ความคิดเห็นที่ 1 ร่างสูงใหญ่ค่อนข้างขาว ใบหน้าตี๋ๆแสนจืดชืดบวกกับความสูงขาวจั๊วะในเสื้อสำหรับใส่ตีกอลฟ์สีน้ำเงินเข้มกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลยิ่งขับให้อีกฝ่ายดูขาวยิ่งขึ้นในแบบที่เธอแอบค่อนขอดบ่อยว่าจิ้งจกกำลังเดินมาลงบันไดมา ทักทายด้วยสีหน้าประหลาดใจแบบจริงใจสุดๆ “ขอบใจสำหรับคำทักทายย่ะ ยิ่งฟังยิ่งเป็นปลื้มจริงๆ” ดวงตาคมพริบของเพชรน้ำหนึ่งเริ่มมีประจุไฟฟ้าแล่นผ่านปรูดปราดไปมา มองชายหนุ่มร่างสูงฉายแววอริชัดแจ้ง คนที่ควรจะไปกับแม่ที่สุด ไหงมาแต่งตัวอย่างกับจะออกรอบตีกอล์ฟวันนี้! “นี่ถามจริงๆไม่ได้ล้อเล่น คุณหนึ่งกลับมาทำไมน่ะ” ดวงตาเล็กอยู่แล้วยิ่งหรี่แบบครุ่นคิดจากนั้นก็ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “หรือว่าโดนคุณแฟนทิ้งเลยต้องมาเลียแผลใจที่บ้าน” เรื่องจี้ใจดำไม่มีใครเกินหมอนี่อีกแล้ว...แถมเรื่องทำหน้าซื่อบริสุทธิ์ประเภทหวังดีประสงค์ร้ายก็ไม่มีใครเทียม นิตยสารไหนสักที่จัดอันดับตาจิ้งจกนี่ให้ติดหนึ่งในห้าสิบหนุ่มที่สาวๆอยากเขมือบได้ยังไงกันนะ! “ไปทำปากจิ้งจกที่อื่นไป๊ นานๆกลับมาบ้านทีไม่ได้โดนด่าแล้วชีวิตมันไม่มีความสุขหรือไง” “อืม...ไม่ปฏิเสธแบบนี้แสดงว่าจริง” คนโดนแขวะยังไม่มีทีท่าจะสำเหนียก ยังทำท่าแบบรู้เท่าทันอีกต่างหาก “ถ้างั้นผมไม่กวนดีกว่า ฝากบอกป้าเยาด้วยก็แล้วกันว่าผมไปทานข้าวเช้าข้างนอกกับเพื่อนๆเลยก็แล้วกัน” “จะไปไหนก็รีบไปเลย ไปให้ไกลๆที่สุดยิ่งดี” เพชรน้ำหนึ่งขับไสไล่ส่งอีกฝ่ายทันทีแบบไม่รอช้า ขืนยิ่งอยู่เธอได้ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าหมอนี่แน่ๆ “พูดเล่นน่ะ” คนเพิ่งออกปากจะไปเปลี่ยนใจดื้อๆ “ผมลองคิดดู นานๆทีคุณหนึ่งจะกลับมาอย่างที่ว่า ถ้าแบบนั้นผมควรจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณหนึ่งดีกว่าใช่ไหม” เลือดในหัวของหญิงสาวแทบจะพุ่งปี๊ดออกมาเป็นลาวาปะทุจากภูเขาไฟระเบิดกับความกวนประสาทของชายหนุ่ม แต่ไหนแต่ไรไม่เห็นจะทำอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง ไม่รู้มันมีความสุขตรงไหนกับการโดนเธอด่าหรือไม่ก็ขัดใจให้เธอเต้น “ฉันไม่ต้องการเพื่อน!” เธอแว้ดจนได้ “แล้วนี่แทนที่จะไปกับแม่ทำไมปั้นจิ้มปั้นเจ๋อออกรอบอยู่บ้านนี้ แล้วอยู่ดีๆก็ดันไม่ไปมาอยู่ยั่วโมโหฉัน ไปเลยนะ จะไปไหนก็ไป!” เพล้ง! แก้วบางใสถูกมือคนแสนเอาแต่ใจปัดเปรี้ยงตกลงสู่พื้นจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ทว่าต่างฝ่ายต่างจ้องกันอยู่ บรรยากาศโดยรอบคือโทสะคุกรุ่นของหญิงสาวและใบหน้าที่คาดไม่ถึงของคนร่างสูง จากสีหน้ายิ้มแย้มของฝ่ายหนึ่งเริ่มเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมากขึ้นในขณะที่คนที่กรุ่นโกรธมาตลอดงานชักเริ่มรู้สึกตัวว่าทำเกินไป แต่ทิฐิซึ่งแบกเอาไว้ตั้งแต่เด็กทำให้ยังปากแข็งไม่เอ่ยคำขอโทษ ร่างบางเพียงแต่สะบัดหน้าเดินหันกลับไปอีกด้านเพื่อที่ว่าจะได้ไม่ต้องเกิดการปะทะอะไรกันอีก “อุ๊ย!” ไอ้แก้วบ้า! ดันมาขวางทางเธอเสียนี่ เพชรน้ำหนึ่งก่นด่าในใจเมื่อแก้วที่เธอจงใจปล่อยให้แตกนั้นเกิดอาฆาตเธอขึ้นมาถึงได้มาขวางทางที่เธอเหยียบเข้าไปเต็มๆ ทว่าต้องอุทานเบาๆตกใจเมื่อพบว่าร่างเล็กของเธอก็ปลิวหวือไปอีกด้านหนึ่งราวกับสิ่งของไร้น้ำหนัก คนตัวใหญ่กว่าอ้อมเก้าอี้อีกด้านที่ไม่มีเศษแก้วและรองเท้าแตะที่สวมในบ้านช่วยป้องกันเท้าได้เป็นอย่างดีคว้าเอวเธอจนลอยลิ่วเหนือพื้นให้เธอต้องอ้าปากค้างงงว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วร่างเธอก็ต้องห้อยต่องแต่งเมื่อชายหนุ่มหิ้วเธอไปที่โซฟารับแขกของบ้านด้วยท่าทางของแม่กระเตงลูกยังไงยังงั้น “บ้าไปแล้วหรือ ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวเจ็บไปทั่วเอวเพราะแขนแข็งแกร่งนั่นจนต้องดิ้นรนหนี พชรไม่พูดอะไรแต่ยิ่งกระชับแขนของตนเองให้มากขึ้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพาไปยังโซฟาตรงส่วนรับแขกอย่างรวดเร็ว “ป้าเยาครับ คุณหนึ่งแก้วบาดช่วยมาดูด้วย” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังพร้อมๆกับวางเธอลงกับโซฟาแทบจะทันทีที่เดินมาถึง (เขาไม่ได้เรียกวาง นายนี่มันโยนช้านนนน!!!) เพชรน้ำหนึ่งถลึงตาใส่ “นายมาจากไหนกลับไปตรงนั้นเลยไป!” “ไม่ต้องไล่หรอกคุณหนึ่ง ผมไปแน่ล่ะ” ชายหนุ่มพูดเสียงหนักๆ “แต่ไปโทรยกเลิกนัดวันนี้นะ ผมพูดคำไหนคำนั้น ไหนๆน้องสาวสุดที่รักกลับมาบ้านทั้งที พี่ชายที่แสนดีอย่างผมก็ต้องดูแลเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดา” ยี้...พูดมาได้ ใครนับนายเป็นพี่ยะ! สมกับที่ปะทะกันมาเป็นสิบปี เพราะอีกฝ่ายพูดจบก็เผ่นผลุงไปเกินรัศมีเสียงด่าเธออย่างรวดเร็วแถมที่น่าเจ็บใจก็คือเธอดันได้ยินเสียงผิวปากหงุงหงิงๆยั่วโมโหราวกับดีใจนักหนาที่เห็นเธอเจ็บตัว เพชรน้ำหนึ่งได้แต่ขบเคี้ยวฟันกรอดๆแบบคนทำอะไรไม่ได้ ‘พชร’ อาจจะจัดได้ว่าเป็นพี่ชายของเธอ (แต่แน่นอนมันก็แค่เรื่องที่ผู้ใหญ่เขาต้องการเท่านั้น เธอไม่คิดจะญาติดีกับนายจิ้งจกนั่นอยู่แล้ว) เรื่องมันเกิดขึ้นจากที่แม่ของเธอแต่งงานใหม่หลังจากที่พ่อของเธอเสียชีวิตลงตั้งแต่เธอยังเด็ก แต่ไม่ใช่ว่าเสียปุ๊บแล้วก็แต่งปั๊บหรอก แม่เธอยังไม่ไวไฟขนาดนั้น พ่อเลี้ยงคนใหม่เพิ่งก้าวเข้ามาอาศัยในบ้านหลังนี้หลังจากที่พ่อเสียไปได้สักห้าปี การค้านหัวชนฝาของเธอไม่ทำให้แม่เปลี่ยนใจ และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการไม่ถูกชะตากับลูกชายพ่อเลี้ยง... นอกจากไม่เป็นที่ต้อนรับแล้ว นายจิ้งจกก็มีความสามารถสูงตั้งแต่เด็กที่ทำให้เธอชังน้ำหน้านายนั่นได้ทุกครั้งที่เห็นหน้าหรือแม้แต่ได้ยินชื่อ จากที่เพชรน้ำหนึ่งเป็น ‘คุณเพชร’ ของบ้านนี้มาตลอดตั้งแต่จำความได้ แต่กลับต้องยกให้กับอีตาจิ้งจกนั่นเพราะดันทะลึ่งมาใช้ชื่อเล่นเดียวกับเธอ แทนที่นายคนที่มาทีหลังจะไปเปลี่ยนชื่อเสีย กลับกลายเป็นเธอที่ต้องเปลี่ยนเป็น ‘คุณหนึ่ง’ แทนเพื่อที่จะได้ไม่ไปเรียกซ้ำกับนายนั่น เธอก็เลยกลายเป็น ‘คุณหนึ่ง’ ในวงศาคณาญาติกับเพื่อนที่สนิทกันไป ส่วนคนนอกที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กับครอบครัวเธอ เพชรน้ำหนึ่งจะแนะนำตัวเองชื่อเพชรเสมอ ก็ในเมื่อมันเป็นชื่อของเธอจริงๆแล้วเรื่องอะไรเธอจะต้องให้นายจิ้งจกจอมอวดดีนั่นใช้อยู่คนเดียวกัน! ส่วนพ่อเลี้ยงของเธอชื่อเสียงเรียงนามอะไรนั้น...ช่างมันเถอะ...เขาเสียชีวิตลงตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนซึ่งเป็นช่วงที่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ ดังนั้นบอกไปก็ไร้ประโยชน์ เห็นไหม...พ่อเลี้ยงเธอช่างไร้ความสำคัญขนาดไหน เข้ามาอยู่กับแม่ก็มาตัวเปล่า ขนาดเสียชีวิตลงแล้วก็คงไม่มีอะไรเหลือไว้ให้แม่นอกจากภาระที่แม่ต้องมานั่งจัดพิธีฌาปนกิจให้   แต่ที่เหลือตกทอดเอาไว้ก็คือคนไม่สมควรอยู่ในบ้านหลังนี้อีก นั่นก็คือนายจิ้งจกนั่นเอง... เธอกลับมาดูแม่ตอนช่วงพิธีศพกระทั่งจบลงแล้วเธอต้องกลับไปเรียนต่ออีกครั้ง เรียนจบเธอก็ไปๆมาๆระหว่างที่ห้องกับบ้านหลังนี้ กลับมาแต่ละทีก็ต้องมาเจอแบบนี้กับอีตาจิ้งจกนี่ทุกงาน ใครมันอยากจะกลับมากัน แม่ก็รู้อยู่ว่าเธอกับพชรฉะกันมาตั้งแต่เด็กก็เข้าใจว่าทำไมบางทีเธอจึงมาหาแม่ที่ทำงานมากกว่าจะเป็นที่บ้าน! ทั้งที่แม่เข้าใจแต่ทำไมยังไม่ไล่นายนั่นออกจากบ้าน...เพชรน้ำหนึ่งก็ไม่เคยเข้าใจเหมือนกัน มิหนำซ้ำยังเอาตัวไปช่วยงานที่บริษัทในขณะที่ลูกสาวตัวเองแท้ๆนั่งทำงานงกๆให้กับอีกบริษัทหนึ่ง (แต่อันนี้ว่าไม่ได้เพราะเธอรู้ดีว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายดื้อแพ่งจนแม่ต้องอ่อนอกอ่อนใจแบบนี้ แต่ขอพาลหน่อยเถอะน่า) แถมยิ่งอยู่ก็ยิ่งเลี้ยงเสียข้าวสุก แทนที่จะไปทำงานกับแม่ดันจะออกไปตีกอล์ฟแทนเสียอีก เรื่องไม่ถูกชะตากันนี่ทำให้เธอกับพชรปะทะฝีปากกันมาตั้งแต่เด็กยันโต (เชื่อว่าแก่แล้วก็คงยังเป็นอยู่) ไม่มีตอนไหนที่ทำให้เธอรู้สึกได้เลยว่าอีตานี่จะให้ความรู้สึกดีเมื่ออยู่ใกล้เลยสักที ปากดีก็เท่านั้น ตัวเองสูงกว่าก็ชอบมาทำลอยหน้าลอยตาข่มว่าเธอเตี้ย ผู้ชายมันก็ต้องสูงกว่าผู้หญิงสิ (ถึงเธอจะสูงไม่ถึงร้อยหกสิบก็เถอะ แต่ไม่จัดว่าเตี้ยซะหน่อย) เรื่องขัดใจเธอนี่ก็เป็นที่หนึ่ง แถมประสาทเข้าขั้นชอบยั่วน้ำโหให้เธอด่าอีกต่างหาก ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอญาติดีกับตาจิ้งจกนี่แน่นอน สาบานได้ โอ๊ย...ยิ่งคิดยิ่งยัวะ! หญิงชราผู้ดูแลบ้านนี้มานานเดินมาตามเสียงเรียก ที่จริงนางได้ยินเสียงแก้วนี้ตั้งแต่อยู่ในครัวแล้ว แต่ไม่อยากเดินออกมาเพราะรู้ว่าอาจจะโดนลูกหลงเอาได้ เพราะรู้ความสามารถในการยั่วโมโหของพชรและอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนข้าวของกระจุยกระจายเป็นอย่างดี ภาพที่หญิงชราเห็นคือเศษแก้วแตกอยู่ที่โต๊ะตามที่คาดเอาไว้ซึ่งคงหนีไม่พ้นฝีมือเพชรน้ำหนึ่ง ทว่าหญิงสาวตัวการหน้าง้ำนั่งชันเข่าเพื่อดูเท้าตัวเองอย่างทุลักทุเลโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคนร่างสูงซึ่งเพิ่งกลับมาหลังจากอ้างว่าจะไปยกเลิกนัดเพียงแต่มองร่างบางนั้นยิ้มเฉยไม่ได้ยั่วโมโหอย่างที่นึกกลัวแต่หากมองกันจริงๆแล้ว เห็นได้ชัดเหมือนกันว่ามีความกังวลซ่อนเร้นอยู่ “คุณหนึ่งเป็นยังไงบ้างคะ” หญิงชรามาช่วยดูเท้าให้นายสาว อุทานเล็กน้อยเมื่อที่ฝ่าเท้าเล็กๆนั่นแดงด้วยเลือดแต่ยังดีที่ไม่มีเศษแก้วติดอยู่ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆก็ได้เห็นชัดเต็มตาคราวนี้เอง จากใบหน้ายิ้มๆนั่นก็แปรเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วรีบเดินไปที่ตู้ใส่ยาสามัญประจำบ้านแทนที่จะรอให้แม่บ้านไปเอาแล้วย้อนกลับมา “ป้าบอกคุณหนึ่งแล้วว่าให้ใส่รองเท้าในบ้าน” หญิงชราจุปากในขณะที่ทำแผลให้ “ถ้าใส่จะได้ช่วยป้องกันเท้า แล้วเท้าจะได้ไม่เย็นไม่เป็นหวัด แต่คุณหนึ่งไม่เคยฟังป้าเลยแล้วนี่เป็นไงละคะ...” เพชรน้ำหนึ่งยังคิ้วขมวดกับคำต่อว่าของคนรับใช้เก่าแก่แล้วเหลือบมองคนที่เธอไม่เข้าใจว่าจะมายืนตรงนี้ทำไม ไปที่อื่นไม่รู้จักไป พลางนึกพาลไปถึงคนที่ทำแผลให้เธอที่ต่อว่าต่อหน้าเขาให้เธอต้องอับอายแช่งชักหักกระดูกไปตามเรื่องตามราว กระทั่งเสร็จหญิงสาวก็เอ่ยขอบใจเบาๆแล้วก็ชันตัวลุกขึ้นเดินโขยกเขยกโดยไม่วายเอาไหล่กระแทกคนที่ยืนเป็นบื้อไม่ได้รับเชิญเพื่อระบายอารมณ์เล็กๆน้อยๆ อาทิตย์นี้มันช่างไม่มีวันของเธอเสียจริง อกหัก งานท่วมหัว ลูกค้าจู้จี้ เจอคู่อริ แถมเจ็บตัวในเรื่องไม่เข้าเรื่อง ทำไมคนเราเวลาเกิดเรื่องโชคร้ายขึ้นสักอย่าง เรื่องไม่ดีๆอย่างอื่นก็ต้องตามมาเป็นพรวนอย่างกับขี้ปลาทองที่ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหนมันถึงจะหลุดออกไปเสียที เปรียบให้เห็นภาพเฉยๆแต่เธอไม่ใช่พวกความจำสั้นหรอกนะ...อย่าเข้าใจผิด! “ช่วงนี้คุณหนึ่งตกมันหรือครับ ชนดะไปทั่วน่ะ” เสียงทุ้มที่นิ่งอยู่ได้แค่พักเดียวยังอุตส่าห์ลอยตามลมมาให้ได้ยินอีกแน่ะ! เธอว่าขี้ปลาทองหรือความจำสั้นก็ช่างเถอะ...แต่ใครก็ได้ช่วยเอารองเท้าอุดปากหมอนี่ที! จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 23:05:42

ความคิดเห็นที่ 2 ร่างเล็กบางของเพชรน้ำหนึ่งหิ้วกระเป๋าเป้ก้าวลงมาจากชั้นล่างหลังจากขึ้นชั้นบนแล้วได้แต่นั่งหงุดหงิดคิดฟุ้งซ่าน แต่พอเห็นคนที่ไม่อยากจะเจอกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านนิตยสารไอทีอยู่ที่โซฟาในส่วนรับแขกซึ่งเกือบเปื้อนเลือดเธอเมื่อครู่แล้ว หญิงสาวเมินไปไม่มีอารมณ์จะเสวนาด้วย เธอกำลังจะก้าวผ่านประตูหน้าบ้านออกไปก็ถูกกำแพงเคลื่อนที่มาขวางหน้า หนอย...เห็นฉันเตี้ยแล้วทำข่มหรือยะ เพชรน้ำหนึ่งถอยออกมาเล็กน้อยเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายให้ถนัด เห็นคนหน้าตี๋ทำหน้าเหมือนคนกำลังจะต้องเด็กดื้อให้เข้ามุมยังไงยังงั้น หญิงสาวจ้อง (น่าจะเรียกถลึง) ตาตอบโต้อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้จนสุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายหลิ่วตาหลุดคำพูดออกมา “ขาเจ็บแบบนี้คุณหนึ่งจะไปไหน” “ไม่ใช่เรื่องของนาย” เพชรน้ำหนึ่งตอบแทบจะทันทีที่จบคำถาม “ถ้าไม่มีอะไรกับฉันก็หลบไปได้แล้ว” แต่กำแพงก็ยังคงเป็นกำแพงอยู่ตรงนั้นขวางทางอยู่ดี เพชรน้ำหนึ่งชักเริ่มมีของขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งเมื่อถูกขัดใจ แต่พชรก็ยังคงเป็นคนเดิมที่รับอารมณ์เพชรน้ำหนึ่งได้ทุกสถานการณ์ พชรเป่าปากก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย “ผมอุตส่าห์คิดว่าคุณหนึ่งเจ็บตัวแล้วจะหายบ๊องนะเนี่ย งวดนี้อาการตกมันนานกว่าที่คิดนะครับเนี่ย รับมือลำบากจัง” “ให้มันน้อยๆหน่อย” คราวนี้หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่ทันที “ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี ช่วยหลบไปไกลๆเลย ลืมไปแล้วหรือไงว่าใครเป็นเจ้าของบ้านน่ะ” “ลำเลิกเรื่องนี้อีกแล้ว” ชายหนุ่มถอนใจเฮือกแต่ไม่มีทีท่าว่าจะหลบไปอย่างที่หญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าต้องการ “ผมพูดปากเปียกปากแฉะ คุณหนึ่งนี่ตกมันไม่พอสมองยังปลาทองอีกต่างหาก ผมตอบใหม่ก็ได้...ก็แม่คุณหนึ่งไงเจ้าของบ้าน เราสองคนก็เป็นลูกบ้าน โธ่...ทะเบียนบ้านก็ระบุไว้เป็นลูกสาวยังไงถึงทำเป็นลืม” “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องขัดใจดังไปทั่วบ้านทันที เพชรน้ำหนึ่งแทบจะควันออกหูกับคนกวนประสาทตรงหน้าจนต้องเหวี่ยงกระเป๋าถือของตัวเองเข้าใส่ชายหนุ่มซึ่งเตรียมพร้อมอยู่แล้วจึงรับกระเป๋าใบนั้นได้อย่างง่ายดาย เห็นดังนั้นแล้วเพชรน้ำหนึ่งก็กระทืบเท้าอย่างขัดใจ “โอ๊ย!” แง....เจ็บๆๆๆๆๆ ลืมตัวอินไปหน่อย ดันกระทืบเท้าข้างที่เจ็บเข้าพอดี ขอบตาหญิงสาวรื้นทันทีด้วยความเจ็บปวด แล้วพอน้ำตาไหล ไอ้ที่พยายามอดทนอดกลั้นมาตลอดจึงพังทลายจนปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กเล็กๆที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ทันที “ไอ้คนบ้า ไอ้คนนิสัยไม่ดี ชอบเห็นคนอื่นเขาเจ็บหรือไงกัน!” พชรตกใจกับปฏิกิริยาของหญิงสาวจนอึ้งไปหนึ่งวินาทีก่อนจะรีบวางกระเป๋าเป้ย่อตัวลงเพื่อช่วยดูเท้าข้างที่เธอเจ็บอยู่ให้ ขาเล็กๆนั่นเลยเตะเขาเข้าให้แต่ชายหนุ่มรับเอาไว้ได้ทันด้วยปฏิกิริยาตอบสนองดีเลิศจึงกลายเป็นว่าเพชรน้ำหนึ่งเสียหลักเซอีกด้าน พชรต้องรีบดึงเอาไว้ก่อนที่หญิงสาวจะล้มไม่เป็นท่า เมื่อซบตรงบ่าของชายหนุ่มเข้า เพชรน้ำหนึ่งรวบคออีกฝ่ายเอาไว้แล้วสะอื้นไห้จนตัวโยน ร่างบางเกาะเขาไว้ราวกับหมดที่พึ่งอีกแล้ว พชรจึงรู้ถึงความผิดปกติอย่างรุนแรงนี้ได้ทันที “คุณหนึ่ง นายเมฆนั่นทำอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้นกัน!” ร่างเล็กนั่นยังกอดคอเขาไว้แต่ส่ายหน้า น้ำตาของอีกฝ่ายซึมจนผ่านเสื้อของเขาทว่าเธอก็ยังไม่ยอมพูดอะไร พชรจึงทำได้แค่ลูบศีรษะมัดหางม้านั่นอย่างปลอบโยน “มันให้คุณหนึ่งออกจากบ้านหรือ” หญิงสาวยังคงส่ายหน้า แต่น้ำตายังคงไม่เหือดแห้งไป เสียงสะอื้นนั่นกลับยิ่งหนักขึ้นกว่าเดิมจนและไม่นานก็ไอออกมาสลับกับสะอื้นจนชายหนุ่มกลัวว่าจะหายใจไม่ทัน เขานิ่วหน้ามากกว่าเดิมพร้อมทั้งถามด้วยน้ำเสียงกระด้างเย็นชาอย่างน่ากลัวแทนที่จะติดทะเล้นเหมือนปกติ “มันอยู่ไหนคุณหนึ่ง ผมจะไปคุยกับมันเอง!” คราวนี้เพชรน้ำหนึ่งผละจากร่างสูงนั่นใช้หลังมือป้ายน้ำตาทิ้งจนตาแดงแต่ยังส่ายหน้าไม่มีคำพูดอะไรจากริมฝีปากเม้มสนิทนั่นจนชายหนุ่มที่เห็นท่าทีเช่นนั้นก็ได้แต่ถอนใจเปลี่ยนเรื่องไป “แล้วคุณหนึ่งยังจะออกไปข้างนอกอีกหรือเปล่า” เพชรน้ำหนึ่งพยักหน้า เธอสูดจมูกขึ้นนิดหนึ่งก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ที่ชายหนุ่มวางไว้ข้างตัวขึ้นมา แต่มือใหญ่กว่านั่นเลื่อนกระเป๋าไปไว้ด้านหลังเขา นัยน์ตาช้ำเพราะทำนบทลายเมื่อครู่ตวัดมองอย่างขุ่นเคืองใจในขณะที่พชรไม่สนใจเอามือใหญ่ๆของตัวเองดันหน้าผากมนนั่นเบาๆ “ไปล้างหน้าก่อนไป จะไปที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง” เมื่อหญิงสาวทำท่าจะค้านมือใหญ่นั่นเลยไม่ใช่แค่ดันเบาๆแต่เล่นเอาเธอเกือบหน้าหงายจนเพชรน้ำหนึ่งอุทานออกมาด้วยความตกใจแล้วปัดมือนั้นออกไปทันที “บ้าหรือไง เดี๋ยวฉันหงายหลังขึ้นมาหัวฟาดพื้นกะโหลกยุบใครจะรับผิดชอบ!” “ถ้าแค่นี้คุณหนึ่งหัวฟาดละก็...ก็ให้หายติงต๊องไปเลยก็แล้วกัน” “บ้า” เพชรน้ำหนึ่งทุบไหล่เข้าให้ “เรื่องอะไรมาหาเรื่องหลอกด่าฉัน” “ไม่ได้หลอกแต่ด่าเลย แล้วนี่จะเห็นผมเป็นกระสอบทรายอีกนานไหม ไปล้างหน้าเลย ตาแดงยังกะนกกะปูด” พชรดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้นยืนพลางจับไหล่เล็กนั่นให้กลับหลังหันดุนเบาๆบังคับให้ออกเดินตรงไปยังห้องน้ำชั้นล่างราวกับว่าหากปล่อยแล้วเด็กดื้อจะทำตัวงี่เง่าออกมาอีก “เคยเห็นหรือไงไอ้นกนั่นน่ะ” เพชรน้ำหนึ่งบ่นเบาๆแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายดันหลังเล่นเป็นรถไฟเหมือนเด็กๆนั่น “ไม่เคยเห็นแต่แอสซูมว่ามันคงจะปูด หรือถ้าคุณหนึ่งไม่ชอบผมเปรียบให้เหมือนปลาตาลูกโป่งก็ได้ คราวนี้เคยเห็นหรือยัง” พชรหมายถึงปลาที่ตรงเปลือกตาของมันมีเยื่อบางๆออกมาดูคล้ายกับลูกโป่งซึ่งคนส่วนมากจะเลี้ยงไว้เป็นปลาสวยงาม “พอเลยๆ ไม่ต้องเปรียบแล้ว” คราวนี้เพชรน้ำหนึ่งหัวเราะออกมาเบาๆ หลังจากล้างหน้า ฉาบคอนซีลเลอร์ โบ๊ะแป้ง ลงอายแชโดว์ ต่อด้วยแป้งฝุ่นครบถ้วนกระบวนความแล้ว เพชรน้ำหนึ่งก็ค่อยสบายขึ้น แต่คนที่ไม่สบายเท่าที่ควรคงจะเป็นคนที่รอเงกอยู่หน้าห้องน้ำที่กอดอกยืนอยู่ได้สักพัก เห็นไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวจะออกมาสักทีก็เลยเดินกลับไปนั่งแช่ที่โซฟาอ่านหนังสือทว่าก็ไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าหลังประตูห้องน้ำยังคงเงียบกริบอยู่ พชรจึงอดรนทนไม่ได้เดินไปเคาะประตูเรียก “คุณหนึ่งอึยังไม่เสร็จหรือครับ ท้องเสียหรือเปล่าให้ผมหาโรโบติ้วให้ไหมหรือท้องผูกเซโรงังก็มีนะ” “ฉันแต่งหน้าย่ะ!” เสียงแหลมแทบจะกรีดร้องออกมาทันทีจากอีกด้านหนึ่งของประตูห้องน้ำและแค่หายใจได้อีกหนึ่งเฮือกประตูบานนั้นก็เปิดออกพร้อมกับใบหน้างอง้ำของเพชรน้ำหนึ่งซึ่งดูแล้วเกือบเป็นปกติดีแทบไม่เหลือเค้า 'ปลาตาลูกโป่ง’ เมื่อครู่อีกถ้าไม่สังเกตดีๆ เครื่องสำอางผู้หญิงนี่น่ากลัวชะมัด... “เห็นหายไปนาน นึกว่าได้โอกาสจัดการธุระทีเดียว” พชรไม่วายล้อไม่เลิก แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเริ่มเหนื่อยกับการเต้นแร้งเต้นกาอยู่ฝ่ายเดียวแล้ว เลยได้แต่ค้อนประหลักประเหลือกชวนขันแล้วสะบัดหน้าเดินเขยกๆหนีเขาไปทางประตู ชายหนุ่มจึงได้แต่หัวเราะเบาๆยอมเดินตามน้องสาวนอกไส้ออกไปอย่างว่าง่าย ============================================= ทิงเจอร์ราดดูจะเป็นสิ่งที่เธอต้องการในเวลานี้ เพชรน้ำหนึ่งสัญญากับตัวเองว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะกลับมาในห้องนี้อีก และเพื่อไม่ให้หดหู่จนเกินไปเธอจึงยอมให้พชรเดินขึ้นมาที่ห้องพักหนึ่งในชั้นเกือบสูงที่สุดแห่งนี้ ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เสี้ยวหน้าเฉี่ยวหวานเริ่มเศร้าหมองลงจนไม่ว่าเครื่องสำอางชิ้นใดในโลกก็คงไม่สามารถกลบเกลื่อนมันได้มิด สภาพภายในห้องไม่ได้เปลี่ยนไปเลยหลังจากที่โดนเธอทำความสะอาดครั้งใหญ่ไป แสดงให้เห็นชัดเจนว่าทั้งเมื่อวานทั้งวันนี้ไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้อีกเลย  กลิ่นของสีน้ำมันก็ยังคงอบอวลหลอกหลอนให้เธอระลึกถึงภาพเก่าๆในอดีตราวกับความฝัน แต่เมื่อรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งก็พบว่าเธอไม่มีใครคอยอยู่ข้างกายอีกต่อไป มันจบไปแล้ว...จบแบบไม่มีเยื่อใยเหลืออีกต่อไป “คุณหนึ่ง...” เสียงพชรเรียกเบาๆอย่างอ่อนโยน หญิงสาวจึงเพิ่งรู้ตัวว่าตลอดเวลาในห้องนี้ น้ำตาที่เธอคิดว่าเหือดแห้งไปแล้วกลับไหลอาบแก้มพรากๆ พชรอยู่ภายในห้องนี้ตลอดทว่าเขากลับทำตัวกลมกลืนไปกับห้องโดยที่ทำให้เธอไม่ได้สังเกตเขาเลย เธอยกมือปาดน้ำตาออก โกรธตัวเองที่อ่อนแอเสียเหลือเกิน “จนถึงตอนนี้นายเคยคิดถึงแฟนเก่าของตัวเองบ้างไหม” เพขรน้ำหนึ่งเอ่ยถามขึ้นเบาๆ พชรชะงักไปนิด “ถามทำไมน่ะคุณหนึ่ง” “ก็อยากรู้...ฉันเคยเห็นแต่ผู้ชายที่มีแฟนใหม่แล้วแป๊บๆก็ลืมแฟนเก่าได้ ไม่ค่อยเห็นแบบถ่านไฟเก่านัก” “ทำไม นายเมฆเจอถ่านไฟเก่าเข้าหรือไงครับ” พชรเลิกคิ้ว หนอย...คุยดีได้แป๊บเดียว จี้ใจดำเธออีกแล้ว! “ถ้าถึงขั้นว่าถ่านไฟเก่าอาจคุ ก็คงมีบ้าง แต่นั่นเพราะเราจากกันแบบค้างคาใจละมั้ง” ชายหนุ่มพิงกำแพง ยืนกอดอกมองไปยังนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยตึกสูงขึ้นแออัดอยู่ภายในเมือง “ส่วนคนที่เลิกกันแบบเคลียร์ๆแล้ว เรารู้ได้ทันทีว่ามันไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก” เพชรน้ำหนึ่งชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำทันที ภาพผู้ชายตัวสูงใหญ่พิงกำแพงผนังคล้ายกับต้องการที่พักพิง สาดส่องด้วยแสงอาทิตย์ที่เกือบจะย่ำเย็นทำให้ดูอ้างว้างอย่างประหลาด ภาพนั้นกระทบใจเธอเสียจนหลุดปากออกมาอย่างแผ่วเบา “เหลือเชื่อ อย่างนายเคยมีคนที่จริงจังขนาดนั้นด้วยเหรอ” และคำถามที่ตามมาก็คือ ‘ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน’ ทว่ามันถูกกลืนลงคอลงไปอย่างรวดเร็วทันทีที่เห็นสีหน้าของชายหนุ่ม บางสิ่งบางอย่างในตัวของพชรบ่งบอกว่าเขาจะไม่ตอบคำถามใดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก และหญิงสาวเองก็ไม่คิดจะไปสะกิดอะไรในใจของคนอื่นด้วย แค่นายจิ้งจกยอมพูดเรื่องส่วนตัวบ้างก็เกินความคาดหมายไปโขแล้ว “ช่างเถอะ เรากลับกันดีกว่า” หญิงสาวขยับตัวแล้วดันร่างสูงใหญ่ให้ออกประตู “อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นแล้วล่ะ” แวบหนึ่งที่หญิงสาวหันกลับมามองภายในห้องอีกครั้ง ความทรงจำแสนสุขยังคงเป็นภาพวนเวียนชัดกระจ่างตาราวกับจับต้องได้ แต่เธอรู้ดีว่าหากเพียงแค่แตะลงไปเบาๆ ฟองสบู่แห่งมายานั่นก็จะแตกกระจาย เธอจึงเลือกที่จะไม่แตะมันเพื่อเก็บสิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกันมาแม้ว่าจะไม่มีวันนั้นอีกแล้วก็ตาม ประตูแห่งความฝันนั่นค่อยๆแง้มปิดเบาๆ พร้อมๆกับเสียงลงกลอนที่แสดงถึงจุดสิ้นสุดอย่างแท้จริงแห่งความสัมพันธ์ ลาก่อนค่ะ...พี่เมฆ แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 52 23:13:16 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 23:07:01

ความคิดเห็นที่ 3 ผ่านเข้าบทที่สามยังแนะนำตัวละครอยู่เลยเนี่ย ยืดดีพิลึก (เนื้อเรื่องไม่มีไรแต่ปาเข้าไปสามสิบตอนได้ เอาอะไรมาเขียนนักก็ไม่รู้เนี่ย) วันนี้พอดีได้คุยกับเพื่อน เราคุยเกี่ยวกับบทความหนึ่งในนิตยสารเกี่ยวกับเรื่องประมาณนี้ เขาพูดถึงสถานภาพ 'โสด' ของคนในปัจจุบันซึ่งเป็นสิ่งที่ให้คำจำกัดความยากขึ้นเพราะความซับซ้อนของสังคม คือถ้าสมัยก่อนก็พูดได้ว่าคนโสดก็คือคนที่ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นอีกต่อไป คนที่อยู่ก่อนแต่งเรียกว่าโสดก็ได้ คนที่ไม่ได้บริสุทธิ์แต่ยังไม่มีคนรักและยังไม่ได้แต่งงานก็เรียกว่าโสด คนแต่งงานไปแล้วหย่าก็เรียกว่าโสด แล้วก็พูดถึงเกี่ยวกับทางออกของเรื่อง Sex ของคนโสดทั้งหลายว่าควรยึดมันไว้ในฐานะที่กดข่มประหนึ่งว่าไร้ความรู้สึกต่อเรื่องนี้ กับปลดปล่อยไปเลยนั่นคือไม่มีเขตกั้นว่าไปได้ถึงไหนเพราะสื่อพยายามนำเสนอว่าเรื่องนี้เป็นความสุขสุดยอดของมนุษย์ คนทั้งหลายเลยไม่สนใจจะยึดขนบประเพณีเท่าที่ควร ในบทความนั้นเสนอทางออกว่าก็ให้ขีดกั้นความสัมพันธ์ของคนสองคนให้แน่ชัดว่าจำกัดถึงแค่ไหน แล้วเก็บสิ่งที่เป็นความสุขที่สุดในความสัมพันธ์ไว้หลังแต่งงานไปแล้วจะดีกว่า ถ้าทำได้แบบนี้ก็จะเดินทางสายกลางคือไม่ข่มกลั้นมันไว้ (เพราะถ้าทำแบบนั้น จะส่งผลในตอนที่แต่งงานไปแล้ว นั่นคือกลายเป็นหาความสุขด้านนี้ไม่ได้เลย จะมีผลกระทบต่อชีวิตแต่งงาน) ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ปล่อยให้มันเตลิดโดยปราศจากการควบคุม หนิงว่าข้อเสนอนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่ ถือเป็นข้อเสนอที่เหมือนจะรู้กันเป็นปกติ แต่พอนำไปใช้เข้าจริงมักไม่สามารถกั้นเขตแดนของความสัมพันธ์ได้เท่าที่ควรนะ เรื่องจิตใจของคนบางครั้งมันยากเกินควบคุมแถมถ้าเป็นใจที่ปฏิพัทธ์ต่อกันยิ่งไม่ต้องพูดถึง ช่วงนี้อินกับเรื่องนี้เล็กน้อยเพราะเห็นเนื้อหาของเรื่องที่ตัวเองเขียนนี่ กับพอดีเมื่อวานไปที่ทำงาน เพื่อนร่วมงานมากระซิบบอกว่าตัวเองท้องได้สองเดือนแล้ว เลยถามเขาว่าจะแต่งงานหรือเปล่า ถ้าแต่งจะแต่งช่วงไหนหรือจะรอคลอดแล้วค่อยแต่ง เจ้าตัวยังทำหน้าไม่ค่อยแน่ใจ บอกว่าอาจจะแต่งเดือนธันวาแต่ตอนนั้นสี่เดือนท้องคงใหญ่น่าดู ตอนนี้ยังไม่ได้บอกใครด้วย เถอะ...เรื่องทุกอย่างถ้าเชื่อว่าทำแล้วสามารถรับผิดชอบในสิ่งที่ทำได้ก็โอเคล่ะ ตอบความเห็นดีกว่า ตัว(Z) --- เขียนจบแล้ว ใจเย็นน่า เขาไม่ชอบสีชมพูก็ไม่แปลกหรอก ใช่ม้า teansri --- อ่า ไม่ต้องจริงจังก็ได้นะคะ เรื่องนี้เขียนแบบเอามันเฉยๆ หนิงอาจให้ความเห็นกับงานเขียนได้บ้างเพราะได้อ่านหนังสือมาพอสมควร แต่เรื่องเขียนนี่ประสบการณ์น้อยมากค่ะ น่าจะน้อยกว่าคุณ teansri ซะอีก ที่จริงหนิงต้องเป็นฝ่ายขอคำแนะนำมากกว่าค่ะ ^^" scottie --- อยู่ก่อนแต่งไม่แปลก เพียงแค่แอบกังวลว่าเด็กที่อ่านจะไม่เข้าใจ เลยเลือกแปะเรื่องที่พันทิปที่เดียวอ่ะค่ะ เพราะส่วนมากที่นี่คนอ่านมีวุฒิภาวะพอควร ปิยะรักษ์ ---- ขอบคุณหลายๆที่ช่วยแก้ให้ค่ะ รีไรท์จนสำนวนแปร่งไปเยอะทีเดียว ตอนนี้ก็ยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่าเพิ่งเบื่อกันไปซะก่อนนะคะ หวาย...ลืมลิ้งค์เก่า ขอโทษนะคะ Part I (บทนำ+บทที่ 1) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8433345/W8433345.html Part I (บทที่ 2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8437368/W8437368.html แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 52 11:03:44 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 52 23:54:17 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 52 23:52:34 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 52 23:07:43

ความคิดเห็นที่ 4 แหะๆ ขอลิงค์ตอนเก่าด้วยได้มั้ยคะ จับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก เราเจอเหมือนกันเลย รุ่นพี่ที่ที่ทำงานก็อย่างนี้ พอเค้าเริ่มแพ้ท้อง (แต่นึกว่าตัวเองไม่สบายเฉยๆ)  คุณแฟนก็ตาไวขอหมั้นก่อน แล้วค่อยเช็คถึงรู้ว่าท้องชัวร์ เค้าจัดงานแต่งตอนลูกครบสามเดือน วันก่อนเพิ่งพาลูกมาที่ทำงาน เค้าหุ่นเพรียวมาเชียว มาหาเราสองวันหลังงานแต่ง แต่เค้าฝรั่ง คงยิ่งสบายๆ ไม่กังวลเหมือนคนไทยที่ยังมีค่านิยมอีกแบบ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 02:07:04

ความคิดเห็นที่ 5 สัญชาติญาณ โอ เพชรน้ำหนึ่งพาลไม่เลิกเจงๆ แต่ชักชอบตาพี่เพชรแล้วล่ะ อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 10:27:12

ความคิดเห็นที่ 6 เพชรน้ำหนึ่ง นี่ ท่าทางเอาเรื่องนะคะ .. ตอนที่อยู่ใน วงเล็บนี่ เป็นการคิดในใจใช่มั้ยคะ 555 จากคุณ : เทียนสี (teansri) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 18:30:15

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นคู่ประมือที่สมน้ำสมเนื้อกันดีออก ^ ^ ประหลักประเหลือก - ปะหลับปะเหลือก จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 52 22:44:38