดับความสูงของหนังสือพิมพ์ลงเพื่อคอยดูได้เป็นระยะๆ โชคดีเป็นสองเท่า ในเมื่อคีรีนั่งหันหลังให้ พอหญิงสาวคนนั้นเดินมาที่โต๊ะ เธอย่อมต้องนั่งลงตรงข้ามกับคีรี ซึ่งก็หมายถึงหันหน้ามาทางสมชาติด้วยนั่นเอง สมชาติไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเจ้านายถึงได้หายไปตอนค่ำๆ อย่างนี้บ่อยๆ ดวงหน้าของหญิงสาวร่างเล็กคนนี้ช่างสดใสเสียเหลือเกิน รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความเป็นมิตร ใครเห็นก็ต้องหลงใหล ยิ่งเวลาที่เธอแย้มริมฝีปากเจรจา ไม่ว่าใครก็ไม่อาจละสายตา คีรีลุกขึ้นเดินไปเลือกซื้ออาหารบ้าง คราวนี้สิ่งที่กีดขวางระหว่างสมชาติกับสายธารก็มีเพียงโต๊ะกับเก้าอี้อย่างละสองตัวเท่านั้น ไม่มีร่างสูงของคีรีนั่งบังให้สมชาติต้องมองข้ามไหล่อีก หนังสือพิมพ์ในมือลดลงต่ำโดยไม่รู้ตัว แล้วสมชาติก็สะดุ้งเบาๆ เมื่อหญิงสาวมองมาที่เขา คนริอ่านจะเป็นนักสืบหลุบสายตาลงต่ำ เขาไม่แน่ใจว่าแว่นตากันแดดสีเข้มนี้จะช่วยอะไรได้บ้างหรือเปล่า เธอจะเห็นว่าเขาจ้องมองหน้าเธออย่างเสียมารยาทหรือไม่ คีรีกลับมาแล้ว หัวใจของสมชาติเต้นระทึก ถ้าหญิงสาวบอกกล่าวถึงตัวเขา เป็นอันว่าจบเห่ แต่จนแล้วจนรอดเหตุการณ์ก็ปกติ สมชาติจึงปลอบตัวเองแล้วตั้งอกตั้งใจฟังคำสนทนาของทั้งคู่ต่อไป คำพูดคุยของเจ้านายหนุ่มกับหญิงสาวแปลกหน้าไม่ได้ซาบซึ้งเต็มไปด้วยคำเกี้ยวพาราสีอย่างที่สมชาติคิด แต่หลายๆ ประโยคนุ่มนวลเป็นกันเอง แสดงให้รู้ว่าเธอไม่ได้เป็นแค่คนรู้จักธรรมดาๆ หากเป็น ‘คนพิเศษ’ สำหรับคีรี สมชาตินึกยิ้มอยู่ในใจ เขาคงได้เจ้านายคนใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนในไม่ช้า ถ้อยคำบางช่วงบางตอนกล่าวถึงหมู่บ้านที่คีรีเคยออกไปช่วยพัฒนา สมชาตินึกคล้อยตามเพราะเขาก็เคยไปที่นั่นมาแล้วเช่นกัน ทว่าบางสิ่งบางอย่างทำให้เขาฉุกใจคิด ภาพที่เจ้านายไปยังค่ายผู้ลี้ภัยชาวต่างชาติลอยมาเด่นชัด แล้วภาพของหญิงสาวที่เดินลงจากรถสายแม่สอด – กรุงเทพก็ตามมาติดๆ จนซ้อนทับกัน วันนั้นเขาไม่รู้ว่าเจ้านายไปหาใคร แต่วันนี้เขาได้คำตอบแล้ว เรื่องใหญ่ๆ สองเรื่องที่วิตกว่าคุณหญิงพัชรีจะขุ่นเคืองหากล่วงรู้ กลายเป็นเรื่องเดียวกัน จากที่คิดว่าจะโทรศัพท์รายงานให้คุณหญิงพัชรีทราบถึงงานที่ได้รับมอบหมายให้ทำสมชาติก็เปลี่ยนใจ เขาควรจะเตือนคีรีให้รู้ตัวดีกว่า ธรรมดาไปหาใครที่ค่ายอพยพนั้นก็เป็นเรื่องใหญ่พอดูอยู่แล้ว นี่คนๆ นั้นกลับเป็นถึงคนพิเศษ สมชาติวาดภาพล่วงหน้าได้เลยว่าจะออกมาเป็นรูปแบบใด “กินอะไรอีกหรือเปล่าครับ ผมจะไปซื้อมาให้” คีรีถามสายธารหลังจากเธอวางแก้วน้ำลง “อิ่มแล้วค่ะ” สายธารตอบ “กินมากกว่านี้ เห็นทีน้ำหนักคงพุ่งพรวดแน่” ชายหนุ่มมองหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วอมยิ้ม รูปร่างของเธอยังห่างไกลคำว่าอ้วนอีกมากพอดู “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเดินดูของกัน” คีรีกล่าวพร้อมกับพยักหน้าเชิญชวน สายธารยิ้มให้ก่อนลุกขึ้นยืน เธอหยิบคูปองซึ่งยังเหลืออีกมากมาดูแล้วหัวเราะ “ใช้ไปไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่เลย บอกแล้วว่าจะแลกมาทำไมตั้งเยอะแยะ เดี๋ยวน้ำไปแลกคืนให้นะคะ” พูดจบเธอก็เดินไปทันที คีรีเดินตามไปคุยกันกระหนุงกระหนิง จนแลกเงินเสร็จแล้วก็ออกไปจากศูนย์อาหาร ไม่มีความจำเป็นอะไรให้สมชาติต้องสะกดรอยตามไปอีกแล้ว เขาได้ข้อมูลมามากพอสมควร จึงถอดแว่นตาสีเข้มเก็บใส่กระเป๋า ลุกขึ้นเดินไปยังลานจอดรถ “เฮ้อ... ตาสว่างเสียที” สมชาติพูดกับตัวเอง แว่นกันแดดทำให้เขาตกอยู่ในความมืดมาเกือบตลอดวัน ตอนที่มีแสงแดดจ้ายังพอทำเนา แต่เมื่อมืดค่ำซ้ำยังอยู่ในอาคารเขารู้สึกว่ามันทรมานสิ้นดี ทว่าความสบายตามีอยู่ไม่นาน ยังไม่ทันจะเดินถึงประตูออกไปยังลานจอดรถ สมชาติก็ต้องหมุนตัวกลับพร้อมๆ กับหยิบแว่นตากันแดดขึ้นมาสวมอีกครั้ง เขาจ้ำเท้าเพื่อเดินหนีอะไรบางอย่าง “สมชาติ นั่นคุณสมชาติใช่หรือเปล่า” เสียงผู้หญิงไล่หลังมา ยิ่งทำให้คนถูกเรียกก้มหน้างุด ออกแรงเดินเร็วกว่าเดิม หากกระนั้นก็หนีไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเจ้าของเสียงถึงกับลงทุนวิ่งเหยาะๆ มาดักหน้า “คุณสมชาติจริงๆ ด้วย คุณหญิงพัชรีอยู่ที่ไหนคะ หรือว่าคุณสมชาติมากับน้องดอย” สมชาติถอนหายใจ เกาศีรษะหนึ่งที แล้วถอดแว่นเก็บตามเดิม “ผมมาคนเดียวครับ คุณศุภมาส” “อ้าวเหรอ...” เสียงนางศุภมาสแสดงความแปลกใจ ส่วนสายตายังมองไปทางโน้นทีทางนี้ทีเพื่อให้มั่นใจ “เสียดายจัง นึกว่าจะได้เจอเสียอีก พวกเรามาทางนี้” ประโยคสุดท้ายนางศุภมาสพูดกับสตรีรุ่นราวคราวเดียวกับนาง “นี่คุณสมชาติ เลขานุการของคุณหญิงพัชรี มหาเศรษฐีที่ฉันคุยให้พวกเธอฟังบ่อยๆ ไง” ‘พวกเธอ’ หันมามองสมชาติเป็นตาเดียว จนเจ้าตัวยกมือไหว้แทบไม่ทัน สมชาติไม่เคยเห็นหรือรู้จักเพื่อนกลุ่มนี้ของนางศุภมาส แต่ก็เชื่อว่าอีกไม่นานคงได้เห็นบ่อยๆ ในงานสังคม ถ้าเขาเดาไม่ผิด สตรีกลุ่มนี้ก็คือภรรยาหรือผู้มีชื่อเสียงในจังหวัดที่นายจรุงสามีของนางศุภมาสเล่นการเมืองอยู่นั่นเอง “สมชาติช่วยเรียนให้คุณหญิงทราบด้วยนะว่าอีกวันสองวัน ฉันกับลูกสาวจะไปเยี่ยมที่บ้าน” สมชาติรับคำ แล้วเดินจากมา ปล่อยให้คุณศุภมาสคุยโวถึงความสนิทสนมกับคุณหญิงพัชรีให้เพื่อนๆ ฟังต่อไป เขาเดินมาถึงรถ หยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา แล้วก็แทบจะทำมันหลุดออกจากมือ เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ นี่ขนาดนางศุภมาสเจอเขาซึ่งเป็นแค่เลขานุการของคุณหญิงพัชรียังตื่นเต้นดีใจแนะนำให้เพื่อนๆ รู้จักขนาดนั้น แล้วถ้าเจอคีรีซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวจะขนาดไหน กุญแจร่วงหล่นจากมือจริงๆ เมื่อเขานึกต่อไป ขณะนี้คีรีไม่ได้เดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าเพียงคนเดียว สุดแท้แต่เวรแต่กรรมแล้วละคุณดอยเอ๊ย ----มีต่อ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 13:04:49

ความคิดเห็นที่ 8 . การจราจรไม่ได้ติดขัดเหมือนตอนช่วงหัวค่ำ แต่ถนนก็ไม่ได้โล่งจนรถยนต์แล่นสะดวก หลายคนเลือกกลับจากที่ทำงานตอนนี้เพื่อหลีกเลี่ยงรถติด ในขณะที่อีกหลายคนเพิ่งออกจากห้างสรรพสินค้าหลังจากรับประทานอาหารเย็นและจับจ่ายซื้อของเสร็จ สายธารอยู่ในกลุ่มหลัง ชีวิตในเมืองหลวงไม่มีทางให้เลือกมากนัก เวลาซึ่งมีวันละยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่าๆ กับคนในชนบท แต่ดูเหมือนนาฬิกาของคนที่นี่จะเดินเร็วกว่ามากมาย เอาแค่ระยะเวลาที่หมดไปในการเดินทางกลับที่พัก คนในชนบทก็สามารถทำอะไรได้หลายต่อหลายอย่างในช่วงเวลานั้น สองสามปีที่ผ่านมา สายธารใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพเพียงเล็กน้อย เมื่อใดที่กลับมาจากชายแดน ก็หมายถึงความสุขของเธอจะลดลง ทว่าในเวลานี้ มิได้เป็นเช่นดังก่อน ความสุขของเธอนับวันจะมีมากขึ้นทุกๆ นาที... เป็นเพราะชายหนุ่มที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ นั่นเอง หญิงสาวอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา “บอกก่อนนะคะว่าเดินดูของเฉยๆ อาจจะไม่ซื้ออะไรเลยก็ได้” สายธารพูดป้องกันล่วงหน้า เพื่อไม่ให้คีรีคิดจะออกเงินซื้ออะไรให้เธอ ซึ่งเขาก็ยอมเชื่อฟังแต่โดยดี มีบ้างที่ชี้ชวนให้ดูโน่นดูนี่ ถามความเห็นบ้าง ออกความเห็นบ้าง แต่ก็เพียงแค่นั้น เมื่อเธอเดินเข้าร้านหนังสือของชอบ คีรีก็เดินอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง ทว่าด้วยความกว้างใหญ่ของร้านหนังสือ อีกทั้งมีชั้นวางแบ่งเป็นซอกซอยมากมาย กอปรกับความเพลิดเพลินของเธอ เพียงครู่เดียวคีรีก็หายไปแล้ว สายธารเพียงมองหารอบๆ ตัว เมื่อไม่เห็นก็เดินดูหนังสือต่อไป เพราะคิดว่าคีรียังอยู่ในร้านนี้ ประเดี๋ยวก็หากันเจอ เวลาผ่านไป สายธารเลือกหนังสือได้สองสามเล่ม เธอเดินมาชำระเงินที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า เสร็จแล้วก็ออกมารออยู่หน้าร้าน หญิงสาวมองเข้าไปข้างใน เผื่อว่าถ้าเห็นคีรีจะได้ยกมือบอกเขาว่าเธออยู่ตรงนี้ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็น จึงคิดจะเดินกลับเข้าไปตามในร้าน “น้ำ...” จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกมาจากทางด้านหลัง พอเธอหันไปก็พบว่าเป็นคีรีนั่นเอง เขาไม่ได้ดูหนังสืออยู่ในร้าน และคงเดินออกมานานแล้ว ถุงกระดาษอาบมันใบโตที่ชายหนุ่มยื่นมาให้เธอนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดี “อะไรคะ” สายธารถาม และไม่ยอมเอื้อมมือมารับ จนคีรีต้องถือวิสาสะคว้ามือของเธอมาแล้วส่งถุงกระดาษใบนั้นให้ หญิงสาวพยายามจะส่งคืน แต่สิ่งที่ชายหนุ่มทำคือการเอามือไขว้หลัง “ผมให้น้ำ” เขาบอกสั้นๆ ในขณะที่เธอส่ายหน้า “น้ำรับไว้ไม่ได้ ดอยเอาคืนไปเถอะ” “ผมให้น้ำ” คีรียังยืนยันคำเดิม “ตั้งใจให้จริงๆ ถ้าน้ำไม่รับไว้ ผมจะเป็นกังวลอย่างมาก ตอนที่เรา... อยู่ห่างกัน” หญิงสาวลังเล จะรับไว้ก็เกรงใจ ครั้นจะไม่รับคนให้ก็เอาความกังวลของตนเองมาขู่เสียอีก “รับไว้เถอะ” คีรีพูดพร้อมๆ กับแตะมือของสายธารอย่างแผ่วเบา เธอจึงยกถุงกระดาษนั้นขึ้นมาเปิด และหยิบของในนั้นออกมา มันคือเสื้อกันหนาวผ้าหนาอย่างดีสีฟ้าสดใสด้านในมีขนสัตว์บางๆ บุไว้ ตรงปกด้านหลังสามารถดึงขึ้นมาเป็นหมวกคลุมศีรษะได้ “ใกล้จะถึงหน้าหนาวแล้ว อากาศทางโน้นน่าจะเย็นมาก ผมจะไม่มีความสุขเลย ถ้าไม่ได้รู้ว่าน้ำมีเสื้อไว้ป้องกันความหนาวเย็นนั้นหรือยัง” สายธารเงยหน้ามองคนพูด การให้คือความมั่นใจของเขา ส่วนเธอเองก็มั่นใจเช่นเดียวกันว่าเสื้อกันหนาวตัวนี้ มิได้เป็นเพียงเครื่องป้องกันความหนาวเย็นให้แก่ร่างกายเท่านั้น... หากมันยังทำให้อบอุ่นไปถึงหัวใจ “ถ้าน้ำนั่งเงียบอย่างนี้ ผมก็คงต้องขับรถวนไปรอบๆ กรุงเทพแน่ๆ” เสียงของคีรีปลุกสายธารให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์ เมื่อมองออกไปนอกรถพบว่าคีรียังไม่ได้ขับออกนอกเส้นทางกลับไปยังที่พักก็โล่งใจ “ขอโทษค่ะ น้ำคิดอะไรเพลินไปหน่อย” แล้วเธอก็บอกทางไปสถานที่พักของเธออย่างละเอียด หลังจากเคยบอกอย่างกว้างๆ มาครั้งหนึ่งเมื่อตอนตอบตกลงให้เขาไปส่ง นับเป็นครั้งแรกที่สายธารยินยอมให้มีคนไปส่งถึงที่พัก ก่อนหน้านี้ แม้กระทั่งเพื่อนผู้หญิง เธอก็ยังปฏิเสธ มืดค่ำดึกดื่นอย่างไรก็กลับคนเดียวได้เสมอมา พอตอบตกลงกับเขา หญิงสาวก็ถามตัวเองทันที เป็นคนนี้แน่นอนแล้วใช่ไหม รถเก๋งคันงามแล่นมาจอดริมถนนหน้าอพาร์ตเม้นต์สูงแปดชั้นกลางกรุง คีรีดับเครื่องยนต์ ปิดไฟหน้ารถ ทำให้สายธารหันมามองเขาอย่างชั่งใจ “เดี๋ยวผมช่วยถือของไปส่งครับ” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงปกติ เขาเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าเป้กับถุงกระดาษใส่เสื้อกันหนาวของเธอที่เบาะหลัง แล้วเปิดประตูลงจากรถ สายธารไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่การที่เธอไม่พูดอะไรนั้นก็เท่ากับเป็นการอนุญาตกลายๆ ยามวัยสามสิบเศษเงยหน้าขึ้นมาจากการคุยโทรศัพท์ พอเห็นว่าเป็นใครเขาก็ไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตาคุยโทรศัพท์ต่อไป อาจจะเป็นเพราะระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่มีทั้งกล้องวงจรปิด และการเข้าออกก็ต้องใช้บัตรผ่านประตู จึงไม่ต้องเข้มงวดอะไรมากนัก “ส่งน้ำแค่นี้นะคะ” สายธารหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า เธอทาบบัตรผ่านที่เครื่องเพื่อปลดล็อค แล้วหันมารับของจากคีรี ชายหนุ่มยื่นให้โดยไม่อิดออด สายธารรับมาแล้วผลักประตูเดินเข้าไป “เดี๋ยวครับ” เสียงคีรีเรียก ทำให้หญิงสาวหยุดอยู่ที่ปากประตู เธอหันมามองชายหนุ่มซึ่งดูเหมือนจะกล่าวอะไรออกมา นานทีเดียวกว่าคีรีจะหลุดคำพูด “นอนหลับฝันดีนะครับ” สายธารยิ้มรับ... แค่นี้เธอก็เป็นสุขใจ ------------- จบบทที่ 24 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 13:06:41

ความคิดเห็นที่ 9 ลิงก์ครับ บทที่ 1,2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8065556/W8065556.html บทที่ 3,4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8093016/W8093016.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8119591/W8119591.html บทที่ 7-8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8147155/W8147155.html บทที่ 9-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8174544/W8174544.html บทที่ 11-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8201097/W8201097.html บทที่ 13-16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8309638/W8309638.html บทที่ 17-20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8334888/W8334888.html --------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 13:07:08

ความคิดเห็นที่ 10 ฝันดี...แค่นี้ก็หวานแย่แล้ว พลาดตอนที่แล้วไปเฉยเลย ไปตามเก็บมาแล้วนะคะ ยัยจุ๊บนี่ สุดทนจริงๆค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 14:30:53

ความคิดเห็นที่ 11 มาเอาใจช่วยคุณดอย คอยหนีแม่ปลิงทะเลค่ะ จากคุณ : ฮะเก๋า (M A T A O) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 18:27:45

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านๆไป...อยากจะสะบัดไม้ตียุงใส่ยัยจุ๊บติง จังเลย นิสัยสุดติงทิงนองนอยมากเลยอ่ะพี่ตั๋ม แต่...อ่านๆไปอีก หวานน้ำตาลทะลักเลยพี่เอ๊ย ปรับโหมดแทบไม่ทัน จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:15:13

ความคิดเห็นที่ 13 “มาไม่ให้ [ซุ้ม --> สุ้ม???] ให้เสียง น้ำตกใจหมดเลย” คีรีหัวเราะตาม ตรรกะของเธอตรงเผง แต่ค่อนข้างจะไม่เหมือนคนทั่วไปที่มักนัดกันที่ร้านอาหารหรือร้านเครื่องดื่ม ทั้งๆ ที่ไม่ได้หิว เพียงแต่เมื่อสั่งอาหารมาแล้ว [สมารถ --> สามารถ] นั่งได้นานๆ เท่านั้น ********************************* ว้า ... มีคนถูกซะแล้ว อดเลยเรา!!! ยินดีด้วยค่า สังหรณ์ว่าวันนี้สุขล้น อีกไม่นานคงได้เสียน้ำตาแหงๆ คีรีน่ารักที่สุด เป็นชายในฝันจริงๆ ... คือคงได้แต่ฝันอย่างเดียว เอิ๊กๆ จากคุณ : แพรวดาว (แพรวดาว) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:46:24

ความคิดเห็นที่ 14 จุ๊บต้องมาวุ่นวายแน่เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:46:54

ความคิดเห็นที่ 15 ขอแสดงความยินดีกับคุณ mimny จ้าาาาาาา ขำๆ นักสืบจำเป็น คิคิ จากคุณ : SunnyP เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:47:14

ความคิดเห็นที่ 16 พลาดไปตอนนึงได้งัย เดี๋ยวต้องรีบกลับไปอ่านไม่งั้นต่อไม่ติด จากคุณ : หนอนหนังสือ (Mot_anoy) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 01:08:48

ความคิดเห็นที่ 17 ว้า....อดได้หนังสือพร้อมลายเซ็นฟรีเลย งิๆๆๆๆ งวดนี้ รู้สึกพิเศษกับคำว่า "เธอให้โอกาสตัวเอง" ค่ะ มันทำให้รู้สึกดีๆกับตัวเองแบบที่ อธิบายไม่ถูก ..ฮี่ๆๆๆ จากคุณ : พร 3 ประการ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 01:16:31

ความคิดเห็นที่ 18 ดอยเป็นสุภาพบุรุษกับบางคนก็ได้ไม่ว่าแต่กับยัยจุ๊บไม่ต้องเป็นสุภาพบุรุษด้วยดีกว่าเพราะพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่อง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 01:36:56

ความคิดเห็นที่ 19 นั่นสินะ น่ารักจังเลย อยากอ่านต่อๆๆๆ จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 05:11:24

ความคิดเห็นที่ 20 อืม ทายพลาดไปแยะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 15:42:46

ความคิดเห็นที่ 21 พลาดตอนที่แล้วไปได้ยังไงไม่ทราบ วันนี้เลยได้อ่านยาวเลยค่ะ ดอยยังโชคดี ไม่เจอคุณศุภมาสในห้าง นิยมเกาะคนดังทั้งแม่ ทั้งลูก แถมหลงตัวเองเข้าไส้ สลัดหลุดยากแน่ ตาดอย อุปสรรคอยู่ที่แม่อีก คุณหญิงจะรับได้แค่ไหนกัน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 22:28:20

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบอกว่าพลัดหลงเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก...เง้อไปแล้ว มาสะดุดตรง อำเภอท่าสองยาง จ.ตาก เลยลองอ่านดู ชอบอะ...สงสัยต้องมาวนเวียนห้องนี้บ่อย ๆ ละ จากคุณ : ม่อนกิ่วลม (chajee) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 20:06:48