ความคิดเห็นที่ 1 หนึ่งอาทิตย์ต่อมาจากข้อมูลอันเลื่อนลอย หล่อนไม่รู้อะไรมากไปกว่าเดิมนัก ความฝันยังตามรบกวนจิตใจถี่ยิบคล้ายจะเร่งให้มิสึสึออกเดินทางไปเร็วขึ้น บิดามารดาของหล่อนออกอาการตกใจที่จู่ๆ เห็นบุตรสาวหอบกระเป๋าเสื้อผ้า ใบโตลงมาจากห้องนอน มิสึสึไม่ได้บอกความจริงกับผู้ปกครองหญิงสาว แค่หันมากล่าวกับมารดาในขณะที่ก้าวขึ้นรถแท็กซี่ซึ่งเรียกมารับถึงบ้าน “หนูจะไปทัศนศึกษาสักอาทิตย์ค่ะ” “เดี๋ยวสิ! มิสึสึหนูจะไปไหน? แล้วเรื่องเรียนล่ะนี่ยังไม่ปิดเทอมนี่!” มารดา ดูจะตกใจไม่น้อย “แล้วหนูจะรีบกลับค่ะ” หล่อนตอบแค่นั้นแล้วปิดประตูรถบอกให้คนขับออกรถไป “อะไรกันอยู่ๆ จะไปไหนไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ แม่ไม่ยอมนะ” มารดาของหล่อน ยังยืนโวยวายอยู่หน้าบ้านอีกครู่ใหญ่ ก่อนจะกลับเข้าบ้านแล้วโทรศัพท์ไปรายงานสามี “ลูกกำลังเครียด...ปล่อยแกไปเที่ยวบ้างก็ดี” บิดาของมิสึสึกลับตอบมาด้วย น้ำเสียงใจเย็นกว่า “แต่ลูกไม่เคยเป็นแบบนี้นะ ไม่เคยไปไหนโดยไม่บอก ฉันกลัวนะ...” “เอาน่าอย่าคิดมากเพิ่งคิดมาก แกอาจจะกลัวว่าถ้าบอกแล้วเราจะไม่ยอมให้ไปก็ได้ ส่วนเรื่องเรียนถ้าไม่มีสมาธิเรียนจริงๆ อาจจะดรอปเทอมนี้ไว้ก่อน” “มิสึสึเอาแต่ใจตัวเองเกินไปแล้วนะ ไม่นึกถึงหัวอกพ่อแม่บ้าง” เสียงน้อยใจ ตัดพ้อยังบ่นมาตามสายอีกยาวเหยียด “ถ้างั้นเดี๋ยวตอนเย็นเราค่อยโทรไปถามลูกอีกทีแล้วกัน ว่าลูกอยู่ไหน? จะกลับเมื่อไร ?” “เอาอย่างนั้นเหรอ....” “เถอะน่า...แกโตแล้ว ไม่ใช่เด็กเล็กๆ เรียนก็ปาเข้าไปปีสุดท้ายแล้วด้วย แกดูแลตัวเองได้น่าอย่ากังวลมาก” ผู้เป็นสามีปลอบโยนมาตามสาย แต่ไม่ได้ทำให้ความกังวลลดลงสักเท่าใดนัก “แต่ฉันกลัว...ฉันสังหรณ์ใจชอบกล กลัวแกจะไม่กลับมาหาเราอีก กลัวจะ เหมือนตอนนั้นอีก...” เสียงนั้นสั่นเครือบ่งบอกความในใจได้เป็นอย่างดี “เรื่องตอนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุน่า...” อุบัติเหตุที่ว่าเกิดขึ้นเมื่อตอนหล่อนอายุ 11 ขวบ มิสึสึเดินทางไปบ้านพัก คุณยายที่ต่างจังหวัดพร้อมกับครอบครัว มารดารุนหลังเด็กหญิงออกไปนอก บ้านทันที เมื่อเห็นมีกลุ่มเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันหลายคน “ไปเล่นกับเพื่อนๆ สิลูก” หล่อนบอกพลางยิ้มเพิ่มความมั่นใจให้ลูกสาว ซึ่งในขณะนั้นมีภาวะทางจิต ไม่ปกตินัก มิสึสึต้องไปพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์และเซื่องซึมเงื่อนหงอย ไม่ร่าเริงสมวัย หล่อนและสามีจึงคิดจะพาบุตรสาวเปลี่ยนสถานที่บ้าง เผื่อว่าบรรยากาศนอกเมืองจะทำให้เด็กหญิงผ่อนคลายลง เวลาตลอดวันนั้นของครอบครัวยูเมโนะ หมดไปกับการเดินทางไปวัดชินโต แห่งหนึ่งเพื่อขอคำปรึกษาเกี่ยวความฝันของบุตรสาวตามคำแนะนำของผู้เป็นยาย แน่นอนว่าครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองย่อมมีความเชื่อเรื่องภูตผีปีศาจหรือชาติภพ น้อยไปกว่าความเชื่อทางวิทยาศาสตร์ พวกเขาเชื่อว่ามันเป็นความเจ็บปวดทางจิตใจซึ่งอธิบายได้ทางการแพทย์ แต่การรักษาทางจิตวิทยานั้น  แค่ช่วยให้ทั้งบิดาและมารดาของเด็กหญิง หาเหตุผลมาอธิบายให้ตนเองเข้าใจเท่านั้น แต่ไม่ได้ช่วยให้อาการป่วยทางจิตใจลดน้อยลงแต่อย่างใด การเข้าพึ่งพิงศาสนา เป็นทางเลือกหนึ่งในความมืดมนนั้น หลังจากพบนักบวชแล้วพวกเขาลงความเห็น ว่าวันรุ่งขึ้น จะพามิสึสึตัวน้อยมาปัดรังควาน นี่อาจจะเป็นการฝีมือของปีศาจฝันร้าย ก็เป็นได้ เวลาล่วงผ่านไปจนเกือบเย็นทั้งครอบครัวจึงพากันกลับบ้าน พวกเขาพบ กลุ่มเด็กยังวิ่งเล่นกันอยู่แต่ไม่พบมิสึสึ มารดาของเด็กหญิงเริ่มวิตกกังวล เมื่อถามหาบุตรสาวกับเด็กอื่นที่กำลังจะแยกย้ายกัน กลับบ้านไปรับประทานเย็น ทุกคนพากันส่ายหน้าไม่รู้ว่ามิสึสึหายไปไหน ทำให้มารดา ของเด็กหญิงโมโหโกธาเป็นอันมาก หากเด็กพวกนี้อยู่ในช่วงอายุสูงวัยกว่านี้ หล่อนคง จะอาละวาดและตราหน้าว่าเป็นพวกไม่มีความรับผิดชอบต่อสังคม ก็เล่นด้วยกันอย่างไร เพื่อนหายไปคนหนึ่งทุกคนถึงยังนิ่งเฉยทำไม่รู้ไม่เห็น หล่อนว่าพลางรีดเค้นเอาความกับเด็กพวกนั้นด้วยเสียงอันดัง จนเพื่อนบ้านรอบบริเวณ พากันมามุงดู เด็กเล็กๆ ที่กำลังกลัวมองเห็นพ่อแม่ตนเองก็วิ่งไปหาและพาตัวไปหลบ หลังผู้ปกครอง สถานการณ์อันครุครุ่นนั้นเกือบทำให้มารดาของมิสึสึปะทะกับผู้ปกครอง ของเด็กอื่น ดีที่ว่าสามีของหล่อนเป็นคนใจเย็นและประนีประนอมกว่า ทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายลงเป็นอันมาก เมื่อพ้นจากโมหะเข้าครอบคลุม ผู้ใหญ่ ทุกคนจึงค่อยตระหนักได้ว่าควรจะแยกย้ายกันออกตามหามิสึสึหากมืดค่ำกว่านี้จะลำบาก และยิ่งทิ้งเวลาทอดนานไปชีวิตของเด็กหญิงอาจจะไม่ปลอดภัยนัก ในเวลานั้นมิสึสึขดร่างเล็กของหล่อนอยู่ในโพรงแคบๆ ใต้ดิน เด็กหญิงเล่นซ่อนหา กับเด็กอื่นๆ อีกหลายคน บางคนซ่อนตัวตามพงหญ้า บางคนปีนขึ้นไปซ่อนบนต้นไม้บ้าง สำหรับมิสึสึเด็กหญิงไม่ถนัดปีนต้นไม้นัก หล่อนจึงพยายามหาที่ซ่อนที่กำบังตัว ได้โดยไม่สะดุดตา วิ่งหาอยู่ไม่นานก็พบบ่อน้ำเก่าที่ไม่ใช้แล้ว ก้นบ่อแห้งจนขอดและถูกดินทับถมขึ้นมา จนตื้นเขิน จนมีความลึกแค่ช่วงไหล่ผู้ใหญ่เท่านั้น มิสึสึจึงปีนลงไปในบ่อเมื่อแรก เด็กหญิงแค่นั่งเงียบๆ อยู่ก้นบ่น แต่เกิดอาการคันเถาวัลย์และเศษใบไม้ที่เกาะอยู่ ตามบ่อจึงใช้มือปัดออก เมื่อแหวกกิ่งไม้พวกนั้นออกไป เด็กหญิงก็พบช่องเล็กๆ คล้ายอุโมงค์ ช่องนั้นมี ขนาดกว้างพอที่ร่างเล็กของหล่อนจะมุดเข้าไปได้ เสียงตามหาของเพื่อนที่สมมุติ ตัวเป็นยักษ์คอยไล่จับเด็กอื่นๆ ดังใกล้เข้ามา มิสึสึเหลือบมองไปขอบบ่อครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจคลานเข้าซ่อนในอุโมงค์แคบๆ นั้น อุโมงค์นั่นอาจเคยเป็นทางลับ ในการหนีสงคราม ที่เชื่อมต่อมาจากบ้านใครสักคนในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ก็เป็นได้ แต่เมื่อไม่ได้ใช้งานนานอุโมงค์นี้ก็โดนปิดตาย เศษดินและหินจึงถมทับลงมา จนเมื่อคลานเข้าไปได้เล็กน้อยเท่านั้นอุโมงค์ก็ตัน มิสึสึจึงนั่งเงียบอยู่พักใหญ่ เสียงของยักษ์ตัวน้อยที่ออกตามหาหล่อนก็ลอยหายไปไกล เด็กหญิงนึกดีใจ ที่พบที่ซ่อนลับนี้โดยบังเอิญ อีกประเดี๋ยวหล่อนจะออกไปปรากฏตัว ทุกคน ต้องตื่นเต้นกับอุโมงค์ที่หล่อนค้นพบแน่ๆ แต่อีกประเดี๋ยวที่ว่านั่นยืดยาวออกไป จนทำให้เด็กหญิงผล็อยหลับไป มิสึสึสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างสั่นไหวอย่างรุนแรง จนกำแพง ที่หล่อนพิงอยู่เกิดสั่นเทาเหมือนมีมือยักษ์มาเขย่าก็ไม่ปาน เด็กหญิงนึกกลัวขึ้นมา ในทันทีจึงคลานออกไป แต่ไม่สามารถออกไปได้ เนื่องจากมีฝุ่นผงจำนวนมาก ลอยคละคลุ้งอยู่ตรงทางออก หล่อนยกมือขึ้นปิดจมูกป้องกันฝุ่นที่นั้นทันที เด็กหญิงไอสำลักอยู่นานกว่าฝุ่นจะค่อยลอยตัวนิ่ง ในภาพเลือนรางของควันฝุ่น ทำเอาเด็กน้อยหน้าซีดเผือด เมื่อพบว่าหินขอบบ่อถล่มลงมาปิดทางเข้านั้นแล้ว มิสึสึก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด! อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ความเดิมตอนก่อนๆ ค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403867/W8403867.html ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425291/W8425291.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 02:13:39

ความคิดเห็นที่ 2 คุยกะคนอ่าน อนัตตา (doctorwar) :   ตอนนี้ลองจัดหน้าใหม่ให้มีเนื้อที่ว่างมากขึ้นแล้ว  หวังว่าจะอ่านง่ายขึ้นนะคะ คือนานโพสทีกะไม่ค่อยถูก  นี่ก็ลองไปดูของนักเขียนท่านอื่นดูว่าเขาโพสกันยังไง  แล้วก็จัดการแก้ไขในบทใหม่นี้ค่ะ ขอบคุณที่ทักท้วงมานะคะ  ถ้าจัดหน้าแล้วอ่านง่ายขึ้นทำให้คนอ่านอยู่กับเราไปจนจบเรื่องได้ก็ยินดีค่ะ กุลธิดา (kdunagin) : งั้นบทนี้ก็ถ้าจะอ่านไปแล้วแน่ๆ เลย  เพราะโพสในบล็อกไปแล้ว Mnemosyne : ถ้ายนางเอกเป็นคนเกาหลีเจ้าแก้วคงลำบากหน่อย  ไม่ค่อยรู้จัก วัฒนธรรมเกาหลี ไม่ค่อยได้ดูหนังเกาหลีด้วย เลยเอาเป็นคนญี่ปุ่นนี่ล่ะค่ะง่ายกว่า ~ยัยอ้วน..เอ๊ย~  : ขอบคุณค่ะ  หวังว่าจะทำให้คนอ่านรู้สึกสนุกไปจนจบเรื่องค่ะ หริชา : ตอนใหม่มาแล้วค่ะ ปิยะรักษ์  : ขอบคุณที่ช่วยดูแลเรื่องคำเมืองให้นะคะ  ผู้เขียนเองก็ไม่ใช่คนเหนือ เหมือนกัน แต่อยากเขียนเรื่องแนวภาคเหนือน่ะค่ะ   fly-girl  : มาเสิร์ฟตอนใหม่แล้วค่ะ ยาคูลท์  : อยู่เป็นเพื่อนกันจนจบเรื่องนะคะ scottie : จำไม่ผิดหรอกค่ะ ผลงานเรื่องก่อนๆ เจ้าแก้วเขียนแนวกุ๊กกิ๊ก เลิฟคอมมันดี้ เน้นขำๆ น่ารักเป็นส่วนใหญ่ค่ะ  เพราะเขียนแล้วไม่เครียด  แต่คราวนี้เปลี่ยนแนวบ้างค่ะ หวังว่าจะถูกอรรถรส mimny  : ปกติมิสึสึคงไม่กล้าเดินทางไปต่างประเทศคนเดียวหรอกค่ะ คราวนี้บ้าบิ่นค่ะ อมราวตี : คนญี่ปุ่นเข้าประเทศไทยง่ายมากค่ะ  ผิดกับคนไทยขอวีซ่าเข้าญี่ปุ่นกัน บางทีเป็นปียังเข้าไม่ได้ถ้าไม่ได้ไปกับทัวร์  โดยเฉพาะยิ่งเป็นผู้หญิงเขาจะตรวจสอบนานมากค่ะ เพราะเขากังวลเรื่องผู้หญิงไทยไปทำงานกลางคืนที่นั่น  เยอะมากๆ SONG982 : ขอบคุณค่ะพี่ ตอนหน้าแวะมาอีกนะคะ เทมโบ้พี : มาต่อแล้วค่ะ ทันใจไหมคะ? จะมาโพสสัปดาห์ละตอนค่ะ  ถ้าอยากอ่านก่อน คงต้องรบกวนให้เข้าไปอ่านในบล็อกค่ะ  จะอัพเร็วกว่านี้หน่อยค่ะ ช่วงเม้าท์ แอบปลาบปลื้มอยู่เงียบๆค่ะ มีคนมาเม้นท์ให้เยอะจังเลย ก็ได้แต่หวังว่าตอนต่อๆ ไปคนคอมเม้นท์คงไม่หายเงียบไปนะคะ =_=" ในส่วนของนิยาย เนื่องจากเป็นคนแบ่งตอนไม่เก่ง ตอนหนึ่งจริงๆ ควรจะมี 8 หน้ากระดาษA4 แต่พิมพ์เกินเลยเถิดทุกที ตอนเอามาลงเลยต้องมาตัดแบ่งทีหลังเลยกลายเป็นว่าตอนหนึ่ง นี่แบ่งได้สองตอนค่ะ สงสัยตอนเขียนจบหมดทั้งเรื่องคงต้องแบ่งตอนใหม่ให้ดีๆ ไม่งั้นลงท้าย แต่ละตอนมันจะทะ:-)ๆ ทีแรกว่านางเอกมาเมืองไทยตอนสอง แต่พอแบ่งครึ่งตอนแล้วเลยยังมา ไม่ถึงเมืองไทยสักที  ตอนหน้านางเอกจะมาเมืองไทยแล้วจริงๆ ค่ะ และตอนนี้มีข่าวดีและข่าวร้ายมาให้พร้อมๆ กันค่ะ  ข่าวดีคือเขียนได้เกือบจบแล้วค่ะ เหลืออีก ไม่เกิน 2 ตอน โฮ่ โฮ่ โฮ่  คงไม่ทำให้คนอ่านเสียอารมณ์เพราะลงขาดช่วงแน่ๆ ค่ะ ส่วนข่าวร้าย...ตอนนี้คอมเสียโดนไวรัสกิน  เลยยังเขียนเพิ่มไม่ได้และเอาส่วนที่เขียนเพิ่มเข้าไป ออกจากเครื่องไม่ได้  หวังว่าตอนซ่อมเสร็จแล้วนิยายจะไม่หายไป ไม่งั้นคงเหี่ยวแน่ๆ ค่ะ ส่วนตอนนี้ใช้โน๊ตบุ๊คส์ของน้องมาโพสค่ะ... ปล.วนอุทยานนางครวญที่จังหวัดลำปาง ไม่มีอยู่จริงนะคะ  เป็นเพียงจินตนาการ ของผู้เขียนเท่านั้น   ส่วนสถานที่นั้นเจ้าแก้วจำลองมาจากวนอุทยานที่แห่งหนึ่งที่ลำปางค่ะ ซึ่งได้ ไปเที่ยวมาน่ะค่ะ  ไว้ตอนหน้าจะเอารูปมาลงให้ดูกันค่ะ  คือกังวลว่าถ้าใช้ชื่อ สถานที่ซึ่งมีอยู่จริงแล้วนิยายเรื่องนี้อาจจะกระทบกับแหล่งท่องเที่ยว  จะโดย เจตนาหรือไม่ก็ตาม  ดังนั้นผู้เขียนจึงหลีกเลี่ยงมาใช้ชื่อสมมุติแทนค่ะ พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ   แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 02:48:19 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 02:25:47 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 02:25:07 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 02:14:30

ความคิดเห็นที่ 3 กำลังจะไปนอน เหลือบมาเห็นพอดี ขอปักป้ายจองไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านแล้วจะมาเม้นต์ต่อให้ค่ะ ^O^ Edit : กลับมาเม้นต์ให้แล้วค่ะ ^^" โห.... ท่าทางสิ่งที่รบกวนชีวิตมิสึสึคงไม่ใช่ฝันแล้วมั้งนั่น เจอแบบนั้น.... ไม่เป็นโรคกลัวที่มืดๆหรือที่แคบๆไปก็ดีจัง - -" แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 52 17:33:00 จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 02:27:27

ความคิดเห็นที่ 4 oh...childhood trauma จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 02:46:36

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านง่ายขึ้นเยอะเลยครับ จากคุณ : อนัตตา (doctorwar) เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 11:05:39

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านไปก็คิดตามไป เพราะคนละเชื้อชาติ ก็น่าจะคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ ไม่รู้ว่าภาษาญี่ปุ่นแยกเจดีย์ (pagoda) กับ สถูป (stupa) ปล่าว คือเป็นไปได้ว่าจะแยก แต่คนไทยไม่แยกชัดเจน (แล้วค้นวิกิ ตรงสถูปเนี่ย เขาบอกว่าคนไทยใช้คำว่าเจดีย์เหมือนกันนะคะ แต่ว่าตรงเจดีย์ วิกิไม่ได้บอกว่าแต่ละชาติเรียกว่าอะไร เข้าใจว่าเราไม่มี pagoda ที่แท้ที่เป็นหอคอยชั้นๆ แบบจีนและญี่ปุ่น แต่เราเรียก stupa เป็นเจดีย์หมด เวลาเปิดดิกค้นคำว่าเจดีย์ ก็คงจะเจอ pagoda มากกว่า stupa) รวมความว่าสื่อสารกันเป็นภาษาอังกฤษได้เก่งมั่กๆ วนอุทยานใช้คำว่าอะไรอ่า .. national forest ปะ (ไม่ได้จับผิดน้า แค่คิดตามไปเฉยๆ ค่า) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 11:08:00

ความคิดเห็นที่ 7 มาแอบทบทวนก่อนไปอ่านในblogจ้า  รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 13:32:26 จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 13:32:18

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านต่อค่า :) วนอุทยานในภาษาปะกิต คือ National Park ค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 17:15:32

ความคิดเห็นที่ 9 ดินถล่มขังลืมสักพัก^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 17:29:53

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านตอนนี้อีกรอบค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 03:55:21

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่เคยอ่านงานของคุณแก้วกังไสเลย แต่บทนำเรื่องนี้น่าสนใจมากครับ (ที่จริงสะดุดตั้งแต่ชื่อเรื่องเลย ค่อนข้างชอบแนวกลับชาติมาเกิดใหม่เพื่อแก้ไขสิ่งที่เคยทำในอดีตด้วย :) ) บทนำโหด แต่ตรึงให้อยากรู้มากๆ แนวคิดเรื่องเกิดใหม่ข้ามประเทศก็โดนใจครับ คิดเหมือนกันว่าทำไมต้องเกิดซ้ำอยู่ประเทศเดียว จะตามต่อไปนะครับ แต่ท่าทางเรื่องที่รอมิสึสึอยู่น่าจะโหดเอาการ ก็ในบทนำทำไว้ซะขนาดนั้น... ปล. นามปากกาใหม่ ผมคิดเล่นๆ ว่าน่าจะเป็นเซ็ตแก้วเหมือนกัน จากแก้วกังไสเป็นแก้วขนเหล็ก (เอิ่ม...) หรือแก้วไหมทอง แก้วกังไสกับแก้วไหมทอง คล้องจองจำง่ายกันดีฮะ ปล. 2 นามปากกาข้างบนเสนอเล่นๆ แต่ถ้าคุณแก้วกังไสเกิดถูกใจ จะนำไปใช้จริงๆ ก็ยินดีมากครับ ^^a จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 16:27:50

ความคิดเห็นที่ 12 นึกถึงว่าถ้าตัวเองเคยเจออุบัติเหตุแบบนี้  คงจำฝังใจเหมือนกัน -*- จากคุณ : fly-girl เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 20:59:13

ความคิดเห็นที่ 13 ว่าจะทักเรื่องสถูปกับเจดีย์เหมือนกันค่ะว่าคนญี่ปุ่นแยกได้หรือ? เราเป็นคนไทย ยังไม่รู้เลยว่าเจดีย์ต่างกับสถูปยังไง (เอาหัวมุดด้วยความอับอาย คนห่างวัดก็เงี้ย) นามปากกาชุดแก้ว ลอง 'แก้วกานต์' ไหมคะ? จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 23:51:13

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ  ขอยกไปตอบในกระทู้ครั้งหน้าค่ะ ส่วนนามปากกา...แก้วขนเหล็ก..เอิ่ม ออกแนวสยองนะคะ ส่วนแก้วกานต์...รู้นะคิดอะไรอยู่ ไม่เอาแม้งค่า =_=" จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 01:38:16

ความคิดเห็นที่ 15 โพสตอนที่ 3 แล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8472980/W8472980.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 06:57:23