ความคิดเห็นที่ 1 - 13 - หลังจากเข้าร่วมการประชุมสรุปผลกำไรของรีสอร์ทและธุรกิจในเครือกับสาขาใหญ่แล้ว ปัถยาขี้เกียจอยู่ร่วมโต๊ะอาหารกับผู้ใหญ่ เธอเหนื่อยกับการต้องนั่งเอาใจวงศาคณาญาติ ยิ่งตอนนี้กำลังกลัดกลุ้มเรื่องพิษณุวัชร์ที่บอกให้เธอตัดใจเมื่อวันก่อน เธอยิ่งไม่มีอารมณ์มาปั้นหน้ายิ้มสวยให้ใครจึงหนีออกมาก่อนจะถูกรั้งตัวไว้ให้ร่วมรับประทานอาหาร หญิงสาวตั้งใจจะไปเดินช็อปปิ้งคลายเครียดและหาของกินอร่อยๆ สำหรับมื้อเย็น เธอเดินเฉิดฉายทิ้งประกายวิบวับออกมาจากลิฟต์ของโรงแรมชื่อดังระดับท็อปไฟว์ที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ เพื่อตรงไปยังลานจอดรถ หนุ่มๆ ที่เดินผ่านเป็นต้องหันกลับมามองโดยอัตโนมัติ “พี่ปัดคะ พี่ปัด” เสียงร้องเรียกชื่อดังมาจากด้านหลัง ปัถยาเหลียวไปมอง “อ้าว ! เก๋” เธอหยุดเดินแล้วหันมาส่งยิ้มให้เจ้าของชื่อ “ใช่พี่ปัดจริงๆ ด้วย เก๋คิดว่าตัวเองจำคนผิดซะอีก เป็นยังไงบ้างคะสบายดีหรือเปล่า” เจ้าของชื่อ ‘เก๋’ จีบปากจีบคอถาม เธอรูปร่างเล็ก ตาเรียว ติดขนตาปลอมเป็นแผงเวลากระพริบตาทีนึกว่ามีนางรำมายืนกวักมืออยู่ตรงหน้า ปากได้รูป จมูกไม่โด่งมากนัก แต่ก็ดูเข้ากับอวัยวะส่วนอื่นบนใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางโทนชมพู “ก็โอเคจ๊ะ ว่าแต่เก๋เถอะมาคุยงานเหรอ” ปัถยาเดาว่าหญิงสาวตรงหน้าคงมาพบลูกค้าเรื่องงาน เพราะเธอเป็นประชาสัมพันธ์รวมทั้งควบตำแหน่งเลขานุการของเป้ ประธานกรรมการบริษัท I-BA STUDIO “ค่ะ แล้วพี่ปัดล่ะคะ มาทำอะไรที่นี่” “พี่มาประชุมจ้ะ เก๋เสร็จงานหรือยังไปหาอะไรทานกันมั้ย จะได้นั่งคุยกันด้วยไง” “ได้เลยค่ะพี่ปัด คุยกับลูกค้าเจ้านี้ปวดหัวจะแย่ รู้มากขนาดนั้นน่าจะทำซะเองจะมาจ้างทำไมให้เสียเงิน” เก๋บ่นก่อนจะนัดแนะสถานที่และแยกไปยังรถของตัวเอง ปัถยารู้จักกับเก๋เนื่องจากเป้มักจะพาไปในงานเลี้ยงต่างๆ อยู่เสมอ และเวลาที่กลุ่มของเธอกับเป้ไปเที่ยวกลางคืนด้วยกัน เป้ก็จะเหน็บเก๋ติดสร้อยห้อยตามไปด้วยจนถูกเพื่อนในกลุ่มแซวว่าเป็นแฟนกันตั้งหลายครั้ง แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าไม่ใช่ เพราะเป้คบกับก้อยซึ่งเป็นพี่รหัสของเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม นั่นทำให้ปัถยาอดเปรียบเทียบกับคู่ของเธอและพิษณุวัชร์ไม่ได้ เก๋เป็นคนช่างพูดช่างคุยทุกครั้งที่พบกัน จะมีเรื่องใหม่ๆ มาเม้าท์ให้ฟังเสมอ ทำให้สนิทและกลมกลืนกับทุกคนในกลุ่มทั้งที่ไม่ได้เรียนมาด้วยกัน รวมถึงปัถยาด้วย อันนานั่งหน้าตูมปากขมุบขมิบเหมือนสวดอะไรอยู่ตลอดเวลา เธออยากรู้ว่าของที่พิษณุวัชร์กำลังหามันคืออะไร ตั้งใจจะถามระรินเสียหน่อยตอนเขาเข้าประชุม แต่ลืมไปว่าเจ้านายอยู่ที่ไหนเลขาฯ ก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วยเธอจึงได้แต่รอเวลา และทุกๆ ครึ่งชั่วโมงก็จะโผล่หน้าออกไปดูสักครั้ง ขณะที่เธอกำลังนั่งจดๆ จ้องๆ ที่ลูกบิดของเจ้าไม้สี่เหลี่ยมเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนอยู่นั้นมันก็ดังคลิก คนที่ผลักพรวดเข้ามาคือระรินซึ่งถือแฟ้มเอกสารอยู่ในมือเดินไปที่โต๊ะทำงานของพิษณุวัชร์ อันนาฉวยเสี้ยววินาทีนี้รีบปรี่เข้าไปหาทันที “คุณรินคะ” อันนาทำท่าลับๆ ล่อๆ เหมือนเป็นนักสืบที่กำลังจะล้วงความลับระดับชาติจากคนตรงหน้านั่นทำให้อีกฝ่ายตื่นเต้นเหลียวซ้ายแลขวาตามไปด้วย “คะ มีอะไรคะคุณข้าว” “เอ่อคือ...เมื่อเช้านี้น่ะเห็นหาอะไรกันอยู่เหรอคะ” “หาอะไร” ระรินทำท่าคิด “ก็ที่คุณพิงเขาโวยวายเมื่อเช้านี้ไงคะ” อันนากระแซะเข้าไปใกล้ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนเหมือนสิ่งที่ถามนั้นเป็นความลับสุดยอด “อ๋อ...หา...” ยังไม่ทันที่ระรินจะไขข้อข้องใจของคนถามให้กระจ่างพิษณุวัชร์ก็เดินเข้ามาเสียก่อน ชายหนุ่มมองสองสาวสลับกันเหมือนอยากรู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน อันนาหันไปมองหน้าทำท่าเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่เขาก่อนจะทำปากขมุบขมิบเดินกลับไปที่โต๊ะ “โธ่เอ้ย ! อีตาบ้าเข้ามาช้ากว่านี้อีกหน่อยไม่ได้รึไง” เธอเดาะลิ้นเสียงดังเหมือนโดนขัดใจ “คุณพิงคะรินเช็คไปทางไอยสวรรค์แล้วเขาบอกว่าคุณปัดไปประชุมที่กรุงเทพฯ ค่ะ ตอนนี้เธอยังไม่เปิดเครื่องคงยังประชุมอยู่มั้งคะ” ระรินรีบรายงานความคืบหน้าสิ่งที่เจ้านายสั่งให้ทำก่อนเข้าประชุม “อืม งั้นบอกผมทันทีที่ติดต่อได้แล้วกัน...” เขาลูบคางคิดอะไรบางอย่าง “เอ่อ แล้วช่วยบ่ายมีงานอะไรที่สำคัญอีกมั้ย” “วันนี้ไม่มีค่ะ นอกจากมีเอกสารที่ฝ่ายต่างๆ สรุปงานมาให้อ่านค่ะ” “งั้นเหรอ” เขาหันมองอันนาก่อนหันกลับมาถามระรินว่า “ไว้พรุ่งนี้ได้มั้ย” “ได้ค่ะ” ระรินรับคำแล้วทำท่าเหมือนกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่เจ้านายของเธอเดินลิ่วๆ แซงหน้าไปเสียก่อนโดยมีอันนาติดมือไปด้วย ปัถยาเดินวนบริเวณแผนกเครื่องแต่งกายชายอยู่ร่วมชั่วโมง เธอตัดสินใจไม่ถูกระหว่างเสื้อเชิ้ต เสื้อโปโล เนคไท หรือว่าเข็มกลัดติดเนคไทดี หญิงสาวซื้อทุกอย่างที่ว่าให้พิษณุวัชร์ไปจนหมดแล้วในทุกๆ วันเกิดของเขา แม้เธอจะเสียใจมากกับการที่ชายหนุ่มเอ่ยปากตัดสัมพันธ์แบบคนรัก แต่หญิงสาวยังปลอบใจตัวเองว่า เขาอาจจะยังโกรธอยู่ที่เธอหายหน้าไปเมื่อสองปีก่อน ที่สำคัญเธอเป็นคนบอกให้เขายอมรับความจริงว่ายังคิดถึงยัยผีเสื้อสมุทรนั่น เมื่อได้ยินจากปากของเขาแล้วเธอควรจะรับมันให้ได้ สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแย่และขัดใจมากที่สุดกลับไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เป็นเพราะสายตาที่เขามองอันนามาก กว่า หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่พบกันไม่นานแถมดูด้อยกว่าเธอจะเข้ามาลบภาพยัยผีเสื้อออกจากใจพิษณุวัชร์ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นมันยุติธรรมแล้วเหรอสำหรับผู้หญิงที่มองแต่เขาคนเดียวมาตลอดยี่สิบกว่าปี “ซื้อให้แฟนเหรอคะ” เก๋ทักขึ้นเมื่อเห็นว่าปัถยายืนจับเนคไทสีเขียวอ่อนนิ่งเป็นหุ่นจนพนักงานขายพากันจับตามอง คนถูกทักสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ายิ้มอายๆ “พอดีเขาชอบสีเขียวน่ะจ้ะ แต่ก็ซื้อไปจนครบทุกอย่างแล้วเลยเลือกลำบากหน่อย” “นั่นสิคะซื้อของให้ผู้ชายน่ะยากจะตาย...อืม แฟนพี่ปัดนี่ใช่คนที่เป็นเจ้าของโรงแรมหรือรีสอร์ทที่พี่ข้าวไปทำงานด้วยใช่มั้ยคะ” ปัถยาอมยิ้มพยักหน้า แม้จะขุ่นเคืองที่ได้ยินชื่ออันนา แต่เธอก็ถูกใจกับฐานะคนรักของพิษณุวัชร์ที่อีกฝ่ายยกให้ จนตาเป็นประกายระยับราวกับมีดาวนับล้านดวงอยู่ในลูกตา ในที่สุดหญิงสาวก็บอกให้พนักงานนำเนคไทเส้นนั้นไปห่อให้ก่อนจะหันมาถามเออีสาวช่างพูด “เห็นเก๋บอกว่าช่วงนี้งานน้อยทำไมถึงต้องส่งช่างภาพไปทำพีอาร์ให้วนาลัยปุระแทนล่ะ” “ก็พี่เป้บอกว่าลูกค้ารีเควสท์มาค่ะ ว่าต้องพี่ข้าวเท่านั้น เก๋ก็แปลกใจอยู่เหมือนกันถ้าพี่ข้าวเป็นพีอาร์มือโปรอย่างเก๋ก็ว่าไปอย่าง” คำกล่าวประโยคสุดท้ายของเก๋ทำให้ปัถยาเบือนหน้าไปหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะหันมาเสริม “นั่นสิจะทำพีอาร์แต่กลับให้ช่างภาพไป แล้วมันได้เรื่องเหรอ” ปัถยาทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจกับเรื่องที่สนทนาเท่าไหร่ ทั้งที่ใจรอรอฟังคำตอบจากอีกฝ่ายทุกวินาที “อันนั้นเก๋ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แต่ว่าลูกค้าเสนอจะจ่ายเงินให้พิเศษด้วย พี่เป้งี้รีบรับข้อเสนอแทบไม่ทันเชียว” คนพูดป้องปากบอกอีกฝ่ายอย่างกับกลัวใครจะได้ยินทั้งที่ยืนกันอยู่แค่สองคน ข้อมูลใหม่นี้ทำให้คนฟังตาวาวราวกับตาแมวในตอนกลางคืน เธอคิดไว้แต่แรกแล้วเชียวว่ามันแปลกที่อยู่ดีๆ ท่านประธานใหญ่แห่งวนาลัยปุระคิดจะประชาสัมพันธ์รีสอร์ทที่มียอดจองเต็มตลอดช่วงไฮซีซั่น หรือแม้แต่ช่วงโลว์ซีซั่นแขกก็ยังหนาตากว่าโรงแรมหรือรีสอร์ทใดๆ บนเกาะ ยิ่งพออีกฝ่ายบอกตัวเลขค่าตัวอันนาเธอยิ่งรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลของเรื่องนี้เข้าไปใหญ่ หญิงสาวคิดอะไรอยู่อึดใจก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย พิษณุวัชร์ปล่อยมืออันนาแทบไม่ทันเมื่อลิฟต์เปิดออกและเห็นปุณกรณ์กำลังยืนรออยู่ ชายหนุ่มทั้งสองประสานสายตากันแวบหนึ่งก่อนที่พิษณุวัชร์จะเดินนำออกมา อันนารู้สึกตัวลีบบี้แบนเหมือนปลาหมึกบด นึกอยากจะเป็นลมหนีไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่ลมไม่เป็นใจดันทะลึ่งพรวดออกมาทางปากแทน นั่นทำให้คนที่เดินนำหน้าเธอหันมาเขม้นมองพลางหัวเราะ ‘หึ’ เหมือนจะเยาะตัวเอง ส่วนชายหนุ่มอีกคนที่เหลือยกมือขึ้นจับหัวเธอโยกไปมา “เครียดจนลมออกปากเลยเหรอเรา” คำพูดกึ่งเย้าปนสายตาหยอกล้อทำให้หญิงสาวผ่อนคลายขึ้น เธอหัวเราะแหะๆ แทนคำตอบ เธอมองตามหลังผู้ชายอีกคนก่อนจะกลับมาจ้องคนตรงหน้า “วันนี้ข้าวต้องไปกับเขานะคะ” เธอบุ้ยปากไปทางพิษณุวัชร์ที่เดินห่างออกไป ปุณกรณ์เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ “อืม...ไปเถอะ” “ขอบคุณมากนะคะพี่กรณ์แล้วข้าวจะโทรหาค่ะ” เธอบอกยังไม่ทันจบก็รีบจ้ำอ้าวก้าวตามคนที่เดินนำหน้าไป ปล่อยให้ชายหนุ่มอีกคนยืนมองหลังที่เคลื่อนห่างไปอย่างหวั่นใจ “นี่นายทำบ้าอะไรของนายจะเล่นบทพระเอกหรือไงปุณกรณ์” ชายหนุ่มพึมพำพลางโบกมือน้อยๆ ตามหญิงสาวไป เธอไม่เหลียวมามองด้วยซ้ำเพราะมัวสนใจคนข้างหน้า “รอด้วยสิ ลากฉันมาแล้วจะชิ่งหนีเหรอ” “อุตส่าห์ปล่อยให้สั่งเสียกันไม่ดีหรือไง” เขาพูดลอยๆ โดยไม่เหลียวมามองคนที่เดินตาม ความจริงคือเขากลัวที่จะเห็นสายตาของเพื่อนมากกว่า “พูดอย่างกับจะพาไปตาย ปากเสียชะมัด” เธอทำปากขมุบขมิบแยกเขี้ยวย่นจมูกปาใส่หลังคนข้างหน้า แต่ถึงปากจะต่อว่าแต่ขากลับก้าวตามด้วยหัวใจที่อมยิ้ม จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 04:11:43

ความคิดเห็นที่ 2 อันนายืนอ้าปากค้างมองบ้านหลังเล็กสีเขียวสดบนต้นไม้ราวกับมันคือปราสาทในเทพนิยาย สีขาวบริเวณขอบหน้าต่างบานเล็กทำให้บ้านหลังน้อยดูสบายตา สิ่งที่สะดุดตาเธอเห็นจะเป็นโมบายเซรามิครูปผีเสื้อที่หมุนเหมือนกำลังหยอกเย้ากับสายลมอย่างสนุกสนานส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเป็นทำนองของธรรมชาติอย่างไพเราะ พิษณุวัชร์จับไหล่ทั้งสองข้างของเธอดันให้เดินไปข้างหน้า หญิงสาวใช้นิ้วโป้งปาดน้ำลายตรงมุมปากเธอกำลังฝันค้างว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงอยู่เชียว จากนั้นความแปลกใจก็เข้ามาเตะเธออย่างจัง ทำไมเดี๋ยวนี้คุณชายพิ้งกี้ชอบพาเธอไปสถานที่เหนือความคาดหมายอยู่เรื่อย ทั้งที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานและไม่เกี่ยวกับเธอด้วยเช่นกันเธอคิดแบบนั้น ชายหนุ่มปล่อยมือจากไหล่ของหญิงสาวก่อนจะก้าวมายืนเคียงข้างเธอ และเงยหน้ามองบ้านหลังน้อยที่เต็มไปด้วยความทรงจำอย่างอุ่นหัวใจ เพราะความเอาใจใส่และอยากให้บ้านน้อยหลังนี้เหมือนเดิมทุกอย่างเขาจึงให้แทนมาทาสีใหม่เสมอเมื่อมันเริ่มดูหมอง สภาพของมันจึงดูเหมือนเพิ่งผ่านกาลเวลามาไม่นาน แต่จริงๆ แล้วมันยาวนานกว่าเวลาที่เขารอพบหน้าหญิงสาวคนข้างๆ หลายเท่านัก ตอนนี้พิษณุวัชร์และอันนาอยู่ห่างจากบันไดลิงที่ทอดจากตัวบ้านลงมาระพื้นไม่ถึงเมตร แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่าเขาและเธอโตเกินกว่าจะปีนขึ้นไปนั่งเล่นบนนั้นได้อีกครั้ง “คุณ...” เขาหยุดพูดแค่นั้นเหมือนลังเลที่จะเอ่ยประโยคต่อไป “จำที่นี่ได้มั้ย” “หือ” เธอหมุนคอไปมองหน้าคนถาม ก่อนจะถามด้วยคำถามที่ขาดเป็นห้วงๆ เหมือนหุ่นยนต์กลับไปบ้าง “จำ...ที่นี่...ได้มั้ย...เหรอคะ” “อืม” เขาพยักหน้าประกอบเพื่อเป็นการยืนยันคำพูดให้หนักแน่นขึ้น “ฉันเคยมาที่นี่ด้วยเหรอ” เธอกอดอกยกนิ้วชี้ข้างซ้ายขึ้นเคาะขมับ “อืม” อีกฝ่ายพยักหน้าเหมือนเคย “ไม่จริงอ่ะ คุณไม่เคยพาฉันมาซะหน่อย” เธอสะบัดไปมาพลางมองบ้านกับหน้าชายหนุ่มข้างๆ สลับกัน อีกฝ่ายตอบกลับอย่างเลื่อนลอยเนื่องจากกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในความคิด “เคยสิแต่มันอาจจะนานจนคุณลืมไปแล้ว” “อย่ามาอำกันหน่อยเลย” เธอเบิ่งตาโตนิ่วหน้าขบริมฝีปาก “ฉันเพิ่งรู้จักกันคุณได้สี่เดือนเอง มันคงไม่นานจนทำให้ฉันจำอะไรไม่ได้หรอก” “ถ้าคุณจำไม่ได้ งั้นก็ไปกันเถอะ” เขาบอกพร้อมกับคว้าข้อมือเธอฉุดให้เดินตาม “นี่คุณกำลังเล่นตลกอะไรกับฉันห๊ะ...สนุกนักหรือไง” หญิงสาวสลัดมือออกและหยุดก้าวตามคนฉุด อีกฝ่ายหันมาจ้องตาเธอตรงๆ “ไม่เลย ไม่สนุกเลยสักนิด” แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่น้ำเสียงเศร้าจนคนฟังคิดว่านี่ต้องไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอย่างที่เธอคิดในตอนแรกเสียแล้ว “แล้วคุณทำอะไรของคุณเนี่ยตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพฯ ก็พาฉันไปที่แปลกๆ แล้วก็ถามว่าจำได้มั้ย ไหนจะการ์ดนั่นอีกคุณก็มาถามว่าฉันจำได้มั้ย อ้อ ! เรื่องที่คุณเรียกฉันว่ายัยผีเสื้อด้วย ช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้ว” “เอาไว้ผมพาคุณไปอีกที่หนึ่งก่อน คราวนี้ถ้ายังจำไม่ได้อีกผมคงต้องเล่าให้คุณฟัง” เขาหันหลังพูดขณะที่ก้าวเท้าเดินนำไป ชายหนุ่มไม่อยากเล่าเรื่องยัยผีเสื้อกับนายต้นไม้ให้เธอฟัง เขาอยากให้หญิงสาวระลึกถึงมันได้เอง แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่มีทีท่าจะจำอะไรได้เลยจนเขาเริ่มสงสัยว่าเมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาพิษณุวัชร์พาอันนาเข้าไปในเขตอุทยาน เขาขับรถฝ่าถนนลูกรังที่ขรุขระไม่แพ้พื้นผิวของดวงจันทร์ นี่ถ้าไม่ใช่รถที่ขับเคลื่อนสี่ล้อเห็นทีต้องจอดสนิท โชคดีที่สมรรถนะของรถพาเจ้าของและผู้โดยสารสาวไปถึงจุดหมายได้อย่างไม่อยากเย็นนัก ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอดรถตรงลานดินข้างหน้าก่อนจะผงกศรีษะให้หญิงสาวลงจากรถ เขาพาเธอเดินเข้าไปตามถนนแคบๆ และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาต้องจอดรถแล้วลงเดิน เส้นทางสายนี้ทอดยาวและสูงขึ้นเรื่อยๆ แม้ไม่ชันนักแต่ก็ทำให้คนเดินออกอาการหอบเล็กน้อย นั่นคงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ไม่มีใครปริปากเอ่ยอะไรสักคำตลอดเส้นทางที่เดินมา แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือทั้งสองคนกำลังจมดิ่งอยู่ในความคิดของตัวเองมากกว่า ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงสะพานไม้เล็กๆ และเบื้องหน้าคือยอดประภาคารที่เปรียบเหมือนสัญลักษณ์ของเกาะนี้ เมื่อก้าวเท้ามาหยุดยืนตรงหน้าผาที่ประภาคารตั้งตระหง่านอยู่ แสงสีทองที่เต้นระยิบวิบไหวอยู่ในผืนน้ำทำให้อันนาเผลอคว้าอากาศที่บริเวณหน้าอก หญิงสาวลืมตัวคิดว่าสะพายกล้องถ่ายรูปมาด้วย พระอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆ ค่อยคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ พิษณุวัชร์เดินเข้ามาหยุดยืนข้างๆ เธอ ก่อนชี้ชวนให้ดูทะเลสองฝั่งที่ถูกกั้นด้วยหน้าผาแห่งนี้ แม้จะเป็นผืนน้ำเดียวกันแต่แปลกที่ทั้งสองด้านให้ความรู้สึกต่างกัน ด้านหนึ่งเป็นหาดทรายขาวสะอาดผืนน้ำเรียบสงบ ผิดกับอีกด้านที่น้ำทะเลกระเพื่อมกระทบฝั่งซึ่งเต็มไปด้วยโขดหินจนสายน้ำแตกกระเซ็น มีพายุและเมฆฝนดำทะมึนลอยอยู่ไม่ไกลนัก สายฟ้าแลบแปลบปลาบทำให้หญิงสาวรีบย่นคอลงไปมิดไหล่ หลังจากปล่อยให้อันนายืนตาโตอ้าปากหวอตื่นตะลึงกับความงดงามของธรรมชาติได้สักพัก พิษณุวัชร์ฉุดมือหญิงสาวให้เดินไปทางเนินเล็กๆ ที่อยู่ห่างจากประภาคารประมาณห้าหกก้าว เขาจับไหล่เธอดันเพื่อให้หญิงสาวยืนอยู่ตรงตำแหน่งที่ต้องการก่อนที่ตัวเองจะก้าวยาวๆ กลับไปที่ประภาคาร จากนั้นจึงก้าวเท้าจากฐานของมันตรงไปยังตำแหน่งที่อีกฝ่ายยืนอยู่ ทั้งคู่ประสานสายตากันโดยอัตโนมัติความรู้สึกอบอุ่น คุ้นเคยถูกถ่าย ทอดสู่กันและกัน ขณะที่ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาสั้นลงภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็วิ่งพรวดเข้ามาในสมองของอันนาอีกครั้ง เธอได้ยินเสียงเล็กๆ ของเขาประสานกับเสียงใสๆ เด็กผู้หญิงซึ่งดังมาจากด้านหลังนับจำนวนอะไรบางอย่างจนหญิงสาวเผลอนับตามออกมา “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก” อันนารู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดกลืนหายเข้าไปในมวลอากาศ จู่ๆ เด็กผู้ชายที่เธอเคยฝันเห็นบ่อยๆ ก็โผล่พรวดขึ้นมายืนอยู่ตรงฐานประภาคาร “เราว่าเอาฝังไว้ตรงนี้ดีกว่าผีเสื้อ” เด็กผู้ชายคนนั้นตะโกนข้ามไหล่เธอ นั่นทำให้หญิงสาวต้องเหลียวหลังไปมอง สิ่งที่เห็นทำให้เธอต้องตาอ้าปากค้างอีกครั้ง เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้นั่นคือเธอ!!! “ไม่เอาฝังตรงนี้ดีกว่ามันจะได้นอนร่มๆ” เด็กหญิงอันนาตะโกนตอบ ในมือกำกล่องไม้เล็กๆ ไว้แน่น เด็กทั้งคู่เถียงกันอยู่สองสามอึดใจจนกระทั่ง... “งั้นเพื่อความยุติธรรมเราฝังตรงกลางแล้วกัน” อันนาในตอนเด็กตัดสินใจ จากนั้นทั้งคู่ต่างก็เดินเข้าหากันจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่ แล้วนับจำนวนก้าวพร้อมๆ กัน “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก” อันนารู้สึกเหมือนตัวเองหมุนคว้างกลางอากาศชั่วเสี้ยววินาทีภาพเด็กผู้ชายในฝันและเธอในตอนเด็กหายไปเหลือแต่พิษณุวัชร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า จิตใต้สำนึกสั่งให้ก้มลงมองที่พื้นดินโดยอัตโนมัติเหมือนเคยมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับเธอเกิดขึ้นตรงนั้น หญิงสาวเบิ่งตาโตมองไปรอบๆ บริเวณที่เท้าเหยียบอยู่ อีกฝ่ายมองอากัปกิริยาของคนตรงหน้าอย่างลุ้นระทึกพลางภาวนาให้เธอจำอะไรได้บ้าง เปรี้ยง !!! เสียงสายฟ้าฟาดลงมาดังสนั่นหญิงสาวกระโดดเข้าเอวคว้าคอชายหนุ่มมากอดจนแน่น อีกฝ่ายส่ายหน้ายิ้มนิดๆ สองอึดใจต่อมาเธอจึงปล่อยตัวเองร่วงผล็อยโดยที่เขาไม่ต้องเตือน จิตใต้สำนึกเมื่อครู่กลับมาอีกครั้งสั่งให้เธอฟุบลงไปนั่งกับพื้น และเริ่มใช้มือปัดฝุ่นดินบริเวณนั้นโดยไม่รู้สาเหตุ ไม่นานก็พบว่ามีร่องรอยของหินที่เรียงกันเป็นรูปวงกลมเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณสองคืบ “นี่คุณจำได้แล้วเหรอ” พิษณุวัชร์ถามพร้อมกับจ้องลึกลงไปในตาดวงกลมโตนั้นเหมือนจะค้นหาความจริง อีกฝ่ายส่ายหน้าแล้วมองไปรอบๆ บริเวณนั้น ไม่นานก็เริ่มลุกขึ้นเดินเหมือนหาอะไรบางอย่าง เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังทำอะไรรู้แต่ว่ามีความรูสึกบางอย่างกระซิบบอกให้ทำ “ช่วยฉันหาอะไรก็ได้ไปขุดตรงนั้นหน่อย” อะไรบางอย่างบอกเธอว่าข้างใต้พื้นดินนั้นมีอะไรฝังอยู่ เธอจึงร้องบอกพิษณุวัชร์อีกทอดหนึ่งขณะที่ฝนเริ่มลงเม็ดบางๆ “เรากลับก่อนเถอะฝนลงเม็ดแล้วเดี๋ยวจะลงไปไม่ทันนะ” เขาไม่พูดเปล่าแต่วิ่งไปฉุดหญิงสาวที่ตอนนี้ เดินพล่านคล้ายคนบ้า “ไม่ ! ฉันอยากรู้ว่าตรงนั้นมีอะไร” เสียงตะโกนฟังดูเลื่อนลอยจนคนฟังใจหาย เธอสะบัดมือจนหลุดแล้วเดินวนไปรอบๆ เป็นหนูติดจั่นท่าทางเหมือนคุมสติไม่อยู่ อีกฝ่ายร้อนใจเมื่อฝนกระหน่ำลงมาเขาวิ่งเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเขย่าหมายจะให้ได้สติ อาจเป็นเพราะความเครียดปนกับอาการหิวข้าวผสมกับความเหนื่อยจากการเดินขึ้นมาบนหน้าผาแห่งนี้ทำให้คนถูกเขย่าคอพับหมดสติไป ชายหนุ่มจำต้องอุ้มเธอแบบทุลักทุเลตรงไปหลบฝนอยู่ในประภาคาร “อิ๊ๆๆ ตามสูตรเป๊ะ ! ถึงไม่มีกระท่อมก็มีประภาคารล่ะว้า” นางมารรองเท้าส้นสูงสีแดงแสยะยิ้มนั่งกระดิกเท้าอยู่บนบ่าพิษณุวัชร์แถมทำหน้ามีเลศนัยอีกต่างหาก ในขณะที่นางฟ้าชุดขาวบริสุทธิ์กำลังปรนนิบัติพัดวีต่างๆ นานา เพื่อให้หญิงสาวฟื้นคืนสติ “ไม่ได้นะ เธอเป็นนางเอกต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนสีขาวสิ” นางฟ้าทำเสียงกระซิกกระซี้ (ฉันว่ายัยนางฟ้าเนี่ยคิดไปไกลกว่านางมารอีกนะยะ : คนเขียน) จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 04:13:48

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงโทรศัพท์กรีดร้องดังแข่งกับฟ้าคำรามภายนอก ปุณกรณ์ละสายตาจากจอสี่เหลี่ยมคว้าตัวต้นเหตุมาจัดการกับเสียงนั้นให้เงียบลง “ฮัลโหลว่าไงครับน้องพิมพ์” ชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอทำให้เขารู้ว่าปลายสายเป็นใคร “พี่กรณ์คะ พี่กรณ์รู้มั้ยคะว่าพี่พิงไปไหน” พิมพ์วลัญช์กรอกเสียงร้อนรนกลับมา ทำให้คนฟังนั่งไม่ติด “พิงทำไมเหรอพิมพ์” เขาถามขณะเดินไปแหวกผ้าม่านดูสายน้ำที่เทลงมาจากฟ้า “พี่พิงยังไม่กลับบ้านเลยค่ะโทรไปก็ไม่รับสาย” เธอพูดไปพลางเดินวนไปมา “พนักงานที่รีสอร์ทบอกว่าเห็นออกไปกับคุณข้าว” “ใช่เมื่อตอนบ่ายสองคนนั้นบอกว่าจะออกไปธุระกัน” เขานึกถึงภาพพิษณุวัชร์จับมืออันนาในลิฟต์ “นี่ยังไม่กลับมาอีกเหรอ” “ยังค่ะ ติดต่อไม่ได้ทั้งสองคนเลย นี่แทนกำลังขับรถตามหาอยู่ค่ะ” พิมพ์วลัญช์ส่ายหน้าให้ยายกับแม่ที่รอฟังคำตอบอย่างจดจ่ออยู่ใกล้ๆ “เดี๋ยวพี่จะลองขับรถออกไปช่วยตามหาอีกแรง” ชายหนุ่มลุกพรวดไปคว้ากุญแจรถ “พี่กรณ์คะ” เธอเรียกชื่อเสียงดังกลัวอีกฝ่ายจะวางสายไปเสียก่อน “ขับรถดีๆ นะคะ ฝนยิ่งตกหนักอยู่ด้วย” “ครับ บอกทุกคนว่าใจเย็นนะพิมพ์ สองคนนั่นอาจจะกำลังหลบฝนอยู่ที่ไหนก็ได้ แล้วบังเอิญแบตโทรศัพท์ก็อาจจะพร้อมใจกันหมดทั้งคู่ ถ้าได้ข่าวอะไรพี่จะรีบโทรบอกทันที” เขาปลอบหญิงสาวในใจก็ภาวนาขอให้เป็นอย่างที่พูดจริงๆ “พี่กรณ์จะออกไปช่วยตามค่ะ” พิมพ์วลัญช์บอกยายกับแม่หลังจากวางสายแล้ว เธอกำโทรศัพท์ในมือแน่น และพยายามหยุดความคิดในทางที่ไม่ดีทั้งหมด พรวลัยนั่งไม่ติดเธอได้แต่เดินวนเวียนมือทั้งสองข้างบีบกันไปมา ส่วนพรสุรีย์นั้นนั่งนิ่งตีหน้าขรึม แต่หัวใจสั่นไหวจนบางครั้งหญิงชราต้องระบายลมหายใจออกมาทางปาก “โธ่เอ้ย ! อีกตั้งหลายอาทิตย์กว่าจะถึงวันเกิด หรือว่าปีนี้จะเกิดเรื่องก่อนก็ไม่รู้” พรวลัยพึมพำ ก่อนจะยกมือขึ้นพนมงัดบทสวดสารพัดขึ้นมาท่องและวิงวอนสิ่งศักดิ์สิทธิให้คุ้มครองลูกชายกับหญิงสาวที่หายไปด้วยกัน พิษณุวัชร์นั่งกอดเข่ามองอันนาด้วยความเป็นห่วงหลังจากใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำบนใบหน้า แขน เส้นผม และถอดสูทมาห่มให้เธอแล้ว พื้นที่ในประภาคารเหลือแค่คนสองคนนั่งเบียดกันเท่านั้นเพราะความแรงของฝนที่สาดเข้ามาและน้ำที่ไหลลงมาจากด้านบน ชายหนุ่มจึงจำใจต้องนั่งเบียดกับคนข้างๆ “โชคดีนะที่ไฟไม่ดับ” เขาพึมพำขณะแหงนหน้ามองขึ้นไปข้างบน ภาพหญิงสาวที่ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้และดูคล้ายคนเสียสติเมื่อครู่ยังคงติดแน่นในใจ สิบเจ็ดปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ เธอจึงไม่มาหาเขาตามสัญญาและจำสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย ฝนยังคงกระหน่ำเหมือนฟ้ารั่วไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนแรงและหยุดเทลงมาเสียที ยิ่งนานอีกฝ่ายยังไม่ได้สติเขายิ่งร้อนใจกลัวเธอจะเป็นอะไรมากกว่านี้ ชายหนุ่มได้แต่ผุดลุกผุดนั่งย่ำเท้าอยู่ในพื้นที่แคบๆ นั้น เขามองออกไปด้านนอกสลับกับการก้มลงมองเธอเป็นระยะ พลางคิดว่าตอนนี้ที่หญิงสาวต้องมานั่งหมดสติมันเป็นเพราะเขาแท้ๆ คิดแบบนั้นเขาก็เผลอลูบแก้มเธอโดยไม่รู้ตัวพอดีกับที่อีกฝ่ายขยับตัวและลืมตาขึ้น ชายหนุ่มรีบดึงมือกลับ “คุณทำผมตกใจรู้มั้ย เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ขณะที่อ้าปากกำลังจะพูดเสียงท้องก็ร้องตอบดังโครกเสียก่อน “ฉันก็แค่หิวน่ะ นี่มันตั้งกี่โมงแล้วล่ะ” “เกือบๆ จะสามทุ่มแล้ว” คนถูกถามตอบหลังจากก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ “ห๊า ! นี่ฉันหลับไปเป็นชั่วโมงเลยเหรอ ทำไมคุณไม่ปลุกล่ะ” เธอกระชับสูทที่คลุมร่างกายอยู่ก่อนจะก้มลงมองอย่าพิจารณา “จะปลุกให้มันได้อะไรไม่เห็นเหรอว่าฝนตกหนักขนาดไหน คุณตื่นมาก็กลับไม่ได้อยู่ดีท่าทางคืนนี้จะยาวนะเนี่ย” เขาชะเง้อมองนอกประภาคาร “นี่คุณอุ้มฉันเข้ามาเหรอ” “หรือคุณเห็นว่ามีคนอื่นนอกจากผม” เขาโบ้ยปากไปรอบๆ ก่อนจะทำท่าบิดแขนบิดคอ “ตัวหนักชะมัด” คนตัวหนักย่นมูกใส่ “ชิ! ก็ใครใช้ให้คุณพาฉันมาตกระกำลำบากแบบนี้ล่ะ...แต่แหมคุณนี่ก็แมนเหมือนกัน เน๊าะ อุ้มฉันเข้ามาแถมยังเสียสละสูทให้อีกทั้งที่หนาวขนาดนี้ ยังไงก็ขอบคุณแล้วกัน” “คุณใส่มันเถอะเดี๋ยวเป็นหวัดผมจะรู้สึกผิดมากกว่านี้” เขาบอกเมื่อเธอยื่นสูทคืน “แล้วเมื่อไหร่จะเลิกว่าผมไม่แมนซะที” “ไม่รู้สิก็รู้สึกอย่างที่เห็นคุณอยากทำให้เห็นทำไมล่ะ ที่สนามบินน่ะ” เธอซบหน้าลงกับเข่าตะแคงคอมองเขา “วันนั้นมือผมไม่ว่างก็เลยให้นายแทนล้วงกระเป๋สตางค์ให้ แล้วหัวแหวนก็เลยไปติดอยู่กับกระเป๋ากางเกงของผมน่ะ” คนถูกกล่าวหาอธิบายไปอมยิ้มไป “แล้วที่ออฟฟิศล่ะก่อนที่ฉันจะเข้าไปพบคุณฉันได้ยินนะว่าคุณบอกให้นายแทนถอดเสื้อกับกางเกงออก” เธอยังคงนั่งมองเขาในท่าเดิม “โธ่เอ้ย ! ก็เจ้านั่นน่ะชอบเอาสูทกับกางเกงผมไปใส่เล่นอยู่เรื่อยเลย” เขาพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “เชอะแค่นี้ก็งกด้วย” เธอเบ้ปากใส่ “ก็แน่สิคุณสูทผมตัวตั้งหลายตังค์” “แล้วที่คุณปัดพูดว่าคุณปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตัวเองล่ะ” “นี่คุณได้ยินด้วยเหรอ แอบฟังคนอื่นมันเสียมารยาทนะ” “แหม ! นิดๆ หน่อยๆ เอง แค่ผ่านมาพอดีน่ะ ตอบมาสิตัวตนที่แท้จริงของคุณคืออะไร” “เรื่องมันยาวน่ะ” เขาหลบตา “ตอบไม่ได้ล่ะสิ ก็ตัวตนที่แท้จริงของคุณมันไม่แมนนี่” เธอลอยหน้าทำตาปริบๆ ล้อเลียนเขา “ไม่แมนเหรอนี่แน่” เขาโอบไหล่แล้วดึงเธอเข้ามากอด “แบบนี้แมนพอมั้ยหรือต้องให้ทำมากกว่านี้” เขาไม่พูดเปล่าก้มลงจุ๊บที่ปากเธอ พอตั้งสติได้หญิงสาวผลักเขากระเด็น “นี่นายเป็นไบเหรอ” อันนาตะโกนลั่น คำว่าไบของเธอหมายถึงไบเซ็กชวล ที่คบได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายคนถูกกล่าวหาฟังแล้วอ่อนใจถึงกับทำหน้าละเหี่ย “อะไรของคุณเนี่ย ตกลงจะไม่ยอมให้ผมเป็นผู้ชายเลยใช่มั้ย” เขาถลาเข้าไปคว้าไหล่เธอแล้วจ้องตากับหญิงสาวตรงๆ เมื่อเผชิญหน้ากันใกล้ๆ คนถูกจ้องแก้มร้อนผ่าวจึงรีบหลับตาปี๋แกล้งสลบคอพับคออ่อนไปอีกครั้งจนคนมองตกใจเขย่าตัวเธอพัลวัน “คุณ คุณ เป็นอะไรไปอีกล่ะ” คนถูกเขย่ายังคงหลับตานิ่งเพื่อกลบเกลื่อนความอาย ชายหนุ่มจึงหมุนตัวหันกลับไปนั่งข้างๆ เธอและประคองหน้าของคนแกล้งสลบให้ซบลงที่ไหล่เขา ท้องเจ้ากรรมของฝ่ายนั้นดันร้องลั่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอลืมตัวเผลอเอามือลูบท้อง คนข้างๆ ชำเลืองมอง “เฮ้อ ! ถ้าคุณสลบไปจริงๆ ก็ต้องซบผมนิ่งอยู่แบบนี้นะ ถ้าขยับก็แสดงว่าแกล้ง ผมจะหลับบ้างแล้วล่ะจะได้ไม่ทรมานกับความหิว” เขาพูดลอยๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลง อันนาเบ้หน้าเปิดตาขึ้นข้างหนึ่ง เธอนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อเพราะกลัวพิษณุวัชร์จะจับได้ว่าเธอแกล้งหลับ ...ไอ๊หยา ! น่าอายชะมัด แล้วช็อตต่อไปจะทำไงดีล่ะเนี่ย... สี่ทุ่มห้าสิบนาที ฝนเริ่มซาปุณกรณ์บึ่งรถตรงไปที่ประภาคารโดยมีแทนขับรถอีกคันตามหลังมา หลังจากขับรถตระเวนหาและสอบถามผู้คนแล้ว หลายคนพูดตรงกันว่าเห็นพิษณุวัชร์ขับรถไปทางอุทยาน เขาพยายามโทรติดต่อเจ้าหน้าที่แต่ไม่มีคนรับสาย ในเวลานี้จึงทำได้เพียงลองเข้าไปดูที่ประภาคาร ซึ่งแทนบอกว่าพิษณุวัชร์ชอบไปนั่งเล่นที่นั่น และเขาก็จำได้ว่าช่วงที่อยู่ที่นี่เพื่อนมักจะชวนเขาไปที่หน้าผานั้นบ่อยๆ เช่นกัน รถโฟร์วีลไดรฟ์คันสีขาวของพิษณุวัชร์ที่จอดอยู่ตรงปากทางขึ้นไปบนหน้าผาประภาคารทำให้สองหนุ่มมีความหวัง ฝนหยุดตกพายุที่กระหน่ำเมื่อครู่สงบลงเหมือนกับใจของคนที่บ้านปุระวนาลัยเมื่อรู้ว่าพบรถของพิษณุวัชร์แล้ว ซึ่งไม่ต่างจากใจของแทนและปุณกรณ์เท่าไหร่ แสงจากไฟฉายนำทางให้ทั้งสองหนุ่มขยับเข้าใกล้ประภาคารขึ้นทุกที หนทางที่ขรุขระและเฉอะแฉะทำให้ใช้เวลานานกว่าปกติ แต่ในที่สุดพวกเขาก็ไปถึงตัวประภาคารจนได้ พิษณุวัชร์กับอันนาต่างพิงกันเปลือกตาปิดสนิท ภาพตรงหน้าทำให้แทนอดอมยิ้มไม่ได้แต่ปุณกรณ์ใจแทบแตกเป็นเสี่ยง เขาตรงไปขยับร่างอันนาเข้ามาไว้ในวงแขนก่อนจะช้อนเธอขึ้น ชายหนุ่มถอนหายใจยืดยาวก่อนขบกรามหันมองพิษณุวัชร์ที่เพิ่งรู้สึกตัวแวบหนึ่งแล้วเดินนำออกไป แทนพยุงผู้เป็นนายให้ลุกขึ้น คนถูกพยุงมองตามหลังเพื่อนรักความกังวลฉายชัดขึ้นในแววตาคู่โตนั้น นอกจากจะเป็นห่วงความรู้สึกของปุณกรณ์แล้ว เขาวิตกว่าคนที่ต้องเจ็บปวดและลำบากใจที่สุดอาจจะเป็นอันนาก็ได้ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองว่าถ้ามีทางไหนที่ทำแล้วหญิงสาวไม่ต้องเสียใจเขาจะเป็นฝ่ายเลือกเส้นทางนั้นเอง ....................................................... ***วันนี้มีเซอร์ไพรส์ลงสองตอนต่อกันค่ะ ไม่ต้องรอแล้วอ่านตอนที่ 14 ต่อได้เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 52 04:23:09 จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 04:14:55

ความคิดเห็นที่ 4 - 14 - ความที่ไม่อยากให้อันนาได้อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกับพิษณุวัชร์ ปุณกรณ์จึงปฏิเสธที่จะพาหญิงสาวไปส่งที่บ้านปุระวนาลัย แต่เขาขอให้พิมพ์วลัญช์ช่วยมาเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อันนาที่บ้านพักซึ่งเธอก็ยินดี เขาจึงขับรถไปรับเธอมาจากบ้าน พิมพ์วลัญช์อดที่จะอิจฉาหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มใบหน้าซีดเซียวบนเตียงนั้นไม่ได้ “ทำไมคุณข้าวโชคดีจังคะ ถ้าพิมพ์ป่วยบ้างพี่กรณ์คงไม่มาดูแลพิมพ์แบบนี้หรอก พิมพ์น่ะอยากได้คุณข้าวมาเป็นพี่สะใภ้รู้มั้ย แต่มันคงจะทำให้พี่กรณ์เสียใจมากๆ เลย ถ้าเป็นแบบนั้นพิมพ์คงไม่มีความสุขเหมือนกัน แล้วคุณข้าวล่ะคะอยู่กับใครแล้วมีความสุขมากกว่ากันระหว่างพี่กรณ์กับพี่ชายของพิมพ์ งั้นก็เลือกคนนั้นเถอะนะคะ” หญิงสาวรำพึงรำพัน ขณะที่จัดแจงเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนหมดสติ โดยไม่รู้ว่าประตูที่เปิดแง้มไว้ทำให้ชายหนุ่มที่เธอเอ่ยถึงผ่านมาได้ยินพอดี เขายิ้มแล้วเดินเลยไปยังห้องครัว นึกถามตัวเองว่าระหว่างเขากับพิมพ์วลัญช์ในตอนนี้ใครที่ทุกข์ใจมากกว่ากัน พิมพ์วลัญช์ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้อันนาหลังจากเช็ดตัว และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เธอเดินออกจากห้องนอนชะเง้อคอมองหาปุณกรณ์ “เสร็จแล้วค่ะ ดูเหมือนคุณข้าวจะมีไข้นิดหน่อยนะคะ ถ้าเธอรู้สึกตัวก็อย่าลืมเอายาแก้ไข้ให้ทานด้วย” เธอร้องบอกพร้อมเดินเข้าไปหาเขาในครัว ชายหนุ่มส่งถ้วยชาให้ “อ่ะ ดื่มซะหน่อยอากาศมันเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน” “ขอบคุณค่ะ” เธอบอกก่อนจะจิบชาในถ้วย “หืม...หอมจังเลยค่ะ” “งั้นก็ดื่มให้หมด แล้วเดี๋ยวพี่จะไปส่ง” พิมพ์วลัญช์ทำตามอย่างว่าง่าย พอดื่มชาจนหมดหญิงสาวจัดแจงจะกลับบ้านตามที่เขาบอก แต่เมื่อเดินออกมาเห็นกล้องถ่ายรูปวางอยู่ข้างโน้ตบุ๊คตรงมุมหนังสือเธอรีบปรี่ไปคว้ามาเปิดดู เพราะติดใจในฝีมือถ่ายภาพของอันนาเป็นอย่างมาก “คุณข้าวเนี่ยถ่ายรูปสวยจริงๆ นะคะ” เธอบอกขณะกดปุ่มเลื่อนภาพไปเรื่อยๆ ปุณกรณ์เดินมาสมทบ “ใช่ ตอนเรียนข้าวเขากวาดรางวัลมาหมดแล้ว จนคนรู้จักภาพที่ข้าวถ่ายมากกว่าตัวจริงเสียอีก” “ดูสิคะรูปนี้แสงซ้วยสวย” พิมพ์วลัญช์จิ้มนิ้วไปที่รูปปูที่วิ่งหยอกล้อกับเกลียวคลื่นและผืนทราย กระดองของมันสะท้อนแสงอาทิตย์ยามบ่ายเป็นประกายคล้ายดาว “อืมมม” อีกฝ่ายพยักหน้าเห็นด้วย “เอ่อ...นี่ก็ดึกแล้วพิมพ์ว่ากลับก่อนดีกว่า” เธอรีบกดปุ่มปิดการทำงานของกล้อง เมื่อดูไปสักพักและเริ่มเห็นว่ายิ่งเลื่อนไปก็ยิ่งมีแต่ภาพแคนดิดพี่ชายของเธอในอิริยาบถต่างๆ มากกว่าที่จะเป็นรูปวิว และที่แย่กว่านั้นคือคนที่ยืนอยู่กับเธอออกอาการอึ้งเหมือนโดนหมัดของแชมป์โลกซัดเข้าอย่างจัง ปุณกรณ์ลืมตาตื่นนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาตีห้าสี่สิบห้า เมื่อคืนกลับจากส่งพิมพ์วลัญช์เขานั่งดูรูปถ่ายในกล้องของอันนาวนไปวนมาหลายรอบ พอๆ กับที่เดินวนอยู่ในความคิดของตัวเองจนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่หลับสนิทมีคราบน้ำลายเปื้อนแก้ม ผมเผ้ายุ่งเหยิงอย่างเอ็นดู เขาดึงผ้าห่มที่ถูกถีบไปกองอยู่ปลายเตียงขึ้นมาคลุมให้ก่อนจะแตะที่ผมเธอเบาๆ สองสามทีแล้วเดินออกจากห้องไป หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้วปุณกรณ์เดินเข้าไปในครัวเพื่อชงกาแฟ บนโต๊ะอาหารที่เมื่อคืนว่างเปล่าตอนนี้กลับมีกล่องอาหารและถุงผลไม้หลายชนิดวางอยู่ เขาเดาได้ทันทีว่าคงเป็นของพิษณุวัชร์ เพื่อนรักของเขาคงใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาเมื่อครู่เพราะข้าวต้มปลาในกล่องยังร้อนอยู่ เขากัดฟันตัดใจจัดการคั้นน้ำส้มแช่ตู้เย็นและเทข้าวต้มใส่หม้อขึ้นเตาอุ่นไว้ ก่อนจะขับรถกลับบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน แต่ชายหนุ่มไม่ลืมทิ้งโน้ตให้หญิงสาวโทรกลับหากต้องการความช่วยเหลือ อันนาอ้าปากหวอเอียงคอไปมามองระรินวิ่งหน้าตาเลิ่กลั่กเข้าไปหาเมื่อเห็นเธอเดินออกจากลิฟต์ เลขาฯ สาวตาคมจับแขนพาเธอเดินไปที่ห้องทำงานด้วยกันพลางลูบเนื้อลูบตัวเธอเป็นการใหญ่เหมือนกำลังตรวจค้นว่าเธอซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า “คุณข้าวหายแล้วเหรอคะ ทำไมไม่พักสักวันล่ะ” “ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่คะ” คนถูกถามตอบขณะชะเง้อมองเข้าไปในห้อง “คุณพิงไม่อยู่หรอกค่ะ กว่าจะบินกลับมาน่าจะเป็นช่วงเย็น” ระรินบอกอย่างรู้ทัน “ไปไหนเหรอคะ” เธอนิ่วหน้าเกร็งรูจมูกจนบานแฉ่ง “กรุงเทพฯ ค่ะ ไม่รู้ว่ามีธุระด่วนอะไรรีบมาเซ็นเอกสารแล้วก็ออกไปเลย” เลขาฯ ตาคมตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คนฟังทำท่าคิด ...เป็นต้นเหตุให้ฉันป่วยแล้วไม่คิดจะแวะไปดูสักนิดรึไง เฮ้อ ! มันก็แหงอยู่แล้วธุระพันล้านก็ต้องสำคัญกว่าเราสิ... แต่แล้วเธอก็นึกถึงเรื่องของที่พิษณุวัชร์เมื่อวันก่อนขึ้นมาได้ “จริงสิคะคุณรินเมื่อวันก่อนเนี้ย คุณพิงเขาให้คุณรินหาอะไรเหรอคะ” “อ๋อ...สร้อยน่ะค่ะ สร้อยอำพันคุณข้าวเคยเห็นมั้ยคะ สร้อยนั่นน่ะท่าทางจะสำคัญกับคุณพิงมากเลยค่ะ เพราะเมื่อก่อนรินเห็นคุณพิงเคยห้อยติดตัวไว้ตลอดเลย” “สงสัยจะเอาสร้อยไปง้อคุณปัดซะล่ะมั้ง แล้วนี่ทำไมเราต้องเจ็บหน้าอกด้วยนะเมื่อเช้าคงกินข้าวต้มของพี่กรณ์เยอะไปล่ะมั้ง ไม่น่าตะกละเล้ยเรา” เธอพึมพำลมออกหูเสียงดังวิ้งๆ จนไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ระรินยืนมองคนที่เดินตาลอยก้าวเข้าไปในห้องทำงานด้วยความเป็นห่วง ที่สถาบันวิจัยพันธุ์พืชและแมลง ดร.อนุชิต พ่อของอันนากำลังเดินไปตามซุ้มทางเดินเล็กๆ ที่ทอดเชื่อมระหว่างอาคารกีฏวิทยากับแผนกบัญชี เพื่อไปรับภรรยามาทานข้าวด้วยกันเหมือนทุกวัน ต้นการะเวกที่เกาะเกี่ยวกันเป็นแพบนหลังคากระเบื้องช่วยลดความร้อนระอุยามเที่ยงวันลงได้มาก ชายวัยกลางคนควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อ แต่กระนั้นเขาก็ยังยิ้มแย้มทักทายเจ้าหน้าที่ซึ่งเดินสวนกันไปเกือบตลอดทาง บางครั้งก็ผิวปาก ฮัมเพลง ดร.อนุชิตชะงักเท้าผงะไปข้างหลังหนึ่งก้าว เมื่อเดินมาเกือบถึงประตูทางเข้าแผนกบัญชีก็มีใครบางคนโผล่พรวดออกมาขวางทางเขา ชายวัยกลางคนมองคนตรงหน้าอย่างเต็มตาหลังจากหายตกใจ “คุณ !!!” จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 04:21:54

ความคิดเห็นที่ 5 ที่ห้องอาหารวนาลัยพรสุรีย์ท่านประธานใหญ่ของวนาลัยปุระรีสอร์ทนั่งทานข้าวอยู่กับพรวลัย หญิงชรากำลังคุยกับลูกสาวเรื่องวันอาถรรพ์ของครอบครัว และความปลอดภัยของพิษณุวัชร์กับเรื่องแก้อาถรรพ์ด้วยหญิงสาวที่เกิดวันที่หกเดือนหก แต่หลังจากที่เขาหายไปกับอันนาเมื่อคืนทั้งคู่จึงเริ่มไม่แน่ใจว่า ผู้หญิงที่เกิดวันที่หกเดือนหกอย่างอันนาจะช่วยได้แค่ไหน   “คุณแม่คะเชื่อได้จริงๆ เหรอคะคำทำนายของซินแสคนนี้น่ะ” “ถึงจะเด็กไปหน่อยแต่ตระกูลเขาก็เป็นหมอดูประจำตระกูลเรามานานแล้วนะแม่วลัย” “แล้วถ้าแก้ไม่ได้ตาพิงจะไม่เหมือนตากับพ่อของแกเหรอคะ” “ก็ต้องลองดูหรือเรามีทางเลือกอื่นล่ะ แต่ถ้าแก้ไม่ได้จริงๆ แม่ก็อยากได้หนูข้าวมาเป็นหลานสะใภ้ตามที่เคยตกลงกับอรดีไว้ ไม่อย่างนั้นแม่จะลงทุนจัดฉากให้หนูข้าวมาทำงานที่นี่ทำไม” คำสนทนาของสองแม่ลูกทำให้ปัถยาซึ่งนั่งอยู่โต๊ะถัดไปกำสร้อยอำพันในมือแน่นราวกับจะให้มันแหลกเป็นผุยผง เธอมาหาพิษณุวัชร์แต่ระรินบอกว่าเขาไม่อยู่ จึงแวะมาทานข้าวไม่นึกว่าจะมาได้ยินแม่กับยายของเขาคุยกันเรื่องสำคัญพอดี ...ถ้าพิงรู้ว่าตัวเองติดกับดักของคุณยายพิงจะทำยังไงนะปัดอยากรู้จริงๆ แต่ถ้าคุณข้าวช่วยพิงได้จริงๆล่ะ ปัดควรจะทำยังไงดี... “คุณอาจำเด็กผู้ชายในรูปนี้ได้หรือเปล่าครับ” พิษณุวัชร์วางรูปใบหนึ่งลงบนโต๊ะแล้วเลื่อนไปไว้ตรงหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ดร.อนุชิตหยิบรูปขึ้นมามองอย่างพิจารณา พลางมองหน้าอีกฝ่ายสลับกัน อยู่ดีๆ ชายหนุ่มก็โผล่พรวดมาหาเขาและบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะถาม เขาจึงพามาคุยกันที่ร้านกาแฟซึ่งอยู่ด้านหน้าของสถาบันวิจัย เมื่อมองรูปในมืออย่างพินิจพิเคราะห์ชายวัยกลางคนสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเด็กในรูปเริ่มขยับและพาเขากลับไปสู่อดีตอีกครั้ง ตอนนั้นอันนาอายุได้สี่ขวบเขาต้องเดินทางมาวิจัยเรื่องผีเสื้อพันธุ์ใหม่ที่พบในภาคใต้ และต้องเดินทางวนเวียนเกือบทุกจังหวัดทางใต้ ส่วนภรรยาของเขาก็ต้องช่วยยายของอันนาดูแลพ่อที่กำลังป่วยและเลี้ยงอรณัสซึ่งอายุเพิ่งครบหนึ่งขวบไปด้วย ประกอบกับอันนาติดเขามาก เขาจึงพาลูกสาวลงมาด้วยและถ้าต้องเข้าป่าหลายวันเขาจะฝากอันนาไว้กับบ้านเพื่อนสนิทที่เกาะลันตา ตลอดเวลาที่เขาทุ่มเทให้กับงานนี้ ทุกอย่างก็เรียบร้อยดีจนในปีที่สาม วันสุดท้ายที่งานสิ้นสุดลงเขาเดินทางมารับลูกสาวกลับบ้าน แต่เพื่อนบอกว่าอันนาหายไปหาจนทั่วบ้านก็ไม่พบ จึงพาเข้าไปตามหาในรีสอร์ท ที่อยู่ถัดไป วันนั้นฝนก็ตกหนักมากและพนักงานที่รีสอร์ทบอกว่าพวกเขาก็กำลังตามหาลูกชายเจ้าของรีสอร์ท ด้วยเหมือนกัน เพื่อนของเขาจึงขับรถพาไปที่บ้านของเจ้าของรีสอร์ท และพบว่าลูกสาวกำลังแบกเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินโซซัดโซเซเข้ามาในบ้านหลังนั้น “ใช่...ใช่แล้วนี่รูปของเด็กผู้ชายคนนั้น” ดร.อนุชิตร้องขึ้นมา เขาชี้ที่รูปแล้วมองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามสลับกัน “หรือว่าคุณคือเด็กผู้ชายคนนั้น” “ครับคุณอา” พิษณุวัชร์ตอบด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “โอ...บังเอิญจริงๆ คุณคงอยากถามเรื่องอันนาล่ะสิ” การผ่านโลกมาหลายปีทำให้ชายวัยกลางคนเดาอะไรได้ไม่ยากนัก “เธอสัญญาว่าปีต่อมาจะไปหาผมอีกแต่ก็หายเงียบไปเลย แถมตอนนี้อันนายังจำอะไรไม่ได้สักอย่าง” น้ำเสียงเจือความน้อยใจทำให้ผู้มีอายุมากกว่าสะท้อนใจ ไม่คิดว่าสัญญาของเด็กจะมีความหมายกับทั้งคู่มากมายขนาดนี้ “ข้าวน่ะไม่ได้ลืมสัญญานั่นหรอก ในเดือนพฤษภาปีต่อมาข้าวก็รบเร้าให้ผมพาไปกระบี่จนผมไม่เป็นอันทำอะไร ก็เลยคิดว่าจะถือโอกาสพาทุกคนไปพักผ่อนด้วยเพราะตาของยัยข้าวเพิ่งเสีย ระหว่างทางผมแวะพักรถและหาอะไรกิน ยัยข้าวขอไปเข้าห้องน้ำตอนนั้นแหละที่ความทรงจำของแกหายไป...” หางเสียงเศร้าจนคนฟังต้องกัดริมฝีปาก “ทำไมเหรอครับ เกิดอะไรขึ้น” “ยัยข้าวคงปีนขึ้นไปบนโถชักโครกก็เลยลื่นตกลงมาหัวคงจะฟาดพื้นหรืออาจจะเป็นขอบโถก็ไม่รู้ แม่แกกำลังล้างมืออยู่ได้ยินเสียงร้องเลยรีบเข้าไปดูจากนั้นแกก็หมดสติไป หมอเช็คทุกอย่างและทำทีซีแสกน แปลกที่ผลออกมาร่างกายไม่มีอะไรกระทบกระเทือน แต่หมอบอกว่าความทรงจำของแกคงถูกกดลงชักโครกไปด้วย เพราะยัยข้าวจำเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่เกิดจนถึงอายุเจ็ดขวบไม่ได้เลย แต่พวกเราก็ยังถือว่านี่เป็นโชคที่แกไม่เป็นอะไรมากกว่านี้” ชายวัยกลางคนทอดมองไปไกลพร้อมกับหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ ส่วนอีกฝ่ายได้แต่นั่งบีบมือตัวเองแน่นจนเจ็บ “แล้วคุณอาทำยังไงต่อจากนั้นครับ” “เราใช้ภาพถ่ายเล่าเรื่องเพราะฉะนั้นทุกเหตุการณ์ที่มีภาพถ่ายแกก็จะรับรู้ว่ามีเรื่องนี้เกิดขึ้นในชีวิต แกก็จำพวกผมได้จากภาพถ่ายนั่นแหละ” “มิน่า ! คุณถึงชอบถ่ายภาพ” ชายหนุ่มพึมพำนึกถึงตอนที่อันนาบอกเหตุผลในการชอบถ่ายภาพให้เขาฟัง ‘ฉันว่ารูปถ่ายมันเล่าเรื่องราวชีวิตของคนได้ และที่สำคัญมันสามารถเก็บความทรงจำได้ทั้งของฉันและคนอื่นๆ คุณลองคิดดูสิถ้าเกิดจู่ๆ คุณตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลย อย่างน้อยรูปถ่ายเหล่านี้มันก็ยังบอกได้ว่าเราเคยไปไหนมาบ้าง เคยรู้จักใครบ้างคุณว่าจริงมั้ยล่ะ’ แล้วยังจะเรื่องที่เขาบอกว่าจะซื้อกล้องใหม่ให้เธออีก ตอนนั้นน้ำเสียงเธอเศร้าและจริงจังมาก ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงเข้าใจผิดไปเอง ‘เงินไม่ได้ซื้อได้ทุกอย่างนะคุณ โดยเฉพาะความทรงจำ’ “วันนั้นที่คุณถามก็เลยไม่ได้ตอบทันทีเพราะพวกเราไม่อยากเอ่ยถึงมัน ทุกคนก็พยายามลืมและทำให้มันเป็นเรื่องธรรมดาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนที่แย่ที่สุดคงเป็นยัยข้าวแต่แกก็ไม่เคยทำท่าทางทุกข์ใจให้พวกเราเห็นเลย” ดร.อนุชิตกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขามีสีหน้าภูมิใจเมื่อพูดถึงชื่อลูกสาวคนโต “ขอบคุณมากนะครับคุณอา” ตอนนี้ปริศนาในใจของเขาถูกไขออกแล้ว ยัยผีเสื้อไม่ลืมสัญญาและสัญญานั่นก็เป็นต้นเหตุให้เธอต้องสูญเสียความทรงจำ เขาอดโทษตัวเองว่าเป็นคนนำโชคร้ายไปให้เธอ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าคนที่กำลังเผชิญกับโชคชะตาแปลกประหลาดอย่างเขาควรจะทำอย่างไรให้หญิงสาวมีความสุขที่สุด หรือว่าเขาควรจะอยู่ห่างๆ ไว้เธอจะได้ปลอดภัยและไม่ต้องมาทุกข์ใจกับเรื่องของเขา เช้านี้อากาศสดใสหลังจากที่ฝนตกกระหน่ำลงมาทั้งสัปดาห์ ปุณกรณ์ขับรถมารับอันนาตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะหญิงสาวบ่นว่าอยากทำบุญ เขาจึงอาสาจะพาไปแถมช่วยเธอทำกับข้าวด้วย แต่จริงๆ แล้วต้องเรียกว่าทำกับข้าวให้เธอมาใส่บาตรดีกว่า เพราะหญิงสาวเอาแต่ยืนมองถามโน้นถามนี้แล้วก็ปล่อยให้เขาสาธิตให้ดูจนอาหารเสร็จเรียบร้อย แล้วเธอก็ร้องว่า... “โอโห ! ไม่น่าเชื่อว่าข้าวเป็นคนทำหมดนี่เลย จะว่าไปฝีมือทำอาหารของข้าวก็ใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย” เธอเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หายไปในห้องนอนเกือบสิบนาที ก่อนจะออกมาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่และกลิ่นครีมอาบน้ำหอมกรุ่น ซึ่งพี่กรณ์ของเธอก็เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน หญิงสาวมองเขาอย่างซาบซึ้งตาเป็นประกายเต้นระริกเหมือนนางเอกการ์ตูนญี่ปุ่น อีกฝ่ายหัวเราะขยี้ผมเธอเบาๆ หลังจากใส่บาตรเสร็จปุณกรณ์พาอันนาไปไหว้พระที่วัดและซื้อปลาไปปล่อยในคลองหน้าวัดซึ่งเป็นเขตอภัยทาน ทั้งคู่สูดลมหายใจเข้าปอดเกือบจะพร้อมๆ กัน รู้สึกสบายใจและปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก “นี่แค่ปล่อยปลายังรู้สึกดีขนาดนี้ ถ้าปล่อยคนจะมีความสุขแค่ไหนนะ” ปุณกรณ์พูดลอยๆ แต่คำพูดของเขาก็ทำให้อันนาหันขวับไปมองแล้วก็เอาแต่จ้องๆๆๆ เหมือนหน้าของชายหนุ่มมีลายแทงขุมทรัพย์ติดอยู่ “แหม ! พูดแบบเนี้ยเดี๋ยวพาไปกินผัดเผ็ดปลาดุกเสียเลย...หึๆ” เธอบอกกลั้วหัวเราะ จริงๆ อันนารู้ความหมายในสิ่งที่พี่กรณ์ของเธอพูดแต่แกล้งกลบเกลื่อนเพื่อรักษาบรรยากาศดีๆ เอาไว้ ยิ่งช่วงนี้เธอยิ่งหงุดหงิดกับใครบางคนที่จู่ๆ ก็ทำเป็นหลบหน้าหลบตา ไม่เคยอยู่ติดห้องทำงานเลย พอจะอ้าปากพูดด้วยเป็นต้องมีเรื่องยุ่งขึ้นมาทันที ปล่อยให้เธอคาใจกับเรื่องที่เขาทำไว้จนเก็บไปฝันร้ายเป็นอาทิตย์ อันนาเผลอทุบบ่าตัวเองเมื่อนึกถึงความเมื่อยล้าในฝันที่ตัวเธอในวัยเด็กแบกเด็กผู้ชายคนที่เคยฝันเห็นประจำฝ่าสายฝน จุดหมายข้างหน้าคือบ้านต้นไม้สีเขียวสดนั่น บางคืนเธอก็ฝันว่าวิ่งไล่จับผีเสื้อกับเด็กผู้ชายคนนั้น ว่าแล้วหญิงสาวก็เผลอทุบขาเพราะในฝันนั้นเธอวิ่งเสียจนเมื่อยระยะทางรวมๆ กันน่าจะประมาณรอบเกาะลันตาได้มั้ง ส่วนเมื่อคืนเธอฝันว่าช่วยเด็กผู้ชายคนนั้นขุดหลุมแล้วจู่ๆ เธอก็ตกลงไปนั้น ความรู้สึกจากความฝันทำให้เธอคลำหัวก่อนจะสะบัดแขนไปข้างหน้าเพื่อไล่ความปวดล้าจากการขุดหลุม ดูสิสถานที่ต่างๆ ที่พิษณุวัชร์พาไปทำให้เธอเก็บมาฝันมั่วไปหมด หญิงสาวบ่นในใจโดยที่ไม่ฉุกคิดสักนิดว่าเรื่องต่างๆ เหล่านั้นมาจากอดีตของตัวเธอนั่นเอง “เป็นอะไรหรือเปล่า” ท่าทางทุบโน่นสะบัดนี่ตามร่างกายของคนข้างๆ ทำให้ปุณกรณ์มองอย่างสงสัย “ก็แค่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอยากจะชกหน้าคนเท่านั้นแหละค่ะ” เธอทำท่าชกลมประกอบคำพูด “หวังว่าคนๆ นั้นคงไม่ใช่พี่นะ” เขาเลิกคิ้วถาม “หึๆๆ” เธอหยีตาแค่นหัวเราะ “ไม่ใช่แน่นอนค่ะ” ปัถยาผุดลุกผุดนั่งเธอวิตกกังวลทุรนทุรายไม่เป็นอันทำงานแบบนี้มาหลายวัน ตั้งแต่ได้ยินพรสุรีย์กับพรวลัยคุยกันเรื่องอันนา ถ้าผู้หญิงคนนั้นสามารถช่วยชีวิตนายพักพิงของเธอได้จริงๆ เธอควรจะยอมปล่อยให้ทั้งคู่รักกันดีมั้ย หญิงสาวชูสร้อยอำพันขึ้นตรงหน้ามองผีเสื้อไร้วิญญาณที่อยู่ในนั้นเหมือนกำลังชั่งใจ สิ่งที่เธอพยายามทำมาเป็นสิบๆ ปี ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหนถึงใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือน แค่เกิดวันที่หกเดือนหกก็เอาชนะใจคนบ้านปุระวนาลัยได้แล้วเหรอ ไม่เพียงแค่นั้นดูเหมือนนายพักพิงของเธอก็พลอยถูกใจผู้หญิงคนนั้นไปด้วย ผู้หญิงแบบนี้น่ะเหรอที่ใช้เวลาไม่กี่เดือนทำให้ชายหนุ่มลืมยัยผีเสื้อผู้หญิงที่ชอบทำท่าทางตลกๆ มักจะเลิกคิ้วจนเกือบถึงโคนผมเวลาเห็นของกิน เธอนึกถึงวันที่อันนากินพิซซ่าแล้วส่ายหน้าเบ้ปาก ...ยัยตะกละ... เฮ้อ ! คิดแล้วกลุ้ม เพราะในใจเต็มไปด้วยคำถามเธอถึงไม่มีความสุขเลย จู่ๆ หญิงสาวก็ลุกพรวดแล้วเดินออกจากห้อง เธอคิดว่าต้องออกไปหาคำตอบดีกว่ามานั่งหลบหน้าพิษณุวัชร์แล้วปล่อยให้คำถามมันรุมเร้าเธอแบบนี้ ยิ่งนานก็ยิ่งทับถมเหมือนขยะกองโต จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 04:26:10

ความคิดเห็นที่ 6 สิบวันเก้าชั่วโมงสามสิบนาทีที่พิษณุวัชร์ไม่ยอมพูดอะไรกับเธอนอกจากคำทักทายเพียงสองสามคำ อันนากำมือสองข้างแน่นเดินแข็งทื่อเหมือนหุ่นยนต์ หน้านิ่วอมลมไว้ในปากจนแก้มป่อง เธอมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องประชุมคิดว่าวันนี้เป็นไงเป็นกันต้องถามเขาให้รู้เรื่องว่าที่ประภาคารมีอะไรฝังอยู่ และทำไมเขาต้องพาเธอตระเวนไปที่ต่างๆ แล้วถามราวกับว่าเธอเคยไปที่เหล่านั้นมาก่อน สิบห้านาทีที่เธอย่ำไปย่ำมาหน้าห้องประชุม ควันผสมกับลมออกหูดังวิ้งๆ เป็นระยะ ก่อนที่เธอจะพ่นไฟได้ประตูห้องก็เปิด ผู้จัดการและหัวหน้าแผนกต่างๆ ค่อยทยอยเดินออกมา หลายคนร้องทักหญิงสาวเธอยิ้มตอบตามมารยาท สายตาเอาแต่สอดส่ายหาคุณชายพิ้งกี้ ไม่นานเขาก็เดินออกมาเกือบจะชนเธอเพราะไม่ทันมอง และเมื่อเห็นว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับใคร ชายหนุ่มรีบกลับหลังหันไปอีกทางทันที “เดี๋ยวก่อนฉันมีอะไรจะถามคุณหน่อย” อันนาร้องบอกทำท่ากวักมือทั้งที่อีกฝ่ายยังหันหลังอยู่ “คุณมีอะไร สำคัญหรือเปล่าผมต้องรีบลงไปต้อนรับลูกค้า” เขาพูดโดยไม่หันกลับมามอง หญิงสาวจึงต้องเดินไปดักหน้า “ฉันอยากรู้ว่าตรงประภาคารมีอะไรฝังอยู่” คำถามนี้ทำให้ใจเขากระตุกเล็กน้อย “ไม่มีอะไรนี่ ทำไมล่ะคุณคิดว่ามีอะไรฝังอยู่เหรอ” เขาพยายามบังคับให้น้ำเสียงเรียบที่สุดในขณะที่คนถามจ้องหน้าเขาเขม็ง “ฉันแค่รู้สึกว่าตรงนั้นมันน่าจะมีอะไรฝังอยู่ ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่บอกเดี๋ยวฉันจะลองไปขุดดูเองก็ได้” เธอทำเสียงกระฟัดกระเฟียด “จะไปขุดทำไมมันก็แค่ซากผีเสื้อ ไม่สำคัญอะไรหรอก” แม้น้ำเสียงและสีหน้าของคนพูดจะนิ่งเรียบแต่หญิงสาวกลับจับได้ว่ามันมีแววหม่นเศร้าแฝงอยู่ “ไม่สำคัญแล้วคุณพาฉันไปทำไม แล้วฉันรู้ได้ยังไงว่ามีอะไรฝังอยู่ตรงนั้น” เธอพูดเหมือนเปรยกับตัวเองมากกว่า “ผมจะไปรู้คุณเหรอ” เขายังคงความนิ่งอย่างกับถูกสต๊าฟใบหน้าไว้แบบนั้น “แล้วคุณพาฉันไปสถานที่เหล่านั้นทำไม เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า” คำถามนี้ทำให้คนฟังต้องเสมองไปทางอื่นก่อนจะตอบ “คุณคิดมากไปแล้วล่ะคุณข้าว ผมแค่คิดว่าสถานที่พวกนั้นอาจจะทำให้คุณคิดอะไรเกี่ยวกับงานออก นี่มันก็เหลือเวลาแค่สองเดือนเองไม่ใช่เหรอ จะหมดสัญญาแล้วคุณหาอันซีนได้หรือยัง ระวังบริษัทจะโดนปรับนะ” “ฉันรู้แล้วล่ะน่าไม่ต้องมาตอกย้ำหรอก” เธอย่นจมูกแยกเขี้ยวใส่เขา อีกฝ่ายไม่ทันมองเขาเหลือบไปเห็นปัถยาเดินมาแต่ไกล และนั่นก็เป็นข้ออ้างแสนดีที่จะปลีกตัวไปได้ “โธ่ ! ปัดจะขับรถมาทำไมให้เหนื่อยผมบอกแล้วว่าเดี๋ยวไปรับเหมือนทุกวันนั่นแหละ” เขาแกล้งพูดทำท่าชะเง้อมองจนอันนาต้องเหลียวหลังไปมองตาม “ผมขอตัวนะ คุณก็ตั้งใจทำงานเถอะอย่ามัวเอาเวลาไปคิดเรื่องไร้สาระอีกเลย” ชายหนุ่มพูดจบก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้น ปัถยาขมวดคิ้วมองพิษณุวัชร์สลับกับหญิงสาวที่เขาเพิ่งเดินจากมา และก่อนที่เธอจะได้เปิดปากพูดเขาก็ดุนหลังให้เธอเดินตามไป อันนายืนตาค้างสนิทมองคนสองคนข้างหน้าที่ค่อยห่างไป เธอยกมือขึ้นตบที่หน้าอกรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่คล่องอีกแล้วแถมเจ็บแปลบๆ อีกต่างหาก ท่าทางนอกจากเธอจะเป็นโรคลมแล้วสงสัยจะเป็นโรคหัวใจด้วยล่ะมั้ง ...เชอะ ! ที่หายหน้าไปทุกเย็นเนี่ย เพราะว่าไปอยู่กับคุณหนูลูกปัดเองเหรอ ไอ้เราก็หลงคิดว่าติดงาน ที่แท้ก็ติดหญิง ตอนแรกนึกว่าเป็นเก้งที่แท้ก็เป็นเสือนี่เอง... ปุณกรณ์เดินออกมาจากห้องประชุมตบบ่าอันนาเบาๆ สองสามทีเป็นเชิงปลอบ เขาหลบอยู่หลังประตูและได้ยินเรื่องราวที่ทั้งคู่คุยกัน ถึงเขาจะไม่เข้าใจว่าพิษณุวัชร์พาอันนาไปสถานที่พิเศษของยัยผีเสื้อทำไม แต่สิ่งที่ชายหนุ่มสัมผัสได้คือผู้หญิงที่เขารักไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว หญิงสาวตรงหน้ากับเพื่อนของเขาไม่ได้รู้สึกต่อกันอย่างเจ้านายและลูกน้องธรรมดาแน่นอนเขามั่นใจ ความจริงข้อนี้ทำให้เขาเกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว “ปัดมีอะไรอยากจะถาม” ปัดถยาเอ่ยปากเมื่อเธอและเขาเดินเรื่อยจนมาหยุดที่ซุ้มไลแลค “ว่ามาสิเราฟังอยู่ เดี๋ยวตอบคำถามลูกปัดแล้วเราก็มีเรื่องจะถามเหมือนกัน” พิษณุวัชร์พูดด้วยท่าทีเรียบเฉยสายตาจับจ้องที่ต้นไลแลคซึ่งตอนนี้ดอกสีม่วงโรยไปหมดแล้ว “เรา...งั้นเหรอ” เธอร้องเสียงสูงรู้สึกแปร่งหูกับคำสรรพนามที่เขาใช้ “อืม ฟังดูสนิทดีใช่มั้ยล่ะ ก็เราตกลงเป็นเพื่อนรักกันแล้วไม่ใช่เหรอ” “ได้” หางเสียงที่ตวัดขึ้นใครฟังก็รู้ว่าเธอไม่ค่อยยอมรับคำว่าเพื่อนสนิทของเขาเท่าไหร่ “งั้นเพื่อนก็ช่วยตอบเพื่อนมาตามตรงซิว่าคิดยังไงกับยัยตะกละ เอ้ย ! คุณข้าว” “คิดยังไง ทำไมต้องคิดอะไรกับเขาด้วยล่ะ” เขาทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่ตกใจพอสมควรเมื่อได้ยินคำถามนี้จากปากปัถยา “ไหนบอกเป็นเพื่อนกันไงแล้วทำไมต้องโกหกกันด้วย” ดวงตาของเขาบอกอะไรบางอย่างที่หญิงสาวจับได้ว่ามันตรงข้ามกับท่าทางและสิ่งที่เขาพูด “พิงไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ หึ ! เพราะตาพิงมันเอาความลับในใจพิงมาบอกปัดแล้ว” “รู้แล้วจะถามทำไม” เขาพึมพำมองฟ้ามองดินไปเรื่อยเปื่อย “พิงทำแบบนี้กับปัดได้ยังไง ปัดรอให้พิงลืมยัยผีเสื้อสมุทรนั่นตั้งนานพิงก็ไม่เคยลืม แต่พอเจอผู้หญิงคนนั้นไม่กี่เดือนพิงก็เปลี่ยนใจหน้าตาเฉย รึว่าพิงก็รู้ใช่มั้ยว่าเขาเกิด...” เธอลืมสวยตะโกนใส่หน้าเขาดังลั่นแต่แล้วกับหยุดชะงักไว้แค่นั้นเพราะไม่แน่ใจว่าควรจะพูดในสิ่งที่รู้มาดีหรือไม่ “เกิดอะไร” เขาหันขวับมาถามเดินเข้าไปจับไหล่เผชิญหน้ากับเธอ สายตาที่แสดงความห่วงใยบุคคลที่สามของอีกฝ่ายทำให้ปัถยาเลือดขึ้นหน้า “เปล่า” เธอปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะสะบัดไหล่จนหลุดแล้วดึงสร้อยออกมาจากกระเป๋าชูขึ้นตรงหน้า “ดูสิว่าพิงจะกล้าสู้หน้ายัยผีเสื้อของพิงหรือเปล่า” “นี่ปัดเอาสร้อยเส้นนั้นไปจริงๆ เหรอ มิน่าเราถึงหาไม่เจอ เอาคืนมา” เขาตวัดมือไปที่สร้อยแต่อีกฝ่ายดึงกลับก่อนจะผลักเขาจนเสียหลักแล้ววิ่งหนีออกไปที่ชายหาด พิษณุวัชร์ตั้งตัวได้จึงรีบวิ่งตามออกไป นั่นทำให้อันนาและปุณกรณ์ที่กำลังเดินออกมาจากบริเวณล็อบบี้มองตามด้วยความงุนงง “สองคนนั่นเขาเล่นอะไรกันน่ะ” ปุณกรณ์หันไปถามอันนา หญิงสาวได้แต่ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าสายตาวิ่งตามคนทั้งคู่ออกไป ชายหนุ่มจึงดุนหลังหญิงสาวให้เดินออกไปที่ชายหาด ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ที่รั้วไม้เตี้ยๆ ซึ่งกั้นระหว่างหาดทรายกับรีสอร์ท และมองไปยังสองหนุ่มสาวที่ยืนอยู่ริมหาดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ปัถยาจ้องหน้าพิษณุวัชร์เขม็งเขาตามมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ “อย่าเข้ามานะถ้าพิงเข้ามาใกล้กว่านี้ปัดจะกระโดดลงทะเลไปเลย” “ปัดคืนสร้อยเส้นนั้นให้เราเถอะนะ ปัดก็รู้ว่ามันสำคัญกับเรามากแค่ไหน” เขากางมือร้องยื่นไปหาเธอ หญิงสาวขยับเข้าหาน้ำทะเล “มันคงไม่สำคัญแล้วล่ะ ก็พิงลืมเจ้าของสร้อยไปแล้วนี่” เธอตะเบ็งเสียงแข็งกับเสียงคลื่น “พิงทำกับปัดแบบนี้ได้ยังไง ตอนแรกก็บอกว่ารักปัดแล้วอยู่ๆ ก็มาบอกให้เป็นเพื่อน รู้มั้ยว่ามันเจ็บน่ะ ถ้าพิงอยากได้สร้อยคืนพิงก็รับปากปัดสิว่าจะไม่รักใครอีกถ้าไม่ใช่ยัยผีเสื้อก็ต้องเป็นปัด” ปัถยาพูดไปสะอื้นไป “เราบอกปัดแล้วนี่ว่ายังไงก็รักปัดไม่ได้ เอาสร้อยเส้นนั้นมาคืนเราเถอะนะ แล้วเราจะลืมทุกอย่างกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” เขาค่อยขยับเข้าไปเพื่อหาจังหวะล็อคตัวเธอ “งั้นบอกปัดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นดีกว่าปัดตรงไหน” “เราตอบไม่ได้หรอกปัด เอาเป็นว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเราเอง มีอะไรก็ด่าว่าเราสิหรือจะทำร้ายเรายังไงก็ได้แต่อย่าไปดึงข้าวมาเกี่ยวด้วยเลย” “ดีเมื่อพิงรักคนอื่นแล้วสร้อยของยัยผีเสื้อคงไม่มีความหมายงั้นก็ทิ้งมันไปเถอะ” เธอไม่พูดเปล่ามือไวกว่าปากเสียอีกเหวี่ยงสร้อยลงน้ำทะเลไปต่อหน้าต่อตาเขา ชายหนุ่มตกอยู่ในอาการค้างสนิทเขากำมือแน่นขบกรามดังกรอด แต่จู่ๆ สิ่งที่ทำให้ตกใจยิ่งกว่าคือหญิงสาวที่วิ่งเฉี่ยวเขาไปแล้วพุ่งตัวลงสู่ทะเล “ข้าว !” เขาตะโกนเรียกชื่อคนที่กระโจนลงทะเลลั่น ก่อนจะกระโดดตามเธอลงไป ปุณกรณ์วิ่งมาหยุดยืนงงอยู่ตรงจุดที่พิษณุวัชร์ยืนเมื่อครู่ เขาทำท่าจะวิ่งลงน้ำไปอีกคนแต่เหลือบเห็นสร้อยที่ปัถยากำไว้ในมือนั่นเสียก่อน จึงพยายามจะตะโกนฝ่าเสียงคลื่นบอกกับคนที่แหวกว่ายหามันอย่างเอาเป็นเอาตาย “กระโดดลงไปได้ยังไงคิดว่าจะงมเจอเหรอ ช่างไม่ห่วงตัวเองเลย” เขาบ่นคิ้วขมวดมุ่นก่อนจะหันมาจ้องหน้าปัถยาซึ่งยืนหน้าซีดอึ้งไปเหมือนกัน เขารั้งแขนเธอไว้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินหนีไป ขณะเดียวกันพิษณุวัชร์แหวกว่ายทั้งมองทั้งพยายามควานหาแต่ไม่พบอันนา ทะเลตอนนี้เรียบนิ่งสงบเสียจนชายหนุ่มใจหายเมื่อดำลงไปอีกครั้งแล้วครั้งเล่าขยับลึกลงไปจนสุดความสามารถที่มนุษย์จะดำลงไปได้ก็ไม่พบหญิงสาว เขาเริ่มใจเสียเมื่อบรรยากาศนิ่งเงียบไปราวสามสี่อึดใจแต่เขารู้สึกว่ามันนานเป็นชั่วโมง ครู่หนึ่งฟองอากาศก็ผุดขึ้นมา ใครจะไปรู้ว่ามันคือลมในกระเพาะที่ออกมาจากปากของอันนานั่นเอง ความหวังจุดประกายขึ้นทันทีเขาจึงรีบมุดน้ำลงไปดูตรงจุดนั้น ร่างของอันนาที่หมดสติกำลังดิ่งลงสู่ก้นทะเล เขารีบเข้าไปคว้าแล้วพาเธอตะกายขึ้นฝั่ง ปุณกรณ์ลากปัถยาไปดูผลงานของเธอ พิษณุวัชร์พยายามงัดสารพัดวิธีสำหรับช่วยชีวิตคนจมน้ำขึ้นมาใช้ และกำลังจะลงมือทำวิธีสุดท้ายคือเป่าลมใส่ปากของอีกฝ่าย ขณะที่ก้มหน้าลงไปอันนาก็สำลักน้ำออกมา ปุณกรณ์พ่นลมหายใจออกมาทางปากอย่างโล่งอก ผิดกับปัถยาที่หัวเราะหึ เธอทั้งรู้สึกดีใจสะใจเสียใจปนกันมั่วไปหมด “ฉะ...ฉันเจอแล้ว” อันนาบอกเสียงแผ่วปนหอบ เธอหยุดหายใจครู่หนึ่ง ขณะที่ปัถยานิ่วหน้ามองสร้อยในมือ “อะ...อันซีน...ของที่นี่น่ะ ฉะ...ฉันเจอแล้ว แต่ฉัน...มะ...ไม่เจอสร้อย...ของคุณ” “เอาเถอะอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย” พิษณุวัชร์บอกเขาสบตาปุณกรณ์แวบหนึ่งก่อนจะช้อนเธอขึ้นมาไว้บนแขนแล้วพาเข้าไปในรีสอร์ท “เดี๋ยว” ปุณกรณ์ฉุดแขนปัถยาที่ทำท่าจะเดินตามพิษณุวัชร์เข้าไป “เอาสร้อยคืนเขาไปซะ คุณไม่เห็นเหรอว่าสองคนนั่นรักกันขนาดไหน” เขายักคิ้วไปที่สร้อยพลางแบมือข้างที่เหลือ หญิงสาวหันมาถลึงตาใส่คนที่บีบแขนเธอไว้แน่น “ทำไมอยู่ๆ อยากจะเล่นบทพระเอกขึ้นมาล่ะ” “มันก็ดีกว่าเป็นตัวโกงไม่ใช่เหรอ... จริงๆ ผมไม่อยากเป็นหรอกพระเอกอะไรนั่นน่ะ แต่ผมแพ้ความรักที่ข้าวมีต่อนายพิงต่างหาก คุณไม่เห็นเหรอว่าเธอโดดลงทะเลทันทีเพราะรู้ว่าสร้อยนั่นคือความสุขของนายพิง และคุณไม่เห็นความห่วงใยที่เขามีให้กันเหรอ ผมเห็นแล้วก็รู้ว่ามันไม่มีช่องว่างเหลือให้ผมแทรกเข้าไปได้สักนิด”น้ำ เสียงท้ายประโยคแผ่วคล้ายคนกำลังจะขาดใจ   ปัถยากระแทกสร้อยใส่มือเขา ชายหนุ่มคลายมือออกปล่อยเธอจากการเหนี่ยวรั้ง หญิงสาวกัดฟันก้มหน้าเดินจากไป น้ำตาที่หยดลงบนผืนทรายซึมหายแทบจะทันที แต่กลับทิ้งร่องรอยไว้ที่ใจของเธอลึกจนเจ้าตัวไม่รู้ว่าจะหาหนทางไหนมาเยียวยา ปุณกรณ์มองตามหลังคนที่เดินจากไปด้วยความเห็นใจก่อนจะชูสร้อยอำพันขึ้นตรงหน้าจ้องลึกลงไปในซากผีเสื้อแล้วทำปากขมุบขมิบ “ในตอนนี้นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่พี่จะทำให้ข้าวได้ ขอให้มีความสุขมากๆ นะเพื่อนรัก” ........................................................ ***โปรดติดตามตอนต่อในตอนอวสานค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 52 05:40:53 จากคุณ : gagayear เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 04:28:45

ความคิดเห็นที่ 7 ซึ้ง จริงๆ   T^T จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 07:07:23

ความคิดเห็นที่ 8 ดีนะนี่ที่ไม่ได้ขว้างสร้อยไปจริงๆ ทะเลนะนั่น หาเจอก็คงมหัศจรรย์ รอตอนอวสานค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 07:18:02

ความคิดเห็นที่ 9 น่าจะลงต่อเลยน่ะ อยากอ่านแล้วง่ะ หุหุ จากคุณ : ดูก๊อง อันดามัน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 08:25:15

ความคิดเห็นที่ 10 ขว้างละทะเล น้ำคงลึกไม่ได้มากหรอกค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 10:41:06

ความคิดเห็นที่ 11 สงสารพี่กรณ์ อยากเชียร์พี่กรณ์ให้เป็นพระเอกเเทนนายพิงกี้ ยังทันอยู่ไหมคะ? ปอลอ ชอบเซอร์ไพรส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกเลยค่ะ อิอิ จากคุณ : nardal เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 14:55:16