รอวัน..วสันต์ซา
|
|
สายวสันต์พรมพร่างไม่สร่างสาย
ประหนึ่งคล้ายราดรดมิหมดสิ้น
ฟ้าคำรามครืนครามย้ำให้ยิน
มืดอนันต์เป็นอาจิณยามฝนโปรย
วสันต์เอยจะพรมพร่างอีกนานไหม
ฤาคิดถึงวันไกลจึงไห้โหย
ยากตัดใจจากนภาจำลาโรย
จึงปรายโปรยสั่งฟ้าอำลากัน
หากสายฝนครองฟ้ามิลาจาก
ฤดูกาลไม่พรากไม่เปลี่ยนผัน
คงจะมีหนึ่งใจใกล้จาบัลย์
ด้วยใฝ่ฝันรอฟ้าทุกราตรี
เหมันต์เหงาคงเศร้าจนสุดฝืน
โศกสะอื้นกลืนกล้ำช้ำเหลือที่
จะกล่าวโทษโกรธใครคงไม่มี
เพราะผิดที่มาทีหลังจำยั้งใจ
นั่งเหม่อมองรอฟ้าลาจากฝน
ต้องอดทนแสนหนักสักเพียงไหน
มิเอ่ยบอกร้องร่ำว่าช้ำใจ
ปล่อยน้ำตารินไหลในอกตรม
แม้นอยากเปลี่ยนเวียนผ่านกาลฤดู
ไม่ขออยู่หลังใครให้ขื่นขม
แต่มิอาจห้ามนภาอย่าชื่นชม
จะอย่างไรใจคงตรมทุกฤดู
เฝ้ารอวันวสันต์สร่างฟากฟ้า
น้ำจากตาหยาดหยดจนอดสู
น้ำจากฟ้าผ่านมาเพียงฤดู
น้ำจากใจสิพรั่งพรู..มิรู้ลืม
แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 08:00:59
| จากคุณ |
:
ทิวลิปสีน้ำเงิน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ต.ค. 52 07:56:19
|
|
|
| 
คุณทุ่งบางเขน