ความคิดเห็นที่ 1 อ่า ช่วยเว้นวรรคนิดนึงได้มั้ยคะ อ่านยากมากๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 10:47:39

ความคิดเห็นที่ 2   ได้เลยค่ะ คุณscottie ขอบคุณมากนะค่ะที่แวะเข้ามาอ่าน ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะค่ะ จากคุณ : ทิตยา เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 14:06:59 A:115.67.129.181 X:

ความคิดเห็นที่ 3   ตอนที่ 2 พิณนาราเปิดประตูห้องเข้ามาก็ตรงไปหาโทรศัพท์ทันที เธอกดเบอร์ยาวเหยียดดูก็รู้ว่าเธอไม่ได้โทรไปหาภัคไนย หรือพินิอรเพื่อนสนิท แต่กับเป็นอีกคนที่เธอคิดว่าเค้าต้องช่วยหล่อนได้ เสียงสัญญาณดังอยู่สองครั้งก็มีคนรับสาย “ฮือ...ฮือ...ฮือ พี่พิมคุณแม่จะจับพิณแต่งงาน พิณไม่แต่งยังไงก็ไม่แต่ง ฮือ...ฮือ” “อะไรกันนะพิณ พี่ฟังไม่รู้เรื่อง ใครแต่งอะไร กับใคร อะไร” หญิงสาวกรอกเสียงปลายสายพูดออกมา “ก็คุณแม่จะให้พิณแต่งงาน ท่านบอกว่าไม่อยากผิดคำสัญญากับป้าภีทรา และลุงประภงษ์เหมือนที่เคยสัญญาว่าจะยกพี่ให้เป็นสะใภ้ พิณไม่อยากแต่ง พี่ช่วยพิณหน่อยนะ” หญิงสาวพูดเสียงสะอื้น “อย่าร้องไห้นะ พี่จะกลับไปหาเรา เจอกันที่คอนโดพิณนะ เรื่องเวลาพี่จะโทรไปบอก เก็บเรื่องที่พี่จะกลับไปเป็นความลับ เดี๋ยวเจอกัน บ๊าย บาย” พิมวารีวางสายโทรศัพท์จากน้องสาวไปแล้ว นั่งคิดอยู่ว่าทำไมท่านทั้งสองคนถึงอยากได้ลูกชายบ้านเพชรสยามวารีมาเป็นเขยนัก ตั้งแต่เธอแล้ว ถ้าไม่ชิงมาเรียนซะก่อนป่านนี้คงต้องเลี้ยงลูกอยู่บ้านแน่นอน เธอต้องขอบคุณป้าของเธอที่พาเธอมาอยู่ที่นี่ด้วย เพราะป้าเคยบอกว่าท่านทั้งสองแห่งบ้านเพชรสยามวารีหมั้นเธอไว้ให้ลูกชายคนเล็ก ป้าไม่ค่อยชอบการจับคลุมถุงชนสักเท่าไหร่นัก เลยขอเธอมาอยู่ด้วยสักระยะจนกว่าเธอจะโตจนป่านนี้เธอก็ไม่คิดกลับไปบ้านเลยจนมีเรื่องที่น้องสาวของเธอต้องเดือดร้อน ถ้าเธอตัดสินใจกลับไปตั้งแต่ตอนที่ อายุ สัก 20-21 ปี เพื่อไปแต่งงานคงไม่ทำให้น้องสาวของเธอต้องเดือดร้อนแบบนี้ กลับไปก็ดีเหมือนกันเพราะที่นี่ไม่มีใครอยู่แล้ว ป้าเธอก็เสียชีวิตไปเมื่อ 3ปีที่แล้ว ถ้าเธอกลับไปตั้งแต่บิดามารดาเดินทางมารวมงานศพป้าตอนนั้นคงไม่เกิดเรื่องแบบวันนี้ เธอเดินไปหยิบกระเป๋าเก็บของทั้งหมดใส่กระเป๋าเพื่อที่จะเตรียมตัวรับกับปัญหาพวกนี้ หญิงสาวบรรจงเก็บของต่างๆใส่กระเป๋าเธอจะต้องกลับเมืองไทยด้วยเรื่องที่จะต้องกลับไปแต่งงานแทนน้องสาวเธอจริงเหรอ ช่วยไม่ได้เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอเลือกที่จะผิดสัญญากับทางโน้นเค้าก่อนก็เลยต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ณ สนามบิน พิณนารายืนรอพิมวารีอยู่ ขณะนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งที่มองอย่างไง ก็เหมือนพิณนาราแต่สูงกว่า และดูเป็นสาวกว่าด้วย รูปร่างบางโปร่งเดินเข้ามาหาเธอ และยิ้มอวดฟันขาวราวไข่มุกที่มีเหล็กดัดฟันสีฟ้าบดบังไว้ พิมวารีใส่เหล็กดัดฟันตั้งนานแล้วเธอยังไม่ได้เอาออกเพราะรู้สึกชินกับการใส่เหล็กดัดฟันนี้ซะแล้ว “ไงจ๊ะ...ยัยพิณ โตเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะ” พิมวารีเดินเข้ามาสวมกอดคนที่เป็นน้องสาว “แถมยังสวยด้วย” พิมวารีดันร่างของน้องสาวออกเล็กน้อย เพื่อมองหน้าของพิณนาราชัดๆ พิณนาราช่างเหมือนเธอมาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา และทรงผม แต่ผมของเธอยาวกว่าพิณนาราไม่มากนัก ถ้าใครไม่สังเกตก็ไม่รู้ “พิณว่าเรากลับกันเถอะไม่ค่อยปลอดภัย” พิณนาราพูดขึ้นหลังจากมองซ้ายมองขวาแล้วเดินไปเข็นรถกระเป๋าช่วยพี่สาว พิมวารีก็เพียงแต่พยักหน้าเท่านั้นเธอรู้ดีว่าไม่ปลอดภัยอย่างที่น้องสาวเธอว่าแน่เพราะพิณนาราเป็นที่รู้จักในวงสังคมอย่างกว้างขวางพอสมควร กริ้ง...กริ้ง...กริ้ง “สวัสดีค่ะ บ้านเพชรสยามวารีค่ะ ต้องการเรียนสายกับใครค่ะ” ป้าอ่อนเป็นรับสาย “สวัสดีครับ ขอสายภัคไนยหน่อยครับ” ปลายสายกรองเสียงพูดมา ป้าอ่อนแปลกใจเล็กน้อย ที่มีคนรู้เรื่องของภัคไนยเร็วขนาดนี้เชียวหรือ เพราะการเดินทางกลับมาครั้งนี้มีเพียง คุณพนิต หรือร.ต.อ.พนิตเพื่อนของ ภัคไนยรู้เท่านั้นไม่น่าจะมีใครรู้อีกว่าชายหนุ่มแห่งบ้านเพชรสยามวารีกลับมา “ฮัลโหล...ฮัลโหล” เสียงนั้นทำให้ป้าอ่อนตื่นจากภวังค์ “เออ...ไม่ทราบว่าใครจะเรียนสายด้วยค่ะ” แม่บ้านใหญ่แห่งบ้านเพชรสยามวารี พูดขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเรียกของคนปลายสาย “บอกว่า คนที่เค้าอยากเจอมากที่สุดนะครับ” ป้าอ่อนขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยอาการงงๆทำไมเสียงของชายหนุ่มคนนี้ช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน ป้าอ่อนสะบัดหน้าเล็กน้อยให้หลุดจากความสงสัยก่อนจะตอบไปว่า “ได้ค่ะ...รอสักครู่นะค่ะ” ป้าอ่อนหันหลังจะกลับไปตามภัคไนย แต่แล้วก็เห็นภัคไนยกำลังเดินลงมาจากชั้นบน เลยเรียกไว้ “คุณภัค...คุณภัคค่ะ โทรศัพท์ค่ะ จากคนที่คุณอยากเจอมาก” ภัคไนยทำหน้างงเล็กน้อยจากการบอกเล่าของป้าอ่อน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เพียงแค่กล่าวขอบคุณเท่านั้นแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆแป้นโทรของมัน “ผมภัคไนยพูดสายครับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงพูดไปในเครื่องมือสื่อสาร “ไง น้องรัก กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ภัทรวัตกรอกเสียงพูดหลังจากที่ได้ยินเสียงของฝ่ายนั้นพูดขึ้น “ใครน่ะ...ผมไม่รู้จักคุณสักหน่อย แล้วจะเป็นน้องคุณได้ยังไง” ภัคไนย อดจะแปลกใจอยู่มากที่มีใครก็ไม่รู้มาหาว่าเค้าเป็นน้อง แต่พอคิดไปคิดมาก็นึกออกแล้วว่าต้องเป็นคนนี้แน่นอนที่ชอบเรียกเค้าว่า ‘น้องรัก’แบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้น “พี่วัต!...พี่ใช่หรือเปล่า ผมจำได้ “ “เออ เก่งนี่ เบาๆหน่อยฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันโทรมา ฉันคิดว่าแกจะจำไม่ได้ซะอีก เห็นเมื่อกี้ปฎิเสธ” “โธ่ ...พี่วัตก็ แล้วตอนนี้พี่สบายดีใช่ไหม แล้วอยู่ที่ไหนครับ” “แกจะรู้ไปทำไม ถึงอย่างไงฉันก็ไม่ไปแย่งสมบัติกับแกหรอกน่า” “พี่ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ผมอยากเจอพี่จะตาย เรื่องสมบัติน่ะไม่ต้องห่วงผมไม่แบ่งให้พี่หรอก” เสียงหัวเราะของภัทรวัตดังมาตามหูโทรศัพท์ภัคไนยรู้ดีว่าพี่เค้าหัวเราะออกมาจากใจจริง ซึ่งไม่ค่อยมีใครได้ยินเท่าไหร่นัก (ใครจะได้ยิน ก็คุยกันอยู่สองคน) “เฮ้อ...ภัคฉันอยากเจอแก ที่ร้านเดิมตอนบ่ายโมง มีเรื่องจะคุยด้วย” “ได้สิครับพี่แล้วเจอกัน” ภัคไนยพูดคุยอีกไม่กี่คำก็วางสาย “คุณภัค” เสียงเรียกนั้นทำให้ภัคไนยสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาทางเสียงนั้นแล้วยิ้มให้ “ป้าว่าเสียงเพื่อนคุณคนนี้ คุ้นๆเหมือนเสียงคุณวัตเลย” ป้าอ่อนพูดขึ้น ภัคไนยสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนความสนใจของเสียงนั้น “โธ่...ป้าอ่อนครับ สงสัยป้าจะต้องคิดถึงพี่วัตเค้ามากแน่ๆเลยได้ยินเสียงคนอื่นเป็นเสียงพี่วัต” ป้าอ่อนดันจำเสียงของภัทรวัตได้ ภัคไนยจำเป็นต้องตอบเฉไฉว่าป้าอ่อนคงคิดถึงพี่ชายเค้ามากเลยได้ยินเสียงเหมือนภัทรวัต “เออ...ป้าครับ ถ้าพิณมาหาผมบอกให้รอผมก่อนนะผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย...ไปแล้วนะครับ” ชายหนุ่มหอมแก้มป้าอ่อนหนึ่งทีแล้วเดินออกไป ‘เกือบไปแล้วภัคไนยเอ๋ย ป้าอ่อนเกือบจับได้ว่าเป็นพี่วัต’ “เปลี่ยนแปลงไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้มาไม่กี่ปีเอง” พิมวารีพูดขึ้นแต่ตาก็ยังจ้องออกไปนอกประตูเลื่อนที่เป็นที่ชมวิวได้ดีในคอนโดของพิณนารา “ใครบอกว่าไม่กี่ปี ตั้งสิบกว่าปีที่พี่พิมไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลยต่างหาก จนคนชื่อ ‘พิมวารี อนันต์เมษ’ไม่มีอยู่ในเมืองไทยแล้ว” “แต่พี่ก็กลับมาแล้วไง แถมยังมาช่วยเราด้วย ไม่ดีเหรอ” คนเป็นพี่พูดขึ้นแล้วก้มไปจัดของออกจากกระเป๋าต่อ “ช่วย...เหรอ” พิณนาราทวนคำว่า ‘ช่วย’ แล้วพี่สาวเธอจะช่วยอย่างไร “ใช่...ก็ในเมื่อพี่ก็เป็นต้นเหตุในเรื่องที่ทำให้เราต้องแต่งงานกับนายภัคไนย อะไรนั่น” “ต้นเหตุเหรอ....แล้วใครเป็นต้นเหตุพิณไม่เข้าใจ” พิณนาราเดินมานั่งลงบนเตียงนอนนุ่มๆของอีกห้องในคอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุงที่ไม่มีใครรู้นอกจาก ‘พินิอร’ ที่เป็นเพื่อนสนิท แม้กระทั่งคนในครอบครัวก็ไม่รู้ว่าเธอมีที่พักอยู่ที่นี่ “พี่ไงเป็นต้นเหตุ ถ้าพี่ตกลงกลับมาแต่งงาน ตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อนเธอเองก็คงจะไม่โดนจับคลุงถุงชนแบบนี้หรอก” ปากก็พูดไปแต่มือก็ยังจัดแจงเสื้อผ้าเข้าตู้ให้เรียบร้อย “พี่เลยคิดว่า คนที่สมควรจะแต่งงานน่าจะเป็นพี่ แทนที่จะเป็นเรา เพราะเราอายุยังน้อย แล้วพี่ก็ไม่อยากเห็นเราอยู่กับคนที่เราไม่ได้รักอย่าง ครอบครัว ‘เพชรสยามวารี’ “แต่คุณลุงคุณป้า แล้วก็พี่ภัค เค้าใจดีมากนะค่ะแถมยังรักพิณเหมือนลูกเหมือนหลานด้วย” คนเป็นน้องสาวค้านขึ้น “แล้วทำไมเราไม่แต่งงานกับพี่ภัคอะไรนั่นซะล่ะ” พิมวารีแย้งขึ้นมาเหมือนกัน ดูเหมือนพิณนารามีสีหน้าที่อ่อนลงจากเมื่อกี้นี้ “ก็พิณไม่ได้รักพี่ภัคเค้าแบบคนรักสักหน่อย จะให้แต่งงานได้ไง” พิณนาราพูดเสียงอ่อยๆ “แล้วพิณก็ไม่อยากให้พี่พิมมีอคติกับครอบครัวนั้น แล้วก็ไม่อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่ต้องผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคุณลุงกับคุณป้าด้วย” “พิณ...พี่ก็ไม่อยากเหมือนกัน” พิมวารีขยับเข้ามาลูบศีรษะที่ได้ทรงและผมสลวยนุ่ม รับรู้ได้เลยว่าได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี ”พี่ถึงต้องหาทางช่วยไม่ให้คุณพ่อกับคุณแม่ต้องผิดสัญญาแล้วพิณเองก็ไม่ต้องแต่งงานด้วย” “โดนการให้พี่เข้าพิธีแต่งงานแทนอย่างนั่นหรือ” พิณนาราแย้งขึ้น “ไม่เห็นต้องถึงทำขนาดนั้นเลยก็ได้” “แต่มันก็เป็นวิธีเดียวที่ทำให้ฝ่ายเราไม่ผิดคำพูดไม่ผิดสัญญานี่ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกนะ พี่เอาตัวรอดได้” พิณนาราได้แต่ฟังไม่กล้าที่จะแย้งต่อพี่สาวอีกในเมื่อเธอเป็นคนเลือกให้พี่สาวเธอมาช่วยก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพิมวารีไป “เออ...พี่พิมหิวหรือยัง ไปหาอะไรทานข้างล่างได้นะ พอดีพิณมีนัดกับพี่ภัคเค้า ว่าจะไปแจกการ์ดกัน” พิมวารีหันมาแล้วพยักหน้ารับแล้วยิ้มกับมาเท่านั้น เธอคงจะไม่ทำให้น้องสาวของเธอโกรธหรอกนะที่เธอคิดจะแกล้งพี่ภัคอะไรนั้นของแม่น้องสาวตัวดีสักหน่อย จากคุณ : ทิตยา เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 14:16:15 A:115.67.129.181 X:

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อว่าอ่านอยู่ค่ะ เว้นบรรทัดแล้วอ่านง่ายขึ้นเยอะเลย ~^^~ คือ...อยากแนะนำนิดหน่อยค่ะ คุณทิตยา ใช้ "คะ" กับ "ค่ะ" ผิด คะ เสียงจะสั้นและสูงกว่า ค่ะ >> นะคะ ใช่สิคะ ค่ะ เสียงจะยาวกว่า >> สวัสดีค่ะ จากคุณ : felton เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 22:31:32

ความคิดเห็นที่ 5   ขอบคุณนะคะ ที่ติชม เดี๋ยวทิตยาจะแก้ไขค่ะ จากคุณ : ทิตยา เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 21:41:03 A:115.67.255.106 X: