ความคิดเห็นที่ 1 ณ  อาศรมของอมรสิงห์    ร่างคนเจ็บนอนยู่บนฟูกผ้าฝ้ายขาวสะอาด    ร่างกายพันด้วยผ้าพันแผลกว่าค่อนตัว    เสื้อผ้าเปื้อนโลหิตถูกแขวนไว้บนราวด้วยไม่สามารถปะชุนให้เหมือนใหม่ได้อีก    มีเพียงเสื้อผ้าชุดใหม่ที่สวมอยู่และผ้าคลุมไหล่   น้องชายของเขานั่งสนทนากับฤๅษีหน้าอาศรมด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก          “องค์ชายรองมิต้องทรงเป็นกังวล...” ฤๅษีอังคตกล่าวปลอบใจ   “พระเชษฐาของท่านมิทรงเป็นอะไรมาก   อีกไม่นานก็จักหายประชวร”          “หากมิได้ท่านตาและพวกเขาช่วยไว้    ข้ากับพี่ชายก็คงไม่รอด”          นักสิทธิ์ส่ายหน้าพร้อมกับกล่าวว่า          “เรื่องเพียงเท่านี้หากมิมีน้ำใจช่วยเหลือ    แล้วเรื่องใหญ่ในวันหน้าจักทำเยี่ยงไร    ขอท่านอย่าได้คิดมากไปเลย”          บรรดาลูกศิษย์ของอังคตฤๅษีเดินเรียงออกมานั่งด้วย    ส่วนฤๅษีกลับเดินเข้าไปในกุฏิ   ปล่อยให้พวกเขาพูดคุยกันเอง   อมรสิงห์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้เขามากที่สุดถามขึ้น          “ท่านมาจากที่ใดกัน    รู้หรือไม่ว่าป่านี้มิใช่ป่าที่มนุษย์ธรรมดาจักเข้ามาได้ง่ายๆ” “ข้ารู้    แต่ข้ามิเคยคิดว่าจักมีสัตว์ร้ายน่ากลัวถึงเพียงนี้...”          เจษฎากล่าวตำหนิว่า          “ท่านประมาทเกินไป    ขึ้นชื่อว่า...ป่า...ก็ควรระแวดระวังให้มาก    นับว่าท่านยังโชคดีที่จันทรรัตน์ไปพบเข้า    ไม่เช่นนั้นคงต้องกลายเป็นอาหารมื้อพิเศษของเจ้านกหัสดินนั่นแน่”          เขาหวนคิดถึงตอนที่นางมีดวงเนตรสีเขียวจัด    นัยน์ตาของนางตอนนั้นราวกับมีพลังมากมายที่สามารถบังคับจิตใจของนกร้ายนั้นได้    เผลอๆพลังของนางอาจร้ายกาจยิ่งกว่าที่เห็น     “นางเรียนวิชาอะไรมา   ข้าเห็นนางสะกดนกหัสดินได้กับตา” อมรสิงห์เห็นนางเบือนหน้าหนีมิใคร่ตอบคำถาม  เขาเข้าใจว่านางคงไม่อยากให้เจ้าชายผู้นี้หวาดระแวงในตัวนาง   จึงตอบคำถามแทน “นั่นเป็นวิชาพลังจิตอย่างหนึ่ง    สามารถสะกดใจให้ทำตามที่ตนต้องการได้    เรื่องเพลงสัประยุทธ์นั้นนางสู้พวกเราไม่ได้ก็จริง   แต่พลังจิตของนางแข็งกล้ากว่าเรามาก” สุธรรมจินดาพอจะเข้าใจ    ด้วยได้เห็นแล้วว่าวิชาของนางแก่กล้าเพียงใด   พลันเขาสะดุดตากับสองคนที่นั่งกับเขา   เจษฎากับจันทรรัตน์หน้าตาเหมือนกันราวกับเป็นพิมพ์เดียว   ถามเจษฎาอีกว่า “จันทรรัตน์นางเป็นน้องสาวท่านรึ    ข้าเพิ่งเคยเห็นพี่น้องหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้เป็นครั้งแรก” เจษฎาตอบกลับมาอย่างมิค่อยใส่ใจ “มิได้  นางเป็นศิษย์น้องของข้า   เพียงแต่ข้ารักนางเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง”          อมรสิงห์ถามต่ออีกว่า          “ท่านมาจากเมืองอะไรกัน   ข้าไม่ยักเคยเห็นลักษณะการแต่งกายเยี่ยงท่าน”          เขามองดูชุดที่เจ้าชายน้อยผู้นี้สวมใส่   เสื้อสีขาวขลิบทอง    ผ้าคลุมไหล่สีขาว   กางเกงเป็นผ้าปักดิ้นเงินดิ้นทองระยับ   คาดด้วยเข็มขัดทอง   “นครชนินทราลัย”            ศิษย์ในสำนักพากันขมวดคิ้ว              “มันอยู่ที่ใดกัน?”            “อ๋อ!  เมืองของข้าอยู่ไกลมาก    ถึงบอกไปพวกท่านก็คงไม่รู้จักหรอก”     สุธรรมจินดาตอบกลับมาอย่างขอไปที    เจษฎารู้สึกเคลือบแคลงในคำกล่าวของเจ้าชายองค์นี้ที่ดูราวกับตั้งใจปกปิด  แต่เรื่องนี้ช่างมันก่อน  ที่น่าเป็นห่วงคือคนเจ็บที่นอนอยู่ที่นี้ต่างหาก          “เอาอย่างนี้ดีไหม   อีกไม่นานพี่ท่านก็จักหายดีแล้ว   แล้วข้าจักไปส่งพวกท่านที่ชมพูทวีปในทันที”            สุธรรมจินดาฟังแล้วส่ายหน้า   พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง          “ไม่   ท่านพี่เพิ่งหายดี   หากจะพากันออกไปทั้งสภาพเยี่ยงนี้คงไม่ไหวเป็นแน่   ข้าจึงอยากเรียนวิชาต่างๆจากท่านนักพรตก่อน”          “ท่านคิดดีแล้วรึ    วิชาของท่านตามิใช่นึกยากเรียนก็เรียนได้    แล้วท่านยังต้องเสียเวลาอีกเป็นปีกว่าจักสำเร็จวิชา”          เจษฎาเตือนด้วยความหวังดี   ทว่า....เมื่อเห็นสายตาที่สุธรรมจินดามองไปที่จันทรรัตน์    มิใช่สายตาของผู้เป็นหนี้ชีวิตเพียงอย่างเดียว   หากรวมถึงสายตาหลงใหลเยี่ยงที่ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วย   เขาจึงเข้าใจในเหตุผล ...ถ้าเช่นนั้น  อย่ามาบ่นทีหลังว่าฝึกโหดก็แล้วกัน... ภายในอาศรม   ผู้นอนอยู่ค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น   เห็นเพียงคานไม้และหลังคาคลุมด้วยใบไม้แห้ง   ข้างกายมีหญิงสาวหน้าตาดีกำลังบิดผ้าชุบน้ำในขันเงินใบเล็กๆ   นางหันกลับมามอง   แม้ไม่มีรอยยิ้มให้เห็นแต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน          “ได้สติแล้วหรือ”          เขาถามนางเบาๆ          “ที่นี่ที่ไหน?”          “สำนักของฤๅษีอังคต   ข้าคือลูกศิษย์ของท่าน”          เขาลองพยุงตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ล้มกลับลงไปบนหมอนเช่นเดิม   ได้ยินเสียงนางห้ามว่า          “อยู่นิ่งๆเถอะ  ไม่ต้องลุกหรอก” นางช่วยพยุงเขาขึ้นนั่งพิงหมอนอย่างระมัดระวัง   เขามองดูนางทำทุกอย่างอยู่ตรงหน้าเขา              “ข้ามีนามว่าสุริยมณี   เรียก...มณี...ก็ได้   แล้วเจ้ามีนามว่าอะไร”          “ข้า...กรรณาภรณ์”  นางตอบสั้นๆ “ท่านโชคดีจังนะ   เข้าป่านี้มายังมิทันไรก็ได้เจอกับสัตว์หิมพานต์อย่างนกหัสดินเข้าเสียแล้ว    ตั้งแต่พวกข้ามาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยพบเห็นอะไรเหมือนอย่างท่านเลย”          เขาฟังนางแล้วแค่นหัวเราะ   นางบอกว่าเขาโชคดี...แต่เขาโชคร้ายสิไม่ว่า...          “เจ้าคิดเยี่ยงนั้นรึ    ข้าแค่คิดว่ารอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์เช่นนี้ก็บุญโขแล้ว    ข้ายังมิได้ขอบคุณผู้ช่วยชีวิตข้าเลยด้วยซ้ำ”          “จันทรรัตน์...นางอยู่ข้างนอก    น้องชายของท่านจองตัวนางไว้ไม่ยอมปล่อย    เห็นว่าอยากเรียนวิชาของนาง”          นางพูดเปรยๆ   ได้ยินดังนั้นเขานึกบ่นด่าน้องชายในใจ....เจ้าน้องบ้า   พอเจอสาวๆเข้าหน่อยเป็นไม่ได้เลย...  เขาคิดโมโหที่ถูกน้องชายลืมทิ้งให้นอนเจ็บอยู่บนเตียงแต่ก็ปล่อยวางลงเสียได้    บางทีได้แยกกันอยู่คนละทางบ้างก็ไม่เลว   แถมเขายังได้เพื่อนที่คุยถูกคออย่างกรรณาภรณ์มาเพิ่มอีกคนก็ช่วยเพิ่มอรรถรสได้ไม่น้อย   นิสัยอย่างนางน่าจะคุยสนุกกว่าน้องชายจอมกวนของเขาเป็นไหนๆ   เขาหยิบดอกไม้สีเหลืองสดกลิ่นหอมแรงจากถ้วยใบน้อยที่กรรณาภรณ์เก็บเข้ามาให้เขาขึ้นมาควงเล่นพลางกล่าวว่า          “ในเมื่อน้องข้ามีคนช่วยดูแลอย่างใกล้ชิดแล้ว    ข้าเองก็อยากมีบ้าง....”            ครานี้นางค่อยยิ้มออกมาบ้าง   “ทำไม   กลัวน้อยหน้าน้องชายรึไง”          เขายิ้มตอบ   รู้สึกว่าเวลาที่นางยิ้ม   ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูสดชื่นไปเสียหมด  เขามองดูดอกไม้ในมือ   ทั้งสดสวยและอ่อนหวานเหมือนนางไม่มีผิด   เขายื่นดอกไม้ให้นางพลางว่า          “หากเจ้าจัก...กรุณา...ข้า”          นางยิ้มรับ   เขาจึงถือว่านางไม่ปฏิเสธคำขอนี้    จึงกล่าวต่อไปว่า “งั้นข้าถือว่าเจ้ายินดีนะ” “แล้วข้าจักรอดูท่านโอดครวญหลังการฝึกวิชาทุกวัน”          นางเอ่ยแกมประชด   พลางลุกเดินออกไป  เขามองตามยิ้มละไม          “คงไม่มีวันนั้นหรอก” เรื่องราวของทั้งสองอยู่ในสายตาของเจษฎาและอมรสิงห์ตลอดเวลา    ทั้งสองเดินออกมาจนลับสายตาคนอื่นๆแล้วจึงปรึกษากันอย่างเป็นกังวลว่า          “ปล่อยไว้อย่างนี้จักดีหรือ  พี่ใหญ่  ข้าว่าพวกนางคงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมองค์ชายสองคนนี้เป็นแน่”          “ก็ไม่แน่นักหรอก  พวกนางก็มิใช่คนโฉดเขลา  เรื่องเพียงเท่านี้พวกนางน่าจะดูออก”            เจษฎาเอ่ย   เขาเชื่อมั่นว่าเพียงแค่องค์ชายรูปงามไม่มีทาทำให้จิตใจพวกนางสั่นคลอนได้ง่ายๆ  อมรสิงห์เองก็เชื่อเช่นนั้นมาตลอด  แต่จากที่เห็นเมื่อครู่นี้แล้ว  เขาเองก็ชักไม่แน่ใจ              “แต่เท่าที่ข้าเคยพบเห็น   พวกนางมิเคยอ่อนไหวง่ายดายกับวาจาของบุรุษใดถึงเพียงนี้  ข้าว่ามันชักไม่ชอบกล”            “อืม”            บุตรพระพายคิดตามอย่างใคร่ครวญ  จริงอย่างที่อมรสิงห์กล่าวมา  พวกนางไม่เคยมีท่าทีเช่นนี้กับผู้ใดที่เข้าใกล้  แม้กระทั่งเขาหรืออินทรก็ตาม   “ท่านพี่คิดจะทำอย่างไรต่อไป”          “ตอนนี้เราทำได้แค่จับตาดูสองคนนั้นไว้อย่าให้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากจนเกินไป    รอเพียงแต่เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์เท่านั้น”          “จักได้ผลแน่หรือ   ข้าไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาจักยอมแสดงธาตุแท้ง่ายๆ”          อมรสิงห์บอกอย่างไม่แน่ใจนัก   แต่เจษฎาคิดวางแผนไว้แล้ว          “...อันคนดีนานดอกจึงออกตัว   ถ้าคนชั่วเขาคงเห็นเป็นไปเอง...  ฝ่ายเราเองก็มิได้แสดงตนให้เขารู้จนหมดเปลือกเหมือนกัน    ต่างฝ่ายต่างปิดบังกันอยู่อย่างนี้ก็ไม่ต่างจากรอเวลาเปิด...ไพ่ตาย...   แล้วข้าก็ไม่อยากตัดสินกันแต่เพียงเปลือกนอกด้วย”          อมรสิงห์ชักคล้อยตามพี่ชาย   เขาเองก็ใคร่รู้ว่าเจ้าชายสององค์นี้มีจุดประสงค์อะไรที่เข้ามาในป่านี้   เวลาเท่านั้นที่จักทำหน้าที่แทนพวกเขา.... จากคุณ : นักเขียนลึกลับ เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 21:22:24

ความคิดเห็นที่ 2 ชื่อเยอะแยะเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:16:09