เด็กน้อย..หลงทาง

เด็กน้อยหลงทาง
ท่ามกลางผู้คนแปลกหน้าในเมืองใหญ่
ส่งเสียงร้องตะโกนก้องจนสุดเสียง
หวังเพียงให้คนหันมาสนใจบ้าง..แม้สักครู่

แต่ก็เงียบงัน.......
ไม่มีสัญญาณใด ใด ตอบรับ
ไม่ได้ยินแม้เสียงสะท้อนของตัวเอง

เก็บกลืนก้อนสะอื้น
กระอักความเหงาออกมาทางสายตา
เดินวนจนอ่อนล้า หมดแรง เจียนล้ม
ทรุดกายรำพึงกับตัวเอง
ซ่อนน้ำตา ฝืนยิ้ม
หลอกตัวเองว่าเข้มแข็ง
หลอกคนอื่นว่าไม่เป็นไร
ไม่ได้มาเพื่อแบมือขอรับบริจาคความเห็นใจ
อย่าได้โยนเศษแห่งความเวทนามาซ้ำเติม

เหมือนเด็กน้อยขายไม้ขีดไฟ ในคืนหนาว
ความสุขชั่วคราวถูกจุดขึ้นปลอบประโลม
โชติสว่างในช่วงสั้น ๆ
ก่อนจะดับหายไป เมื่อไม้ขีดหมดก้าน
แล้วจุดไม้ขีดขึ้นใหม่อีกครั้ง...
ก้านแล้วก้านเล่า....
โอบกอดความฝันระยะแค่ช่วงสว่างของก้านไม้ขีด
ไม่จีรัง

เดินตามหาความอบอุ่นในคืนหนาว
มีเพียงรอยเท้าตัวเอง ย่ำตามทางอย่างเงียบเหงา
ไม่มีจุดหมาย ไม่มีที่ไป
แต่ก็หยุดเดินไม่ได้
และมาไกลเกินจะกลับไปจุดเดิม

..

กอดตัวเองแน่นขึ้น
มีเพียงวงแขนของเราที่ไม่ทรยศเจ้าของกาย
จากนี้..และนับนาน

จากคุณ	: แม่มดราตรี
เขียนเมื่อ	: 5 ต.ค. 52 13:42:03