ความคิดเห็นที่ 1 SHOT VII – ครูเซเดอร์กับหญิงสาวขายดอกไม้ แมกนัสยังคงรั้งท้ายขบวน อันนำโดยท่านหญิงผู้จ้ำยาวๆ ไม่หยุดเช่นเคย แต่เขาไม่ใช่คนเดียวที่เดินอยู่หลังสุดในครั้งนี้ มีเด็กชายประหลาดซึ่งท่านหญิงสั่งให้จับกุม...หรือไม่รู้จะเรียกว่าซื้อตัวดีอยู่ข้างกาย มือเขาจับไหล่เด็กนั้นไว้หลวมๆ เป็นเชิงคุมตัว แต่ที่จริงอาจไม่มีความจำเป็นเลย มันไม่มีท่าทางคิดหนี แค่เดินก้มหน้ามองพื้นไปเรื่อยๆ พร้อมกับสาวเท้ายาวๆ ให้ทันเขา ต่อให้สลัดหลุด มันก็วิ่งหนีไม่พ้นอยู่ดี ใต้เสื้อกันหนาวเก่าๆ สีตุ่นหลวมโพรกที่มันสวมอยู่ ชายหนุ่มสัมผัสกระดูกปูดโปนบนไหล่เล็กได้ชัดเจน ร่างของมันผ่ายผอม ขาเกจนท่าเดินแกว่งอย่างประหลาด ผมสีดำยาวสยายยุ่งเหยิง ไม่ได้ตัดหรือหวีสาง ดูราวคนป่าตัวเล็กๆ ตอนเดินไปด้วยกัน เขาอดกระซิบถามอายุมันไม่ได้ และก็ได้คำตอบแผ่วเบาว่าสิบสอง...เท่ากับมิแรนดา กับยายท่านหญิงซึ่งตัวสูงกว่ามันเสียอีก ปกติเด็กผู้หญิงโตเร็วกว่าเด็กผู้ชาย แต่กรณีของเด็กมีเขานี้คงเป็นเหตุอื่นด้วย ร่างของมันเล็กแกร็นเกินไป กระทั่งดูเหมือนอายุเพียงสิบขวบ คงเพราะอยู่ในคณะละครสัตว์พรรค์นั้น จึงได้ขาดอาหารเสียจนเป็นอย่างนี้ แค่มองปราดเดียว แมกนัสก็รู้แล้วว่าหัวหน้าคณะร่างอ้วนฉุไม่เป็นมิตร สมาชิกอื่นๆ ในคณะคงถูกรังแกมาพอกันจนปกป้องเด็กชายอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่คนพวกนั้นทำอะไรไม่ได้ เมื่อไร้อำนาจก็ได้แต่ถูกใช้ประโยชน์ และขว้างทิ้งเมื่อหมดค่า ก็แค่นั้น แต่เด็กนั่นก็ประหลาดจริงๆ พอเพื่อนร่วมคณะยืนกรานไม่ยอมให้ใครเอาตัวมันไป มันกลับวิ่งตรงมาหาพวกเขา บอกจะยอมไปด้วย ถึงทุกคนจะพยายามห้าม มันก็ไม่ฟัง เอาแต่โค้งต่ำ พร่ำขอบคุณที่ช่วยดูแลมาตลอด และขอร้องไม่ให้ใครคัดค้าน สุดท้าย พวกคนในคณะจึงค่อยๆ เงียบลง แม้จะดูไม่เห็นด้วยอยู่นั่นเอง แล้วทุกสิ่งก็ดำเนินตามครรลอง หัวหน้าคณะขอค่าตอบแทนของการเป็นพลเมืองดี (ไม่มาก แค่เท่ากับค่าตัวเด็กมีเขาที่ซื้อมาสองปีก่อน ไม่หักลบค่าเสื่อมราคาของการใช้งานอย่างสมบุกสมบัน) และท่านหญิงก็สั่งให้คุณพี่เลี้ยงหยิบเช็คในกระเป๋ามาสั่งจ่ายเงินที่เขาเรียก แลกกับสัญญาจ้างของเด็กนั้น ครั้นเสร็จสิ้นกระบวนการจับกุมหรือซื้อขาย ท่านหญิงน้อยก็สะบัดหน้าไปจากคณะละครสัตว์เซอร์คัส แมกซิมัส และสั่งให้พวกเขาคุมตัวเด็กชายมีเขาตามมาเท่านั้น เธอจ้ำพรวดย้อนเส้นทางเดิม หันรีหันขวาง แล้วก็มุ่งต่อไปราวกับมีจุดหมายบางอย่างในใจ แมกนัสพยายามไม่คิดว่าเธอจะตรงกลับไปมหาวิหารกลาง แล้วสั่งให้พวกเขาโยนเด็กมีเขาเข้าคุก รอคำสั่งเผาทั้งเป็นจากพระราชาคณะ หากคิดมาก เขาคงทำงานต่อไม่ได้ ดูอย่างข่าวหมอครูเซเดอร์เมื่อสองปีก่อนนั่นเป็นไร เมตตาผิดเวลา เอาเด็กชาวอัสลานมารักษาในค่าย เลยถูกฤทธิ์เด็กผู้ก่อการร้ายระเบิดฆ่าตัวตายไปพร้อมครูเซเดอร์อื่นๆ ถึงตัวหมอรอดมาได้ก็ถูกปลด หมดอนาคตไปโดยปริยาย ชายหนุ่มยังมีแม่กับน้องสาวให้ต้องห่วง จะให้ทำตัวเป็นวีรบุรุษเพื่อคนที่ไม่รู้จักได้อย่างไร ที่จริง เด็กนี่คงเป็นกำพร้า ไม่ก็ถูกพ่อแม่ทิ้ง ถึงไปลงเอยในคณะละครสัตว์แบบนั้น ชีวิตมันคงไม่มีความสุข ไม่มีใครรอมัน ตายไปเสียอาจสบายกว่าอยู่ด้วยซ้ำ ต่อให้เขาแกล้งทำเป็นจับไม่อยู่ ปล่อยมันวิ่งหนี บิวเรนก็จะคว้าตัวมันกลับมาอยู่ดี ทั้งสองล้วนแต่แข่งทำผลงานอย่างเอาเป็นเอาตายไม่ต่างกัน เพื่อสิทธิ์ในการเป็นพลเมืองแซงค์ชัวรี ไม่ผิดอะไรที่จะยอมปล่อยให้เด็กคนหนึ่งตาย...ตราบใดที่มันไม่ใช่คนที่เขารู้จัก ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนที่เขารักใคร่ห่วงใย แต่ครั้นเวลาผ่านไป ชายหนุ่มก็เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว...ว่าดีไหมที่ท่านหญิงเจ้าปัญหาไม่ตรงกลับมหาวิหาร ทว่าวิ่งลิ่วไปยังรถเข็นสีสดใสคันหนึ่ง แล้วก็ชี้คนขายข้างหน้ามัน ตะโกนเสียงดังอย่างไม่เกรงสายตาคนรอบด้าน “นี่ก็ปีศาจเหมือนกัน! จับมันเร็ว!” เอาเข้าไป...แมกนัสสบถพรืดในใจ รุนหลังเด็กชายให้รีบเข้าใกล้รถเข็น ไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อไป รู้แต่ไม่ชอบสิ่งที่ยายท่านหญิงทำเอาเสียเลย มีอย่างที่ไหน ตะโกนเรียกคนอื่นปาวๆ ว่าเป็นปีศาจต่อหน้าฝูงชน...ถึงจะซอกซอนหาตัวเด็กมีเขาในคณะละครสัตว์พบอย่างแม่นยำ จนไม่น่าเป็นเรื่องบังเอิญก็เถอะ ชายหนุ่มไม่คิดว่าพวกคนมีเขา (ซึ่งเขาเพิ่งเชื่อว่ามีจริงเพราะได้พบคนแรกวันนี้เอง) จะกล้าถึงขนาดมาเปิดร้านขายของในเมืองศักดิ์สิทธิ์ของโซลาริสกลางงานเทศกาล และศีรษะของเจ้าของร้านที่มีใบหน้างุนงงก็ยืนยันได้เป็นอย่างดี เธอไม่มีเขา ไม่มีส่วนใดเลยที่เชื่อมโยงถึงปีศาจ ก็แค่หญิงสาวธรรมดาๆ ผมสีน้ำตาลแดงสั้นประบ่า มีผ้าถักลายคาดผมที่หน้าผาก แค่คนขายของธรรมดาทั่วไป แมกนัสคิดเช่นนั้น แต่แล้วก็สังเกตเห็นป้ายโลหะสีทองแดงที่ข้อมือเธอ ผิดจากป้ายสีเงินของพลเมืองโซลาริสโดยทั่วไป ป้ายนั้นบอกว่าเธอเป็นพวกคอนเวิร์ท...คนเปลี่ยนศาสนา หญิงสาวเคยเป็นชาวอัสลาน ไม่ก็คนนอกรีตอย่างอื่นมาก่อน ...แต่คนพวกนี้ถือเป็นปีศาจด้วยหรือ... * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 22:21:52

ความคิดเห็นที่ 2 SHOT IX – หญิงสาวผู้ปิดบัง กับเด็กชายที่คล้ายกัน แอนเธียตกใจที่มีเด็กหญิงแต่งตัวดีเหมือนลูกคนรวยตรงเข้ามาชี้ตน ตะโกนเรียกเป็นปีศาจ แต่กลับตกใจมากกว่า...เมื่อมองข้ามเด็กหญิงนั้นไปเห็นใครอีกคนด้านหลังเธอ ...เด็กชายที่มีเขาข้างศีรษะ และนัยน์ตาซ้ายผิดแปลก... “เผยโฉมออกมาเดี๋ยวนี้! นางปีศาจ!” เสียงของเด็กหญิงเรียกความสนใจเธออีกครั้ง “อย่าคิดปิดบัง! ฉันเห็นความมืด...แกมีความมืดอยู่ในตัว!” “นี่หนู” ป้ารูธซึ่งขายขนมอยู่ที่แผงข้างกันแทรกขึ้น “จู่ๆ ก็มาชี้ไม้ชี้มือ หาว่าคนอื่นเป็นปีศาจแบบนี้ไม่น่ารักเลย ขอโทษพี่สาวเขาเสียนะ” เด็กหญิงผมทองกลับเชิดหน้าใส่หญิงวัยกลางคนเข้าชรา...อย่างที่แอนเธียซึ่งพบเด็กมามากมาย ทั้งเรียบร้อย ขี้อาย ซุกซน เหลือขอ จัดอันดับได้ทันทีว่าเด็กคนนี้ก้าวเกินคำว่าหยิ่งไปเป็น ‘จองหอง’ เสียแล้ว “ก็มันเป็นปีศาจจริงๆ นี่ คุณอย่ามายุ่งดีกว่า ถ้าไม่อยากเป็นคนนอกรีตไปด้วย” “พี่แอนเธียไม่ได้เป็นปีศาจ” ป้ารูธยังพยายามพูดอย่างใจเย็น “ไม่ได้เป็นคนนอกรีตด้วย เขาเป็นพวกคอนเวิร์ทก็จริง แต่ก็เป็นคนดี ป้าเห็นพี่แอนเธียมาแต่เด็ก เขาอยู่กับหลวงพ่อนิโคลัสที่โบสถ์ใกล้ๆ นี่เอง พอโตขึ้นมาก็ทำดอกไม้ขาย หนูยังไม่รู้จักเขา ทำไมถึงหาว่าเขาเป็นปีศาจ” “ก็ฉันเห็น” เด็กหญิงแสดงออกชัดเจนว่ารำคาญ “คุณไม่รู้อะไรหรอก ฉันเป็นธิดาของพระมหาสังฆราชา องค์สุริยเทพประทานอำนาจให้ฉันมองเห็นความมืดในเมืองนี้ ฉันถึงได้มาตามล่าพวกมัน ปีศาจแห่งความมืดเป็นพวกชอบหลอกลวง หลบซ่อน ผู้หญิงคนนี้อาจเป็นปีศาจที่แฝงกายอยู่ในหมู่พวกเรามานาน หลอกให้ตายใจก่อนลงมือ เหมือนในพระคัมภีร์ก็ได้” แอนเธียตีสีหน้าเรียบเฉย เธอไม่รู้ว่าตนเองเป็นปีศาจหรือไม่ แต่ก็รู้ว่าเธอเคยเป็น...หรือที่จริงควรเรียกว่ายังคงเป็น...อย่างเดียวกับเด็กชายคนนั้น เด็กหญิงนี้มีพลังรับรู้ตัวตนที่เธอซ่อนเร้นไว้ตามคำอ้างจริงๆ และหากเป็นธิดาของพระมหาสังฆราชา ก็ยิ่งเป็นอันตรายขึ้นอีก “แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่มี ‘เขา’ นะครับ ท่านหญิง” ชายผมทองข้างหลังเด็กหญิงพูดขึ้น สายตาจับจ้องหญิงสาวอย่างพินิจพิจารณา...และออกจะสนใจมากกว่านั้น “ปีศาจมันจะปลอมตัวแนบเนียน...ขนาดหดเขาซ่อนได้เชียวหรือครับ” ‘ท่านหญิง’ สะบัดหน้าไปทางชายคนนั้น ซึ่งคงเป็นผู้ติดตามของเธอ “ฉันไม่ได้เอานายมาออกความเห็น” เธอบอก “ทำหน้าที่ของครูเซเดอร์ก็พอ” “แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็น ‘ลูกจ้าง’ ใครเหมือนเด็กนั่น หมายจับก็ไม่มี ท่านหญิงจะ ‘ซื้อตัว’ เธอยังไงดีครับ” ชายคนเดิมตั้งคำถาม ขณะมองเด็กหญิงต่อปากต่อคำด้วยเสียงกรุ่นขึ้นทุกที กับชายหนุ่มซึ่งแย้งอย่างใจเย็น แอนเธียก็เร่งคิด หญิงสาวไม่เคยพบใครอื่นที่เป็นเหมือนเธอ แต่ได้ยินว่ายังมีพวกที่โซลาริสหาว่าเป็น ‘เด็กปีศาจ’ อยู่อีก คงเพราะเด็กคนนี้มีรูปร่างหน้าตาฟ้องชัด จึงถูกนำไปขายเป็นพวกทาสแรงงานใต้ดิน (หรือที่เรียกอย่างสุภาพว่า ‘ลูกจ้าง’ ที่มีสัญญาขายแรงงานไร้กำหนด) ท่านหญิงธิดาตระกูลลูเชียสดูเหมือนจะรู้ตัวตนของคนอย่างทั้งสองจริง และจับตัวเด็กชายได้ ก่อนมาพบเธอ เคราะห์ดีที่หญิงสาวไม่มีเขา ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเป็นปีศาจ หากยืนกรานไม่ไปด้วย ก็ยังมีคนพร้อมจะช่วย ทั้งป้ารูธและหลวงพ่อนิโคลัส ทว่า...เด็กคนนั้นเล่า ต่อให้เด็กหญิงตระกูลลูเชียสไม่อาจหาเรื่องจับเธอโดยไร้เหตุผลที่ฟังขึ้นในสายตาผู้ใหญ่ เด็กชายก็มีความผิดแปลกในตัวชัดแจ้ง ซ้ำอยู่ในกำมือพวกโซลาริสเรียบร้อยแล้ว แกคงไม่พ้นถูกฆ่าในฐานะปีศาจแน่นอน นั่นเป็นเรื่องที่แอนเธียไม่อาจปล่อยไปได้ เด็กชายเป็นพวกเดียวกับเธอ ยิ่งเห็นนัยน์ตาเคว้งคว้างที่จ้องตรงมาทางเธอ...กึ่งคาดหวัง...กึ่งเศร้าใจ...กึ่งผิดหวังอย่างประหลาด เธอจะนิ่งดูดายได้อย่างไร ใช่...เธอยังช่วยแกได้ ต้องหาจังหวะเหมาะสม ใช้ ‘ความสามารถ’ ที่มีโดยไม่ให้พวกเขารู้ตัว... “ขอโทษนะคะ” หญิงสาวขัดขึ้นอย่างใจเย็น สีหน้ายิ้มแย้มเป็นปรกติ “คงมีเรื่องเข้าใจผิด แต่พวกคุณก็อยากให้ฉันพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้เป็นปีศาจจริงๆ ใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้น ฉันยินดีไปยืนยันความบริสุทธิ์ที่มหาวิหารค่ะ ถึงไม่ได้เกิดใต้ความคุ้มครองขององค์สุริยเทพ แต่ตอนนี้...ฉันก็เป็นสาวกผู้ศรัทธาในพระองค์นี่คะ” เด็กหญิงเพ่งมองเธอเงียบอยู่ คิ้วขมวด ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนไม่ไว้ใจ ครั้นแล้วก็สะบัดหน้ากลับ “จะพูดอะไรก็พูดไป แต่แกหลอกฉัน ท่านพ่อ กับท่านพี่ไม่ได้หรอก นางปีศาจ!” ครูเซเดอร์นอกเครื่องแบบทั้งสอง กับหญิงผู้ติดตามของเด็กหญิงชุดขาวมีสีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ หลังจากหญิงสาวหันไปฝากป้ารูธให้ช่วยดูแลร้านอย่างใจเย็น พร้อมกำชับว่าจะรีบกลับหลังเสร็จธุระ เด็กหญิงร้องสั่งให้สวมกุญแจมือแอนเธีย แต่ชายทั้งสองล้วนไม่มีกุญแจมือ และปฏิเสธจะคุมตัวเพศตรงข้ามในทีแรก กระนั้น เด็กหญิงยังยืนกรานจนชายผมทองซึ่งไม่ได้คุมตัวเด็กชายมีเขาเอ่ยขอโทษเบาๆ แล้วก็จับข้อมือข้างหนึ่งของหญิงสาวไว้หลวมๆ ...แต่ทั้งหกเพิ่งเดินไปไม่ถึงหัวมุมถนน ก็พลันเกิดเสียงดังกึกก้อง... เสียงนั้นราวปืนกระหน่ำยิงกราว ฟังดูทั้งไกลและใกล้ในขณะเดียวกัน พวกเขาและคนมากมายบนท้องถนนยืนตัวชา แข็งทื่อมึนงงไปครู่หนึ่ง ครั้นแล้วก็มีเสียงเช่นเดียวกันอีกคำรบ แต่คนละทิศทาง ใกล้กว่า...จนรู้สึกได้ว่าพื้นถนนปูนสั่นไหวตามเสียงนั้น เสียงกรีดร้องดังไล่มาแว่วๆ เสียงปืน...หรือระเบิด แอนเธียเดา ก่อนได้ยินคำร้องยืนยันในไม่ช้า พร้อมความอลหม่านที่เริ่มแผ่กระจาย ราวควันพวยพุ่งเป็นสายสู่ฟ้าคลุ้มฝุ่นทั้งสองด้าน ตัดกับแสงโคมไฟสว่างในวันเทศกาล “ระเบิด! มีระเบิด!” “วางระเบิด! พวกมันวางระเบิดไว้ไหนบ้างก็ไม่รู้!” “ผู้ก่อการร้าย...พวกอัสลาน! พวกมันแน่ๆ!” “ไม่นะ---!!” เสียงที่หญิงสาวได้ยินใกล้สุดคือเสียงของเด็กหญิงชุดขาว ก่อนเธอจะวิ่งลิ่วหายไปในกลุ่มฝูงชนซึ่งสวนมาจากอีกทาง...จากมหาวิหาร พี่เลี้ยงของเด็กหญิงนั้นกรีดร้อง ครูเซเดอร์นอกเครื่องแบบที่กุมข้อมือเธออยู่สบถคำหนึ่ง ก่อนจะคลายมือแล้วออกวิ่ง ทิ้งหญิงสาวไว้อย่างไม่สนใจอีก เพื่อนร่วมงานเขาอีกคนปล่อยเด็กชายมีเขา และตามไปแทบทันทีเช่นกัน แอนเธียจึงรีบคว้าแขนเด็กชาย ฉุดให้วิ่งตามเธอไปในทางตรงข้ามกับคนพวกนั้น ไม่มีเวลาพูด ไม่มีเวลาอธิบาย ความคิดเดียวของหญิงสาวคือต้องพาอีกฝ่ายไปที่โบสถ์ของหลวงพ่อนิโคลัสซึ่งอยู่ไม่ไกล หลวงพ่อย่อมรู้วิธีปกป้องแก ที่นั่นแกจะปลอดภัย...ทั้งจากระเบิดและพวกโซลาริสที่คิดว่าแกเป็นเด็กปีศาจ นั่นคือความคิดของหญิงสาว ก่อนพบโบสถ์ซึ่งเคยอุปการะตน...ในรูปลักษณ์อันน่าพรั่นพรึงมิเคยเห็น เปลวไฟลามเลียขึ้นไปถึงตราสัญลักษณ์แห่งองค์สุริยเทพ บนยอดหลังคาอันสูงที่สุด เธอยืนตะลึงงัน ตัวชาวาบ พวกเด็กวัยรุ่นกับนักบวชรุ่นหนุ่มช่วยกันวิ่งพลางอุ้มหรือจูงเด็กเล็กกว่าออกมาจากเรือนพักที่อยู่ติดโบสถ์ แต่หลวงพ่ออยู่ที่ใด แอนเธียไม่เห็น...ไม่เห็นเลย ต้องหา...เธอต้องหาหลวงพ่อให้เจอ ทันทีที่รวบรวมสติเพียงพอ หญิงสาวก้าวไปข้างหน้า...แต่แล้วก็รู้สึกถึงแรงฉุดที่แขนกับเสียงร้องเบาๆ เด็กชายมีเขาไม่ทันตั้งหลัก เขาล้มลง เธอคุกเข่า เพิ่งถามอย่างตระหนักได้ “เธอ...เป็นอะไรหรือเปล่า ยืนไหวไหม” “ม...ไม่เป็นไรฮะ” เด็กชายตอบ “ผมแค่...เดินไม่ถนัด แต่ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ เดินได้ฮะ ให้วิ่งก็ได้” “งั้นก็ดีแล้วล่ะ” เสียงตอบของชายอีกคนมาจากเหนือร่างทั้งสอง แอนเธียเงยหน้าขึ้นอย่างตระหนก...เช่นเดียวกับเด็กชายที่เหลียวไป ชายคนหนึ่งค้อมตัวอยู่หลังเด็กชายมีเขา แจ็คเก็ตสีแดงเพลิงกลืนกับเปลวไฟรอบด้าน ใบหน้าเสี้ยมแหลมนั้นคุ้นเคยเกินพอ ทว่าหญิงสาวไม่ได้ตกใจที่สุดกับใบหน้าที่เพิ่งเห็นเมื่อเช้านี้ แต่เป็นเขาสองข้างบนศีรษะที่ตัดผมสั้นเกรียน ซึ่งฮู้ดสีแดงเคยปกคลุมไว้ “บอกหน่อยซิ เด็กมีเขานี่เป็นอะไรกับน้องสาวเหรอ” แอนเธียได้แต่จ้องมองตะลึงงัน กระทั่งเด็กชายเป็นผู้ตอบก่อน “เราไม่รู้จักกันฮะ! เพิ่งพบกันวันนี้! ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลย! จะทำอะไรก็ทำผมคนเดียว! เขาไม่เกี่ยว!” “อ้อ” ชายคนนั้นพยักหน้ารับ “งั้นก็ดี” ครั้นแล้ว เขาก็คว้าคอเสื้อเด็กชาย เหวี่ยงร่างขึ้นพาดบ่าง่ายดาย ราวกับห่อของที่ไร้ความหนัก “น้องสาวจะได้ไม่ว่าอะไร...ถ้าฉันจะขอตัวเด็กนี่ไป” ลำคอของหญิงสาวแห้งผาก สมองมึนชา ไม่ทันตั้งคำถาม เธอเพิ่งผุดลุกขึ้นเมื่อเห็นชายมีเขานั้นกลับหลังหันวิ่งไปอีกทาง...ตามตรอกซอกซอยที่ด้านหนึ่งของโบสถ์ แอนเธียวิ่งตาม แต่แล้วก็ผงะเมื่อได้ยินเสียงคล้ายปืนดังขึ้นอีก พื้นสั่นสะเทือน ความร้อนวาบปะทะร่าง ถุงขยะซึ่งวางพิงข้างทางในตรอกล้มกระจัดกระจาย ไฟลุกท่วมราวกับถูกระเบิดลูกย่อมๆ อีกฟากของตรอกหลังกองขยะไหม้ไฟนั้นไม่มีใครเลย...ไม่ว่าชายสวมแจ็คเก็ตแดงหรือเด็กชายมีเขา ทั้งคู่อันตรธานไปราวปีศาจล่องหน...ท่ามกลางความอลหม่านของเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังมอดไหม้ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 22:22:12

ความคิดเห็นที่ 3 SHOT X – ผู้ชำระบาปกับเงาภาพที่หายไป ภารกิจไปได้ลื่นไหลจนราดาแมนธิสประหลาดใจ แต่ก็ใช่จะไม่ยินดี เวรยามของโซลาริสช่างหละหลวมเกินคาด แต่คงเพราะไม่มีใครคาดถึง ว่าจะมีคนก่อการอุกอาจในช่วงเทศกาลศักดิ์สิทธิ์ ซ้ำสามารถก่อวินาศภัยรุนแรงได้โดยไม่ใช้อุปกรณ์วางระเบิดใหญ่โต ชายหนุ่มกับเวซาโนแยกไประเบิดโบสถ์รายทางสองฟากเมือง ให้ซีเรนากับทาลอสแทรกซึมฝูงชนที่ออหน้ามหาวิหารเพื่อทำภารกิจหลัก จากนั้น ที่เหลือก็แค่ปะปนกับฝูงชนไปจนถึงรถ ซึ่งรอในลานจอดรถสินค้าของพ่อค้าต่างๆ แล้วรีบขับออกจากชานเมืองคีรีเอสู่ที่ปลอดภัยเท่านั้น ชายหนุ่มสวมฮู้ดกับแว่นตาวิ่งไปตามถนน ปะปนกับฝูงชนซึ่งพวกครูเซเดอร์กันออกจากที่เกิดเหตุอย่างสับสนอลหม่าน ไม่มีใครสกัดจับและหาว่าเขาเป็นผู้ก่อการร้าย ตามจริงแล้ว ไม่มีใครสนใจเขาเลย ราดาแมนธิสคิดว่าจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดจนออกจากเมือง แต่แล้วก็มีร่างเล็กๆ สีขาวปรากฏในคลองจักษุ เป็นสีขาวที่คุ้นเคยดีเกินพอ...เช่นเดียวกับสีทองของเรือนผม...และดวงหน้านั้น... ...แต่เป็นไปได้อย่างไร... ชายหนุ่มรู้สึกราวเวลาหมุนย้อน รอยยิ้มอ่อนโยนบนดวงหน้าในความทรงจำ...นัยน์ตาสดใสราวสีท้องฟ้าในภาพวาด...ชุดสีขาวซึ่งขับร่างบอบบางให้ดูประหนึ่งเทพธิดาจากสรวงสวรรค์...เธอผู้นั้น... ...เอลิซาเบธ ลูเชียส... “ปีศาจ!” ชายหนุ่มสะดุ้งวาบเมื่อร่างเบื้องหน้าชี้นิ้วตรงมา เสียงหวีดแหลม นัยน์ตาเต้นระริกเหมือนเปลวเพลิง “ไอ้ปีศาจ! แก...แกทำลายเมืองขององค์สุริยเทพ...ของท่านพ่อ...ท่านพี่...” ครั้นตั้งตัวได้ ราดาแมนธิสก็แค่นยิ้ม นานแล้ว...นานหลายปีที่เคยมีคนเรียกเขาเช่นนั้น มิหนำซ้ำพยายามสังหาร กำจัดให้สิ้นซาก ใครคนนั้นย่อมมีความเกี่ยวข้องกับเด็กหญิงตรงหน้า ซึ่งดูราวกับภาพเงาที่สลักลึกในความทรงจำ “‘ท่านพ่อ’ ของเธอ...คือเอเซคิเอล ลูเชียส อย่างนั้นสินะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น “มันแต่งงานใหม่เมื่อไร...หรือไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเมียน้อย ฉันไม่ยักได้ข่าว” “ย...อย่าให้ร้ายท่านพ่อนะ!” เด็กหญิงแผดเสียง หน้าแดงก่ำขึ้นทันควัน “แม่ของฉัน...ก็ท่านผู้หญิงเอลิซาเบธ ลูเชียส...ภรรยาอย่างถูกต้องของท่านพ่อนั่นล่ะ!” “โกหก!” ชายหนุ่มเผลอขึ้นเสียงตาม “ท่านผู้หญิงเอลิซาเบธตายไปนานหลายปีแล้ว!” “ก็ใช่ไง!” เด็กหญิงรับ “แม่ตายตอนคลอดฉัน...แล้วทำไม! จะเอาอะไรมาปั่นหัวฉันอีก! ไอ้ปีศาจ!” ราดาแมนธิสตะลึงงันมากกว่าโกรธคำผรุสวาทอย่างหลัง จะเป็นไปได้อย่างไร เป็นท่านผู้หญิงเอลิซาเบธไปไม่ได้...เขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ครั้นจะถาม ก็เห็นชายสองคนชักปืนวิ่งมาทางตนกับเด็กหญิง ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นองครักษ์คุ้มกันเธอ หนึ่งในนั้นร้องบอกให้เขาชูมือขึ้นเหนือศีรษะ แต่เขารู้ว่าทั้งสองยังไม่กล้ายิง...ในเมื่อมีโอกาสพลาดถูกผู้คนมากมายที่กำลังแตกตื่น ชายหนุ่มอาศัยจังหวะที่มีคนวิ่งสวนระหว่างเขากับชายทั้งสอง กระชากแขนเด็กหญิงเข้ามาปะทะร่างตน ครั้นแล้วก็เป่าลมเบาๆ จากปากไปที่หัวฉีดดับเพลิงใกล้ๆ ฉับพลัน เปลวไฟลุกพรึบ ละลายเนื้อโลหะทะลุเป็นรูจนน้ำภายในดันพุ่งออกมา ครั้นน้ำปะทะความร้อนของเหล็กเหลว ก็กลายเป็นม่านหมอกคลุ้งฟู่ ชายทั้งสองผงะ ขณะที่ราดาแมนธิสช้อนร่างเด็กหญิงขึ้นพาดบ่า แล้ววิ่งไปอีกทาง ถึงจะไม่ได้มาคีรีเอนับหลายปี เขาก็จำถนนหนทางในเมืองได้ติดใจ เพียงเปลี่ยนเส้นทางเล็กน้อยย่อมไม่ทำให้เสียเวลานัดหมาย...แม้ต้องรบรากับร่างเล็กๆ ที่พยายามเตะถีบ ดิ้นรนกรีดร้องเป็นพัลวันก็ตาม เขากำลังพยายามทำอะไร...ชายหนุ่มถามตนเอง นี่ไม่ใช่หน้าที่ ไม่ใช่ภารกิจที่ได้รับมอบหมาย กลับกัน ตาแก่เขี้ยวลากดินพวกนั้นคงดุด่าที่เขาทำนอกเหนือคำสั่ง หาเรื่องใหญ่โตให้เดือดร้อนเกินความจำเป็นด้วยซ้ำ แต่ราดาแมนธิสรู้ตนเองดี เขาไม่อาจปล่อยเด็กหญิงนี้ไปได้...เพียงเพราะความอยากรู้อันไร้สาระ แม้นเธอจะเป็นเพียงรูปเงาของหญิงคนนั้น ของเอลิซาเบธ ลูเชียส...ซึ่งเขาเฝ้าฝันจะพบอีกครั้ง ใช่...ชายหนุ่มหยันตนเอง ถึงทิ้งตราดอกนาร์ซิสซัสนั้นไป เจ้าความใคร่หลงรูปเงาก็ยังตามติดผู้มีสายเลือดลูเชียสอย่างเขาทุกลมหายใจ แต่ช่างเถิด นาร์ซิสซัสยอมทำลายตนเองอย่างยินดี เพราะรักที่มีต่อรูปเงาเลือนรางเท่านั้นมิใช่หรือ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 22:22:53

ความคิดเห็นที่ 4 แถมรูปดอกแดฟโฟดิลหรือนาร์ซิสซัสครับ นอกจากตำนานของนาร์ซิสซัส ผมชอบดอกไม้นี้มากเพราะกลอนของ William Wordsworth ด้วย ราดาคงชอบกลอนนี้เหมือนกัน "I Wandered Lonely as a Cloud" I wandered lonely as a cloud That floats on high o'er vales and hills, When all at once I saw a crowd, A host, of golden daffodils; Beside the lake, beneath the trees, Fluttering and dancing in the breeze. Continuous as the stars that shine And twinkle on the milky way, They stretched in never-ending line Along the margin of a bay: Ten thousand saw I at a glance, Tossing their heads in sprightly dance. The waves beside them danced; but they Out-did the sparkling waves in glee: A poet could not but be gay, In such a jocund company: I gazed---and gazed---but little thought What wealth the show to me had brought: For oft, when on my couch I lie In vacant or in pensive mood, They flash upon that inward eye Which is the bliss of solitude; And then my heart with pleasure fills, And dances with the daffodils. - William Wordsworth รูปจาก http://www.rockinghambridal.com.au/Information/Floral-Information/types-of-flowers.html ครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 22:26:52

ความคิดเห็นที่ 5 หนูน้อยกล้าเกินไปแล้ว โดนจับเลยดูสิ ดีนะที่ดูท่าจะเป็นคนรักเก่าของท่านแม่ อาจจะรอดมาได้ นิกซ์เข้มแข็งจัง แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 04:58:00 จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 23:07:49

ความคิดเห็นที่ 6 เริ่มขมวดปมตัวละครแล้วสิเนี่ย รอติดตามตอนต่อไป~ คอมเมนต์ตัวละคร - ท่านหญิงน้อยร้องกรี๊ดๆ แสบแก้วหูนี่น่าหมั่นไส้ได้ใจดีมาก ^^" - พูดถึงหญิงขายดอกไม้กับโบสถ์แล้วให้อิมเมจแอริธขึ้นมาเลยแฮะ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 08:58:28

ความคิดเห็นที่ 7   ท่านหญิงทำตัวหยาบคาย ไม่น่ารักเลย ท่านพ่อ ท่านพี่ท่าทางจะไม่น่ารักเหมือนกันที่เลี้ยงท่านหญิงมาเป็นแบบนี้ เสียดาย หนมจีนนึกว่าจะรอกรี๊ดท่านพี่ซะหน่อย งั้นกรี๊ดคุณนาร์ซิสซัสแทนแล้วกัน (ก็หนมจีนมีจุดอ่อนกับคนที่งมงายในรักนี่นา >__<!) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 09:19:03 A:125.25.125.232 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 8 แต่ก็ยังดีที่หนูน้อยยอมจ่ายเงินซื้อมานะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 20:39:45