ความคิดเห็นที่ 1 สวัสดีค่ะ เข้าสู่โจทย์ครั้งที่ 5 ของ He says she says แล้วนะคะ จันทร์นี้แอนนี่ขอวนกลับมาตั้งโจทย์ค่ะ ตั้งใจว่าอยากเพิ่มระดับความยากในแง่การเล่น แต่อยากให้หัวข้อง่ายในแง่อารมณ์ร่วม กติกาเช่นเดิม เขียนเป็นความเรียง ขึ้นต้นบอกไว้หน่อยว่าเป็น He says หรือว่า She says ความยากอยู่ที่ในความเรียงของคุณต้องมีครบทั้ง 3 อย่างตามโจทย์ หาดทราย สายลม สองเรา แต่จุดที่คิดว่าง่าย (เข้าใจเอาเอง) คือเป็นสถานที่ที่ทุกคนน่าจะ มีอารมณ์ร่วมไม่ยาก คิดว่าทุกคนน่าจะรู้จักและเคยไปหาดทรายกันอยู่แล้ว ลองมาเล่นกันดูนะคะ หนุกๆค่ะ ไม่ต้องซีเรียส ฝึกความเคยชินในการเขียน และการสร้างจินตนาการจากโจทย์ที่ให้เท่านั้นเองค่ะ ตอนเก่าๆของ He says she says ค่ะ ตอนแรกนี่แอนนี่เป็นคนเริ่มไว้เอง He says she says >>ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8276518/W8276518.html กระทู้ที่สองของผู้ร่วมก่อการคุณ garnet 19 ค่ะ He says, she says >>ท้องฟ้ายามราตรี<<   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8295396/W8295396.html กระทู้ที่สามของขาประจำที่กลายมาเป็นที่ปรึกษาคุณrainfull ค่ะ He says, she says >>บทเพลงที่ทำให้หัวใจยิ้มได้ทั้งวัน<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8318094/W8318094.html กระทู้ที่สี่โจทย์ตั้งโดยลูกค้าประจำเหมือนกันที่รับเชิญมาตั้งโจทย์ค่ะ คุณร้อยคำ คณาความ He says she says >>ในกล่องความทรงจำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8344906/W8344906.html จากคุณ : annie (Pim~Dow) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 18:10:16

ความคิดเห็นที่ 2 มีเพียงหาดทราย ทะเล สายลมกับสองเรา .. ยินเพียงแผ่วเบา ยินเพียงเสียงคลื่นกับเสียงเรา นกน้อยบินมาคู่กัน เคียงกัน เหมือนดังใจผูกพัน ไม่ต่างกับเรา ลัลลา .. อ้าว ไม่ใช่เพลงพี่เบิร์ดหรอ .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 18:55:18

ความคิดเห็นที่ 3 ^                                                   ^                                 ^                ^ วู๊! ดีใจจังมีคุณด่างทับทิมริมขวาเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน นึกว่าทู้นี้แอนนี่จะกลายเป็นโฮมอโลน โดดเดี่ยวผู้น่ารักซะแล้ว เพลงของพี่เบิร์ด คริ คริ ไม่ใช่กระทู้เช็คอายุนะตัวเอง จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 19:41:34

ความคิดเห็นที่ 4 5555 มีคนนึกถึงเพลงนี้เหมือนกันเลย เข้ามาอยู่เป็นเพื่อน กลัวด่างทับทิมสองล็อกอินเหงา ^__^ ----------------------------------------------------------------------- He says + She says : He says : เห็นโจทย์ He says she says วันนี้หรือยัง (ไม่อยากบอกเลยว่านึกถึงเพลง โอ้ทะเลแสนงาม) She says : ไม่มีสองเรานี่ สายลมก็ไม่พัด He says: ร้องสองคน เอาพัดลมเป่า ครบแล้ว She says: แต่หาดทรายก็มีปูด้วย มากกว่าสองเรา เป็นหลายเรา He says: เดี๋ยวจับปูมาเผาให้เหลือแค่เราสองคนไง She says: โอ้ สายลมพัดกลิ่นน้ำจิ้มโชยมา จับปูเผาให้เหลือสองเราดีกว่า He says: เป็นความคิดที่ดีใช่มั้ยล่ะ She says : ยัง ยัง... ยังไม่ดีพอ เพื่อนเราก็เผาด้วย จะได้ไม่แย่งปูเรากิน He says: (นี่กะจะฆ่ากันเพื่อปูเผาเลยเรอะ... - -') ก็เหลืออยู่แค่เราเดียวน่ะสิ She says : ไม่หรอก อย่างน้อยก็มีสองเราอยู่ช่วงนึงไง ^___^ (บทสนทนานี้มีผู้สมคบคิด และใช้เวลาเขียนไม่เกินห้านาทีแน่นอน ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:12:50

ความคิดเห็นที่ 5 She says: เพราะฉันไม่เคยเห็นค่าความรักของคนแปลกหน้าเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งครอบครัวฉันอบอุ่น และยิ่งใหญ่จนบางครั้งก็กลายเป็นร้อนจี๋ บ่อยครั้งที่ฉันส่ายหน้าใส่ความรักของหนุ่มสาว ...น่าเบื่อ... แต่แว่วกวีหวานที่ถูกคร่ำครวญให้ได้ยินมากขึ้นตามวัย หนุ่มสาวที่เกาะแขนเกี่ยวกันตรงหน้าฉัน ...ทำให้บางสิ่งผุดขึ้นมาในหัวใจ ฉันแอบจินตนาการว่า สักวัน จะมีคนที่เกี่ยวก้อยฉัน...เหมือนสาวคนนั้น แต่ห้วงคำนึงสั้นๆ ก็เหมือนเพียงเสียงคลื่นทะเลสาดซัดมาเป็นครั้งคราว ให้แค่หาดทรายเสียรูปทรง ไม่เป็นตัวของตัวเอง ก่อนที่มันจะซึมหายไปในผืนทรายนั่น ความว่างเปล่าอยู่กับฉันนานทีเดียว...ฉันไม่สนใคร? หรือไม่มีใครสนฉัน?... จนกระทั่งวันหนึ่งที่สายลมพาใครบางคนเข้ามาในชีวิต มันน่าแปลกนะ ทันทีที่เราพบกัน ฉันรู้สึกเหมือนเคยรู้จักเขามาก่อน และเขาก็คิดเหมือนกัน...ใช่... มันเป็นรักแรกพบ... แต่รักแรกพบของคนคู่เดียวในโลกนี้กระมัง ที่กินเวลาเรียนรู้ต่อจากนั้นถึง 6 ปี กว่าจะได้เริ่มต้นชีวิต ที่มีแค่สองเรา เหมือนใครๆ เสียที ขอบคุณหาดทรายที่ทำให้รู้ว่าฉันแห้งแล้งมานานแค่ไหน ขอบคุณสายลม ที่นำเธอมาให้ฉัน และขอบคุณสองเรา ที่ทำให้วันนี้ของฉันเป็นสุข จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:21:07

ความคิดเห็นที่ 6 ^^^ กำลังจะกรี๊ดดดดดของคุณส้ม ก็มาโดนตัดด้วยคุณเอื้อง แบบว่า กรี๊ดดดดดจริงๆ เขียนซะซึ้งเชียว ไม่อยากเชื่อว่าจะซึ้งเป็นด้วยอะ กลับมาที่คุณส้ม เขียนน่ารักจังเลย อ่านแล้วแบบว่าฮาแตกในหนึ่งนาที เสียดายกีบหมด เลยอดแจก ไม่งั้นอยากแจกให้ทั้งสองคนเลยค่ะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:35:52

ความคิดเห็นที่ 7 อือ ของเรนฟู เขียนแป๊บเดียว แต่เลือกรูป หารูปเหมาะสม นานมากกกกกกกกกกก เอารูปเท้าสวยๆ นี่ล่ะนะ กรี๊ดดดด อารมณ์เดียวกับแอนนี่ป่าวเนี่ย เขียนถึงคนคนเดียวกัน กิ๊ดกิ๊ด จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:45:40

ความคิดเห็นที่ 8 ^                                                                     ^                                                 ^                                         ^ ไม่นะตัวเองอย่ามาขี้ตู่ พระเอกของเขาต้องอยู่ในเรื่องของเขาเท่านั้น ห้ามไปแสดงเรื่องอื่น ไม่ย๊อม ไม่ยอม ตอนนี้สารภาพว่าใช้เวลาตรองนานมากกว่าจะหลุดเป็นเรื่องนี้ ตอนเขียนจริงสิบนาทีอะ ทั้งที่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ให้ดิ้นตาย อยากเขียนอะไรที่มันแยบยลกว่านี้แต่ไม่มีปัญญาอะ เลยต้องขุดเรื่องจริงมาขายซะงั้นเลย แหะ แหะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:50:06

ความคิดเห็นที่ 9   He says : เป็นไง หาดทรายกว้างเป็นกิโล ๆ เลย She says : อื้อ ดีกว่าอุดอู้ อยู่ไหน shelter ตั้งเยอะ He says : ใช่ ๆ ไม่รู้จะไปอยู่ในนั้นทำไม สุดท้ายก็โดนแผ่นดินไหวถล่มตายหมดอยู่ดี She says : ไม่พูดถึงเรื่องนั้นดีกว่านะ He says : โทษที She says : มาทะเลทั้งที เล่นน้ำกันไหม He says : คงจะไม่ไหวล่ะ น้ำอยู่ลิบ ๆ ตรงนู้น She says : เขาว่าถ้าน้ำทะเลลดก็จะเกิดทสึนามิใช่ไม๊ He says : ใช่ ๆ ยิ่งน้ำลดหายไปเป็นกิโล ๆ แบบนี้ ทสึนามิน่าจะสูงสักตึกสี่ห้าชั้นได้มั้ง She says : แล้วทำไมเราไม่หนีไปที่สูง ๆ ล่ะ He says : ไปได้ก็ไปแล้ว แต่ไอ้เปลือกโลกที่เราอยู่ก็ดันเลื่อนตัวซะสูงจนเป็นหน้าผาไปหมด หนีไปไหนไม่ได้แล้ว She says : หนีไปไหนก็ไม่ได้สินะ เฮ้อ เป็นนกดีกว่าไหม จะได้บินหนี He says : เป็นนกก็ไม่รอด สนามแม่เหล็กโลกเปลี่ยนแปลง แถมคลื่นความถี่ต่ำก็กำทอน หัวกระโหลก พวกนกเอาหัวโหม่งโลกตายเป็นแทบ ๆ She says : งั้นก็คงจะตายพร้อมกันหมด He says : ไม่หรอก เป็นปลาคงพอไหว ก็อยู่ในน้ำนี่นา น่าจะพอรอด She says : เหรอ งั้นคงอีกนานกว่าจะมีไดโนเสาร์รุ่นที่สอง He says : ก็จนกว่าจะมีปลาตัวแรกขึ้นมาเดินบนชายหาด She says : ตัวเดียวพอซะที่ไหน มันต้องมีคู่ของมันเดินบนหาดด้วย He says : งั้นชาติหน้าเราก็มาเกิดเป็นปลาคู่แรกที่เดินบนชายหาดเหอะ She says : เอาสิ แต่ตอนนี้จะเอาไงดี He says : เราก็เดินเล่นบนชายหาดจนกว่าทสึนามิจะมาก็แล้วกัน ชายหนุ่มกับหญิงสาวเดินจูงมือกันเดินเล่นบนชายหาดที่ปราศจากน้ำทะเล เขา ทั้งสองฮัมเพลงไปพร้อมกับหยอกล้อกันอย่างมีความสุข สายลมเริ่มทวีความ รุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อย ซึ่งแสดงว่าทสึนามิลูกมหึมากำลังเคลื่อนที่มาหาพวกเขา ทั้งสองด้วยความเร็วสูง แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 52 21:03:53 จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:56:15

ความคิดเห็นที่ 10 ^       ^              ^                      ^^                             ^                                ^^              อือ อือ พระเอกตัวจริงอยู่นี่ตะหาก              ฮัมเพลงไร คะ Gloomy sunday,isn't it? จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 21:01:06

ความคิดเห็นที่ 11 ^^^ น่ารักดีค่ะ สมเป็นเด็กวิศวะเขียนเนอะ แต่ 'สายลม' หายไปไหนซะล่ะ หรือว่าให้คนอ่านดมตด 'สองเราในเรื่องเอา' (ฮา) จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 21:02:09

ความคิดเห็นที่ 12   ^      ^             ^                     ^^                            ^                               ^^ งือ ๆ ต้องมาแก้ครั้งแรก จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 21:04:58

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านค่ะ อยากเล่นด้วยแต่ไม่ถนัดเขียนอะไรสั้นๆ ค่ะ เป็นแบบพอเริ่มอะไรแล้วจะยาวเลยทุกที จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 02:46:26

ความคิดเห็นที่ 14 เอ่อ... โจทย์นี้..จุดที่ยากที่สุด ก็คือ.. "สองเรา"  นี่ล่ะค่ะ  -- --' จากคุณ : ตัวคนเดียวมาโด่เด่... (ร้อยคำ คณาความ) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 11:09:39

ความคิดเห็นที่ 15 โจทย์เหมือนจะง่ายแต่แอบยาก นั่งจ้องๆตั้งนาน She says: ...หาดทราย...สีขาวทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ความเวิ้งว้างวิ่งวนตราบจนชนกับความมืดมนอนธกาล ณ ปลายฟ้า บนฟากฟ้า ดาวดวงน้อยนับหมื่นนับล้านพราวระยับวับวาวราวอัญมณี สองเท้าย่ำไปตามทางบนผืนทราย เสียงคลื่นซักสาดผะแผ่ว ราวเสียงกระชิบปลอบโยน ...สายลม...พัดผ่านโชยฉิว ไล้ผิวเนื้อละมุนละเมียดละไมในสัมผัส แหงนหน้ามองฟ้า ซึมซับความสวยงามของธรรมชาติยามสงัด ก่อนที่แสงแรกที่ขอบฟ้าจักขับไล่ความมืดมิดแห่งรัตติกาล สัมผัสที่ปลายนิ้วปลุกฉันขึ้นจากภวังค์ ความอบอุ่นแผ่ซ่านจากอุ้งมือหนาที่เอื้อมมากุมมือฉันไว้ ตาสบตา ความอบอุ่นที่ปลายนิ้วครานี้แผ่ซ่านขึ้นมาถึงหัวใจ เขาเบนสายตาสู่ขอบฟ้าไกล ชี้ชวนชมแสงทองของรุ่งอรุณที่ทาบทับลูบไล้ท้องนภา ซึ่งบัดนี้ไล่สีกุหลาบอ่อนแก่แตะแต้มสีสันปลุกสรรพสิ่งขึ้นจากความหลับไหล เขาบีบมือฉัน ถ่ายทอดความรู้สึกอัศจรรย์ใจเมื่อยามได้ยลความงามอันยากจะบรรยาย ...สองเรา... กับการเริ่มต้นวันใหม่ จากวันนี้ ไม่มีอีกแล้วความเหงา บอกลา คำว่าอ้างว้างเดียวดาย เพราะจากวันนี้ จะไม่มี "ฉัน" หรือ "เธอ" หากแต่จะมี "เรา" เสมอไป มือใหญ่จับจูงมือเรียวบาง ชักชวนกันเดินเลียบริมหาดไปเงียบๆ เสียงเดียวที่ได้ยิน คือเสียงคลื่นซัดสาดเป็นจังหวะสม่ำเสมอ พร้อมๆกับเสียงเต้นของหัวใจ เกลียวคลื่นเล็กๆคืบคลานเคลื่อนขึ้นมาหยอกเย้าสองเท้าอันเปล่าเปลือย มือใหญ่กระชับแน่น ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ แต่ความหมายของสัมผัสแจ้มแจ้งในความรู้สึก ความรู้สึกเต็มตื้นเอ่อท้นใจของฉัน สิ่งนี้มิใช่หรือที่เฝ้าไขว่คว้าฝันหามานาน ใครสักคนที่เมื่ออยู่ด้วยกันแล้ว แม้ไม่มีคำพูดใด กลับเหมือนได้มีบทสนทนาที่สุดแสนพิเศษ มือแข็งแรงที่กุมไว้ไม่ปล่อย เปรียบประดุจดั่งสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไปเมื่อยามทุกข์หรือยามสุข ในความสงัด ณ หาดทราย มีสายลม และ หัวใจที่สื่อถึงกันของ สองเรา แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 52 12:27:27 จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 12:23:04

ความคิดเห็นที่ 16 ^         ^                      ^                                            ^             เอ่อ! เดี๋ยวนี้คุณนีโม่เทิร์นโปรฯ แล้วอะ             มีเขียนแนวโรแมนติกด้วย คุณร้อยคำฯ ไม่ยากค่ะไม่ยาก เล่นมุขปูเผาแบบคุณส้มก็ได้ค่ะ ปูเผา สองคนร้องเพลง พัดลมเป่า ทำไปด้ายยยย จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 12:55:59

ความคิดเห็นที่ 17 ู^ ^ ถูกพาดพิงแบบเผาขน เค้าไม่ใช่ปูนะ จะได้จับมาเผาง่าย ๆ (บอกแล้วไม่ได้คิดเองคนเดียว มีผู้สมรู้ร่วมคิด ไม่งั้นไม่ได้แบบนี้หรอก ฮา) แหม คุณนีมี่เขาหวานมาตั้งแต่กระทู้ก่อนหน้านี้แล้วนะคะ   คราวนี้เอาแบบจริงจังบ้าง เดี๋ยวไม่อินเทรนด์ ^__^ ----------------------------------------------------------   ็ำ He says : ผมอยู่บนหาดทราย มองไกลออกไปยังทะเลลิบ ๆ ตรงหน้า แต่ใจผมไม่ได้อยู่ที่ทะเลที่ตาเห็น หากอยู่ที่ใครคนหนึ่งที่ห่างหายไป ผมไม่แน่ใจนักว่า เราสองคนจะเคยนับเป็นสองเราได้ไหม เพราะเราไม่เคยมีคำหวาน ไม่เคยบอกรัก ไม่เคยจับมือ แต่ความรู้สึกห่วงใย มีความสุข และอุ่นใจตลอดเวลาที่ได้พบและพูดคุยกัน ไม่ว่าเราจะเป็นอะไร สำหรับผม เธอคือคนที่ทำให้โลกของผมเปลี่ยนไป ด้วยมุมมองและถ้อยคำที่ผมจดจำได้จนถึงวันนี้... "ฉันเกิดที่ธรรมศาลา" เธอเล่าให้ผมฟัง "แต่พ่อแม่ฉันเกิดและโตที่จัมโด" "เกิดที่ไหนไม่สำคัญหรอก เพราะอย่างน้อยคุณไม่ลืมสิ่งที่คุณเป็น" ผมบอก เธอยิ้มให้ผม เธอไม่ใช่คนสวย แต่ก็มียิ้มที่สวยที่สุดในความรู้สึกของผม "ฉันอยากเห็นทะเลที่ไม่เคยเห็นสักครั้ง" เธอพูดเหมือนเปลี่ยนเรื่องคุย "บ้านเกิดของฉันไม่มีทะเล ฉันไม่เคยเห็นทะเล" เธอบอก "แต่ฉันก็รู้จักทะเลจากคำบอกเล่าของคนอื่น และเชื่อว่ามีทะเลอยู่จริง" "แล้วทะเลในความคิดของคุณเป็นยังไง" ผมถาม เธอหันมายิ้มให้ "ลึกล้ำ กว้างใหญ่ สวยงาม แต่เป็นอิสรภาพที่มีขอบเขต" คำพูดของเธอแฝงความหมายบางอย่างที่ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจมากนัก จนกระทั่งวันที่เราจากกันเมื่อปีก่อน เราต่างคนต่างกลับบ้าน แต่สัญญาว่าจะติดต่อกัน ผมได้รับข่าวครั้งสุดท้ายจากเธอที่เราเข้าใจกันเพียงสองคนว่า "ฉันจะไปทะเล" ซึ่งหลังจากนั้นไม่นาน มีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นที่นั่น และมีข่าวคราวมากมาย ที่ทำให้ผมได้รู้จักเบื้องลึก เบื้องหลังและสถานการณ์ที่นั่นเพิ่มมากขึ้น และในช่วงเวลานั้นเอง ที่ผมเริ่มเข้าใจความหมายในคำกล่าวของเธอ จากวันนั้นจนวันนี้ เราสองคนขาดการติดต่อกันไป อีเมล์ฉบับแล้วฉบับเล่าที่ผมส่งไป ไม่มีคนตอบรับกลับมา เหมือนสายลมที่เชื่อมระหว่างภูเขาและทะเลเดินทางไปไม่ถึงกัน แต่ผมยังคงคิดถึงและเป็นห่วงเธออยู่เสมอ โดยเฉพาะในยามที่ยืนอยู่ที่นี่ ผมเห็นทะเลมาจนเจนตา สัมผัสหาดทรายอุ่น สายลมเย็นจนเจนใจ จนบางครั้งก็หลงลืมในสิ่งที่มีอยู่ และมองไม่เห็นคุณค่าของมัน จนกระทั่งผมได้คิดเมื่อรู้จักกับเธอ เพมา โซนัม... ดอกบัวจากดินแดนที่ใครต่างเรียกขานว่าหลังคาโลกคนนั้น สายลมพัดใบสนทะเลให้ส่งเสียงซ่าแข่งเสียงคลื่นที่ซัดสาดขึ้นมาถึงหาดทราย ผมทอดสายตามองยังเส้นขอบฟ้าที่ไกลออกไป และคิดถึงคนที่ทำให้ผมมองทะเลตรงหน้าต่างไปจากที่เคยมอง หวังว่าเธอจะปลอดภัย และสักวันสองเราคงได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง -------------------------------------------------------------------- * ชื่อ "เพมา" (Pema) เป็นชื่อภาษาทิเบต แปลว่า "ดอกบัว" ชาวทิเบตส่วนใหญ่ไม่ใช้นามสกุล แต่มีชื่อแรกกับชื่อรอง ซึ่งจะเรียกชื่อแรกคำเดียว หรือชื่อแรกกับชื่อรองพร้อมกันไปก็ได้ http://www.namgyal.org/articles/names.cfm เขียนไม่นาน แต่มานานตรงค้นข้อมูลให้แน่ใจว่าตัวเองเขียนไม่ผิดนี่แหละ ^ ^" นึกถึงตอนได้คุยกับสมาชิกชมรมนักศึกษาทิเบตคนนึงเลยเก็บเอามาเขียนถึงค่ะ . แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 52 15:38:11 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 15:35:33

ความคิดเห็นที่ 18 ็ขอร่วมเล่นด้วยคนนะครับ เขียนครั้งแรก มือใหม่ครับ ฝากเนื้อ ฝากตัวด้วยนะครับ ----------------------------------------------------------------------------------------------------- He Say: ครืน ซ่า ช่า ผมไม่เคยชอบทะเลเลยครับ ไม่เคยเห็นความสวยงามของหาดทรายสีทอง ไม่เคยมองเห็นความงามของทะเลสีคราม มองเห็นแต่ความน่ารำคาญของเม็ดทรายยามที่เราย่ำไปมา ความเหนอะหน่ะของน้ำทะเลยามที่มันแห้งบนตัวเรา รสชาติที่เค็มปร่า และความรู้สึกเจ็บแสบยามที่น้ำทะเลสัมผัสตัวเรา ความเหนอะหน่ะของลมทะเลที่พัดผ่านตัว มองเห็นความเวิ้งว้าง ว่างเปล่า ลึกไม่มีที่สิ้นสุด "ไปทะเลกันไหม สอบเสร็จแระ ไปพักผ่อนกัน" เธอถามผมในเช้าวันที่ผมจะไปสอบ ".... ไว้ค่อยคุยกันนะ หลังสอบเสร็จ" เธอเงียบไม่พูดอะไร ผมก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้ต่อ เพราะผม ไม่เคยมองว่าสวย ทะเลที่ผมไม่เคยรู้สึกอยากไป ทั้งๆที่บ้านผมอยู่ใกล้ทะเล ผมเองก็รู้ว่าเธอต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมากที่จะชวนผมไปทะเล อันเนื่องมาจากความสััมพันธ์ของเรานั้นยังเป็นแค่เพื่อนกัน เธอเคยบอกผมว่า เธอชอบทะเล ชอบหาดทรายสีทอง ชอบน้ำทะเลสีฟ้าใส ชอบปะการังสีสวย และสัตว์ทะเลหลากหลาย "แกๆ ทะเลสวยเนอะ รู้งี้มานานแล้ว" "อืม แล้วชอบรึเปล่าหล่ะ" ผมถามกลับไป "ชอบสิ ทะเลตอนไหนก็สวยเสมอแหละ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงลิงโลดใจ "ไว้ๆ ว่างมาอีกนะ" "...." ผมเงียบ ก่อนจะตอบกลับไปว่า "แล้ว มาบอกเราทำไม บอกพี่เขาไปสิ เขาจะได้พาแกไปอีก   เออ แค่นี้นะ แม่รอสายอยู่ เที่ยวทะเลให้สนุกหล่ะ" แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 01:52:32 จากคุณ : คนตราหมี (RadoN) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 01:49:25

ความคิดเห็นที่ 19   สวัดดีค่ะ แวะเข้ามาทักทายค่ะ จากคุณ : คนเล่านิทาน (อศิธารา) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 01:53:56

ความคิดเห็นที่ 20 อาทิตย์นี้คนน้อยจัง หรือเราว่างขึ้น นั่งรีเฟรชถนนฯ ทั้งวันเลยเหมือนมีเรื่องให้อ่านน้อย (นั่งรอโมรีกะแม่การเกด เอิ๊กส์) วันนี้มาทำสถิติ แต่งไม่ให้เกินครึ่งชั่วโมง ได้กำลังใจจากเมนท์ ไฟลุก เราไม่เค้ยไม่เคยเขียนเรื่องสั้นจริงๆนะนี่ ไม่นึกว่าจะเขียนได้ เป็นปลื้ม (ถึงฝีมือจะอ่อนด้อยในยุทธจักรอันกว้างใหญ่นี้) แหะๆ เค้าอุตส่าห์ชมว่าเราเทิร์นโปรแล้ว เอาไปอีกตอนโลด (สรุปใช้ไปสี่สิบนาที ทำสถิติไม่ได้อย่างตั้งใจ เง้อ) He says: ผมสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะแรงสั่นสะเทือนข้างๆตัว มองไปรอบๆเห็นเพียงความมืดมิดและแสงดาวที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง หันไปกดปิดนาฬิกาปลุกบนมือถือ พรายน้ำบอกเวลาตีห้าเศษๆ โอ๊ย แม่เจ้า ไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้เลยนะนี่ มีแต่ตีห้าแล้วยังปั่นงานไม่ได้นอนซะส่วนใหญ่ แต่เอาเถอะ งานนี้ยังไงก็ต้องยอม ...ก็สัญญากับ "เธอ" ไว้แล้วนี่นา... เดินออกไปถึงริมหาด เธอรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อตาสบตา เธอก็ส่งยิ้มหวานละมุนมาให้ ประกายวาววามในดวงตากลมโตของเธอเต้นระริกด้วยความยินดี ณ วินาทีนั้น ผมรู้ทันทีว่าที่ยอมตื่นเช้าวันนี้คุ้มแสนจะคุ้ม ในแสงสลัวยามเช้า เธอส่องประกายราวแสงตะวัน   ร่างโปร่งบางในชุดกระโปรงยาวสีขาวสลับสล้างไปด้วยดอกไม้สีชมพูดอกเล็กดอกน้อย ที่ผลิบานอยู่บนผืนผ้า เธอทอดตามองออกไปไกลแสนไกล ณ จุดที่ขอบฟ้าโน้มลงมาบรรจบพบหาดทรายขาว แต่ผมกลับไม่สามารถถอนสายตาออกจากดวงหน้าหวาน ที่เหมือนจะหลุดออกมาจากภาพฝันของผม ได้แต่จ้อง จ้อง และจ้อง ดุจดั่งต้องมนต์ แสงทองค่อยๆจับขอบฟ้า และทับทาบลงบนเปลือกตาน้อยๆ ที่หลับพริ้ม เมื่อเจ้าตัวสูดหายใจยาว ดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบกาย เสื้อคลุมโปร่งบางพลิ้วไหวยามสายลมพัดผ่าน ผมแสนอิจฉาผ้าบางที่ได้คลอเคลียไหล่มน อยากจะเอื้อมมือไปโอบไหล่แต่ใจไม่กล้า จึงได้แค่เอื้อมมือออกไปช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆ ปลายนิ้วสัมผัสกัน เหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นทั่วร่าง ผมกลัวว่าเธอจะชักมือหนี แต่เธอก็ไม่ได้ทำ หัวใจผมเต้นตูมตามเมื่ออาจหาญเลื่อนมือไปรวบอุ้งมือเรียวมากุมไว้ เธอกระชับมือผมแผ่วเบา แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ อีกครั้งที่ตาสบตา...และผีเสื้อนับร้อยนับพันก็กระพือปีกโผบินอยู่ในช่องท้องของผม ผมเบือนหน้าขึ้นแหงนมองท้องฟ้า ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรก็ตามที่รู้เห็นเป็นใจให้เราได้มีวันนี้ วันที่ผมได้กุมมือนุ่มไว้ในมือ วันที่ผมได้กุมหัวใจน้อยๆดวงนี้ไว้เป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว เธอเบนสายตาขึ้นมองฟากฟ้าตาม แสงอาทิตย์ผ่านเมฆเป็นลำ ชัดเจนขึ้นทุกขณะ ความอบอุ่นจากแสงแรกแห่งตะวันแผ่ซ่านปกคลุม หากยังอบอุ่นไม่เท่าสัมผัสอ่อนหวานที่ส่งผ่านฝ่ามือบางมาสู่ผม ผมปฏิญาณกับตัวเอง ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องและดูแลร้อยยิ้มแสนหวานและแววตาแห่งความสุขนั้นตลอดไป ผมบีบมือเธอเบาๆ แล้วจับจูงเธอเดินก้าวไปข้างหน้า แม้เวลาที่แสนดีที่หาดทรายจะจบลง แม้สายลมแห่งกาลเวลาจะผันผ่าน   แต่สิ่งที่ไม่มีวันจะผันแปรไป... คือหัวใจสองดวง ของ "สองเรา" มาแอบแก้ตรง ยอมตื่นเช้า ขอบคุณ คุณ  Pim~Dow มากค่ะที่สังเกตและทักท้วงมา อ้อ นักวิทยาศาสตร์ก็มีหัวใจนะค้า ขอบคุณทุกๆคนที่มาอ่านนะคะ คุณ ปิยรักษ์ อุตส่าห์จำได้ด้วยว่าเราแอบหวานมาก่อนนี้แล้ว อิอิ ถูกใจทิเบตศึกษาด้วยคน อันล่าสุดคุณเรนฟูเลิกขำแล้ว แถมดราม่ามากๆ ลึกซึ้งจริงๆ แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 10:55:53 จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 05:58:04

ความคิดเห็นที่ 21 กี๊ด เพิ่งไปเดินสะดุดเหยียบเอารูปนี้เข้า นึกว่าหายไปแล้วนะนี่ ไม่ใช่รูปหาดทราย สายลมและสองเรา แต่เป็นรูปสองเราในกล่อง(ซอง)ความทรงจำ วิ้ววววว... จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 07:12:18

ความคิดเห็นที่ 22 แปะไว้ก่อนนะคะ เมื่อคืนมัวแต่ up blog เลยไม่ได้เข้ามาอ่าน วันนี้ก็ยุ่งทั้งวัน เดี๋ยวค่ำๆจะเข้ามาเริ่มจากของคุณส้ม (รอบเอาจริง) คุณมือใหม่ และคุณนีมี่ (ที่เทิร์นโปรฯ) แล้วค่ะ คริ คริ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 17:53:33

ความคิดเห็นที่ 23 คุณส้ม เขียนได้พลิ้วและลึกซึ้งตามสไตล์เลยค่ะ แอบสงสัยว่าอะไรคือขอบเขตของเพมาอะ หรือสังคมประเพณีล้อมกรอบ ทำอะไรไม่ค่อยได้ ......................... คุณคนตราหมี (RaDon) แหะ แหะ ดีค่ะดี แต่เหมือนเรื่องยังไม่จบเลยอะ ไม่ทราบจะมีต่อรึเปล่าคะ หรือเป็นมุขของคนเขียนเอ่ย ........................................ คุณนีมี่ ไม่นึกว่านักวิทยาศาสตร์จะโรแมนติกและหวานนนนนนได้ซะขนาดนี้ คริ คริ เทิร์นโปรฯ จริงๆค่ะ มาทีแบบครบด้วยทั้ง He says และ She says คนต้นคิดยังไม่ค่อยมีปัญญาเขียน He says เท่าไหร่เลยค่ะ แหะ แหะ เอ่อ! หน่อยนึงค่ะ >>ตื่นยอมเช้า<<< น่าจะเป็น >>>ยอมตื่นเช้า<<<เนอะ อันนี้ขอแซว เล่น 'จ้อง จ้อง จ้อง' ขนาดนั้น น่ากลัวอะ แงๆๆๆๆๆๆ สรุป น่ารักและหวานมากๆค่ะ แอบเป็นสาวช่างฝันนะเนี่ย จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 20:44:23

ความคิดเห็นที่ 24 She says ความเจ็บปวดในอดีตยิ่งใหญ่นั้นไม่ต่างกับคลื่นยักษ์ที่ถาโถมใส่ชายฝั่งทะเล มันอาจเรียกน้ำตา และข่าวโศกให้คนทั้งโลกร้าวราญอยู่กับการสูญเสีย แต่สุดท้าย...ทุกอย่างก็ซึมหายไปกับผืนทราย... ทิ้งไว้ทั้งแค่ซากปรักหักของวัตถุให้บางคนเสียใจ ไม่น่าเชื่อ...ว่ายังมีคนเห็นความดีในภัยธรรมชาตินั้น ...หาดทราย...กลับมาสวยสะอาด ราวกับว่าคลื่นยักษ์นั้นคือน้ำล้างธรรมชาติ พายุที่หักโค่นให้ไม่ใหญ่ล้มทับคูหาเพิงพักยามดึกดื่นเที่ยงคืน ก็เช่นกัน... โชว์หราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์...ไม่กี่วัน ผู้คนก็เริ่มชินชา...บางครั้งก็ถามแค่ว่า... 20 ศพเองเหรอ คราวที่แล้วถล่มที่นู่น ตายไปตั้ง 100 กว่า แล้วก็กลับมาเยินยออนุพันธ์ของพายุว่ามันนำพาความชุ่มเย็นให้ชีวิต ความไหวบางเบาของมัน ทำให้ต้นหญ้าผู้อ่อนแอ ได้ไหวลู่สวยไปในทิศทางเดียว ...สายลม...นั่นคือแรงขับพลังที่ไม่เผยความโหดร้ายให้เห็นเด่นชัด ในเรือนไม้ที่หลังคามุงกระเบื้องโบราณ ก่อนขึ้นบันไดต้องล้างเท้าตรงอ่างเล็กๆ คนในบ้านแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ตัดเย็บจากผ้าท้อมือ กลับกลายเป็นเรือนเชยๆ ที่ต้องขยับขยายด้วยคอนกรีต เพื่อรองรับสมาชิกซึ่งเต็มไปด้วยลูกหลานสวมเสื้อผ้าราคาถูกหาซื้อได้ตามตลาดนัด และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ไกลไปอีกทางใต้พันกว่าโล ครอบครัวที่ลูกหลานมากมายพอกัน กินอาการด้วยตะเกียบ มีป้ายให้เคารพบรรพบุรุษทุกเช้าเย็น พูดด้วยภาษาที่บางคนบอกว่ามีแต่ปิศาจที่ฟังรู้เรื่อง และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น ฉันกับเขา...มาพบกันในวันหนึ่ง หลายครั้งที่คลื่นยักษ์สาดใส่เราหวังจะให้แยกจากกัน แต่เรายังจูงมือฝ่าหาดทราย... คลื่นงี่เง่าที่ทำให้เราเปียกปอนด้วยน้ำตา พายุที่จงใจพัดให้เราห่างกันขึ้นเรื่อยๆ กลับเปลี่ยนทิศทางให้เราได้ตัดสินใจเดินไปด้วยกันง่ายขึ้น วันหนึ่ง เราก็เดินมาถึงจุดหมายเดียวกัน ท่ามกลางคนมากมาย ในบ้านหลังใหญ่ริมทะเล นี่แหละเรื่องราวของ...สองเรา... เพ้อมาซะ จะมีคนเข้าใจมั้ย ว่าตอนนี้หนึ่งเราเลิกขู่ตัดเนตแล้ว เขาเปลี่ยนไปตัดบริการเคเบิลทีวีแทน การโต้แย้งไม่มีอะไรมาก แค่ทำให้อีกหนึ่งเราคิดถึงรองเท้าสตั๊ด... เท่านั้นเอง... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 22:36:02

ความคิดเห็นที่ 25 ^^^ เจ๋งมากค่ะเอื้อง เจ๋งมาก มุขนี้คิดไม่ทันจริงๆอะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 23:02:15

ความคิดเห็นที่ 26 คุณปิยะรักษ์ --- ชื่อเพมาน่าสนแฮะ นึกอยากเปลี่ยนลอกอินเป็น pemafull                     Mnemosyne ---เทิร์นโปรจริงๆ ด้วย...ว่าแต่อย่าให้เขาบีบมือบ่อยนัก...                      เดี๋ยวเส้นเลือดก็ตีบจนหัวใจด้านชาหรอก หึหึหึ คนตราหมี (RadoN) ---หงะ นึกว่าตัวเองจะพาเขาไป -*- จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 23:05:44

ความคิดเห็นที่ 27 อือ แอนนี่คะ... ความจริงอยากสื่อแค่บันทัดสุดท้ายเองค่ะ แต่กลัวคนอื่นคิดว่าหยาบคาย (- -") จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 23:07:18

ความคิดเห็นที่ 28 คุณแอนนี่ จะอธิบายไงดีล่ะคะ เรื่องมันยาวนะเนี่ย พูดอย่างย่อ ๆ คือ เดิมทิเบตเป็นประเทศอิสระ แต่กลายเป็นส่วนหนึ่งของจีน มีการนำกองทหารสาธารณรัฐไปตั้งที่จัมโด หรือ ชัมโดของทิเบต ในปี 2508 จีนได้จัดตั้งให้ทิเบตเป็นเขตปกครองตนเอง ภายใต้รัฐบาลจีน เป็นเหตุให้ทะไลลามะองค์ปัจจุบันต้องลี้ภัยไปอยู่เนปาล และทำให้ชาวทิเบตบางส่วนอพยพหรือลี้ภัยออกไปนอกประเทศด้วย ซึ่งการเป็นเขตปกครองพิเศษ โดยเฉพาะในช่วงปฏิวัติวัฒนธรรม ชาวทิเบตจะถูกจำกัดการแสดงออกทางวัฒนธรรม แม้ว่าตอนหลังจะคลี่คลายลง แต่ก็ยังมีข้อจำกัดอะไรอีกหลาย ๆ เรื่องอยู่ ปกครองตนเองจริงแต่ไม่อิสระเต็มที่ ความไม่พอใจ อึดอัดใจ และหลายเรืื่องของชาวทิเบตในเขตปกครองตนเอง ก็ทำให้เกิดเหตุจลาจลใหญ่ในกรุงลาซารวมถึงหลายจุดในมณฑลชิงไห่ เมื่อเดือนมีนาคมของปีที่ผ่านมาค่ะ มีผู้ประท้วงถูกจับไปเยอะเหมือนกัน จบเล็คเชอร์วิชาประวัติศาสตร์โลกสมัยใหม่ คงเป็นคำตอบว่าอะไร คือ 'ขอบเขต' และทำไม 'ผม' ถึงต้องห่วงได้นะคะ ^ ^ ที่คุยกัน เป็นมุมมองของนักศึกษารัฐศาสตร์ชาวทิเบตที่เกิดและโตนอกจีน แต่ถ้าคุยกับนักศึกษาจากจีนแผ่นดินใหญ่แล้วละก็ หนังคนละม้วนกันเลยละค่ะ หมายเหตุนิดนึง จัมโดอยู่ในทิเบต แต่ธรรมศาลาอยู่ในเนปาลและมีชาวทิเบตที่ลี้ภัยอยู่เยอะ ------------------------------------------------------------- คุณเรนฟูล อยากได้ชื่อทิเบตจริงอะ คำว่า car drag po ในภาษาทิเบต แปลว่า plentiful rain (ใกล้ ๆ กะ rainfull แหละ) แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 23:41:02 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 23:21:01

ความคิดเห็นที่ 29 กร๊ากกกกก เราอยู่ดึกเนี่ย โชคดีแฮะ ได้ฟังแลกเชอร์ฟรีจากคุณส้ม ประวัติศาสตร์โลกสมัยใหม่ หัวข้อทิเบตศึกษา จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 23:28:22

ความคิดเห็นที่ 30 คุณ Pim~Dow  ครับ มันจบแค่นั้นหล่ะครับ ก็เขาโทรมาโม้ครับว่าไปเที่ยวทะเลแล้ว คุณ rainfull นั่นสิครับ อยากให้เป็นผมพาเขาไปเหมือนกัน แต่ไม่ทันแล้วครับ ตอนนี้ก็เป็นแค่ เพื่อนสาว ครับ ฮ่าฮ่า ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ จะมาร่วมเล่นด้วยต่อไปเรื่อยๆครับ จากคุณ : คนตราหมี (RadoN) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 23:58:48

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณค่ะคุณส้มที่มาอธิบายให้ฟัง แหะ แหะ อ่านแล้วรู้สึกแย่กับตัวเองชะมัดเลย เป็นคนที่การเมืองไม่กระดิกจริงๆนะเนี่ย แต่พอพูดถึงดาไล ลามะก็รู้จักอยู่นะ รู้ว่าไม่ใช่ 'ลามะ' อะ แหะ แหะ คุณตราหมี อ่านชื่อแล้วคิดถึงนมเลย หิว ขอบคุณที่มาแจงค่ะ แอบงง เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่เน่อ เอ่อ! แปลว่าอะไรคะ 'เพื่อนสาว' เนี่ย แอบคิดมากนะเนี่ย แวะมาบ่อยๆเลยค่ะ กระทู้นี้เงียบจริงๆ สงสัยโจทย์จะยากเกิน ปล ขอผิดกติกาหน่อยนะคะ สำหรับโจทย์วันจันทร์หน้า ซึ่งคุณการ์เน็ตจะมาตั้ง จะขอให้แกเอาโจทย์มาลงให้ในกระทู้นี้เลย ให้คนอ่านมีเวลาคิดไว้ล่วงหน้าค่ะ พอโจทย์ขึ้นจริงวันจันทร์จะได้ ลุยโลด ดีมั้ย ดีมั้ย (ถามความเห็น) จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 13:01:00

ความคิดเห็นที่ 32 ลืมบอก แอบคิดถึงลูกค้าประจำแบบคุณแมวเหมียวพุงป่องจังง่ะ ไม่มีเรื่องหาดทราย สายลม สองเรา ของพ่อกับลูกสาวมาเล่าให้ฟังเลยคราวนี้ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 13:02:08

ความคิดเห็นที่ 33 นั่นจิ คุณแมวเหมียวพุงป่อง หายไปไหน สงสัยจอดเพราะโจทย์ด้วยคน จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 09:59:21

ความคิดเห็นที่ 34   **ขอเล่นด้วยคนนะคะ** SHE SAYs: [เราจะอยู่ด้วยกัน~ที่นี่ กับความรู้สึกดี-ดี ที่อุ่นหวาน และจะมี สองเรา ตราบเท่านาน อยู่ในที่..ที่เรียกขานว่า "ความรัก"] .. แสงแรกแห่งวันส่องทักทายชายหาดที่ร้างไร้ ไม่มีผู้คน เหมือน ณ ที่แห่งนี้จะมีเพียงแค่เราสอง ทอดเท้าเปลือยเปล่าสัมผัสเม็ดทราย และสายน้ำเย็น ๆ ที่หยอกล้อให้รู้สึกจั๊กจี้ มือที่ไม่ว่างเปล่า เพราะเราได้เกี่ยวกุมกันไว้ ปล่อยให้สายลมกระซิบแทนความรู้สึก คลอเสียงคลื่นขับขานเป็นบทเพลงแห่งท้องทะเล แม้เงียบงันไร้ถ้อยคำเอื้อนเอ่ย แต่ความรักถูกเฉลยผ่านสายตาเอียงอายคู่นั้น อาทิตย์บรรจงวาดภาพเงาเราทั้งสองโดยใช้ผืนทรายแทนผืนผ้าใบ ภาพที่ทาบทับบนผืนทราย มีเพียงเงาดำที่วูบไหว หัวไหล่เคียงกัน ดูวิจิตรบรรจงกว่าภาพของจิตรกรชื่อก้องโลกคนไหน บรรยายความเป็น"เรา" ได้ดีกว่าร้อยล้านคำพูด มีเพียงหาดทราย สายลม และสองเรา ล้อเล่นกับแสง & เงา บรรยากาศตอนเช้า..ช่างงดงาม 12 พ.ค. 52 ณ ชายหาด ประจวบ แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 52 11:06:23 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 52 10:35:25 จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 10:34:34

ความคิดเห็นที่ 35 มีขาประจำความเรียงมาเล่นอีกคนแล้ว ดีจัง แอบยกให้ขาประจำความเรียงฝ่ายชายเป็นคุณการ์เน็ต ฝ่ายหญิง ณ ปัจจุบันคงเป็นคุณแม่มดราตรี คริ คริ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 14:15:29

ความคิดเห็นที่ 36   **เมื่อไหร่จะมีหัวข้อใหม่น๊า~~* รอเล่นอยู่ค่ะ..อิ อิ ติดใจ ^^ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 15:00:06 จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 14:58:31

ความคิดเห็นที่ 37 ...หาดทราย สายลม  สองเรา... She says:                                 ฉันพาตัวเองเดินย่ำไปบนหาดทรายสีนวลสะอาดที่ทอดตัวเป็นแนวโค้ง ยาวออกไปไกลสุดสายตา                  เสียงคลื่น ที่ซัดสาดเบาๆสลับกันเป็นระยะ คล้ายกับท่วงทำนองที่สอด ประสานเข้ากันเป็นจังหวะให้กับฉัน... ขณะกำลังก้าวเดินไปอย่างช้าๆ                 แรงลมพัดพาละอองความชื้นเข้ามาตกกระทบที่ผิวของฉันแผ่วบาง ดุจ ให้ร่างกายได้อาบกลิ่นไอของท้องทะเล และมัน... ก็ช่วยชโลมจิตใจที่แห้งแล้งของ ฉัน...ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง                  ฉันมองดูเงาของตัวเองที่ทอดยาวไปบนผืนทรายสีอ่อนจางเบื้องหน้า... ไม่ว่ากี่คราวที่ได้มอง แสงยังคงสะท้อนเงาของฉันแต่เพียงผู้เดียว..                 ฉันปล่อยให้เท้าที่เปลือยเปล่า... ได้เดินย่ำสัมผัสความนุ่มเนียนของเม็ด ทรายเนื้อละเอียดนี้ไปข้างหน้าเรื่อยๆ....                 ไร้จุดหมาย.....                  ไร้เงื่อนไขของเวลา.....                ไร้ซึ่งกรอบความคิดทั้งปวง......                    ฉันสูดไอความสดชื่นด้วยหัวใจที่เป็นอิสระ   อิสระจากพันธนาการของ กรอบ กฏเกณฑ์ เงื่อนไข และข้อกำหนดทั้งหลายในชีวิตที่ฉันต้องแบกรับอยู่ทุก เมื่อเชื่อวัน..               เปลวแดดยังคงร้อนแรง...  สายลมยังคงโชยพัด... คลื่นยังคงซัดสาด...               ฉันปล่อยใจให้นำพาตัวเองเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ว่า.. สุดท้ายแล้ว ระยะทางของฉันมันจะไปสิ้นสุดลง ณ ที่ใด               แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ตรงไหนก็ตาม.... ฉันจะไม่หวั่นเกรง จะไม่หวาดกลัวกับ ความว้าเหว่และความเดียวดายอีกแล้ว...  ตราบใดที่ยังคงมีแสงสว่างสาดสะท้อนเงา ให้ปรากฏอยู่เคียงข้างฉัน... ตลอดไป                    ----------------------------------------------- จากคุณ : มาเอาซะป่านนี้.. (ร้อยคำ คณาความ) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 12:51:54