ความคิดเห็นที่ 1 ดวงหน้าเล็กๆ ภายใต้ผ้าคลุมส่ายไปมาเบาๆ ก่อนจะสะบัดมือหันหลังวิ่งกลับ แต่ช้าไปเสียแล้ว ท้องฟ้าที่เห็นโล่งว่างเปล่าเต็มไปด้วยกลุ่มเมฆสีดำมืดเคลื่อนเข้ามาครอบคลุมผู้บุกรุก เมื่อเข้ามาใกล้จึงเห็นว่าเป็นนกยักษ์สีดำผู้มีพลังเรียกลมมาหอบพวกมัน ผู้เรียกไฟได้ เรียกไฟขึ้นมาแผดเผา ต่างคนต่างใช้ความสามารถที่มีเพื่อให้รอดชีวิต แต่พวกมันกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าบินเข้าจู่โจมไม่หยุดยั้ง ก่อนจะตามด้วยงูใหญ่ยักษ์ที่พุ่งขึ้นจากผืนทรายมารวบรัดพวกเขาลงไป เด็กชายผอมบางและเด็กหญิงตัวน้อยถูกฉุดกระชากลงไปใต้พื้นทราย เม็ดทรายหยาบครูดกับผิวจนเนื้อหนังที่เหลือน้อยนิดถลอกปอกเปิง “ผู้บุกรุก” เด็กหนุ่มร่างผอมเบิกตากว้าง เขาได้ยินเสียงประหลาดแหบพร่าหากเขากลับเข้าใจได้ ชาร์มกอดมารีอย่างปกป้องถูกทิ้งลงหน้ากองหินสีดำมากมาย เสียงตุ้บๆ ดังมาเป็นระยะ พวกเขาที่ถูกนกโฉบมาถูกทิ้งลงใกล้ๆ “นั่นเรียกว่ามนุษย์ ลูกหลานของข้าที่มาเยี่ยมเยือนบอกข้าว่าเจ้าพวกนี้เป็นสิ่งไม่น่าคบหา” เสียงตอบโต้ครั้งนี้กับไพเราะเสนาะหูยิ่งกว่าเสียงดนตรี “เช่นนั้นหรือ แต่หากลูกชายข้ากลับบอกว่าพวกเขาน่าสนุกยิ่งนัก” ชาร์มเบิกตากว้าง ก้อนหินสีดำพูดได้ เขาหลบหนีจากสิ่งที่เข้ารู้จักดี เพื่อทิ้งชีวิตให้กับสิ่งแปลกประหลาดนี่หรือ “หยุดเถียงกันเสียที” แสงสีนวลประหลาดจากแมลงสีขาวที่บินมาเกาะบนก้อนหิน เนื่องจากมันมาเกาะก้อนหินที่อยู่ตรงหน้า เขาจึงเห็นว่ามันคือมนุษย์ย่อส่วนลงจนเล็กจิ๋วบินได้เพราะปีกที่เหมือนผีเสื้อข้างหลัง “หลังจากดินแดนตะวันออกต้องรับสิ่งที่มนุษย์ไม่เข้าใจ ยามนี้เป็นทีของแดนตะวันตกบ้าง พวกท่านจะว่าอย่างไรล่ะ” “เจ้าผู้ส่งสาร” เสียงแหลมใสมาจากนกยักษ์สีดำที่ยืนนิ่ง ขนปีกสีดำเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสดงดงาม “แล้วพวกนี้อยู่ที่แดนตะวันออกเป็นอย่างไร” “พวกเขาสร้างความเปลี่ยนแปลง ไม่น่าเบื่อ พวกเขาช่วยให้เราแพร่พันธุ์ได้” “อา” เสียงไพเราะของก้อนหินสีดำดังขึ้น “นั่นเป็นสิ่งที่เราประสบ แต่หาใช้ปัญหาใหญ่ของแดนตะวันตกไม่ เรามีอายุที่ยืนยาวและเรายังมีพวกพ้องอีกมากมาย” “ท่านก็พูดได้ซิ เผ่าพันธุ์สิงโตไฟของท่านมีจำนวนมากที่สุดในดินแดนนี้หากข้าเหลือเพียงห้าเท่านั้น” งูยักษ์ส่งเสียงคำรามแสบหู “ส่วนเรากำเนิดมากแต่อายุไม่ยืนดังพวกท่านทั้งสองเผ่าพันธุ์” นกที่ตอนนี้ขนเป็นสีแดงบอกถึงปัญหา “เราไม่ได้อยู่ที่นี่เพียงสามเผ่า เรายังมีเต่าลม มีใครไปปลุกพวกเขาหรือยัง” พวกมนุษย์ที่ถูกนำมาทิ้งไว้เริ่มรวมตัวกัน เด็กหนุ่มถ่ายทอดสิ่งที่เขาได้ยินให้คนอื่นฟัง แผ่นหลังเด็กหนุ่มเย็นวาบเหมือนถูกจ้องมอง “มีผู้เข้าใจที่เราสนทนากัน” เสียงก้อนหินรำพึง “เช่นนั้นท่านจงมาเป็นตัวแทนของเผ่าพันธุ์ท่านเพื่อรับรู้ชะตาของพวกท่านดีหรือไม่” เด็กหนุ่มถ่ายทอดข้อความที่ได้ยินอีกครั้ง ร่างผอมบางสั่นสะท้าน ทั้งกลุ่มตกลงให้เขา และคนในกลุ่มที่อายุมากที่สุดอีกคนเป็นตัวแทน มารีเกาะชาร์มแน่นไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าจะมีเด็กสาวคนอื่นในกลุ่มคนอื่นมาปลอบอย่างไรก็ตาม ดังนั้นตัวแทนของผู้บุกรุกจึงเป็นสามคน เมื่อทั้งสามคนก้าวออกจากลุ่มออกมายืนข้างหน้า ชาร์มเพิ่งสังเกตเห็นว่าก้อนหินสีดำนั้นมีดวงตาสีทองสุกปลั่ง ดวงตาคู่นั้นกวาดมองไปทั่วกลุ่มคนเล็กๆ “พวกเจ้ามีกันเพียงสิบสอง เรียกทั้งหมดมาเถอะ” ชาล์มเด็กหนุ่มที่เข้าใจเสียงของพวกสัตว์ กระซิบบอกเพลเด็กหนุ่มร่างใหญ่ที่เป็นเสมือนหัวหน้ากลุ่ม เพลจึงหันไปเรียกพวกพ้องของตนเข้ามาใกล้ๆ ลมพัดมาวูบหนึ่งจนทุกคนต้องหลับตา เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ตรงหน้าพวกเขาปรากฏสัตว์คล้ายเต่ามีสีกระดองกลมกลืนไปกับพื้นทราย ลวดลายบนกระดองเป็นสีแดงเส้นเล็กบางแทบมองไม่เห็น ไร้หัวแขนขา “ท่านเรียกข้ามาหรือ เกลมี” เสียงถามช้าๆ แผ่วเบา “ใช่ เฟร่า” ก้อนหินที่มีดวงตาสีทองขยับไหว จนเห็นได้ชัดว่าเป็นร่างสิงโตตัวมหึมา “บุตรของเราเป็นอย่างๆ ไรบ้าง” อุ้งเท้าสีดำแตะลงบนกระดองอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงอาทรนั้นแทบเรียกน้ำตาของผู้ได้ยินออกมาแม้จะฟังไม่เข้าใจ “ไข่ฟ่อไปอีกใบแล้ว ท่านควรจับคู่กับเผ่าพันธุ์เดียวกับท่าน” “ไม่สำคัญของเพียงมีท่าน เฟร่า” อุ้งเท้าใหญ่แตะประคองกระดองเต่านั้นอย่างอ่อนโยน สัตว์เจ้าถิ่นทั้งสี่ชนิดหันมามองผู้ที่มาเยือน “พวกเจ้าจะได้รับการพิจารณาว่าพวกเจ้าสมควรจะได้อยู่ที่นี่หรือไม่” ก้อนหินสีดำที่ตอนนี้เริ่มขยับร่างให้เห็นว่าคือสิงโตตัวใหญ่ ยามขยับไหว เห็นปลายขนเป็นสีแดง “ข้าคือ เกลมี เป็นหัวหน้าของสิงโตไฟทั้งหมดที่นี่ นี่ เฟร่า” อุ้งเท้ามหึมา แตะลงบนกระดองเต่าสีกลมกลืนกับพื้นทรายจนหากไม่สังเกตจะไม่รู้เลย “คู่ครองของข้า นางเป็นหัวหน้าของเต่าลม” ดวงตามนุษย์ผู้บุกรุกเบิกกว้างเมื่อได้ยินชาร์มค่อยๆ ถ่ายทอดสิ่งที่เขารับรู้ และเหมือนสิงโตหินเกลมีจะรับรู้ เขาพูดช้าๆ รอจนเด็กหนุ่มพูดให้เพื่อนๆ ฟังจบ จึงจะเริ่มพูดอีกครั้ง “อาร์เต้ เป็นตัวแทนของเผ่านกลาวา นั่น นากีตัวแทนของเผ่างูดิน” นกสีแดง ก้มศีรษะลงยามขยับตัวจะเห็นขนเลื่อมเป็นสีดำ ขณะที่งูตัวใหญ่ที่ขดเป็นกองสูงเป่าลมออกจากปากกว้างเป็นการทักทายให้รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน เพราะนอกจากอ้าปากกว้างเห็นขอบปากด้านในสีแดงสด กับดวงตาเรียวเล็กสีดำสนิทแล้ว ผิวงูกลมกลืนไปกับท้องฟ้า “ทำอย่างไรเราจะผ่านการทดสอบของพวกท่าน” เพลถาม คำถามของเขาไม่ต้องอาศัยชาร์มในการแปล “พวกเรามีปัญหาในการสืบทอดเผ่าพันธุ์” เกลมีบอกตามตรง “สหายน้อยผู้นี้เป็นผู้เดินสารระหว่างดินแดนตะวันออกและตะวันตก” มนุษย์น้อยตัวจิ๋วที่มีปีก ย่อกายถอนสายบัวให้รู้ว่านางคือผู้ส่งสารที่ว่า “ครั้งหนึ่งเคยมีมนุษย์อย่างพวกท่านไปเยือนแดนตะวันออก ขณะนั้นเรากำลังมีปัญหาเรื่องชนรุ่นใหม่ การมาของผู้มาเยือนกลุ่มนั้น แก้ปัญหาของเราได้ ถึงชนรุ่นใหม่ของเราไม่อาจเทียบกับรุ่นก่อนๆได้ แต่เราไม่ได้สูญสิ้นเผ่าพันธุ์ไป ครั้งนี้ ผู้ทำนายส่งข้ามายังแดนตะวันตกเพื่อบอกเล่าถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น นางบอกว่าจะมีผู้มาเยือนแดนตะวันตก ผู้ที่จะมาเป็นแสงแห่งความหวัง” เหล่าหญิงสาวต่างถอยไปเกาะกลุ่มจับมือกันแน่น พวกนางรู้ด้วยสัญชาติญาณขอสตรี ฝ่ายชายขยับตัวล้อมอย่างหวงแหนของของตน “หากพวกข้าปฏิเสธ” เพลถาม เขาชายตาไปมองสตรีในกลุ่มที่อยู่ใจกลางของการปกป้อง เพื่อความอยู่รอด เขาพร้อมจะสละพวกนางหรือไม่ แต่พวกนางก็คือเพื่อนร่วมตายมาด้วยกัน “พวกท่านจะได้อยู่ที่นี่เช่นกัน อาจจะสืบทอดเผ่าพันธุ์ของพวกท่าน สถานที่นี้ไม่เหมาะกับเผ่าพันธุ์ของท่าน หากท่านยอมรับข้อเสนอของเรา ชนรุ่นหลังของท่านอาจสามารถอยู่รอดในดินแดนนี้” อาร์เต้ หัวหน้าเผ่านกลาวากล่าวอย่างใจร้อน ร่างสีแดงขยับไหว ที่อยู่ตรงนั้น คือมนุษย์ ชายวัยเกือบหกสิบในอาภรณ์สีแดงเข้ม “จะไม่มีการบังคับพวกเจ้า ไม่มีการข่มขืนใจ พวกเจ้าจะจับคู่กันเองหรือจะตอบรับไมตรีจากพวกข้า แล้วแต่พวกเจ้า” พูดจบไม่รอให้ชาร์มแปลคำพูด อาร์เต้สะบัดเสื้อคลุมกลายร่างเป็นนกสีดำตัวใหญ่บินหายไป “ชีวิตพวกเจ้าแสนสั้นนักเมื่อเทียบกับพวกข้า แล้วแต่เจ้าจะตัดสินใจ จากนี้ไปยังบ้านของเรายังห่างไกลนัก มาเถอะพ่อหัวหน้าคนเก่ง เจ้าคงต้องไปกับข้าแล้ว” เพลสังเกตจากดวงตาของงูยักษ์ก่อนตัดสินใจขยับตัวขึ้นขี่หลังโดยอาศัยมือสัมผัส เขาไว้วางใจพวกสัตว์แปลกประหลาดกลุ่มนี้ว่าจะไม่นำเขาไปเป็นอาหารเพราะเมื่อสักครู่เขาเห็นร่างมนุษย์ของหัวหน้าเผ่านกคนนั้น ในกลุ่มคนของเขาก็มีคนที่สามารถแปลงร่างเป็นสัตว์ได้   เมื่อหัวหน้ากลุ่มยอมไปด้วย กลุ่มผู้หนีตายจึงทยอยกันเดินทางไปกับสัตว์แปลกประหลาด โดยสัตว์หนึ่งตัวจะพาคนไปได้หนึ่งคนเท่านั้น จนเหลือ ชาร์มกับมารีเด็กหญิงตัวผอมที่ไม่คลายการเกาะกอดชาร์มเด็กหนุ่มที่เป็นผู้สื่อสาร “อาเดล” เกลมีเรียก ก้อนหินดำก้อนหนึ่งขยับตัว “อาเดลเป็นลูกชายคนโตของเรา ในเมื่อนางไม่ยอมห่างจากเจ้า คงต้องให้อาเดลเป็นผู้พาเจ้าไป” ขณะที่ชาร์มสงสัยว่าอาเดล สิงโตหนุ่มที่ตัวใหญ่ไม่แพ้ผู้เป็นพ่อจะพาเขาไปได้อย่างไร ปรากฏควันสีเขียวลอยขึ้นมาจากกระดองเต่ายักษ์เป็นร่างของหญิงวัยประมาณสามสิบปลายกำลังตั้งครรภ์แก่ นางอิงแอบเข้ากับร่างดำสนิทของสิงโตผู้เป็นคู่ครองของนาง อาเดลเขี่ยกระดองเต่าให้หงายขึ้น ข้างล่างโค้งโล่งเช่นกระดองเต่าทั่วๆ ไปไม่มีแผ่นปิดส่วนท้อง สิงโตหนุ่มส่งเสียงคำราม สลัดขนแผงคอก็ถักทอตัวเองยาวมาผูกเข้ากับกระดองยักษ์ ชาร์มรีบประครองร่างเด็กน้อยลงไปนั่งในกระดองนั้นด้วยกัน “เวลาเคลื่อนไหว ร่างของเราจะลุกเป็นเปลวไฟ ข้าไม่คิดว่าพวกเจ้าจะต้านทานมันได้ กดหัวลงให้อยู่แต่ในกระดองนั้น เปลือกของท่านแม่จะคุ้มครองพวกเจ้า” เสียงสิงโตหนุ่มอาเดลบอกมา ก่อนจะถามอย่างห่วงใย “นางไม่ได้ตื่นกลัวกระมัง” “ไม่ ข้าไม่กลัว” มารีพูดออกมาเป็นคำแรก นางเอื้อมมือไปแตะผิดดำสนิทตรงหน้า น่าแปลกที่มันไม่แข็งกระด้าง หากนุ่มเหมือนขนสัตว์ “ก้มหัวลงไป เราจะเดินทางแล้ว” ชาร์มกดศีรษะมาวีลง เขาไม่คิดว่านางจะเปิดใจแตะต้องผู้อื่นได้ แต่นางแตะต้องสิงโตหินตัวนี้ เฟร่ามองตามบุตรชายคนโตที่วิ่งลากกระดองของนางไป ร่างสีแดงสง่างามลุกโชนด้วยเปลวไฟยามเคลื่อนไหว นางเบียดร่างเข้ากับก้อนหินดำทมึน “เจ้าหนาวหรือ” เกลมีขยับร่างให้เกิดไอความร้อน เผ่าเต่าลม แพ้ต่อสภาพแวดล้อมได้ง่าย พวกเขามีร่างที่เบา บอบบางสวยงาม ใช้กระดองเป็นเกราะคุ้มภัยของตัวเอง “ไม่หนาวแล้ว” นางวางมือบอบบางลงกับอกกว้าง “ข้ารู้ท่านจะสร้างม่านมายากำบังดินแดนของเรา ลงมือเลยไม่ต้องห่วงข้า” “แต่เจ้ากับลูก” “อยู่กับท่าน ข้าจะปลอดภัย” นางให้คำรับรอง เกลมีส่งเสียงคำราม ก้อนหินสีดำขยับไหวเห็นเป็นเปลวสีแดง ก่อนจะเรียงเป็นแนวหิวสีดำต่อกันไปจนสุดสายตา ไอสีขาวลอยขึ้นจากพื้นทรายตรงหน้าเหมือนม่านมายาจากความร้อน มันจับตัวกันหนาขึ้น หนาขึ้น จนมองไม่เห็นอะไร จนไม่มีอะไรเหลืออีกเลย จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 16:22:48

ความคิดเห็นที่ 2 มารีเติบโตเป็นสาวแล้ว นางอาศัยอยู่ร่วมบ้านกับชาร์มเขาจับคู่กับพรีม่าหญิงสาวเผ่าเต่าลมลูกสาวคนหนึ่งของเฟร่าพ่อของนางเป็นเต่าลมเช่นเดียวกัน เมื่อพ่อนางจากไป เผ่าเต่าลมเหลือเพศชายน้อยนัก ท่านเกลมีติดพันเฟร่ากว่านางจะยอมใจอ่อน อาเดลเป็นลูกชายคนแรกของพวกเขา “เจ้าคิดอะไรอยู่” ชาร์มอุ้มลูกสาวที่เพิ่งเกิดได้ไม่นาน เดินมานั่งข้างเด็กน้อยที่เคยแต่จะพึ่งพาเขา เขาคิดว่าเขาอายุห่างจากนางไม่น่าจะเกินห้าปี เพราะตอนตัดสินใจหนีข้ามทะเลทรายมา เขาอายุสิบสี่ นางเหมือนเพิ่งจะแปดเก้าขวบ ตอนนี้เขาเข้าสู่วัยห้าสิบปลายแล้ว แต่มารียังเหมือนจะเพิ่งเป็นสาววัยสิบห้า นางเติบโตช้ามาก “อาเดล” มารีตอบสั้นๆ รับร่างเด็กน้อยที่ชาร์มอุ้มมาเห่กล่อม “เจ้าปล่อยให้เขารอเจ้านานเกินไปแล้ว” “ตอนนั้นข้ายังเด็กมาก” มารีหันมายิ้มให้อย่างซุกซน พวกเขา บ้างจับคู่กับชนเผ่าเดิมทั้งสี่ที่อยู่มาก่อน บ้างผูกสมัครรักใคร่กันเอง การกินการอยู่เมื่อแรกลำบากไม่น้อย แต่ชนเผ่าดั้งเดิมช่วยเหลือพวกเขาให้ผ่านช่วงเวลาลำบากมาได้ “ตอนนี้เจ้าไม่เด็กแล้วนะ” ชาร์มกล่าว เขาชอบพ่อสิงโตไฟหนุ่มตนนั้น มารีก้มลงเล่นกับเด็กน้อย มนุษย์ที่จับคู่กับสิ่งที่ต่างเผ่าพันธุ์ ต่างออกลูกมาเป็นตัวมนุษย์ทั้งสิ้นพอเติบโตถึงสามารถจำแลงร่างตนเป็นอย่างอื่นได้ เธอสังเกตว่า หากนับย้อนขึ้นไปมีเลือดบรรพบุรุษเป็นชนเผ่าเดิมเผ่าเดียวกันเกินกว่าสามในสี่จะออกลูกมาเป็นไข่ และจะคงลักษณะของชนเผ่านั้นส่วนใหญ่ไว้ได้ แม้แต่บรรดาชนเผ่าดั้งเดิมก็ตามที พวกชนเผ่าเดิมที่จับคู่กันเอง ต่างมีลูกยากเย็น อย่างท่านเฟร่ากับท่านเกลมี นอกจาก อาเดล เอด้าและคนสุดท้าย เอก้าแล้ว นอกนั้น ไข่ไม่มีการฝักออกมาเป็นตัว แถมเมื่อแรกกำเนิดออกจากไข่ ยังเป็นทารกน้อยอ่อนแอให้เสี่ยงต่อการจะรอดชีวิตหรือไม่อีก มีแต่ เอก้าที่ออกมาพร้อมกระดองลายสวยสีแดงดำ นางเป็นทารกคนแรกที่มารีได้เลี้ยงดู “มารี” เสียงทุ้มนุ่มของอาเดลดังมาพร้อมๆ กับที่เจ้าตัวก้าวเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นทารกน้อยใบหน้าของชายหนุ่มก็สว่างไสวไปด้วยรอยยิ้ม สี่สิบกว่าปีในดินแดนนี้ อาเดลแทบไม่ไปแตกต่างไปจากเดิมที่แรกเห็น เวลาผ่านไปหลายสิบปีท่านอาร์เต้ หัวหน้าเผ่าวิหกลาวาได้จากไปแล้ว ลูกคนหนึ่งของชาร์มแต่งงานกับทายาทของเขา เพลหัวหน้าของพวกเขาครองคู่กับงูดินสาว เมื่อเพลตาย นางพาบรรดาพวกพ้องและลูกหลานข้ามไปอาศัย ณ ดินแดนตะวันออก ที่นั่งยังมีเผ่าพันธุ์ที่ใกล้เคียงกับพวกนางอยู่ เกลมีบอกว่า เผ่าวิหกลาวามีอายุอยู่ร้อยถึงห้าร้อยปี ช่วงอายุที่ไม่แตกต่างกันของมนุษย์กับเผ่าวิหกลาวา ทำให้การจับคู่ของสองเผ่าพันธุ์นี้ได้ลูกหลานที่ผสมผสานกันได้อย่างลงตัว หากการจับคู่กับเผ่าอื่นที่มีอายุยืนยาวกว่าไม่ใช่เช่นนั้น อย่างชาร์มกับพรีม่า เต่าลมสาวพันธุ์แท้ที่มีช่วงอายุอยู่ระหว่างหนึ่งพันถึงห้าพันปี ทำให้ลูกที่เกิดระหว่าง ชาร์มและพรีม่า ทั้งสิบ มีวัยที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เฟริก คนโตยังดูเหมือนมีวัยไม่ถึงสิบขวบทั้งๆ ที่จะครบสี่สิบในอีกไม่กี่วันนี้  เซคาคนที่สอง มีวัยเข้าไปสามสิบ โตร่ายี่สิบ  เฟอาสี่ขวบเธอกำลังจะครบยี่สิบปี ทำให้ลูกๆ ของครอบครัวดูสับสนหากดูจากหน้าตา เซดามีคู่ครองไปแล้ว ขณะที่เฟริกที่เป็นพี่ต้องรอให้ร่างกายเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจะอีกกี่สิบปี เขามีหลานที่ดูเหมือนจะมีวัยใกล้เคียงกัน อาเดลอุ้มหลานสาวของเขาขึ้น  ตาสีเขียวสวยเบิกโตมองหน้าคนที่อุ้มปากน้อยๆ เป่าน้ำลายลอยเป็นลูกกลมๆ ใส่ “อา เจ้าตัวน้อยนี้ ต้องโตช้า เป็นพวกเต่าแน่ๆ” อาเดลสังเกตถึงสิ่งหนึ่ง อายุจะไปในทางเดียวกับการใช้พลังพิเศษ พวกที่อายุสั้นจะมีพลังน้อยกว่าพวกที่อายุยืนยาว มารีหัวเราะเบาๆ เต่าลมที่นี่ เคลื่อนไหวว่องไว อ่อนช้อยสวยงาม นั่นไง พรีม่ามาถึงแล้ว จากที่เห็นไกลๆ ไม่ทันกะพริบตานางก็มาอยู่ตรงหน้า “อาเดล เจ้ามารับมารีหรือ” “ใช่ พี่พรีม่า เจ้าน้องใหม่คนนี้ของพี่ คงโตยากเย็น” “ทำไมล่ะ” พรีม่าหัวเราะ หากอยู่ในบ้านป้อมปราการที่ป้องกันอันตรายจากทุกสิ่งเผ่าเต่าลมจะไม่ใช้กระดองที่เป็นเกราะกำบังร่างกาย เรือนร่างของนางอ่อนช้อย เคลื่อนไหวล่องลอยเหมือนกับจะปลิวไปตามสายลม “นางเป่าน้ำลายเป็นวงกลมใส่หน้าข้า นี่หลานๆ คนอื่นๆ ไปที่ไหนล่ะ” อาเดลบอกแล้ว เหลียวมองไปรอบๆ เขาไม่ได้สัมผัสถึงพลังอื่นๆ ในตัวบ้านนี้เลย “ข้าไม่ได้ให้กลับจากโรงเรียน” พรีม่าบอกน้องชาย เพราะเด็กรุ่นใหม่มีความแตกต่างเรื่องพลังเกินไป บรรดาหัวหน้าเผ่าจึงตกลงให้ เด็กๆ ที่อายุเต็มสิบแปด วัยที่สภาพร่างกายพร้อมที่จะปกป้องตนเองได้ไปเข้าโรงเรียนเพื่อเรียนรู้การใช้พลังและ สร้างเสริมพลังให้มากขึ้นกว่าเดิม เมื่อผ่านการทดสอบพวกเขาถือว่าจบการศึกษาสามารถเดินทางไปในดินแดนนี้ได้ตามใจ อาเดลเป็นผู้เข้าทดสอบนั้นเป็นพวกแรกๆ เขาพยักหน้า ส่งหลานสาวคืนให้พรีม่า “ท่านแม่อยากพบเจ้า มารี” มารีพยักหน้ายื่นมือให้ นางตัวสั่นเมื่อนึกถึงสภาพอากาศข้างนอก ลมพัดแรงต้นไม้โยกไกวมีแต่ในที่พักอาศัยเท่านั้น ที่สงบ ราบเรียบ นางไม่ชอบออกไปนอกบ้าน นางยังกลัวการอยู่ในฝูงชน เลือดของนางเปรียบดังยาวิเศษแม้สำหรับพวกชนเผ่าเดิมที่มีพลังและความแข็งแกร่งเกินมนุษย์ นางเหมือนเป็นสิ่งล้ำค่า ที่มีพวกหนึ่งปกป้อง และมีอีกพวกจ้องจะยื้อแย่งไปเป็นของตน และมีไม่กี่คนที่บรรดาหัวหน้าเผ่าไว้วางใจมอบความปลอดภัยให้ดูแล อาเดลคือหนึ่งในนั้น เขาแข็งแกร่งกว่าสิงโตไฟ ว่องไวกว่าเต่าลม เขาได้ส่วนดีๆ ของทั้งสองเผ่าพันธุ์ไป อาเดลยื่นมือไปจับมือบอบบางเพียงแผ่วเบา ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น นางเป็นเพียงเด็กหญิงมอมแมมแต่เขาก็ไม่อาจจะละสายตาไปจากนาง จนบัดนี้ นางเติบโตเป็นสาวแล้ว มารีเหลือบสายตาขึ้นมองเมื่อเขาจับมือนางนิ่งแทนที่จะพานางไปยังปลายทาง “มีอะไรหรือ” เมื่อไรเจ้าจะรับข้าเป็นคู่ครอง เขาอยากจะถามนางอย่างนั้น หากสิงโตหนุ่มเพียง ยิ้มหว่านเสน่ห์ “เจ้าสวย สวยขึ้นทุกๆ ครั้งที่ข้าเจอเจ้า” “เจ้าก็ปากหวานเช่นเคย เราไปหาท่านเฟร่ากันเถอะ” อาเดลพยักหน้า ก่อนร่างทั้งคู่จะหายไป จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 16:23:28

ความคิดเห็นที่ 3 เวลาผ่านไป ชนรุ่นใหม่ก้าวขึ้นมาทดแทนชนรุ่นเก่า ปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตต่อไป หากแต่ยังหลงเหลือชาวเผ่าดั้งเดิมจำนวนหนึ่งที่อายุขัยของพวกเขาก้าวไปอย่างช้าๆ และรับรู้ถึงสภาพวิกฤตของลูกหลาน “มารี” อาเดลโอบร่างแม่สาวจากเผ่าพันธุ์อ่อนแอที่มาขอลี้ภัยยังดินแดนของเขา แม้นางจะอ่อนแอทางร่างกาย หากนางมีอายุยืนยาวพอกับเขาหรืออาจจะมากกว่า เขาก้าวสู่วัยชราแล้ว เมื่ออยู่ในร่างมนุษย์ผิวกายมีริ้วรอยเหี่ยวย่น หากนางเหมือนจะเพียงผ่านวัยสาวใหญ่มาได้ไม่เท่าไร มองอย่างไร นางไม่น่าจะเกิดสี่สิบปี “นี่อะไร กระดองของท่านแม่” อาเดลมองสิ่งที่ถืออยู่ในมือของคู่ครอง เมื่อพวกเขารู้ตัวว่าชนรุ่นหลังอ่อนแอ จนอาจจะไม่มีชีวิตรอดได้ในดินแดนทุรกันดานแห่งนี้  พวกเขาต่างห่วงอนาคตของลูกหลาน จนมีผู้เสนอให้ใช้มนตราแบ่งแยกมิติขึ้น เพื่อขยายโลกของพวกเขาออกไป ไปสู่ดินแดนที่ลูกหลานผู้อ่อนแอจะดำรงชีวิตอยู่ได้ การใช้มนตราบทนี้ก็มีข้อแลกเปลี่ยนที่หนักหนาสาหัส ต้องใช้พลังชีวิตจำนวนมากมายมหาศาลและ ลูกหลานของพวกเขา จะแตกต่างจากมนุษย์เผ่าพันธุ์ดั้งเดิม เพื่อให้อาศัยในมิติที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษพวกเขาต้องปรับตัวเอง ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่หากไม่ทำ ลูกหลานของพวกเขาจะไม่มีพื้นที่เพียงพอให้อยู่อาศัย หรือสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามาไม่มีผู้ที่รอดชีวิตจากดินแดนอันโหดร้ายนี้ เผ่ามังกรดินที่ไปอยู่ยังแดนตะวันออกเมื่อทราบข่าว พากันกลับมาช่วยเหลือพร้อมกับหัวหน้าเผ่าอื่นๆ จากดินแดนนั้น ตัวแทนของแต่ละชนเผ่าที่มีพลังแกร่งกล้าตรึงมนตราและพลังของพวกเขาเอาไว้ที่วัสดุที่แข็งแกร่งที่สุดที่จะหาได้นั่นคือกระดองของเฟร่า อาบมันด้วยเลือดของมารีที่จะทำให้มนตราเหล่านี้ไม่มีวันเสื่อมสลาย เฟร่าแบ่งกระดองออกเป็นส่วนๆ ให้ผู้นำเผ่าพันธุ์ทั้งแปดหรือทายาทที่ยังมีชีวิต ชิ้นที่เก้านางมอบมันให้กับมารีตอบแทนเลือดของนางที่ต้องใช้เป็นจำนวนมาก ส่วนที่เหลือนางนำไปปักไว้เพื่อสร้างขอบเขตของดินแดนใหม่ และนางมลายกลายเป็นสายลมเช่นเดียวกับชนเผ่าเต่าลมที่หมดอายุขัย เกลมีสัมผัสถึงการลาจากของนางได้ เราเรียกดินแดนอันถูกขยายซ้อนเลื่อมอยู่กับมิติตามธรรมชาตินี้ว่าแดนปิศาจ ลูกหลานรุ่นต่อๆ มา ปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ  มารีครองคู่กับอาเดล บุตรคนโตของพวกเขา รับหน้าที่หัวหน้า คอยคุ้มครองชนรุ่นใหม่ ส่วนชนเผ่าเดิมเริ่มเก็บตัวและหายไปจากหน้าบันทึกประวัติศาสตร์ หลงเหลืออยู่เพียงตำนานสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่มิใช่ผู้ครอบครองดินแดนเดิม “เจ้าเอามันมาดูทำไมหรือ” “ถึงเวลาที่ ตะวันตกจะไปสู่ตะวันออกแล้ว” มารีบอก พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน เพราะความแตกต่างมากมาย รวมถึงความบอบบางของมิติที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ พวกเขาจึงกำหนดเวลาส่งตัวแทนๆ ไปเยือนอีกฟากของขอบฟ้าเพื่อแบ่งบันข้อมูลที่มี ครั้งนี้เราไป ครั้งหน้าเขามา “เจ้าจะให้ใครไป” อาเดลถามทั้งๆ ที่เขาน่าจะคาดเดาได้ “โรเชส” น้ำเสียงมารีอ่อนหวานอย่างยิ่ง แววตานางซุกซน “ข้าอยากจะอวดลูกสาวคนสุดท้องของเรา นางช่างเป็นสิงโตสาวที่สง่างามเหลือเกิน” ลูกสิงโตไฟตัวแรกที่กำเนิดมาจากสองเผ่าพันธุ์ สิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน หลังจากเอด้าน้องสาวของเขาที่กำเนิดมาเป็นเต่าลม เนื่องจากร่างหลักของเผ่าเต่าลมมีลักษณะคล้ายมนุษย์อยู่แล้ว พลังคุ้มครองจะสร้างเกาะคล้ายกระดองขึ้นห่อหุ้มตัว บางทีจะมาพร้อมกับการให้กำเนิด บางครั้งจะสร้างขึ้นขณะที่กำลังเติบโตจึงไม่ใช่เรื่องแปลก หากแต่ไม่เคยมีลูกสิงโตไฟกำเนิดมาจากพ่อแม่ที่ไม่ใช่สิงโตไฟ แม้อาเดลเองเมื่อออกจากไข่เขาอยู่ในร่างมนุษย์ จนโตขึ้น พลังกล้าแข็งขึ้นเขาจึงสามารถใช้ร่างที่สองคือสิงโตไฟได้ แต่โรเชสไม่ใช่ นางเกิดออกมาในร่างสิงโตไฟตัวน้อย ไม่ใช่เป็นฟองไข่ พลังของนางกล้าแกร่งตามสายเลือดของสิงโต แต่ก็ว่องไวสวยงามตามเชื้อสายของเต่าลม นอกจากนี้เลือดของนางยังสามารถรักษาตัวนาง น่าเสียดายที่ไม่สามารถรักษาผู้อื่นได้ ดั่งเช่นเลือดของมารี “เจ้าจะให้โรเชสไปจริงๆ นะหรือ” “ใช่ มอสเซก็เห็นด้วยกับข้า” มอสเซเป็นลูกหลานของพวกเขา รับหน้าที่ดูแลชนรุ่นใหม่ทั้งหมด หากมอสเซเห็นว่าโรเชสไปได้ อาเดลจะไปค้านทำไม โรเชสไปดินแดนตะวันออกนานกว่าที่ใครจะคิดเมื่อนางกลับมาพร้อมคู่ครองที่เป็นคนจากดินแดนตะวันออก อาเดลและมารีได้จากไปแล้ว นางได้ทิ้งกระดองของเฟร่าไว้ให้แก่บุตรสาวที่นางรักที่สุด มีข่าวลือว่า ที่โรเชสใช้เวลานานในการเดินทางนั้นเพราะนางและคู่ครองได้ตามหากระดองของท่านเฟร่า และพวกเขาได้มันมาครอบครอง รวมทั้งชิ้นสุดท้ายที่มารีทิ้งไว้ให้แก่นาง ความแตกแยกครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของแดนปิศาจ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บุรุษแห่งแดนตะวันออกใช้พลังจากกระดองของท่านเฟร่าเพื่อช่วงชิงอำนาจ หรืออาจจะเป็นการแย่งชิงกระดองท่านเฟร่าจากโรเชสและคู่ครองของนาง เพราะกลัวพลังอำนาจที่ทั้งคู่มี การต่อสู้ครั้งนั้นก่อให้เกิดรอยร้าวของมิติที่ถูกสร้างขึ้น สงครามจบลงด้วยการยังอยู่ของผู้ปกครองเดิม โรเชสพาลูกๆ ทั้งหมดของนางออกจากแดนปิศาจ แล้วคู่ครองจากแดนตะวันออกของนางเล่าไม่มีใครกล่าวถึง ส่วนกระดองของท่านเฟร่าที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นสิ่งวิเศษบรรจุมนตราที่แข็งแกร่งที่สุดถูกลบออกจากทุกหน้าบันทึกที่มีเหลืออยู่น้อยนิดจนไม่มีใครกล่าวถึงอีกเลย นอกจากบันทึกเล่มเล็กๆ ส่วนตัวของมารีเท่านั้น บันทึกที่รวมอยู่ในบันทึกหายากเล่มอื่นๆ ในความครอบครองของราชาปิศาจที่จะส่งต่อไปยังราชารุ่นต่อไป .... เอาล่ะในที่สุด ความลับของ กระดองของเฟร่า ก็ได้เปิดเผยแล้ว ตอนหน้า เราก็ จะไปท่องเที่ยวยังแดนปิศาจกัน ว่าแต่ ต้องไปขอวีซ่าที่ไหนกันล่ะนี่ ตอนหน้า วันสุขใจของคนเขียนค่า .... จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 16:26:04

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านตอนต้นเล่นเอามึน มันเรื่องเดียวกันหรือหว่า .. เล่าที่มานี่เอง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 17:48:05

ความคิดเห็นที่ 5 เกือบมึนเลยนะเนี่ย ^ v ^ แต่เข้าใจที่มาที่ไปได้ดีขึ้นแล้วค่ะ จากคุณ : jiw_lee (jiw_lee) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:19:42

ความคิดเห็นที่ 6 อ๋อ เข้าใจแล้ว เรื่องวีซ่าขอนานมั๊ยคะ จะได้เตรียมพร้อม ;P จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:36:12

ความคิดเห็นที่ 7 ชื่อเยอะมากๆๆๆๆ ทำเอาเบลอ แต่ก็พอตามได้ ความเป็นมาออกจะพิศดาร แต่ก็เป็นอีกเรื่องที่ต่างจากตำนานต้นเรื่องที่ยังสงสัยว่า โรเชสดีหรือทรยศนะคะ เอาละ เตรียมเดินทาง พร้อมเที่ยวแล้วค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 21:36:26

ความคิดเห็นที่ 8 โห ประวัติลึกลับซับซ้อน น้องมามี้ สิงโตไฟ กะนายโรเชสมีที่มากันอย่างนี้นี่เอง จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 07:37:21

ความคิดเห็นที่ 9 ใช่ค่ะคุณพระจันทร์...อิอิ..ตุ๊กตาเอง ตอนที่แล้วทั้งคอมเม้นท์ทั้งหาคำผิดมากมาย ปรากฎว่าบัตรผ่านหมดอายุ...ต่อไปแล้ว  ดันลืมpasswordเมลอีก..กว่าจะนึกออก เลยเลิกเลยแอบอ่านอย่างเดียว จากคุณ : tiNgrOyArrAi เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 12:54:25

ความคิดเห็นที่ 10 เสียงตอบโต้ครั้งนี้กับ(กลับ)ไพเราะเสนาะหูยิ่งกว่าเสียงดนตรี เขาหลบหนีจากสิ่งที่เข้า(เขา)รู้จักดี เพื่อทิ้งชีวิตให้กับ “ไม่สำคัญของ(ขอ)เพียงมีท่าน เฟร่า” พวกนางรู้ด้วยสัญชาติญาณขอ(ของ)สตรี นางเอื้อมมือไปแตะผิด(ผิว)ดำสนิทตรงหน้า ชาร์มกดศีรษะมาวี(มารี)ลง อาเดลแทบไม่(ไป..ตัดออก)แตกต่างไปจากเดิมที่แรกเห็น ที่นั่ง(นั่น)ยังมีเผ่าพันธุ์ที่ใกล้เคียงกับพวกนางอยู่ มองอย่างไร นางไม่น่าจะเกิด(เกิน)สี่สิบปี ..... กำลังสนุกเลยเชียว ต้องรอตอนต่อไปนานไหมเอ่ย....สงสัยจะคอยจนตาแฉะเลยหล่ะ...555 อยากไปเที่ยวแดนปีศาจ...แต่งให้อลังการงานสร้างเลยนะคะคุณพระจันทร์ .... หวัดดีค่ะคุณนกยูง จำกันบ่ได้ก่า....อิอิ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 52 13:30:41 จากคุณ : tiNgrOyArrAi เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 13:29:59

ความคิดเห็นที่ 11   มาทักทายคุณตุ๊กตาจ้ะ (ข้ามคนเขียนไป .... อ้าววววว 555+) ชื่อใหม่ หมายถึงอะไรค้า? (พยายามอ่านอยู่ หุๆ) วันนี้ขออู้เลย แบบว่าช่วงนี้เริ่มยุ่งอีกละ แหะๆ บทนี้บอกที่มาที่ไปนี่เอง สายสัมพันธ์ระหว่างโรเชสกับเผ่าสิงโตไฟด้วย โอ๊ะ รู้เรื่องราวที่อยู่ในบันทึกที่ราชา(และราชินี)ถึงจะได้อ่านแล้ว (ใช่ป่าว?) จะต้องไปเป็นราชินีแดนปิศาจมั้ยเนี่ย??? 555+ จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 17:20:44 A:58.10.90.80 X: