ความคิดเห็นที่ 1 เธอก็ไม่ได้ถามอะไรถึงผู้หญิงคนอื่น ในวันสุดท้ายที่เลิกกัน  เธอรับรู้และเข้าใจ  พยักหน้าหงึกๆ ผมเสียอีก  ที่ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด ดูเธอเสียใจและโกรธนิดๆ พอคุยจบ  ฟ้ามืด เธอเดินหันหลังให้ผม กลับบ้านไป ไม่รู้ว่าเธอร้องไห้รึเปล่า ส่วนผม............ ผมเสียใจ............... แต่ถ้าเธอยังคบกับผมต่อไป  เธอต้องเสียใจกว่านี้แน่ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เวลาผ่านไป  เรา 2 คนไม่เคยได้คุยกันอีกเลย พอเธอเห็นผม  เธอจะหลบหน้า  เลี่ยงเดินไปอีกทาง ส่วนผม ก็กลับตัวมาเรียนต่อในโรงเรียนเดียวกับเธอ  โดยทีเราเรียนห่างกัน 1 ปี  ผมต้องเป็นปู่ซ้ำชั้นไป  เพราะความเลวของตัวเอง ผมเห็นเธอทุกวัน เตยในวัย 15 ปี เริ่มโตเป็นสาว ผมอยากกลับไปคุยกับเธอ แต่ไม่กล้า ดูท่าทางเธอไม่ได้สนใจใคร  ไม่ได้สนใจมีแฟนเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ  ถึงเธอจะมีจริตจะก้านเหมือนสาวๆวัยเดียวกันก็เถอะ เพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน  จึงมีเหตุการณ์บังเอิญให้เราได้คุยกันเสมอๆ ผมเองก็ชอบเหลือเกิน  ไอ้แผนบังเอิญเนี่ย พ่อของผมเป็นคนเข้มงวด และมีกฎระเบียบมากๆ ทุกๆอย่างต้องเป็นไปตามกฎที่พ่อวางไว้ ทั้งการเรียน ชีวิตประจำวัน ข้าวของเครื่องใช้ งานบ้านก็ต้องทำ  แม้ว่าจะเป็นผู้ชาย   เพราะมีลูกชายทั้ง 2 คนโดยที่ผมเป็นลูกคนโต   ถ้างานบ้านเป็นเรื่องของผู้หญิงคนเดียว  แม่ผมคงตายก่อนแน่ๆ ผมถึงต้องทำงานบ้านช่วยแม่ ทุกๆอย่าง ซักผ้า ล้างจาน กวาดบ้านถูบ้าน ไม่มียกเว้น เรื่องการเรียน ก็เหมือนกัน พ่อมีตารางวางให้ผมเสมอๆ และสอนให้ผมมีระเบียบวินัยกับตัวเอง ราวกับทหาร บรรยากาศในบ้านเรา  ค่อนข้างเงียบขรึม  ไม่ค่อยคุยเล่นหัวอะไรกันมาก สรุปแล้ว ผมรู้สึกถึงความเคร่งเครียด  และความกดดันภายในบ้าน ผมถึงหาเรื่องออกนอกบ้านเสมอๆ  ไปเล่นกีฬา  ไปกับเพื่อน  เวลาเข้าบ้านคือตอนเย็น และเตรียมตัวเข้านอน อาจจะเป็นเพราะผมรู้สึกเครียด ผมเลยชอบมาหาเตย เผลอแป๊ปเดียว  เตยก็ไปสนิทกับน้องชายผมซึ่งอยู่รุ่นเดียวกัน โรงเรียนเดียวกันซะแล้ว แต่ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมากกว่าเท่าที่ผมเห็น  เพราะคุยกันเอะอะ  โวยวาย  หัวเราะซะลั่นห้องแถว เตยก็ยังเหมือนเดิม เป็นคนร่าเริง มากๆ............. เวลาเห็นเค้าคุยกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนหน้าบ้าน  ผมอยากเข้าไปแฝงตัว  เนียนๆเข้าไปคุยด้วย ผมรู้สึกเหงาๆ  เหมือนโดนทิ้งยังไงไม่รู้ ยิ่งเห็นท่าทีที่สนิทกันระหว่างน้องชายผมกับเตย  ผมก็ยิ่งรู้สึกเหงา เพราะแต่ก่อน  ผมเคยอยู่ตรงนั้น   ตอนนี้ ผมตัดสินใจ  เข้าไปคุยด้วย ผมเดาเอาเอง  ว่าเตยคงเงียบพอเจอหน้าผม ............................. แต่......ผมคิดผิด ผมนี่มันคงมองโลกในแง่ร้ายเกินไป เตยคุยกับผมโดยดี  ยิ้มให้ผมด้วย จากนั้นมา  ผมก็แฝงเข้าไปคุยกับกลุ่มของเธอทุกวันๆ ตอนเย็นๆ เตยจะออกมาคุยเล่นกับเพื่อนแถวบ้าน  มีพี่ผู้หญิงที่เธอสนิท มีทั้งน้องชายผม มีทั้งเด็กคนอื่น สอยมะม่วงมากินกันบ้าง  นั่งนินทาอาจารย์ที่โรงเรียนบ้าง มีเรื่องให้คุยกันไม่รู้จักหมด ผมดีใจที่เราคุยกันได้อีกครั้ง พอเธอขึ้น ม.4 เธอย้ายโรงเรียนไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วนประจำจังหวัด เธอยิ่งดูเปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัด  ไม่รู้เพราะอะไร  ดูเปล่งปลั่งขาวผ่องผิดหูผิดตา จากที่คุยกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ  เริ่มลดลงๆ เหลือเราแค่ 2 คน เวลาผมมาหาเธอ  ผมจะย่องๆมายืนหน้าบ้าน  เรียกเบาๆ เธอเองก็รู้เวลา จะออกมาหาผม แต่เราก็ยืนคุยกันแค่หน้าบ้านเธอแหละ พักหลังๆเริ่มลามปาม  ไปรับไปส่งเธอเรียนพิเศษ ไปรับเวลาเธอต้องไปทำงานโรงเรียนแล้วกลับดึกๆดื่นๆ ผมเองเหมือนมีกิจวัตรประจำวันคือ  ต้องเดินไปเล่นกับเธอที่บ้านทุกๆเย็น ถือวิสาสะเข้าบ้านเธอตอนพ่อไม่อยู่ก็บ่อย   แต่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลย  แค่นั่งคุยดูละครไปตามเรื่อง  เพราะพ่อเธอมักไม่อยู่บ้านตอนดึกๆ  พ่อเธอจะออกไปนอนบ้านแม่เลี้ยงเธอทุกวัน ผมเลยพลอยได้โอกาสเข้าไป  แต่ไม่ได้ล่วงเกินจริงๆนะ  เรายังเรียนอยู่  ผมไม่กล้าหรอก เหตุการณ์ดำเนินไป  ผ่านไปทุกวันๆ ใครก็รู้ว่าเราคบกัน แต่แม้กระทั้งจับมือผมก็ยังไม่ทำเลย มีอยู่ครั้งหนึ่ง  ผมใจกล้าหน้าด้าน  ไปถือศีล 8 บนภูเขากับญาติๆของเธอ ผมไม่ได้ไปเพราะเธอขนาดนั้น ผมอยากรู้  ว่าอยู่วัดจะเป็นยังไง ไปแล้วก็สนุกดี  ผมเข้ากับญาติพี่น้องเธอได้  ผู้ชายเยอะเลยไม่เกร็งมาก ตอนกลับ  เราต้องกลับรถกระบะกัน  และต้องนั่งข้างหลัง  ซึ่งแดดร้อนมาก ใครก็รู้ว่าเรา 2 คนยังไงๆกันอยู่  ก็ไล่บี้ให้เรามานั่งชิดกัน ด้วยความที่เป็นถนนดินแดง  ฝุ่นคลุ้ง  แดดแรง  เราเลยต้องคลุมผ้าเช็ดตัวยังกับผู้อพยพ บรรยกาศสนุกสนานตามประสา แบ่งส้ม  แบ่งขนมกินกันไป เสียงคุยดังลั่นป่า  เพราะเราอยู่ในกฎมานาน 5 วัน   แต่ไม่ถึงชั่วโมง  เสียงคุยก็ค่อยๆซาลง เหลือเพียงความเงียบ  เพราะต่างคนต่างหลับเพราะความเพลีย ผมเหล่มองเธอ  ที่มีแต่ผ้าคลุมหน้าอยู่ ผ้าของผมมันโดนลมพัด  ทำให้แขนผมโดนแดด  ผมไม่ได้สนใจ  ไม่ได้กลัวดำ  เลยปล่อยไว้อย่างนั้น ผมคิดว่าเตยคงหลับไปแล้ว แต่แล้ว   เตยก็ค่อยๆเอาผ้ามาปิดแขนให้ผม  บังแดดให้ ผมเกิดอาการซึ้งใจ  รักเธอขึ้นมาอย่างประหลาด ผมคว้ามือเธอไว้ เธอตกใจ แต่ไม่สลัดออก ปล่อยค้างไว้อย่างนั้น ตอนนั้นไม่รู้ว่าเกิดใจกล้าหน้าด้านอะไรขึ้นมา ผมค่อยๆเอื้อมมือๆไปโอบเธอไว้  ดูเธอเองก็ตกใจและสะท้านไม่แพ้กัน   ผมผลักหัวเธอเบาๆให้พิงไหล่ผม  เธอก็พิงแต่โดยดี วินาทีนั้นมีแต่ความเงียบ  และเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเรา 2 คน ความรู้สึกผมในตอนนั้น  เพราะอะไรนะ   ผมถึงใจกล้าหน้าด้านขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเป็นการปลอบใจเธอละมั้ง  และด้วยบรรยากาศ  และสัญชาตญาณ  ถ้าพูดกันตามตรง เพราช่วงเวลาที่เราถือศีล 8 บวชชีพราหมณ์กันอยู่   เรามีช่วงที่ขัดแย้งกันนิดหน่อย   สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก  เพราะว่าผมตัวคนเดียว  นอกนั้นญาติเธอทั้งคณะ   เธอเลยเกิดอาการเป็นห่วงขึ้นมาเกิดเหตุ  กลัวผมจะเข้ากับญาติเธอไม่ได้  เธอดูเป็นห่วงผมจนผมอึดอัด  เลยเผลอแสดงท่าทีรำคาญเธอออกมา เธองอนไม่พูดกับผมอีกเลย  ถึงพูดก็น้อยมาก ผมเลยอยากจะปลอบใจเธอละมั้ง  แต่ไม่รู้จะพูดยังไง  เลยแสดงออกมาแบบนี้ กว่าจะถึงบ้านเราก็เล่นซะผมเมื่อยแขนไปหมด  555555 แต่ผมก็นิสัยไม่ดีจริงๆแหละ   ใครก็รู้  เธอก็รู้  ว่าผมและเธอเราคิดอะไรกันอยู่  เพียงแต่เราไม่เคยพูดว่ารักๆๆ   เราก็ปล่อยให้ความสัมพันธ์มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ  ถ้ามันถึงเวลาที่สมควร  มันก็คงเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น แต่ถ้ามันไม่เป็น  ก็เรื่องธรรมดา  เพราะทั้งผมและเธอ  เราต้องเจออะไรอีกมายในชีวิตของเรา  นี่ยังไม่เริ่มต้นเลย จากคุณ : คุโระโกะ เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 17:22:32

ความคิดเห็นที่ 2 ก็จริงนะ ผมเริ่มที่จะคุยกับคนอื่น  อีกแล้ว และเริ่มสนใจเรื่องใหม่ๆ  เพราะจากนี้ไป  ผมกำลังจะขึ้น ม.6 และเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย เพราะต้องเรียนพิเศษ  ต้องอ่านหนังสือ  ติวหนังสืออย่างเคร่งเครียด ผมเริ่มไปหาเธอน้อยลง เธอคงแปลกใจ  แต่ก็เข้าใจ   ก็ไม่เคยต่อว่าตัดพ้อผม  พอเราได้คุยกัน  เราก็คุยกันเหมือนเดิม  ดูเธอเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน  เพราะปีที่แล้ว  เรา 2 คน ยังอยู่ในอาการอินเลิฟกันยังไงไม่รู้ แต่พอมาปีนี้  เหมือนคู่ที่คบกันมานานแล้ว  และเริ่มอยู่ช่วงห่างกัน เธอบอกกับผมว่า  ปีที่แล้วผลการเรียนเธอไม่ดีมากๆ   ปีนี้เธอจะตั้งใจเสียใหม่  เธอตั้งใจเรียนจนไม่มีเวลามานั่งคิดถึงผมไปโดยปริยาย ผมเองก็มุ่งมั่นในการเอ็นทราน  เลยไม่ได้สนใจเธอเช่นกัน แต่ก็ใช่ว่าผมจะลืมนะ  แต่คนเราต่างก็มีหน้าที่ของตัวเอง ถึงเราจะไม่รักกันแบบแฟน  แบบคนรัก  แต่ผมไม่มีทางคิดร้ายกับเธอแน่ๆ  ผมจะเป็นเพื่อนและพี่ที่ดีของเธอ คืนหนึ่ง  ลมแรงมาก  คล้ายๆพายุจะเข้า  ผมกำลังนั่งดูละครหลังข่าวกับครอบครัวที่บ้าน  สักพักเดียว ไฟดับ................... ผมเป็นห่วงเตยขึ้นมาทันที   เตยมักจะได้อยู่บ้านคนเดียวเสมอ  เพราะพ่อเธอจะไปอยู่บ้านแม่เลี้ยงช่วงกลางคืน  ช่างไม่เป็นห่วงลูกสาวตัวเองเลย ผมลุกออกไปหาเธอทันที  พ่อกับแม่ก็รู้ดีว่าผมไปไหน  แต่ท่านเชื่อใจผมว่าจะไม่ทำอะไรออกนอกลู่นอกทางเด็ดขาด ผมเคาะประตูบ้านเธอ ครั้งที่ 1 ไม่เปิด ครั้งที่ 2 ประตูค่อยๆแง่มออกมา  มีแสงเทียนสลัวๆ  พร้อมกับใบหน้าที่หวาดระแวงของเธอ  ผมก็เกิดทำพิเรนขึ้นมา  ไปหลอกเป็นผีใส่เธอซะงั้น เธอกรี๊ดลั่น  ทิ้งเทียนกับมือทันที พอรู้ว่าเป็นผม  ก็ต่อว่ากันซะจนฟังไม่ทัน ผมช่วยเธอจุดเทียนให้ใหม่  บ้านก็ค่อยๆสว่าง   เตยนั่งถอนหายใจ  กอดหมอนอิงอยู่ข้างๆ   เราคุยกันสัพเพเหระ  ความรู้สึกดีๆค่อยๆถ่ายเทออกมา   ลบเลือนความห่างเหิน  หมางเมิน  ที่ต่างคนต่างมุ่งมั่นเรื่องของตัวเอง  จนลืมกันไป เตยนั่งคุยอย่างอารมณ์ดี สักพัก   น้องชายเวรของผม  โผล่หน้ามาที่หน้าประตู  ผมนึกด่ามันในใจ   มาทำไมวะ  เสียบรรยากาศ  หมดกันความโรแมนติกของผม เพราะถ้าได้นั่งคุยกัน 3 คนทีไร  ผมมักจะกลายเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ 2 คนนั้นจะคุยกันเฮอา  เธอจะพูดจาแบบที่เธอไม่มีทางพูดจากับผมแบบนี้  ดูเธอเป็นตัวของตัวเองดีจัง  พออยู่กับน้องชายผม ไอ้น้องเวรก็เหมือนกัน  สนุกนักใช่มั้ย  เมิง แต่.....พอมันโผล่หน้ามา  พบว่ามีผมนั่งอยู่ในบ้านเธอแล้ว   มันก็หน้าสลดนิดหนึ่ง  และหันหลังกลับทันที  เตยเรียกยังไงก็ไม่ฟัง เตยหันมาถามผมงงๆว่ามันเป็นอะไรของมัน ผมรู้ มันแอบชอบเตยน่ะสิ   ไฟดับทั้งค่ายแบบนี้   มันรู้เหมือนกับผมว่าเตยอยู่คนเดียว  มันเลยกะจะมาอยู่เป็นเพื่อนเตย  แต่พอมาเห็นผม  มันเลยผิดหวัง  เดินเซ็งกลับบ้านไป เตยนี่  ยังอ่านใจคนไม่ออกนัก  จะมองโลกในแง่ดีเกินเหตุเสมอ เหมือนที่เตยมองผมในแง่ดี มากๆๆๆๆ  จนผมต้องละลายใจเอง ผมแอบคุยกับคนนั้นคนนี่ตามประสาผู้ชาย  และไม่ค่อยไปหาเตยอีกแล้ว  เตยก็เข้าใจว่าผมยุ่งกับเรื่องเอ็น  ไม่เคยคิดอะไรอย่างอื่นเลย เตยเชื่อมั่น  เชื่อใจผมเกินไป ผมเริ่มรู้สึกผิด  และไม่อยากให้เธอต้องมาเจ็บปวดเพราะผมเลย  ถ้าต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ผมควรจะพูดยังไงกับเด็กดีอย่างเตยดี   ผมเลือกใช้วิธีเดิมๆ  ค่อยๆห่างเธอไป  ไม่ไปหาเช่นเดิม  ผมเอ็นติดมหาวิทยาลัยท้องถิ่นชื่อดัง  ผมดีใจมาก  ช่างสมกับสิ่งที่ผมทุ่มเท ผมต้องย้ายไปอยู่หอพักในมหาวิทยาลัย กลับมาบ้านทีก็แวบๆมาคุยกับเธอบ้าง  ในฐานะเพื่อนกัน ผมรักมหาวิทยาลัยผมมาก  ทั้งรักและศรัทธา  เต็มที่กับทุกๆอย่าง  การเรียน  กิจกรรม  เต็มที่สุดๆ และ.................ผมก็จีบเพื่อนคนหนึ่ง  ในคณะผมนี่แหละ  ผมตัดสินใจคบกับเค้า  เพราะดูแนวโน้มความเป็นไปได้มากกว่าเตย แฟนใหม่ผมชื่อขลุ่ย ขลุ่ยไม่ใช่คนสวยเลย  แต่ก็น่ารักในสายผม เตยก็ไม่ใช่คนสวย  แต่ก็น่ารักในสายตาผมเช่นกัน   เลวใช่มั้ยท่านผู้อ่าน  แต่ถ้าเทียบกัน  เตยจะดูสวยกว่าขลุ่ย  เตยหน้าตาน่ารักกว่า  และผอมกว่า  ขลุ่ยจะอวบออกอ้วนไปนิด แน่นอนเตยไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย   แต่พอเตยเข้ามหาวิทยาลัยบ้าง  เตยไปเรียนไกลถึงเชียงราย   ดูเธอจะคิดถึงบ้านมาก  เพราะเป็นเด็กที่อยู่แต่บ้านมาตลอด  ไม่เคยต้องใช้ชีวิตกับคนอื่น  หรืออยู่ที่อื่นมากก่อน เธอโทรมาหาผม  ระบายในสิ่งที่เธอรู้สึก ผมก็รับฟัง  แต่ไม่เหมือนเดิม   ผมเริ่มตัดบทในการสนทนา เพราะผมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว  ไม่อยากให้ความหวังเธออีกต่อไป ผมอาจจะดูใจร้าย  แต่ก็ไม่อยากให้เธอเสียเวลาไปกับการคิดถึงแต่ผมไปมากกว่านี้ เตยยังคงโทรมานานๆครั้ง  แต่ละครั้งคุยกันได้ไม่ถึงนาที  เพราะผมตัดบทสนทนา  เช่นกินข้าวอยู่  อยู่กับเพื่อน  ไม่ว่างตลอด ครั้งสุดท้ายที่เธอโทรมา  คือเธอเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์  คงกะโทรมาบอกเบอร์ใหม่ กลับกลายเป็นว่า  วันนั้น ขลุ่ย แฟนผมเป็นรับสาย เตยก็คงตกใจ  บอกไปว่าเป็นเพื่อน และรีบวางสายทันที และเธอไม่โทรมาอีกเลย ผมกับแฟนทะเลาะกัน  ตอนแรก   ผมก็งง  ว่าใครโทรมาวุ่นวายเนี่ย  ผมเลยต้องทะเลาะกับแฟนเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย  ผมดูสายที่ได้รับ  ก็เบอร์ไม่คุ้น  ใครว่ะ  อย่างนี้ต้องโทรไปด่า ผมไม่คิดเลย  ว่าเป็นเตย เตยรับสาย  ผมยังจำเสียงเธอไม่ได้อีก  ไม่มีอารมณ์ใดๆเลย นอกจากอยากจะด่า  และอยากรู้ว่าเป็นใคร ผมก็ว่าไป ใครน่ะ  ใครพูด  โทรมาหาเราเหรอ  เสียงกวนตรีนโมโหมากๆ เตยรับสายผมด้วยความดีใจ  ฮัลโหล ต้อม  เสียงใสเชียว  แต่ต้องมาฟังผมด่า  เตยก็อึ้งไปเลย พอผมรู้ว่าเป็นเตย  ผมก็ตกใจ   รีบเปลี่ยนเสียงให้อ่อนลง  แต่คิดว่าคงไม่ทันแล้ว   เสียงเตยเครือๆก่อนจะบอกว่า  ไม่มีอะไรหรอก  แค่โทรไปบอกเบอร์ใหม่  ขอโทษนะที่ทำให้ต้องทะเลาะกับแฟน แล้วเตยก็วางไป ผมยังคงอึ้งและรู้สึกผิด  ผมอยากขอโทษเธอ  แต่มันคงไม่ดีสำหรับเธอ  เธอเข้าใจว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน  เธอจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมคิดผิดไป  ที่ปล่อยให้เวลามันผ่านไป  โดยที่เก็บคำขอโทษไว้กับตัวเอง ผมกับเตยเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ผมได้ข่าวมาบ้าง  ว่าเตยไปเรียนที่กรุงเทพต่อ และบ้านเตยที่เคยอยู่แถวๆบ้านผม  ก็ไม่มีอีกแล้ว   พ่อเตยไปทำธุรกิจรับเหมาบ้านจัดสรร  เตยย้ายบ้านออกไปแล้ว   มาตอนนี้  อยากจะคุยกับเตยอีกครั้ง  ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ผมก็มีแฟนที่ต้องดูแล  เพราะเราก็คบกันมานาน แต่สำหรับเตย  ผมอยากกล่าวคำขอโทษที่ค้างคาในใจ เวลาผ่านไปรวดเร็ว  จนลืมเรื่องของกันและกันไป  จนปีนี้ผมอายุได้ 27 ปีแล้ว  เตยก็คงกำลังจะ 25 ปี   เวลาผมกลับไปบ้านทุกครั้ง  ผมจะออกมาเดินเตร็ดเตร่หน้าบ้านเตย  ยืนมองอยู่ที่หน้าบ้าน ตอนนี้  บ้านหลังนี้  มันดูเศร้าหมองสิ้นดี  เพราะไม่มีคนอยู่แล้ว  ผมยังคงเห็นภาพของเรา 2 คน  ตามมุมต่างๆที่เราคุยกัน  จีบกัน   ผมยังคิดถึงเตย  คิดถึงเด็กหญิงใจกล้า  เด็กหญิงร่าเริง  ดวงตาแจ่มใส แต่สิ่งสุดท้ายที่ผมได้พบ  คือน้ำเสียงที่บ่งบอกอาการน้อยใจ   เฮ้อ........ผมก็สำนึกผิดนะ   ผมกับแฟนก็คบกันมา 7 ปีแล้ว  ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ  เตยคงลืมมันหมดไปแล้วมั้ง  ตอนนี้อาจจะมีแฟนไปแล้วด้วย  ผมยังมีเลย อย่างที่บอกไป ว่าผมได้รับเมลจากเตย ผมดีใจมากและตอบกลับทันที และยังไม่วายที่จะหยอดเธออีกแน่ะ เท่าทีเราคุยกันทางเมล  เตยทำงานอยู่กรุงเทพ  ผมก็ทำงานที่สมุทรสาคร  แถบๆพระราม 2 ก็ถือว่าพอจะไปมาหากันได้  ถ้าจะมานะ แต่อย่าเลยดีกว่า ผมกับเตยเราแลกเบอร์กัน  ผมใจเต้นตึกตั๊กๆ ตื่นเต้นเหมือนกัน เสียงเตยยังคงใสแจ๋วเหมือนเดิม  ผมยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัว “ว่ายังไงต้อม  กว่าจะโทรมาได้นะ  เตยรออยู่เลย” “ขอโทษที  พอดีโรงเรียนเพิ่งเปิด  ยังวุ่นวายไม่เข้าที่เข้าทางอยู่เลย  เลยยังไม่ว่างน่ะ” “อืมม์  เตยพูดเล่น  ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  เตยก็เคยเป็นครูนะ  พอจะเข้าใจอยู่ว่ามันยุ่งมันเหนื่อยแค่ไหน  โดยเฉพาะตอนเพิ่งเปิดเทอมนี่” “อ้าว...เคยเป็นครูด้วยเหรอ”  ผมแปลกใจ เตยหัวเราะกิ๊ก..  “ใช่...เป็นได้แค่ 1 เดือนเท่านั้นแหละ  ครูอนุบาล  ลาออกแทบไม่ทัน ไม่ไหวๆ เหนื่อยมาก  เกลียดเด็กอ่ะ” “ก็เลยลาออก  กลับมาอยู่กรุงเทพอีกครั้ง  ตอนแรกทำงานธุรการเป็นอาสาสมัครที่สามคมคนตาบอด  จนได้งานที่บริษัทที่ทำงานให้แบงค์แหละ  แล้วก็เปลี่ยนงานล่าสุด  ก็ทำในเครือแบงค์อยู่ดี  เบื่อนะ  แต่ไม่รู้จะไปทำอะไร” “ฟังดู เตยคงเก่งมากนะเนี่ย”  ผมชม  ผมนี่เพิ่งเข้ากรุงแท้ๆ ไม่ถึง 4 เดือนด้วยซ้ำ  ก่อนนหน้านี้ก็ทำงานแต่แถบบ้านนอก “ไม่หรอก  ก็พื้นๆทั่วไปแหละ  แต่งานที่เตยอยากทำจริงๆไม่ใช่งานพวกนี้เลย” “แล้วเตยอยากทำอะไร” “เตยอยากทำงานพวกเอ็นจีโอ มูลนิธิ  ทำเพื่อคนอื่นน่ะ  ดูดีป่ะ” เราหัวเราะกัน  คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปมา  ความรู้สึกเก่าๆดีๆกลับมาอีกครั้ง  แต่..............ผมก็ไม่กล้าที่จะต่อยอดความสัมพันธ์เราให้ไกลไปเกินกว่านี้ เพราะผมมีแฟนแล้วนี่สิ และเตยก็รู้ว่าผมมีแฟน เตยยังชมผมเลย “โอโห....คบกันมา 7 ปีแล้ว  ยอดเลย   เตยก็มีแฟนนะ  เข้าปีที่ 6 มั้ง เฮ้อ.....แต่กรณีของเตยไม่ไหว  แฟนเตยเจ้าชู้มาก  เตยเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้มาก  แต่ก็เลิกไม่ขาดสักที” ผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกเตยว่ายังไงกับเรื้องนี้  ผู้ชายมันมีหลายแบบหลายประเภท  ไม่ใช่ว่าจะเจ้าชู้ไม่เลือกที่ทุกคน  ก็ได้แต่ให้กำลังใจ  และขอให้มีความสุข เราวางสายกันไปแล้ว ผมนอนคิด  คิดถึงเตย  ตอนนี้เตยจะเป็นยังไงนะ  รูปร่างหน้าตาจะเป็นแบบไหน  เตยคงสวยขึ้นมากสินะ  เป็นสาวเต็มตัวแล้ว  เตยมีแฟนแล้วด้วย  ผมก็มีแฟน เราเป็นได้แค่เพื่อนเก่ากัน ผมกำลังคิดอะไร  ผมกำลังคิดอกุศลรึเปล่า ผมรู้สึกอยากเจอเธอ  อยากเห็นหน้า  อยากเจอเธออีกครั้ง แต่เราต่างมีแฟนแล้ว  ผมคงไม่บังอาจไปนัดเจอเธอ  ไม่อยากให้เธอคิดว่าผมไม่บริสุทธิ์ใจ ผมสลัดความว้าวุ่นออกจากหัว ลุกขึ้นมาสวดมนต์  ไหว้พระก่อนนอน  ไล่ความฟุ่งซ่านจากความคิดไม่บริสุทธิ์ แล้วผมก็หลับไป   แล้วผมก็ลืมเรื่องนี้ไป.............. ผมยังคงกลับบ้านแฟน 2 เดือนต่อครั้ง เหมือนๆไปรายงานตัว  และเพื่อความสบายใจของตัวเอง   เพราะ 1. ผมเบื่อที่จะใช้ชีวิตคนเดียว  เบื่อสังคมกรุงเทพที่แสนโดดเดี่ยว  ไปเจอไปเจอครอบครัวแฟน  อย่างน้อยๆก็ได้คุยกับบุคคลอันเป็นที่คุ้นเคยบ้าง  และ 2. ผมจะได้ตระหนักว่าตนเองมีแฟนแล้ว  เมื่อเห็นหน้าขลุ่ย  ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของผมมันจะได้ทำงานบ้าง แต่เนื่องจากช่วงนี้เป็นวันหยุดยาวติดกันเกือบเป็นอาทิตย์ ผมเลยต้องแวบไปเยี่ยมครอบครัวผมด้วยเช่นกัน  ผมกะว่าจะนอนที่บ้านพ่อบ้านแม่ตัวเองสัก 2-3 คืน  แล้วว่าจะลองขับมอไซด์เข้าไปในหมู่บ้านที่เตยย้ายไปอยู่ วันหยุดยาวขนาดนี้  เตยจะกลับบ้านบ้างรึเปล่านะ ผมแอบลุ้นอยู่ในใจแหละ จากคุณ : คุโระโกะ เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 17:23:19

ความคิดเห็นที่ 3 ความทรงจำของวันเก่าๆ สิ่งดีๆ ความรู้สึกดีๆ ห้ามไม่ได้ แต่วันนี้ที่มีคนของปัจจุบัน ขอให้เข้มแข็งนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 18:55:23

ความคิดเห็นที่ 4   เราก็เคยมีความหลังกับเด็กข้างบ้านอ่ะ เราอยู่หมู่บ้านนั้นมาสิบกว่าปี ไม่เคยรู้ว่าเค้าอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ถัดไปแค่สองซอยเอง > < เหมือนพรหมลิขิตมากๆ เราบังเอิญเรียนที่เดียวกัน เค้าขับรถผ่านหน้าบ้านเจอเราเดินเข้าบ้านพอดี ก็เลยหาเรื่องโทรมาคุยจนได้ เกือบจะแฮปปี้เอนดิ้งแล้ว เพราะเค้ามาชอบเราก่อน ... แล้วตอนนั้นเราก็มีใจให้เค้าด้วย แต่ติดตรงที่เค้ามีแฟนอยู่แล้วอ่ะ เราก็ไม่เลวพอที่จะแย่งเค้ามาจากแฟนด้วยดิ ก็ได้แต่ปล่อยให้มันผ่านไป เฮ้อ นี่ก็ผ่านไปเกือบสิบปีแล้ว หุหุ จากคุณ : ชีวิตที่ผ่านพ้นไป เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 21:02:21 A:118.172.19.153 X: TicketID:235326