ความคิดเห็นที่ 1 "คืออย่างนี้นะ" มิคาอิลเริ่มอธิบาย "ตอนที่ข้าเข้ามาที่นี่ข้ามีความรู้สึกมันคุ้นๆ  คล้ายกับอะไรบางอย่าง แต่ก็นึกไม่ออกสักที  แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วหละ" "แล้วมันคล้ายกับอะไรหรือ" ไอรีน่ายังไม่เข้าใจ "โคลงของเอซเวน" มิคาอิลพูดอย่างภูมิใจ แล้วเขาก็เสริมขึ้นเมื่อเห็นไอรีน่ายังดูสงสัยอยู่ "เอซเวนชอบแต่โคลงกลอนมาตั้งนานแล้ว และก็เคยเอามาให้ข้าอ่านอยู่บ้าง  อันที่จริงข้าก็อ่านกลอนไม่ค่อยเก่งหรอกนะ ไอรีน่า  แต่ถ้ากลอนของเอซเอนจะกล่าวถึงอะไร มันก็คงเป็นอะไรคล้ายๆนี้นั่นแหละ" ไอรีน่ายังคงไม่พูดอะไร มิคาอิลจึงต่อไปว่า "แต่ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ" เขาพูด "เทพีแห่งทะเลสาบนั่นบอกว่าจะส่งเราเข้ามาในจิตใจของเอซเวนไม่ใช่หรือ แล้วโคลงของเอซเวนมาเกี่ยวอะไรด้วย?" หญิงสาวยังคงมีสีหน้าครุ่นคิด "บางที..." ไอรีน่าพูดขึ้นในที่สุด "โคลงที่ท่านเอซเวนเขียน  อาจเป็นข้อความที่ท่านเอซเวนพยายามสื่อสารกับคนอื่นๆอยู่ก็ได้" "หมายความว่า ท่านเอซเวนเขียนโคลงเพื่อแสดงสิ่งที่เขารู้สึกอย่างไรละ มิคาอิล" ไอรีน่าอิบาย "บางาทีนี่อาจเป็นเปลือกนอกสุดของจิตใจท่านเอซเวนที่เขายินยอมให้คนอื่นมารับรู้ก็ได้" "ถ้าอย่างนั้น" มิคาอิลพูด "เราควรจะทำอย่างไรต่อไปหรือ?" หญิงสาวครุ่นคิดไปพักใหญ่อีกครั้ง "ข้าคิดหากที่นี่เป็นจิตใจของท่านเอซเวน คนที่จะปล่อยเราออกไปได้ก็คงเป็นท่านเอซเวนเอง" เธอว่า "ดังนั้นเราคงจะต้องหาท่านเอซเวนให้พบ" "หาตัวของเอซเวน" มิคาอิลร้อง "ในจิตใจของเอซเวนเองเนี้ยนะ" "ที่นี่เป็นเปลือก มิคาอิล" ไอรีน่าพูด "ถ้าท่านเอซเวนแต่งโคลงขึ้นเพื่อสื่อสารบางอย่างกับคนอื่น  ภายในโคลง ซึ่งก็คือโลกที่เราอยู่นี้ ย่อมต้องมีความหมายบางอย่างอยู่  บางทีถ้าเราเข้าใจความหมายเหล่านั้นได้ ก็อาจจะเข้าถึงท่านเอซเวนได้  เรื่องนี้ท่านต้องช่วยมิคาอิล  ท่านรู้จักท่านเอซเวนดีกว่าข้า" "อย่างนั้นหรือ..." มิคาอิลพูด และนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบกลีบดอกไม้สีชมพูที่ร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมากลีบหนึ่ง "ถ้าอย่างนั้น บางทีกลีบดอกไม้นี้อาจจะมีความหมายอะไรก็ได้ เพราะข้ารู้สึกว่ามันจะปรากฏในโคลงของเอซเวนค่อนข้างบ่อย" "ถ้าอย่างนั้นก็มีดอกไม้อยู่อย่างหนึ่ง" ไอรีน่าทวน "ส่วนตัวข้าคิดว่าปราสาททอง ‘พระราชาหงส์’ ก็น่าจะมีความหมายอยู่เหมือนกัน" "แต่นั่นมันไม่ใช่ปราสาทของพระราชาหงส์นะ ไอรีน่า" มิคาอิลแย้งขึ้น "ก็ไม่แน่นะ มิคาอิล" ไอรีน่าพูด "เพราะถ้าที่นี่เป็นโลกของโคลงที่ท่านเอซเวนแต่งขึ้น มันก็ไม่จำเป็นว่าท่านเอซเวนจะต้องเขียนทุกอย่างให้เหมือนจริงไปเสียหมดไม่ใช่หรือ" "ก็ได้" มิคาอิลทำท่ายอมแพ้ "ถ้าอย่างนั้นก็สรุปว่าสิ่งที่เรามีก็ถือดอกไม้ แล้วก็ปราสาท แต่สรุปว่าเราควรจะทำอะไรต่อไปล่ะ?" "ข้าคิดว่าจะนำกลีบดอกไม้ไปยังปราสาท" ไอรินตอบ "ท่านคิดว่าอย่างไร?" "ตามใจเจ้าเถิด ไอริน่า" มิคาอิลตอบเพียงเท่านั้น ด้วยเหตุที่ไม่พบม้าในโลกแห่งนั้น มิคาอิลกับไอรีน่าจึงต้องเดินเท้าไปยัง  ‘ปราสาทของพระราชาหงส์’ ที่พวกเขามองเห็น ซึ่งเมื่อพวกเขาพ้นจากอุทยานที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีชมพูเหล่านั้นแล้ว หมอกก็ไม่ลงปกคลุมอีก ทำให้เห็นได้ชัดว่าต้นไม้รอบตัวกำลังเปลี่ยนสีประหนึ่งฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งช่วยขับให้ตัวประสาทเบื้องหน้าเห็นได้เด่นชัด พวกเขาก้าวไปยังประตูของปราสาท  มีทหารยามยืนรักษาการอยู่ที่นั่น  มิมีถ้อยคำใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมา แต่ทั้งสองกลับสามารถรับรู้ถึงเรื่องราวที่โต้ตอบกับทหารยามได้ แม้ว่าจะไม่อาจนึกเป็นคำพูดได้เลยก็ตาม  ทหารยามเหล่านั้นเปิดประตูให้พวกเขาเดินเข้าไป  โดยมีมหาดเล็กคนหนึ่งเดินนำพวกเขาไปยังท้องพระโรง พวกเขารับรู้ว่าพระราชาทรงตรัสถามพวกเขามาต้องการมาพบกวีประจำราชสำนักของพระองค์ใช่หรือไม่ ก่อนจะมีพระราชดำรัสให้มหาดเล็กคนเดิมพาพวกเขาไป ห้องของกวีประจำราชสำนักนั้นกว้างขวาง  พระราชาหงส์ในโลกนี้ก็คงเหมือนกับพระราชาหงส์องค์จริงที่ทรงอุปถัมภ์กวีประจำราชสำนักของพระองค์เป็นอย่างดี  ภายในห้องนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่  พวกเขารับรู้ว่ามหาดเล็กเรียกชายคนนั้น และชายคนนั้นก็ลุกขึ้นต้อนรับพวกเขา เขาเป็นชายหนุ่มผมทอง ดวงตาเป็นประกายสดใส รูปหน้างาม  ทั้งสองรับรู้ว่าชายคนนั้นกล่าวคำต้อนรับพวกเขาอย่างสุภาพ ไอรีน่าก้าวออกไปข้างหน้า และยื่นกลีบดอกไม้สีชมพูให้เขา ในหน้าของกวีประจำราชสำนักเกิดรอยยิ้มแปลกประหลาดขึ้น ....แล้วทุกสิ่งก็สูญสิ้นสลายไป ฯลฯ ปราสาทของพระราชาหงส์หายไปแล้ว  ภาพรอบตัวพวกเขาปริแตกออกประหนึ่งภาพเขียนเก่าค่อนจะแหลกสลายไป  เบื้องหน้าของพวกเขาเหลือเพียงหอสูงแห่งหนึ่งที่สูงจนเลือนหายไปในท้องฟ้า  ที่ฐานของหอคอยตรงหน้าของพวกเขามีประตูอยู่บานหนึ่ง "เรากระเปิดประตูบานนี้หรือเปล่าไอรีน่า" มิคาอิลถาม "ตามใจท่านเถิด" หญิงสาวตอบ มิคาอิลจึงเดินตรงไปและผลักประตูออก ....และพบเอเวน ฟอน ลิมีนอฟยินอยู่เบื้องหน้า  เอซเวนซึ่งสวมชุดดีเหมือนครั้งที่พวกเขาเจอที่วัลตาวา "เอซเวน นี่ จ...จ...เจ้าหรือ?" มิคาอิลตกใจ "เชิญท่านทั้งสองเข้ามาข้างใจก่อนเถิด" เอซเวนเอ่ย แต่ไม่มีทีท่าเหมือนรู้จักเขาเลยแม้แต่น้อย  ทั้งมิคาอิลและไอรีน่าทำตามอย่างไม่เข้าใจนัก แล้วเอซเวนก็เอ่ยต่อไปว่า  "เชิญพวกท่านนั่งพักที่เก้าอี้เหล่านี้ก่อนเถิด  ข้าจะไปชงชาเตรียมมาให้  ชานี้เป็นชาแบบของหมู่เกาะทางตะวันออกอันไกลโน้นที่มิได้บ่มใบชาเท่าใดนัก  อันที่จริงการชงชาของพวกเขาตามแบบต้นตำรับมีพิธีการอยู่มากมาย แต่ข้าคงทำตามนั้นตลอดไม่ได้" มิคาอิลและไอรีน่านั่งลงบนเก้าอี้ที่เอซเวนบอก  ห้องนี้ดูเหมือนห้องในคฤหาสน์ที่วัลตาวาอยู่หลายส่วน  ผนังห้องประดับด้วยภาพเขียนทิวทัศน์ก็ห่างไกลเรียงราย  ภายในห้องมีโต๊ะที่มีชุดน้ำชาวางอยู่  และนอกจากประตูมีพวกเขาเปิดเข้ามาแล้วก็ยังมีประตูอีกประตูหนึ่งบนผนังฝั่งตรงข้าม เอซเวนยกน้ำชามาสามแก้ว แล้วนั่งลงหันหน้าหาพวกเขา "เชิญท่านดื่มได้เลย" เอซเวนตอบ "เจ้า...เจ้าพูดได้ด้วยหรือ?" มิคาอิลที่พูดอะไรไม่ถูกถามขึ้น "ก็แล้วทำไมข้าจึงจะไม่ควรพูดได้เล่า" เอซเวนเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบและมีรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า "ก็เมื่อ...เมื่อครู่นี้ในโลกนี้" มิคาอิลพยายามอธิบาย "ไม่มีใครพูดเลยไม่ใช่หรือ" "อ้อ! ข้าเข้าใจหละ" เอซเวนว่า "ก็เมื่อครู่ท่านอยู่ในโลกของบทกวี ไม่มีใครใช้อัญประกาศกันในบทกวีหรอกนะท่าน" "อย่างนั้นหรือ" มิคาอิลอึ้งไปพักหนึ่ง หลังจากไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้น "แล้วประตูอีกประตูหนึ่งทางนั้นเป็นประตูอะไรหรือ เอซเวน?" "ประตูนั่นน่ะหรือ..." เอซเวนหันไปมองแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง "เป็นประตูไปยังห้องถัดไป แต่ข้าคงต้องขอร้องพวกท่านว่าอย่าได้ผ่านประตูนั้นไป เพราะสิ่งที่ท่านจะได้พบในห้องนั้นไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดี และเชื่อได้ว่าจะทำให้ท่านไม่พอใจ" "ทำไมล่ะท่านเอซเวน" ไอรีน่าสงสัย  "มีอะไรไม่ดีอยู่ในห้องต่อไปอย่างนั้นหรือ?" "เอซเวน ฟอน ลิมีนอฟ" ชายหนุ่มตอบอย่างเป็นปริศนา "ท่านหญิง น้ำชาของท่านหมดแล้ว  ได้โปรดให้ข้านำไปเติมให้ท่านเถิด" "เอ่อ!  ขอบคุณมากค่ะท่านเอซเวน" ไอรีน่าพูดก่อนจะยื่นถ้วยชาให้ชายหนุ่ม  เอซเวนนำถ้วยชากลับไปวางบนถาด แล้วยกทั้งถาดไปเติมที่โต๊ะวางน้ำชาที่อีกมุมหนี่งของห้อง แต่ขณะที่เอซเวนกำลังรินน้ำชาอยู่นั้นเอง  มิคาอิลก็ฉวยมือไอรีน่าขึ้น  และดึงเธอวิ่งไปยังประตูที่ถูกห้ามนั้น แล้วเปิดเข้าไป... ฯลฯ ประตูปิดปังงไล่หลังพวกเขา  มิคาอิลและไอรีน่าพบว่าตนเองได้มาอยู่ในห้องห้องหนึ่งที่ขนาดไม่แตกต่างจากห้องแรกที่พวกเราเพิ่งออกมา  ไม่เพียงขนาดเท่านั้น รูปร่างของห้อง ประตู และหน้าต่าง ล้วนวางอยู่ในรูปแบบเดียวกัน  อย่างไรก็ตาม แทนที่บนฝาผนังจะประดับด้วยภาพทิวทัศน์ห่างไกลเหมือนห้องแรก กลับประดับภาพเขียนที่เป็นสีและลวดลายที่รุนแรง นอกจากนี้ในห้องนั้นก็ยังมีเอซเวนอยู่อีกคนหนึ่งด้วย แต่เอซเวนคนนั้นต่างจากเอซเวนที่สุภาพซึ่งในอยู่ในห้องแรกโดยสิ้นเชิง  แทนที่ดวงตาสงบของเอซเวนในห้องแรก เอซเวนคนนั้นกลับมีดวงตาที่วาวโรจน์ด้วยความโกรธ รุนแรงประหนึ่งจะระเบิดออกมา และทันทีที่เขาเห็นมิคาอิลและไอรีน่าเข้ามาในห้อง เขาก็ตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว "พวกเจ้า! เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงเข้ามาที่นี่!" เอซเวนตวาด "ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ให้เข้ามา" มิคาอิลพยายามไกล่เกลี่ย "พวกข้าขอโทษ เอซเวน  เจ้าใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม" "ไม่" เอซเวนคนนั้นตะโกน "เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร  มีสิทธิ์ที่จะไปมาไหนได้ตามใจชอบหรืออย่างไร?" "ท่านเอซเวน" ไอรีน่าพยายามช่วยบ้าง "พวกข้าเสียใจจริงๆที่ทำให้ท่านรู้สึกแบบนี้ แต่ท่านโปรดเข้าใจพวกเราหน่อยเถิด เพราะพวกเราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับในหอคอยนี้" "ไม่ต้องมาแก้ตัว" เอซเวนตวาด "ข้าจะไม่พูดกับพวกท่านต่อไปแล้ว ออกไป! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้" แล้วเขาก็ยกเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ตัวเหนือหัว ก่อนจะทุ่มลงหมายจะให้โดนมิคาอิลกับไอรีน่า... ...แต่ทั้งสองได้หลบไปอย่างรวดเร็วและปิดประตูกันไว้ได้อย่างทันท่วงที ฯลฯ จากคุณ : เจรามี เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 11:21:07

ความคิดเห็นที่ 2 มิคาอิลและไอรีน่ากลับมาอยู่ในห้องเดิมอีกครั้ง  ยังไม่ทันหายใจหายคอ เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเอซเวนคนเดิมยืนยิ้มอยู่ "ข้าคงต้องขอโทษพวกท่านจริงๆ สำหรับสิ่งที่ท่านต้องไปเห็นในห้องถัดไปนั่น" เขาพูด "บางท่านทั้งสองอาจต้องพักผ่อน  ขอเชิญท่านไปนั่งเก้าอี้ก่อนเถิด  ข้าคิดว่าข้าคงหาอาหารหวานรับรองท่านได้บ้าง" ทั้งสองคนตั้งตัวไม่ทันจึงทำตามอย่างว่าง่าย ...จนกระทั่งทั้งเอซเวนยกถาดของหวานมา มิคาอิลจึงได้เอ่ยขึ้น "เอซเวน เจ้าไม่โกรธพวกข้าหรือที่ผ่านประตูนั่นเข้าไปโดยที่เจ้าก็ห้ามไว้แล้ว" "ไม่หรอก" เอซเวนตอบขณะที่กำลังยกจานขนมมาวางให้ "ข้าโกรธไปแล้วจะไปได้อะไรขึ้นมา  มันก็ไม่ช่วยให้อะไรเปลี่ยนแปลงไม่ใช่หรือ" ไอรีน่าอึกอักครู่หนึ่ง "ท่านเอซเวนคะ" เธอพูด "แล้วคน เอ่อ...ในห้องถัดไปนั่นเป็นใครหรือคะ?" "ข้าไม่รู้หรอกว่าท่านได้เจอใครมา ท่านหญิง"  เอซเวนพูด "แต่ทุกคนก็คือเอซเวน ฟอน ลิมีนอฟเหมือนกันทั้งหมดนั่นแหละ" "ขอโทษนะคะ แต่ข้าไม่เข้าใจ" ไอรีน่าพูด "ทำไมท่านจึงไม่รู้ละค่ะว่าคนในห้องถัดไปเป็นใคร  คนในห้องถัดๆไป ไปมากันระหว่างห้องอยู่เสมอเลยหรือคะ?" "จะว่าอย่างนั้นมันไม่ถูกหรอก ท่านหญิง" เอซเวนตอบ "พวกเราแต่ละคนล้วนอยู่ได้เพียงในห้องของตนเองเท่านั้น แต่ประตูระหว่างห้องอาจเชื่อมระหว่างห้องใดกับห้องใดก็ได้  คนที่เปิดประตูมากพออาจพอจะคาดเดาได้บ้าง  แต่ก็นั่นแหละ มันก็ยังเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น  อย่างไรก็ตามก็คงเป็นอย่างที่พวกท่านได้ประสบมาแล้ว สิ่งที่อยู่ในห้องถัดๆไปนั้นไม่น่าพึงประสงค์เท่าใดนัก" "เออ!...อย่างนั้น เอซเวน" มิคาอิลพูด "ข้าอยากจะขอเวลาคุยกับเพื่อนของข้าสักครู่หนึ่ง เจ้าพอจะช่วย  อา!...หลบไป สักครู่หนึ่งจะได้ไหม?" "คงไม่ได้หรอกท่าน" เอซเวนตอบ "อย่างที่ข้าเพิ่งบอกไปว่าข้าไม่สามารถจะออกไปจากห้องนี้ได้  ถ้าท่านอยากจะปรึกษากันเป็นการส่วนตัว ข้าก็คงต้องเชิญท่านไปหารือกันข้างนอก  แต่ท่านก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก  ท่านสามารถเปิดประตูเข้ามาในหอคอยนี้ได้อยู่เสมอ" มิคาอิลหันไปหาไอรีน่า และครั้นเธอพยักหน้ารับเขาก็หันกลับมาตอบ "ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็คงต้องขอลา" "เชิญเถิด" เอซเวนพูดขณะที่พวกเขาลุกขึ้น ทั้งมิคาอิลและไอรีน่ากล่าวคำขอบคุณเอซเวนแล้วจึงออกประตูไป ทันทีที่ประตูปิดไล่หลังมา มิคาอิลก็เอ่ยขึ้นมาทันที "ไอรีน่า เจ้าคิดว่าข้าในหอคอยนั่นคืออะไร?" มิคาอิลว่า "เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้หรือเปล่า" ทั้งสองคนมองหน้ากัน "ท่านก็คิดเหมือนอย่างที่ข้าคิดใช่ไหม" ไอรีน่าว่า "ถ้าอย่างนี้เราจะทำอย่างไรกันดีล่ะ  หมายความว่าในห้องบนสุดของหอคอยจะมีตัวตนที่แท้จริงของท่านเอซเวนอยู่ใช่ไหม  แล้วเราจะต้องไปถึงที่นั่นเลยหรือเปล่า? "ข้าไม่รู้หรอก ไอรีน่า" มิคาอิลพูด "แต่ข้าไม่อยากทำอย่างนั้นเลย" ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวไปหยุดที่หน้าประตูหอคอย "เอซเวน ฟอน ลิมีนอฟ" เขาตะโกนขึ้น "ข้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าที่อยู่ในห้องสุดท้ายของหอคอยเป็นอย่างไร แต่เจ้าที่ข้าไม่รู้จักไม่มีอะไรที่ต้องอับอาย  ถึงจะมีข้อเสียอยู่ แต่เจ้าก็เคยบอกกับข้าเองไม่ใช่หรือว่า คนเราไม่ว่าจะมองภายนอกสมบูรณ์แบบแค่ไหน ก็อาจมีปัญหาได้เหมือนกัน  หากเจ้าอยากบอกอะไรกับคนอื่นก็ขอให้บอกมาตรงๆ เถิด" แล้วชายหนุ่มก็เปิดประตูบานนั้นออก โดยมีไอรีน่าตามไปติดๆ... ฯลฯ ...เอซเวน ฟอน ลิมีนอฟ  ยืนอยู่เบื้องหน้าพวกเขา ห้องนั้นไม่ใช่ห้องเดิม  แม้จะมีขนาดและรูปร่างเหมือนเดิมก็มองออกได้เพราะห้องนั้นไม่ได้ประดับด้วยภาพเขียนไว้บนฝาผนังเลยแม้แต่ภาพเดียว  และในขณะนั้นบนตู้ก็มีชั้นหนังสือที่วางหนังสืออยู่เต็ม และกลางห้องก็มีโต๊ะเขียนหนังสือตัวใหญ่ตั้งอยู่ "เจ้าคือเอซเวนในห้องสุดท้ายหรือ?" มิคาอิลเอ่ยขึ้น "เกรงว่าจะไม่ใช่" เอซเวนตอบ "แต่ท่านอย่าได้ไปห่วงไปเลย เพราะข้า หรือแม้แต่เอซเวนเอง ก็ยังไม่รู้เลยว่าในห้องสุดท้ายนั้นจะเป็นอย่างไร" "อย่างนั้นหรือ..." มิคาอิลทวนคำแล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไป "ท่านทั้งสองโปรดนั่งลงก่อนสักหน่อยเถิด" เอซเวนคนนั้นพูด "บางทีข้าอาจจะจำเป็นต้องขอให้ท่านฟังเรื่องของข้าสักหน่อย" ทั้งมิคาอิลและไอรีน่าทำตาม แล้วเอซเวนก็เริ่มเล่าเรื่อง ....เรื่องที่เอซเวนเล่านั้นยืดยาว  เริ่มตั้งแต่ที่เขาเป็นเด็กอยู่ที่วัลตาวา ที่ซึ่งเขาถุกมองอย่างแปลกแยกเพราะฐานะที่สูงของครอบครัวในสังคม มาจนวันที่เขาต้องถูกส่งตัวมายังเมืองหลวงตามสัญญาระหว่างกษัตริย์กับขุนนางตัวเมืองด้วยความหวาดระแวงกังวลจากคำของคนวัลตาวาที่พูดกันว่าคนในเมืองหลวงนั้นหลอกลวงหาความจริงใจไม่ได้ อันที่จริงเอซเวนก็เผชิญความยากลำบากมากมายจากการเป็น ‘คนใหม่’ ในเมืองหลวง  อย่างไรก็ตาม ที่นั่นเองที่เขาได้รู้สึกถึงการเป็นที่ยอมรับเป็นครั้งแรก  เอซเวนเริ่มเชื่อมั่นในตัวเองมากขึ้นทีละน้อย และเริ่มพยายามเขียนบทกวีอย่างจริงจังโดยหวังว่าวันหนึ่งจะเป็นกวีที่มีความสามารถได้ "และหลังจากที่ข้ากลับจากเมืองหลวงมาวัลตาวาได้ระยะหนึ่ง ก็มีข่าวว่าตำแหน่งกวีประจำราชสำนักของพระราชาหงส์ได้ว่างลง" เอซเวนเล่าต่อไปขณะที่ภาพรอบตัวเริ่มเลือนลงพร้อมกับเริ่มปรากฏภาพรางๆของค้ำมาแทนที่ "ข้าจึงออกไปเพื่อสมัครขอรับตำแหน่งนั้นด้วย  อันที่จริงข้าก็ไม่ได้หวังอะไรเกี่ยวกับตำแหน่งนี้ไปมากกว่าคนช่างฝันคนหนึ่ง เพราะข้ารู้ว่าการจะได้เป็นกวีประจำราชสำนักของพระราชาหงส์มันยากแค่ไหนและรู้ตัวว่าบางทีข้าคงไม่เก่งพอ  ยิ่งเห็นกวีคนอื่นแล้ว ข้าก็ถอดใจแล้วว่าตนเองคงจะไม่ได้ตำแหน่งนั้นเป็นแน่แท้" "แต่แล้วมหาดเล็กก็มาบอกข้าว่าพระราชาหงส์ทรงเลือกข้า" เอซเวนพูด "ท่านนึกไม่ถึงหรอกว่าตอนนั้นข้าดีใจแค่ไหน  มันไม่สามารถจะอธิบายเป็นคำพูดได้เลยจริงๆ  และระหว่างสามเดือนนั้น  ข้าก็ประจำเป็นกวีของราชสำนักพระองค์  ข้าไม่อาจบอกได้ว่าช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดจริงหรือเปล่า แต่อย่างน้อยข้าก็มีความสุขที่สามารถทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงได้" "ทว่าหลังจากนั้น จดหมายจากท่านพ่อก็มาถึง" เอซเวนเล่าต่อ "ในจดหมายนั้นมีถ้อยความมากมาย ซึ่งหลายคำในนั้นข้าก็เห็นตาม แม้จะมีหลายอย่างที่ข้าไม่เห็นด้วย  ข้ารู้  ข้าไม่ได้สิ้นคิดถึงขนาดเห็นหนทางการเป็นกวีของข้าโรยอยู่ด้วยกลีบกุหลาบ  แต่ข้าก็รักการประพันธ์จริง  รักจนไม่รู้จะตัดใจได้อย่างไรและถึงอย่างไรก็ยังรักอยู่  ท่านอาจเห็นว่าข้าเป็นคนไม่มั่นใจ ไม่กล้าเลือกเส้นทางให้ตัวเอง แต่ข้าก็รักท่านพ่อเหมือนกัน  ท่านมาแสดงความกังวลเช่นนี้ข้าก็ไม่กล้าขัด  ข้าจึงจากปราสาทสวานเบิร์กและกลับสู่วัลตาวา" เมื่อเล่าถึงตรงนี้ภาพของห้องห้องนั้นก็เลือนหายไปจนหมดสิ้น  มิคาอิลและไอรีน่าพบว่าตนเองอยู่ในถ้ำแห่งเดิมอีกครั้ง  เอซเวนในถ้ำนั่งอยู่ในท่าเดียวประหนึ่งเป็นภาพซ้อนของเอซเวนในห้องที่หายไปแล้ว "สิ่งที่ท่านพูด" เอซเวนเอ่ยขึ้น "ท่านพูดจริงหรือ  ท่านมิคาอิล?" "จริงสิ" มิคาอิลพูดอย่างหนักแน่น ก่อนจะหันไปหยิบลูกแก้วแห่งสันติภาพที่ส่องแสงเรืองรองขึ้นมา เอซเวนถอนใจ "ตอนที่ข้าออกจากปราสาทของพระราชาหงส์มา" เขาพูด "ข้าคิด และข้ารู้สึกอะไรอยู่หลายอย่าง  ข้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเหลาะแหละ ทำอะไรก็ไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ตลอด  ไม่มั่นใจแม้จะเป็นทางเลือกของตัวเอง  ทั้งยังไร้ความคิด ไม่อาจเลือกทางเดินที่ถูกต้องให้ตนเองได้" ไอรีน่ายื่นมือมาถึงแขนเสื้อของเขาเบาๆ "ท่านอย่าได้คิดมากไปเลย ท่านเอซเวน" เธอพูด "ข้าเองก็เห็นด้วยกับท่านมิคาอิล ท่านไม่ใช่คนที่มีอะไรจะต้องอายเลย" ฯลฯ ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าที่พวกเขาจะลัดเลาะข้ามภูเขากลับมาอยู่ในเขตที่ราบของเนเซฟได้  มิคาอิลนั้นร้อนใจจะไปให้เร็วเพราะรู้สึกว่าหากศึกยืดเยื้อไปบาดแผลของสงครามก็จะยิ่งร้ายแรงมากขึ้น  แต่ว่าถึงแม้จะรีบอย่างไร ก็เป็นไม่ได้ที่จะเดินทางไปถึงเมืองหลวงให้ได้ภายในสัปดาห์เดียว ด้วยเหตุนี้ในที่สุดพวกเขาทั้งสามคนจึงตัดสินใจค้างแรมในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง โดยเก็บลูกแก้วไว้อย่างมิดชิดในห่อของของมิคาอิล "คงอีกหลายวันกว่าจะไปถึงเมืองหลวง" มิคาอิลพูดอย่างไม่สบายใจ แต่ทั้งไอรีน่าและเอซเวนก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี แต่ครั้นทั้งสามเข้าหมู่บ้านไป กลับพบว่าภายในหมู่บ้านแห่งนั้นกำลังเฉลิมฉลองกันอย่างยินดีปรีดา "พวกเจ้ารออะไรอยู่ล่ะ" ชาวบ้านคนหนึ่งร้องเรียกเพื่อเห็นพวกเขายืนนิ่งอยู่ "เข้ามาสิ มาร่วมฉลองกัน โอกาสดีๆ อย่างนี้" "เอ่อ...นี่มันโอกาสอะไรกันหรือคะ?" ไอรีน่าที่ตั้งสติได้เป็นคนแรกถาม "พวกเจ้าไปอยู่ที่ไหนมา" ชาวบ้านคนนั้นว่า "ไม่รู้หรอกหรือไงว่าสงครามระหว่างเรากันบีโอกราดจบลงแล้ว  กษัตริย์บีโอกราดถอยทัพกลับไปบ้านเมืองมันแล้ว" "ท...ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นได้ละครับ?" เอซเวนตกใจ "ก็พวกบีโอกราดมันโง่น่ะสิ" ชาวบ้านบอก "คิดแต่จะมากลืนเมืองเราแล้วก็ปล่อยเมืองตัวเองว่างไว้อย่างนั้น  กษัตริย์กอร์ชอฟก็เลยได้ทีประกาศสงครามกันบีโอกราดทันที    ที่นี่พวกมันก็ขอสงบศึกกับเราแทบไม่ทัน แล้วก็ถอยทัพกลับกันพัลวันเลยทีเดียว" หากมีใครได้เห็นสีหน้าของมิคาอิลในขณะนั้น ก็จะพบว่ามีทั้งความดีใจแลประหลาดใจ ตอนก่อนหน้านี้ http://writer.dek-d.com/jeremy13/writer/view.php?id=545532 แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 11:22:18 จากคุณ : เจรามี เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 11:21:33

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาสวัสดีครับ คุ้นๆกับนามปากกากะชื่อเรื่องจากเว็บ jj-book จากคุณ : อนัตตา (doctorwar) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 52 13:04:00