ความคิดเห็นที่ 1   เทวรูปปริศนา ลานศิลา สี่เทพผู้เป็นใหญ่ในแดนศิลป์กวีดนตรีกาล นั่งอยู่ ณ ศิลาอาสน์ประจำที่ของตนอยู่รอบนอก ตรงกลางคือลานประชันวงมโหรี เทพบุตรมากมายมารวมตัวกันอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ภาคี เวฬุต และวาฬิต เดินเข้ามาพร้อม  ๆ  กับเพื่อนกลุ่มเทพบุตรของเขา   ลานศิลา  ปราสาทเสาหินศิลาอันวิจิตร  ตั้งอยู่บนภูเขาน้ำแข็งที่มีพรรณไม้งามหลากสีสันดั่ง ฤดูใบไม้ผลิที่มีดอกใบงดงามสะพรั่งส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วลานศิลาแห่งนี้  ยอดเขาเป็นรูป หัววัวที่มีน้ำตกไหลลงมาจากปากวัว สู่แดนศิลป์กวีดนตรีกาล “สถานที่เลี้ยงต้อนรับแห่งนี้ช่างโอ่โถงงดงามดูน่ารื่นรมณ์นัก” “ขอให้เทพบุตรทั้งหลาย ร่วมงานรื่นเริงและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันด้วยมิตรภาพอันดีต่อกัน เถิด” เทพคีตกวีกล่าวเปิดงาน .............................................. หลายเดือนผ่านไป ณ สโมสรสันนิบาต แห่งเขตแดนศิลป์กวีดนตรีกาล เทพคีตกวีวางสารลงบนโต๊ะศิลาท่ามกลางเหล่าเทพทั้งสิบเอ็ด “สารท้ารบอย่างนั้นฤาท่าน” “ “กลุ่มเทวดาแดนดาวดึงส์เพียงแต่ส่งสารมาขอทัพหนุน หากพวกแทตย์มีกองทัพมากกว่าพวกเรา “มีมากกว่าก็ไม่ได้หมายว่าจะได้ชัยนี่ท่าน” “อื้ม หากเกิดศึกครั้งใหญ่ มันคงรุกลามมาถึงดินแดนแห่งเราเป็นแน่” “จัดกำลังระวังภัยรอบ ๆ เขตแดน” “ขอรับท่าน” สามทิวาราตรีกาลต่อมา “กลุ่มเทพบุตรหายไปสิบตนที่นอกเขตแดนทิศอุดรขอรับท่าน” เทวดาพี่เลี้ยงวิ่งเข้ามารายงานต่อเทพ อัครคนธรรพ์ “แย่แล้วสิ ออกตามหาให้พบ” การหายไปของเพื่อนเทพบุตรฝั่งอาจารย์เทพอัครคนธรรพ์ ทำให้เทพบุตรทุกเหล่า ในแดนศิลป์กวี ดนตรีกาล ต้องช่วยกันแบ่งกำลังออกค้นหา ในเขตแดนทิศอุดรใกล้กับเขตนอกชายป่าแห่งนี้ ภาคีเดินทางข้ามภูเขาที่มองเห็นไกลลิบ เขาเดินหลงออกมาจากลุ่มได้อย่างไรกันจนมาถึงแดนเทวรูป ป่ารกชัฏของที่นี่ อาจเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้สถานที่แห่งนี้ดูลึกลับ และร้างไร้ผู้อาศัย เห็นทีว่าที่แห่งนี้ จะเป็น ที่อยู่ของอารยะชนโบราณแต่กาลก่อน ลูกไฟดวงเล็ก ๆ มากมายล่องลอยอยู่ทั่วป่าแล้วมันก็ลอยหาย วูปไปเมื่อเขาเดินตามทางแห่งกระแสดวงจิตทั้งหลาย มืออุ่น ๆ เอื้อมมือมาแตะไหล่เขา ภาคีหันกลับ ไปมองทันที แต่มันกลับว่างเปล่า เสียงหมาป่าร้องโหยหวนดังขึ้นเรื่อย ๆ ภาคีค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง “โ ฮ ก ก ก ก ก” เสียงเสือสมิงดังก้องไปทั่วป่า แล้วตามมาด้วยเสียงดินปืนยิงขึ้นฟ้าเกิดประกายไฟหลายลูก แล้วทุกอย่าง ก็เงียบหายไป ภาคีชักดาบขึ้นมากำไว้ในมือแน่น เขารีบวิ่งไปตามเสียงนั้น ป่าที่มีอาถรรพ์แห่งนี้ มนุษย์เข้า มาถึงที่นี่ได้เช่นไร ผู้มีอาคมขลังค์ยังยากนักที่จะกล้ำกลายเข้ามาในป่าลึกลับได้ และเท่าที่ภาคีรู้ก็คือ ไม่มี ใครได้กลับบ้าน ภาคีเดินผ่านกองกระดูกมนุษย์มากมาย พวกเขาต้องการสิ่งใดหรือ ความโลภอย่างนั้นรึที่ ต้องแลกด้วยชีวิตของพวกเขา เสือสมิงตัวนั้นกระโดดหนีไปเมื่อภาคีวิ่งมาถึง ชายแก่คนหนึ่งนอนหายใจโรยริน วิญญาณของเขากำลัง จะหลุดลอยออกจากร่าง ภาคีนั่งลงมองหน้าเขา เขายิ้มให้กับภาคีด้วยความรู้สึกดีใจที่พรานป่าอย่างเขา ยังมีบุญสุดท้ายที่ได้เห็นเทพบุตรก่อนที่วิญญาณของเขาจะหลุดลอยไปจากโลกมนุษย์ “ไปสู่สุขคติเถิด” เขาค่อย ๆ หลับตาลงเมื่อภาคียิ้มให้กับเขา ภาคีลุกขึ้นยืน เขากำลังตั้งจิตสงบนิ่งเพื่อแผ่ เมตตาให้กับพรานป่า ดวงไฟริบหรี่ล่องลอยและวูบดับหายไป ภาคีก้มลงมองพื้นเมื่อเท้าของเขาเหยียบเข้ากับด้ามมีดที่ลงอาคมขลังเอาไว้ เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อ มือหนึ่งจับไหล่เขาอยู่ “สหาย ท่านมีเราอยู่เป็นเพื่อนแล้ว” ภาคีใจชื้นขึ้นเมื่อผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเขานั้นก็คือเวฬุต วาฬิต แ..ก..ร็..ก..ก.. ทั้งสามหันไปมองตามเสียงนั้นทันที ภาคีสังเกตเห็นที่ใต้ฐานเทวรูปหนึ่ง ดูเหมือนมันจะเป็นประตูกลเล็ก ๆ ที่เขาต้องหาทางเปิดเข้าไป ความเงียบ สงัดเริ่มปกคลุมอีกครั้ง แสงไฟจากคบเพลิงในมือเขาคงจะพอส่องทางที่เลือนรางให้เขามองเห็นหนทางเบื้องหน้าได้ พวกเขาตัดสิน ใจเดินเข้าไปใต้ฐานเทวรูปนี้ “เมื่อครู่ท่านล้อเราเล่นหรือ” “ห๋า เปล่านะ เราเพิ่งจะพบท่านเมื่อครู่นี่เอง” “เราว่าที่แห่งนี้ช่างประหลาดนัก หลายคราที่เราเห็นผู้คนเดินผ่าน แต่แล้วก็หายไปซะอย่างงั้นเมื่อเราตั้งใจจะเดินเข้าไปถาม” “มิติภพภูมิใดกันแน่นะ” “ที่นี่อาจเป็นแดนร้างที่ถูกโอบล้อมด้วยป่ารกชัฏ มันน่าจะไกลลับจากแดนมนุษย์มากนัก แต่มนุษย์กลับดั้น ด้นเดินทางเข้ามาถึงที่แห่งนี้จนได้ เรารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เหนือสัมผัสของเรา” ภาคีกล่าวพลางหันไปสังเกตุ หนทางเบื้องซ้ายของเขา ทั้งสามตัดสินใจเดินผ่านช่องทางแคบ ๆ โดยภาคีเป็นคนถือคบเพลิงนำทางเพื่อนของเขา หญิงสาวร่างสวยสง่าอยู่ในชุดคลุมสีดำ นางกำลังเอื้อมฝ่ามือของนางแตะกำแพงห้องลับใต้เทวรูป แสงไฟในห้องค่อย ๆ ส่องสว่างขึ้น แรงดึงดูดแห่งเวทมนตร์กำลังแผ่ครอบคลุมไปทั่วป่าเมื่อนางเอื้อมมือเข้าใกล้แสงสว่างที่เกิด จากผลึกหลากสีนั้น ดวงตาของนางกลายเป็นสีขาวขุ่นเมื่อนางอ่านอักขระโบราณที่สลักไว้บนกำแพง เก่าแก่ เสียงฝีเท้าหนักแน่นเดินตามเข้ามาที่ห้องลับแห่งนี้ เมื่อเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาถึงหน้าประตูกล นางดึง แก้วผลึกแก้วออกจากกำแพง ก่อนที่ร่างของนางจะหายไปในความมืดมิด ไฟจากคบเพลิงทุกดวงดับหมด “เกิดอะไรขึ้น ทำไมคบเพลงของพวกเจ้าพร้อมใจดับกันหมด” เสียงหัวหน้าแทตย์ดังโวยวายขึ้นมา “ตุ๊บตั๊บ ๆ ๆ ๆ ” “เกิดอะไรขึ้น จุดไฟสิเจ้าพวกโง่” “โอ๊ยยย” เทพบุตรทั้งสามตัดสินใจเดินออกมาจากทางลับใต้ฐานเทวรูป พวกเขาต่างพากันเดินลัดเลาะออกมาจากป่าลึก เมื่อบรรยากาศรอบข้างของพวกเขาในยามนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีพวกแทตย์ไล่ตามพวกเขามาอีกแล้ว พวกมันคงไปทางอื่นกันหมด “รีบกลับไปแจ้งเหตุประหลาดนี้กับท่านอาจารย์กันเถิด” “นั่นสิ เหตุใดที่แห่งนี้จึงมีพวกแทตย์มากมายเต็มไปหมด” “ถ้าให้เราเดา สถานที่แห่งนี้ต้องมีสิ่งวิเศษเป็นแน่” ยังไม่ทันที่เทพบุตรทั้งสามจะหลุดพ้นออกจากเขตป่า พายุฝนก็ตกกระหน่ำลงมา ท้องฟ้ามีแต่สายฟ้าฟาด ลงมาที่พื้นดินและผ่าต้นไม้โค่นล้มไปหลายต้นจนเกิดประกายไฟลุกท่วมแม้ในขณะที่ฝนกำลังตกกระหน่ำอย่างแรง เวฬุตหันไปเห็นแทตย์กลุ่มใหญ่กำลังวิ่งตรงมาทางพวกเขา “อะไรกันนี่ พวกเรายังต้องเจอกับพวกมันอีกหรือนี่” เทพบุตรทั้งสามง้างคันธนูยิงไปยังกลุ่มแทตย์ การยิงธนูเป็นสิ่งที่พวกเขาถนัด ซึ่งก็ทำให้กลุ่มแทตย์นั้นหยุดชะงัก ลง แล้วพากันวิ่งหลบเข้าข้างต้นไม้ “ถ้างั้นเราจะวิ่งหลอกพวกมันไปอีกทางหนึ่ง ไม่เป็นไรเรารู้วิธีหนีพวกมันดี แล้วไปเจอกันที่ตั้งแห่งเรานะสหาย” ภาคีวิ่งหลอกพวกแทตย์ไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งก็ทำให้พวกแทตย์สับสน และวิ่งแยกกันออกไปหลายกลุ่ม เวฬุต วาฬิตยิงธนูตามไล่หลังให้พวกแทตย์ล้มลงเป็นจำนวนมาก แล้วพวกเขาก็พากันวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่งก่อนที่ พวกแทตย์จะวิ่งกลับมาตามพวกเขา ภาคีวิ่งหนีแทตย์ด้วยความรวดเร็ว ในขณะที่ฝนตกหนักเช่นนี้ คงเป็นเรื่องยากที่ใครจะตามหาเขาได้โดยง่าย ภาคีได้พบกับลิงเผือกอีกครั้ง พวกมันพาเขากระโดดโหนเถาวัลย์เหมือนเดิม ภาคีโหนผ่านเถาวัลย์มากมาย ด้วยความรวดเร็วไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเบื้องหลังของเขานั้น ไม่มีแม้แต่แทตย์สักตนเดียวตามเขามาได้ทัน เขามาหยุดยืนอยู่ ณ ริมฝั่งแม่น้ำที่ภาคีจำได้ว่า เขาขึ้นฝั่งมา ณ จุดนี้ เสียงฝีเท้ามากมายที่ฟังดูเหมือนกับว่า มันเพียงแค่แตะผ่านพื้นหญ้าเพียงแผ่วเบาแต่ทว่ารวดเร็วนัก ภาคีรู้ดีว่า มันคือเสียงฝีเท้าของครุฑ เรือหงส์ทองคำปรากฏขึ้นอีกครั้ง ไม่มีเวลาให้เขาต้องคิดอีกแล้ว ภาคีตัดสินใจขึ้นเรือที่สายฝนมิอาจตกต้องถึง ในทันที เขาอาจหาทางลัดเลาะไปสู่แดนศิลป์กวีดนตรีกาลได้ดีกว่า การเดินกลับเข้าป่าที่มีแต่อันตราย ในยามนี้ เรือของเขาได้มุ่งไปข้างหน้า ภาคีผงะเมื่อเขาหันมาเห็นเงาในชุดดำของหญิงสาวนั่งอยู่ในเรือฝั่งตรงข้าม กับเขา นางมีผ้าดำปกคลุมไปทั่วกาย จนภาคีไม่อาจมองเห็นใบหน้านางได้ถนัดนัก ลมพายุพัดแรงขึ้นเมื่อบนท้องฟ้ามีเงาดำทมึนของกลุ่มครุฑที่กระพือปีกกบินตามมาท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ แต่ยังมีกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ที่โค้งงอเข้าหากันบดบังอยู่ เรือของภาคีเริ่มโคลงเคลงไปมาเมื่อครุฑ บินต่ำลงและทำท่าว่าจะพุ่งโฉบลงมาที่เรือของเขา ภาคีง้างคันธนูค้างเอาไว้ แต่หนทางข้างหน้านั้น ทำให้ภาคีต้องตกตะลึงยิ่งกว่า สะพานเรืองแสงสีขาว “ฝ่าไป” แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 52 23:42:56 จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 18:57:57

ความคิดเห็นที่ 2 อยู่ๆ ก็พูดถึงตัวละครใหม่ (ทิศอะไรนั่น) ค่ะ แล้วภาคีรู้จักชื่อมาคีได้ไง (อ้อ กระทู้เก่า มีเขียนประโยคไม่ครบนะคะ ตอนภาคีฝันหรือไงเนี่ยแหละ นางคือ แล้วหายไป) สังเกต ไม่มีสระอุ แกร๊ก วรรณยุกต์ผิดที่ แล้วก็จัดหน้าแปลกๆ ลงแล้วพรีวิวดูก่อนก็ได้ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:04:45

ความคิดเห็นที่ 3   ตัวละครใหม่ในเรื่อง อ่านผ่านๆ ไปก่อนก็ได้ครับ เพื่อนๆ เทพบุตรน่ะครับ ภาคีเรียกชื่อมาคีออกมาเลยครับ  แบบว่าชื่อนี้ออกมาเองจากจิตสัมผัสของภาคี(ความรู้สึกครับ) นางคือ แล้วหายไป เป็นตอนที่ล่องเรือผ่านป่าปาริชาตใช่ไหมครับ บังเอิญช่วงที่ภาคีผ่านเป็นช่วงเวลาพิเศษ ที่ภาคีจะได้กลิ่นหอมของดอกปาริชาตแล้วระลึกอะไรได้บางอย่าง คือภาพนางเอกจะแว๊บเข้ามาแล้วภาคีรู้ว่านางเป็นใคร  แต่เพียงชั่ววูบนั้นเองเรือก็ได้แล่นผ่านป่าลบเลือนความทรงจำ ทำให้ภาคีเผลอลืมไปเลยครับ คือเรือนั่นมันแล่นเลยเข้าไปใกล้ดินแดนแห่งความตายแล้วครับ มันจะผ่านป่าที่ส่งกลิ่นหอมอันทรงพลังให้เราเคลิบเคลิ้มจนลืมไปเลยครับ อ่านเรื่องนี้แล้วอาจทำให้งงก็ต้องขออภัยเอาไว้ก่อนครับ  อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็จะชินไปเอง  ขอบคุณครับที่ติดตามอ่านและยังช่วยเรื่องคำผิดอีก แต่ถ้างงมาก แล้วถอดใจ ผู้เขียนก็ขอน้อมรับความผิดนี้เอาไว้เองครับ เข้าใจดี ไม่ว่ากัน ไม่เป็นไรครับเข้ามาทักทายเฉยๆ ก็ได้ บะบายครับฝันดีนะ คุณ scottie จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 23:32:00

ความคิดเห็นที่ 4   ลืมบอกไปครับว่า เวลาอ่านเรื่องนี้ควรเป็นช่วงเวลาที่ว่างจริงๆ ครับ แล้วอ่านไปเรื่อยๆ เหมือนสายน้ำไหลเย็น เพราะถ้าอ่านแบบรวดเดียวจบ บางทีข้ามไปแค่บรรทัดเดียว เรื่องมันอาจเปลี่ยนไปเป็นอีกเรื่องแล้วครับ หรือไม่ผมก็อาจเขียนถึงอย่างอื่นไปแล้ว  555 ไม่ว่ากันนะครับ บะบายครับเพื่อนๆ ฝันดีทุกคนครับ จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 23:38:10

ความคิดเห็นที่ 5 เนื้อเรื่องดำเนินเร็วไปนิด เหมือนคนเราหลับฝันเห็นภาพต่างๆนานา แล้วพอเผลอตื่นก็ลืมภาพนั้นไปเสียสิ้น หากเน้นจุดใดจุดหนึ่งให้เป็นไฮไลท์ในตอนให้ละเอียดขึ้น ชัดขึ้น จะตรึงคนอ่านให้อยู่ร่วมในเหตุการณ์ได้เลย ผมชอบเนื้อเรื่องที่สื่อออกมา มีจินตนาการแปลกใหม่ดี ครับผมเองก็ใช้ว่าจะเก่ง เพิ่งจะหัดเขียนนิยายด้วย ที่วิจารณ์ในฐานะที่เป็นคนอ่านครับ อะไรที่พอจะช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป เอาไว้แวะอ่านและคอมเม้นท์นิยายของผมด้วยนะ จากคุณ : doctorwar (doctorwar) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 00:17:45

ความคิดเห็นที่ 6   ดีครับคุณ doctorwar ยินดีต้องรับเพื่อนใหม่ครับ ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับคำวิจารณ์นี้ มันทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ผมคงต้องใช้เวลาคิดทบทวนในสิ่งที่เขียนออกมา แต่ผมโชคดีแล้วล่ะครับที่ตัดสินใจลงเวปพันทิป เพราะในเวปพันทิป มีผู้ทรงคุณวุฒิเยอะครับ ผมอยากได้คำวิจารณ์แบบนี้ครับ แต่ถ้าจะติอย่างเดียวก็ไม่มีปัญหาครับ มุมมองกว้างขึ้น พัฒนาการจะได้สูงขึ้นครับ ในเรื่องเนื้อหาตอนนี้นั้นไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริง ต้องขอโทษจากใจจริงหากคุณได้อ่านไปแล้ว (ตอนที่ ภาคีเดินออกมาจากพลับพลาชัย) ขอโทษที่เขียนเป็นฝัน มันจะหลอกนิดๆ (แก้ไขให้แล้วครับ) บทหน้าต้องขอแก้ตัวใหม่ครับ (แต่ที่ต้องเขียนให้ละเอียดขึ้นนั้น ยังยากอยู่ครับ คงต้องขอเวลา55)  และจะตามไปเยี่ยมคุณ doctorwar แน่ๆ ครับ (ผมวิจารณ์ไม่เก่งหรอกครับ) จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 10:56:48

ความคิดเห็นที่ 7 ฉากอลังการดีคับ จากคุณ : X RoBiN (X RoBiN) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 14:42:33

ความคิดเห็นที่ 8 การที่คนอ่านงง ในบางครั้งไม่ได้เป็นเพราะอ่านข้ามเสมอไปหรอกครับ บางทีเป็นที่ลักษณะ การสื่อความของเรา ถ้าเราสามารถปิดจุดอ่อนในส่วนของเราเองได้ยิ่งมากเท่าไหร่ ก็จะ สามารถส่งมอบสุนทรียะแก่คนอ่านได้มากเท่านั้นครับ เสียงสะท้อนจากคนอ่านจึงเป็น ประโยชน์มากๆ อย่างที่คุณเพื่อนโนบิตะ (ชื่อน่ารักจริง) เคยบอกผมไว้เมื่อกระทู้แรก ที่ห้องนอกเรื่อง ส่วนของผมเอง (อ่านทุกประโยคนะ ยืนยัน อิๆ) ช่วงที่ภาคีกับเพื่อนเข้าไปในห้องลับ ผมงงกับภาพเหตุการณ์ครับ ว่าตกลงใครเห็นอะไร ได้ยินเสียงอะไร อยู่ดีๆ ก็มีแทตย์วิ่งตาม เสียแล้ว และหญิงสาวชุดดำนั้น ภาคีกับเพื่อนเห็นหรือเปล่า หรือผู้เขียนเป็นผู้บรรยายให้ คนอ่านทราบเฉยๆ เป็นต้นครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 10:23:02

ความคิดเห็นที่ 9   ยินดีต้อนรับคุณX RoBiN ครับ ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาอ่านและโหวตให้ ขออนุญาตแอดเป็นเพื่อนนะครับ เพื่อนโนบิตะ จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 17:30:50

ความคิดเห็นที่ 10   ขอบคุณครับ คุณพีทคุง สำหรับความคิดเห็นที่ตอบยากครับอิอิ  จุดอ่อนของผมอยู่ในส่วนที่อยากจะเขียนในแบบของตัวเองมากเกินไป และสมาธิสั้นด้วยผมคงเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปครับ55 (แต่ในชีวิตจริง เอาแต่ใจคนอื่นซะเป็นส่วนใหญ่55) ทุกคำวิจารณ์ เพื่อนโนบิตะ จะพยายามปรับปรุงครับ ในส่วนของเนื้อเรื่อง จะตัดไปตัดมาระหว่างฉากหนึ่งไปอีกฉากหนึ่ง เพราะในเวลาที่เขียน ผมจะมองเห็นภาพแบบเวลาที่เราไปนั่งดูหนังในโรงหนังครับ บางทีมันรวบรัดตัดตอนไปเลย มันจึงออกมาเป็นแบบนี้ ภาคีกับเพื่อนเข้าไปในห้องลับ ไม่เจออะไรครับ พวกเขารีบกลับออกไปเพื่อแจ้งข่าวแก่อาจารย์ และที่นี่ในช่วงเวลาที่คราดกันไป คราดกันมา แทตย์กับครุฑก็พากันมาที่นี่เช่นกันครับ และสาวชุดดำก็ได้นำผลึกแก้วออกไปจากที่นี่แล้ว ต้องขออภัยเรื่อง ไฟทุกดวงดับหมด อันนี้ผมตามใจคนอ่านครับว่า พวกแทตย์ที่โดนตุ๊บตั๊บๆ น่ะ เป็นฝีมือใครกันแน่อิอิ  ขอโทษอีกทีครับถ้าทำให้งงหนักกว่าเดิม อาจเป็นครุฑ หรือว่าสาวชุดดำ หรือว่าเป็นพรรคพวกของสาวชุดดำ อันนี้ตามใจครับ อ่านตอนต่อไปนะครับเดี๋ยวผมลงให้อ่าน เพื่อนโนบิตะ จากคุณ : เขาพนมรุ้ง เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 17:58:33