ความคิดเห็นที่ 1   ปฏิบัติการก่อนหน้านี้ แอนนี่เป็นหัวหมู่กองโจร He says she says >>ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8276518/W8276518.html โจรกระจอกอย่างผมมาเข้าร่วมในครั้งที่ 2 He says, she says >>ท้องฟ้ายามราตรี<<   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8295396/W8295396.html คุณrainfull มาร่วมก่อการครั้งที่ 3 He says, she says >>บทเพลงที่ทำให้หัวใจยิ้มได้ทั้งวัน<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8318094/W8318094.html คุณร้อยคำ คณาความ เข้ามาร่วมอุดมการณ์ในครั้งที่ 4 He says she says >>ในกล่องความทรงจำ<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8344906/W8344906.html คุณแอนนี่มาก่อการซ้ำในครั้งที่ 5 He says she says >>หาดทราย สายลม สองเรา<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8372240/W8372240.html ส่วนครั้งนี้ ทุกคนจงมาเขียนเืรื่องดราม่าที่ตั้งใจหรือไม่ก็เผลอเข้าไปร่วมแสดง ด้วยมาให้อ่านเสียดี ๆ เหอ ๆๆ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 15:54:07

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาขำคำว่าดราม่า (ตอนนี้ช่างมาแรงจริงๆ) ขอซุ่มอ่านก็แล้วกันค่ะ ยังไม่เึคยลองเล่นเลย~ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 16:55:02

ความคิดเห็นที่ 3 เอ่อ! มุขนี้เล่นเอาพูดไม่ออกง่ะ ขอเวลาตั้งตัวก่อนนะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 18:32:07

ความคิดเห็นที่ 4 She says : อือ มีอะไร?ทำไมปิดเนตอีกอีกล่ะ? He says : Honey, could you just... She says:   หุบปากเลย!!!!!                 คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงมาปาวๆ                 ว่าชั้นควรจะทำอย่างนั้นอย่างนี้กับชีวิต                 ชั้นเลือกแล้วน่า ว่านี่เป็นหนทางที่ใช่ He says:     She says:  หยุดทำหน้าอย่างนั้นทีได้ไหม                หน้าตาไร้ปัญญา วันแรกเราเจอกันคุณก็หน้าตาแบบนี้                อย่ามาคิดว่าความเงียบจะเอาชนะชั้นได้                ชั้นรู้แหละ ความเงียบทำให้คนโง่ดูดีขึ้น                โชคดีของคุณหน่อยก็ที่ชั้นเคยเผลอคิดว่านั่นคือ                 สุภาพบุรุษที่น่าหลงไหล แต่จะบอกให้ รอยยิ้มนั่น                ไม่ทำให้ชั้นหวั่นไหวและเชื่อฟังคุณเหมือนวันก่อนๆอีกแล้ว He says: She says: จะยิ้มก็ยิ้มไป ชั้นรู้ทันหรอก               เพราะนับวันตั้งแต่ใช้ชีวิตกับคุณ สมองชั้นปราดเปรื่อง อะไรๆ ก็ฉิวโลด               แค่ชั้นนั่งหน้าคอมฯ หน่อยเดียว ชั้นก็โกหกอะไรให้คนอ่านได้เป็นร้อยๆ หน้า               คุณเคยทำได้มั้ยล่ะ นอกจากบัญชีที่เต็มไปด้วยตัวเลขกระจอกๆ พวกนั้น               นอกจากวาดแปลนบ้านธรรมดาๆ แล้วไปซื้ออิฐมาทำให้เป็นรูปร่าง He says: She says:  ว่าชั้นพูดมากล่ะสิ                นี่มันยุคไหนแล้ว ไม่มีใครเห็นว่าชายคือผู้นำ หญิงคือผู้ตามแล้ว                สองเพศมีปากมีเสียงเท่ากัน                อย่ามาทำให้ชีวิตคนที่ดีพร้อมอย่างชั้นต้องมาตกอยู่หนึ่งในดราม่าธรรมดาฉากนี้               ชั้นมีดีกว่านี้ล้านเท่า อยากฟังผลงานยืนยันมั้ย He says: She says:   ต่อไปชั้นจะไม่มีวันทำตามที่คุณต้องการ                 อะไรกัน!!!! แค่แหกขี้ตาขึ้นมาก็กดหัวโขกสับให้ทำนู่นทำนี่                 ภาระชั้นไม่ทำเงินก็จริง                 แต่มันยิ่งใหญ่ มันคือการสร้างอารยธรรมแนวใหม่ He says: She says: หยุดมองเหมือนชั้นเป็นเด็กได้มั้ย เดี๋ยวก็ใช้กำลังหรอก He says: ...What are you talking                This is an hair puller, do you mind? She says:   อ้าว ให้ถอนหงอกเหรอ เผลอด่าในใจไปตั้งนาน                 นึกว่าใช้ให้ไปอาบน้ำอีก                 อูย ถอนหงอกง่ายนิดเดียว  งานจิ๊บๆ                 ถอนเสร็จอย่าปิดเนตเค้านะ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 18:49:59

ความคิดเห็นที่ 5 โจทย์ยากอ่ะ เด๋วแอบไปคิดก่อนนะ จากคุณ : คนตราหมี (RadoN) เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 19:10:13

ความคิดเห็นที่ 6 ถึงคุณความเห็นที่ 4 เพ่เอื้อง ... อย่ามาเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานดิ หุหุหุ จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 19:32:23

ความคิดเห็นที่ 7 อยู่หนึ่งในดราม่า She says: อารมณ์นางเอกผุดขึ้นตอนนี้เอง หลังจากที่เพิ่งเม้งยัยคนหลังบ้านมา หน็อย! มาหาว่าขับรถเร็ว แค่ไม่ถึง 10 km/ชั่วโมงนี่นะ มาบอกว่าถนนนี้มีไว้สำหรับเด็กๆวิ่งเล่น อ้าว! ถนนมันมีไว้สำหรับรถวิ่งนะยะหล่อน คิดว่าเด็กเป็นพระเจ้ารึไงยะ จะเดินจะนั่งตรงไหนใครๆก็ต้องหลีก ไม่เว้นแม้แต่ถนน ไม่น่าเลยเรา ไปวีนนังแม่ลูกอ่อนที่บังอาจตวาดเราซะเสียงดังลั่น ทำเอาปรี๊ดแตกลงจากรถมาเอาคืนซะหนำไปเลย ไปว่าเขาอีกว่าต่ำไร้การศึกษา อย่าขุดกิริยาชั่วๆที่ชินๆในพื้นเพตัวเอง มาใช้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนระดับเดียวกับเธอ ไม่น่าไปขุดความจริงในชีวิตคนอื่นมาประจานกลางถนนแบบนี้เลย เฮ้อ! นอกจากจะไม่สร้างสรรค์ยังก่อศัตรูเพิ่มอีกเพียบในคราวเดียว แล้วยัยพาฝันก็ไปเม้งชาวบ้านเขาอีกแล้ว ทะเลาะกับชาวบ้านรอบนี้ ถือเป็นรอบที่เก้าสิบเก้าพอดี หากครบร้อยเมื่อไหร่ก็จะได้แชมป์ จอมวีนแตกประจำหมู่บ้าน He says: นี่ยัยคนเขียน จะหลุดคาแร็คเตอร์ไปถึงไหน อย่าแอบเอาตัวเอง มาใส่ในตัวละครมากนักได้มั้ย คนอ่านเขาจะอ่านนางเอกนะ ไม่ได้อ่านคนเขียน เสียอารมณ์หมด .................................... เข้ามาอ่านโจทย์แบบงงๆ และมาแจมแบบงงๆ และก็จากไปแบบงงๆ ว่าตัวเองเขียนอะไรวะ งงจริงๆ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 52 20:15:40 จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 20:08:59

ความคิดเห็นที่ 8   ^  ^ ^  ^ ไม่ต้องคิดมากครับ ดราม่าไว้ก่อน เพราะบางทีแค่เดินไปเดินมามันก็ดันไป อยู่ในดราม่าของใครก็ไม่รู้ - ไปนั่งกิน swensen อยู่ดี ๆ จู่ ๆ ก็อยู่ในดราม่าวันเกิดของใครก็ไม่รู้ - นั่งทำงานในร้านกาแฟ อยู่ ๆ คู่ข้าง ๆ ก็ทะเลาะกันให้ได้ยิน ดราม่ามากมายทั้ง ๆ ที่ไม่อยากเกี่ยวข้องด้วยเล้ย จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 20:50:33

ความคิดเห็นที่ 9 โจทย์นี้ยากนะเนี่ย ^ ^" คำว่า ดราม่าของเราจะเหมือนดราม่าในความหมายของคนอื่นหรือเปล่าก็ไม่รู้ She says: "งานเข้า" คนที่ต่างเมืองบอกสั้น ๆ ผ่านเว็บแคมของโปรแกรมเอ็มเอสเอ็นมา และตอกย้ำคำพูดของตัวเองด้วยหน้าตาเซ็งชีวิต "เกิดอะไรขึ้น" ฉันถาม "เพาะเชื้อไม่ขึ้น หรือคอนทามิเนตอีกแล้วล่ะ" "เปล่า" หน้าเขาบูดกว่าเดิม "ตู้อบไฟไหม้ ควันคลุ้งเต็มแล็บเลย" ฉันทำหน้าเหวอ "แล้วไปทำซุ่มซ่ามอีท่าไหนเข้าล่ะ" "เราไม่ได้ทำเว้ย แต่น้องผู้หญิงที่มาใหม่ที่เราเคยเล่าให้ฟังคนนั้นต่างหาก" เสียงของเขาบอกอารมณ์เคืองคนที่ถูกพูดถึงอย่างไม่ปิดบัง "ก่อนหน้านั้น เรา sterile ปิเปตทิปแก้ว ต้องใช้อุณหภูมิสูง เขาใช้เตาต่อจากเราเลยโดยไม่เช็คอุณหภูมิที่เซ็ตว่าเท่าไหร่ เรารีบไปเข้าห้องน้ำก็เลยไม่ทันดูว่า เขาเอาอะไรเข้าไป เข้ามาอีกที ควันขโมงเต็มห้อง มีน้องคนนี้ยืนเหวออยู่หน้าห้อง" เขามองหน้าเธอแบบเอาเรื่องว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ทันจะอ้าปากถาม เธอก็เล่นบทดราม่าน้ำตาร่วงเผาะ สะอื้นฮึก ๆ ต่อหน้าคนทั้งแล็บ ทั้งที่เผ่นหนีควันออกมาพร้อมกัน และจากแล็บข้างเคียง สายตาที่มองมายังเขาแทบเป็นตาเดียวทำให้เพื่อนฉันเล่นบทโหดไม่ได้ จำเป็นต้องปลอบน้องคนนั้นแทน ทั้งที่ลางสังหรณ์บอกว่า ต้องเป็นฝีมือเธอแน่ "เราถามเขาว่า เกิดอะไรขึ้น เขาก็บอกเราว่า เทอร์โมสแตทเสีย ไฟเลยไหม้" เขาหยุดพักนิดหนึ่งแล้วเล่าต่อ "เราก็ไม่เอะใจ เพราะอาทิตย์ก่อน ฟิวส์มันขาด เราก็เลยบอกให้น้องเขารออยู่ตรงนั้น แล้วเราไปบอกโปรเฟสเตอร์..." เรื่องที่เขาเล่าทำให้ฉันถึงกับอึ้ง เพราะถัดจากนั้นมาไม่ถึงสิบห้านาที ก็มีรถดับเพลิง รถพยาบาล พร้อมเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานมาจอดหน้าตึกเพียบ แต่เมื่อเจ้าหน้าที่เข้าไปถึงที่เกิดเหตุ ความจริงเบื้องหลังเหตุไฟไหม้ก็ปรากฎ สิ่งที่เจ้าหน้าที่ดับเพลิงค้นพบไม่ใช่เทอร์โมสแตทไหม้ ๆ แต่เป็น ไมโครทิวบ์พลาสติกที่เจอความร้อน 180 องศาเซลเซียสจนติดไฟลุกพรึ่ย แน่นอนว่า ไมโครทิวบ์เจ้ากรรมพวกนั้น ไม่ได้เป็นของเขา แต่เป็นของเจ้าหล่อน "งานเข้าเต็ม ๆ ตอนนี้แหละ" เสียงของเขาบอกความเบื่อหน่าย "คนที่ไปบอกเรื่องตู้ไหม้กับอาจารย์คือเรา เราเลยโดนก่อนเป็นคนแรก" "เฮ้ย ได้ไงอะ" ฉันโวย "คนที่ต้องรับผิดชอบต้องเป็นน้องคนนั้นสิ ไม่แฟร์นี่หว่า" "เป็นห่วงเราเป็นด้วยเหรอ" เขายังมีหน้ามายิ้มปลื้ม จนฉันหมั่นไส้ค้อนให้หนหนึ่ง "เออ สิ... แซวมาก เดี๋ยวแช่งให้ตู้ระเบิดอีกรอบ จะได้เป็นปูเผาจริง ๆ เลยนี่" "ตกลงเรื่องลงเอยว่ายังไง" ฉันถาม แต่ก็ยอมรับละว่าเป็นห่วง "เราก็บอกอาจารย์ไปตามตรงนั่นละว่าใครทำ" เขาเล่า "อาจารย์เชื่อว่า เราพูดจริง เราเป็น Research Assistant อาจารย์รู้นิสัยเราดี แต่มาเสียเวลาไปโขกับตอนตอบคำถามตำรวจกับดับเพลิงนี่แหละ" "จบด้วยดี ก็ดีแล้วไง" ฉันเกาหัวแกรก "แล้วมันเป็นปัญหาตอนไหนล่ะ" เขาหัวเราะเหอะ ๆ "เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง แต่สัญญาก่อนนะว่าจะไม่โกรธเรา" ฉันเลิกคิ้ว อะไรของเขาเนี่ย อยากรู้ก็อยากรู้ ระแวงก็ระแวง... แต่ เอาวะ... "ได้ สัญญา เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย" คราวนี้ น้องผู้หญิงคนที่ว่ามาเหนือเมฆกว่าเดิม พร้อมบทดราม่ากลางโรงอาหาร หลังจากถูกอาจารย์เรียกไปสอบถามแล้ว เธอก็เดินมาหาเขาที่กำลังกินข้าว แถมไม่พอ ยังเรียกชื่อที่ทำให้เขาแทบจะสำลัก เขาเล่าถึงตอนนี้ ฉันก็ถึงกับหัวเราะก๊ากออกมา... น้องนี่ท่าจะอ่านการ์ตูนมากไป เรียกเขาว่า รุ่นพี่ ไม่พอ ยังเรียกชื่อที่เพื่อนนักศึกษาตั้งให้เขาเสียเต็มยศ สงสัยกะเรียกความสนใจจากคนทั้งโรงอาหารด้วยมุกเดิมแต่เพิ่มเสียงด้วย "พี่คะ" น้องเปลี่ยนกลับมาเป็นซาวน์แทร็คให้เฉพาะคนไทยด้วยกันได้ยิน "พี่โกรธหนูใช่มั้ยคะ หนูขอโทษนะคะพี่ หนูไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่เดือดร้อนเลย แต่ทำไมล่ะคะ ทำไมพี่ต้องบอกอาจารย์ว่าหนูเป็นคนทำแบบนั้น พี่ไม่ช่วยหนูเลย เพราะพี่ไม่อยากให้หนูได้เงินพิเศษแบบพี่ หรือว่าพี่ไม่ชอบหนูตั้งแต่แรก" ประโยคหลัง ฟังพิกลยังไง ๆ อยู่นะ แต่ยังหรอก ยังไม่หมดแค่นี้... "หนูขอโทษพี่จริง ๆ นะคะ จะให้หนูกราบพี่ตรงนี้ก็ได้ พี่จะโกรธ จะเกลียดหนู หนูไม่ว่าเลยค่ะ พี่ แต่หนูอยากขอร้องในฐานะน้องคนหนึ่งกับคนไทยด้วยกัน หรือพี่จะให้หนูทำอะไรเป็นการชดเชยก็ได้ จะด่าจะว่าหนูยังไงก็ได้...แต่..." ฟังแล้วฉันถึงกับน้ำตาไหล... นี่งัดมุกละครตบจูบมาใช้กับเขาเลยเหรอเนี่ย โอย ไม่ไหวแล้ว หัวเราะจนหายใจแทบไม่ทันอยู่แล้ว ยิ่งเห็นหน้าเขาก็ยิ่งขำ "หนูขอพี่อย่างเดียวนะคะ พี่ช่วยพูดกับอาจารย์ได้มั้ยคะว่า หนูได้ทุนแลกเปลี่ยนของมหาวิทยาลัยมา ไม่ได้เงินประจำมากมาย เหมือนพวกพี่ที่ได้ทุนของรัฐบาลประเทศนี้... หนูชดใช้ค่าตู้อบไม่ไหวหรอกค่ะ" ในที่สุด จุดประสงค์ของเธอก็ถูกเปิดเผย และทำให้ฉันปล่อยก๊ากออกมาอีกรอบ ตกลงว่า เธอจะดราม่าแน่นะ ไม่ใช่เล่นละครตลก...   "แล้วนายทำยังไง" ฉันถามคนที่อยู่ทวีปเดียวกันแต่ต่างประเทศกัน เขายิ้มแบบพระเอกเถื่อนเตรียมตบนางเอก "ดราม่าไป ดราม่ากลับอะดิ" ดูเหมือนน้องคนนั้นจะไม่ค่อยรู้ตัวว่า ความสะเพร่าและไม่เอาใจใส่งาน และสารพัดปัญหาน่าปวดหัวที่เธอขยันก่อกับเพื่อนนักเรียนไทยด้วยกัน มานับครั้งไม่ถ้วนทำให้คนที่ฟังความของเธอในที่นั้น ไม่อยากเข้าข้างเธอนัก จะว่าเธอน่าสงสารก็น่าสงสารอยู่ แต่ฉันเห็นด้วยกับคำเทศนาของเขามากกว่า "เรื่องตู้น่ะ รู้ไหมว่า อาจารย์บอกพี่ว่าจะไม่ให้ใช้ปิเปตแก้วแล้ว" เขาบอกเธอ "เพราะตู้ที่จะซื้อใหม่ จะเอางบฯ ภาควิชาซื้อ แต่ตั้งอุณหภูิมิได้ไม่เกินร้อยองศา พี่ก็โอเค ไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่พี่เสียดายของ ปิเปตพลาสติกมันใช้แล้วทิ้ง ต้องซื้อมาใช้เรื่อย ๆ มันสิ้นเปลือง ส่วนปิเปตแก้วที่มีอยู่ ก็เอามาใช้ไม่ได้อีก มันไม่ใช่เงินเราก็จริง แต่มันก็เป็นเงินจากภาษีของคนประเทศนี้ที่ส่งเราเรียน ถ้าคิดว่าไม่ใช่เรื่องของเรา จะใช้ของในแล็บยังไงก็ได้ มันไม่ได้หรอก" "น้องไม่ต้องกังวลว่าพี่จะโกรธหรือเกลียดน้องหรอก" เขาเอ่ย "เงินพิเศษที่พี่ได้ พี่ไม่ได้มาเปล่า ๆ แต่พี่ต้องทำงาน RA ให้อาจารย์ บางทีกลับบ้านสี่ห้าทุ่มโน่น ถ้าน้องรับผิดชอบไหว ก็ลองไปสมัครดู คนที่ตัดสินใจว่าจะรับหรือไม่รับน้องเป็น RA ไม่ใช่พี่ แต่เป็นอาจารย์" "แต่พี่กังวลแทนนักศึกษารุ่นต่อไปที่จะได้ทุนมาเรียนที่นี่ ว่าเขาจะถูกมองยังไง ตลอดสิบปีที่ผ่านมา นักเรียนไทยในสายตาคนที่นี่ คือ นักเรียนขยัน สะอาด รอบคอบ อดทน เชื่อฟัง แล้วก็มีน้ำใจกับคนอื่น... น้องคงไม่อยากให้ ตัวเองเป็นคนที่ทำทุกอย่างที่สะสมมาพังหมดใช่หรือเปล่าล่ะ" พูดเท่านี้ เขาก็ลุกขึ้นยืน แล้วก้มลงโค้งเหมือนจะขอโทษคนที่เข้ามาเรียกชื่อเขา และบอกกับเธอด้วยภาษาที่ทุกคนที่มองเหตุการณ์อยู่ฟังออก แปลเป็นไทยว่า "ขอโทษจริง ๆ ที่รับเป็นแฟนไม่ได้ เพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว" ถึงเขาไม่ได้บรรยายเหตุการณ์ต่อไปที่เกิดขึ้นในโรงอาหารคณะ แต่ฉันก็พอจะนึกออกว่า แผนการดึงพี่มาเป็นพวกของน้องคงพังไม่มีชิ้นดี แถมเกมที่ตัวเองวางหมากไว้ก็พลิกกลับเป็นของเพื่อนฉันอีกต่างหาก "น้องก็เหวอไปเลย... จากนั้นก็วิ่งหายไปเลย คนเลยเชื่อจริง ๆ ว่า เป็นเรื่องแฟน" เขาเล่าพลางหัวเราะ "ก็สงสารอยู่หรอก แต่อยากเริ่มก่อนทำไมล่ะ เราไม่ใช่พระเอกพิมพ์นิยมแบบในละครนี่ จะได้โอ๋เขา หรือทำอะไรไม่ถูก" ก็ถูกของเขาละ... ฉันนึก... แต่ก็ทำไปได้นะ เพื่อนเรา "แต่ทำไมนายต้องให้ฉันสัญญาด้วยว่า ฟังแล้วจะไม่โกรธ ไม่เห็นมีอะไร" "ก็..." เขาอึกอัก "เพื่อนนักศึกษาที่นั่นเขาเข้าใจว่า มันเป็นเรื่องนั้นจริง ๆ ไง เลยถามเราว่า แฟนเราเป็นใคร เราก็เลยบอกชื่อเธอไป แล้วก็เอารูปเธอให้ดู" ฉันอ้าปากค้่าง... นี่ฉันถูกลากเข้าไปมีเอี่ยวในดราม่าเขาแบบไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย จากนั้นก็จ้องหน้าคนที่ทำให้ฉันงานเข้าผ่านเว็บแคมเขม็ง "อีตาบ้า" "ขอโทษคร้าบ ก็ตอนนั้นมันต้องตามน้ำนี่" เขายกมือไหว้ฉันท่วมหัว "รอให้เรื่องมันซาก่อน อีก 2-3 เดือนแล้วค่อยบอกว่าเลิกกันก็ได้ นะ นะ" "ไม่" ฉันตอบเขาเสียงแข็ง เล่นเอาคนที่เห็นผ่านทางมุมกระดานสนทนาหน้าซีด ก่อนที่รอยยิ้มเจื่อน ๆ ของเขาจะหลายเป็นรอยยิ้มกว้างรับคำขยายความของฉัน "The show must go on... สามเดือนน้อยไป ให้เล่นบทนี้ตลอดไปก็ได้นะ" --------------------------------------------------------------------- ดูเหมือนเรื่องนี้จะใช้เวลาเกินกำหนดไปเยอะ แต่ดราม่าได้หลายรอบ (ฮา) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 02:56:10

ความคิดเห็นที่ 10 ชีวิตจริงกับดราม่ายังงัยก็แยกกันไม่ออก หุหุ แอบแซว....พี่เอื้องขาาา สรุปแล้วคิดในใจเหรอ นึกว่าตะโกนดังๆ  นึกว่าจะเกิดศึกเสียแล้ว กร๊ากก   คุณพาฝันแอนนี่ อย่าวีนบ่อยนะคะ เดี๋ยวหน้าเหี่ยว แก่้เร็วไม่รู้ด้วยนะ อิอิ จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 09:04:33

ความคิดเห็นที่ 11 ได้ใจสุดฤทธิ์ ตั้งแต่มุขเงียบ แบบ "อย่ามาคิดว่าความเงียบจะเอาชนะชั้นได้" อันนี้นี่โดนไปเต็มๆ เกลียดมากๆ เวลามาเงียบใส่เนี่ย กับชอบมุขในแลป ทำให้นึกถึงความทรงจำอันเลวร้ายตอนทำเซลล์ชาวบ้านคอนแทมิเนตแล้วโดนชี้หน้าด่ากลางแลป กระทู้นี้นี่ตั้งมาจงใจแปะป้าย "ห้ามโรแมนติก" หรือเปล่าคะนี่ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 10:54:55 จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 09:10:30

ความคิดเห็นที่ 12   อ่า..โจทย์ยากจัง.. ขอกลับไปตีลังกาคิดซักสองตลบก่อนน๊า ~~~* เง้อ ๆ จากคุณ : แม่มดราตรี เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 15:20:05

ความคิดเห็นที่ 13 คุณนีมี่ คิดเหมือนกันเลยค่ะ ว่าเหมือนจะจงใจแปะป้ายว่า "ห้ามโรแมนติค" แต่ก็นะ คุณส้มเธอก็ยังสามารถ แอบโรแมนติคได้แบบเนียนๆ นับถือ นับถือ เป็นไงล่ะตาการ์เน็ต จ๋อยมั้ย จ๋อยมั้ย คริ คริ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 15:30:32 จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 15:27:51

ความคิดเห็นที่ 14   เหอ ๆ ถ้าคราวหน้าถึงตาผมอีก รับรองเจอหัวข้อ วิทยาศาสตร์พรรณนา แน่ ๆ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 17:00:21

ความคิดเห็นที่ 15   ซะหน่อย He says : " พี่ ผมไม่ไหวแล้ว มันจะโหลดงานผมอะไรขนาดนี้ ผมจะลาออก " เสียงรุ่นน้องที่ทำงานเก่าของผมโอดครวญมาตามสาย ถ้าคุยต่อหน้า ผมคิดว่า น้ำตาของมันต้องไหลพราก ๆ แน่ " ใจเย็น ๆ ไอ้น้อง ลองไปคุยกับหัวหน้าก็สิว่างานมันมากเกินไป เราทำไม่ทัน " " คุยแล้วพี่ บอกว่าไม่ไหว ๆ แต่ผู้จัดการก็บอกให้ผมกระจายงานไปให้ลูกน้อง ทำเสียบ้าง แล้วลูกน้องผมมันเอาไหนซะที่ไหนล่ะ เลิกงานมันก็กลับ โอก็ไม่ ค่อยทำ ผมต้องอยู่โอทำจนดึกจนดื่น คิดดูสิพี่ " " อ้าว ก็คุยกับลูกน้องสิ ค่อย ๆ พูด " " ผมพูดแล้ว แต่มันฟังกันซะที่ไหน ได้แค่ไหนก็แค่นั้น เต็มที่ผมได้แค่นี้ ไม่ไหว ก็ออก ผมจะลาออก " " เฮ้ย ใจเย็น ๆ จะออกน่ะหางานทำได้แล้วเรอะ " " ไม่สนหรอก ผมจะออก อยู่ไม่ไหวก็ออก ก็แค่นั้น แล้วพี่มีงานให้ผมทำไหมล่ะ " " เฮ้ย ฉุกละหุกแบบนี้จะหาไงทันล่ะ " " นะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมยืนใบลาออกแล้ว พี่ช่วยแนะนำงานให้หน่อยนะ " " เออ ๆ " หลังจากนั้น ผมก็คุยต่อกับรุ่นน้องต่ออีกสัก ฟังมันโอดครวญ ใจก็สงสาร ผมเลย ตัดสินใจจะหางานรองรับมัน จะได้ไม่ต้องวิจัยฝุ่น ผ่านไปอาทิตย์ ผมโทรติดต่อบริษัทที่เคยทำงาน ถามว่าที่ไหนมีเปิดรับพนักงาน ใหม่บ้าง ผ่านไปอาทิตย์หนึ่ง และในที่สุดบริษัทเก่าบริษัทหนึ่งก็บอกว่ารับ พนักงานตำแหน่งที่ตรงกับตำแหน่งของรุ่นน้องผมพอดี " เฮ้ย พี่หางานให้ได้แล้ว สนใจไหม " ผมโทรติดต่อรุ่นน้องโดยทันที มันหัวเราะแฮ่ะ ๆ ก็จะตอบผมกลับมา " ไม่เป็นไรหรอก พอดี ตอนผมเข้าไปคุยกับผู้จัดการว่าจะลาออก เขาก็เสนอขึ้น เงินเดือนให้ผม 20% ผมก็เลยอยู่ต่อครับ ลืมบอกพี่ไป แฮ่ะ ๆ " " เออ งั้นก็ทำงานที่นั่นต่อไปนะ แค่นี้แหล่ะ " " คร้าบ " และทันทีที่วางสาย ไอ้จร้าดง่าวเอ๊ย ! เมิงมาเล่นดราม่าโชว์กู บอกจะลาออก ให้หางานให้หน่อย พอกูลงเล่นดราม่ากับเมิง หางานให้ได้แล้ว เมิงก็บอกว่าไม่ออกละ เขาขึ้น เงินเดือนให้ ที่แท้เมิงก็ดราม่าเพื่อขึ้นเงินเดือนเรอะ ! เคืองวุ้ย จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 17:21:29

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ ^ ^ 5555 พี่ชายที่แสนดี โถ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 19:07:40

ความคิดเห็นที่ 17 ^^^ มุขนี้น่าจะคุ้นเคยกันหลายคนเนอะ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 22:07:40 จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 19:57:42

ความคิดเห็นที่ 18 ขอลอกความคิดเก็นที่ 15 ซะหน่อย She says : "พี่เรนฟู หนูไม่ไหวแล้ว มันจะโหลดชีวิตหนูอะไรขนาดนี้ หนูอยากตาย " ข้อความจากรุ่นน้องกระพริบสีส้มๆ ให้ฉันรีบคำอ่านถ้อยโอดครวญนั้น ถ้าคุยต่อหน้า ฉันคิดว่าน้ำตาเจ้าหล่อนต้องไหลพรากอยู่ แน่ๆ "ใจเย็น ๆ นะน้อง ลองไปคุยกับสามีอีกครั้งสิว่านั่นมันมากเกินไป เรารับไมได้" "คุยแล้วค่ะพี่ แต่ผัวหนูก็บอกให้หนูปรับตัวเอง แล้วหนูเองวันๆ เลี้ยงลูกอย่างเดียวก็จะตาย หนูอยากเลิกกับมัน มันก็ขังหนูไว้ในบ้าน คิดดูสิพี่ " "อ้าว เฮ่ย นั่นมันแรงไป คุยดีๆ ไมได้เหรอ ค่อยๆ พูดกันสิ " เรนฟูเดือดแทน "หนูพูดแล้ว แต่มันฟังกันซะที่ไหน มันว่าเต็มที่ก็ได้แค่นี้ ไม่ไหว ก็ต้องทน แต่ไม่ให้หย่า" "เฮ้ย ใจเย็น ๆ จะหย่ากันง่ายได้ไง เคยรักกันนี่นา ตามมาอยู่กันไกลขนาดนั้น " "ไม่สนแล้วค่ะ หนูจะหย่า อยู่ไม่ไหวแล้ว แล้วพี่พอมีเพื่อนแนะเรื่องหย่ามั้ยคะ " "เฮ้ย เดี่ยวๆ เอาจริงเหรอ พอรู้จักทนายแหละ แต่คิดดีๆ ให้แน่ใจก่อน" "นะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะอุ้มลูกหนีไปบ้านเพื่อน พี่ช่วยแนะนำทนายให้หน่อยนะ " "เออๆ " หลังจากนั้น ฉันก็ห่วงหนักจนต้องโทรไป คุยไม่รู้เรื่องนัก เจ้าหล่อนเอาแต่ร้องให้ท่าเดียว ฟังเธอโอดเสียงครวญความทุกข์ที่สาดใส่ **** ฉันตัดสินใจจะหาทางช่วยเหลือ ลูกผู้หญิงด้วยกัน จะต้องช่วยกัน ทั้งหาข้อมูลการหย่า หาเพื่อนเก่าที่เป็นทนาย นัดแนะจัดเวลาเพื่อให้ทั้งคู่ได้โทรคุยเรื่องกฏหมายสะดวก โทรข้ามประเทศ กระทั่งติดต่อโรงเรียนอนุบาลให้ลูกเธอ ผ่านไปอาทิตย์ ฉันเกือบแจ้งความ เมื่อติดต่อเธอกลับไมได้ ไม่กล้าโทรเข้าบ้านเธอ กลัวสามีใจร้ายนั่นระแคะระคาย จนผ่านไปอีกอาทิตย์หนึ่ง เพื่อนทนายก็ถามถึงเจ้าหล่อน ฉันตัดสินใจรบกวนสามี ติดต่อบ้านนั้น เผือใจว่าเรื่องอาจถึงตำรวจหรือสถานทูต แต่เจ้าหล่อนกลับตอบรับเสียงร่าเริง กระดี๊กระด๊า "พี่เรนฟูเหรอ หนูไม่ค่ยได้เล่นเนตค่ะ พี่สบายดีมั้ยคะ " ฉันถอนหายใจด้วยความโล่ง "มะไม่ หย่าแล้วเหรอ" มันหัวเราะแฮ่ะ ๆ ก่อนตอบฉันกลับมาอีกครั้ง "อูย ไม่ค่ะ วันนั้นหนูพูดเล่น อารมณ์ไม่ค่อยดี พอมันกลับมามันพาหนูไปช้อปกระจายหนูเลยยกโทษให้ปั๋วมัน เดือนหน้า มันจะพาหนูไปฮ่องกง" "เอ่อ... ดีจ้ะ ดี ผัวน่ารักต้องรักให้มากๆ นะจ๊ะ อย่างอนบ่อย" ฉันเกาคางตัวเอง งงๆ ว่ามายืนหน้าโง่ เครียดอยู่ในดราม่าของเจ้าหล่อนเอาตอนไหน "ค่ะพี่เรนฟู แล้วแฟนพี่ไม่พาพี่ไปช้อปมั่งเหรอ แถวบ้านพี่น่าเบื่อจะตาย บอกให้แฟนพี่พาพี่ไปเที่ยวมั่งสิ นั่งเล่นเนตจนหน้าแห้งแล้วนั่น" "ค่ะ น้อง งั้นพี่แค่นี้นะ เดี๋ยวไปยกเลิกทนายก่อน" และทันทีที่วางสาย *&^%&@#$%ljfstun $%&&!@#$+_ghkfgjfigu$&%*^&(W*! คนแก่เคืองวุ้ย แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 22:25:47 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 20:05:27

ความคิดเห็นที่ 19 ^^^ ท่าทางว่าจะเอามาจากประสบการณ์จริงปะเนี่ย คริ คริ คห 14 งั้นต้องหาทางไม่ให้ได้ตั้งโจทย์อีก เพราะ 'วิทยาศาสตร์' เป็นเรื่องที่เราอ่อนด้อยที่สุด เดี๋ยวไม่มีเรื่องให้โม้ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 52 20:34:51 จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 20:33:37

ความคิดเห็นที่ 20 กระทู้นี้ดูน่ากลัวขึ้นทุกวัน ^ ^" ให้แปะเรท PG : Parental Guidance หรือ Parental Advisory จะทันอยู่มั้ยอะ //ทำตัวลีบ ๆ แล้วรีบวิ่งหนีออกจากกระทู้อย่างรวดเร็ว จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 20:58:55

ความคิดเห็นที่ 21   ^      ^                 ^               มายืมเสื้อกันใส่อีกน่าเกลียดจริง ๆ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 21:13:40

ความคิดเห็นที่ 22 ดราม่ากะตัวเองได้มั้ยอ่ะ ขุดอะไรก็ไม่รุ้ที่เคยเขียนๆไว้มา สำหรับเรามันก็เป็นดราม่านะ เหอๆ ถ้าไม่เข้าพวกก็บอกได้ค่ะ จะมาถอดออก เหอๆ She says: ปุยนุ่นสีขาวตกลงมาจากฟากฟ้า เกล็ดหิมะสะท้อนกับแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ โลกทั้งโลกถุกปกคลุมไปด้วยสีขาว ... หากเช้านี้ความสงบหายไปแล้ว หิมะนุ่มเบากลายร่างเป็นปีศาจที่โกรธเกรี้ยว ลมพัดกระโชกพาเกล็ดหิมะลอยควะคว้าง เกล็ดเล็กๆที่สวยงามกลับกลายเป็นอาวุธทีคมกริบบาดผิวเมื่อพัดผ่าน ทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวดและหยาดน้ำตา เช้านี้... สาวน้อยข้างหน้าวิ่งลงถนนไปเฉียดฉิวก่อนรถไฟเขียวไม่กี่วินาที ยืนอยู่บนฟุตบาท มองตามเธอไป รอคอยไฟสัญญาณ รถเมล์จากฝั่งตรงข้ามวิ่งผ่าน จุดประกายความหวัง วันนี้คงไม่ต้องฝ่าหิมะและน้ำแข็งละลายไปโรงเรียนแล้วสิ รถเมล์วิ่งตามมาอีกคัน โชคสองชั้นปกติคันเดียวก็ไม่เคยโผล่ แต่ทำไม ทำไมไฟเราไม่ให้เดินซักที ไฟคนเดินขึ้นแล้ว วิ่งออกไปด้วยความหวัง รออีกนิดนะ ...  อีกนิดเดียว สองเท้าก้าวไปข้าวหน้าอย่างมุ่งมัน เกล็ดนำแข็งเกาะกันเป็นแพ ใส...บาง...จนคนมองข้าม เท้าที่ก้าวไปสัมผัสกับความว่างเปล่า ร่าง(ไม่)เล็กลอยขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่แรงโน้มถ่วงจะทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ พลั่ก...เสียงคนล้มกระแทกพื้น ยังไม่มีเวลาเจ็บ สายตายังมองไปที่รถที่กำลังเคลื่อนเข้าป้ายข้างหน้าอย่างมั่นคง สปริงตัวขึ้นมาอย่างว่องไว ลืมเจ็บ ลืมอาย แต่หันหลังไปกลับพบสิ่งที่ลืมไม่ได้ ร่มคันเล็กสีม่วงนอนเดียวดายอยู่กลางถนน หันหลังกลับวิ่งไปคว้า หันกลับมาทันเห็นความหวังที่เริ่มหลุดลอย คันแรกเคลื่อนออกจากป้ายไปแล้ว คันสองรอหน่อยนะ อีกนิดเดียว นิดเดียวเอง... ลากเอวเคล็ดๆวิ่งไปถึงท้ายรถ ร่มที่เก็บมาได้ใช้โบก หวังว่าคนขับจะเห็นจากกระจกหลัง แต่เปล่าเลย ชีวิตคนเรามันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก รถวิ่งออกไป...คนเดินถนนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง เงียบเหงา เปล่าดาย หมดสิ้นซึ่งความหวัง ได้แต่มองตามไปช้าๆ... ...อ้า...ความหวังที่หลุดลอย ... หิมะสีขาวควะคว้าง ลมพัดเฉื่อยฉิว ใบมีดที่คมกริบกลับมาบาดผิวหน้าอีกครั้ง หากหัวใจ...ด้านชาเกินกว่าจะรับรู้ความเจ็บปวดทางกายใดๆได้อีกต่อไป... จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 07:46:09

ความคิดเห็นที่ 23 อ๊ากกก...!!! โจทย์ที่แล้วยังเขียนคาไว้ครึ่ง....  ToT ส่วนโจทย์ใหม่.... อ่า... ข้อทำความเข้าใจก่อนนะคะ  --__--' จากคุณ : ร้อยคำ คณาความ เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 12:42:44

ความคิดเห็นที่ 24 #10 จ๊ากกกก ลืมตอบคุณเหน่งไปซะได้ จะบอกว่าขอบคุณคร่าที่เตือน แต่ไปบอกยัยพาฝันแล้ว มันมั่นมากค่ะ ตอบกลับมาว่าไม่ต้องเป็นห่วง ระดับพาฝันใช้ครีมกระปุกละหมื่น แถมอัดวิตามินนานาชนิด + นวดหน้าเล่นโยคะเป็นประจำ ริ้วรอยไม่มีทางได้แอ้มพาฝันง่ายๆคร่า แต่....สำหรับยัยคนเขียนไส้แห้ง อยากบอกว่า มันสายเกินไปแล้วค่ะ เวลานี้หน้าที่เคยสวยใส ได้แปรสภาพเป็น ลายแทงขุมทรัพย์ปราสาทตาพรหมไปแล้วอะ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 13:17:58

ความคิดเห็นที่ 25 คุณนีมี่ เหตุใดนักวิทยาศาสตร์ถึงโรแมนติคได้ขนาดนี้ แบบนี้เวลาเห็นเซลล์หรืออมีบา ไม่เห็นเป็นนิยายรักโรแมนติคเหรอเนี่ย (แซวแบบไม่ค่อยรู้เรื่องอะ ก็เค้าอ่อนวิทยาศาสตร์ทุกแขนงนี่นา เล่นเป็นแต่ไสยศาสตร์ คุณไสยเนี่ยถนัดนักแล ^_^) คุณร้อยคำฯ ไหนๆเขียนแล้วก็เอามาลงได้เน่อ ยังมีลิงค์เก่าอยู่ จะตามไปอ่านคร่า จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 13:21:14

ความคิดเห็นที่ 26 นักวิทยาศาสตร์ช่างฝันค่า ฝันว่าการทดลองจะสำเร็จ ว่าจะค้นพบอะไรที่ยิ่งหญ่ายยยย อะไรอย่างนี้ (ได้แต่ฝัน เหอๆ) ตอนนี้จะเปลี่ยนมาทำเซลล์มะเร็งแล้ว คราวนี้ดราม่าแน่ๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 03:41:40

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ ^ จินตนาการ สำคัญกว่าความรู้ ท่องไว้ -*- จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 13:00:11

ความคิดเห็นที่ 28 ^       ^            ^                     ^                    คุณนีมี่                ถ้าท่องตามยัยนี่ คงอีกนานกว่าจะจบฮาร์วาร์ดเน่อ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:44:43

ความคิดเห็นที่ 29 แหมๆ คุณ Pim~Dow กะคุณ เรนฟูขัดขากันเองซะแล้น อิอิ แต่เป็นนักวิทยาศาสตร์ต้องใช้จินตนาการจริงๆน้า ไม่งั้นการทดลองไม่เท่ห์ ;P กินไม่ได้แต่เท่ห์ อาจจะเปลี่ยนเป็น เท่ห์เรียนไม่จบ ติดลบไปอีกนาน เหอๆๆๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 10:23:22

ความคิดเห็นที่ 30 She says                                                         ^                                                 ^                                     ^                         ^ คุณ คห.28 เอ่อ...เชื่อแล้วว่าแอนนี่ตกวิทยฯ จริง นั่นมันคำของไอสไตน์เขา เค้าเปล่าโม้เองนะ นี่...อ่านคำเต็มๆ ดู ลอกจากไหนไม่รู้ อิอิอิ อัลเบิร์ต ไอนสไตน์ กล่าวไว้ว่า ** จินตนาการ สำคัญ กว่าความรู้** imagination is more important than knowledge (เค้าว่าเพราะไอน์สไตน์ มีความรู้อยู่เต็มสมองแล้ว 555+) ส่วนลีโอนาร์โด ชาร์ล ดา วินซี ** ให้ความสำคัญกับความรู้ มากกว่าจินตนาการ   (เพราะว่าดาวินซี มีความสามารถทางศิลปะ มีจินตนาการมากมาก่อน ที่จะมาศึกษา คณิตศาสตร์ และวิทยาศาสตร์) แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 52 10:42:55 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 10:38:27

ความคิดเห็นที่ 31   ^ ^ คุยแบบปกติ ๆ ไม่ได้เหรอ ชายงงอ่ะ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 16:06:36

ความคิดเห็นที่ 32 She says : เรื่อง : สมอลทอล์กสื่อรัก ซีน 1 เวลาประมาณ  6 โมงเย็น สาวสวย, เพื่อนสาว และแม่สื่อกำลังขับรถกลับบ้าน แม่สื่อผู้ขับ กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับชายหนุ่มซึ่งเป็นเพื่อนของเธอเอง แม่สื่อ    :    ฮัลโหลๆ  ฮัลโหล.. เออ ได้ยินยัง สุดหล่อ  :  ได้ยินแล้วจ้า เราได้ยินเธอตลอดแหล่ะ  แต่เธอไม่ได้ยินเราเอง แม่สื่อ    :   ฮ่าๆๆ โทษทีๆ สมอลทอล์กเรามันไม่ดีเอง เป็นไรไม่รู้ บางทีเราไม่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเลย.. เออ  แล้วตกลงวันนี้ว่าไง  2 ทุ่มเจอกันหน้าโรงหนังนะ สุดหล่อ  :   ได้ๆ  เอาไว้เธอมาถึงแล้วโทรมาหาเราอีกทีนะ เราเดินเล่นรอแถวๆนี้ไปก่อน แม่สื่อ   :    โอเคๆ ซีน 2 ภายในรถ สามสาวเพื่อนซี้คุยกันอย่างออกรส แม่สื่อ  :  วางไปแล้ว .. เอ้า ตกลงว่าไง แกจะไปกะชั้นไหม สรุปว่าอยากไปเจอเค้าไหมล่ะ   แหม.. ตกลงว่าไง   สรุปว่าเริ่มคุยๆกันแบบนั้นยัง หรือยังคุมเชิงกันอยู่ ต่างคนต่างไม่ยอมแสดงอาการ สวย      :  อืม ฮ่าๆๆๆ  จะว่างั้นก็ได้  ชั้นก็อยากไปอ่ะนะแก    แต่งานบางส่วนของชั้นยังค้างอยู่ เอาไงดีๆ  ขอคิดก่อนนะ อ่ะ  ไปก็ได้วะ   เพื่อนสาว  : แต่ชั้นไม่ไปนะแก เพราะชั้นนัดที่บ้านไว้ แหมไอ้สวย ชั้นรู้แกอยากไป อย่ามาทำเป็นห่วงเรื่องงาน   ซีน 3 สามสาวเพื่อนซี้คุยกันไปถึงเรื่องอื่นๆ จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าลานจอดของห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางเมือง อันเป็นที่นัดพบของแม่สื่อและเพื่อนของหล่อน ด้วยความเคยชินหรืออาจจะปนด้วยความเอ๋อ มือซ้ายก็ถือพวงมาลัยรถ มือขวากดปุ่มโทรออกไปหาชายหนุ่มเพื่อนของหล่อน ระหว่างรอเรียกสาย ปากก็คุยแจ้วๆไปลั่นรถตลอดเวลา  โดยลืมไปสนิทเลยว่า สมอลทอล์กมันเจ๊งอยู่   - -"   แม่สื่อ  : ไอ้สวย ชั้นยังไม่ได้บอกสุดหล่อเลย ว่าแกจะมาดูหนังด้วย เดี๋ยวชั้นถามก่อนว่าเค้าอยู่ไหนแล้ว จะได้ไปเจอกันหน้าโรงหนัง สวย    :   เออ ฮ่าๆๆ  .. แกจะทำไงก็ได้  แต่อย่าบอกเค้าเด็ดขาดนะว่าชั้นอยากมาด้วยเอง   แกต้องบอกเค้าว่า แกชวนให้ชั้นมาเป็นเพื่อนแกเองนะ แม่สื่อ  : เออๆๆ .. ฮ่าๆๆ ไม่บอกๆ  วางใจได้ และด้วยนิสัยส่วนตัวที่ชอบแซวและกวนประสาทชาวบ้านไปทั่ว แม่สื่อตัวดี ก็ปากไว พูดขึ้นมาว่า แม่สื่อ  : เอางี้ๆ  ชั้นจะบอกเค้าไปว่า ‘เฮ้ย สุดหล่อๆ มีคนเค้าอยากมาดูหนังกะแกว่ะ แต่ชั้นจะไม่บอกนะว่าใคร.. ทายดิ๊ๆ ’  ฮ่าๆๆ ดีไหมแกๆ  เค้าคงทายไม่ถูกหรอกเนอะ สวยเนอะ เพื่อนสาว: ฮ่าๆๆๆ เออๆๆ  บอกไปว่าชั้นๆๆ ชั้นเอง  ชั้นอยากไปดูด้วย   เฮฮากันไปทั้งรถ เสียงหัวเราะกิ๊วก๊าวแซวสนั่นลั่นรถ  ชอบอกชอบใจที่ได้แซวกันเองตามประสาเพื่อนๆ  แต่ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของแม่สื่อก็ดังขึ้น  !!!! ซีน 4 แม่สื่อ : เฮ้ยยยยย   สุดหล่อโทรมาว่ะ .. ชั้นลืมไปเลย ว่าเมื่อกี๊กำลังกดหามันอยู่ ลืมว่าสมอคทอล์กเจ๊ง  อ๊ายยยแก  มันจะได้ยินป่าววะ สวย   :  เฮ้ยย จริงดิวะ  ... แกอ่ะ  ชั้นทำไงดีวะเนี่ย ชั้นไม่เคยเสียลุคต่อหน้าหนุ่มๆนะแก อ๊ายย ไอ้บ้า แม่สื่อทำสัญญาณให้เพื่อนๆเงียบ ตัวเองกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง พร้อมกับรับโทรศัพท์ เสียงฮัลโหลของชายหนุ่ม หากแม่สื่อหูไม่ได้แว่วไปเอง เธอคิดว่ามันเจือด้วยเสียงหัวเราะ สุดหล่อ : อยู่ไหนแล้วล่ะ  ถึงยัง.. เมื่อกี๊โทรมาหาเราใช่ไหม เราวางสายไปเพราะรับแล้วคิดว่าคงไม่ได้ยินเรา .. เราเลยโทรกลับเองดีกว่า   แม่สื่อ   : อ่อ เออ ถึงละ เดี๋ยวเจอกันหน้าโรงหนังเลยนะ .. นี่ๆ ขำไรหรอ  เมื่อกี๊ได้ยินเราพูดไรบ้างป่าว สุดหล่อ : ป่าวๆ  เราวางไปก่อน   ทำไมหรอ พูดอะไร แม่สื่อ : อ๋อ ไม่มีไรหรอก แค่นี้ก่อนนะ ไว้เจอกัน   พอวางสายปุ๊บ หล่อนก็ขำกลิ้ง มิได้นำพากับความว้าวุ่นใจของเพื่อนข้างกาย ปากก็ปลอบใจไปว่า เค้าไม่ได้ยินหรอกมั้ง เค้าวางไปก่อน อย่าคิดมากเลยน่า เค้าไม่เห็นว่าไรนี่ และอื่นๆอีกมากมาย ให้เพื่อนคลายความกระดากใจ พอจอดรถเสร็จ เพื่อนสองคนของแม่สื่อก็ลงจากรถ  ทั้งคู่ยังปรารภกันไม่หยุด เรื่องความเอ๋อของแม่สื่อที่ทำให้เพื่อนคนสวยเสียเซล์ฟ เพราะเหมือนกับได้เผยความในใจไปบางส่วน   เพื่อนสาวถึงกับพูดกับสวยว่า   :  ชั้นบอกแกแล้ว อย่าไปเชื่อไอ้แม่สื่อมัน ไปไว้ใจมันจัดการเรื่องนี้  มันเยอะ มันเยอะ เห็นไหมแก เป็นเรื่องเลย  เอาน่าแก ถือว่าขำๆไป เค้าไม่คิดไรหรอก แม่สื่อก้าวลงจากรถพร้อมกับได้ยินประโยคนี้พอดี  ต่อมขำทำงานขึ้นมาอีกแล้ว แม่สื่อ : ฮ่าๆๆๆๆๆ   เอาน่าๆ  เฮ้ยขำว่ะแก ขอโทษที  สมอลทอล์กมันเจ๊ง ชั้นเลยไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ลืมไปว่าโทรออกอยู่  เอาน่าๆ  คิดในแง่ดี  เค้าอาจจะคิดว่าน่ารักดีก็ได้นะแก ฮ่าๆๆๆๆ ****************************************************** เครดิต พระเอก                      สุดหล่อ นางเอก                       สวย เพื่อนนางเอก1              แม่สื่อ (หมามิน) - -"   เพื่อนนางเอก2              เพื่อนสาว แจมมั่ง ลองแต่งดู ขอลอกแพทเทิน จขกท. นะคะ  ^_^   แบบนี้ดราม่าได้ไหมเอ่ย อิอิ จากคุณ : น้องหมามินมิน เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 04:23:53

ความคิดเห็นที่ 33 ^^^ น่ารักดีค่ะ ทีแรกนึกว่าตาการ์เน็ตส่งแฟนมาเขียนซะอีก ^_^" จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 12:42:29

ความคิดเห็นที่ 34 ขอเล่นด้วยนะคะ ^ ^ อยู่หนึ่งในดราม่า... ซีน ดราม่าในอารมณ์ She Says.... เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในเพลงที่ตั้งเอาไว้เป็น "พิเศษ" โดยที่ไม่ต้องดูชื่อ ก็รู้ทันทีว่าเป็น "ใครคนนี้" ที่โทรมา หัวใจที่กระวนกระวายเฝ้าคอย ยังช้าไปกว่ามือที่กดรับในทันที ใจนั้นหนาอยากจะกล่าวว่าให้สมใจ แต่ ปากก็พูดได้เพียงแค่ "สวัสดีค่ะพี่ เป็นไงบ้างคะ" ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ใจนี่ซิ ทำไมนะ ทำไม เพิ่งโทรมาป่านนี้ "เป็นไงบ้าง ที่ทำงานที่ใหม่ คนที่เพิ่งย้ายไป" เสียงทุ้มนุ่ม เรื่อยๆ เหมือนเดิม.... ความห่วงใย อาทร .... คงที่....เหมือนเดิม "ก็ดีค่ะพี่" ฉันยิ้มให้กับโทรศัพท์ ยิ้มเพื่อให้เสียงของฉันยังยิ้มได้ "ดีแล้ว ระวังตัวดีๆนะ ... ดูแลตัวเองดีๆ" พูดทำไมเนี่ย ... ใจของฉันพูดแบบนี้ .... เธอยังคงเหมือนเดิม คือ ไม่ว่ายังไง ฉันก็ดูไม่ออกเหมือนเดิม ว่าเธอคิดยังไง "แหมม พูดแบบนี้ เป็นห่วงเหรอ" "อืม" เสียงตอบรับของเขา เบื่อ!!!!! ฉันขี้เกียจมาคิดแทนเธออีกแล้วนะ ใจคิดแบบนั้น แต่ปากก็ "ช่วงนี้งานยุ่งเหรอคะพี่ ?? หายไปเลย" :-)เว้ยยย ปากฉันทำไมไม่พูดให้ตรงกับใจล่ะเนี่ย " อืม ว่าจะใจแข็งแล้ว" เขากำลังจะบอกอะไรฉัน ??????? ความทรงจำของฉันค่อยเรียงลำดับมา คำพูดของเขาที่เคยบอกฉันว่า.... พี่จะยอมให้น้อง ... พี่จะใจอ่อนกับน้องแล้ว "แล้วตอนแรก พี่มาคุยด้วยทำไม" คำถามแรกของฉันหลุดไปเพียขงเท่านี้ "พี่ไม่คิดว่า เราจะจริงจังนี่นา" ลมหายใจของฉันสะดุด แล้วที่ผ่านมาล่ะ .....ฉันเหรอที่คิดไปเอง รู้สึกไปเองเหรอ? แล้วทุกครั้งล่ะ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ที่เรามีด้วยกัน อะไรคือเรื่องจริง "นี่คือเหตุผลที่พี่หายไปใช่ไหมคะ" เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา โธ่เว๊ยยยยย กล้าทำก็กล้ารับซิ ... "พี่ไม่กล้าทำบาป พี่กลัวทำเราเสียใจ" "พี่ก็บอกหนูซิคะ ว่าไม่อยากทำให้ภรรยาพี่เสียใจ คนที่พี่กลัวเสียใจ คือภรรยาพี่ ไม่ใช่หนู" --- ฉันยิ้ม......... "แล้ววันนี้พี่โทรมาหาหนูทำไมคะ?? หรือว่า" ฉันเว้นจังหวะ คงเป้นครั้งแรกที่ปากฉันจะตรงกับใจเสียที "แค่เสียดาย" กิ๊กกก โทรศัพท์ถูกวางลงเงียบๆ ร่องรอยแห่งความรักยังคงอยู่ เส้นใยแห่งความทรงจำแม้เบาบางแต่ก็แจ่มชัด หาก ทว่าความเสียใจและละอายใจ ต่างหากที่มันเต็มความรู้สึก ในตอนนี้ ........ ขอแค่ให้ผ่านพ้นวันเวลาช่วงนี้ได้ ก็พอแล้ว จากคุณ : เรเรร่า (เรเรร่า) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 13:02:13

ความคิดเห็นที่ 35 หวัดดีค่ะคุณเรเรร่า ขอบคุณที่มาร่วมสนุกกับโจทย์แปลกๆ ของตาคนตั้งกระทู้นะคะ คริ คริ (แซวเล่นน่าน้องเปา ไม่ต้องค้อน) จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 18:52:59

ความคิดเห็นที่ 36   ^ ^ ^ ผมปกตินะเจ๊ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 22:46:57

ความคิดเห็นที่ 37 โจทย์ใหม่ค่ะ He says she says >>ความสุข<< http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425651/W8425651.html จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 52 00:12:29