ความคิดเห็นที่ 1 “มาวีส” เสียงแหลมใสของโบตั๋นเรียก บานประตูเปิดออกอย่างเงียบเชียบ มาวีสหันกลับก้าวข้ามผ่านประตูเข้าไป “เจ้าหญิงโบตั๋น แห่ง ตระกูลฉี มาวีสแห่ง โรเชส” ทันที่ก้าวผ่านเข้าประตูไป ประตูก็ปิดเข้าหากัน ก่อนจะมีเสียงดังต้อนรับ คนแปลกหน้าของแดนปิศาจเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเสียงประกาศถึงการมาของแขกผู้มาเยือน โดยไร้ตัวตน “ไม่ต้องมากมารยาท” เสียงดังใกล้ตัว มาวีสก้มมอง แต่เขากลับเห็นเพียงชายกระโปรงสีเขียว ชายหนุ่มไล่สายตาขึ้นมา เอี๊ยมสีดำปักลายดอกไม้ปกคลุมอกอิ่ม มีเสื้อตัวยาวตัดด้วยผ้าเบาบางสีเขียวสวมทับหลวมๆ อีกชั้น ผมยาวเกล้าขึ้นเป็นมวยสูงประดับปิ่นหงส์คาบไข่มุก ปล่อยผมยาวที่เหลือไว้เบื้องหลังแสดงฐานะของสตรีที่ยังไม่มีคู่ครอง ดวงตาชี้เฉียงสีดำ หากเส้นในดวงตาดำกลับเป็นสีทอง จมูกโด่งงาม คิ้วเรียว อยู่เหนือดวงตาคู่แปลก และปากที่คล้ายปากแมว ดูเหมือนยิ้มอย่างอิ่มเอมเสมอ “โบตั๋น” มาวีสเรียกอย่างไม่แน่ใจ “อะไร” โบตั๋นหันขวับมามอง อย่างหงุดหงิด นางกำลังทำใจที่จะต้องพบกับท่านตาและท่านยายอยู่นะ นางจะต้องโดนท่านยายเกลี้ยกล่อมให้ยอมรับตำแหน่งราชินีของไมล์-ทรี แล้วยังพ่อมดหนุ่มจากโรเชสที่นางพาข้ามแดนมาอีกเล่า นางจะบอกว่าท่านตาท่านยายอย่างไร เขามาตามหาลูกทูนหัวของเขาที่ไมล์-ทรีพามาอย่างนั้นหรือ นางเห็นสายตาที่มองนางอย่างพิศวงปากงามแย้มเยือน อ้า นางอยากให้เขามองนางอย่างตกตะลึงเช่นนี้มานานแล้ว แล้วริมฝีปากงามที่เพิ่งแย้มกลับเม้นแน่นอย่างขัดใจเมื่อนึกถึงยามที่มาวีสมองนางเป็นแมวน้อยจอมยุ่ง ก่อนที่โบตั๋นจะรู้สึกถึงความผิดปกติ นางไม่ต้องแหงนคอแทบตั้งบ่าอีกแล้ว เพียงเอียงหน้าขึ้นเล็กน้อย นางก็ สามารถมองสบตาสีฟ้าเข้มได้ “อ้า เจ้าหญิงแสนสวย” ไมล์-ทรีก้าวมาต้อนรับ เขาสัมผัสมือกับมาวีส ก่อนจะจับมือญาติสาวเอาไว้ “แสนสวย” โบตั๋นสะบัดมือออก ร่างสาวงามจางหายเหลือเพียงแมวน้อยอยู่ตรงนั้น “เสียดายจริง เจ้าเป็นสาวงามแล้วนี่ โบตั่น” เสียงไมล์-ทรีรำพึงก้มลงจะหิ้วคอแมวขึ้นมา หากเจ้าแมวตัวแสบชิงกระโดดขึ้นไปเกาะอยู่บนบ่าของมาวีสเสียก่อน “เจ้าก็รู้ว่า เส้นทางนี้จะฉายภาพแห่งความจริงเสมอ การที่เจ้าเป็นสาวงามแสดงว่า-” ดวงตาสีเขียวเข้มชายตามองหนุ่มแปลกหน้ายิ้มๆ “แต่การที่เจ้ายังอยู่ในร่างแมวได้อีกนี่ซิ ที่น่าสนใจ” มาวีสไม่สนใจความนัยในดวงตานั้น เขาถามถึงสิ่งที่นำเขามาที่แดนปิศาจ “โรสอยู่ไหน” “อา ท่านมาเพราะโรส ข้าคิดว่า ท่านมาเพราะนางเสียอีก” คิ้วเข้มขมวดมุ่น “โรสอยู่ไหน” มาวีสไม่คิดจะเสียเวลามากกว่านี้ “ข้ามานำทางพวกท่านไปพบกับราชาปิศาจ” ไมล์-ทรีหมุนตัวกลับ เดินนำไปตามทางสายยาวข้างหน้า โบตั๋นตะปบเล็บจิกลงเป็นเชิงปรามไม่ให้มาวีสพูดหรือถามอะไรอีก ทั้งคู่เดินตามไมล์-ทรีไป พื้นทางเดินตกแต่งด้วยหินสีให้แสงสว่างนวลตา น่าแปลกที่มันเป็นทางยาวตรง ด้านข้างโล่งกว้างหากมืดมิดจนมองไม่เห็นว่ามีอะไรในระยะห่างออกไป  เหมือนเดินผ่านช่องสี่เหลี่ยม แต่ไม่รู้สึกถึงผนัง ไม่อึดอัด “เจ้าต้องผ่านทางนี้หรือ” มาวีสกระซิบถามเจ้าแมวน้อย “ข้าไม่ชอบธรรมเนียมนี้เท่าไร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าจะเข้าพบองค์ราชา ทำตามธรรมเนียมไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนี่” มาวีสอดยิ้มไม่ได้กับการพูดจาเป็นงานเป็นการ สมกับที่ซานดร้าเลือกมาเป็นผู้ช่วยในการสอนกิริยามารยาทของโจคัสต้า “ข้าควรจะระวังอะไรบ้าง” “แค่เป็นตัวท่าน” โบตั๋นตอบ แมวน้อยส่งเสียงแหลมเหมือนจะทักท้วง เมื่อเส้นทางเดินเปลี่ยนสีแม้จะดูเหมือนว่าจะเป็นทางเดินตรงเส้นเดียวกัน มาวีสเหลือบตามองเจ้าแมวที่เกาะเกร็งอยู่บนบ่าเป็นเชิงถาม เขาไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ “ข้าบอกท่านพ่อเรื่องรูปลักษณ์ของเจ้าที่ทางเดินแห่งความจริง ท่านจะให้การต้อนรับมาวีสแห่งโรเชสเป็นการส่วนตัว” แมวดำเชิดหน้าสูง ไม่ยอมตอบสายตาถามของเขา มาวีสไม่เข้าใจในสิ่งที่คนโลกปิศาจสนทนากัน ที่จับใจความได้ คือ เขาไม่ได้ถูกพาไปยังสถานที่ที่ถูกตระเตรียมไว้ในตอนแรก เพราะการปรากฏกายในรูปร่างของสาวงามของโบตั๋นอย่างนั้นหรือ หรือปกติโบตั๋นไม่เคยอยู่ในรูปลักษณ์ของสตรี นางเป็นปิศาจแมวจริงๆ แต่มันเกี่ยวอะไรกับการต้อนรับเขาเป็นการส่วนตัวด้วยเล่า จากการที่เดินนำไปข้างหน้า อยู่ๆ ไมล์ทรีก็เลี้ยวโดยไม่มีสัญญาณบอก มาวีสแทนจะหมุนตัวตามไม่ทัน ถ้าเขาไม่ชะงักเพราะเล็บแหลมของเจ้าตัวเล็กที่อยู่บนบ่าจิกลงเสียก่อน ชายหนุ่มแอบถอนหายใจ แสดงว่านี่เขาเป็นสัตว์พาหนะที่เจ้าแมวนี่นั่งบังคับสบายอยู่บนบ่า จับเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาอย่างนั้นล่ะซิ ถ้าไม่ติดว่า จะต้องไปพบกับราชาปิศาจ จะจับเจ้าตัวน้อยมาปล้ำจี้เอวเสียให้เข็ดเลยทีเดียว ทันทีที่เลี้ยว ทางตรงหน้าเหมือนขยายเป็นห้องนั่งเล่นหรูหราห้องหนึ่ง บุรุษสตรีที่นั่งรออยู่ อยู่ในวัยผู้ใหญ่ไม่น่าจะถึงห้าสิบ สมกับที่มีลูกชายหน้าอ่อนไม่ถึงยี่สิบเช่นไมล์-ทรี มาวีสอดแอบเหลียวไปมองทางที่เพิ่งเดินผ่านไม่ได้ ไม่มีทางที่เขาเพิ่งเดินผ่าน มีเพียงผนังห้องติดวอลเปเปอร์สีขาวครีม มีลายดอกไม้ร่วงเล็กๆ เจ้าแมวตัวน้อยกระโดดลงจากบ่า กลายร่างเป็นสาวสวยที่เขาเห็นเมื่อผ่านประตูหน้าเข้ามา หากแต่สาวงามนางนี้ไม่ได้อยู่ในชุดจีนโบราณสีเขียว หากอยู่ในชุดคล้ายๆ กับชุดของโจคัสต้า เสื้อคอตลบ แขนยาว ตัวยาวลงไปเกือบถึงเข่า สีดำ กางเกงสีเดียวกัน และรองเท้าคู่เล็กสีแดงเพลิง มีเชือกสีแดงพันอยู่รอบเอว แสดงว่านี่เป็นแบบเสื้อผ้าของชาวปิศาจ “องค์ราชา องค์ราชินี” โบตั๋นย่อตัวลง ทำให้มาวีสโค้งต่ำตาม “ขอแนะนำ มาวีสแห่งโรเชส” “ไม่ต้องมากมารยาท” บุรุษสูงวัยที่นั่งอยู่ โบกมือให้ทุกคนนั่งลงได้ มาวีสเพิ่งสังเกตว่า ชุดทางการของไมล์-ทรีถูกเปลี่ยนเป็นชุดสบายๆ ไปแล้วเช่นกัน เสื้อคล้ายๆ กับของโบตั๋น หากสั้นกว่า ยาวเพียงเลยต้นขามาเล็กน้อย และสวมบูทยาวขึ้นมาถึงเข่า หากเป็นสีน้ำเงินเข้ม ตัดกับผมที่เป็นสีเงิน ชายหนุ่มนั่งลง ก่อนหันไปทางราชาปิศาจอย่างสำรวม เขาสัมผัสถึงอันตรายและพลังจากชายหญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้  แต่ตำแหน่งราชาคงไม่ได้มาอย่างลอยๆ กระมั่ง โบตั๋นเดินไปนั่งข้างๆ องค์ราชินี เค้าหน้างดงามของบุตรชายถอดแบบมาจากพระนางแม้แต่สีผม “หลานรักของยาย” อาดีเอลกอดโบตั๋นแนบแน่น ก่อนจะสูดกลิ่นแปลกปลอบที่ปะปนมากับกลิ่นดอกไม้เฉพาะตัวของหญิงที่นางรักเช่นเดียวบุตรสาว แม้นางจะมีกลิ่นแปลกเหมือนการตีตราของคู่ครองหากแต่ก็ไม่ใช่ ‘เจ้าทำเช่นนี้เพื่อหลีกเลี่ยงไมล์-ทรีเช่นนั้นหรือ’ อาดีเอลส่งเสียงถามในใจ โบตั๋นหลบตาไม่ตอบว่าอะไร นางลงทุนยั่วยวน ข่มความอายของหญิงสาว แต่เจ้าพ่อมดบ้านี่กลับหักห้ามใจตัวเองได้ แล้วไงเล่า ตอนนี้ นางกลับครึ่งๆ กลางๆ มีคู่ครองหรือไม่มี แถมยังเป็นแรงกระตุ้นให้ปิศาจชายกระเหี้ยนกระหือรือมากขึ้น ในเมื่อนางยอมรับชายสักคน ทำไมจะรับชายอีกคนไม่ได้ เจ้าน้าชายบ้าของนางส่งยิ้มขบขันมาให้เสียอีก เขาคงว่านางทำตัวเป็นเด็กๆ อีกอย่างนั้นล่ะซิ “เจ้ามีธุระอะไรถึงมายังแดนปิศาจ มาวีสแห่งโรเชส” บูคา ราชาปิศาจถาม “ข้ามาตามโรซาลินด์ ลูกทูนหัวของข้า ไมล์-ทรีนำนางมาที่นี่” “ลูกทูนหัว” องค์ราชา ราชินีพูดออกมาพร้อมๆ กัน ก่อนจะหันไปมองหน้าบุตรชาย “ใช่ นางเป็นเพียงเด็กเล็กๆ ขอนางคืน ให้ข้าพาไปส่งพ่อแม่ที่กำลังรอด้วยความเป็นห่วงด้วยเถอะ” “เด็กเล็กๆ” คราวนี้คนที่ถูกจ้องหน้ากลับเป็นมาวีสเอง “เจ้าไปพาโรสมา” บูคาสั่งบุตรชาย เรื่องนี้ ไม่เป็นเหมือนที่เขาคิด เมื่อไมล์-ทรีนำโรสมา เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับนางเลย องค์ราชาคิดเพียงว่านี่เป็นนางสนมใหม่ที่เพิ่งถูกถวายตัวมาให้ มาวีสหันไปมองตาโบตั๋น สายตานางก็แสดงความงุนงง ไมล์-ทรีเดินไปที่ริมผนังเมื่อเขาวาดมือโค้งก็ปรากฏช่องประตู กลางช่องประตูนั้น คือสาวงามที่มีเค้าหน้าของเด็กน้อยโรซาลินด์ จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 05:34:16

ความคิดเห็นที่ 2 “แด้ดดี้ มามี้” เสียงเรียกใสแจ๋วไม่ผิดแน่ มาวีสได้แต่ยืนตะลึงเมื่อสาวโสภาโถมตัวเข้าหา ประทับจูบลงข้างแก้ม ก่อนจะผละไปหาโบตั๋นที่นั่งตะลึงอยู่ข้างองค์ราชินี นางนั่งเบียดแทบจะเกยขึ้นไปอยู่บนตัก “มามี้มาหาโรสเหรอ เดี๋ยวเราจะได้ไปเล่นกัน กับท๊อฟฟี่ด้วย” โบตั๋นเหลือบตามองไมล์-ทรี มันเกิดอะไรขึ้น เด็กน้อยวัยห้าขวบถึงได้เติบโตมาเป็นสาวน้อยวัยสิบเจ็ดสิบแปดได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ อย่าบอกว่าเพราะพาผ่านมาแดนปิศาจนางไม่เชื่อ ไม่เพียงเท่านั้นนางยังสามารถรู้ได้ด้วยว่าในร่างของมนุษย์นางคือเจ้าแมวน้อยมามี้ “ทำไมเจ้ามากับไมล์-ทรี” โบตั๋นถาม สาวน้อยโรสย่นจมูก “นั่งเครื่องบิน โรสเหงา อยากหาเพื่อนคุย” “เจ้าเลยเรียกไมล์-ทรี” โบตั๋นอยากจะถอนหายใจสักหลายๆ เฮือก ทั้งพ่อตัวจริงและพ่อทูนหัวที่เคยผ่านการทำสัญญากับปิศาจ ไม่เคยตักเตือนลูกสาวจอมซนหรือว่าอย่าเรียกหาปิศาจ “ใช่” โรซาลินด์ยิ้มกว้าง “เขาพาโรสมาเล่นที่นี่ บอกว่าเดี๋ยวจะพาโรสไปส่งถึงบ้านเลยไม่ต้องนั่งเฉยๆ นานๆ” “แล้วซานด้ายอมให้เจ้ามาดีๆ” “ไม่ ไม่” สาวน้อยยิ้มซุกซนละม้ายเด็กน้อย “เขาเล่นกลแปลงเส้นผมสวยๆ เป็นโรส” “แล้วทำไมเจ้าโตเร็วขนาดนี้” โบตั๋นซักไซ้ หากเด็กน้อยไม่สนใจ “ท๊อฟฟี่ให้โรสกินเลือดเขาแล้วพามานี่” “เจ้าดูดเลือดเขา” โบตั๋นร้องเสียงหลง ก่อนเบิกตาโตมองไมล์-ทรี ปิศาจจะไม่ยอมสูญเสียเลือดให้แก่ผู้ใดเพราะมันคือพลังชีวิตของปิศาจตนนั้น การสละเลือดหมายถึงการจงรักภักดียิ่ง หรือ...รักอย่างยิ่ง “ใช่ ตอนแรกโรสไม่ยอมกิน แล้วเขาบอกว่า หากโรสเห็นเขาเป็นของโรสจริงๆ ให้โรสกิน โรสกลัวท๊อฟฟี่ไม่มาหาโรสอีกเลย...” “กัดคำใหญ่มาก” ไมล์-ทรีบอกขันๆ ดึงแขนเสื้อให้ดูรอยแนวฟันของเด็กที่ยังเห็นอย่างชัดเจน” “เจ็บไหม” สายตาสี่คู่มองสาวน้อยถลาเข้าหา จับแขนก้มลงมองจนชิดก่อนจะเงยหน้ามอง ภาพที่เห็นคงจะเป็นคู่ที่สวยสมบูรณ์หากสาวน้อยคนนั้นไม่ได้มีวิญญาณของเด็กน้อยห้าขวบอยู่ในร่าง “เจ้าไปเล่นก่อนไปโรส เดี๋ยวข้าจะจัดการกับแผลนั่นให้” โบตั๋นแยกเขี้ยวหากว่านางยังอยู่ในร่างแมว หากนี่เป็นร่างมนุษย์ นางจึงแค่ฉีกยิ้มหวานให้เด็กในร่างสาววางใจ “แล้วรีบตามโรสไปนะ” โรซาลินด์บอก เดินตามการจับจูงของไมล์-ทรีไป “ข้าขอโทษแทนลูกชายด้วย” บูคาบอก เรื่องนี้เป็นเรื่องหนักใจของเขาไม่น้อย ผู้ดื่มเลือดปิศาจจะได้รับพลังส่วนหนึ่งของปิศาจรวมทั้งแบ่งปันชีวิตไปด้วย หากโรสเป็นอะไรไป ไมล์-ทรีจะตาย ไมล์-ทรีรู้เรื่องนี้ดี เขาเป็นถึงว่าที่ราชาปิศาจ ยังไม่มีทายาทของตนเองแล้วทำไมเขายังตกลงกระทำสิ่งที่เสี่ยงกับชีวิตของตนเองเช่นนี้ “ข้าจะไม่ใจอ่อนกับเรื่องนี้” โบตั๋นโพล่งออกมา “ท่านน้า คงต้องการอะไรที่ยากเย็นที่เขาไม่สามารถทำเองได้ ท่านอย่างใจอ่อนยอมสัญญาอะไร” “โบตั๋น” มาวีสเรียกเสียงหนัก “อะไรก็ได้ที่เขาต้องการ เพื่อแลกกับโรส ข้าจะไม่ลังเล” “มาวีส” เสียงสาวงามกรีดแหลมก่อนร่างจะกลายเป็นแมวน้อยกระโดดเหย็งๆ อย่างขัดใจ ชายหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้ แม้แต่องค์ราชายังยิ้มกว้าง อาดีเอลอุ้มเจ้าแมวน้อยวางบนตัก “เจ้ายังไม่ได้ครองคู่โดยสมบูรณ์ ร่างหลักของเจ้ายังเป็นสิงโตไฟตัวน้อยอยู่ ระมัดระวังอารมณ์ของเจ้าด้วย โบตั๋น” “เป็นเพราะเจ้าพ่อมดหน้าโง่นั่น” เจ้าแมวน้อยสบถพึม “เป็นสุภาพบุรุษที่ข้าพอใจ” บูคาตอบ เจ้าแมวน้อยม้วนขดกลมซุกหน้าเข้าหาอ้อมกอดราชินีเสีย อาดีเอลหัวเราะเบาๆ นางเลี้ยงดูโบตั๋นมาตั้งแต่ บูคาอุ้มนางกลับมาเมื่อแรกเกิด นอกจากอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ นางยังไม่เคยเห็นกิริยาเอียงอายของโบตั๋นเช่นขณะนี้เลย มาวีสได้แต่ทำหน้าไม่รู้เรื่อง สงสัยว่าเรื่องที่กล่าวกันนี้จะเกี่ยวกับค่ำคืนแห่งฝันของเขาบนบ้านต้นไม้เป็นแน่ นางล่อลวงเขาเช่นนั้นหรือ มาวีสชายตามองเจ้าแมวดำที่หันหลังให้ มาล่อลวงอีกสักครั้งซิ ข้าไม่จับเจ้าตีจนเป็นแมวลายให้รู้ไป ไมล์-ทรีเดินกลับมาเมื่อส่งโรสไปแล้ว ปิศาจหนุ่มยืดตัวตรง เมื่อสายตาทุกคู่จ้องมาที่เขา “ข้าไปหาโรสตามเสียงเรียกของนาง และข้าไม่ได้ทำสัญญาปิศาจกับนาง ข้าแค่พานางมาเล่นที่นี่ ข้าไม่รู้ว่าเครื่องจะตกด้วยซ้ำไป” “แล้วทำไมท่านต้องให้นางดื่มเลือดของท่าน ท่านต้องการให้นางเป็นปิศาจหรือ” โบตั๋นกระชากเสียงใส่ นางไม่ได้มาเยือนโลกปิศาจเสียนาน ท่านน้าไมล์-ทรีที่หยิ่งทะนงตนของนาง ทำไมจึงได้ตัดสินใจกระทำสิ่งที่ไม่สมควรเช่นนี้ “เพราะนางคือชะตากรรมของข้าต่างหาก เจ้าถามข้าเมื่อข้าไปเยือนแดนมนุษย์ว่ามีอะไรดึงข้าไปใช่หรือไม่ นั่นคือโรซาลินด์” “นางยังเป็นแค่เด็กน้อย” โบตั๋นพูดเสียงสั่น “นางเป็นเพียงมนุษย์” “เจ้าน่าจะเข้าใจได้ดีที่สุดโบตั๋น เวลาเพียงเสี้ยวที่ได้อยู่ร่วมกัน มีค่ามากกว่า ช่วงเวลายาวนานที่ไม่ได้พบเจอกันเสียอีก” “จากที่เจ้าเล่ามา เพียงเพราะชะตากรรมเช่นนั้นหรือ” บูคาถาม มองบุตรชายที่เบือนหน้าหลบตา “นางเรียกข้าได้” ไมล์-ทรีตอบสั้นๆ คำตอบนั้นน่าจะเป็นคำตอบให้กับทุกสิ่ง หากโบตั๋นกลับไม่พอใจ ไมล์-ทรีให้โรซาลินซ์ดื่มเลือดของเขาเพื่อผูกพันเขาไว้กับนาง ไมล์-ทรีปิศาจที่ฉลาดที่สุดทำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้เพื่ออะไร หาคนไปฆ่าโรซาลินด์ที่ไม่สามารถป้องกันตัวได้ แล้วไมล์-ทรีก็จะตาย ง่ายๆ ง่ายเกินไป “ต่อให้นางคือชะตากรรมของเจ้า เจ้าก็ไม่จำเป็นจะต้องให้นางดื่มเลือดของเจ้า ทำไม” บูคาถามตรงๆ .... ตอนหน้าวันสุขใจคนเขียนอีกเช่นเคยค่ะ ศุกร์มั่ง สุขมั่ง (^___^) จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 05:34:53

ความคิดเห็นที่ 3 love .....coz of love ,right? :P จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 07:40:18

ความคิดเห็นที่ 4 โรสคู่กับไมล์ทรีจริงๆ ด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 13:02:09

ความคิดเห็นที่ 5 งื้ด คู่หวานๆ น่ารักๆสองคู่ แต่ทำไมเราเห็นเค้าลางความยุ่งยาก กลัวๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 15:20:48

ความคิดเห็นที่ 6   ที่ตอนนี้ต้องเป็นองค์หญิงสิงโตแล้วล่ะ(มัง/มั้ง) ดัง(เซ็ง)แซ่ แต่ตำแหน่งราชาคงไม่ได้มาอย่างลอยๆ กระ(มัง) ก่อนจะสูดกลิ่นแปลก(ปลอม)ที่ปะปนมากับกลิ่นดอกไม้เฉพาะตัวของหญิง... ท่าน(อย่า)ใจอ่อนยอมสัญญาอะไร ............ อะะะะ ไมล์-ทรีคู่กับโรสจริงๆ ด้วย ฮ่าๆ คงจะต้องเลี้ยงต้อยอีกนานละสินะ เอ... แต่..ถ้านับเวลากันจริงๆ สำหรับปิศาจแล้ว อีกแป๊บโรสก็โตเป็นสาวแล้วละ ส่วนมาวีส ได้เห็นหน้าสาวเจ้าแล้ว ตะลึงละเซ่ ปล. เรื่องเขียนไปแนวไหนก็ได้ค้าบ ตามใจคนแต่งเสมอ (แต่อาจจะโดนตัดพ้อ เมื่อคนเขียนทำร้ายจิตใจคนอ่านด้วยการฆาตกรรมตัวละคร อุๆ) จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 17:00:08 A:58.10.90.132 X:

ความคิดเห็นที่ 7 ทำให้โรสโตอย่างนี้ นาธานจะว่ายังไงเนี่ย จะมีเขยเป็นถึงว่าที่ราชาปีศาจเชียว แล้วโรสไม่คิดถึงซานตร้า พ่อ แม่ เลยหรือคะ ธรรมดาเด็กๆ จะติดญาตินี่ เล่นตามไมล์-ทรีมา โดยไม่ร้องกลับบ้านด้วย ไมล์-ทรีต้องรออีกนาน หรือมีทางลัดให้ใจโรสโตตามตัวได้คะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 52 20:48:58

ความคิดเห็นที่ 8 งือ ตัดบทแบบนี้ทำไมอะ ใจร้ายยย จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 14:50:14