ความคิดเห็นที่ 1 กลับมาตามรอยคำของแม่ต่อไปดีกว่า                         แม่เล่าว่าพ่อทำนาไม่เป็น...                     ที่เมืองยศ  พ่อมีอาชีพหมักปลาร้าขาย   ปลามากมายในแม่น้ำชีถูกจับขึ้นมาทำปลาร้า หมักไว้ในโอ่งลายมังกร ปลาช่อนตัวเขื่องหมักข้ามปี จนเนื้อปลาเปลี่ยนเป็นสีแดงนุ่มได้ที่ กลิ่นปลาร้าจะหอม รสชาติกลมกล่อมอร่อยมาก ปู่บรรทุกปลาร้าใส่เกวียนขนมาขายที่เมืองแวงปีละครั้ง นอกจากปลาร้าแล้ว ปู่ยังนำแหวนเงิน กำไล  เข็มขัดนาค  ติดมือมาขายด้วย   บางปีพ่อก็เดินทางมาค้าขายกับปู่   พ่อรูปร่างสำอางสันทัด      เนื่องจากชีวิตสุขสบายไม่เคยลำบากตากตรำมาแต่เล็ก                   เมื่อพ่อมาเป็นลูกเขยคุณตาสวง พ่อไม่นิ่งดูดาย    ฝึกไถคราดนา ปักดำข้าวกล้า ด้วยความขยันขันแข็ง ว่าง  เว้นจากฤดูทำนาก็ช่วยคุณตาขุดร้างถางพง ตัดฟืนขนมาเก็บใต้ถุนเรือน นึ่งข้าวปรุงอาหารในฤดูฝน และก่อไฟผิงในฤดูหนาว     ทุกเช้ามืด แม่จะปลุกน้องสาวลุกขึ้นมาตำข้าวครกกระเดื่องข้างยุ้งฉาง    พอฟ้าสางจึงชวนกันไปตักน้ำที่หลังวัดโพธิ์ร้อยต้น   ระยะทางห่างจากบ้าน ราว ๓ กิโลเมตร  บ่อน้ำกินแห่งนี้ได้ชื่อว่ารสชาติดีที่สุดในตำบลโพธิ์ทอง   มีเรื่องเล่าขานกันว่า  ครั้งหนึ่งเจ้าเมืองร้อยเอ็ดมาตรวจราชการที่เมืองแวง  แล้วแวะมานมัสการหลวงปู่แพง ได้ดื่มน้ำบ่อหลังวัดที่ชาวบ้านตักมาต้อนรับ   เกิดติด อกติดใจ ถึงกับดำริให้ขนน้ำใส่เกวียนกลับไปที่จวนเจ้าเมืองด้วย   พอแสงสายสาดจ้า พวกลูกสาวในครอบครัวออกไปเก็บดอกฝ้ายมาปั่นด้าย    ทอผ้าใต้ถุนเรือน   แม่ว่าคุณยายนวนไม่ส่งเสริมให้ลูกๆปลูกหม่อนเลี้ยงไหม...   เพราะกว่าเราจะได้เส้นใยไหมสวยงา    ดักแด้ตัวไหมต้อง ตายในหม้อน้ำร้อน ส่วนลูกๆผู้ชายก็ออกไปทอดแหหาปลา  ขุดร้างถางพงปลูกมัน  ข้าวโพด ฟักแฟงแตงกวา                     เรื่องที่แม่เล่าวาบขึ้น ในทรงจำของฉันเป็นฉากเป็นตอน  ขับเคลื่อนเรื่องราวดำเนินไปราวภาพยนตร์ย้อนยุคฉายซ้ำ                   สมัยก่อนผืนดินป่ากว้างยังไม่มีกรรมสิทธิ์  ใครต้องการที่ดินตรงไหน  ก็ปักเขตผูกหญ้าแฝกหมายไว้กับต้นไม้ หรืออาจใช้คมขวานถากเปลือกไม้จับจองเป็นเจ้าของ ญาติพี่น้องมักจับจองที่ดินใกล้ๆกัน แล้วบุกเบิกแผ่ขยายออกไปกว้างไกล เท่าที่สองแขนและเรี่ยวแรงจะเอื้อมถึง ผืนป่าแล้งดินแดงไม่ค่อยมีคนจับจอง คุณตาสวงยายนวนชวนลูกๆ ขุดถางพงป่าหนามเล็บแมว  ต้นติ้วป่า  ต้นหนามแดง  ถางเผาแล้วหยอดเมล็ดข้าวโพด  ฟักทอง  ถั่วพุ่ม  แตงค้าง  เฝ้ารอคอยน้ำค้างหยาดฝนชุ่มฉ่ำจากฟากฟ้า    หากเป็นพื้นที่ลุ่มจะขุดคูคันนาเป็นแปลงเล็กแปลงน้อย    ไถกลบหมักหญ้าและปุ๋ยคอก   ปลูกข้าวเหนียวพันธุ์ฮวงช้าง  รวงข้าวใหญ่เม็ดหอมหวนยามนึ่งสุกใหม่   กลิ่นหอมไกลจากหัวบ้านถึงท้ายบ้าน  กรุ่นหอมยิ่งกว่าข้าวหอมดอกมะลิ ข้าวฮวงช้างกินอิ่มท้องนาน  แม้เพียงลิ้มรสปั้นข้าวเปล่าโรยเกลือ                       ดูเหมือนว่า  พ่อไม่อยากได้อยากมีในที่ดินไร่นามากมายเหมือนลุงป้า  ร่างกายพ่อไม่แข็งแรงทรหดทนแดดฝนเฉกเช่นเขยอื่น  ไร่นาที่ปู่ย่าตายายบุกเบิกไว้ให้ลูกหลานนั้น กว้างใหญ่ไพศาลเกินกำลังที่พ่อจะบุกบั่นฟันฝ่าต่อไป พ่อบอกกับแม่ว่ายามออกเรือนอย่าเรียกร้องที่ดินไร่นามากหลาย  พ่อทำนาหามรุ่งหามค่ำไม่ไหว   ขอแค่พื้นที่นาลุ่มเพียงพอกำลังทำกินในครอบครัวเท่านั้น   ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วแม่ไม่ขัดใจพ่อ  ไม่เคยว่ากล่าวให้พ่อน้อยใจสักครา แม่เคารพบูชาผู้ชายที่แม่เลือกมาเป็นสามีดุจเดียวกับพ่อบังเกิดเกล้า                       มีเพียงเรื่องเดียวที่แม่ไม่เห็นด้วยกับพ่อ  คือเรื่องที่พ่อวาดฝันจะเปิดร้านตัดเย็บ   ให้แม่รับเย็บผ้าที่เมืองแวง   ส่วนพ่อจะค้าขายของชำ  ทว่าแม่ไม่อยากทอดทิ้งคุณตาคุณยายไปก่อร่างสร้างตัวในเมือง     แม่รักบ้านเกิด...อยากอยู่ใกล้ชิดญาติพี่น้อง                       พ่อจึงเปลี่ยนความคิด  ปรารภกับแม่ว่า  จะสร้างบ้านหลังใหม่บนที่ดินของเรา  สำหรับลูกๆ ที่จะเกิดมาในอนาคต จากคุณ : lamaifon เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 10:59:17

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วคืนหนึ่ง  แม่ก็ฝันว่า  พ่อนำแหวนเงินมาสวมนิ้วนางให้แม่  จากนั้นไม่นาน แม่ก็เกิดอาการแพ้ท้องคลื่นเหียนอาเจียน แม่กินมะยมมะขาม ได้ทั้งวันทั้งตะกร้า  ท้องแรกของแม่เริ่มโตชัดเจนเมื่อย่างเข้าสู่เดือนที่ห้า                 ขณะตั้งครรภ์ แม่ยังคงทำงานหนักเป็นปกตินิสัย  ปฏิบัติตามขนบความเชื่อที่คุณยายพร่ำสอนเสมอว่า  อย่านั่งอยู่นอนกิน  อย่านั่งขวางประตู  จะคลอดลูกยาก   คนตื่นเต้นที่สุดก็คือพ่อนั่นเอง  พ่อเฝ้านับวันนับคืนจะเห็นหน้าลูกคนแรก   ทุกๆ เช้าพ่อจะออกไปตัดฟืนที่ท้ายไร่ก่อนพระออกบิณฑบาต  บรรทุกใส่เกวียนมาเก็บตุนไว้ใต้ถุนเรือน                      ลมหนาวโชยผ่าน     เนิ่นนานกาลฟ้า                      มิ่งขวัญมารดา          อุ้มครรภ์เก้าเดือน                      ใกล้วันผันล่วง          เจ็บหน่วงปวดเหมือน                    สัญญาณกาลเตือน    คราวคลอดลูกน้อย...                                     วันครบกำหนดคลอด แม่ปวดท้องหนักหน่วง  คุณตาสวงรีบจัดเตรียมแม่แคร่เตาไฟในเรือนครัวไฟ ตัดต้นกล้วยเป็นท่อนๆ  ผ่าสองซีกวางลงในแม่แคร่  ขนดินขึ้นมากลบเกลี่ยทับข้างบนแล้วยกแม่เตาไฟมาวางคุณยายนวนลงบันไดเรือนไปล้มกองฟืนทลายลง ชักฟืนไม้จิกมา ๓ ท่อน  ก่อไฟต้มหม้อน้ำร้อนรอหมอตำแย                     คุณยายทองก้อน อยู่เรือนใกล้ชิดติดกัน มาช่วยตั้งขันข้าวสาร  บรรจงวางหมาก ๓ ผล  พลู ๓ เรียง  กล้วยน้ำหว้าสุก ๑ หวี  ธูป ๓  ดอก  เทียน ๓  เล่ม   พ่อวางเงินติดเทียน ๙ บาท  ลงในขันลงหิน  เป็นค่าบูชาครู เล่าถึงตรงนี้   ฉันก็รู้สึกราวกับว่า  กำลังอยู่ในเหตุการณ์ทรงค่าน่าจดจำนั้นด้วย ฉันได้ยินแม่ร้องครางอย่างเจ็บปวดทรมาน ฉันหลับตาลงด้วยความสงสารแม่    พลันเห็นภาพเด็กทารกในครรภ์วาบขึ้นมาตรงหน้า  เจ้าตัวน้อยกำลังชกหมัดเตะต่อยถุงน้ำคร่ำอุตลุด   เขาคงอยากออกมาดูโลกอันสวยงามเต็มทีแล้วซินะ ใกล้ค่ำ  ขอบฟ้าหมาดหมอก  ม่านมืดคลี่ห่มคลุมหมู่บ้าน  บรรยากาศเยือกเย็นลง  ใบไม้ไม่ไหวติงลมนิ่งงันประหลาด  พ่อจุดตะเกียงเจ้าพายุสว่างนวล ไม่นานร่างผอมสูงของหญิงชราคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้น  เสียงเคี้ยวหมากหยับ ๆ ดังมาแต่ไกล  น้ำหมากเยิ้มสองมุมปากจนแดงเถือก  เหมือนไปดูดเลือดใครมา  แกหิ้วตะกร้าสานใส่หมากพลูก้าวขึ้นบันได   เดินเข้ามาในเรือนครัวไฟ   ทุกคนนั่งบนชานเรือนต่างมีสีหน้าโล่งใจ   คุณยายนวนโน้มหน้าลงมากระซิบปลอบขวัญแม่  ซึ่งนอนตะแคงบนพื้นกระดานว่า...                       “ ลูกเอ้ย   ยายเป้าหมอตำแยมาแล้ว ” ยายเป้าสีหน้าเคร่งขรึม  แต่งขันธ์ ๕  จุดธูปเทียนบนบานเทวดา ผีบ้านผีเรือน ช่วยปกป้องวิญญาณร้ายเร่ร่อนมารบกวนแม่  มือเหี่ยวย่นหนังติดกระดูก   ล้วงขวดน้ำมนต์ที่ปลุกเสกโดยหลวงปู่แพงวัดโพธิ์ร้อยต้น มา รินใส่ขันน้ำให้แม่ดื่ม  แล้วประพรมน้ำมนต์ที่ท้องแม่  กำชับแม่ให้หันศีรษะไปทางทิศเหนือ คุณตาสวงสาละวนอยู่กับการนำด้ายสายสิญจน์ผูกโยงรอบเรือนครัวไฟ ถึงคราวคลอดลูกน้อยแล้ว   ยายเป้าไล่พวกผู้ชายออกไปข้างนอก                   แม่หยุดเล่าลูบแก้มฉันพลางยิ้มอ่อนโยนแล้วพูดว่า ถ้าหากลูกเกิดและมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลานั้น  ยายเป้าหมอตำแยปากแดง  ฟันดำ  คงตะเพิดลูกออกไปจากเรือนอยู่ไฟแน่เลย  เหตุผลเพราะลูกเป็นเด็กผู้ชาย                     แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นประสาเด็ก  ฉันจึงวิงวอนขอให้แม่เล่าต่อไป จนฉันรู้สึกราวกับว่าฉันแอบแนบหูฟังข้างฝากระดาน ใจลุ้นระทึกไปกับภารกิจอันยิ่งใหญ่ของผู้เป็นแม่ ภาวนาขอให้แม่และลูกคนแรกปลอดภัยด้วยเถิด                 อากาศอบอ้าวขึ้นมาอย่างฉับพลัน  ทั้งที่เป็นช่วงฤดูหนาว  ฉันได้ยินเสียงแม่ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด  สลับกับเสียงแหบแห้งของยายเป้า  หมอตำแยคนเดียวในหมู่บ้านร้องว่า                     “ อีนาง...เบ่ง...เบ่งแฮงๆ เบ่งเข้าไป  ฮึดๆ  เบ่ง...เบ่งแฮงๆ  ฮึดๆ ”                     ช่วงที่แม่พยายามเบ่งลูกออกจากท้องนั้น  แม่คงเจ็บและทรมานสาหัสสากรรจ์ที่สุดในชีวิต  หยาดเหงื่อเม็ดใสๆ ผุดพราวเต็มดวงหน้า  ลำคอ  และเรือนร่างแม่   แค่ฉันแอบเอาใจช่วยแม่อยู่ข้างนอก ยังสำเนียกได้ถึงความเจ็บปวดแทบขาดใจตายของแม่เลย                     ฉันจินตนาการเห็นภาพยายเป้าล้วงมือเข้าไปในผ้าถุง  ดึงเอาหัวเด็กออกมาสุดแรง  เสียงแม่ร้องกรี๊ดกังวานกรีดความเงียบงันแห่งราตรี                       นานหลายอึดใจ   ฉันจึงได้ยินเสียงร้อง  อุ๊แว้...อุ๊แว้...ลอดช่องฝากระดานเรือนอยู่ไฟออกมา                     ฉันระบายลมหายใจพรู...แอบยิ้มในหัวใจ  พลิกกายนั่งพิงฝากระดานอย่างโล่งอก  นึกเห็นภาพสายรกยาวๆ ติดสะดือเด็กออกมาด้วย                       คราวนี้  ถึงผ่านความเป็นความตายไปแล้ว  ฉันยังไม่วายอยากรู้ว่า  ลูกคนแรกที่แม่คลอดออกมาเป็น ผู้หญิง หรือ ผู้ชาย... “ ผู้หญิงจ้ะ”       แม่ตอบ  เมื่อฉันถาม                     ความอึดอัดหนักหน่วง  คลายจางจากท้องแม่แล้ว...เช่นเดียวกับคืนวันรอคอยรอยยิ้มแจ่มใส จากดวงหน้าผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ฉันเรียกว่าแม่...                     ลูกหญิงตกหงาย            ลูกชายตกคว่ำ                     แม่นอนอยู่กรรม            เหงื่อไหลไคลย้อย                     อาบน้ำสรงศรี                แพรดีวางคอย                     ห่อหุ้มลูกน้อย                ใส่กระด้งงาม แม่รำพึงถึงความเจ็บปวดยากลำบาก ในการคลอดลูกคนแรก  แล้วสารภาพกับฉันว่า ตอนนั้นหากไม่มียายทองก้อน ผู้ช่วยหมอตำแยนั่งหนุนอยู่ข้างหลัง  เอื้อมมือมากดท้องแม่ไว้  รกคงบินขึ้นท้อง  อาจเป็นอันตรายต่อชีวิตแม่อย่างไม่คาดฝันก็ได้ จากคุณ : lamaifon เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 11:06:19

ความคิดเห็นที่ 3 ณ ห้วงเวลาที่สติสัมปชัญญะของแม่เรื่อราง  ดุจแสงแรกแห่งวันฉายทักทายขอบฟ้า   สายตาแม่เฝ้ามองยายเป้าห่อลูกที่แม่คลอดออกมาด้วยผ้าฝ้าย แล้วใช้ด้ายดิบผูกสายสะดือ ๓ เปลาะ ปล่อยสายรกยาวเสมอเข่าทารกน้อย วางแง่งไพลรองรับสายสะดือ  มือขวาวาดไม้รวกคมกริบลวกน้ำร้อนตัดฉับตรงกลางที่รัดไว้  เลือดพุ่งกระฉูดออกมา ยายเป้าง้างริมฝีปากทารกน้อยล้วงเลือดปนเสมหะทิ้ง  แล้ววักน้ำหยดใส่ปาก  เสียงร้องไห้ของทารกน้อยยิ่งแจ่มใสลั่นเรือนอยู่ไฟ                   ยายทองก้อนรีบช้อนร่างเด็กหญิง มาวางบนแข้งสองข้างที่เหยียดราบไปข้างหน้า    ประคองศีรษะหันแนบปลายเท้า  ตักน้ำอุ่นชโลมล้างเมือกคาวบนร่างน้อย   ยายเป้าเอื้อมมือมาดัดแขนดัดขาทารกให้ตรง จากนั้นนำผ้าฝ้ายสี่เหลี่ยมแหวกรูตรงกลาง วางทาบสะดือเจ้าหนูน้อย  ให้สายสะดือโผล่พ้นขึ้นมาบนผ้า  นิ้วเรียวยาวเหี่ยวย่นดูแข็งแรงราวคีมเหล็กของยายเป้า  ขดสายสะดือเป็นวงกลมเหนือผืนผ้า ฝนขมิ้นชันผสมดินสอพองพอกสะดือ แล้วจึงรัดท้องทารกด้วยผ้าดิบ ป้องกันไม่ให้สะดือขดเคลื่อน                                                                   สายลมเย็นพัดโชยเข้ามาเรือนอยู่ไฟวูบหนึ่ง   ยะเยือกหนาวจนคุณตาสวงรีบกุลีกุจอนำฝ้ายขาวมาผูกคอ  ผูกข้อมือแม่และลูกน้อย คุณยายนวนอุ้มหลานรักไปนอนในกระด้งที่ปูด้วยผ้าห่มฝ้ายขาว ซึ่งวางเข็มเย็บผ้าและด้ายไว้ข้างกระด้ง เป็นเคล็ดเมื่อโตขึ้นลูกสาวจะได้รู้จักเย็บปักถักร้อย  เป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนที่ดี                   ยายเป้านำไม้รวกที่ใช้ตัดสายสะดือมาซ่อนไว้ใต้กระด้ง สองมือยกกระด้งขึ้นร่อนเบาๆครู่หนึ่ง  จึงวางกระแทกกระด้งลงกับพื้นเรือน  แม่หนูน้อยตกใจร้องไห้จ้าเลยทีเดียว                    ไปเซ่นผีพราย                   ไปไหว้ผีป่า                     แน่งน้อยลูกข้า                  สูจงเกรงขาม                     ผีโพงผีเป้า                        อย่าเฝ้าติดตาม                     ผ่านพ้นโมงยาม                กลับเรือนอยู่ไฟ ยายเป้าคลี่ยิ้ม   หลังจากเคร่งเครียดกับการทำคลอดนานนับชั่วโมง สองมือหญิงชราคู่นี้ให้ความหวังแก่ชีวิตแม่   ชุบชีวิตทารกมามากชีวิต  และยังคงดำเนินต่อไป  ตราบเท่าลมหายใจยังรักษาชีวิตของแก แม้นว่าในห้วงเวลาที่ล่วงผ่าน ชีวิตหนึ่งเคยดับสูญไปกับมือ ณ ช่วงเวลานั้น  แม่เฒ่ารู้สึกราวกับว่าแววตาเศร้าชื้นของแม่ผู้อุ้มท้องหนักนานเก้าเดือน  ได้กรีดรอยแผลลงในสำนึก    บั่นทอนพลังใจให้อ่อนแอท้อแท้    แทบวางมือจากหน้าที่รับผิดชอบอันหนักอึ้ง                     หากยายเฒ่าทิ้งภาระหน้าที่   ที่สืบทอดมาจากยายทวด  แล้วต่อไปใครจะสืบสานตำนานหมอตำแย   ทำคลอดเด็กทารกด้วยสองมือเฉกเช่นแก... แม่เฒ่าห่อสายรกด้วยใบตองกล้วยสด   ส่งให้พ่อนำไปล้างทำความสะอาด  บรรจุใส่หม้อดินเผา  กอบเกลือหนึ่งกำมือกลบลงไปเกือบเต็มปากหม้อ นำขึ้นมาวางริมแคร่อยู่ไฟ ยายเป้าร้องเตือนพ่อตั้งปากหม้อให้ตรงๆ   ไม่เช่นนั้นลูกสาวจะปากเบี้ยว         ฉันฟังแม่เล่าอย่างสนใจ  แม่เล่าชีวประวัติของท่านสนุกเพลิดเพลินเหมือนฟังนิทาน วิถีชีวิตผู้คนสมัยแม่มีเคล็ดความเชื่อข้อปฏิบัติมากมาย ฉันจดจำไม่หวาดไม่ไหว  บางเรื่องฟังแล้วครุ่นคิดตามมีเหตุมีผล  บางเรื่องฟังเหลวไหลไร้สาระ                   ในช่วงอยู่ไฟ แม่ต้องนุ่งผ้าถุงกระโจมอกตลอดเวลา  อาบน้ำต้มแง่งไพลผสมใบมะขาม  ผิวมะกรูด และว่านชักมดลูก หม้อน้ำต้มสมุนไพร แม่ตักดื่มด้วยกระบวยกะลามะพร้าว ควันสีขาวบางละมุนพรูพลิ้วไปตามแรงลมเป่า ส่งกลิ่นหอมกรุ่นอบอวลทั่วเรือนอยู่ไฟ   แม่ดื่มน้ำสมุนไพรขณะร้อนๆช่วยขับเหงื่อล้างเลือดเสียน้ำคาวปลา   ขับผิวพรรณให้เปล่งปลั่งมีน้ำนวล   พ่อมีความสุขกับการดูแลเตาไฟ  คอยเติมฟืนวันละ ๓ ท่อน  และวนเวียนอยู่ดูแลไม่ห่างแม่กับลูกน้อย  แม่เล่าความหลังย้อนยุคให้ฉันฟังอีกว่า  สมัยคุณยายนวน  ท่านอยู่ไฟนานนับเป็นเดือน  จิบน้ำร้อนทั้งวันทั้งคืน  ถึงขนาดฉี่ลอดช่องกระดานเรือน  ราดรดหัวหมาใต้ถุนเรือนร้องเอ๋งๆ วิ่งเตลิดหนีหางจุกก้นไปเลยทีเดียว   ยามหิว  แม่กินข้าวกับเกลือ  กระเทียมเผา  และปลาแห้งย่างไฟ  แม่ฝันอยากกินอาหารรสเผ็ดร้อน  อาหารแสลงแสนอร่อยลิ้นก็กินไม่ได้ คุณยายนวนคอยเฝ้าดูแลอีกแรง  พร่ำเตือนแม่ว่า  อาหารที่แม่กินในแต่ละวันจะไปสร้างน้ำนมให้ลูกดื่ม  ลูกจะแข็งแรงปลอดภัยได้ก็เพราะแม่เลือกสรรอาหาร  ในตอนสาย ๆ คุณยายไม่ลืมฝนขมิ้นกับปูนแดงผสมเหล้าขาว  ชุบสำลีทาสะดือและท้องของแม่ทุกวัน   เมื่ออยู่ไฟครบสามวัน  คุณตาสวงบอกพ่อนำหม้อรกไปฝังไว้ใต้บันไดเรือน กลบดินวางหนามเล็บแมว  หนามแดงคลุมปกหลุม โบราณว่าสามวันยังเป็นลูกผีสี่วันจึงเป็นลูกคน    ในวันนี้คุณตาสวงจัดโต๊ะหมู่บูชา  คุณยาย นวนเก็บดอกพุดซ้อนกลิ่นหอมเย็นมาปักแจกัน  แต่งพานบายศรีปากชาม  เครื่องกระยาบวช  แป้งกระแจะจันทร์สำหรับเจิมหน้าผากหลานสาว   แล้วไปเชิญพ่อใหญ่จารย์คำพาหมอพราหมณ์มาเรียกขวัญแน่งน้อยนอนอู่                                                               อุ้มลูกนอนอู่                ครอบสู่ขวัญเกล้า                     เอิง...เอย...เลือกเอา      เนานอนอู่ไหน                     ผู้ดีอู่ฝ้าย                       ผู้ร้ายอู่ไหม                     ขวัญท่องทางไกล        รุ่มร้อนกายร้าง                     ขวัญก่อกำเนิด             ขวัญเพริศหลงทาง                     ท่องในป่าร้าง              ขวัญเอยจงมา และแล้วญาติพี่น้อง บ้านใกล้เรือนเคียงก็ล้อมวงเข้ามาผูกแขนรับขวัญทารกน้อย                       พ่อขอร้องให้คุณยายนวน ตั้งชื่อหลานสาวเพื่อเป็นสิริมงคล   คุณยายนั่งนึกชื่ออยู่นานก็นึกไม่ออก   จึงหยิบตำราเล่มเก่ามาเปิดอ่าน สะดุดตาชื่อมงคลนามหนึ่งตรงตามนรลักษณ์ทารกจากผิวพรรณอันดำปี๋ว่า                                                 “ เด็กหญิงสำลี...” จากคุณ : lamaifon เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 11:09:48

ความคิดเห็นที่ 4 หมอตำแยสมัยก่อนเก่งเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 21:27:06