ความคิดเห็นที่ 1 . .                                                               เรื่องสั้น : ฝนชะช่อมะม่วง เป็นเวลากว่าสามทุ่มแล้ว กระนั้นฝนที่ตกต่อเนื่องมาตั้งแต่ช่วงเช้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อนลง สายน้ำคงโปรยปรายประดุจม่านสีขาวที่บ้างบางเบา อีกบางครั้งหนักหน่วง ในเวลานี้สะท้อนแสงไฟจากยอดเสาสูงดูพลิ้วพราย โดยเฉพาะเมื่อกิ่งซึ่งเต็มไปด้วยใบไม้ของต้นมะม่วง โบกไกวตัดแสงไฟวูบวาบ ยิ่งทำให้เกิดความเงียบเหงาระคนน่าประหวั่นพรั่นพรึงขึ้นมาได้อย่างน่าพิศวง เก๋งคันเล็กที่ค่อยๆ เคลื่อนตัว หักมุมเข้ามาภายในซอยนั้นค่อนข้างเก่า ตัวกระป๋องยังเป็นโครงเหลี่ยม และสีก็เป็นน้ำตาลชา หาใช่เงางามโค้งมนเช่นสมัยนิยม แสงไฟหน้ากราดผ่านเข้าไปยังซอยเล็กแคบ...ซึ่งเล็กชนิดที่รถเก๋งเพียงคันเดียวก็แทบเต็มพื้นที่แล้ว เพราะซอยนี้เป็นซอยเก่า เขาจำได้ว่าสมัยเด็กๆ นั้นพื้นที่แถบนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเรือกสวนทั้งสิ้น ผืนดินค่อนข้างชื้นแฉะชุ่มฉ่ำตลอดเวลาเพราะไม้ใหญ่รอบอาณาคายละอองน้ำ สายน้ำเล็กๆ ไหลระเรื่อยอยู่ริมตลิ่งซึ่งเต็มไปด้วยกอกก กอบอน ข้างกันมีกอกล้วย และต้นหมากต้นมะพร้าวสูงชะลูดจนเด็กตัวเล็กๆ อย่างเขาต้องแหงนคอตั้งบ่า แลละลิบขึ้นไปบนฟ้าสูงโน่น สีเขียวตะคุ่มครอบคลุมอยู่รายรอบ เช่นเดียวกับสรรพสำเนียงของสิ่งมีชีวิตที่หากไม่สังเกตก็คงมองกันไม่เห็น ไม่ว่าจะเป็นหรีดหริ่งเรไร กบ เขียด ปลาฮุบน้ำ เรื่อยเลยไปถึงอสรพิษชนิดต่างๆ ที่ไม่มีใครคาดหมายจะได้พบ อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความร่มรื่นจนติดจะรกเรื้อของต้นไม้นานาพันธุ์ ที่โปรดปรานของรักลิขิตมากที่สุดเห็นจะเป็นต้นมะม่วง เพราะลำต้นของมันค่อนข้างแข็งแรง พอพ่อกับแม่เผลอๆ เด็กชายจึงมักได้หายขึ้นไปป่ายปีนจนต้องตะโกนเรียกกันไม่รู้แล้ว ครั้นถึงฤดูกาล...มันก็กำเนิดผลออกมาเพียบ เด็ดลงมาปอกกินกับพริกน้ำปลาหวานรสชาติฝีมือแม่เด็ดดวงนักหนา วัยเด็กช่างเป็นคืนวันอันแสนสุข สนุกสนาน ผ่านไปไม่กี่ปี ความเจริญก็คืบคลานเข้ามาครอบคลุมอาณา ต้นไม้เริ่มถูกโค่นล้ม แผ่นดินที่เคยเป็น ‘ดิน’ จริงๆ ถูกแปรสภาพตัดกลายเป็นถนนคอนกรีต เรือนไม้หลายหลังคุ้นตาค่อยๆ เปลี่ยนแปลงเป็นบ้านก่ออิฐ นับประสาอะไรกับอีกเกือบสิบปีหลังจากนั้น...ครั้นรักลิขิตเรียนจบแล้วกลับมา... ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว เรือกสวนกว้างใหญ่ที่เคยเปิดกว้าง ผู้คนต่างๆ สามารถเดินทะลุกันโดยตลอด ถูกกางกั้นด้วยกำแพงปูน สูง หนา บ่งบอกถึงสภาพสังคมที่ย่อมแปลงเปลี่ยนไปเช่นกัน ความสัมพันธ์แนบแน่นระหว่างเพื่อนบ้านไม่มีวันหวนกลับ ฝั่งซ้ายคือกำแพงยาวตลอดเพราะเป็นบ้านพักของอดีตนักการเมืองเขื่องอำนาจ ฝั่งขวาจึงเป็นบ้านหลังเล็กหลังน้อยของผู้เข้าอาศัย ที่ทยอยเปลี่ยนหน้าจากคราเก่าๆ ไปจนแทบไม่เหลือเค้าคนเดิมๆ อีกต่อไปแล้ว กระนั้น ตลอดสองข้างซอยคอนกรีตแคบๆ แห่งนี้ก็ยังคงร่มครึ้มไปด้วยเงื้อมเงาของกิ่งมะม่วงใบหนา ในคืนฝนโปรย สายฝนหล่นพรูลงลู่มาตามปลายใบ บางครั้งมองจากที่ไกลๆ คล้ายคนกำลังก้มหน้าโศกเศร้า ผงกเคล้าไปตามจังหวะคำรณคำรามของกระแสฟ้า น่าแปลกเหมือนกัน ตอนแรกเหนื่อยสายตัวแทบขาด แค่ลงจากออฟฟิศมาขึ้นรถที่แทบจะจอดโดดเดี่ยวอยู่กลางลาน รักลิขิตก็แทบจะสลบเหมือดไปบนเบาะแล้ว หากครั้นขับมาถึงซอยแห่งนี้ ไม่รู้เป็นเพราะความเขียวชอุ่มชวนสดชื่นของบรรยากาศ หรืออาจเพราะความอบอุ่นอันลึกซึ้งซึ่งถูกบ่มเพาะอยู่ภายใต้จิตสำนึกกันแน่ ความปรารถนาที่อยากจะกลับไปทิ้งตัวลงบนเบาะนุ่มภายใต้ผืนนวมหนานั้นจึงแปลงเปลี่ยนไป เท้าที่แตะคันเร่งแทบจมมิดมาตลอด กลับถูกปล่อยว่าง ให้รถค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปในซอยอย่างเชื่องช้า ราวกับสารถีหนุ่มจะพยายามเก็บเกี่ยว ซึมซับทุกบรรยากาศรายรอบ... บ้านน้าแมวตรงปากซอย...จากที่เคยเป็นเรือนใต้ถุนสูงสมัยนู้น บัดนี้เมื่อเพ่งผ่านพุ่มมะม่วงหนาไปจะเห็นเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นที่หากเป็นตอนกลางวันจะพบว่าทาสีส้มนวลสดใสที่สุดในซอย แน่นอน...คนอยู่คงไม่ใช่น้าแมวแล้ว รักลิขิตจำได้ว่าเจ้าของบ้านคนเก่าไม่ชอบสีส้ม เพราะไม่ถูกโฉลกกัน ไม่รู้เจ้าของบ้านรายใหม่เป็นใคร สภาพบ้านกับการเป็นอยู่ที่แทบจะต้องวิ่งตามเข็มนาฬิกา ทำให้ต่างฝ่ายต่างไม่มีเวลาแม้จะมาทักทายในฐานะบ้านใกล้เรือนเคียงเช่นสมัยกระนู้น บ้านถัดมายังคงสภาพเดิมไว้ได้ กระนั้นเรือนใหม่ก็กลายเป็นกึ่งไม้กึ่งตึก รายนี้เจ้าของบ้านที่แท้จริงยังเป็นรายเก่า ทว่าคนที่อยู่ไม่ใช่...ได้ข่าวว่าไอ้แกละลูกชายป้าจวงให้พวกนักศึกษาต่างจังหวัดมาแชร์เช่าอยู่กันเป็นรายเดือนแทน ส่วนตัวเองต้องระเห็จไปเช่าคอนโดอยู่ เพราะสู้เหนื่อยถ่อขับรถไป – กลับระหว่างสถานที่ทำงานกลางเมือง กับบ้านฝั่งธนแห่งนี้ไม่ไหว แปลกดี...นักศึกษาบ้านนี้น่าจะกลับมาก่อนบ้านอื่น และน่าจะมีโอกาสเข้านอนก่อนบ้านอื่นด้วยซ้ำ กระนั้นทุกคืนค่ำรักลิขิตกลับมักพบว่า จะคงมีเสียงเพลงแว่วๆ ลอยออกมาจากตัวบ้าน ซึ่งคงเปิดไฟสว่างจ้าอยู่เป็นหลังสุดท้าย ก็อย่างว่าล่ะมั้ง... วัยเด็ก...ยังเป็นวัยแห่งความสุขสันต์หรรษา ยังไม่ต้องเหนื่อยกับการแบกรับภาระแห่งการงานทั้งหลาย... บ้านถัดไป ในอดีตเป็นกระท่อมของลุงหมูที่เป็นเจ้าพ่อไก่ชน หวย ถั่วโป ไพ่ป๊อก และอีกสารพัดสารพัน จนบ้านของแกกลายเป็นที่มั่นของเซียนพนันทั้งหลาย เมื่อก่อนเสียงบ้านนี้จะดังที่สุด โดนด่ามากที่สุด และชุลมุนชุลเกที่สุดเวลาตำรวจเยี่ยมเยือนมา ทว่าบัดนี้...กระท่อมหลังเดิมกลับเป็นกระท่อมที่เงียบเหงา ลูกหลานของลุงหมูกระจัดกระจายไม่ไยดี ที่จริงจะเรียกว่ากรรมก็ได้ สมัยยังเป็นหนุ่มใหญ่ ลุงแกไม่เคยแยแสลูกหลานหน้าไหน ใส่ใจอยู่แต่กับไพ่กับถั่ว พอพวกเจเนอเรชั่นใหม่โตมา...ทั้งที่ไปได้ดีและตกต่ำปานไหน แต่ทุกรายก็ไม่เคยเหลียวกลับมาแลแกอีก ปล่อยให้กลายเป็นตาแก่หงำเหงอะนอนเฝ้าและรอวันตายอยู่ในบ้านเก่าอย่างนั้น วันแรกๆ ที่กลับมา หลังจากเที่ยวตามหาเพื่อนบ้านหน้าคุ้นๆ จนแทบถอดใจว่าคงไม่พบใครอีกแล้ว ชายหนุ่มกลับเผอิญได้ยินเสียงครวญครางดังมาจากกระท่อมเก่าๆ หลังนั้น ครั้นหลงเดินเข้าไปก็พบว่าเป็นลุงหมู ที่แก่หง่อมจนเข้าขั้นตาเฒ่า ไม่เหลือเค้าราศีนักเลงตัวใหญ่บะเอ๊กจนใครๆ เกรงอย่างแต่ก่อน ลุงหมูพึมพำจำความอะไรแทบไม่ได้แล้ว ต้องแนะนำกันอยู่เป็นนานสองนานกว่าจะรู้ว่าเขาคือไอ้รัก เด็กตัวกระเปี๊ยกบ้านท้ายสวนที่เคยวิ่งผ่านมาแอบดูตะแกเล่นพนันกันอย่างอยากรู้อยากเห็น จนเป็นเหตุให้โดนไม้เรียวพ่อไปหลายระลอก กระนั้นสมองของแกเหมือนเป็นอัลไซเมอร์ไปแล้วหรือไรก็สุดรู้ แกทำหน้าทำตาพยักเพยิดเหมือนมีอะไรจะบอก หากนอกจาก “...รอ...รออยู่...” รักลิขิตก็จับความอะไรไม่ได้อีก พอถามมากๆ เข้า คราวนี้กลายเป็นจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร ในเขตรั้วอีกสามสี่หลังถัดมาก็ไม่ต่างไปจากสองหลังแรก คือเจ้าของบ้านที่อยู่จริงๆ ในปัจจุบัน หาใช่เจ้าของบ้านคนเก่าอีกต่อไปแล้ว สภาพบ้านก็ถูกตกแต่ง ต่อเติม หรือสร้างใหม่จนจำแทบไม่ได้ นี่ถ้าเพียงแต่ชื่อซอยถูกตั้งใหม่ หรือไม่ก็ไม่มีป้ายบอกตรงด้านหน้า ตอนที่เขาเดินทางเข้ามาวันแรก รักลิขิตต้องไม่เชื่อตัวเองแน่ๆ ว่าเขาเข้ามาถูกที่แล้ว ชายหนุ่มคงปล่อยให้รถค่อยๆ เลื่อนตัวต่อไป นิ้วมือเคาะบนพวงมาลัยตามจังหวะเพลง Raindrop Keep Falling On My Head ที่คงเปิดคลออยู่พอได้อารมณ์เพลินๆ แสงไฟสาดจ้าไล่ความมืดด้านหน้า ลิบเรื่อยเข้าไปจนเริ่มเห็นเงากำแพงตันอันเป็นจุดสิ้นสุดของซอย แน่นอน...ด้านขวามือคือบ้านของเขา กระนั้น กำลังจะจบการเดินทางอันแสนสุขแล้วแท้ๆ อารมณ์กลับต้องสะดุดลง จู่ๆ เสียงเพลงก็เริ่มตะกุกตะกัก ยานคาง แหบแหลมสลับกับกลับมาเป็นปกติ และ...ถ้าเป็นครั้งแรกก็คงไม่ได้สังเกตนัก หากเมื่อมีครั้งที่สอง ที่สาม ที่สี่...ตามมา รักลิขิตจึงเริ่มจับใจความได้ว่า เหตุการณ์ประดุจรอยขูดบนแผ่นเสียงนี้ จะบังเกิดขึ้นทุกครั้ง...ทันทีที่รถเริ่มแล่นผ่านบ้านหลังที่สองรองจากสุดท้าย...บ้านที่ยังคงรักษาสภาพตามเก่าไว้ได้มากที่สุด บ้าน...ที่อยู่ติดกับบ้านของเขามากที่สุด ร่ำเรียนมามากนัก รักลิขิตจึงอ้างอิงสิ่งที่เป็นวิทยาศาสตร์สำหรับเป็นเหตุผล บางที...บ้านหลังนี้อาจเป็นจุดอับสัญญาณอะไรทำนองนั้นก็เป็นได้... อย่างไรก็ตาม เมื่อลองคิดสนุกๆ คิดเล่นๆ ชายหนุ่มกลับเห็นว่ามันเหมือนเป็นสัญญาณเรียกจากบ้าน...หรือใครบางคนในบ้านหลังนั้น...ให้เขาต้องหันไปมองมันทุกครั้งที่ขับรถผ่าน บ้านไม้หลังเล็ก...เก่า... โดดเดี่ยวเดียวดายละม้ายผู้ ‘เคย’ เป็นเจ้าของ สงบเงียบ เยือกเย็น หากชณะเดียวกันก็แฝงเร้นด้วยความลึกลับน่าค้นหา บ้าน...ที่บัดนี้ถูกบดบังด้วยสุมทุมพุ่มไม้ โดยเฉพาะเงาครึ้มของต้นมะม่วงจนแทบมองผ่านไปไม่เห็น กระนั้นก็ยังได้รู้ได้ยินว่ามันกลายเป็น ‘บ้านร้าง’ ไปแล้ว .............. แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 20:33:03 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:21:28

ความคิดเห็นที่ 2 สิ่งเดียวที่ผิดเพิ่มไปจากทุกครั้ง คือวันนี้ หลังจากที่เสียงวิทยุเริ่มติดๆ ดับๆ ติดกันสองจังหวะ แสงไฟสีเหลือบเหลืองจากโคมเหนือเสาต้นในสุดของซอย...ต้นที่อยู่ห่างจาก ‘บ้านหลังนั้น’ ไปทางปากซอยไม่กี่เมตร ก็กลับเริ่มกะพริบติดดับแทบจะเป็นจังหวะสลับกัน นี่ถ้าไฟดวงนั้นดับไปเสียดวง ไม่อยากคิดเลยว่าสุดในซอยนี้จะมืดไปจนปานไหน เพราะไฟดวงถัดไปก็ทิ้งระยะห่างจนความสว่างแทบคืบคลานมาไม่ถึง อย่างไรก็ตาม รักลิขิตไม่ได้สนใจหรือใส่ใจต่อ หลังจากนำตัวรถมาจอดอยู่ใต้ร่มหลังคาเรือน และไขประตูวางกองข้าวของไว้ตรงโต๊ะข้างประตูด้านในแล้ว ชายหนุ่มก็รีบเปลื้องผ้าอาบน้ำ ก่อนตรงเข้าไปในห้องนอนทันที ยังดี...ที่ต่อให้อะไรจะเปลี่ยน แต่ห้องนอนนี้ก็ยังถูกคงสภาพไว้เหมือนเก่า ห้องนอนเล็กๆ บนเรือนไม้ อาณาเขตค่อนข้างแคบคับสำหรับผู้ใหญ่ แต่สมัยก่อน เมื่อเป็นเด็กตัวเล็กๆ กลับดูกว้างใหญ่จนน่ากลัวใครจะเข้ามาอยู่ด้วยกลางความมืด พ่อบอกว่ามันเป็นการฝึกฝนความเป็นลูกผู้ชายชั้นต้น รักลิขิตจำได้ว่าเขากลัวในคืนแรกๆ แต่ต่อๆ มาก็เริ่มชิน หลับได้อย่างสบาย หาก... เขาจะใช่ ‘ลูกผู้ชาย’ อย่างที่พ่อบอกแน่ล่ะหรือ? เพราะเป็นห้องที่อยู่ตรงหัวมุม ฉะนั้นฝาห้องสองด้านจึงประกอบไปด้วยหน้าต่างถึงสี่บาน ที่จริงเขาเคยขอว่าอยากให้พ่อต่อเป็นระเบียงออกไปบ้าง แต่พ่อคงรู้แกวหรอกว่าเขาอยากออกไปปีนกิ่งมะม่วงที่ทอดยาวลงไปนั่นต่างหาก จึงไม่ยอมต่อเติมให้ ในวันที่เตียงไม้ตัวเก่า ขนาดเล็กแค่ผู้ใหญ่อย่างเขานอนคนเดียวก็เต็มเตียง คงถูกตั้งอยู่ใต้หน้าต่างสองบานอยู่เช่นนี้ ทุกทีที่ลมกระโชกแรงยังได้ยินเสียงแกรกกรากของกิ่งไม้ไม่เปลี่ยน มันคงยื่นยาวออกมาจากบ้านข้างๆ อย่างเก่านั่นเอง ต่างเพียงบัดนี้คงยาวเหยียดหรือแตกแขนงสาขาเป็นพุ่มใหญ่แล้วก็ได้ เวลาเกือบสิบปี...ต้นไม้เติบโตไปได้ถึงเพียงไหนหนอ? สิบปีอันไกลห่าง...คิดไปแล้วก็แทบไม่น่าเชื่อว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ตั้งแต่เหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องระเห็จไปต่างบ้านต่างเมือง...ไกลแสนไกลถึงเพียงนั้น ชายหนุ่มถูกส่งไปเรียนต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกาตั้งแต่อายุได้สิบเจ็ด...ไปเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยนั่นแหละ ความที่เป็นเด็กหัวดีมาแต่ไหน กับทั้งทางบ้านก็ค่อนข้างมีฐานะ พ่อกับแม่จึงตัดสินใจส่งเขาไปอยู่ที่นู่นเป็นระยะเวลายาวนาน นาน...พอจะให้ลบเลือนเรื่องบางอย่างที่สร้างขึ้น คล้ายบาดแผลในชีวิตของใครต่อใครที่เกี่ยวข้อง รักลิขิตยังไม่แน่ใจ...เป็นเพราะความรักที่พ่อแม่มีให้ หรือเป็นเพราะความโกรธและผิดหวังจนไม่อยากมองหน้ากันแน่ ที่ทำให้กว่าเขาจะกลับมาที่นี่...เวลาก็ล่วงพ้นไปจนวันนี้...วันที่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าพ่อกับแม่อีกแล้ว อาทิตย์ก่อน ญาติห่างๆ จากต่างจังหวัดส่งข่าวไปบอกเขาว่าพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุระหว่างกลับจากไปทอดผ้าป่าต่างจังหวัด รักลิขิตต้องรีบเดินทางกลับมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วยตนเอง ยังดีที่นายจ้างเห็นใจ ให้โอกาสเขาย้ายตำแหน่งงานมาที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปีเพื่อศึกษางานไปในตัว “คุณเป็นคนทำงานดี ประสบการณ์ครั้งนี้คงทำให้คุณมีโอกาสได้ไต่ระดับสูงขึ้นไปในไม่ช้า ขอให้คุณโชคดีในการเดินทาง” บอกแล้วว่าเขาเป็นคนหัวดี เรียนดี พอเรียนจบก็กลายเป็นพนักงานที่ดี... แต่นั่นหมายความว่าเขาเป็น ‘คนดี’ ด้วยรึเปล่า? เสียงแกรกกรากข้างหน้าต่างดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความมืดและเสียงฝนที่เริ่มเปลี่ยนเป็นจังหวะหยาดหยด แปลกดีที่ก่อนจะจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา จินตภาพที่เกิดขึ้นในห้วงมโนสำนึกกลับรู้สึกละม้ายเสียงนั้น มีต้นกำเนิดจากนิ้วมือของใครบางคน พยายามกวักไกว ขูดเคาะบานหน้าต่างประดุจเรียกร้อง เพรียกหาด้วยเรี่ยวแรงสุดท้ายจนทุกปลายนิ้วเกิดบาดแผลเหวอะหวะและโลหิตหยดหยาด ‘รอ...รออยู่...’ ................... ระยะทางจากบ้านถึงที่ทำงาน...ที่จริงไม่ไกลมากนัก หากเมื่อต้องผจญกับสภาวะรถติดไม่รู้แล้ว จากช่วงเวลาที่ไม่น่านาน ก็กลับเนิ่นนานจนถ้าคิดเป็นค่าเสียโอกาส มันคงเป็นการขาดทุนเหลือคณานับกับการตัดสินใจพักอยู่ในบ้าน....แทนที่จะไปเช่าคอนโดกลางใจเมืองอย่างที่เพื่อนร่วมงานหลายรายแนะนำ “อยากอยู่บ้านมากกว่าน่ะ ไปอยู่ที่อื่นซะตั้งนานเพิ่งได้กลับมา ขออยู่ให้หายคิดถึงก่อนดีกว่า ถ้าเสียเวลาเดินทางมากนักก็แค่ออกให้มันเช้าหน่อยแค่นั้น...” การยอมตื่นแต่มืดแล้วออกจากบ้านเช้าหน่อยยังถือเป็นเรื่องดี...เพราะช่วยลดจำนวนสายตาที่หันมองตามความเก่าโกโรโกโสของรถซึ่งไม่น่าจะขับเคลื่อนได้แล้วคันนี้ ด้วยว่าเวลาที่เขาขับออกถนนมาน่ะ แทบจะเรียกได้ว่าเป็นเวลาที่ทั้งถนนยังโล่งคนโล่งรถอยู่เลย อย่างไรก็ดี ที่ทำงานยังมีคำถามเรื่องรถนี่อีกเหมือนกัน “เก่าจะตายอยู่แล้ว ทำไมไม่ซื้อคันใหม่ รายได้ก็ออกจะสูงขนาดนี้ ไม่น่าจะต้องคิดมาก...” ประสบการณ์บางอย่างทำให้เขากลายเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบ นิ่ง เหตุการณ์ที่ต้องเจอประจำนี้ถูกก้าวผ่านไปด้วยการยิ้มแค่ในหน้า ที่จริงคือรักลิขิตคร้านจะต่อความยาวสาวความยืด ใจจริงแล้วเขาวางแผนจะอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ตำแหน่งงานที่ยังค้างคาไม่ใช่ปัญหา เนื่องจากก่อนมาเขาถูกบริษัทชั้นแนวหน้าอีกแห่งเทียบเคียงซื้อตัวอยู่ก่อนแล้ว ของทุกอย่างที่เป็นของเก่า จึงไม่จำเป็นต้องถูกแทนที่ด้วยของใหม่ รักลิขิตไม่เคยเอะใจเลยว่าการวางแผนครั้งนี้... อาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดถนัด! เพียงไม่กี่วันถัดมาปรากฏว่าขณะกำลังขับรถไป จู่ๆ รถกลับเกิดกระตุก ควันขาวจากหม้อน้ำพุ่งพรวดจากกระโปรงหน้า แล้วมันก็ตายแหง็กคาอยู่กลางถนน ท่ามกลางความโกลาหลชวนหงุดหงิด รักลิขิตสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดี แก้ไขสถานการณ์ผ่านไปได้ จวบกระทั่งกำลังจะปิดประตูรถเพื่อให้คนจากอู่ลากกลับไปซ่อม วินาทีนั้นนั่นแหละ ที่สายตาปราดผ่านกระจกมองหลังไปเห็นภาพบางอย่าง ผู้หญิงคนหนึ่ง...ผอม สูง อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับผ้านุ่งแบบที่ผู้หญิงสมัยเก่าชอบใช้ นั่งซุกตัวอยู่ทางตอนหลัง ติดกับฝั่งประตูรถด้านซ้าย สายตาของเธอทอดมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกเหมือนหมกมุ่นกับความคิดบางอย่างจนลืมระลึกรู้ ว่าตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนอีกผู้หนึ่งอยู่ในขณะนั้น หัวใจของรักลิขิตเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่มีทางที่เขาจะโดยสารใครมาด้วยแต่แรก อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณนั่นแหละ เรียกให้รีบหันหลังกลับมายังจุดที่พบความผิดปกติอยู่ในกระจกเงา ว่างเปล่า! หากทันทีที่หัวใจเริ่มคลายตัว มันก็กลับกระตุกวูบอีกครั้งเมื่อจู่ๆ ผู้หญิงคนเก่ากลับโผล่พรวดออกจากที่นั่งด้านหลังเบาะฝั่งคนขับ ในลักษณะที่มือเกาะเบาะโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใบหน้าที่ถูกซ่อนอยู่ในเรือนผมรุงรัง โผล่เผยอออกมาแล้วพูดว่า ‘รอ...รออยู่...’ !!! ................... รักลิขิตสะดุ้งสุดตัว “เฮ่ย!” เสียงห้าวของคนใกล้ตัวตกใจ ยังดีที่ระงับคำหยาบคายให้หยุดกลับ แล้วปรับน้ำเสียงให้สุภาพมากขึ้นครั้นถาม “เป็นอะไรรึปล่าครับคุณรัก?” นั่นเอง จึงเริ่มรู้สึกตัว “คุณวาณิช!” สายตาแรกหยุดจับอยู่ที่ใบหน้าของเจ้าของเสียงเรียกแต่ต้น ซึ่งดูจะตกใจไปไม่น้อยกว่าเขาเลย วาณิชถอนหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้ห่างออกไป ในขณะที่เพื่อนร่วมงานหนุ่มซึ่งเพิ่ง ‘อิมพอร์ต’ มาจากสำนักงานใหญ่ กวาดตามองรอบกายราวกับกำลังอยู่ในสถานที่แปลกประหลาด ออฟฟิศ...ที่ทำงาน... ไสวสว่าง ทว่าว่างโล่ง... “ผมจะมาขอตัวกลับก่อน แต่ว่า...” เจ้าของคำพูดยังจับสายตาอยู่บนดวงหน้าชุ่มเหงื่อของเขา “ผมคง...เผลอหลับไป...” การโบกมือปัดนั้นเป็นกิริยาที่คอ่นข้างติดมันเนยพอสมควร “คุณกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมก็จะออกไปแล้วล่ะ” “คุณ...ไม่เป็นอะไรแน่นะ?” ต้องถือว่าวาณิชมีมนุษยธรรมพอตัว เขาสามารถวางเรื่องงานห่างออกจากเรื่องส่วนตัวได้ แม้เมื่อเช้านี้แท้ๆ ที่บุคคลตรงหน้ามาเข้าประชุมสาย สมควรจะโดน ‘เล่นงาน’ กระนั้นกลับกลายเสนองานได้สำเร็จลุล่วงและแย่งความดีความชอบไปจากทีมของเขาจนหมดสิ้น “ไม่หรอก...ขอบคุณคุณมาก” วาณิชลากลับไปในไม่ช้า ตลอดเวลาจนลับหลังร่างของเจ้าตัว รักลิขิตยังอยู่ในอากัปนั่งก้มหน้า ใช้มือข้างหนึ่งเท้าโต๊ะ และคลึงนิ้วโป้งกับนิ้วชี้บีบอยู่ตรงหัวคิ้ว ภาพฝันช่างเหมือนจริง... จนแทบคิดว่า...มันคือความจริงที่เกิดขึ้นต่อจากภาพที่เห็นเมื่อเช้าในกระจกเงามองหลัง... ภาพของเธอคนนั้น... คนที่ทำให้เขาต้องไกลห่างไปจากบ้านเกิดเมืองนอนเป็นเวลานับสิบปี! ............... จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:23:32

ความคิดเห็นที่ 3 เพราะเป็นคืนวันศุกร์ ซ้ำยังฝนตก รถแท็กซี่จึงไม่ใคร่มีคันไหนที่ยินยอมพร้อมใจเดินทางจากใจกลางเมือง ออกไปยังชานเมืองฝั่งธนบุรี รักลิขิตต้องใช้เวลานานมากกว่าจะมีลุงคนหนึ่ง หน้าตาเหมือนคนเมา ยอมรับเขาขึ้นมา แต่ว่าตลอดทางก็บ่นพร่ำพึมพำ ด่ากระทบกระเทียบนู่นนี่ไม่ได้หยุดได้หย่อน หากเพราะความสนใจยังจมอยู่กับ ‘อะไรอย่างอื่น’ ความอดทนจึงแทบไม่ต้องเกิดขึ้น เพราะไม่ได้เอาใจใส่กับคำเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่อยู่ในมโนสำนึก...ภาพเก่าก่อนย้อนกลับมาเกิด... สตรีวัยประมาณยี่สิบต้นๆ รูปงาม ร่างงามระหง ผิวของเธอขาวแกมชมพูปลั่ง สม่ำเสมอไปทั้งตัว เรียบตึงราวกับ...ผิวของงาช้างอะไรอย่างนั้น วงหน้ารูปเรียวละม้ายรูปหัวใจ คิ้วโก่งสีเข้มตามธรรมชาติ ทำให้ดวงหน้าที่น่าจะดูหวาน เพราะอำนาจแห่งดวงตากลมโตสีน้ำตาลเชื่อมละมุน กับทั้งรูปปากและจมูกกระจุ๋มกระจิ๋มนั้น กลับดูเข้มคมขึ้นมาได้เล็กน้อย แม้เรียวปากเป็นสีชมพูอิ่มสวยยวนเย้า ทว่าสิ่งที่ติดตาตรึงใจรักลิขิตเสมอมา คือดวงตาซึ้งและมักมีแววเศร้าเสมอของหญิงสาวมากวัยกว่าผู้นั้น บางทีอาจเพราะเรื่องราวเลวร้ายในชีวิตที่ผ่านเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่าไม่เคยหยุดหย่อน... ‘ลลิตา’ เข้ามาเป็นที่รู้จักของคนในซอยแห่งนี้ในฐานะหลานสาวของคุณวาสุเทพ หนุ่มใหญ่วัยงามสี่สิบสามปีที่เป็นเจ้าของบ้านสวน ติดกับบ้านของรักลิขิต ใครๆ ในซอยต่างก็ให้ความเคารพนบนอบคุณวาสุเทพกันทั้งนั้น เพราะนอกจากท่านจะเป็นบุรุษผู้มีกิริยาสุภาพงามพร้อม ยังเป็นลูกเจ้าขุนมูลนายซึ่งได้เข้ารับราชการตามตระกูลจนมีอำนาจตั้งแต่อายุไม่เท่าไหร่ ฐานะก็ถือว่ามีอันจะกิน มีความรู้สูง ต่างจากเพื่อนบ้านโดยรอบส่วนใหญ่ในแถบนี้ ลลิตาถูกเก็บตัวไว้ในบ้าน โดยมีหญิงรับใช้รายหนึ่งชื่อ ‘ยายแป้น’ เป็นหญิงเลยวัยกลางคนไปจนผมสองสีแล้ว หากกิริยาก็ยังประณีตงดงามราวกับชาววัง พูดค่อย เดินค่อย ทว่าสายตาเฉียบแหลมจนบางครั้งสามารถแทงทะลุผู้หยาบคายล้อเลียนได้ชะงัดนัก จึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมคุณวาสุเทพไว้วางใจให้ยายแป้นดูแลหลานสาวผู้ไกลห่างคนนี้ได้โดยลำพัง นานๆ ครั้งหรอกคุณวาสุเทพจึงจะเวียนแวะมาหาพร้อมข้าวของฝากต่างๆ นานา ซึ่งบางทียายแป้นก็เป็นธุระจัดหามาฝากเพื่อนบ้านใกล้เคียงอย่างบ้านรักลิขิตด้วย ส่วนตัวรักลิขิตจำได้ดีเพราะของฝากแต่ละอย่างล้วนเป็นของดี ไม่จากต่างจังหวัดก็จากต่างประเทศทั้งสิ้น ขนมแต่ละอย่างล้วนแปลกใหม่ แถมรสชาติก็เรียกได้ว่าไม่น่าจะเป็นสองรองใคร กินแล้วติดปากติดใจจนโตมาขนาดนี้ก็ยังมิรู้ลืม อย่างไรก็ตาม สัมพันธภาพระหว่างยายแป้นกับชาวบบ้านทั่วไป ที่ปกติก็ไม่ใคร่มีใครเข้าหน้าติดได้ง่ายๆ อยู่แล้ว เพราะชอบทำตัวเหมือนคนอยู่ ‘สูง’ กว่าตลดเวลา ระหว่างลลิตากับสังคมโลกภายนอก กลับยิ่งน้อยไปกว่านั้นเสียอีก ที่จริงจะเรียกว่าถูกเก็บตัวก็ไม่ถูก เพราะเธอน่าจะเป็นคนชอบเก็บตัวเองมากกว่า หญิงสาวพูดน้อย ยิ้มมากกว่า ทั้งที่นัยน์ตาก็บ่งบอกถึงความเศร้าสร้อยได้โดยไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย ตอนที่ถูกนำตัวมา ‘เก็บ’ ไว้ในบ้านสวนของคุณวาสุเทพ หญิงสาวมีอายุประมาณ 18 ปี ตอนนั้นรักลิขิตก็เป็นหนุ่มแรกรุ่น ทะมัดทะแมงจนถึงขั้นทะโมนตามประสา อยากรู้อยากเห็นอะไรแปลกใหม่ไปทั่ว ฉะนั้นยิ่งลลิตาเก็บตัว ชายหนุ่มก็ยิ่งอยากเข้าหา อยากทำความรู้จัก ชั้นต้นคิดเพียง...อย่างไรเสียก็เป็นเพื่อนบ้านกัน แถมลลิตาก็แก่วัยกว่าเขาไม่เท่าไหร่ อย่างน้อยน่าจะคบหาเป็นเพื่อนเล่นกันได้ ต่อเมื่อเริ่มรู้สึกถึงการตัดรอน พูดด้วยก็ไม่ใคร่คุยตอบ แถมยังชอบหลบหน้าหลบตาอยู่แต่ในบ้าน ทำให้เพียงไม่กี่วัน รักลิขิตก็เริ่มหมั่นไส้ จนกลายเป็นอยากกลั่นแกล้ง เริ่มต้นจากแอบไปด้อมๆ มองๆ ว่าสาวน้อยเจ้าของบ้านนั้นทำอะไรอยู่ หากโชคดีไม่เจอยายแป้นมา ‘เคาะ’ เอาเสียก่อน รักลิขิตก็มักพบว่า บุคคลที่เขามองหามักหมกตัวอยู่ในห้องนั่งเล่น อ่านหนังสือเล่มหนาราวกับว่าเนื้อหาภายในน่าสนใจมากมายกระนั้น แรกๆ รักลิขิตจะคว้าลูกมะม่วงที่แก่จัด หรือถูกกระรอกแทะจนหลุดหล่นอยู่โคนต้น ปาไปบนหลังคาสังกะสีบ้านนั้นให้ดังโคล้งเคล้งจนเจ้าหล่อนสะดุ้งเล่น เสร็จแล้วเจ้าตัวคนปาก็จะหัวเราะเฮฮาอย่างสาสะแก่ใจ หนักเข้าเห็นฝ่ายนั้นไม่ยอมโต้ตอบ แทนที่จะเบื่อแล้วเลิกไปก็ไม่ใช่ บางทีเพราะว่าบ้านอยู่ติดกัน วันๆ ไม่รู้จะแกล้งใครก็เห็นหลังคาบ้านนี้ก่อนล่ะมั้ง รักลิขิตจึงลอบปีนกิ่งมะม่วงข้ามไปในเขตรั้วบ้านหลังนั้น ครั้นเห็นยายแป้นไม่อยู่ก็ยื่นหน้าผลุบๆ โผล่ๆ ไปชวนสาวเจ้าคุยโดยไม่ต้องเกรงถึงคำว่ามารยาท “เธอ! ว่าไง?!” ถึงรายนั้นจะแก่วัยกว่า ทว่ารักลิขิตก็ไม่นับเอาอายุมาใส่คำว่าพี่ง่ายๆ หรอก พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังนิ่ง หรือบางทีก็ลุกเดินหนีออกจากชานบ้าน หรือจุดที่นั่งอยู่ตรงนั้นเสียเฉยๆ ชายหนุ่มก็จะหัวเสีย แล้วเริ่มแก้ลำด้วยการออกเดินตาม...ซึ่งสองสามครั้งครั้นรู้ว่าไม่เป็นผล ก็เปลี่ยนเป็นมาหยิบหนังสือนู่นนี่ ที่เจ้าหล่อนแสดงออกชัดว่าหวงนักหวงหนา จนลลิตาต้องรีบหันกลับมาหมายคว้าคืนทันที คราวนี้ก็สนุกสิ! ยิ่งเจ้าหล่อนร้อนรน คนแกล้งก็ยิ่งได้ใจ “เอามา!” “ไม่!” “เอามานะ!” “ไม่ให้หรอก! วู้ๆ!!!” ไม่พูดเปล่า แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เสียด้วยซ้ำ “เธอเองก็ไม่ได้ชอบอ่าน จะแย่งฉันไปทำไม?” อีกฝ่ายเริ่มตาแดงๆ “อ้าวๆ อย่าร้องไห้สิ แค่เล่นด้วยแค่นี้ก็ไม่ได้” น้ำตาสาวทำให้ใจหนุ่มอ่อนลง ยอมคืนหนังสือให้แต่โดยดี “คืนแล้วๆ น่า หนังสือบ้าอะไร มีแต่เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ไม่เห็นจะน่ารู้” ลลิตาฉวยหนังสือแล้วคว้ากลับไปอย่างหวงแหน ตอนแรกก็คงไม่อยากจะคุยต่อด้วยเท่าไหร่ แต่พอได้ยินคำสบประมาทดังนั้นเข้า ก็กลับเปลี่ยนใจ “ก็นี่มันหนังสือประวัติศาสตร์นี่ จะมีเรื่องของโลกอนาคตได้ยังไงล่ะ” “ประวัติศาสตร์เรื่องอะไร?” คนกวนแต่แรก กลับเริ่มสงสัย “เรื่องนโปลีอง ฮิตเล่อร์ อะไรพวกนั้น” “อ่านทำไม สนุกนักรึไง?” “ก็ไม่ได้สนุกอะไรหรอก” คนพูดเริ่มเสียงค่อยลงอย่างคนที่ไร้ความเชื่อมั่น “แต่มันไม่รู้จะทำอะไรนี่นา” “เอางี้สิ ไปเล่นกัน” คนชวนกระตือรือร้น ทว่าคนฟังยังไม่สนใจ “นี่!“ รักลิขิตต้องกระเซ้าต่อ “ท้องร่องตรงนั้นน่ะมีลูกน้ำลูกปลาเยอะออก พอฝกตกใหม่น้ำนองออกมา ปลามันจะหลุดจากบ่อมาอยู่บนบก น้ำลดก็ลงไปไม่ได้ ไม่สนใจไปช่วยมันหน่อยเราะ?” มีแววบางอย่างปรากฏอยู่ในดวงตาเศร้าของเธอ ...แววละม้ายสมเพช ‘ปลา’ แล้วย้อนกลับมาสมเพชตน! “ก็ได้...นำไปสิ” คนนำกระโดดโลดเต้นเริงร่า ยังกับว่าในที่สุดภารกิจที่เพียรพยายามตลอดมาก็สำเร็จลุล่วง “แล้วนี่ยายแป้นไม่อยู่เราะ?” “ไม่” คนเดินตามยังตอบสั้น และค่อนข้างเงียบอยู่ในที “ไปไหน?” “ทำไม?” “อ้าว ก็เดี๋ยวเห็นว่าพาเจ้าหญิงลอบออกมาจากหอคอยงาช้าง จะโดนเคาะกะโหลกน่ะสิ” นั่นแหละ ‘เจ้าหญิง’ จึงจะสรวลออกมาได้ “ไปจ่ายตลาด คงอีกนานแหละกว่าจะกลับ ถึงตอนนั้นก็คงช่วยปลาเสร็จแล้วล่ะ...มันจะได้เป็นอิสระเสียที” การ ‘ช่วยปลา’ ย่อมประดุจการเชื่อมสัมพันธ์ชั้นต้น คนชวนมักเป็นฝ่ายพูดพล่ามเสียมาก หากก็ยังดีที่ลลิตาเริ่มเออออห่อหมก หรือออกความคิดเห็นมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น จนกระทั่งวันต่อๆ มาหลังจากฝนตกหนัก รักลิขิตเดินมาดูข้างบ่อ9i’ที่เก่าก็มักจะเห็นเจ้าหล่อนโผล่มาปล่อยปลาอยู่ก่อนแล้ว และแล้วก็เลยกลายเป็นเหมือนภารกิจระหว่างกัน เชื่อมสัมพันธ์ไปสู่ภารกิจอื่นซึ่งมักได้แก่การเที่ยวเล่นต่างๆ นานา เพราะเป็นคนคุยสนุกอยู่แล้วนั่นแหละ ทำให้ไม่นานนักรักลิขิตก็สามารถเอาชนะใจหญิงสาวจนความสัมพันธ์เริ่มขยับเป็นเพื่อนสนิทกันได้ อย่างไรก็ตาม ลลิตายังไม่ใคร่พูดถึงชีวิตส่วนตัวมากนัก ทั้งที่เขาก็ถามอยู่ออกบ่อยๆ “เป็นญาติทางไหนของคุณวาสุเทพเหรอ เธอน่ะ?” “เขาเป็นลุง ฉันเป็นหลาน” “นั่นแหละ...ลุง-หลานกันสายไหนล่ะ?” พอถูกเค้นถามยิ่งขึ้นเรื่อยๆ อีกฝ่ายมักจะเริ่มทำหน้าเรียบ ซึ่งแสดงถึงความไม่พอใจ “ถามทำไม?” “ก็อยากรู้เอาไว้” “อยากรู้ทำไม?” ฝ่ายหญิงเริ่มจะเรียนรู้บทบาทของผู้คุกคามบ้าง และเช่นกันกับที่คนถูกถามคราวนี้เป็นฝ่ายเงียบ และถึงกับหันหลบตาในครั้งที่สอง “บอกมาสิ อยากรู้ทำไม? ถ้าตอบก็อาจจะบอกก็ได้นะ” “ก็เพราะว่า...” หางเสียงลากยาว “คนมัน ‘ใส่ใจ’ น่ะสิ” ..................... จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:27:37

ความคิดเห็นที่ 4 รถแท็กซี่แล่นมาถึงปากซอยในเวลาอีกสิบห้านาทีห้าทุ่ม แถบชานเมืองเช่นนี้ไม่มีแสงไฟสว่างไสวเช่นใจกลางกรุง ตึกรามไม่ใหญ่โตนัก ทั้งเป็นบ้านพักอาศัยที่ส่วนใหญ่คนภายในเข้านอนไวกันทั้งสิ้น...บางทีอาจเป็นเพราะอากาศช่วงค่ำวันฝนพรำเช่นนี้เป็นอากาศดีเหมาะแก่การพักผ่อนก็ได้ล่ะมั้ง ค่าที่ซอยแคบ แถมได้รับคำบอกกล่าวว่าเป็นซอยตัน ทะลุไปไหนไม่ได้ ถ้าเข้าไปแล้วทางเดียวที่จะออกก็ต้องใช้วิธีถอย ทำให้ตาลุงแท็กซี่ไม่ยอมพารักลิขิตเข้าไปส่งจนถึงหน้าบ้าน ทั้งที่ก็เห็นอยู่ว่าฝนตก ทั้งภายในซอยก็มืดมากจนดูน่าอันตราย “ไม่ไกลหรอกลุง เข้าไปส่งทีเถอะ เดี๋ยวเพิ่มเงินให้ด้วย” “โอ๊ยย...ไม่เอาหรอกคู๊ณ... ถ้ามันไม่ไกลอย่างว่าจริงล่ะก็ลงเดินไปเองดีกว่า อย่าให้ลำบากผมเลย” ในที่สุดก็จำต้องทำตาม ก้าวลงมาหยุดยืนอยู่หน้าปากซอยด้วยความทุลักทุเล ยังดีที่วันนี้รักลิขิตพกติดร่มมา ชายหนุ่มทอดสายตามองเข้าไปในทางเปลี่ยวที่ไร้กระทั่งสิ่งมีชีวิตอย่างสุนัขหรือแมวจรจัด คลื่นน้ำจากถนนด้านนอกที่ต่ำกว่า สาดซัดเข้ามาครั้นตาลุงคนขับแท็กซี่บึ่งรถจากไปไม่ไยดี แถมท้ายไว้ด้วยคำบ่นบริภาษแบบไม่ปราณีปราศรัย น้ำกระจายจนที่เคลือบเป็นฟิล์มบางๆ อยู่บนพื้นผิวถนนในซอยนั้นพลอยเกิดเป็นริ้วรอย และเป็นคลื่นน้อยๆ กระทบกันมากขึ้นครั้นชายหนุ่มเริ่มย่ำเท้าก้าวเข้าไป เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดดีเหมือนกันกับการกลับเข้าบ้านโดยไร้เสียงเพลงและแอร์เย็นฉ่ำเปิดคลอ หากเปลี่ยนเป็นจังหวะเหยาะย้อมของสายฝน ระคนกับเสียงหรีดหริ่งเรไรที่มองไม่เห็น อากาศเย็นจนเฉียบแทรกผ่านเนื้อผ้าเข้ามาบาดเนื้อคน เป็นความยะเยือกน่าพิศวงที่เพิ่มพูนยิ่งขึ้นทุกย่างก้าวที่สืบต่อไป มองลอดม่านฝนที่ร่วงชะช่อมะม่วงลงพรู บ้านแรกที่ก้าวผ่าน...บ้านน้าแมว... น้าแมวดูจะเป็นคนแรกที่รับรู้เรื่องราวระหว่างเขากับหญิงสาวบ้านติดกัน ทั้งที่อยู่ห่างไกลมาถึงปากทางเข้า หากความสอดแส่สาระแนของเจ้าตัวก็ทำให้เป็นสายข่าวผู้รอบรู้ราวตาสับปะรด “...ตอนแรกมันก็เดินเล่น นั่งเล่น คุยเล่น พอถึงตอนนี้มันเริ่มจะ ‘นอนเล่น’ ด้วยกันซะแล้วล่ะซี่!” “ตายล่ะ...ไอ้ลูกบ้านท้ายสวนกับหลานคุณวาสุเทพเนี่ยนะ” ป้าจวงมักจะทราบข่าวเป็นคนที่สอง ในฐานะคนใกล้ชิดแหล่งข่าว “แหม...หลานเหลินที่ไหนกัน แกมันก็เชื่อคนง่าย ดูหน้ายัยลลิตาอะไรนั่นเหมือนคุณวาสุเทพซะที่ไหน แก่หัวหงอกขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกรึไงว่าเขาเป็นอะไรกันแน่” เท่านั้นแหละ...ข่าวลับจากน้าแมว ก็จะได้เจ้ากรมประชมสัมพันธ์อย่างป้าจวงกระจายร่อนในพริบตา! ที่สำคัญคือ... ความจริงมันก็ไม่ต่างจากที่โจษจันกันซักเท่าไหร่ด้วยนี่สิ! ไม่รู้ว่าความหมั่นไส้ แปรไปเป็นสงสาร ซึ่งท้ายสุดก็กลับกลายเป็นความรัก...ใคร่...ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รักลิขิตตอบตัวเองไม่ได้ เช่นกันกับที่ลลิตาเองก็คงตอบไม่ได้เช่นกันว่าความใกล้ชิดต่อกัน ทำให้เธอวางใจเขา...และยอมกระทั่งทำผิดขนาดนั้นได้เช่นไร “ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูพ่อแม่ของนาย แล้วก็...คุณวา...เราทั้งสองคนต้องลำบากแน่” ครั้งหนึ่งหญิงสาวเคยกระซิบแผ่วภายในอ้อมกอดเปลือยเปล่าของเขา “ช่างสิ...ฉันรักเธอ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว...” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังเงียบ อารมณ์ระแวงบางอย่างก็กลับก่อเกิดตามประสาวันรุ่นเลือดร้อน “ทำไม อย่าบอกนะว่าเธอมีใจให้ไอ้แก่นั่นจริงๆ กะอีแค่บุญคุณที่ช่วยออกเงินรักษาพ่อแม่ของเธอ เธอยอมมันมานานขนาดนี้ก็ถือว่ามากเกินพอแล้วด้วยซ้ำ” “ไม่ใช่อย่างนั้น แต่มัน...” “ฟังนะ...” เขากุมมือเธอแน่นหนา จ้องตา “ถ้าเธอรักฉัน สักวันจะถึงวันของเรา ฉันไม่แคร์ใครอยู่แล้วนอกจากเธอ...เราจะหนีออกไปจากสภาพนี้ด้วยกัน ไปอยู่ที่อื่น...ที่ใหม่...ที่ๆ ไม่มีใครต้องทำให้เราไม่สบายใจอย่างทุกวันนี้!” เพียงพูดจบเท่านั้นหรอก เสียงเปิดประตูห้องนอน...ห้องที่ลลิตาใช้ ‘ต้อนรับ’ ผู้มีพระคุณของเธอนั่นแหละ มันกลับเปิดผางออกทันควันจนคนบนเตียงทั้งสองต่างสะดุ้งผวา ทว่า...ในขณะที่ลลิตาพยายามเอียงแอบแนบชิดเหมือนหาไออุ่นและความมั่นใจจากเขา เขาเองต่างหากกลับกระโจนเหมือนจะหนีห่างออกมาจากเธอ! “ไอ้รัก! กลับบ้านเดี๋ยวนี้!” คนที่โผล่เข้ามาโดยไม่มีปี่ขลุ่ยคือพ่อแม่ของเขานั่นเอง! พ่อหน้าดุดำคร่ำเคร่งอย่างที่ไม่เคยเป็น ในมือไม่มีไม้เรียวอย่างที่เคยใช้ทำโทษเขา ทว่ามือเปล่าคราวนี้กลับนำพาความรู้สึกชวนผวาถาโถม แม่เองตามมาด้วยใบหน้านองน้ำตา ท่าทางเหนื่อยอ่อนแทบหมดแรง โดยเฉพาะเมื่อเห็นภาพตำตาระหว่างเขากับหญิงสาวผู้ชิดใกล้ “ไอ้รัก...ก...แกทำอย่างนี้กับพ่อกับแม่ได้ยังไง...แม่อุตส่าห์เลี้ยงดูแกอย่างดี...” “ร...รัก...” ลลิตาตกใจไปไม่น้อยกว่ากัน เธอยังพยายามแนบชิดมาทางอกเขา ชายหนุ่มซึ่งเพิ่งได้สติก็ค่อยเอื้อมมือคว้าไหล่เธอเอนมาแนบข้างอย่างพยายามทำใจกล้า “ไม่! ผมจะอยู่กับเมียของผม! พ่อแม่ห้ามผมไม่ได้ ผมกับตารักกัน!” “เมิงปากดีนักไอ้ลูกเวร! กำลังจะตายแล้วยังไม่รู้ตัว!” พ่อทะลึ่งเข้ามาด้วยการก้าวเท้าเพียงสองก้าวก็ถึงตัวเขา แขนพ่อล่ำใหญ่เพราะออกแรงกับงานในสวนบ่อย...ใหญ่กว่าเขาเสียอีก...ฉะนั้นเพียงพ่อคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ ลากปราดเดียว ร่างล่อนจ้อนของเขาก็หล่นหมับถูลู่ถูกังมากับพื้น “พี่...พี่...!” แม่เสียอีกที่ยังเป็นห่วง รีบถลาเข้ามาหาเขา “ไปเก็บเสื้อผ้ามันเร็วเข้า!” พ่อคำรามออกคำสั่ง ทั้งๆ ที่ยังลากเขาผ่านประตูห้องออกมา “ไม่ไป! ผมไม่ไป!” “รัก...!” ลลิตาน้ำตานองหน้า สับสน ตกใจ ทำอะไรไม่ถูกทั้งสิ้น “คุณวากำลังจะมาถึงที่นี่ เรื่องมันกระจายจนรู้ไปถึงหูเขาแล้ว ถ้าเธอไม่อยากตายไปพร้อมกับไอ้ลูกเลวของฉัน ก็รีบหาทางออกดีๆ เอาไว้ก็แล้วกัน!” นั่นเป็นคำสุดท้ายที่พ่อหันไปพูดกับลลิตา หากก็เป็นคำที่ทำให้ทั้งเธอและเขาถึงกับตัวแข็งเปิดตาอ้าปากค้างกันไปทั้งคู่ ความรู้สึกหนาวเยือกแล่นขึ้นมาที่แผ่นหลัง ความอัดอั้นจุกอยู่ที่ลำคอ “ทีนี้เมิงยังอยากจะอยู่ต่อรึเปล่าล่ะไอ้รัก?!” สายตาสลับระหว่าง ‘พ่อ’ กับ ‘เมีย’ และทั้งๆ ที่จากสายตาของหญิงสาวดูคล้ายอ้อนวอนเขาอยู่ในที ทว่ารักลิขิตก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่...กระทั่งแสดงท่าทางต่อต้านการดึงตัวกลับไปบ้านของพ่ออีก ............... แล้วเขาก็ถูกส่งตัวไปอยู่ยังประเทศไกลโพ้นในวันรุ่งขึ้นนั้นเอง! เนิ่นนาน...เหมือนหนีหายจากเรื่องยุ่งยากวุ่นวายที่ก่อไว้ทั้งหมด แล้วให้บุคคลเบื้องหลังต่างสะสางกันไปเอง ความผิดทำให้ไม่กล้ากระทั่งจะออกปากถามพ่อกับแม่ว่าเหตุการณ์ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง ช่วงหนึ่งถึงสองปีแรกยังแทบไม่กล้าโทรศัพท์กลับมาด้วยซ้ำ ยิ่งนาน...ห่างไกลไปจากฝ่ายหญิง...มีเวลาหยุดนิ่งอยู่กับตนเอง ความรุ่มร้อนตอนต้น กระเสือกกระสนทุรนหา ก็ทุเลาลงจนกลับกลายมองเห็นความผิดพลาดยิ่งใหญ่ของตนเองมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วทำไมจะไม่รู้...เขาทำให้พ่อกับแม่เสียใจมากขนาดไหน มันจึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้องพยายามพิสูจน์ตน กลับตัวเป็นคนใหม่ เรียนให้ดี ทำงานให้ดี เงินที่ได้ส่วนใหญ่ส่งกลับไปให้คนเป็นพ่อกับแม่ทั้งหมด กระนั้นพ่อก็ยังเหมือนไม่ยกโทษให้อยู่ดี แม่ต่างหากที่คิดถึง และเคยขอร้องให้พ่อพามาเยี่ยมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนถึงที่นี่ แต่พ่อก็ไม่มา... ทิฐิด้วยเช่นกัน...คนเป็นลูกจึงหนีหน้าไม่หวนกลับมาเมืองไทยอีกเลยจนได้ข่าวใหญ่เมื่อสัปดาห์ก่อน กลับมาอีกทีนี้ รักลิขิตก็พบกับความเปลี่ยนแปลงมากมายที่ไม่มีวันหวนกลับไปเป็นเช่นเดิมอีกแล้ว เขาตามหา ถามไถ่เผื่อจะพบว่าลลิตาหายไปไหน แต่เมื่อทุกอย่างยังเหมือนมืดแปดด้าน ความตั้งใจก็พาลล้มพับไปเสียดื้อๆ บางทีอาจเพราะมันเนิ่นนานเหลือเกินแล้ว แล้วลึกๆ... ...เขาเองก็ไม่เคยรอคอยเธอ... ถ้าไม่มีเรื่องให้กลับมา อาจจะลืมไปหมดแล้วก็ได้ ข่าวสุดท้ายที่ได้รับรู้ก็เป็นหลังจากโทรศัพท์กลับมาหาเพื่อนที่นี่ครั้งจากไปได้สามปี ความว่าวาสุเทพเอาเรื่องจนหญิงสาวสะบักสะบอม และทำท่าจะส่งตัวเธอกลับไปยังบ้านเก่าที่ต่างจังหวัด จากนั้นทุกอย่างก็เงียบหาย ไม่มีใครรู้ว่าเธอกลับไปจริงหรือไม่ เมื่อไหร่ ส่วนยายแป้นก็ถูกคุณวาสุเทพรับตัวกลับไป แล้วบ้านก็ปิดตายตั้งแต่นั้น มันก็เป็นเรื่องแปลก ที่ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่นี่ นับวัน...ภาพความทรงจำ...ภาพดวงหน้าเศร้าสร้อยละม้ายรอคอย และถามทวงจากหญิงสาวคนนั้น กลับแจ่มชัดในความรู้สึกยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ผัสสะของชายหนุ่มหวนกลับคืนมา ครั้นโสตประสาทสัมผัสถึงเสียงบางอย่างที่ไม่น่าเกิดขึ้น... เสียงฝีเท้าของคน! ขณะนี้ รักลิขิตกำลังจะก้าวไปจนถึงเสาไฟตรงกลางซอย ฝนหยดพร่างเริ่มกลายเป็นเหยาะพรำ เสียงดนตรีใสติ๋งกังวานอยู่คู่กับเสียงสัตว์กลางคืนและเสียงสายลมลู่ไล้ยอดมะม่วงแตกใหม่ หาก...ใช่! ที่ดังโดดขึ้นมาจนรู้สึกได้คือเสียงฝีเท้าคน! บางคน...ที่กำลังก้าวตามมาจากทางข้างหลังเขา! หยุดก้าว รักลิขิตหันกลับไปเพื่อพบว่า... ไม่มีคน! ไม่มีใครอยู่ข้างหลังนอกจากความเปล่าว่าง! หูสดับตรับฟัง ใช่! เสียงนั้นก็พลอยหยุดหายไปด้วย! เพราะไม่ใช่คนหวาดกลัวในสิ่งเหนือธรรมชาติ และยิ่งไม่ใช่บุคคลจำพวกฟุ้งซ่านจินตนาการสูง รักลิขิตจึงบอกตัวเองว่าอาจเป็นเพียงเสียงฝีเท้าของเขาเองที่ก้องสะท้อนอยู่ภายในซอยแคบก็ได้ ชายหนุ่มหันกลับ ก้าวต่อ ประสาทหูเครียดเขม็งอย่างสังเกตรออยู่แล้ว ฉะนั้นครั้นเสียงฝีเท้าเก่าดังขึ้นอีกครั้ง จึงมั่นใจทันทีว่าไม่ได้หูฝาดไปแน่ หยุดก้าวกะทันหันตรงใต้โคมไฟเหนือเสากลางซอย เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจจนใบหูแทบกระดิก เสียงเงียบไปอีก... ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวอย่างเงียบๆ ครั้นหันกลับไปอีกครั้งก็ยังไม่พบผู้ใด นี่มันอะไรกันนะ ? ในที่สุดก็หันกลับมาข้างหน้า ออกก้าวแล้วบอกกับตัวเองว่าช่างมัน อีกไม่ช้าก็จะถึงบ้าน ใช่...เพียงแค่ผ่านเสาไฟอีกต้น... จากนั้นก็... ...บ้านอีกหลัง... ก้าวที่หนึ่ง ก้าวที่สอง... อืมม์...เสียงจากทางด้านหลังเริ่มดังอีกครั้งหลังจากก้าวที่สามของเขาเริ่มต้น แล้วก็... ไม่เพียงปลายเท้าที่ชะงัก! ทั้งร่างกลับแข็งกรึงแทบเป็นท่อนหินเมื่อจู่ๆ ปรายตาโดยไม่ทันตั้งใจแล้วกลับพบว่า ระยะที่เริ่มก้าวห่างออกจากพื้นที่ใต้ดวงไฟมา นอกจากเงาของตนที่ค่อยเอียงทอดไปทางด้านหน้า กลับมีเงาดำของ...ใครอีกคน...ทอดผ่านตามมาด้วย! . แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 20:30:07 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:29:36

ความคิดเห็นที่ 5 และนั่น...มันก็ยิ่งทำให้เงาจากด้านหลังยิ่งกระจ่างชัด ทอดตัวยาวไล่เงาของเขามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ! ขนลุกชันไปทั้งร่างแล้ว เพราะคราวนี้ต่อให้หยุดฝีเท้า เสียงย่างก้าวจากทางด้านหลังก็ยังดัง...และดังในจังหวะที่จับความ ทั้งจินตนาการได้ชัดเจนว่าบุคคลผู้นั้นกระเถิบระยะใกล้เข้ามายิ่งขึ้นเรื่อยๆ... เร็วมากขึ้นเรื่อยๆ! ชั่วเวลาที่เงาจากด้านหลังแทบจะทอดทับเงาของเขา ชั่วเวลาที่เสียงฝีเท้าดังใกล้จนแทบถึงจุดที่รักลิขิตหยุดยืนอยู่ ชายหนุ่มตัดสินใจสะบัดหันกลับไปพร้อมลมหายใจระทึกอก ไม่มีใครเลย! ลมหวิวว่างไหวและสายฝน ใบมะม่วงปลิวหล่น คว้างเคว้งลงหนึ่งใบ เป็นไปได้ยังไงกัน?! เหลือบซ้าย แลขวา ก็ยังไม่มี ไม่มีแม้เงาทอดยาวลงบนผิวพื้น! ไม่รู้อะไรดลใจ ทว่าชายหนุ่มค่อยปิดเปลือกตาลง ชั่วขณะที่คิดว่าทุกอย่างน่าจะกลับเป็นปกติ จนกำลังจะเปิดตาคืนแล้วแท้ๆ จู่ๆ เสียงปริศนานั่นก็กลับดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มิใช่เสียงฝีเท้า... มันคือเสียงลมหายใจยะเยือกเย็น ยืดยาว หยุดจ่ออยู่ตรงหน้าของเขาเอง! เสียงที่ดังอยู่แทบประชิด! และที่จริงคือ... ‘ประชิด’ เมื่อสัมผัสได้ถึงลม...ที่จังหวะละม้ายลมหายใจของ...ใครบางคน ทว่ากลับเป็นลมหนาวเยือกแทนที่จะเป็นลมอุ่น! เหมือนนานเหลือเกินที่ทุกอย่างหยุดค้างอยู่ดังนั้น เสียงลมหายใจดังกล่าวดังขึ้นเรื่อยๆ จนฟังชัดคล้ายเสียงคนแสร้งถอนหายใจ... และจริงแท้...ละม้ายเสียงครางกระเส่าในลมหายใจ! กว่าจะกล้าเปิดตา ก็ต่อเมื่อสัมผัสบริเวณผิวหน้านั้นเลือนสลาย กับทั้งเสียงลมหายใจจางไปในอากาศ และ...นั่นแหละ... ไม่มีอะไร... ไม่มีอะไรเลย! ควบคุมลมหายใจในอกให้เริ่มแผ่ว และลดอาการกระชั้นลงจนกลายเป็นปกติ ชายหนุ่มส่ายหน้าคิดว่าตนเองคงฟุ้งซ่านไป กำลังจะหันกลับเบื้องหน้า ทว่าบางสิ่งก็ทำให้แทบผงะเท้าถอยหลัง ไฟดวงสุดท้ายในซอยสว่างวาบ! ไม่ใช่ความสว่างจนแสบตา ทว่าเป็นแสงเหลืองเหลือบเพราะโคมดวงนั้นเก่าเต็มที ก็แค่...ก็แค่เรื่องธรรมดาของหลอดไฟใกล้เสีย.... บอกตัวเองอย่างนั้น หากความสงสัยยังไม่อาจมลายไปจนสิ้น ด้วยว่าที่ใต้เสาต้นข้างหน้านั่น กลับมีร่มสีแสดแกมแดงคันหนึ่ง เปิดกาง...ลอยค้างอยู่ในอากาศ! มันลอยอยู่ในความสูงระดับเดียวกับที่คนเราจะพึงถือตอนเดินกลางฝนอย่างนั้นน่ะ! ยังดีที่สายตาค่อนข้างไว ชายหนุ่มพบว่าลักษณะประหลาดนั้น เกิดจากปลายซี่หนึ่งของมันเสียบค้างอยู่ในรูของเสาไฟฟ้า พยายามลบความสงสัย... ทำไมมันลอยตรงดิ่ง...แทนที่จะเอียงโค้งทิ้งน้ำหนักไปทางด้านนอกเสา กดลงสู่พื้น และที่สำคัญ...แต่แรกที่เขาก้าวเข้าซอยมา... เหมือนจะแน่ใจเชียวว่าไม่มีมันลอยอยู่ตรงนี้! ไม่หรอก...คงเพราะเมื่อกี้ไฟดวงนี้ไม่ติด รักลิขิตจึงมองไม่เห็น ตอนนี้...ไม่มี...ใคร...นอกจากเขา ฉะนั้น ถ้าจู่ๆ มันเกิดมาปรากฏอยู่ได้ก็คงเป็นเพราะลอยลมมาเองล่ะมั้ง ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไร... ย่างก้าวใกล้เสาไฟไปมากขึ้น... ย่างก้าวใกล้ร่มคันนั้นไปยิ่งขึ้น... กำลังจะถึงบริเวณเสา เท้าต้องหยุดผงะไปอีกครั้งเมื่อจู่ๆ ไฟเจ้ากรรมดับวูบ! โอ๊ย! ไอ้ไฟบ้า! คราวนี้ถึงกับยกมือตบอก พอสูดลมรวบรวมความกล้าได้ใหม่ เจ้าตัวก็รีบก้าวผ่านเสาไปทั้งๆ ที่ดวงไฟของมันเริ่มกะพริบพร่าง ติด...ดับ... ติด...ดับ... เสียงอืดๆ ของมันเริ่มดังห่างไปทางด้านหลัง ร่ม...ก็น่าจะยังติดห่างออกไปทางด้านหลัง หาก...ทุกจังหวะก้าวย่างที่ผ่านมา กลับรู้สึกราวกับว่ามันลอยเรี่ยคงระดับตามติดมาด้วย! ไม่มีหรอก...เป็นไปไม่ได้... จวบจนล่วงไปถึงครึ่งทางหน้าบ้านเก่าของวาสุเทพ...บ้านร้างที่ติดกับบ้านตน นอกจากแสงไฟที่กะพริบอย่างไม่เป็นจังหวะ แสงฟ้าก็เริ่มวูบวาบกระทั่งในที่สุด...สว่างกราดจนแทบเห็นทุกอย่างเป็นสีขาว สัญชาตญาณดึงให้รีบก้าวไปก้มหลบอยู่ใต้กิ่งมะม่วงที่ยื่นออกมาจากในรั้วบ้าน อุดหูทั้งสองข้างเก้กัง ป้องกันเสียงครืนครานที่อาจสนั่นเปรี้ยงขึ้นได้ในเสี้ยววินาทีใด เสี้ยววินาทีหนึ่ง หาก...เงียบ... ไม่มีเสียงก้องใดอุบัติ นอกจาก... ‘ผุบ!’ ร่มคันนั้นหุบลง แล้วหล่นร่วงกระทบพื้น เฮือก! ไอ้ไฟบ้า! ไอ้ร่มบ้า! ลูบอกผล็อย กำลังจะหันกลับ ก้าวต่อไปยังบ้าน หากปลายแหลมด้านบนของร่มคันที่ตัวเองถืออยู่กลับเกี่ยวติดกับอะไรบางอย่าง ดึงก็แล้ว สะบัดก็แล้ว ...ไม่หลุด... กิ่งมะม่วงล่ะมั้งเนี่ย ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างรำคาญใจเต็มที ประตูรั้วบ้านของตนอยู่เพียงข้างหน้านี่ หากสุดท้ายชายหนุ่มจำต้องเสียเวลา ปล่อยมือ แล้วถอยห่างออกมาเพื่อดูว่าร่มเกี่ยวติดกับอะไรกันแน่ ลักษณะของร่มที่เปิดกางค้างอยู่ในอากาศ...ช่างเป็นภาพคุ้นตา โดยเฉพาะ...ร่มสีชาของเขา บัดนี้กลับกลายเป็นสีแสดแกมแดง! ความรู้สึกยะเยือกเย็นบางประการเริ่มคืบคลานมาครอบครองพื้นที่เหนือสันหลัง โดยเฉพาะเมื่อพบว่าหยดน้ำที่เริ่มเหยาะจากปลายซี่ร่มแต่ละด้าน... กลับกลายเป็นสีแดง! ยังไม่ทันตั้งตัวหรือตั้งสติได้ทัน ร่มที่ติดค้างอยู่ตรงหน้ากลับหุบตัวลงเกิดเสียงชวนสะดุ้งดัง ‘ผุบ!’ ครั้นทิ้งตัวลงกับพื้น ภาพเหนือขึ้นไปตรงหน้าจึงปรากฏให้เห็นสิ่งที่ทำให้มันติดค้างอยู่แต่แรก นิ้ว...เท้า... บวม ซีด จนกลายเป็นเขียวแกมม่วงคล้ำ ขณะที่ค่อยเลื่อนสายตา เคลื่อนตามสูงขึ้นไป ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกเลยว่าสิ่งที่เห็นอยู่นั้น...ตลอดจนพุ่มกิ่งก้านของมะม่วงซึ่งเพิ่งออกช่อใหม่ กลับพลอยลอยสูงตามขึ้นไปด้วย ราวกับมันถูกกระตุ้นให้เติบโตรวดเร็วเพียงในไม่กี่เสี้ยววินาทีนั้น! ไม่ได้รู้สึกเลยเช่นกันว่า สภาพแวดล้อมรอบกาย...เปลี่ยนไป...จากผืนคอนกรีตริมถนนด้านหน้า... ขณะนี้มันกลับกลายเป็นพื้นที่ในสนามดินริมรั้ว ภายในตัวบ้านของวาสุเทพต่างหาก! พุ่มมะม่วงและ ‘สิ่งนั้น’ ชะลูดสูงขึ้นไปจนถึงระดับหนึ่งจึงหยุดนิ่ง เป็นความสูงที่ไม่ไกลเกินกว่าสายตาเห็น ไล่ขึ้นไปจาก ‘ตำแหน่งเดิม’ ...มันคือช่วงขาเรียว ยาว ซ่อนอยู่ในผ้าถุงผินเก่าตัวโปรดที่ ‘เธอ’ มักหยิบใช้อยู่บ่อยๆ สะโพกผาย เอวคอดกิ่ว หน้าอกกลมกลึงในชุดเสื้อยืดเก่าคร่ำ ขนาบข้างคือสองแขนที่เขาเคยพร่ำจูบ ทิ้งห้อยข้างกายไม่ไหวติง ผมยาวสยายคลี่คลุม จนแทบบดบังใบหน้าจนสิ้น หากยังพอมองเห็นดวงหน้าอูวบอูมแทบไม่เหลือเค้างามดังเก่า ดวงตาเถลือกถลนออกจากเบ้า ปากอ้ากว้างมีลิ้นจุกอยู่ ทุกส่วนไร้สิ้นซึ่งสีเลือด! วินาทีที่ความระลึกรู้ปรากฏ ทั้งปริศนาการจากลาโดยไร้ร่องรอยของลลิตา ปริศนาของเสียงกุกกักข้างหน้าต่างห้องนอน ทั้งปริศนาของคำว่า... ... ‘รอ’... เป็นวินาทีเดียวกับที่พื้นเบื้องล่างเริ่มสั่นกราวราวเกิดแผ่นดินไหว ฉับพลันนั้น ร่างซึ่งน่าจะถูกแขวนอยู่เนิ่นนาน กลับหล่นลงทาบทับตัวเขา พร้อมกันกับที่ผืนดินใต้เท้ายุบยวบ “อ...!” ไม่มีโอกาสกระทั่งจะออกปากร้อง ลิ้นบวมจากปากของ ‘เธอ’ สอดเข้าไปในปากของเขา แขนนุ่มหยุ่นเกาะเกี่ยวชิดใกล้ อวัยวะส่วนต่างๆ ประชิดแทบจะแนบสนิทเป็นร่างเดียวกัน! “ถ้าเธอรักฉัน สักวันจะถึงวันของเรา ฉันไม่แคร์ใครอยู่แล้วนอกจากเธอ...เราจะหนีออกไปจากสภาพนี้ด้วยกัน ไปอยู่ที่อื่น...ที่ใหม่...ที่ๆ ไม่มีใครต้องทำให้เราไม่สบายใจอย่างทุกวันนี้!” แผ่นดินค่อยๆ ดูดสองร่างจมหายไปพร้อมกับซากใบมะม่วงที่เกลื่อนกล่น ภาพสุดท้ายที่องตาเถลือกถลนของชายหนุ่มได้เห็น... คือภาพน้ำใสหยดหล่นจากปลายใบบนต้นมะม่วง... มันอาจเป็นภาพที่เขาจะต้องเฝ้าดูไปจนตราบชั่วนิรันดร์! ................ The End แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 52 20:36:43 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:32:09

ความคิดเห็นที่ 6 เฮ้อ .. น่าสงสารลลิตา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 13:38:46

ความคิดเห็นที่ 7 ตื่นเต้น  หลอน ลุ้น และ เศร้า ไม่น่าเชื่อว่า รัก ไม่ได้ลิขิต ให้คนทั้งสองได้มีความสุข เฮ้อ... เมื่อไร คนอย่างวาสุเทพจะหมดไป เมื่อไร คนไม่ต้องเป็นเครื่องขัดดอกหรือทดแทนพระคุณใครให้ผู้ใดอีก เฮ้อ.. . จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 14:13:29

ความคิดเห็นที่ 8 เจอแล้ว คู่กรณี ห้า ห้า ห้า บันทึกลง Bookmark ไว้ก่อนเดี๋ยวเข้ามาอ่าน พอดีเพิ่งออกมา ง่วงมากเลยอะ เดี๋ยวอ่านไม่รู้เรื่อง จะไปว่าท่านได้ว่าเขียนไม่ดี พักสักหน่อยเดี๋ยวมาอ่านนะ จากคุณ : ศิลป์ใจ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 07:23:21

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านตอนแรกก็รู้สึกว่าผู้เขียนนั้นมีการเล่นสัมผัสสระ สัมผัสอักษร มีการซ้ำคำบ้างเช่น กอกก กอบอน กอกล้วย นี่ถ้าจะให้ดีนะ เสริม กอหมาก กอมะพร้าวอีกนิด ห้า ห้า ห้า ล้อเล่น คือผมไม่รู้ว่าคนอื่นสักเกตเหมือนผมหรือเปล่า พออ่านๆไปเรื่อยเนื้อเรื่องก็ชวนน่าติดตามดีครับ ได้ความรู้สึกหลอน เลยล่ะ เยี่ยมยอดจริงๆ จากคุณ : ศิลป์ใจ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 16:22:19