[อิสรภาพ..บนคราบน้ำตา]

ตี 2 กว่า ..
ที่ร้านข้าวมันไก่ร้านโปรดใกล้บ้าน...
ฉันต้องคอยโบกมือไล่พวกที่มาขายของ ที่ทยอยเข้ามาไม่ขาดสาย ทุก ๆ 5 นาที
สายตาฉันไม่ได้โฟกัสที่จุดใด ใด ไม่เห็นทั้งสิ่งที่อยู่ตรงหน้า...และ..อนาคต...

นี่เป็นอาหารมื้อแรก ของวันนี้ทั้งวัน
ฉันลำเลียงข้าวแต่ละคำเข้าสู่ปากอย่างยากเย็น
กรามล้า ไร้เรี่ยวแรงจะบดเคี้ยว .. ลำคออุดตันด้วยก้อนอะไรซักอย่าง..
จุกจนกลืนแทบไม่ลง แม้แต่น้ำลายตัวเอง

เพลงจาก walk man ยังดังก้อง แต่หัวใจกลับได้ยินแค่บทสนทนาของเราเมื่อครู่ Replay ซ้ำไปซ้ำมา
เกิดอาการใจหายแบบเฉียบพลัน เกินกว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก
ปล่อยให้ความอ่อนแอได้ทำหน้าที่อย่างไม่คิดจะปัดปฏิเสธ ไม่แยแสโลกรอบข้าง
..
คนขายของไม่สนกาละเทศะยังยืนตื้อไม่ไป ทั้ง ๆ ที่ฉันโบกมือไล่เป็นครั้งที่ 3 แล้ว..
ไม่เห็นบ้างหรือไง ว่าฉันกำลังร้องไห้ เข้าใจอารมณ์กันบ้าง อย่ายัดเยียดขายแบบไม่ลืมหูลืมตานักเลย
บ่นในใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ถึงได้รู้ว่าเค้าตาบอด..

จึงตัดใจจ่ายตังค์ซื้อแคปหมูที่ไม่ได้ตั้งใจจะกิน ด้วยความรู้สึกหน้าแตกนิด ๆ
..
..
แล้วปล่อยใจจมในภวังค์กับเรื่องราวของเราอีกครั้ง
..
..
"หายบ้ายังเอ่ย คิดถึงนะ คริ คริ"
นี่คือข้อความแรกที่เธอส่งมา หลังจายหายหน้าขาดการติดต่อไป 3 หรือ 4 วัน (ฉันไม่แน่ใจ ขี้เกียจจะนับให้มันเจ็บปวด)

เจอกันครั้งนี้..ฉันเหมือนเผชิญอยู่กับคนแปลกหน้า ...
รัก คิดถึง อยากกอด โมโห ชิงชัง อยากตบ ปน ๆ แปลก ๆ ในใจ วางตัวไม่ถูก
เราพูดคุยกันค่อนคืน แต่มันก็วกวนเหมือนหนังม้วนเก่า.. ฉายซ้ำ ๆ ๆ ๆ ๆ เดิม ๆ วนไปวนมา
คุยกันมากมาย แต่ไร้คำตอบ ไร้บทสรุป
เหนื่อยระอากับการนั่งสีซอ ต่อปากต่อคำกับคนที่สมองพัฒนาช้ากว่าอายุ

ฉันทำร้ายความรู้สึกเธอ..
เธอทำร้ายความรู้สึกฉัน..
ฉันเหนื่อย..เธอเหนื่อย
ฉันเบื่อ...เธอเบื่อ

ทุกความรู้สึกที่อัดอั้นถูกฟ้องมาทางแววตาอย่างชัดเจน

หากรักเป็นเหมือนต้นไม้
รากแก้วคือความผูกพัน
ส่วนความเข้าใจคือปุ๋ย

....ต้นรักของเราขาดปุ๋ย...ถึงได้แคระเกร็นและอ่อนแอ...
ต่อให้ไม่มีมือที่สามมาเป็นแมลงร้ายรบกวน...มันก็ไม่อาจเติบโต

เป็นปัญหาที่เราแก้ไขไม่ได้ ความรักเราถึงได้ส่อเค้าหายนะ
เราต่างก็รู้กันดีมาโดยตลอด
..

เธอเอ่ยขึ้นมาว่าในนาทีเกือบสุดท้ายว่า "สมมุติถ้าเราเลิกกันล่ะ?"

นี่เธอ กำลังเล่นโยนหินถามทางอยู่หรือ..ที่รัก?
คำว่าเลิก มันก็เหมือนส่งความรักเข้าหลักประหาร
มันต้องเจ็บปวดทรมาน โดยไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่น้อยที่สุดมันก็ยังดีที่มันชัดเจน
ดีกว่าสับสนทรมาณ กับความคลุมเครือ ของการรอคอยที่ไร้คำตอบ
มันคาราคาซังและปิดโอกาสคนอื่น ๆ ใหม่ ๆ ที่จะเข้ามาในชีวิตให้ศึกษา

...

"ไม่ต้องสมมุติหรอก...เราเลิกกันนั่นแหละ ดีที่สุดแล้ว" ฉันสรุป
เธอใช้ความเงียบงันแทนคำตอบ แต่เราก็เข้าใจตรงกัน
..

จนเธอจากไปแล้วพักใหญ่...
ฉันถึงได้ปลดปล่อยความอ่อนแอที่ร้านข้าวมันไก่เพียงลำพัง
ฉันได้อิสระภาพที่ปราถนา ปนเปื้อนมาด้วยน้ำตาเล็กน้อย...

กับ..แคปหมู อีกหนึ่งห่อ!

แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 52 07:44:58

จากคุณ	: แม่มดราตรี
เขียนเมื่อ	: 28 ก.ย. 52 04:14:35