นิราศเทพนคร # ๗
|
|
. . . . . หัวใจปลิว ละลิ่วมา จากฟ้ากว้าง
มาตกกลาง อโยธยา เสมือนพาฝัน
ราชธานี อันยิ่งใหญ่ ในปางบรรพ์
แต่ตัวฉัน ยิ่งคำนึง คิดถึง . . นะเออ
หนทางจาก กรุงเทพ มหานคร
บั่นใจรอน สะท้อนจิต ให้คิดเสมอ
ยิ่งใกล้ยัง จุดมุ่งหมาย . . . ยิ่งไกลเธอ
ยิ่งพบเจอ ศิลปาการ อันงดงาม
ยิ่งคำนึง ถึงคุณ เคยอุ่นรัก
เคยมาพัก เหนื่อยใช่ไหม หัวใจถาม
ที่ใต้เงา ปราสาทปรางค์ ข้างเขตคาม
เมื่อนั้นจึง เปนยาม ที่อธิบาย
เมื่อชี้ชวน มวลเจดีย์ ที่ถ้วนแถว
ช่างเพริศแพร้ว รับแสงฉันท์ ตระวันฉาย
เดินกุมมือ ละเรื่อยมา ศาลาราย
จึงนั่งพัก ผ่อนคลาย สบนัยน์กัน
ถามว่าเหนื่อย บ้างไหม ไง หรือเบื่อ
เธอซับเหงื่อ ด้วยผ้า เช็ดหน้าฉัน
จนแดดคล้อย เงาบ่าย นั่งใกล้กัน
ร่มบารมี เจดีย์นั้น อันตระการ
. . . . .
แต่ . . .
. . .มาครั้งนี้ ไม่มี เธออีกแล้ว
ถึงไถ่ถาม พระปรางค์แก้ว ที่แผ้วผ่าน
เห็นคนรัก ฉันบ้างไหม ในก่อนกาล
ฉมกระซ่าน แม้ไอดิน ถวิลเธอ
ถามยอดหญ้า ข้างข้าง พระปรางค์แก้ว
ถามก้อนอิฐ ถ้วนแถว น้ำตาเอ่อ
ถามแม้ฐาน วิหารกลาง อย่างละเมอ
เสมือนเพ้อ กลางซากหัก ปรักพัง
ก้มกราบฐาน พระศรีสรรเพชญ ดาญาณ
อธิษฐาน บารนี หากมีหวัง
ขอให้ยาม พบเผชิญ อย่าเมินกัน . . .
. . . เราเคยร่วมฝัน . . . กัน ณ ที่นี่ . . .กรุงศรีอยุธยา .
ดังนี้ ขอรับ.
แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 02:03:23
แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 00:59:16
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 52 16:30:44
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
30 ก.ย. 52 16:05:15
|
|
|
| 
