ความคิดเห็นที่ 1 นิราศนอริช ตอนที่ 7 เครื่อง บินจากอัมสเตอร์อัม ถึง นอริช ใช้เวลาราว 45 นาที (แต่นั่งรอ 7 ชั่วโมง) ในที่สุดนางสาวแน่งน้อยก็ถึงสนามบินเมืองนอริชจนได้ อา! แน่งน้อยมองเห็นเจ้าหน้าที่กำลังขนกระเป๋าสัมภาระอยู่ข้างเรือบิน ด้วยความเกรงใจและประสงค์จะช่วยแบ่งเบาภาระเจ้าพนักงานท่านนั้น หล่อนจึงปรี่้เข้าไป หมายจะหยิบกระเป๋าตัวเองมาลากเสียเอง เดือดร้อนเจ้าพนักงานต้องรีบห้ามปราม แล้วบอกหล่อนว่า - กรุณาไปรอรับที่ the baggage reclaim นะครับ please ๆ - อ้าว เบ๊อะได้อีกนะยะหล่อน ผละจากคุณพี่เจ้าพนักงานด้วยใบหน้าร้อนผ่าวนิด ๆ จากนั้นแน่งน้อยก็เดินเข้าไปในตัวอาคาร ตามหลังท่านผู้โดยสารอื่น ๆ ไป ตอมอก็รอตรวจอยู่ หล่อนรีบเตรียมแผ่นฟิล์มเอ็กซเรย์ปอดไว้รอท่า แต่เขาตรวจไหม???? ไม่เลย ไม่แม้แต่ถามด้วยซ้ำว่าปอดของหล่อนมีรอยจริงหรือ เขาถามแค่ว่า "Do you have ....?" ถามหาใบอะไรสักอย่าง หล่อนไม่รู้หรอกว่าใบอะไร แต่ขอตอบว่ามีไว้ก่อนล่ะฟะ กลัวเขาส่งกลับประเทศ แล้วก็ทำท่าค้นยึกยัก ๆ ๆ คุณพี่ตอมอเห็นท่าทางงุ่มง่าม สงสัยรู้ทันว่าอิเน่กำลังฟอร์ม เลยควักใบ Immigration form ขาเข้า ใบเล็ก ๆ ให้หล่อนซะ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว อ้าว ใบนี้เองหรอกเหรอ ไม่มีหรอกถ้างั้นน่ะ ทำไมแค่นี้ก็ฟังไม่รู้เรื่องว้าว่าเขาต้องการอะไร (สำเนียง Norwich นี่ฟังยากเหมือนกันนะคุณผู้อ่าน) หลบไปกรอกใบ Immigration form เรียบร้อยเป็นคนสุดท้ายแล้ว แน่งน้อยก็ค่อยนำแบบฟอร์มนั้นไปให้คุณพี่ตอมอ คุณพี่น่ารักมาก หาได้ถือสาความเฉิ่มของหล่อนไม่ ประทับตราปังให้หล่อนเข้าประเทศ โดยไม่ได้สอบถามอะไรมากไปกว่านั้นเลย พร้อมกับอวยพรส่งท้ายว่า "Hope you enjoy living your life here" ประทับใจแน่งน้อยมาก ๆ ถือเป็นฤกษ์งามยามดีสำหรับผู้พลัดถิ่น เมื่อเจอเจ้าของบ้านที่มีมิตรใจไมตรีขนาดนี้ เดินโต๋เต๋หาทางออกจากสนามบินเล็ก ๆ ของนอริชได้แล้ว แน่งน้อยเจอคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนรอรถเมล์อยู่ด้านหน้า ใจจริงแน่งน้อยอยากไปรถเมล์เพราะถูกกว่าและหล่อนมีกระเป๋าลากใบใหญ่มาแค่ใบเดียว ไม่พะรุงพะรังมาก (เอาของมาให้น้อยที่สุดเท่าที่จะน้อยได้ กะมาหาข้างหน้าอย่างเดียว) แต่อ่านจากเว็บไซต์มหาวิทยาลัยแล้วว่า ถ้านั่งรถเมล์ ต้องไปต่ออีกสายที่ในเมือง จากประสบการณ์ชีวิตที่หลงทางมาไม่รู้กี่ครั้ง ทำให้หล่อนตัดสินใจเรียกแท็กซี่   พี่แท็กซี่ดีใจมาก รีบปากหวานว่า "You are really smart" เลือกในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ว่างั้น??  แหม! ถ้าฉลาดจริง คงสามารถขึ้นรถเมล์ไปเองได้แล้วล่ะค่ะพี่ นีีคงยังฉลาดไม่ถึงขั้น จึงได้นำเงินมาให้คุณพี่อย่างนี้ คนอังกฤษช่างพูดช่างคุยนัก พี่แท็กซี่พูดไม่หยุดตลอดทาง ตะแกว่า แน่งน้อยเป็นคนไทยคนแรกที่แกเคยรับจากสนามบินไปส่งที่มหาวิทยาลัย แกเลยอนุมานว่าคงมีคนไทยน้อยเนอะ นั่นออกจะทำให้แน่งน้อยดีใจอยู่นิด ๆ เพราะหล่อนต้องการมาเคี่ยวกรำภาษาอังกฤษของตัวเองให้หนักที่สุด ถ้าเจอคนไทย หล่อนก็กลัวว่าหล่อนจะมัวแต่พูดภาษาบ้านเกิดตัวเองมากไป จนไม่ได้เรียนรู้ (ที่ไหนได้ คนไทยเยอะมาก พูดภาษาไทยทุกวัน มากบ้างน้อยบ้างตามแต่โชคชะตา คุณพี่แท็กซี่นี่ช่างไม่รู้เรื่องเลยนิ) ในที่สุดก็ถึงแล้ว University of East Anglia หน้าตาเป็นเช่นนี้นี่เอง ออกจะเก่า ๆ อยู่นะ แต่ไม่เป็นไรดอกหนา แน่งน้อยชอบของเก่า แต่ตึกรามที่นี่ก็เก๋ดี หาแบบตรง ๆ เหลี่ยม ๆ ธรรมดานี่ไม่ค่อยมีหรอก มีแต่ตึกเลี้ยว ๆ โค้ง ๆ เหมือนหนอนหรือไม่ก็ตึกเป็นขั้น ๆ เหมือนบันไดมั่ง เดาว่าคงเพราะพื้นที่ของที่นี่เป็นเนินเสียเยอะ มีลักษณะสูง ๆ ต่ำ ๆ เขาเลยสร้างตึกให้สอดคล้องกับธรรมชาติซะเลย (อันนี้คนเขียนมั่วนะ อย่าเชื่อ) พี่แท็กซี่พาหล่อนไปส่งที่ Accommodation Centre แกยืนยันมั่นเหมาะว่า มาส่งนักศึกษาทุกครั้งแกก็พาที่นี่ล่ะ มันก็จริงของแกน่ะนะ ถ้าไม่ส่งที่ศูนย์จัดการเรื่องที่พักนักศึกษาแล้วจะให้ไปส่งที่ไหน หลังพี่แท็กซี่จากไปพร้อมกับเงินสิบเอ็ดปอนด์ของหล่อนแล้ว แน่งน้อยก็สอดส่ายสายตาเข้าไปใน accommodation centre จึงได้ตระหนักว่า - มันปิดแล้ว!- มีตัวหนังสือเขียนไว้ด้านหน้าว่าปิดเวลา 17.00 ฮือ นี่ก็ปาไปหกโมงกว่าแล้ว มองซ้ายมองขวา เงียบค่อด หาเงาใครไ่ม่เจอเลย มหาวิทยาลัยหรือป่าช้าฟะ (ยังไม่เปิดเทอม)  อิแน่งน้อยจะมีที่ซุกหัวนอนไหมล่ะคืนนี้ จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 04:34:57

ความคิดเห็นที่ 2 จะทำไงล่ะทีนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 14:04:52

ความคิดเห็นที่ 3 ลองลงรูป จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 18:44:40

ความคิดเห็นที่ 4 นิราศนอริช ตอนที่ 8 แน่งน้อยยืนหันรีหันขวางอยู่พักใหญ่ ไม่รู้จะเอายังไงดี มีเหยื่อเป็นเด็กวัยรุ่นผู้ชายหลงมาสองคน หล่อนเลยปรี่เข้าไปตะครุบ ถามว่า - เจ๊เพิ่งมาถึงอ่ะน้อง ต้องไปติดต่อที่พักที่ไหนดี- เด็กทำหน้างง ๆ บอกว่าไม่รู้แฮะ แต่ชี้มือให้ลองไปถามที่อาคารที่อยู่ใกล้ ๆ กัน ไม่มีอะไรจะเสียแล้วตอนนั้น ใครชี้ทางไปนรกไปสวรรค์ก็จะเสี่ยงไปให้หมด แน่งน้อยจึงเดินไปตามที่น้องเขาบอกอย่างไม่รอรี ป้ายข้างหน้าเขียนว่า Conference hall เดินเข้าไปข้างใน ค่อยยังชั่วหน่อย มีผู้หญิงสองคนทำงานอยู่ แน่งน้อยรื้อควักเอกสารทุกอย่างให้สองนางนั้นดู แล้วถามว่าหล่อนจะพักได้ที่ไหน นางหนึ่งบอกให้หล่อนรอสักครู่ แล้วยกหูโทรศัพท์ คุยกับใครงุ๊งงิ๊งอยู่สักเดี๋ยว แล้วจึงหันมาบอกว่า -คุณไม่ได้พักกับทาง Campus accommodation นะ แต่ต้องไปพักที่ INTO- INTO ที่คุณน้องเจ้าหน้าที่บอกนั้น คือโรงเรียนภาษาที่อยู่ใน UEA เพราะคะแนน IELTS ในส่วนการเขียนของแน่งน้อยยังไม่ได้ตามที่มหาวิทยาลัยกำหนด (หล่อนสอบการเขียนได้ 5.5 แต่มหาวิทยาลัยต้องการ 6 เป็นอย่างต่ำ) จึงต้องมาเรียนภาษาก่อน 8 สัปดาห์ในสถาบันที่เรียกว่า INTO อะไรนี่ น้องกางแผนที่มหาวิทยาลัยให้แน่งน้อยดู แล้วชี้ว่า INTO อยู่ตรงไหน ให้หล่อนเดินไปเอง แน่งน้อยแสร้งพยักหน้าว่ารู้เรื่องทุกอย่าง ดูแล้วเข้าใจหมดแผนที่น่ะ แต่อันที่จริงแล้วหล่อนเป็นคนอ่อนด๊อยเรื่องทิศทางมาก (นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นแดก แยกเป็นหลง คือสโลแกนของหล่อน) หล่อนจึงเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามด้วยความมั่นใจ เดือดร้อนเจ้าหน้าที่ต้องวิ่งตามหน้าตาเลิ่กลั่กมาบอกว่า -ไม่ใช่ทางเน้ย่ะ ไปทางโน้น!- เพื่อความปลอดภัยว่าจะไม่หลงอีก เจ้าหน้าที่คนหนึ่งจึงได้รับมอบหมายให้ไปส่งหล่อนจนถึง INTO เลยทีเดียว เดินอ้อมตึกไปสัก 5-6 นาที ก็ถึงแล้ว - INTO Centre - ดูทันสมัยผิดกับตึกอื่น ๆ ของมหาวิทยาลัย ลักษณะว่าเพิ่งสร้างเสร็จ เดินเข้าไปข้างในยังมีคนทำงานอยู่ แน่งน้อยรีบยื่นจดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัยให้เจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นหญิงชาวอังกฤษท่าทางใจดี ชื่อคุณพี่มิเชล หลังเซ็นสัญญาและคุยเรื่องเงื่อนไขการเข้าพักต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว คุณพี่มิเชลก็พาหล่อนเดินขึ้นไปส่งถึงในห้อง (ซึ่งค่าเช่าแพงมากกกก ด้วยสนนราคา 480 ปอนด์ต่อเดือน ด้วยราคาเท่านี้ถ้าอยู่เมืองไทย ห้องคงโคตะระหรูเลย ดีว่าอยู่ที่นี่แค่สองเดือน ไม่งั้นคงเรียนอย่างไม่มีความสุขแน่นอน เนื่องจากเครียดเรื่องค่าห้อง) จากนั้นคุณมิเชลก็พาแน่งน้อยไปดูห้องครัว ซึ่งต้องแชร์กับอีกหลาย ๆ ห้องด้วย เอ่อ ครัวดูทันสมัยแต่ลักษณะสกปรกเล็กน้อย เด็กวัยรุ่นมาอยู่รวมกันก็อย่างนี้ล่ะ ก่อนเจ๊มิเชลจะจรลี แน่งน้อยรีบสอบถามว่าจะหาข้าวยาไส้ได้จากที่ไหนบ้าง นางบอกว่าร้านที่ INTO ปิดแล้ว ไรฟะ! แค่ทุ่มกว่าปิดซะแล้ว (อยู่ไปก็ค่อย ๆ รู้ไปเองว่า ร้านอาหารที่นี่เปิดเป็นกะ ๆ อาหารเช้า กลางวัน เย็น ถ้าไปไม่ถูกช่วงก็อด ไม่เหมือนกรุงเทพฯ มีข้าวต้มข้าวแกงยี่สิบสี่ชั่วโมง) แต่ยังมี Tesco express อยู่ไม่ไกล เดินไปประมาณ 15 นาทีก็ถึง นางมิเชลชี้ไม้ชี้มือบอกทิศทางให้ แน่งน้อยยังไม่อยากเสี่ยงกับการหลงทางด้วยการเดินไป Tesco หล่อนจึงเปิดกระเป๋าควักมาม่าที่ตุนมาจากเมืองไทยแล้วเดินไปที่ครัว ชิป! เตาไฟฟ้าทันสมัยเกิ๊น ใช้ไม่เป็นเลย เกิดมาเคยใช้แต่เตาถ่านกับเตาแก๊ส ไม่ใช้ก็ได้วะ หันไปเสียบปลั๊กกาน้ำร้อนแทน เทน้ำร้อนใส่ถ้วยมาม่าแล้วก็เดินกลับห้อง ไม่อยากกินที่ครัว เพราะในครัวคนจีนเยอะมาก ราวกับอยู่ใน China town พูดภาษาจีนกันล้งเล้ง กะเหรี่ยงไทยอย่างหล่อนอยู่ในครัวต่อไปก็เปรียบเหมือนส่วนเกิน กรรม! นี่หล่อนอยู่ในอังกฤษจริงหรือเปล่ายะ เคยได้ยินว่า ในโลกนี้ถ้ามีคนเดินมา 5 คน 1 ในนั้นต้องมีคนจีน ก็ไม่เคยนึกภาพออกเลยว่าคนจีนเยอะขนาดไหน ตอนนี้ซึ้งถึงทรวงละว่าคนจีนกำลังจะครองโลก -_-)! แน่งน้อยนั่งซดมาม่า สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง รำพึงกับตัวเอง -นี่ก็ใกล้สองทุ่มเต็มทีแล้ว ทำไมมันเหมือน 5 โมงเย็นบ้านตูเลยฟะ- หล่อนมาช่วงเดือนกรกฎา ยังนับว่าเป็นหน้าร้อนของอังกฤษอยู่ กลางวันจึงยาวกว่ากลางคืน กว่าอาทิตย์จะตกก็โน่นปาเข้าไปสามทุ่ม มองลงไปข้างล่าง เจอคนจีนจับกลุ่มคุยกันโล้งเล้ง ฮึ่ม! ขัดใจ มาเรียนภาษาจีนที่นี่น่าจะง่ายกว่าเรียนภาษาอังกฤษอีกมั้งเนี่ย แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 52 22:25:15 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 52 22:22:24 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 52 22:20:22 แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 52 22:03:44 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 22:01:43

ความคิดเห็นที่ 5 ป้ายหน้าประตูทางเข้า INTO centre ... นี่ก็ว่าย่อแล้วนะ รูปจะใหญ่ไปไหน แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 52 22:12:10 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 22:10:16

ความคิดเห็นที่ 6 ... ตอนที่ 9 หลังซดบะหมี่รสต้มยำกุ้งที่หอบมาจากเมืองไทยแล้ว แน่งน้อยก็ไม่มีอะไรทำ หล่อนจึงนึกได้ว่าควรเมลหาเพื่อน ๆ ได้แล้ว ทุกคนจะได้สบายใจว่าหล่อนมิได้หลงทางไปอาบูดาบี ควัก laptop ออกมา เสียบเข้ากับสายอินเตอร์เน็ต แต่ปรากฏว่าเข้าเน็ตไม่ได้ ตรงหน้าจอแจ้งว่าให้ใส่ username กับ password ถ้าไม่มีหล่อนต้องไปลงทะเบียนกับทาง IT Centre ของมหาวิทยาลัยเสียก่อน     เวรกรรม แล้วจะทำอะไรล่ะทีนี้ จะไปข้างนอกก็ไม่รู้ทิศทางอะไรเลย คิดสะระตะแล้ว แน่งน้อยเลยเข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม ประวัติศาสตร์ชาติไทยแทบต้องจารึกไว้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เข้านอนแต่หัววันขนาดนี้ เข้านอนเร็ว ผลก็คือตื่นแต่เช้ามืด แน่งน้อยตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่า ซึ่งตอนนั้นฟ้าก็สว่างไม่ผิดกับหกโมงเช้าประเทศไทยแล้ว หลายคนอาจเรียกอาการนอนเร็วตื่นเช้านี้ว่าปรับตัวกับเวลายังไม่ได้ แต่แน่งน้อยคิดว่าตัวเองไม่ได้ปรับตัวอะไรเลย เพราะหนึ่งสัปดาห์ก่อนออกเดินทาง หล่อนวุ่นวายหลายสิ่ง กว่าจะเข้านอนก็ตีสองตีสามประจำ ซึ่งถ้าเทียบเป็นเวลาของอังกฤษก็คือสองสามทุ่ม สรุปได้ว่า นอนเวลาเดิมเป๊ะ หล่อนเคยอ่านเจอบทความเกี่ยวกับการเตรียมตัวเดินทางด้วยว่า ให้ค่อย ๆ ปรับเวลาตื่นนอนให้สอดคล้องกับประเทศที่จะไป ไปถึงประเทศนั้นแล้วจะได้ไม่มีปัญหา ความยุ่งก่อนออกเดินทางของหล่อนก็มีประโยชน์เช่นนี้เอง (ใช่ว่าหล่อนเป็นคนรอบคอบจนเตรียมเวลาตื่นนอนไว้หรอก แต่สถานการณ์มันพาไป)     ตื่นแต่เช้าแล้วก็นั่งกลุ้มว่าจะทำอะไรดี เพราะมันเป็นวันเสาร์ ยังไม่มีกิจกรรมอะไรทั้งสิ้น ต้องรอจนวันจันทร์โน่นแน่ะถึงจะได้เริ่มจัดการเรื่องเรียน คุณพี่มิเชลแจ้งไว้ว่าวันอาทิตย์เย็น ๆ จะมีไกด์อาสาพาทัวร์รอบมหาวิทยาลัย แต่จะนั่งรอให้ถึงตอนนั้นเฉย ๆ ก็กระไรอยู่ นางสาวแน่งน้อยจึงต้องคิดสร้างสรรค์รายการท่องเที่ยวขึ้นมาเอง ด้วยการเดินมั่ว ๆ รอบมหาวิทยาลัย เดินตั้งแต่เจ็ดโมงเช้ากันเลยทีเดียว เมื่อวานจำได้ว่า ข้าง ๆ accommodation centre มีธนาคาร Natwest กับ Barclays ด้วย แน่งน้อยก็ทำท่ากระดี๊กระด๊าว่าไปแลกเงินดีกว่า เพราะหล่อนได้เงินจากทางทุนมาเป็นดอลลาร์ ต้องไปเปลี่ยนเป็นปอนด์สเตอริง หล่อนแลกมาแล้วครึ่งหนึ่งที่สนามบินนอริช ตอนนั้นไม่กล้าแลกหมด เพราะกลัวว่าอาจโดนกดราคา เหลือไว้สักหน่อยเผื่อไปเจอแหล่งแลกเงินที่ให้ราคาสูงกว่า ดูฉลาดและมีวิสัยทัศน์เนอะ...    แต่ขอบอกว่าเป็นการกระทำที่โฉดเขลาเบาปัญญามาก ช่างไม่รู้บ้างเลยว่า ทุกครั้งที่หล่อนแลกเงิน หล่อนต้องโดน charge ค่าบริการ แล้วไม่ใช่จำนวนเงินน้อย ๆ เลยไอ้ค่าบริการที่ว่านั่น แทนที่จะจ่ายครั้งเดียว ต้องมาจ่ายสองครั้งอีก ไม่คุ้มเลยต่อให้หล่อนเจอที่แลกเงินที่ให้เรตมากกว่าเดิมก็ตามที  นี่ล่ะหนาที่เขาเรียกว่า 'บทเรียนราคาแพง' แพงจริง ๆ เออ ๆ ช่างมันเหอะ ยังไงก็ต้องแลกอยู่ดี ไปไป ไปธนาคารกัน เดินมาถึงธนาคารละ อ้าว วันนี้วันเสาร์นี่หว่า แน่นอนว่า .... ธนาคารปิด -_-)! นึกภาพหญิงนางหนึ่งยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าธนาคารร้าง รอบตัวไร้ผู้คน น่าสังเวชสิ้นดี แม้หล่อนยืนอยู่ใจกลาง campus แต่เงียบมากกกกกก เพราะยังไม่เปิดเทอม จึงไม่ค่อยมีนักศึกษา ส่วนใหญ่ก็เป็นต่างชาติที่มาลงเรียนภาษากันก่อน แล้วที่สำคัญตอนนี้ยังเช้ามาก นอกจากคนจรหมอนหมิ่นจากแดนสยามที่ชื่อนางสาวแน่งน้อยแล้ว จึงไม่มีใครอื่นอีกเลยในรัศมีสามร้อยตารางเมตร (หรืออาจมากกว่า)    ยืนเอ๋ออยู่พักนึง หล่อนก็นึกได้ว่า เออ ไม่ง้อก็ได้ ธนาคารไม่เปิดก็อย่าเปิด หล่อนไปเดินเล่นรอบมหาวิทยาลัยดีกว่า เช้า ๆ อย่างนี้อากาศสดชื่น บรรยากาศก็ดี เงียบสงัด มีกระต่ายกระรอกกระโดดเหย็ง ๆ เป็นเพื่อน เจ้าสัตว์สองประเภทนี้มีอยู่ทั่วมหาวิทยาลัย มันอยู่กันอย่างเสรี ถ้าไปอยู่แถวอีสานบ้านเฮาน่ะเรอะ หึหึ คงได้กระโดดอยู่ในท้องใครสักคนไปแล้วล่ะ ได้เดินบนถนนที่ไม่คุ้นเคยนี่มีความสุขจั๊ง ถึงไม่ค่อยแน่ใจว่ามันจะพาหล่อนไปที่ไหนก็เถอะ ก่อนที่แน่งน้อยจะเดินไปไหนไกล หล่อนก็ป๊ะหน้ากับน้องนางชาวอังกฤษผู้เป็นมุสลิม (นางมีผ้าโพกหัวด้วย) นางมากดเงินที่ตู้ ATM หน้าธนาคารนั่นเอง แน่งน้อยจึงรี ๆ รอ ๆ ให้นางจัดการธุกรรมทางการเงินให้เสร็จสิ้นเสียก่อน จากนั้นหล่อนก็เข้าประชิดตัวทันที "หยุด! นี่คือการปล้น ส่งเงินมาเดี๋ยวนี้" ว่าไปโน่น ใช่ที่ไหนเล่า หล่อนก็เข้าไปหาเรื่องคุยประสาคน (ปาก) ไม่อยู่สุขนั่นแหละ -      พี่ว่าจะมาแลกเงินอ่ะค่ะน้อง แหะ แหะ แต่ธนาคารปิด (แน่นอนว่า แน่งน้อยไม่ได้พูดภาษาไทยกับน้องเขา หล่อน speak English และในที่นี้แทนที่หล่อนจะใช้คำว่า exchange แทนการแลกเงิน หล่อนดันใช้คำว่า change เฉย ๆ) -      อ๋อ ใช่ค่ะพี่ มันวันเสาร์นี่คะ แต่จริง ๆ ที่ห้องสมุดมีตู้ให้แลก (change) เงินด้วยนะ น้องกำลังจะไปพอดี พี่จะไปกับน้องไหม ขอบอกว่า คนอังกฤษที่แน่งน้อยพบโดยส่วนใหญ่ เป็นผู้มีน้ำใจไมตรีและพร้อมให้การช่วยเหลือเสมอ น้องนางนี้ก็เช่นกัน น้องกระตือรือร้นที่จะช่วยมาก แน่งน้อยจึงตามน้องเขาไปโดยไม่ลังเล เช่นเคย นี่คือวันเสาร์ ซ้ำยังเป็นช่วงปิดเทอม แน่นอนว่า...ห้องสมุดก็ปิด -_-)! หญิงมุสลิมจึงรีบชี้ี้มือเข้าไปในห้องสมุด ให้แน่งน้อยมองผ่านกระจกใสเข้าไปข้างใน -      นั่นไงพี่ ตู้แลกเงินอยู่ตรงนั้น... เอาอย่างนี้ ห้องสมุดปิด แต่ตึกไอทีเปิด 24 ชม. อยู่อีกซีกหนึ่งของห้องสมุด เราไปเข้าทางประตูของตึกไอทีก็ได้ น่าจะมีทางทะลุมาแลกเงินได้ด้วย     ว่าแล้วนางก็พาแน่งน้อยเดินฉับ ๆ อ้อมไปเข้าประตูตึกไอที ถึงแม้ว่าตึกไอทีเปิด 24 ชั่วโมง ก็ไม่ใช่ว่าประตูเปิดอ้าซ่าไว้ หมูหมากาไก่ที่ไหนอยากเข้าก็เข้าได้ คุณต้องมี campus card ไว้รูดก่อนนะยะ ประตูถึงจะเปิดให้ แล้วแน่งน้อยมีบัตรที่ว่านั่นหรือยัง??? แน่นอนว่ายังไม่มี ก็เลยต้องเดินตามตูดน้องนางไปต้อย ๆ เข้าไปข้างในตึกได้แล้ว ก็ปรากฏว่าประตูที่เชื่อมกับห้องสมุดก็ปิด เช่นนี้แล้ว แน่งน้อยก็คงต้องกลับ ไอ้ครั้นจะอยู่ใช้เน็ตที่นี่ก็ไม่ได้อีก เพราะยังไม่มีรหัสผ่าน แม๊ ชีวิตที่ไม่มี Identity นี่มันช่างยากลำบากจริง ๆ ว้อย     ก่อนไป แน่งน้อยก็ต้องสำแดงความเบ๊อะให้เป็นที่ประจักษ์ตามฟอร์ม หล่อนถามนางอังกฤษว่า -      แล้วพี่จะไปแลกเงินได้ที่ไหนอีกอ่ะ พี่มีเงินดอลลาร์อยากแลกเป็นปอนด์ -      เวาะ?!? (ได้ยินคนอังกฤษหลายคนละออกเสียง What เป็น เวาะเนี่ย) พี่หมายถึง exchange หรอกเหรอ ตู้ที่หนูว่านั่นเป็นตู้สำหรับ change เงินนะ ไม่ใช่ exchange -      !?! (ใบ้แดก) -      พี่จ๋า พี่เข้าใจความแตกต่างระหว่างคำว่า Change กับ Exchange ไหม -      .... ส่ายหน้า (จริง ๆ เข้าใจมาตลอดชีวิตล่ะ แต่นาทีนั้น She was gone blank. แน่งน้อยลืมทุกอย่างที่ร่ำเรียนมาไปเสียสิ้น) -      คือ change นี่ พี่เอาธนบัตรไปแลก แล้วเขาจะให้เหรียญพี่มา อย่างไอ้ที่พี่ว่าแลก dollar เป็นปอนด์เนี่ย เค้าเรียก exchange -      -_-)! อืม เข้าใจละ (ดีมาก รับอรุณด้วยรายการภาษาอังกฤษวันละคำ) หลังจากเข้าใจความหมายของคำศัพท์อย่างถ่องแท้แล้ว แน่งน้อยก็โบกมือลาน้องเขา เดินลงกระไดไปหาประตูทางออก ใจหล่อนก็คิดว่า มันคงให้ scan บัตรแค่ขาเข้า ขาออกนี่คงยังไงก็ได้ แต่มันเป็นเช่นหล่อนคิดไหม ...     ฮึบๆๆๆ จะใช้มือหรือส้นเท้าผลัก ประตูก็ไม่เคลื่อน แน่แท้แล้วว่าต้องใช้บัตร รีบวิ่งตึ่ก ๆ กลับไปข้างบน น้องนางอังกฤษหายไปแร่ววววว สงสัยไปใช้คอมห้องอื่น มีนักศึกษาอยู่ในห้องคอมอีกสามสี่คน แล้วแต่ละคนก็กำลังหน้าเคร่งกับงานตรงหน้า เอ่อ คือว่า เอ่อ ไม่กล้าขอความช่วยเหลือว้อย ทำไงดีว้า ค่อย ๆ โผเผเดินลงไปข้างล่าง นั่งรอตรงประตูทางออก เผื่อจะมีใครผ่านมาบ้าง ....สิบห้านาทีผ่านไป... ไม่มีใครออกมาเล้ย! ใจคอจะไม่ไปกินข้าวกินปลากันรึไงฟะ ฮึ่ม ...เดินขึ้นลงกระไดเป็นรอบที่สามสิบ     อ๊า งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง คุณแม่บ้านเดินลงกระไดมาแล้ว เย้ ๆๆ นางคงเพิ่งทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จ แน่งน้อยรีบถลาเข้าไปขอความช่วยเหลือ คุณแม่บ้านใจดีหัวเราะในความเปิ่นของหล่อน แล้วก็รีบรุดไปรูดการ์ดเปิดประตูให้ทันที อืม... อิสรภาพมีความหมายอย่างนี้นี่เอง ;) นี่เป็นแค่บางฉากบางตอนที่บอกให้รู้ถึงความสำคัญของ Campus card ที่มหาวิทยาลัยนี้ นอกจากใช้เน็ตไม่ได้แล้ว ก็เข้าออกหอพักนอกเวลาไม่ได้ เข้าโรงซักผ้านอกเวลาราชการก็ไม่ได้ ในขณะที่คนมีบัตรเข้าออกได้ 24 ชั่วโมง (เราก็ต้องอาศัยจังหวะเข้าออกพร้อมกับคนมีบัตร) กว่าจะได้บัตรมาต้องรอเกือบหนึ่งสัปดาห์ ระหว่างนั้นแน่งน้อยก็ถูก lock in มั่ง lock out มั่ง ไม่รู้กี่ครั้ง     ยุคนี้สมัยนี้ ถ้าหาหลักฐานบ่งชี้ไม่ได้ว่าคุณเป็นสมบัติของชนชาติหรือสถาบันใด ก็อาจหาที่อยู่ที่ยืนหรือเข้าถึงทรัพยากรได้ยากมาก (จบงี้เนี่ยนะ) นึกถึงที่ Descartes บอกว่า 'I think, therefore I am' แต่นางสาวแน่งน้อยเห็นจะต้องบอกว่า 'I have my own identity (card), therefore I am'. แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 52 20:34:19 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 52 20:30:29 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 20:29:26

ความคิดเห็นที่ 7 มาแสดงตัว ว่าตามมาอ่านแล้วนะ สนุกสนานเหใอนเดิมเลย เขียนอีกไวไวนะจ้ะ อิอิ จากคุณ : แก้มห้อย เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 09:18:49

ความคิดเห็นที่ 8 กระต่ายที่มหาวิทยาลัย จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 22:38:13

ความคิดเห็นที่ 9 นิราชนอริช ตอนที่ 10 เช้าวันอาทิตย์ แน่งน้อยกำลังจะออกไปเดินเล่น บังเอิญเจอแฟลตเมท-น้องหยางกุ้ยเฟย (นามสมมติ) สาวน้อยจากไต้หวัน ก็ทักทายกันตามระเบียบ (ในสายตาแน่งน้อย ไต้หวัน ฮ่องกง หล่อนนับรวมว่าเป็นจีนหมด แต่คนไต้หวันเขาไม่นับว่าตัวเองเป็นจีนนะจ๊ะนายจ๋า ไปว่าเขาเป็นเดี๋ยวมีเคือง) น้องหยางกุ้ยเฟยน่ารักมาก ผิวขาว ตัวสูงปี๊ด ท่าทางเป็นลูกผู้มีอันจะกิน นางออกปากกับแน่งน้อยว่า - มีอะไรให้ช่วยก็บอกเลยนะ หยางกุ้ยเฟยอยู่ที่นี่มาหลายเดือนแล้วจ้ะ แหม น่าละอายใจนัก แน่งน้อยเผลอรำคาญคนจีนที่คุยกันเสียงดังไปเมื่อวันก่อน วันนี้ก็ได้รับน้ำใจจากคนจีนซะแล้ว เอ๊ย ไม่ใช่ หล่อนลืมไป หยางกุ้ยเฟยเป็นคนไต้หวัน ไม่ใช่คนจีน เอาเถอะ คนที่ไหนก็ไม่สำคัญ อย่างไรเสีย นางก็มีน้ำใจ และนับเป็นเพื่อนคนแรกของแน่งน้อยที่ UEA นี่ แยกกับนางหยางกุ้ยเฟยแล้ว แม่แน่งน้อยก็เดินเตร่ทั่วมหาวิทยาลัยอีกรอบ คราวนี้หล่อนถือแผนที่มาด้วย จะได้รู้ว่าสถานที่น่าสนใจในมหาวิทยาลัยอยู่ตรงไหนบ้าง แต่ก็ถือไว้โก้ ๆ อย่างนั้นล่ะ เพราะก็ไม่เห็นจะหาอะไรตามแผนที่เจอเลย ลงเอยด้วยการถามทุกคนที่เดินผ่านอยู่ดี มหา'ลัยนี้ทำแผนที่ไม่ได้เรื่องเลยแฮะ ทำให้คนหลง (ไม่เคยโทษตัวเองเล้ย)   แน่งน้อยเดินไปเจอบ้านน้อยหลังหนึ่ง ลักษณะน่าจะเป็นป้อมยามบ้านเรา คงเป็นสถานที่รักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยมั้ง แต่ตกแต่งได้คิกขุหวานแหววผิด concept ของงานที่ทำมาก ปลูกดอกไม้เสียรอบเชียว โรแมนติกน่าดูคุณผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ หล่อนมองไปข้าง ๆ บ้าน ก็เจอกับตู้โทรศัพท์สีแดง เอกลักษณ์ของอังกฤษ หล่อนเดินเข้าไปในตู้ ควักเงินเหรียญที่ได้เป็นตังค์ทอนจากแท็กซี่มาเมื่อวันก่อนสองปอนด์ ตั้งใจโทรไปหาแม่ บอกเล่าเก้าสิบเสียหน่อยแม่จะได้ไม่ห่วง หยอดเหรียญปุ๊บ กดหมายเลขโทรศัพท์ อย่าลืมกดรหัสทางไกลประเทศไทยด้วย 66 .... กรรมของเวร โทรออกไม่ได้อ่ะ คาดว่าต้องมีหมายเลขสำหรับกดออกต่างประเทศก่อน เหมือนเมืองไทยถ้าจะโทรต่างประเทศต้องกด 007 แต่อังกฤษหล่อนไม่รู้เลยว่าต้องกดอะไร ไม่รู้จะถามใครดี เลยตัดสินใจกดโทรศัพท์หาน้องมะเหมี่ยว เพื่อนคนไทยที่อยู่อีกเมืองลีดส์ (Leeds) น้องมะเหมี่ยวบอกให้กด 00 ก่อน อืม ได้คำตอบละ ตู้โทรศัพท์กลืนเงินไปเรียบร้อยหนี่งปอนด์ คุยไปนิดเดียวเอง ทำไมแพงนักฟะ เหลือปอนด์เดียว กดโทรหาแม่ ... ตู๊ดดดดดดดดดดด... ตู๊ดดดดดดดดดดดดด.... สัญญาณยาว บ่งบอกว่าโทรติดและสายว่าง - ฮัลโหล... - ฮาโหลแม่ นี่ลูกนะ มาถึงแล้วอ่ะแม่ แม่ทำอะไรอยู่ - อ๋อ ถึงแล้วเหรอ แม่อยู่ที่วัด... เท่านั้นแหละ ที่ได้คุย แล้วสายก็ตัดพรึ่บ... สองปอนด์มีค่าตั้งร้อยกว่าบาท ได้คุยโทรศัพท์ไม่ถึงสองนาที ฮึ่ม อารมณ์ก็เสีย เงินก็เสีย ตอนมาถึงใหม่ ๆ แน่งน้อยคำนวณข้าวของทุกอย่างเป็นเงินไทยหมด ทำให้แทบไม่กล้าซื้ออะไร แต่หลัง ๆ เริ่มมีสติคิดได้ว่า จะใช้มาตรฐานการครองชีพตามประเทศไทยไม่ได้ ต้องใช้ให้มันสอดคล้องกับบ้านเมืองเขา อะไรที่มันแพงเกินไปก็เลี่ยง ๆ เสีย แต่ข้าวปลาอาหารมันก็ต้องซื้อ ไม่อย่างนั้นหล่อนก็ต้องปลูกข้าวเลี้ยงไก่ประทังชีวิตตัวเองล่ะ เอาเถอะ คุยแค่นั้นก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยแม่ก็รู้ว่ามาถึงแล้ว รู้ทางหนีทีไล่เมื่อไหร่ก็ค่อยหาทางโทรกลับบ้านแบบถูก ๆ แล้วกัน ปลงได้แล้ว แน่งน้อยก็ออกเดินต่อ หล่อนแสร้งควักแผนที่ออกมากางอีกรอบ เอ่อ ดูไม่รู้เรื่องอยู่ดี เดินมั่ว ๆ แล้วกัน หลังเยี่ยมชมศิลปะตามประสาหญิงไทยผู้มีใจสุนทรีย์ที่ The Sainsbury Centre for Visual Artsแล้ว แน่งน้อยก็เริ่มหิวข้าว ไม่ได้การละ มาม่าที่ห้องรออยู่ (หล่อนกะไม่ซื้ออะไรกินเลย กินบุญเก่าไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้เคลียร์ค่าห้องพักกับทาง INTO เรียบร้อย กลัวเงินไม่พอจ่าย เพราะต้องเปิดบัญชีธนาคารก่อน ทางทุนจึงจะโอนเงินอีกก้อนมาให้ได้) แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 02:41:57 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 02:29:07

ความคิดเห็นที่ 10 ระหว่างทางกลับ ผ่านแถว Campus ได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้ ร้องฮาโหลฮาเหลเย่โย่ มาแต่ไกล แต่แน่งน้อยก็มิได้นำพา เพราะหล่อนแน่ใจว่า 'กรูเพิ่งมาถึง ยังไม่รู้จักใคร เขาไม่ได้เรียกกรูหรอก' แต่ เสียงนั้นก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แน่งน้อยเลยหันไปมองเพื่อความแน่ใจ ก็เจอเข้ากับชายฝรั่งวัยกลางคนผู้หนึ่ง วิ่งโบกไม้โบกมือเข้ามา - ชิวาวา ๆๆ แน่งน้อยหันซ้ายหันขวา ไม่แน่ใจว่าลุงนั่นเรียกหล่อนหรือเรียกหมาที่ไหน จนกระทั่งลุงแกเข้ามายืนประชิดตัวเลย - ฮัลโหล ๆๆ - พูดไปลุงแกก็หอบไป ลุงนี่หน้าตาคล้าย ๆ คนที่เล่นเป็น Bill ในเรื่อง Kill Bill เลย ผมสีน้ำตาล หน้าเรียว คางแหลมนิดหน่อย งั้นเรียกแกว่าลุง Bill ละกัน (แต่ลุงนี่ลักษณะจะเดินตูดบิดอยู่นะ) - ไฮ -  แน่งน้อยทักตอบด้วยอาการงง ๆ ในใจชักหวั่น ๆ ว่าหล่อนไปทำอะไรผิดที่ไหนหรือเปล่าหว่า ถึงมีคนวิ่งตาม - โอ ขอโทษด้วยน้อง อ้ายจำคนผิด - (เขาก็พูด I ๆ You ๆ ธรรมดาแหละ แต่คนเขียนมันก็แปลบ้าบอของมันไปเรื่อย) - -_-)! (อุตส่าห์ตกใจแทบแย่ จำคนผิดหรอกเหรอ) - อ้ายนึกว่าเจ้าเป็นหญิงมาลาวีที่ชื่อชิวาวา - มาลาวีนี่มันแอฟริกานี่หว่า (แน่งน้อยนึกในใจแล้วก้มมองที่แขนเพื่อเช็คสีผิวของตัวเอง ก็แค่เหลือง ๆ ออกน้ำตาลนะ ยังไม่ถึงขั้นดำ น่าไปตัดแว่นได้แล้วลุงนี่) - ชิวาวาเป็นผู้หญิงผิวสีดำน่ะ อ้ายมองแต่ไกลนึกว่าเจ้าเป็นเขา - บ่เป็นหยังดอกค่า .... แน่งน้อยแสยะยิ้มให้และกำลังจะเอ่ยลา ลุงก็ยื่นมือออกมาให้จับซะงั้น - My name is Bill. Nice to meet you. - My name is Nangnoi. แน่งน้อยจับมือตอบและแนะนำตัวแบบงง ๆ ก็รู้ว่าคนอังกฤษ Friendly แต่ตาลุงนี่ก็ดูจะ Friendly เกินไปหน่อย ชักทะแม่่ง ๆ ลุงบิลฉวยจังหวะตอนแน่งน้อยกำลังเอ๋อ ๆ พล่ามให้ฟังว่าตะแกเป็นครูสอนภาษาอยู่ที่นอริช ไม่ใช่แค่ภาษาอังกฤษนะจ๊า ลุงพูดได้ถึงห้าภาษาด้วยกันเชียว (ถ้าบอกว่าสอนแค่ภาษาอังกฤษคงเชื่อไปแล้ว นี่โม้เกินไปหน่อยจนเชื่อไม่ลง) แกพูดได้ทั้งอังกฤษ อิตาลี เยอรมัน สเปน บลา บลา บลา ที่ลุงแกเข้ามาใน UEA นี่ก็เพื่อตามหาน้องชิวาวา นักเรียนของแก เมื่อวานแกขับรถพาน้องชิวาวาไปเที่ยว หาข้าวหาปลาเลี้ยงอย่างดี ฮู้ย น้องชิวาวามีความสุขมากกกกกก วันนี้นัดกับน้องไว้แล้วลุงบิลดันมาสาย เลยหากันไม่เจอ แน่งน้อยพยายามจะขอตัว หมอก็ไม่เปิดโอกาสเลย พล่ามต่อเนื่องโดยไม่ยอมหยุดหายใจ แน่งน้อยก็เป็นคนไม่ชอบขัดคอใครซะด้วย ต้องยอมฟังไป - เจ้าอยากนั่งรถไปเที่ยวในเมืองกับอ้ายบ่?? นั่นประไร! คนไม่รู้จักกัน อยู่ดี ๆ มาชวนกันนั่งรถ เห็นหล่อนหน้าตาบ้าน ๆ หลอกง่ายใช่ไหมยะ - ไม่ล่ะค่ะ เพิ่งมาถึงเมื่อวาน อยากพักผ่อน (ถึงรู้ว่าตานี่มีแผนชั่วแน่นอน นังแน่งน้อยก็ยังพยายามมีมารยาทด้วย) - อ๋อ เหรอ ๆ (ตาลุงทำหน้าปวดตับนิดหน่อย คงคาดไม่ถึงนังเน่พอมีสติปัญญาอยู่บ้าง) งั้นไปกินข้าวเป็นเพื่อนอ้ายได้บ่ อ้ายหิวมากเลย แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 03:07:21 แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 03:13:11 แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 03:12:24 แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 02:43:43 แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 02:40:50 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 02:39:22

ความคิดเห็นที่ 11 ... อ้ายบ้าเอ๊ย ไม่รู้จักกัน อยู่ ๆ มาชวนกันไปกินข้าว ไปก็ได้ฟะ (อ้าว) แน่งน้อยตกลงไป เพราะลุงบิลชวนไปกินข้าวที่คาเฟ่ในมหาวิทยาลัย ถือว่าไม่น่ากลัว เพราะช่วงเที่ยง ๆ อย่างนี้ มีคนพลุกพล่าน ลุงคงไม่น่ามืดทำร้ายร่างกายแน่งน้อยในที่สาธารณะหรอกนะ อีกอย่างแน่งน้อยก็เห็นเป็นโอกาสดี หลอกเรียนภาษาอังกฤษฟรีกับตาลุงนี่ จังหวะเหมาะ ๆ แล้วค่อยชิ่ง คงไม่เป็นไร ก่อนไปถึงคาเฟ่ ลุงบิลยังแผนสูงด้วยการพาหล่อนเดินอ้อมไปดูหอพักนักศึกษาหลังหนึ่ง ทำทีไปดูว่าน้องชิวาวาตัวจริงกลับมาหรือยัง ไปถึงหน้าประตูทางเข้าหอ (ย้ำว่าประตูทางเข้า ไม่ใช่ประตูห้องนางชิวาวาอะไรนั่น) เห็นกระดาษสีขาวแผ่นเล็ก ๆ ยับยู่ยี่เสียบอยู่ตรงช่องประตู ลุงบิลแกดึงออกมาให้เห็นว่าแกเขียนจดหมายฝากถึงชิวาวาไว้ ถ้ากลับมาเมื่อไหร่ให้โทรหาแกด้วย แน่งน้อยไม่ได้ว่ากระไร แต่ในใจหล่อนนึกไปว่า ไอ่ลุงนี่แก่แล้วแก่เลย บ้าหรือเปล่าวะ คนพักในหอมีเป็นร้อย ใครมันจะไปรู้ว่าไอ้กระดาษแผ่นนี้มีไว้แด่นางชิวาวาแห่งมาลาวี แล้วยังเสียบไว้ในซอกหลืบอีก ใครจะเห็นล่ะนั่น หลอกกันก็ให้มันเนียนกว่านี้ได้ไหม (หล่อนชอบด่าคนในใจอย่างนี้เสมอ ครั้งเคยเล่น quiz ใน facebook ก็ได้คำตอบออกมาว่าเป็นคนจำพวกมือถือสากปากถือศีล) ระหว่างทางเดินไปคาเฟ่ที่ INTO ตาลุงก็ฝอยไปตลอด ใครเดินผ่าน แกฮาโหลฮาเหลทักทายเขาหมด มีบางคนมองแกด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วก็มองเลยมาทางแน่งน้อยด้วยแววตาสงสัย แน่งน้อยหน้าร้อนผ่าว นึกห่วงภาพลักษณ์ตัวเองขึ้นมาตงิด ๆ กลัวเขาหาว่าผู้หญิงไทยกำลังหลอกเอาเงินฝรั่งแก่ ๆ (จริง ๆ หล่อนคือคนที่ถูกหลอกต่างหาก) นับว่าเป็นโชคดีของแน่งน้อย แต่เป็นคราวเคราะห์ของน้องหยางกุ้ยเฟย เมื่อแน่งน้อยและลุงบิลไปเจอน้องหยางนั่งคุยภาษาไต้หวัน (จีน) กับเพื่อนชาวไต้หวันของนางอยู่ แน่งน้อยเข้าไปทักทายด้วยความดีใจจนออกนอกหน้า ลุงบิลนั่นก็ท่าทางดีใจไม่แพ้กัน (เห็นเหยื่อรายใหม่) ลุงบิลแซวว่ามาอยู่อังกฤษทำไมพูดภาษาจีนกันอยู่ได้ เดี๋ยวลุงไปซื้อข้าวก่อน กลับมาจะมาพูดคุยกับน้องหยางและเพื่อนด้วยภาษาอังกฤษอย่างผู้มีระดับ เห็นจังหวะเหมาะ แน่งน้อยจึงหันไปบอกลุงบิลว่าต้องไปแล้ว เพราะมีนัดทัวร์มหาวิทยาลัย (ตอนนั้นบ่ายสาม นัดทัวร์ของหล่อนคือห้าโมงเย็น) ลุงบิลทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่คงเห็นว่าได้เหยื่อรายใหม่แล้วจึงยอมปล่อยหล่อนไป แม้รู้ตัวว่าชักน้ำเข้าลึกชักศึกเข้าบ้าน ทำให้น้องหยางกุ้ยเฟยและเพื่อนต้องระคายเคือง แต่แน่งน้อยก็คิดว่า น้องอยู่กันสองคนที่โรงอาหาร มีคนพลุกพล่านคงไม่เป็นไร น่าจะเอาตัวรอดได้ หาข้อแก้ตัวให้ตัวเองเสร็จ แน่งน้อยก็ขึ้นห้องไปต้มมาม่ากินสบายใจเฉิบ                                                        ....     สามวันต่อมา .... แน่งน้อยเจอน้องหยางกับเพื่อนอีกครั้งที่ประตูทางเข้าหอพัก น้องหยางบอกว่าที่คาเฟ่วันนั้น หลังจากแน่งน้อยหนีมาแล้ว นางกับเพื่อนก็คุยกับลุงบิลต่อ สักพักหนึ่งมีตำรวจมา! แล้วก็จับลุงบิลไป เพราะไอ้ลุงนี่ก่อคดีหลอกลวงผู้หญิงมาหลายหนแล้ว บางทีกิน ๆ ข้าวด้วยกัน มันก็ผสมยานอนหลับให้กิน เป็นสิบแปดมงกุฏดี ๆ นี่เอง แน่งน้อยจึงต้องขอโทษขอโพยยกใหญ่ที่หาเรื่องเดือดร้อนไปให้ แต่น้องหยางกับเพื่อนก็บอกว่าไม่เป็นไร สนุกสนานกันดี น้องหยางแถลงต่อว่า จริง ๆ เห็นหน้าตอนแรกก็รู้แล้วว่าคนนี้ไม่ใช่คนดี แต่ก็คุยด้วยเพราะหวังฝึกภาษาอังกฤษเท่านั้นเอง สามนางเลยหัวเราะกันยกใหญ่ เพราะที่แน่งน้อยคุยกับตาบิลด้วยเหตุผลเดียวกันเลย เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า .... เอ่อ อยากเรียนรู้อะไรก็คิดเอาเองแล้วกันนะจ๊ะ คนเขียนไม่ยัดเยียดจ้า ;) แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 52 03:07:10 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 02:49:01

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่าน เป็นแฟนคลับ เบอร์ 1 จ้า จากคุณ : แก้มห้อย เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 08:50:38

ความคิดเห็นที่ 13 คุณแก้มห้อยนี่น่ารักจริง ๆ ^^ ยังไม่ได้หลังไมค์ไปบอกเลย ก็มาอ่านซะละ กลัวว่าลงเยอะไป แล้วคุณแก้มจะอ่านจนตาลายอ่ะค่ะ เลยยังไม่กล้าบอก รอว่าพรุ่งนี้ค่อยบอก ช่วงนี้เราอยากลงเยอะ ๆ เพราะไม่อยากตั้งกระทู้ใหม่ รีบ ๆ ใส่เข้าไป ก่อนกระทู้จะตกอ่ะค่ะ (แต่ที่จริงกระทู้ที่ถนนนักเขียนนี่ก็ไหลช้ามาก สงสัยคนอ่านน้อย) จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 15:05:01

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาดูว่า up รึยัง อิอิ เราว่า น่าจะเอาไปแปะที่ไกลบ้านด้วยนะ ที่จิปาถะนะคะ น่าจะมีคนมาอ่านเยอะ เผื่อๆจะมีคนคอมเม้นท์อะไรที่เป็นประโยชน์และมีสาระมากกว่าเรา 55 เพราะเรื่องของคุณOOO น่าจะเป็นข้อมูลให้ใครหลายๆคนที่อยากไปอังกฤษได้นะ จากคุณ : แก้มห้อย เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 20:04:54

ความคิดเห็นที่ 15 ตั้งหน้าตั้งตารอครับ เขียนเก่งจริงๆ อ่านรวดเดียวเลย จากคุณ : Qolf เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 07:56:00

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบๆๆๆ ขอเป็นแฟนคลับด้วยคนค่ะ ถ้าเขียนเพิ่มหลังไมค์บอกด้วยนะคะ ปล.เพิ่มรูปอีกเยอะๆก็จะดีมากเลยค่ะ อิอิ ชอบดูรูปจะได้นึกภาพตาม อิอิ จากคุณ : ladyteeruk เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 11:49:28

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่า ทุก ๆ คน เขียนใหม่แล้วจะหลังไมค์ไปบอกนะคะ แล้วจะลงรูปให้เยอะ ๆ ด้วยค่ะ แต่ถ่ายรูปได้ห่วยมากนะคะ 555 หลุดโฟกัสตลอด ต้องทนดูกันหน่อยนะ จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 12:25:26

ความคิดเห็นที่ 18   ติดตามอ่านอย่างต่อเนื่องค่ะ เราตามมาจากที่คุณนำลิงค์ไปไว้หน้ารวม เราเรียนจบจากมหาวิทยาลัยทางอีสาน ถึงแม้บ้านไม่ได้อยู่อีสานก็ตาม และมีเพื่อนทำงาน เอ็นจีโอ หลายคนเหมือนคุณ เห็นเขาได้ช่วยชาวบ้านให้ดูแลตัวเองได้ แล้วรู้สึกดีค่ะ และสาขาที่คุณมาเรียนก็ถือว่าได้ช่วยพัฒนาบ้านเกิดด้วย ดีจังเลย จากคุณ : jjFR เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 23:18:34 A:86.197.245.165 X: TicketID:177306

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะ คุณ jjFR เราก็ชอบงานในแวดวงเราเหมือนกันค่ะ ;) แต่เดี๋ยวนี้ NGOs ต้องหันมองมุมใหม่ ว่าเราไม่ได้ช่วยชาวบ้านอย่างเดียว แต่จริง ๆ เราเรียนรู้จากชาวบ้านด้วยค่ะ ชาวบ้านก็ถือเป็นผู้มีพระคุณของเราเหมือนกัน (ถ้าไม่มีเขา NGOs ก็คงตกงานเยอะอ่ะค่ะ ไม่รู้จะขอทุนไปทำงานเพื่อใคร 55) แต่ก็อย่างว่าเนอะ พูดง่ายทำยาก ก็ต้องค่อย ๆ เรียนรู้กันไปค่ะ จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 00:34:29

ความคิดเห็นที่ 20 นั่งอ่านเมือคืนฮาเป็นชุด คนข้างๆถามว่าอ่านอะไรทำไมขำจัง อยากกลับไปเป็นนักเรียนบ้าง แต่อายุเกินแล้วฮ่าา เขียนมาอีกนะอีปี้จะรออ่าน จากคุณ : manta_anne เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 14:25:08

ความคิดเห็นที่ 21 สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปหัวเราะหึหึไปด้วยตลอดเลย^^ จากคุณ : วันที่เก้า เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:35:52

ความคิดเห็นที่ 22 นิราศนอริช ตอนที่ 11 แล้วชีวิตก็เริ่มต้นใหม่ เหมือนเข็มนาฬิกาที่วนกลับมาที่เดิม ประหนึ่งเดจาวู ดุจดั่งเครื่องเสียงที่วนกลับมา track เดิม (จะเปรียบเปรยอีกนานมั้ยหล่อน ชักจะไปไกลแล้วนะ) เมื่อแน่งน้อยต้องกลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้ง หล่อนต้องลงทะเบียนเรียน รับตารางเรียนจาก INTO ลงทะเบียนกับ Medical Centre เข้าร่วมการปฐมนิเทศน์ เปิดบัญชีธนาคาร และพยายามเข้าร่วมทุก Meeting ที่ทางสถาบันจัดให้ ต้องขอบคุณอายุที่มากขึ้น ที่นอกจากจะเพิ่มร่องรอยบนใบหน้าแล้ว ยังเพิ่มความเชื่อมั่นในตัวเองให้ด้วย ทำให้หล่อนไม่ตื่นกลัวจนเกินเหตุแม้ต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ หล่อนเคยรับรู้มาว่าฝรั่งทำงานเป็นระบบมาก แต่เอาเข้าจริง ๆ เมื่อหล่อนมาถึงเมืองฝรั่ง ก็พบว่า บางอย่างเขาก็ทำงานกันได้ยุ่งเหยิงดีแท้ ทั้งที่ตอนสมัคร หล่อนก็ส่งเอกสารข้อมูลส่วนตัวมาให้แล้ว มาถึงก็ต้องมานั่งกรอกกันใหม่ เอกสารการเงินก็ต้องยื่นอีกรอบ สรุปอะไรที่เคยส่งมาให้ก่อนหน้านี้ ก็เหมือนไม่ได้ส่ง เพราะต้องยื่นใหม่หมด การเรียนภาษาที่ INTO แบ่งเป็นกลุ่ม แน่งน้อยได้อยู่กลุ่มโอ มีนักเรียนราวสิบกว่าคน ส่วนใหญ่จะเข้าเรียนในสายสังคมศาสตร์ คะแนน IELTS ไล่ ๆ กัน คือ 6.0-6.5 แม้ว่าชนส่วนใหญ่ของ INTO คือชาวจีน แต่ในกลุ่มของแน่งน้อยกลับมีชาวญี่ปุ่นมากที่สุด น่าแปลก ประเทศญี่ปุ่นซึ่งได้ชื่อประเทศพัฒนาแล้ว แต่คนในประเทศนี้กลับสนใจเรื่องการพัฒนามาก ในขณะที่คนไทยส่วนใหญ่ที่ UEA เลือกเรียนด้านธุรกิจหรือการตลาด (แน่นอนว่า เรียนอะไรก็ได้ ถ้ามีใจสร้างสรรค์ ก็สามารถสร้างประโยชน์ให้ตนเองและสังคมได้ทั้งนั้น เพียงแต่แน่งน้อยก็ยังอดสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมคนญี่ปุ่นสนใจเรื่องการพัฒนากันนัก) ตอนแน่งน้อยมาใหม่ ๆ มีน้องคนไทยคนหนึ่งถามหล่อนว่าทำงานอะไรตอนอยู่เมืองไทย หล่อนตอบว่าเป็น NGO น้องถามต่อว่า "คืออะไร" แป่ว! คล้าย ๆ GMO มั้งคะน้อง เป็นพวกกลายพันธุ์น่ะ 555 อธิบายไปแล้ว น้องก็แลดูงง ๆ กับอาชีพของหล่อนอยู่ีดี แน่งน้อยเลยตอบไปสั้น ๆ ว่า ทำงานพัฒนา มีบางคนถามต่ออีกแน่ะว่าทำไมเลือกเรียนการพัฒนา จบแล้วจะไปทำงานอะไร (เมื่อเขาไม่เข้าใจ เขาก็มองภาพไม่ออกว่าเราจะทำอะไรได้) แน่งน้อยเองมีนิสัยอย่างหนึ่ง ที่หล่อนก็ไม่แน่ใจนักว่าเป็นข้อดีหรือข้อเสีย คือ หล่อนสนใจเรื่องการเรียนรู้มากกว่าการประกอบอาชีพ หล่อนเลือกเรียนด้านการศึกษากับการพัฒนาเพราะหล่อนสนใจ และแน่ใจว่าเมื่อเราศึกษาอะไรด้วยใจรัก เรื่องอาชีพการงานจะตามมาเองทีหลัง (แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ต้องรู้จักวางแผนและสร้าง connection ด้วย มาทำเป็นติ๊สเรียนด้วยใจรักอย่างเดียว อนาคตอาจต้องกินแกลบ) โชคดีว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนของหล่อนส่วนใหญ่ก็เป็นคนสนใจเรื่องทางสังคม จึงเหมือนคอเดียวกัน มีคนเรียน IT หลงมาสองคน เขาก็ออกอาการเซ็ง ๆ นิดหน่อย เพราะเนื้อหาการเรียนเป็นการปูพื้นฐานสำหรับนักเรียนสายสังคมศาสตร์ การที่ทาง INTO จัดชั้นเรียนผสมผสานเช่นนี้อาจเพราะต้องการให้เกิดความหลากหลาย ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้จากกัน แต่เผอิญว่าฝ่ายสังคมศาสตร์เยอะกว่าเลยได้ประโยชน์มากกว่า นอกจากเรียนทักษะภาษาทางสังคมศาสตร์เป็นกลุ่มเล็ก ๆ แล้ว ก็มีชั่วโมงที่ต้องเรียนร่วมกับนักเรียนกลุ่มอื่น ๆ ด้วย นั่นคือวิชาพื้นฐานการวิจัย ซึ่งนับว่าได้ประโยชน์มากสำหรับผู้ที่จะเรียนในระดับสูงต่อไป และอีกวิชาที่แน่งน้อยก็ไม่ทราบจะเรียกว่าอะไรดี ในตารางเรียนเขาให้ชื่อวิชาว่า Academic Skills แต่แน่งน้อยขอตั้งใหม่เป็นภาษาไทยว่า วิชาว่าด้วยการเน้นย้ำถึงภาษาและวัฒนธรรมทางวิชาการของอังกฤษ ก็แล้วกันหนา วิชานี้มีคนเรียนเยอะมาก เกือบร้อยคน แน่นอนว่า 80% เป็นคนจีน ไป ๆ มา ๆ ในประเทศนี้สงสัยคนจีนมีมากกว่าคนอังกฤษเจ้าของประเทศอีกมั้ง ชนิดที่ว่าเอกสารบางอย่างของมหาวิทยาลัยมีสองภาษาควบ คืออังกฤษและจีน ครูผู้สอนวิชา Academic Skills เป็นชายวัยกลางคนแล้ว ท้วม ๆ นิดหน่อย และ เอ่อ... มีผมค่อนข้างน้อยมากถึงมากที่สุด ราว ๆ คุณกรุง ศรีวิไล งั้นขอเรียกครูท่านนี้ว่าครูกรุงก็แล้วกันหนา ครูกรุงมีลักษณะนิสัยออกดุ ๆ ปนฮา ๆ นักเรียนจึงยังอยู่ในระหว่างตัดสินใจว่า จะกลัวครูหรือขำครูดี วิชานี้มาสายไม่ได้ ช้านาทีเดียวบางทีแกก็ไม่ให้เข้าห้องเสียอย่างนั้นล่ะ แต่ตัวครูกรุงเองก็เคยสายเหมือนกันหนาเวลาตะแกมีธุระเร่งด่วน แน่งน้อยล่ะอยากจะลุกขึ้นมาเอาคืนมั่ง ประมาณว่าห้ามแกเข้าห้องเรียน แต่ก็ติดที่ว่าถ้าไม่ให้แกเข้า ก็ไม่รู้จะให้ใครสอนแทน ก็ต้องยอม ๆ แกไป แม้ครูกรุงจะออกแนวฮา และเตรียมการสอนมาเป็นอย่างดี สังเกตได้จาก Power Point ของครูที่มี special effect เยอะมาก เรียกได้ว่าระเบิดภูเขาเผากระท่อมกันเต็มที่ ไม่มีกลัวขาดทุนกันเลยทีเดียว ทางด้านวาทศิลป์นั้น ก็นับได้ว่าครูกรุงเป็นหนึ่งในตองอู ครูรู้จักใช้เสียงสูงเสียงต่ำ อะจึ๊กอะจั๊ก ออกท่าออกทางยึกยักประกอบคำพูด ราวพี่โน้ตกำััลังแสดงเดี่ยวไมโครโฟน มิใช่ใดหนา ทั้งหมดทั้งมวลที่ชมครูกรุงมานี้ ก็หวังเพียงเพื่อจะตบท้ายว่า ถึงอย่างไรการสอนของครูก็แฝงความน่าเบื่อชนิดหนึ่งเอาไว้ (เค้าเรียกว่าลูบหลังไว้ก่อน แล้วค่อยตบหัวทิ่ม เอ่อ เปรียบเปรยค่ะเปรียบเปรย ไม่กล้าตบครูจริง ๆ หรอกจ้า) ความน่าเอือมอย่างหนึ่งของครูกรุงคือแกชอบเน้นเรื่องความแตกต่างทางวัฒนธรรมการศึกษา (เกินไป) อย่างเช่น การเรียนแบบอังกฤษ ครูไม่ได้ให้ทุกอย่าง นักเรียนต้องค้นคว้าเอง ในชั้นเรียนก็เน้นการถกเถียงแลกเปลี่ยนทางความคิด ในขณะที่ประเทศพวกหล่อน ๆ ทั้งหลาย ครูป้อนให้หมด แล้วพวกหล่อนก็ไม่ชอบพูด ไม่แสดงออก บ้านเมืองหล่อนอาจเห็นว่าการเงียบคือความสุภาพและถ่อมตัว แต่ทางอังกฤษเห็นว่าถ้าหล่อน ๆ เอาแต่หุบปาก ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรเลย หล่อนนับเป็นคนน่าเบื่อมาก ๆ (จริง ๆ ครูแกคงอยากจะใช้คำว่าโง่มาก แต่ยังเกรงใจอยู่บ้าง เลยใช้คำว่าน่าเบื่อแทน)   ใหม่ ๆ ก็เข้าใจได้ว่า เอ๊อ มันก็จริงของแกอยู่นา แต่หลัง ๆ ครูแกเน้นอยู่เรื่องเดียว จนคล้าย ๆ เป็นการหมิ่นทางวัฒนธรรมอย่างไรก็ไม่รู้ วิชาแกเลยดูน่าเบื่อไป แน่งน้อยเองก็พลอยเกิดอาการวิงเวียน หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลมประหนึ่งว่าหล่อนกำลังทรงครรภ์อ่อน ๆ (ก็เกาดิ) ทุกครั้งที่ได้ยินคำว่า Academic Culture  เพื่อนร่วมชั้นเรียนหลายคนก็ออกอาการแหนงหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ไม่แปลกใจเลยที่ช่วงหลัง ๆ นักเรียนวิชาแกหายไปเยอะ อย่างไรก็ตาม แน่งน้อยยอมรับว่า ที่นี่ครูอาจารย์เคารพในการแสดงความคิดเห็นของนักเรียนมาก มีนักเรียนบางคนที่พยายามแสดงความคิดเห็น จนหลายครั้งก็พูดจานอกประเด็น นอกเรื่องนอกราว พาลออกนอกโลกไปก็มี ครูก็รับฟังวาจาน้ำท่วมทุ่งนั้นจนจบ แล้วค่อยบอกว่า "เอ่อ เรื่องของคุณน่าสนใจนะ แต่เราขอกลับเข้าประเด็นก่อนนะ กับตรงนี้" น้อยมากที่จะเห็นการตัดบทฉับ ๆ ให้หน้าแตกหน้าหงาย แต่ว่าไปแล้ว จบด้วยการบอกว่า ขอกลับเข้าประเด็นนี่ก็ทำให้หงายเงิบได้ไม่น้อยเหมือนกันนะ เพราะหมายความว่า เมิงรู้ตัวหรือยังว่าเมิงพูดจานอกเรื่อง ฮ่า ๆ...เขาเรียกว่าด่าแบบผู้ดีอังกฤษใช่ไหมเนี่ย (เกือบไม่รู้ตัวแน่ะว่าโดนด่า) แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 18:30:01 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 01:24:07 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 01:05:56 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 00:15:40

ความคิดเห็นที่ 23 ตึกที่ INTO ท่ามกลางฝนปรอย ๆ เป็นโรงเรียนสอนภาษาที่มีหอพักในตัว จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 00:23:23

ความคิดเห็นที่ 24 ลานกลาง Campus ถ่ายช่วงปิดเทอม จึงดูเงียบ ๆ แต่ตอนนี้นักศึกษาพลุกพล่านมากค่ะ เหมือนเป็นศูนย์รวมของนักศึกษาเลย เป็นไงคะ รูปถ่ายของดิฉันโฟกัสเบี้ยว สมราคาคุยไหม 555 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 00:25:23

ความคิดเห็นที่ 25 นิราศนอริช ตอนที่ 12 ก่อนมาอังกฤษมีหลายคนปรามาสแน่งน้อยว่า ระวังเหงาทรวงจนร้องไห้กลับบ้านนะหล่อน แต่ปรากฏว่าแทบไม่เคยเจอกันเลย ไอ้ความเหงาที่ว่านั่น ไหน ๆ อยู่ตรงไหน ออกมาเจอกันตัวต่อตัวเล้ย ออกม๊า! โธ่ ไม่อยากจะคุย เหงาจนชินซะละ ฮ่า ๆ เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกันทีเดียว เจ้า้ความเหงาจะกลับมาอีกทีก็ไม่กลัว หล่อนจะเตรียมต้อนรับ หาน้ำหาท่ารออย่างดีเลยเชียว (อยากจะถ่มน้ำลายตุ๊ยเสียจริง ๆ คุยเหลือเกิ๊น) เอาเถิด แม้ว่ามีบ้างบางอารมณ์ที่แน่งน้อยไม่รู้จะไปไหนดี เพราะคนที่รู้จักก็เป็นนักเรียนด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีโอกาสไปปะทะสังสรรค์กับชาวบ้านนอกเขตมหาวิทยาลัยบ้างเลย คล้ายว่าเครือข่ายของคนรู้จักแคบลง แต่ก็ใช่ว่า หล่อนจะมานั่งเหงาเอาเป็นเอาตาย เพราะโดยรวมแล้ว อารมณ์กระตือรือร้นที่ได้เรียนรู้ชีวิตใหม่มีมากกว่า อายุและประสบการณ์นับว่าเป็นส่วนสำคัญที่ช่วยให้หล่อนปรับตัวได้ง่ายขึ้น ความชรามิใช่ของน่ารังเกียจเสมอไปนะคุณผู้อ่าน เทียบกับตอนหล่อนเข้าปีหนึ่ง ป.ตรี ตั้งแต่ปีมะโว้ (นานมากกกก) แน่งน้อยในตอนนี้คึกคักและห้าวหาญกว่ามาก พร้อมออกศึกเต็มที่ (มาเรียนย่ะหล่อน ไม่ได้มาเกณฑ์ทหาร) สมัยเด็ก ๆ หล่อนคือเด็กหลังห้องตัวจริง หลบตาครูได้เป็นหลบ ราวครูเป็นนางเมดูซ่า มองตาแล้วจะกลายเป็นหิน แต่ตอนนี้นั่งหน้าตลอด สบสายตากับครูอย่างไม่กลัวเกรง แม้แต่ตอนครูตั้งคำถามมา แล้วตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ก็บ่ยั่น บางทีครูก็นึกว่าหล่อนรู้เรื่องมาก ขอให้หล่อนแสดงความคิดเห็น หล่อนก็ตอบไปด้วยความมั่นใจว่า I have no idea. อายไหม??? ไม่อาย 555   อ้าว คนเราไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องนี่ตัวเธอ บางอย่างรู้ก็บอก บางอย่างไม่รู้ก็ยอมรับ ไม่ต้องสร้างภาพประหนึ่งว่ารู้รอบครอบจักรวาลก็ได้ การยอมรับว่าเราไม่รู้เป็นจุดเริ่มต้นหนึ่งของการเรียนรู้ (เป็นข้อแก้ตัวของคนที่ไม่ค่อยรู้อะไร อิอิ) นอกจากเปลี่ยนแปลงเรื่องความประพฤติในชั้นเรียนแล้ว หล่อนยังต้องเปลี่ยนเรื่องการกินการอยู่ เรื่องของเรื่องก็คือว่า แน่งน้อยนั้นหนาก็เป็นหนึ่งในหญิงไทยยุคใหม่ จำพวกที่หาความเป็นแม่ศรีเรือนไม่พบ (ค้นไปก็เจอแต่ความเป็นแม่ผีบ้านแม่ผีเรือน) ตอนอยู่เมืองไทย หล่อนทำกับข้าวไม่เป็นเลย การปรุงอาหารที่จัดว่าหล่อนเซียนที่สุดเมื่อก่อนนี้คือ เทน้ำร้อนใส่ถ้วยมาม่า (จะว่าไป บางทีแค่เทน้ำร้อนก็ยังพลาดกระฉอกออกนอกถ้วย) ข้อแก้ตัวที่ไม่ทราบว่าฟังขึ้นหรือเปล่าของหล่อนก็คือ ที่เมืองไทยหากินง่ายมาก ร้านอาหารตามสั่งราคาไม่แพง 25-30 บาท มีถมถืด ทำเองที่บ้านแล้วกินไม่ลง ก็ไม่ต้องทำ หากินข้างนอกง่ายกว่า ช่วงมาใหม่ ๆ หล่อนโทรกลับบ้าน แม่เป็นห่วงมาก เพราะรู้ว่าหล่อนอ่อนเปลี้ยเรื่องการทำกับข้าวกับปลา กลัวลูกอดตาย ถามตลอดว่าวันนี้กินอะไร เพื่อให้นางสบายใจ แน่งน้อยก็ต้อง Make เมนูที่มันดูดีขึ้นมาหลอก อาทิ วันนี้หญิงรับประทานไข่ปลาคาร์เวียร์ ขาแกะอบเครื่องเทศ ขี้กะปอมทอดค่ะหม่อมแม่ อ่ะก็ว่ากันไป (โกหกเวอร์ไปไหม) ทั้งที่จริงกินแต่มาม่า (หล่อนเลิกหยอดเหรียญโทรกลับบ้านแล้ว แต่ใช้วิธีโทรผ่าน skype แทน จ่ายเดือนละ 5 ปอนด์ โทรไม่จำกัด) คนที่เคยมาร่ำเรียนหรือเคยทำงานเมืองนอกบอกหล่อนว่า เดี๋ยวไปอยู่อังกฤษเมื่อไหร่ หล่อนก็ทำกับข้าวเป็นเองแหละ แน่งน้อยก็นึกภาพนั้นไม่ออกเลย ประหนึ่งกบในกะลา ที่นึกภาพมหาสมุทรกว้างใหญ่ไม่ออก (ว่าไปโน่น) เมื่อมาใช้ชีวิตอยู่ที่ UEA หล่อนก็ถึงบางอ้อว่า มันเป็นอย่างที่เขาว่าไว้ไม่ผิดเล้ย อาหารนอกบ้านที่อังกฤษนอกจากราคาแพง (ทั่ว ๆ ไปราคาเฉลี่ย 4-5 ปอนด์ต่อ 1 จาน ถ้ากินหรูหน่อยก็แพงกว่านี้) รสชาติยัง เอ่อ... ขอประทานอภัยที่ต้องบอกว่า 'ไม่เป็นสัปปะรด' กันเลยทีเดียว ทั้งที่หล่อนก็ได้ชื่อว่า นางลิ้นจระเข้ เนื่องจากกินได้หมดทุกอย่าง ไม่มีอะไรไม่อร่อย หรือบางทีก็มีคนขนานนามว่า นางสารกันบูด เพราะกินอะไรแล้วไม่เคยเหลือให้ของเน่าเสีย แต่รสชาติจืดชืดปนปะแล่ม ๆ ของอาหารอังกฤษ ทำให้หล่อนต้องลุกขึ้นมาปฏิรูปตัวเอง ปรับโครงสร้างชีวิตกันใหม่ (แลดูยิ่งใหญ่มาก) ใช้อากู๋เกิ้ลค้นหาตำรับตำราอาหาร แล้วก็หัดทำเอง เดี๋ยวนี้แน่งน้อยทำอาหารเป็นหลายอย่างแล้วนะคะอาจารย์ยิ่งศักดิ์ แต่อร่อยหรือไม่นั้น ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ นอกจากอาหารแพง ค่าซักผ้าก็แพง หล่อนต้องหอบเสื้อผ้าไปซักที่ Launderette ซักหนึ่งครั้งหยอด 2 ปอนด์ แต่ก็ต้องแยกซักเสื้อกับกางเกง ฉะนั้นก็ตก 4 ปอนด์ ซักเสร็จก็ต้องอบ ครั้งละ 50 เพนนี แต่อบครั้งเดียวก็ไม่แห้งอีก อย่างน้อยจึงต้องอบสองรอบ มีเค่าเท่ากับ 1 ปอนด์ แยกเสื้อกับกางเกง เป็น 2 ปอนด์ สรุปซักผ้าครั้งหนึ่งตกราว ๆ 6 ปอนด์ คิดเ็ป็นเงินไทยเกือบ ๆ สี่ร้อยบาท (ยังติดนิสัยคำนวณทุกอย่างเป็นเงินไทย) หลัง ๆ นี้ด้วยความงกค่าซักผ้า หล่อนก็หันมาซักเองบ้าง สลับกับหยอดเหรียญ   ดีอยู่อย่างว่า ที่นี่ใส่เสื้อผ้าซ้ำได้ อากาศเย็น ไม่เหนียวเหนอะเหมือนเมืองไทย เรียนเสร็จกลับถึงห้อง อาบน้ำอาบท่าเสร็จ แน่งน้อยก็แขวนเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไว้ในตู้เฉยเลย ประหนึ่งว่าเก็บมาจากราวตากผ้า วันต่อมาหล่อนก็ทำทีเลือกชุดอื่นมาใส่สลับ แล้วค่อยดึงชุดเก่ามาใส่ในวันต่อ ๆ ไป ทำเนียนว่าไม่ได้ซ้ำ ทั้งที่จริงไม่ได้ซัก อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย แน่งน้อยก็ยังนับว่ามีความพยายามในการสร้างภาพว่าตัวเธอเป็นคนรักสะอาดอยู่บ้าง แต่นักเรียนที่อังกฤษหลายคน (โดยมากคือชาวยุโรป) ไม่รู้จักรักษาภาพลักษณ์กันเสียบ้างเลย ใส่เสื้อผ้าซ้ำตลอด ซ้ำแบบติดกันวันต่อวัน หาใช่ซ้ำแบบวันเว้นวันเช่นหล่อนไม่ คงไม่ใช่เรื่องผิดแปลกสำหรับคนที่นี่กระมัง เพราะบ้านเมืองเขาอากาศหนาว ไม่ค่อยมีเหงื่อไคล เอาเถิด อย่าถึงขั้นปล่อยให้หนอนขึ้นเป็นปราร้าปลาจ่อมล่ะตัวเธอ ประเดี๋ยวแน่งน้อยทนไม่ได้ เดือดร้อนต้องหาข้าวเหนียวมาจิ้มกันอีก จะวุ่นวายกันไปใหญ่นะกับตรงนี้   ว่าถึงเรื่องความเหงา แม้หล่อนยังไม่เดือดร้อนกับมันมากนักช่วงนี้ แต่แน่งน้อยก็ยอมรับว่าของพรรค์นี้มันก็ไม่แน่ ในระยะยาวความเหงาอาจเข้ามาเยือนให้หล่อนต้องต้อนรับขับสู้กันจริง ๆ ก็เป็นได้ เพราะสภาพอากาศฝน ๆ หนาว ๆ ของอังกฤษมันชวนให้เศร้าสร้อยซะเหลือเกิน เวลาหล่อนเดินไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อใกล้มหาวิทยาลัยต้องผ่านบ้านเรือนผู้คน มันก็เงียบเสียจนเหมือนบ้านร้าง ถ้าไม่ติดว่ามีรถราผ่านไปมาบ้าง หล่อนคงนึกว่าตนเองหลงเข้าไปในแดนสนธยา  ไม่เหมือนที่บ้านนอกของหล่อนสักนิด ที่นั่น ทุกเที่ยงชาวบ้านจะออกมาร่วมงาน Event จกส้มตำฉีกปลาร้ากันแถวทางแยกกันอย่างสม่ำเสมอ แน่งน้อยได้แต่คิดกับตัวเองว่า นี่ล่ะหนอที่เขาเรียกว่าความแตกต่างทางวัฒนธรรม ที่อังกฤษคนมีความเป็นส่วนตัวกันมาก ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่สิ่งที่ตามมาก็อาจเป็นความเหงา ในขณะที่เมืองไทย (โดยเฉพาะที่บ้านนอก) คนในชุมชนมีปฏิสัมพันธ์กัน หัวเราะกัน แบ่งปันกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ดูเป็นวิถีชีวิตที่มีชีวามากกว่า แต่ขณะเดียวกันก็อาจต้องแลกกับพื้นที่ส่วนตัว การมีคนเข้ามาจุ้นจ้านโดยที่เราไม่ได้ร้องขอคล้ายเป็นเรื่องปกติสำหรับคนในหมู่บ้าน อย่างหล่อนเอง ก็ต้องคอยตอบคำถามชาวบ้านเรื่องภาวะขึ้นคานของหล่อน ทำไมเมิงไม่มีผัวซักทีทั้งที่อายุปูนนี้เข้าไปละ -_-)! (ขออภัยที่ต้องใช้คำว่า 'ผัว' แต่คนแถวบ้านหล่อนไม่มีใครใช้คำว่าสามี) เออละหนอ จะมีที่แห่งไหนในโลกนี้บ้าง ที่ให้เราได้ทั้งความเป็นชุมชนและความเป็นส่วนตัวได้พร้อม ๆ กัน ฟังดูโลภมากไปไหมจ๊ะตัวเธอ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 52 00:15:16 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 17:08:22 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 01:24:31 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 01:10:36 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 01:06:59 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 00:52:35

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณหลาย ๆ เด้อพี่น้องที่ให้กำลังใจ ได้รู้ว่าทุกคนอ่านแล้วยิ้มได้ ก็ดีใจมากแล้วจ้า เดี๋ยวขอชะแว้บไปอ่านหนังสือก่อนเน้อ เดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่อง ป.ล. ถามนิดนึงนะคะ ว่ารู้ตัวกันไหมเนี่ย ว่ากระทูนี้อยู่ที่ห้องถนนนักเขียนนะจ๊า หาใช่ห้องจิปาถะของไกลบ้านไม่ เห็นหลายคนบอกมาจากห้องรวม เราเลยเดาว่าไม่รู้ตัวเองอยู่ที่ไหนใช่ป่ะเนี่ย ;) แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 00:59:21 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 00:54:49

ความคิดเห็นที่ 27 ถนนร้าง ๆ ย่านที่อยู่อาศัยในเมืองนอริช (จะมีรูปถ่ายอื่นอีกไหม ที่เอียงยิ่งกว่าหอเอนเมืองปิซ่าเหมือนรูปนี้) จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 01:16:50

ความคิดเห็นที่ 28   คุณจะอยู่ห้องไหนพี่ไม่ว่า แต่ว่าถ้าตั้งกระทู้ใหม่ทำลิงค์ให้พี่ด้วยค่ะ เพราะพี่หาทางไปห้องต่างๆ ในนี้ไม่ถูก ที่มานี่ถูกเพราะตามลิงค์จากห้องรวมมา อิอิๆ อีกอย่างมันเร็วดีด้วย คนอะไรเขียนได้สนุกดีจริง ๆ แต่อย่างที่คุณว่าน่าคิดนะ ประเทศพัฒนาแล้วมีคนสนใจเรียนเรื่องพัฒนากันเยอะ ประเทศไม่พัฒนาไม่มีใครสนใจเท่าไหร่ ส่วนตัวมีเพื่อนพ่อเป็นพัฒนากรอำเภอ ไปเรียนมหาวิทยาลัย มีสาขาพัฒนาสังคม ต่อมามีเพื่อนเป็นเอ็นจีโอ เลยเข้าใจการพัฒนาประเทศมากๆ ทำให้แม้ว่าทุกวันนี้จะมาอยู่ต่างประเทศ แต่ก็ยังเสียภาษีให้ประเทศไทยทุกปี กับรายได้นิดหน่อยที่ได้จากเงินปันผลในประเทศไทย สมัยทำงานที่เมืองไทยขอลดหย่อนอะไรได้ทำหมด เพื่อขอภาษีคืน แต่พอมาอยู่เมืองนอกเห็นคนเขาเสียภาษีกันเยอะ ๆ แล้วไม่อยากขอลดหย่อนเลย ที่เขียนไม่ใช่อยากให้ตัวเองดูดีนะ แต่บางทีเห็นหลายคนชอบตัดพ้อเรื่องภาษีกัน จากคุณ : jjFR เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 17:22:43 A:81.251.46.118 X: TicketID:177306

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีค่า พี่ jjFR ไป ๆ มา ๆ หนูว่าพีมีความคิดทางสังคมมากกว่าคนเรียนการพัฒนาอย่างหนูซะอีกนะเนี่ย ;) ขอชื่นชมจากใจจริงค่ะ หนูว่าถึงไม่ได้ทำงานเรื่องพัฒนาโดยตรงก็สามารถสร้างประโยชน์ให้ตัวเองและคนรอบข้างได้ทั้งนั้นเนอะ เดี๋ยวนี้คนทำธุรกิจจำนวนมากก็หันมาทำธุรกิจเพื่อสังคมนะคะ บางที NGO ยังต้องอายด้วยซ้ำ เพราะส่วนใหญ่มักติดกับอยู่แต่แนวคิดเดิม ๆ ขณะที่โลกมันเปลี่ยนไปมาก 55 เราสองคนจะเครียดกันไปไหนเนี่ย เดี๋ยวหนูว่าจะ up อาทิตย์ละ 2 ตอน เท่านั้นพอดีไหมคะ อ่านบ่อย ๆ เดี๋ยวพี่เบื่อหนูซะก่อน มีหนังสือพะเรอเกวียนให้อ่าน ขอกลับไปปวดหัวต่อก่อนค่ะ แล้วค่อยคุยกันใหม่ค่า จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 18:39:35

ความคิดเห็นที่ 30 มาแล้วจ้า สนุกจริงๆเลยค่ะ อิอิ ลงรูปตามคำขอด้วย เอียงนิดหน่อยไม่ว่ากันจ้า ขอให้ได้ดูรุปว่างั้น ทำไมให้กิ๊ฟไม่ได้เนี่ย คุณแน่งน้อยต้องเป็นคนเก่งมากแน่ๆเลย สอบเข้าครูแถมยังได้ทุนไปเรียนต่ออีก อย่างเรียนเก่งๆมั่งจัง ปล.สู้ๆนะคะเอาใจช่วย ชอบวิธีใส่เสื้อผ้าจัง อิอิ จากคุณ : ladyteeruk เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 22:28:26

ความคิดเห็นที่ 31 เขาเรียกว่ามากับดวงค่า คุณ ladyteeruk 555 ที่สอบติดครูนี่ก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อเหมือนกัน เพราะเรานึกว่าจะไม่โดนเรียกแล้ว แต่เค้าก็เรียก เหมือนฟ้าสั่งมาอ่ะค่ะ ส่วนเรื่องได้ทุน เพราะทุนนี้ไม่เน้นที่เกรดค่ะ แต่เน้นที่การทำงานและก็แผนงานในอนาคต ถ้าเราเขียนไปแล้วเค้าพอใจ เค้าก็เรียกสัมภาษณ์ค่ะ เรียกว่าเก่งก็ละอายใจค่ะ 555 เรียกว่ามาในทางที่เหมาะกับตัวเองดีกว่า จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 22:33:36

ความคิดเห็นที่ 32 มาอ่านตามคำเทียบเชิญจ้า... สนุกสนานเหมือนเดิม ส่วนรูปที่เบี้ยวๆ ผู้อ่านให้อภัยได้จ้า จากคุณ : แก้มห้อย เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 23:00:53

ความคิดเห็นที่ 33 ชอบๆ สนุกดี ขอให้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้ได้เยอะๆนะคะ (แบบว่ามาจากมหาวิทยาลัยแห่งเมืองหลวงของไทย ที่อยู่ในภาคอีสานเด้อ) จากคุณ : minisealion เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 11:37:05

ความคิดเห็นที่ 34 เอ คุณ minisealion เราจบมหาวิทยาลัยเดียวกันหรือเปล่าน้า ???? จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 20:45:00

ความคิดเห็นที่ 35   รออ่านอยู่นะคะ เอ..... มหาลัยแห่งเมืองหลวงในประเทศไทยอันนี้คุ้นๆ อิอิ จะกลายเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันทั้งหมดเลยมั๊ยเนี่ย อิอิ จากคุณ : jjFR เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 52 23:20:33 A:83.197.21.82 X: TicketID:177306

ความคิดเห็นที่ 36 นิราศนอริช ตอนที่ 13 น้ำยาล้างจานขวดแรก เนื่องจากว่าแน่งน้อยนั้นหนาก็ไม่เคยมายุโรปกับเขาสักที นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต (อาจเป็นครั้งสุดท้ายด้วยหรือเปล่าก็ไม่ทราบได้) หล่อนจึงต้องมาเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ หลายอย่าง นับกันตั้งแต่ที่ครัว หล่อนใช้เตาไฟฟ้าไม่เป็น มีปุ่มให้จิ้มเยอะไปหมด ไม่รู้ว่าต้องกดตรงไหน อ่ะจึ๊ก อ่ะจึ๊ก ลองกดดู เอ๊อ พยายามมั่วอย่างไรก็ไม่เป็นผล ในที่สุดก็ได้อาศัยไหว้วานน้องชาวญี่ปุ่นที่เดินเข้ามาในครัวพอดีให้ช่วยสอนให้ หล่อนจึงใช้เตาไฮโซเป็นตั้งแต่วันนั้นมา พอทำอาหารเสร็จ ก็ต้องล้างถ้วยชามเองเป็นเรื่องปกติ หล่อนไปครัวทีไรก็เห็นน้ำยาล้างจานวางไว้ตรงอ่างทุกที จึงคิดไปเองว่าเป็นอภินันทนาการของหอพัก หล่อนก็ใช้น้ำยาที่นั่นล้างมาหลายวันละ อยู่ดี ๆ เช้าแจ่มใสวันหนึ่ง แม่หมูแน่งน้อยก็อยากจะลองเข้าครัว ระหว่างทำกับข้าวอยู่นั้น คุณพี่แม่บ้านผู้มีหน้าที่รักษาความสะอาดครัวก็เดินหน้าตึงเปรี๊ยะเข้ามา สภาพครัวตอนนั้นดูไม่จืดกันเลยทีเดียว เพราะนักเรียนทำกับข้าวกันไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นวานแล้วก็ทิ้งหม้อทิ้งไหไว้โดยไม่ยอมล้าง ทั้งที่จริงการล้างอุปกรณ์ไม่ใช่หน้าที่ของนาง แต่นางคงทนไม่ได้ จึงเข้ามาล้างด้วยอาการเหวี่ยง ๆ แต่พองาม แน่งน้อยทำกับข้าวไป ก็เสียวสันหลังไป เรียกได้ว่าบรรยากาศมาคุมาก หล่อนปรุงอาหารเสร็จแล้ว ก็หวังจะปฏิบัติตนให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่เยาวชนของชาติด้วยการล้างหม้อล้างกะทะเอง ไม่ปล่อยให้เป็นภาระของคุณพี่แม่บ้าน เผื่อคุณพี่จะสบายใจขึ้น แต่คุณพี่ก็ยืนล้างจานอย่างกระฟึดกระฟัดต่อไป แน่งน้อยจึงรนหาที่ด้วยการไปยืนเก้ ๆ กัง ๆ ใกล้ ๆ - เอ่อ ๆ  excuse me - อะไร (พูดจาอย่างมะนาวไม่มีน้ำมันเป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วก็ปรายตามองหม้อในมือแน่งน้อย) อ๋อ จะล้างหม้อเหรอ - ...เอ่อ... - จะล้างหม้อ แล้วทำไมไม่รู้จักเอาน้ำยาล้างจานมา น้ำยานี่มันของฉัน - อ้าว จะรู้เหรอฟะ มาทีไรตูก็ใช้ทุกที (ประโยคนี้คิดในใจ จริง ๆ ได้แต่ยืนเป็นสากกระเบือ) - ฉันจะให้เธอใช้ของฉันก็ได้ แต่คราวหน้าต้องรู้จักเอามาเอง บลา บลา บลา ทั้งที่รู้ว่าตนเองกำลังโดนด่า แน่งน้อยก็ไม่โกรธเลย ใช่ว่าหล่อนจิตใจประเสริฐ แต่อันที่จริงคือหล่อนงง -ตูทำอะไรผิดฟะ จะล้างหม้อนี่มันผิดมากมายขนาดนี้เลยหรือเนี่ย- น้องญี่ปุ่นกับจีนสองคนที่อยู่ในห้องครัวก็เงียบสนิท ในใจคงเวทนาแน่งน้อยที่อยู่ดีไม่ว่าดี ดันอยากล้างหม้อตอนนี้ รอให้คุณพี่แม่บ้านแกไปก่อนไม่ได้ อยาก present เป็นคนดีนัก โดนเลย ล้างหม้อเสร็จ เดินถือจานผัดหมี่กลับมาถึงห้องนอน แน่งน้อยถึงสำเหนียกว่าตัวเองถูกด่าอย่างไม่สมควรแก่เหตุ ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควรโมโหบ้าง โอ๊ย อารมณ์เสีย เพื่อระงับอารมณ์ หลังกินผัดหมี่มั่วซั่วเสร็จ หล่อนก็รีบเดินไปซื้อน้ำยาล้างจานที่สหกรณ์มหาวิทยาลัยในบัดดล เผื่อชีวิตจะดีขึ้น วันต่อมา แน่งน้อยเจอคุณพี่แม่บ้านที่ครัวอีกครั้ง นางมีท่าทีคล้ายละอายใจที่หลุดวีนแตกกับแน่งน้อยวันก่อนนั้น นางจึงยิ้มให้แบบเอียงอายราวดรุณีแรกรุ่น แน่งน้อยก็งง ๆ เผลอยิ้มตอบไปราวกับนางสาวไทย คล้อยหลังไปแล้ว หล่อนถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่น่ายิ้มตอบเลย น่าจะเก๊กโมโหเสียให้เข็ด แต่ก็ไม่ทันแล้ว คุณแม่บ้านไปนู่นแล้ว ...ช้าตลอด แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 52 04:42:43 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:29:20

ความคิดเห็นที่ 37 เตาไฟฟ้าอันทันสมัย จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:31:20

ความคิดเห็นที่ 38 ไปร้านสะดวกซื้อครั้งแรก อยู่ได้เกือบหนึ่งสัปดาห์ แน่งน้อยก็ลองเดินไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกลมหาวิทยาลัย เดินราวสิบนาทีก็ถึง แม้เป็นร้านเล็ก ๆ แต่แน่งน้อยก็ออกประหม่าเล็กน้อย เนื่องจากเป็นการเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึงที่นี่ แถมคนที่ซื้อของก็เป็นคนต่างบ้านต่างเมืองทั้งนั้น ตอนจ่ายเงินต้องทำยังไงก็ไม่รู้ เขาว่าคนเราคิดถึงสิ่งไหน ย่อมได้สิ่งนั้น หล่อนกลัวดีนัก สวรรค์เลยส่งสิ่งที่หล่อนกลัวมาให้เสียเลย พนักงานหยิบสินค้าไปสแกนบาร์โค้ดทีละอย่าง แน่งน้อยก็หยิบของชิ้นเล็ก ๆ ใส่ลงในเป้ของตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง เพื่อจะได้ไม่เปลืองถุงพลาสติก แต่ขวดนมกับถุงข้าวสารนั้นหล่อนกะให้คุณพนักงานใส่ถุง เพราะคงแบกไม่ไหว สแกนสินค้าเสร็จ คุณพนักงานก็พูดจางึมงัมบางอย่างกับหล่อน อะไรก็ไม่รู้ล่ะ ฟังไม่ออกอีกตามเคย หล่อนก็ตอบมั่ว ๆ ไป - No ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะหล่อนคิดว่าคงเหมือนเซเว่นที่ประเทศไทย คิดเงินเสร็จพนักงานต้องถามว่ารับซาละเปาขนมจีบเพิ่มไหมคะ ก็คิดว่าร้านสะดวกซื้อที่อังกฤษคงมุขเดียวกัน รับฟิชแอนด์ชิปเพิ่มไหมคะ อะไรทำนองนั้นแน่นอน หล่อนก็เลย say no ไว้ก่อน นี่เป็นนิสัยเสียของแน่งน้อย แทนที่จะถามกลับว่าอะไรนะคะ ก็สิ้นเรื่อง ชอบตอบมั่ว ๆ ให้โดนด่า คราวนี้ก็เช่นกัน คุณพนักงานตาเขียวปั๊ด ก่อนถามย้ำอีกครั้งว่า - Parcel? อยู่ ๆ หล่อนก็ลืมศัพท์คำนี้ไปเสียเฉย ๆ คงเพราะไม่ค่อยได้ใช้ อึ้งไปสิบวินาที (แต่ในความรู้สึกของแน่งน้อยนั้นราวสิบนาที) แล้วหล่อนก็นึกออกว่าคุณพนักงานคงหมายถึงว่าจะให้ใส่ถุงไหม เลยตอบไปว่าใส่แต่ถุงเล็ก ๆ พอ ที่นางถามย้ำคงเพราะเห็นแล้วว่ามันมีของหนักอย่างข้าวสารด้วย ถ้าไม่ใส่ถุงจะถือไปได้ยังไง ก็ใครใช้ให้คำว่า parcel กับหล่อนล่ะยะ มันก็งงน่ะเซ่ ว่าไปแล้ว นางก็เป็นคนแรกและคนเดียวที่ใช้คำว่า parcel กับแน่งน้อยตั้งแต่มาอยู่ที่อังกฤษ คนอื่นเขาก็ใช้คำว่า bag กันทั้งนั้น ไม่เข้าใจทำไมนางป้านี่ใช้คำนี้ หรือแน่งน้อยเข้าใจอะไรผิดก็ไม่ทราบได้ ระหว่างเดินกลับมหาวิทยาลัย แน่งน้อยรู้สึกใจแป้วนิดหน่อย ความรู้สึกของพลเมืองชั้นสองคงเป็นเช่นนี้เอง แค่ไม่เข้าใจหน่อยเดียว ต้องทำท่าขุ่นเคืองกันเสียมากมาย กระซิก ๆๆ คิดดูเถิด สมัยหล่อนยังเป็นนักศึกษาปริญญาตรี จำได้ว่าใส่ชุดนักศึกษาเดินไปที่ไหนราวกับชนชั้นศักดินา ชาวบ้านร้านช่องต่างให้เกียรติ แต่อยู่ที่นี่หล่อนคือมนุษย์ต่างด้าว ทำอะไรนิดหน่อยก็ดูน่ารำคาญเสียทั้งนั้น ฮือ (เศร้าจัง กลับดาวเลยดีไหมเธอ) อย่างไรก็ตาม แน่งน้อยเป็นคนเข้าใจอะไรไม่ยาก หล่อนพิรี้พิไรอยู่ห้านาทีก็พอแล้ว เข้าใจได้ว่า มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้เอง การถูกว่า ถูกถลึงตามอง เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่เกิดกับใครก็ทั้งนั้น ในทางตรงข้าม การมีคนยิ้มให้ พูดจาดี ๆ ด้วย ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้เสมอ ฉะนั้น เรื่องคุณพี่แคชเชียร์ parcel นี่ก็ไม่ต้องคิดต่อให้เวิ่นเว้อ เป็นอันว่าจบข่าว ... จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:38:19

ความคิดเห็นที่ 39 ขึ้นรถเมล์ครั้งแรก และไปในเมืองครั้งแรก .... อยู่ได้ครบอาทิตย์ แน่งน้อยก็อยากลองออกไปเปิดหูเปิดตาที่ในเมืองบ้าง หล่อนกระย่องกระแย่งไปขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์ในมหาวิทยาลัย หลีกเลี่ยงการขึ้นเป็นคนแรก ตามหลังคนอื่นเขาไป จะได้ไม่ต้องหน้าแตกอีก เมียงมอง ๆ ว่าเขาทำกันยังไงหนอ อ้อ ไม่มีคนเก็บตั๋วเหมือนเมืองไทย ซื้อตั๋วกับคนขับเลย เข้าใจละ ๆ  (เวลาคนขึ้นรถเมล์เยอะ จึงต้องรอกันนานมาก กว่ารถจะออก จะให้คนขับขายตั๋วไปขับรถไปพร้อม ๆ กันก็กระไรอยู่) จ่ายเงินไป 5 ปอนด์ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ได้ทอนกลับมา 2.80 ปอนด์ แสดงว่าค่ารถไปในเมือง 2.20 ปอนด์ (แหม หนองคาย-ขอนแก่นเลยนะนี่ ราคานี้) แล้วก็ได้ตั๋วมา พี่คนขับก็ไม่ถามซักคำว่าหล่อนจะไปไหนอะไรยังไง เออ ง่ายดีเว้ย ได้ตั๋วเสร็จก็วิ่งกระตึ๊ก ๆ ขึ้นไปนั่งเจ๋อบนชั้นสอง จะได้มองสภาพบ้านเมืองได้ทั่ว ๆ แล้วก็กรี๊ดกร๊าด (อยู่ในใจ) คนเดียว บ้านเมืองเหมือนในหนังฝรั่งเลยเว้ยเฮ้ย บ้านก่อด้วยอิฐ หน้าบ้านปลูกดอกไม้เรียงราย ข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย (กรี๊ด อีกที) ไม่อยากเชื่อเลยในชีวิตนี้มีโอกาสได้มาที่นี่ด้วย กราบขอบคุณพระขอบคุณเจ้า (ปะหลก ๆ) นั่งรถราว ๆ ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว city centre ของเมืองนอริช ไม่ใหญ่มาก แต่ไม่เล็กมาก กำลังดี เปรียบไปก็อาจคล้ายเชียงใหม่ของเมืองไทย มีความเป็นเมืองเก่าบวกความเป็นเมืองท่องเที่ยวด้วย อา คนลงตรงนี้เยอะแยะเลย ลงด้วยดีกว่า เข้าเมืองตาเหล่ ต้องตาเหล่ตาม (หลิ่วจ้ะหลิ่ว) ครั้งแรกที่เดินในเมือง แล้วยังเดินคนเดียวเสียอีก แน่งน้อยจำใจต้องยอมรับกับตัวเองว่า หล่อน "ตื่นเต้น" ออกหวั่น ๆ เล็กน้อย การเดินอยู่ในบ้านเมืองที่ไม่คุ้นเคยก่อให้เกิดความรู้สึกที่แปลกเหลือเกิน ความกลัวกับความสนุกผสมปนเปกัน หล่อนเดินมั่ว ๆ ไปตามตลาดมั่ง ห้างสรรพสินค้ามั่ง ห้างที่เมืองไทยเปิดแอร์เย็นเฉียบจนไปซื้อของทีไรแน่งน้อยก็อยากหอบผ้าห่มไปด้วย นึกว่าอยู่ขั้วโลกเหนือ แต่ห้างที่นี่อุ่นมาก สลับกันซะงั้น (ไม่ใช่แค่ห้าง แต่ห้องเรียนเอย รถเมล์เอย อากาศอบอุ่นกว่าข้างนอกทั้งนั้น)   ระหว่างที่เดินเตร่ แน่งน้อยสังเกตอย่างหนึ่งว่า มีคนชราและเด็กเยอะมาก ไม้เท้ากับรถเข็นละลานตาไปหมด จะบอกว่าเป็นเพราะคนแก่กับเด็กที่นี่เยอะคงไม่ใช่ (ถ้าหล่อนจำไม่ผิด อัตราการเกิดทีนี่น้อยด้วยซ้ำ) แต่อาจเป็นเพราะบ้านเมืองนี้มีพื้นที่ให้คนเดินเล่นหรือเข้าร่วมกิจกรรมพิเศษได้ รถราไม่แน่นเกินไป คนขับรถมีวินัย (แถวเมืองไทยอาจเรียกว่าเต่า เพราะคนที่นี่ขับรถช้ามาก) พาคนแก่กับเด็กออกมาเดินแล้วก็ไม่ต้องห่วง เดินจนเมื่อยได้กระเป๋าสะพายลดราคาใบหนึ่ง หล่อนก็เห็นควรว่ากลับมหาวิทยาลัยได้แล้ว จึงไปรอรถเมล์สายเดิมที่ฝั่งตรงข้าม รถเมล์ที่อังกฤษมีตารางการเดินรถที่แน่นอน ซึ่งค่อนข้างตรง เช่น ถ้าเขียนไว้ว่ามาถึง 12.30 ก็บวกลบไม่เกินสองนาที (ถึงเกินก็ไม่มากจนน่าเกลียด) ที่ป้ายรถเมล์ก็มีจอทีวีแสดงว่ารถคันต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่ สะดวกต่อการบริหารเวลาของผู้คน จะได้ไม่ต้องรออย่างไร้จุดหมายว่าเมื่อไหร่จะมาหนอรถไฟขบวนสุดท้ายของฉัน เฮ้ย เพ้อเจ้อละ รถเมล์ไม่ใช่รถไฟ ยืนรอพักเดียว รถเมล์ก็มาแล้ว คราวนี้แน่งน้อยมั่นใจมาก ก้าวขึ้นรถ ควักเงินออกไปวางสามปอนด์ตรงช่องรับเหรียญข้างคนขับ ใจก็นึกว่าพี่คนขับคงจะฉีกตั๋วให้ปุ๊บปั๊บเช่นกัน หล่อนออกจะกระหยิ่มยิ้มย่อง เพราะขามาไม่มีปัญหา ขากลับก็น่าจะไม่ต่างกัน   ที่ไหนได้ พี่คนขับกลับมองหน้าหล่อนนิ่ง ๆ อยู่ราวห้าวินาที คนต่อแถวก็เยอะนะพี่ ยังจะมาลีลากับน้องอีก อยากได้อะไรก็ว่ามา - where do you want to go? -  อ้าว ขามาไม่เห็นถามหว่า หล่อนก็ตอบอย่างตะกุกตะกักว่าไปมหาวิทยาลัย คุณพี่ขับรถยังไม่พอใจถามต่ออีก - Single or return?- อ้าว ก็ต้อง Single สิคะ ยังโสดค่ะยังโสด อ้อ คุณพี่หมายถึงเที่ยวเดียวหรือไปกลับหรอกเหรอ แล้วไป งั้นก็เที่ยวเดียวค่ะ หล่อนนึกว่าราคาตั๋วมัน 2.20 เท่ากันหมดเหมือนตั๋วรถเมล์ร้อนที่กรุงเทพฯ จะลงลาดพร้าวหรือจตุจักรก็แปดบาทเท่ากัน แต่ที่นี่ก็คิดราคาต่างกันไปตามป้าย ขาออกจากมหาวิทยาลัยที่คนขับรถไม่ถาม เพราะตะแกคงอนุมานเอาเองว่าหล่อนจะไปในเมืองแน่นอน  แต่ขากลับนี่คุณคนขับไม่ยอมคิดอะไรช่วยเลย (สงสัยหน้าหล่อนไม่เหมือนนักศึกษา เหมือนแรงงานต่างด้าวมากกว่า) สรุปหล่อนจ่ายค่ารถไปกลับในราคา 4.40 ปอนด์ ก่อนจะทราบภายหลังว่า ถ้าหล่อนซื้อตั๋วแบบไปกลับตอนขาออกจากมหาวิทยาลัย หล่อนจะเสียเงินน้อยกว่า คือ 3.50 เอกสารแนะนำเกี่ยวกับชีวิตประจำวันทุกอย่าง INTO แจกหมด แม้แต่การขึ้นรถเมล์ แต่หล่อนก็ไม่ยอมอ่านให้ละเอียด ชอบมามั่วเองก็เงอะ ๆ งะ ๆ เช่นนี้แล แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 52 18:40:56 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:43:24

ความคิดเห็นที่ 40 ในเมือง Norwich จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:44:30

ความคิดเห็นที่ 41 ในเมือง อีกรูป จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:47:13

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีค่ะ พี่  jjFR แหะ แหะ ช่วงนี้มีเอกสารต้องอ่านเพียบค่ะ เพิ่งอ่านจบเมื่อคืนเลยพอมีเวลาบ้าง เลยรีบมาปั่น สรุปนี่เราจะเป็นกระทู้รวมรุ่นกันใช่ไหมคะ นี่ถ้าบอกว่าอยู่คณะเดียวกันนี่มีเฮเลยนะ เพราะหนูกับคุณ minisealion ก็บังเอิญอยู่คณะเดียวกัน ไว้วันเสาร์จะเข้ามา up อีกทีค่ะ (จะพยายามเขียนให้เป็นเรื่องเป็นราวมากกว่านี้ อันนี้รีบปั่นมากไปหน่อย แหะ แหะ ขอโทษค่ะ) จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:52:39

ความคิดเห็นที่ 43 2 รูปหลังนี่  ฝีมือการถ่ายภาพดีขึ้นนะคะ..แซวๆ อิอิ จากคุณ : แก้มห้อย เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 21:59:46

ความคิดเห็นที่ 44 อันนี้เลือกเฟ้นมาอย่างดีค่ะคุณแก้มห้อย รูปที่เหลือในอัลบั้มนี่อย่าให้ said 555 พยายามจะให้มือตรงที่สุดละ ก็ได้เท่านี้ล่ะ สงสัยสายตาเอียง จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 22:41:35

ความคิดเห็นที่ 45 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ABC (baanpurida) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 15:44:47

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีค่าทุกคน ตั้งกระทู้ใหม่แล้วเน้อ มีเวลาก็เข้าไปอ่านกันจ้ะ พี่ jjFR เงียบไปเลย ยุ่งหรือเปล่าคะช่วงนี้ : ) อ่ะจ๊างง ลืม link http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8444941/W8444941.html#2 แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 52 05:02:27 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 05:01:38

ความคิดเห็นที่ 47 คิดถึงนอริชสุดกำลังT-T จากคุณ : หมาน้อยเดียวดายใต้เงาจันทร์ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 52 18:33:21