ความคิดเห็นที่ 1 คนที่ถูกแช่งให้เป็นโรคประสาทกระพริบตาปริบๆ ไล่น้ำที่นองเอ่อสองตาให้รินออกมาเป็นสาย เมื่อเห็นคนที่เธอรักหมุนตัวเดินจากไป แน่นอน...เธอไม่ได้เป็นบ้า ไม่ได้แม้แต่ช็อก เธอรู้ตัวดี มีสติดีทุกอย่าง ดีเกินไปจนคำพูดแสนเสียดแทงจิตใจจากคนที่เธอรักแทรกซึมเข้าไปในหู ในสมอง ในจิตใจ จนอาจเรียกได้ว่า...มันซึมเข้าไปในกระแสเลือดเลยก็ว่าได้ เลือด...ที่ทุกหยาดทุกหยดร่ำร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘เพราะEข้าว เพราะมันอีกแล้วคนที่เธอรักถึงได้ทิ้งเธอไป เพราะมันอีกแล้ว เพราะมัน!’ เสียงสะอื้นปิ่มจะขาดใจค่อยๆ ดังมาจากริมฝีปากที่อ้าค้างของมาธวี เสียงสะอื้นที่ปะปนมากับเสียงคร่ำครวญ “แม่ขา แม่...น้ำตาลแพ้มันอีกแล้ว มันแย่งคนที่น้ำตาลรักไปจากน้ำตาลอีกครั้งแล้ว ทำไมคะ ทำไมมันถึงต้องจองล้างจองผลาญน้ำตาลแบบนี้ด้วย คนแรกที่มันแย่งไปจากน้ำตาลก็คือคุณย่าน้ำตาลจำได้นะคะว่าคุณแม่เล่าว่าแม่ของมันน่ะสำออย พอคุณแม่ไปด่าว่าแม่มัน แม่มันก็แกล้งตกบันไดลงมาจนอีข้าวมันเกิด ใครๆ ก็เข้าใจว่าคุณแม่ผลักแม่มัน ใครๆ ก็ลงความเห็นว่าคุณแม่เป็นคนใจร้าย เพราะเหตุนี้คุณย่าถึงไม่ชอบคุณแม่ และพาลมาไม่ชอบน้ำตาลไปด้วย มันแย่งคุณย่าไปจากน้ำตาลตั้งแต่น้ำตาลยังไม่ทันเกิด! คนที่สอง...คุณพ่อ ถึงคุณพ่อจะไม่เอาใจมัน ไม่โอบอุ้ม ไม่เข้าไปวอแวกับมัน แต่น้ำตาลก็รู้นะคะว่าคุณพ่อรักมัน ก็ขนาดจะหาผัวให้มัน คุณพ่อยังเลือกเอาคนที่มีเงิน มีอำนาจ คนที่ไม่แน่ว่าแต่งไปไม่ถึงเดือนมันก็อาจจะกลายเป็นแม่ม่ายทรงเครื่องก็ได้ ลึกๆ แล้วคุณพ่อรักมันน้ำตาลรู้ คนที่สาม...พี่ยุทธ์...” มาธวียิ่งสะอึกสะอื้นหนักเมื่อย้อนคิดถึงรักแรกอันฝังจิตฝังใจของตนเอง “น้ำตาลรักเขานะคะ รักมากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน รักมากกว่าพี่วีเสียอีก แต่มัน! เพียงแค่มันเดินผ่าน พี่ยุทธ์ก็ตาปรอย ลับหลังน้ำตาลพี่ยุทธ์ก็เอาหนังสือหนังหาไปให้มัน ชวนมันไปเที่ยว แล้วสุดท้าย...มันก็คือคนที่พี่ยุทธ์ต้องการที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่น้ำตาลที่พี่เขาเคยบอกว่ารัก ทำไม...ทำไมไม่ใช่น้ำตาล!” คุณภุมรินกอดลูกสาวตนเองแน่นแล้วสะอื้นตาม “อย่าไปคิดถึงมันเลยลูก อย่าไปคิด ใครไม่รักลูกแม่รักนะคะ แม่รักน้ำตาล” ผู้ที่นอนอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของแม่สะบัดตัวหนีอ้อมกอดนั้นออกมา ดวงตากลมโตราวกับตาตุ๊กตาบัดนี้เต็มไปด้วยความเคียดแค้น อาฆาต “น้ำตาลจะไม่คิดถึงมันได้ยังไง ในเมื่อทำร้ายทำลายน้ำตาลแบบนี้ และไม่แน่ว่าในอนาคตมันก็จะจองล้างน้ำตาลไปแบบนี้อีก น้ำตาล...น้ำตาลอยากให้มันตายๆ ไปซะ น้ำตาลอยากจะฆ่ามัน!” หัวใจผู้เป็นแม่ที่คอยส่งเสริม ยุยง รวมทั้งให้ข้อมูลผิดๆ แก่ลูกสาวคนเดียวของตนหายวูบ เธอรีบถลาเข้ามาปิดปากเคลือบสีสวยหากคำซึ่งพูดออกมาล้วนแล้วแต่น่ากลัวทั้งนั้น “อย่าลูก...อย่าพูด อย่าคิดอะไรแบบนั้น อีข้าวมันไม่วันทำอะไรน้ำตาลได้อีกแล้วจ้ะ เดี๋ยวมันก็ไปอยู่กับท่านแล้ว ไปเป็นเมียน้อยท่านฟังดูเหมือนจะสบายก็จริงนะจ๊ะ แต่...ต้องเป็นเมียผู้ชายแก่ๆ วัยคุณปู่ ปรนนิบัติคนที่ไม่ได้รักแข่งกับเมียๆ อีกห้าคนที่เหลือ ต้องกังวลถึงเมียคนใหม่ที่ท่านอาจจะแต่งเข้าบ้านมาอีก เชื่อแม่สิลูก Eข้าวน่ะไปตกนรกแท้ๆ นรกทั้งเป็นเลยล่ะ” มาธวีคิดตามคำบอกเล่าของมารดาแล้วยิ้มออกมาได้ “จริงสินะ อะไรมันจะทุกข์เท่ากับการต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก แม่ขา...รีบๆ ส่งมันไปให้ท่านเลยสิคะ น้ำตาลอยากเห็นมันทุกข์ อยากเห็นมันทรมาน นะคะแม่...นะคะ” มารดาที่รักเพียงลูกสาวของตน และไม่สนว่าลูกสาวของคนอื่นจะทุกข์จะร้อนเพียงไรกับความคิดของตนพยักหน้าแรงๆ รับปากลูกสาวหลายที ขอเพียงลูกสาวเธอยิ้มได้ ลูกสาวเธอมีความสุข ลูกสาวเธอพอใจ แม่แบบเธอก็ไม่สนหรอกว่า รอยยิ้ม ความสุข ความพอใจของลูกสาวจะแลกมาด้วยหยาดน้ำตาของลูกใคร! - - - - - - - - - - กณิศยอมรับว่าหัวเสียไม่น้อยที่กลับมาถึงบ้านเหนื่อยๆ ก้นยังไม่ทันได้สัมผัสโซฟา คนรับใช้ก็เข้ามารายงานว่ามารดาเขาเรียกหา เมื่อมาถึงบ้านแล้วให้ไปที่เรือนเล็กด่วน ความผิดที่ตนได้ลงโทษลูกสาวคนโต หลานสาวใกล้ชิดของคุณแม่อย่างรุนแรงไปเมื่อวานก่อน เป็นเหตุให้ชายวัยสี่สิบกว่าไม่ใคร่สบายใจนักเมื่อต้องมานั่งรอมารดาอยู่ในห้องโถงรับแขกของตึกเล็ก นั่งกระสับกระส่ายรออยู่ไม่นานคุณกอบสุขก็ถูกนิ่มสาวใช้ประคองจากห้องนอนมานั่งที่ตั่งไม้ตัวใหญ่ เจ้าของบ้านทวีสุขไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ามารดาของตนตรงๆ แต่ด้วยกลัวความผิดที่ตนก่อ จึงใช้วิธีโวยก่อนหวังเพียงเพื่อกลบความผิดของตน “คุณแม่เรียกผมมาทำไมครับ มีธุระด่วนธุระร้อนอะไรนักหนาหรือถึงได้ต้องย้ำกับเด็กว่าให้ผมมาหาทันทีที่กลับถึงบ้าน ผมทำงานนอกบ้านมาก็หนักแล้วนะครับ เหนื่อยด้วย เครียดด้วย ยังจะต้องมารับฟังปัญหาในบ้านอีกเหรอ” หญิงชรามองลูกชายเพียงคนเดียวของตนนิ่งๆ อดไม่ได้ อดไม่ได้จริงๆ ที่จะนึกน้อยใจขึ้นมา “ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญแม่คงไม่บังอาจเรียกกณิศมาปรึกษาหรอก นี่ถ้าแม่แข้งขายังดี คนรู้จักของแม่ยังไม่ล้มหายตายจาก แม่จะไม่รบกวนกณิศเลย” น้ำเสียงเย็นๆ เรียบ นิ่ง และดวงตาที่จ้องมองเขาตรงๆ ก่อกวนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของลูกชายที่ไม่ใคร่ได้ใส่ใจในตัวมารดาของตนเองนัก หลังจากที่เขาแต่งงาน คุณแม่ก็ย้ายลงมาอยู่ตึกเล็ก และตั้งแต่นั้นความสัมพันธ์ฉันท์แม่ลูกก็จืดจางลโดยที่กณิศไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดอะไรใหญ่โต หรือแม้แต่จะคิดว่าตนเองนั้นเข้าขั้นอกตัญญู สังคมในทุกวันนี้ ทุกคนต่างต้องกระเสือกกระสนเอาตัวรอด ต้องทำงานตัวเป็นเกลียวเพื่อหาเงินมาจับจ่ายใช้สอยกันทั้งนั้น ไหนจะต้องเอาใจเมียที่สังคมจัด ไหนจะห่วงว่าลูกจะไม่เด่นไม่ดัง ดังนั้น...แม่ที่อยู่ตึกเล็กจึงถูกหลงลืม...และบางทีก็ถึงกับรำคาญไปบ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ...ปกติอย่างที่สุดในความคิดของกณิศที่พยายามปัดความรู้สึกผิดของตนออกไปจากจิตใจ “เอาล่ะๆ อย่ามัวมาพูดนอกเรื่องอยู่เลยครับ ที่คุณแม่เรียกผมมาก็เพราะเรื่องยายข้าวใช่ไหม” ลูกชายตัดบท ก่อนจะโวยใส่แม่ตนเพื่อบดบังความผิดที่ตนได้กระทำ “คุณแม่จะมาว่าผมไม่ได้นะ เพราะนังเด็กนั่นมันสมควรได้รับโทษจริงๆ อะไรกัน...เป็นพี่แท้ๆ แต่กลับชอบแย่งผู้ชายของน้อง ผมระอามันจนทนไม่ไหวแล้วนะครับ เด็กอะไร...ยิ่งโตยิ่งร่านยิ่งเลว!” ผู้เป็นแม่และเป็นย่ามองลูกชายตนด้วยสายตาผิดหวัง พ่ออะไรกันถึงได้ก่นด่าลูกสาวของตนเองด้วยถ้อยคำเช่นนั้น ถูกละว่าที่ข้าวขวัญทำลงไปนั้นมันเป็นสิ่งไม่ดีอย่างที่กณิศว่า แต่ลูกชายเธอคนนี้ไม่เคยย้อนคิดกลับไปเลยหรือ ว่าเพราะอะไรข้าวขวัญที่เรียบร้อยและแสนดีมาตลอดถึงได้ลุกขึ้นมาแย่งแฟน ไม่ใช่สิ...จะเรียกว่าแฟนไม่น่าจะถูก ที่ถูกต้องเรียกว่าแฟนเก่าของน้องสาวต่างหาก คุณกอบสุขอ้าปากอยากจะเอ่ยความคับแค้นแน่นอกของหลานสาวเรือนเล็กออกไป หากเมื่อคิดดูดีๆ แล้ว ถึงพูดไปก็คงหาประโยชน์อันใดไม่ได้ จะหาความยุติธรรมจากคนที่มีจิตใจเอนเอียงคงเป็นเรื่องลำบาก เธอจึงเลือกที่จะพูดถึงเรื่องอนาคตแทนเรื่องในอดีต “ถ้าเห็นว่าข้าวร้ายกาจเกินเยียวยาได้แบบนี้ แม่คงคิดถูกแล้วที่จะให้ข้าวไปจากบ้านทวีสุขเสีย แม่จะส่งข้าวไปเรียนต่อที่อเมริกา” “อะไรนะครับ!” กณิศอุทานดังลั่นก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ได้ครับไม่ได้ จะให้ยายข้าวไปเรียนต่อไม่ได้” “ทำไมล่ะ แม่ขอให้กณิศช่วยแค่เรื่องเอกสารเท่านั้น ส่วนเรื่องเงินเรื่องทองแม่จะจัดการเองกณิศไม่ต้องเป็นห่วง” ‘จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงเล่า!’ กณิศคิดแล้วยืนกรานความคิดของตนหนักแน่น “ไม่ได้ครับ ยังไงก็ไม่ได้” คุณกอบสุขยังมีสีหน้าที่เป็นปกติยามเมื่ออธิบายเหตุผลในแง่ของเธอ “แล้วกณิศจะรั้งข้าวเอาไว้ทำไม ในเมื่อเลี้ยงดูไม่ได้แล้วก็ปล่อยเขาไปไม่ดีกว่าหรือ บ้านนี้จะได้สงบสุข” ชายวัยกลางคนหงุดหงิดเสียจนต้องลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ไม้สักทอง เดินไปเดินมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหันมาพูดตรงๆ กับผู้เป็นแม่ “ยายข้าวน่ะต้องไปจากบ้านเราแน่ครับแม่ เลวแบบนี้ผมเลี้ยงเอาไว้ไม่ได้แล้วจริงๆ และผมก็คิดหาวิธีที่จะส่งมันไปอยู่ที่อื่นได้แล้วด้วย” “จะส่งไปที่ไหน ยังไง อย่าลืมนะกณิศว่าข้าวน่ะยังไงๆ ก็เป็นลูกแท้ๆ ของกณิศ จะเสือกไสไล่ส่งไปไม่ห่วงใยกันบ้างเลยหรือ ให้ข้าวไปเรียนที่ซานฟรานเถอะกณิศ แม่จะให้เกื้อกับเคทเขาช่วยดูหลานคนนี้เอง ให้เขาไป...แล้วไม่ต้องกลับมาอีกเลย ให้เขาไปมีชีวิตของเขา ชีวิตที่ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับบ้านทวีสุขอีกต่อไป” คุณกอบสุขพูดทุกถ้อยออกมาจากหัวใจที่บอบช้ำ ช้ำ...เมื่อรู้แน่ว่าหากส่งหลานสาวที่ตนรักออกจากอกไป ข้าวขวัญที่ไม่เหลือเยื้อใยใดๆ กับบ้านหลังนี้แล้วต้องจากไปชนิดที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีกแน่ น้ำตาหญิงชรารื้นขึ้นมาแว๊บหนึ่ง หากเพียงแว๊บเดียวเท่านั้นดวงตาฉายแววเศร้าก็เปลี่ยนไปเป็นตกใจเพราะคำพูดของลูกชาย “ผมทำอย่างที่คุณแม่ต้องการไม่ได้หรอกครับ ผมตั้งใจเอาไว้แล้ว...” ลูกชายลังเลเล็กน้อยก่อนจะโพล่งออกไป “ผมจะให้ข้าวมันรีบๆ แต่งงานออกไปซะ” “แต่งงานรึ แต่งกับใครกัน! ข้าวไม่เคยวอแวกับผู้ชายมาก่อน หรือว่า...แฟนเก่าของน้ำตาลคนนั้น” กณิศมีสีหน้าไม่ค่อยดีเหมือนกัน แต่เมื่อพูดออกไปแล้วก็ตัดสินใจพูดออกไปให้หมดถ้อยกระทงความ เพราะเรื่องใหญ่แบบนี้มันปิดเอาไว้ไม่ได้หรอก “ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นหรอกครับ นั่นน่ะกระจอกไป ผมจะ...ส่งข้าวให้ท่านอมร” - - - - - - - - - - จากคุณ : (liz) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 00:15:47

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ mooda                      -- เรื่องเขียนบทให้พศวีร์ได้ใจคนอ่านบ้างนั้น...ถูกต้องค่ะ เพราะจริงๆ แล้วลิซไม่คิดว่าพศวีร์เป็นคนเลวอะไร เขาแค่ใช้โอกาสที่มีอยู่ในมือสนุกไปเรื่อยๆ เท่านั้น แต่พอเห็นคนอ่านบ่นกันมาก เลยต้องเสริม เติม แต่งเผยความดีในตัวเขาให้คนอ่านได้รับทราบบ้าง ไม่อยากให้ทุกคนมองเห็นแต่ความเจ้าชู้ ความหื่น แล้วก็ขี้โกหกเพียงอย่างเดียว ส่วนอ่านแล้วคนอ่านจะเปลี่ยนมุมมองในใจต่อพศวีร์ได้หรือไม่...อันนี้ไม่รู้ค่ะ... ฮะเก๋า (M A T A O)     -- ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เลย การบรรยายแผลของนางเอกนี่มาจากประสบการณ์ตรงล้วนๆ ค่ะ ลิซเคยถูกแม่ฟาดด้วยเข็มขัดหนังอ่ะ T T แค่ทีเดียวก็ร้องจ้ากแล้ว จำจนตาย ไม่กล้าดื้ออีกเลยค่ะ (กาซิก...กาซิก...) Mnemosyne               -- เอ่อ...'เม้นต์มาแบบนี้ลิซกลัวนะคะเนี่ย กลัวคุณ Mnemosyne จะเลิกอ่าน อย่านะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันปายยยยย sullen                        -- ข้าวไม่ยอมสาวไส้ให้กากินหรอกค่ะ ยังเป็นคนดีอยู่บ้าง (เป็นทำไมเนี่ย?) ส่วนจะได้ไปเมืองนอกหรือไม่นั้น ต้องลุ้นต่อนะคะ Kwan (1688tkw)         -- น่านสิ ให้คะแนนคนหื่น คนเลวกลับใจกันนิ๊ดดดดดนึงไม่ได้เหรอคะ *~ดอกเดซี่สีชมพู~*    -- แหะๆ ขืนต้องให้คุณวีรอนานขนาดนั้น ข้าวกลับมาคงได้แต่คอยหยอดน้ำข้าวต้มให้คุณวีรับประทานแน่ 55555 ปานชีวา                      -- แหม...คราวนี้คุณ ปานชีวา เดาถูกเป๊ะเลย ว่าแต่ว่า...เกลียดคุณวีขนาดนั้นเชียวเหรอคะ T T scottie                       -- คุณย่ารักและสงสารข้าวก็จริงอยู่ค่ะ แต่แสดงออกมาไม่ได้ ยิ่งรัก ยิ่งห่วง ก็รังแต่จะทำให้คนที่เกลียดข้าวยิ่งกลั่นแกล้งข้าวมากขึ้น แต่เมื่อมันถึงที่สุดคุณย่าก็ยอมตัดใจช่วยเหลือ เพราะการช่วยคราวนี้ข้าวจะไม่ต้องทนทุกข์อีก กะจะให้ข้าวไปแล้วไปลับเลยค่ะ p_in_blue                   -- ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ สู้ๆ! mimny                       -- ข้าวรู้ตัวว่ามีใจให้คุณวีก็ตอนที่ถูกปล้ำค่ะ 5555 เห็นนางเอกละครถูกปล้ำแล้วต้องรักพระเอกเลยเอาบ้าง ไม่ใช่ๆ ล้อเล่นน่ะค่ะ ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นนั้นค่อยๆ สร้าง จากความประทับใจแรกที่เห็นอีกด้านของพศวีร์ที่มีต่อเด็กขอทาน แล้วยังได้โทรคุยกันบ่อยๆ เรื่องหนังสือที่ต่างคนก็ต่างชอบอ่าน อะไรๆ มันคลิกน่ะค่ะ แต่ข้าวไม่อยากจะยอมรับเอง Bralee                       -- คุณย่าจะส่งไปจริงๆ ค่ะ แต่...ต้องผ่านด่านคุณพ่อก่อน - -" ส่วนแผนการร้าย อุอุ คุณ Bralee ต้องเป็นคนที่น่ากลัวกับศัตรูแน่ๆ เลย เราดีกันนะคุณ Bralee นะ เจ็บแค้นเคืองโกรธเรื่องอันใดอย่าได้มาโทษลิซที่น่ารักคนนี้เลยนะ pleaseeeeee goldensun                  -- คุณ goldensun ก็เป็นอีกคนที่ดักคอได้เหมือนกับรู้ใจคนเขียนเลย เดาได้แม่นแบบนี้เขียนให้เซอร์ไพรส์ได้ยากนะคะเนี่ย ลิงค์ ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8310849/W8310849.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8325745/W8325745.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8337157/W8337157.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8352132/W8352132.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8363608/W8363608.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8377633/W8377633.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8389234/W8389234.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403601/W8403601.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8415588/W8415588.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8429519/W8429519.html จากคุณ : (liz) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 00:20:35

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นพ่อที่เลวมากๆเลยคะ แม้แต่แม่ตัวเอง ยังไม่ไว้หน้า ชั่วสุดๆ มีพ่อเห็นแก่ตัวแบบนี้ก็ไม่เก็บมันไว้หรอกคะ มาคนแรกอีกแล้ว มารอๆๆดีใจที่ได้อ่านคนแรก คุณวีน่ารักจังคะ แต่จะดีได้แค่ไหนต้องรอดู คุณ liz สู้ๆๆนคะ จากคุณ : p_in_blue เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 00:54:15

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นพ่อที่เลวจริงๆ คุณย่าช่วยข้าวให้ได้นะส่งไปเมืองนอกไม่ได้ก็ให้ไปอยู่ที่อื่นไกลๆเลยต่างจังหวัดก็ดี  ดูสิว่าถ้าไม่มีข้าวแล้วจะกล้าส่งลูกรักไปเป็นเมียน้อยคนแก่คราวปู่คราวพ่อแทนลูกชังหรือเปล่า จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 01:56:36

ความคิดเห็นที่ 5 ตามอ่านมาตลอดค่ะ แค่ตอนี้อดไม่ไหว ขอโพสซักนิดว่า เลวมากกกกก..พ่อแบบนี้ จากคุณ : cHiHo เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 04:28:03

ความคิดเห็นที่ 6 พ่อเลวจริงๆด้วยไม่มีความรู้สึกผิดเลย แต่ตอนนี้ พระเอก คะแนนคงอัพซะเลเวลเป็นคุณชายปากร้ายแต่ใจกรุณาไปแล้ววววว คนอื่นช่างห่วงนางเอกคนเดียว จากคุณ : Kwan (1688tkw) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 07:03:33

ความคิดเห็นที่ 7 แน่ใจนะว่าเป็นพ่อ เลวจริงๆ น้ำตาลก็มีความคิด หรือ สมองคุณเธอไม่พัฒนาตั้งแต่อายุ 5ขวบกันน่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 07:12:09

ความคิดเห็นที่ 8 บทนี้อ่านแล้วคุณกศิณท่านจะสำนึกไหมนั่นว่าคุยกับแม่อยู่ อ่านบทสนทนาละระหว่างกันแล้วจินตนาการได้ว่าคงจะตะคอกเสียงน่าดู เป็นแม่นายนี่มันช้ำใจจริงๆ หนูข้าวจะหนีได้ไหมเนี่ย ตอนนี้ลุ้นให้ข้าวหลุดจากบ้านนี้สักที แต่ขอให้ติดต่อกับคุณย่านะคะ ใครนะจะดีแสนดีเท่าคุณย่าตอนนี้เป็นไม่มี ตอนนี้นายวีก็ได้คะแนนเต็มสิบไปอีกรอบคะเป็นคนดีก็ได้เหมือนกัน คุณลิซเขียนให้เห็นด้านดีของคุณวีนิดหน่อยแบบนี้คนอ่านคงจะเริ่มเห็นด้านดีๆ กะเค้าบ้าง จากคุณ : mooda (mooda) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 07:44:25

ความคิดเห็นที่ 9 จะได้ไปไหมเนี่ย ซานฟรานอ่ะ เฮ้อ อ่านแล้วเครียด จากคุณ : ฮะเก๋า (M A T A O) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 09:28:10

ความคิดเห็นที่ 10 อินไปหน่อยค่ะ แต่มันโหดร้ายเกินจริงๆน้า งื้อ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 10:09:49

ความคิดเห็นที่ 11 โห พ่อก็ช่างกล้าพูดเนาะ ว้า ลงบล็อค ก็ไม่ได้อ่านต่อน่ะสิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 11:40:07

ความคิดเห็นที่ 12 คุณย่าสู้ ๆ คุณย่าสู้ตาย อ๊ะ กลัวคุณย่าตายจังค่ะ ไม่ชอบพศวีร์อย่างจริงจังค่ะ สิ่งที่เขาพูดกับน้ำตาลเพื่อช่วยข้าวขวัญอาจจะทำให้ดูเป็นฮีโร่ขึ้นมาบ้างก็จริง แต่เขาก็ทำร้ายจิตใจผู้หญิงอยู่ดีค่ะ ไม่ได้อคติกับพศวีร์เลยจริงจริ๊ง ให้ดิ้นตาย 555+ จากคุณ : ปานชีวา เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 18:12:33

ความคิดเห็นที่ 13 น่าอ่านดีนะ แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 52 19:47:00 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 52 19:46:18 จากคุณ : ruddy01 เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 19:45:03

ความคิดเห็นที่ 14 พ่อเลวมาก  ทำเหมือนข้าวไม่ใช่ลูก อ่านแล้วปรี๊ด จากคุณ : istante เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 23:20:16

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้านายวีเป็นพระเอกเรื่องนี้...เขาก็จะดูไม่น่ารักเอา มากๆเลยนะคะ ขนาด คุณรุจ@บ่วงพราน ว่าร้ายแล้ว ยังดูน่ารักได้ใจคนอ่านมากกว่าเลย สัญญาค่ะว่าถ้ารู้ที่อยู่คุณลิซแล้วจะไม่ไปเผาบ้าน เอาเป็นว่า ถ้าคุณลิซเขียนเรื่องไม่ถูกใจ เอาแค่หิน ปาหลังคาบ้านก็พอเนอะ จากคุณ : Bralee เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 08:40:52

ความคิดเห็นที่ 16 ข้าวยังจะกล้าเรียกตาคนนี้ว่าพ่ออีกมั้ยน้อ  - -'' ปล.ทำไมเปลี่ยนไปลงที่บล็อคล่ะคะ...แต่ไม่เป็นไร...ลงที่ไหนเราก็จะตามไปอ่าน ^^ จากคุณ : *~ดอกเดซี่สีชมพู~* เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 19:20:03

ความคิดเห็นที่ 17 จะตามไปอ่านแน่ค่ะ ข้าวบรรลุนิติภาวะแล้ว น่าจะไปต่อเองได้เลยนะคะ แค่ย่าออกเงินให้ก็พอ ต้องหนีแล้วค่ะ พ่อแบบนี้ เฮ้อ เหมือนไม่ใช่พ่อเลย ไม่งั้นตกนรกทั้งเป็นแน่ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 12:28:33