ความคิดเห็นที่ 1 การเป็นเมียนายทหารซึ่งผ่านอะไรมาแล้วมากมายทำให้ตัดสินใจได้รวดเร็ว และเมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่หันกลับไปพิรี้พิไรใดๆ อีก          เมื่อได้คำตอบรับ นายธรรมการหนุ่มขยับลุกจากเก้าอี้ทันควัน          "ถ้าคุณหญิงไม่ว่ากระไร กระผมจะไปจองตั๋วรถไฟเดี๋ยวนี้เลยขอรับ"          เธอลุกตาม จะทำอะไรก็คงต้องรีบทำ เวลากระชั้นอย่างนี้          "ฉันจะไปเก็บเสื้อผ้า ให้ฉันจัดกระเป๋าให้ไหมจ๊ะกริช"          ได้ยินข้อเสนอนั้น เขาซาบซึ้งใจเสียนัก เพียงแค่คุณหญิงตัดเย็บเสื้อกางเกงมาให้เขาและสุชัยคนละสองชุดก็ให้ตื้นตันจนล้นเหลือแล้ว รู้ว่าเธอคงเย็บเสื้อผ้าเหล่านั้นด้วยตัวเอง เสื้อกางเกงซึ่งเธอเตรียมมาให้สามีก็คงเย็บด้วยตัวเองเช่นกัน นั่นก็หลายชุดพออยู่แล้ว ยังเสื้อกันหนาวอีก คงไม่ได้หลับได้นอนเลยกระมัง          "กระผมกลับมาจัดเองได้ขอรับ คุณหญิงอย่าต้องลำบากเลย"          กริชตัดสินใจถีบจักรยานไปสถานีรถไฟเพื่อจองตั๋วแทนที่จะเดิน ในเมื่อมีเวลาไม่มากนัก ปกติเขาไม่ค่อยได้ใช้จักรยานซึ่งสรรพากรอำเภอทิ้งไว้ก่อนย้ายออกไปสักเท่าไร มันจึงถูกทิ้งอยู่ใต้ถุนบ้านจนขึ้นสนิมเกือบทั้งคันแล้ว          พอเจ้าของบ้านพักลับหลัง นางไวก็มานั่งกอดเข่าเจ่าจุกดูนายสาวพับเสื้อและผ้าซิ่นซึ่งติดตัวมาเพียงไม่กี่ชุดลงกระเป๋าตาละห้อย แม้จะเห็นว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด แต่ก็ยังไม่วายทั้งอาลัยทั้งเป็นห่วงหญิงสาวซึ่งตัวมีส่วนเลี้ยงดูมาแต่เล็กแต่น้อย กี่ปีมาแล้วที่ไม่เคยแยกจากกัน นอกจากเวลาที่เธอต้องไปอยู่โรงเรียนประจำ หลังจากนั้น ไปไหนก็หอบหิ้วกันไปคุณหญิงย้ายไปอยู่บ้านสามี นางก็ติดตามไปอยู่ด้วย          "ฉันไม่ได้ทอดทิ้งยายหรอกนะจ๊ะ ไปดูทางพระนครเสียก่อนว่าเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าที่นั่นไม่น่ากลัว ฉันจะกลับมารับยายจ้ะ"          มือเหี่ยวย่น...ร้อนระอุด้วยพิษไข้ซึ่งยังคงมีอยู่...วางทาบลงบนหลังมือที่กำลังจะปิดกระเป๋า คำพูดซึ่งอ่อนหวานเสมอทำให้นางไวอดคิดไม่ได้ว่าอย่างนี้นี่เล่าเจ้าคุณผู้สามีจึงได้หวงแหนเสียนักหนา ก็ดูเอาเถอะ นางเคยเห็นกับตา ผู้ชายไม่ว่าหน้าไหนมองคุณหญิงของท่านนานเกินไปก็จะได้เห็นปฏิกิริยาไม่ชอบอกชอบใจเป็นผลตอบกลับแทบจะทันทีทันควัน          ไอรีนมีเสื้อผ้าของตัวเองติดตัวมาเพียงไม่กี่ชิ้น ส่วนที่เหลือเป็นเสื้อ กางเกง และเสื้อกันหนาวซึ่งเตรียมมาให้สามี นอกเหนือจากนั้นก็ยังมีเสื้อกางเกงซึ่งเธอติดมาให้กริชและสุชัย เมื่อเอาเสื้อผ้าพวกนั้นออกหมด กระเป๋าจึงว่างเลยทีเดียว          "คุณเจ้าขา อย่าห่วงบ่าวเลยเจ้าค่ะ บ่าวแก่แล้ว อีกไม่กี่ปีก็ตาย บ่าวอยู่ที่นี่ดีแล้วล่ะเจ้าค่ะ จะได้ไม่ไปเป็นภาระของคุณอีกคน"          นางรู้เห็นและเข้าใจภาระของนายสาวได้ดีกว่าใคร แม้ลึกๆ จะสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล สังหรณ์ใจว่าบางทีอาจไม่มีโอกาสได้เห็น 'คุณ' ของนางอีก ทำใจให้คิดอยู่แต่ว่าคงเป็นเพราะสภาพสงครามซึ่งฟังดูน่ากลัว อีกทั้งสถานการณ์อย่างนี้ไม่มีใครบอกได้ว่าจะจบสิ้นลงเมื่อไร และจะมีผลต่อผู้คนอย่างไร ถ้าจากกันในเวลาปกติเหมือนครั้งที่หญิงสาวไปเข้าโรงเรียนประจำ นางคงไม่รู้สึกเช่นนี้          "ถ้ากรุงเทพไม่มีอะไรน่ากลัว ฉันจะกลับมารับยายนะจ๊ะ" ไอรีนย้ำประโยคนั้นอีกครั้ง ไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะมาไม่ถึง          เธอเคยคิด...เมื่อสงครามสงบแล้ว...ว่าถ้ารู้อะไรล่วงหน้า เธอจะทิ้งยายไวไว้ที่ชะอำไหม แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 23:56:22 แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 23:55:58 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:52:07

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงปืนและเสียงระเบิดเงียบไปนานแล้ว เงียบจนให้สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น การสู้รบสิ้นสุดลงแล้วกระนั้นหรือ คำตอบนั้นมาเองเมื่อขึ้นรถไฟแล้วเห็นทหารต่างชาติต่างภาษาปะปนอยู่กับผู้โดยสาร ทหารเหล่านั้นดูมีระเบียบวินัยดี ไม่มีใครแสดงกิริยาอาการรุ่มร่ามกับผู้โดยสารคนใด คงเป็นเพราะมีนายทหารระดับผู้บังคับบัญชาควบคุมอยู่อีกต่อ          ทั้งหมดที่เห็นชวนให้สงสัยว่าหมายความว่าอย่างไร ทำไมทหารญี่ปุ่นจึงขึ้นลงรถไฟในเครื่องแบบได้เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาเช่นนี้ อดสงสัยต่อไปไม่ได้ว่าถ้าคุณรามมาเห็นจะคิดอย่างไร ในเมื่อถ้าว่ากันถึงเรื่องรักชาติรักแผ่นดินแล้วสามีเธอไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน ก็ดูเอาเถอะ เพราะความรักชาติ และเทิดทูนองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวนี่แหละ เขาจึงต้องถูก 'ปล่อยเกาะ' อย่างนี้          จากสายตาของเพื่อนร่วมโดยสารก็พอดูออกว่าผู้คนพากันมองทหารญี่ปุ่นเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันไป บางคนหวาดระแวง บางคนเพียงสงสัยเหมือนเช่นเธอ บางคนอยากรู้อยากเห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กเล็กๆ ที่จ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่เกรงใจด้วยว่าฝ่ายนั้นจะคิดอย่างไร          ในสถานการณ์แวดล้อมซึ่งไม่ค่อยจะน่าไว้ใจนี้ สิ่งเดียวที่ช่วยให้เชื่อมั่นว่าถึงอย่างไรก็ไม่ต้องคิดต้องตัดสินใจอยู่คนเดียวมีเพียงชายหนุ่มที่มาด้วย ชายหนุ่มผู้ไม่ยอมอยู่ห่างเธอแม้ชั่วอึดใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสื้อกางเกงเครื่องแบบสีกากีที่เขาจงใจสวมขึ้นรถไฟเป็นเสมือนยันต์คุ้มกัน ทำให้ทหารญี่ปุ่นได้แต่เมียงมอง ไม่มีสักคนที่กล้าเข้าใกล้          กริชจงใจสวมเครื่องแบบซึ่งใส่ไปทำงานมาตั้งแต่เช้า แรกๆ เป็นเพราะไม่อยากเสียเวลาเปลี่ยนเมื่อต้องรีบขึ้นรถไฟกลับพระนครในบ่ายวันเดียวกัน นายอำเภออรุณเองก็เห็นดีด้วย หากแต่มองไปอีกแบบ          'ถ้าทหารฝ่ายโน้นเขาเห็นก็คงเกรงใจบ้างดอก อย่างไรก็เครื่องแบบด้วยกัน' แกมองไปในแง่นั้น          กริชเองก็เพิ่งเห็นจริงตามที่ว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสังเกตเห็นว่าทหารญี่ปุ่นบางคนลอบมองคุณหญิงอย่างสนอกสนใจ ส่วนใหญ่ไม่กล้ามองตรงๆ แต่ทุกครั้งที่เขากวาดตาดู จะมีใครคนใดคนหนึ่งกำลังมองเธออยู่ทุกครั้ง เดาได้ไม่ยากว่าเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาที่ค่อนไปทางผู้หญิงตะวันตกของเธอนั่นเอง ทหารญี่ปุ่นคงสงสัยว่าเป็นผู้หญิงชาติไหน ทั้งสีผม สีตา สีผิว เธอเหมือนแม่มากกว่าพ่อ          เขาไม่รู้หรอกว่าคุณหญิงสังเกตเห็นหรือไม่ว่าตัวเป็นจุดสนใจของใครๆ เพียงไร หรือถ้าเห็น เธอก็ไม่แสดงออกให้รู้เลยแม้แต่น้อย          สภาพสงครามเป็นเช่นไรนั้นเห็นได้ชัดเมื่อถึงพระนคร ถนนหนทางจากสถานีรถไฟไปบ้านริมคลองสาทรนั้นว่างเปล่า รถลากนานๆ จะผ่านมาให้เห็นสักคัน รถม้า รถจักรยาน รถยนต์แทบไม่มีให้เห็น มีก็แต่รถรางซึ่งยังวิ่งตามปกติ แต่ก็ร้างผู้โดยสารเสียจนแทบจะมีแต่รถว่างๆ เสียงกระดิ่งจากรถรางดังเก๊งๆ เหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่คุ้นเคยและพอสร้างความมีชีวิตชีวาให้กับเมืองหลวงซึ่งเงียบเหงาไปถนัดใจนี้ได้บ้าง          กริชยังคิดว่าโชคดีที่ได้รถกูบคันนี้ คนขับมาจอดคอยผู้โดยสารก่อนรถไฟเทียบชานชาลาเพียงไม่นาน          "รัฐบาลเขาประกาศว่าให้อยู่ในความสงบ ก็เลยไม่มีใครกล้าออกจากบ้านกัน" คนขับรถวัยกลางบอกว่าอย่างนั้นเมื่อผู้โดยสารทั้งคู่ขึ้นนั่งเรียบร้อย "ดีนะคุณที่วันนี้โรงเรียนปิด"          นั่นแหละกริชจึงคิดขึ้นได้ว่าทางพระนครจะมีงานฉลองรัฐธรรมนูญที่เขาดินวนาและสวนอัมพร โรงเรียนจึงหยุดเรียนตั้งแต่วันนี้เรื่อยไปจนถึงวันที่สิบสี่ ที่จริงก่อนมาจากชะอำ เขาน่าจะสั่งครูพรหมให้ปิดโรงเรียนไปเสียเลย แล้วค่อยไปเปิดในวันเดียวกันกับที่นี่ เพราะถึงวันนั้นก็น่าจะรู้แล้วว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไรต่อไป แต่ในเวลานั้นไม่ทันได้คิด          เพียงไม่นานรถม้าก็สวนกับกองทหารญี่ปุ่นซึ่งกำลังเดินเรียงแถวเหมือนสวนสนาม มีชาวบ้านที่พอจะกล้าหน่อยออกมายืนดูอยู่สองข้างทาง คนขับรถช่างพูดช่างเจรจาเงียบไปถนัดใจ จนทหารกองนั้นผ่านไป แกจึงเล่าต่อ          "เห็นเขาว่าทหารยี่ปุ่นพวกนี้มาขึ้นที่บางปู คุณมาจากชุมพรใช่ไหม แถวนั้นมีบ้างรึยัง"          กริชหันมองหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง เห็นเพียงแก้มนวล บางจนเห็นริ้วเส้นเลือดแผ่วจาง เธอกำลังหันข้างให้ เขาจึงเป็นฝ่ายตอบคำถามเสียเอง          "มาจากชะอำครับลุง ที่นั่นยังไม่เห็นมี"          ปรายตาไปทางซ้ายมืออีกครั้ง หญิงสาวก็ยังคงเหม่อมองข้างทาง รถกูบมีหลังคาคันนี้มีขนาดที่นั่งผู้โดยสารไม่กว้างนัก เมื่อนั่งเคียงจนไหล่แทบจะชนกันแบบนี้ บางครั้งบางคราจึงได้รู้สึกถึงสัมผัสจากผิวนุ่มละไมผ่านแขนของตัว หากทว่าในสภาพการณ์เช่นนี้ไม่มีเวลาให้กับความรู้สึกอ่อนไหวใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณหญิงดูจะหนักใจกับสิ่งที่เห็นพอควรทีเดียว กริชเห็นเธอถอนใจหลายครั้งแล้ว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:52:51

ความคิดเห็นที่ 3 หน้าบ้านริมคลองสาทรดูแปลกตาไปเมื่อมีรถทหารสองคันจอดอยู่ภายนอกประตูใหญ่ แทบจะเรียกได้ว่าขวางประตูเลยทีเดียว ไม่เพียงเท่านั้นยังมีทหารรูปร่างเตี้ยล่ำในเครื่องแบบยืนคุมเชิงอยู่สองคนด้วย          ร่างบอบบางขยับนั่งตรง จ้องมองอย่างงุนงง เสียงใสอุทาน          "อะไรกัน ทหารมาทำอะไรที่บ้าน"          คนขับรถกูบชักบังเหียนให้ม้าเข้าหยุดข้างทาง แต่เสียงใสๆ จากข้างหลังเร่งเร้า          "เข้าไปข้างในเลยจ๊ะลุง"          เขาเหลียวหลังมามอง แล้วชายตาดูทหารญี่ปุ่นซึ่งยืนอยู่ข้างรถยนต์หนึ่งในสองคันอย่างไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไรนัก          "จะดีหรือคุณ"          "เข้าไปเถอะจ้ะ นี่เป็นบ้านของฉันเอง"          ประโยคหลังนั้นแฝงแววถือสิทธิครอบครองเต็มเปี่ยม นี่เป็นบ้านของคุณราม เธอตระหนักมาตลอดว่ากำลังดูแลบ้านช่องไว้ให้เขา เป็นครั้งแรกที่มีความรู้สึกหวงแหนสมบัติของสามีอย่างแท้จริงเยี่ยงนี้ ในความหวงนั้น ยังไม่เคยมีครั้งใดที่ลึกล้ำเท่าครั้งนี้มาก่อน ที่จริงจะลงที่หน้าบ้านแล้วเดินเข้าไปเองก็ได้ เคยทำอย่างนั้นออกบ่อยไป หากแต่คราวนี้ต้องการแสดงให้ทหารต่างด้าวได้เห็นว่าบ้านนี้มีเจ้าของ ถือสิทธิ์อะไรมาจอดรถขวางประตูอยู่เช่นนี้          สิบสามปีมาแล้ว นับแต่แต่งงานแล้วย้ายมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ยังไม่มีครั้งไหนเลยที่จะรู้สึกรุนแรงขนาดนี้ คุณรามทำพินัยกรรมไว้ก่อนที่เขาจะเข้าร่วมกับฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช ในพินัยกรรมระบุว่ายกบ้านและสวนทั้งสองฝั่งคลองให้เธอแต่เพียงผู้เดียว คุณวิไลผู้เป็นน้องสาวเขานั้นได้ห้องแถวของคุณหญิงละออไปทั้งสองหลัง หากแต่ไอรีนยังคิดเสมอว่าตัวเพียงดูแลทรัพย์สินไว้ให้เขาและน้องสาวเขาเท่านั้นเอง ยิ่งในเวลานี้เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ เธอจึงไม่เคยสนใจข้อความในพินัยกรรมนั้น เช่นเดียวกับคุณวิไล แม้จะรู้ว่ารายได้จากห้องแถวที่ให้คนเช่าทั้งหมดเป็นของตัว แต่ก็ยังคงปล่อยให้พี่สะใภ้เป็นคนจัดการอยู่เหมือนเดิม ไม่เคยสนใจจะถามถึงรายได้ส่วนนั้นเลยด้วยซ้ำ          "เข้าไปเถอะจ๊ะ ไม่เป็นไรหรอก"          ถ้อยคำกึ่งสั่งนั้นอ่อนลงเมื่อคิดได้ว่าเสียงพูดเมื่อครู่ออกจะกระด้างเกินไป ใช่ความผิดของคนขับรถกูบเสียที่ไหนที่อะไรๆ มันเป็นอย่างนี้...ที่ทหารต่างชาติบุกรุกเข้ามาในบ้านโดยพลการอย่างนี้          หากแต่รถม้ารับจ้างก็เข้าไปในบริเวณบ้านได้ไม่ไกล มีรถยนต์อีกคันจอดขวางทางลาดซีเมนต์ซึ่งนำไปยังตัวตึก          ในเวลานั้นเริ่มโพล้เพล้แล้ว แม้จะยังไม่ถึงกับมืด หากก็มีคนเปิดไฟฟ้าบนตัวตึกเปิดไว้สว่างไสว ประตูด้านหน้าเปิดอยู่กว้าง มีทหารญี่ปุ่นอีกสองนายยืนคุมอยู่ที่ทางขึ้นบันได          ไอรีนใจหายวาบเมื่อคิดถึงน้องสะใภ้ คุณวิไลอยู่บนตึกหลังใหญ่กับบ่าวรุ่นสาวของหล่อนอีกคนเท่านั้นเอง เวลานี้หล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง          พอบ่าววัยหนุ่มซึ่งเคยเป็นคนสนิทของสามีวิ่งอ้อมตึกตรงรี่เข้ามารับกระเป๋าของเธอไปเสียจากกริช จึงได้ถามถึง          "คุณวิไลล่ะ สมบุญ"          "อยู่ที่เรือนไม้ขอรับ"          ถึงกระนั้นก็ยังไม่วายเป็นห่วง น้องสาวสามีนั้นขวัญอ่อนเพียงไร เธอรู้ดี มีอะไรผิดแปลกไปจากชีวิตประจำวันทีไร คุณวิไลผวาทำอะไรไม่ถูกทุกที          "คุณวิไลไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่มีใครทำอะไรคุณวิไลใช่ไหม"          "ไม่ขอรับคุณ"          บ่าวสูงวัยที่สุดในบ้านตามมาทัน ร่างผอมเกร็งกระย่องกระแย่งเหมือนต้องเดินทางมาไกล พอถึงตัวผู้เป็นนายก็รีบรายงานก่อนอื่นใดหมด          "เขามากันหลังเที่ยงไม่นานขอรับคุณหญิง" แกปรายตาไปทางทหารสองนายที่เชิงบันได แน่ใจว่าคงไม่ได้ยินเสียงพูด หรือถ้าได้ยินก็คงฟังไม่รู้เรื่อง          "มากันหลายคันเลยขอรับ คันอื่นไปกันหมดแล้ว เหลืออยู่เท่าที่เห็นนี่แหละขอรับ มาถึงก็บอกว่าจะขอเช่าบ้านชั่วคราว"          ประโยคหลังสุดยิ่งเบาลงอีกเมื่อเดินตามกันมาจนเกือบถึงเชิงบันไดและเห็นผู้ชายร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสีเทา กำลังก้าวเร็วรี่ลงมารับพร้อมกับผู้ชายในชุดนายทหารญี่ปุ่นตามออกมาด้วย          "หมอซูซูกิเป็นคนพามาขอรับ"          ไอรีนยกมือไหว้หมอฟันซึ่งรู้จักมานาน เขามาเปิดร้านทำฟันอยู่ที่ตึกแถวบนถนนสาทรนี่เอง หมอซูซูกิอยู่เมืองไทยมานับสิบปีแล้ว อยู่มานานจนพูดภาษาไทยได้ดี สำเนียงไม่ผิดเพี้ยนไปจากคนไทยพูดสักเท่าไรนักถ้าไม่ตั้งใจจับผิด          "คนที่นี่บอกว่าคุณหญิงลงไปใต้ กว่าจะกลับก็อีกหลายวัน" นายแพทย์สูงวัยเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน...ด้วยถ้อยคำซึ่งพยายามให้เป็นกันเองที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ้มจืดเจื่อนบนใบหน้าบอกให้รู้ว่าเขาเองก็อึดอัดใจไม่น้อย          คุณหญิงวัยสาวมองผ่านร่างอวบท้วมขึ้นไปบนตึก เห็นว่านายทหารผู้นั้นยังคงยืนเหมือนดูเชิงอยู่เพียงประตู สีหน้าที่มองตรงมาเรียบเฉย พอสบตากัน รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก          คำบอกเล่าของคนขับรถกูบเมื่อครู่แว่วมาอีกครั้ง          'รัฐบาลเขาตกลงเป็นพันทะมิดกับยี่ปุ่นแล้ว เห็นว่ายี่ปุ่นเขาขอแค่ใช้เราเป็นทางผ่านไปมลายูเท่านั้นดอก'          นั่นหมายความว่าอย่างไร หมายความว่าฝ่ายเราเป็นฝ่ายพ่ายสงครามอย่างนั้นหรือ หรือว่ารัฐบาลยอมเข้าอยู่ฝ่ายเดียวกับญี่ปุ่นแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นจะหมายความว่าฝ่ายไทยกลายเป็นประเทศคู่สงครามของอังกฤษหรือเปล่า          เมื่อคิดไปในแง่นั้น ไอรีนอดคิดถึงแม่ไม่ได้ แม้จะแทบไม่รู้จักแม่เลยก็เถอะ แต่ท่านก็เป็นผู้หญิงอังกฤษ คุณรามของเธอก็เติบโตและเรียนหนังสือจบจากอังกฤษ จึงให้มีความรู้สึกผูกพันกับประเทศนั้นอย่างแนบแน่น ความรู้สึกนั้นก่อให้เกิดความขุ่นเคืองอยู่ลึกๆ ที่เหมือนถูกกำหนดให้กลายเป็นศัตรูกับอีกครึ่งหนึ่งของตัวเองไปเสียแล้ว          "สมบุญ ช่วยเอากระเป๋าของฉันไปที่เรือนด้วยเถอะจ้ะ" เสียงสั่งบ่าวคนใกล้ชิดของสามีก็พลอยเครียดเคร่งตามไปด้วย สายตายังไม่ละจาก 'ผู้บุกรุก' ซึ่งออกมายืนเหมือนต้อนรับก็ไม่ใช่ ข่มขู่ก็ไม่เชิง          ต่อด้วยอีกประโยคเพื่อบอกเป็นนัยๆ ให้ผู้ซึ่งตามติดมาข้างหลังได้รู้ถึงความต้องการ          "ของกริชด้วยนะจ๊ะ"            กริชเข้าใจว่าหญิงสาวต้องการอะไร ผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียวจะปล่อยให้ไปเจรจากับทหารต่างชาติตามลำพังได้อย่างไรกัน แม้นายทหารผู้นั้นจะไม่แสดงท่าทีข่มขู่คุกคามใดๆ เลยก็ตาม จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:54:13

ความคิดเห็นที่ 4 ส่งกระเป๋าใบเล็กของตัวให้คนสูงวัยกว่าพลางยิ้มให้นิดหนึ่ง สถานการณ์คับขันเช่นนี้ทำให้ไม่มีเวลาทักทายกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เขาและสมบุญเติบโตมาในบ้านหลังนี้ด้วยกัน สนิทสนมกับมานานพอดู          "เป็นห่วงบ้านค่ะ ก็เลยต้องรีบกลับ"          ไอรีนชี้แจงเพียงเท่านั้น ไม่เห็นความจำเป็นอันใดจะต้องขยายความอะไรอีก เพียงแค่นี้ก็คงรู้ได้เองว่าทำไมจึงทำให้ต้องเป็นห่วงบ้านขนาดต้องรีบกลับแบบนี้ ก็เห็นๆ อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร และเมื่อนายแพทย์สูงวัยนำความยุ่งยากมาให้แบบนี้ ก็ไม่กะจิตกะใจจะไต่ถามทุกข์สุข เดินนำขึ้นบันไดมาหยุดยืนตรงหน้านายทหารซึ่งพอเห็นใกล้ๆ ก็ได้รู้ว่ายังหนุ่มอยู่มาก          หมอซูซูกิพึมพำอะไรบางอย่างเป็นภาษาที่เธอไม่สนใจจะฟัง ถึงพยายามฟังก็ไม่เข้าใจอยู่ดี นายทหารผู้นั้นทำเสียงอือๆ สองสามครั้งในลำคอ แล้วโค้งให้นิดหนึ่งด้วยท่าทีแข็งขัน          "นี่คือนายพันตรีซากาโมโต้ครับคุณหญิง เป็นนายทหารคุมกองสื่อสาร"          ไอรีนยืดตัวตรง ไม่คิดจะไหว้ ไม่คิดจะก้มตัวตอบ มิใช่เพราะต้องการแสดงว่าไม่ลงให้ แต่เป็นเพราะเครื่องแบบที่อีกฝ่ายสวมใส่ ประกอบกับเป็นคนต่างชาติต่างวัฒนธรรม จึงไม่แน่ใจว่าควรทักทายด้วยวิธีใดจึงจะเหมาะสมที่สุด          ฝ่ายนั้นกลับมองไปอีกแบบ ไม่ได้รู้สึกขัดใจนักหรอกที่เห็นผู้หญิงไทยตัวเล็กๆ รูปร่างหน้าตาหมดจด ดูอ่อนหวานมากกว่าแข็งกร้าวจะมองตอบอย่างเฉยเมยเช่นนี้ ร่างเล็กๆ ดูเหมือนจะพยายามยืดให้สูงขึ้นอีกนิดอย่างไว้ตัว ว่าไปแล้วก็ออกจะชื่นชมกับท่าทีเรียบเฉย สงบนิ่ง แต่ไม่ดูว่ายโส ไม่ตีโพยตีพาย สีหน้าไม่ส่อเค้าว่าตื่นตระหนกแม้เพียงน้อยนิด ผิดกับผู้หญิงอีกคนที่พอเขามาถึงก็ผลุนผลันลงจากตึกไปโดยไม่ยอมพูดจาอะไรด้วย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ชายสูงอายุซึ่งเวลานี้ยืนคุมเชิงอยู่ข้างหลังหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้านเป็นคนมารับหน้า แต่ดูเหมือนคนๆ นี้ก็ไม่อยู่ในฐานะจะตัดสินใจอะไรได้อีกเหมือนกัน ได้แต่บอกว่า 'คุณหญิง' ผู้เป็นเจ้าของบ้านนั้นไม่อยู่ จึงไม่มีใครกล้าตัดสินใจอะไรแทน แต่เมื่อเขายืนยันว่าจะอยู่ที่นี่ให้ได้ ผู้ชายคนนั้นก็ขอโทรศัพท์ไปหาใครก็ไม่รู้ แล้วบอกว่าให้คอยอยู่ก่อน คนที่โทรศัพท์ไปหาจะมาเจรจาแทน          แต่แล้วก็ไม่ได้เรื่องอีก คอยอยู่นานจนจะมืดค่ำแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีใครมาเจรจาด้วย จนคนซึ่งเป็นเจ้าของบ้านตัวจริงมาถึงก่อนนี่แหละ          นายพันตรีหนุ่มพิจารณาใบหน้าหวานละมุนอย่างชื่นชม พยายามนึกเปรียบเทียบว่าเหมือนอะไร เพียงครู่เดียวก็นึกได้ เหมือนดอกซากุระ...ดอกซากุระสีขาวสะอาดเพิ่งแย้มกลีบ สวยพิศุทธ์จนตะลึงลานเลยทีเดียว รูปถ่ายคู่กับสามีซึ่งแขวนเด่นเป็นสง่าอยู่บนผนังของโถงด้านหน้านั้นว่างามแล้ว ตัวจริงยิ่งงามอ่อนช้อยเสียยิ่งกว่า อากัปกิริยาที่ดูไว้ตัวอยู่ในทีนั้นก็ไม่ขัดเขิน เป็นเพียงการวางตัวห่างเหินในฐานะเจ้าของบ้านเมื่อเห็นคนแปลกหน้าบุกรุกเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญมากกว่า เป็นท่าทีดูเชิงว่าอีกฝ่ายจะเอาอย่างไร          ท่วงทีน่ายำเกรงนั้นทำเอาเขาเองต้องเป็นฝ่ายลงให้ และจำต้องกล่าวคำลุแก่โทษซึ่งไม่ได้เตรียมมาล่วงหน้า                  "ต้องขอโทษ...คุณหญิง...ที่เราบุกรุกเข้ามาที่นี่แบบนี้"          เจ้าของบ้านสาวไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำขอโทษนั้น ด้วยเห็นว่าไม่จำเป็น จะยกโทษให้หรือไม่นั้นจะแปลกอะไร ก็ในเมื่อเขาเข้ามาถึงในบ้านแล้วอย่างนี้          "เชิญผู้พันข้างใน" ออกปากเชิญอย่างเป็นงานเป็นการ แล้วเดินผ่านหน้าเขา นำเข้าไปภายในห้องโถงตอนหน้า          "คนที่นี่บอกว่าคุณหญิงลงไปทางตอนใต้ของประเทศ" เสียงถามจากข้างหลังนั้นสุภาพ ฟังดูเกือบเหมือนอ่อนโยนเสียด้วยซ้ำ          "ค่ะ"          ตอบเพียงเท่านั้น มือผายไปที่เก้าอี้บุนวมตัวหนึ่ง เดาได้ว่าเขาคงนั่งคอยอยู่ที่นั่นก่อนหน้าแล้ว เพราะบนโต๊ะตัวเล็กข้างเก้าอี้มีหมวกนายทหารใบหนึ่งวางสงบอยู่ คอยให้เขาลงนั่งก่อนที่ตัวจะเลือกนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม          เมื่อนั่งประจันหน้ากันเช่นนี้ และภายใต้แสงไฟส่องสว่างอย่างนี้ จึงได้เห็นว่าจริงๆ แล้วนายทหารยศพันตรีผู้นี้ดูหนุ่มกว่าที่เห็นเมื่อครู่มากทีเดียว ใบหน้านั้นแม้จะคร้ามเกรียมไปบ้าง หากก็ดูออกว่าผิวพรรณเต่งตึง ส่อเค้าว่าปกติคงขาวจัดทีเดียว นัยน์ตาคู่ยาวรีอ่อนโยน ออกจะชวนฝันเสียด้วยซ้ำ หาใช่ดวงตาขึงขังหรือดุดันแบบทหารบางคนที่เห็นบนรถไฟไม่          "กองทหารของผมเพิ่งมาถึง" เขาว่า "ยังหาที่พักกันไม่ได้ ก็เลยจะขอเช่าที่นี่ชั่วคราว คงเพียงไม่กี่วันหรอกครับ อาจจะเป็นอาทิตย์เดียว หรืออย่างมากที่สุดก็สองอาทิตย์ คุณหญิงคงไม่ขัดข้อง"          เขาตีขลุมแล้วหยุดนิดหนึ่งเพื่อหยั่งเชิง เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนั่งฟังเงียบๆ จึงได้ว่าสืบไป          "ค่าตอบแทนแล้วแต่คุณหญิงจะเรียกร้อง เพราะเรามากันอย่างกะทันหัน ผมจึงจะไม่ต่อรองอะไร"          "ดิฉันไม่เคยให้ใครเช่าบ้าน ไม่เคยคิดจะให้ใครเช่า" เสียงใสสงบราบเรียบ "ก็เลยไม่เคยทราบหรอกค่ะว่าควรคิดค่าเช่าอย่างไร"          นายทหารหนุ่มเอียงตัวไปทางหมอซูซูกิ ทั้งคู่ตอบโต้กันไปมาครู่หนึ่ง แล้วข้อเสนอค่าเช่าต่ออาทิตย์ก็มาจากนายแพทย์ผู้นั้น เป็นอัตราค่าเช่าซึ่งสูงจนเธอเองก็คาดไม่ถึง          เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลใสเบิกกว้างแสดงชัดถึงความแปลกใจ นายทหารหนุ่มจึงยืนยันความตั้งใจ          "ผมรับรองว่าจะไม่ทำให้คุณหญิงต้องเดือดร้อน คนที่มาพักที่นี่จะมีแต่นายทหารเป็นส่วนใหญ่"          จะให้ไอรีนตอบว่าอย่างไรได้อีก ค่าเช่าสูงลิ่วนั้นมิใช่สิ่งดึงดูดใจนักหรอก แต่เธอเหมือนถูกมัดมือชก จะปฏิเสธอย่างนั้นหรือ ทางออกทางเดียวในเวลานี้คือสร้างข้อเรียกร้องเพื่อความปลอดภัยของผู้คนในบ้านให้มากที่สุด และเพื่อให้เขาตระหนักว่าถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้เต็มใจให้เช่าสักเท่าไรนักหรอก          "ทางเลือกของดิฉันคงไม่มีใช่ไหมคะ"          ริมฝีปากเรื่อสีโลหิตของอีกฝ่ายขยับจะโต้ตอบ แต่ช้าไป          "ดิฉันขอเพียงให้คุณจำกัดขอบเขตทหารของคุณเพียงหน้าบ้านกับตัวตึกนี้เท่านั้น ทางด้านหลังนับจากเรือนบ่าว หมายถึงเรือนไม้ด้านข้างน่ะค่ะ เรื่อยไปจนถึงท่าน้ำ ขอให้ยังคงเป็นที่อยู่ของเรา กรุณาอย่าให้ทหารของคุณเข้าไปวุ่นวายเพราะเรามีผู้หญิงอยู่หลายคน"          นายทหารหนุ่มโค้งศีรษะให้อย่างสุภาพ          "ผมรับรองความปลอดภัยของคนของคุณหญิงด้วยตัวเอง" จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:54:30

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 5             สาวใหญ่บนระเบียงกำลังผุดลุกผุดนั่งเมื่อคนเพิ่งมาถึงขึ้นบันไดเรือน พอเห็นชัดๆ ว่าเป็นใคร หล่อนลุกจากม้าซึ่งตอกติดอยู่กับราวระเบียง ถลาเข้าคว้าข้อมือมากุมไว้ราวจะเอาเป็นหลักยึด ไอรีนรู้สึกได้ไม่ยากว่ามือเล็กๆ นี้กำลังสั่นระริก แม้เสียงพูดก็สั่นไม่แพ้กัน "ได้พบพี่รามไหม แม่ไอรีน"          คุณหญิงวัยสาวส่ายหน้า เดินนำน้องสาวสามีซึ่งอายุมากกว่าอยู่หลายปีกลับมานั่งด้วยกันบนพื้นไม้          "ไม่ได้พบหรอกค่ะ เกิดเรื่องนี้ขึ้นเสียก่อน"          เป็นที่รู้กันโดยไม่ต้องขยายความต่อว่าเรื่องนี้คือเรื่องอะไร          "อยู่ดีๆ หมอซูซูกิก็มาบอกให้เปิดประตูบ้านให้ทหารเข้ามา ฉันไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ให้นายเปรื่องโทรศัพท์ไปตามนพพรนานแล้ว นี่ก็ยังไม่เห็นมา" วิไลเล่าให้ฟังเหมือนฟ้อง นพพรซึ่งหล่อนเอ่ยถึงคือญาติห่างๆ ทางฝ่ายบิดา ในเวลานี้มียศนายร้อยตำรวจเอก “พี่นพพรคงต้องอยู่เวรกระมังคะ เห็นเขาว่าพวกนายทหารกับนายตำรวจถูกเรียกเข้าประจำการหมด พี่นพพรก็คงยังเลี่ยงออกมาไม่ได้” เขาที่ว่าคือคนขับรถกูบอีกนั่นแหละ “แล้วตกลงหล่อนเจรจากับเขารึยัง” เขาคราวนี้หมายถึงใครก็เป็นที่เข้าใจกัน          "ตกลงแล้วค่ะคุณพี่ ก็คงต้องให้เขาอยู่กันไปล่ะค่ะ จะไปขัดเขาได้อย่างไร เขาตกลงว่าจะเช่าอยู่กันแต่ข้างหน้ากับตึกใหญ่ คุณพี่ย้ายมานอนเสียที่นี่ก็แล้วกันนะคะ ดิฉันจะจัดห้องของยายไวให้"          เรือนไม้เล็กๆ หลังนี้มีห้องนอนอยู่เพียงสองห้อง ห้องใหญ่กว่าเคยเป็นห้องนอนของคุณหญิงละออ...มารดาของราม ไอรีนใช้ห้องนั้นมานานหลายปีแล้ว เมื่อก่อนห้องข้างเคียงเคยเป็นห้องของคุณกนก...ญาติผู้น้องของคุณหญิงละออ พอคุณหญิงสิ้น คุณกนกก็ย้ายไปอยู่ลำลูกกากับน้องชาย ห้องนั้นจึงทิ้งว่างอยู่นาน จนรามถูกจับกุมคุมขัง เธอจึงให้บ่าวเก่าแก่ย้ายเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน          "คุณพี่จะนอนห้องนั้นได้ไหมคะ"          หากก็ยังไม่แน่ใจสักเท่าไรนัก ห้องนอนทางขวามีขนาดเล็ก น้องสาวคุณรามเคยมีห้องส่วนตัวขนาดใหญ่สมฐานะ เรียกว่าหล่อนครอบครองตึกทั้งหลังเลยก็ว่าได้ หล่อนจะคิดอย่างไรที่เธอเสนอไปเช่นนั้น          "หรือคุณพี่นอนห้องดิฉันก็ได้ค่ะ ดิฉันจะย้ายไปนอนห้องนั้นเอง"          "ไม่ต้อง...ไม่ต้อง” คนสูงวัยกว่าโบกมือไปมา “ฉันนอนห้องนั้นได้ แล้วแม่ไวล่ะ ไม่ได้กลับมาด้วยหรอกรึ"          "ยายคงต้องอยู่ชะอำไปก่อนค่ะ พอไปถึงที่นั่นยายก็ป่วยค่ะคุณพี่ ดิฉันคิดว่าให้อยู่ที่นั่นไปก่อน คงปลอดภัยกว่าที่นี่ด้วย ยิ่งแกไม่แข็งแรงอยู่อย่างนี้"          พอเอ่ยถึงชะอำ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีใครคนหนึ่งตามมาด้วย ชะเง้อมองฝ่าความความมืดลงไปเบื้องล่าง เห็นร่างสูงยืนตะคุ่มๆ รีรออยู่ข้างพุ่มมะลิราวต้องการพิทักษ์รักษาคุณหญิงของเขาทุกชั่วขณะจิต จึงส่งเสียงเรียก          "กริช ขึ้นมาบนนี้หน่อยเถอะ"          กริชก้าวขึ้นบันไดไม้มาอย่างเงียบกริบ ประนมมือไหว้คนซึ่งเป็นน้องสาวของผู้มีพระคุณก่อนค้อมตัวลงนั่งคุกเข่าไม่ไกลจากเชิงบันไดสักเท่าไรนัก ไม่คิดจะให้ใกล้ผู้หญิงทั้งคู่มากไปกว่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาย่ำสนธยาเช่นนี้          "นอนห้องข้างนอกนี่ได้ไหม กริช"          วิไลนิ่งขึงไปทันที แม้ชายหนุ่มจะเป็นญาติห่างๆ ทางฝ่ายบิดา มีตำแหน่งหน้าที่ทางราชการเป็นเรื่องเป็นราว แต่หล่อนก็ยังไม่ลืมว่าเขาเติบโตมาในฐานะ 'เด็กในบ้าน' ที่สำคัญเป็นผู้ชายวัยหนุ่ม จะให้มานอนเฝ้าหน้าห้องได้อย่างไร          หากแต่คนซึ่งถือว่ามีอำนาจสูงสุดในฐานะเจ้าของบ้านไม่สนใจสีหน้าและท่าทีไม่สบอารมณ์นั้น พอรู้หรอกว่าน้องสามีคิดอย่างไร ในเวลาเช่นนี้ความเหมาะสมหรือไม่หาใช่เรื่องสำคัญไม่ ความปลอดภัยควรมาก่อนอื่นใดหมด จะให้มีแต่ผู้หญิงอยู่กันบนเรือนหลังนี้ในท่ามกลางทหารต่างชาติซึ่งอาจออกมาเดินเพ่นพ่านทั่วบริเวณบ้านได้อย่างไรกัน แม้จะได้รับคำมั่นแล้วก็ตาม หากก็ยังไม่วางใจสักเท่าไรนัก          "ขอรับ"          เมื่อชายหนุ่มรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว เธอกลับมาหยั่งเสียงคนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ อีกครั้ง          "ให้เวียงนอนกับแม่นาบนะคะคุณพี่"          ในเมื่อเวียงเป็นบ่าวใกล้ชิดของคุณวิไล เธอจึงไม่อยากก้าวก่ายจนเกินไปนัก          "ก็ดีเหมือนกัน" จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:55:39

ความคิดเห็นที่ 6 ในเวลานี้หล่อนยอมรับการตัดสินใจของพี่สะใภ้ซึ่งอ่อนวัยกว่าร่วมสิบปีได้ทุกเรื่อง ก็มีใครที่หล่อนจะเอาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวได้อีก นพพรน่ะหรือ สุดจิต...เมียเขา...แทบจะไม่ยอมให้มาบ้านนี้อีกแล้ว แถมห้องนอนซึ่งหล่อนเองจะย้ายเข้าไปใช้อาศัยนอนชั่วคราวนั้นมีขนาดเล็ก วิไลมองไม่เห็นว่าจะนอนกันสองคนได้อย่างไร          ยังมีบ่าวรุ่นสาวอีกคนที่น่าเป็นห่วงความปลอดภัย พอเห็นร่างสูงคลานเข่าถอยหลัง ทำท่าจะกลับลงจากระเบียงไปปฏิบัติตามคำสั่งแรก ไอรีนจึงสั่งการไปอีกเรื่อง          "ช่วยบอกรำพึงด้วยเถอะ กริช ว่าให้มานอนในห้องฉันจนกว่าพวกญี่ปุ่นเขาจะไปกันหมด บอกให้ขนเสื้อผ้ามาไว้ที่นี่ด้วยเลย"          รำพึงนั้นอยู่ในวัยเดียวกับเธอ หน้าตาหมดจดกว่าเวียงซึ่งอายุมากกว่าและไม่สะดุดตาเท่า ไม่สะดุดตาทั้งเรือนร่างและหน้าตา จึงน่าเป็นห่วงน้อยกว่า          ชายหนุ่มรับคำแล้วถอยหลังลงจากเรือนไปทางเดิม          ไอรีนหันกลับมาทางน้องสามีอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงมือเล็กๆ...นุ่มนวลอย่างคนไม่เคยงานหนัก...ค่อยคลายออกเมื่อวางใจที่มีผู้เข้ามาจัดการปัญหาทั้งหมดแล้ว          "เสื้อผ้าคุณพี่ยังอยู่บนตึกหรือคะ"          "ไม่ได้เอามาสักตัวเดียว แม่ไอรีนช่วยให้ใครไปเอามาให้ทีเถอะ ตัวไหนก็ได้ ฉันใส่ได้ทั้งนั้น" หล่อนรู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้จำต้องลดความพิถีพิถันในเรื่องการแต่งกายลง แม้จะอยู่แต่ภายในบ้าน หากวิไลก็ไม่เคยยอมน้อยหน้าใครในเรื่องการแต่งตัว          "ค่ะ ดิฉันจัดการเอง"          ร่างน้อยขยับจะลุก แต่คนสูงวัยกว่าคว้ามือเอาไว้เสียอีก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยใกล้ชิดสนิทสนมกันขนาดนี้ แต่ในเวลาเช่นนี้ให้มีความรู้สึกว่าภรรยาของพี่ชายคนเดียวเท่านั้นที่เอาเป็นที่พึ่งได้          “ตกลงจะให้เขาเช่าแน่รึ”          ร่างบางๆ จึงกลับนั่งราบลงตามเดิม          “ก็คงต้องอย่างนั้นแหละค่ะ เราไม่มีทางเลือกเป็นอย่างอื่นนี่คะคุณพี่”          “เขาจะอยู่นานแค่ไหนกัน”          “นายพันญี่ปุ่นเขาว่าจะขอเช่าสักอาทิตย์ หรืออย่างนานที่สุดก็ไม่เกินสองอาทิตย์ค่ะ คงไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพี่ เขาอยู่ไม่นาน”          เธอวางมือลงซ้อนบนหลังมือเล็กๆ นุ่มนิ่มนั้นเพื่อปลอบใจ ที่สำคัญที่สุดในเวลานี้คือทุกคนต้องอยู่ในความสงบ เรื่องราวจะได้ไม่ยุ่งเหยิงไปยิ่งกว่านี้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:56:13

ความคิดเห็นที่ 7 นพพรเพิ่งมาถึงเมื่อไอรีนลงจากเรือนไม้ ตั้งใจว่าจะไปขนย้ายเสื้อผ้าให้น้องสาวคุณรามด้วยตัวเอง แต่ประตูด้านหลังของตัวตึกปิดเสียแล้ว ที่จริงจะเปิดเข้าไปก็ได้ในเมื่อประตูหลังไม่เคยลงกลอน แต่เมื่อคิดว่าตกลงให้คนอื่นเช่าแล้วอย่างนี้ จะเข้าไปโดยพลการคงไม่ดีแน่ จึงอ้อมไปหน้าบ้านเพื่อดูว่าประตูด้านนั้นยังเปิดอยู่หรือไม่          บนทางลาดซีเมนต์หน้าบ้านมีคนกลุ่มหนึ่งยืนทำอะไรกันอยู่ ดูวุ่นวายทีเดียว ความมืดทำให้เห็นได้ไม่ชัดเจนสักเท่าไรนัก ประตูใหญ่เข้าบ้านเปิดกว้างอยู่บานหนึ่ง อีกบานปิดไปแล้ว เห็นเปรื่องยืนอยู่หน้าตัวตึก กำลังมองไปทางนั้น บริเวณที่บ่าวสูงวัยยืนมีแสงไฟจากเหนือประตูส่องลงมาถึง จึงสืบเท้าเข้าไปไต่ถาม          "มีเรื่องอะไรกันหรือจ๊ะลุง"          "คุณนพพรขอรับ ญี่ปุ่นไม่ยอมให้คุณนพพรเข้าบ้าน"          "อ้าว! อย่างนั้นหรือ"          ร่างน้อยกำลังจะออกเดินต่อไปทางนั้นก็พอดีได้ยินเสียงพูดคุยจากบันไดตึก เสียงห้าวๆ ของผู้ชายสองคนฟังดูเครียดเคร่งและเร่งร้อน          เพียงไม่นานร่างสันทัดของนายพันตรีซึ่งยังคงอยู่ในชุดเครื่องแบบ ยังคงสวมกางเกงสีกากีอยู่เหมือนเดิม แต่เสื้อไม่ใช่เสื้อเครื่องแบบสีเดียวกับกางเกงอย่างที่เห็นเมื่อเย็น คราวนี้เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว          เขาโค้งให้หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้านนิดหนึ่งแล้วทำท่าจะเดินผ่านไปทางบริเวณที่กำลังวุ่นวาย              "ญาติของสามีดิฉันเองค่ะ"          ไอรีนบอกเป็นภาษาไทยทั้งๆ ที่รู้ว่าฝ่ายนั้นไม่เข้าใจ เห็นเขาชะงักนิดหนึ่ง จึงย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง คราวนี้ลองใช้ภาษาอังกฤษ ด้วยคิดว่าน่าจะเป็นกลางมากกว่า          "เขาเป็นน้องชายของสามีดิฉันเองค่ะ เป็นนายตำรวจ" เสริมประโยคหลังเข้าไปด้วย คิดว่าอาจมีความหมายอะไรบ้าง ก็รัฐบาลไทยประกาศเป็น ‘พันทะมิด’ กับญี่ปุ่นแล้วนี่นา          นายทหารกองสื่อสารของสมเด็จพระจักรพรรดิหันมาทางเธอเพียงแวบเดียว แต่ชั่วแวบนั้นก็ทันได้เห็นใบหน้าคร้ามเข้มเคร่งขรึมทีเดียว และโดยไม่คาดฝัน เขาตอบกลับเป็นภาษาเดียวกัน          "ครับ...ผมจะให้ทหารของผมปล่อยเขาเข้ามา" แม้สำเนียงภาษาอังกฤษของนายทหารหนุ่มจะฟังดูคล้ายภาษาญี่ปุ่นมากกว่า แต่เขาก็พูดได้ถูกต้องและเธอเข้าใจชัดเจนทุกคำ          นัยน์ตาคู่อ่อนโยนวาววามภายใต้แสงไฟเพียงน้อยนิดเมื่อตาสบกัน ก่อนที่ร่างสันทัดจะผละจากไป ความวุ่นวายหน้าบ้านกลายเป็นความสงบไปในพริบตาเมื่อทหารใต้บังคับบัญชาของเขาถอยออกห่างจากอีกสองคนแล้วเข้ายืนเรียงแถวกันพรึ่บพรั่บ          คล้อยหลังนายทหารหนุ่ม ไอรีนถามคนซึ่งยืนเยื้องไปทางด้านหลังด้วยเสียงเบาลง          "หมอซูซูกิล่ะจ๊ะลุง"          "หมอกลับไปแล้วขอรับคุณ"          "พี่นพพร มานานแล้วหรือจ๊ะ"          "เพิ่งถึงนี่แหละขอรับ พวกนั้นไม่ยอมให้เข้าบ้านท่าเดียว ดีที่พ่อกริชมาทัน ก็เลยช่วยยั้งๆ ไว้ขอรับ ไม่อย่างนั้นคุณนพพรคงถูกพวกทหารไล่ออกพ้นบ้านไปแล้วแน่ๆ"          ‘พวกทหาร’ ที่บ่าวสูงวัยเอ่ยถึงกำลังส่งเสียงไฮ้ๆ กันให้ขรม เพียงไม่นานก็รู้เรื่อง ร่างล่ำสันในเครื่องแบบนายตำรวจยศร้อยเอกเดินตามนายทหารญี่ปุ่นมาได้ด้วยดี          "ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณยุ่งยาก"          คำพูดและน้ำเสียงเป็นงานเป็นการนั้นไอรีนไม่แน่ใจว่าเขาพูดกับใคร แต่ด้วยภาษาอังกฤษที่เขาใช้อีกครั้ง เธอจึงเหมาเอาเองว่าคงต้องการบอกเธอ          "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทหารของคุณยังไม่รู้ แต่ถ้ามีคนรู้จักคนอื่นมาอีก ดิฉันควรทำอย่างไร"          "ผมจะสั่งคนของผมไว้ คุณหญิงไม่ต้องห่วง เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก"          เขายืนยันขันแข็ง ร่างสันทัดโค้งให้เร็วๆ ตามแบบฉบับอีกครั้ง ก่อนผละจากไปทางบันไดขึ้นตึก มีทหารยศต่ำกว่าสองนายตามหลังไปด้วย          ไอรีนประนมมือไหว้ญาติผู้น้องของสามีอย่างนอบน้อม นพพรยังคงอยู่ในเครื่องแบบ หน้าตาอิดโรย เห็นได้ชัดแม้มีแสงเพียงน้อยนิด          "ต้องขอโทษด้วยค่ะพี่นพพร พี่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เข้า"          "ไม่เป็นไรหรอก วิไลบอกไปก่อนแล้วว่าญี่ปุ่นมา เขาจะเข้ายึดบ้าน พี่ก็ร้อนใจ แต่ปลีกตัวมาไม่ได้เลย เพิ่งจะออกเวรนี่แหละ"          "ดิฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ คิดว่าพี่นพพรคงมาในทันทีไม่ได้"          "ตกลงว่าอย่างไร ญี่ปุ่นเข้ายึดบ้านแล้วกระนั้นรึ"          หญิงสาวหัวเราะเสียงขื่น          "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ เขาเพียงขอเช่าชั่วคราวเท่านั้นเอง เห็นบอกว่าไม่เกินสองอาทิตย์"          ในเวลาเช่นนี้ไม่มีอะไรช่วยปลอบใจได้ดีไปกว่าพยายามมองทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เห็นแต่ในด้านดี          นพพรผงกศีรษะรับรู้          "ก็ยังดีที่เขาแค่ขอเช่า บางแห่งเขาเข้ายึดเลยทีเดียว"          นัยน์ตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบขนตาหนาเป็นแผงเบิกกว้าง          "ขนาดนั้นเลยหรือคะพี่"          "ก็นั่นล่ะ เขามากันกะทันหัน ก็เลยไม่มีที่ทำการ นี่บางกลุ่มเข้ายึดโรงเรียนเลยก็มี ยิ่งโรงเรียนปิดอยู่อย่างนี้ ทหารเข้าไปดูกันได้สบาย ชอบใจตรงไหน ก็ขนย้ายเข้าไปอยู่เลย ที่ทำการราชการบางแห่งก็ถูกยึดไปแล้วเหมือนกัน เห็นว่ากองทัพอากาศของเขากำลังจะเข้ายึดสนามม้านางเลิ้งอีกแห่ง"          ทั้งสี่คนยืนจับกลุ่มกันหน้าตึกนั่นเอง สายตานายตำรวจหนุ่มมองขึ้นไปบนตัวตึกเมื่อมีแสงไฟติดสว่างขึ้นในห้องทางตอนใน รู้ด้วยความคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ว่าห้องนั้นแต่ก่อนเคยเป็นห้องทำงานส่วนตัวของญาติผู้พี่ซึ่งในเวลานี้คงยังถูกคุมขังอยู่ที่อ่าวอุโละอุดัง          "วิไลไปไหนละนี่" ลดสายตากลับลงมาที่ใบหน้างามแจ่มจรัสอีกครั้ง ใจแล่นไปจดจ่ออยู่กับคนที่ตัวเพิ่งเอ่ยถึง          "คุณพี่อยู่ที่เรือนเล็กค่ะ เชิญพี่นพพรที่นั่นเถอะค่ะ ดิฉันจะขึ้นไปเอาเสื้อผ้าให้คุณพี่ก่อนที่เขาจะปิดประตูหน้าเสียอีก" แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 00:32:09 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:57:02

ความคิดเห็นที่ 8 คุณหญิงวัยสาวละสายตาจากนายตำรวจไปยังชายหนุ่มซึ่งยังคงยืนสงบเงียบคอยคำสั่งอยู่ใกล้ๆ          "กริช ช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อยเถอะ"          คิดว่าตัวเป็นหญิง จะเข้าไปภายในตึกตามลำพังคงไม่ดีแน่ ในเมื่อเวลานี้บนตึกมีแต่นายทหารต่างชาติ อย่างไรก็ต้องมีใครสักคนไปด้วย และคนนั้นควรเป็นผู้ชาย จะให้เปรื่องช่วยไปขนเสื้อผ้าผู้หญิง แกก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงไม่เห็นใครเหมาะไปกว่านี้          "เอาวิทยุของพี่รามออกมาด้วยนะ แม่ไอรีน จะได้คอยตามข่าวจากรัฐบาล" นพพรแนะนำ          "ค่ะพี่นพพร"          ประตูด้านหน้าของตึกยังคงเปิดทิ้งไว้กว้างทั้งสองบาน ไฟเพดานในห้องโถงตอนหน้าสว่างไสว อุปกรณ์สื่อสารสองสามประเภทเพิ่งถูกขนมาวางไว้เกะกะบนพื้นห้อง บนโต๊ะรับแขกตัวเตี้ยมีแผนที่กองสุมอยู่หลายแผ่น บริเวณนั้นไม่มีใครแม้แต่คนเดียว แม้ตัวจะเป็นเจ้าของบ้าน แต่ในเวลานี้ เมื่อตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไอรีนจึงให้ตะขิดตะขวงใจที่จะขึ้นไปชั้นบนตามอำเภอใจ หรือแม้แต่เข้ามาในบริเวณนี้ก็เถอะ สมควรได้รับอนุญาตจาก 'ผู้เช่า' เสียก่อน          หากไม่ต้องลังเลอยู่นานว่าจะทำอย่างไรดี ร่างสันทัดในชุดเครื่องแบบเดินเร็วรี่ออกมาจากห้องด้านใน มือม้วนกระดาษแข็งแผ่นใหญ่ไปด้วย          เขาชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มหญิงสาวยืนคว้างอยู่หน้าห้องโถง รอยยิ้มแผ่วจางปรากฏขึ้นที่มุมปากเมื่อสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลแพรวพราว หากเพียงแวบเดียวก็เลือนหายไปเมื่อมองเลยไปทางคนซึ่งหยุดยืนเยื้องไปทางด้านหลังของหญิงสาว สีหน้ากลับเป็นเคร่งเครียดดังเดิม “ผู้พันคะ ดิฉันต้องขอความกรุณา เสื้อผ้าของน้องสะใภ้ดิฉันยังอยู่ชั้นบน ดิฉันขอขึ้นไปขนเอาไปให้เธอพอได้มีใส่สักอาทิตย์เถอะนะคะ” เมื่อสื่อสารกันได้ด้วยภาษาอังกฤษโดยไม่ต้องผ่านล่ามอย่างหมอฟันวัยกลางคน ก็ช่วยให้อะไรๆ ง่ายขึ้นมากทีเดียว "เชิญ...คุณหญิง" เขาขยับนิดหนึ่งเหมือนเพื่อหลีกทางให้ ทั้งๆ ที่บันไดขึ้นชั้นบนอยู่อีกด้าน ตามองตามเมื่อร่างแน่งน้อยเดินไปทางนั้น แปลกใจที่เห็นชายหนุ่มผู้ตามติดไม่ยอมห่างหยุดอยู่เพียงเชิงบันได ปล่อยให้หญิงสาวขึ้นชั้นบนไปเพียงคนเดียว ไอรีนขึ้นบันไดไปได้เพียงไม่กี่ขั้นก็คิดถึงคำถามของญาติสามีเมื่อครู่ 'แล้วนี่พวกญี่ปุ่นเขาจะใช้ห้องข้างบนหรือข้างล่างละนี่'     นั่นซี เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นมาก่อน ก็เคยมีใครมาขอเช่าบ้านอย่างนี้บ้างเล่า ชั้นล่างนั้นแม้จะมีหลายห้อง แต่ก็ไม่มีห้องใดพอใช้เป็นห้องนอนได้เลยในเมื่อไม่มีเตียง ชั้นบนมีห้องซึ่งจัดเป็นห้องนอนได้มากกว่าสี่ห้อง แต่ฝั่งหนึ่งปิดใส่กุญแจเอาไว้นานปี เป็นห้องชุดซึ่งเธอเคยอยู่อาศัยร่วมกับสามีเมื่อครั้งที่แต่งงานกันใหม่ๆ แต่หลังจากคุณหญิงละออสิ้น เธอย้ายมาอยู่เรือนไม้หลังเล็กชั่วคราวระหว่างงานศพและงานทำบุญห้าสิบวันให้ท่านก่อนจะย้ายหีบศพท่านไปวัด เหตุก็เพราะเวลานั้นตะขิดตะขวงใจที่จะนอนอยู่เหนือหีบศพของมารดาสามีผู้ซึ่งเธอให้ความเคารพนับถือ จากนั้นก็มีเรื่องมีราวระหว่างคุณรามกับผู้หญิงอีกคน เหตุการณ์คราวนั้นยอกแสยงใจเสียจนยากจะลืมเลือน ทำให้เธอไม่อยากแม้แต่จะเข้าไปเห็นห้องหอนั้นอีก จนเมื่อคุณรามเข้าร่วมกับฝ่ายกบฏและถูกจับ เธอปิดตายฝั่งนั้นของชั้นบนเลยทีเดียว นานๆ หรอกจึงจะเปิดให้รำพึงเข้าไปทำความสะอาดเสียสักครั้ง แม่อนงค์ผู้เป็นมารดาเลี้ยงเคยชี้ให้เห็นในเรื่องซึ่งเธอไม่เคยคิดไปถึง "ถ้าเจ้าคุณท่านทำอย่างที่ผู้ชายไหนๆ ก็ทำกัน ท่านจะมีเมียหลายคน ท่านก็คงทำได้ แต่พอท่านแต่งงานกับคุณ ท่านไม่มีใครอีก คุณก็เลยคุ้นเคยแต่กับเรื่องผัวเดียวเมียเดียว พอท่านพลาดไปนิด คุณถึงยอมรับไม่ได้อย่างไรเล่าคะ ถ้าคุณเคยชินว่าเจ้าคุณมีเมียหลายคนเสียแต่แรก คุณคงไม่เอาเรื่องนั้นเรื่องเดียวมาฝังไว้ในใจไม่ยอมลืมอย่างนี้ดอก" จริงของแม่อนงค์ ไอรีนไม่เคยมองไปในแง่นั้นมาก่อน แต่ตอนนี้มันอาจสายไปแล้วก็ได้ที่จะแก้ตัว ที่จะบอกคุณรามว่าเธอลืมเรื่องนั้นแล้ว จะไม่เก็บเอามาสร้างเป็นกำแพงกั้นเธอจากเขาอีกแล้ว เหตุนี้ด้วยกระมังที่ทำให้เธออยากมีโอกาสได้พบสามีอีกสักครั้ง อีกฝั่งของชั้นบนนั้นคุณวิไลถือครอบครองมานานหลายปี ก่อนที่ไอรีนจะย้ายมาอยู่ในบ้านหลังนี้เสียด้วยซ้ำ ฝั่งนั้นมีห้องนอนสองห้อง รวมทั้งห้องกลางอีกห้อง มีห้องน้ำเป็นส่วนตัว เธอไม่แน่ใจว่าจะยอมให้ทหารญี่ปุ่นขึ้นไปใช้เป็นห้องนอนดีหรือไม่ แต่คิดว่าคงไม่เสียหลายถ้าจะถามให้รู้เรื่องไปเสียเลย "ผู้พันคะ ผู้พันกับ..." ใบหน้าเจิดจรัสมองตรงไปข้างหลังเขา นึกหาคำพูดในภาษาอังกฤษที่เหมาะสมเพื่อจะใช้เรียกทหารใต้บังคับบัญชาของเขาไม่ออกในทันที จึงเลือกใช้คำซึ่งคิดว่าเป็นกลางกว่า " คนของคุณ...จะนอนกันที่ชั้นบนไหมคะ มีห้องฝั่งหนึ่งซึ่งใส่กุญแจไว้ ดิฉันจะได้เปิดให้" ซากาโมโตเหลียวไปข้างหลังแวบหนึ่ง เห็นนายร้อยโทซึ่งเมื่อครู่กำลังติดตั้งวิทยุสื่อสารเดินตามออกมาด้วยเพื่อรายงานความคืบหน้าของงานที่สั่งให้ทำ "ผมยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยคุณหญิง คิดว่าคงนอนกันข้างล่างได้" นั่นคือความจริงที่สุด จนถึงขณะนี้แล้วเขาก็ยังไม่มีแม้เวลาคิดถึงเรื่องที่หลับที่นอน นับแต่เดินทางมาถึงพระนครก็มัวแต่วุ่นวายกับการเตรียมรับกองทหารซึ่งแยกย้ายกันเดินทางมา ต้องหาที่ตั้งกองบัญชาการอย่างถาวรให้ได้ก่อนทหารเหล่านั้นมาถึง แต่เมื่อยังหาที่เหมาะไม่ได้ในทันที จึงจำต้องใช้ที่ตั้งชั่วคราวแบบนี้ไปก่อน จากนั้นก็ต้องตรวจสอบและติดตั้งเครื่องรับส่งวิทยุซึ่งเพิ่งมาถึง มีงานต้องทำมากมาย ยุ่งเสียจนลืมไปด้วยซ้ำว่าบรรดานายทหารใต้บังคับบัญชาที่มาถึงแล้วจะนอนกันตรงไหน จะนอนกันอย่างไร นี่แม้แต่อาหารก็ยังไม่มีใครได้รับประทานเลยสักคน          ไอรีนกวาดตาดูเท่าที่เห็น ชั้นล่างนี้มีหลายห้อง พอจัดให้เป็นที่หลับที่นอนกันได้เพียงเลื่อนเครื่องเรือนไปชิดฝา แต่คงต้องนอนกันกับพื้น เธอเองก็เคยลงมานอนที่ห้องหนังสือของสามีอยู่สองสามคืนช่วงงานศพมารดาของเขา แต่คราวนั้นรามสั่งให้บ่าวยกฟูกทั้งหลังลงมาปูให้ภรรยาได้นอน คราวนี้เธอควรทำอย่างไรถ้าทหารญี่ปุ่นยืนยันว่าจะจัดห้องชั้นล่างเป็นที่นอน ควรจัดเตรียมที่นอนและเครื่องนอนให้หรือไม่ เขามีกันกี่คนยังไม่รู้ด้วยซ้ำ          นายพันตรีหนุ่มพิจารณาจากสีหน้าแสดงความว้าวุ่นใจนั้นก็พอเดาได้          "เรามีเครื่องนอนเตรียมมาครับคุณหญิง เอาออกมาปูนอนบนพื้นห้องที่ไหนก็ได้ คุณหญิงอย่าห่วงเลย ผมเลือกที่นี่เพราะมีทหารอยู่หลายคน จึงต้องใช้สถานที่ใหญ่หน่อย มีที่จอดรถกว้างหน่อย เท่านั้นเอง"                ไอรีนผงกศีรษะรับรู้ หมุนตัวกลับขึ้นบันได          เหนือบันไดมีโคมไฟห้อยลงมาจากเพดาน ให้แสงสว่างครอบคลุมไปจนถึงโถงโล่งๆ ที่แบ่งชั้นบนออกเป็นสองฝั่ง บันไดหันเข้าหาบริเวณซึ่งเป็นที่อยู่ของคุณวิไล เธอเข้าไปรวบรวมเสื้อและซิ่นจากหีบได้หลายชุด มองหาที่ใส่ก็เห็นตะกร้าหวายมีผ้าซึ่งยังไม่ได้ตัดเย็บซ้อนกันอยู่หลายผืน จึงคว้าเอามาใช้ไปก่อน แล้วหอบกลับลงมาส่งให้ชายหนุ่มซึ่งยังคงยืนคอยอยู่ที่เชิงบันไดชั้นล่าง          "ฉันจะกลับขึ้นไปเอาวิทยุนะจ๊ะกริช"          "ให้กระผมช่วยไหมขอรับ"          วิทยุเครื่องนั้นมีขนาดใหญ่ทีเดียว เขาเคยเห็นเมื่อครั้งที่ 'คุณท่าน' ซื้อมาใหม่ๆ ไม่แน่ใจว่าจะหนักแค่ไหน          "ไม่ต้องหรอก กริช ฉันยกไหว ไม่หนักเท่าไรหรอก"          กริชมองตามร่างบอบบางซึ่งกลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง พอรู้มาบ้างว่าเพราะเหตุใดคุณหญิงจึงปิดตายทุกห้องทางฝั่งนั้นแม้เขาจะเคยขึ้นไปชั้นบนเพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็ตาม เสียงเดินแผ่วเบาทางด้านหลังพาให้หันไปดู สบตาคู่อ่อนโยนในกรอบดวงตายาวรีเข้าพอดี ออกจะแน่ใจว่าเห็นแววเข้าอกเข้าใจฉายวาบอยู่ที่นั่น ระเบียงเรือนมืดผิดปกติเมื่อไอรีนเดินนำกริชกลับมาถึง แปลกใจว่าทำไมคุณวิไลจึงดับดวงไฟซึ่งติดอยู่กับเพดานระเบียงเสีย พอก้าวขึ้นบันไดเห็นร่างของชายหนุ่มหญิงสาวนั่งเคียงกันบนม้านั่งริมราวระเบียงก็ให้หนักใจ เธอเคยสงสัยในท่าทีของคุณวิไลและพี่นพพรที่แสดงออกต่อกัน แรกๆ คิดว่าคงเป็นความสนิทสนมฉันท์ญาติ แต่เห็นบ่อยครั้งเข้าก็ชักไม่แน่ใจ เคยคิดจะถามคุณราม แต่ก็คิดว่าไม่ใช่ธุระกงการอะไรของตัว ประกอบกับในเวลานั้นตัวยังเป็นเด็ก นั่นเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ จึงได้เฉยเสีย ได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ ถ้าไม่เป็นเพราะญาติผู้น้องของคุณรามคนนี้มีภรรยาซึ่งเจ็บกระเสาะกระแสะ และมีลูกกำลังโตอีกคน เธอคงไม่ติดใจอะไรนักหนา แต่เมื่อเห็นสีหน้าอมทุกข์ของภรรยานายร้อยหนุ่มผู้นี้ทีไร ก็ให้ไม่สบายใจทีนั้น มีความรู้สึกว่าตัวร่วมรู้เห็นอะไรบางอย่างที่ไม่เหมาะสม แต่ก็ไม่ได้มีส่วนช่วยหยุดยั้ง เมื่อคิดว่าจะต้องขึ้นเรือนไปเผชิญหน้ากับคู่หนุ่มสาว เธอจึงแสร้งส่งเสียงขึ้นไปก่อน “กริชบอกรำพึงหรือยังว่าให้มานอนที่นี่” สองร่างซึ่งเกือบจะแนบชิดกันอยู่แล้วนั้นแยกออกจากกันในทันทีทันควัน (จบบทค่ะ) แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 00:54:41 แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 00:51:10 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:57:21

ความคิดเห็นที่ 9  คุณ  P. :  ช่วงนี้เป็นตอนที่ย้อนไปในส่วนท้ายๆ ของเรื่องก่อน ที่เรื่องก่อนละเอาไว้นะคะ ตอนนี้รามอยู่ลังกาวีค่ะ ไอรีนก็เลยเหมือนไม่มีใคร ต้องแบกภาระดูแลบ้าน ดูแลคนในบ้านอยู่คนเดียว พอเกิดสงครามขึ้นอย่างนี้ก็พอดีกริชเข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระไปได้บ้างในช่วงแรกๆ ค่ะ  น้องมิ้ว :  ดูๆ กริชไปก่อนนะคะ  คุณ Mnemosyne:  ตอนนี้ย้อนไปในอดีตนิดหน่อยค่ะ เป็นส่วนที่ละไว้ในเรื่องก่อนน่ะค่ะ  คุณ scottie :  อีก 2 เดือนทรอยเดินทางมาถึงค่ะ พยายามเขียน 2 เรื่องพร้อมกัน แต่สำนวนตีกันยุ่งเลยค่ะ เลยสุดความสามารถ ต้องเอาให้เสร็จไปทีละเรื่องค่ะ  คุณ หริชา :  คุณรามหล่อกว่ากริชอยู่แล้วค่ะ หล่อขนาดน้องสาวแท้ๆ ยังหวงไม่อยากให้พี่ชายไปรักผู้หญิงคนไหนเลยด้วยซ้ำ แต่กริชก็หล่อเหมือนกันนะคะ ที่สำคัญคือมีใจภักดิ์ให้ไอรีนคนเดียวเหมือนกันค่ะ  คุณ Hermosa :  จะพยายามเขียนเรื่องหมอกับเอริคด้วยค่ะ อาจมาลงนานๆ ทีนะคะ เรื่องนี้ต้องลุยให้จบเร็วที่สุดน่ะค่ะ  น้องแพรว :  ว่าไปแล้วไอรีนก็เคยช้ำใจเพราะรามมาครั้งหนึ่ง กริชจะมีข้อได้เปรียบตรงนี้เลยค่ะ คือทั้งชีวิตมีให้เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว ไอรีนจะไม่ต้องเจอปัญหาเรื่องที่ว่าจะมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวพันด้วยเหมือนครั้งก่อน  คุณ พิชช์:  กรณีของกริชนี่เป็นรักมั่นคง รักแรกและรักเดียวในชีวิตค่ะ แต่ก็เป็นรักที่มีปัญหาเยอะมาก  คุณ อนุมานน้อย:  อีกนานเหมือนกันค่ะกว่าไอรีนจะรู้ว่ากริชคิดยังไงกับตัว มีสงสัยบ้างเหมือนกัน แต่เพราะไม่เคยมองกริชเป็นอย่างอื่นเลยนอกจากเอ็นดูในฐานะเด็กซึ่งสามีเคยอุปการะนะคะ ก็เลยเหมือนมองไม่เห็นเป็นอย่างอื่นค่ะ  คุณแอนนี่ :  ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ  คุณ nasa nasa:  ตอนนี้เป็นตอนที่ไอรีนตั้งใจจะลงไปดูสภาพความเป็นอยู่ของรามที่เกาะตะรุเตาแล้วพอดีเกิดสงครามขึ้นก่อนค่ะ เป็นตอนที่ย้อนกลับไปในอดีตนิดหน่อยน่ะค่ะ เพื่อปูพื้นความสัมพันธ์ระหว่างกริชกับไอรีน กับแสดงให้เห็นความรักระหว่างไอรีนกับรามอีกนิดหน่อยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 23:16:38

ความคิดเห็นที่ 10   คุณหญิงวางตัวดี มีสติ น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างค่ะ จากคุณ : P. เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 23:36:10 A:61.90.103.192 X:

ความคิดเห็นที่ 11 สแกนอ่านคร่าวๆ ค่ะเพราะเคยอ่านแล้ว ไว้ถึงตอนที่ยังไม่ลงบอกอีกทีบนหัวทู้ได้ปะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 00:25:31

ความคิดเห็นที่ 12 รู้สึกคราวก่อนจะลงถึงตอนที่ 10 ค่ะคุณก๊อตตี้ ยังไงถึงตอนนั้นจะบอกอีกทีนะคะ ขอบคุณค่ะที่ตามอ่าน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 02:19:35

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านบทที่มารู้สึกคุ้นๆ มาบท4-5 ถึงว่าเคยอ่านมาแล้ว มาจำได้ตอนทหารญี่ปุ่นเข้ามาอยู่นี่แหละค่ะ ถึงจำได้ แหะ แหะ(อายุไม่ใช่เพียง ตัวเลขอีกต่อไป) รออ่านไอรีนเจอคุณราม รอซึ้งนั่นเอง จากคุณ : อนุมานน้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 06:12:56

ความคิดเห็นที่ 14 ดีนะนี่มีกริชดูแลให้อุ่นใจ แล้วยายไวจะไม่รอดหรอคะ งื้อ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 07:51:52

ความคิดเห็นที่ 15 ยายไวรู้สึกจะไม่รอดใช่มั้ยคะ หวังว่าญี่ปุ่นพวกนี้คงเกรงใจไอรีนและไม่ทำเรื่องเดือดร้อนมากกว่านี้ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 09:05:44

ความคิดเห็นที่ 16 สถานการณ์แบบนี้ ถ้าไอรีนอยู่คนเดียวคนอ่านคงแอบเครียดเพราะเป็นห่วงน่ะค่ะ แต่...มีกริชอยู่ด้วยก็ค่อยวางใจได้หน่อยค่ะ แล้วยายไวจะไม่รอดหรือค่ะ ..แง้.. แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 12:11:42 จากคุณ : พิชช์ (pichayaratana) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 12:10:43

ความคิดเห็นที่ 17 เรื่องนี้หายไปนานเลยนะคะ เอามาลงอีกทีดีใจจังค่ะ จะได้รู้เรื่องของกริชมากขึ้น..ยังไงจะติดตามอ่านเรื่อยๆนะคะ (แอบคิดถึงเอริคจังเลยค่ะ 555) แต่ไม่เป็นไร อ่านจบทีละเรื่องๆ คุณกุลธิดาจะได้ไม่เหนื่อยเนอะ จากคุณ : NongHome เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 12:33:28

ความคิดเห็นที่ 18 กริชลงมาอยู่กับไอรีนนานขนาดไหนคะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 17:02:57

ความคิดเห็นที่ 19 ขนาดตัวเองเป็นคนอ่านยังคิดถึงคุณพระมากๆในสถานการณ์แบบนี้ ยังดีที่ไอรีนมีกริชเป็นที่พึ่งเสมอ จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 18:13:40

ความคิดเห็นที่ 20 อืม! ไม่รู้อะไรสมัยช่วงสงครามโลกเลยอะ อายคุณกุลธิดาจัง สงสารนักโทษที่ต้องไปอยู่ที่เกาะนั้นนะคะ น้ำทะเลยแถบนั้นเชี่ยวมากๆจนน่ากลัวด้วยค่ะ ปล เรื่องนี้กริชเป็นพระเอกใช่ป่าวคะ (อ้าว! ถามตรงๆเลย ไม่เคยอ่านเล่ม 1) ปล 2 แอบคิดถึงเอริคกับคุณหมอด้วยอีกคนค่ะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 18:20:20

ความคิดเห็นที่ 21 ตามมาให้กำลังใจค่ะ... จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 15:22:34

ความคิดเห็นที่ 22 เครียดแทนไอรีนเลยค่ะ หลายห่วงเหลือเกิน บ้านก็โดนมัดมือชกให้ญี่ปุ่นเช่า สมาชิกในบ้านก็ต้องรอพึ่งพา ยายไวที่ป่วยอีก ไหนจะคุณราม เฮ้อ เหนือยแทนค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 16:50:38