ความคิดเห็นที่ 1 ...ไต่จากฐานสู่ยอดพีระมิด ยิ่งพิชิตยิ่งสูง .. สูงยิ่งหนาว อยากแหวกฟ้าคว้าเดือนไปเอื้อมดาว ทุกย่าวก้าวลาดชันประหวั่นพรึง ...เป็นหุ่นยนต์กลเฟืองหรือเครื่องจักร จึงวิดตักควักน้ำยามท่วมถึง ไม่คิดเผื่อเหลือไว้ให้หย่อนตึง อันดับหนึ่งยามขึงพลาด ... จึงขาดกลาง จากคุณ : ploythana เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:52:16

ความคิดเห็นที่ 2 เขียนดีจังค่ะ ............... เรื่องของจอมยุทธ ยากยิ่งที่สุด.............................จะรู้ความใน กระบี่มือหนึ่ง............................ยังซึ้งอ่อนไหว ไม่รู้ทำไม................................ถึงได้ล้ารอน กระบี่แกว่งไกว ฤา จะหวั่นไหว..........................อยู่ไพรสิงขร ทุ่งหญ้าขจี...............................หรือมีอาวรณ์ ชื่อเสียงกระฉ่อน.......................ทอดถอนสิ่งใด ใยดูเหงาหงา มีเรื่องซึมเซา...........................ปวดร้าวทรวงใน เหมือนใคร่ร้างหลบ....................สยบอ่อนไหว หลีกลี้หนีใคร............................หรือหนีใจตน/.. เห็นท่านเขียนดี สุขอแจมนิดนึงนะคะ ไม่ค่อยเข้าใจ เรื่องของจอมยุทธ ผิดพลาด ประการใด อภัยด้วยนะคะ .. จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 21:03:06

ความคิดเห็นที่ 3   ** ร่ายรำ หมื่นกระบี่ ฝึกวิถี ผู้เยี่ยมยุทธ กระบวนท่า ขั้นสูงสุด จิตใจมนุษย์...เป็นกระบี่ ฆ่าศรัตรู พันคน เลือดหลั่งล้น ปฐพี คลั่ง แค้น ทบทวี อีกพันปี ฤา...จบลง ฟาดฟัน พันกระบี่ เสี่ยงชีวี หว่าง มรรคา หลั่งเลือด หลั่งน้ำตา ใครกันหนา...ผู้ปราชัย ประดาบ พันครั้ง ใจข้ายัง มิพ้นทุกข์ ทิ้งดาบ คล้ายพบสุข ที่เคยทุกข์ พลัน มลาย . . . . . ยิ่งสูง...ยิ่งหนาว ร้าวรานใจ ผู้ใดไป่รู้ แข่งขัน ปีนป่าย บ่ายหน้า...แย่งกันขึ้นยอดภู สุดท้ายถึงรู้ เพียงเพื่อไปยืนอยู่.....เดียวดาย ..มองฟ้า พันครั้ง ก็คงยัง เป็นฟ้าเดิม สรรพสิ่ง ล้วนแต่งเติม ขอ "จิตเดิม" กลับคืนมา ..จิตอัน ปาริสุทธิ์ ไร้สมมุติ อุปาทา ทิ้งกระบี่ กลางเมฆา จิตของข้า....มอบยูไลย์ *** ทะเลทุกข์...คล้ายดังเวิ้งว้างไร้ขอบเขต ทะเลทุกข์...คล้ายไร้ผู้ต่อต้าน คล้ายมิอาจมีผู้ใดป้องปัดขัดขวาง แต่หากมีคนผู้หนึ่งสามารถฝ่าข้ามไปได้ พวกเรามิอาจเรียกประเสริฐบุคคลผู้นั้นเป็น "จอมยุทธ" ได้อีกต่อไป จากคุณ : ฮัมมิ่งเบิร์ด เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 22:04:11 A:202.57.171.232 X:

ความคิดเห็นที่ 4 เขียนได้ถูกใจ... จึงขอแจมค่ะ แท้จริง... สรรพสิ่งเวียนวงแห่งสงสาร สักวันผู้เป็นหนึ่งย่อมถึงกาล กลับเหลือเพียงเถ้าถ่านบนลานดิน จึงผู้รู้ใจ... ย่อม เคยมี เคยไร้ ได้ทั้งสิ้น แม้นมิใช่มือหนึ่งยังพึงภินท์ ยามว้าเหว่กัดกินแทบสิ้นใจ จากคุณ : ปลิวตามลม เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 01:03:34

ความคิดเห็นที่ 5   มาแอบอ่านด้วยคน  ครับ จากคุณ : นกมีหูหนูมีปีก (the darkknight) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 23:20:43

ความคิดเห็นที่ 6   ** ทะเลทุกข์เวิ้งว้างไร้ขอบเขต กลืนกิน ท่วมบ่า ทุกสรรพสิ่งจ่อมจมลงสู่ก้นสมุทร คล้ายมิอาจมีผู้ใดป้องปัดขัดขวาง ดั่งว่าไร้ผู้ต่อต้านแข็งขืน ไม่มีละเว้น ไม่เลือกหญิงชาย เพศวัย ร่ำรวยยากจน ราชาหรือยาจก กระทั่ง มือกระบี่ที่หนึ่งแห่งแผ่นดิน ก็ไม่อาจอยู่เหนือข้อยกเว้น !!! เนื่องเพราะเวลาที่มันจู่โจม มันเลือกจู่โจมที่ใจเพียงอย่างเดียว ด้วยพลังฝีมือที่ลึกล้ำ การคาดคำนวณที่แม่นยำ รอคอยโอกาสที่เหมาะสม ลงมือในจังหวะที่เฉียบขาด ฉับไว เหล่านี้คือความช่ำชอง...ของความทุกข์ ที่สำคัญ...มันเป็นการจู่โจมจากภายใน บางครั้ง....กว่าจะรู้สึกตัว กระบี่ของมัน...ก็แทงใส่ขั้วหัวใจไปเสียนานแล้ว ไม่น่าแปลกแต่อย่างใด เนื่องเพราะ ที่มือกระบี่ที่หนึ่งฝึกปรือ ล้วนเป็นการต่อสู้กับศรัตรูภายนอก แต่กับศรัตรูภายใน พวกเราไม่มีปัญญาต่อสู้ขัดขืนมันได้เลย หรือนั่นเป็นชะตา หรือนั่นเป็นลิขิตฟ้า เมื่อมีชีวิตก็ต้องรับไว้ เมื่อมีชีวิตก็ต้องดำเนินไป มิใช่หรอก !!! หนทางนั้นมีอยู่ เพียงต้องมุ่งมั่นแสวงหา ด้วยใจ ขอพลังจงสถิทย์อยู่กับท่าน..... *** จากคุณ : ฮัมมิ่งเบิร์ด เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 10:27:52 A:202.57.169.61 X: