ความคิดเห็นที่ 1 เที่ยงตรงพีรดาออกเดินทางพร้อมกองบรรณาธิการคนหนึ่ง ที่รับหน้าที่แทนปิ่นนารี งานในวันนี้คือสัมภาษณ์เจ้าของร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีสาขามากกว่า 5 แห่งด้วยกัน เจ้าของเป็นคนไทยแต่งงานกับภรรยาชาวญี่ปุ่นและมีพยานรักเป็นลูกสาวลูกชาย ครอบครัวเล็กแต่อบอุ่นด้วยความรักของพ่อแม่ลูก และหัวหน้าครอบครัวก็ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน บ้านของครอบครัวนี้อยู่ชานเมืองเป็นหมู่บ้านจัดสรรของพวกเศรษฐีมีเงิน ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเศษทั้งสองมาถึงที่ หมาย “โอ้โห...หมู่บ้านสำหรับคนรวยแท้ๆ เนอะน้องพี” ภัทราหนึ่งในกองบรรณาธิการตาโตกับบ้านหลังใหญ่แต่ละหลังสวยสะดุดตา สำหรับพีรดาถือว่าธรรมดาถ้าเทียบกับบ้านที่อาศัย บ้านเหล่านี้เล็กถนัดตา “อืม...ว่าแต่พวกคอสตูม ช่างแต่งหน้าทำผม ป่านนี้คงทำงานเสร็จแล้วนะฮะพี่แหวน” “เสร็จแล้วแหละ เอ๊ะนั่นหมู่บ้านคนรวย แต่ไหงมีพวกชาวบ้านต่อแถวเดินเข้าหมู่บ้านล่ะ” พีรดามองตามและเห็นเช่นเดียวกัน หน้าหมู่บ้านเวลานี้มีชาวบ้านทั้งชายและหญิงหลากหลายวัยประมาณสิบคน ทุกคนยืนหน้าหมู่บ้านพูดคุยกันยามรักษาความปลอดภัย ก่อนเดินเข้าหมู่บ้านท่าทางแต่ละคนไม่ใช่พวกคนงานก่อสร้าง ช่างเป็นเรื่องที่น่าสงสัยเสียจริง ครั้นรถเข้ามาจอดหน้าป้อมยาม ภัทราเปิดกระจก “สวัสดีครับ จะไปบ้านหลังไหนไม่ทราบครับ” ภัทราแจ้งเลขที่บ้าน ก่อนยื่นบัตรประชาชนแลกบัตรเข้าหมู่บ้าน ความเข้มงวดกวนขันเช่นนี้มีให้เห็นตามหมู่บ้านจัดสรรราคาหลายล้าน เพื่อความปลอดภัยของผู้อาศัย “โทษฮะพี่ยาม” พีรดายื่นหน้า “เมื่อกี้เห็นคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไป พวกเขาเป็นใคร แล้วมาทำอะไรฮะ” “อ๋อ...พวกชาวบ้านที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงแถวนี้แหละครับ พวกเขาไปกราบไหว้เจ้าพ่อต้นไทรครับ” ทั้งภัทราและพีรดาประหลาดใจกับคำตอบ หมู่บ้านสวยหรูมีเจ้าพ่อเจ้าแม่ด้วยหรือ ภัทรานั้นอยากถามต่อแต่เหลือบมองนาฬิกา หากช้ากว่านี้งานไม่สำเร็จตามแผนที่วางไว้แน่นอน จึงชักชวนเพื่อนรุ่นน้องไปทำงาน ไม่กี่นาทีต่อมาทั้งสองก็มาถึงบ้านหลังดังกล่าว และเริ่มลงมือทำงาน การสัมภาษณ์ครอบครัวน่ารักนี้เป็นไปอย่างสนุกสนาน เต็มด้วยเสียงหัวเราะทำให้ การทำงานของทีมงาน นิตยสาร Modern women ราบรื่น งานจึงเสร็จตามเวลาที่กำหนด อาจช้าไปบ้างก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นทุกคนเตรียมตัวกลับขณะรถเคลื่อนออกจากบ้านหลังดังกล่าว รถกระบะสองคันมีผู้คนนั่งเต็ม แต่ละคนถือพวงมาลัย บางคนมีผ้าหลากสีสันสะดุดตาภัทราและพีรดายิ่งนัก “พี่แหวนขา น้องพีคะรู้เรื่องเจ้าพ่อต้นไทรที่หมู่บ้านนี้หรือเปล่า” ช่างแต่งหน้า ประจำนิตยสารที่ขอกลับพร้อมกัน ยื่นหน้ามาหาทั้งสอง “ได้ยินยามที่หน้าหมู่บ้านพูดเหมือนกันฮะพี่นกแก้ว หมู่บ้านคนรวยมีเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอฮะ” สาวประเภทสองนามนกแก้วจับปากจีบคอพูดต่อ “โอ๊ย...เค้าลือกันให้แซดว่าเจ้าพ่อต้นไทรต้นนี้...” “เดี๋ยวฮะ...ตกลงเจ้าพ่อเป็นคนหรือต้นไม้” พีรดาสงสัยเต็มประดา ครั้งแรกที่ได้ยินพลางคิดไปว่าเจ้าพ่อนั้นเป็นคนชื่อต้นไทร “ต้นไม้สิค่าน้องพีขา คนที่ไหนจะชื่อต้นไทร” “อะว่าได้เหรอ จริงไหมฮะพี่แหวน” พีรดาหาพรรคพวก ภัทราส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ทำเอารุ่นน้องส่งเสียงในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ เริ่มไม่อยากได้ยินเรื่องเจ้าพ่อต้นไทรเสียแล้ว แต่เมื่อคนอยากเล่าเอ่ยต่ออดที่จะฟังไม่ได้ “เจ้าพ่อต้นไทรต้นนี้มีประวัติยาว ตั้งแต่เริ่มสร้างหมู่บ้าน...” นกแก้วสาธยายเรื่องที่รับรู้มาในวันนี้เอง หลายปีก่อนเจ้าของหมู่บ้านจัดสรรซื้อที่ดินบริเวณนี้จากเจ้าของเดิม ซึ่งเมื่อก่อนนั้นเป็นป่าทึบมีต้นไม้ใบหญ้า และหนึ่งในต้นไม้ที่อยู่ในบริเวณนี้ก็คือต้นไทรต้นใหญ่ เจ้าของหมู่บ้านสั่งให้คนงานถกถางต้นไม้ทุกต้น รวมทั้งต้นไทรต้นใหญ่นั้นด้วยเพราะเกะกะขวางทาง พวกคนงานไม่คิดอะไรนอกจากทำตามคำสั่ง ทุกคนช่วยกันขุดแต่ทำเท่าไรต้นไทรไม่ขยับเขยื้อน ใช้รถใหญ่ทั้งดึงทั้งลากทุกอย่างยังอยู่ปกติ ทุกคนเริ่มแปลกใจแต่ยังไม่สงสัยเหมือนเดิม พอเช้าวันต่อมาคนงานพวกนั้นไม่สบายพร้อมกัน ผู้คนจึงต่างร่ำลือว่าเป็นเพราะต้นไทร เจ้าของไม่เชื่อสั่งให้ขุดต่อแต่คราวนี้ไม่มีใครกล้าทำตามคำสั่ง เจ้าของโมโหมากลงมือทำด้วยตนเองแต่ไม่สำเร็จเช่นกัน พอวันต่อมาทุกคนได้ยินข่าวว่าเจ้าของหมู่บ้านเข้าโรงพยาบาล สาเหตุมาจากปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย โดยแพทย์ไม่อาจหาสาเหตุแห่งโรคได้ ครั้นตกตอนเย็นอาการนั้นหายราวปาฏิหาริย์ พวกที่รู้ข่าวก็แปลกใจและยิ่งเชื่อว่าต้นไทรมีสิทธิ์ศักดิ์คุ้มครองจึงทำอะไรไม่ได้ แล้วยังลงโทษผู้คนที่คิดจะทำลายต้นไทรต้นนั้นด้วย “ต่อมาไม่นานข่าวลืออีกข่าวออกมาให้ได้ยินฮ้า คนที่เล่าบอกว่าเจ้าของหมู่บ้านเล่าให้คนในครอบครัวฟัง คนรับใช้แอบได้ยินก็เลยเอามาบอกต่อ ตอนที่เขานอนโรงพยาบาล เขาฝันเห็นชายแก่ใส่ชุดโจงกระเบนฮ้า มาบอกว่า ถ้าอยากหายก็อย่าขุดต้นไทร และถ้าเก็บต้นไทรไว้หมู่บ้านจะขายดี พี่แหวนน้องพีเชื่อไหมฮ้า แค่ลงเสาเอกบ้านทุกหลังถูกจองจนหมดเกลี้ยงเลยฮ้า โอ๊ยที่นี่แหละทุกคนจึงขนานนามว่าเจ้าพ่อต้นไทรศักดิ์สิทธิ์มากๆ ใครขออะไรได้ทั้งนั้น” ผู้คนที่ฟังตาโตเท่าไข่ห่าน อยากเห็นเจ้าพ่อต้นไทรสักครั้ง ยกเว้นพีรดา “เอาเหอะพี่นกแก้ว จะศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่เรื่องของพวกเราสักหน่อย พีว่ากลับออฟฟิศได้แล้วฮะ เดี๋ยวมืดกันพอดี” นกแก้วส่งค้อนตากลับแล้วขยับนั่งที่เดิม ภัทราจึงสั่งคนขับออกรถ พีรดาถอนใจด้วยโล่งอกปัดเรื่องเจ้าพ่อต้นไทรออกจากใจ เพราะมีเรื่องให้ต้องคิด เรื่องบิดาของเพื่อนซึ่งป่านนี้พี่ชายคงไปหาเรียบร้อย และยื่นมือช่วยเหลือเต็มที่ ดังนั้นตัดปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายออกไป ส่วนความกังวลของเพื่อนแม้พี่ชายรับปากว่าจะหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษา แต่ไม่อาจทำให้ใจหายกังวลได้สมบูรณ์ และเวลานี้เธอเริ่มคิดเช่นเดียวกับเพื่อน หากโรคลุกลามจะทำอย่างไรใครจะช่วยได้ ถ้าหมอยังอับจนปัญหาที่จะรักษาให้หายขาด นั่นหมายความว่าชีวิตบิดาของเพื่อนหมดลงทุกขณะ ‘หนูพีลืมอะไรหรือเปล่า’ เอ๊ะ! เสียงใครกัน? พีรดาเหลียวมองรอบตัวก่อนหยุดลงที่ช่างแต่งหน้า “เมื่อกี้พี่นกแก้วพูดอะไรเหรอเปล่าฮะ” “เปล่านะฮ้า น้องพีอย่าใส่ความกันนะ” นกแก้วส่ายหน้าพัลวัน ถ้าไม่ใช่พี่คนนี้งั้นก็เป็นคนขับรถ แววตาสงสัยจ้องชายวัยกลางคนพนักงานขับรถประจำออฟฟิศ ซึ่งกำลังมองกระจกหลังพร้อมส่ายหน้าราวกับรู้ตัว พีรดาแปลกใจผู้ชายในรถมีเพียงสองคน และทั้งสองยืนยันว่าไม่ได้เอ่ยสิ่งใดงั้นใครเล่า ‘หนูพี...ตาเอง ถ้าอยากให้พ่อของเพื่อนหาย บอกตาซิ ตาช่วยได้นะ ขอเพียงหนูพีอย่าลืมแก้บนก็แล้วกัน’ เสียงนั้นดังอีกรอบซึ่งคราวนี้อยู่ใกล้มาก ใกล้เหมือนคนพูดกระซิบข้างหู พีรดาสะดุ้งมองรอบตัวอีกหนใจกระหวัดคิดถึงความฝันนั้น หรือว่าถูกผีหลอกกลางวัน!? “เอ๊ะ...น้ามาดขาทำไมไม่ตรงไปหน้าหมู่บ้านล่ะฮ้า มาวนเวียนแถวนี้ทำไม หรืออยากเห็นเจ้าพ่อต้นไทร ว่าแต่เอ...คนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย เนอะพี่แหวนเนอะ” “ใช่ๆ คนเยอะจังสงสัยศักดิ์สิทธิ์จริงๆ” ภัทราเห็นด้วยเพราะสิ่งที่เห็นไม่ต่างสักนิด “ขอโทษครับ คิดว่าขับไปหน้าหมู่บ้านแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมถึงมาที่นี่ได้” พีรดาขยับตัวแนบหน้ากับกระจกจ้องภาพตรงหน้าไม่วาง เจ้าพ่อต้นไทรที่ใครๆ ร่ำลือเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ลำต้นเต็มด้วยพวงมาลัยและผ้าสี ส่วนข้างๆ กันนั้นมีบ้านทรงไทยเรือนเล็ก เห็นแล้วพลอยชวนให้นึกถึงฝันเมื่อค่ำคืน และทั้งหมดทั้งมวลนี้อยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งก่อให้เกิดความฉงน บ้านใครแล้วทำไมถึงปลูกต้นไทรไว้หน้าบ้านอย่างนี้ ไม่รู้หรืออย่างไรหากต้นใหญ่กว่านี้บดบังภูมิทัศน์อันสวยงามของบ้านแค่ไหน “อุ๊ยๆ พี่แหวนขาบ้านเลขที่ที่มีเจ้าพ่อต้นไทรอยู่หน้าบ้าน เลข 133 สวยจัง นกแก้วเอาไปซื้อหวยดีกว่า ถ้าถูกจะมาไหว้ขอบคุณเจ้าพ่อต้นไทร” “อ้า...พี่เอามั้งดีกว่า เจ้าพ่อต้นไทรขาขอให้หนูถูกล็อตเตอรี่สักสองใบรางวัลไหนก็ได้เจ้าค่ะ ถ้าถูกหนูจะเอาพวงมาลัยหอมๆ 10 พวงมาแก้บนเจ้าค่ะ” “โอ๊ยๆ บ้ากันใหญ่แล้ว กลับๆ เลยฮะน้ามาด พีจะรีบไปทำงานต่อ” พีรดารำคาญใจส่งเสียงดัง และไม่เหลียวมองเจ้าพ่อต้นไทรอีกเลย ******* ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ... คุณพู่กันลายหมอก...ขอบคุณสำหรับคำติชมและคำแนะนำค่ะ คุณscottie...ขอบคุณคำติชมเช่นกันค่ะ คุณคุณพีทคุง (พิธันดร)...ไม่นึกว่าคุณพีทคุงจะเข้ามาอ่าน ขอบคุณมากนะคะ แค่เข้าคลิกเข้ามานิตย์ก็ดีใจแล้วค่ะ คุณปิยะรักษ์...ขอบคุณอีกเช่นกันที่เข้ามาอ่านค่ะ คุณปลากินเมฆ...ขอบคุณเหมือนกันค่ะ *** ขอสักนิดนะคะ...สำหรับคำวิจารณ์ ติและชม นิตย์รับได้ค่ะ เพราะตัวเองนั้นยังเป็นหน้าใหม่ค่ะ ไม่นึกว่าตัวเองเขียนเก่ง แต่ที่เขียนมาหลายเรื่องนั้น (ไม่ได้ลงที่พันทิพค่ะ ลงที่อื่น) เขียนเพราะใจรักการอ่านและรักการเขียนค่ะ การเขียนในสิ่งที่ตัวเองชอบทำให้สนุกและมีความสุข ถึงแม้จะมีคนอ่านคนเดียว สองคน สามคนก็ดีใจแล้วค่ะ แต่ก็ขอบคุณทั้งคุณพู่กันฯ คุณปิยะรักษ์ และคุณปลากินเมฆ มากๆ เลยค่ะ จากคุณ : nitrawee เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 18:50:43

ความคิดเห็นที่ 2 ชอบเรื่องนี้คะ  อ่านสนุกดี วิจารณ์ไม่เป็นนะคะ อ่านเป็นอย่างเดียว อิอิ แต่อย่างคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ จากคุณ : aries_o เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 20:33:29

ความคิดเห็นที่ 3 ที่แท้ก็เป็นคุณตาต้นไทรนี่เอง สงสัยจะมาเรียกให้หนูพีไปบนนะครับ น้ามาดขับมาถึงนี่เลย พี่เบียร์/ตุลย์ก็น่ารักดีน้า พีรดาไม่สนหน่อยเหรอ อิๆๆ ปิ่นนารีน่าสงสารจังครับ แต่พอรู้ว่าเพื่อนๆ พยายามช่วยเหลือเต็มที่แล้วก็อิ่มเอมใจน่ะนี่ อ่านแล้วรู้สึกดีจังครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 11:17:09

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นบริษัทที่น่าสนุกดีแฮะ ว่าแต่... แทง 113 ด้วยคน ฮ่าๆ จากคุณ : ปลากินเมฆ (ปลากินเมฆ) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 11:42:07

ความคิดเห็นที่ 5 เจ้าพ่อต้นไทรน่ารัก ^__^ บริษัทนี้น่าเข้าทำงานจังค่ะ อยู่ด้วยคงมีความสุขเนอะ เดี๋ยวนี้มะเร็งสมองมีทางรักษาเยอะน้า ไม่แน่หรอก อาจจะหายก็ได้ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 12:17:29

ความคิดเห็นที่ 6 เจ้าพ่อพูดจาน่ารักจัง :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 19:41:46