เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอน ดวงจันทรบนรางรถไฟ

สามารถติดตามอ่านเรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า
และนิยายเรื่องอื่นๆได้ที่ blog ของมูนนี่ค่ะ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever

ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ^/|\^

ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (หลอนครั้งแรก)
ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (ฝูงผีบุก)
ตอน ผีทวงสมอง
ตอน ช่วยด้วย
ตอน หัวใคร ในทะเล
ตอน ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยผม!
ตอน กลิ่น
ตอน เขามาเตือน
ตอน วิญญาณป่าที่เขาใหญ่
ตอน เขามานำทาง
ตอน เหงามั้ยจ๊ะ
ตอน ผีถ้วยแก้ว
ตอน ผีที่อินเดีย ตอนแรก
ตอน เขา....มาเกาะที่ไหล่
ตอน ท่อนแขนใครบนหาดทราย
ตอน ผีที่อินเดีย(ภาคสองเสียงในความมืด)
ตอน ความอัศจรรย์บนนากาก็อต
ตอน พรายทะเล
ตอน มือสีขาว
ตอน ผีที่ดินเดีย ภาคเจอผีที่เนปาล
ตอน ผมเป็นทหารช่าง
ตอน ผีอำ
ตอน เส้นทางสนธยา
ตอน เงาดำที่ศรีลังกา
ตอน ขอข้าวอีก!
ตอน ใครที่วิ่งเข้ามา
ตอน ศีรษะสยองขวัญ
ตอน เสียงที่วิ่งรอบรถ
ตอน อะไรวิ่งอยู่บนหลังคา
ตอน วิญญาณที่มากับกระถางกุหลาบ
ตอน ข้อเท้าใคร
ตอน วิญญาณจากอุบัติเหตุ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8256504/W8256504.html
ตอน แสงหิ่งห้อยกับเงาสูงชะลูด
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8281690/W8281690.html
ตอน อาถรรพ์เพลงมอญร้องไห้
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8309035/W8309035.html
ตอน อย่าทำดอกไม้จันทน์ร่วง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8349209/W8349209.html#


เรื่องที่ 37

ดวงจันทร์บนรางรถไฟ

เหตุการณ์ระทึกขวัญครั้งนี้เกิดขึ้นตอนที่คุณยายของพี่ยังมีชีวิต ตอนนั้นพี่ยังเด็กมากน่าจะอยู่ในช่วงประถมต้น สถานที่เกิดเหตุคือ ดอนเมือง

ขออธิบายโลเกชั่นหรือสภาพแวดล้อมโดยรอบกันสักนิด ดอนเมืองในสมัยก่อนไม่เหมือนตอนนี้ บ้านพี่อยู่ในแถบที่ดินของกองทัพอากาศซึ่งเข้าออกได้สองทางคือถนนที่วิ่งผ่านตลาดดอนเมืองโดยจะมีรถบริการของกองทัพอากาศวิ่งระหว่างสะพานใหม่-ดอนเมือง เป็นสายที่ผู้โดยสารต้องใจเย็นมาก เพราะกว่าจะมา กว่าจะออกแต่ละครั้ง กินก๋วยเตี๋ยวได้สองชาม

อีกด้านเป็นทางชาวบ้าน เส้นทางตอนแรกจะเป็นถนนของหมู่บ้านยาวไปจนถึงสวนบัว จากนั้นก็จะมีสะพานไม้ทอดผ่านไปจนถึงรางรถไฟและเมื่อข้ามไปเราก็ต้องใช้สะพานอีกครั้งจนไปถึงถนนวิภาวดีรังสิต ซึ่งในสมัยนั้นยังเรียกว่า ซุบเปอร์ไฮเวย์

ตอนเด็กๆเวลาแม่ออกไปทำงานนอกบ้าน พวกพี่จะสนุกกับการยกขบวนไปรอรับในตอนเย็นเพราะได้เดินเล่นบนสะพานและเก็บดอกบัวที่อยู่ใกล้มือ การละเล่นอีกอย่างที่ไม่เข้าท่านักก็คือ เอาวางก้อนหินไว้บนรางรถไฟแล้วคอยจ้องเวลาโดนล้อเหล็กบด พวกเราจะปรบไม้ปรบมือชอบอกชอบใจตอนมันถูกบดจนละเอียด เคยโดนผู้ใหญ่เตือนหลายครั้งว่าอันตรายก็ไม่ค่อยจะเชื่อ เด็กนี่นะ ถึงจะว่านอนสอนง่ายยังไงก็อดดื้อไม่ได้อยู่ดี

สิ่งโปรดปรานอีกอย่างของพี่ก็คือเดินเก็บก้อนหินสวยๆบนรางรถไฟ ถ้าใครเคยทำคงจะรู้ว่าบางครั้งมันจะมีพวกหินควอตหรือหินแก้วที่แวววาวปะปนอยู่ด้วย แม่เคยห้ามและบอกว่ามันสกปรก ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งวันหนึ่งขบวนรถจอดรอหลีก และห้องน้ำอยู่ตรงทางข้ามของพวกเราพอดี พี่เห็นสิ่งปฏิกูลหล่นตุ้บลงมากระจายเต็มก้อนหิน เลยเลิกเก็บตั้งแต่นั้นมา

เมื่อมีทางข้ามผ่านรางรถไฟมันก็ย่อมมีอุบัติเหตุ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคนเมาแต่ก็มีหลายครั้งที่เป็นคนปรกติธรรมดา ตัวพี่เองเคยไปดูศพคนโดนรถไฟชนสองสามครั้ง ที่สยองสุดเห็นจะเป็นรายที่หัวกะโหลกเปิดออกเหมือนลูกมะพร้าว สมองกระเด็นไปตกในพุ่มไม้ข้างทาง กว่าจะเจอก็มดขึ้นเต็มแต่แปลกที่มันไม่เละ เคยสงสัยเหมือนกันว่าทุกครั้งที่รถวิ่งผ่านแหล่งชุมชนเขาจะต้องเปิดหวูดให้สัญญาณดังลั่น ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่ได้ยิน และทำไมถึงยังเดินข้ามทั้งที่เห็นรถไฟวิ่งตรงเข้ามา จนมาเกิดขึ้นกับยายของตัวเองถึงได้รู้ความจริง

เย็นวันหนึ่งพวกพี่ออกไปรับแม่ตามปรกติ ยายก็ตามไปด้วยเพราะอยากไปเก็บดอกโสนกับผักบุ้งในสระบัว พวกเราเดินตามกันเป็นขบวนจนกระทั่งถึงสะพานไม้ พี่กับน้องไล่จับตั๊กแตนเขียวที่ชอบมาเกาะบนใบบัวส่วนคุณยายเดินขึ้นไปบนทางรถไฟเพื่อเก็บดอกโสน ตอนนั้นใกล้ค่ำมากท้องฟ้ากำลังเป็นสีแดงสวยเชียว พวกพี่ก็เล่นกันเพลินจนกระทั่งมีเสียงคนเอะอะโวยวายถึงได้หยุดและหันไปดู เป็นจังหวะเดียวกับรถไฟสายเหนือวิ่งผ่านไปพอดี เสียงหวูดกับเบรกล้อที่ดังลั่นผิดปรกติทำให้พวกเราตกใจกันมาก จนผู้ใหญ่ที่รู้จักกันเดินมาบอกว่ายายเกือบโดนรถไฟทับน่ะแหละถึงได้วิ่งไปดู ตอนนั้นแม่กำลังลงรถเมล์และเดินข้ามสะพานมาพอดี พอเห็นยายกำลังนั่งดมยาดมเลยวิ่งเข้ามาดู นวดเฟ้นกันอยู่นานเลยล่ะกว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้ คนที่ช่วยเล่าให้ฟังว่าเขากำลังทอดแหอยู่ เห็นยายเดินเก็บดอกโสนก็ไม่ได้สนใจอะไรจนได้ยินเสียงหวูดรถไฟหลายครั้งซึ่งผิดปรกติเลยหันกลับไปมองอีกครั้งและต้องตกใจเมื่อเห็นยายกำลังเดินอยู่บนรางมุ่งหน้าเข้าไปหาขบวนรถ เขาตะโกนเรียกหลายหนก็ไม่ได้ยินเลยตัดสินใจวิ่งเข้าคว้าแขนและกระชากแกออกมาชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด

พอถามว่าทำไมถึงเดินเข้าไปหารถไฟแบบนั้นยายก็เล่าให้ฟังว่า

ตอนกำลังเก็บดอกโสนเพลินๆก็เหมือนมีลมมาเป่าข้างหู คล้ายมีใครบางคนกำลังกระซิบอะไรบางอย่าง แกรู้สึกเหมือนตัวเบาขึ้น ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทุกอย่างขาวไปหมด หันหน้าไปอีกด้านก็เห็นดวงจันทร์กลมโตสวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันลอยต่ำลงมาทีละน้อยจนเหมือนจะเอื้อมมือไปแตะได้ ยายเลยเดินเข้าไปหา พอถูกถามว่าไม่ได้ยินเสียงหวูดเหรอ ยายบอกว่าได้ยินแต่เสียงปีพาทย์แว่วมาเท่านั้น จนกระทั่งมีคนฉุดแกลงจากรางนั่นแหละถึงได้รู้ว่าดวงจันทร์ที่เห็นน่ะคือไฟหน้าขบวนรถ  

มาถึงตรงนี้พวกผู้ใหญ่เลยนึกสงสัยว่า คนที่โดนรถไฟทับ จะเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกันหมดทุกคนไหม

และคนที่มากระซิบเรียก จะใช่วิญญาณที่ต้องการตัวตายตัวแทนหรือเปล่า

มันเป็นเรื่องที่ยากแก่การคาดเดา

สิ่งหนึ่งที่พี่รู้ก็คือ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมายายพี่ก็ไม่ไปเก็บดอกโสนหรือผักแถวรางรถไฟอีกเลย

*/*/*/*/*/*

ต้องขออภัยผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างมากค่ะที่หายไปสองอาทิตย์ คราวนี้ติดขัดเพราะงานค่ะ คือมูนนี่เร่งเขียนนิยายส่งทำให้ไม่มีเวลาพิมพ์เรื่องเล่าสยอง รู้สึกผิดและเป็นกังวลมากเพราะทราบดีว่ามีผู้อ่านหลายท่านต้องเข้ามาเก้อ โดยเฉพาะผู้ที่อยุ่ต่างประเทศ มูนนี่กราบขออภัยจริงๆค่ะ

มีข่าวโฆษณาเล็กน้อย พิมพ์คำแมกกาซีนปักษ์หน้าจะมีคอลัมภ์"หนึ่งในใจ" และบทสัมภาษณ์มูนนี่ซึ่งคงมีการลงรูปด้วย อย่าเพิ่งตกใจนะคะ ถ้าได้เห็นตัวจริง = ="

อีกข่าวหนึ่งที่จะบอกก็คือ แม้จะโหมเร่งเขียนเรื่องนักล่าแห่งรัตติกาลภาคสอง แต่ที่สุดแล้วก็ส่งไม่ทันกำหนด ทำให้นิยายเรื่องนี้และเซ็นซูต้องเลื่อนการวางจำหน่ายออกไป ถ้าโชคดีคงจะได้เห็นก่อนปีใหม่ค่ะ

วันนี้คงไม่ได้คุยกันเพราะมูนนี่ได้ตอบคำถามไปในกระทู้ที่แล้ว ถ้าอาการนิ้วอักเสบไม่รุนแรงมากนัก ศุกร์หน้าคงได้ลงเรื่องเล่าตามปรกติค่ะ

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมา ณ ที่นี้นะคะ

ยมทูตสาวกับวิญญาณหนุ่มเจ้าปัญหาจากนิยายเรื่อง ยมทูต
วาดเพื่อประกอบบทสัมภาษณ์ค่ะ กำลังลงสีเพื่อส่งก่อนวันที่ 10 นี้

จากคุณ	: Moony_Lupin
เขียนเมื่อ	: 8 ต.ค. 52 18:18:24