ความคิดเห็นที่ 1 .        ฉันน่าจะปฏิเสธ แต่คงแล้งน้ำใจจริงๆ ถ้าทำแบบนั้น เขาถือว่าเงียบคือตกลงตามเคย เราไปบ้านหมอวัลภาทันที เห็นคฤหาสน์สีฟ้าอ่อนที่ฉันกับพ่อเคยไปทำหลังคาศาลาไม้ให้แล้ว ชวนฉันนั่งรออยู่แค่ในรถจริงๆ         “บ้านนี้เขาเป็นหมอกันมาเจ็ดชั่วคนแล้ว อิอิอิ” เขาเล่าฉันก่อนเดินนำเข้าห้องรับแขกสวยหรูไปอย่างคุ้นเคย        มีเสียงตะโกนทักทาย “แหววเอ๊ย แฟนเก่ามาแล้ว แฟนเก่าจะมายับยั้งการแต่งงานครั้งนี้ หวัดดีคุณแจ๊ค นั่งก่อน” คนทักเป็นหญิงวัยกลางคนท่าทางคุยเก่ง ฉันรู้นางคงพูดเล่น แต่การทักทายแบบนั้นทำฉันยิ้มไม่ออก จึงได้แต่ยกมือไหว้แล้วนั่งลงเงียบๆ ข้างๆ เขา         “แหม คุณป้าขา ตาแจ๊คจะมายับยั้งงานแต่งแหววได้ไง นั่น... เขาพาแฟนมาด้วย” หมอวัลภาในชุดอยู่บ้านสวยเนี๊ยบส่งเสียงทักทายมาก่อนตัวถึง      “แฮ่ะ แฮ่ะ เรามาดูงานไง” เขาตีขลุมยืนยันให้ทุกคนเชื่อไปแบบเดียวกัน      “คุณป้าคะ นี่คนนี้ชื่อโมรี เป็นเด็กเคมี แต่มาเรียนการเขียนกับตาแจ๊ค แล้วตาแจ๊คก็ตามจีบอยู่สิบชาติ ถึงได้มาควง” หมอสาวเจื้อยแจ้วเล่าทุกคนอย่างรู้เรื่องราวดีทุกกระเบียดนิ้ว ญาติๆ ที่เหลือเลยมารุมฟังเรื่องความรักของเรา เหมือนฟังเรื่องแปลก       ไม่แปลกได้อย่างไร หญิงสาวผอมแห้งตาดำเหมือนหมีแพนด้า กลายเป็นแฟนของอาจารย์หนุ่มรูปงาม ผู้คนในบ้านคงพากันคิดอย่างนี้ เด็กวัยรุ่นสองสามคนมานั่งคุยกับฉันเรื่องหนังสือ ส่วนเขาลุกไปยืนเลือกการ์ดแต่งงานกับว่าที่เจ้าสาว ตรงโต๊ะสีขาวกลางห้อง ฉันเพิ่งรู้ว่าเขามีงานอดิเรกที่ทำเงินได้โดยเป็นคนออกแบบและมีโรงพิมพ์ผลิตการ์ดทุกประเภทด้วย        ถึงว่า...การ์ดที่ให้ฉันจึงวิลิศมาหราเหลือเกิน       พวกตระกูลเก่าแก่หรือผู้ดีไม่ได้อยู่เฉยๆ กันอย่างที่ฉันเคยคิด ทุกคนทำงานหนัก        ฉันไม่ได้คิดมากไป แต่ตอนที่เขายืนใกล้ๆ หมอวัลภา หัวเราะพูดคุยจนหัวไหล่เกือบชนกันนั้น ทั้งคู่ดูเหมาะกันมาก เหมือนเนื้อคู่กันมากกว่าฉันเสียอีก ถ้าฉันไม่มั่นใจว่าหมอวัลภากำลังแต่งงาน ฉันคงลุกหนีกลับบ้านไปแล้ว ฉันไม่ได้หึง แต่มั่นใจว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าเขาทุกเรื่อง ฉันหัวใจอ่อนไหวจนเกือบหงุดหงิด         “โมรี มานี่ มาดูรูปเจ้าบ่าว” เขาเรียกไปดูรูป ฉันจำต้องไปยืนใกล้ๆ เทวดานางฟ้าทั้งคู่          “แฟนพี่หล่อมั้ย โมรี” หมอวัลภาแทนตัวเองว่าพี่ กับฉันอย่างสนิทสนม         แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะเรียกพี่ ฉันพิศรูปเจ้าบ่าวชัดๆ หลายๆ รูป แต่ไม่มั่นใจว่าจะชมเจ้าบ่าวแค่ไหนดี หน้าตาเจ้าบ่าว...นั้น...        “ฮ่า ฮ่า ตะลึงในความหล่อแฟนเราอีกราย” เจ้าสาวหัวเราะเสียงดัง         “หมอแหววเขาชอบเข้มๆ เท่ๆ แบบนี้ ผมไม่เถื่อนเร้าใจพอ เขาถึงไม่แลไง” เขากระซิบตลกๆ         “หน้าตาหล่อคมเข้ม ค่ะ คุณหมอ” ฉันเดาว่าเขาไม่ใช่คนไทย        แต่หมอแหววส่ายหน้า “คนเชียงใหม่แท้ๆ นะนั่น มีเราคนเดียวบนโลกที่ได้แต่งงานกับหนุ่มเชียงใหม่ที่ดำที่สุดในประเทศไทย”        ฉันถึงรู้ว่าหมอวัลภาชอบหนุ่มผิวคล้ำแบบคนใต้ และเคยคิดว่าเจ้าบ่าวเป็นหมอจากปักษ์ใต้ตอนเจอกันครั้งแรก แล้วฝ่ายโน้นก็อำว่าเป็นคนใต้มาเป็นปีๆ จนเป็นแฟนกันนั่นแหละถึงรู้ว่าเขาเป็นคนเชียงใหม่          “ก็ไปชอบของแปลกเองนี่นา” เขาหัวเราะ ฉันเกือบหัวเราะด้วย          แต่หุบปากเกือบไม่ทัน เมื่อหมอสาวย้อนเขามา          “แน้ ตัวเองชอบของแปลกกว่าอีก ให้เราแฉให้โมรีฟังมั้ยล่ะ”         ฉันมั่นใจว่าเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันจริง ที่สำคัญเขาทั้งสองคนชอบของแปลกทั้งคู่ แฟนของหมอวัลภาหน้าตาไม่หล่อเท่าที่ควรจะเป็น แถมคล้ำซะ ส่วนฉันซึ่งเป็นแฟน ผศ.ดร.กริชกรีธา หน้าเหมือนหมีแพนด้า ฉันควรจะภูมิใจและมั่นใจในรักที่เขามอบให้ดีไหม เป็นของแปลกเลยทีเดียว จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 08:51:00

ความคิดเห็นที่ 2 .        ฉันน่าจะปฏิเสธ แต่คงแล้งน้ำใจจริงๆ ถ้าทำแบบนั้น เขาถือว่าเงียบคือตกลงตามเคย เราไปบ้านหมอวัลภาทันที เห็นคฤหาสน์สีฟ้าอ่อนที่ฉันกับพ่อเคยไปทำหลังคาศาลาไม้ให้แล้ว ชวนฉันนั่งรออยู่แค่ในรถจริงๆ         “บ้านนี้เขาเป็นหมอกันมาเจ็ดชั่วคนแล้ว อิอิอิ” เขาเล่าฉันก่อนเดินนำเข้าห้องรับแขกสวยหรูไปอย่างคุ้นเคย        มีเสียงตะโกนทักทาย “แหววเอ๊ย แฟนเก่ามาแล้ว แฟนเก่าจะมายับยั้งการแต่งงานครั้งนี้ หวัดดีคุณแจ๊ค นั่งก่อน” คนทักเป็นหญิงวัยกลางคนท่าทางคุยเก่ง ฉันรู้นางคงพูดเล่น แต่การทักทายแบบนั้นทำฉันยิ้มไม่ออก จึงได้แต่ยกมือไหว้แล้วนั่งลงเงียบๆ ข้างๆ เขา         “แหม คุณป้าขา ตาแจ๊คจะมายับยั้งงานแต่งแหววได้ไง นั่น... เขาพาแฟนมาด้วย” หมอวัลภาในชุดอยู่บ้านสวยเนี๊ยบส่งเสียงทักทายมาก่อนตัวถึง      “แฮ่ะ แฮ่ะ เรามาดูงานไง” เขาตีขลุมยืนยันให้ทุกคนเชื่อไปแบบเดียวกัน      “คุณป้าคะ นี่คนนี้ชื่อโมรี เป็นเด็กเคมี แต่มาเรียนการเขียนกับตาแจ๊ค แล้วตาแจ๊คก็ตามจีบอยู่สิบชาติ ถึงได้มาควง” หมอสาวเจื้อยแจ้วเล่าทุกคนอย่างรู้เรื่องราวดีทุกกระเบียดนิ้ว ญาติๆ ที่เหลือเลยมารุมฟังเรื่องความรักของเรา เหมือนฟังเรื่องแปลก       ไม่แปลกได้อย่างไร หญิงสาวผอมแห้งตาดำเหมือนหมีแพนด้า กลายเป็นแฟนของอาจารย์หนุ่มรูปงาม ผู้คนในบ้านคงพากันคิดอย่างนี้ เด็กวัยรุ่นสองสามคนมานั่งคุยกับฉันเรื่องหนังสือ ส่วนเขาลุกไปยืนเลือกการ์ดแต่งงานกับว่าที่เจ้าสาว ตรงโต๊ะสีขาวกลางห้อง ฉันเพิ่งรู้ว่าเขามีงานอดิเรกที่ทำเงินได้โดยเป็นคนออกแบบและมีโรงพิมพ์ผลิตการ์ดทุกประเภทด้วย        ถึงว่า...การ์ดที่ให้ฉันจึงวิลิศมาหราเหลือเกิน       พวกตระกูลเก่าแก่หรือผู้ดีไม่ได้อยู่เฉยๆ กันอย่างที่ฉันเคยคิด ทุกคนทำงานหนัก        ฉันไม่ได้คิดมากไป แต่ตอนที่เขายืนใกล้ๆ หมอวัลภา หัวเราะพูดคุยจนหัวไหล่เกือบชนกันนั้น ทั้งคู่ดูเหมาะกันมาก เหมือนเนื้อคู่กันมากกว่าฉันเสียอีก ถ้าฉันไม่มั่นใจว่าหมอวัลภากำลังแต่งงาน ฉันคงลุกหนีกลับบ้านไปแล้ว ฉันไม่ได้หึง แต่มั่นใจว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าเขาทุกเรื่อง ฉันหัวใจอ่อนไหวจนเกือบหงุดหงิด         “โมรี มานี่ มาดูรูปเจ้าบ่าว” เขาเรียกไปดูรูป ฉันจำต้องไปยืนใกล้ๆ เทวดานางฟ้าทั้งคู่          “แฟนพี่หล่อมั้ย โมรี” หมอวัลภาแทนตัวเองว่าพี่ กับฉันอย่างสนิทสนม         แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะเรียกพี่ ฉันพิศรูปเจ้าบ่าวชัดๆ หลายๆ รูป แต่ไม่มั่นใจว่าจะชมเจ้าบ่าวแค่ไหนดี หน้าตาเจ้าบ่าว...นั้น...        “ฮ่า ฮ่า ตะลึงในความหล่อแฟนเราอีกราย” เจ้าสาวหัวเราะเสียงดัง         “หมอแหววเขาชอบเข้มๆ เท่ๆ แบบนี้ ผมไม่เถื่อนเร้าใจพอ เขาถึงไม่แลไง” เขากระซิบตลกๆ         “หน้าตาหล่อคมเข้ม ค่ะ คุณหมอ” ฉันเดาว่าเขาไม่ใช่คนไทย        แต่หมอแหววส่ายหน้า “คนเชียงใหม่แท้ๆ นะนั่น มีเราคนเดียวบนโลกที่ได้แต่งงานกับหนุ่มเชียงใหม่ที่ดำที่สุดในประเทศไทย”        ฉันถึงรู้ว่าหมอวัลภาชอบหนุ่มผิวคล้ำแบบคนใต้ และเคยคิดว่าเจ้าบ่าวเป็นหมอจากปักษ์ใต้ตอนเจอกันครั้งแรก แล้วฝ่ายโน้นก็อำว่าเป็นคนใต้มาเป็นปีๆ จนเป็นแฟนกันนั่นแหละถึงรู้ว่าเขาเป็นคนเชียงใหม่          “ก็ไปชอบของแปลกเองนี่นา” เขาหัวเราะ ฉันเกือบหัวเราะด้วย          แต่หุบปากเกือบไม่ทัน เมื่อหมอสาวย้อนเขามา          “แน้ ตัวเองชอบของแปลกกว่าอีก ให้เราแฉให้โมรีฟังมั้ยล่ะ”         ฉันมั่นใจว่าเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันจริง ที่สำคัญเขาทั้งสองคนชอบของแปลกทั้งคู่ แฟนของหมอวัลภาหน้าตาไม่หล่อเท่าที่ควรจะเป็น แถมคล้ำซะ ส่วนฉันซึ่งเป็นแฟน ผศ.ดร.กริชกรีธา หน้าเหมือนหมีแพนด้า ฉันควรจะภูมิใจและมั่นใจในรักที่เขามอบให้ดีไหม เป็นของแปลกเลยทีเดียว จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 08:51:21

ความคิดเห็นที่ 3 .       ชีวิตตอนนั้นของฉันความสุขกับความทุกข์ที่สร้างขึ้นเองมีมากพอๆ กัน ฉันเคยจัดการอะไรให้ตัวเองได้ดี มาตลอด แต่พอฉันกลายเป็นบัณฑิต มีอาชีพ มีงานทำ มีแฟน ฉันกลับสับสนว้าวุ่น เหมือนหาความสมดุลในชีวิตไม่ได้         พี่ใหญ่ที่ฉันพกพาบางเรื่องไปคุยด้วย ไม่เข้าใจฉัน มองไม่เห็นว่าฉันมีปัญหาอะไร        “โมรีเรียนจบมีงานทำ โมรีมีแฟนเป็นผู้ใหญ่ แล้วมันทำให้ทุกอย่างแย่ตรงไหน”         พี่สาวสรุปว่า เพราะฉันอ่านหนังสือมากไป เลยกังวลเรื่องชีวิตในอนาคตเสียทุกหย่อมหญ้า แต่ถึงฉันจะคลางแคลงในความรักเขาไปขนาดไหน ฉันกับเขาก็กลายเป็นคู่รักในสายตาคนอื่นอย่างเปิดเผยกว้างขึ้น ในเวลาต่อมา        พิธีรับปริญญาของมหาวิทยาลัยปีนั้น บัณฑิตคณะวิทยาศาตร์ พากันเล่าลือถึงข่าวฉัน กับ ผศ.ดร.กริชกรีธา คู่รักแรกในประวัติศาสตร์ของคณะวิทยฯ ที่นักศึกษาหญิงผู้ไร้สเน่ห์ได้กลายเป็นว่าที่เจ้าสาวของอาจารย์คณะศิลปศาสตร์ผู้โด่งดังในหมู่สาวๆ ไปได้ ในวันซ้อมใหญ่พวกบัณฑิตในคณะได้ถ่ายรูปกับเราสองคนจนเกือบเป็นเรื่องตลก เหมือนได้ถ่ายกับตุ๊กตาตลกๆ ที่รุ่นน้องทำให้          วันพิธีรับปริญญา ฉันยังจำได้เขาหอบดอกกุหลาบสีชมพูช่อยักษ์ วิ่งถือมาให้ทั้งสวมชุดครุยวิทยฐานะมหาวิทยาลัยเพื่อทำหน้าที่เฝ้ารับเสด็จฯ ผู้คนมองเรามาเหมือนมองคนบ้า เราถ่ายรูปกันครู่เดียวเขาก็ต้องวิ่งเข้าหอประชุม           ฉันไม่เคยบอกใครว่าเขาจริงจังกับวันนั้นมาก ถึงกับคิดจะไม่ปฏิบัติหน้าที่ในวันรับปริญญาในฐานะอาจารย์ด้วยซ้ำไป เพื่อมาอยู่กับฉัน ถือดอกไม้หรือของขวัญให้ แบบที่แฟนของพวกบัณฑิตทั้งหลายพึงกระทำ แต่ฉันเถียงและค้านหัวชนฝา ฉันมีพี่ชายน้องสาวช่วยเหลืออยู่แล้วตั้งหลายคน จะให้เขาเป็นรองคณบดีคนเดียวที่ไม่ได้เข้าร่วมในหอประชุมเพื่อเฝ้ารับเสด็จฯ เหมือนคณาจารย์อื่นๆ ไปได้อย่างไร ทั้งเขาเป็นคนขานชื่อบัณฑิตคณะศิลปฯ ด้วย อาจารย์คนอื่นที่ถูกวางตัวแล้วไม่ปฏิบัติหน้าที่นี้ก็ต่อเมื่อป่วยหรือติดราชการเท่านั้น แล้วจะให้เขาไม่ทำหน้าที่เพื่อมาเดินไปมาอยู่กับหมีแพนด้าแบบฉันเท่านั้น ฉันไม่เห็นด้วย          แต่เขาก็จัดการเรื่องช่างภาพ และจัดเลี้ยงงานฉลองปริญญาให้ฉันเสียใหญ่โต และเขาบอกใครๆ ว่าเราจะแต่งงานกันปีนั้นเลย          ...แต่งงาน ... ใช่... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 08:52:50

ความคิดเห็นที่ 4 .      ฉันเป็นคนแรกของรุ่นในคณะวิทยฯ ที่ได้แต่งงาน แต่ ผศ.ดร.กริชกรีธา กลับเป็นคนสุดท้ายของคณะวิทยฯ รุ่นเก่ากึ๊กนั้นที่ได้แต่งงาน เป็นเรื่องประหลาด!      งานแต่งงานของเราไม่ใช่งานเล็กเลย ฉันอยากทำแบบที่รุ่นพี่นักเขียนคนหนึ่งที่จัดงานแต่งริมทะเลชะอำ แขกแค่ 50 คน แต่เราทำไม่ได้ แม้เขาอยากเอาใจฉันที่จะทำแบบนั้น         ทุกคนรอบตัวเขาบอกว่าเราทั้งคู่แบบนั้นไม่ได้!         มันเลยกลายเป็นงานใหญ่ที่สุดในวงศ์ศาคณาญาติฉันที่เคยมีมา ทุกอย่างยิ่งใหญ่จนไม่มีใครรู้ว่าเจ้าสาวผู้ไร้ความมั่นใจแบบฉันนั้นอยากหายตัวไปทุกขั้นตอนของการแต่งงาน ไม่ว่าการขอสมรสพระราช การแจกการ์ด และฉันแทบไม่มีส่วนร่วมในการจัดงานแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ควรจะเป็นฝ่ายเจ้าสาวทำ คนช่วยตัดสินใจคือแม่และพี่สาว          ช่วงเตรียมการแต่งงาน ไม่ปรากฏข้อความโรแมนติกใดๆ ในไดอารี่เลย มีแต่ความกังวลที่ฉันระบายออกมา เมื่อต้องตามหลังเขาต้อยๆ ไป พบคนโน้นคนนี้ และ ‘บางท่าน’ ฉันคงต้องพบไปตลอดชีวิต        ผู้คนล้อกันว่าเราคงรักกันขนาดหนัก เขาจูงมือฉันตลอดเวลา บางทีถึงกับโอบเอวประคองเดิน แต่ก็มีเขาคนเดียวนั่นแหละที่รู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนั้น ฉันคงสะดุดบ้านเจ้าบ้านนายคนใดคนหนึ่งจนอาจเป็นลมล้มพับหรือคอหักตาย จนเขาเป็นเจ้าบ่าวขันหมากแห้วไปแล้วก็ได้        “เหอะน่า ทนอีกหน่อยนะคะ คนดี เจ้าสาวคนอื่นๆ ก็เหนื่อยจนเครียดใจจะขาดแบบโมรีนี่แหละ ถ้าต้องแต่งกับพวกผม”        ฉันยังได้ยินคุณโบให้กำลังใจแบบตลกว่าเพราะเขาอยู่มาจนจะขึ้นคาน ฉันเลยเป็นสามัญชนแท้ๆ คนแรกที่ได้เข้าเกี่ยวดองโดยไร้คนคัดค้าน ฉันก็แปลกใจอยู่ว่าน่าจะมีคนทักท้วงเราบ้าง แต่ไม่มีใครแสดงท่าทีอย่างนั้น เขากลับไม่เห็นว่าแปลก         “ก็โมรี ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะจะแต่งงานกับผมเลยนี่ ผมก็สามัญชนแท้ๆ แล้วเหมือนกันนะ”         เหตุการณ์ในพิธีฉลองสมรสที่โรงแรมหรูที่ฉันไม่เคยไปเหยียบก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำไป อลังการเสียจนฉันมัวแต่ตะลึงจนแทบจำอะไรตอนนั้นไม่ได้ แปลกที่ฉันรอดชีวิตมาจนมีโอกาสมาดูรูปถ่ายวันแต่งงานพวกนั้น .          ตอนเด็กๆ ใครๆ ก็ว่าฉันคิดอะไรเกินวัยเด็ก แต่จากรูปถ่ายวันแต่งงาน ฉันยังดูเด็กมากๆ เด็กเกินไปที่จะเริ่มต้นชีวิตสมรส อัลบั้มงานแต่งของเรา ฉันเห็นตัวเองเป็นเจ้าสาวสูงพอๆ กับเจ้าบ่าว มีดาราดังเป็นเพื่อนเจ้าสาว แต่หน้าตาฉันกลับแค่ยิ้มแหยๆ ตลอดเวลา บางรูปก็เกาะแขนเจ้าบ่าวเสียแน่นหนา         อ่อ เพื่อนเจ้าบ่าวเป็นอดีตลูกศิษย์สุดรักสุดแค้น “พี่ยักษ์” นั่นเอง เขาบอกใครหลายคนว่าเลือกลูกศิษย์คนนี้ เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเพราะเป็นคนที่ทำให้เราได้รักกัน ฉันก็งงๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไร จิตใจมัวแต่สับสน       ...ฉันผ่านพิธีแต่งงานที่น่ากลัว มากกว่าโรแมนติก... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 08:54:29

ความคิดเห็นที่ 5 .         กว่าฉันจะรู้ว่าทุกอย่างมันแค่เริ่มต้น ก็ต่อเมื่อ เช้าวันหนึ่ง เราตื่นขึ้นมาข้างกันและกัน เขาให้ฉันนอนนอนหนุนไหล่เขี่ยรอยบุ๋มที่คางเขาเล่นทุกวัน เขาคิดจะหอมแก้มหรือจะกอดฉันตอนไหนก็ได้ รวมทั้งต้องไปไหนมาไหนกับเขาทุกๆ ที่ แม้ฉันจะอึดอัดและไม่อยากไป แหวนเพชรเก่าแกที่เคยผ่านมือเจ้านายหญิงองค์ใดองค์หนึ่ง มันมาอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายฉัน           แสงวูบวาวแววตาจนข่มนิ้วมือธรรมดาที่เลอะหมึกสีน้ำเงินบ่อยๆ ฉันทนสวมเพชรนั้นอยู่ได้แค่สองสัปดาห์ ก็ต้องขออนุญาตเขาถอดมันออกและขอฝากมันไว้ที่เซฟของธนาคาร เขาทำหน้างงๆ ตามเคย เขาไม่เข้าใจว่าการไม่ชอบเพชรมันเป็นเรื่องให้ชวนน้ำตาเอ่อไปได้อย่างไร                        แต่เขาก็ยิ้มขำ กับทุกอย่างที่ฉันคิด             “ดีเหมือนกัน เดี๋ยวผมซื้อให้คุณใหม่ดีกว่า อันนั้นเหมือนไม่ได้มาจากใจผมยังไม่รู้”            แล้วเขาก็ซื้อแหวนเพชรเล็กๆ ธรรมดาให้ฉัน แบบที่คนพอมีเงินหน่อยสวมกัน ราคาของมันเท่ากับเงินเดือนประจำข้าราชการบวกค่าตำแหน่งในงานบริหารของมหาวิทยาลัยรวมกัน 5 เดือน           ความจริงมีอีกหลายเรื่องที่ฉันน่าจะพูดตรงๆ กับเขาเหมือนเรื่องแหวนเพชร แต่ฉันกลับไม่กล้า ความกล้าเก่งกาจที่ฉันเคยใช้ดำเนินชีวิตมาตลอดนั้นค่อยๆ หายไป ตั้งแต่เราเริ่มเป็นแฟนกัน ดังนั้นพอกลายเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมาย ฉันจึงแทบไม่เคยกล้าเอ่ยอะไรสักอย่าง ที่ฉันเห็นว่าน่าอึดอัด .................................................................. พบกับบทหน้า ในวันพุธ บทที่ 17 ชีวิตหลังแต่งงานในบ้าน... บ้านที่เคยเป็นวัง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 08:56:57

ความคิดเห็นที่ 6 อืม! เริ่มเห็นปัญหาตั้งเค้า จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 09:16:45

ความคิดเห็นที่ 7 คุณหนมจีน   ---555+ เมอร์เทิลสิงอยู่กับน้องโมรีมากกว่าคุณแจ้คนิดนึง คุณMnemosyne   --- ขอบคุณค่ะ ที่ให้กำลังใจกันตลอด คุณscottie --- ตอนไหนๆ ก็ไม่มีเศร้าค่ะ แค่ยัยโมรีมันกลับมาคิดมากแบบเดิมเท่านั้นเอง    นิยายของเรนฟูไม่ค่อยเศร้า ถึงต้องคอยทำให้คนอ่านผวาด้วยวิธีอื่นไงคะ ( - -")    แต่เดี๋ยวทุกอย่างคงผ่านไป ถ้ามันยังอยุ่ข้างบน จะไปสอยลงแล้วล่ะ คุณ sullen ---อือ บทที่ 16 จิตตกแว้วค่ะ ขนาดได้แต่งงานก่อนใครนะคะเนี่ย คุณlittlevalvie --- แหะๆ  ยินดีค่ะ อ่านตามสบายเลยค่ะ แต่พี่ลบทู้ 1-10 หมดแล้ว     แต่ทั้งหมดยังมีในบลอกค่ะ     อือ อ่านโมรีอย่างเดียวนะ ห้ามแตะ คีนู รีฟ  -*- หวงค่อดๆ คุณlatics1 --- ยินดีค่ะ เริ่มอ่านที่ บท 11 เป็นต้นมาก็รู้เรื่องค่ะ     เรื่องนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนต้องทำความเข้าใจเลยค่ะ การเพ้อของคนเดียวล้วนๆ     คุณPim~Dow --- ชอบคุณค่ะ คุณปลากินเมฆ --- อิอิอิ ตอนนี้โมรีกลับไปคิดมากอีกแล้วค่ะ ขนาดได้แต่งงานนะเนี่ย คุณหริชา ---  ฮ่วยหริชาก็... คุณหนมจีนเค้ารู้ว่าเมอร์เทิลเป็นใคร     แต่สงสัยว่ายัยโมรีหรือคุณแจ๊คกันแน่ที่เป็นเมอร์เทิล เพราะท่าทางชอบคร่ำครวญพอกัน 555+     ว่าแต่หริชา นี่แควนแฮรี่ พอตเตอร์ด้วยเหรอ สังกัดบ้านไหนจ๊ะ     เรเวนคลอหรือกริฟฟินดอร์ แล้วเล่นควิดิชตำแน่งใด เสาร์แขวนห่วง?     หรือกล่องเก็บลูกสนิช หุหุ (อุ๊ย มิควรล้อเลียนผู้อ่าน)     ส่วนเจ๊ก็ต้อง สลิธีริน ตามเคย สำหรับพวกแก่งศาสตร์มืดและ เอ่อ เอ่อ มืดบริสุทธิ์ - -* จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 09:23:53

ความคิดเห็นที่ 8 Haha...seems like you are a big fan of Harry Potter na ka nei. I suppose to be working (which is why I can't post 'he says, she says', but ended up browsing pantip as always. Glad I did though, coz I get to read your story. Wow...they finally get married - without getting too romantic...I'm amazed. Seems like Moree is still dazed and confused. She should muster up the confidence to say sth if she is uncomfortable. I bet she will burst out later ;P And post2 is the same with 1...is it just a duplicate or we miss a whole post that's supposed to be there ka P.S. sorry have to type in Eng. Just change to a Mac and haven't figured out how to type thai...hur hurrrr แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 10:04:29 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 10:03:43 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 10:02:18 จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 10:01:47

ความคิดเห็นที่ 9 นิยายอินเตอร์ก็หยั่งงี้แหละ กิ๊ดๆ แฮยี่ พอตเตอร์ คือแรงจูงใจชั้นเยี่ยม ให้หญิงหลังเบญจเพสมาสนใจเขียนนิยายแนวจินตนาการล้ำเลิศ ได้ดีที่สุดในยุคนี้  อิอิอิ หึหึหึ ยัยโมรี will burst everything out soon ka then what can we do is...just ...praying for her Hubby! (- -") จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 10:27:45

ความคิดเห็นที่ 10 รู้สึกว่าถ้าโมรีไม่รับการบำบัด ชีวิตคงจะล่มสลายในไม่ช้า ย้ำคิดย้ำทำเหลือเกิน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 11:15:21

ความคิดเห็นที่ 11   ถ้าบ้านใหญ่ไปก็เผาออกไปบ้าง จะได้อยู่สบาย จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 11:45:00

ความคิดเห็นที่ 12 ขออำภัยคุณหนมจีนที่หนูเข้าใจผิดแล้วตอบไป ฮือๆๆๆ ฮ่วยเจ๊.... ลืมลูกบ้านสลิธีรินอย่างหนูอีกคนได้งัยอ่ะ วันนั้นยังไปโบกธงเขียวอยู่ข้างสนามควิดิชด้วยกันเลยอ่ะ แบบว่ากีฬาเราไม่เล่นอ่ะ เลยอ้วนอืดแบบที่เป็นอยู่นี่งัย เชียร์อย่างเดียว    อันว่าแฮรี่ เดอะพอตเนี่ย อ่าน เล่ม 1-2-3 อย่างละ 4-5 รอบ พอเล่มหลังๆ ชักหนาและหนัก พอวางบนหน้าอกเริ่มหายใจไม่ออก อ่านไปนานๆ แขนชักง่อยกิน เลยลดเป็นเล่มละ 3รอบ กร๊ากกก หนูโมรี จะเก็บงำความรู้สึกไปถึงไหน พูดไปเลยดิอันไหนไม่ชอบ ไม่อยากทำ หรือรอให้หมดโปรโมชั่นก่อนยะ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 12:05:01 จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 12:03:58

ความคิดเห็นที่ 13 อ่า... เริ่มเครียดแล้วอ่ะ เรียนจบปุ๊บ ได้แต่งงานปั๊บ แหม เครียดไปทำไม... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 12:30:43

ความคิดเห็นที่ 14 นี่ถ้าได้เรียนรู้กันอีกหน่อยค่อยตัดสินใจแต่งงานตามชื่อบท สงสัยโมรีเราจะไม่กล้าและไม่ได้แต่งงานกับอาจารย์กริชนะเนี่ย ผู้ชายแสดงออกเปิดเผยว่ารักแฟนนี่ดูน่ารักจริงๆ ชอบ แต่กลับกัน เรากลับเป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบให้แฟนแสดงความรักให้ใครเห็นในที่สาธารณะ จากคุณ : แกะม่วง เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 16:00:57

ความคิดเห็นที่ 15 อยากรู้มุมมองของอาจารย์กริชจังเลยแฮะ อยากเห็นมุมมองของบุคคลที่3ด้วย เอาเป็นตอนพิเศษก็ได้ อยากรู้จริงๆ ว่าชอบหนูโมรีตรงไหน? ตาอาจารย์เพี้ยน จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 16:25:59

ความคิดเห็นที่ 16 โมรีไม่น่าต้องเครียดเลยนะคะ ตอนนี้กระแสหมีแพนด้าออกจะแรง เผลอ ๆได้เป็นเจ้าสาวที่ดังที่สุดในประเทศไปแล้วก็ได้ 555+ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 20:09:44

ความคิดเห็นที่ 17 โมรีเป็นคนซับซ้อนจริง ๆ  น่าจะแต่นิยายสืบสวนสอบสวนได้ดีกว่านิยายเด็กนะ จากคุณ : เอกจิตรา เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 06:56:15

ความคิดเห็นที่ 18   กะแล้วว่าคู่นี้ อุปสรรคต้องอยู่หลังแต่งงานแน่ๆเลย อยากตีหนูโมรีแรงๆสักหลายๆที มีอะไร ทำไมไม่คุยกันเน่ีย คุณหริชาคะ แท้งกิ้วมากๆค่ะ หนมจีนไม่ได้สังกัดฮอกกวอตจริงๆนั่นแหละ เพราะหนีไปเรียนที่โรงเรียนพระราชาแทน แล้วไปเรียนต่อที่สถาบันกวดวิชาอัศวินมาสเตอร์ต่อน่ะค่ะ (ฮา) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 20:36:09 A:125.25.128.161 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่ 17 มาแย้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8458605/W8458605.html#8 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 20:26:08