ความคิดเห็นที่ 1 .       วันรุ่งขึ้นฉันได้การ์ดใส่ไว้ในช่องรับของที่ชมรมฯ อีกครั้ง คราวนี้เป็นการ์ดธรรมดาไม่ใช่การ์ดสั่งทำพิเศษ        โมรี             ดีใจที่สุด ที่เราได้เจอกันเมื่อวาน             ผมก็ยังเหมือนเดิม และคิดแบบเดิม              รอให้คุณเห็นใจอยู่                  จาก กริชกรีธา        เขาตัดคำว่า ผศ.ดร. ออกไปแล้ว        ฉันอ่านการ์ดนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่าและเผลอยิ้มเมื่อคิดถึงคนส่งมา แต่...ฉันไม่รู้จะทำยังไง มั่นใจว่าแค่รู้สึกดีๆ กับเขาเท่านั้น แต่มันไม่มากพอที่จะผลักดันให้ความสัมพันธ์ของเราไปในเชิงแบบหนุ่มสาวมากนัก ฉันเป็นผู้ใหญ่เร็วกว่าคนอื่นหลายเรื่อง ยกเว้นก็เรื่องความคิดในการคบเพศตรงข้ามนั่นแหละ ********************        ช่วงเทอมสุดท้ายของชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ฉันและเพื่อนในชมรมฯ บางคน ที่มีผลงานเขียนหนังสืออยู่บ้างได้รับเชิญไปดูการประชุมพิจารณาผลงานการเขียนหนังสือของบุคลากรมหาวิทยาลัย ซึ่งจัดขึ้นทุกปี นักศึกษาที่ได้เข้าไปนั่งดูในห้องประชุมหรูหราติดแอร์กระหึ่มเย็นฉ่ำนั้น ได้แก่ พวกเอกวรรณคดีหรือสาขาทางด้านการเขียนภาษาไทยและภาษาอังกฤษ หรือพวกสมาชิกชมรมอ่านวรรณกรรมแบบฉัน และถือเป็นการประชุมลับของมหาวิทยาลัย         มีเรื่องตลกเกิดขึ้นน่าห้องเล็กน้อย เพราะเมื่อฉันยื่นบัตรนักศึกษา เจ้าหน้าที่เกือบไม่อนุญาตให้ฉันเข้าไป เพราะฉันเป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาตร์ และก็ไม่ได้เป็นประธานชมรมฯ ฉันเข้าประชุมในฐานะตัวแทนจากชมรมฯ ฉันก็ไม่ได้อยากมีส่วนร่วมมากนักเกือบกลับออกมาแล้วถึงมีอาจารย์สอนการเขียน 1 และ  2 มาพอดี        “อ้าว โมรีก็มาด้วยรึ... ดีๆ เข้าไปเลย”         อาจารย์ช่วยชี้แจงกับเจ้าหน้าที่ว่าฉันเป็นนักเขียน แต่แอบแซวให้ฉันอยากกลับบ้านมากกว่าเดิมด้วยซ้ำไป      “ใครไม่ให้โมรีเข้าไป        ระวังนะ อาจารย์กริชกรีธาจะเตะลูกบอลใส่หน้า ฮ่าฮ่าฮ่า”         เจ้าหน้าที่งงๆ กับคำแซว แต่ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และเริ่มรู้ตอนนั้นว่าเรื่องฉันกับเขา ไม่ใช่ความลับมากนัก เพื่อนๆ เขาอาจรู้บ้างแล้วก็ได้ แต่เจ้าหน้าที่ก็แค่ขอโทษยิ้มๆ ปล่อยให้ฉันเข้าไป บรรดานักศึกษานั่งบนเก้าอี้ที่จัดไว้รอบๆ ส่วนทีมอาจารย์ที่อายุรวมกันเกินพันปีนั่งล้อมรอบโต๊ประชุมรูปวงรี มีเจ้าหน้าที่ขนหนังสือ ปึกเอกสารหนาๆ ของกระดาษเข้าออก หนังสือเกือบร้อยเล่ม ไม่แปลกที่จะมีการประชุมถึง 3 วัน จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 11:37:50

ความคิดเห็นที่ 2 .        ส่วนใหญ่พวกเราฟังอาจารย์โต้เถียงกัน ที่น่าภูมิใจในฐานะนักศึกษาของคณะวิทยฯ แบบฉันคือ หนังสือของอาจารย์ฉัน ผ่านหมดไปตั้งแต่วันแรก แต่ไม่ใช่เรื่องแปลก ส่วนใหญ่เป็นหนังสือคู่มือสำหรับนักศึกษา และพวกหนังสือสายวิทยาศาสตร์ประยุกต์ก็ถูกปล่อยตามมา เช่น แพทย์ เภสัช วิศวะ รวมทั้งคอมพิวเตอร์          ตอนพิจารณาข้อบกพร่องของหนังสือวิทยาศาสตร์ประยุกต์ ฉันเห็นอาจารย์กริชกรีธาเดินเข้ามา หอบความคิดเห็นเกี่ยวกับหนังสือที่ต้องพิจารณามาสองสามแฟ้ม คงไปอ่านมาก่อนหน้านี้หมดแล้ว เขาได้รับหน้าที่พิจารณาหนังสือสาขาวิทยฯ ประยุกต์         ฉันว่าอาจารย์สายวิทยฯ กับ วิทยฯ ประยุกต์ อ่อนปวกเปียก พวกทีมพิจารณาสั่งให้แก้อะไรก็พยักหน้าเชื่อฟังจดยุกยิกเต็มไปหมด คิดว่าคงเพราะขาดความมั่นใจในเรื่องภาษาและฝีมือการเขียน การเรียบเรียง ฉันคันปากยิกๆ อยากบอกว่าบางอย่างไม่ต้องแก้ก็ได้ โดยเฉพาะเรื่องต้องใช้ศัพท์ภาษาไทยแทนคำทับศัพท์ภาษาอังกฤษ อยากให้อาจารย์พวกนี้เถียงกลับไปบ้าง แต่ทั้งหมดกลับเงียบ ถ้าฉันมีสิทธิ์ ฉันจะช่วยให้ผ่านโดยไม่ต้องแก้แม้แต่คำเดียว          หมดวันแรก ฉันว่าอาจารยกริชกรีธากลับถึงบ้านต้องยัดอาหารเย็นเป็นทะนาน เพราะท่าทางเหนื่อยกว่าใคร พูดไม่หยุด พูดอยู่คนเดียวเกือบครึ่งวัน ตอนเดินจากห้องเขาถึงเห็นฉัน          “โมรีมาด้วยเหรอ ผมไม่เห็นเลย”          ฉันไม่ได้พูดอะไรตามเคย ก็ฉันอยู่นี่แล้วไง... เขาจะไม่เห็นได้ไง เขามองซ้ายมองขวาเหมือนจะพูดอะไรสำคัญ แต่ก็เปลี่ยนเป็นคุยเรื่องธรรมดา “พรุ่งนี้คุณมาใหม่นะ ไม่น่าเบื่อเท่าวันนี้หรอก” แล้วเขาเดินตามหลังอาจารย์คนหนึ่งไปอย่างรีบร้อน         ฉันไม่อยากมาอีกในวันที่สอง เพราะคิดว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อ ที่นั่งฟังเขาคุย มีทีมวิจารณ์พูดอยู่ฝ่ายเดียว คนเขียนไม่เถียงอะไรเลย แต่พวกในชมรมทั้งลากทั้งบังคับให้ฉันต้องไปจนได้         บรรยากาศวันที่สองไม่ชวนง่วงอย่างเมื่อวาน นั่งได้ไม่กี่นาทีปุ่มไมโครโฟนอาจารย์ทุกคนถูกกดจนแทบเป็นอัมพาต พวกนักศึกษาเริ่มเชียร์ในใจ เพราะหนังสือเป็นของคณะศิลปฯ คณะศึกษาฯ คณะเศรษฐฯ และคณะที่อาจารย์ส่วนใหญ่มีความสามารถในการเขียน หนังสือมีน้อยกว่าหนังสือสายวิทย์เมื่อวาน แต่กินเวลากว่ามากมาย ฉันแอบสังเกตว่า อาจารย์คณะศิลปฯ ไม่ถูกกับคณะเศรษฐฯ ทีมอาจารย์ผู้เขียนไม่พูดน้อยอย่างเมื่อวาน ทุกคนพูดหมด และวันนี้เองที่นักศึกษาบางคนได้แสดงความคิดเห็นบ้าง           ฉันก็ได้แต่ฟังจนถึงหนังสือของคณะเศรษฐศาสตร์เล่มหนึ่ง มันอยู่ในมือฉันพอดี ชื่อหน้าปกว่า “ค้าขายในครัวเรือน” ซึ่งเป็นของอาจารย์ผู้หญิงหน้าเด็กมากๆ ที่นั่งเงียบตลอดพูดน้อยที่สุด             “เล่มนี้ นักศึกษาว่าไง” คณบดีคณะศิลปฯ หันมาทางพวกเรา              “ไหน ไหน คนไหนชื่อโมรี โมรีว่าไง”          ฉันสะดุ้งเอกสารเกือบหลุดมือ ทั้งห้องหันมามองฉัน อาจารย์กริชกรีธาอุตส่าห์หามุมแอบยักคิ้วให้ด้วย รวมทั้งอาจารย์หน้าเด็กคนนั้น ที่มองฉันอย่างมีความหวัง ฉันกลืนน้ำลาย พยายามคิดคำพูด ฉันเปิดดูหนังสือเล่มนี้มาก่อนแล้วหลายนาที เพราะชื่อเรื่องน่าสนใจ แต่พออ่านกลับไม่ค่อยเข้าใจนัก            “เอ่อ ชื่อเรื่องน่าจะอ่านได้ทุกคน แต่พอหนูเปิดอ่านแล้ว หนูอ่านไม่รู้เรื่องค่ะ คงเพราะหนูเองก็ไม่ได้เรียนทางนี้ คงแสดงความคิดเห็นอะไรไม่ได้ค่ะ”            เสียงหัวเราะลั่นห้อง อาจารย์เจ้าของเรื่องฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เหมือนพยายามโขกหัวทำร้ายตัวเอง         คณบดีหันมาชมฉัน          “นั่นเป็นการแสดงความคิดเห็นที่ดีมาก ใช่มั้ยอาจารย์”         อาจารย์หน้าเด็กหัวเราะ “อือ ค่ะ ถ้าโมรีอ่านไม่รู้เรื่อง ครูก็ว่าคนอื่นไม่น่าจะรู้เรื่อง ขอบใจจ้ะโมรี ท่านคณบดีขา ของหนูผ่านได้เลย เดี๋ยวหนูไปเรียบเรียงใหม่”         คณบดีคนเดิม รีบพูดต่อ “อือ ผมเห็นด้วย เอาให้แน่ว่าจะเขียนให้คนทั่วไปอ่าน หรือเฉพาะพวกในวงการการตลาดอ่าน แต่ผมว่า ค้าขายในครัวเรือน น่าจะสำหรับบุคคลทั่วไปนา แต่หลักๆ แล้วดีมากๆ เลย ปรับภาษาที่ใช้อีกนิด นี่มันเล่มแรกของคุณนี่นา”         ฉันถอนหายใจโล่งอก ตอนเสร็จงานวันนั้นอาจารย์หน้าเด็กมาคุยกับฉัน “คนนี้นี่เอง โมรี ได้ยินชื่อมานาน ครูเพิ่งหัดเขียนหนังสือสำหรับบุคคลทั่วไปน่ะ ต่อไปต้องขอรบกวนโมรีมั่งนะจ๊ะ”         วันที่สามไม่มีใครถามอะไรให้ฉันลำบากใจ เป็นหนังสือของคณะบริหารฯ ที่มีไม่กี่เล่ม เสร็จลงภายในครึ่งวัน         “คุณจะไปไหนต่อมั้ย ว่างหรือเปล่า”         อาจารย์กริชกรีธาวิ่งมาถามฉัน ทั้งๆ ที่คนยังอยู่เต็มห้องประชุม        ไม่มีใครเดินออกไป ทำเอาฉันอยากเอาหน้ามุดโต๊ะ         “ต้องทำแลบค่ะ”         ฉันยกมือไหว้ รีบเดินจากมา รู้สึกใจไม่ค่อยดีที่โกหกไป และเขาก็คงจับได้ว่าฉันโกหก แต่ฉันดูไม่สีหน้าเขาไม่ออกอีกแล้วว่าเขาต้องการสื่ออะไร เขาไม่ยิ้ม แถมไม่รับไหว้ฉันด้วย           นั่นก็เป็นแค่ครั้งเดียวของเทอมนั้นในมหาวิทยาลัยที่ฉันเจอเขา           หลังจากนั้นฉันก็ยุ่งกับการเรียน และเขียนนิยายส่งบรรณาธิการ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 11:40:56

ความคิดเห็นที่ 3 .          จนวันสอบวิชาสุดท้าย ฉันโล่งใจที่สุดในโลก พวกเอกเคมีทั้งหมดนัดไปเดินเล่นรวมกลุ่มกันครั้งสุดท้ายในชุดนักศึกษา เกินครึ่งพูดถึงเรื่องเรียนต่อปริญญาโท ที่เหลือพูดเรื่องสมัครงาน ไปเที่ยว ฉันเริ่มผูกพันกับเพื่อนในเอกเคมีตอนช่วยงานโครงการวิจัยเพื่อจบนั่นเอง เพื่อนๆ บางคนซื้อหนังสือฉันมาขอลายเซ็นไว้           “เป็นหลักฐานว่าเรามีเพื่อนเป็นนักเขียน”            ทั้งเอกเคมีกันแค่สามสิบหกคน เราไปนั่งร้องเพลงที่ริมคลองของสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง กินส้มตำอร่อยๆ ด้วยกัน ฉันเลี้ยงเพื่อนทั้งหมดด้วยเงินตัวเอง เป็นการตอบแทนที่ฉันแทบไม่เคยใช้ชีวิตสมบุกสมบันกับเพื่อนคนไหนเลย เราเขียนที่อยู่ให้กันและกันเหมือนสมัยจบมัธยมปลาย         ตอนเกือบสองทุ่มวันนั้นเราเดินออกจากร้านส้มตำด้วยหัวใจเศร้าสร้อย คิดว่าต่อไปเราคงไม่เจอกันง่ายๆ อีก ไม่มีประชุมชั้นปี ไม่มีประชุมคณะ แม้เราอาจได้เจอกันตอนรับผลการเรียน หรือรับใบสภาอนุมัติปริญญา แต่ก็อาจเจอกันแค่สองสามคน พร้อมกันทีก็ช่วงรับปริญญา แต่กว่าจะถึงตอนนั้นก็นานนม          ฉันส่งเพื่อนผู้หญิงสองคนขึ้นแท๊กซี่ โบกมือลา แล้วตั้งใจเดินไปยังป้ายรถเมล์เพื่อนั่งรถเมล์กลับ มันแค่ทอดเดียวก็ถึงบ้าน ประหยัดกว่าแท๊กซี่ และฉันยังอยากอยู่คนเดียวให้หายเศร้าก่อน          ฉันตั้งใจเดินให้ช้าที่สุด แต่ครู่เดียวก็มีรถ มาเทียบฟุตบาท           “รอตั้งนาน นึกว่าจะกินส้มตำกันจนถึงเที่ยงคืน!” ผศ.ดร.กริชกรีธา นั่นเอง!           เขาตามฉันออกมาจากมหาวิทยาลัยตั้งแต่สอบเสร็จ การตรวจสอบว่านักศึกษาคนไหนสอบวันไหนห้องไหนนั้นแค่จิ้มๆ นิ้ว ลงบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์อาจารย์มหาวิทยาลัยสองสามครั้งก็รู้ผล          ฉันมองไปในรถ สำรวจว่าระหว่างที่เขารอฉันอยู่นั้นเขาเล่นฟุตบอล หรือนั่งเฉยๆ เห็นหนังสือพิมพ์ทั้งภาษาไทยภาษาไทยอังกฤษเต็มท้ายเบาะหลังถึงพอเข้าใจ          “ไม่นึกว่าคุณจะมารอนี่คะ”            “คุณนี่ใจร้ายมาก ผมรอวันนี้มาเกือบปี วันที่คุณไม่ต้องเป็นนักศึกษาเสียที แต่คุณกลับไม่แยแส ผมไม่น่าสนใจจริงๆ เลยหรือไง” เขาเริ่มพูดแบบเพี้ยนๆ อีกแล้ว เวลาไม่ได้เยียวยาเขาเลยจริงๆ         แต่ฉันก็ร้องอ๋อในใจ หมายความว่าที่ผ่านมาเขาเว้นช่วงให้ฉันพักเรียนหนังสือนี่เอง นับว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ แต่อารมณ์ที่ฉันเคยคิดว่าอาจเสียเขาไปแล้ว จึงทำให้ยังมึนๆ กับสิ่งที่เขาพูดอยู่          “...ขึ้นมา ...ขึ้นมา”         เขาเอื้อมมือมาผลักประตูรถให้ ในรถหนาวจนฉันต้องควักเสื้อแจ๊กเก็ตยับยู่ยี่แล้วขึ้นมาสวมทับชุดนักศึกษา        “ทำไมคุณหนาว ผมไม่หนาว”         เขาถามตลกเสียจนฉันอยากหัวเราะ ก็รถเขาเขานั่งอยู่ทุกวัน ปรับอุณหภูมิเท่านี้ตลอด เขาก็ชิน ส่วนฉันไม่รถเมล์ ก็แท็กซี่ หรือไม่ก็รถแก่ๆ เก่าๆ ของพ่อ          “มันไม่คุ้นน่ะ”           “งั้นต่อไป ต้องมานั่งให้คุ้น เดี๋ยววันนี้ไปกินข้าวบ้านผมนะ           บอกแม่แล้วว่าคุณจะไป วันนี้มื้อค่ำสามทุ่มพี่ชายพี่สาวผมก็อยู่ด้วย”           ฉันเกือบเปิดประตูกระโดดลงจากรถ “ไม่ได้นะ!”           จู่ๆ จะให้ฉันไปกินข้าวบ้านใครๆ เอาปุบปับแบบนี้มีอย่างที่ไหนล่ะ           “เอ่อ ไม่ไปค่ะ ไม่ไป ไม่พร้อม” เจอผู้ดีแค่คนสองคนวันก่อนก็จะเป็นลม พบทั้งตระกูลโดยไม่ได้นัดหมายเนี่ย ฝันไปเถิด แม้เคยอยากลองยลบรรยากาศนั้นแค่ไหน แต่ย่อมไปใช่ตอนนี้           “อ้าว... ทำไมล่ะ คุณเรียนจบแล้วนี่ ยังคิดว่าไม่เหมาะสมที่จะไปไหนมาไหนกับผมอีกหรือไง และผมก็นัดแม่แล้วด้วย!”           ฉันสั่นหัวดิก “ไม่เอาหรอก ใส่ชุดนี้มาตั้งแต่หกโมงเช้า ไปเดินเล่นกับเพื่อนเหงื่อแตกพลั่กๆ กินส้มตำปู ส้มตำปลาร้า ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วด้วย คนนี้ไม่พร้อม”         “เหรอ อือจริงด้วย ถึงว่า...กลิ่นตุๆ งั้นพรุ่งนี้แล้วกัน ตกลงนะ!”         เขาทำท่าเห็นใจและเห็นควรอย่างหนัก          ฉันโล่งใจ สงสัยว่าทำไมตัวเองต้องกลัวขนาดรีบพยักหน้าตกลงทันที และเพิ่งเอะใจว่าที่เขาไม่ต้องโทรศัพท์กลับบ้านไปยกเลิกนัดหรือทำอะไรสักประการ            “คุณไม่โทรไปบอกที่บ้านหรือคะ”              “บอกเรื่องอะไร” เขาทำหน้างงๆ              “ก็โทรไปบอกว่า ฉันไปไม่ได้...              แล้วคุณจะกลับวังคุณทันอาหารค่ำมั้ยเนี่ย”              ฉันถามเขาด้วยความงงพอๆ กัน หรือผู้ดีเขาจะสบายๆ เหมือนบ้านฉัน             “อ๋อ ผมเพิ่งนึกได้ ที่จริงผมนัดแม่พรุ่งนี้น่ะ ฮ่าฮ่า”             เขาหัวเราะถูกใจที่ใช้ลูกไม้หลอกให้ฉันตกลงได้ ฉันเข้าใจทันทีว่าฉันตกหลุมพรางเขาไปแล้ว ถ้าเขานัดเลยตรงๆ ฉันอาจโยกโย้ แต่พอบอกว่าต้องไปวันนี้ เมื่อไม่พร้อมแล้วผลัดเป็นอีกวันย่อมดูเป็นการอ้อนวอนอย่างสุภาพ           “คุณหลอกกันนี่ จะไปดีมั้ยเนี่ย”         เขาทำหน้าดุเหมือนตอนอยู่ในชั้นเรียนให้ดูครั้งแรก         “ห้ามปฏิเสธ! คุณตกลงแล้ว!” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 11:44:35

ความคิดเห็นที่ 4 .        ฉันรู้สึกหมดท่า “จริงๆ ก็อยากไป แต่เร็วไปมั้ยคะ ที่ฉันจะไปวังคุณน่ะ” ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันยังไม่พร้อมจริงๆ ไม่ใช่เพราะไม่ได้อาบน้ำ          “นั่นไง!  ผมว่าแล้ว คุณต้องโยกโย้ ผมอุตส่าห์ไม่ไปกวนคุณตั้งปีนึง แล้ววันนี้ก็รอคุณสี่ชั่วโมง คุณยังไม่อยากไปบ้านผมอีก ให้ผมทำยังไงล่ะทีนี้ อ่อ... ผมไม่ได้อยู่วังนะ ผมอยู่บ้าน”          ฉันว่าหน้าตาเขาขึงขังไปหน่อย พอพูดอ่อนๆ ก็เลยดูเพี้ยน         พอพูดจริงจังเขาก็ดูเครียดไป ฉันว่าเขาไม่มีความพอดี          “ก็...” ฉันอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไร เอาเข้าจริงฉันคบเขาด้วยความเกรงใจ ฉันกล้าพูดกับเขาก็จริง แต่ไม่กล้าทุกเรื่อง อีกอย่างฉันเพิ่งตกลง แล้วจะมาเปลี่ยนใจอีก           “อย่าทำหน้าไม่แน่ใจอย่างนั้นสิ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย บอกก็แล้วว่าตั้งใจจีบ คุณว่าเป็นเรื่องไม่เหมาะสมที่อาจารย์กับนักศึกษาจะคบกัน ผมก็ถอย ตอนนี้คุณสอบเสร็จแล้ว จะหาเหตุผลไหนอีก ตอนนี้ต่อให้คุณบอกว่าไม่ชอบคนแบบผม ผมก็ไม่ถอยหรอกนะ จะถอยก็ต่อเมื่อคุณกำลังเข้าหอกับใครนู่นแหละ”        เขาปาฐกถาเสียยาวเฟื้อย           “อือ พูดได้ยาวเหมือนอาจารย์มหาวิทยาลัยเลย” ฉันยอมแพ้          เขาหัวเราะ “เราไปฟังเพลงกันนะ คืนนี้ คุณโทรบอกที่บ้านสิ”            “เฮ่อ นี่เพิ่งสอบเสร็จเอง ไม่ได้นอนก่อนห้าทุ่มมาเกือบสิบวัน วันนี้ขอกลับไปนอนเถอะ” ฉันไม่ได้เล่นตัว แต่เหนื่อยจริงๆ แล้วความรู้สึกเหงาๆ ตอนที่ส่งเพื่อนคนสุดท้ายขึ้นแท๊กซี่ไปมันยังเกาะกินหัวใจอยู่ ไม่มีอารมณ์ยินดีพอที่จะไปรื่นเริงฟังเพลงกับใคร             “โอเค กลับบ้าน”              เขาตกลง แล้วไม่พูดอะไรอีกเลยส่งฉันที่ประตูรั้ว เขาตะโกนแซวน้องเล็กที่หัดเล่นตะกร้ออยู่คนเดียว แล้วหันมาบอกฉันเสียงเครียดๆ จ้องหน้าฉัน “พรุ่งนี้ ผมมารับห้าโมงครึ่ง ได้โปรดอย่าต่อต้านอะไรๆ ที่ผมพยายามนักเลย ผมมีหัวใจ...และก็...เสียใจเป็นเหมือนกันนะ!” แล้วเขาก็ขับรถจากไป               ฉันมานึกเสียใจว่าอย่างน้อยน่าจะเปลี่ยนเป็นชวนเขาไปกินอาหารเบาๆ สักหน่อยก่อนกลับบ้านก็ดี เขาอุตส่าห์มารอตั้งนาน คงหิว            แต่ก็...นี่แหละ ฉันเคยทำอะไรเอาใจใครที่ไหน จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 11:47:16

ความคิดเห็นที่ 5 .          ฉันบอกแม่ว่าเขาชวนไปรับประทานอาหารเย็นที่ “วัง” เขาพรุ่งนี้ น้องจิ๋วตื่นเต้นน่าดู น้องเล็กกับพี่ชายหัวเราะออกมาแล้วถามแม่             “โมรีต้องใส่ชุดไทยเข้าบ้านเขามั้ยแม่”            ฉันลืมนึกไปเหมือนกันว่าอาหารค่ำบ้านเขาจะเป็นทางการประมาณไหน หรือต้องใส่ชุดราตรีเกาะอก สวมเครื่องเพชรแวววาว อาจเป็นไปได้จริงๆ เริ่มต้นเสิร์ฟอาหารด้วยสลัดและซุป แล้วตบท้ายด้วยไวน์ชั้นดีจากฝรั่งเศส การใช้ช้อนต้องหยิบจับให้ถูกต้อง จับชิ้นที่วางนอกสุดก่อน และมีคุณหญิงย่าคอยส่งสายตาตำหนิมารยาทหลานๆ เป็นระยะๆ ฉันเกือบนึกจนคิดว่าตัวเองกำลังจะไปเยี่ยมบ้านทรายทองแล้วเชียว ถ้าแม่ไม่ขัดน้องเล็กกับพี่ชายเสียก่อน            “โอย นี่พวกเธอทั้งหลายดูละครมากไปแล้ว เขาก็นั่งกินเหมือนเรานี่แหละ ถ้านัดพร้อมๆ กันทั้งบ้าน อาหารก็พิเศษหน่อย เหมือนบ้านเราเวลาปู่ย่า หรือตายาย ลุง ป้า น้า อา มาไงล่ะ แต่เขาคงมีคนใช้ช่วย โมรีไปดูไว้ก็ดี จะได้เอามาเขียนนิยายให้นางเอกเป็นผู้ดีมั่ง ไม่ใช่ให้ยายใหญ่เป็นนางเอกอย่างตอนนี้ นางเอกบ้านนอกน่ะซี กลัวหมอฟันขึ้นสมอง”           แม่หัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่พวกเราเถียงกันเรื่องอาหารค่ำบ้านผู้ดี และตบท้ายด้วยนิยายที่ฉันเขียนถึงความรักของพี่ใหญ่           แม่ฉันน่าชื่นชมเสมอที่ให้กำลังใจลูกๆ และพูดอะไรตรงๆ ตลอดมา เหตุผลที่สนับสนุนให้ฉันไปตามคำเชิญเขาก็คือ “เอาข้อมูลมาไว้เขียนนิยายไง” แม่ไม่สนใจเรื่องอื่นๆ ยกให้ฉันตัดสินใจเอง แม้พี่ชายกับพ่อจะแซว         “นี่แม่... ถ้าโมรี โดนอาจารย์คนนั้นทำมิดีมิร้ายล่ะ”          “โมรีก็ซวยไง” แล้วแม่ก็หัวเราะ “แหม แม่ไม่กลัวหรอก โมรีเสียอย่าง ลองทำอะไรแปลกๆ กะลูกชั้นซี ลูกสาวชั้นจะเอามาเขียนประจานให้อายไปทั้งตระกูลเลย ลืมไปแล้วหรือไงว่าโมรีเราเป็นนักเขียนน่ะ”          พี่ชายกับพ่อหัวเราะหนักกว่าเดิม “เออ จริงด้วย งั้นโมรีลุยเลย พ่อไม่หวง”           ทุกอย่างแม่ไม่ได้พูดมั่วเอาเอง แม่เคยไปเป็นพยาบาลเฝ้าไข้ที่บ้านผู้ดีเก่าแก่อยู่หลายครั้ง “พวกเขาก็เหมือนเรา แต่ก็อาจเนี๊ยบทุกเรื่องหน่อย” ตรง “เนี๊ยบทุกเรื่อง” นี่แหละที่ฉันกลัว ฉันไม่กลัวใครจะทำอะไรฉันหรอก ถ้าจะทำ เขาคงทำไปนานแล้ว ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าน้องจิ๋ว ค้นและลองทุกตัว ทั้งแบบสบายๆ และเป็นทางการ           จนน้องเล็กเห็นใจ รสนิยมการแต่งของฉันกับน้องเล็กคล้ายๆ กันมาตลอด น้องจึงพอเข้าใจฉัน          “พี่โมรี อย่ากังวลเลย แต่งแบบที่ใส่แล้วสบายใจเถอะ ไปนั่งแบบอึดอัดในบ้านที่ไม่คุ้นเคยแล้วแต่งตัวอึดอัดอีก จะเป็นลมตาย ชุดนี้เลย”           น้องเล็กหยิบกระโปรงสีเขียวเข้ม สั้นแค่เหนือเข่า ตอนปลายมันอัดผ้าบางพลิ้วนิดๆ และเสื้อแขนสั้นสีเขียวอ่อนเป็นผ้าบางพลิ้วๆ เหมือนกัน ต้องสวมทับเสื้อยืดไร้แขนขนาดเล็กไว้อีกตัว ชุดนี้ทำให้คนสวมมีเนื้อมีหนังหรือดูอ้วนขึ้นนั่นเอง           ความจริงมันเป็นชุดที่ฉันเล็งไว้ แต่คิดว่าสีเขียวทำให้ฉันดูคล้ำขึ้น จึงพยายามหาชุดอื่น แต่ในที่สุดก็ต้องสวม “สีเขียว” นี่แหละ ส่วนรองเท้า น้องเล็กก็เห็นควรว่าควรเป็นสีครีมอ่อนๆ ต้องให้มีส้นเตี้ยที่สุด           “ไม่มีอะไรน่ากลัวกว่าไปยืนหัวโด่ สูงกว่าใครๆ ในสถานที่ที่เราไม่มีความมั่นใจ”          น้องเล็กกับฉันมีประสบการณ์เรื่องอายเพราะความสูงมาหลายครั้ง แต่อย่างไรก็ตามน้องเล็กก็ไม่ได้มีขอบตาดำคล้ำเหมือนหมีแพนด้าแบบฉัน          ตอนห้าโมงเย็นวันรุ่งขึ้นฉันนั่งเถียงกับพี่ใหญ่ที่พาท้องโย้มาเยี่ยมบ้าน พยายามขอร้องไห้ฉันแต่งหน้า         “ทาแป้งนิดนะ โมรี นะน้องนะ”          ฉันไม่ยอม “ไม่แต่งค่ะพี่ใหญ่ ยอมขี้เหร่อย่างนี้หละ” ฉันคิดว่าพี่ใหญ่อายที่มีน้องไม่สวย แต่น้องจิ๋วอีกคนรีบพูด “นิดเดียวเองพี่โมรี ไม่ได้แต่งให้สวยค่ะ แต่แบบว่าให้เกียรติบ้านเขาค่ะ ทาปากนิดนึงด้วย”          “อือ ยอมๆ เขาเถอะ พี่โมรี ถ้าเล็กไปเล็กก็คงต้องแต่งเหมือนกัน” เมื่อน้องเล็กผู้ซึ่งหาวหาญมาตลอดยอมเห็นด้วย ฉันก็ยอมให้พี่ใหญ่กับน้องจิ๋วแตะๆ ฉันมีเครื่องสำอางดีๆ เยอะแยะที่ซาแมนธาให้มา แต่ฉันยกให้น้องจิ๋วทั้งหมด          แต่งแล้วเบาๆ ไม่หนักหน้าเท่าที่คิด หรือว่าหน้าตาฉันกร้านขึ้นตามวัยก็ไม่รู้         “อย่าพยายามเกาะแกะหน้า หรือให้เหงื่อออก จะได้ไม่ต้องแตะแป้งเอง แล้วนี่ลิปสติก ใส่กระเป๋าไว้ พอกินข้าวเสร็จก็ขอตัวเข้าห้องน้ำ ดูว่ามีอะไรติดฟันมั้ย แล้วก็ทาลิปซ้ำ” พี่ใหญ่อธิบายทุกอย่าง          ความจริงฉันก็พอทาลิปสติกสีๆ อยู่บ้าง เพราะฉันเคยเรียนห้องแอร์อากาศหนาวความชื้นต่ำ ปากแตกแห้ง จนเพื่อนแนะนำให้ใช้ลิปสติก ไปดูในกระจกแล้วค่อยยิ้มออก เพราะดูเป็นธรรมชาติ ไม่ว่อกอย่างที่คิด แถมช่วยปิดร่องรอยหมีแพนด้าได้สนิทไม่เหลือหลอ พี่ชายทำให้ฉันมั่นใจขึ้นหลายเท่า          “อือ โมรี เหมือนคนขึ้นมาจริงๆ คุณแจ๊คคงปลื้มใจน่าดู ที่เห็นโมรีลงทุนขนาดนี้”           พี่ชายเน้นคำว่า “คุณแจ๊ค” แทน “จานแจ๊ค” อย่างที่เคย คนที่ไม่เรียกเขาว่าอาจารย์ ส่วนใหญ่จะเรียกเขาว่า “คุณแจ๊ค” กันติดปาก นัยว่าคงให้เกียรติบิดาเขาที่เป็นถึงหม่อมหลวง --------ลงอีกที วันเสาร์ค่ะ---------ต่อไป ลง 3 ครั้ง/สัปดาห์ --------อิอิอิ---แบบว่าเบื่อเรื่องนี้แล้ว------ให้จบเสียที------ --กำลังเห่อนิยายเรื่องใหม่ของตัวเอง------------------------- -----------5555555------------------------------------------ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 11:53:40

ความคิดเห็นที่ 6   อิอิ คนแรกคะ รอมาแต่เช้าแล้ว ไปอ่านก่อนนะคะ จากคุณ : นางสาวมะลิ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 12:03:30 A:118.172.213.133 X: TicketID:234043

ความคิดเห็นที่ 7 เมาท์กันต่อ จากทู้ บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8396421/W8396421.html คุณ Mnemosyne   ---โมรีชอบ อ. กริช ก็ตอนรู้ว่าเสียไปนั่นแหละ อิอิอิ แต่ต่อตอนรู้ว่ารักเขาแล้วก้ยังไม่วายยึกยักอีกนะ คุณ หริชา ---ห้ามตีโมรี และคนเขียน ไม่งั้นดำ เอ๊ยน้ำผึ้ง ติดมือ 555+ คุณ septer --- อือ กำลังคิดว่าจะเอาดอกรักร่วงหายของโมรี ให้ลงอ่านตอนไหนดี อิอิอิ ลงเมื่อไหร่จะตามไปบอกนะคะ คุณ sullen   ---ถ้ามีคนมาจีบแล้วรีรอ (เล่นตัว) แบบโมรีเนี่ยก็ดีเหมือนกันนา แบบว่าพิสูจน์กันหน่อย --" แต่กลัวพิสูจน์แล้วหายจัง 55+ คุณ Argent --- กรี๊ด คุณไอซ๊เป็นสาวมาโซฯ อิอิอิ อ.กริชเพี้ยน โมรีก็แปลก ถ้าพวกเขาจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง ชักห่วงอนาคตลูกพวกเขาแฮะ หรือให้กิงแห้วดี? 555+ คุณ วารี ---อือ เอาเข้าจริงโมรี มันก็ตาม อ.กริช ไม่ทันหรอก ก็ได้แค่ยึกยักไปแบบไม่แน่ใจอย่างนี้แหละ เดี๋ยวยังไงก็ต้องรักเขาแน่ๆ แต่จะสมหวังหรือเปล่าไม่รู้แฮะ ต้องลุ้นกันหน่อย   คุณ กุลธิดา   --- ขอบคุณค่ะที่เข้าใจเรื่องเขียนจากบุรุษที่ 1 แหะๆ และขอบคุณแทนโมรีที่คุณกุลธิดาเข้าใจโมรี โมรีเป็นแบบที่คุณกุลธิดาแสดงความคิดเห็นจริงๆ คุณ scottie --- คุณด่างทับริมขวา หายไปไหน ทำไมไม่มาอ่าน เดี๋ยวเรนฟูก็ท้อใจ ย้ายไปเขียนแฟนตาซีเสียหรอก เอ๊ะ หรือจะผูกคอด้วยเส้นสปาเกตตีราดคาราเมลดี คุณ garnet19th ---นี่ก็อีกคน หายไปไหน เรียนหนัก หรือเล่นเกม หรือมัวแต่คุยกับมนุษย์ต่างดาว ชั้นกำลังจะฆ่าตัวประชดโดยการกระโดดใส่กรงหมีแล้วนะ ท่านที่แอบอ่าน --- อิอิอิ รักนะ ข่าวล่าสุดจากคนเขียนคือ ตอนนี้เรนฟูกำลังบ้าคลั่งในการทำขนมจีน-น้ำยากะทิ สนใจสักชามมั้ย ตอนนี้ไก่ทั้งเล้าอ้วนพีเพราะเส้นขนมจีนแล้วง่ะ เอ๊ะ บอกทำไม ..เอ่อ ไม่รู้อะ...คุยเรื่อยๆ...อิอิอิ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 12:18:13

ความคิดเห็นที่ 8 นางสาวมะลิ --- มาเร็วจัง ขอบคุณค่า ที่ช่วยมาเจิม อิอิอิ อ่านช้า แต่รักนานๆ น้า จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 12:33:51

ความคิดเห็นที่ 9 โมรีกับคุณแจ็คนี่เพี้ยนพอกันจริงๆ... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 13:16:19

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านมาถึงตอนนี้ ยังไม่แน่ใจเลยค่ะว่าอ.แจ็ค ของเราเป็นพระเอกรึเปล่า เพราะพี่แกดูเพี้ยนๆ แฮะ รอลุ้นตอนหน้าดีกว่า น่าจะได้คำตอบ จากคุณ : cefdinir เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 13:34:27

ความคิดเห็นที่ 11 คุ้มค่านอนดึกจริงๆเลย ได้เข้าวังแล้ว โมรีเอ๊ย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 13:48:09

ความคิดเห็นที่ 12 กร๊ากก คุณครูกริช เพี้ยนอีกแล้ว ชอบค่ะผู้ชายประหลาด ไม่เหมือนใครดี ชีวิตมีสีสัน ตื่นเต้นตลอดเวลา จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:01:21

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาแอบอ่านค่ะ หายจากเป็นเงาที่ถนนนักเขียนไปเป็นปี กลับมาครั้งนี้ดีใจจัง เรื่องสนุกมากๆเลย อ่านรวดเดียวจบเพิ่งมาโพสต์ ขอโทษค่า นี่หนูโมรีไม่ได้ฟังเขาเลยใช่ไหม เขาบอกว่าอยู่บ้าน ไม่ได้อยู่วัง จิ้นไปโน่นแล้ว ตอนแรกๆอ่านแล้วแอบขัดใจ ทำไมโมรีถึงคิดมากขนาดนั้น ปมด้อยนี่มันหนักหนาขนาดนั้นเชียว เราก็ไม่สวย ตาก็แพนด้า สิวก็เยอะ ยังไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้นเลย แต่ก็เหอะ ถ้ามีคนหน้าตาอย่างอาจารย์กริชเข้ามาจีบคงคิดมากเหมือนกัน พี่แกหล่อซะขนาด เดินกับคนหล่ออย่างนั้นคงอายอยู่ เดินกับคนสวยๆไม่เป็นไร ชิน อิอิ อาจารย์เป็นสุภาพบุรุษจริง รอตั้งเป็นแรมปี แต่เพี้ยนจนกลบความหล่อไปเลยแฮะ ไม่เป็นไร หนูโมรีจะได้เลิกคิดมากเรื่องหล่อ มาคิดเรื่องเพี้ยนแทน ฮ่าฮ่า หิวขนมจีน มีน้ำเงี้ยวมั้ยคะ จากคุณ : แกะม่วง เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:01:09

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาอ่านด้วยคน ชอบค่ะ เพราะเป็นคนไม่สวยเหมือนกัน 555 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:36:38

ความคิดเห็นที่ 15   อิอิ ขอสักชามก็ดีนะคะ คุณเรนฟู ขนมจีนน้ำยานะ ของโปรดเลยคะ แต่ระวังนะคะ ทานมากๆจะน้ำหนักขึ้น(เพราะก็ขึ้นมาแล้ว จากคุณ : นางสาวมะลิ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:37:00 A:118.172.213.133 X: TicketID:234043

ความคิดเห็นที่ 16   ต่อคะ บัตรผ่านนี่ลำบาก-- รอตอนต่อไป เพราะโมรีมีอะไรเหมือนกันหลายอย่าง 55+ ป.ล.เรื่องนี้ทำให้อินเลยคะ คิดว่าตัวเองเป็นโมรี จะมีอ.หล่อๆมาจีบบ้าง(ขอโทษนะคะ อ่านนานลืมเม้นท์ พอนึกเลยได้กลับมาเม้นท์^^) จากคุณ : นางสาวมะลิ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:38:24 A:118.172.213.133 X: TicketID:234043

ความคิดเห็นที่ 17   มาอ่านคร้าบ รอตอน ฆาตกรรมบนโต๊ะอาหารอยู่ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 19:40:52

ความคิดเห็นที่ 18 งานนี้ท่าจะสนุก ดินเนอร์ที่วัง โมรีสู้ๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:22:32

ความคิดเห็นที่ 19 คุณแจ็ค...แกอดทนมากนะเนี่ย รอจนโมรีเรียนจบ พอโมรีจบ แกก็รีบรุกทันที..อิ อิ จากคุณ : sullen เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 20:45:17

ความคิดเห็นที่ 20 บทใหม่มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8416314/W8416314.html#7 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 11:30:51