จงข้ามคนล้มไปเรื่อย ๆ
|
|
" อย่ามองกลับหลัง "
เสียงใครสักคนตะโกนบอกผม
ตอนนั้น ผมน่าจะอยู่ชั้น ป.6 กีฬาสีโรงเรียนกำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
กองเชียร์ต่างร้องตะโกนปลุกเร้าให้นักวิ่งผลัดสี่คูณร้อยของเเต่ละสีเร่ง
ฝีเท้าเพื่อให้เข้าเสันชัยเป็นคนแรก ผมกำลังขับเคี่ยวกับนักวิ่งสีเขียวอยู่อย่าง
เอาเป็นเอาตาย สายลมหวดผ่าน เราพ่นลมหายใจต่อสู้กับลมนั้น เหลือระยะ
ทางอีกเพียงห้าเมตรก็จะรู้ว่าใครได้เหรียญทอง และตอนนั้นเองนักวิ่ง
สีเขียวที่นำหน้าผมอยู่เพียงนิดเดียวก็เกิดสะดุดล้มลง
ทีมผมได้เหรียญทอง
" อย่ามองกลับหลัง "
เสียงเด็กสองคนตะโกนบอกผม
ตอนนั้นผมอยู่ ม. 3 นักเรียนที่เรียนดีแต่ยากจนของจังหวัดที่มีเกรดเฉลี่ย
เท่ากันมีถึงสามคนแต่ทุนกลับมีแค่ทุนเดียว ผู้จัดการทุนตัดสินใจให้มี
การสอบแข่งขันเพื่อเลือกผู้ได้คะแนนสูงสุด ผมและนักเรียนที่เรียนดีแต่
ยากจนอีกสองคนต้องมาสอบแข่งขันกัน
และเป็นผมที่สอบได้ที่หนึ่ง
" อย่ามองกลับหลัง "
เสียงหลากหลายคนทั้งเด็กสาวและเด็กหนุ่มตะโกนบอกผม
ตอนนั้นผมสอบโควต้าเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย ผมเลือกคณะวิศวะ
เป็นอันดับหนึ่ง ผู้เข้าสอบคณะวิศวะทั้งสิ้นประมาณ 600 คนแต่คัดเลือก
เพียง 225 คน ผมอ่านหนังสือและทำข้อสอบอย่างเต็มที่ ประกาศผลสอบ
ผมคือหนึ่งใน 225 คนที่สอบผ่าน
ผมได้เป็นน้องใหม่คณะวิศวกรรมศาสตร์
" อย่ามองกลับหลัง "
เสียงผู้ชายสองคนตะโกนบอกผม
ตอนนั้นหลังจากที่ผมเรียนจบ ก็ออกมาหางานทำ จดหมายสมัครงานถูก
ร่อนออกไป และในที่สุด ผมก็ได้รับการตอบรับจากบริษัทแห่งหนึ่งให้
เข้าสัมภาษณ์ วันสัมภาษณ์มีผู้เข้าสัมภาษณ์ทั้งสิ้นสามคนรวมทั้งผม
แต่สุดท้ายผมเป็นคนที่ได้รับการตอบรับจากทางบริษัท
ผมได้เป็นวิศวกร
" อย่ามองกลับหลัง "
เสียงชายคนหนึ่งตะโกนบอกผม
ระหว่างที่เข้าทำงาน เลือดใหม่อย่างผมต้องเผชิญหน้ากับซีเนียร์เลือดเก่าที่
ทำงานอยู่ก่อน ความเห็นไม่ลงรอย เกิดการเล่นเกมบนดิน เกมใต้ดิน และ
เป็นผมที่สร้างผลงานได้เข้าตาผู้จัดการมากกว่า วางยาซีเนียร์ได้ถูกจังหวะ
ซีเนียร์คนนั้นเลยต้องลาออกไป
ผมก้าวขึ้นมาเป็นซีเนียร์แทน
วันเวลาผ่านไป ผมดำเริ่มมีหงอกแซม ตำแหน่งเริ่มใหญ่โตขึ้น ภาระหน้าที่
สิ่งที่แบกรับมีมากเกินกำลัง ผมเริ่มอ่อนล้าและในที่สุดผมก็ล้มลงนั่งกับพื้น
อย่างเหน็ดเหนื่อย ยอมแพ้ให้กับทุกสิ่ง ในขณะที่ผมนั่งกับพื้น มีคน ๆ หนึ่ง
ก้าวข้ามบ่าของผมไป เขาเดินไปข้างหน้าสักพักแล้วก็หยุด ทำท่าเหมือนจะ
หันหลังกลับมามองคนที่เขาเพิ่งก้าวข้ามไหล่มา
" อย่ามองกลับหลัง "
ผมตะโกนบอกชายผู้นั้น
ทันทีที่เขาได้ฟัง เขาก็ชะงักอยู่ครู่หนึ่งแต่สุดท้ายก็ไม่หันกลับมามองผม
เขาเดินทางไปต่อ ผมเห็นแผ่นหลังของเขาค่อย ๆ เล็กลงไปเรื่อย ๆ จน
ในที่สุด เขาก็หายลับตาไปจากตา
และผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ยิ้มส่งให้กับทุกคนที่เดินข้ามไหล่ของผมไป
พร้อมกับตะโกนบอก ยามที่พวกเขาทำท่าเหมือยจะหันหลังกลับมา
" อย่ามองกลับหลัง "
| จากคุณ |
:
garnet19th   
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ต.ค. 52 00:34:41
|
|
|
| 
