ความคิดเห็นที่ 1 เพราะเสียงหัวใจบอกให้มีกันและกัน                                 ทรายสีชมพู *ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้งไม่สวยงามเหมือนเพลงทั่วไป อยากให้รู้ ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รัก ก็เขียนไม่ได้ แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่าย...ดาย เธอคงเคยได้ยินเพลงรักมานับร้อยพัน มันอาจจะโดนใจ แต่ก็มีความหมายเหมือนๆ กัน แต่ถ้าเธอฟังเพลงนี้ เพลงที่เขียนเพื่อเธอเท่านั้น เพื่อเธอเข้าใจความหมายแล้วใจจะได้มีกันและกัน เสียงเพลง * “กันและกัน”  ของวงฟลัว ที่เปิดดังมาจากวิทยุ คลื่นโปรดของฉัน  ทำให้ฉันและใครอีกหลายคนที่ยังคงนอนไม่หลับ  ต้อง นอนอมยิ้มไปตามๆ กัน  ด้วยความหวานของเพลง  และทำนองที่จับหัวใจ ของคนที่มีความรักเอาไว้ด้วยกัน  เปล่า..ไม่ใช่ว่าฉันไม่ง่วงนอน  แต่ฉันนอน ไม่หลับต่างหาก  เนื่องจากพรุ่งนี้เช้าเป็นวันก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยวันแรก ของเด็กต่างจังหวัดอย่างฉันผู้ซึ่งเดินทางเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพฯ ด้วยทุน การศึกษาของมหาวิทยาลัย  จากอานิสงส์ของเกรดเฉลี่ย 4.00 จากมัธยม ปลาย หลังจากที่พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอย่างนั้นจนดึกแล้วก็ผล็อย หลับไป  จะด้วยความง่วงงุนหรือไม่ก็ตาม  หากฉันก็หลับตาพริ้มลงไปพร้อมๆ กับเพลงหวานเมื่อครู่นี้แล้ว   ---------------------------------------- *เพลง “กันและกัน” ของวงฟลัว นอกจากเสียงเพลงที่ดังเป็นจังหวะแล้ว  เหล่าบรรดานักศึกษารุ่น พี่ที่มายืนรอรับรุ่นน้องก็ส่งเสียงเฮฮากันอย่างสนุกสนาน  ทำให้บรรยากาศ วันปฐมนิเทศของเฟรชชี่จากคณะต่างๆ ดูคึกคักเป็นพิเศษเฉกเช่นทุกปี  ฉัน เดินเข้าสู่ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังซึ่งเลือกแล้วว่าจะใช้ชีวิตทั้ง สี่ปีอย่างคุ้มค่าที่สุด  ฉันเดินตามทางมาเรื่อยๆ จนเห็นป้ายคณะนิเทศศาสตร์ อยู่ไกลๆ โดยมีรุ่นพี่ตัวโตๆ ชูไว้เหนือศรีษะ  ราวกับจะคอยต้อนน้องๆ ก็ไม่ ปาน  เสียงโหวกเหวกตะโกนถามฉันขึ้นเมื่อเดินไปถึง “น้องคณะอะไรครับ นิเทศหรือเปล่า” ฉันส่งยิ้มไปให้ก่อนจะตอบว่า “ นิเทศค่ะ” เท่านั้นพี่ๆ ก็กรูกันมาล้อมหน้าล้อม หลังอย่างสนุกสนาน  ฉันได้รับป้ายชื่อมาคล้องคอ  แล้วรุ่นพี่คนหนึ่งก็พาฉัน ขึ้นไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ที่ห้องประชุมซึ่งมาถึงก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากที่ฉันได้เข้ามาในห้องเพื่อรอเพื่อนๆ ในสาขาวิชาเดียว กัน  นอกจากเครื่องปรับอากาศขนาดใหญ่หกตัวที่ทำเอาเย็นฉ่ำจนหายจาก ความร้อนแล้ว  ก็ได้พบกับเพื่อนใหม่มากมาย  ฉันหันไปทักทายเพื่อนใหม่ ด้วยรอยยิ้มทางซ้ายทีขวาทีและก็ได้รับมิตรภาพใหม่ๆ กลับคืนมาเช่นเดียว กัน   “เอาล่ะน้องๆ คะตอนนี้พี่จะขอตัวแทนน้องปีหนึ่งไปประกวดดาว- เดือน หนึ่งคู่นะคะ”  พี่เอ๋รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อนจะสแกนสายตาไปรอบๆ ห้องแล้วจึงชี้ไปยังผู้หญิงที่นั่งแถวถัดจากฉันไปประมาณสองแถวและผู้ชาย อีกคนซึ่งนั่งอยู่แถวหลังสุด “พี่เลือกน้องสองคนนี้แล้วกันนะคะ” หญิงสาวที่ถูกเลือกดูหน้า ตาสวย  ท่าทางเปรี้ยวจี๊ด รูปร่างสูงโปร่ง ผมดัดเป็นลอนย้อมเป็นสีทองขับ เธอให้ดูโดดเด่นยิ่งขึ้น  ส่วนชายหนุ่มคนนั้นก็...ก็ดูดีนะ  ไม่สิ  ดูดีทีเดียว   ด้วยส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตร  ผิวที่ค่อนข้างขาว (แม้จะโดนแดด เผาไปนิด) กับลักยิ้มที่ข้างแก้มและผมที่ยุ่งนิดๆ อย่างคนไม่ได้ใส่ใจจะทำให้ หล่อเหลาอะไร  นั่นยิ่งทำให้เขาเป็นผู้ชายที่สะดุดตาของใครหลายๆ คน... ...................................................... เช้าวันแรกของการมามหาวิทยาลัยของผม  แม้ว่าผมจะตื่นสาย ไปหน่อย (ไม่ได้ตื่นเต้นนะครับ)  แต่ก็ยังมาทันเวลาปฐมนิเทศของเฟรชชี่ คณะนิเทศศาสตร์ล่ะนะ  เนื่องจากวันนี้ผมตื่นสายก็เลยไม่ทันได้สำรวจตัวเอง เลยออกจะเซอร์ไปนิด  ผมเผ้าก็ยุ่งๆ  เน็กไทก็ผูกไม่เข้าที่  แต่ก็ออกจาก บ้านมาทั้งอย่างนั้นแหละ (แต่น้องสาวผมกลับบอกว่าหล่อดีแฮะ)   มาถึงมหาวิทยาลัยได้ด้วยบริการรถโดยสารขนส่งมวลชน กรุงเทพฯ  ก็ไปลงทะเบียนที่คณะแล้วพวกรุ่นพี่ก็นำเอาป้ายชื่อ “น้องโจ้” มา คล้องที่คอผม  แต่ที่ไม่เหมือนใครคือใต้ชื่อของผมมีวงเล็บว่า “คนนี้จอง แล้ว” ซะอย่างนั้น  หลังจากนั้นผมก็ถูกรุ่นพี่พามารวมกลุ่มกับเพื่อนใหม่ ผมนั่งอยู่อย่างนั้นเพราะยังไม่รู้จักใครจึงยังไม่ได้คุยกับใครสัก คน  เลยพอมีเวลาสำรวจเพื่อนร่วมชะตากรรมของผมในอีกสี่ปีข้างหน้า  สาย ตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ผมสะดุดอยู่ตรงนั้น  อาจเพราะหน้า ใสๆ  ดวงตากลมโตบวกกับแก้มป่องๆ ของเธอ (อ้อ! ที่ป้ายห้อยคอเขียนว่า เธอชื่อ “วา”)  ทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่น่ารักทีเดียว   ผมตื่นจากห้วงความคิดทันทีที่เพื่อนสะกิดให้ลุกขึ้นเดินตามรุ่นพี่ผู้หญิงคน หนึ่งออกไปข้างนอกเพื่อทำอะไรบางอย่าง  อ๋อ! ประกวดดาว-เดือนอะไรนั่น ล่ะ ...................................................... “นี่ วา เมื่อตะกี้นี้ฉันเห็นนายนั่นแอบมองเธอด้วยแหละ” กะแตก ล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะที่เราเลิกเรียนวิชาแรก “ใครน่ะ ตาคนนั้นของเธอ”  ฉันถามด้วยความแปลกใจ “ก็ตาโจ้  ที่เป็นเดือนของคณะไงเล่า  นี่ฉันเห็นนายนั่นมองเธอ บ่อยๆ ด้วยล่ะ  สงสัยจะแอบปิ๊งเธอเข้าแล้ะล่ะ”   “จะบ้าเหรอ  ที่นี่คนสวยๆ เหมาะสมกับเขาเยอะแยะ  จะมาสนใจ อะไรกับฉัน  ขนลุก”  ฉันรีบปฏิเสธ  ก็แหมมันจะเป็นไปได้อย่างไรก็เขาดูดี ขนาดนั้น  ทั้งรุ่นพี่ รุ่นเดียวกัน  ทั้งในและนอกคณะพากันชอบเขาเกรียวไป หมด “มันก็ไม่แน่หรอกนะ  เพื่อนเราก็น่ารักใช่ย่อยที่ไหน” ยัยแตยัง ไม่เลิกพล่าม  จนฉันรีบตัดบท “พอเลยแก  ถ้ายังไม่หยุดฉันไม่คุยด้วยแล้วนะ”  พูดจบฉันเลย จ้ำอ้าวนำหน้าไปก่อนปล่อยให้เพื่อนเดินหัวเราะคิกคักตามมา ...................................................... ผมนั่งเรียนวิชาแรกของชีวิตนักศึกษาด้วยความรู้สึกดีๆ  คงเป็น เพราะผมเลือกเรียนนิเทศศาสตร์ด้วย  เลยทำให้ผมมีความสุขกับการได้มา เรียนอะไรที่ตัวเองชอบและค่อนข้างถนัด  คือผมเป็นนักร้องครับ  ผมร้อง เพลงมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม  ผมเป็นนักร้องนำประจำวงดนตรีที่เล่นใน โรงเรียนครับ  แล้วผมก็ชอบเล่นกีตาร์เป็นชีวิตจิตใจเลย  ที่สำคัญที่สุดวันนี้ ผมได้แอบมองหน้า “วา” ด้วยแหละ  เธอคงไม่รู้หรอกเพราะเธอตั้งใจเรียน มากๆ เลย  ส่วนผมน่ะหรือเป็นประเภทปฏิบัติปึ้กแต่ทฤษฎีแป้ก  จนกระทั่ง วิชาที่สองผมก็เข้าห้องเรียนสายจนที่นั่งด้านหลังเต็มหมดแล้ว (ซึ่งเป็นเรื่อง ปกติของนักศึกษาที่มักจะเลือกที่นั่งจากแถวหลังก่อนไล่มาถึงแถวหน้า)  จึง ต้องมานั่งด้านหน้า  ซึ่งเหลือที่ว่างตรงข้างๆ วาพอดี  ผมจึงขอเข้าไปนั่งข้างๆ เธอ   “ขอนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ”  ผมถามเธอ “ได้ค่ะ  ยังไม่มีใครนั่ง”  เธอตอบพร้อมกับหยิบสมุดหนังสือที่ วางกองอยู่ตรงนั้นออกให้ผมนั่ง  ทำเอาผมเขินไปเหมือนกันแฮะที่ได้มานั่ง ใกล้ๆ กับคนที่ตัวเองแอบมองอย่างนี้  ชั่วโมงนี้ผมคงนั่งเรียนไปอมยิ้มไปแน่ เลย  เฮ่อ! ...................................................... กะแตสะกิดฉันใหญ่หลังจากนายโจ้สุดหล่อของเธอมาของนั่ง ข้างๆ ฉัน  นอกจากสะกิดแล้วก็ยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีกแน่ะ “ไง! เชื่อฉันหรือยังว่านายโจ้ต้องแอบปิ๊งเธอแน่นอน”  ยัยแตซึ่ง นั่งอยู่อีกข้างทำกระซิบกระซาบกับฉัน   “บ้าน่า  เขาแค่ไม่มีที่นั่งต่างหากเล่า”  ฉันหาเหตุผลให้เขา “ไม่จริงหรอก  ข้างๆ ยัยดาวคณะสุดสวยนั่นก็ว่าง  ไม่เห็นเขาจะ ไปนั่งเลย”  ยัยแตยังเถียงไม่เลิก  จนฉันต้องเป็นฝ่ายเงียบไปเอง...แต่ก็ต้อง ยอมรับว่าอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องที่เธอพูด  ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ล่ะ..อึ๋ย.. จากคุณ : Seaja เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 22:12:40

ความคิดเห็นที่ 2 ความวุ่นวายของเฟรชชี่และบรรดานักศึกษารุ่นพี่ของคณะนิเทศ ศาตร์ที่มารวมตัวกันเพื่อรอคอยการเดินทางไปรับน้องถึงนอกสถานที่ต่างก็ใจ จดจ่อกับการได้ไปเที่ยวเขาใหญ่  จังหวัดนครราชสีมา  และเมื่อเวลา 8 นาฬิกาตรง  รถบัสขนาดใหญ่กว่า 80 ที่นั่งก็มุ่งหน้าออกจากมหาวิทยาลัย   ซึ่งการเดินทางในครั้งนี้เรียกเอารอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากพี่น้องไปตลอด ทางด้วยการสร้างสีสันจากพี่บัณฑิตสุดฮา “วา  ขอโจ้นั่งด้วยคนนะ”  ผมแอบเดินมาขอนั่งกับเธอ (อีก แล้ว)  ก็แหม! กว่าจะถึงโคราชผมจะได้ทำความรู้จักกับเธอไปเรื่อยๆ ไง “ได้สิ พอดียัยแตติดธุระด่วนก็เลยเบี้ยวเรากะทันหันน่ะ”  เธอ บอกผมแล้วยิ้มให้  ยิ้มที่ยังคงน่ารักอยู่เสมอ   และนั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างผมกับเธอ  ยิ่งนานวันผมก็ยิ่ง ชอบเธอมากขึ้น  เพราะนอกจากความสดใสน่ารักของเธอแล้ว  เธอยังแสนดี มีน้ำใจกับทุกคนและเอาใจใส่คนรอบข้างเสมอ  อย่างตอนที่เราไปรับน้องที่ โคราชครั้งนั้น  เธอก็ยังช่วยปฐมพยาบาลให้ผมจากความเซ่อซ่าสะดุดล้มจน ได้เลือดระหว่างการเดินป่า  และอีกหลายครั้งที่เธอช่วยติวข้อสอบวิชา คณิตศาสตร์สุดโหดให้ผมและเพื่อนๆ จนผ่านเส้นตายกันมาได้อย่างหวุด หวิด  ต้องขอบคุณที่วันนี้ผมมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเธอ  และผมตั้งใจว่าจะ บอกความในใจกับเธอในไม่ช้านี้ ...................................................... วันนี้เป็นการสอบปลายภาคเรียนที่สองของนักศึกษามหาวิทยาลัยอย่างฉัน   เลยต้องตั้งใจอ่านหนังสือสุดฤทธิ์  และฉันก็มีภาระเพิ่มขึ้นอีกอย่างคือ  เป็นผู้ ช่วยติวหนังสือให้กับโจ้ผู้ซึ่งตามติดฉันมาตลอดหลังกลับมาจากการรับน้อง เมื่อต้นเทอมก่อน  เราพูดคุยและเห็นหน้ากันบ่อยขึ้น  สนิทกันมากขึ้น  จน เพื่อนๆ ในคณะต่างยุให้เราเป็นแฟนกัน  แต่ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจ  เพราะโจ้ไม่ เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยสักครั้ง  นอกจากการกระทำที่ใครๆ พากันคิดเอาเองว่า เขามีใจให้ฉัน  บางทีการคิดอะไรข้างเดียวมันก็เสี่ยงและไม่คุ้มกับการแอบ คิด  เพราะหากไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ต้องเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว  ฉันเลยชวนกะแต ไปเดินห้างดูอะไรเพลินๆ สักหน่อย  จะได้หยุดความคิดฟุ้งซ่านพวกนี้ด้วย     ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ (ตัวการทำโลกร้อน) ก็ยังคงทำหน้าที่ของมัน อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  ตั้งแต่ฉันกับยัยแตเดินเข้ามาภายในตัวอาคารศูนย์ การค้าชื่อดังใจกลางเมือง  ฉันคิดว่าจะชวนเพื่อนสาวไปกินไอติมดับร้อนเสีย หน่อย  แต่กลับต้องหยุดความคิดลงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นโจ้กับผู้หญิงคน หนึ่งกำลังเลือกซื้อกีต้าร์อยู่ในร้านขายเครื่องดนตรีด้วยท่าทีหยอกล้อกัน อย่างสนุกสนาน  ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บที่หน้าอกอย่างบอกไม่ถูก  หมดแล้วทุก สิ่งทุกอย่าง  มารู้วันนี้เองว่าโจ้มีใครอยู่แล้วในหัวใจซึ่งไม่ใช่ฉัน  แต่เป็น ผู้หญิงคนนั้น  คนที่ยืนเคียงข้างเขาในเวลานี้เอง  แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร   หรือฉันมีค่าแค่เพื่อนคนหนึ่งของเขาเท่านั้น  ความน้อยใจพลุ่งพล่านขึ้นมาทำ ให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่   หมดเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไปได้อีก  ขาสองข้างรับ คำสั่งจากหัวใจว่าต้องออกจากที่ตรงนี้  ก่อนที่จะให้คนอย่างเขาต้องมาเห็น น้ำตาของฉัน “เสียแรงที่เราไว้ใจคิดว่าเป็นคนดี  ที่ไหนได้โจ้ก็หลอกเพื่อนเรา”  ยัยแตพูด ขึ้นเมื่อเราเดินออกมาจากตัวห้างแล้ว   “ช่างเถอะ! โจ้ไม่ผิดหรอก  เราคงคิดไปเองมากกว่า  เพราะเขาก็ยังไม่เคย บอกเรานี่นะว่าเขาไม่มีใคร”  ฉันบอกเพื่อนไปอย่างนั้นทั้งที่วันนี้ฉันเสียใจที่ สุด “ต่อไปนี้เราจะไม่ให้เขามายุ่งกับวาอีกเลย  เราขอโทษนะวาที่ผ่านมาเราเข้า ใจว่าเขาเป็นคนดี  แต่ที่ไหนได้ ก็มาหลอกเพื่อนเรา”   หล่อนทำท่าโกรธเป็น ฟืนไฟ  จนฉันนึกขอบคุณที่มีเพื่อนดีๆ แบบนี้ “ขอบใจนะแต ไม่เป็นไรหรอก  ฉันไม่เป็นอะไร”  ฉันพูดกับแตก่อนจะแยก กันกลับ ...................................................... วันนี้ผมตั้งใจจะไปซื้อกีต้าร์สวยๆ สักตัว  เลยชวนน้องสาวไป ช่วยเลือกที่ร้านขายเครื่องดนตรีบนศูนย์การค้าใกล้บ้าน  หวังว่าจะใช้มันเพื่อ บอกความในใจกับวาเร็วๆ นี้  ผมจึงต้องพิถีพิถันในการเลือกกันหน่อย   เลย พากันอยู่ในร้านค่อนข้างจะนาน   ยัยน้องสาวตัวดีจับไต๋ผมได้ก็เลยแกล้ง แซวผมจนทำอะไรไม่ถูก  ด้วยความที่ผมมีน้องสาว (ซึ่งนิสัยออกจะห้าวเกิน สาว) คนเดียว  เลยทำให้เราสนิทกันมาก  พี่เจ้าของร้านเลยนึกว่าเราเป็น แฟนกัน   พอผมเลือกซื้อได้ที่ถูกใจเรียบร้อยก็เดินออกมาจากร้าน  พอดีกับ ที่ผมเหลือบไปเห็นวากับแตอยู่ไวๆ  เลยว่าจะเข้าไปทักและแนะนำให้รู้จักกับ น้องสาวเสียหน่อย  แต่ก็ไม่ทันเพราะเธอเดินเร็วเหลือเกิน  ไม่เป็นไรเอาไว้ คราวหลังก็ได้  เพราะตอนนี้ผมมีภารกิจใหญ่ที่สำคัญกว่า ...................................................... สอบวันสุดท้าย 14 กุมภาพันธ์  วันวาเลนไทน์  ฉันแทบไม่รู้เรื่องเลย  เพราะในหัวสมองมัวแต่คิดถึงเรื่องเมื่อวันนั้น  แต่ก็พยายามทำจนผ่าน ไปได้ด้วยดี  ตั้งแต่วันนั้นโจ้ก็ห่างหายหน้าไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยเข้ามาพูดคุยหรือ ทักทายเหมือนอย่างเคย  ทำเอาฉันยิ่งแน่ใจขึ้นไปอีกว่า...เขาไม่ได้รู้สึก อะไรกับฉันเลย “วา  เย็นนี้รีบไปไหนหรือเปล่า” กะแตถามฉันระหว่างที่เราเดิน กลับบ้าน “เปล่านี่  มีอะไรเหรอ”   “ก็จะชวนไปดูคอนเสิร์ตแก้เครียดน่ะ  ที่มหาวิทยาลัยเรานี่ แหละ  ฉลองสอบเสร็จไง  แล้วก็ฉลองวาเลนไทน์ด้วย” “ไม่ดีกว่า  ฉันไม่อยากไป เธอไปเถอะ” ก็ใครจะอยากไปดูภาพ สวีทหวานของคนมีคู่ในวันแห่งความรักบ้าง “แต่ฉันอยากไปนี่  ฉันอยากไปเห็นหนุ่มหล่อๆ แล้วได้ข่าวว่างาน นี้โจ้จะขึ้นแสดงคอนเสิร์ตด้วย” กะแตบอกฉัน “อย่างนั้นฉันยิ่งไม่อยากไปใหญ่เลย  แฟนเขาคงมาแน่ๆ ที่ สำคัญฉันกับโจ้ก็ไม่ค่อยจะได้คุยกันแล้วด้วย” “ไม่รู้ล่ะ  5 โมงเย็นฉันจะมารับเธอที่หอนะ  รีบกลับไปเตรียมตัว อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยล่ะ” พูดจบเธอก็รีบโบกแท็กซี่กลับไปอย่างรวด เร็ว  สรุปว่าฉันต้องไปใช่ไหม บรรยากาศงานปาร์ตี้วาเลนไทน์เดย์  ดูหอมหวานไปด้วยการ ตกแต่งลูกโป่งโทนสีชมพูสลับขาว  ทำให้คู่รักหลายคู่ต่างอิ่มเอมกันอย่างที่ คนโสดอย่างฉันเผลออิจฉาไม่ได้  กะแตมารับฉัน 5 โมงตรงเป๊ะพอดี  ทั้งที่ ปากฉันบอกว่าไม่อยากไป  แต่ก็อดไม่ได้เมื่อคิดถึงหน้าโจ้  เพราะนี่คงเป็น โอกาสเดียวที่จะได้เจอเขาก่อนจะปิดเทอมใหญ่อีก 3 เดือนข้างหน้า  หากก็ กลัวเหลือเกินว่าอาจต้องเห็นภาพบาดหัวใจ วงดนตรีเริ่มเล่นแล้ว  ฉันกับกะแตยืนฟังอยู่ที่มุมหนึ่งของสถาน ที่จัดงานภายในมหาวิทยาลัย  จนฟ้าเริ่มมืดลงยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหดหู่มากขึ้น ไปอีก  ผิดกับเพื่อนฉันที่ตอนนี้ดี๊ด๊ากับเพลงบนเวทีนั้น  แต่แล้วฉันก็ได้ยิน เสียงใครบางคนซึ่งคุ้นอยู่ในหัวใจดังมาจากบนเวที * ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้งไม่สวยงามเหมือนเพลงทั่วไป อยากให้รู้ ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รัก ก็เขียนไม่ได้ แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่าย...ดาย เธอคงเคยได้ยินเพลงรักมานับร้อยพัน มันอาจจะโดนใจ แต่ก็มีความหมายเหมือนๆ กัน แต่ถ้าเธอฟังเพลงนี้ เพลงที่เขียนเพื่อเธอเท่านั้น เพื่อเธอเข้าใจความหมายแล้วใจจะได้มีกันและกัน “เพลงที่จบลงไปนี้  ผมขอมอบให้กับ วาครับ  เพราะวาคือคน พิเศษของผม” โจ้กล่าวหลังจากร้องเพลงจบและปลดสายกีต้าร์ลง (เอ๊ะ! นั่น มันเป็นตัวเดียวกับที่ฉันเห็นเขาซื้อเมื่อวันนั้นนี่) พอสิ้นเสียงโจ้ก็มีเสียงปรบ มือและเสียงกรี๊ดดังสนั่นไปทั่วงาน  สายตาทุกคู่จับจ้องมาทางฉัน  บ้างยินดี ด้วย  บ้างอิจฉา  แต่ตอนนี้ฉันกลับทำอะไรไม่ถูก  เมื่อโจ้กำลังเดินลงจาก เวทีมาทางฉันแล้ว “วา คือโจ้มีอะไรจะบอกน่ะ...คือเราชอบวา  เป็นแฟนกับเราได้ ไหม”  ฉันหูอื้อเหมือนสิ่งรอบตัวหยุดหมุนไปชั่วขณะกับการขอเป็นแฟนจาก โจ้ท่ามกลางผู้คนมากมาย  จนพูดไม่ออก   “..........” “หรือวาไม่ชอบเรา” โจ้ถามฉันก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเริ่มซีดลง ทีละนิดๆ “..........” “แต่โจ้มีแฟนแล้ว”  ฉันรวบรวมความกล้าพูดออกไป “ อ๋อ”  เขาทำท่านึกอะไรบางอย่างได้  แล้วจึงส่งยิ้มละลาย หัวใจมาให้ฉัน “ถ้าวันนั้นที่วาเห็นน่ะ  น้องสาวโจ้เองครับ  คนนี้ไง”  เขาตอบ พร้อมกับเปิดกระเป๋าสตางค์ให้ดูรูปถ่ายครอบครัว  เล่นเอาฉันออกอาการเอ๋อ ไปเลย  แล้วเขาก็จับมือฉัน  เรียกเสียงฮือฮาอีกครั้ง “ตกลงเราเป็นแฟนกันนะครับวา”   เพียงแค่ฉันสบตาของเขาแล้วตอบตกลงเท่านั้น  น้ำตาแห่งความประทับใจก็ ไหลลงมาอีกครั้ง ...................................................... การ์ดสีชมพูที่อยู่ตรงหน้าของฉันกับโจ้เป็นสิ่งแทนความรู้สึกตลอดแปดปีที่ ผ่านมาได้เป็นอย่างดีว่าเราทั้งสองคนผ่านเรื่องราวต่างๆ ด้วยกันมามากมาย   ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์  เราจะยืนเคียงข้างกันตลอดไป * ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน อยู่ด้วยกันตราบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง มีความจริงอยู่ในความรักตั้งมากมาย และที่ผ่านมาฉันใช้เวลาเพื่อหาความหมาย แต่ไม่นานก็เพิ่งรู้ เมื่อทุกครั้งที่มีเธอใกล้ ว่าถ้าชีวิตคือทำนอง เธอก็เป็นดังคำร้องที่เพราะและซึ้งจับใจ   แม้ไม่มีคำพูดใดระหว่างเราแต่เราสองคนต่างก็รู้ว่าเราจะมีกันและกันตลอด ไป  เหมือนดั่งในเพลงกันและกันที่เราเพิ่งร้องด้วยกันจบลงไปเมื่อครู่นี้ในงาน วันสำคัญของเรานั่นเอง ---------------------------------------- *เพลง “กันและกัน จากคุณ : Seaja เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 22:13:00

ความคิดเห็นที่ 3 ฝากให้กำลังใจ ติชม น้องทรายสีชมพูด้วยนะคะ ฝากติชมได้ทั้งที่กระทู้ หรือ ที่ blog ได้เลยค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Seaja เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 22:13:47

ความคิดเห็นที่ 4 ดีจัง สอบเสร็จวันวาเลนไทน์ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 09:43:10