เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอน ทางเดินของคนตาย

สามารถติดตามอ่านเรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า
และนิยายเรื่องอื่นๆได้ที่ blog ของมูนนี่ค่ะ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever

ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ^/|\^

ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (หลอนครั้งแรก)
ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (ฝูงผีบุก)
ตอน ผีทวงสมอง
ตอน ช่วยด้วย
ตอน หัวใคร ในทะเล
ตอน ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยผม!
ตอน กลิ่น
ตอน เขามาเตือน
ตอน วิญญาณป่าที่เขาใหญ่
ตอน เขามานำทาง
ตอน เหงามั้ยจ๊ะ
ตอน ผีถ้วยแก้ว
ตอน ผีที่อินเดีย ตอนแรก
ตอน เขา....มาเกาะที่ไหล่
ตอน ท่อนแขนใครบนหาดทราย
ตอน ผีที่อินเดีย(ภาคสองเสียงในความมืด)
ตอน ความอัศจรรย์บนนากาก็อต
ตอน พรายทะเล
ตอน มือสีขาว
ตอน ผีที่ดินเดีย ภาคเจอผีที่เนปาล
ตอน ผมเป็นทหารช่าง
ตอน ผีอำ
ตอน เส้นทางสนธยา
ตอน เงาดำที่ศรีลังกา
ตอน ขอข้าวอีก!
ตอน ใครที่วิ่งเข้ามา
ตอน ศีรษะสยองขวัญ
ตอน เสียงที่วิ่งรอบรถ
ตอน อะไรวิ่งอยู่บนหลังคา
ตอน วิญญาณที่มากับกระถางกุหลาบ
ตอน ข้อเท้าใคร
ตอน วิญญาณจากอุบัติเหตุ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8256504/W8256504.html
ตอน แสงหิ่งห้อยกับเงาสูงชะลูด
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8281690/W8281690.html
ตอน อาถรรพ์เพลงมอญร้องไห้
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8309035/W8309035.html
ตอน อย่าทำดอกไม้จันทน์ร่วง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8349209/W8349209.html#
ตอน ดวงจันทร์บนรางรถไฟ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8410593/W8410593.html




เรื่องที่ 38

ทางเดินของคนตาย

เรื่องเล่าในครั้งนี้ฟังมาจากน้องคนหนึ่งซึ่งเป็นแฟนติดตามผลงานหนังสือของพี่ และเพิ่งได้ฟังเมื่อวานนี้เองด้วย เห็นว่าเป็นเรื่องแปลกและน่ากลัวดีเลยขออนุญาตน้องเขาเอามารวมไว้ในเรื่องเล่าสยองนี่ด้วย

น้องคนนี้ชื่อนก เป็นคนอุตรดิตถ์ พี่จำอำเภอไม่ได้แล้วแต่รู้ว่าอยู่ใกล้แม่น้ำน่านซึ่งเป็นช่วงลึกและไหลแรงที่สุด เห็นนอกบอกว่าเพราะบริเวณนั้นเป็นโตรกเขา เรียกว่าถ้าไม่มีแม่น้ำก็จะเป็นเหวลึกและแคบมาก น้ำน่านช่วงนี้จะใสสะอาดแต่แรงชนิดไม่มีใครกล้าลงไปว่ายเล่น ยิ่งมีข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องเงือกกินคนด้วยแล้ว ทำให้ไม่มีคนไหนย่างกรายไปใกล้ริมฝั่งโดยเฉพาะช่วงเวลาพลบค่ำ แต่อย่างนั้นก็ยังมีคนไปเล่นด้วยความคึกคะนองและจมน้ำตายอยู่เนืองๆ ส่วนใหญมักจะเป็นเด็กรุ่นๆกับคนเมา แน่นอนว่าชาวบ้านบางส่วนคิดว่าเป็นฝีมือของเงือกที่ฉุดพวกเขาลงไป

พอฟังแบบนี้แล้วนึกอยากเขียนนิยายสยองขวัญเกี่ยวกับเงือกขึ้นมาแล้วล่ะ เอาไว้เสร็จงานตัวอื่นแล้วจะลองวางเรื่อง

ออกนอกทะเลจนได้ กลับมาที่เรื่องเล่าสยองกันเถอะ

เนื่องจากครอบครัวของน้องนกเป็นคนเก่าคนแก่ของตำบล ดังนั้นบ้านจึงมีพืนที่ค่อนข้างมาก แต่ด้วยความเป็นคนสมถะ ตัวบ้านจึงสร้างขึ้นแบบเรียบง่าย ผนวกกับแถวนั้นไม่มีการลักขโมย ตัวบ้านบางส่วนจึงถูกปล่อยโล่งมีมีผนังห้อง จุดประสงค์ก็เพื่อจะได้รับลมเย็นๆยามค่ำคืน

รอบบ้านจะปลูกต้นไม้ใหญ่น้อยจนร่มครึ้ม มีผลไม้สุกเก็บกินได้ตลอดปี แต่บางครั้งก็มีเรื่องน่าขนลุกมาจากต้นไม้พวกนี้เหมือนกัน โดยเฉพาะพวกที่มีอายุมากกว่าสามสิบปี อย่างเช่นตอนดึกมีคนขึ้นไปนั่งไขว่ห้างบนกิ่งสูงบ้าง หรือถ้าเพื่อนบ้านแอบย่องมาสอยโดยไม่บอกกล่าวก็จะมีเสียงตวาดดังมาจากยอดไม้พอให้ได้วิ่งออกกำลังกายกัน

นกเล่าว่าที่ดินส่วนหนึ่งของบ้านเป็นทางเดินโบราณ คนสมัยก่อนมักจะใช้เป็นเส้นทางสำหรับนำร่างคนตายไปยังป่าเหว ซึ่งก็คือสุสานหรือป่าช้านั่นเอง บริเวณช่วงนั้นจึงปล่อยว่างไว้ไม่มีการปลูกสร้างอะไร มันจึงเป็นที่ว่างกั้นระหว่างบ้านของน้าชายกับบานครอบครัวของนก

วันดีคืนดีโดยเฉพาะในวันพระหรือคืนพระจันทร์เต็มดวง นกบอกว่าเคยนอนบนบ้านและมองลอดรอยแยกของฝาบ้านซึ่งเป็นไม้ลงมา จะเห็นเงาคนไหววูบผ่านไปมาบนทางเดินที่ว่านี่ มองไม่ออกหรอกว่าเป็นใครรู้ บางครั้งเขาก็หยุดเดินและหันหน้ากลับมามองเหมือนกัน พอถามว่าทำยังไงนกก็บอกว่าก็มองเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้คลุมโปงด้วยเพราะแน่ใจว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถขึ้นมาบนบ้านได้แน่

เรื่องเล่าที่ตื่นเต้นที่สุดสำหรับทางเดินคนตายนี้ก็คือ วันหนึ่งน้าชายของน้องนกทะเลาะกับภรรยา ด้วยความโกรธเขาจึงเดินไปที่บ้านของนกหมายจะสงบสติอารมณ์แต่พอกำลังจะผ่านเส้นทางที่ว่าก็ต้องหยุดเพราะเห็นใครบางคนกำลังยืนจังก้าอยู่ตรงกลาง น้าชายของนกเล่าว่าตัวเขาสูงมากแถมมีผ้าขาวคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนั้นเขากลัวมากจะหันหลังกลับบ้านก็เกรงพลังไม้ตีพริกของภรรเมีย เลยตัดสินใจตะโกนเรียกพ่อของนกให้ลงมารับ

นอกจากทางผ่านผีแล้วบ้านของน้องนกยังมีเรื่องราวอื่นอีก อย่างเช่นนางไม้ที่ตามมากับเสาหรือเสียงกระซิบข้างหูเหมือนทักทายตอนที่นกกลับไปเยี่ยมบ้าน ยังไม่นับวิญญาณสัตว์ป่าซึ่งวันดีคืนดีจะออกมาวิ่งเล่นที่ลานดินหรือวิญญาณบรรพบุรุษที่ชอบลุกมาเดินตรวจตรารอบบ้านในตอนกลางคืน

เอาเป็นว่าขอเก็บไว้เล่าในครั้งหน้าก็แล้วกัน

*/*/*/*/*/*

อาจจริงนะคะ คนที่ถูกรถไฟชนอาจมีอะไรแปลกๆ พาไปก็ได้ ส่วนใหญ่ไม่มีใครมีโอกาสถามว่าทำไมไม่หลบเวลาที่เห็นรถไฟมา ทั้งเสียงหวูดก็ออกดัง
จะตามไปอ่านสัมภาษณ์ค่า
จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)  
-จริงด้วยค่ะ ถ้าเหตุการณ์คราวนี้ไม่ได้เกิดกับยายตัวเอง ก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน ส่วนเรื่องยมทูตตอนที่ 5 และบทสัมภาษณ์ อาจจะลงวันนี้ค่ะ

เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ น่ากลัวจริง ๆ
จากคุณ : beautystone  
-โดยเฉพาะคนที่รู้คำตอบ ไม่ได้อยุ่บนโลกนี้อีกแล้วยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก

ขอให้หายเร็ว ๆ และมีสุขภาพแข็งแรงนะครับ

ในเรื่องนี่เหมือนผัจะหาทางหลอกล่อคนเราให้ไปติดกับเลย
ที่บ้านนอก แถวบ้านผม หลายปีมาแล้วก็เคยมีกรณีคล้าย ๆ แบบนี้
เด็ก ๆ ประถม5-6 คน ลงไปอาบน้ำที่ลำน้ำปาว (แม่น้ำสายหนึ่งในภาคอีสาน)

พากันจมน้ำตายเกือบทั้งหมดทั้งที่ว่ายน้ำเก่ง
เพราะเป็นเด็กอยู่ใกล้แม่น้ำ
คนที่รอดตายคนเดียวเล่าให้ฟังว่า
พากันเห็นกระทงดอกไม้สวยงามมากลอยอยู่ใกล้ ๆ ไม่ลอยไปไหน ทั้งที่น้ำเชี่ยว ความเป็นเด็กทำให้อยากได้เลยพากันว่ายแข่งกันจะไปหยิบกระทงที่ว่า
แล้วทุกคนก็เหมือนถูกดึงลงไปจมหายไปหมด เหลือคนเดียวที่ว่ายน้ำไม่เก่งไม่ได้ไปแข่งกับเพื่อน เลยรอดตายมาได้
แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 52 11:09:33
จากคุณ : Psycho man  
-เรื่องเล่าของคุณ Psyco man น่ากลัวนะคะ เหมือนตัวตายตัวแทนเลย
อาการปวดนิ้วคงหายยากต้องใช้น้ำร้อนประคบตลอดเวลา แต่ขอบคุณสำหรับความห่วงใยค่ะ

ถึงคราวจริงๆ
อ่านแล้วน่ากลัว
จากคุณ : โก้ (เซโก้4)
-นั่นสิคะ

ก๋เคยคิดเหมือนกันครับว่า  คนที่ตายตรงรางรถไฟเนี่ย เค้าจะต้องโดนชักนำให้เป็นตัวตายตัวแทนอ่ะเนอะ   น่ากลัวๆ
อย่างที่ม.ที่ผมเรียน  ก็มีเด็กโดนชนแถวรางรถไฟ(แม้ว่าจะไม่โดนรถไฟทับก็เถอะนะ)
รออ่านตอนต่อไปนะครับ
จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi  
-แค่ตกรถไฟก็ม่องแล้วค่ะ เขาว่ามันดูดเข้าไปที่ล้อ มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ตอนนั่งรถไปเรียนทางใต้มูนนี่เคยเจอเหตุการณ์นี้เหมือนกัน น่ากลัวมาก

กระทู้ครั้งที่แล้วผู้อ่านหายไปหลายคนจนมูนนี่กลัวว่าเพราะเราเว้นไปสองอาทิตย์หรือเปล่าเลยทำให้ทุกท่านเบื่อที่จะตาม ต้องขออภัยจริงๆค่ะ ตอนนี้จะพยายามกลับมาลงทุกว้นศุกร์เหมือนเดิม อย่างช้าไม่เกินหนึ่งวันค่ะ

ส่วนนิยายเรื่องอื่น จะทยอยนำมาลง แต่อาจช้าเพราะมูนนี่กำลังเขียนเรื่องใหม่อยู่ค่ะ

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมาก

ป.ล.หากท่านใดเข้าไปอ่านบทสัมภาษณ์ในพิมพ์คำแมก เห็นหน้ามูนนี่แล้วอย่าตกใจนะคะ ^^"

*/*/*/*

ขออนุญาตนำลิ้งค์บทสัมภาษณ์มาลงนะคะ ถ้าไม่เหมาะสม มูนนี่จะลบออกค่ะ
http://www.satapornbooks.com/pimkhammag/Home/Home.aspx#

แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 52 12:11:39

แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 52 09:49:52

จากคุณ	: Moony_Lupin
เขียนเมื่อ	: 16 ต.ค. 52 09:32:09