เพลิงริษยา--ตอนที่ 12
|
|
ตอนที่ 12...
หัวใจที่แสนบอบช้ำของหญิงชราอายุกว่าแปดสิบปีราวกับจะแตกสลายไปในวินาทีนั้น ริมฝีปากของเธอสั่นระริกยามเมื่อเอ่ยแทนหลานสาวว่า กณิศเกลียดข้าวถึงขนาดนี้เชียวหรือลูก เกลียด...ถึงขนาดจะส่งลูกของตัวเองไปลงนรกได้เลยหรือลูก
นรกอะไรกันครับแม่! กณิศโวยวายเอาเสียงเข้าข่ม สวรรค์น่ะสิไม่ว่า ท่านน่ะร่ำรวยราวกับปู่โสม ยายข้าวน่ะไม่ได้แต่ตกถังข้าวสารนะครับ แต่ตกยุ้งข้าวหอมมะลิเลยทีเดียว
ข้าว หรือใครกันแน่ที่ต้องการยุ้งข้าวนี้
คำถามที่มารดาถามนี้ช่างแทงลึกเข้าไปในหัวใจของกณิศ มันเจ็บจี๊ดจนเขาต้องระบายมันออกมาด้วยการอาละวาดโวยวายเอากับผู้ที่ถาม คุณแม่พูดเหมือนกับว่าผมกำลังจะขายลูกสาวกิน คุณแม่พูดแบบนี้กับผมได้ยังไง!
ความจริง...มันพูดได้ไม่ลำบาก ไม่ละอายปากหรอกกณิศ คุณกอบสุขตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พร้อมทั้งดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวถักริมด้วยโครเชต์ซึ่งเหน็บเอาไว้ที่ชายพกมาซับน้ำในตาไปด้วย คนที่โกหกตัวเองอยู่ต่างหากที่ต้องละอาย
กณิศอยากจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินลงส้นเท้าตึงๆ ขึ้นไปบนตึกใหญ่เหลือเกินเมื่อถูกมารดาจี้ใจดำเอาตรงๆ แบบนี้ เขาเริ่มปั้นสีหน้าไม่ถูกแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะตีหน้ายักษ์เข้าใส่แล้วบอกแม่ให้เลิกมายุ่งกับเรื่องของเขาดี หรือ...ตีหน้าเศร้า บอกว่าเขาไม่มีทางเลือกดี
คราวนี้เท่าไหร่ กณิศเดือดร้อนเท่าไหร่
ผู้เป็นแม่รู้ดีถึงความผิดพลาดต่างๆ นานาของลูกชาย กณิศนั้นถือตนว่าจบมาจากเมืองนอกเมืองนา ในสาขาที่คนไทยในสมัยนั้นยังแทบจะไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ เขาเป็นคนบุกเบิกธุรกิจเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ขึ้นโดยไม่คิดจะช่วยสานต่อธุรกิจด้านเครื่องใช้ไฟฟ้าอื่นๆ ของบิดาเลย
ก่อนที่สามีของเธอจะเสียนั้น เขาเคยบอกเธอหลายครั้งว่าให้ช่วยปรามๆ ลูกชายคนนี้เสียบ้าง อย่าให้ก้าวเร็วเกินไปสะดุดหกล้มขึ้นมาจะเจ็บ แต่...ขนาดพ่อยังห้ามลูกชายเอาไว้ไม่อยู่ แล้วแม่แบบเธอที่ไม่รู้เรื่องธุรกิจอะไรเลยจะไปห้ามอะไรได้
เมื่อกณิศเลือกที่จะเก็บขวัญใจเอาไว้เป็นเมียลับๆ แล้วแต่งงานนำภุมรินที่เป็นนักเรียนนอกเหมือนกันเข้ามาในบ้านทวีสุข กณิศก็ยิ่งฟุ้ง เขาขายโรงงานผลิตเครื่องไฟฟ้าที่บิดาเป็นผู้บุกเบิกมาแล้วนำเงินที่ได้มาสร้างแบรนด์คอมพิวเตอร์ของตนเองที่มีสโลแกนว่า ดีที่สุดเท่าที่คุณจะมีได้
แรกทีเดียวเงินที่ได้จากการขายโรงงานของพ่อก็ทำให้บริษัทเคพีคอมพิวเตอร์นั้นกระโดดนำแบรนด์อื่นในตลาดไปได้อย่างรวดเร็ว เปิดมาเพียงไม่กี่ปี เคพีก็ขึ้นไปยืนเด่นเป็นบริษัทชั้นนำที่หรูหรา ขายแต่ของที่ดีที่สุด แพงที่สุด ทันสมัยที่สุด กณิศและภุมรินพากันก้าวเข้าสู่วงสังคมชั้นสูง ทิ้งกำพืดที่เป็นเพียงลูกเจ๊กลูกจีนไปจนหมด ตอนนี้ทั้งสองคือนักธุรกิจหน้าใหม่ที่น่าจับตามอง
การเข้าไปสู่วงสังคม สำหรับกณิศอาจจะเรียกได้ว่าเป็นความสำเร็จ เขาไม่ได้เป็นเพียงลูกชายอาเสี่ยขายเครื่องไฟฟ้าอีกต่อไป แต่เขาคือคุณกณิศไฮโซหนุ่มใหญ่เนื้อหอมที่ใครๆ ก็อยากจะรู้จัก
นั่น...คือจุดเริ่มต้นแห่งความพินาศ!
เมื่ออยู่ในสังคมระดับนั้นก็ต้องทำตัวแบบคนระดับนั้น เสื้อผ้า เครื่องเพชร การไปเที่ยวเมืองนอก คือสิ่งจำเป็นไปแล้วในชีวิตของไฮโซ กณิศ ภุมริน และมาธวีเพลิดเพลินกับความสุขโดยไม่เคยได้ดูบิลรายจ่ายในแต่ละเดือน เมื่อรายจ่ายมากเกินกว่าเงินในกระเป๋า ก็คิดเอาง่ายๆ ว่าดึงเงินในบัญชีบริษัทมาใช้ก่อนก็แล้วกัน พอขายคอมพิวเตอร์ล็อตหน้าได้แล้วค่อยโอนคืน ดึงกันไปดึงกันมา ความทุกข์ก็มาเยือนคุณกอบสุขที่ไม่ได้รู้เรื่องธุรกิจ ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าใหม่ ไม่เคยมีเครื่องเพชรเพิ่ม และไม่เคยได้ไปเที่ยวเมืองนอกเมืองนาอะไรนี่ด้วยเลย
ที่ดินติดทะเลที่ประจวบฯ น่ะมีคนติดต่อมาว่าอยากจะซื้อนะแม่ ให้ราคาดีมากเลยทีเดียว ผมคิดว่าจะขาย
ที่ดินบนเขาที่เชียงรายนี่เรามีมากถึงขนาดนี้เชียวหรือครับ คุณแม่รู้ไหมครับว่าตอนนี้เขากำลังนิยมเล่นกอล์ฟกัน ตัดขายสักครึ่งนึงดีไหมครับ
แล้วสมบัติที่สามีเธอเก็บสะสมเอาไว้ก็ค่อยๆ ทยอยออกไปจากตู้เซฟ บางชิ้นเธอรู้ บางอย่างเธอก็ไม่รู้ กว่าจะรู้ว่ามันเหลืออยู่ไม่เท่าไหร่แล้วจนต้องปฏิเสธลูกชายเมื่อมาขอให้ขายที่ดินอีก ก็แทบจะเรียกได้ว่า...บ้านทวีสุขเหลืออยู่แค่เปลือก!
แต่คราวนี้...เพื่อข้าวขวัญ เธอคงต้องยอม
ดวงตาที่มีแววสำนึกผิดเจือจางมองหน้ามารดาของตนด้วยความประหลาดใจ คุณแม่พูดเหมือนกับจะให้เงินผม
แลกกัน ปล่อยข้าวไปซะ อย่าเอาเขาไปอยู่ในนรกเลยแล้วแม่จะให้กณิศเท่าที่กณิศต้องการ
ชายวัยสี่สิบกว่าแทบจะกระโดดตัวลอยเข้ากอดมารดา โธ่...ก็ปกติแม่เขาน่ะงกเสียยิ่งกว่าอะไร แค่ขอที่ดินสักแปลงสักไร่เอาไปขายทำทุนก็หน้างอหน้าหงิกไปเป็นเดือนๆ จนภุมรินกระแนะกระแหนให้เขาฟังบ่อยครั้งว่า
ผึ้งรู้สึกว่าตัวเองเป็นขอทานยังไงก็ไม่รู้ จะขายที่ ขายเพชรสักนิดคุณแม่ก็ชักสีหน้าเข้าใส่ บาทหนึ่งสลึงหนึ่งไม่เค๊ยไม่เคยกระเด็นมาเจือจานผึ้งกับลูก ผึ้งน่ะเริ่มคิดแล้วนะคะว่าคุณแม่คิดจะเก็บที่เก็บสมบัติเอาไว้ให้พวกนั้น บอกเอาไว้เสียก่อนว่าผึ้งไม่มีวันยอม ไม่ยอมเด็ดขาด!
แต่นี่...ยังไม่ทันได้ขอแม่กลับบอกว่าจะให้เงิน เท่าไหร่ก็ได้ที่เขาต้องการเพื่อแลกกับอิสรภาพของลูกสาวเลวๆ คนหนึ่ง
ไม่เอาก็โง่!
- - - - - - - - - -
เมื่อเห็นสามีผิวปากพร้อมยิ้มหน้าบานเข้ามาในห้องนอน คุณภุมรินที่แต่งสวยด้วยชุดราตรีสีแดงสดก็ทักขึ้น
แหม...อารมณ์ดีจริงนะคะคุณ หุ้นขึ้น หรือว่าได้Eหนูใหม่ล่ะ
นี่ถ้าหากกณิศไม่ได้กำลังคิดถึงที่ดินชานเมืองหลายสิบไร่ซึ่งคุณแม่ให้มาเป็นค่าตัวของข้าวขวัญแล้วล่ะก็ เขาคงวี๊ดกลับภรรยาไปแล้วแน่ๆ ที่กระทบกระแทกเขาแบบนี้ แต่เมื่อวันนี้เขาอารมณ์ดีจัด เจ้าของบ้านทวีสุขจึงยิ้มเข้าใส่ แถมยังเดินเข้าไปจุ๊บแก้มภรรยาเบาๆ เป็นการแถมท้ายอีก
ภุมรินหัวเราะเบาๆ วางบลัชออนที่กำลังปัดพวงแก้มของตนให้สดใสราวกับสาวน้อยเอาไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เดินตามสามีที่ตอนนี้มาทิ้งตัวนั่งอยู่ที่ปลายเตียง
มีอะไรดีๆ จะไม่บอกกันบ้างเลยเหรอคะ หญิงวัยสี่สิบแล้วหากรูปร่างหน้าตายังเต่งตึงสวยสดทรุดกายลงนั่งเบียดสามีพร้อมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
กณิศไล้หลังมือเข้ากับพวงแก้มที่เต็มไปด้วยเครื่องประทินโฉมของภรรยา ยิ้มให้เธออย่างอ่อนหวานราวกับเขาได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน กลับไปยังสมัยที่ตามจีบสาวน้อยนักศึกษาคนงามดาวมหาวิทยาลัยที่หนุ่มๆ ทุกคนต่างก็หมายปอง
บอกสิจ๊ะ เรื่องดีๆ ถ้าไม่บอกเมียแล้วจะให้ผมไปบอกใคร ปากพูดออกมาแบบนั้น แต่กณิศกลับเอาแต่อมยิ้มไม่พูดอะไรต่อ จนภุมรินต้องหยิกต้นขาสามีไม่แรงนักเพื่อให้เขาคายความลับอันน่ายินดีออกมา
บอกมานะคะ ขืนยังไม่บอกอีกผึงจะหยิกให้เนื้อเขียวจริงๆ ด้วย
กณิศหัวเราะร่วน สบายอกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก หลังมือที่ไล้พวงแก้มของภรรยาเลื่อนลงไปไล้ทรวงอกอิ่มซึ่งถูกดันออกมาครึ่งค่อนเต้า
คุณแม่เพิ่งบอกว่าจะโอนที่ดินแถวบางกะปิให้ผม
ความโลภส่งให้ดวงตาที่แต่งเสียจนสวยของภุมรินวาววับ ตายจริง ที่นั่นน่ะคุณเคยรบเร้าขอมาตั้งหลายครั้งหลายหนแล้วไม่ใช่เหรอคะ แต่คุณแม่น่ะงก ไม่ยอมยกให้เสียที คราวนี้ทำไมถึงได้ยอมยกให้ง่ายๆ ล่ะคะ
คุณแม่ก็ไม่ได้ยกให้ผมง่ายๆ หรอกนะ มันมี...เรื่องที่แลกเปลี่ยนกันนิดหน่อยน่ะ
แลกเปลี่ยนอะไรคะ
คุณแม่อยากส่งข้าวไปเรียนต่อที่อเมริกา
ความแช่มชื่นกับราคาของที่ดินนั้นค่อยๆ หดหายลงไปเมื่อความอิจฉาเข้ามาครอบครองจิตใจ ภุมรินเริ่มเดาออกแล้วว่าทำไมแม่สามีจึงได้ยกที่ดินให้สามีง่ายๆ อ้อ...คุณแม่คิดจะขายที่ดินนั่นเอามาส่งหลานคนโปรดไปเรียนเมืองนอกนี่เอง
ไม่ใช่ๆ ที่ดินนี่เป็นของเราจ้ะไม่เกี่ยวอะไรกับข้าวเลย เงินที่ส่งเสียข้าวน่ะคุณแม่จะจ่ายให้ต่างหาก ที่ดิน...คือสิ่งแลกเปลี่ยนกับการให้ข้าวไปเมืองนอกแทนที่จะไปอยู่กับท่านต่างหาก กณิศอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ภรรยาฟังอย่างไม่ปิดบังข้อมูลเหมือนที่เคยทำเสมอมา ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งขำที่เห็นใบหน้าภรรยายิ่งงอง้ำลงไปทุกทีๆ อ้าว...ทำหน้างอทำไมจ๊ะ หรือผึ้งคิดว่า...ค่าตัวข้าวมันถูกไปหน่อย ไม่เป็นไรน่า ตอนนี้เอาแค่นี้ไปก่อน ไว้ให้ข้าวมันเรียนจบแล้วคิดจะกลับบ้าน เราค่อยเรียกค่ากลับบ้านจากคุณแม่อีกก็ได้นี่จ๊ะ
ภุมรินอยากจะสะบัดหน้าใส่สามี จริงอยู่ว่าที่ดินนั่นอาจจะช่วยให้บริษัทเคพีคอมพิวเตอร์ดำเนินงานต่อไปได้อย่างราบรื่นอีกเป็นปีหรือหลายปี แต่...ที่น่าขัดใจจนทำให้เธอยิ้มไม่ออกก็คือ เธอจะไม่ได้เห็นนังข้าวต้องตกนรกทั้งเป็นนี่สิ
มันน่าขัดใจ น่าขัดใจเหลือเกิน!
ผึ้งไม่ได้คิดว่าค่าตัวยายข้าวถูกไปหรอกค่ะ ที่จริง...แพงเกินไปเสียด้วยซ้ำ ราคาเว่อร์ๆ ที่คุณแม่ให้ ทำให้ผึ้งได้รู้ค่ะว่าคุณแม่รักหลานคนนี้มากมายขนาดไหน แล้วแบบนี้จะมีสมบัติอะไรเหลือเอาไว้ให้ลูกของผึ้งบ้างคะ คุณแม่คงทำพินัยกรรมยกสมบัติให้หลานสาวคนโปรดไปหมดแล้วมั้ง
โถๆๆๆๆ กณิศโอบมือรอบไหล่ของภรรยาแล้วดึงร่างในชุดราตรีสีแดงเพลิงมากอดเอาไว้แนบอก คิดมากน่าผึ้ง ที่คุณแม่ทำแบบนี้น่ะก็แค่ไม่อยากให้ยายข้าวต้องไปเป็นอนุของท่านเท่านั้นเอง ไม่ได้รักใคร่ไยดีอะไรมันหนักหนาหรอก แต่ถ้าหากผึ้งกลัวนะ ก็ให้น้ำตาลหมั่นไปดูแล ไปเอาใจคุณย่าท่านหน่อยสิ คนแก่น่ะชอบเป็นที่รัก ชอบให้คนเอาใจ พอข้าวมันไปเมืองนอก น้ำตาลก็ทำคะแนน เผลอๆ อาจถ่ายเทสมบัติคุณแม่มาเป็นของเราได้อีก ไม่ต้องห่วงหรอกน่า
ภุมรินยังยิ้มไม่ออก แล้วท่านล่ะคะ ผึ้งน่ะเดินเรื่อง ปูทางให้ยายข้าวเอาไว้แล้วอย่างดิบดีนะคะ ที่เหลือก็แค่รอเวลาให้ท่านกลับมาจากยุโรปเท่านั้นเอง นี่ถ้าจู่ๆ เราก็ดึงยายข้าวกลับ ท่านจะไม่เขม่นเราเอาหรือคะ
โอ๊ย...ไม่หรอก ก็ท่านยังไม่ได้รับยายข้าวไปสักหน่อย แค่จะเหลือบตามามองยังไม่สนใจ ท่านน่ะถูกนังเมียน้อยคนที่หกพี่สาวไอ้ฉัตรินครอบเอาไว้เสียอยู่มือ ไหนจะข่าวทุเรศๆ ที่ไอ้ฉัตรินมันให้พวกคอลัมน์ซุบซิบคอยเขียนทำลายยายข้าวอีกล่ะ พอพูดเรื่องฉัตรินขึ้นมากณิศก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเป็นการใหญ่ก่อนจะยิ้ม ให้ข้าวมันไปชุบตัวที่เมืองนอกสักพักก็ไม่เลวเหมือนกัน ข่าวคาวๆ จะได้จางไป อีกสองหรือสามปีข้างหน้าพอทุกคนลืมๆ เรื่องนี้ไปแล้ว พอมีดีกรีนักเรียนนอกกลับมาแล้ว ขี้คร้านเนื้อจะหอมฉุยให้เราโก่งค่าตัวได้มากขึ้นอีกลิบลับ ถึงไม่ได้เป็นอนุของท่านอมรแล้วไง ยังท่านอื่นๆ อีกตั้งหลายท่านที่มีหวังจะขึ้นมาเทียมรัศมีกับท่านอมร!
แม้สามีจะพูดในเชิงยังไม่ถอดใจเรื่องการขายข้าวขวัญ แต่สำหรับคนที่นั่งนับวันนับคืนรอเวลาผลักคนที่ตนเกลียดลงนรกนั้นรุ่มร้อนเป็นไฟ มันหงุดหงิด ขัดใจ เมื่อทางเดินลงนรกของคนที่ตนเกลียดดูเหมือนจะทอดยาวออกไป...อย่างน้อยๆ ก็สองปี
- - - - - - - - - -
| จากคุณ |
:
(liz)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 ต.ค. 52 00:11:31
|
|
|
| 
