ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 ตอนที่ 2 พระอาทิตย์ดวงโตดวงเดิมกำลังเริ่มทอดแสงสีทองทอขึ้นเหนือขอบฟ้าพร้อมเสียงไก่หลายตัวที่ช่วยกันเปล่งเสียงขันปลุกผู้คนในไร่ให้ตื่นมาทำงานเดิมเช่นที่เคยทำทุกวัน ยศพงศ์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆพร้อมล่างกายที่เปลือยท่อนบน ส่วนช่วงล่างมีกางเกงนอนขายาวสวมอยู่ ในอ้อมแขนของเขามีสิรินธิราในสภาพเปลือยเปล่าโดยมีผ้าห่มสีขาวคลุมตัวเธอถึงบริเวณหน้าอก ชายหนุ่มสัมผัสมือลูบผมของหล่อนเบาๆ ก่อนจะชะโงกตัวประทับรอยจุมพิตลงบนแก้มนวลของหล่อน “ตื่นได้แล้วครับ ที่รัก” ชายหนุ่มก้มลงกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวข้างกาย “จะนอนกินตะวันกินไร่โยเลยหรือไง” เขาเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล มือข้างหนึ่งสัมผัสลูบไล้วนอยู่บนเรียวแขนน้อย หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เธอเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองสบตาของชายข้างกาย สิรินธิรารู้สึกรังเกียจและหวาดกลัวยศพงศ์ “เป็นอะไรครับ กลัวอะไรโยอีก” ชายหนุ่มโอบร่างบางเข้ามาใกล้ “อย่ามาถูกต้องตัวฉัน” หญิงสาวสะบัดตัวไม่ยอมให้ยศพงศ์แตะต้อง “ฉันเหรอ นี่ซินแทนตัวเองว่า “ฉัน” อย่างนั้นเหรอ” ยศพงศ์กระชากตัวหญิงสาวข้างกายให้หันกลับมามองสบตาเขา สิรินธิรารีบก้มลงหลบสายตาวาวโรจน์ดุดดันทันที “ฉันกลัวแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” ยศพงศ์รู้สึกโกรธแค้น เขาเหวี่ยงตัวหญิงสาวลงบนเตียงนั้น ก่อนจะลุกออกจากที่นอนเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยท่าทางขึงขัง แววตาดุดัน หญิงสาวน้ำตารินอาบแก้มทั้งสองข้าง เธอร้องไห้เสียใจที่ถูกยศพงศ์ใช้ร่างกายของเธอเป็นเครื่องบำเรอความแค้นดังเดิม 'พี่เนขา พี่เนอยู่ที่ไหนคะ มาช่วยหนูซินด้วยนะคะพี่เน' หญิงสาวร้องไห้รำพันอยู่ในหัวใจที่บอบช้ำไม่ต่างจากร่างกายที่โดนทำร้าย สิรินธิราเดินลงมาจากชั้นสองในเวลายามบ่าย หญิงสาวสวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนต์ขาสั้นสีชมพูอ่อน หญิงสาวมองสำรอบรอบบ้านแต่พบใคร เธอจึงเดินเข้าไปในห้องครัว “พี่มาลีคะ” หญิงสาวเอ่ยเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงโต้ตอบใดๆ “พี่พงศ์คะ” เธอเดินกลับออกมายันห้องรับแขกอีกครั้งแต่ก็ไม่พบใครเช่นเดิม “ไปไหนกันหมดนะ” สิรินธิรากอดอกมองออกไปนอนกตัวบ้านแต่ก็ไม่พบใคร หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งบริเวณโซฟาผ้าฝ้ายลายสก็อตสีอ่อน สายตาของเธอเห็นสุมดจดบันทึกของยศพงศ์ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกเบื้องหน้าเข้าโดยบังเอิญจึงถือวิสาสะหยิบขึ้นมาเปิดดู เธอไล่กระดาษเปิดไปทีละหน้าจนถึงเวลาในช่วงปัจจุบัน หญิงสาวมองด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหวัง “ฝากจัดการด้วยนะครับ พี่พงศ์” เสียงทุ้มของยศพงศ์ดังเข้ามาในบ้าน สิรินธิราตกใจหน้าซีตเผือด เธอรีบวางสมุดบันทึกเล่มเดิมนั้นลงที่เดิมก่อนจะรีบลุกเดินเข้าไปในห้องครัวทันที “อ้าว พี่มาลีเข้ามาในครัวตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” “มาพร้อมพี่พงศ์กับคุณโยนั่นหละค่ะ” มาลีระบายยิ้มตอบในขณะที่มือของเธอกำลังหั่นผักคะน้าอยู่ “มีอะไรให้ซินช่วยไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณหนูซินไปนั่งรอด้านนอกดีกว่า” มาลีเอ่ยตอบ “ให้ซินช่วยดีกว่าค่ะ อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำบางทีก็เบื่อ” “คุณหนูซินมีอะไรหรือเปล่าคะ วันนี้ดูอารมณ์ดีจัง” แม่บ้านคนเดิมหันมองใบหน้านวลของเจ้านายผู้หญิงด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “นั่นสิครับ ตอนนี้คุณหนูของพี่มาลีทำไมดูอารมณ์ดีจัง” ยศพงศ์เดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมพงศ์ สิรินธิราเปลี่ยนรูปหน้าจากยิ้มแย้มเป็นบึ้งตึง หล่อนหันมองเข้าด้วยแววตาโกรธแค้นชิงชัง เธอหมุนตัวเตรียมเดินออกไปด้านนอก “จะไปไหน” ชายหนุ่มเจ้าของบ้านรั้งข้อแขนของหญิงสาวเอาไว้ “พอเจอหน้าผัวก็เดินหลบเลยหรือไง” ยศพงศ์หันไปหาหญิงสาว เปรี๊ยะ!! สิรินธิราประทับรอยมือลงบนใบหน้าคมของเขาทันที “หยาบคาย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยแววตาขุ่นเคือง สิ้นเสียงของหญิงสาว เรียวปากหนาของยศพงศ์ก็ประกบริมฝีปากเอิบอิ่มของเขาลงประทับกับริมฝีปากสีอมชมพูของเธอทันที “อุ๊ย!!” พงศ์และมาลีตกใจกับภาพที่ทั้งคู่ได้เห็นอยู่เบื้องหน้า ทั้งสองยืนตาค้างด้วยความตกตะลึง สิรินธิรารีบผลักร่างหน้าของยศพงศ์ออกอย่างแรงก่อนจะระบายมือฟาดลงไปที่แก้มด้านซ้ายของเขาอีกครั้ง เปรี๊ยะ!!   “ฉันเกลียดนาย” หญิงสาวจ้องมองเขาด้วยแววตาชิงชัง สองหนุ่มสาวยืนประสานสายตากันนิ่ง ทั้งคู่ต่างกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ยศพงศ์ทั้งรักทั้งน้อยใจที่หญิงสาวเบื้องหน้าไม่เคยเห็นความดีและไม่ชายตาแลหรือเปิดโอกาสเขาให้ได้เข้าไปในหัวใจของหล่อนแม้แต่น้อย พงศ์รีบจูงมือภรรยาของเขาเดินเลี่ยงออกไปจากห้องครัวทันทีเพื่อเปิดโอกาสให้นายทั้งสองได้ตกลงกันเพียงลำพัง “ไปไหนพี่พงศ์” มาลีเอ่ยถามเสียงเอื่อยในขณะที่กำลังเดินผ่านเจ้านายทั้งสองออกมาด้านนอก “เฮ้อ!!” พงศ์ส่ายหน้าเอือมระอากับความสอดรู้ผสมปนกับความซื้อจนใกล้จะบื้อของภรรยาตน แม้พงศ์และมาลีจะเดินออกไปจากห้องครัวนานแล้ว แต่คู่ของยศพงศ์และสิรินธิรากลับยังคงยืนจ้องหน้ากันนิ่งไม่มีใครยอมลดละสายตาแม้แต่น้อย เปรี๊ยะ!! สิรินธิราประทับรอยมือน้อยลงบนใบหน้าเข้มของยศพงศ์อีกครั้งจนใบหน้าของเขาหันไปอีกทาง “นี่ซินตบโยทำไมอีก” ชายหนุ่มหันกลับมามองหญิงสาวเบื้องหน้าพร้อมกับลูบมือลงบนใบหน้าคมของเขาเองเบาๆ “โรคจิตหรือเปล่า ชอบความรุนแรงหรือไง” ยศพงศ์ส่ายหน้าหมุนตัวเดินออกไป “โย!!” สิรินธิราหน้างอเอ่ยเรียกเขาเสียงดัง “เรียกทำไมอีก” ชายหนุ่มหันกลับมามองเธออีกครั้ง สิรินธิราไม่เอ่ยสิ่งใดเธอยืนกำหมัดแน่ทั้งสองข้าง หญิงสาวกัดฟันและริมฝีปากล่างด้วยความโกรธ “เฮ้อ มีเมียโรคจิตชอบความรุนแรงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไอ้โย” ยศพงศ์ยียวนแกล้งเอ่ยขึ้นเสียงดังเพื่อให้หญิงสาวที่ยังอยู่โกรธอยู่ในห้องครัวได้ยิน ในขณะที่ตัวเขาเองเดินออกไปยังบริเวณห้องรับแขก แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 16:12:06 จากคุณ : DorAZeE เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 15:53:15

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3 ตอนที่ 3 กรุงเทพมหานครฯ วิไลลักษมีสวมชุดกระโปรงสีขาวมีระบายตรงชายสีเขียวอ่อน เสื้อกล้ามสีเหลืองสด คลุมทับอีกชั้นด้วยเสื้อมีปกสีขาว สวมแว่นตาใหญ่สีดำ เธอเดินควงคู่กับแวววาว ผู้จัดการส่วนตัวที่ใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาดไม่แพ้กัน ทั้งคู่เดินอยู่ภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เป็นที่จับตาของประชาชนและนักข่าวปาปารัชซี่ที่ตามกดชัตเตอร์กันมือระวิง “วิว ไม่เข้าใจเลยนะคะ ทำไมนักข่าวพวกนี้ต้องตามถ่ายภาพวิวไม่เว้นนาทีเลย” หญิงสาวชักสีหน้าหันมาเอ่ยกับผู้จัดการส่วนตัวของเธอ “ใจเย็นๆสิคะน้องวิว อย่าเอะอะเสียงดัง เดี๋ยวจะเสียภาพลักษณ์” แวววาวห้ามปราม “แต่วิวก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้างนี่คะ” หญิงสาวหยุดเดิน เธอหันมองผู้จัดการส่วนตัวด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะเอ่ยประชด “ไม่อยากให้มีใครตามประกบตลอดแบบนี้” “โอ๊ย! คงไม่ได้หรอกค่ะ” แวววาวจับมือของหญิงสาวข้างกายก่อนจะลากพาเธอเดินต่อ “ถ้าพี่แวววาวไม่ประกบไว้แบบนี้ ก็คงได้เป็นข่าวขึ้นคอนโดฯนักร้องหนุ่มน่ะสิคะ” “ก็ไม่ดีเหรอคะ วิวจะได้ดังสมใจพี่แวววาวสักที” หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่แฝงเจตนาที่ต้องการให้คนข้างกายได้ยิน “ถ้าน้องวิวดังขึ้นมา พี่ก็ดีใจด้วย” แวววาวหยุดยืนนิ่งจ้องมองดาราสาวข้างกาย “แต่พี่กลัวว่าไอ้ข่าวคาวๆมันจะทำให้เธอดับเสียก่อนจะดังน่ะสิ วิไลลักษมี” ผู้จัดการสาวประเภทสองเดินต่อไปเบื้องหน้าตามทางเดินของห้าง “เดี๋ยวค่ะ พี่แวววาว” หญิงสาวเปล่งเสียงเรียก “หยุดก่อนค่ะ” เธอหยุดนิ่งบ้าง “พี่แวววาวยังไม่ได้บอกวิวเลยนะคะ ว่าวันนี้จะพาวิวไปไหน” หญิงสาวจ้องมองผู้จัดการของเธอ แววตาสงสัยเต็มไปด้วยคำถาม “เอาน่า รับรองว่าเธอจะต้องขอบใจพี่” แวววาวเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะพาหญิงสาวข้างกายเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นบน นภนต์นั่งอยู่ในร้านกาแฟภายในห้างสรรพสินค้า เขาสวมกางเกงยีนต์สีน้ำตาเข้ม เสื้อยืดคอวีสีน้ำตาลอ่อน เข็มขัดสีขาว ที่ข้อมือมีนาฬิกายี่ห้อดัง ชายหนุ่มสวมแว่นตาดำไว้เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของคนแถวนั้นมากนัก “พี่เน!!” วิไลลักษมีวิ่งตรงเข้ามานั่งข้างกายของนภนต์ทันทีเมื่อเธอและแวววาวมาถึงที่ร้าน “วิว!!” ชายหนุ่มแปลกใจที่ได้พบหล่อนที่นี่ “เอ่อ..มาซื้อของเหรอ” ชายหนุ่มระบายยิ้มบางๆเอ่ยถาม “คะ คือ..คือว่า วิว..” หญิงสาวอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าควรจะตอบเช่นไร แวววาวเห็นท่าทางของวิไลลักษมีที่ดูว่าจะเอาตัวไม่รอรจึงเดินเข้ามาหาบุคคลในร้านทั้งสองทันที “สวัสดีค่ะคุณแน” “สวัสดีครับ พี่แวววาว” ชายหนุ่มยกมือไหว้ เอ่ยทักทาย “แหม...ดีใจจังเลยค่ะ ที่ศิลปินดังยังจำกันได้” แวววาวระบายยิ้มให้ชายเบื้องหน้า “เชิญนั่งก่อนสิครับ” ชายที่นั่งอยู่แต่เดิมเอ่ยขึ้น แวววาวไม่รอช้าหย่อนกายนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับนภนต์และวิไลลักษมีทันทีพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ทำให้เห็นฟันจนครบทั้ง 32 ซี่ “พอดีวันนี้พี่พาน้องวิวไปฟิตติ้งงานมาค่ะ พอเสร็จแล้วก็เลยมาเดินเล่นกัน” “ครับ” นภนต์เอ่ยเพียงสั้นๆ “พี่กำลังจะพาน้องวิวไปเลือกชุดสำหรับใส่ไปงานวันเกิดบริษัทเมจิค สตาร์ อาทิตย์หน้าอยู่พอดี” แวววาวส่งสายตาให้วิไลลักษมีเป็นที่รู้กัน “เอ่อ...พี่เนก็ต้องไปงานนี้เหมือนกันใช่ไหมคะ” ดาราสาวเอ่ยถามชายหนุ่มข้างกายที่เธอเกาะแขนคล้องเขาเอาไว้ “ครับ” นภนต์หันระบายยิ้มให้เธอ “พี่เนคะ” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาเสมือนเธอกำลังต้องการเอ่ยบางสิ่ง แต่กลับถูกปลายเท้าของผู้จัดการส่วนตัวกดเท้าเธอไว้เหมือนไม่ต้องการให้หญิงสาวเอ่ยบางอย่างขึ้นมา “ฮัลโหลๆ” แวววาวแกล้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดพูด ทั้งที่ความจริงแล้วไม่มีใครโทรศัพท์เข้ามา “ต้องเดี๋ยวนี้เลยเหรอ” หล่อนทำเสียงตกใจ “ก็ได้ๆ จะไปเดี๋ยวนี้” แวววาวเก็บโทรศัพท์มือถือเครื่องน้อยลงในกระเป๋าสีสด ก่อนจะหันกลับมารายยิ้มหนุ่มนักร้องหนุ่มและดาราสาวในสังกัด “มีอะไรหรือเปล่าคะ” วิไลลักษมีแสร้งเอ่ยถาม “พอดีพี่มีธุระด่วน เรารีบกลับกันเถอะค่ะน้องวิว” แวววาวกระพริบตาส่งสัญญาณให้ดาราสาว เพื่อเป็นการบอกว่านี่คือโอกาสที่หล่อนเปิดให้เธอได้อยู่กับนภนต์เพียงลำพัง “เอ่อ..แต่ว่าวิวยังไม่ได้ชุดเลยนะคะ แล้วงานก็จัดอาทิตย์หน้าแล้วด้วย อาทิตย์นี้วิวงานเยอะมากถ้าไม่ซื้อวันนี้ก็ไม่มีวันไหนว่างแล้วนะคะ พี่แวววาว” ดาราสาวทำหน้าเศร้า “ทำยังไงดีหละ” แวววาวลุกขึ้นยืน เธอชายตามองนภนต์แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แยแสบุคคลทั้งสองแม้แต่น้อย “เอาเป็นว่า วิวก็ไปเดินซื้อเองก่อนแล้วกัน เย็นๆเจอกันที่บ้านะคะ” แวววาวหมุนตัวเดินออกไปจากร้านทันที เพื่อเปิดโอกาสให้ดาราสาวในสังกัดของเธอได้ใช้โอกาสนี้อยู่เพียงลำพังกับนภนต์นักร้องดัง “พี่เนคะ ดูพี่แวววาวสิคะ ทิ้งวิวสะแล้ว” หญิงสาวหน้างอส่งเสียงอ้อนชายข้างกาย “พี่เนไปเป็นเพื่อนวิวเลือกชุดสวยๆสำหรับใส่ไปงานหน่อยนะคะ” “เอ่อ..แต่ว่า พี่กำลังรอ..” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นได้เพียงเท่านั้น เสียงจากใครอีกคนก็ดังขัดขึ้นมาทันที “รอนานไหม เน” วิไลลักษมีและนภนต์เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทันที หญิงสาวหน้างอไม่พอใจ แต่นภนต์ระบายยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ “อ้าว น้องวิวก็อยู่ด้วยเหรอ” ภูทัศน์ใส่เสื้อลายทางสีดำผ้ามันวาวปรายตามองดาราสาว “สวัสดีค่ะ พี่ภูทัศน์” เธอยกมือไหว้ด้วยท่าทางไม่เต็มใจนัก “กองไว้ตรงนั้นหละย๊ะ” ภูทัศน์กัดฟันเอ่ยขึ้นเบาๆ “อะไรนะคะ” หญิงสาวได้ยินเข้าพอดีจึงเอ่ยถาม หน้างอ ชายหนุ่มผู้จัดการแสร้งระบายยิ้มเอ่ยตอบ “ไหว้พระเถอะจ้ะ” “ไปเถอะเน สายแล้ว” ภูทัศน์พนักหน้าเรียกให้ศิลปินหนุ่มในความดูแลของเขารีบออกจากร้าน เพราะสายตาของภูทัศน์บังเอิญเห็นว่ามีช่างภาพปาปารัชซี่กำลังกดชัตเตอร์เก็บภาพของนภนต์กับวิไลลักษมีอยู่ นภนต์ลุกขึ้นยืน เตรียมเดินออกไปจากร้านพร้อมผู้จัดการส่วนตัวของเขา ชายหนุ่มไม่ใส่ใจวิไลลักษมีเลยแม้แต่น้อย “พี่เนคะ พี่เน!!” ดาราสาวรีบวิ่งตามไปดักขวางหน้านภนต์และภูทัศน์เอาไว้ “แล้วเรื่องชุดของวิวหละคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม “ชุด” ภูทัศน์ทำหน้างง หันมาเอ่ยถามนภนต์ “ชุดอะไร?” “...” นภนต์ไม่เอ่ยตอบ เขาได้แต่เพียงส่ายหน้าให้ภูทัศน์ด้วยความเอือมระอากับลูกตื้อของวิไลลักษมี “ก็ชุดใส่ไปงานเมจิค สตาร์ไงหละคะ” ดาราสาวเอ่ยตอบ “ทำไมต้องหาชุด ก็เนต้องใส่ชุดที่จะขึ้นโชว์ร้องเพลงในอัลบั้มอยู่แล้วนี่” ภูทัศน์ขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น “ชุดของวิวค่ะ” หญิงสาวในชุดสีสดเอ่ยไขความกระจ่างให้ชายเบื้องหน้า นภนต์มองสบตาภูทัศน์ เขาถอนหายใจด้วยความเอือมระอา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบหญิงสาวที่ยืนขวางอยู่ออกไปจากร้านทันที “พี่เนคะ” วิไลลักษมีเตรียมหมุนตัวเดินตามชายหนุ่ม “เดี๋ยว!!” ภูทัศน์คว้าข้อแขนน้อยของหล่อนเอาไว้เสียก่อน “อะไรคะ พี่ภูทัศน์ วิวกำลังรีบอยู่นะคะ” วิไลลักษมีหันมาหาภูทัศน์พร้อมหน้าตาไม่พอใจ “นั่นมันก็เรื่องของหล่อน” ภูทัศน์เชิดหน้าไม่สนใจ “ก็ปล่อยสิคะ” หญิงสาวก้มมองข้อมือของเธอที่ถือภูทัศน์จับเอาไว้แน่น “ปล่อยสิคะพี่ภูทัศน์ วิวจะรีบไปตามพี่เนค่ะ” “นั่นมันเด็กในการดูแลของฉัน และฉันก็ไม่อนุญาตให้เธอตามด้วย” ภูทัศน์ไม่ยอมปล่อย “แต่นี่มันเรื่องส่วนตัวของวิวกับพี่เนนะคะ พี่ภูทัศน์ไม่เกี่ยว” วิไลลักษมีพยายามสะบัดข้อมือ แต่ก็ไม่หลุดจากมือหนาของภูทัศน์เสียที “นี่หล่อนช่วยอยู่นิ่งๆสักครึ่งนาที แล้วมองผ่านกระจกทางข้างหลังฉันไปสักนิดได้ไหม” ภูทัศน์จ้องหน้าดาราสาว แววตาจริงจัง วิไลลักษมีหยุดนิ่ง ยอมทำตามที่ภูทัศน์เอ่ยขึ้นแต่โดยดี ภาพที่เธอได้เห็นคือ ปาปารัชซี่คนเดิมที่ตามเก็บภาพเธอทั้งวันกำลังแอบถ่ายภาพของเธอกับภูทัศน์อยู่ “ถ้าไม่อยากเป็นข่าวฉาว ว่าตามจีบนักร้องหนุ่มแต่โดนเขาสะบัดรักเดินหนีจนต้องอับอายไปทั่วประเทศ ก็เลิกตามตื้อนภนต์ได้แล้ว” ภูทัศน์ปล่อยมือของหญิงสาว ก่อนจะเบี่ยงตัวเดินออกไปจากร้านด้วยรอยยิ้มสะใจ วิไลลักษมีกำมือแน่น ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธแค้น เธอไม่เคยถูกใครปฏิเสธและเธอรู้สึกเสียหน้ามากที่ภูทัศน์และนภนต์ทำให้เธอเป็นเหมือนตัวตลก “คอยดูนะ วิวจะทำให้พี่เนมารักวิวให้ได้” สิ้นสุดความคิด ดาราสาวรีบหมุนตัวเดินออกไปจากร้านทันทีเพราะเวลานี้สายตาของบุคคลหลายคู่ต่างจับจ้องมองเธอเป็นตาเดียว หลังออกมาจากร้านกาแฟดาราสาวสวยรีบเดินตรงไปที่ร้านขายเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปงานเลี้ยงทันที ด้วยใบหน้าบึ้งตึงเนื่องจากยังอยู่ในอาการไม่พอใจที่ถูกนภนต์ปฏิเสธ “น้องวิว ทำไมมาคนเดียวหละคะ” แวววาวที่ยืนรออยู่ในร้าน ชะเง้อมองหานภนต์ “พี่เนไปไหนทำไมไม่มาด้วยกัน” “พอเลยค่ะ พี่แวววาว” ดาราสาวยกมือขึ้นห้ามไม่ให้ผู้จัดการของเธอเอ่ยต่อ “อะไรกันคะ น้องวิว” แวววาวเดินตรงเข้าโอบแขนของหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะพาร่างบางของวิไลลักษมีเข้ามาเลือกชุดสวยในร้าน “มันผิดแผนตรงไหนเหรอคะน้องวิว ทำไมถึงได้เดินหน้างอมาแบบนี้” “ก็พี่ภูทัศน์สิคะ ไม่รู้ว่ามาได้ยังไง” ดาราสาวหย่อนกายนั่งลงบนโซฟาสีแดงสดในร้านนั้น พร้อมกับสวมรองเท้าที่พนักงานนำมาให้ลอง “ไอ้ภูทัศน์ มันกล้าเข้ามาขัดขวางแผนฉันอีกแล้วเหรอ” แวววาวกอดอก หน้าตาไม่พอใจ “น้องวิวขา ใจเย็นๆนะคะ” แวววาวตรงเข้านั่งข้างกายดาราสาว จับมือเด็กในสังกัดปลอบโยน “ยังไงพี่ก็ให้ปาปารัชซี่เก็บภาพของน้องวิวกับนายนภนต์เอาไว้เรียบร้อยแล้วหละค่ะ พรุ่งนี้รอดูข่าวกุ๊กกิ๊กกอซซิปได้เลย” “แต่วิวกลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้นนี่คะ” วิไลลักษมีสีหน้าเป็นกังวล เธอเดินออกไปยังราวเสื้อผ้าสีสด เลือกหาชุดสวย “ทำไมหละคะ” แวววาวเดินตามไปใกล้ “ก็พี่ภูทัศน์ เขาขู่ว่าจะลงข่าวดาราสาวหน้าใหม่ไล่ตามจีบนักร้องดังแต่โดนเขาปฏิเสธ” วิไลลักษมีกำมือแน่นนึกแค้นกับคำพูดของภูทัศน์ แวววาวชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นทันทีเมื่อดาราสาวในสังกัดเอ่ยบอกว่าภูทัศน์เข้ามาพาตัวนภนต์ไป ทั้งที่ความจริงแล้วผู้จัดการสาวประเภทสองอุตส่าห์วางแผนนัดหมายให้ปาปารัชซี่เดินตามวิไลลักษมีทั้งวันเพื่อเก็บภาพของเธอคู่กับนักร้องหนุ่ม แต่เมื่อผิดแผนหล่อนจึงรู้สึกเจ็บใจไม่ต่างไปจากดาราสาวในสังกัดแม้แต่น้อย นภนต์กลับมาถึงคอนโดฯ ก็เดินหน้าเศร้าเข้ามานั่งที่โซฟายาวตัวที่เขาเคยนั่งเล่นกับสิรินธิราเมื่อคราวที่หญิงสาวยังอยู่ร่วมห้องกับเขา ชายหนุ่มเบนสายตาหันมองผนังห้องที่มีรูปของเขาถ่ายคู่กับคนรักแขวนอยู่ “เป็นอะไรไปอีก นภนต์” ผู้จัดการหนุ่มรักชายเดินตรงเข้ามานั่งข้างเจ้าของห้อง “เปล่าครับ” ชายหนุ่มระบายยิ้มบางๆแต่สายตาของเขายังจับจ้องอยู่ที่รูปถ่าย ภูทัศน์เดินไปใกล้รูปนั้น เขาจ้องมองอย่างเหนื่อยใจ “คิดถึงแฟนหละสิ” “ถ้าแฟนพี่หายไป พี่คงจะเข้าใจผมมากกว่านี้” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน โดยไม่ได้หยิบกระเป๋าส่วนตัวเข้าไปด้วย เสียงเพลงเรียกเข้าซึ่งเป็นเสียงร้องของนภนต์ดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเขาเอง ภูทัศน์เอ่ยเรียกให้เจ้าของเครื่องออกมารับ แต่เมื่อนภนต์อนุญาตให้ผู้จัดการรับสายได้ ผู้จัดการหนุ่มจึงกดรับสายเสียเอง ภูทัศน์มองเบอร์ที่โทร.เข้า เมื่อเห็นว่าไม่คุ้นตาและไม่ได้บันทึกชื่อเอาไว้เขาจึงเก็กเสียงหล่อเมื่อรับสาย “สวัสดีครับ” เมื่อเขาได้ยินเสียงจากปลายสายก็ตกใจจนเปลี่ยนเป็นเสียงแบบเดิมที่เคยทันที ภูทัศน์สนทนาโทรศัพท์กับบุคคลปลายสายอยู่เพียงครู่ก็กดปิดและวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะกระจกตัวเล็ก ข้างๆกับกระเป๋าของชายหนุ่ม “หวังว่าคงจะยิ้มได้ในเร็ววันนะ นภนต์” ผู้จัดการเอ่ยขึ้นเบาๆ เขามองประตูห้องที่นภนต์เข้าไป “พี่กลับก่อนนะ เน” ภูทัศน์เปล่งเสียงตะโกนเข้าไปทางประตูห้องนอนของนักร้องหนุ่ม ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวออกไปจากห้องพักของชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มบางๆที่ประดับไว้บนใบหน้าหล่อคมของเขา แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 16:12:27 จากคุณ : DorAZeE เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 15:56:34

ความคิดเห็นที่ 3 อืม .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 00:11:09

ความคิดเห็นที่ 4 ตกลงยศพงศ์เป็นพระเอกหรือเปล่านะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 14:23:35