อังเปา.......ผู้ตรวจการณ์หมู่บ้าน

อังเปาเป็นหมาพันธุ์ชิวาว่าสีครีม นิสัยร่าเริงและสนใจใฝ่รู้ไปซะทุกเรื่อง บ้านที่อังเปาอยู่เป็นหมู่บ้านจัดสรรเล็กๆแห่งหนึ่งแถบชานเมือง อังเปามักไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเพราะชอบเดินสำรวจไปตามซอยต่างๆในหมู่บ้าน นับว่าอังเปาเป็นหมาโชคดีเพราะหมาตัวอื่นๆในหมู่บ้านมักจะถูกขังให้อยู่แต่ในบ้าน จะมีโอกาสได้ออกมาเดินข้างนอกก็เฉพาะช่วงเช้าหรือเย็นเท่านั้น

ด้วยความที่อังเปาเป็นหมารักร่าเริง ตัวเล็ก และเป็นมิตรกับหมาทุกตัวในหมู่บ้าน อังเปาจึงไม่เคยโดนหมาตัวโตกว่าแกล้งเลยซักครั้งเดียว

เช้าวันนี้อากาศดี อังเปาตื่นตั้งแต่เข้าและวิ่งเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน รอเวลาให้เจ้าของเปิดประตูให้อังเปาออกไปเดินเล่นนอกบ้าน

“เปา ตื่นมาก็เอาแต่เฝ้าหน้าประตูบ้านนะเรา วันๆเอาแต่เที่ยวไม่รู้จักอยู่บ้าน เดี๋ยวปล่อยให้นอนเฝ้านอกบ้านซะให้เข็ดเลย”

“โฮ่ง โฮ่ง”

อังเปาเห่าเหมือนจะเถียงว่า อังเปาไม่ได้ชอบเที่ยวซักหน่อย แต่อังเปาไปดูแลความเรียบร้อยต่างๆในหมู่บ้านต่างหาก

พอประตูรั้วเปิด อังเปาก็รีบวิ่งออกมาด้านนอกด้วยความดีใจ แล้วก็เดินไปยังซอยข้างๆ อังเปามักจะแวะทักทายเจ้าซูโม่ หรือที่อังเปาเรียกว่า"หมาหน้าหมู" เพราะซูโม่เป็นหมาอ้วนเตี้ย พันธุ์บลูด๊อกสีขาว มีแต้มสีดำที่ดวงตาข้างซ้าย เจ้าซูโม่สูงกว่าอังเปานิดเดียวเท่านั้น แต่อ้วนกว่าอังเปาถึงสามเท่า วันๆซูโม่ไม่ค่อยทำอะไรได้แต่กินกับนอน

นานๆอังเปาจะเห็นซูโม่ออกมานั่งจักรยานเล่นกับเจ้าของซักที ซูโม่จะนั่งทำหน้ามู่ทู่ตรงตระกร้าหน้ารถ แล้วทำท่าเหมือนเหนื่อยซะเต็มประดาที่ออกมานั่งจักรยานเล่น อังเปาพยามชวนซูโม่ออกไปสำรวจซอยต่างด้วยกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ เพราะซูโม่จะไม่เดินไปไหนไกลกว่าสิบก้าว

เมื่อทักทายซูโม่เสร็จเรียบร้อย อังเปาจะเดินสำรวจต่อไปจนถึงท้ายซอย เพื่อแวะคุยกับ"เจ้าหมาว้าเหว่"

ชื่อจริงๆของเจ้าว้าเหว่คืออะไรก็ไม่รู้ อังเปาพยามถามหลายครั้งแต่เจ้าว้าเหว่ได้แต่ทำหน้าหงอยๆตอบกลับมาทุกที เจ้าว้าเหว่มักจะนอนอยู่บริเวณชายคาบ้านด้วยความซื่องซึม พื้นที่ของเจ้าว้าเหว่มีความกว้างเพียงสามก้าว ยาวเพียงเจ็ดก้าวเท่านั้นเพราะบ้านว้าเหว่เป็นเพียงทาวน์เฮ้าซึ่งมีที่กว้างไม่มากนัก ไม่เหมือนบ้านของอังเปา

วันไหนที่แดดร้อนเจ้าว้าเหว่จะเอาหัวมุดไปหลบแดดใต้เก้าอี้เก่าๆ แต่ช่วงคอลงไปโดนแดดส่องเต็มๆ หากวันไหนฝนตกเจ้าว้าเหว่จะน่าสงสารมากเพราะต้องปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เพื่อหลบน้ำที่เจิ่งนองบนพื้นด้วยตัวหนาวสั่น อังเปาไม่เคยเห็นเจ้าของเจ้าว้าเหว่ เพราะส่วนมากไปทำงานแต่เช้า กว่าจะกลับก็ค่ำมืด อังเปาไม่เข้าใจว่าเจ้าของว้าเหว่ทนดูหมาตัวเองเป็นหมาขาดความรักและเซื่องซึมอยู่ได้อย่างไร

บางครั้งอังเปาอยากไปฟ้องร้องมูลนิธิปวีณาเพื่อช่วยให้ว้าเหว่หลุดพ้นจากกรงขังคับแคบแห่งนี้ แต่พอดีอังเปานึกขึ้นมาได้ว่ามูลนิธิที่ว่านี้สำหรับเด็กและสตรีที่มีปัญหา ไม่ได้รวมกับหมาอย่างอังเปาและว้าเหว่ด้วย

ทุกครั้งที่ว้าเหว่เห็นสิ่งมีชีวิตอะไรก็ตามผ่านหน้าบ้าน ว้าเหว่จะดีใจมากรีบเดินมาที่รั้วบ้านเอาตัวถูกับรั้วอยากให้มีใครมาสัมผัส มาลูบหัวตัวเอง อังเปามักจะเกาะรั้วเล่าความเป็นไปของโลกภายนอกบ้านให้ว้าเหว่ฟัง พออังเปาเดินจากมาว้าเหว่ก็จะค่อยๆเดินหงอยๆกลับไปมุดหัวนอนอยู่ใต้เก้าอี้เช่นเดิม

ถัดจากบ้านว้าเหว่มาอีกซอยนึงอังเปาก็จะเดินไปหาเจ้าจิ้มจุ่มซึ่งมีนิสัยตรงกันข้ามกับว้าเหว่สุดขั้ว จิ้มจุ่มเป็นหมาพันธุ์โกลเด้นเหมือนว้าเหว่ แต่มีนิสัยร่าเริงสุดชีวิต ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา อังเปาแต่งตั้งให้จิ้มจุ่มเป็นหมาทูตสันพันธไมตรีประจำหมู่บ้าน จิ้มจุ่มมีโอกาสได้ออกนอกบ้านสองครั้งคือตอนเช้าและตอนเย็น เจ้าของจะพาจิ้มจุ่มมาเดินเล่นทุกวัน ทุกครั้งที่จิ้มจุ่มได้ออกนอกบ้าน จิ้มจุ่มจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ และไม่ค่อยอมกลับเข้าบ้านง่ายๆ

ความจริงจิ้มจุ่มกำลังคิดการใหญ่โดยพยามหัดปีนรั้วหน้าบ้าน เพราะจิ้มจุ่มอยากออกมาสำรวจหมู่บ้านด้วยกันกับอังเปา

คุยกับจิ้มจุ่มพอหอมปากหอมคออังเปาก็จะเดินไปจนถึงซอยสุดท้ายเพื่อไปพบกับน้องโอเล่ สุดสวยประจำหมู่บ้าน น้องโอเล่เป็นหมาพันธุ์ชิสุ สีขาวน้ำตาล เจ้าของหวงน้องโอเล่มากไม่ค่อยปล่อยให้น้องโอเล่ออกมาเที่ยวนอกบ้าน น้องโอเล่ช่างเป็นหมาที่แสนบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

มีอยู่ครั้งนึงที่น้องโอเล่แอบหนีเจ้าของออกมานอกบ้าน น้องโอเล่เพลิดเพลินกับอิสระที่ได้รับจนจำทางกลับบ้านไม่ถูก วันนั้นฝนก็ตกหนักน้องโอเล่เปียกปอนไปหมด อังเปาเห็นน้องโอเล่เดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบ้าน ตอนแรกอังเปาก็สงสัยว่าหมาที่ไหนหลงมา พอดมกลิ่นจึงจำได้ว่าเป็นน้องโอเล่ อังเปาเห็นท่าทางน้องโอเล่คงจะหิวเลยแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการให้น้องโอเล่กินข้าวของตัวเอง จากนั้นอังเปาจึงเดินพาน้องโอเล่ไปส่งที่บ้าน น้องโอเล่ประทับใจอังเปาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

หลังจากคุยกับน้องโอเล่แล้วอังเปาก็แวะเยี่ยมหมาตัวโน้น ตัวนี้ตามซอยต่างๆ ถามสารทุกข์สุกดิบตามประสาผู้ตรวจการณ์หมู่บ้านกว่าจะกลับเข้าบ้านก็ค่ำแล้ว

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”

เอ ทำไมวันนี้ไม่มีใครมาเปิดประตูให้อังเปานะ อังเปามองเข้าไปในบ้านแต่ไม่เห็นไฟเปิดอยู่

“โฮ่ง โฮ่ง”

อังเปาลองเห่าอีกครั้งก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตูให้อังเปาอยู่ดี

“ไงอังเปา เที่ยวเพลินล่ะสิไม่มีใครรอเปิดประตูให้ นอนรอหน้าบ้านไปแล้วกันนะอยากเที่ยวเก่งก็ต้องนอนตากยุงอย่างนี้แหละ”

เสียงคนข้างบ้านหยอกเย้าอังเปา โธ่อะไรกันนี่ อังเปามีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ทำไมไม่เข้าใจอังเปาบ้างเลยใครๆก็ว่าอังเปาเที่ยวเก่ง เฮ้อสงสัยอังเปาคงต้องนอนเฝ้านอกบ้านอีกแล้วล่ะ การเป็นผู้ตรวจการณ์หมู่บ้านช่างเป็นงานที่ต้องเสียสละซะจริงๆ แต่อังเปาก็จะคงทำต่อไปล่ะนะ เรื่องแค่นี้ไม่สามารถหยุดความตั้งใจของอังเปาได้หรอก อังเปานอนหมอบและยิ้มมุมปากด้วยความสุขใจ

หากวันนึงคุณผ่านเข้ามาหมู่บ้านแห่งนี้แล้วเห็นหมาพันธ์ชิวาว่าสีครีม ตัวเล็กๆตัวนึงเดินไปมาทั่วซอย เค้าไม่ได้เดินเที่ยวอยู่หรอกนะ แต่กำลังทำหน้าที่ผู้ตรวจการณ์หมู่บ้านอยู่น่ะ โฮ่ง โฮ่ง

จากคุณ	: ข้าวโพดแมวติสต์แตก
เขียนเมื่อ	: 15 ต.ค. 52 11:13:19