ความคิดเห็นที่ 1 |
SHOT XV เด็กชายผู้ไม่รู้ความสามารถของตน
นิกซ์ตื่นขึ้นเมื่อรถยังวิ่งอยู่ ที่จริง เขาค่อนข้างชินกับการงีบหลับไม่เป็นเวลาในรถ เพราะเวลาตระเวนไปแสดงตามเมืองต่างๆ มักเดินทางข้ามวันข้ามคืน กระทั่งต้องนอนหลับและกินอาหารในรถ แต่ตอนนี้เขาไม่ง่วงเลย คงเพราะแปลกที่ และเหตุอื่นๆ อีกมาก
ตะเกียงดวงโตในลังยังคงสว่างเท่าเดิม นิกซ์เห็นทาลอสนั่งหลับในท่าเดิมจากเมื่อตอนแรกพบ ชายคนนั้นไม่ตื่นขึ้นมากินอาหารกลางวันกับทุกคน แต่ซีเรนาก็บอกว่าไม่มีความจำเป็นต้องปลุก ทาลอสเพิ่งทำงานมา จึงเหนื่อยมาก และเมื่อเหนื่อยก็จะหลับไปคราวละนานๆ เด็กชายไม่กล้าถามว่าทาลอสเพิ่งทำงานอะไร และก็ไม่มีใครบอกเขาเหมือนกัน ที่จริง เขาคงกล้าถามไปแล้ว...หากชายชื่อราดาที่ซีเรนาบอกว่า ใจดี จะไม่พูดขึ้นก่อนหน้า
...ทิ้งเรื่องที่แม่นายเคยสอนไปได้เลย คนทั้งโลกไม่มีวันเห็นใจพวกเรา ต่อให้เราเห็นใจพวกมันได้ก็ตาม ทีหลังอย่าพูดอะไรแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบคำพูดของเด็กไร้สาระ...
นิกซ์ไม่คิดว่าแม่ไร้สาระ เพราะพวกพี่ๆ ในคณะละครสัตว์เห็นใจเขาก็เมื่อเขาเห็นใจคนพวกนั้นก่อน ทีแรกใครๆ กลัวเขา...ออกห่าง...ไม่กล้าเข้าใกล้...คิดว่าเขาเป็นปีศาจจริงๆ แต่เมื่อเด็กชายอาสาเอาตัวเข้ารับเวลาหัวหน้าคณะเฆี่ยนตีหรือระบายอารมณ์ใส่ใคร คนคนนั้นก็ขอบคุณเขาทีหลัง แล้วก็กลายเป็นพูดคุย แบ่งปันสิ่งต่างๆ ให้เขาในไม่ช้า นิกซ์ไม่รับรู้รสอาหารหรือขนมว่าอะไรอร่อย แต่ก็ดีใจเวลาพวกเขาให้ของเหล่านั้น เหมือนเวลาที่พ่อซื้อขนมให้เขา หรือแม่พยายามปรุงอาหารที่จะทำให้เด็กชายรู้สึกว่ามันอร่อยจริงๆ แต่เพราะไม่อยากให้ราดาโกรธและเล่นงานตนโดยไม่จำเป็น เด็กชายจึงเลือกจะเงียบเสีย เขาไม่พูดอะไรกับราดาเลย...หากอีกฝ่ายไม่ถามก่อน
นึกถึงตอนนี้ เด็กชายก็สั่นศีรษะ เขาไม่อยากคิดเรื่องของราดาต่อ จึงมองไปรอบๆ ในรถ เห็นซีเรนานั่งหลับตาพิงลังอยู่อีกมุมหนึ่ง มีเสื้อโค้ทคลุมร่างต่างผ้าห่ม ท่านหญิงนอนตะแคงคุดคู้ หลับตาทั้งๆ ที่ยังมีผ้ามัดปิดปาก คงหลับไปแล้วทั้งสองคน เวซาโนนั้นไม่ต้องพูดถึง ชายหนุ่มนอนแผ่หลา ถอดเสื้อแจ็คเก็ตแดงทิ้งไว้เหลือเพียงเสื้อยืดแขนกุดสีดำลายหัวกะโหลก เสียงกรนคร่อกๆ ยืนยันไม่ต้องสงสัย ส่วนราดาเป็นคนขับรถตอนนี้
นิกซ์ขยับเปลี่ยนท่านั่ง แล้วก็ยืดเส้นสาย ที่จริง เด็กชายไม่รู้ว่าความเมื่อยเป็นอย่างไร ทว่าแม่เคยกำชับไม่ให้นั่งหรือนอนท่าเดิมนานๆ เพราะจะทำให้ข้อสึก อายุมากขึ้นจะเคลื่อนไหวไม่ถนัด หรืออาจเป็นแผลเรื้อรังรักษาไม่หาย สุดท้ายก็ต้องตัดเนื้อหรืออวัยวะทิ้ง ตอนนี้รถวิ่งไม่แกว่งนัก เด็กชายจึงลุกขึ้นยืนและเดินวนไปมา ครั้นแล้ว ความสงสัยก็นำเขาไปสู่ลังใส่โคมใหญ่ใบนั้น เขาก้าวเข้าไปใกล้มัน และลองยื่นมือไป...
อย่าจับ เดี๋ยวมือพองหรอก เสียงห้วนๆ ดังมาจากหน้ารถ
เป็นเสียงของราดา นิกซ์สงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไร แต่ก็เห็นชายหนุ่มสบตากับตนผ่านกระจกมองหลังรถ เขาปลดฮู้ดและถอดแว่นดำออกแล้ว เห็นเขาโค้งที่มีรอยตามพื้นผิวเป็นข้อปล้อง ปลายชี้ลงสู่พื้น และนัยน์ตาขวาคล้ายตาซ้ายของเด็กชาย ผิดกันเพียงตาของราดาเป็นสีส้มแดง ไม่ใช่สีฟ้าเหมือนเขา
สารหล่อเย็นที่ใส่ไว้ไม่ค่อยได้คุณภาพ ถ้าเข้าใกล้ยังร้อนมากอยู่ นายไม่รู้สึกหรือ
ข...ขอโทษฮะ นิกซ์รีบพูด ผ...ผมไม่รู้ว่ามันร้อน
ราดาในกระจกมองหลังขมวดคิ้ว เด็กชายยิ่งกลัวเขาไม่พอใจ
ผม...ไม่รู้ว่าความร้อนเป็นยังไงฮะ นิกซ์ตัดสินใจตอบความตรง ผม...ไม่สบาย...เป็นมาแต่เกิดแล้ว
ไม่สบายยังไง ชายหนุ่มถาม แล้วก็พยักพเยิด ปีนข้ามมานั่งข้างฉัน นายตัวเล็ก ลอดช่องได้สบายอยู่แล้ว มาเล่าให้ฉันฟังซิ
เด็กชายทำตามแต่โดยดี เขาปีนช่องกระจกที่เวซาโนทำแตกไว้ แล้วก็นั่งในที่นั่งข้างคนขับ ค่อยๆ พูดเรื่องที่ตนเคยพูดกับสมาชิกในคณะละครสัตว์คนอื่นๆ มากมาย แต่เล่าอย่างยาวกว่า...ละเอียดกว่า ตอบสิ่งที่ราดาซักถามตามตรงโดยไม่เก็บงำ
นิกซ์ไม่เคยรู้ว่าความเจ็บปวดเป็นอย่างไร พ่อแม่อธิบายให้เขาฟังเป็นสิบครั้ง แต่เขาก็ไม่รู้ เข้าใจแค่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดี ไม่เป็นที่ต้องการ ทำให้คนส่งเสียงร้องหรือมีน้ำตา แต่ตนเองไม่อาจรู้สึกถึงมัน เด็กชายไม่แน่ใจว่าตนเข้าใจคำว่าความเจ็บปวดและอาการที่เป็นเมื่อไร แต่พ่อแม่รู้ก่อนเขา พวกท่านเล่าว่ารู้ตอนฟันน้ำนมเขาเพิ่งขึ้นไม่นาน และกัดนิ้วตนเองเป็นแผลเหวอะหวะ เดินเตาะแตะเอานิ้วมาอวดแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...ครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกห้ามหรือตีก็ไม่เคยฟัง มีเพียงสีหน้างุนงงมากกว่าเจ็บปวด
พวกท่านพานิกซ์ไปหาหมอ...หลายคน หลายเวลา ตามแต่กำลังทรัพย์ หลายแห่งจนปัญญา บางแห่งระบุชื่อโรคอันฟังแปลกหูได้ แต่บอกว่าไม่มียาหรือวิธีรักษา พ่อแม่ได้แต่ป้องกันเขาด้วยวิธีอื่น ให้หมอถอนฟันน้ำนมเขาหมดปาก กันไม่ให้กัดตนเองเป็นแผล รอให้เขาโตพอฟันแท้งอก และเข้าใจอะไรมากกว่านี้ จับเขาสวมแว่นตาดำน้ำ กันไม่ให้ขยี้ตา ให้เขาสวมหมวกนิรภัย สนับศอกและเข่าเวลาวิ่งเล่น ทั้งยังต้องฝึกสร้างพฤติกรรมให้เขาอีกหลายประการ
ในโรงเรียน เขาถูกเรียกเป็นเด็กอนามัย ไอ้หลอ และลิ้นจระเข้ เพราะไม่มีฟัน กินได้แต่อาหารเหลว ซ้ำกินซุปใส่น้ำแข็งได้หน้าตาเฉย เด็กชายไม่รู้ว่ากลิ่นเป็นอย่างไร อาหารมีรสต่างๆ กันอย่างไร เขาถูกล้อเมื่อแม่ตามมาดูแลที่สนามเด็กเล่น ห้ามปรามตลอดเวลาไม่ให้เล่นห้อยโหนผาดโผนหรือวิ่งเร็ว ผลคือนิกซ์กลายเป็นเด็กที่ไม่เคยมีเพื่อนสนิท ทว่าแม่ก็ทุ่มเททั้งชีวิตให้เขา แม่ของคนอื่นๆ ทำงาน แต่แม่ของนิกซ์ลาออกจากงานมาดูแลเขาโดยเฉพาะ พ่อก็ต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน รวมถึงค่ายาค่าหมอ ตอนยังเด็ก เขาไม่เข้าใจ ร้องไห้อาละวาดใส่แม่ว่าอยากมีเพื่อน อยากเล่นสนุกเหมือนเด็กอื่นๆ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อใดจึงเข้าใจ จึงยอมรับ จึงมีแม่เป็นเพื่อนสนิทแทน
| จากคุณ |
:
Anithin  
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 ต.ค. 52 16:31:42
|
|
|
|
