ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 เหมียว เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง หลังจากจบมัธยมปลายเธอใฝ่ฝันที่จะเรียนต่อในมหาลัยชื่อดังอันดับหนึ่งของภาคเหนือ แต่ความฝันต้องหายไปจนสิ้น หลังจากที่ประกาศคะแนนสอบ แม้เธอจะได้ในเกณฑ์ดีแต่ไม่สามารถเรียนต่อที่นั่นได้  ด้วยความที่เธอไม่ใส่ใจการเรียน เธอกลับสนใจในเรื่องอื่นมากกว่า เรื่องอะไรน่ะหรือ นั่นสินะจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้คนงมงายได้เท่ากับความรักล่ะ เธอจึงตัดสินใจสมัครเข้าเรียนที่ราชภัฎตามแฟนหนุ่มของเธอชื่อนิก  แต่เธอเองยังคงติดต่อกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งใน msn โดยการโทรคุยกันทุกวัน โดยที่นิกไม่เคยเอะใจเลย “โหล โต้งหรอ ทำอะไรอยู่คะ” “ออ เค้าทำงานอยู่น่ะ  เดี๋ยวเสร็จแล้วจะโทรหาละกันนะครับ สักสองทุ่ม” “ได้ๆ งั้นเหมียวจะรอนะ” “จร้า” เธอกดวางทำหน้ามุ่ย ล้มตัวลงนอนบนเตียงในหอพักใกล้ๆรั้วมหาวิทยาลัย โต้งในความคิดของเธอเป็นผู้ชายเรียบร้อย นิสัยดี พูดจาเพราะ และค่อนข้างขี้อายอยู่ไม่น้อย โต้งเป็นผู้ชายที่เธอหลงรักตั้งแต่ได้คุยด้วย แต่สิ่งที่เธอโกหกเขาอยู่มันมักจะทำให้โต้งอดสงสัยไม่ได้เสมอ เรื่องที่เธอมีคนรักอยู่แล้ว เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอรีบคว้าทันทีแต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะเบอร์ที่โชว์ไม่ใช่โต้ง “ว่าไง นิก” “นิกว่าจะชวนเหมียวไปทานข้าวอ่ะ เดี๋ยวไปรับนะ” “อ่าว นิกเหมียวบอกเพื่อนไว้แล้วว่าจะไปทานกะเพื่อน นิกไปคนเดียวไม่ได้หรอ” “ทำไมเหมียวว่าแบบนั้นล่ะ บอกมาเลยดีกว่าว่าเหมียวจะไปกินกะผู้ชายอื่น” “เฮ้ย  จะบ้าป่าว เรามีเทอคนเดียว จะไปเอาผู้ชายที่ไหนมาล่ะ” “ไม่รู้ ถ้าเหมียวไม่ไปกินข้าวกะเราวันนี้นะ เราเลิกกัน” “เอาเข้าไป  เออๆ งั้นเดี๋ยวเราโทรบอกเพื่อนก่อน เวรกำ วางสายใส่ซะงั้น”เธอบ่นอยู่พักใหญ่ๆ เหลียวมองนาฬิกาเพิ่งจะทุ่ม เลยรีบออกจากห้อง จะได้ทานเสร็จไวๆ เธอโทรขอโทดขอโพยเพื่อนก่อนจะโทรหานิก “นิก เดี๋ยวทานเสร็จเราต้องกลับแล้วนะ” “ทำไมล่ะ  รีบกลับไปไหน” “แม่เราจะโทรมาเช็คที่ห้องอ่ะ ปามาณสองทุ่ม เดี๋ยวไม่มีใครรับโดนด่านะ” “อืม” เป็นไปตามที่เธอวางแผนไว้ ทุกวันเทอต้องไปทานข้าวกะนิก และกลับก่อนสองทุ่มเพื่อจะได้คุยกะโต้ง “ที่รัก มาหาเค้าที่กรุงเทพได้ไหม” น้ำเสียงออดอ้อนของโต้งทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตอบตกลง แต่ต้องวางเชิงไว้ “ไม่ได้หรอก เราเพิ่งคบกันสองสามเดือนเองนะ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น เป็นใครก็ไม่รู้” โต้งแอบยิ้ม “เค้าอยากเห็นหน้าเหมียวน้อยอ่า” “เค้ากลัว” “จะกลัวอะไรเล่า ก็แค่ขึ้นรถทัวร์มา เดี๋ยวเราไปรับเอง” “เราไม่เคยไปกรุงเทพ หลงทำไง อีกอย่างโต้งก็ไม่รู้จะหาเจอไหม  เราไม่เคยเจอกันนี่” “ทำไมเราจะหากันไม่เจอล่ะ  แค่หลับตาฟังเสียงหัวใจก็รู้แล้วว่าใช่เทอรึเปล่า” “เอาไว้คราวหน้านะ โต้ง” “อืมก็ได้ วันนี้เหมียวอาจจะยังไม่พร้อมเจอ แต่สักวันเค้าคิดว่าเราจะได้เจอกัน” “เค้าก้อเชื่ออย่างนั้นนะ” เธอนั่งอมยิ้มกับรูปของโต้ง ผู้ชายตัวโต กับดวงตาที่แสนอ่อนโยน รอยยิ้มที่ไร้เดียงสา เขาเหมือนกับผู้ชายที่เธอฝ่ฝันหามานาน แต่เธอคงลืมคิดไปว่าเธอยังมีนิก ที่อยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา... เช้าวันใหม่ แสงแดดสาดส่อง แต่เทอยังนอนอยู่บนเตียง ก๊อกๆๆๆ เช้าอยู่เลย ใครมาเคาะประตูวะ เธอลุกไปเปิดประตูอย่างเชื่องช้า “อ่าว นิก” “เสียใจล่ะสิ ที่เป็นนิกอ่ะ” “มีอะไรหรอ มาแต่เช้าเชียว” “ต้องมีอะไรก่อนใช่มะถึงจะมาหาได้อ่ะ” “เฮ้ย นิก เป็นอะไรไปอีกล่ะ มาชวนทะเลาะแต่เช้าเลย รำคาญว่ะ” “เออ ใช่นิกมันดีแต่ชวนทะเลาะ เหมียวเลยรำคาญ” นิกหน้าแดง “เออๆ ขอโทษๆ เข้ามาในห้องสิ หนาวจะตาย ตื่นไมเช้าๆนิ” “เราคิดถึงเหมียว” “อืม” “เรามีอะไรจะคุยด้วยหน่อย” เขาอึกอัก “ว่ามา” “เหมียวจะอยู่ได้ไหม ถ้าไม่มีนิก” “ไม จะไปฆ่าตัวตายหรอ เหอๆ” “เปล่า ...คือเรารู้สึกว่าเราจะชอบเพื่อนในกลุ่มคนนึง ” “นิกว่าไงนะ” เหมียวขมวดคิ้ว “นิกขอโทษนะเหมียว นิกห้ามใจแล้ว แต่ถ้าเหมียว....” “พอเลย ไม่ต้องพูดแล้ว เหมียวเข้าใจ” เหมียวเริ่มตาแดง แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ “คือนิกไม่ได้หมายความว่างั้น ถ้าเหมียวว่าเหมียวไม่เลิกนิกก็ไม่เลิกกะเหมียวเพราะนิกก็ไม่รู้ว่าคนนั้นจะรับรักนิกไหม...” เขาพยามยามอธิบายแต่เป็นเหตุผลที่น่าทุเรศสิ้นดี “เราว่านิกออกไปจากห้องเราดีกว่านะ ไม่ต้องมาหาอีกแล้วนะ นิกก็ได้ทุกอย่างไปหมดแล้วนี่ นิกก็เลยจะไป” เธอร้องไห้โวบวาย นิกได้สติฉุดเธอมากอดแน่น “นิกขอโทษ นิกไม่ไปไหนแล้ว นิกขอโทษ ” เธอผลักเขาออกทันที “ออกไป แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ” เหมียวกัดฟัน ผลักนิกออกห้องแม้จะรู้ว่าในใจจริงๆเธอไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้น ในใจเธอมีแต่คำว่า ทำไมทำไมทำไม นิกถึงไปชอบคนอื่ นทำไมนิกถึงกล้ามาบอกเลิกเธอทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นจะรักเขาไหม นิกกับเหมียวคบกับมาสี่ปี แต่เพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียวเชียวหรือ นิกจำใจต้องออกจากห้องมาเพราะเหมียวทั้งตบทั้งถีบ “เลิกกัน แล้วจำไว้นะว่านิกจะไม่มีวันได้เห็นหน้าเหมียวอีก” เธอปิดประตูปัง หมกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ วันนี้มีเรียนนี่นา เธอไม่อยากไปแล้ว ไม่อยากออกไปทั้งๆที่ตาแดงแบบนี้เลย แต่สุดท้ายเธอก็ล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวออกจากห้องไปเรียนตามปกติ เพราะใกล้สอบมิดเทอมเต็มทีแล้ว เธอคล้องป้ายสีม่วง เป็นป้ายชื่อที่น้องปีหนึ่งต้องแขวนไว้   การเรียนวันนี้เธอเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะในหัวมีแต่นิก เธอดูเหม่อๆ บ่อยครั้ง “นี่ เหมียว เราไม่เข้าใจตรงนี้เลย เธอสอนเราได้ไหม” เพื่อนชายคนหนึ่งขยับมาถาม “ไหน เราก็ไม่ได้ฟังเหมือนกันอ่ะ” “กำ ” “เราว่าอย่างน้อยเธอน่าจะเข้าใจกว่าเรานะ” “ออ เขียนโปรแกรมตอนแรกต้องเริ่มด้วยตัวนี้ก่อนสิ อืมๆ ” “คือ เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เรื่องโฟลวชาร์ทด้วย เย็นนี้เหมียวจะว่างไหมอ่ะ ” “ออ ได้ๆ กี่โมงหลอ  สักสี่โมงได้ไหม ” “เฮ้ย สี่โมงเราต้องไปรับน้องใต้ตึกนะ เออ ดีเลย เหมียวต้องไปนะ พี่ๆเค้าติงมาว่าคนไปน้อย” “โหยแก ทำไมต้องไปด้วย ด่าเรื่องไร้สาระ ไปให้มันด่าไปทำไม” “ไม่ไปไม่ได้นะ ” “ไม่ได้ไม่ไป มันด่ากวนตีน ใครจาไปทนได้ ไม่มีเหตุผลสุดๆ เราไปต่อยปากก็บุญแล้ว” “ดุ แหะ” “ว่าก้อว่าเถอะ คุยมาตั้งนาน เธอชื่ออะไร” “อ่าว ไอ้เราก็นึกว่ารู้  เราชื่อแมว เราถึงจำเธอได้ไง ชื่อเราคล้ายกัน แต่เธอมาถามชื่อทำไม ไม่ดูป้ายชื่อเอาเล่า” “อ่าว กำ ลืมไปว่ามี แหะๆๆๆๆ” อยู่ๆเพื่อนชายรหัสใกล้กันก็เข้ามาป่วน เออ สงสัยไหมล่ะว่าทำไมมีแต่เพื่อนผู้ชาย บอกก็ได้ว่าทั้งห้องมีผู้หญิงเจ็ดคนต่อผู้ชาย60 คน เธอเรียนอะไรกันเนี่ย มีแต่ผู้ชาย เหมียวเรียนวิทยาการคคอมพิวเตอร์น่ะ “ว่าไปเหมียวน้อยแอบนอกใจรึ” “ไอ่บ้าคิน ฉันเสียหายหมด” “นอกนอกห้องแน่นอนแบบนี้  โกดมาก โกดมาก” เขาส่ายหัวกวนบาทา พ่นควันบุหรี่ใส่หัวเหมียว” “แน๊ะ ไอ้เชี่ยคิน ไปไกลๆเลยป่ะ เหม็นบุหรี่” “เจ๊ เย็นนี้หลองที่ร้านเกมนะ  เฮียป๋องแกเลี้ยง  ฮ่าๆๆ” เพื่อนชายอีกสองสามคนแวะมาทัก “วุ่นวายวะ พวกเมิงนี่” แมวพยายามเลี่ยงตัวออกไป คินดึงสมุดโน้ตเหมียวไปดูพลิกไปมา “ไม่จดไรบ้างเลย เจ๊ จะยืมซะหน่อย  ผิดหวัง” “หืม  ให้จดอะไร วันนี้ไม่มีอาราเรียน” “ไม เมนมาหรอ” “เออ  มีอะไรไหม มาแล้วจะทำไม อยากดมรึไง” เขาส่ายหน้าเอื้อมมือมาจับผมเหมียวไปดมฟอดใหญ่ “หอมดีๆ  แชมพูอะไร จะให้เมียที่หอใช้มั่ง” “แหม ไอ้บ้า  แฟนเมิงมาละ ไปๆๆๆๆ” คินยิ้มก่อนจะวิ่งไปหาแฟน เธอส่ายหัวหลุกหลิก คินเป็นคนที่กวนตีนสุดๆ หน้าตาเอ๋อๆ หนวดเคราผมเผ้ารุงรัง ฟูเหมือนรังนกแต่ดูดีไปอีกแบบ ออกแนวเซอร์ๆ แฟนของคินเรียนวอทอ หรือเรียกว่าวิทยการจัดการ แต่งตัวเปรี้ยวปรี๊ด ผมทอง ส่วนแมวเป็นคนเรียบร้อย ใจเย็น ไม่ค่อยพูด ขรึมๆ  ล่ำๆ ดำอีกตังหาก แมวเป็นคนไม่มีแฟน แต่เสียงเพราะมากร้องเพลงเก่งมากๆ ถ้าจะให้เทียบนะ เสียงเหมือนนักร้องวง mild รู้จักกันป่าว  อิอิ เธอรีบกลับหออาบน้ำนอนดูทีวี โดยลืมที่แมวบอกไปซะสนิทเลยนะสิ “โหล โต้ง ทำอะไรอยู่คะ” “วันนี้พ่อกับแม่เค้ามาหาน่ะ พามาเที่ยวทะเล ลืมบอกเหมียวไป ขอโทษนะครับ” “ไม่เห็นต้องขอโทษเลยนี่ นี่อิตาบ๊อง ตัวเองอย่าลืมเก็บเปลือกหอยฝากเค้านะ” “หวาย เด็กดอยไม่เคยเห็นทะเล เดี๋ยวถ้ามีโอกาสเค้าจาพาตัวมาเล่นน้ำทะเลให้ได้เลย’ “จริงหลอ ดีใจจัง” “เงียบๆๆ  ฟังนะ ...........ได้ยินไหม เสียงลมทะเล เ สียงคลื่นซัดหาดทราย อยากไห้เหมียวมาอยู่กับเค้าตรงนี้จัง” “จร้า ถ้าเค้าไปอยู่ได้จริงๆ ตัวเองต้องขอเค้าแต่งงานนะ  อิอิ” “เด็กแก่แดดแก่ลม  อืม  เหมียวอีกอาทิตย์เดียวโต้งจะฝึกงานเสร็จแล้วนะ  โต้งจะได้กลับกรุงเทพละ  ” “ว้า งั้นเค้าก้อไม่ได้ยินเสียงรถไฟขนตู้คอนเทรเนอร์แล้วสิ” “ถูก  ...  แต่วันเกิดโต้งกำลังมาถึงแล้วนะ อย่าลืมๆๆๆๆๆล่ะ   แต่ถ้าเหมียวมาหาล่ะก็ ดีใจตายเลย คงเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดเลยนะ” “อิตาบ๊อง  !!!  ไม่ไป เล่นตัวย่ะ” “เค้าคิดว่านะ ถ้าเค้าเรียนจบ ได้วิศวะเกียรตินิยมเหมือนที่เค้าหวังไว้  เค้าคงจะเรียนต่อโทอ่ะ  เหมียวมาเรียนที่กรุงเทพไม่ได้หรอ  เราจะได้อยู่ใกล้กัน เรียน เอแบค ก็ได้นี่” “เค้า...ว่านะ  เดี๋ยวสอบเสร็จเค้าจะไปหาตัวละกัน” “จริงหลอครับ  ^_^” “จร้า” คืนนั้นเหมียวนอนหลับฝันหวานลืมเรื่องนิกไปหมด เธอคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เธอหวัง  ผู้ชายที่น่ารักที่สุดในโลกคนนั้น วันเวลาผ่านไปทุกวัน เธอไม่เคยเห็นนิกอีกเลยจนกระทั่ง ตืนแว้ววววว ตื่นได้แว้วววววว!!!  นาฬิกาปลุกเสียงดังระงม เธอตกใจตื่น ได้ยินเสียงเคาะประตูทันใด เธอลุกไปเปิดดูเห็นนิกยืนอยู่เธอจึงปิดประตูดังปัง ทันที เธอรีบแต่งตัวแล้วเดินออกห้องโดยไม่สนใจนิกที่ยืนรออยู่เลย หลังจากสอบมิดเทอมเธอก็ยังไม่กระตือรือร้นที่จะทำออะไร เธอนั่งออนเอ็ม เห็นแมวออนจึงทัก “ดี  เป็นไงมั่งสอบ” “ก็ไม่ได้เลยน่ะสิ เธอล่ะ ” “ก้องั้นๆ แหล่ะยากจาตาย ” “เราว่านะ เอฟแน่ๆนอนเลยอ่ะ พระเจ้าไม่เขาข้างเรา เออ.... เธอลองฟังเพลงที่เราร้องแล้ววิจารณ์หน่อยสิ” “อ่ะนะ ไหนๆ  ”  เธอนิ่งไปซักพัก   ”เพราะดีว่ะ ร้องเองรึ  อ่า เก่งๆๆๆ  น่าออกเทปว่ะ” “แต่ติดที่หน้าตานี่แหละ ไปวัดไปวาไม่ได้ เห้อ กลุ้มใจ” “น่า..กลุ้มไปทำไม คนเรา เกิดมาก็ตาย    ตายไปก็ไปหาพระเจ้า เราคิดว่าท่านคงมองเราอยู่ตอนนี้ เราทำให้ดีที่สุดดีกว่านะ” “เธอเปนคริสต์เหมือนกันหรอ” “อืม เราเป็นคิดไม่ออก น่ะ” “กำ ” “เราไปละ เจ้าหนี้ออนว่ะ ”เธอเหลือบไปเห็นนิกออนจึงรีบออก “พระเจ้าอวยพรครับ” “อืม หลวงตาอวยพร สาธุ” “กวน” หนึ่งอาทิตย์ผ่านมาคะแนนสอบออกแล้วเธอก็เป็นอันดับต้นๆเสมอ เธอคิดว่าเธอน่าจะเตรียมแอดมิชชั่นครั้งที่สอง ตามคำแนะนำของโต้ง แต่ใกล้จะมาถึงแล้วสินะ วันที่ต้องไปหาโต้งตามที่พูดไว้คราวก่อน ส่วนเรื่องของนิกก็ปล่อยให้มันจบดีกว่า ในความคิดเธอหลังจากสอบ final เธอก็ตัดสินใจไปหาโต้งที่กรุงเทพ โดยไม่ฟังคำทัดทานของทั้งคินและแมว “มันจะฟันเมิงแล้วทิ้งเชื่อกุ” คินว่า “เมิงอย่าเอาตัวเองมาตัดสินคนอื่นดิวะ” เหมียวเถียง “เอางี้ กุว่าดีกว่า เมิงมาให้กุฟัน ไม่เสียค่ารถ ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องอาย” “ไอ้ลามก ฝันไปเหอะ ” “เออ เมิงอย่าให้กุได้ฝัน  ” “เราว่านะ พี่โต้งเค้าเป็นคนดีนะ จากที่เหมียวเล่ามา แต่ไม่เหนจำเปนต้องไปนี่นา พูดตรงๆนะเราเปนห่วง” แมวว่า “ไอ้แมวเมิงเงียบไปเลย เมิงไปรุกะมานได้ไงวะ ว่ามานดีจริง :-) ดีจริงไม่มานี่วะ จะดูหน่อยหล่อกว่ากุตรงไหน”   “กุว่าดีกว่าทุกอย่าง” เหมียวหัวเราะ “เดี๋ยวนี้เมิงเหนขี้ดีกว่าใส้หรอวะ” “อารายใส้อารายขี้  มั่ว” “เหมียวอย่าไปเลย คนกรุงเทพเชื่อไม่ได้หรอก เขาเปนยังไง ตื้นลึกหนาบางเรายังไม่รู้เลย” “แมวว่างั้นหรอ” “แต่พี่นิกล่ะ จะว่ายังไง” “เรื่องนั้นเคลียร์แล้วนะแมว” “แต่กุไม่เคลียร์ ” คินตบโต๊ะ   “เคลียร์ ไม่เคลียร์ แฟนเมิงมาโน่นแล้ว ระวังหูยาน ” คินเลิกลัก แมวกับเหมียวหัวเราะคิกคัก ..................................................................................to be continued จากคุณ : 12irina เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 18:46:51

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าวทำไมคคห.ข้าพเจ้าถึงถูกลบละ ก็เตือนกันดีๆ นี่นาว่า ชื่อเรื่องประมาณนี้ แนวเรื่องประมาณนี้ มันคุ้นๆ กว่าจะรู้เดียงสา  ประพันธ์โดย โบตั๋น   เผื่อจขกท.จะไม่ใช่คนแจ้งลบคคห.ของข้าพเจ้า งั้นขอบอกอีกครั้งหนึ่งว่า ให้จขกท. ลองไปหาอ่านดูก่อนนะ  จะได้ไม่ซ้ำแนวซ้ำพล็อตซ้ำชื่อเรื่องกะเค้า จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 22:37:16

ความคิดเห็นที่ 4 เอ ไม่รู้หรือตั้งใจ ถึงสะกดว่าเทอทั้งเรื่องเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:03:22

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยคนเขียนขี้เกียจกด Shift อ่ะ 55555+ "และภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องในหลักภาษาไทย" อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยค่ะ แก้ไขให้มันถูกเถอะ ที่นี่ส่วนมากมีแต่ผู้ใหญ่ เข้ามาอ่านนะ บางคนเห็นตัวสะกดผิดแบบตั้งใจก็กดปิดแล้ว ถ้าแก้ไขให้ มันถูกต้อง คนอ่านจะได้อ่านนิยายของคุณอย่างตั้งใจ เพราะเจอที่สะกดผิด แล้วมันสะดุด แล้วจะให้คำวิจารณ์นิยายของคุณได้ จากคุณ : จากคนอ่านคนหนึ่ง (Helianthus annuus) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 11:14:09