ความคิดเห็นที่ 1   จุดเปลี่ยน ... การวิ่งตามสาวเมื่อวานทำกฤตินเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์กาย หากความจำช่วงนั้นหายไป เขาคงนึกว่าตัวเองไปถูกรุมอัดมาแหงๆ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะปล่อยให้ร่างกายอ่อนแอถึงเพียงนี้ ไม่เหลือลายของนักกีฬาเก่าสักนิด เมื่อก่อนเขาชอบเล่นกีฬามาก ทั้งฟุตบอล วอลเลย์บอล แบดมินตัน หากจะบอกว่าเขาเกิดมาเพื่อเล่นกีฬาก็ว่าได้ แต่ตอนนี้บอกไปคงไม่มีใครเชื่อ ปล่อยไปอย่างนี้คงไม่ได้การ! คิดได้ดังนั้น เขารีบลุกไปดึงหนังสือเกี่ยวกับการออกกำลังกายออกมาจากชั้นหนังสือ ปัดหยากไย่กับฝุ่นที่ปล่อยให้เกรอะกรังออก โรคภูมิแพ้ที่เป็นเสมือนเพื่อนสนิทแต่เยาว์วัยเอ่ยทักทาย น้ำมูกเริ่มไหลย้อย แต่เขาไม่สนใจ หันไปหยิบกระดาษทิชชูมาซับ สายตาจับจ้องอยู่ที่สารบัญของหนังสือ ก่อนจะรีบเปิดไปหน้าที่หมายตา ประโยชน์ของการออกกำลังกาย ทำให้สุขภาพแข็งแรง ลดความเครียด ช่วยให้ความดันเป็นปกติ ทำให้การไหลเวียนของโลหิตดีขึ้น เลือดไปเลี้ยงสมองได้มากขึ้น ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานของสมอง หัวใจและปอดแข็งแรง ทำให้หลับสนิทและหลับนาน ระบบการย่อยและระบบขับถ่ายดีขึ้น สมรรถภาพทางเพศดีขึ้น รูปร่างสมส่วนสวยงาม ชะลอความชรา ประโยชน์ของการออกกำลังกายมีหลายข้อ แต่ข้อที่ทำให้เขาเกิดแรงฮึด สายตาเปล่งประกาย ต่อมจินตนาการบรรเจิดเถิดเทิงคือสามข้อสุดท้าย ยิ่งเหลือบเห็นโฆษณาเครื่องดื่มเกลือแร่ในโทรทัศน์ “การออกกำลังกายทำให้คุณดูดี” ประโยคนี้ล่ะกระตุ้นต่อมความมุ่งมั่นสุดๆ กฤตินเสียบหนังสือกลับเข้าที่เดิม ก้าวฉับๆ ไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอน มุดเข้าไปรื้อชุดกีฬาที่ไม่เคยเหลียวแลนานแสนนานออกมาลองสวม กลิ่นอับที่โชยมาแตะจมูกบ่งบอกถึงระยะเวลาของการหมกได้เป็นอย่างดี แต่เขาไม่ได้ใส่ใจในจุดนั้น กลับรู้สึกดีใจที่ยังใส่ได้ แม้จะคับไปสักนิดก็ตาม สมัยนี้เขาใส่กันรัดๆ แบบนี้แหละ เขาคิดปลอบตัวเอง จากนั้น เขามุดอีกรอบ แต่คราวนี้มุดเข้าไปในห้องใต้บันได ค่อยๆ แซะ “แร็กเก็ต” คู่ชีพออกมาจากซอก สายตาของเขาเปล่งประกายแช่มชื่น รู้สึกอบอุ่นเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า แม้จะละเลยมากว่าสิบปี แต่เจ้าเพื่อนรักของเขาก็อยู่ในสภาพที่ยังใช้ได้ ลองเอานิ้วกรีดเอ็นดู ยังไม่พอไหว แม้ผ้าพันด้ามจะย้วยไปสักนิด แต่ถ้าจับด้ามให้แน่นซักหน่อย ก็น่าจะพอไหวเช่นกัน แก้ขัดไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยเอาไปขึ้นเอ็นกับเปลี่ยนผ้าพันด้ามใหม่ กฤตินเคยเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัยมาก่อน สมัยนั้น ไม่ว่าไปแข่งที่ไหน จะมีแฟนคลับตามไปกรี๊ดลั่นสนั่นคอร์ด คอยเอาอกเอาใจสารพัด ประหนึ่งเขาเป็นดาราชื่อดังก็ไม่ปาน หวนนึกถึงวันคืนเก่าๆ แล้วรู้สึกมีความสุข ขณะกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับเรื่องราวในอดีต สายตาดันเหลือบไปเห็นเงาทะมึนในกระจกติดผนัง ภาพพุงพลุ้ยๆ ดันชายเสื้อแทบปลิ้นแยงอยู่เต็มสองตา คล้ายมีใครเอาเข็มร้อยเล่มพันเล่มปาเข้าใส่ อยากเลาะเจ้ากระจกบานนั้นทิ้งเหลือเกิน เขาจ้องเขม็ง แสยะยิ้ม ชี้นิ้วพุ่งเข้าใส่เงาในกระจก เอ่ยน้ำเสียงเย็นชา   “จากนี้นายกับเราขาดกัน!” กฤตินก้าวด้วยความมุ่งมั่นเข้าไปในสนามแบดมินตัน เหลียวซ้ายแลขวา มองหาป้ายประชาสัมพันธ์ เขาคิดว่าในนั้นต้องมีรายชื่อชมรมรวมถึงวันเวลาในการนัดหมาย ซึ่งปกติจะมีอยู่แทบทุกสนาม เรื่องฝีไม้ลายมือไม่เป็นปัญหา แม้จะร้างลาไปนาน แต่มั่นใจว่าฝีมือระดับตัวเองเล่นได้กับทุกชมรมอยู่แล้ว เป็นไปตามคาด สนามแห่งนี้มีชมรมอยู่ ๔ – ๕ ชมรม เขาเลือกเอาวันเวลาที่คิดว่าตัวเองจะมาเล่นได้สะดวก จันทร์ พุธ ศุกร์ เวลา ๑๘.๐๐ – ๒๑.๐๐ น. หลังสมัครสมาชิกเสร็จ เจ้าหน้าที่ชมรมบอกให้เขาลงไปยืดเส้นยืดสายได้เลย นาทีสองนาทีแรกยังฝืดๆ ตึงๆ อยู่บ้าง แต่หลังจากนั้นรู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้น ท่วงท่าลีลาในการตีถูกรื้อฟื้น ทั้ง “แบ๊คแฮนด์ โฟร์แฮนด์” ลื่นไหลไม่สะดุด เมื่อกฤตินกับเพื่อนนักกีฬาอีกสามคนที่กำลังอบอุ่นร่างกายอยู่ในสนามพร้อม การเล่นแบดมินตันครั้งแรกในรอบสิบปีของเขาจึงเริ่มขึ้น ทั้ง ๒ ฝ่ายผลัดกันรุกผลัดกันรับเป็นที่สนุกสนาน จังหวะหนึ่ง ฝ่ายตรงข้ามงัดลูกโด่งมาไม่ถึงครึ่งคอร์ด กฤตินเห็นได้ทีกระโดดขึ้นไปสูงลิ่วหมายตบให้สนั่น มีแรงเท่าไหร่ใส่ไม่ยั้ง เสียงเอ็นกระทบลูกขนไก่ดัง ปัง! สิ้นเสียง ผ้าพันด้ามติดอยู่กับมือ แต่แร็กเก็ตอันตรธาน ไม่รู้ลูกขนไก่ตามแร็กเก็ต หรือแร็กเก็ตตามลูกขนไก่ แต่ทั้งสองสิ่งลอยละลิ่วพุ่งตรงไปสู่เป้าหมายอย่างแม่นยำ คู่ต่อสู้กระโดดหนีกันคนละทิศละทาง กฤตินใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม หลับตาปี๋   เจ้าเพื่อนรักทำหน้าแตกยับเยิน ผู้คนรอบสนามเงียบกริบ กฤตินยกมือไหว้ประหลกๆ กลั้นใจวิ่งข้ามไปเก็บหลักฐาน กำลังจะจะขอตัวกลับ แต่เสียงหวานหูดังขึ้นเสียก่อน “เอาอันนี้เล่นไปก่อนสิคะ” กฤตินหันไปตามเสียง โอ๊ย! เขาร้องลั่นอยู่ในใจ โดนสุดๆ หน้าใสแจ๋ว แต่เสียดาย มีเวลาพิจารณาไม่นาน เพราะคู่ต่อสู้ยืนยิ้มแหยงๆ คอยอยู่ เขาจึงรีบโปรยยิ้มแบบที่ซ้อมหน้ากระจกทุกเช้า ก่อนกระชับแร็กเก็ตไว้ในมือ “ขอบคุณมากครับ” สาวหน้าใสพยักพเยิด ยิ้มสดใส กฤตินไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร ร่างกายเล่นแบดมินตัน แต่สมองกลับครุ่นคิดไปว่า ทำอย่างไรถึงจะตีสนิทกับเจ้าของแร็กเก็ตได้ และแล้วความคิดหนึ่งก็แทรกเข้ามา เขายิ้มกริ่ม... กฤตินพยายามตีลูกให้โดนขอบแร็กเก็ต หวังว่าความคมของขนไก่จะช่วยตัดสายเอ็นให้ขาด เมื่อได้ยินเสียง เปรี๊ย! เขาแอบสะใจอยู่เงียบๆ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เอ็นขาดตามคาด เขาแสร้งเดินหน้าแหยเข้าไปหาเจ้าของแร็กเก็ต เธอหัวเราะร่วน ไม่ได้ว่าอะไร หยิบอันใหม่ส่งให้ กฤตินยิ้มกริ่ม ยื่นแร็กเก็ตอันเดิมส่งให้ “ฝากไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเอาไปขึ้นเอ็นให้” เจ้าของผู้ใจดีพยักหน้ารับทราบ การแข่งขันจบลง ชัยชนะตกเป็นของกฤติน ตอนแรกตั้งใจจะกลับเลย แต่สาวหน้าใสยังเล่นอยู่ เขาเลยต้องนั่งดูไปพลางๆ ฝีมือเธอใช้ได้ทีเดียว แม้จะตัวเล็ก แต่อาศัยความคล่องตัวกับความเฉลียวฉลาดในการวางลูก จึงเล่นกับผู้ชายได้สบาย เมื่อจบการแข่งขัน คู่ของเธอเป็นฝ่ายชนะเช่นกัน “ผมเอาไม้ไปขึ้นเอ็นให้นะครับ เดี๋ยวคราวหน้าเอามาคืนให้” กฤตินเอ่ยขึ้น เมื่อเธอเดินกลับมา สาวหน้าใสพยักยิ้ม “ยึดไม้ของผมไว้เป็นประกันแล้วกันนะครับ” กฤตินเอ่ยพลางยื่นแร็กเก็ตของตนให้ เธอเหลือบดูแร็กเก็ตนั้นนิดนึง ก่อนส่ายหน้าดิก “ไม่เอาหรอก กลัวเอาไปเล่นแล้วหลุดไปปักหน้าผากคู่แข่ง” พูดจบเธอหัวเราะร่วน กฤตินยิ้มแหยๆ ก่อนหัวเราะแหะๆ “ถ้าอย่างนั้นเอาเบอร์ผมไว้แล้วกันนะครับ เผื่อติดขัดอย่างไรจะได้โทรคุยกัน” “ได้ค่ะ” “ของคุณเบอร์อะไรครับ เดี๋ยวผมยิงเข้าไป” เธอมองตา ยิ้มในหน้า กฤตินไม่รู้หรอกว่าเธอรู้ทันหรือเปล่า แต่แสร้งตีหน้าตายไว้ก่อน แอบถอนใจเมื่อเธอยอมบอกเบอร์ “ขออนุญาตเซฟเบอร์ของคุณไว้นะครับ” เขาบอกหลังกดส่งเบอร์เข้าไปหาเธอ “ได้ค่ะ” “ผมกฤตนะครับ คุณชื่อ?” กฤตินแอบลุ้นระทึก “เหมียวค่ะ” “ขอบคุณคุณเหมียวมากนะครับที่ให้ยืมไม้” กฤตินยิ้มหวานจ๋อย “วันพุธเจอกันนะครับ แต่ถ้ามีอะไรติดขัดผมจะโทรไปบอก” เหมียวพยักยิ้ม “วันพุธเจอกันค่ะ” จากคุณ : วรบรรณ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 17:33:32

ความคิดเห็นที่ 2   ลูบคม ... กฤติน ชวาลา เช่าอาคารที่ปลูกติดอยู่ห้างสรรพสินค้าย่านธนบุรีเปิดกิจการนวดแผนไทย ภายในร้านไม่ได้ตกแต่งหรูหราอะไรนัก เน้นความโปร่ง โล่ง สบายตา ปูพื้นด้วยพรมสีครีม มีเก้าอี้นวดฝ่าเท้าแปดตัว หุ้มด้วยหนังสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ ห้องนวดตัวกั้นให้ดูเป็นสัดเป็นส่วนด้วยม่านสีครีมห้าห้อง และกั้นอย่างมิดชิดเพื่อนวดน้ำมันอีกสองห้อง ด้านซ้ายของทางเข้าเป็นเคาน์เตอร์เก็บเงิน โดยปกติเขาจะนั่งประจำอยู่มุมนี้ ด้านขวาของทางเข้าเป็นชุดโซฟาหนังสีเดียวกับเก้าอี้นวดฝ่าเท้า เป็นที่สำหรับให้ลูกค้านั่งพักทั้งก่อนและหลังใช้บริการ ช่วงว่างระหว่างที่รอ ถ้าลูกค้าหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน กฤตินจะทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยๆ แต่ถ้าลูกค้านั่งเฉยๆ เขาจะพยายามชวนคุยเพื่อลดอาการเก้อเขิน ซึ่งมักจะเกิดขึ้นเป็นประจำกับลูกค้าใหม่ ส่วนลูกค้าเก่าที่คุ้นเคยกันอยู่แล้ว มักอาศัยช่วงเวลานี้หยอกเย้ากับเขาเสมอ สามีภรรยาคู่นี้เช่นกัน “วันนี้คุณกฤตไม่เป็นหมอเหรอค่ะ” ภรรยาถามขึ้น “ไม่อยากเป็นบ่อยหรอกครับ กลัวลูกค้าหนีหมด” กฤตินพูดกลั้วหัวเราะ “คุณกฤตถ่อมตัวเกินไป วันก่อนที่นวดให้ ผมยังติดใจอยู่เลย นี่ถ้าไม่เกรงใจอยากจะเรียกใช้บริการอีกสักรอบ” สามีเอ่ยแทรกขึ้น “โธ่... อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ถ้าต้องการเรียกได้เสมอ แต่ว่า...” กฤตินเหลือบมองไปทางพวกหมอนวดในร้าน ก่อนหันกลับมาทำทีเหมือนกระซิบ แต่ความดังของเสียงกลับตรงข้าม “ถ้าพวกหมอรวมหัวกันประท้วงพี่ต้องรับผิดชอบนะครับ” สิ้นเสียงของเขาทั้งหมอทั้งลูกค้าที่อยู่ในร้านหัวเราะกันลั่น กฤตินมีความสุขกับงานบริการ มนุษย์สัมพันธ์ของเขาเป็นเลิศ สร้างความสุขให้กับคนรอบข้างได้อย่างไม่จำกัด จึงไม่แปลกที่จะเห็นลูกค้าแวะเวียนมาเสมอ แม้ไม่ได้ใช้บริการก็ตาม ขนมนมเนยตรงมุมโซฟาไม่เคยขาด ก็ลูกค้าอีกนั่นแหละที่ติดไม้ติดมือมาฝากกันเป็นประจำ โดยเฉพาะเครื่องดื่มซองเล็กๆ ซึ่งถูกอัดแน่นอยู่ในโถจนฝาปิดไม่ได้ ที่นี่จึงกลายเป็นแหล่งพบปะสังสรรค์ไปโดยปริยาย เมื่อลูกค้าซา ... กฤตินให้ป้าบัวซึ่งเป็นผู้จัดการ ดูแลร้านแทน ป้าบัวเป็นหมอนวดชั้นครู แม้อายุกว่าหกสิบปีแล้ว แต่ร่างกายยังแข็งแรง ลูกค้าที่ชอบนวดหนักๆ มักเรียกใช้บริการป้าบัวอยู่เสมอ ซึ่งกฤตินก็ไม่ได้ว่าอะไร ถือว่าให้เป็นรายได้เสริม กฤตินเดินเตร็ดเตร่เข้าไปในห้างสรรพสินค้า เป้าหมายอยู่ที่แผนกอุปกรณ์กีฬา   ในมือถือแร็กเก็ต ๓ อัน อันที่จริงเขาตั้งใจจะใช้แค่อันเดียว แต่พอเมื่อวานเจอเจ้าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด เลยนึกแหยง เมื่อคืนจึงกลับไปรื้อในห้องเก็บของได้มาอีกหนึ่งอัน ส่วนอีกอันเป็นของสาวหน้าใส คิดถึงเธอแล้วรู้สึกกระชุ่มกระชวย ระหว่างที่คอยพนักงานขึ้นเอ็นกับพันด้ามให้ใหม่ เขาเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย ก่อนเข้าไปพักในร้านขายเครื่องดื่มเล็กๆ สมองครุ่นคิดถึงวิธีที่จะคุยกับสาวหน้าใส เบอร์โทรมี แต่ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรโทรไปหาเธอ คิดในใจว่า อายุปาเข้าไปจะ ๓๕ แล้ว ทำอะไรต้องมีชั้นเชิงหน่อย จะบุ่มบ่ามเหมือนสมัยวัยรุ่นคงไม่เหมาะ กฤตินไม่ต้องการให้มีความผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น เซลล์สมองจึงต้องทำงานอย่างหนัก และเพียงไม่นานเขาก็คิดหาเหตุผลได้ แม้รู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง ทว่าคำโบราณที่ว่า “ด้านได้ อายอด” ทำให้เขาสลัดความอายทิ้ง รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไล่ชื่อดูเบอร์ กดโทรออกทันที ป้องกันไม่ให้ตัวเองเกิดความลังเล แม้จะข่มความเก้อเขินไว้แล้ว แต่ระหว่างรอสายหัวใจกลับเต้นโครมคราม รู้สึกหวิวๆ ไร้เรี่ยวแรง เหมือนคนหิวโซ กฤตินพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ไม่อยากให้ปลายสายล่วงรู้ถึงความรู้สึกภายใน แต่อาจจะเกร็งไปหน่อย เมื่อมีผู้รับสายเลยหลับหูหลับตาพ่น “สวัสดีครับคุณเหมียว คือผมจะเอาไม้แบดฯ มาขึ้นเอ็น เมื่อวานลืมถามคุณเหมียวว่าใช้เอ็นยี่ห้อ...” “พี่กฤตหรือเปล่าครับ” เสียงปลายสายทำกฤตินหน้าม้าน “ใช่ครับ” เขารีบตอบรับ พยายามเก็บอาการ “นี่เบอร์ผมนะครับ ผมเป็นน้องพี่เหมียว พี่เหมียวฝากบอกว่าขึ้นเอ็นอะไรก็ได้” “อ๋อ ... ได้เลย เมื่อวานพี่ก็ลืมถาม กลัวขึ้นไปผิด เดี๋ยวเหมียวเขาตีไม่ได้” แม้กฤตจะตกใจที่เหมียวรู้เท่าทันความคิด แต่ก็อดปลาบปลื้มในความพลิ้วของตัวเองไม่ได้ “พี่เหมียวเขาตีได้หมดแหละครับ ขานั้นบ้าพลัง” เสียงปลายสายหัวเราะร่วน กฤตเลยพลอยผสมโรงตามไปด้วย เขาเห็นว่าน้องชายของเหมียวดูเป็นคนอารมณ์ดี เลยชวนคุย ถือเป็นการกลบเกลื่อนไปในตัว “น้องชื่ออะไรนะ” “เออ... ลืมบอกเลย ขอโทษครับ ผมชื่อแมน” “ไม่เป็นไรครับ แมนไม่ได้เล่นแบดฯ เหรอ” “เล่นครับ เมื่อวานก็ไป ยังเห็นลูกตบวงแตกของพี่เลย” สิ้นเสียงทั้งคู่หัวเราะกันร่วน แม้จะโดนแซว แต่กฤตินไม่รู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามเสียมารยาทแต่อย่างใด เหมือนเป็นการหยอกเย้ากันตามประสาคนอารมณ์ดีมากกว่า การได้คุยกันทำให้กฤตินรู้ว่า น้องชายเหมียวจบมาจากโรงเรียนนายร้อยสามพราน ตอนนี้ยศร้อยตำรวจเอก เขารู้สึกถูกชะตากับผู้กองแมนมาก แต่กับเหมียว คำเดียวสั้นๆ แค้น! แค้นที่ถูกเธอลูบคม เหมือนถูกเข็มร้อยเล่มพันเล่มซัดเข้าใส่ สะท้านไปถึงขั้วหัวใจ เหมียวต้องชดใช้การกระทำครั้งนี้ด้วยหัวใจของตัวเอง! เหมียวหัวร่องอหายเมื่อน้องชายโทรมารายงาน “ลูกไม้ตื้นๆ คิดจะเอามาใช้กับพี่เหรอ ยาก มือคนละชั้น” เหมียวเห็นได้ที เลยคุยทับบลัฟแหลก “พี่เหมียวคิดมากไปรึเปล่า พี่กฤตไม่เห็นมีอาการอะไรเลย ไม่คุยถึงพี่ด้วยซ้ำ” “นายจะไปรู้อะไร วันๆ เอาแต่จับผู้ร้าย อย่ามาเถียงพี่เรื่องสันดานผู้ชายน่า” “พี่คร้าบ ผมก็ผู้ชายนะคร้าบ พูดไรเกรงใจกันนิดนึง” ผู้กองแมนพูดเสียงยานคาง “ทำไม ผู้ชายแล้วเป็นไง นายเข้าข้างตานั่นเหรอ” “ไม่ได้เข้าข้าง แต่หมั่นไส้” ผู้กองหนุ่มพูดน้ำเสียงจริงจัง “เออ ... ลองมองไปข้างบนสิ” “มองทำไม” เหมียวสะบัดเสียง “เห็นคานมันควักมือเรียกหรือเปล่า” เสียงหัวเราะของผู้กองแมนดังลั่นมาในสาย “นายแมน!” เหมียวคำรามลั่น แต่ไม่มีเสียงโต้ตอบ น้องชายตัวดีวางสายไปเสียแล้ว อารมณ์ของสาวห้าวเดือดปุดๆ กดต่อสายใหม่ทันที แต่เสียงที่รับไม่ใช่เป้าหมายเสียแล้ว “ผู้กองมนัสไปเข้าห้องน้ำครับ” “ฝากบอกผู้กองมนัสด้วยนะ ระวังจะโดนยิงกรอกปาก” ฝากข้อความอาฆาตจบ เหมียวกดวางสาย แล้วนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายอารมณ์ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พนักงานสาวทั้ง ๔ คนที่นั่งอยู่ในสำนักงานใต้ถุนอพาร์ทเมนท์หรูหัวเราะกันคิกคัก ภาพที่พี่น้องคู่นี้โต้เถียงกันไม่ใช่สิ่งผิดปกติแต่อย่างใด พวกเธอเห็นจนชินตาเสียแล้ว เหมียวกับผู้กองแมนเป็นฝาแฝดกัน บิดาเป็นนายทหารระดับนายพลประจำกองทัพบก มารดาเสียชีวิตตั้งแต่ทั้งคู่ยังแบเบาะ บิดารักมารดาของทั้งคู่มาก จึงเฝ้าทะนุถนอมกล่อมเกลา ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดให้กับตัวแทนของความรักที่เหลืออยู่ ไม่ยอมมีภรรยาใหม่ แม้สาวแก่แม่ม่ายหลายรายจะมาทอดสะพานให้ก็ตาม สมัยที่เหมียวกับผู้กองแมนยังเล็ก ไม่ว่าบิดาจะไปไหนก็ตาม จะกระเตงเธอกับน้องชายไปด้วย เสมือนเป็นเงาตามตัวทีเดียว ทั้งซ้อมยิงปืน ซ้อมศิลปะป้องกันตัว ทั้งคู่จึงคลุกคลีอยู่กับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่ยังเล็ก สำหรับผู้กองแมนคงไม่แปลก เพราะอย่างไรก็เป็นผู้ชาย ความแปลกจึงไปตกอยู่กับเหมียว เพราะกิจกรรมเหล่านี้หล่อหลอมให้เธอดูกล้าแกร่ง ไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหม ผิดธรรมชาติของเพศหญิง แต่เหมียวคงยังไม่รู้ การกระทำบางอย่างของเธอกำลังส่งผลให้ได้เจอกับศัตรูตัวฉกาจเข้าเสียแล้ว ......... (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : วรบรรณ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 17:39:17

ความคิดเห็นที่ 3 เกาะขอบ เชียร์ จากคุณ : พี่ -> (สัมผัสรักในใจเรา) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 18:13:01

ความคิดเห็นที่ 4 วู้ๆ.. (ส่งเสียงเชียร์อีกรอบคะ) จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 18:51:25

ความคิดเห็นที่ 5 พี่วัวอย่าลืมลงหมายเลขบทไว้ตรงชื่อกระทู้นะครับ เวลาคนมาอ่านจะได้ตามง่าย ไม่งงครับ (สองพี่น้องเขาเล่นไรกันนิ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 20:47:42

ความคิดเห็นที่ 6 ฮาอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 00:23:35

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านไปยิ้มไป น่ารักดีค่ะ รอตอนต่อไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 03:36:32

ความคิดเห็นที่ 8 วรบรรณ กับ อริย์ธัช เป็นคนเดียวกันนะครับ ตอนลงเรื่องก็ลืมไปว่า วรบรรณ สมัครทางโทรฯ ให้กิ๊ฟใครไม่ได้ แต่ผมอยากให้กิ๊ฟตอบแทนน้ำใจที่เพื่อนๆ สละเวลาเข้ามาอ่าน และลงชื่อไว้เป็นกำลังใจบ้าง ขออภัยทุกท่านด้วยนะครับ พี่ + น้อง (สัมผัสรักในใจเรา) ขอบคุณมากนะครับสำหรับแรงใจแรงเชียร์ ตาพีท มือใหม่หัดลงเรื่อง เลยหลงๆ ลืมๆ ไปบ้าง คราวหน้าจะไม่ลืมนะครับ ขอบคุณมากที่ช่วยทักท้วง คุณ scottie ขอบคุณมากครับที่ลงชื่อไว้เป็นกำลังใจ ดีใจที่ได้สร้างความ "ฮา" นะครับ คุณ กุลธิดา ขอบคุณมากครับที่ลงชื่อไว้เป็นกำลังใจ รู้สึกดีจังที่ "เปิดตำรา ล่าหัวใจ" สร้างความชุ่มชื่นให้ได้บ้าง ตอนต่อไปเดี๋ยวลงวันพรุ่งนี้นะครับ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 52 11:51:03 จากคุณ : อริย์ธัช เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 11:49:47

ความคิดเห็นที่ 9 กฤติน..สู้ๆ :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 13:06:02

ความคิดเห็นที่ 10   คุณ สิงห์อมบ๊วย ขอบคุณมากครับ จากคุณ : วรบรรณ เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 10:03:22