ความคิดเห็นที่ 1 “แหม ไงคะ ป๋า หายหน้าไปนานเลยนะคะ เมื่อไรจะมาหาหนูบ้าง” น้ำเสียงสดใสทำให้คนฟังแอบขมวดคิ้วอยู่บ้าง เขาแน่ใจว่าเธอไม่ใช่เด็กเสี่ยแน่นอน เพราะคำพูดเธอทำให้เขาอึ้งแลดูมีรสนิยมอยู่บ้าง หากเขาก็ไม่เข้าใจเช่นกัน “เอออีหนู เอ๊ยไม่ใช่ ยัยดาวนี่ ทำอางงแล้วนะ” อภิชาตพูดตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก และขำที่หลานสาวตัวแสบทำป่วน “อันแน่ แสดงว่าป๋าแอบมีอีหนูหลายคนล่ะสิ แค่นี้ทำงง” ละอองจันทร์พูดชวนหัวต่อไปด้วยความสนิทสนม “เออ เอ๊ยไม่ใช่ ไม่มีโว๊ย” อภิชาตชักขำไม่ออก เพราะหลานสาวยัดเยียดข้อหามีสตรีไว้ในครอบครองจำนวนมากให้ “อ้าว ไม่มีได้ไงคะ ป๋า ก็ป๋าเล่นหายหน้าหายตาไปนาน ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องรู้ไหม หนูเหงา ไม่มีใครช่วยหนูคลายเหงาได้เท่าป๋าเลยนะเนี่ย” ละอองจันทร์พูดไปก็ขำไป “ยัยดาว พอๆ เล่นไม่เลิก อยู่ไหนเนี่ย” อภิชาตส่ายหน้าอย่างเอ็นดูที่หลานสาวกวนประสาทได้ไม่เลิก “เฮ้อ มัวแต่ดีใจที่ป๋าโทรมา ลืมไปเลยว่าอยู่ในวัด วันนี้พาย่ากับอาน้อยมาไหว้พระค่ะ ป๋าล่ะ” ละอองจันทร์นึกขึ้นได้ก็รีบยกมือไหว้ “ป๋าก็อยู่ที่ไร่เพื่อน อ้าวเอาแล้วไง เออๆ เป็นป๋าก็ได้วะ” อภิชาตเผลอยอมรับตามที่หลานสาวเรียกอย่างเสียไม่ได้ แล้วก็นึกขำที่หลานสาวหามุขใหม่มาล้อเล่นด้วย “ว่าแต่ป๋ามีไร ถ้าไม่มีเรื่อง รับรองป๋าไม่โทรมาแน่ๆ” ละอองจันทร์คาดเดาไปตามเรื่องอย่างมีเหตุผล “ฉลาดเป็นกรดเชียว ก็มีน่ะสิ พรุ่งนี้เข้าไปเช็คเมลแล้วดูข้อมูลที่ป๋าส่งไปหน่อย เช็คให้หน่อยว่าข้อมูลที่ให้มีอะไรผิดปกติมั่งน่ะ” อภิชาตเปิดฉากใช้งานดะ “โอ้โฮ้ มาถึงก็ใช้งานเลยเหรอ แล้วเมื่อไรจะมาจ่ายค่าจ้างล่ะ ปล่อยให้เหงาจะแย่แบบนี้เดี๋ยวก็นอกใจไปหาป๋าคนใหม่เลยนี่” ละอองจันทร์ทำขำกลบเกลื่อน “เด็กเวร เดี๋ยวก็โดนหรอก พอแล้วน่าอีหนู” อภิชาตต่อปากต่อคำกับหลานสาว ละอองจันทร์จึงหัวเราะ ก่อนถามขึ้นบ้าง “แล้วป๋าล่ะ เมื่อไรจะกลับมาช่วยงานบริษัทสักที ตอนนี้อาน้อยกลับมาทำงานที่บริษัทแล้วนะ คิดถึงป๋าอ่ะ อยากให้ป๋าไปตบกะโหลกเด็กในโรงงานหน่อย ไม่ไหว หัวหนูไม่ไปเลย” เธอยอมรับว่างานผลิตเป็นเรื่องที่ไกลเกินเอื้อมสำหรับเธอจริงๆ “ยัง เดี๋ยวจัดการเรื่องต่างๆ ที่นี่จบก่อน” อภิชาตยักไหล่อยู่ในที แต่หลานสาวคงไม่มีวันได้เห็น “อืม ถ้ายังไม่มาก็ไม่เป็นไร ป๋ามีเพื่อนที่รู้จักจิตแพทย์ผู้หญิงบ้างไหม หามาหลายวันละยังไม่มีเลย อ๋อ เบอร์นี้ป๋าใช้ตลอดใช่ไหม จะได้เมมเก็บไว้” ละอองจันทร์ส่ายหน้า เพราะอาหนุ่มเปลี่ยนเบอร์บ่อยซะจนไม่รู้ว่าเบอร์ไหนเป็นเบอร์ไหน “อือ แต่ไม่รู้จักจิตแพทย์ในเมืองไทยแหละ เอาไว้จะลองถามให้ แต่ไม่รู้จะได้คำตอบเมื่อไรนะ” อภิชาตไม่รับปาก เพราะไม่แน่ใจว่าจะหาให้ได้ไหม “โหย ป๋าเนี่ย นอกจากจะทิ้งให้หนูเหงาแล้วยังปล่อยให้หนาวใจเลย ไม่ช่วยกันสักอย่างเชียวนะ ใช้ๆ หนูทำงานให้ทำอย่างเดียวเชียวเหรอ” ละอองจันทร์ยิ้มขำเมื่อได้ยินเสียงตกเก้าอี้ของอาหนุ่ม “ยัยดาว อย่าเพี้ยนไปหน่อยเลยน่า เดี๋ยวใครได้ยินเข้านึกว่าเป็นจริงหรอก” อภิชาตรีบกรอกเสียงก่อนตัดการสนทนาไป ละอองจันทร์ยิ้มขำที่แกล้งอาหนุ่มได้ ก่อนถอนหายใจยาวที่ยังหาทางช่วยเหลือเพื่อนไม่ได้ แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นช่างปากจัดมายืนยิ้มพยายามยิงฟันขาวให้ “สวัสดีครับ คุณดาว” น้ำเสียงแปร่งๆ ของเขาทำให้ละอองจันทร์ปรับสีหน้าแทบไม่ถูก “สวัสดีค่ะ” ละอองจันทร์ทักทายตามมารยาท ก่อนขอตัวเลี่ยงไป “คุณกำลังหาจิตแพทย์ผู้หญิงอยู่เหรอครับ ผมรู้จักอยู่คนนึง จะแนะนำให้ จบจากอเมริกาเคยทำงานที่นั่นสองปี มาทำงานที่เมืองไทยได้พักใหญ่ ที่สำคัญความลับของคุณจะไม่รั่วไหลแน่นอน” เรณุวัฒน์บอกข้อมูลให้เสร็จ ทำให้ละอองจันทร์รู้ว่าเขาฟังมาแต่ต้น “อ๋อเหรอคะ” ละอองจันทร์มีท่าทีหวาดระแวงนิดๆ เพราะไม่ชอบใจที่เขามาแอบฟังสิ่งที่เธอพูดกับอา “ผมแนะนำให้อย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ นะครับ” เรณุวัฒน์ยิ้มกริ่ม เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอจะบำบัดอาการติดเซ็กซ์ เขามั่นใจว่าเธอต้องไม่มีทางเป็นอีหนูของใคร แต่ถ้ามีอาการติดเซ็กซ์ ก็ไม่แน่...อาจจะมีป๋าที่สนองความต้องการของเธอได้ แล้วอาจจะต้องการเลิกจึงต้องหาจิตแพทย์ “ไม่มีอะไรได้มาโดยไม่หวังผลอะไรหรอกนะคะ อีกอย่างถ้าแค่เรื่องวันก่อนทำให้คุณรู้สึกว่าต้องชดใช้ให้ฉันหลายอย่างละก็ ฉันก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน” ละอองจันทร์ยืนยันหนักแน่น ที่จะไม่รับความช่วยเหลือจากเขา “ผมเปล่าหมายถึงแบบนั้น ผมอยากช่วยจริงๆ ถ้าคุณไม่เดือดร้อนจริงๆ คุณก็คงไม่ต้องการจิตแพทย์จริงๆ หรอกใช่ไหมครับ” เรณุวัฒน์พยายามแสดงความจริงใจ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รับความช่วยเหลือจากเขาง่ายๆ “แน่ใจเหรอว่าคุณไม่อยากได้อะไรตอบแทน แต่ถ้า...ช่างเถอะ ถ้าคุณแนะนำได้ และจิตแพทย์คนนั้นดีจริงๆ ฉันก็อยากให้คุณบอกมาว่าอยากได้อะไรตอบแทน ฉันไม่ชอบติดค้างหนี้บุญคุณใคร” ละอองจันทร์วางสีหน้าให้ราบเรียบ แตกต่างจากคนที่คุยโทรศัพท์เมื่อครู่ “เอ่อ ผมต้องบอกให้ได้ใช่ไหมเนี่ย” เรณุวัฒน์ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้ แล้วก็งงว่าเธอไม่น่าจะใช่ผู้หญิงที่มีอาการแบบนั้น แต่เขาก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่ามันมีเหตุผลอะไร หรือเธอจะเป็นพวกหน้าบาง...ชอบเก็บรสนิยมพิเศษๆ ไว้เป็นความลับอย่างอายๆ “ใช่” ละอองจันทร์ลังเลอยู่แต่ให้เขายื่นข้อเสนอมาก่อนก็ยังดี เธอจะได้มีเวลาคิดแล้วก็ตรวจสอบจิตแพทย์ที่เขาแนะนำมา เรณุวัฒน์จึงยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนบอก “ผมขอแค่คุณไปเที่ยวค้างคืนกับผมก็แล้วกัน” ละอองจันทร์ได้ฟังก็มีสีหน้าโกรธจัด กำมือแน่นแล้วตบหน้าเขาฉาดใหญ่ “ขอให้คุณแนะนำจิตแพทย์ที่ดีที่สุดในโลกมาเถอะ ฉันจะได้รู้สึกว่ามันคุ้มค่ากับการดูถูกของคุณ” เรณุวัฒน์เป็นมึนที่ถูกตบ แต่ก่อนจะได้พูดคุยซักถาม เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอยู่ไม่ไกลนัก และมองหญิงสาวร่างอวบเดินไปตามเสียงร้องนั่นทันที ละอองจันทร์นึกถึงเจ้าของเสียง แล้วรีบไปจนแทบลืมเรื่องที่โกรธเขา เมื่อไปถึงก็เห็นเพื่อนกำลังนอนขดตัวงอหวาดกลัวอยู่ไม่ห่าง พอประชิดตัวได้ก็รีบกอดเพื่อนเอาไว้ “อ้อย เราอยู่นี่แล้วนะอ้อย เกิดอะไรขึ้น” เธอรีบถามเพื่อนสาวที่กำลังตัวสั่นเทา “ดาว เธอไปไหนมา เมื่อกี้มีผู้ชายตามเรามาด้วยแหละ เรากลัวจังเลย” อ้อยรีบกอดเพื่อนเมื่อได้สติ ละอองจันทร์มองคนที่มาล้อมวงกันอย่างสงสัย ก่อนรีบโอบไหล่พาเพื่อนไปจากที่นั่น แต่มีชายหนุ่มตาสีฟ้ากำลังมองมาอย่างไม่เข้าใจนัก “คือผมจะเอากระเป๋าเงินของเธอไปให้ พอเธอเห็นผมขยับเข้าไปใกล้ๆ เธอก็กรี๊ดแล้วก็เป็นอย่างที่เห็นครับ” ชายหนุ่มชาวต่างชาติพยายามพูดภาษาไทยให้คนฟังเข้าใจ “มีอะไร เรเวน” เรณุวัฒน์เดินเข้ามามองอย่างสงสัย “เมื่อกี้เราเอากระเป๋าเงินมาให้ผู้หญิงคนนี้ แต่พอเธอเห็นเราก็ร้องกรี๊ดดังลั่นเลย” เรเวนทำหน้างงอย่างหนัก แต่พอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องมีอาการทางจิตแน่ๆ ละอองจันทร์เห็นเรณุวัฒน์ก็หน้าบึ้งขึ้นมาทันที ก่อนรับกระเป๋าเงินของเพื่อนมาจากหนุ่มต่างชาติ “ขอบคุณค่ะ” เขามองเธอหันไปปลอบโยนเพื่อนอยู่นาน ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับเขา “ทีนี้คุณก็คงรู้แล้วนะว่าฉันหาจิตแพทย์ทำไม ยังจะเหยียบย่ำชะตากรรมของคนอื่นต่ออีกรึเปล่าล่ะ” เรณุวัฒน์ยกมือขึ้นลูบหน้า ก่อนพูดอย่างรู้สึกผิด “ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆ คือคนที่ผมจะแนะนำให้คุณก็พี่สาวเพื่อนผมนี่แหละ ชื่อวิเวียน เป็นจิตแพทย์ แล้วก็เป็นพี่สาวเพื่อนผมด้วย เฮ้ย เรเวนเขียนเบอร์โทรติดต่อให้คุณดาวหน่อย” หนุ่มต่างชาติฟังภาษาไทยออก ก็รีบเขียนให้เพื่อนทันที ก่อนถามอขึ้นอย่างสงสัย “ขอโทษนะครับ เพื่อนคุณทำไมถึงเป็นแบบนั้น” “ฉันบอกคุณไม่ได้หรอก แต่เอาเป็นว่าคุณก็น่าจะเดาได้นะว่าทำไมผู้หญิงถึงกลัวผู้ชาย มันมีไม่กี่สาเหตุหรอก” ละอองจันทร์ตอบเขาก่อนขอบคุณ จากนั้นก็โทรหาย่ากับอาสาว แล้วพอเงยหน้าก็เห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองคนยังอยู่ “ขอตัวก่อนนะคะ” เรณุวัฒน์รู้ว่าเธอออกปากไล่อ้อมๆ จึงขอตัวกลับ ก่อนที่เธอจะออกปากไล่ตามตรง ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะทำหรือเปล่า เขาไม่แน่ใจว่า...เธอจะเป็นอย่างที่เขาคิดไหม บางอย่างที่เขารู้สึกว่าเธอคาดเดาไม่ออกและบอกให้เขารู้ว่าประเมินเธอต่ำไป *************************************** อีกคนที่กำลังพยายามแก้ไขปัญหาที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น ปิ่นศิวะมึนงงที่ชีวิตเขาวุ่นวายเพราะน้องสาวของคนรักเป็นเหตุ ถ้าเป็นหญิงสาวคนอื่นเขาก็คงไม่คิดมาก แต่นี่เป็นน้องสาวของคนที่เขารักและยังคงรักมาก ‘อลิส...ผมจะทำยังไงดี’ สุดท้ายเขาตัดสินใจเก็บข้าวของ ถ้าเขากลับเมืองไทยและยอมละทิ้งทุกอย่าง คาดว่าทุกอย่างก็คงไม่มีปัญหา เขาเชื่อว่าทุกคนในครอบครัวจะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ เขายอมรับว่าเขาเหนื่อยกับการดิ้นรน ยิ่งเขาพยายามเท่าไรก็ยิ่งหมดกำลังใจไปเรื่อยๆ ใครจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แม้แต่ตัวเขาเองก็เพิ่งรู้ว่าเขาหมดกำลังใจได้เช่นกัน ภายนอกอาจดูเข้มแข็ง...แต่หัวใจคนไม่ได้ทำด้วยศิลา มันทำด้วยก้อนเนื้อ ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็มีสิทธิเหนื่อยใจได้เช่นกัน เสียงโทรศัพท์ปลุกเขาตื่นจากความคิด เขามองหมายเลขสับสนที่แสดงตรงหน้าจอก็รู้ว่ามาจากไหน “สวัสดีครับ” “ดีค่ะพี่จันทร์” น้ำเสียงสดใสก็มากพอทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ “ไง ยัยดาว” ปิ่นศิวะดีใจที่น้องสาวโทรมาถูกเวลา “แหม อะไรจะดีใจปานนั้นพี่จันทร์ คิดถึงดาวอ่ะจิ แหมๆ นี่ถ้าไม่ใช่พี่น้องกันนะต้องคิดว่าพี่จันทร์แอบหลงรักดาวแน่ๆ” ละอองจันทร์จงใจพูดให้พี่ชายหัวเราะ และก็ได้ผลเมื่อเขาหัวเราะขำๆ ทันที “อ่านะ อืม พี่ว่าจะโทรไปบอก ทางนี้มีปัญหาน่ะ พี่ก็คงไม่ได้กลับไปอีกระยะ พี่คงต้องทำงานไปก่อนแล้วค่อยคิดหาช่องทางใหม่” ปิ่นศิวะพูดอีกอย่างจากที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ “ไม่เป็นไรหรอก พี่จันทร์ แค่นี้เอง ดาวไม่อยากให้พี่จันทร์เครียดมากไปกว่านี้ด้วยล่ะ” ละอองจันทร์พูดอย่างเข้าใจ ไม่มีอุปสรรค...ก็คงไม่ใช่ชีวิตมนุษย์ “ขอบใจดาวมาก โทรมาแค่นี้เหรอเนี่ย” ปิ่นศิวะนึกขึ้นได้จึงถามขึ้น “ก็โทรมาตามปกติแหละ เห็นพี่จันทร์เงียบไป ก็เป็นห่วงอยู่” ละอองจันทร์คิดไว้แล้วว่าถ้าพี่ชายเงียบไปแบบนี้คงมีอะไรแน่นอน “พี่จะโทรไปบอกเราอยู่ล่ะ แต่งานที่นี่ยุ่งๆ น่ะ” ปิ่นศิวะไม่คิดจะเอาเรื่องของตัวเองไปเป็นภาระหนักใจของน้องสาวอีก เขารู้ว่าเธอจะต้องคิดมาก เพราะไม่มีเรื่องไหนในครอบครัวที่หลุดไปจากความคิดของน้องสาว “อืม งั้นดาวไม่กวนพี่จันทร์แล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรโทรมาบอกดาวได้นะ ดาวสบายๆ แล้วล่ะค่ะ” ละอองจันทร์พูดตบท้าย แม้จะรู้ดีว่าพี่ชายคงไม่โทรมาเพื่อระบายความในใจอะไรมากนัก ถึงเธอฟังออกว่ามีอะไรหลายอย่างที่พี่ชายหนักใจ แต่ก็คงไม่สามารถบังคับให้พี่ชายบอกได้ พอเอาเข้าจริงๆ ปิ่นศิวะก็ไม่กล้าบอกน้องสาวว่าจะกลับไป จึงได้แต่ทำงานต่อไป โดยไม่สนใจว่าจะมีหญิงสาวอีกคนคอยตาม ที่เขาหนักใจก็เพราะ....เห็นร่างบางเดินตามตลอดนั่นเอง *************************************** จากคุณ : เพลิงวารี เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 12:29:22

ความคิดเห็นที่ 2 วันนี้เสียงเคาะประตูทำให้เธอออกอาการงงมากขึ้น เมื่อพี่ชายคนรองเดินเข้ามาบอกว่าเย็นนี้เธอจะต้องไปงานเลี้ยงกับเขา เพราะพี่สะใภ้รู้สึกไม่สบาย “คุณอ้วนช่วยหาชุดราตรีสำหรับคืนนี้ให้ดาวหน่อยนะคะ ดาวก็เพิ่งรู้เหมือนกันค่ะว่าต้องออกงาน สงสัยต้องเอาร่างยัยอวบออกไปให้ประชาชีดูค่ะ” ละอองจันทร์พูดติดตลก ก่อนวางสายแล้วก้มหน้าทำงานต่อจนกระทั่งใกล้เวลาเลิกงาน เธอเงยหน้าขึ้นมองเลขาฯสาวเดินเข้ามาพร้อมเอกสารที่ต้องจัดการ จึงพยักหน้าให้แล้วทำท่าจะก้มหน้าทำงานต่อ “อย่าลืมไปร้านมิราเคิลนะคะ ฉันจองชุดแล้วก็ช่างแต่งหน้าทำผมให้แล้วค่ะ” อ้วนเตือนอีกครั้ง เพราะดูออกว่าเจ้านายคงลืม “อ่า ลืมไปเลยว่าต้องไปงานเลี้ยงกับพี่ตะวัน ขอบคุณคุณอ้วนมากนะคะ งั้นเอกสารพวกนี้เอาไว้นี่ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้มาจัดการอีก” ละอองจันทร์มองนาฬิกาแล้วก็ถอนหายใจยาว เพราะเกือบลืมไปแล้วจริงๆ อ้วนมองเจ้านายเก็บเอกสารที่ยังไม่ต้องรีบร้อน แล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าออกไปจากห้อง แม้เจ้าตัวจะทำงานด้านวางแผนประชาสัมพันธ์ แต่เพราะพี่สะใภ้ต้องการความโดดเด่น ทำให้ละอองจันทร์เก็บเนื้อเก็บตัวมากขึ้นเรื่อยๆ และออกงานน้อยลงมาก ละอองจันทร์ก็ต้องพยายามตั้งสติ กับงานเบื้องหน้า เพราะไปอยู่เบื้องหลังมานาน แต่พอมองตัวเองในกระจกหลังจากแต่งตัวแต่งหน้าเรียบร้อยก็เรียกวันเวลาเก่าๆ ออกมาได้ “แหม นึกถึงวันเก่าๆ นะคะ คุณดาว” ช่างเอ่ยปากชมแม้หญิงสาวตรงหน้าจะไม่ผมเพรียวบางอย่างนางแบบหรือสาวไฮโซทั่วไป “ขอบคุณค่ะ” ละอองจันทร์ยิ้มขอบคุณช่างนิดๆ ตามมารยาท ก่อนหันไปรับสาย “เสร็จแล้วค่ะพี่ตะวัน เจอกันที่งานแล้วกันนะคะ ดาวเอารถมาเองค่ะ” พอปลายสายตอบรับ เธอก็ชำระค่าใช้จ่ายที่จัดว่าแพงมากสำหรับฐานะการเงินของเธอตอนนี้ ฐานะสังคมอาจจะไม่ถึงกับลดลง แต่ในความรู้สึกของวงการไฮโซก็จัดได้ว่าลดลง ซึ่งเธอไม่สนใจนัก *************************************** เมื่อถึงงานเลี้ยง ชายหนุ่มไว้เคราก็ต้องรีบเข้าไปทักทายเจ้าของงานเพื่อหาทางกลับ เขาต้องยิ้มแย้มให้เจ้าของงานซึ่งเป็นเพื่อนแม่เขา แต่ก็ถูกคุณชายสุริยะฉายรั้งเอาไว้ เรณุวัฒน์ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนเดินหาที่เงียบๆ แต่สายตาเขาก็หันไปเห็นหญิงสาวร่างอวบในชุดราตรีสีชมพูอ่อน กำลังเดินควงเข้ามากับชายหนุ่มร่างสูง เขาออกจะแปลกใจนิดๆ ที่เห็นเธอในงานเลี้ยงแบบนี้ แต่ท่าทางเธอก็บอกอะไรหลายอย่างมานานแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าเธอคือใคร เพราะเขายังไม่คิดจะสืบหา รอยยิ้มงดงามทำให้เขาเผลอมองอยู่นานทีเดียว ตลอดเวลาที่เขาได้พบเธอไม่เคยเห็นเธอยิ้มแบบนี้ หากเขาก็รู้ว่าเธอยิ้มตามมารยาท ไม่แสดงความรู้สึกแท้จริงออกมา หากเขาก็ได้ยิ้ม เมื่อเห็นเธอแอบพักรอยยิ้ม ถ้าเธอลดความอวบสักหน่อย คงสวยกว่านี้มาก แต่ก็อีกนั่นแหละ เธอก็น่ารักดี เขาได้สติเมื่อเห็นเธอกำลังพูดคุยกับหญิงสาวไฮโซ จึงขยับไปฟังใกล้ๆ “ไม่เจอกันซะนานนะดาว” หญิงสาวหน้าตาสวยเฉียบที่เกิดจากการปรุงแต่งอย่างเต็มที่ กำลังมองคนที่ทักด้วยสีหน้าดูถูก “นั่นสิไม่คิดเลยว่าเจ้าภาพงานจะเชิญเธอมาด้วย” หญิงสาวอีกคนที่ผอมแห้งเกินกว่าเหตุมีกิริยาไม่แตกต่างกันนัก ละอองจันทร์มองทั้งสองคนอยู่พักหนึ่ง ก่อนยิ้มที่มุมปากแล้วปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจนัก “ขอตัวก่อนนะคะ คุณแอน คุณแต๋ม อ๋อ ไม่ลืมคุณเป้” ทันทีที่เธอหันหลังเตรียมเดินจาก แต๋มก็กระชากแขนกลับมาอย่างแรงจนละอองจันทร์ต้องหันหน้ากลับมามอง แต่เธอก็สะบัดแขนทันที ก่อนพูด “เห็นผอมๆ แบบนี้แต่กำลังกายนี่อย่างกับกรรมกรเลยนะคะ ไม่ทราบคลุกคลีวงในมากเกินไปรึเปล่า” “ยัยดาว” แต๋มกรีดร้องเสียงดัง ทำให้คนทั้งงานหันมามอง และทุกคนต้องยิ้มกลบเกลื่อน ก่อนเดินเข้าไปจับแขนเพื่อนสมัยเรียนอย่างแรง “อย่าคิดว่าเธอจะถือไพ่เหนือกว่านะ” ละอองจันทร์พยายามแกะแขนอดีตเพื่อนสารเลวออก ก่อนฉีกยิ้มตามมารยาทอีกครั้ง “ไม่เคยมีครั้งไหนที่ฉันรู้สึกว่าไม่ถือไพ่เหนือกว่าเธอ โดยเฉพาะช่วงเวลาที่เธอค่อยๆ ทำลายเพื่อนทีละคน ใช่ไหมแอน” แอนหน้าซีดเมื่อนึกถึงคำด่า ที่อดีตเพื่อนร่วมสถาบันโทรไปด่าหลังจากเกิดเหตุร้ายกับเพื่อน และยังสายตาที่มองเธอในเวลานี้ช่างเชือดเฉือนความรู้สึกเสียนี่กระไร “เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” แต๋มแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ “งั้นเหรอ คาดว่ารอยแผลที่พี่ชายฉันฝากไว้คงเตือนอะไรนายได้มั่งนะเป้” ละอองจันทร์มองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างไม่หวาดหวั่น “พอเถอะ แต๋ม ช่างมันเถอะ” เป้นึกอย่างหวาดๆ เพราะยังจำรสมือได้ ทั้งเมื่อหันไปมองพี่ชายเธอแล้วก็ยิ่งนึกอย่างขลาดเขลา “ขอตัวก่อนนะ ถ้าพวกคุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันอีก” ละอองจันทร์นึกอยากฆ่าให้ตายคามือเสียทั้งสามคนแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ปลง เพราะไม่อยากให้เพื่อนคนเดียวที่เธอมีเหลืออยู่เสียหาย มือที่กำแน่นอยากปล่อยลงไปตรงหน้าอดีตเพื่อนทั้งสองคน แต่เธอต้องรักษามารยาท จึงเลี่ยงออกจากงานที่จัดขึ้นภายในบ้านของเจ้าของแล้วถอนหายใจยาว “หนักใจอะไรรึเปล่าครับ” เขาเดินเข้ามาท่ามกลางความเงียบงัน ละอองจันทร์มองเขาอย่างเฉยชา ก่อนถอนหายใจระบายความโกรธที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อเพื่อน ได้มากไปกว่าปั้นสีหน้ายิ้มแย้มยามออกงานสังคม...งานที่ต้องสวมหน้ากากอย่างน่ารังเกียจ “ผมยืนเป็นเพื่อนได้ไหม” เรณุวัฒน์ถามซ้ำอีกครั้ง ก่อนยืนทิ้งระยะห่างตามความเหมาะสม ละอองจันทร์เพียงพยักหน้าแม้ต้องการปฏิเสธ ตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียว แม้คนด้านข้างจะเป็นช่างหัวนอกที่พูดไม่ชัด ไม่น่าแปลกใจที่เห็นเขาที่นี่...แต่เธอต่างหากอยู่ที่นี่เพื่ออะไร หลายปีที่ผ่านที่เธอรู้สึกว่าไม่มีที่ให้เธอในงานเลี้ยงสังคมอีกแล้ว...แต่ดูเหมือนเธอหลอกตัวเองอยู่เสมอ “กลุ้มใจเหรอครับ ดูคุณไม่แปลกใจที่เห็นผมเลยนะ” เรณุวัฒน์ถามขึ้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น “ทำไมฉันต้องแปลกใจด้วยล่ะ ฉันพอเดาได้อยู่บ้าง” ละอองจันทร์ถอนใจยาว ดูเหมือนจะหนีหน้าตาช่างจอมกวนคนนี้คงยากสักหน่อย เธอเห็นหลังจากเข้างานมาได้สักพัก แต่พยายามหลบเลี่ยงมาตลอด “ผมก็หวังว่าคุณจะประหลาดใจอยู่นะครับ” เรณุวัฒน์ยิ้มนิ่งให้ มองเธอคนเดิมที่ไม่ได้เสแสร้งก็นึกครึ้ม ละอองจันทร์ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะหัวเราะกับเขา ก่อนจะพูดเรื่องอื่น “ขอบคุณที่แนะนำจิตแพทย์ให้นะคะ เพื่อนฉันไปหามาแล้วสองครั้ง ก็ดีขึ้นมาก หายซึมไปเยอะเลยเชียวค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ ถือซะว่าเราช่วยกันดีไหม” เรณุวัฒน์ยังคงสบตามองเธออย่างใจเย็น ได้เห็นเธอในหลากหลายรูปแบบก็ทำให้เขาหายเบื่อจากงานสังคมได้เช่นกัน “งั้นถ้าเพื่อนฉันหายดีเมื่อไร ก็ค่อยว่ากันอีกทีว่าคุณจะพาฉันไปไหนแล้วกันนะ” ละอองจันทร์นึกถึงข้อเสนอที่เขายื่นมาให้ก็หงุดหงิดนิดๆ เรณุวัฒน์ฟังแล้วรู้สึกผิดขึ้นมาทันที “เอ่อ ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ คือผมก็ไม่ได้ตั้งข้อแลกเปลี่ยนแบบนั้น” “ไม่ได้หรอก อะไรที่ฉันรับปากไว้แล้ว ฉันจะไม่คืนคำแน่ แม้มันจะเป็นเพียงคำพูดผล็อยๆ ก็เถอะ” ละอองจันทร์กระแทกคำพูดโดนจุดเขาพอดี “ก็ดีครับ งั้นทันทีที่เพื่อนคุณหาย เราก็ไปเที่ยวกัน” เรณุวัฒน์ชักหงุดหงิดเพราะเธอเป็นเหตุ “อ๋อ ปล่อยให้ป๋าคุณเดินคนเดียวไม่กลัวผู้หญิงอื่นมาแย่งไปเหรอ” ละอองจันทร์ขมวดคิ้วสงสัย “อะไรนะ” “ก็ผู้ชายที่คุณมาด้วยไง ป๋าคุณไม่ใช่เหรอ คนที่คุณคุยด้วยที่วัดน่ะ” เรณุวัฒน์ชักหงุดหงิดที่ป๋าของเธอไม่ใช่ชายร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์อย่างที่คิด แต่เป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลากระชากใจสาว “อ๋อ ไม่ใช่ เขาไม่ใช่ป๋าของฉันหรอก ป๋าฉันน่ะอีกคน” ละอองจันทร์เกือบหลุดขำที่เขาปะติดปะต่อเรื่องให้เธอดูเป็นสาวเที่ยว “อ๋อเหรอครับ แหมคุณนี่โชคดีจังมีผู้ชายหลายคนให้บริหาร” เรณุวัฒน์นึกเซ็งขึ้นมา เพราะนี่ก็คงเป็นคุณหนูอีกหนึ่งคนที่ใช้ชีวิตสบายเกินกว่าเหตุ ละอองจันทร์คิดตาม ในตอนแรกโมโหแต่ต่อมาก็นึกขึ้นได้ว่า ชีวิตเธอมีผู้ชายในครอบครัวหลายคนในบริหารจริงๆ จึงยิ้มขำออกมาได้อย่างน่ารัก แตกต่างจากรอยยิ้มปกติที่คนอื่นเคยเห็น รอยยิ้มที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเปลี่ยนความคิดอย่างรวดเร็ว... “เอาล่ะ ขอตัวไปบริหารผู้ชายในงานก่อนนะคะ พี่ชายฉันคงรอแย่แล้วล่ะ ไว้เจอกันนะคะ” ละอองจันทร์เบื่อจะต้องมาแก้ตัวในวันหน้า จึงบอกให้จบจะได้หมดเรื่องกันไป “พี่ชาย พี่ชายแท้ๆ เหรอครับ” เรณุวัฒน์ขมวดคิ้วก่อนทวนคำ “ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอคะ จะถามซ้ำอีกทำไมล่ะ” ละอองจันทร์ส่ายหน้าก่อนเดินกลับเข้าไปในงาน แต่ยังไปไม่ถึงไหนก็ถูกเขาดึงไปกอดที่ด้านนอกอีกครั้ง “นี่คุณ” เรณุวัฒน์ทำตามสัญชาตญาณ ก่อนจูบเรือนผมเธอเบาๆ “อยู่แบบนี้สักครู่นะครับ” ละอองจันทร์พยายามขัดขืนแต่ไม่กล้าส่งเสียงร้องเพราะไม่อยากให้ใครออกมาเห็น “ปล่อยนะ” เรณุวัฒน์เพียงชั่วครู่ก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วรีบถอยเพราะกลัวถูกตบ “ผมขอโทษ แต่ผมต้องทำแบบนี้เพราะผมอยากรู้อะไรบางอย่าง” “รู้อะไร รู้ว่าคุณมันก็แค่ไฮโซบ้ากามอีกคนน่ะสิ” ละอองจันทร์ส่ายหน้าก่อนเดินกลับไปหาพี่ชายอย่างหงุดหงิดแล้วขอตัวกลับทันที เรณุวัฒน์ยกมือขึ้นลูบหน้า ถึงจะได้รู้ในสิ่งที่ต้องการแต่ก็ทำให้เธอเข้าใจผิดไปได้อีก หากพอนึกถึงความรู้สึกที่ได้รับ เขาก็เผลอยิ้มออกมา ช่างน่ารักไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยรู้จักเลยจริงๆ... *************************************** อิอิ หายไปกับงานหนังสือ เรียกว่าน็อกเอาท์ เพราะค่าหนังสือกับอากาศแย่ๆ ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ คุณ Viva Tam --- คิดเหมือนกันเรื่องเจนค่ะ แต่ก็มีบางเหตุผลที่จันทร์ก็ต้องยอมค่ะ link บทนำ+ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8388954/W8388954.html 02-03 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403692/W8403692.html จากคุณ : เพลิงวารี เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 12:30:11

ความคิดเห็นที่ 3 อ่า เล่นเอางง ชื่อละอองจันทร์แต่ชื่อเล่นชื่อดาว ส่วนคนชื่อเล่นชื่อจันทร์ ดันชื่อจริงว่าปิ่นศิวะ ว้า ณ ไม่ต้องมีจุดค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 14:51:58